przyjmij Jego wezwanie... mała arabka 2015 (159) ks. michał olszewski scj dorota mazur

Transkrypt

1 rozważania i modlitwy na każdy dzień oparte na czytaniach mszal nych (159) ks. michał olszewski scj przyjmij Jego wezwanie... dorota mazur mała arabka ISSN X nakład 2800 egz. cena 5,90 zł (w tym 5% VAT) 1

2 Stworzenie świata Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami. Wtedy Bóg rzekł: Niechaj się stanie światłość!. I stała się światłość. Rdz 1,1-3 W Biblii jest kilka klasycznych tekstów, w których hebrajskie określenie na początku (hebr. berēšît) oznacza początek istnienia wszystkich rzeczy, a nawet moment, który to zabrzmi paradoksalnie istniał przed zaistnieniem wszystkiego. Coś takiego miał na myśli autor Psalmu 46: Obwieszczam od początku to, co ma przyjść, i naprzód to, co się jeszcze nie stało (Ps 46,10). Jeszcze wyraźniej idea ta widoczna jest w Księdze Przysłów, gdzie Mądrość mówi: Pan mnie stworzył, swe arcydzieło, jako początek swej mocy, od dawna, od wieków jestem stworzona, od początku, nim ziemia powstała (Prz 8,22-23). Pieśń o stworzeniu świata nie jest naukowym opisem stworzonego świata, lecz poezją. Naukowcy starają się wytłumaczyć, jak powstał świat, natomiast autor natchniony stawia pytanie, dlaczego rzeczywistość istnieje... Między jak? a dlaczego? jest znaczna różnica... Jak? jest pytaniem o przyczyny procesów wewnątrz rzeczywistości stworzonej odsyła do samej rzeczywistości, każe obserwować i opisywać świat. Pytanie dlaczego? ujmuje znacznie więcej... Czyim pomysłem jest to, by w ogóle coś istniało? Jeżeli świat istnieje, to po co? Jaki jest cel istnienia rzeczywistości? Pytanie dlaczego? oznacza również: jaki w ogóle jest cel naszego życia? Skąd przychodzimy? Dokąd zmierzamy? Jaki jest prawdziwy sens wszystkich rzeczy? By odpowiedzieć na te pytania, nie wystarcza obserwacja świata szkiełkiem naukowca... Doskonałą lekcją czytania pieśni o stworzeniu świata jest komentarz prawosławnego teologa, Oliviera Clémenta. Myśliciel ten zwrócił uwagę na to, że dla człowieka niewierzącego tajemnica stworzenia jest właściwie tylko tajemnicą naukowego porządku rzeczy. Tymczasem dla wierzącego kosmos staje się obliczem, tzn. że zadaniem człowieka jest twórczo rozszyfrować objawienie zawarte w stworzeniu, czyli sprawić, by uwielbienie Boga wznoszone przez wszystkie rzeczy stało się uwielbieniem wyrażającym świadomość. 2 3 Michał Wilk redaktor naczelny

3 piątek Ps stycznia Wielkich dzieł Boga nie zapominajmy. Czytanie z Listu do Hebrajczyków (Hbr 4, ) Bracia, gdy jeszcze trwa obietnica wejścia do Bożego odpoczynku, lękajmy się, aby ktoś z was nie mniemał, iż jest jej pozbawiony. Albowiem i myśmy otrzymali dobrą nowinę, jak i ci, którzy wyszli z Egiptu, lecz tamtym słowo usłyszane nie było pomocne, gdyż nie łączyli się przez wiarę z tymi, którzy je usłyszeli. Wchodzimy istotnie do odpoczynku, my, którzy uwierzyliśmy, jak to powiedział: «Toteż przysiągłem w gniewie moim: nie wejdą do mego odpoczynku», aczkolwiek dzieła były dokonane od stworzenia świata. Powiedział bowiem Bóg na pewnym miejscu o siódmym dniu w ten sposób: «I odpoczął Bóg w siódmym dniu po wszystkich dziełach». I znowu na tym miejscu: «Nie wejdą do mego odpoczynku». Spieszmy się więc wejść do owego odpoczynku, aby nikt nie szedł za tym samym przykładem nieposłuszeństwa. Słowa Ewangelii według świętego Marka (Mk 2, 1-12) Gdy Jezus po pewnym czasie wrócił do Kafarnaum, posłyszeli, że jest w domu. Zebrało się tyle ludzi, że nawet przed drzwiami nie było miejsca, a On głosił im naukę. Wtem przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili łoże, na którym leżał paralityk. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: «Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy». A siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli w duszy: «Czemu On tak mówi? On bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, jeśli nie Bóg sam jeden?». Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: «Czemu nurtują te myśli w waszych sercach? Cóż jest łatwiej powiedzieć do paralityka: Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań, weź swoje łoże i chodź? Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu!. On wstał, wziął zaraz swoje łoże i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się wszyscy i wielbili Boga, mówiąc: «Jeszcze nigdy nie widzieliśmy czegoś podobnego». Nawet wśród tłumu można być na drodze prowadzącej do doskonałości. Św. Filip Neri 34 Opis uzdrowienia paralityka w Kafarnaum ukazuje różne postawy ludzi będących przy Jezusie. Z jednej strony są ludzie, którzy przez swoją wiarę i odwagę chcą przyprowadzić innych do Chrystusa, Z drugiej ludzie, którzy mimo tego, że są blisko Jezusa, widzą cuda, to nie wierzą, a nawet nie pozwalają i przeszkadzają innym uwierzyć. I dziś jest podobnie. Ci, którzy odważnie i prawdziwie świadczą o Jezusie i Ewangelii, są tłamszeni i odrzucani, niekiedy przez tych, którzy są najbliżej. Kim ja jestem? Biernym obserwatorem czy żywym świadkiem Jezusa? Pomyśl, czy w Twoim otoczeniu nie ma kogoś, komu należałoby ułatwić spotkanie z Jezusem. Liczy się też siła Twego zaangażowania i pomysłowość. Może powinieneś wziąć takie osoby na nosze Twej modlitwy, aby niosących je do Jezusa było więcej... Wiesz dobrze, że troska o drugiego człowieka połączona z wiarą może działać cuda. Nie można pozwolić ludziom pozostać w stanie duchowego i fizycznego paraliżu. Może sam czujesz się sparaliżowany? Wtedy proś o pomoc Boga lub drugiego człowieka. Módl się tak długo, aż usłyszysz: Wstań... Kiedy spotkasz Jezusa, odnajdziesz swój dom. Skutkiem spotkania z Jezusem jest powrót do życia, do codzienności, ale nic już nie będzie takie samo. Jezus każe wracać do domu, ale żyje się już inaczej, w nowy sposób. Nie bez powodu przecież św. Marek na określenie słowa wstań użył czasownika egerio zmartwychwstań! Tylko Jezus może nam przywrócić życie i nas uzdrowić. Tomasz Kwiatkowski Ten, kto otrzymał otwarcie boskie wizje, rozumie, że Bóg, Słowo, jest Alfą, początkiem i przyczyną wszystkiego; pierwszym nie w czasie, ale co do czci, Jemu bowiem zaniesiono chwałę i cześć (Ap 5, 12). Ponieważ przy dopełnieniu się wieków sprowadza koniec na to, czego dokonał, nazywa się Go Omegą. Pierwszym i Ostatnim, powtórzę, nie w czasie, ale jako sprowadzający początek i koniec; krańce alfabetu zostały wzięte jako początek i koniec, zawierając inne litery w środku. Ale On, będąc z natury życiem, martwym stał się dla nas; rozwiązawszy pęta śmierci, jest żyjącym na wieki. Wyznajemy wprawdzie, że stał się martwy, ale nie stał się życiem, lecz im jest, jak stanowczo stwierdził: Żyjący stałem się martwy i oto jestem żyjący, tak że wprawdzie uległ dla jakiejś przyczyny stanowi martwoty, ale jednak określił siebie jako zawsze będącego życiem. Kto nauczył się tego, wie, że te litery, alfa i omega, nie są zmysłowe, lecz że je pisze Duch Święty. On sam jest początkiem całego świata i końcem wszystkiego, jak rzekł sam Jan Teolog [Ewangelista]: Na początku było Słowo i Słowo ciałem się stało (J 1, 1.14); przez to, że się stał człowiekiem, koniec całego świata stał się zbawieniem. Pseudo-Orygenes, Uwagi do Apokalipsy, 7 35

4 sobota Ps stycznia Słowa Twe, Panie, są duchem i życiem. Czytanie z Listu do Hebrajczyków (Hbr 4, ) Bracia, żywe jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca. Nie ma stworzenia, które by było przed Nim niewidzialne, przeciwnie, wszystko odkryte i odsłonięte jest przed oczami Tego, któremu musimy zdać rachunek. Mając więc arcykapłana wielkiego, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trwajmy mocno w wyznawaniu wiary. Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu. Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę dla uzyskania pomocy w stosownej chwili. Słowa Ewangelii według świętego Marka (Mk 2, 13-17) Jezus wyszedł znowu nad jezioro. Cały lud przychodził do Niego, a On go nauczał. A przechodząc, ujrzał Lewiego, syna Alfeusza, siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną!». On wstał i poszedł za Nim. Gdy Jezus siedział w jego domu przy stole, wielu celników i grzeszników siedziało razem z Jezusem i Jego uczniami. Było bowiem wielu, którzy szli za Nim. Niektórzy uczeni w Piśmie spośród faryzeuszów, widząc, że je z grzesznikami i celnikami, mówili do Jego uczniów: «Czemu On je i pije z celnikami i grzesznikami?». Jezus usłyszał to i rzekł do nich: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników». Bóg nie mierzy naszej doskonałości ilością rzeczy, które dla Niego robimy, ale sposobem, w jakie je wykonujemy. Św. Franciszek Salezy 36 Żywe jest słowo Boże. Ono jest twoim sercem, dzięki któremu twa dusza może oddychać teraźniejszością, może spożywać ze stołu radości i może chodzić w Jasności. Temu Słowu zawdzięczasz swe życie gdy w Nim przebywasz, nie możesz umrzeć na wieki. Ono jest także twym duchowym ciałem, dzięki któremu zmysłem wiary możesz doświadczać Prawdy. To Słowo Cię stwarza sprawia, że jesteś obecny. Patrząc na Słowo, otrzymujesz dla swej duszy oczy. Widzisz wtedy piękne tajemnice świata zrodzonego z Boga. Ten świat jest dla Ciebie i ten świat pragnie Ciebie. Słuchając Słowa, otrzymujesz uszy, by w każdym czasie mógł docierać do bezkresnej głębi Twego serca niezwykły i żywy głos Ojca. On pragnie mówić Ci, że jesteś sensem Jego życia. Ty jesteś sensem Miłości! Gdy potrafisz słuchać, możesz też znaleźć sens Twego życia. Możesz usłyszeć tęsknotę drugiego człowieka i w niej zamieszkać, by dzięki Twej otwartej na oścież dobroci głód przemienił się w spełnienie. Gdy mówisz do Słowa językiem pokory, uwielbienia, prośby i nadziei, wtedy otrzymujesz mowę. Dar ten daje Ci umiejętność poznawania i posługiwania się wyłącznie słowami miłosierdzia. Mówiąc do kogoś, przekazujesz mu życie nie z tego świata! Dotykając Słowa, stajesz się Jego narzędziem. Ono uzdalnia cię do uzdrawiania samotnych, troskliwego napominania grzesznych, wspierania poszukujących pokoju i chronienia wątpiących przed błędami ludzkiej mądrości. Przez Ciebie słowo może działać i sprawiać, że ludzie prostego serca staną się błogosławieni! Tylko Żywe Słowo, którym jest Pan, daje Ci możliwość wstania i pójścia za Nim. Pamiętaj jedynie o tym, by patrzeć, słuchać, mówić i dotykać Go świadomie... Anna Machalica Doskonały człowiek, w czynach, słowach i myślach należący do Słowa Bożego, który z natury jest Panem, zawsze obchodzi dni Jego i bez przerwy świętuje Dni Pańskie. Bez przerwy też przygotowuje się do prawdziwego życia, powstrzymuje się od rozkoszy ziemskiego życia, które zwodzą wielu ludzi, nie karmi pragnień cielesnych, lecz poskramia swoje ciało i bierze je w niewolę (1 Kor 9, 27), a zatem zawsze świętuje Dni Przygotowania i bez przerwy obchodzi Paschę; rozumie on, że naszą Paschą jest ofiarowany za nas Chrystus (1 Kor 5, 7) i że winien obchodzić święta ten, kto karmi się ciałem Słowa. Pascha oznacza ofiarę składaną za szczęśliwą przeprawę, chrześcijanin zaś wciąż się przeprawia każdą swą myślą, każdym słowem i uczynkiem od spraw życia do Boga i zdąża do państwa Bożego. Ten, kto może rzetelnie stwierdzić: Powstaliśmy wespół z Chrystusem (Kol 3, 1) oraz Razem nas wskrzesił i razem posadził na niebie w Chrystusie (Ef 2, 6), nieustannie obchodzi dni Pięćdziesiątnicy, zwłaszcza wówczas, gdy udaje się jak apostołowie Jezusowi do górnej komnaty (Dz 1, 13n.), poświęca swój czas na błagania i modlitwy, ażeby stać się godnym gwałtownego wichru nadchodzącego z nieba (Dz 2, 2n.) [ów wicher przemocą niszczy w człowieku zło i to wszystko, co się ze zła wywodzi], oraz żeby stać się godnym ognistego języka pochodzącego od Boga. Orygenes, Przeciwko Celsusowi, 8, Wspomnienie świętego Antoniego, opata

