ZIELONE PIKNIKI z PZP

Transkrypt

1 Jak zatrudnić członka rodziny? radzimy na str. 44 jak naprawić taras? str. 34 FUGA Z EFEKTEM BROKATU czytaj str. 26 ZIELONE PIKNIKI z PZP nasz reportaż na str. 10

2

3 eksperci radzą Witam. Proszę mi powiedzieć, czy do impregnacji zewnętrznych elementów budowli z kamienia (piaskowiec, wapień, trawertyn skały miękkie) należy stosować produkty na bazie żywic akrylowych czy silikonowych, np. jakie? Czy przedawkowanie impregnatu jest gorsze od niedostatku? Czy impregnacja źle wpływa na zawilgocone mury kamienne, jak i ceglane? Pozdrawiam, Wiesiu. Witam serdecznie Preparaty na bazie żywic silikonowych nie tylko hydrofibizują kamień, czyli ograniczają jego chłonność, ale również nie ograniczają jego paroprzepuszczalności. Z tego względu uważam, że są lepsze dla kamienia niż akrylowe, zwłaszcza gdy impregnowany element jest zawilgocony. Pozostawienie wilgoci w kamieniu poprzez zamknięcie jego porów nieodpowiednim impregnatem może spowodować jego zniszczenie. Przykłady impregnatów silikonowych to ATLAS SILSTOP, SARSIL H-14/R, SOPRO MNP 704. Przedawkowanie impregnatu spowoduje, że jego nadmiar pozostanie na powierzchni i będzie się wycierał, a to z pewnością nie poprawi efektu wizualnego. Natomiast niedostatek impregnatu nie zabezpieczy kamienia wystarczająco lub zrobi to nierównomiernie. A to spowoduje, że miejsca źle zaimpregnowane będą różnić się wyglądem od tych zaimpregnowanych (będą bardziej chłonęły wodę). Innymi słowy po namoczeniu mogą pojawić się nieregularne plamy wynikające z innej chłonności. Dzień dobry. Od dwóch lat prowadzę działalność, jestem na ryczałcie. Czy jest możliwość zatrudnienia emeryta i jakie z tego miałbym korzyści lub co byłoby dla mnie niekorzystne? Proszę o szczegółowy opis. Pozdrawiam. Przepisy prawa nie zawierają żadnych formalnych ograniczeń w zatrudnianiu emerytów ani nie dają dodatkowych specjalnych profitów z tego tytułu. Pracodawca ma pełną swobodę zarówno w doborze pracownika, jak i w wyborze formy zatrudnienia emeryta. Najkorzystniejszą umową dla pracodawcy zatrudniającego emeryta jest umowa o dzieło. Nie rodzi ona bowiem żadnych ubezpieczeń, a tym samym nie pociąga za sobą jakichkolwiek obciążeń składkowych. Jeśli umowy z emerytem nie da się zakwalifikować jako dzieło, to do wyboru pozostaje zawarcie umowy zlecenia lub umowy o pracę. Korzystniejsze dla pracodawcy jest zawarcie z emerytem umowy zlecenia, i to z kilku powodów. Po pierwsze, nie obowiązują tu przepisy chroniące pracownika, a wynikające z kodeksu pracy, takie jak np. minimalne wynagrodzenie. Odpłatność za wykonanie zlecenia może być ustalona w dowolnej kwocie (np. 200 zł) i to od niej będą liczone wszystkie składki ubezpieczeniowe. Po drugie, wprawdzie od umowy zlecenia zawartej z emerytem obowiązkowo trzeba odprowadzić składkę emerytalną, rentową, zdrowotną i na Fundusz Pracy, to już ubezpieczenie chorobowe jest ubezpieczeniem dobrowolnym, a wypadkowe jest obowiązkowe tylko wtedy, gdy praca będzie wykonywana przez emeryta w siedzibie zleceniodawcy. Nie podlegają bowiem ubezpieczeniu wypadkowemu osoby, które wykonują pracę poza siedzibą lub miejscem prowadzenia działalności zleceniodawcy. Po trzecie, jeśli współpraca z emerytem nie układa się dobrze, to rozstanie przy umowie zleceniu jest proste, a przy umowie o pracę utrudnione. Po czwarte, emerytowi łatwo można obliczyć kwotę, którą otrzyma z tytułu zlecenia, aby nie przekroczył ustawowo określonych kwot przychodu uzasadniających zawieszenie albo zmniejszenie świadczenia emerytalnego. Pytanie dotyczy obowiązkowych ubezpieczeń komunikacyjnych OC i terminu realizacji wypłaty odszkodowania dla posiadaczy pojazdów mechanicznych przy powstaniu szkody oraz prawnych możliwości uzyskania odsetek w przypadku opóźnienia ubezpieczyciela w realizacji wypłaty odszkodowania. W przypadku obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego zawiadomienia o szkodzie. Gdyby w tym terminie nie było możliwe wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania, odszkodowanie powinno zostać wypłacone w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie. Od tej zasady jest jeden wyjątek przekroczenie terminu 90 dni jest uprawnione jedynie w przypadku, gdy stwierdzenie odpowiedzialności zakładu lub określenie wysokości odszkodowania uzależniona jest od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. Zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie o przyczynach niemożności zaspokojenia roszczeń w całości lub części w podstawowym terminie 30 dni, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska. Jeżeli zakład ubezpieczeń nie zachowuje terminów wypłaty odszkodowania, można żądać odsetek za czas opóźnienia, na podstawie art. 481 kodeksu cywilnego. m i ę d z y n a m i f a c h o w c a m i 3

4

5 Spis Treści 26 3 Eksperci radzą Spotkanie z elitą Grzebieniastych Relacja z wycieczki do ATLASA Interior znaczy wnętrze Na targach branżowych w Poznaniu, 3-6 czerwca 2009 Pikniki z PZP w zielonej scenerii Relacje z pikników dla glazurników Z wizytą w Paradyżu Relacja ze zwiedzania fabryki producenta płytek ceramicznych 16 Wróciłem z Norwegii Wywiad z Pawłem Łepkowskim 18 Nasze Prace 20 Samotność Długodystansowca Felieton Pawła Zawodowca 21 Grubo? Cienko? Czy ocieplenia budynków 23 naprawdę są trwałe? Fuga ARTIS STYLE Zapomniane kafle Specjaliści od izolacji tarasów Jak naprawić uszkodzony taras? Co trzy głowy, to nie jedna Nowości RUBI na sezon 2009 Prowadzimy ewidencję przebiegu pojazdu Jak zatrudnić w firmie członka rodziny? Boom urządzania Targi IDEALNY DOM I WNĘTRZE Warszawa, 4-6 września 2009 A po pracy ostre strzelanie... Krzyżówka Wydawca Polskie Zrzeszenie Płytkarzy adres Legionowo, ul. Jagiellońska 34 pok. 4 telefon Internet glazurnicy.pl pzp@pzp.org.pl redaktor naczelny Paweł Królikowski redaktor prowadzący Dariusz Małkowski redaktor graficzny Krzysztof Urbański współpraca redakcyjna Violetta Bartczak, Jacek Bik, Paweł Burdziakowski, Alicja Giersz, Piotr Idzikowski, Małgorzata Kłapkowska, Adam Masiulanis, Marek Ogaza, Wiesław Skok, Dominika Subko, Marzena Wacławska, Dorota Wakulak, Gabriela Wyszyńska zdjęcie na okładce Paweł Królikowski s p i s t r e ś c i 5

