Ustawa o zmianie ustaw regulujących wykonywanie niektórych zawodów (całość)

Transkrypt

1 PROTOKÓŁ ROZBIEŻNOŚCI DO PROJEKTU USTAWY O ZMIANIE USTAW REGULUJĄCYCH WYKONYWANIE NIEKTÓRYCH ZAWODÓW Ustawa o zmianie ustaw regulujących wykonywanie niektórych zawodów (całość) l.p. Podmiot zgłaszający Jednostka redakcyjna ustawy/ uwaga o charakterze ogólnym Treść uwagi RCL ogólna W ustawach objętych przedmiotową nowelizacją proponuje się analizę rozwiązań w zakresie prowadzenia rejestrów, gdyż przy obecnym lub proponowanym brzmieniu przepisów nie jest możliwe składanie wniosków o wpis do rejestru w formie elektronicznej, z uwagi na fakt, iż przepisy te przewidują obowiązek dołączania dokumentów do tych wniosków. Na przykład w art. 191 ust. 3f ustawy o gospodarce nieruchomościami przewiduje się konieczność dołączania dokumentów do wniosku, co uniemożliwia złożenie tego wniosku w formie elektronicznej. MSZ ogólna do zawodów prawniczych W związku z prowadzoną w systemie EU-Pilot sprawą dotyczącą uprawnień do wykonywania zawodu adwokata oraz orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości należy ponownie rozważyć proponowane zasady zwalniania z odbycia aplikacji lub egzaminu w zawodach adwokata, radcy prawnego i notariusza w zakresie, w jakim uznają one wyłącznie praktykę odbytą na terytorium Polski oraz stopnie Przyczyny nieuwzględnienia uwagi Propozycja Rządowego Centrum Legislacji wykracza poza zakres przedmiotowy projektu. UWAGA JEST NIEZASADNA w przypadku adwokatów i radców prawnych, powyższe ograniczenie odnosi się jedynie do notariuszy. 1

2 i tytuły naukowe nadane w Polsce. Powyższe przepisy mogą zostać uznane za ograniczenia w swobodnym przepływie osób (art. 45 i 49 TFUE) gdyż uniemożliwiają organom właściwym do przyznania uprawnień do wykonywania zawodów prawniczych uwzględnienie równoważnej praktyki i dyplomów uzyskanych w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej. W wyroku w sprawie C-340/89 Vlasspolou Trybunał Sprawiedliwości przyznał, że w związku z brakiem harmonizacji przepisów krajowych, państwa członkowskie mogą samodzielnie określić zasady dostępu do zawodów prawniczych. Przepisy krajowe nie mogą jednak naruszać zasad ogólnych prawa UE, w tym swobody przedsiębiorczości. Zdaniem Trybunału art. 56 TFUE zobowiązuje państwa członkowskie do uwzględnienia wiedzy i kwalifikacji nabytych w innych państwach członkowskich poprzez zbadanie ich równoważności z kwalifikacjami wymaganymi w państwie przyjmującym. W trakcie powyższej oceny właściwe organy mogą wziąć pod uwagę obiektywne różnice między systemami prawnymi państw członkowskich. W konsekwencji należy uznać, że ocena równoważności nie ma charakteru automatycznego, niedopuszczalne jest jednak arbitralne stwierdzenie, że kwalifikacje, praktyka i dyplomy zagraniczne w żadnym przypadku nie poświadczają nawet częściowej równoważności z wymogami obowiązującymi w Polsce. Powyższą konkluzję potwierdzają inne wyroki Trybunału, w W PRZYPADKU NOTARIUSZY UWAGA W CZĘŚCI ZASADNA w zakresie dotyczącym doktorów nauk prawnych, którzy uzyskali stopień naukowy w państwach członkowskich Unii Europejskiej. Osoby te będą obowiązane zdać egzamin notarialny w Polsce, co zweryfikuje ich znajomość prawa polskiego. Stad też nie ma podstaw by ograniczać art pkt 1 wyłącznie do osób, które stopień naukowy doktora uzyskały w Rzeczypospolitej Polskiej. W pozostałym zakresie uwaga niezasadna. Wprawdzie wymóg posiadania stopnia naukowego lub tytułu naukowego uzyskanego w Rzeczypospolitej Polskiej ma istotnie charakter różnicującym i może stanowić barierę dla części obywateli Unii niebędących Polakami do ubiegania się o powołanie na 2

3 szczególności wyroki w sprawach: C-422/09 Vandorou, C- 586/08 Rubino, C-345/08 Pesla, C-313/01 Morgenbesser oraz C-234/97 Bobadilla. stanowisko notariusza. Zważywszy jednak na rolę jaką pełni notariusz, zwłaszcza w obrocie nieruchomościami, ważny interes publiczny przemawia za ograniczeniem jakie zostało wprowadzone w art Prawa o notariacie. Oznacza to, że jedynie w sytuacji uzyskania tytułu naukowego profesora bądź stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk prawnych w Rzeczypospolitej Polskiej umożliwia ubieganie się o powołania na stanowisko notariusza bez zdania egzaminu notarialnego. Uzyskanie tych tytułu w innym państwie członkowskim będzie obligowało do złożenia egzaminu notarialnego w celu weryfikacji znajomości polskiego systemu prawa. Art. 2. ustawa z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze 3

4 MNiSW W opinii MNiSW negatywną zmianą, w stosunku do projektu poddanego konsultacjom społecznym, jest rezygnacja ze skrócenia aplikacji do 2 lat w przypadku adwokata i radcy prawnego oraz do 1,5 roku w przypadku komornika. Tym samym zrezygnowano z najważniejszego przepisu, który skracałby zbyt długą drogę absolwentów prawa do zawodów adwokata, radcy prawnego i komornika. Ograniczenie deregulacji do rozwiązań obecnie proponowanych wiąże się z ryzykiem zamknięcia na dłuższy czas dyskusji nad koniecznymi zmianami w systemie kształcenia przyszłych prawników. W dłuższej perspektywie należy dążyć do tego, aby dyplom magistra prawa umożliwiał wykonywanie określonych zawodów prawniczych, zarówno pod względem formalnym, jak i pod kątem faktycznych umiejętności praktycznych. MNiSW postuluje zatem przywrócenie wcześniej proponowanych przepisów dotyczących skrócenia aplikacji adwokackiej, radcowskiej i komorniczej oraz dodanie w uzasadnieniu bądź w OSR zapowiedzi dalszych prac legislacyjnych odnoszących się do kwestii kształcenia przyszłych adeptów tych zawodów. MF art. 4 ust. 4 Zdaniem Ministra Finansów art. 2 pkt 1 budzi wątpliwości z punktu widzenia przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054). W opinii MF, art. 2 pkt 1 dot. dodawanego ust. 4 w art. 4 ustawy w brzmieniu: 4. Nieodpłatne świadczenie pomocy prawnej jest związane z działalnością gospodarczą przedsiębiorstwa, w którym adwokat wykonuje zawód." - nie NIEUWZGLĘDNIONIO Od zmiany odstąpiono na skutek szeregu uwag zgłoszonych m.in. przez organy samorządów zawodowych, jak i samych aplikantów w trakcie konsultacji społecznych. NIEUWZGLĘDNIONIO Wprowadzenie tego przepisu służy doprecyzowaniu na czym polega działalność pro bono, co zostanie wskazane w uzasadnieniu. 4

