Duma Rokitna. Egzemplarz bezpłatny

Transkrypt

1 Egzemplarz bezpłatny Duma Rokitna Publikacja jest współfinansowana przez Szwajcarię w ramach szwajcarskiego programu współpracy z nowymi krajami członkowskimi Unii Europejskiej

2 od redakcji Oto drugi numer gazetki szkolnej wydanej w ramach projektu Młodzieżowa Akademia Obywatelska, realizowanego przez Centrum Inicjatyw Lokalnych. W projekcie bierze udział 10 szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych z terenu powiatu zawierciańskiego, a z każdej z nich 6 uczniów. Projekt jest współfinansowany przez Szwajcarię w ramach szwajcarskiego programu współpracy z nowymi krajami członkowskimi Unii Europejskiej. Potrwa on do końca września 2014 roku. W ramach projektu trwającego od maja 2013 roku odbyło się kilka edycji warsztatów dziennikarskich, spotkanie z dziennikarzem Michałem Olszańskim, Romanem Czejarkiem i Jakubem Poradą, wyjazd dziennikarski do Łodzi (relacja z wycieczki znajdzie się w piśmie Zawiercianin nr 17), a uczniowie intensywnie pracowali przy tworzeniu materiałów dziennikarskich. Efekt tych prac znajduje się na najbliższych kilkunastu stronach. Jak sama nazwa wskazuje, Gimbus z Mocą ma MOC moc pisania o ważnych tematach i docierania do informacji u najlepszych źródeł. W najnowszym numerze przedstawiamy wywiad Beaty Grabowskiej z panią sołtys Anną Seweryn o niedawnym straszydle, a obecnie dumie Rokitna, czyli parku rekreacyjno-wypoczynkowym. Małgosia Kubara przygląda się z bliska projektowi Ping-pong łączy pokolenia, a jej wywiad z dwoma fanami tego sportu z pewnością niejednego z Was zachęci do sięgnięcia po paletkę. Z kolei wywiad Patrycji Chabierskiej z panią dyrektor Bożeną Gonciarz opowiada o inicjatywie sprowadzania do szkoły mleka i owoców. Natomiast jeśli chodzi o publicystykę, mamy dla Was Kreseczki tekst Natalii Waluśkiewicz i Karoliny Gąsior, dogłębnie badający kontrowersyjny i bolesny temat robienia sobie przez młodych ludzi tak zwanych sznytów, wzbogacony wywiadami z ofiarą tych praktyk oraz z pedagogiem, panią Teresą Orlińską. Bogatsi o doświadczenia zdobyte podczas tworzenia pierwszego numeru gazetki szkolnej i Zawiercianina oddajemy w Wasze ręce kolejne wydanie będące uwieńczeniem intensywnej pracy uczniów. Publikacja własnych artykułów w gazetce o nakładzie 1000 egzemplarzy to nie tylko wielka satysfakcja i poczucie dumy. To także wielka odpowiedzialność za słowo, o której warto pamiętać starając się być dziennikarzem. Dziennikarstwo to bowiem znacznie więcej niż zawód nie będzie wyolbrzymieniem stwierdzenie, że to pewna misja, aby świat czynić lepszym. Albo przynajmniej nie gorszym. Spis treści 3 Duma Rokitna Beata Grabowska O pomysłowym przedsięwzięciu włodarzy naszej gminy 5 Kreseczki... Natalia Waluśkiewicz i Karolina Gąsior Samookaleczanie wśród młodzieży 8 Projekt Ping-pong Małgorzata Kubara, Paulina Wojsław O projekcie Ping-pong łączy pokolenia 10 Pij mleko, będzie wielki! Dyrektor Bożena Gonciarz w rozmowie z Patrycją Chabierską Wydawca: Adres redakcji: Centrum Inicjatyw Lokalnych ul. Wierzbowa 16/18, Zawiercie tel , . cil@cil.org.pl Biuro: ul. Senatorska 14, Zawiercie Gazetę przygotował zespół w składzie: Marta Sitkowska, Natalia Waluśkiewicz, Małgorzata Kubara, Paulina Wojsław, Beata Grabowska, Patrycja Chabierska, Karolina Gąsior. Redakcja i korekta: Remigiusz Okraska Skład: Bartłomiej Mortas Na okładce: Uczniowie naszej szkoły Przekaż CIL 1% podatku KRS Publikacja jest współfinansowana przez Szwajcarię w ramach szwajcarskiego programu współpracy z nowymi krajami członkowskimi Unii Europejskiej