6 1 Relacja z wycieczki do Atlasa Spotkanie z elitą elitą z Spotkanie 5 Na portalu glazurnicy.pl MichałXXL napisał: Proponuję, abyśmy mogli skorzystać z produktów ATLASA i przetestować je w Akademii Umiejętności, proponuję zwiedzenie fabryki naszego sponsora, może to nas przekona do większego LUTEGO zainteresowania tymi produktami. Co wy na to, panowie? Na odpowiedzi nie trzeba było długo czekać: To jest strzał w dziesiątkę. Zgadza się. Jak się zobaczy, to się uwierzy!!!!!!!!!!!! Jestem jeszcze cały czas sceptycznie nastawiony do ATLASA... ale, ale jestem skłonny zmienić swoje upodobania Dialog rozwijał się bardzo dynamicznie. Wreszcie MichałXXL postawił przysłowiową kropkę nad i. Widzę, że jest poparcie dla tej idei. Poczekajmy na odzew jeszcze kilkunastu użytkowników, no i przede wszystkim Sponsora. Oczekiwany odzew nastąpił zarówno ze strony sponsora, jak i portalowej braci glazurniczej. Termin spotkania ustalono na marca. 27 MARCA O 5.25 zrywa mnie ze snu telefon, na który z racji chorych strun głosowych i bolącego gardła ciężko odpowiedzieć halo. Dorotka Wakulak informuje, że na dole w holu akademii czeka na zameldowanie trzech glazurników z Koszalina. Dojechali trochę za wcześnie, bo zbiórka przewidziana była na ok Zależało im jednak bardzo, żeby się nie spóźnić. Za chwilę pojawiają się kolejni zaproszeni glazurnicy i kolejni. Łącznie 33 mistrzów i artystów od płytek z całej Polski. 6 w w w. g l a z u r n i c y. p l

7 1 Grzebieniastych Grzebieniastych Na spotkanie do Nadarzyna połączone z wycieczką do fabryki w Zgierzu, zaproszona została elita polskiego rzemiosła glazurniczego. Mistrzowie ceramiki, pacolubni i zaprawieni Grzebieniaści jak sami pieszczotliwie nazywają się na portalu. Od czasu spotkania na Budmie podczas finału glazurniczych mistrzostw domagali się wręcz zorganizowania dla nich spotkania. I wcale nie chodziło wyłącznie o integrację i rozrywkę (chociaż chęć poznania w realu kolegów znanych dotychczas tylko z portalu była silna). Wszyscy oni mają szczerą wolę poznania ATLASA, jego produktów, bo po prostu chcą z nami współpracować. Wielkość zakładu w Zgierzu robi wrażenie chyba na wszystkich branżowcach. Goście, którzy niejedną już konkurencyjną fabrykę zwiedzali, też byli lekko zszokowani, zwłaszcza widokiem ogromnych ilości paletowanych produktów (o których istnieniu w większości nie mieli pojęcia) oraz informacją, że są to tak mniej więcej tylko dwutygodniowe zapasy. Spore uznanie wzbudziły też umiejętności kierowców widłowych wózków, którzy uwijali się przy towarowaniu TIR-ów i odbieraniu na magazyn palet z linii produkcyjnej, na której raz po raz schodził zafoliowany 42-workowy zestaw Zaprawy Klejowej. Podczas całej wizyty w fabryce, ale zwłaszcza przy zwiedzaniu drukarni opakowań, bardzo żałowali nasi glazurnicy, że nie wyposażyli się w noże lub nożyczki. Chodziło oczywiście o punkty Programu Fachowiec, które bardzo chętnie pozyskaliby z opakowań. Przy całej mechanizacji i komputeryzacji produkcji w zakładzie, nieco chłopców zaskoczył na koniec widok spokojnego człowieka ręcznie mieszającego tynk mozaikowy, ale w końcu rolls royca też robią ręcznie. Zgodnie z wymogami bezpieczeństwa, zwiedzających ubrano w żarówiaste kamizelki z odblaskowymi paskami wyglądali dzięki temu trochę jak ekipa drogowców. A tak na marginesie, to szkoda, że naszych dróg nie budują tacy fachowcy jak oni zawodowo od- powiedzialni za swoją robotę. Żywotność naszych samochodów z pewnością by się wydłużyła. Po spokojnie przebytej podróży autokarowej do Nadarzyna (spokojny nastrój potęgowany był przez nieprzespaną ubiegłą noc spędzoną przez większość w podróży), po spożyciu obiadu, Paweł Królikowski z PZP zarządził zmianę ciuchów na robocze i rozpoczęły się zajęcia poligonowe. Pod oczy i ręce mistrzów trafiły prowadzone przez Dominikę Sumisławską-Subko i Jacka Bika nasze dzieci: Biały Plus, Progres Mega, fuga Artis, fuga tradycyjna, samorozlewna oraz epoksydowa, a także Gipsar Uni o nowej, wzmocnionej formule. Bezsprzecznie nie tylko całkowicie obronną ręką, ale także w wielkim tryumfie wśród uczestników, zakończył swój test Biały Plus. Jeden z młodych choć już doświadczonych glazurników Rafał z Nakła (na portalu jako wilku1980 ) zrobił także specjalny własny test. Na przyklejonej do ścianki płytce, na jej glazurowanej powierzchni, wymalował zaprawą uśmiechniętą buźkę. Jak tego uśmieszku jutro nie zdrapię, będzie dobrze. Nie zdrapał, trzymało jak cholera. Do fugi Artis, przy wsparciu już wcześniej zarażonych, przekonali się kolejni mistrzowie, ale do pozostałych spoin mieli trochę uwag i zaleceń poprawczych. Nad Progresem Mega, może nie rozpływali się w szczególnych zachwytach, ale klej na pewno dobrze rozpłynął się pod dużą płytką. Zresztą po spotkaniu na Budmie, Progres nie jest już dla nich nowością. Zajęcia poligonowe trwały nieco dłużej od przyjętego planu, zatem kolację i luźniejszą część wieczorną odsunęliśmy o przeszło godzinę. Na internetowym forum glazurników, zainstalowanym na portalu, poza licznymi wątkami merytorycznymi, bogatą zawartość dyskusyjną mają tzw. luźne gad(t)ki, wzbogacane treścią zwłaszcza w późnych godzinach wieczornych. Nie inaczej stało się podczas spotkania w Nadarzynie, gdzie przy stole bilardowym i przy stolikach w pubie, luźne gadki pomimo zmęczenia i niewyspania prowadzono jeszcze kilka godzin. w y d a r z e n i a 7

8 1 28 MARCA Drugi dzień spotkania z glazurnikami był już mniej poligonowy, co nie oznacza, że nie-twórczy. Po śniadaniu wszyscy stawili się w audytorium, gdzie Prezes poznańskiego Pentora Rafał Janowicz przeankietował gości w kwestii różnych prezentowanych na dużym ekranie propozycji reklamowych. Niezależnie od różnych reakcji na przedstawione pomysły, z pewnością nasi goście poczuli, jak ważnymi konsultantami są dla firmy ATLAS. Po zaopiniowaniu propozycji reklamowych, szef szkoleń ATLASA Krzysiek Szyszko prawdziwie dobił gości króciutką ilustrowaną prezentacją o firmie. Dobił, ponieważ już podczas wizytowania drukarni opakowań w Zgierzu mogliśmy usłyszeć słowa uznania o samowystarczalności, a co dopiero po informacjach o własnych złożach surowców, zakładach, kopalniach... Po tych informacjach powróciliśmy do tematu Programu Fachowiec. Kasia Czarnecka przedstawiła glazurnikom założenia nowej edycji Programu, w tym zwłaszcza nowe nagrody, jakie znajdą się w katalogu. Na te programowe nowości, glazurnicy sami oddawali swoje głosy podczas sondy na portalu, zatem dostaną (oczywiście za punkty) to, czego chcą. 28 marca godz po spożyciu pożegnalnego obiadu uczestnicy spotkania pożegnali się tradycyjnym portalowym Do poklikania. 29 MARCA Na portalu glazurnicy.pl: Nadarzyn, Nadarzyn i już po... Czas podsumować... Ogromnie doceniam starania i perfekcje organizatorów. Dzięki Wam ogromne, jestem pod sporym wrażeniem całej tej imprezy. Co do chemii, to czuję się zobowiązany w pewnym stopniu do prób. Jest parę produktów, do których nikt nie musiał mnie przekonywać, teraz mocno identyfikuję się z marką ATLAS, ale uważam że mają przed sobą jeszcze trochę do poprawienia i będzie jak najbardziej ok. Witam. Przyłączam sie do podziękowań dla organizatorów. Wielki szacun. Od Was koledzy też usłyszałem dużo ciekawych porad, które na pewno ułatwią mi pracę. 8 w w w. g l a z u r n i c y. p l Cieszę się, że uczestnicy spotkania są usatysfakcjonowani. Planujemy już kolejne, a więc do zobaczenia w Nadarzynie! Adam Masiulanis (AdamAT) ATLAS