5 niedziela Ps stycznia Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę. Czytanie z Pierwszej Księgi Samuela (1 Sm 3, 3b ) Samuel spał w przybytku Pana, gdzie znajdowała się Arka Przymierza. Wtedy Pan zawołał Samuela, a ten odpowiedział: «Oto jestem». Pobiegł do Helego, mówiąc mu: «Oto jestem: przecież mnie wołałeś». Heli odrzekł: «Nie wołałem cię, wróć i połóż się spać». Położył się zatem spać. Lecz Pan powtórzył wołanie: «Samuelu!». Wstał Samuel i pobiegł do Helego, mówiąc: «Oto jestem: przecież mnie wołałeś». Odrzekł mu: «Nie wołałem cię, synu. Wróć i połóż się spać». Samuel bowiem jeszcze nie znał Pana, a słowo Pana nie było mu jeszcze objawione. I znów Pan powtórzył po raz trzeci swe wołanie: «Samuelu!». Wstał więc i poszedł do Helego, mówiąc: «Oto jestem: przecież mnie wołałeś». Heli spostrzegł się, że to Pan woła chłopca. Rzekł więc Heli do Samuela: «Idź spać. Gdyby jednak kto cię wołał, odpowiedz: Mów, Panie, bo sługa Twój słucha». Odszedł Samuel i położył się spać na swoim miejscu. Przybył Pan i stanąwszy zawołał jak poprzednim razem: «Samuelu, Samuelu!». Samuel odpowiedział: «Mów, bo sługa Twój słucha». Samuel dorastał, a Pan był z nim. Nie pozwolił upaść żadnemu jego słowu na ziemię. Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian (1 Kor 6, 13c-15a ) Bracia, ciało nie jest dla rozpusty, ale dla Pana, a Pan dla ciała. Bóg zaś i Pana wskrzesił, i nas również swą mocą wskrzesi z martwych. Czyż nie wiecie, że wasze ciała są członkami Chrystusa? Ten zaś, kto się łączy z Panem, jest z Nim jednym duchem. Strzeżcie się rozpusty; wszelki grzech popełniony przez człowieka jest na zewnątrz ciała; kto zaś grzeszy rozpustą, przeciwko własnemu ciału grzeszy. Czyż nie wiecie, że ciało wasze jest przybytkiem Ducha Świętego, który w was jest, a którego macie od Boga, i że już nie należycie do samych siebie? Za wielką bowiem cenę zostaliście nabyci. Chwalcie więc Boga w waszym ciele! Słowa Ewangelii według świętego Jana (J 1, 35-42) Jan stał wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: «Oto Baranek Boży». Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś, odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: «Czego szukacie?». Oni powiedzieli do Niego: «Rabbi, to znaczy: Nauczycielu, gdzie mieszkasz?». Odpowiedział im: «Chodźcie, a zobaczycie!». Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej. Pewne niepokoje związane z chęcią dowiedzenia się, ile zysku jest z doskonałości, nie podobają się Bogu, a służą jedynie zaspokojeniu miłości własnej. Św. Franciszek Salezy 38 Słowa z Pierwszej Księgi Samuela mogą się wydać trochę kontrowersyjne z jednej strony Pan przywołuje Samuela, aby objawić mu swoje proroctwo, z drugiej nie ujawnia mu swojej tożsamości. Można zadać pytanie: dlaczego Bóg, który jest wszechwiedzący, nie sformułował swego zaproszenia w bardziej przejrzysty sposób. Jednak poprzez takowe postępowanie Bóg ukazuje nam jedną ważną cechę powołania: do jego poprawnego odczytania zawsze jest potrzebny drugi człowiek człowiek mądry, który będzie nas prowadził i pomoże nam zrozumieć, iż kierowane do nas słowo (użyłem cudzysłowu, ponieważ słowo może być do nas kierowane nie tylko poprzez tekst, ale i poprzez sytuacje życiowe, w których stawia nas Pan) jest właśnie słowem Bożym. Ktoś, kto pomoże nam spojrzeć na naszą sytuacje z troszkę innej perspektywy i ukaże nam jej głębszy sens, tak jak zrobił to Heli w stosunku do Samuela. Pan Bóg może do nas przemawiać wiele razy, a jednak - jeżeli odczytujemy słowo jedynie w oparciu o własne doświadczenie - mimo naszych szczerych i dobrych chęci działania, otrzymamy obraz zakrzywiony i zupełnie nieadekwatny do sytuacji życiowej, w której się znajdujemy. Dlatego uważam, iż tak ważną osobą w życiu każdego chrześcijanina jest przewodnik duchowy, który popatrzy na nasz obraz z innej perspektywy perspektywy, z której sami nie jesteśmy w stanie spojrzeć, mimo że nawet niekiedy jesteśmy bardzo blisko Boga, działając na różnych frontach, w duszpasterstwach, uczestnicząc w niezliczonej liczbie nabożeństw, będąc tak jak Samuel w samym centrum Kościoła. Tam, gdzie znajdowała się Arka Przymierza. Dominik Cegielski Bóg wszechmogący dał swoim apostołom moc Ewangelii; przez nich poznajemy prawdę, to jest naukę Syna Bożego. Do nich powiedział Pan: Kto was słucha, Mnie słucha, kto wami gardzi, Mną gardzi oraz Tym, który Mnie posłał (Łk 10, 16). Nie przez kogo innego poznaliśmy Boży plan naszego zbawienia, jak dzięki tym, przez których doszła do nas Ewangelia. To bowiem, co wtedy głosili, później, z Bożej woli przekazali nam w Pismach to stanowić będzie fundament i bazę naszej wiary. Nie godzi się jednak mówić, że głosili ją oni pierwej, niż mieli doskonałe poznanie, jak niektórzy ośmielają się twierdzić, chwaląc się, że mogą poprawiać apostołów. Po zmartwychwstaniu bowiem Pana naszego spośród umarłych, gdy byli odziani w moc pochodzącą z wysoka przez zstępującego Ducha Świętego, zostali napełnieni wszelką wiedzą i doskonałym poznaniem. Poszli więc aż na kresy ziemi, głosząc dobrą nowinę o dobrach danych nam przez Boga. Każdy z nich i wszyscy razem posiadali Bożą Ewangelię. św. Ireneusz, Adversus hareses 3 39 Druga Niedziela zwykła

6 poniedziałek Ps stycznia Jesteś kapłanem tak jak Melchizedek. Czytanie z Listu do Hebrajczyków (Hbr 5, 1-10) Każdy arcykapłan z ludzi brany, dla ludzi bywa ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy. Może on współczuć z tymi, którzy nie wiedzą i błądzą, ponieważ sam podlega słabości. Powinien przeto jak za lud, tak i za samego siebie składać ofiary za grzechy. I nikt sam sobie nie bierze tej godności, lecz tylko ten, kto jest powołany przez Boga jak Aaron. Podobnie i Chrystus nie sam siebie okrył sławą przez to, iż stał się arcykapłanem, ale uczynił to Ten, który powiedział do Niego: «Ty jesteś moim Synem, Jam Cię dziś zrodził», jak i w innym miejscu: «Tyś kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka». Z głośnym wołaniem i płaczem za dni ciała swego zanosił On gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości. A chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają, nazwany przez Boga kapłanem na wzór Melchizedeka. Słowa Ewangelii według świętego Marka (Mk 2, 18-22) Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Jezusa i pytali: «Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?». Jezus im odpowiedział: «Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo pana młodego mają u siebie. Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć. Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze część ze starego ubrania i robi się gorsze przedarcie. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki; i wino przepadnie, i bukłaki. Lecz młode wino należy lać do nowych bukłaków». Bóg miłuje nas takimi, jakimi będziemy, a nie takimi, jakimi jesteśmy. 40 Św. Augustyn Jest wielu ludzi, których nic nie może zadowolić. Są stale poruszeni tym, że wszystko jest nie tak, jak według nich być powinno. Są podobni do do przebywających na rynku dzieci, które przymawiają swym rówieśnikom: «Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wyście nie zawodzili». Przyszedł bowiem Jan: nie jadł ani nie pił, a oni mówią: «Zły duch go opętał». Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije. a oni mówią: «Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników» (Mt 11, 16-19). I z takimi ludźmi nieraz spotykał się Jezus, także w dzisiejszej Ewangelii. I jak zawsze cierpliwie tłumaczy i wyjaśnia, że wszystko ma swój czas, i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem: Jest [...] czas płaczu i czas śmiechu, czas zawodzenia i czas pląsów (Koh 3, 1-4). Teraz, gdy On Syn Boży jest pośród ludzi, gdy rozpoczął się czas łaski i zbawienia, należy się radować, a radość ta wypływać winna ze świadomości otwarcia się bram niebieskich wcześniej zamkniętych przez ludzki grzech i nieposłuszeństwo. Narodzenie Chrystusa w ludzkim ciele zapoczątkowało spełnianie się obietnicy Bożej danej zaraz po upadku Adama i Ewy. Oto Bóg, wcieliwszy się w człowieka, sam podjął się naprawy tego, co pierwsi ludzie zepsuli. Mozolnie i przez liczne cierpienia przywraca ludzkiej naturze jej pierwotne piękno, a nawet więcej nadaje jej blask swego bóstwa. Poprzez słowa i czyny Jezusa istota ludzka może się upodabniać do swego Stwórcy i odkrywać w sobie Jego obraz. A dochodzenie do tej prawdy wprowadza w niewysłowioną radość, którą należy się dzielić z innymi. Teraz jest czas radości! Adam Langhammer SP Niestrudzenie dzięki czynię mojemu Bogu, który zachował mnie wiernym w dniu mojej próby, tak że dzisiaj mogę z ufnością złożyć w ofierze jako żywy dar moją duszę Chrystusowi, mojemu Panu, bo On mnie zachował od wszelkich utrapień. Dlatego mówię: Kimże ja jestem, Panie, albo do czego mnie powołujesz, że obdarzyłeś mnie tak wielką mocą? Dzisiaj także mogę wśród narodów, wszędzie, gdzie się znajduję, nieprzerwanie wychwalać i wysławiać Twoje Imię, zarówno w powodzeniach, jak i w przeciwnościach. Cokolwiek zaś mnie spotka czy to dobrego, czy złego, powinienem to przyjąć jednakowo i zawsze dziękować Bogu, który mnie pouczył, abym bez wahania i bezgranicznie wierzył, że On jest niezawodny i wysłucha mnie. I ja bowiem nie wiem, czy w czasach ostatecznych będę dopuszczony do tak zbożnego i przedziwnego dzieła, abym naśladował tych, o których Wspomnienie (dowolne) świętego Józefa S. Pelczara, biskupa już kiedyś Pan powiedział, że będą głosić Jego Ewangelię na świadectwo wszystkim narodom. Skądże mi ta mądrość, której nie posiadałem, skoro nie znałem ani liczby moich dni, ani nie pojmowałem Boga? Skądże mi również tak wielki i zbawczy dar poznania i kochania Boga, skłaniający do opuszczenia ojczyzny i rodziców, by udać się do ludów irlandzkich, aby głosić im Ewangelię i znosić od niewiernych obelgi oraz wzgardę mego pielgrzymowania i liczne prześladowania aż do uwięzienia i oddania mojej wolności dla wolności innych? Św. Patryk, Wyznania

