Kazdy dzien ukazuje przestrzen coraz dalsza... S. Zeromski ~

Transkrypt

1 . Kazdy dzien ukazuje przestrzen coraz dalsza... S. Zeromski ~

2 ZNANI ŻEROMSZCZACY II Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Żeromskiego w Tomaszowie Maz. Tomaszów Mazowiecki 2010

3 Projekt okładki: Grzegorz Szamburski - uczeń II LO Skład, łamanie tekstu i druk: Jolanta Karwasik - nauczyciel II LO Publikacja z cyklu Znani Żeromszczacy Copyright by II Liceum Ogólnokształcące Tomaszów Mazowiecki

4 Każdy dzień ukazuje przestrzeń coraz dalszą Stefan Żeromski 4

5 5

6 Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Żeromskiego J. E. ks. bp Ireneusz Pękalski 10 - lecie przyjęcia sakry biskupiej objęcie honorowym patronatem biblioteki szkolnej Tomaszów Mazowiecki, r. 6

7 Urodzony 9 marca 1950 r. w Tomaszowie Mazowieckim. Seminarium Duchowne ukończył w Łodzi. Święcenia kapłańskie przyjął w 1974 r. W duszpasterstwie pracował jako wikariusz w parafii Ksawerów. Studia specjalistyczne z prawa kanonicznego odbył w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie i w Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie w 1981 r. uzyskał doktorat na Wydziale Prawa Kanonicznego. Po powrocie z Rzymu przez szereg lat uczył łaciny w Wyższym Seminarium Duchownym w Łodzi oraz pracował w Kurii Biskupiej jako notariusz i w Trybunale Kościelnym jako obrońca węzła małżeńskiego. Od 1983 roku jest wykładowcą prawa kanonicznego w Seminarium Duchownym. Prawo kanoniczne wykłada również w Instytucie Teologicznym i w Łódzkim Ośrodku Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. W latach był prorektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi, a od 1993 roku pełni obowiązki rektora tej Uczelni. Jest nadto sędzią Łódzkiego Trybunału Kościelnego, sekretarzem Rady Kapłańskiej, członkiem Kolegium Konsultorów, wicepostulatorem sprawy kanonizacyjnej Sługi Bożej Wandy Malczewskiej, redaktorem naczelnym "Łódzkich Studiów Teologicznych". Wniósł poważny wkład w dzieło III Synodu Archidiecezji Łódzkiej. W 1993 roku został mianowany kapelanem Jego Świątobliwości, a w 1997 roku - kanonikiem gremialnym Kapituły Archikatedralnej Łódzkiej. 11 grudnia 1999 r. został mianowany biskupem pomocniczym Archidiecezji Łódzkiej (tytularnym Castello di Tingizio), sakrę biskupią przyjął 8 stycznia 2000 r. w Archikatedrze Łódzkiej. 7

8 Bp Ireneusz Pękalski we wspomnieniach nauczyciela 8

9 Piszę Jezus wyraźnymi literami nie wstydzę się tego imienia to jest właśnie moja naiwność co się na złość geniuszom nie zmienia. Wielbię ludzkie podróże na księżyc w gwiazd napuszonym warkoczu i Najświętszą Matkę gdy patrzę w jej niebieski ołtarzyk oczu. Ks. Jan Twardowski Ten cytowany wiersz Ks. Jana Twardowskiego bardzo odpowiada wizerunkowi byłego ucznia i absolwenta II Liceum Ogólnokształcącego, a obecnie Ks. Biskupa Ireneusza Pękalskiego. Będąc pilnym i wzorowym uczniem udowadniał, iż ceni sobie zdobywaną wiedzę, tak potrzebną we współczesnym świecie. Równocześnie postawa i zachowanie przyszłego Kapłana świadczyły o tym, że był młodzieńcem głęboko wierzącym, co w tamtym okresie nie było dobrze widziane. Już od początku nauki w liceum świadomie wybrał klasę z językiem łacińskim, gdyż jak wierzył miał skonkretyzowany plan na przyszłość: pragnął zostać kapłanem. Dlatego często uczestniczył w uroczystościach religijnych, będąc przez lata ministrantem. 9