9 1 Interior znaczy wnętrze 3-6 czerwca 2009, Poznań Międzynarodowe Targi Poznańskie to nasz stały partner. Od kilku lat efektywnie współpracujemy przy organizacji imprez branżowych. W pierwszych dniach czerwca uczestniczyliśmy w targach Budma Interior Zorganizowaliśmy tam Aktywne Stoisko. Przez cztery targowe dni, na oczach zwiedzających prowadziliśmy roboty budowlane wykańczaliśmy łazienkę. Jednocześnie przez cały czas czynny był punkt porad mistrza glazurnika. Osoby zwiedzające targi wnętrzarskie miały okazję poznać wszystkie etapy prac glazurniczych w pomieszczeniu narażonym na działanie wilgoci. Przygotowanie podłoża, gruntowanie, warstwy kontaktowe, membrany izolacyjne, montaż urządzeń, obudowy, układanie płytek, spoinowanie fugą brokatową, epoksydową, silikonową to prace, które prowadziliśmy przez cztery dni. Zaplanowaliśmy je w ten sposób, że każda następna warstwa zajmowała mniejszą powierzchnię niż poprzednia. Powstał w ten sposób trwały przekrój pokazujący wszystkie etapy prac. Zwiedzający mieli okazję zapoznać się z prawidłową technologią, zaprezentowaną przez mistrzów glazurnictwa Adama Hajdukiewicza, Daniela Sosnowskiego, Pawła Jochemskiego, Tadeusza Duszyńskiego i Pawła Królikowskiego. Serdecznie dziękuję kolegom za zaangażowanie, pomoc i poświęcony czas dla PZP. Nasz Główny Sponsor ATLAS jak zwykle wsparł nasze działania finansowo i rzeczowo, dostarczając produkty chemii budowlanej i płytki. Urządzenia łazienkowe dostaliśmy od Sanitec Koło. MTP udostępniły nam powierzchnię pod stoisko, również jak zwykle, nieodpłatnie. Serdecznie dziękujemy.

10 1 Pikniki z PZP w zielonej scenerii Relacje z imprez integracyjnych dla glazurników W maju i czerwcu w Wielkopolsce, Łódzkiem oraz na Dolnym Śląsku odbyły się pierwsze w tym roku pikniki integracyjne dla glazurników, połączone z regionalnymi eliminacjami do Glazurniczych Mistrzostw Polski. Organizatorem imprez jest Polskie Zrzeszenie Płytkarzy. Na początek Lubuskie i Wielkopolska Piknik w miejscowości Wilcze był pierwszym z zaplanowanych dziewięciu imprez. W pensjonacie Siodło zebrało się 200 glazurników z wielkopolskiego i lubuskiego. Na pikniku miało miejsce kilka ważnych dla PZP wydarzeń. Najważniejsze, to eliminacje do III Glazurniczych Mistrzostw Polski. Reprezentanci dwóch województw od samego rana walczyli o awans do zawodów finałowych. Zadaniem konkursowym była geometryczna bryła, złożona z szeregu sześcianów. Praca ta wymagała od zawodników wykazania się znajomością rysunku technicznego, geometrii i posiadania wyobraźni przestrzennej. Ale przecież każdy glazurnik ma te rzeczy w małym paznokciu. Komisja sędziowska złożona z samych glazurników oceniała prace konkursowe pod kątem pomysłowości i precyzji wykonania. Poziom był bardzo wysoki i wyrównany. Świadczy o tym kilka miejsc równorzędnych. W eliminacjach uczestniczyło 11 wykonawców, trzech najlepszych zakwalifikowało się do ogólnopolskiego finału: 1. Daniel Sosnowski (Poznań), 2. Jerzy Hernik (Zielona Góra), 3. Bogdan Dzierzgwa (Nowa Sól) i ex aequo Waldemar Jackowski (Pakosław). 10 w w w. g l a z u r n i c y. p l

11 1 Drugie znaczące wydarzenie to konferencja branżowa. Dwugodzinne spotkanie przyniosło wiele ciekawych informacji. Poznaliśmy składniki klejów z informacją, które z nich odpowiadają za poszczególne właściwości zapraw. Zaprezentowany został program komputerowy do projektowania łazienek CAD Project. Nasz Główny Sponsor, ATLAS, pokazał wszystkie swoje nowości produktowe oraz kolejną edycję Programu Lojalnościowego Fachowiec. Mieliśmy okazję poznać całą Grupę ATLAS z jej wszystkimi fabrykami i kopalniami surowców. Przybliżono także zasady funkcjonowania portalu społecznościowego glazurnicy.pl. Następnie został przedstawiony projekt systemu rekomendacji, opracowany przez PZP. Już niedługo rzemieślnicy będą mogli ubiegać się o certyfikat Wykonawca rekomendowany przez PZP. Tytuł będzie przyznawany po weryfikacji, przeprowadzonej przez regionalną komisję, która sprawdzi jakość prac wykonywanych przez wnioskodawcę oraz jego referencje. W skład komisji wejdą wykonawcy wyłonieni podczas pikników regionalnych. Rekomendacja udzielana przez Polskie Zrzeszenie Płytkarzy pomoże klientom w wyborze profesjonalnego wykonawcy. Proces przyznawania rekomendacji rozpocznie się w 2010 roku. Do tego czasu właśnie podczas pikników regionalnych przeprowadzone zostaną konsultacje w tej sprawie oraz powołane zostaną regionalne komisje do spraw rekomendacji. w y d a r z e n i a 11

12 Moje strzały z aparaciku Piękna i Bestia (żeby nie było wątpliwości: od prawej) Rzeźbił, rzeźbił... i wyrzeźbił Mistrz Daniel: tu jak jeszcze nie wiedział, a tu jak już się dowiedział To w końcu glazurnicy czy elektrycy? Już wiem: glazurnicy z prądem Z obrad Komisji: Panowie! Mówię w ciemno, żeby było jasne... wygrać ma zwycięzca. Co tam ręce! Oczy trzeba chronić, bo wieczorem do kompa i na portal Hymn Glazurników: skupienie, radość i ekstaza Obiekty: wiercące tnące

13 na pikniku glazurników No taaaak niezła rzeźba Lekko schłodzony Członek Jury; niezły aparat Dobrowolnie i pozakonkursowo, ale wymownie i wyjątkowo Krzyżyki są dobre... tylko potem trzeba dużo popić Kolega obok chyba już sobie dziabnął kciuka Program Fachowiec wzbudzał zainteresowanie i punktowe pożądanie Wygra pewnie ten, który nie odwróci, lecz wywinie tę płytkę na lewą stronę Nie ma takiej rury na świecie, której nie można gładzące... nęcące. Muzyka z grubsza polega na tym, by walić na raz, a piłować na trzy Serio!? Fuga może być aż tak szeroka? Przy ognisku o suchym... rollbar dopiero od 18.00