5 będzie wiążący i nie będzie miał znaczenia dla oceny na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług kwestii związanych z opodatkowaniem takich usług. Opodatkowanie (bądź nie) usług świadczonych pro bono będzie uzależnione od każdorazowej oceny stanu faktycznego sprawy. Ponadto Minister Finansów zwraca uwagę, że takie brzmienie projektowanych przepisów może spowodować że klient, powołując się na ten konkretny przepis, może żądać na jego podstawie nieodpłatnego świadczenia usługi od adwokatów. Mając na uwadze powyższe, duże wątpliwości MF budzi zasadność i celowość wprowadzenia ww. przepisów. MSZ art. 4 ust. 4 Artykuł 2 projektowanej ustawy zakłada zmianę art. 4 ustawy - Prawo o adwokaturze poprzez dodanie ust. 4, zgodnie z którym nieodpłatne świadczenie pomocy prawnej jest związane z działalnością gospodarczą przedsiębiorstwa, w którym adwokat wykonuje zawód. Jak wynika z uzasadnienia, wprowadzenie przedmiotowej zmiany ma pozwolić na rozstrzygnięcie problemu podatku VAT od tych usług. MSZ zwraca uwagę, że przyjęcie projektowanego przepisu może pozostać bez wpływu na kwestię opodatkowania podatkiem VAT tzw. usług pro bono. Kwestie opodatkowania podatkiem VAT są bowiem regulowane ustawą o podatku od towarów i usług, dokonującą w zakresie swojej regulacji wdrożenia przepisów dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, która stanowi podstawę harmonizacji podatku od wartości dodanej (podatku VAT ) na terytorium Uzasadnienie jak przy uwadze Ministra Finansów. 5

6 KANCELARIA PREZESA RADY MINISTRÓW Podsekretarz Stanu Zastępca Przewodniczącego Stałego Komitetu Rady Ministrów ogólna Unii Europejskiej. Tym samym wydaje się, że kwestia tego, czy w danym wypadku mamy do czynienia ze świadczeniem usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i dla celów działalności przedsiębiorstwa będzie każdorazowo dokonywana w oparciu o przepisy prawa regulujące dziedzinę opodatkowania podatkiem VAT. Powyższa kwestia powinna zatem zostać dodatkowo skonsultowana z Ministrem Finansów. Ponadto, mając na uwadze, że przedmiotowy projekt zawiera analogiczną propozycję zmiany ustawy o radcach prawnych (art. 3 pkt 1 projektu), wskazana wątpliwość dotyczy również tej części projektu. W zakresie projektowanych zmian ustawy - Prawo o adwokaturze oraz ustawy o radcach prawnych wątpliwości budzą propozycje polegające na poszerzeniu katalogu osób uprawnionych do wpisu na listę adwokatów (radców prawnych) bez konieczności odbycia aplikacji i złożenia odpowiedniego egzaminu o osoby posiadające tytuł doktora nauk prawnych, lub które przez okres co najmniej 3 lat pracowały przy tworzeniu aktów normatywnych o charakterze powszechnie obowiązującym w urzędach organów władzy publicznej. Wydaje się, iż powyższa zmiana promuje w sposób nieuzasadniony wyłącznie określoną grupę urzędników, wprowadzając dysproporcję w zakresie ułatwienia dostępu do zawodów. Podobnie, w projekcie nie przedstawiono żadnych powodów, dla których proponuje się poszerzenie katalogu osób uprawnionych do przystąpienia do egzaminu CZĘŚCIOWO UWZGLĘDNIONA Poszerzono zakres podmiotowy osób uprawnionych do wpisu na listę o osoby zatrudnione w państwowych jednostkach organizacyjnych (Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa, Rządowe Centrum Legislacji. Ponadto zmodyfikowano konstrukcję przepisu dot. legislatorów ( tworzenie projektów ustaw i rozporządzeń). W pozostałym zakresie zgłoszona uwaga ma charakter 6

7 bez wymogu odbycia aplikacji o osoby, które pracowały przy tworzeniu aktów normatywnych o charakterze powszechnie obowiązującym (legislatorzy). Powyższa uwaga dotyczy również tożsamej zmiany w ustawie - Prawo o notariacie. Należy stwierdzić, że pozostałe propozycje w zakresie dostępu do zawodów prawniczych mają znikomy efekt deregulacyjny i co do zasady nie zostały ukierunkowane w sposób umożliwiający osiągnięcie oczekiwanego efektu w postaci zniesienia barier w dostępie do zawodu dla absolwentów uczelni prawniczych. Skrócenie wymaganego okresu stażu, jaki umożliwia przystąpienie do egzaminu zawodowego, z 5 do 3 lat wydaje się nie wyczerpywać potrzeby dalszych prac w tym obszarze. ocenny. RCL Art. 3. ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych Odnośnie pkt 1 należy zauważyć, że niezależnie od przyjętego kierunku rozwiązań, który należy ocenić pozytywnie, zmiany te wykraczają poza zakres przedmiotowej nowelizacji. Jednocześnie zwraca się uwagę, że umożliwienie świadczenia przez radców prawnych pomocy prawnej pro bono, bez obowiązku odprowadzania z tego tytułu podatku VAT, w proponowanej regulacji nie obejmie możliwości świadczenia takiej pomocy przez radców prawnych niebędących przedsiębiorcami, lecz pozostających w stosunku pracy czy wykonujących zawód na podstawie umowy cywilnoprawnej, co ewentualnie wymagałoby uzupełnienia. UWAGA NIE DO UWZGLĘDNIENIA Świadczenie przez radców prawnych pomocy prawnej pro bono może być dokonywane przez radcę prawnego prowadzącego kancelarię, natomiast w sytuacji kiedy radca prawny pozostaje w zatrudnieniu - świadczenie nieodpłatnej pomocy prawnej związane jest z działalnością podmiotu, u którego radca 7

8 MNiSW W opinii MNiSW negatywną zmianą, w stosunku do projektu poddanego konsultacjom społecznym, jest rezygnacja ze skrócenia aplikacji do 2 lat w przypadku adwokata i radcy prawnego oraz do 1,5 roku w przypadku komornika. Tym samym zrezygnowano z najważniejszego przepisu, który skracałby zbyt długą drogę absolwentów prawa do zawodów adwokata, radcy prawnego i komornika. Ograniczenie deregulacji do rozwiązań obecnie proponowanych wiąże się z ryzykiem zamknięcia na dłuższy czas dyskusji nad koniecznymi zmianami w systemie kształcenia przyszłych prawników. W dłuższej perspektywie należy dążyć do tego, aby dyplom magistra prawa umożliwiał wykonywanie określonych zawodów prawniczych, zarówno pod względem formalnym, jak i pod kątem faktycznych umiejętności praktycznych. MNiSW postuluje zatem przywrócenie wcześniej proponowanych przepisów dotyczących skrócenia aplikacji adwokackiej, radcowskiej i komorniczej oraz dodanie w uzasadnieniu bądź w OSR zapowiedzi dalszych prac legislacyjnych odnoszących się do kwestii kształcenia przyszłych adeptów tych zawodów. MF art. 7 1 Zdaniem Ministra Finansów art. 3 pkt 1 budzi wątpliwości z punktu widzenia przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. prawny jest zatrudniony, a co za tym idzie pomocy prawnej udziela wówczas urząd lub podmiot zatrudniający radcę prawnego. NIE DO UWZGLĘDNIENIA Od zmiany odstąpiono na skutek szeregu uwag zgłoszonych m.in. przez organy samorządów zawodowych, jak i samych aplikantów w trakcie konsultacji społecznych. NIE DO UWZGLĘDNIENIA Wprowadzenie tego przepisu służy doprecyzowaniu na czym 8