10 Miał swój świat, w którym tkwił, a otaczającą rzeczywistość postrzegał doroślej niż rówieśnicy. W pamięci profesorów, koleżanek i kolegów pozostaje jako uczeń wzorowy, bardzo pracowity, solidny, uczciwy i koleżeński, o wysokiej kulturze. Wymienione cechy zaowocowały świetnymi wynikami egzaminów maturalnych. Wstąpienie do seminarium było urzeczywistnieniem pragnień Ireneusza. Studia, ich chlubne ukończenie, praca i dalszy rozwój duchowy sprawiły, że młodego kapłana w stosunkowo krótkim czasie doceniły władze duchowne, czego konsekwencją stało się podniesienie Ks. Ireneusza do godności biskupiej. Ksiądz Bp Ireneusz zapewne mógłby podpisać się pod cytowanymi słowami utworu ks. Jana Twardowskiego, bo jak poeta: Pisze Jezus wyraźnymi literami nie wstydzi się tego imienia to jest właśnie jego naiwność co się na złość geniuszom nie zmienia. nauczyciel Edmund Sakowicz 10

11 11

12 Bp Ireneusz Pękalski we wspomnieniach koleżanki z klasy 12

13 Ta nasza młodość, ten szczęsny czas, ta para skrzydeł zwiniętych w nas... T. Śliwiak Jeżeli przyjąć, że każdy z nas ma w sobie na progu młodości zwinięte skrzydła, to Irek miał je wtedy rozwinięte całkowicie. Nie wiem, co spowodowało tę wczesną dojrzałość; dom rodzinny, praca nad sobą, jasno określone cele i ideały. On tylko zna odpowiedź. Spotkaliśmy się w roku 1964 w II LO im. S. Żeromskiego w klasie I b. Każdy z nas, pierwszaków, czuł się wtedy w pewien sposób dowartościowany, sukcesem, jakim było dostanie się do lepszego (tak mówiono) z dwóch tomaszowskich liceów. Wszyscy byliśmy pełni zapału i chęci do nauki, która w czasach gomułkowskiej małej stabilizacji dawała szansę wyjścia prowincjonalnych środowisk. Stanowiliśmy mieszankę typową dla swoich czasów dzieci inteligencji pracującej i wywodzące się ze środowisk robotniczych i chłopskich, mieszkańcy Tomaszowa i okolicznych wiosek. Początkowe, pozytywistyczne nastawienie do pracy niektórym z nas minęło dość szybko. Pierwsze trudności, lenistwo, pierwsze miłości i staliśmy się typowymi uczniami, którzy chcą jak najmniejszym wysiłkiem osiągnąć zamierzone cele. Jedyną (naprawdę) osobą, która nie przeżywała naukowych załamań był Irek. Wtedy, kiedy z nim rywalizowałam i nie udało mi się Go nigdy pokonać, wmawiałam sobie, że ma wszechstronne zdol- 13