7 wtorek Ps stycznia Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu. Czytanie z Listu do Hebrajczyków (Hbr 6, 10-20) Bracia, nie jest Bóg niesprawiedliwy, aby zapomniał o czynie waszym i miłości, którą okazaliście dla imienia Jego, gdyście usługiwali świętym i jeszcze usługujecie. Pragniemy zaś, aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość w doskonaleniu nadziei aż do końca, abyście nie stali się ospałymi, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość stają się dziedzicami obietnic. Albowiem gdy Bóg Abrahamowi uczynił obietnicę, nie mając nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, przysiągł na samego siebie, mówiąc: «Zaiste, hojnie cię pobłogosławię i ponad miarę rozmnożę». A ponieważ tak cierpliwie oczekiwał, otrzymał to, co było obiecane. Ludzie przysięgają na kogoś wyższego, a przysięga dla stwierdzenia prawdy jest zakończeniem każdego sporu między nimi. Dlatego Bóg pragnąc okazać ponad wszelką miarę dziedzicom obietnicy niezmienność swego postanowienia, wzmocnił je przysięgą, abyśmy przez dwie rzeczy niezmienne, co do których niemożliwe jest, by skłamał Bóg, mieli trwałą pociechę, my, którzyśmy się uciekli do uchwycenia zaofiarowanej nadziei. Trzymajmy się jej jako bezpiecznej i silnej kotwicy duszy, kotwicy, która przenika poza zasłonę, gdzie Jezus poprzednik wszedł za nas, stawszy się arcykapłanem na wieki na wzór Melchizedeka. Słowa Ewangelii według świętego Marka (Mk 2, 23-28) Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze rzekli do Niego: «Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno?». On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom». I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu». Doskonałość chrześcijańska polega na tym, abyśmy nosząc imię Chrystusa wyrazili w naszych myślach, słowach i czynach wszystko, co imię to oznacza. Św. Grzegorz z Nyssy 42 W dwudziestym pierwszym rozdziale Pierwszej Księgi Samuela znajduje się historia, do której bezpośrednio nawiązuje Chrystus. Dawid uciekając przed Saulem przybył do miejscowości Nob. Tam od kapłana Achimeleka otrzymał jako pożywienie chleby pokładne, które były rodzajem ofiary pokarmowej. Ze względu na to, że była to ofiara dla Boga, cechowała się szczególną świętością. Dlatego też chleby te spożywali wyłącznie kapłani. A jednak pomimo to cała ta sytuacja zyskała Bożą aprobatę. Dawid był w czasie wypełniania Bożej misji miał przejąć Królestwo Izraela. Był jednak ścigany przez panującego jeszcze Saula. Aby tą Bożą misję wypełnić, musiał coś zjeść. Głód mógł mu przeszkodzić w wypełnieniu Bożego planu mógł wpaść w ręce wroga i zginąć. Dlatego on i kapłan postąpili słusznie. Podobnie i Chrystus wraz z uczniami jest w trakcie wypełniania misji danej od Ojca głoszenia Królestwa Bożego. Uczniowie muszą mieć siłę do przyswojenia sobie Bożej nauki oraz do zajęcia się ludźmi, którzy przychodzili do Chrystusa. Ważne jest, aby w życiu czcić Boga tak, jak On tego chce, a nie tak, jak my byśmy sobie tego życzyli. Jest to jednak o wiele trudniejsze. Ważniejsze od ofiar jest posłuszeństwo głosowi Pana, czyli szukanie i wypełnianie Jego woli. Może bowiem zdarzyć się, tak jak miało to miejsce w przypadku Saula, który wiele Bogu ofiarował po wygranej bitwie, a miał uczynić inaczej jego pobożność była niezgodna z wolą Boga. Pobożność ma prowadzić do rozpoznania i wypełnienia woli Bożej. ks. Michał Musialski A jeśli będę godny i Pan udzieli mi tego daru, to jestem gotów bez zwłoki i bardzo chętnie oddać dla Jego imienia także moje życie. Jestem bowiem wielkim dłużnikiem Boga, który obdarzył mnie tak wielką łaską, że przez moją posługę nie tylko liczne ludy odrodziły się dla Boga i uświęciły się, ale także święceni są wszędzie kapłani dla tych, którzy świeżo przyjęli wiarę. Bóg powołał ten lud z krańców ziemi, jak niegdyś obiecał przez proroków: Do ciebie przyjdą narody z krańców ziemi i będą mówić: jakże fałszywych bogów przygotowali sobie nasi ojcowie i nie mają z nich pożytku. A także: Ustanowiłem cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi. I tam chcę oczekiwać obietnicy Tego, który nigdy nie wprowadza w błąd, jak to jest przyobiecane w Ewangelii: Wielu przyjdzie od Wschodu i Zachodu i zasiądą za stołem z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem. Jesteśmy przekonani, że wierzący przyjdą z całego świata. Św. Patryk, Wyznania

8 środa Ps stycznia Jesteś kapłanem tak jak Melchizedek. Czytanie z Listu do Hebrajczyków (Hbr 7, ) Bracia, Jezus jest arcykapłanem na wieki na wzór Melchizedeka. Ten to Melchizedek, król Szalemu, kapłan Boga Najwyższego, wyszedł na spotkaniu Abrahama, wracającego po rozgromieniu królów, i udzielił mu błogosławieństwa. Jemu Abraham także wydzielił dziesięcinę z wszystkiego łupu. Imię jego najpierw oznacza króla sprawiedliwości, a następnie także króla Szalemu, to jest Króla Pokoju. Bez ojca, bez matki, bez rodowodu, nie ma ani początku dni, ani też końca życia, upodobniony zaś do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Jest to jeszcze bardziej oczywiste i wskutek tego, że na podobieństwo Melchizedeka występuje inny kapłan, który stał się takim nie według przepisu prawa cielesnego, ale według siły niezniszczalnego życia. Dane Mu jest bowiem takie świadectwo: «Ty jesteś kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka». Słowa Ewangelii według świętego Marka (Mk 3, 1-6) W dzień szabatu Jezus wszedł do synagogi. Był tam człowiek, który miał uschłą rękę. A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć. On zaś rzekł do człowieka, który miał uschłą rękę: «Stań tu na środku!». A do nich powiedział: «Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie ocalić czy zabić?» Lecz oni milczeli. Wtedy, spojrzawszy wkoło po wszystkich z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serca, rzekł do człowieka: «Wyciągnij rękę!». Wyciągnął i ręka jego stała się znów zdrowa. A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz odbyli naradę przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić. Twoja doskonałość polega na tym, abyś doskonalił się w miejscu, zawodzie i na stanowisku, wyznaczonym Tobie przez Boga. Św. Josemaria Escriva 44 Dzisiejsze czytania skupiają moje myśli wokół sakramentu Eucharystii. Uschłą rękę bohatera dzisiejszej Ewangelii można porównać do ręki kapłana wyciągającego ręce nad chlebem i winem podczas Mszy świętej. Kapłan sam z siebie nie ma mocy, by zamienić chleb i wino w Ciało i Krew samego Boga. Jest to pierwsza symbolika uschłej ręki. Dzieje się to wszystko na słowo Boga. Za każdym razem, kiedy sprawowana jest Eucharystia, dzieje się to z woli Boga na Jego słowo i Jego mocą. Inną rzeczą jest też to, że kapłan tak samo jak każdy inny człowiek jest człowiekiem grzesznym. Zatem ręce ma ubrudzone, skażone grzechem i złem. Ręka jest więc w jakiś sposób uschła. Jednak Pan Bóg pozwala, aby grzeszny człowiek stał się Jego narzędziem. Bóg jest wierny i jeśli daje komuś władzę sprowadzania Go na ziemię (odprawiania Mszy św.), to niezależnie od wierności człowieka, tej władzy nie cofa. Zatem każda Msza św. jest ważna niezależnie od świętości kapłana lub jej braku. W Starym Testamencie Bóg czyni wyrzuty złym pasterzom, którzy nie wykonywali należycie swej posługi. W konsekwencji Bóg daje obietnicę, że On sam będzie pasł swój lud. Dzisiaj przez osobę kapłana Pan sam przychodzi do swojego ludu, aby go karmić i leczyć. Kapłan do odprawiania Mszy św. zakłada specjalne szaty, ponieważ w pewien sposób użycza siebie Bogu. Podczas Eucharystii symbolizuje Chrystusa. Kiedy kapłan mówi: Bierzcie i jedzcie, mówi to sam Chrystus. Kiedy w sakramencie pokuty kapłan mówi: Ja odpuszczam Tobie grzechy, to sam Chrystus spowiada i odpuszcza grzechy. Rafał Stenka SP Wspomnienie świętej Agnieszki, dziewicy i męczennicy Ponieważ Bóg bardzo pragnie obdarzać nas dobrami, dlatego we wszystkich twoich prośbach wierz mocno, że Bóg da ci to, o co prosisz. Nie proś jednak o nic, zanim Bóg nie natchnie cię do prośby. On jest bardziej gotowy do wysłuchania twojej prośby niż ty do proszenia. On zawsze oczekuje naszego błagania. I dlatego niech cię skłania do proszenia bardziej wola Boga, który pragnie cię obdarzyć, niż twoja konieczność. Modlitwy należy zawsze zanosić do Boga ze względu na zasługi tajemnicy życia Pana naszego Jezusa Chrystusa. Ćwicz się w ustawicznych i gorliwych aktach pobożności, szukając wszystkiego, czego Bóg szuka, oddalając pragnienie jakiegokolwiek dobra lub pożytku, które mogłoby na skutek prośby tobie przypaść w udziale. Raczej o to zabiegaj, aby nade wszystko szukać Boga. Słuszną jest rzeczą nade wszystko i przede wszystkim Boga szukać. A Majestat Boży pragnie jednocześnie spełnić nasze prośby. W ten bowiem sposób stajemy się bardziej sposobni do służenia Bogu i doskonalszego miłowania Boga. Wszystkie twoje modlitwy niech się odznaczają dobrą intencją. Gdy prosisz, czyń to z miłości i dla miłości oraz usilnie i wytrwale. Odrywaj swe serce od spraw doczesnych. Niech istnieje dla ciebie na tym świecie tylko ty i sam Bóg. Ani na moment nie odrywaj od Boga swego serca. Myśli twoje niech będą proste i pokorne, uwaga zawsze skupiona. Miłuj Boga ponad wszystko. Niech ta miłość będzie jak olej wylany wydający woń. Św. Paschalis Baylon, Pisma 45

9 czwartek Ps stycznia Przychodzę, Boże, pełnić Twoje wolę. Czytanie z Listu do Hebrajczyków (Hbr 7, 25 8, 6) Bracia, Jezus może zbawiać na wieki tych, którzy przez Niego zbliżają się do Boga, bo zawsze żyje, aby się wstawiać za nimi. Takiego bowiem potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa, takiego, który nie jest obowiązany, jak inni arcykapłani, do składania codziennej ofiary najpierw za swoje grzechy, a potem za grzechy ludu. To bowiem uczynił raz na zawsze, ofiarując samego siebie. Prawo bowiem ustanawiało arcykapłanami ludzi obciążonych słabością, słowo zaś przysięgi, złożonej po nadaniu Prawa, ustanawia Syna doskonałego na wieki. Sedno zaś wywodów stanowi prawda: takiego mamy arcykapłana, który zasiadł po prawicy tronu Majestatu w niebiosach jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku zbudowanego przez Pana, a nie przez człowieka. Każdy bowiem arcykapłan ustanawiany jest do składania darów i ofiar, przeto potrzeba, aby Ten także miał coś, co by ofiarował. Gdyby więc był na ziemi, to nie byłby kapłanem, gdyż są tu inni, którzy składają ofiary według postanowień Prawa. Usługują oni obrazowi i cieniowi rzeczywistości niebieskich. Gdy bowiem Mojżesz miał zbudować przybytek, to w ten sposób został pouczony przez Boga: «Patrz zaś, abyś uczynił wszystko według wzoru, jaki ci został ukazany na górze». Teraz zaś otrzymał w udziale o tyle wznioślejszą służbę, o ile stał się pośrednikiem lepszego przymierza, które oparte zostało na lepszych obietnicach. Słowa Ewangelii według świętego Marka (Mk 3, 7-12) Jezus oddalił się ze swymi uczniami w stronę jeziora. A szło za Nim wielkie mnóstwo ludu z Galilei. Także z Judei, z Jerozolimy, z Idumei i Zajordania oraz z okolic Tyru i Sydonu szło do Niego mnóstwo wielkie na wieść o Jego wielkich czynach. Toteż polecił swym uczniom, żeby łódka była dla Niego stale w pogotowiu ze względu na tłum, aby się na Niego nie tłoczyli. Wielu bowiem uzdrowił i wskutek tego wszyscy, którzy mieli jakieś choroby, cisnęli się do Niego, aby się Go dotknąć. Nawet duchy nieczyste na Jego widok, padały przed Nim i wołały: «Ty jesteś Syn Boży». Lecz On surowo im zabraniał, żeby Go nie ujawniały. Jeżeli dusza nie porzuca starań światowych i nie poskramia pożądań, idzie do Boga jak ten, co ciągnie wóz pod górę. Św. Jan od Krzyża 46 Wydarzenia znad Jeziora Galilejskiego ukazują Jezusa w pełni nauczania, chociaż to dopiero trzeci rozdział Markowej Ewangelii. Jezus imponujący, znany i podziwiany. Za Jezusem idą tłumy, ponieważ słyszały i widziały cuda zdziałane przez Niego. Trudno musiało być dotrzeć do Jezusa tłum był tak duży, że w pogotowiu musiała być łódka, by Go nie stratowano. Wszyscy cisnęli się na Niego, chcieli Go dotknąć. A On uzdrawiał. Widząc co czyni, tłumy tym bardziej napierały na Niego. W dodatku duchy nieczyste padały przed Nim. Ogromne zamieszanie. Dziś w kościołach ten sam Jezus czeka i chce uzdrawiać ludzkie serca, dotykać je swą mocą, przemieniać, dawać pokój, radość i szczęście. Ten sam Jezus czeka w swym słowie, którym pragnie karmić duszę, stawać się siłą do życia. Ten sam Jezus staje się obecny, gdzie dwaj i trzej zebrani są w Jego imię. Jezus na wyciągnięcie ręki, bez tłumów, przez które trzeba było się przeciskać. Ten sam Jezus, ale już nie ta sama wiara... Panie, przymnóż nam wiary... Andrzej Lisiak SP Modlitwa dziękczynna jest wewnętrznym aktem duszy człowieka obdarowanego dobrem niebiańskim. Uznając w tym akcie niepojętego Boga i Pana wszechświata, od którego wszelkie dobro pochodzi, cieszy się człowiek z doskonałej Jego chwały i okazuje Mu wdzięczność za to, że stał się godnym takiego dobrodziejstwa, gotów jednocześnie jeszcze bardziej miłować Boga i służyć Mu jako dawcy wszelkiego dobra. Gdy otrzymasz od Boga jakieś dary, ofiaruj Mu z wielką radością samego siebie. Upokarzaj się przed Nim i pogardzaj sobą. Wyrzeknij się własnej woli, abyś mógł się Jemu oddać duszą i ciałem na służbę. Często, a nawet nieustannie składaj Panu dziękczynienie, radując się z Jego potęgi i dobroci. Wszak dobrodziejstwa i dary, za które teraz Mu dziękujesz, pochodzą od Niego. Jeśli pragniesz, aby Wspomnienie (dowolne) świętego Wincentego Pallottiego, kapłana twoja podzięka była miła Bogu, zanim ją złożysz, upokarzaj się przed Nim, zaprzyj się samego siebie, umniejszaj się przed Nim oraz uznaj swoją nędzę i niedostatek. Wtedy zrozumiesz, że wszystko, co posiadasz, zawdzięczasz łaskawości Bożej. Ciesz się i raduj łaskami i darami, którymi Pan cię ubogacił. Mniej natomiast myśl o korzyści z tym związanej. Wtedy będziesz mógł lepiej służyć Bogu. Św. Paschalis Baylon, Pisma 47

