INSTRUKCJA POSTĘPOWANIA NA WYPADEK WYSTĄPIENIA MIEJSCOWEGO ZAGROŻENIA

Transkrypt

1 INSTRUKCJA POSTĘPOWANIA NA WYPADEK WYSTĄPIENIA MIEJSCOWEGO ZAGROŻENIA Na podstawie Art ust.2 ustawy Kodeks pracy POSTĘPOWANIE NA WYPADEK POWSTANIA POŻARU, KLĘSKI ŻYWIOŁOWEJ I INNEGO MIEJSCOWEGO ZAGROŻENIA PRZED PRZYBYCIEM STRAŻY POŻARNEJ Art. 9 Ustawy o ochronie przeciwpożarowej Kto zauważy pożar, klęskę żywiołową lub inne miejscowe zagrożenie, obowiązany jest niezwłocznie zawiadomić osoby znajdujące się w strefie zagrożenia oraz jednostkę ochrony przeciwpożarowej bądź policję lub wójta albo sołtysa. Zgłoszenie zaistniałego zdarzenia powinno zobrazować powstałe zagrożenie oraz jego lokalizację. Osoba zgłaszająca zdarzenie powinna przekazać następujące informacje: a) co się zdarzyło (pożar, klęska żywiołowa, inne miejscowe zdarzenie), b) nazwę i przeznaczenie obiektu, c) adres i możliwość dojazdu (dokładny adres), d) czy występuje zagrożenie dla życia i zdrowia ludzi, zwierząt, mienia bądź środowiska, e) numer telefonu, z którego dzwoni oraz swoje nazwisko. Słuchawkę można odłożyć dopiero po otrzymaniu odpowiedzi, że zgłoszenie zostało przyjęte. Po odłożeniu słuchawki należy odczekać chwilę (telefon stacjonarny) na ewentualne sprawdzenie, czy faktycznie z tego numeru było zgłoszenie zdarzenia w celu eliminacji zgłoszeń fałszywych lub pozyskania przez straż pożarną dodatkowych informacji. Dyspozytorowi straży pożarnej należy przekazać także inne informacje, które mogą mieć bezpośredni wpływ na szybkość podjętych działań ratowniczo-gaśniczych, np. że są osoby uwięzione, poszkodowane i potrzebny będzie lekarz, zdarzenie na wysokości itp. Równocześnie z alarmowaniem straży należy przystąpić do akcji ratowniczogaśniczej za pomocą dostępnego sprzętu gaśniczego znajdującego się w pobliżu na terenie obiektu. Są to najczęściej gaśnice lub inny podręczny sprzęt gaśniczy (jak np. szafka hydrantowa). Do czasu przybycia straży pożarnej akcją kieruje kierownik zakładu lub osoba przez niego wyznaczona (np. pracownik ds. ochrony przeciwpożarowej zakładu). Każda osoba przystępująca do akcji ratowniczo-gaśniczej powinna: a) w pierwszej kolejności przeprowadzić ratowanie życia ludzkiego, czyli wyprowadzić ludzi z zagrożonego budynku, pomieszczenia, b) wyłączyć dopływ prądu elektrycznego do pomieszczeń objętych pożarem. Nie wolno gasić wodą instalacji i urządzeń elektrycznych będących pod napięciem.

2 Jeżeli nie można wyłączyć prądu na instalacje pod napięciem stosować gaśnice śniegowe, proszkowe lub halonowe, c) usunąć w miarę możliwości wszystkie materiały palne, a szczególnie butle z gazami sprężonymi, naczynia z płynami łatwo zapalnymi, cenne maszyny, urządzenia i ważne dokumenty. d) bez wyraźnej potrzeby nie otwierać drzwi i okien do pomieszczeń, w których powstał pożar, ponieważ dopływ powietrza może doprowadzić do rozprzestrzenienia się ognia. Każdy pożar jest inny i każdy wymaga specyficznych, dostosowanych do zaistniałej sytuacji koncepcji taktycznych. Przyjęte zostały jednak pewne zasady, obowiązujące przy każdym pożarze i przy każdej akcji ratowniczej. Najważniejsze z tych zasad zostały sformułowane w postaci następujących reguł działania: Reguła I Ratownictwo ludzi pierwszym zadaniem dowódcy akcji ratowniczej. Reguła II Największe niebezpieczeństwo likwidować w pierwszej kolejności. Reguła III Zablokować rozwój pożaru na głównej drodze jego rozprzestrzeniania się. Reguła IV Pożar otoczyć stanowiskami gaśniczymi oraz zapewnić wysokie tempo natarcia. Reguła V Każda akcja gaśnicza musi być nie tylko skuteczna, ale i sprawnie przeprowadzona. EWAKUACJA LUDZI, ZWIERZĄT I MIENIA. Przy kierowaniu akcją ratowniczą dowódca musi przede wszystkim określić sposób przeprowadzenia ratownictwa ludzi oraz drogi ich ewakuowania. W związku z tym musi zebrać potrzebne informacje, a zwłaszcza: 1) w jakim stanie znajdują się zagrożone przez pożar osoby (czy mogą opuścić zagrożone miejsce o własnych siłach), ile ich jest, czy zachowują względny spokój, czy też ogarnięte są paniką i gotowe do nieobliczalnych czynów (np. wyskakiwania z okien, wzajemne wypychanie się na zewnątrz, tratowanie słabszych), 2) gdzie konkretnie znajdują się zagrożeni ludzie i jakimi drogami można do nich dotrzeć, 3) jaki rodzaj niebezpieczeństwa najbardziej zagraża ludziom (dym, wysoka temperatura, płomienie, zawalenie się konstrukcji) oraz jak wielkie jest to niebezpieczeństwo i jak można je zmniejszyć, 4) czy będące na miejscu siły i środki wystarczą do przeprowadzenia akcji ratowniczej. Zebrane w wyniku rozpoznania dane posłużą do sprecyzowania planu prowadzenia akcji ratowniczej. Kierownik akcji musi uwzględnić wszystkie możliwe drogi ewakuacji, a przede wszystkim: 1) normalne drogi komunikacyjne, korytarze, klatki schodowe, 2) wyjścia zapasowe (awaryjne) oraz stałe drabiny czy schody przeciwpożarowe,