14 ności i dlatego Mu łatwiej. Dzisiaj wiem, że nie tylko zdolności, ale systematyczność, doskonała organizacja pracy, rzetelność w traktowaniu obowiązków były przyczyną jego doskonałych wyników. To brzmi, jak hagiografia, ale tak było: zawsze przygotowany, nigdy nie ściągał, nie usprawiedliwiał się, nie chodził na wagary. Przez trzydzieści lat pracy w liceum niewiele spotkałam osób, które, będąc wzorowymi uczniami, umiały zdobyć niewymuszony autorytet i prawdziwą sympatię swoich kolegów. Naszemu Irkowi to się udało. Lubiliśmy go i doceniali, jakby z góry zakładając, że nie jesteśmy mu w stanie dorównać. Nigdy się na Nim nie zawiedliśmy, nikomu nie przeszło przez myśl, że mógłby być wobec nas nielojalny. Wiedział o naszych szkolnych grzeszkach: papieroskach i piwku w parku, wagarach, usprawiedliwieniach pisanych na kolanie w szatni. Nie dał nam do zrozumienia, że nasze problemy: jak z okropnej granatowej spódniczki do kolan zrobić seksowne mini, jak nadać wrażenie luzu urzędniczemu garniturowi, w jakich chodzili chłopcy, jak nosić beret, żeby nie było widać znaczka, jak zamocować tarczę, żeby ją ściągnąć jednym zręcznym ruchem, to są naprawdę drobiazgi. Irek był ponad to, ale się nie wywyższał. Od czasu do czasu, zawsze wtedy, kiedy należało, mówił spokojnie: No chyba przesadzacie. To trochę studziło rozemocjonowanych nastolatków. Raz tylko, słusznie zresztą, ocenił nas negatywnie, kiedy to podczas wycieczki do Krakowa 14

15 w hotelu na czwartym piętrze pilnowani przez nauczycieli na korytarzach urządzaliśmy wędrówki przez balkony. Zdenerwowany Irek stwierdził krótko: Teraz to już przesadziliście. Nie oburzaliśmy się, nie dyskutowali, bo jakby z góry było wiadomo, że ma rację. Już wtedy był dla nas osobą z charyzmą. Nie wiem, skąd wiedzieliśmy od początku, że będzie księdzem. On o tym nie mówił, czasy nie sprzyjały takim wyznaniom, jednak my wiedzieliśmy swoje i traktowaliśmy Go trochę tak, jakby już miał święcenia. W 1968 ze świadectwami maturalnymi rozjechaliśmy się po Polsce. Wspomnienia zatarł czas, a jednak są gdzieś w nas tamci ludzie, przyjaźnie, zdarzenia, miejsca. Ksiądz Biskup nie odwracał się od tych wspomnień. Był inicjatorem naszego spotkania po czterdziestu latach od matury. Nasz wspólny nieżyjący już kolega, z którym Ksiądz Biskup siedział cztery lata w jednej ławce, ze wzruszeniem wspominał pomoc, jakiej od Niego doznał w ekstremalnej sytuacji życiowej. Jeżeli przyjąć, że rozwinęliśmy skrzydła, to na pewno w jakiejś mierze jest to wynikiem obcowania z ludźmi takimi jak Biskup Ireneusz Pękalski, który w momencie kształtowania się naszych charakterów pokazał nam, że można być wiernym sobie, wbrew czasom, że wiara, uczciwość, praca, humanitaryzm to wartości, które nie przemijają. W Imieniu klasy IV b Anna Goździk-Ługowska 15

16 Bp Ireneusz Pękalski w rozmowie z uczniami liceum 16

17 POWRÓĆMY JAK ZA DAWNYCH LAT Zacznijmy chronologicznie. Czy miało miejsce jakieś zabawne zdarzenie, historyjka, o której Ksiądz Biskup słyszał tylko z opowieści swoich bliskich? - Oczywiście! Zdarzyło się to w szkole podstawowej. Ponoć któregoś dnia wróciłem do domu i powiedziałem, że ja do mojej klasy nie będę już chodził. Na pytanie mojej mamy dlaczego?, odpowiedziałem, że ucząca nas pani nie umie dobrze mówić po polsku! Potem okazało się, że owa pani pochodziła ze Wschodu i miała po prostu tamtejszy akcent (śmiech). Sam nie pamiętam tego wydarzenia ale wspominała mi o tym moja mama. Czy w dzieciństwie, w czasie nauki szkolnej zdarzyło się Księdzu porządnie narozrabiać? - Nie. Byłem dość spokojnym dzieckiem. Pamiętam jedynie przykre wydarzenie, kiedy zostałem ukarany przez nauczyciela za podpowiadanie, czego tak naprawdę nie uczyniłem. Było to dla mnie wielkie przeżycie! Sytuacja wyglądała następująco: mieliśmy surowego nauczyciela, którego nazwiska nie zdradzę. Pewnego dnia odpytywał moich kolegów, panowała zupełna cisza. W pewnym momencie ktoś rzeczywiście podpowiedział. Nauczyciel spojrzał na mnie, a ja odruchowo spojrzałem w tym mo- 17