9 1054). W opinii MF, zapis dodawanego art. 7 1 w brzmieniu: Art Nieodpłatne świadczenie pomocy prawnej jest związane z działalnością gospodarczą przedsiębiorstwa, w którym radca prawny wykonuje zawód." - nie będzie wiążący i nie będzie miał znaczenia dla oceny na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług kwestii związanych z opodatkowaniem takich usług. Opodatkowanie (bądź nie) usług świadczonych pro bono będzie uzależnione od każdorazowej oceny stanu faktycznego sprawy. polega działalność pro bono, co zostanie wskazane w uzasadnieniu. Ponadto Minister Finansów zwraca uwagę, że takie brzmienie projektowanych przepisów może spowodować że klient, powołując się na ten konkretny przepis, może żądać na jego podstawie nieodpłatnego świadczenia usługi od radców prawnych. Mając na uwadze powyższe, duże wątpliwości MF budzi zasadność i celowość wprowadzenia ww. przepisów. MSZ art. 7 1 Patrz uwaga do art. 4 ust 4 ustawy o adwokaturze. Stanowisko jak w ustawie - Prawo o adwokaturze. KANCELARIA PREZESA RADY MINISTRÓW Podsekretarz Stanu Zastępca Przewodniczącego Stałego Komitetu Rady Ministrów ogólna W zakresie projektowanych zmian ustawy - Prawo o adwokaturze oraz ustawy o radcach prawnych wątpliwości budzą propozycje polegające na poszerzeniu katalogu osób uprawnionych do wpisu na listę adwokatów (radców prawnych) bez konieczności odbycia aplikacji i złożenia odpowiedniego egzaminu o osoby posiadające tytuł doktora nauk prawnych, lub które przez okres co najmniej 3 lat pracowały przy tworzeniu aktów normatywnych o charakterze powszechnie CZĘŚCIOWO UWZGLĘDNIONA Poszerzono zakres podmiotowy osób uprawnionych do wpisu na listę o osoby zatrudnione w państwowych jednostkach organizacyjnych (Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa, Rządowe Centrum Legislacji. 9

10 obowiązującym w urzędach organów władzy publicznej. Wydaje się, iż powyższa zmiana promuje w sposób nieuzasadniony wyłącznie określoną grupę urzędników, wprowadzając dysproporcję w zakresie ułatwienia dostępu do zawodów. Podobnie, w projekcie nie przedstawiono żadnych powodów, dla których proponuje się poszerzenie katalogu osób uprawnionych do przystąpienia do egzaminu bez wymogu odbycia aplikacji o osoby, które pracowały przy tworzeniu aktów normatywnych o charakterze powszechnie obowiązującym (legislatorzy). Powyższa uwaga dotyczy również tożsamej zmiany w ustawie - Prawo o notariacie. Należy stwierdzić, że pozostałe propozycje w zakresie dostępu do zawodów prawniczych mają znikomy efekt deregulacyjny i co do zasady nie zostały ukierunkowane w sposób umożliwiający osiągnięcie oczekiwanego efektu w postaci zniesienia barier w dostępie do zawodu dla absolwentów uczelni prawniczych. Skrócenie wymaganego okresu stażu, jaki umożliwia przystąpienie do egzaminu zawodowego, z 5 do 3 lat wydaje się nie wyczerpywać potrzeby dalszych prac w tym obszarze. Ponadto zmodyfikowano konstrukcję przepisu dot. legislatorów ( tworzenie projektów ustaw i rozporządzeń). W pozostałym zakresie zgłoszona uwaga ma charakter ocenny. Art. 4. ustawa z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne MNiSW Ponadto MNiSW sugeruje: - prowadzić prace nad deregulacją także 4 pozostałych kategorii zawodu geodety (geodezyjne pomiary sytuacyjnowysokościowe, realizacyjne i inwentaryzacyjne, rozgraniczanie i podziały nieruchomości (gruntów) oraz UWAGA NIE MOŻE BYĆ UWZGLĘDNIONA. Zawód geodety jest jeden. Zakresy uprawnień nie są kategorią i nie wnoszą 10

11 sporządzanie dokumentacji do celów prawnych, geodezyjna obsługa inwestycji i geodezyjne urządzanie terenów rolnych i leśnych); prace te powinny dotyczyć kluczowych problemów w dostępie do samodzielnych funkcji geodety we wszystkich zakresach, jakimi są wymóg długiego, 3- letniego doświadczenia zawodowego oraz konieczność zdania egzaminu; - aby okres pracy podejmowanej przez studentów w przedsiębiorstwach geodezyjnych w czasie studiów był uwzględniany w ramach praktyki zawodowej; - powrót do rozwiązania proponowanego w projekcie z 6 marca, przesłanym do konsultacji społecznych, polegającego na rezygnacji z praktyki zawodowej oraz egzaminu przy jednoczesnym wprowadzeniu wymogu ukończenia studiów magisterskich na kierunku studiów uwzględniającym zdobycie wiedzy i umiejętności odnoszących się do zadań geodety w ramach deregulowanych kategorii, a także stworzenie alternatywnej ścieżki dla absolwentów studiów 1 stopnia na kierunku studiów związanym z geodezją i kartografią lub geografią, niekontynuujących studiów na II stopniu, w postaci pozostawienia wymogu 2-letniej praktyki zawodowej. ograniczeń dostępu na zasadzie licencji posiadają mocy licencjatu. Regulowane uprawnienia w 4 zakresach stanowią ochronę praw obywateli wynikających z Konstytucji RP w zakresie prawa własności. - praktyki zawodowe w czasie studiów nie mogą być wliczane do stażu pracy gdyż wykonywane w ramach praktyk prace obejmują czynności pomocnicze o charakterze technicznym Art. 5. ustawa z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie RCL art i 19 Nadto należy zauważyć, iż w pozostałych zawodach prawniczych zaufania publicznego takich jak adwokaci i radcowie prawni, osoba, która ukończyła aplikację i zdała NIE DO UWZGLĘDNIENIA z uwagi na odmienny charakter zawodu notariusza. W polskim systemie prawnym 11