3 3) okna, balkony i galerie (z założeniem zastosowania drabin, podnośników, worów ratowniczych, linkowych aparatów ratowniczych), 4) wyjścia na dach, jeżeli umożliwia ono przejście do mniej zagrożonej części budynku lub innego budynku, względnie do innych stref pożarowych lub dróg ewakuacyjnych. Jeżeli jest to możliwe, powinna być nawiązana łączność z zagrożonymi ludźmi, upewnienia ich, że pomoc już jest blisko i zalecić im wykonanie jakichkolwiek zadań np. pozamykania drzwi, pootwierania okien, uruchomienia wewnętrznego hydrantu, co zawsze działa uspokajająco i zapobiega panice. Jeżeli ludziom zagrażają płomienie i żar, wówczas akcję ratowniczą należy przeprowadzić pod osłoną prądów wody. W pomieszczeniach silnie zadymionych ewakuowani powinni być przeprowadzani przez osobę prowadzącą ewakuację, która winna być wyposażona w silną latarkę i linę ratowniczą. Ratowane osoby podążają za przewodnikiem, trzymając się rozwiniętej linki, której koniec podtrzymuje osoba zamykająca całą kolumnę. W każdym przypadku, gdy zachodzi podejrzenie, że w zasięgu pożaru mogą znajdować się ludzie, dowódca powinien zarządzić przeszukanie pomieszczeń. Przy jednakowym stopniu zagrożenia najpierw ratuje się dzieci, następnie chorych, starców i kobiety. W ratownictwie ludzi obowiązuje zasada, aby w każdym przypadku (już w chwili rozpoczęcia akcji) wezwać karetki pogotowia ratunkowego. Ratownictwo zwierząt należy powierzyć osobom (strażakom), którzy potrafią obchodzić się ze zwierzętami. Inaczej ratownicy mogą nie poradzić sobie z tym zadaniem, a sami mogą narazić się na niebezpieczeństwo. Zwierzęta wykazują w czasie pożaru wielki niepokój. Ważnym jest aby wyratowane z ognia zwierzęta doprowadzane były w bezpieczne miejsca i tam były uwiązane lub zamknięte. W przeciwnym razie mogą one wrócić do swoich pomieszczeń i spłonąć. Ewakuację mienia podejmuje się w zasadzie tylko wówczas, gdy jest to konieczne, a będące w dyspozycji siły i środki nie wystarczają do skutecznego zablokowania dróg rozwoju (zlokalizowania) pożaru. Z reguły ewakuacja mienia przeprowadzana jest: 1) dla zmniejszenia lub usunięcia niebezpieczeństwa gwałtownego wzmożenia się pożaru (butle ze sprężonymi gazami, pojemniki z niebezpiecznymi substancjami, materiały reagujące gwałtownie z wodą itp.), 2) dla zmniejszenia strat i zabezpieczenia przed zniszczeniem cennych materiałów i przedmiotów (dzieła sztuki, zbiory muzealne, cenne maszyny i urządzenia, towary, pojazdy, dokumenty, itp.). Przy ewakuacji mienia obowiązują następujące zasady: 1) ewakuacja nie może spowodować nowych niebezpieczeństw, 2) ewakuowane przedmioty nie mogą ulec zniszczeniu (np. wskutek zrzucenia ich z wysokości lub podpalenia przez ognie lotne), 3) ewakuowane mienie musi być zabezpieczone przed dostaniem się w niepowołane ręce (musi być pilnowane),

4 4) ewakuacja nie może w sposób zasadniczy wpłynąć na wyniki akcji gaśniczej (wyższe straty pożarowe niż uratowane mienie). Zarządzenie Nr /bhp/2... dotyczące osób odpowiedzialnych za ewakuację i pierwszą pomoc przed medyczną Z dniem.wyznaczam: Do udzielania pierwszej pomocy przed medycznej i obsługi apteczki pierwszej pomocy Lp Imię i nazwisko Miejsce pracy Kontakt telefoniczny Do przeprowadzenia ewakuacji : Lp Imię i nazwisko Miejsce pracy Kontakt telefoniczny Zarządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

5 Osoba kierująca zakładem:.