18 mencie w okno. Dla nauczyciela był to oczywisty sygnał i postawił mi dwóję (dawniej dwa było najsłabszą oceną- przyp. red.). Był to dla mnie ogromny wstrząs! Zapłakany wróciłem do domu. Następnego dnia moja mama poszła do szkoły i spotkała się z nauczycielem, jednak nie zdołała zmienić jego zdania. Później wpadła na korytarzu na kierownika i jak to kobieta - poskarżyła mu się. Pan Kierownik obiecał rozmowę z nauczycielem i poradził jej, aby spokojnie wróciła do domu. Po południu przyszła do mamy moja ciocia, która również pracowała w tej szkole. Opowiedziała jej o aferze, która wybuchła w szkole. Wystraszyłem się wtedy bardzo i od razu zacząłem się na potęgę uczyć tego przedmiotu, jednak w ciągu następnych dni nauczyciel ani razu nie chciał mnie pytać! W końcu zaczął zbliżać się koniec roku szkolnego, a ja miałem tylko tę niezasłużoną dwójkę. Pewnego dnia przyjechała na niezapowiedzianą hospitację pani z kuratorium i zarządziła sprawdzian. Wszystkie zadania rozwiązałem w ciągu dziesięciu minut, po czym, siedząc na miejscu, czekałem, aż skończą pozostali. Nauczyciel krążył między ławkami, aż w końcu podszedł do mnie, wziął moją kartkę, przejrzał ją i z uśmiechem pokazał wizytatorce (z pewnością dlatego, żeby pochwalić się, jakim to świetnym jest wykładowcą). To mnie uratowało, ostatecznie miałem nawet wystawioną z tego przedmiotu piątkę- wszystko się wyrównało! (śmiech) 18

19 Księże Biskupie, proszę nam opowiedzieć o rodzeństwie. - Miałem trzy siostry. Jedna zmarła jako małe dziecko, niespełna roczne. Pozostałe były starsze ode mnie, jedna z nich również nie żyje, tak samo jak rodzice. Czy był Ksiądz Biskup kiedyś zakochany? - Tak! Było to w szkole podstawowej, miałem dwie dziewczyny, które bardzo lubiłem. Jedna z nich mieszkała po drodze do mojej szkoły, więc zazwyczaj tak planowałem swój czas, żeby niby przypadkiem spotkać ją, gdy wychodziła z domu i móc wspólnie iść do szkoły. Później, kiedy już postanowiłem, że zostanę księdzem, potraktowałem te sprawy poważnie i nikomu nie zawracałem w głowie. Nie znaczy to jednak, że byłem zupełnie obojętny wobec dziewcząt, które akurat w naszej klasie były bardzo ładne! Spotkałem je niedawno, po czterdziestu pięciu latach od rozpoczęcia nauki w liceum, na spotkaniu klasowym. Oświadczyły wtedy, że chcą następnych takich spotkań ze mną. Współczesne II LO na pewno różni się od tego, które pamięta Ksiądz z lat wczesnej młodości. Które zmiany są najbardziej widoczne? - Aby móc dokładnie odpowiedzieć na to pytanie, mu- 19