14 Po nim odbyły się tajne wybory Komisji ds. Rekomendacji, która w przyszłości będzie zajmować się weryfikacją wniosków o udzielenie rekomendacji PZP dla swoich członków. W składzie komisji znaleźli się: Daniel Sosnowski, Ryszard Wójciów, Przemysław Krokos, Tomasz Chodacki, Waldemar Jackowski, Adam Hajdukiewicz i Gabryel Kubacki. Sprawy poważne zakończyliśmy grillowo-piwną biesiadą i częścią rozrywkową, czyli konkursami, kabaretem i co najważniejsze integracją. Zabawa trwała do późnego wieczora, przy muzyce, kabarecie, ciekawych konkursach, dobrym, swojskim jedzeniu i przy piwie z beczki. Glazurnicy potrafią pracować, ale lubią też się zabawić, zwłaszcza we własnym, dobrym towarzystwie. Glazurnicy są indywidualistami, którzy pracują indywidualnie, dlatego mają bardzo dużą potrzebę integracji i wymiany doświadczeń powiedziała Dorota Wakulak, specjalistka ds. komunikacji z branżą. Pikniki są świetną ku temu okazją. U stóp Gór Sowich Do Krzyżowej jechaliśmy w strugach deszczu. Powodzenie pikniku było cokolwiek zagrożone. Na szczęście w sobotę wyszło słońce i cały dzień była piękna pogoda. Zawodnicy z dolnośląskiego i opolskiego rozpoczęli pracę o 9. rano. Zadanie konkursowe było pracochłonne, na szczęście wszyscy zawodnicy zdążyli skończyć swoje prace. Zwyciężył Bartosz Iwański (Strzelin), drugie miejsce zajął Jacek Pajda (Jawor), trzecie Roman Madej (Chróstniki). W trakcie biesiady wynikło małe qui pro quo, kiedy ogłoszono wyniki zawodów. Z powodów technicznych (wypisywanie dyplomów) nagrody za pierwsze trzy miejsca dostali inni zawodnicy. Na szczęście pomyłka została szybko sprostowana, a laury i nagrody wróciły do zwycięzców. W trakcie konferencji branżowej, w tajnych wyborach wyłoniono Regionalną Komisję ds. Rekomendacji w składzie: Leszek Rybarczyk, Paweł Żegadło, Zbigniew Sączawa, Arkadiusz Białomazur, Roman Nowak, Piotr Jeżak, Paweł Szwaj. Biesiada jak zwykle była huczna, dania z grilla, piwo, konkursy i zabawy trwały do późnego wieczora. Ognisko paliło się jeszcze długo po północy, a w tańcach nikomu nie przeszkadzała niewielka ilość kobiet. Na Ziemi Łódzkiej Jak zwykle, pierwsi przyjechali zawodnicy i pomogli w przygotowaniach. Pogoda zapowiadała się deszczowo, więc namioty miały uzasadnienie. Na szczęście, nie padało, aura po raz kolejny okazała się łaskawa. Zadanie konkursowe nie było szczególnie trudne, choć okazało się bardzo pracochłonne. Tym razem, oprócz prostokątów do wycięcia, były jeszcze trójkąty. Oto zwycięzcy: I miejsce Radosław Kaflowski (Wola Krzysztoporska), II miejsce Daniel Pacyński (Bełchatów), III miejsce Tomasz Zimnicki (Nowy Redzeń) i ex aequo Paweł Cichacz (Różyca). W trakcie konferencji branżowej, w tajnych wyborach rzemieślnicy zrzeszeni w PZP wybrali spośród siebie Komisję ds. Rekomendacji. Będzie ona w przyszłości oceniać i weryfikować wnioski glazurników o udzielenie Rekomendacji PZP. Komisja ma następujący skład: Marcin Ałaszewski, Daniel Pacyński, Witold Moskwa, Rafał Kubiak, Piotr Matczak, Marek Ruszkowski, Radosław Kamiński. A potem była zabawa, konkursy, śpiewanie i tańce. Profesjonalne tancerki uczyły grupowego tańca glazurników. Grill, piwo, zimne półmiski miały powodzenie do końca imprezy. Chyba wszyscy zgodnie mogą przyznać, że i ta impreza była równie udana. Na koniec, serdeczne podziękowania dla naszego Głównego Sponsora firmy ATLAS za sfinansowanie całego przedsięwzięcia i pomoc organizacyjną i dostarczenie materiałów na zawody. Serdeczne podziękowania także dla naszego partnera, firmy MONTOLIT, która jak zwykle nie zawiodła glazurników, dostarczając maszyny do cięcia na zawody oraz fundując zwycięzcom nagrody. Podziękowania dla firmy CERAMIKA PARADYŻ za dostarczenie płytek na zawody. Dziękujemy też tym uczestnikom pikniku, członkom PZP, którzy zaangażowali się przy organizacji i realizacji imprezy, szukali sponsorów. Serdeczne dzięki! 14 w w w. g l a z u r n i c y. p l

15 1 Z wizytą w Paradyżu relacja ze zwiedzania fabryki producenta płytek ceramicznych 4 kwietnia 2009 w piękną, słoneczną sobotę, mieliśmy okazję zwiedzić fabrykę Paradyż, największego producenta płytek ceramicznych w Polsce. Było nas kilkanaście osób z okolic Łodzi i Warszawy. Ale nie tylko, dotarli do Tomaszowa Mazowieckiego również koledzy ze Słubic i Poznania. Firma powstała w Pierwszy zakład produkcyjny uruchomiono w W tej chwili Grupa Paradyż (Ceramika Paradyż i Paradyż Sp. z o.o.) posiada pięć zakładów produkcyjnych, my oglądaliśmy największy i najbardziej nowoczesny. Firma rozwija się bardzo dynamicznie, w zeszłym roku wyprodukowano ponad 24 mln m 2 płytek. Obecnie jednodniowa produkcja Grupy Paradyż przewyższa ilość płytek, które zeszły z taśmy produkcyjnej w całym roku Płytki ze znakiem Paradyż można kupić w 39 krajach świata, Firma jest widoczna na wszystkich, liczących się targach i wystawach i otrzymuje wiele prestiżowych nagród i wyróżnień. Jest liderem w tej branży, posiada 25% udziału w rynku polskim i jest zarządzana w 100% przez kapitał rodzimy. Na początku zapoznaliśmy się z ofertą handlową w salonie firmowym Paradyża. Bardzo duża powierzchnia zagospodarowana jest efektownie, ekspozytory płytek to pięknie zaaranżowane pomieszczenia łazienki, saliny, kuchnie. Można tam zawieźć klienta, który nie ma pojęcia, co chciałby zmienić w swoim domu i na pewno coś dla siebie by znalazł. Najbardziej widowiskowa część wycieczki to dział produkcyjny. Widzieliśmy wszystkie etapy powstawania płytki, od magazynu surowców, do pakowania w kartony gotowych płytek i zawijania w folię palet przeznaczonych do wysyłki. Mistrz zmiany, który nas oprowadzał, tłumaczył, jak wiele zależy od dobrej jakości surowców, przestrzegania reżimów technologicznych i kontroli jakości wyrobów na każdym etapie produkcji. Dla wszystkich zwiedzających zaskoczeniem była informacja o wielkości skurczu wypalonej płytki. W trakcie przechodzenia przez 150-metrowej długości piec, w temperaturze dochodzącej do 1200 C, płytka kurczy się o 6-8%. Płytka gotowa, o długości boku 60 cm, ma matrycę w prasie o długości prawie 66 cm. Poza tym surowa płytka (sprasowany granulat) poddawana jest zabiegom, które wyginają ją w beczkę. Dopiero wypalanie odkształca ją do odpowiedniego rozmiaru i nadaje kształt płaskiej formatki. Bardzo nam się spodobał transport płytek po hali produkcyjnej. Odbywa się przy pomocy bezzałogowych wózków, które poruszają się po trasach wyznaczonych przez magnetyczne markery, zatopione w posadzce. Świecą, mrugają, wydają dziwne dźwięki, same ładują i odstawiają ogromne, kilkutonowe regały z płytkami przenosząc je między taśmami produkcyjnymi. Najwięcej czasu spędziliśmy w laboratorium. Zapoznaliśmy się ze sposobami badania parametrów technicznych płytek, pomiarami kontrolnymi, określaniem ich właściwości. Koledzy zadawali mnóstwo pytań a szef laboratorium cierpliwie na nie odpowiadał. Najwięcej wątpliwości miał kolega Sławek (jak zwykle) i dzięki niemu obiad był opóźniony o ok. dziewięćdziesiąt minut. Stracił żołądek, ale zyskała wiedza. Serdeczne podziękowania należą się Bogusławowi Płońskiemu, który był pomysłodawcą i organizatorem całej imprezy. Boguś, DZIĘKU- JEMY! Jesteśmy też wdzięczni panu Ireneuszowi Gliszczyńskiemu, szefowi działu Promocji Grupy Paradyż za umożliwienie wizyty w fabryce. Dostaliśmy od niego zapewnienie, że będą możliwe kolejne wizyty. Polecam wszystkim glazurnikom, płytkarzom, flizerom i kafelkarzom (mam nadzieję, że nikogo nie pominąłem) zapisać się na taką eskapadę. Jest to szansa na poszarzenie wiedzy o produkcie, który na co dzień obracacie w dłoniach. Po takiej wycieczce żaden sprzedawca w salonie z płytkami po prostu nie wciśnie wam ciemnoty, to wy będziecie ekspertami, czego wszystkim życzy Wasz Paweł Zawodowiec. w y d a r z e n i a 15