12 egzamin może wykonywać te zawody, bez konieczności dodatkowego stażu zawodowego". Wymagałoby uzasadnienia, dlaczego w przypadku notariuszy aplikacja notarialna jest niewystarczającym przygotowaniem do podjęcia działalności w zawodzie. pozycja ustrojowa notariusza została określona w szczególny sposób, wyróżniający go spośród innych zawodów prawniczych. Status prawny notariusza nie jest jednorodny. Pełnione przez niego funkcje oraz miejsce w systemie instytucji pomocy prawnej wskazują na inne niż w przypadku adwokatów i radców prawnych formy powiązania notariuszy z wymiarem sprawiedliwości. Stąd też nie jest zasadne kształtowanie systemu dochodzenia do zawodu notariusza w sposób analogiczny do przyjętego w odniesieniu do adwokatów czy radców prawnych. W pozostałym zakresie pozostają aktualne argumenty, jak wyżej. MNiSW dot. rezygnacji ze skrócenia aplikacji do 2 lat. MNiSW podniósł, iż negatywną zmianą, w stosunku do projektu poddanego konsultacjom społecznym, jest rezygnacja ze skrócenia aplikacji do 2 lat. Tym samym zrezygnowano z przepisu, który skracałby zbyt długą drogę absolwentów prawa do zawodu notariusza. MNiSW postuluje przywrócenie NIE DO UWZGLĘDNIENIA. Od zmiany odstąpiono na skutek szeregu uwag zgłoszonych m.in. przez organy samorządów 12

13 wcześniej proponowanych przepisów dotyczących skrócenia aplikacji notarialnej z 2,5 roku do 2 lat. MSZ art. 4 1 Biorąc pod uwagę przywołane w uzasadnieniu do projektu orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości, zgodnie z którym państwa członkowskie nie mogą powołać się na art. 51TFUE w celu wyłączenia zawodu notariusza z zakresu obowiązywania przepisów o swobodzie przedsiębiorczości (art. 49 i nast. TFUE), konieczna jest analiza ustawy - Prawo o notariacie nie tylko pod kątem likwidacji wymogu obywatelstwa polskiego, ale również innych ograniczeń (także niemających charakteru dyskryminującego) w realizacji swobody. Pragnę zwrócić uwagę na obowiązujący art. 4 1 ustawy - Prawo o notariacie, zgodnie z którym notariusz może prowadzić tylko jedną kancelarię. Przepis ten ogranicza prawo notariuszy do skorzystania z prawa przedsiębiorczości poprzez założenie kancelarii w innej miejscowości lub za granicą. Konieczne jest zatem dokonanie oceny, czy nie istnieją środki mniej restrykcyjne, które jednocześnie mogłyby zapewnić realizację celu, któremu służyło ustanowienie zakazu z art. 4 ustawy. zawodowych, jak i samych aplikantów w trakcie konsultacji społecznych. UWAGA NIEZASADNA Pozycja ustrojowa notariusza została określona w szczególny sposób, wyróżniający go spośród innych zawodów prawniczych. Status prawny notariuszy nie jest jednorodny. Pełnione przez niego funkcje oraz miejsce w systemie instytucji pomocy prawnej wskazują na inne niż w wypadku adwokatów i radców prawnych formy powiązania notariuszy z wymiarem sprawiedliwości. Z jednej strony notariusze prowadzą działalność na własne ryzyko, a usługowy charakter tej działalności można uznać za mieszczący się w zakresie wolności działalności gospodarczej. Z drugiej jednak strony notariusz jest osobą zaufania publicznego, korzysta z prawnokarnej ochrony jak 13

14 MSZ art. 19c Pragnę również zwrócić uwagę na art. 19c ustawy - Prawo o notariacie, zgodnie z którym rada izby notarialnej jest obowiązana do przeprowadzania kontroli spełnienia obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia na podstawie okazanej przez notariusza polisy lub innego dokumentu ubezpieczenia wystawionego przez zakład ubezpieczeń. W związku z wątpliwościami interpretacyjnymi dotyczącymi funkcjonariusz publiczny oraz wykonuje szereg czynności o charakterze urzędowym, o których mowa w art. 7 ustawy - Prawo o notariacie. Publiczny element działalności notariusza powoduje, że nie jest on adresatem mieszczącego się w zakresie swobody działalności gospodarczej uprawnienia do swobodnego podejmowania lub zakończenia swej działalności (por. wyrok TK z r. K 4/07). To samo ograniczenie dotyczy kwestii prowadzenia działalności (kancelarii notarialnej) w kilku miejscach w kraju lub za granicą. W tym zakresie brak jest jakichkolwiek podstaw do zmiany obwiązujących przepisów. UWAGA POZA ZAKRESEM REGULACJI. Poruszone zagadnienie wykracza poza zakres tematyki objętej ustawą, która w odniesieniu do notariuszy 14

15 możliwości skorzystania z usług zakładu ubezpieczeń z innego państwa członkowskiego UE, co gwarantuje swoboda przepływu usług finansowych, proponuję wykreślenie słów: wystawionego przez zakład ubezpieczeń". MKiDN art Przepis art. 5 pkt 38 projektu (nadającego nowe brzmienie art Prawa o notariacie) nasuwa wątpliwości, czy pod pojęciem zaprzestania prowadzenia własnej kancelarii" przez asesora notarialnego należy rozumieć także przypadek, gdy ta sama osoba prowadzi kancelarię najpierw jako asesor notarialny, a następnie jako notariusz. Jeżeli tak, to dochodziłoby do przedwczesnego przekazywania dokumentów obejmujących czymiości notarialne do sądu rejonowego wyłącznie z tej przyczyny, że zmienił się status prowadzącego kancelarię. Wydaje się, że ze względów praktycznych w przypadku kontynuowania prowadzenia kancelarii przez notariusza (byłego asesora notarialnego) lepszym rozwiązaniem byłoby przekazywanie dokumentów po upływie 10 lat od ich sporządzenia. koncentruje się na wprowadzeniu rozwiązań prawnych mających na celu zredukowanie ograniczeń stawianych dotychczas przez prawodawcę przed osobami chcącymi wykonywać ten zawód. UWAGA NIEZASADNA Przekazywania aktów i ksiąg notarialnych po zakończeniu prowadzenia kancelarii przez asesora notarialnego jest konieczne, nawet w sytuacji, gdy osoba ta następnie powołana zostanie na stanowisko notariusza i w tym samym miejscu prowadziła będzie kancelarie notarialną. Będzie to już jednak inny podmiot (inna kancelaria), zatem również utworzone zostaną inne księgi notarialne, a akty notarialne sporządzane będą przez inny podmiot notariusza a nie asesora notarialnego. Należy podkreślić, iż również obecnie, w sytuacji likwidacji dotychczasowej kancelarii (np. prowadzonej w formie spółki 15