20 siałbym dobrze poznać dzisiejsze liceum. Z tego co wiem od pana dyrektora oraz niektórych nauczycieli, jest przychylne, otwarte dla uczniów. Na pewno poziom jest o wiele wyższy. Obecnie uczniowie są przyjmowani na podstawie wyników w nauce po gimnazjum- wówczas nie było takich wymogów, jedynie egzamin wstępny. Za to za moich czasów poważniejsza dyscyplina. Regulaminowy strój licealisty to nie tylko mundurek! Obowiązywały też specjalne nakrycia głowy, a tarczę trzeba było mieć również na okryciu wierzchnim-kurtce czy płaszczu! Nie było też tak trudnych sytuacji, jeżeli chodzi o kontakty nauczycieli z uczniami. Pamiętam że języka rosyjskiego uczyła nas bardzo młoda nauczycielka. Wchodząc na naszą lekcję, była zawsze cała purpurowa! Wiadomo, jak chłopcy w pewnym wieku się zachowują. (śmiech) Tomaszów ciągle się rozbudowuje i wiele się w nim zmienia. Jak wyglądała Księdza droga do szkoły? - Najczęściej chodziłem pieszo. Ponieważ mieszkałem w Wilanowie, szedłem ulicą Spalską, skręcałem w Suchą, Wrzosową, przez Michałówek. Okolica szkoły to były wówczas pustki! Tam, gdzie w tej chwili są bloki, nie było nic! Nasze liceum stało w szczerym polu. Czy w uczniowskiej karierze Księdza Biskupa były lektury, które wywarły na Księdzu szczególne wrażenie? A może takie, których w ogóle nie przeczytał? 20

21 - Dla mnie czytanie lektur było wówczas wielkim problemem! W niektórych lekturach nie znajdywałem interesujących mnie treści, takich które formowałyby mnie. Na pewno podobał mi się Pan Tadeusz. Wtedy jednak nie mieliśmy aż tak dużej swobody w wyborze książek, które chcemy przeczytać. ZAINTERESOWANIA Jakie książki poleciłby Ksiądz młodemu człowiekowi, by pomogły ukształtować jego osobowość? - Ostatnio pod wpływem mojej kuzynki spotkałem się z nowymi dotąd mi nieznanymi tytułami jak np.: Świat Zofii, Oskar i pani Róża. Są to bardzo cenne i wartościowe pozycje. Z pewnością nie szkoda na nie czasu, polecam. Swój czar mają także książki Paulo Coelho czy trylogia Tolkiena. Pamiętam wydarzenie, kiedy miałem w katedrze udzielać młodym chłopcom tzw. posługi lektoratu. W czasie mojego wystąpienia odwołałem się do Tolkiena. W jednym z jego utworów jest mowa o Upadłym Aniele. Po Mszy Świętej, podszedł do mnie młody człowiek i powiedział, że różę przeznaczoną dla kolegi, który został lektorem, przekazuje mi, bo pierwszy raz usłyszał, jak ktoś kazaniu powołał się na jego ulubionego autora. 21

22 - Nad Niemnem? - O nie, to zawsze mnie nudziło (śmiech). - Noce i dnie? - Bardzo sentymentalne. -A twórczość Stefana Żeromskiego -naszego patrona? - Z perspektywy księdza i w ogóle katolika nie wszystko w życiu osobistym pisarza jest do przyjęcia, ale w literaturze stworzył wiele pozytywnych postaci. Co jeśli chodzi o upodobania muzyczne z okresu szkoły średniej? Jak zmieniały się na przełomie lat? - Po śmierci mojego taty coś się we mnie złamało i nie mogłem niczego słuchać. Wcześniej słuchałem muzyki klasycznej, chętnie Beethovena. Wolałem utwory muzyczne bez śpiewu. W tej chwili sytuacja się zmieniła, lubię piosenki włoskiego wykonawcy Renato Zero, który w swoim życiu przeszedł nawrócenie. Jego piosenki mają głęboką treść i przesłanie- preferuję takie utwory. Pamiętam, jak pewnego razu zacytowałem na mszy piosenkę WWO Nie bój się zmiany na lepsze. Innego dnia byłem w Grotnikach, gdzie mieszka pan Krzysztof Krawczyk ze swoją żoną. W czasie kazania odwołałem się do słów jego piosenki To wszystko sprawił grzech. Był bardzo zaskoczony! Później, w czasie spotkania na plebanii był poruszony. 22