10 piątek Ps stycznia Łaska i wierność spotkają się z sobą. Czytanie z Listu do Hebrajczyków (Hbr 8, 6-13) Bracia, teraz arcykapłan nasz otrzymał w udziale o tyle wznioślejszą służbę, o ile stał się pośrednikiem lepszego przymierza, które oparte zostało na lepszych obietnicach. Gdyby bowiem owo pierwsze było bez nagany, to nie szukano by miejsca na drugie przymierze. Albowiem ganiąc ich, zapowiada: «Oto nadchodzą dni, mówi Pan, że zawrę z domem Izraela i z domem Judy przymierze nowe. Nie takie jednak przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami, w dniu, gdym ich wziął za rękę, by wyprowadzić ich z ziemi egipskiej. Ponieważ oni nie wytrwali w moim przymierzu, przeto i Ja przestałem dbać o nich, mówi Pan. Takie jest przymierze, które zawrę z domem Izraela w owych dniach, mówi Pan: Dam prawo moje w ich myśli, a na sercach ich wypiszę je, i będę im Bogiem, a oni będą Mi ludem. I nikt nie będzie uczył swojego rodaka ani nikt swego brata, mówiąc: Poznaj Pana!. Bo wszyscy Mnie poznają, od małego aż do wielkiego. Ponieważ ulituję się nad ich nieprawością i nie wspomnę więcej na ich grzechy». Ponieważ zaś mówi o nowym, pierwsze uznał za przestarzałe; a to, co się przedawnia i starzeje, bliskie jest zniszczenia. Słowa Ewangelii według świętego Marka (Mk 3,13-19) Jezus wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki, i by mieli władzę wypędzać złe duchy. Ustanowił więc Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr; dalej Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy synowie gromu; dalej Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Gorliwego i Judasza Iskariotę, który właśnie Go wydał. Jakże jest wyrzutem sumienia w chwili śmierci wspomnienie, że naszym zaniedbaniem unicestwiliśmy pomoc zesłaną nam przez Boga dla naszej doskonałości. Św. Franciszek Salezy 48 W ten sposób staliśmy się uczestnikami owego posłannictwa Chrystusa Proroka, poprzez które spełniamy wraz z Nim posługę Bożej prawdy w Kościele. Odpowiedzialność za prawdę Bożą oznacza równocześnie jej umiłowanie i dążność do takiego zrozumienia, które nam samym, a także i drugim, tę prawdę może przybliżyć w całej jej zbawczej mocy, w jej wspaniałości, w całej głębi i prostocie zarazem. Umiłowanie to i dążność do zrozumienia muszą iść z sobą w parze, jak o tym świadczą dzieje świętych Kościoła. Najwięcej autentycznego światła rozjaśniającego prawdę Bożą, przybliżającego samą Bożą rzeczywistość, mieli zawsze ci, którzy do tej prawdy przybliżali się z czcią i miłością. Była to nade wszystko miłość do Chrystusa, żywego Słowa Bożej Prawdy, była to z kolei miłość do jej ludzkiego wyrazu w Ewangelii, w Tradycji i w teologii. Św. Jan Paweł II, Redemptor hominis, 19 Mnie wystarczy, jeśli nie zostanę wtrącony w ciemności zewnętrzne, jak ów, który powierzony sobie talent ukrył w ziemi swego ciała, albo jak przełożony synagogi i pozostali książęta żydowscy, którzy powierzone sobie słowo Boże wydali na lichwę mułu swego ciała, a goniąc jedynie za zmysłowymi rozkoszami niebieski skarb pożyczony na procent zakopali niejako dla pysznego serca. A zatem nie trzymajmy pieniędzy Pańskich ukrytych w zakamarkach ciała, nie chowajmy też owej miny w chustce (Łk 19, 20), lecz jak dobrzy bankierzy z pewnym wysiłkiem duszy i ciała ważmy ją, stateczni i gotowi, by każde słowo było blisko w ustach twoich i w sercu twoim (Rz 10, 8). To Boże słowo jest cennym talentem, którym się wykupisz. Ten pieniądz jest nadzwyczajnym bankiem dusz, na który często trzeba spoglądać i często nim potrząsać, aby na całej ziemi dał się słyszeć dźwięk dobrych monet, które gotują żywot wieczny. To zaś jest życie wieczne, jakiego udziela nam Wszechmogący Ojciec, byśmy poznali Ciebie, jedynego Boga prawdziwego i Tego, którego posłał, Jezusa Chrystusa (J 17, 3). św. Ambroży, O wierze, 5, 13 49

11 sobota Ps stycznia Pan wśród radości wstępuje do nieba. Czytanie z Listu do Hebrajczyków (Hbr 9, ) Bracia, pierwsze przymierze miało przepisy służby Bożej oraz ziemski przybytek. Był to namiot, w którego pierwszej części, zwanej Miejscem Świętym, znajdował się świecznik, stół i chleby pokładne. Za drugą zaś zasłoną był przybytek, który nosił nazwę «Święte Świętych». Ale Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką, to jest nie na tym świecie, uczyniony przybytek, ani przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego, zdobywszy wieczne odkupienie. Jeśli bowiem krew kozłów i cielców oraz popiół z krowy, którymi skrapia się zanieczyszczonych, sprawiają oczyszczenie ciała, to o ile bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę, oczyści wasze sumienia z martwych uczynków, abyście służyć mogli Bogu żywemu. Słowa Ewangelii według świętego Marka (Mk 3, 20-21) Jezus przyszedł do domu, a tłum znów się zbierał, tak, że nawet posilić się nie mogli. Gdy to posłyszeli Jego bliscy, wybrali się, żeby Go powstrzymać. Mówiono bowiem: «Odszedł od zmysłów». Mój sekret jest prosty: dawać wszystko i niczego nie trzymać dla siebie. Św. Jan Maria Vanney 50 Rodzina niepokoi się o Jezusa i trudno się dziwić. U jednych budził jedynie chłodne zainteresowanie, dla innych był ostatnią deską ratunku i nadzieją, jeszcze innym burzył istniejący porządek. Dlatego naradzali się przeciwko Niemu nawet dotychczasowi wrogowie, jak faryzeusze i herodianie (zob. Mk 3, 6). Tora w odniesieniu do fałszywych proroków mówiła wyraźnie: nie usłuchasz słów tego proroka (...). Gdyż Pan, Bóg twój, doświadcza cię, chcąc poznać, czy miłujesz Pana, Boga swego, z całego swego serca i z całej duszy. Za Panem, Bogiem swoim, pójdziesz. Jego się będziesz bał, przestrzegając Jego poleceń. Jego głosu będziesz słuchał, Jemu będziesz służył i przylgniesz do Niego. Ów zaś prorok (...) musi umrzeć (...) (Pwt 13, 4-6a). Dlatego Jego rodzina, dodajmy, pobożna i wierząca rodzina żydowska, nie rozumiejąc Jego misji, chciała Go powstrzymać. Jeśli pomyślisz w swym sercu: «A w jaki sposób poznam słowo, którego Pan nie mówił?» gdy prorok przepowie coś w imieniu Pana, a słowo jego będzie bez skutku i nie spełni się, [znaczy to, że] tego Pan do niego nie mówił, lecz w swej pysze powiedział to sam prorok (Pwt 18, 21-22). Jezus jednak naucza i czyni znaki, ma swoich uczniów i ciągną za Nim tłumy. Można Go spotkać w synagodze (zob. Mk 3, 1), ale i w plenerze (nad jeziorem, zob. Mk 3, 7). Teraz powraca do domu w Nazarecie. Spotyka tam swoich, którzy znali Go od dziecka. Jego bliscy są w rzeczywistości daleko od Niego. Krewni Jezusa z pewnością Go kochali, ale ponieważ do końca Go nie rozpoznali, nie chcą przyjąć tego, jaki jest i kim jest. Przed czym chcieli Go powstrzymać? Jacek Wolan SP Następnie Jozue mówi: Przygotujcie sobie żywność na drogę (Joz 1, 11). I dzisiaj, jeśli słuchasz, mówi ci Jezus: Jeśli idziesz za Mną, przygotuj sobie żywność na drogę. Żywnością są wszak uczynki, które towarzyszą nam w drodze do przyszłego życia jako pewne zaopatrzenie. Ponieważ nie wypada z lekceważeniem i jakby w przelocie czytać Pism Bożych, zastanówmy się więc, skąd każe przygotować ową żywność tym, którzy nie mają zboża: mannę wszak mieli jako pokarm. Skoro jednak przekroczyliśmy brzegi tej rzeki zabrakło manny (Joz 5, 11); dlatego też jeśli każdy z nas nie przygotuje sobie żywności, nie będzie mógł pójść za Jezusem wkraczającym do Ziemi Obiecanej. A spójrz, jakie pierwsze owoce otrzymuje Jezus w Ziemi Obiecanej. Pismo powiada: Jedli wówczas najpierw owoce tej krainy palm i najpierw spożywali przaśne chleby (Joz 5, 11). Widzisz zatem, że Wspomnienie świętego Franciszka Salezego, biskupa i doktora Kościoła skoro tylko opuściliśmy drogę tego świata, to jeżeli idziemy prosto za Jezusem, najpierw spotykamy palmę zwycięstwa, a gdy odrzucimy kwas zła i niegodziwości, przygotowane są dla nas Przaśne chleby czystości i prawdy (1 Kor 5, 8). Orygenes, Homilie do Księgi Jozuego, 1,2 51