16 MSW 78a 1 pkt 2 W zakresie zmian wprowadzanych art. 5 pkt 37, dotyczącym ustawy z dnia 14 lutego 1999 r. Prawo o notariacie (Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1158, z późn. zm.), w zakresie zmienianego 78a 1 pkt 2, jako przesłankę skreślenia aplikanta notarialnego z listy aplikantów notarialnych wskazano uznanie za trwale niezdolnego do pełnienia obowiązków aplikanta notarialnego. Przesłanka ta jest sformułowana zbyt ogólnie i tym samym może rodzić możliwości nadużyć. W związku z tym MSW proponuje rezygnację z tej przesłanki bądź jej doprecyzowanie. Powyższe stanowisko wynika z faktu, że przesłanka ta ma charakter obligatoryjny, a nie fakultatywny. KANCELARIA PREZESA RADY MINISTRÓW Podsekretarz Stanu Zastępca Przewodniczącego Stałego Komitetu Rady Ministrów ogólna W zakresie projektowanych zmian ustawy - Prawo o adwokaturze oraz ustawy o radcach prawnych wątpliwości budzą propozycje polegające na poszerzeniu katalogu osób uprawnionych do wpisu na listę adwokatów (radców prawnych) bez konieczności odbycia aplikacji i złożenia odpowiedniego egzaminu o osoby posiadające tytuł doktora nauk prawnych, lub które przez okres co najmniej 3 lat pracowały przy tworzeniu aktów cywilnej) i powstania nowej kancelarii (nawet prowadzonej w tej samej miejscowości po rozwiązaniu spółki, konieczne jest przekazanie dokumentów do właściwego sądu rejonowego. UWAGA NIEZASADNA Podobna instytucja występuje w innych ustawach regulujących zawody prawnicze (np. w ustawie Prawo o adwokaturze) CZĘŚCIOWO UWZGLĘDNIONA Poszerzono zakres podmiotowy osób uprawnionych do wpisu na listę o osoby zatrudnione w państwowych jednostkach organizacyjnych (Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa, Rządowe Centrum Legislacji. 16

17 normatywnych o charakterze powszechnie obowiązującym w urzędach organów władzy publicznej. Wydaje się, iż powyższa zmiana promuje w sposób nieuzasadniony wyłącznie określoną grupę urzędników, wprowadzając dysproporcję w zakresie ułatwienia dostępu do zawodów. Podobnie, w projekcie nie przedstawiono żadnych powodów, dla których proponuje się poszerzenie katalogu osób uprawnionych do przystąpienia do egzaminu bez wymogu odbycia aplikacji o osoby, które pracowały przy tworzeniu aktów normatywnych o charakterze powszechnie obowiązującym (legislatorzy). Powyższa uwaga dotyczy również tożsamej zmiany w ustawie - Prawo o notariacie. Należy stwierdzić, że pozostałe propozycje w zakresie dostępu do zawodów prawniczych mają znikomy efekt deregulacyjny i co do zasady nie zostały ukierunkowane w sposób umożliwiający osiągnięcie oczekiwanego efektu w postaci zniesienia barier w dostępie do zawodu dla absolwentów uczelni prawniczych. Skrócenie wymaganego okresu stażu, jaki umożliwia przystąpienie do egzaminu zawodowego, z 5 do 3 lat wydaje się nie wyczerpywać potrzeby dalszych prac w tym obszarze. Ponadto zmodyfikowano konstrukcję przepisu dot. legislatorów ( tworzenie projektów ustaw i rozporządzeń). W pozostałym zakresie zgłoszona uwaga ma charakter ocenny. KANCELARIA PREZESA RADY MINISTRÓW Podsekretarz Stanu Zastępca ogólna W związku z zamieszczoną w piśmie przewodnim informacją, że niniejszy projekt ustawy realizuje zadanie nr UC33 (projektu nowelizacji ustawy - Prawo o notariacie) określone w Wykazie prac legislacyjnych i pozalegislacyjnych, wyjaśnienia wymaga, czy powyższe oznacza jednocześnie jego automatyczne usunięcie z Projekt ustawy deregulacyjnej w całości realizuje zadanie UC33 określone w Wykazie prac legislacyjnych i pozalegislacyjnych, co oznacza, że zadanie UC33 może zostać 17

18 Przewodniczącego Stałego Komitetu Rady Ministrów Wykazu. Art. 6. ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym usunięte z Wykazu RCL art. 110 Zmiana wprowadzana w art. 110 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) stanowi pośrednią zmianę upoważnienia zamieszczonego w art. 115 ust. 1 pkt 4 ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Nie przewidziano jednak w przepisach przejściowych projektowanej ustawy utrzymania w mocy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 października 2005 r. w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzaminatorów (Dz. U. Nr 217, poz. 1834, z późn. zm.), które zostało wydane na podstawie ust. 1 pkt 1-4 ww. artykułu. Przedmiotowe rozporządzenie przewiduje bowiem np. w 56, że przed przystąpieniem do egzaminu osoba ubiegająca się o wpis do ewidencji egzaminatorów składa do organu ewidencyjnego właściwego ze względu na stałe miejsce zamieszkania m.in. dokument potwierdzający posiadanie wyższego wykształcenia, natomiast załącznik nr 14 do rozporządzenia, stanowiący wzór wniosku o wpis do ewidencji egzaminatorów, przewiduje, że załącznikiem do niego ma być m.in. dokument potwierdzający posiadanie wykształcenia wyższego oraz zaświadczenie o posiadaniu co najmniej przez okres 6 lat prawa jazdy kat. B. Tymczasem UWAGA NIEZASADNA Nie jest zasadne dodawanie do projektowanej ustawy przepisów dotyczących utrzymania w mocy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 października 2005 r. w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzaminatorów, ponieważ z dniem 19 stycznia 2013 r. zaczną obowiązywać w przedmiotowym zakresie przepisy ustawy o kierujących pojazdami oraz odpowiednie rozporządzenia wydane na podstawie jej przepisów delegacyjnych. 18

19 projektowana zmiana art. 110 ustawy - Prawo o ruchu drogowym znosi obowiązek posiadania wykształcenia wyższego oraz skraca okres posiadania prawa jazdy kat. B z 6 do 4 lat. Mając zatem na uwadze powyższe, koniecznym jest uzupełnienie projektowanej ustawy o stosowne przepisy przejściowe. Art. 7. ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami MF art. 197 W opinii Ministra Finansów w art. 7 pkt 20 przepis upoważniający jest zbyt ogólnikowy w zakresie praktyk zawodowych. Czas trwania praktyk zawodowych powinien być określony (zawarty) w przepisach ustawowych jako jeden z głównych czynników przesądzających o czasie dochodzenia do uprawnień zawodowych rzeczoznawcy majątkowego. Dodatkowo pozostawienie obowiązku odbycia studiów podyplomowych, praktyk zawodowych i złożenia egzaminu zawodowego nie wpisuje się w pojęcie deregulacji tego zawodu, mając na uwadze deregulację pozostałych zawodów regulowanych w ustawie o gospodarcze nieruchomościami. W uzasadnieniu brak jest omówienia wprowadzanych zmian przepisów. UWAGA NIEZASADNA Art. 7 pkt 20 wskazuje, że minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej określi w drodze rozporządzenia sposób i warunki odbywania praktyk zawodowych w zakresie szacowania nieruchomości, regulamin organizacji tych praktyk, ich program oraz sposób dokumentowania odbycia praktyki zawodowej. Zawód rzeczoznawcy majątkowego nie podlega deregulacji. Zmienia się jedynie 19