16 Wróciłem z... Norwegii Z Pawłem Łepkowskim, mistrzem glazurnictwa z Płońska, który pracował w Norwegii, rozmawia Paweł Królikowski To twoje miasto. Ładny macie rynek. Pochodzę z Płońska. Urodziłem się w Płońsku i wróciłem do Płońska. A skąd wróciłeś? Mieszkaliśmy w Norwegii przez 8 lat i wróciliśmy z powrotem do kraju. Chodzi mi o sprawy zawodowe. Jeździłeś często do Skandynawii do pracy. Tak. Mam tam firmę, jest zarejestrowana w Norwegii. Od jak dawna? Od 2006 roku. A wcześniej pracowałeś tam na czarno? Wcześniej miałem polską firmę, od 2004 roku. Niestety, przepisy były tak niejasno sformułowane, że w 2005 roku miałem sprawę z norweskim urzędem podatkowym. Naliczyli mi ekstra podatek do zapłaty w Norwegii. Miałem polską firmę i rozliczałem podatek w Polsce. Cały podatek na bieżąco opłacałem tutaj. Natomiast, w 2006 roku odezwali się Norwegowie po pieniądze. Była to dosyć spora suma, 20 tys. koron (ok. 60 tys. zł). To mogło zaboleć. A jak tam zaczynałeś? Zaczynałem, podobnie jak większość Polaków, w Norwegii, czyli od malowania... W związku z tym, że byłem osobą, która mówiła po angielsku, zacząłem organizować prace dla całej naszej grupy. Głównie to były prace ze stolarzami. Tam jest bardzo dużo pracy dla stolarzy. Wszystko jest w drewnie. Zmienialiśmy dachy, obicia zewnętrzne. Czyli założyłeś tam firmę, zacząłeś pracować w Norwegii jako polska firma, ale za pracowników miałeś Polaków czy Norwegów? Zatrudniałem Polaków, to byli moi pracownicy zatrudnieni w Polsce i jeździliśmy tam na kontrakty. Jakiego rodzaju roboty tam wykonywaliście? Głównie malowanie i układanie glazury. A dużo tam kafli kładą? Sporo. Głównie w łazienkach, które maja bardzo proste. Białe płytki na ścianie, jakieś ciemne, szare na podłogę. W 1989 roku też byłem w Norwegii. Jednemu facetowi w Kraagerro remontowaliśmy dom. Po robocie przywiózł nas do siebie do domu w Oslo i spytał się, czy mu kafli nie położymy w łazience. Ja mu powiedziałem: OK, ale będę kładł od góry, bo podłoga miała duże spadki i kilka poziomów. On się strasznie dziwnie na mnie spojrzał i podziękował. I tak skończyła się moja kariera kaflarza w Norwegi. A propos początków. Ja miałem tam ułatwiony start. Mój ojciec wyjechał tam w 1989 roku pierwszy raz. Więc miałem już sporo kontaktów. Zawsze jeździłem do konkretnej pracy. Nie miałem tak jak inni, którzy jeździli tam w ciemno. A powiedz mi, ilu ludzi tam zawoziłeś z Polski. W pewnym momencie miałem 10 ludzi. 16 w w w. g l a z u r n i c y. p l

17 A materiały też tu kupowałeś? Kupowaliśmy tam, na miejscu. Miałem dobre rabaty w sklepach. Czy poziom technologiczny między Norwegią a Polską różni się w tej chwili? Mówię o materiałach i technologiach. Jeśli chodzi o kafle to Norwegowie robią na bardzo dobrych klejach. Ze względu na to, że wszystko jest w drewnianej konstrukcji. Te konstrukcje pracują i kleje muszą przenosić naprężenia. I płytki mocowałeś tymi klejami do drewna? Nie. Wszystko jest wykończone gipso-kartonem lub czasami stosowaliśmy też płyty ze styropianu i zbrojone siatką po dwóch stronach. Czyli tak zwana płyta Vedi. Oczywiście wszystko musi być na super hydroizolacji. Tak, oczywiście. Tam trzeba poznać trochę tej technologii. Naprawdę każda dziurka w łazience jest uszczelniana. To jest taki basen. Próg jest podwyższony minimum o 5 cm. W każdej łazience jest przynajmniej jedna kratka ściekowa. Wbudowana w podłogę. W razie jakiejś awarii to wszystko idzie do kanalizacji. Czy jeździłeś tam sezonowo, czy byłeś tam cały rok? Od 2005 roku to więcej czasu spędzałem tam niż w Polsce. Przyjeżdżałem tylko na święta. Starałem się być 2 miesiące na wyjeździe i przyjeżdżałem tutaj na 2-3 tygodnie. Właśnie w 2005 roku dostałem pozwolenie na pobyt na rok. W 2006 dostałem na następne 5 lat. To pozwolenie było na osiedlenie się i na prace w Norwegii. A wracając do technologii, norwescy kaflarze pracują na bardzo dobrym kleju i układają płytki na sznurek. Czyli nie na kliny, nie na krzyżyki? Dokładnie! Czy możesz opowiedzieć coś więcej o tej metodzie? U nas jest to mało znane. Pierwszy raz jak robiłem łazienkę z jednym Grekiem, to byłem zszokowany. On zrobił ścianę, która miała wymiary 3,5 2,5 m w niecałe 40 minut, z przerwą na wypicie kawy i wypalenie papierosa. Podstawą jest naprawdę dobry klej o długim czasie korygowalności. Wtedy robiliśmy na PCI. Na listwie ustawił pierwszy rządek płytek, pionowe szczeliny na krzyżyki i później na ten rządek rozciąga sznurek. Czy to jest jakiś specjalny sznurek? Tak, sznurek jest specjalny. Elastyczny, taki jak sznurowadła do butów. Jak się upaprze w kleju, wystarczy go zgnieść i wszystko się wykrusza. Pierwszy rządek na krzyżyki, a reszta na sznurek. To jest rewelacyjne. W ten sposób robiliśmy dwie łazienki dziennie po 30 m. A docinki? Tam nie ma problemu z pionami i poziomami. Wszystko jest naprawdę porządnie zrobione. A roboty okładzinowe na zewnątrz, tarasy, schody, też tam robiliście? Tak. Czy technologia tarasowa różni się od naszej? Nie używają hydroizolacji. Robią już takie specjalne kleje, które są jednocześnie hydroizolacją. Wracając do spraw biznesowych, powiedz mi, dlaczego otworzyłeś norweska firmę? Ze względu na podatki tu. Mam jedna firmę na miejscu, biuro, księgową. Tutaj jest za dużo papierkowej roboty, podatki strasznie wysokie. Mając norweską firmę, zatrudniasz Norwegów czy Polaków? Aktualnie nikogo nie zatrudniam. Jedynie na większe zlecenia biorę chłopaków, którzy mają własną działalność i współpracują na zasadzie podwykonawców. A jak wyglądają weekendy w Norwegii? Bardzo często pracowałem. Czasami jakaś impreza albo grill z Polakami. A w której części Norwegii najczęściej pracujesz? Na południu, na wybrzeżu. Teraz wróciłeś do Polski. Zawiesiłeś działalność w Norwegii? Tak. Przed powrotem do Polski pracowałem dla sieci sklepów. Robiliśmy dla nich wykończenia. Dzięki temu zwiedziłem całą Norwegię. A jaki był powód powrotu do Polski? Rodzina się powiększyła. No tak, te niespodziewane powroty... Planujesz tam jeszcze wracać? Jak pozałatwiam tutaj wszystko, to pojedziemy całą rodziną. W takim razie życzę wszystkiego dobrego i do zobaczenia. m i ę d z y n a m i f a c h o w c a m i 17