12 niedziela Ps stycznia Naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami. Czytanie z Księgi proroka Jonasza (Jon 3, ) Pan przemówił do Jonasza po raz drugi tymi słowami: «Wstań, idź do Niniwy, wielkiego miasta, i głoś jej upomnienie, które Ja ci zlecam!». Jonasz wstał i poszedł do Niniwy, jak Pan powiedział. Niniwa była miastem bardzo rozległym na trzy dni drogi. Począł więc Jonasz iść przez miasto jeden dzień drogi i wołał, i głosił: «Jeszcze czterdzieści dni, a Niniwa zostanie zburzona». I uwierzyli mieszkańcy Niniwy Bogu, ogłosili post i oblekli się w wory od największego do najmniejszego. Zobaczył Bóg czyny ich, że odwrócili się od swojego złego postępowania. I ulitował się Bóg nad niedolą, którą postanowił na nich sprowadzić, i nie zesłał jej. Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian (1 Kor 7, 29-31) Mówię wam, bracia, czas jest krótki. Trzeba więc, aby ci, co mają żony, tak żyli, jakby byli nieżonaci, a ci, co płaczą, tak jakby nie płakali, ci zaś, co się radują, tak jakby się nie radowali; ci, co nabywają, jak gdyby nie posiadali; ci, co używają tego świata, tak jakby z niego nie korzystali. Przemija bowiem postać tego świata. Słowa Ewangelii według świętego Marka (Mk 1, 14-20) Gdy Jan został uwięziony, przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię». Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich: «Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi!». I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim. Nie ma doskonałości bez pokory. Mamy tyle stopni doskonałości, ile jest ich w pokorze, nie więcej. Św. Joanna de Chantal 52 Królestwo Boże centralny punkt Jezusowego orędzia. Co mogli rozumieć pod tą nazwą Jego słuchacze? U podłoża wielu mniej lub bardziej konkretnych interpretacji prawie zawsze leży idea królowania Boga. Egzegeci wyjaśniają nam, że wyrażenie królestwo Boga bardziej niż przedmiotowo należy rozumieć jako określające pewną czynność Boga Jego panowanie. Kiedy zatem Jezus stwierdza, że królestwo to jest blisko, prawdopodobnie główny nacisk nie powinien być skierowany na jakąś instytucję czy na miejsce, ale na fakt, że już wkrótce a właściwie to już teraz, od tej chwili Bóg wreszcie naprawdę będzie rządził swym narodem, będzie rzeczywistym królem. Jezus zaczyna zatem ogłaszać tę dobrą i zapewne oczekiwaną nowinę. Jak to królowanie się jednak urzeczywistni? Czytamy o powołaniu pierwszych uczniów. Jezus podchodzi i swym słowem odrywa ich od codziennego życia. Wielu egzegetów uważa to za dosyć niespotykaną rzecz: w świecie antycznym to raczej uczniowie wybierali sobie nauczyciela, a nie ten wybierał uczniów. Podkreśla się zatem, że Jezus nie jest zwyczajnym nauczycielem. Co jednak gdybyśmy na tę scenę spojrzeli ze wspomnianej przed chwilą perspektywy królowania Boga? Czy Jezus nie zachowuje się jak król, który swoim autorytatywnym słowem urzeczywistnia pewne idee? Czy Jego autorytet nie jest taki, ponieważ jako władca może dowolnie rozkazywać tym, którzy są Mu poddani? Jezus ogłasza zatem najpierw, że wreszcie Bóg jako król zaczyna panować i po chwili sam zachowuje się jak król. W taki właśnie sposób Marek dyskretnie odkrywa nam prawdziwą tożsamość Jezusa. Tomasz Sobczyk Zastanówmy się wszakże nad sensem stwierdzenia: Dzisiaj usunąłem hańbę egipską z synów Izraela (Joz 6, 9). Wszyscy ludzie, choćby nawet pochodzili z Prawa, choćby zostali wykształceni przez Mojżesza, mają jedną w sobie hańbę egipską, hańbę grzechów. Któż może się równać z Pawłem w zakresie przestrzegania Prawa? Posłuchaj jednak, co on mówi: Co do sprawiedliwości, które jest w Prawie, stałem się bez zarzutu (Flp 3, 6). A przecież Paweł stwierdza również: I my bowiem byliśmy jednak nierozumni, niewierni, błądzący, służyliśmy próżnym rozkoszom i żądzom, żyjąc w złości i zawiści, godni obrzydzenia, pełni nienawiści jedni ku drugim (Tt 3, 3). Czy nie sądzisz, że są to hańby, hańby egipskie? Odkąd jednak przybył Chrystus i udzielił nam drugiego obrzezania przez odradzający chrzest (Tt 3, 5) oraz oczyścił nasze dusze, odrzuciliśmy te wszystkie hańby i zamiast nich przyjęliśmy chwałę dobrego sumienia względem Boga. Wtedy przez drugie obrzezanie usunięte zostały od nas hańby egipskie i oczyszczone zostały przewiny grzechów. Nikt zatem, jeśli się w pełni nawrócił, jeśli z serca żałował, jeśli z wiarą przeszedł przez wody Jordanu, jeśli został powtórnie obrzezany przez Ewangelię, niechaj się nie obawia hańby dawnych przewinień. Słyszysz: Dzisiaj usunąłem od ciebie hańbę egipską. Na to samo w Ewangeliach wskazuje Pan, gdy mówi: Grzechy twoje zostały odpuszczone (Łk 7, 48) oraz: Nie grzesz więcej, aby ci się coś gorszego nie przytrafiło (J 5, 14). Jeśli bowiem po odpuszczeniu grzechów już więcej nie grzeszysz, to naprawdę usunięta od ciebie została hańba egipska. Orygenes, Homilie do Księgi Jozuego, 1,2 53 Trzecia Niedziela zwykła

13 poniedziałek Ps stycznia Głoście cześć Pana wśród wszystkich narodów. Czytanie z Drugiego Listu świętego Pawła Apostoła do Tymoteusza (2 Tm 1, 1-8) Paweł, z woli Boga apostoł Chrystusa Jezusa, posłany dla głoszenia życia obiecanego w Chrystusie Jezusie, do Tymoteusza, swego umiłowanego dziecka. Łaska, miłosierdzie, pokój od Boga Ojca i Chrystusa Jezusa, naszego Pana. Dziękuję Bogu, któremu służę jak moi przodkowie z czystym sumieniem, gdy zachowuję nieprzerwaną pamięć o tobie w moich modlitwach. W nocy i we dnie pragnę cię zobaczyć, pomny na twoje łzy, by napełniła mnie radość na wspomnienie wiary bez obłudy, jaka jest w tobie; ona to zamieszkała pierwej w twej babce Lois i w twej matce Eunice, a pewien jestem, że mieszka i w tobie. Z tej właśnie przyczyny przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie przez włożenie moich rąk. Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości, i trzeźwego myślenia. Nie wstydź się zatem świadectwa Pana naszego ani mnie, Jego więźnia, lecz weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii według mocy Boga. Słowa Ewangelii według świętego Łukasza (Łk 10, 1-9) Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie. Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi!. Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże». Geniuszem nie każdy może zostać, droga zaś do świętości wszystkim stoi otworem. Św. Maksymilian Maria Kolbe 54 Jezus wysyła swoich uczniów na misję w terenie. Już sobie wyobrażam, jak przestępując nerwowo z nogi na nogę, stoją przed Mistrzem, który udziela im ostatnich instrukcji. Siedemdziesięciu dwóch mężczyzn raczej młodych niż starych, przystojnych lub zupełnie nieinteresujących, chudych albo z nadwagą. Są podekscytowani, może trochę zdenerwowani, ale na pewno ciekawi przyszłości i szczęśliwi. W końcu Pan obdarzył ich zaufaniem, wybrał właśnie ich, by ruszyli w drogę i poszli wszędzie tam, gdzie sam zamierzał się wybrać. Mieli być Jego heroldami, pionierami ewangelizacji, nosicielami dobrych wiadomości o Bogu. Jak przenieść tę scenę w obecne czasy? Jak odnieść ją do swojego życia tak, by nie popaść w stereotypowe myślenie, że cała ta historia o zapotrzebowaniu na robotników Boskiego żniwa dotyczy tylko księży i sióstr zakonnych? Dzisiaj Jezus, chyba nawet bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, potrzebuje nas wszystkich gimnazjalistów, którzy nie będą się wstydzili powiedzieć w szkole, że zwyczajnie lubią chodzić do kościoła, zwariowanych lub całkiem normalnych sióstr zakonnych, których uśmiech będzie mówił wszystkim, że są szczęśliwe ze swoim powołaniem, zaganianych mam, które lubią sobie wyskoczyć w wolnej chwili na adorację (i przy okazji pobyć chwilę w ciszy), księży, małżonków oraz singli. Jezus potrzebuje nas, byśmy po prostu byli dobrzy, umieli kochać i całym życiem potwierdzali prawdę, że Bóg, w którego wierzymy, jest Miłością. Przypomina mi się tu fragment jednej z moich ulubionych modlitw, której autorem jest kardynał Léon Joseph Suenens: Panie, daj mi taką życzliwość i radość, aby wszyscy, którzy się ze mną stykają, odczuli Twoją obecność. I niech będę dla innych chlebem, jak ty jesteś nim dla mnie każdego dnia. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen. Gabriela Wąsacz Pełna i doskonała wolność jest darem Pana Jezusa, który powiedział: Jeśli Syn was wyzwoli, wtedy będziecie prawdziwie wolnymi (J 8, 36). A kiedy nastąpi całkowita, doskonała wolność? Kiedy nie będzie żadnych nieprzyjaciół? Kiedy zostanie zniszczona ostatnia nieprzyjaciółka śmierć. Trzeba bowiem, by to ciało zniszczalne przyodziało się w nieśmiertelność. Ale gdy to ciało przyodzieje się nieśmiertelność, wtedy sprawdzą się słowa, które zostały napisane: Zwycięstwo pochłonęło śmierć. Gdzie jest, o śmierci, twoje zwycięstwo? (1 Kor 15, ). Ciało pożąda przeciw duchowi, a duch przeciw ciału (1 Kor 15, 23). Gdzie jest, śmierci, zwycięstwo twoje?. Już żyć będziemy, już nie umrzemy w Tym, który za nas umarł i zmartwychwstał (2 Kor 5, 15). Aby ci, którzy żyją, już nie dla siebie żyli, ale dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał. Będąc zranieni, prosimy o lekarza; pozwólmy, aby nas zaniesiono do gospody, abyśmy zostali uzdrowieni. Ten bowiem obiecuje uleczenie, który ulitował się w drodze nad [człowiekiem] żywym, porzuconym przez rozbójników, posadził go na juczne zwierzę, zawiózł do gospody i powierzył gospodarzowi. Jakiemu gospodarzowi? Może temu, który powiedział: W imieniu Chrystusa sprawujemy poselstwo (2 Kor 5, 20). Dał też dwa pieniądze, aby były użyte na leczenie rannego (Łk 10, 30-35). Może one są dwoma przykazaniami, na których zawisło całe Prawo i Prorocy? (Mt 22, 37-40). A więc, bracia, i Kościół w tym czasie, gdy ranny jest leczony, jest gospodą dla wędrowca, ale i dla samego Kościoła jest w górze dziedzictwo Właściciela. św. Augustyn, Homilie na Ewangelię św. Jana, 41, Wspomnienie św. Tymoteusza i Tytusa, biskupów

14 wtorek Ps stycznia Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę. Czytanie z Listu do Hebrajczyków (Hbr 10, 1-10) Bracia, Prawo, posiadając tylko cień przyszłych dóbr, a nie sam obraz rzeczy, przez te same ofiary, corocznie ciągle składane, nie może nigdy udoskonalić tych, którzy się zbliżają. Czyż bowiem nie przestano by ich składać, gdyby składający je raz na zawsze oczyszczeni nie mieli już żadnej świadomości grzechów? Ale przez nie każdego roku odbywa się przypomnienie grzechów. Niemożliwe jest bowiem, aby krew cielców i kozłów usuwała grzechy. Przeto, przychodząc na świat, mówi: «Ofiary ani daru nie chciałeś, aleś Mi utworzył ciało; całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie. Wtedy rzekłem: Oto idę, w zwoju księgi napisano o Mnie, abym spełniał wolę Twoją, Boże». Usuwa jedną [ofiarę], aby ustanowić inną. Na mocy tej woli uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze. Słowa Ewangelii według świętego Marka (Mk 3, 31-35) Nadeszła Matka Jezusa i bracia i stojąc na dworze, posłali po Niego, aby Go przywołać. Właśnie tłum ludzi siedział wokół Niego, gdy Mu powiedzieli: «Oto Twoja Matka i bracia na dworze pytają się o Ciebie. Odpowiedział im: «Któż jest moją matką i którzy są braćmi?». I spoglądając na siedzących dokoła Niego, rzekł: «Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką». Jeżeli chcesz być doskonały, sprzedaj swoją wolę, daj ją ubogim duchem, przyjdź do Chrystusa drogami łagodności i pokory, i idź za Nim aż na Kalwarię i do Grobu. Św. Jan od Krzyża 56 Jak można stać się bliskim Jezusa? Jestem nim z urodzenia przecież każdy z nas jest dzieckiem Boga. Niestety, często ta prawda wiary staje się dla nas banałem, pustym frazesem, formalnym określeniem, które nie przekłada się na pełnienie woli Boga. Nie oznacza to, że mamy być marionetkami w ręku Boga. Wolę Bożą pełni ten, kto czyni prawdziwe dobro, czyli wypełnia Dekalog. Czyniąc dobro konkretnie to, co Bóg ukazuje jako dobre w Jego przykazaniach, jesteśmy blisko Stwórcy i nasza wrodzona bliskość z Nim się realizuje. Tak więc dzisiejszy tekst uświadamia nam, na czym polega prawdziwa więź z Jezusem. Nie powinna ona objawiać się w negatywnym podejściu do najbliższych. Chrystus odszedł od nich, gdyż Ojciec Go wołał. Nie odłączył się od nich z racji drugorzędnych, że mu nie odpowiadają, że czuje do nich antypatię. Jezus chce należeć całkowicie do Ojca. To, czego żąda od swoich uczniów, spełnia także osobiście. Kto więc chce całkowicie należeć do Jezusa, powinien sprawę Bożą postawić na pierwszym miejscu. Takie duchowe pokrewieństwo przerasta naturalne więzi. Rafał Petkowicz SP Ziemia napełniona jest twoim stworzeniem (Ps 103/104, 24). Jakim stworzeniem Twoim napełniona jest ziemia? Wszelkimi drzewami i owocodajnymi roślinami, zwierzętami i bydłem, a także i całym rodzajem ludzkim. Ziemia napełniona jest stworzeniem Bożym. Widzimy, znamy, czytamy, rozpoznajemy, chwalimy i tu głosimy. Nie stać nas to, aby wychwalać na tyle, na ile potraficie napełnić serca nasze na skutek przypatrywania się temu wszystkiemu. Szczególną jednak uwagę powinniśmy skierować na to stworzenie, o którym wyraził się Apostoł: Jeżeli więc coś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe (2 Kor 5, 17). Co dawne minęło? Pośród pogan wszelkie bałwochwalstwo, wśród Żydów wszelka niewola Prawa; wszelkie ofiary zapowiadane przez obecną Ofiarę. Wiele było wtedy starości człowieka. Przyszedł odnowiciel swego dzieła, przyszedł, aby swoje srebro stopić, żeby wybić swoją monetę. Oczekujemy zatem zapełnienia ziemi przez chrześcijan wierzących w Boga, odwracających się od poprzednich nieczystości i bałwochwalstwa, od nadziei minionej do nadziei nowego wieku. Ale to jeszcze nie dokonało się w rzeczywistości, a już osiągnęliśmy to w nadziei, i dzięki tej właśnie nadziei śpiewamy słowa: Ziemia napełniona jest twoim stworzeniem. św. Augustyn, Objaśnienia Psalmów, 103 (4), 3 57