20 MNiSW art. 182 ust. 1 Uzupełnić o punkt 2 w brzmieniu: 2) posiada wyższe wykształcenie;". MNiSW art. 184 ust. 2 Propozycja MNiSW następującego brzmienia art. 184 ust. 2 tejże ustawy: 2. Zarządcą nieruchomości jest osoba fizyczna, posiadająca wyższe wykształcenie, wpisana do centralnego rejestru katalog przestępstw zawarty w art. 177 ust.1 pkt 2 ze względu na analogiczne dostosowanie jego brzemienia do przepisów dotyczących pośrednika i zarządcy nieruchomości. UWAGA NIEZASADNA Wykształcenie wyższe nie jest niezbędne do prawidłowego wykonywania zawodu. Swobodna i wolnorynkowa konkurencja zweryfikuje posiadane kwalifikacje i wiedzę fachową. Nie stoi to oczywiście w sprzeczności z możliwością ukończenia przez kandydata na pośrednika w obrocie nieruchomościami lub zarządcę nieruchomości studiów kierunkowych, szkoleń specjalistycznych itp., co jednak nie powinno stanowić warunku dopuszczenia do wykonywania ww. zawodów. UWAGA NIEZASADNA Jak wyżej 20

21 zarządców nieruchomościami. ". MNiSW ogólna MNiSW proponuje, aby działaniami deregulacyjnymi objęty został także trzeci reglamentowany zawód rynku nieruchomości, czyli rzeczoznawca majątkowy. UWAGA NIEZASADNA Zgodnie z wyrokiem TK z dnia 2 grudnia 2002 r. S 20/01, OTK-A 2002, nr 7, poz. 89 w interesie publicznym leży, aby osoby wykonujące działalność w zakresie szacowania nieruchomości legitymowały się umiejętnościami koniecznymi do prawidłowego wykonywania operatów szacunkowych. Rzeczoznawca majątkowy dokonuje wyceny nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, które są następnie przedmiotem obrotu. W związku z powyższym istotne jest, aby rzeczoznawca majątkowy posiadał bardzo dużą wiedzę merytoryczną oraz umiejętności w zakresie szacowania nieruchomości. RCL art. 191 ust. 5a i 191 ust. 8 W art. 191 ustawy o gospodarce nieruchomościami dodano ust. 5a przewidujący opłatę za dokonanie wpisu do UWAGA NIEZASADNA Zgodnie z proponowanym 21

22 centralnego rejestru pośredników w obrocie nieruchomościami lub do centralnego rejestru zarządców nieruchomościami. Jednocześnie rozszerzono upoważnienie ustawowe zawarte w art. 191 ust. 8 ustawy o gospodarce nieruchomościami o określenie wysokości opłaty za ww. wpisy oraz przypadków uzasadniających zwrot tej opłaty. Nakładanie na obywatela jakichkolwiek opłat stanowi materię ustawową. Zasadnym byłoby zatem precyzyjne określenie w ustawie górnej granicy opłat za dokonanie wpisu do ww. rejestrów oraz określenie wprost w ustawie przypadków uzasadniających jej zwrot albo zamieszczenie przepisu materialnego przewidującego taką możliwość i upoważniającego do określenia tych przypadków w akcie wykonawczym (por. wyrok TK z dnia 15 listopada 2011 r. sygn. akt P 29/10). RCL ogólna Brak jest określenia w projekcie oraz w uzasadnieniu czyim dochodem są wpływy uzyskane z dokonywanych opłat. brzmieniu art. 197 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej określi w drodze rozporządzenia sposób ustalenia i rodzaje kosztów za wpis do centralnych rejestrów pośredników w obrocie nieruchomościami i zarządców nieruchomości. Jednocześnie w ww. rozporządzenie określi przypadki uzasadniające zwrot opłaty za dokonanie wpisu do centralnego rejestru pośredników w obrocie nieruchomościami oraz zarządców nieruchomości oraz tryb jej zwrotu. Ponadto należy wskazać, że na wysokość opłaty będą miały wpływ m.in. koszty związane z materiałami, oprogramowaniem oraz konserwacją urządzeń. UWAGA NIEZASADNA Przepisy projektowanego rozporządzenia ministra 22

23 RCL art. 191 ust. 2 oraz art. 193 ust. 3a MSZ ogólna Konieczna jest zmiana ust. 2 w art. 191 (art. 7 pkt 12 lit. a), ponieważ powtarza regulacje przepisów określających wymagania dla osób, które mogą zostać wpisane do centralnych rejestrów pośredników w obrocie nieruchomościami oraz zarządców nieruchomości. Wątpliwości budzi ustanowiony w ustawie o gospodarce nieruchomościami obowiązek wykazania się biegłą właściwego do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej w sprawie opłat za dokonanie wpisu do centralnego rejestru pośredników w obrocie nieruchomościami i zarządców nieruchomości wskazują, że wnioskodawca wnosi opłatę za wpis do centralnego rejestru na rachunek bankowy Ministerstwa. Równocześnie do uiszczonej opłaty stosuje się przepisy o ustawie o finansach publicznych. UWAGA NIEZASADNA Art. 191 ust. 2 określa kompetencje ministra właściwego do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej w stosunku do osób, które ubiegają się o wpis do centralnych rejestrów, po uprzednim spełnieniu wymogów. UWAGA NIEZASADNA Kwestię biegłej znajomości 23

24 znajomością języka polskiego przez nieposiadające polskiego obywatelstwa osoby wnioskujące o wpis do rejestru pośredników w obrocie nieruchomościami oraz do rejestru zarządców nieruchomości. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości (wyroki w sprawach 379/87 Groener, C-424/97 Haim oraz C-281/98 Agonese) wymóg znajomości języka państwa przyjmującego może zostać ustanowiony dla osób wykonujących zawód regulowany, jeżeli przemawiają za tym względy nadrzędnego interesu ogólnego. Ponadto wymóg ten powinien być proporcjonalny, w szczególności poziom znajomości języka powinien odpowiadać rodzajowi wykonywanych czynności zawodowych. Dodatkowo zainteresowany powinien mieć możliwość wykazania znajomości języka w dowolny sposób, za pomocą dyplomów, egzaminu lub innych środków. Biorąc pod uwagę, że projekt ustawy nie określa poziomu znajomości języka polskiego, kryteriów oceny, ani metody wykazania tej znajomości, brak jest również odpowiednich wyjaśnień w uzasadnieniu, powyższe zasady mogą zostać naruszone. Należy przy tym zwrócić uwagę, że po wprowadzeniu zmian przewidzianych w projekcie, zawody pośrednika w obrocie nieruchomościami oraz zarządcy nieruchomości nie będą już zawodami regulowanymi w rozumieniu prawa UE. Powyższa uwaga odnosi się również do ustanowionego w art. 26 ust. 3 pkt 11 ustawy o ochronie osób i mienia wymogu posługiwania się językiem polskim w mowie i piśmie przez kwalifikowanych pracowników ochrony języka polskiego oraz sposób jej dokumentacji regulują przepisy ustawy z dnia 7 października 1999r. o języku polskim oraz przepisy wykonawcze do ww. ustawy. Zatem bezzasadne jest powtarzanie tej regulacji. Wymóg znajomości języka polskiego wynika z charakteru wykonywanych czynności przez pośrednika w obrocie nieruchomościami i zarządcę nieruchomości, tj. zawieranie umów, kontakt z klientem. Ponadto wymóg ten ma na celu ochronę praw obywateli polskich, a brak takiego wymogu narażałby klientów na dodatkowe koszty związane z tłumaczeniem dokumentów. 24