18 NASZE PRACE Przemysław Drapiewski i Jacek Kajko - Bydgoszcz Naturalny kamień jest niepowtarzalny. W symetryczny porządek wnęki wprowadza naturalny niepokój. W ułożeniu płyt kamiennych nie ma przypadkowości. Rysunek tworzy jedną całość. Szkoda byłoby montować tam lustro. I bądź tu mądry, człowieku, i przyłóż gdzieś łatę. Ależ pięknie wyglądają te schody. Andrzej Janczewski - Lublin Gustownie wydzielona strefa funkcyjna. Elementy wyposażenia z naturalnego drewna zawsze do siebie pasują, nawet jeśli różnią się kolorem i fakturą. Połączenie polerowanego gresu z matowym parkietem przemysłowym z egzotycznego drewna. Trzeba pamiętać o różnicy poziomów podłoża i elastycznym połączeniu tych materiałów z korka lub silikonu. 18 w w w. g l a z u r n i c y. p l

19 Adam Hajdukiewicz - Poznań Meble ogrodowe z płytek? Czemu nie! I do tego mają podgrzewane siedzenia!! Przynajmniej nie trzeba z nimi uciekać przed deszczem. Meble z płytek, nie tylko ogrodowe. Pod schodami szafka na teczkę, klucze lub inne drobiazgi. Rustykalne płytki dobrze się komponują z drewnem w kolorze wenge. Przestrzenna konstrukcja z płyt gipsowo-kartonowych. Rzecz w zasadzie prosta, ale halogenowe oświetlenie, cienie i półcienie nadają jej wręcz magiczny charakter. Dariusz Jakubowicz - Szczecin Konstrukcje wsporcze pod umywalki i sanitariaty obudowane i obłożone ciemnymi płytkami, połączone jeszcze poręczą w tym samym kolorze. Na tle jasnobeżowych powierzchni ścian i podłogi zaznaczone są wyraźnie nowoczesne, kubiczne kształty tych elementów. Jasna spoina podkreśla symetryczność i porządek. Dokładność wykonania jest zawsze ważna. Łuki, obłości, krzywizny we wszystkich kierunkach. Geometria nieeuklidesowa. Żadna maszyna tego nie zrobi. Liczy się precyzja w oku i pewna ręka. m i ę d z y n a m i f a c h o w c a m i 19

20 Samotność długodystansowca według Pawła Zawodowca Paweł Królikowski odcinek trzeci (i ostatni) Ci starzy to się tylko mądrzą i mądrzą. Jakby wszystkie rozumy pozjadali. Ma taki jeden z drugim szron na skroniach, gębę pomarszczoną jak stare jabłko i myśli, że ja to nic nie potrafię. Kielnie taki ma wyklepaną młotkiem ze sto razy, waserwaga odrapana, że koloru nie widać, a dumny chodzi jak paw. A ja firmę założyłem, dotację z unii dostałem, obkupiłem się w narzędzia i maszyny. Spoko-gościówa teraz jestem. A roboty się nie boję, już parę lat układam te płytki zawodowo. Na początku pomagałem takiemu jednemu, to był jakiś kolega ojca. Ale tylko worki kazał nosić, sprzątać i myć narzędzia. No pewnie, będę po kimś graty czyścił, nowe przecież można kupić. Szkoda czasu. Drugi dawał mi różne takie rzeczy do roboty, raczej proste i nieskomplikowane. Od niego się trochę nauczyłem, ale wydzierał się na mnie i w ogóle nie szanował. Trzeci był w porzo, zostawiał mnie na robocie i wpadał co kilka dni. Wysłał mnie na jakiś kurs, potem przepytywał z teorii, a przecież praktyka liczy się najbardziej, no nie? Teraz jestem na swoim i nikt mi nie truje. Początki były trudne, gdyby nie kumpel ojca, to miałbym niezłe sęki z jednym klientem. Nie dogadaliśmy kilku rzeczy i wyszła niezła kaszanka. Na szczęście tamten przyniósł jakieś szybkosprawne produkty i w weekend naprawiliśmy wszystko. Zdarł ze mnie kasy, że prawie nic nie zarobiłem, ale tym razem to on pracował u mnie, a nie ja u niego. Teraz jestem już mądrzejszy. Nie rwę się z motyką na słońce. Najpierw dokładnie oglądam robotę, potem wycena, zakres robót, umowa i jedziemy. Jak mi coś nie pasuje albo nie mam czasu, to rzucam zaporową ceną i niech się klient martwi. Teraz to Internet jest bardzo pomocny, tam można znaleźć wszystko. Jak mam problem to wrzucam go w google i sprawa się wyjaśnia. Raz tylko się zawiodłem. Ksiądz na plebanii remont robił i kazał glazurę dołożyć na zwykłą zaprawę, a w Internecie nic o tym nie było. Tylko po co się gimnastykować, przecież są gotowe kleje na każdą okoliczność. Ale oni musieli się kiedyś męczyć. Ogłosili się ci z supermarketu, że kilkanaście tysięcy metrów płytek jest do położenia. Nie płacą dużo, ale za to podłoże przygotowane, nawet podobno zagruntowane. Tak to można i 60 metrów dziennie położyć. Nie martwisz się o materiał tylko lecisz z metrami, a pieniążki się sypią. A może by tak za granicę do roboty bryknąć na jakieś pół roku. Kryzys nie kryzys, a u nich chyba póki co, jeszcze jest lepiej jak u nas. Opatrzy się człowiek nowych rzeczy, nauczy szybko i po powrocie będzie jak znalazł. Tylko z językiem zagranicznym nie najlepiej. Kumpel mi pokazał jakiś nowy portal dla glazurników. Mówił, że dużo ciekawych artykułów o glazurnictwie można tam ściągnąć. A i na forach dyskusyjnych można popytać i jest wielu chętnych do pomocy. Tylko podobno trzeba się przedstawić, grzecznie przywitać i poprosić o pomoc. Ale wystarczy poczytać stare tematy i wątki. Rzeczywiście jest wiele rzeczy, których jeszcze nie robiłem. Coraz częściej się zastanawiam, ile rzeczy do tej pory spartaczyłem. Tamte balkony na wojskowym osiedlu to już na pewno. Teraz jestem mądry i wiem, że klej mrozoodporny i wodoodporny wcale nie znaczy, że nadaje się na taras. W tym zrzeszeniu glazurników kursy organizują i można do egzaminu państwowego przystąpić. I podobno Unia dużo do tego dopłaca. Na mistrza to jeszcze nie wystartuję, jednak sporo muszę się jeszcze nauczyć, ale na czeladnika to pewno pójdę na jesieni. Tak naprawdę to ja przecież kucharz jestem z zawodu i wykształcenia. A po kursie, jak kto zapyta, to dyplomowany glazurnik ze mnie będzie. Wasz Paweł Zawodowiec 20 w w w. g l a z u r n i c y. p l