23 Słucham też Jacka Kaczmarskiego. Jakie były i są Księdza upodobania sportowe? - Raz w życiu grałem w piłkę nożną (śmiech). Dawniej interesowałem się głównie lekką atletyką, a obecnie lubię oglądać mecze siatkówki, które strasznie przeżywam! Każdego dnia czytam Przegląd Sportowy. POWOŁANIE KAPŁAŃSKIE W którym momencie podjął Ksiądz Biskup decyzję o wstąpieniu do seminarium? - Było to już pod koniec szkoły podstawowej, czyli bardzo wcześnie, chociaż poprzednio pragnąłem zostać nauczycielem. - Czy przez tak wczesne podjęcie tej ważnej decyzji, czasy liceum były dla Księdza momentem wyciszenia czy też zdarzały się jakieś imprezy? - Nie było żadnych imprez. Młodzież była wtedy inna (śmiech). Przynajmniej ta grupka, do której ja należałem, chociaż pamiętam jedną z wycieczek do Krakowa, na której chłopcy trochę narozrabiali. Sprawa była na 23

24 tyle poważna, że po powrocie pan dyrektor postanowił ukarać winowajców. Zwołany został sąd uczniowski, którego, nie mam pojęcia dlaczego, zostałem przewodniczącym. Miałem nie tylko ocenić sprawę i wydać wyrok, ale także przedstawić wszystko na radzie pedagogicznej! W tym czasie dyrektorem był pan Roman Grabowski, więc, kiedy stanąłem przed gronem nauczycieli, czułem się bardzo nieswojo - jak Piłat w Credo. Na szczęście później pedagodzy stwierdzili, że dobrze wypadłem i koledzy zostali odpowiednio ukarani. Była to dla mnie trudna rola! - Jaką rolę w odnalezieniu powołania odegrała ministrantura? - Były perturbacje. Zostałem ministrantem z łapanki. (śmiech) Pamiętam taki dzień, kiedy do naszego bloku przyjechał ksiądz wikariusz. Odwiedzał chorego. Poszedłem z mamą do tego mieszkania, a kiedy ksiądz mnie zobaczył, od razu zapytał, czy nie chciałbym być ministrantem. Zgodziłem się i jeszcze tego samego dnia pojechałem z nim do kościoła, gdzie dostałem komżę. Na początku nie byłem dobrze przygotowany do mojego zadania. Podczas Mszy Świętej jeden ze starszych kolegów powiedział mi cicho weź mszał, więc ja podszedłem do ołtarza, zabrałem mszał i zaniosłem go do zachrystii. Oczywiście zwrócono mi uwagę, że to nie o to 24

25 chodziło. Poczułem się tak dotknięty, że następnego dnia już nie poszedłem na Mszę, obraziłem się (śmiech). Do ministrantury wróciłem dopiero po jakimś czasie i zostałem do końca. Jak zareagowała rodzina i przyjaciele na wieść o podjęciu przed Księdza decyzji dotyczącej kapłaństwa? Wspierali, czy raczej próbowali odwieść Księdza od tego pomysłu? - Było różnie. Tata zdawał sobie sprawę, że to zaszkodzi mu w pracy. Te przypuszczenia się sprawdziły został jej pozbawiony. Kazano mu wybrać praca albo ja. Wybrał mnie. Część mojej rodziny była bardzo powściągliwa. Moja mama była dla mnie dużym oparciem. Koledzy i koleżanki sami domyślili się wszystkiego - ja nikomu nie zdradziłem moich planów. Po czterdziestu pięciu latach ciągle darzą mnie sympatią. - Był ktoś dla Księdza szczególnym wsparciem? - Zawsze podziwiałem Księdza Proboszcza z mojej rodzinnej parafii nigdy niczego mi nie narzucał, zawsze okazywał serdeczność i życzliwość. Zawsze jednak najbardziej pomagała mi moja mama. 25