25 MSZ art. 198 fizycznej (art. 8 pkt 12 projektu), z tym zastrzeżeniem, że nadal będzie to zawód regulowany. W związku z ustaleniem w art. 198 ustawy o gospodarce nieruchomościami sankcji karnych za prowadzenie działalności zawodowej w zakresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami lub zarządzania nieruchomościami bez wpisu do rejestru, powstaje pytanie, czy obowiązek wpisu dotyczy również usługodawców transgranicznych. W sytuacji, gdy zawód jest zawodem regulowanym w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a dyrektywy 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych, możliwe jest ustanowienie obowiązku wpisu na podstawie art. 6 tej dyrektywy. Jednakże, w związku ze zniesieniem wymogów kwalifikacyjnych, zawody pośrednika i zarządcy nie podlegają już postanowieniom dyrektywy 2005/36/WE. Zastosowanie zatem będzie miał art. 16 ust. 2 lit. b dyrektywy 2006/123/WE dotyczącej usług na rynku wewnętrznym, zgodnie z którym wymóg taki jest zasadniczo zakazany. Wyjątkowo obowiązek rejestracji mógłby zostać uzasadniony względami porządku publicznego, zdrowia publicznego, bezpieczeństwa publicznego lub ochrony środowiska naturalnego, przy zachowaniu zasady proporcjonalności, zgodnie z art. 16 ust. 3 dyrektywy 2006/123/WE. Uzasadnienie projektu nie zawiera jednak wyjaśnień w tym zakresie. UWAGA NIEZASADNA Obowiązek wpisu nie dotyczy usługodawców transgranicznych. Art. 8. ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia 25

26 MPiPS art. 33a ust. 1 pkt 2 MZ art. 27 ust. 2 pkt 3 i art. 33a ust UWAGA DOTYCZACA ART. 8 PKT 12 PROJEKTU USTAWY (gdzie zaproponowano nowe brzmienie art. 33a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia: dodatkowe kwalifikacje uzyskane zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 15 ust. 7 ustawy o broni i amunicji;") MPiPS zauważa, że jeśli intencją projektodawcy było wskazanie w zakresie kwalifikacji obowiązku ukończenia z wynikiem pozytywnym szkolenia organizowanego przez Polskie Towarzystwo Psychologiczne lub Stowarzyszenie Psychologów Sądowych w Polsce, według programów zatwierdzonych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, to wydaje się zasadnym rozważenie możliwości organizowania przez inne towarzystwa psychologiczne szkoleń, których ukończenie uprawniać będzie do przeprowadzania przedmiotowych badań. Rozszerzenie katalogu podmiotów uprawnionych do przeprowadzenia ww. szkoleń niewątpliwie wpłynie w sposób pozytywny na konkurencyjność oferowanych szkoleń, a ta w sposób bezpośredni przełoży się na ich jakość. Efekt badań lekarskich i psychologicznych, którym jest obowiązana poddać się osoba ubiegająca się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej oraz badań lekarskich i psychologicznych, którym jest obowiązana poddać się osoba posiadająca taki wpis, poprzez określenie zdolności NIEUWZGLĘDNIONA Intencją projektodawcy nie jest dokonanie zmian w ustawie o broni i amunicji w zakresie zasad uzyskiwania dostępu do broni. NIE UWZGLĘDNIONO Zaproponowane rozwiązanie jest tożsame z obecnie obowiązującą regulacją 26

27 fizycznej i psychicznej do wykonywania zadań, jest zawarty w orzeczeniu lekarskim, co oznacza, że orzeczenie lekarskie konsumuje w tym zakresie opinię psychologa, będącą wynikiem przeprowadzonych badań psychologicznych. Tymczasem treść pozostałych przepisów, w tym art. 34, sugeruje, że mamy do czynienia z odrębnymi orzeczeniami: lekarskim i psychologicznym i od każdego z tych orzeczeń przysługuje odwołanie. W opinii MZ przepisy projektowanej ustawy wymagają zatem przeredagowania w taki sposób, aby intencja prawodawcy nie budziła w tym zakresie żadnych wątpliwości. MZ art. 34 ust. 4 MZ proponuje nadać następujące brzmienie: 4. Odwołanie wnoszone jest za pośrednictwem lekarza lub psychologa, który wydał orzeczenie do jednego z podmiotów odwoławczych, którymi są: 1) wojewódzkie ośrodki medycyny pracy, a w przypadku gdy odwołanie dotyczy orzeczenia lekarskiego wydanego w wojewódzkim ośrodku medycyny pracy instytuty naukowobadawcze w dziedzinie medycyny pracy; 2) jednostki służby medycyny pracy podmiotów leczniczych utworzonych i wyznaczonych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych - w stosunku do pracowników lub funkcjonariuszy zatrudnionych w jednostkach podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych lub w nadzorowanych przez niego zakładach pracy; 3) podmioty lecznicze utworzone i wyznaczone przez Ministra Obrony Narodowej - w stosunku do osób pozostających w stosunku służbowym w jednostkach organizacyjnych podległych lub dotycząca badań lekarskich i psychologicznych wykonywanych w oparciu o rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń wydane na podstawie art. 15 ust. 7 ustawy o broni i amunicji. UWZGLĘDNIONO CZĘŚCIOWO nie do przyjęcia jest zapis "- w stosunku do...", bowiem jednostki służby medycyny pracy podmiotów leczniczych MSW nie wykonują badań profilaktycznych jedynie dla pracowników i funkcjonariuszy resortu, ale również innych podmiotów, które zawrą z nimi umowę o świadczenia z zakresu medycyny pracy. Art. 13 ustawy o służbie medycyny gwarantuje wolny wybór podmiotu udzielającego świadczeń z zakresu medycyny pracy, a więc resortowa służba medycyny pracy nie jest wyłącznie dla pracowników i 27

28 nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej". Powyższe ma na celu dostosowanie do terminologii i rozwiązań zawartych w innych aktach prawnych, w tym do przepisów Kodeksu pracy oraz ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy i przepisów wykonawczych wydanych na ich podstawie, a także ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej. GIODO Prośba do projektodawcy o przedstawienie do rozstrzygnięcia RZĄDOWEMU CENTRUM LEGISLACJI kwestii, czy okres przechowywania - zawierającej dane osobowe - dokumentacji związanej z ochroną może być uregulowany w akcie podustawowym (rozporządzeniu), czy też jest to tzw. materia ustawowa. Organ do spraw ochrony danych osobowych zdaje sobie bowiem sprawę z różnego uregulowania zagadnienia czasu przechowywania dokumentacji zawierającej dane osobowe w poszczególnych aktach prawnych. RCL art. 2 pkt 6 W pkt 1 w lit. b dot. art. 2 pkt 6 proponuje się przeredagować definicję pracownika ochrony", gdyż w obecnym brzmieniu jest ona myląca - zdaje się sugerować, że w odniesieniu do działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia przyznawane są dwa rodzaje koncesji. Ponadto zwraca się uwagę na fakt, iż stosowane określenie zadania ochrony" nie zostało zdefiniowane. funkcjonariuszy resortu. Zasadnym zatem jest wykreślenie zdania po tiret. RCL w toku uzgodnień międzyresortowych nie wniósł uwag do tej kwestii. NIE UWZGLĘDNIONO Zdaniem projektodawcy przepis precyzyjnie określa definicję pracownika ochrony. Należy podkreślić, że pracownikiem ochrony jest wyłącznie osoba, która wykonuje zadania ochrony na rzecz wso lub przedsiębiorcy posiadającego koncesję. Dotyczy to zarówno pracowników kwalifikowanych 28