21 Grubo? Cienko?...a najlepiej tak, jak mówi karta techniczna cennych rad udziela Paweł Zawodowiec Kleje, jak sama nazwa wskazuje, służą do klejenia płytek. Do wyrównywania podłoży mamy inne materiały. Dobieramy je w zależności od rodzaju końcowej okładziny, grubości wyrównania, podłoża, miejsca, czasu, jakim dysponujemy, i oczywiście od świadomości portfela inwestora. Szpachlówki, zaprawy wyrównujące, masy naprawcze, wylewki samorozpływne to najczęściej stosowane do tego celu materiały. Najlepsze efekty uzyskujemy, stosując technologię najbardziej zaawansowaną, czyli masy samorozpływne. Jest to rozwiązanie, które bardzo ułatwia pracę. Wylewki te nie podnoszą znacząco poziomu podłogi, wyrównują podłoże, zmniejszają zużycie zapraw klejących. Dzielimy je na dwie podstawowe grupy cementowe i gipsowe. Wylewki cementowe charakteryzują się wyższą wytrzymałością na ściskanie. Są gotowe do kolejnych etapów robót podłogowych po 7-28 dniach, a jeśli są szybkosprawne, to nawet po 1-3 dniach. Wylewki gipsowe są konkurencyjne cenowo, mają wysoki współczynnik przenikania ciepła i są odporne na działanie wysokich temperatur. Wiążą bezskurczowo. Świetnie nadają się na ogrzewanie podłogowe. Nie należy jednak ich stosować w pomieszczeniach narażonych na działanie wilgoci ani na zewnątrz. Wylewki bardzo ułatwiają pracę, ale są technologią wymagającą utrzymania wysokiego reżimu jakościowego przygotowania, wykonania i pielęgnacji masy. To już nie te czasy, kiedy majster wołał do pomocnika: Syp piach, lej wodę, nie żałuj materiału (ech, łza się w oku kręci). Każdy producent określa dla swojego produktu konkretne parametry, czasy, warunki wykonania i pielęgnacji. Mogą się one różnić nieznacznie między sobą, dlatego za każdym razem przed wykonaniem wylewki dobrze jest przeczytać kartę techniczną jeszcze raz od dechy do dechy. Rutyna i doświadczenie to dwie różne rzeczy. Doświadczenie zdobywamy latami, jest to bagaż cenny i jak najbardziej pożyteczny. Niestety, z czasem również wpadamy w rutynę, która zastępuje nam chęć poznawania nowych rzeczy i dziwienia się starym. Prawidłowe przygotowanie podłoża to połowa sukcesu. Abecadło wykonawcy mówi podłoże musi być suche, jednorodne, czyste, szorstkie, odpylone, nie chłonne. Przy wylewkach samorozpływnych trzeba te zalecenia traktować dosłownie i kompleksowo. Wilgotność podłoża nie powinna być większa niż 3-4%. Luźne, odspojone fragmenty podłoża trzeba usunąć. Pęknięcia i szczeliny trzeba dobrze zdiagnozować jeśli są skurczowe pęknięcia na stabilnym podłożu, można je jedynie zaszpachlować, cienkie, włosowate szczeliny można pominąć. Jeśli podkład klawiszuje na pęknięciu, trzeba koniecznie dokonać naprawy lub wymienić na nowy (skuć, wynieść, wylać nowy, wysezonować). Cienkowarstwowa wylewka nie przeniesie naprężeń ścinających wokół takiego pęknięcia. Usuwamy resztki starych zapraw, klejów, powłok malarskich. Plamy z tłuszczów i bitumów usuwamy przez młotkowanie, frezowanie lub piaskowanie. Kałuże zaschniętego mleka cementowego eliminujemy przy pomocy szczotki drucianej. Gładkie podłoża gipsowe szorstkujemy gruboziarnistym papierem ściernym lub szczotką drucianą. Całość należy dokładnie zamieść i odkurzyć. Podłoże musi też mieć odpowiednią wytrzymałość na ściskanie, 18 MPa. Twardniejąca wylewka ma skurcz i to powoduje pewne naprężenia w podłożu. Jeśli podkład jest słaby, wylewka może się odspoić z jego cienką warstwą, nasączoną gruntem. Są preparaty głęboko penetrujące do wzmacniania podłoży na bazie krzemianów czy żywic epoksydowych. No i możemy przystąpić do gruntowania. Preparaty gruntujące mają trzy funkcje: skleić wszechobecny, budowlany pył i kurz zmniejszyć i wyrównać chłonność podłoża oddzielić od siebie warstwy na bazie gipsu i cementu. m a t e r i a ł y i t e c h n o l o g i e 21