26 - Czy już po wstąpieniu o Seminarium pojawiły się jakieś wątpliwości? - Nigdy nie miałem żadnych wątpliwości. Jak Ksiądz wspomina pracę z młodzieżą, kiedy był katechetą? - W Ksawerowie był internat, w którym organizowano różnorodne imprezy i uroczystości, bardzo więc ubolewałem nad tym, że na katechezę przychodziły tylko nieliczne osoby. Postanowiłem to zmienić. W następnym roku zaproponowałem, żeby nasze spotkania odbywały się w tygodniu - a nie jak do tej pory w niedzielę. To zdało egzamin. Miałem wtedy tak dużo zajęć, że bywałem bardzo zmęczony, ale niezwykle zachwycony młodzieżą, która chciała, przychodziła i słuchała. PRACA NAUKOWA - Jak było ze studiami w Rzymie? Skąd zainteresowanie prawem kanonicznym? - Nigdy specjalnie nie interesowałem się prawem kanonicznym, bardziej przedmiotami teologicznymi. Okazało się jednak, że posłuszeństwo ma pozytywne skutki. 26

27 Ja nie zabiegałem o żadne studia zostałem na nie skierowany. Była to jedna z najlepszych decyzji, jakie za mnie podjęto. Jak usłyszałem w czasie jednej spowiedzi przypadek w języku religijnym to Opatrzność Boża. - Czy miał Ksiądz możliwość pozostania w Rzymie? - Takie były początkowe plany w stosunku do mnie, jednak ostatecznie nie doszły do skutku. Wróciłem do Łodzi. SAKRA BISKUPIA Jak wyglądała chwila, w której dowiedział się Ksiądz, że zostanie biskupem? Jakie uczucia temu towarzyszyły? - W roku 1999, w przeddzień pierwszej niedzieli Adwentu, wieczorem, zadzwonił do mnie Ksiądz Arcybiskup i zapytał, co będę robił w niedzielę. Byłem do jego dyspozycji. O godzinie 11 chciał spotkać się ze mną Nuncjusz. Domyśliłem się, o co chodzi. Pojechałem do Warszawy i po uzyskaniu propozycji zgodziłem się. Początkowo nie miałem pewności, czy uda mi się nawiązać dobry 27

28 kontakt z młodymi ludźmi. Oficjalnie biskupem zostałem ogłoszony 11 grudnia 1999 r. Jakie było najprzyjemniejsze wydarzenie w ciągu tych dziesięciu lat posługi biskupiej? - Było ich kilka. Zaliczam do nich m. in. moją obecność na Światowych Dniach Młodzieży w roku 2000, 2005 i Skąd zawołanie biskupie Omnibus omnia? - Od św. Pawła. Przez pewien okres czasu uczyłem łaciny w seminarium i miałem zasadę, że przy tłumaczeniach tekstów, zawsze starałem się, by pochodziły z Pisma Świętego, a najczęściej sięgałem do tekstów św. Pawła. Któregoś razu, przygotowując takie zajęcia, trafiłem na to zdanie i bardzo mi się spodobało. Kiedy po ogłoszeniu mojej nominacji, dziennikarz zapytał mnie, jakie hasło przyjmę, od razu wspomniałem o Omnibus omnia ( wszystkim dla wszystkich ). Część księży odradzała mi to, gdyż takie hasło było niezwykle trudne do zrealizowania, mimo to uważałem, że warto wysoko mierzyć. 28

29 - Bardzo dziękujemy Księdzu Biskupowi za wywiad. Jesteśmy dumni, że w gronie Żeromszczaków jest biskup! Gratulujemy jubileuszu i życzymy nieustającego poczucia spełnienia na różnych polach działalności Księdza. Rozmawiali: Karolina Półtorak Bartłomiej Nawrocki Tomasz Kazimierz Piotrowski 29

30 30

31 31

32 SPIS TREŚCI Krótka biografia... 6 Bp Ireneusz Pękalski we wspomnieniach nauczyciela... 7 we wspomnieniach koleżanki z klasy w rozmowie z uczniami liceum

33 II Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Żeromskiego ul. Jałowcowa Tomaszów Mazowiecki tel. (0-44) fax. (0-44)