15 środa Ps stycznia Jesteś kapłanem tak jak Melchizedek. Czytanie z Listu do Hebrajczyków (Hbr 10, 11-18) Każdy kapłan Starego Przymierza staje codziennie do wykonywania swej służby, wiele razy te same składając ofiary, które żadną miarą nie mogą zgładzić grzechów. Jezus Chrystus przeciwnie, złożywszy raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, siadł po prawicy Boga, oczekując tylko, «aż nieprzyjaciele Jego staną się podnóżkiem nóg Jego». Jedną bowiem ofiarą udoskonalił na wieki tych, którzy są uświęcani. Daje nam zaś świadectwo Duch Święty, skoro powiedział: «Takie jest przymierze, które zawrę z nimi w owych dniach, mówi Pan: dając prawa moje w ich serca, także w umyśle ich wypiszę je. A grzechów ich oraz ich nieprawości więcej już wspominać nie będę». Gdzie zaś jest ich odpuszczenie, tam już więcej nie zachodzi potrzeba ofiary za grzechy. Słowa Ewangelii według świętego Marka (Mk 4, 1-20) Jezus znowu zaczął nauczać nad jeziorem i bardzo wielki tłum ludzi zebrał się przy Nim. Dlatego wszedł do łodzi i usiadł w niej na jeziorze, a cały lud stał na brzegu jeziora. Uczył ich wiele w przypowieściach i mówił im w swojej nauce: «Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedno padło na drogę; i przyleciały ptaki, i wydziobały je. Inne padło na miejsce skaliste, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo gleba nie była głęboka. Lecz po wschodzie słońca przypaliło się i nie mając korzenia, uschło. Inne znów padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu. Inne w końcu padły na ziemię żyzną, wzeszły, wyrosły i wydały plon: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny». I dodał: «Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha». A gdy był sam, pytali Go ci, którzy przy Nim byli, razem z Dwunastoma, o przypowieści. On im odrzekł: «Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w przypowieściach, aby patrzyli oczami, a nie widzieli, słuchali uszami, a nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im wydana tajemnica». I mówił im: «Nie rozumiecie tej przypowieści? Jakże zrozumiecie inne przypowieści? Siewca sieje słowo. A oto są ci posiani na drodze: u nich sieje się słowo, a skoro je usłyszą, zaraz przychodzi szatan i porywa słowo zasiane w nich. Podobnie na miejscach skalistych posiani są ci, którzy, gdy usłyszą słowo, natychmiast przyjmują je z radością; lecz nie mają w sobie korzenia i są niestali. Gdy potem przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamują. Są inni, którzy są zasiani między ciernie: to są ci, którzy słuchają wprawdzie słowa, lecz troski tego świata, ułuda bogactwa i inne żądze wciskają się i zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne. W końcu na ziemię żyzną zostali posiani ci, którzy słuchają słowa, przyjmują je i wydają owoc: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny». Ktokolwiek pragnie wieść życie doskonałe, powinien odrzucić to, co Chrystus odrzucił na krzyżu, a dążyć do tego, do czego Chrystus dążył. Krzyż jest wzorem każdej bez wyjątku cnoty. Św. Tomasz z Akwinu 58 Przypowieść o siewcy otwiera serię przypowieści czy też przykładów (jak jest w dosłownym tłumaczeniu). Tę pierwszą parabolę Jezus postanawia wyjaśnić sam. Czy wyjaśnienie tej przypowieści przez Jezusa znaczy, że my, jej odbiorcy, nie możemy z niej już nic więcej wycisnąć? Z całą pewnością możemy, dlatego że słowo Boga jest Słowem żywym, nie statycznym. Czytając ten fragment, już po raz kolejny, tym razem zwróciłem uwagę na pewną nieścisłość, czy też, przynajmniej pozorną, niekonsekwencję. Dlaczego siewca jest tak nieprecyzyjny, niedokładny, nonszalancki? Sieje ziarno bez roztropności. Skutek tego jest taki, że spora część ziarna jest marnowana zostaje bez owocu. Czyżby nie znał się na swoim fachu? Mógłby przecież rozpoznać glebę najżyźniejszą. Przewidzieć, że niektóre miejsca siłą rzeczy nie wydadzą plonu. To tak, jakbym miał nadzieję, że z zasadzonej na piaskowej drodze pestki po brzoskwini urośnie mi piękne owocowe drzewo, tym bardziej że na tę drogę postanowiono wylać asfalt. Z odpowiedzią przyszedł św. Paweł w słowach: Ja siałem, Apollos podlewał, lecz Bóg dał wzrost (1 Kor 3, 6). Wyjaśnia, że istotą siania słowa Bożego jest jej powszechność, gdyż Ewangelia jest adresowana do ludzi wszystkich pokoleń i każdego miejsca, dlatego jej słowo winno być rzucane na każdy możliwy grunt. Temu rozsiewaniu winno towarzyszyć przekonanie, że nie ode mnie będzie zależała wielkość i jakość, nawet zaistnienie owocu, ale zależy to wyłącznie od samego Boga. Bartłomiej Bach SP Całe życie dobrego chrześcijanina jest świętą tęsknotą. Tego jednak, za czym tęsknię, nie widzisz. Ale przez tęsknotę zdobywasz zdolność napełnienia się przy przyjściu tego, za czym tęsknisz. Jak chcąc wypełnić jakiś przedmiot i znając wielkość daru, rozciągasz ten przedmiot, czy to będzie torba czy bukłak wiesz bowiem, ile zdołasz włożyć, bo widzisz wartość przedmiotu tak Bóg przez oddalenie powiększa tęsknotę, a przez tęsknotę serce, czyniąc je przez to zdolnym do przyjęcia. Pragnijmy tedy, bracia, gdyż mamy być napełnieni! Patrzcie na Pawła, jak rozciąga rzecz, aby móc objąć to, co ma przyjść. Mówi: Nie jakobym już dopiął celu albo już był doskonały. Bracia, nie sądzę że już pochwyciłem. Cóż z tego robisz w swym życiu, żeś jeszcze nie pochwycił? To jedno czynię; zapominając o tym, co jest poza mną, a wpatrzony w to, co jest przede mną, pędzę naprzód do mety, do Wspomnienie świętego Tomasza z Akwinu, kapłana i doktora Kościoła nagrody wzniosłego wezwania (Flp 3, 13). Nazwał się wpatrzonym, pędzącym do mety. Za małym się czuł, by otrzymać to, czego oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani w serce człowieka nie wstąpiło. Tym jest nasze życie: ćwiczeniem się w tęsknocie. Tak dalece zaś ćwiczymy się w świętej tęsknocie, ile swe pragnienia oddzielamy od miłości świata. św. Augustyn, Homilie na I List św. Jana, 4, 6 59

16 czwartek Ps stycznia Oto lud wierny, szukający Boga. Czytanie z Listu do Hebrajczyków (Hbr 10, 19-25) Bracia, mamy pewność, iż wejdziemy do Miejsca Świętego przez Krew Jezusa. On nam zapoczątkował drogę nową i żywą przez zasłonę, to jest przez ciało swoje. Mając zaś kapłana wielkiego, który jest nad domem Bożym, przystąpmy z sercem prawym, z wiarą pełną, oczyszczeni na duszy od wszelkiego zła świadomego i obmyci na ciele wodą czystą. Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo godny jest zaufania Ten, który dał obietnicę. Troszczmy się o siebie wzajemnie, by się zachęcać do miłości i do dobrych uczynków. Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak się to stało zwyczajem niektórych, ale zachęcajmy się nawzajem, i to tym bardziej, im wyraźniej widzicie, że zbliża się dzień. Słowa Ewangelii według świętego Marka (Mk 4, 21-25) Jezus mówił ludowi: «Czy po to wnosi się światło, by je postawić pod korcem lub pod łóżkiem? Czy nie po to, aby je postawić na świeczniku? Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało wyjść na jaw. Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha». I mówił im: «Uważajcie na to, czego słuchacie. Taką samą miarą, jaką wy mierzycie, odmierzą wam i jeszcze wam dołożą. Bo kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, pozbawią go i tego, co ma». Doskonałość nie polega na tym, że się nie ma przyjaciół, ale na tym, że się ma dobrych i świętych przyjaciół. Św. Franciszek Salezy 60 W moim domu nie ma elektryczności. Jest za to sporo pomieszczeń. Są w nim piękne meble, nowoczesne rozwiązania, jest wiele funkcjonalnych przedmiotów i miejsc. Mieszkają ze mną moi przyjaciele: uczucia, emocje, pragnienia, ale oni nie mają swojego stałego miejsca chodzą po całym domu, najczęściej dobierają się w małe grupy, a czasem są w konflikcie. Jest taki szczególny pokój, do którego chodzę zawsze sam i nikogo tam nie wpuszczam. Mieszka w nim Ktoś wyjątkowy, lubię z Nim przebywać i rozmawiać. On jest najważniejszy w moim domu. Są także pomieszczenia niezagospodarowane, są graciarnie wypełnione stosem przypadkowych rzeczy. W moim domu nie ma elektryczności, ale w każdym pokoju jest świecznik, na którym mogę postawić światło. Czasem postępuję nieracjonalnie, stawiając je pod korcem lub pod łóżkiem. Wtedy widzę niejasno, potykam się o rzeczy i upadam. Mogę się bezpiecznie poruszać tylko wtedy, gdy chodzę z zapaloną świecą. Ale nie jest to zwykłe światło jest nim słowo Boże. Bez Niego nie mógłbym żyć w zgodzie z moimi przyjaciółmi, bez Niego nie mógłbym porządkować miejsc jeszcze niezagospodarowanych, ani upiększać mego domu. Inwestycja ta nie polega na wielkich i kosztownych remontach, ale na patrzeniu na wszystko w świetle Słowa. W jego blasku wszystko widzę takie, jakie jest naprawdę. Im jestem bogatszy, tym się bardziej bogacę. Gdy słucham Słowa, mój dom jest wspaniały. W domu mojego życia wewnętrznego nie ma elektryczności, ale jest prawdziwe Światło. Przemysław Suchy SP Według słów Apostoła, człowiek z konieczności albo odnawia ducha i myśli (Ef 4, 23), i codziennie postępuje naprzód, wytężając siły ku temu, co jest przed nim (Flp 3, 13), albo gdy brak mu gorliwości, cofa się i staje się coraz gorszy. Jest więc rzeczą niemożliwą, by umysł się nie zmieniał. Ten, kto chce płynąć łodzią pod prąd, musi mocno uderzać wiosłami i albo siłą swoich ramion zwycięży przeciwny nurt i popłynie w górę, albo, gdy mu ręce osłabną, gwałtowny prąd odrzuci go w dół rzeki. Po czym poznać, że nasz stan staje się coraz gorszy? Otóż, jeśli nie zauważamy postępu w naszym życiu, oznacza to, że ponosimy duchowe straty, każdy bowiem dzień, w którym nie posunęliśmy się naprzód, cofnął nas do tyłu. Umysł ludzki jak to już powiedziałem nie może pozostawać ciągle w tym samym stanie, ba, żaden święty, dopóki jeszcze przebywa w ciele, nie jest w stanie osiągnąć tak wielkiej cnoty, która zapewniałaby mu niezmienność. Zawsze bowiem albo mu cnoty przybywa, albo jej ubywa. Podobnie żadne inne stworzenie, nie może dojść do takiej doskonałości, która nie podlegałaby zjawisku zmienności. Czytamy wszak w księdze błogosławionego Hioba: Czym jest człowiek, żeby nie miał być nieskalany, i żeby się okazał sprawiedliwy ten, który jest zrodzony z niewiasty? Otóż między świętymi Jego nikt nie jest niezmienny, i niebiosa nie są czyste przed Jego oczyma (Hi 15, 14, Vulg.). św. Jan Kasjan, Rozmowy z Ojcami, 6, Wspomnienie świętej Anieli Merici