3 DUMA ROKITNA Beata Grabowska Pusty, niezagospodarowany plac w samym centrum Rokitna wzbudzał do niedawna wiele negatywnych emocji wśród mieszkańców. Władze wsi postanowiły coś z tym zrobić. Plac leży tuż przy drodze. A jak wiadomo, przejeżdżając drogą przez nieznaną okolicę, często już po kilku sekundach można wywnioskować, jacy ludzie ją zamieszkują i jaka jest ich miejscowość: czy jest czysta, schludna, przyjazna dla ludzi. Liczy się pierwsze wrażenie. I właśnie dlatego władze postanowiły zagospodarować teren placu w ładny sposób zamieniając go w plac rekreacyjno-wypoczynkowy. Od dawna już myślano nad tą inwestycją. W tym celu powstały dwa projekty: pierwszy nie przeszedł do dalszego etapu, drugi okazał się lepszy i został zatwierdzony. Prace budowlane zaczęły się pod koniec czerwca 2013 roku, a ich koniec zaplanowano na 30 września. Na wypadek, gdyby w budowie przeszkodziła pogoda, przewidziano dwutygodniowy okres wydłużenia budowy. Pomysł wybudowania placu rekreacyjno-wypoczynkowego okazał się znakomity! Reakcje mieszkańców były bardzo pozytywne. Byli zachwyceni, gdy dowiedzieli się, że w ich wiosce powstanie coś takiego. Plac został podzielony na dwie części: część placu zabaw, przeznaczoną dla dzieci, oraz część przeznaczoną na wypoczynek dla dorosłych. Najmłodsi mogą korzystać między innymi z ważek, sprężynowca, karuzeli, lokomotywy, zjeżdżalni i wielu innych urządzeń do zabawy. Ale frajda! Natomiast część wypoczynkowa będzie rodzajem parku z ławeczkami i dużą ilością zieleni. Teren placu, choć znajduje się tuż przy drodze, jest w pełni bezpieczny. Działka jest ogrodzona płotkiem palisadowym oraz żywopłotem. Wierzę w sukces tej inwestycji. Mieszkańcy mówią, że plac wygląda pięknie, że jest wizytówką Rokitna. Nawet nasz wizerunek, wizerunek wsi Rokitno, zyskał przez ten plac w oczach gminy. Osobiście bardzo się z niego cieszę, bo wcześniej w tym miejscu były budynki w krytycznym stanie, ruiny mówi pani sołtys Anna Seweryn. Z korzyści tej inwestycji mogą korzystać mieszkańcy Rokitna i okolicznych wiosek, a także wczasowicze przyjeżdżający w sezonie letnim, by odpocząć od pracy, zregenerować organizm, zrelaksować się, wyciszyć i odetchnąć od tętniącego życiem miasta. Fundusze potrzebne na zrealizowanie pomysłu pochodziły z dotacji. Oprócz placu został wybudowany także zadaszony przystanek autobusowy. Nie jestem do końca zadowolona z pracy robotników, bo firma zaczęła późno, a budowa szła w powolnym tempie. Termin odbioru, przewidywany na 30 września, był zagrożony. Na szczęście prace dobiegły końca, teraz została tylko»kosmetyka«, tak więc projekt jest już praktycznie skończony. Wykonywanie tego placu było na bieżąco nadzorowane i gdyby pracownicy zrobili coś nie tak, musieliby to poprawić. Prace są wykonane solidnie, co widać i można sprawdzić. Przyjeżdżał tam nadzór inwestora, nadzór budowlany. Gdyby robotnicy 3