29 RCL art. 17 Proponuje się: 1) w tiret drugim rozszerzyć zakres odesłania o art. 19 ust. 1 pkt 3, który odnosi się do dokumentacji organizacji i wykonywania ochrony przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne. Wydaje się zasadnym, aby adres przechowywania tej dokumentacji również był zamieszczony we wniosku o udzielenie koncesji; RCL art. 23b i 23c Proponuje się ponownie rozważyć zasadność wprowadzania instytucji zespołu do kontroli działalności gospodarczej wykonywanej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jako zespołu powoływanego przez organ koncesyjny fakultatywnie, w drodze zarządzenia, uprawnionego do przeprowadzania kontroli obok organów kontrolnych wskazanych w art. 23 i 23a. Wątpliwości budzi zarówno ranga aktu wskazującego organ upoważniony do przeprowadzania kontroli jak i niejasna relacja pomiędzy zakresem kompetencji kontrolnych tego organu i organów wskazanych w art. 23 i 23 a. Ponadto w projektowanych przepisach brak jest przepisu materialnego, który wprost jak i tych nie wpisanych na listy kwalifikowanych pracowników ochrony. Nie ma także potrzeby definiowania pojęcia zadania ochrony albowiem ich definicja wywodzi się wprost z art. 3 ustawy o ochronie osób i mienia. NIE UWZGLĘDNIONO propozycji z pkt 1 Tego rodzaju dokumentacja jest przechowywana w obiektach chronionych, nie ma potrzeby aby adresy obiektów w których bezpośrednio wykonywane są usługi ochrony osób i mienia znajdowały się w koncesji. UWZGLĘDNIONO CZĘŚCIOWO poprzez rezygnację z powoływania zespołu kontrolnego w drodze zarządzenia. Ponadto wydaje się, iż dalsza część uwagi wynika z błędnego zrozumienia projektowanych zapisów. Utworzony przez MSW zespół nie będzie organem kontrolnym, w jego skład wejdą natomiast przedstawiciele organów 29

30 przyznawałby zespołowi kompetencje do przeprowadzania kontroli oraz wskazywałby zakres tej kontroli. Należy także dodać, że zgodnie z art. 79a ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej czynności kontrolne mogą być wykonywane po okazaniu legitymacji służbowej upoważniającej do wykonywania takich czynności - wyjaśnienia wymaga, czy wszystkie podmioty upoważnione do delegowania swoich przedstawicieli do prac w zespole będą mogły spełnić ten wymóg. ustawowo uprawnionych do nadzoru tej działalności, posiadający także specjalistyczną wiedzę. Ponadto należy wskazać, że legitymacja służbowa nie uprawnia do kontroli. Zgodnie z przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej podjęcie kontroli wymaga okazania upoważnienia do kontroli. W przypadku powołania zespołu każdorazowo takie upoważnienie wyda organ koncesyjny tj. Minister Spraw Wewnętrznych. Ww. ustawa przewiduje udział w kontroli innych osób niż pracownicy organu kontroli jeżeli przepisy odrębnych ustaw tak stanowią, w tej sytuacji propozycja regulacji wprowadzającej powołanie zespołu jest uzasadniona. Projektowane rozwiązanie należy uznać za zasadne zwłaszcza w kontekście rozszerzania się kompetencji agencji ochrony o takie obszary jak ochrona bezpieczeństwa portów lotniczych i morskich, obiektów wojskowych oraz 30

31 RCL art. 24 ust. 2 Wątpliwości budzi wyłączenie możliwości wniesienia sprzeciwu wobec podjęcia i wykonywania czynności kontrolnych z naruszeniem przepisów art. 79a i art. 79b, art. 80 ust. 1 i 2 oraz art. 83 ust. 1 i 2 (wyłączenie stosowania art. 84c ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej), a także wyłączenie zakazu równoczesnego podejmowania i prowadzenia więcej niż jednej kontroli działalności przedsiębiorcy (wyłączenie stosowania art. 82 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej). Rozwiązania te, zwłaszcza w kontekście planowanego zwiększenia liczby organów uprawnionych do przeprowadzenia kontroli mogą prowadzić do zbytniego utrudnienia prowadzenia działalności gospodarczej i rażąco utrudniać wykonywanie tej działalności, nie przewidując równocześnie możliwości obrony interesów przedsiębiorcy w toku kontroli. imprez masowych, itp. NIE UWZGLĘDNIONO Wbrew stanowisku RCL nie zwiększa się liczba organów uprawnionych do kontroli. Zgodnie z art. 57 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w zw. z art. 16 ustawy o ochronie osób i mienia organem uprawnionym do kontroli działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia jest wyłącznie Minister Spraw Wewnętrznych. Zaproponowane wyłączenia wynikają ze specyfiki świadczonych usług przy równoczesnym poszerzeniu dostępu do wykonywania zawodu pracownika ochrony. Możliwość stosowania takich środków jak: ujęcie, legitymowanie, stosowanie środków przymusu bezpośredniego(paralizatory elektryczne, pałki, kajdanki, ręczne miotacze gazu i inne) oraz broni palnej przez pracowników ochrony wobec obywateli musi podlegać skutecznej kontroli państwa. Swoboda wykonywania tego rodzaju działalności została już ograniczona poprzez 31

32 obowiązek uzyskania koncesji, także z tego powodu, że są to usługi bezpośrednio ingerujące w podstawowe prawa obywatelskie. Pracownik ochrony ma prawo do naruszenia nietykalności cielesnej obywatela, pozbawienia go wolności a także użycia takich środków, które mogą skutkować utratą jego zdrowia i życia. Należy podkreślić, że w przypadku naruszenia prawa przez przedsiębiorcę oraz związanego z tą sytuacją zadania MSW do podjęcia skutecznych działań zmierzających do wyjaśnienia sprawy, działania organu koncesyjnego mogą zostać skutecznie sparaliżowane poprzez wniesienie sprzeciwu wobec podjętych czynności kontrolnych. Wniesiony sprzeciw nawet niezasadny skutecznie sparaliżuje wykonanie przez MSW działań sprawdzających. Zakaz podejmowania w tym samym czasie więcej niż jednej kontroli, zwarzywszy na przedstawione powyżej argumenty oraz fakt, iż 32