17 piątek Ps stycznia Zbawienie prawych pochodzi od Pana. Czytanie z Listu do Hebrajczyków (Hbr 10, 32-39) Bracia, przypomnijcie sobie dawniejsze dni, kiedyście to po oświeceniu wytrzymali wielką nawałę cierpień, już to będąc wystawieni publicznie na szyderstwa i prześladowania, już to stawszy się uczestnikami tych, którzy takie udręki znosili. Albowiem współcierpieliście z uwięzionymi, z radością przyjęliście rabunek waszego mienia, wiedząc, że sami posiadacie majętność lepszą i trwałą. Nie pozbywajcie się więc nadziei waszej, która ma wielką zapłatę. Potrzebujecie bowiem wytrwałości, abyście spełniając wolę Bożą, dostąpili obietnicy. «Jeszcze bowiem za krótką, za bardzo krótką chwilę przyjdzie Ten, który ma nadejść, i nie spóźni się. A mój sprawiedliwy z wiary żyć będzie, jeśli się cofnie, nie upodoba sobie dusza moja w nim». My zaś nie należymy do odstępców, którzy idą na zatracenie ale do wiernych, którzy zbawiają swą duszę. Słowa Ewangelii według świętego Marka (Mk 4, 26-34) Jezus mówił do tłumów: «Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy, nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarnko w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza się sierp, bo pora już na żniwo». Mówił jeszcze: «Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu». W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją zrozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom. Chociaż dla ludzi dobrej woli droga jest równa i słodka, to jednak postąpi na niej mało i z trudnością ten, kto nie ma dobrych nóg, odwagi, wytrwałości. Św. Jan od Krzyża 62 Głównym celem każdego chrześcijanina jest osiągnięcie zbawienia i przebywanie w królestwie Bożym. Jak to z każdym celem bywa, aby go osiągnąć, trzeba podjąć pewne czyny. Ważne jest też zachowanie konsekwencji. Oprócz tego w życiu doczesnym stawiamy sobie cele większe albo mniejsze. To zależy, jaką wagę do nich przywiązujemy i jak konsekwentnie dążymy do ich realizacji. Konsekwencja ta jest moim zdaniem przedstawiona w zdaniu o przemianie ziarna zboża w kłos. Jest to coś na zasadzie krok po kroku. Nie jest możliwe przejście do następnego kroku bez wykonania poprzedniego. Owszem, czasem się to udaje, ale bardzo rzadko. Może się to okazać zniechęcające, ale myślę, że takie dążenie do celu po kolei ma swoje znaczenie. Na przykład układanie puzzli. By uzyskać pożądany efekt, należy łączyć elementy jeden po drugim, do momentu uzyskania całości. Gdy zaniechamy takiego działania, układanka nie będzie złożona poprawnie, przez co nie będzie można cieszyć z końcowego efektu, dla którego poświęciło się czas i energię. Inna sprawa, która mnie zaintrygowała, to końcowy fragment dzisiejszej Ewangelii. Jezus, przemawiając do ludu, używał przypowieści. Lecz istotna była ich interpretacja. Jak zwykli ludzie je rozumieli? Czy znali ich konkretne przesłanie? Dalej wskazani są uczniowie Jezusa jako wybrani, ponieważ Chrystus objaśniał im je osobno. Czyli prawdopodobnie wiedzieli więcej niż zwykły człowiek. Jak realizowali nauki Mistrza? A jak my, współcześni uczniowie Jezusa, realizujemy Jego nauki, mając wiele możliwości, aby znaleźć chociażby ich objaśnienie? Karol Bajorek Pierwsi przodownicy świętej owczarni, Apostołowie święci, ci sami widzieli wiszącego na krzyżu Pana Jezusa, opłakiwali Jego śmierć, zdumiewali się z powodu Jego zmartwychwstania. Kochali Go jako wszechmogącego, a potem przelali krew za to, co sami widzieli. Pomyślcie, bracia, o tym, jak ci ludzie rozesłani zostali po całym okręgu ziemskim, ażeby przepowiadać o Bogu-Człowieku, który umarł, a potem chwalebnie zmartwychwstał i do nieba wstąpił; a za głoszenie takich nauk znosili wszelkie udręczenia, jakie bezrozumny świat mógł tylko wymyślić. Więc skazywani byli na kary, wygnania, więzienia, katusze, palenie żywcem, skazywani na pożarcie dzikich zwierząt, krzyżowanie, karę śmierci. Nie wiem właściwie, za co to było wszystko? W żadnym bowiem wypadku, bracia moi, Piotr nie umierał dla swojej chwały ani też nie przepowiadał swojej nauki. Kto inny umierał, ażeby kto inny za to był czczony; kto inny był zabijany, aby kto inny był wielbiony. św. Augustyn, Mowa, 331, 2 63

18 sobota Łk 1 31 stycznia Wielbijmy, Pana, bo swój lud nawiedził. Czytanie z Listu do Hebrajczyków (Hbr 11, ) Bracia, wiara jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy. Dzięki niej to przodkowie otrzymali świadectwo. Przez wiarę ten, którego nazwano Abrahamem, usłuchał wezwania Bożego, by wyruszyć do ziemi, którą miał objąć w posiadanie. Wyszedł, nie wiedząc, dokąd idzie. Przez wiarę przywędrował do Ziemi Obiecanej jako ziemi obcej, pod namiotami mieszkając z Izaakiem i Jakubem, współdziedzicami tej samej obietnicy. Oczekiwał bowiem miasta zbudowanego na silnych fundamentach, którego architektem i budowniczym jest sam Bóg. Przez wiarę także i sama Sara, mimo podeszłego wieku, otrzymała moc poczęcia. Uznała bowiem za godnego wiary Tego, który udzielił obietnicy. Przeto z człowieka jednego, i to już niemal obumarłego, powstało potomstwo tak liczne, jak gwiazdy niebieskie, jak niezliczony piasek, który jest nad brzegiem morskim. W wierze pomarli oni wszyscy, nie osiągnąwszy tego, co im przyrzeczono, lecz patrzyli na to z daleka i pozdrawiali, uznawszy siebie za gości i pielgrzymów na tej ziemi. Ci bowiem, co tak mówią, okazują, że szukają ojczyzny. Gdyby zaś tę wspominali, z której wyszli, znaleźliby sposobność powrotu do niej. Teraz zaś do lepszej dążą, to jest do niebieskiej. Dlatego Bóg nie wstydzi się nosić imienia ich Boga, gdyż przysposobił im miasto. Przez wiarę Abraham, wystawiony na próbę, ofiarował Izaaka, i to jedynego syna składał na ofiarę, on, który otrzymał obietnicę, któremu powiedziane było: «Z Izaaka będzie dla ciebie potomstwo». Pomyślał bowiem, iż Bóg mocen wskrzesić także umarłych, i dlatego odzyskał go, jako podobieństwo śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Słowa Ewangelii według świętego Marka (Mk 4, 35-41) Przez cały dzień Jezus nauczał w przypowieściach. Gdy zapadł wieczór owego dnia, rzekł do nich: «Przeprawmy się na drugą stronę». Zostawili więc tłum, a Jego zabrali tak, jak był w łodzi. Także inne łodzie płynęły z Nim. Naraz zerwał się gwałtowny wicher. Fale biły w łódź, tak że łódź się już napełniała. On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?». On wstał, rozkazał wichrowi i rzekł do jeziora: «Milcz, ucisz się!». Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza. Wtedy rzekł do nich: «Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?» Oni zlękli się bardzo i mówili jeden do drugiego: «Kim właściwie On jest, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?». Gdziekolwiek jesteśmy, możemy i powinniśmy dążyć do doskonałości. Św. Franciszek Salezy 64 Kiedy w naszym życiu przeżywamy burze? Zazwyczaj wtedy, kiedy coś, co jest dla nas niezwykle ważne, się zmienia, kiedy zachodzą zmiany w przestrzeniach dla nas najistotniejszych, najbliższych. To mogą być zerwane przyjaźnie, burzliwa kłótnia, śmierć kogoś bliskiego, utrata pracy, brak środków do życia, inne rozczarowania, których w życiu pełno. Czujemy się wtedy jak w drewnianej łodzi na środku jeziora słabi, niepewni, brak nam poczucia bezpieczeństwa. Wtedy najprędzej będzie nam się wydawać, że Jezusa z nami nie ma, że śpi, że nie czuwa, że jesteśmy sami. Standardową reakcją w takich sytuacjach jest uskarżanie się. Nawet sytuację maleńkiego dyskomfortu potrafimy tak wyolbrzymić, że okoliczności i konsekwencje wydają się wręcz śmiertelnie poważne. Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy? to bardzo często i nasze pytanie. A co na to Jezus? Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?. Jezus, który jednym rozkazem może uciszyć każdą naszą burzę, rozproszyć zbierające się nad nami chmury, odmienić niekorzystną sytuację, czeka. Dlaczego? Bo oczekuje od nas wiary! Nie ma być to jednak jakiś sprawdzian, czy w Niego wierzysz. Bóg chce od Ciebie zaufania dziecka. Nie jest to jednak takie wymaganie, jak w szkole czy pracy przymusowe zadanie do wykonania. On umożliwia Ci to zaufanie w sobie odnaleźć, pozwala Ci otworzyć serce. Stawia Cię w trudnej sytuacji, daje Ci poczuć się zagrożonym, byś miał możliwość Mu zaufać. I tylko od Ciebie zależy, czy kolejną burzę w swoim życiu zażegnasz tylko swoimi siłami, czy zdasz się na Jezusa, któremu nawet najstraszliwsza burza jest posłuszna. Jakub Kiersikowski Czyżby ktokolwiek poszedł na to bez żaru gorącej miłości, świadomej posiadania prawdy? Mówili to, co widzieli. Jakże mogliby umierać za sprawy, których nie znali i nie widzieli? Czy mogli zaprzeć się tego, co widzieli? Jednak nie zaprzeczyli nic, przepowiadali zmarłego, którego znali za życia. Byli świadomi, za jakie życie pogardzili swoim życiem: znali to szczęście, dla którego nie było im ciężko podjąć chwilowego nieszczęścia i udręczenia, dla którego wzgardzili wszelką nagrodą, a przyjęli tylko wzgardę i poniżenie. Wiara ich nie równoważyła się z niczyją wiarą nawet na całym świecie. Słuchali pilnie słów: Bo co za pożytek człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na duszy swej poniósł szkodę? (Mt 16, 26). Nie zatrzymają ich żadne powaby świata, śmiało zdążają do celu ci wędrujący przechodnie, choćby nawet trzeba było opuścić nad wyraz oczywistą szczęśliwość, a która jednak ze szczęśliwością wieczną nie miałaby nic wspólnego; to więc należy opuścić i tego zaniechać. św. Augustyn, Mowa, 331, 2 65 Wspomnienie świętego Jana Bosko, kapłana