22 Pod wylewki samorozpływne chłonność podłoża musi być bliska zeru, kropla wody upuszczona na przygotowane podłoże nie powinna wsiąknąć, a podłoże ściemnieć. Jeśli grunt jest uniwersalny (tzn. nadaje się pod malowanie, kleje i wylewki), to pod farby malujemy raz, pod glazurę dwukrotnie, a pod samopoziom trzykrotnie. Przydatne tu są grunty szybkoschnące, ponieważ kolejne malowanie można wykonać dopiero po całkowitym wyschnięciu poprzedniego. Jeśli gruntujemy mokre na mokre, to nie zagęszczajmy warstwy niechłonnej, tylko rozcieńczajmy schnący grunt z poprzedniego malowania. Gruntowanie zapobiega wypijaniu wody z wylewki przez podłoże. Należy też maksymalnie ograniczyć odparowywanie wody zarobowej z dojrzewającej masy. Trzeba zadbać, aby słońce nie operowało bezpośrednio na naszą wylewkę. Zabezpieczamy pomieszczenie przed przeciągiem, zasłaniając kratkę wentylacji grawitacyjnej i uszczelniając szparę pod drzwiami. Twardnienie masy powinno odbywać się w warunkach dużej wilgotności. Zbyt szybka utrata wilgotności powoduje pękanie wysychającej masy oraz jej odspajanie. Chłonne podłoże, wypijając z masy wodę, powoduje również jej zgęstnienie i pozbawienie jej głównej zalety rozpływności. Kolejna, ważna rzecz to zabezpieczenie szczelin dylatacyjnych. Należy je uszczelnić, aby nie dopuścić do zalania masą samorozpływną. Dylatacje wypełnione zaprawą przestają być dylatacjami. Najszybciej i najtaniej zrobić to sznurem z poliuretanu o średnicy większej od szczeliny o kilka milimetrów. Rektyfikacja powierzchni to inaczej ustalenie i naniesienie projektowanych poziomów wylewki. Specjalistyczne firmy posadzkarskie posługują się reperami roboczymi wielokrotnego użytku. Wyglądają jak śruby metryczne wkręcone w trójnóg na szpilkowych podstawach. Przy sporadycznych pracach można sobie poradzić, osadzając w podłożu dyble szybkiego montażu na siatce modularnej 1 1 m. Wtręty dobija się do zadanego poziomu, a na ścianach i słupach rzędną wysokościową rysujemy ołówkiem. Wylewki samorozpływne są gęściejsze od wody i poziomują się na niewielkiej powierzchni. Repery robocze (punkty wysokościowe) pomagają ustalić ilość wylewanej masy w danym miejscu i rozgarnąć ją w odpowiedni sposób. Jeśli mamy powierzchnię zrektyfikowaną, przy pomocy poziomicy znajdujemy takie miejsca, które wymagają większej grubości masy niż wynosi górna granica dopuszczona przez producenta (czytać karty techniczne!). W takim przypadku robimy wylewkę dwuetapowo. Najpierw zalewamy dołki, sezonujemy aż osiągną odpowiednią wilgotność i wytrzymałość, gruntujemy i lejemy całość. Każda zaprawa cementowa w trakcie wiązania posiada określony skurcz (patrz nr 16 czasopisma). W szlichcie o grubości mniej więcej jednakowej na całej powierzchni ten skurcz jest podobny i rozkłada się równomiernie. Największe pęknięcia występują w miejscach, gdzie ta grubość wyraźnie i gwałtownie się zmienia. Przygotowanie mieszanki powinno odbywać się ściśle według zaleceń producenta. Wodę zarobową trzeba precyzyjnie odmierzyć. Proszek wsypujemy powoli, jednocześnie mieszając urządzeniem wolnoobrotowym (maks obr./min.). Wylewka samopoziomująca jest to zaprawa cementowa z dodatkiem środków upłynniających, które między innymi powodują to, że kruszywo jest w niej zawieszone równomiernie w całej objętości. Szybsze obroty zwykłej wiertarki mogą spowodować zbyt duże napowietrzenie masy. Może to spowodować również rozfrakcjonowanie, czyli rozdzielenie i opadanie na dół cięższych frakcji kruszywa i wypływanie na powierzchnię mleka cementowego. Podobny, negatywny efekt może być spowodowany zbyt dużą ilością wody zarobowej. I wcale nie trzeba tej wody dużo więcej, wystarczy 1-2 szklanki i materiał mamy zepsuty. Zbyt mała ilość wody Czas przerobu wylewki samopoziomującej wynosi około 30 minut. W tym czasie posiada ona swoje wyjątkowe właściwości. Bardzo dobrze się rozpływa, a jej powierzchnia robi się idealnie gładka i pozioma. Ręczne przygotowanie masy i wykonanie wylewki wymaga dobrej organizacji pracy. Przed wymieszaniem pierwszego wiadra trzeba zakończyć wszystkie prace przygotowawcze. Kolejne porcje masy należy dolewać do jeszcze płynnej wylewki na podłodze. spowoduje, że masa przestanie być samorozpływna. Tu nie ma już metody na oko. Woda musi być odmierzona w takiej ilości, jaką zaleca producent (czytać karty techniczne!). Praca musi mieć stały, szybki rytm. Zaczynamy od ściany położonej najdalej od drzwi i posuwamy się pasami wylewki w stronę wyjścia. Dobrze jest mieć na butach tzw. kolce, dopinane na paski sztywne podeszwy z kolcami długości ok. 5 cm. Nie zostawia się śladów, chodząc po świeżo wylanej masie. Do rozgarniania wylewki przydaje się szeroka, drobnozębna rakla na długim kiju. Niezbędne jest również odpowietrzenie wylanej masy. W trakcie mieszania powstaje mnóstwo pęcherzyków powietrza, które zostają uwięzione w twardniejącej masie. Mogą spowodować znaczne osłabienie wytrzymałości i zmniejszenie współczynnika przenikania ciepła. Odpowietrzanie wykonuje się przez przeciągnięcie wałkiem z kolcami. Do wylewek cienkowarstwowych mamy cienki wałek z drobnymi kolcami, do grubowarstwowych stosujemy odpowiednio większy. Używanie wałka z kolcami na wylewce pomaga jej się swobodnie rozpłynąć i wypoziomować. Wylewka samopoziomująca to technologia stosunkowo nowa, produkt wysoce specjalistyczny. Jako produkt specjalistyczny ma wąskie zastosowanie i bardzo wysokie parametry techniczne. Wymaga surowego przestrzegania reżimów technologicznych. Nie ma tu miejsca na dowolność i improwizacje. Każde odstępstwo od zasad może drogo kosztować. Wykonawca budowlany ma święty obowiązek wykonywać swoje zadania zgodnie z normami, wytycznymi producentów, ze sztuką budowlaną i oczywiście ze zdrowym rozsądkiem, czego wszystkim życzy Wasz Paweł Zawodowiec. 22 w w w. g l a z u r n i c y. p l

23 ccz Sebastian Czernik Czy ocieplenia budynków naprawdę są trwałe? System ociepleń jest układem wielowarstwowym, wykonanym z kilku różnych materiałów, nakładanych kolejno, z których każdy charakteryzuje się innymi właściwościami i pełni w tym układzie inną, ale z góry określoną rolę. Specyfikę tego układu uwzględnia również prawo budowlane, które przewiduje traktowanie systemu ociepleń jako wyrób budowlany wyłącznie w całości czyli jako zestaw wyrobów do stosowania łącznie, który stanowi integralną całość o charakterze użytkowym. W związku z tym trwałość systemów ociepleń można analizować na dwóch płaszczyznach. Pierwsza z nich to rozpatrywanie trwałości całego układu, natomiast druga to określenie wpływu poszczególnych warstw, a raczej materiałów, z jakich są one wykonane na trwałość samego ocieplenia. System ociepleń jako kompletny wyrób budowlany Jedną z najczęstszych przyczyn usterek i kłopotów z ociepleniem jest stosowanie na budowie niesystemowych rozwiązań materiałowych. Trzeba pamiętać, że wielowarstwowy układ ocieplenia sprawia, że na jego trwałość ma wpływ nie tylko jakość, ale przede wszystkim właściwa współzależność i wzajemne dopasowanie poszczególnych składników. Gwarancję takiej współzależności może stanowić jedynie stosowanie kompletnego systemu ociepleń, obejmującego wszystkie materiały, począwszy od zapraw klejących, przez materiał termoizolacyjny, siatkę z włókna szklanego, środki gruntujące po tynki i ewentualnie farby. Wszystkie te materiały, zestawione przez producenta, powinny tworzyć system i posiadać aprobatę techniczną. Dokument ten potwierdza przydatność do stosowania w budownictwie. Opracowanie aprobaty poprzedzone jest szeregiem prób, badań i testów laboratoryjnych. Układ ociepleniowy badany jest pod względem przyczepności do podłoża oraz przyczepności międzywarstwowej, dyfuzyjności pary wodnej, odporności ogniowej, odporności na uderzenie i wodochłonności. Są to czynniki mające wymierny wpływ na trwałość Czy wiesz, że... W Polsce najstarszym ocieplonym budynkiem jest budynek mieszkalny w Warszawie na ul. Przy Agorze 27. Został on ocieplony na początku lat 70. systemem DRYVIT. To bardzo ciekawy przykład do analizy trwałości ocieplenia w naszej strefie klimatycznej. Do tej pory przeprowadzono kilka ekspertyz technicznych tego ocieplenia. Pierwsze z nich, wykonane w 1978 i 1986 roku, nie wykazały zmian czy nieprawidłowości odnośnie stanu technicznego ocieplenia. W 1992, po 20 latach od wykonania ocieplenia, stwierdzono siateczkowe spękania warstwy elewacyjnej. W 1996 na ściany nałożono nową warstwę elewacyjną, wzmocnioną siatką z włókna szklanego. całego ocieplenia. W trakcie badań symulowane są również procesy sezonowania, polegające na przemiennych cyklach zamrażania i odmrażania próbek systemu. Tylko optymalne dopasowanie cech mechanicznych, fizycznych i chemicznych poszczególnych składowych systemu może zagwarantować właściwą współprace w trakcie wieloletniej eksploatacji ocieplenia po zamontowaniu. Dobór materiałów na zasadzie przy- padku, niefachowej porady czy kierowanie się wyłącznie ceną już na wstępie przekreśla całą dotychczasową wiedzę i doświadczenie z zakresie systemów ociepleń. Brak dopasowania poszczególnych składników w prostej linii obniża trwałość i odporność układu ociepleniowego na czynniki zewnętrzne. Kolejna kwestią wartą podkreślenia odnośnie trwałości ociepleń jest etap projektowania. W praktyce, właściciele m a t e r i a ł y i t e c h n o l o g i e 23