19 Warto przeczytać Ks. Michał Olszewski SCJ Przyjmij Jego wezwanie... W pierwszym rozdziale mówiliśmy o tym, co zrobić, by uwierzyć słowu Jezusa. W drugim o tym, co zrobić, by uwierzyć w Jego osobę, w osobę Jezusa z Nazaretu, Boga i Człowieka, wcielonego Boga. A w tym chcemy zapytać siebie i Pana Boga, co zrobić, by zawierzyć Jezusowi, by oddać Mu nasze życie. Przez te dwa rozdziały towarzyszył nam Piotr i w tym także chciałbym zabrać was w pewne miejsce, w którym Piotr poprowadzi nas przez owo zawierzenie. W pierwszym rozdziale patrzyliśmy na Piotra, który zachwycił się słowem Jezusa, wyszedł z łodzi i szedł po wodzie, i dopóki na Niego patrzył, to nie zwątpił. W drugim mieliśmy Piotra, który pod Cezareą Filipową wyznał w Jezusie Boga. A teraz przenieśmy się w ten moment ewangelii, w którym Piotr, choć wątpi, na słowo Jezusa zarzuca ponownie sieci na połów. Jest to moment, który wyprzedza te opisane we wcześniejszych rozdziałach. Moment, kiedy Jezus powołał Piotra do tego, by szedł za Nim. Chciałbym, abyśmy teraz ten fragment ewangelii przeczytali. Z Ewangelii według św. Łukasza: Gdy przestał mówić, rzekł do Szymona: Wypłyń na głębię i zarzuć sieci na połów. A Szymon odpowiedział: Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i niceśmy nie ułowili. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci. Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać. Skinęli więc na współtowarzyszy w drugiej łodzi, żeby im przyszli z pomocą. Ci podpłynęli i napełnili obie łodzie, tak że się prawie zanurzyły. Widząc to, Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: Wyjdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny. I jego bowiem, i wszystkich jego towarzyszy w zdumienie wprawił połów ryb, jakiego dokonali; jak również Jakuba i Jana, synów Zebedeusza, którzy byli wspólnikami Szymona. A Jezus rzekł do Szymona: Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił. I wyciągnąwszy łodzie do brzegu, zostawili wszystko i poszli za Nim (Łk 5, 4-11). Wypłyń na głębię tymi słowami Jezus zwraca się do każdego z nas. Choć może do tej pory nie udało ci się złowić tego, czego oczekiwałeś. Może sieci, które były zarzucone, nie wypełniły się, może plany życiowe, jakieś marzenia związane z tymi zarzuconymi sieciami spełzły na niczym. Dzisiaj Jezus w tym właśnie momencie twojego życia, bez względu na to, ile ryb jest w tej twojej sieci życiowej, staje przed tobą i mówi: Wypłyń na głębię. Zarzuć jeszcze raz. Wypłynąć bowiem na głębię to zaryzykować. To zawierzyć słowu Jezusa, wypłynąć w nieznane. Wypłynąć na głębię to także zaufać Jezusowi wtedy, kiedy życie niesie bardzo trudne i ciężkie do przeżycia sytuacje. Zawierzyć Jezusowi, wypłynąć na głębię, to stawić czoła biedzie materialnej, duchowej czy fizycznej. To wierzyć, że nawet w największych trudnościach Bóg jest najbliżej, jak się da. Kiedyś spotkałem pewną kobietę, która sama wychowywała kilkoro dzieci, nie miała pracy i brakowało jej pieniędzy na to, by spokojnie zakupić jedzenie. Musiała dzieciom przygotować codziennie coś ciepłego do jedzenia, a w jej butli z gazem ów gaz się skończył. Zaczęła się modlić i mówi: Panie Boże, wiesz, że nie mam pracy. Wiesz, że muszę ugotować dzieciom. Zrób coś. Niech ktoś nam pomoże. Niech ktoś przyniesie nową butlę albo cokolwiek innego. Kiedy się modliła, poczuła wewnętrzne natchnienie, że ma podejść do kuchenki, odkręcić kurek z gazem, zapalić płomień i ugotować dzieciom. Wydawało jej się to szaleństwem, bo już nic nie leciało z palników. Butla była pusta. Nie dowierzając, podeszła jednak do kuchenki, odkręciła kurek, wzięła zapałki i płomień pojawił się nad palnikiem. Ugotowała dla swoich dzieci. Na drugi dzień rano odkręciła kurek, okazało się, że gaz nie leci. Butla jest pusta. Znowu zaczęła się modlić i zrozumiała w sercu, że za każdym razem, kiedy będzie chciała ugotować dzieciom, to gaz poleci. I tak było, dopóki nie dostała pracy. Przez kilka, dwa czy trzy miesiące, zawsze wtedy, dwa czy trzy razy dziennie, kiedy trzeba było ugotować dzieciom, leciał gaz. Ktoś powie niemożliwe. Ale wielu takich znaków i cudów doświadczyłem, towarzysząc duchowo różnym ludziom. Myśmy zapomnieli, co robił Jezus, co jest opisane w ewangeliach. Zapomnieliśmy o tym, że Jezus powiedział, że większe rzeczy uczynimy niż On, bo On idzie do Ojca. A wystarczyłoby sobie przypomnieć, jak Jezus, chcąc zapłacić podatek cesarzowi, wysłał Piotra nad jezioro, ten wziął rybkę pierwszą lepszą z brzegu, otworzył jej pyszczek i znalazł kasę. Tak działa Jezus, tylko my zapominamy o tym, kim On jest i jak blisko człowieka jest. Dziś Chrystus mówi do nas, jak do Piotra: Zarzuć sieci jeszcze raz. Nie dyskutuj ze mną. Nie dyskutuj z Panem Bogiem, tylko zarzuć sieci i wypłyń na głębię. Wypłyń na głębię twojego życia, twoich pragnień, twoich marzeń. Ale wypłyń też na głębię twoich trosk i problemów. Wypłyń na głębię twoich zranień. Wypłyń na głębię twojego bólu. Wypłyń na głębię twojego opuszczenia. Jezus mówi: Wypłyń na głębię, nie bój się. Ja jestem przy tobie. Jeśli to zrobisz, to twoje życie po prostu z dnia na dzień będzie się zmieniać, choć może w pierwszym momencie tego nie dostrzeżesz. Ale na tym polega zawierzenie. Jezus mówi też bardzo wyraźnie dzisiaj: Nie bój się. To bardzo istotny składnik tego: Wypłyń na głębię. Tym, co nam utrudnia zawierzenie Jezusowi, jest właśnie lęk. On towarzyszył też Piotrowi, dlatego Jezus powiedział: Nie bój się, odtąd będziesz ludzi łowił. Jest kilka rodzajów tego lęku. Pierwszy lęk, który nam przeszkadza w tym, żeby zaufać i zawierzyć do końca Jezusowi, to lęk przed światem. Żyjemy, jak pisałem w pierwszym rozdziale, w takiej dwudziestopierwszowiecznej łodzi stylów życia, mody, pewnego schematu i boimy się z tego wyskoczyć, bo co powie świat? Dzisiaj chrześcijanie są w stanie zaakceptować aborcję, związki homoseksualne, eutanazję. Dlaczego? Bo dzisiaj taki jest świat odpowiadają dzieci Jezusa. Bo się boją tego świata. Lęk przed światem to jest pierwsza rzecz, która przeszkadza w zawierzeniu. Drugi lęk, który jest w nas, to lęk przed innymi ludźmi przed mężem, żoną, dziećmi, bo mi powiedzą, że jestem staroświecką mamą czy tatą z poprzedniej epoki. Boję się koleżanek czy kolegów z pracy, boję się rodziny. To jest drugi lęk, który nas paraliżuje i nie pozwala zawierzyć. A trzeci to lęk przed samym sobą: jak ja mam tak po prostu zawierzyć w moich problemach, troskach, kłopotach? Z Jezusem jednak możemy ten lęk pokonać, odpowiadając pozytywnie na Jego wezwanie

20 Warto przeczytać Każdy z nas nosi w sobie jakąś porcję tych trzech rodzajów lęku. A Jezus staje dzisiaj przed nami i mówi: Wypłyń na głębię, chce, żebyśmy ten strach pokonali. Jest jedna jedyna droga do pokonania owych lęków przed zawierzeniem Jezusowi jest nią zgoda na to, by wypłynąć. Zakwestionować trochę siebie i wypłynąć. Przełamać się i dać świadectwo. Przełamać się i powiedzieć: Tak, jestem przeciw temu, co niesie świat, bo jestem uczniem Jezusa z Nazaretu i się z tym nie zgadzam. I zobaczysz, że kiedy raz przełamiesz lęk przed dawaniem świadectwa, opowiedzeniem się po stronie Jezusa, to on już nie powróci. Zwyciężony lęk już nie powróci. W momencie, kiedy przełamiesz lęk przed daniem świadectwa, wszelki lęk ustępuje i już nie wraca. Dlatego potrzeba, byśmy otwarli dzisiaj serce dla Jezusa, byśmy Mu zawierzyli. Mówił o tym w niesamowity sposób wiele, wiele lat temu, w 1978 roku, św. Jan Paweł II, kiedy inaugurował swój pontyfikat. Te słowa dzisiaj są bardzo aktualne i podejrzewam, że za trzydzieści i sto lat będą tak samo aktualne. Ojciec święty mówił wtedy: Nie bójcie się, otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi. Dla Jego zbawczej władzy otwórzcie granice państw, systemów ekonomicznych i politycznych, szerokie dziedziny kultury, cywilizacji, rozwoju! Nie bójcie się! Chrystus wie, co nosi w swoim wnętrzu człowiek. On jeden to wie! Chrystus wie, co nosi w swoim wnętrzu człowiek. On jeden to wie!. Tylko Chrystus. Musimy więc dzisiaj zdobyć się na tę odwagę zawierzenia, by Chrystusowi, pomimo trudów, pomimo kłopotów, pomimo tego, co nie pozwala żyć spokojnie, zawierzyć. Oddać kolejny dzień. Musimy zgodzić się na oddanie Chrystusowi naszego życia, naszych trosk i problemów, naszych wątpliwości, niepokoju. Duc in altum Wypłyń na głębię mówi dzisiaj Chrystus do każdego, każdej z nas. Owocem zawierzenia zawsze będzie podjęcie misji. Każde zawierzenie owocuje podjęciem misji, mojej życiowej misji, mojego życiowego powołania. Słowa wielkie, ale to się sprowadza do tego, by po prostu każdego dnia, pomimo tego, jak jest ciężko nieraz wstać rano, przeżegnać się krzyżem świętym i przeżyć ten dzień godnie, wypełniając to, co on ze sobą niesie. I na koniec tego dnia się przeżegnać i tak po prostu obudzić się następnego, jeśli Bóg pozwoli. To jest owoc zawierzenia, które mierzy się codziennością. Zawierzając życie Jezusowi, pokonujemy lęk i dajemy miejsce pełnieniu woli Bożej. W niesamowity sposób mówił o tym Jan Paweł II podczas spotkania w Lednicy w 2000 roku, w przesłaniu do młodzieży: Duc in altum Dziś te Jezusowe słowa kieruję do każdego i każdej z was. Wypłyń na głębię! Zawierz Chrystusowi, pokonaj słabość i zniechęcenie, i na nowo wypłyń na głębię! Odkryj głębię własnego ducha. Wnikaj w głębię świata. Przyjmij słowo Chrystusa i podejmij swoją życiową misję. Ludzie nowego wieku oczekują twojego świadectwa. Nie lękaj się! Wypłyń na głębię! jest przy tobie Chrystus. Kiedy czytam te słowa, przypomina mi się historia mojego przyjaciela, Claudio. Claudio, ksiądz z Argentyny, przez wiele lat był szefem mafii narkotykowej. Odpowiadał za narkotyki i prostytucję w mieście. Bił, okradał, był złym człowiekiem, powodem nieszczęść wielu ludzi. Kiedy miał dziewiętnaście lat, przechodził obok kościoła, w którym trwało nabożeństwo. Nie wie, co usłyszał, ale padł przed kościołem i leżał całą noc. Rano podszedł do niego proboszcz i wziął go na plebanię. Wiedział, że Claudio jest szefem mafii, bo z nią walczył. Przez miesiąc Claudio był u niego na plebanii. Codziennie wieczorem proboszcz przynosił mu chleb i wodę i siedział przy nim godzinę w milczeniu. Po miesiącu Claudio poprosił o spowiedź. On miał wiele krwi na rękach może nie bezpośrednio, ale przez swoich mafijnych żołnierzy, którzy wykonywali jego rozkazy. Po tej spowiedzi proboszcz wysłał go na drugi koniec Argentyny 4500 km, do swojego kolegi księdza. Tam Claudio spędził rok. Po roku wstąpił do seminarium i został księdzem. Za każdym razem, kiedy razem sprawowaliśmy eucharystię, Claudio płakał. Pytam go: Claudio, czemu ty płaczesz na każdej mszy świętej?, a on mówi: Bo ja nie mogę uwierzyć, że z takiego złoczyńcy jak ja Bóg uczynił księdza. Facet pocięty, cały wytatuowany, metr dziewięćdziesiąt parę, ze sto trzydzieści kilogramów wagi, który został księdzem i płacze podczas odprawiania mszy świętej. Trzeba wypłynąć na głębię, zaryzykować zupełnie, zawierzyć Jezusowi. Na koniec tego rozdziału chcę was prosić: nie bójcie się Chrystusa. Nie bójcie się Jezusa. Nie bójcie się propozycji, jaką dla was ma. Cokolwiek się kryje w tym: Wypłyń na głębię, nie bój się. Bo On sam mówi: Nie lękaj się, tylko wypłyń i zarzuć sieci sieci twojego życia i wyciągnij to, co Jezus chce, by się tam znalazło. Jezus niczego nam nie zabierze. Jezus może uczynić nasze życie tylko lepszym i piękniejszym. Fragment książki: Ks. Michał Olszewski SCJ, Przyjmij Jego wezwanie. Zaproszenie do życia z Jezusem, Wydawnictwo espe, Kraków