4 zrobili coś niezgodnie z zaleceniami, musieliby to rozebrać i zacząć od nowa, a było tak na początku z przystankiem. Musieli robić dokładnie, innej możliwości nie było podkreśla pani sołtys. Czy młodzież nie będzie chciała tego zdemolować? Miejmy nadzieję, że nie. Taki sposób zaimponowania innym jest bez sensu. Szanujmy to, co mamy, a mamy naprawdę dużo, bo nie wszystkie wioski mają tak dobrze zagospodarowany teren. Wierzę w mieszkańców, we wszystkich i w każdego z osobna. Oni naprawdę nie są wandalami. Nie widać, żeby mieszkańcy Rokitna brali udział w bójkach. Są może nawet nad wyraz spokojni. Niepokoi mnie natomiast to, że plac jest jak na razie nieoświetlony. Myślimy o zamontowaniu oświetlenia z obu stron, żeby plac nie był taki ponury wieczorami oświadcza szefowa wsi. Pewien czas temu w Rokitnie została odnowiona droga powiatowa. Powstał chodnik, na jezdni namalowano pasy. My, mieszkańcy, jesteśmy z tego bardzo dumni. Okolica stała się bezpieczniejsza. Dzięki temu na pewno uniknęliśmy wielu wypadków i nieszczęść. Rokitno jest popularne. W czerwcu Zespół Szkół im. Jana Pawła II zorganizował Festyn Rodzinny. Uczniowie przygotowali show i występy na scenie. Atrakcjami były m.in. kule wodne, zamek dmuchany, Mecz Gwiazd i dyskoteka pod gwiazdami. W dniu festynu było słonecznie, więc pojawiło się wielu gości. Wszyscy bawili się przednio. Ochotnicza Straż Pożarna w Rokitnie często organizuje zabawy taneczne z remizie. Przyjeżdżają świetne zespoły disco polo, gwarantując udany wieczór. Odbywają się też inne koncerty. Ostatnio w Rokitnie organizowanych jest dużo zabaw, z czego się bardzo cieszę. Dużo ludzi przyjeżdża. Może się zdarzyć, że ktoś, po prostu ze zwykłej chęci rozróby, coś zniszczy. Z całą pewnością można jednak powiedzieć, że plac rekreacyjno-wypoczynkowy jest wizytówką i dumą Rokitna. Będzie nam służyć przez długie lata podsumowuje pani sołtys. Młody Mieszkańcu Rokitna, jeśli to czytasz, proszę, nie niszcz sprzętu, nie twórz wulgarnego graffiti, nie demoluj. Szanuj nasz plac. Tym bardziej przypodobasz się innym :-). 4 GIMBUS Z MOCĄ JESIEŃ 2013 NR 2

5 KRESECZKI... Natalia Waluśkiewicz i Karolina Gąsior Na początek pierwsze pytanie: czym jest cięcie się? Cięcie się to okaleczanie swojego ciała. Ci, którzy się kaleczą, robią to świadomie, choć w głębi duszy nikt z nich nie chce niszczyć swojej zewnętrznej wizytówki, jaką jest ciało. Osoby, które się tną, najczęściej uważają, że mają jakieś straszne problemy, których w żaden sposób nie da się rozwiązać. Wtedy sięgają po żyletkę lub nóż i myślą, że to jest jedyne rozwiązanie, że to im pomoże. Tak naprawdę jest odwrotnie. Okaleczając się, dajemy po sobie poznać, jacy jesteśmy słabi, że nie dajemy sobie rady z tym, co nas przygniata. Niszczymy siebie, swoją psychikę. Po cięciach zostają straszne blizny, i to nie tylko te na ciele; najgłębsze zostają w umyśle. Bo nie można o tym tak łatwo zapomnieć. Bardzo szybko można uzależnić się od samookaleczania. To szczególnie groźny nałóg, bo osoba, która krzywdzi się w ten sposób, z czasem potrzebuje coraz większej dawki bólu. Jeżeli spróbujemy raz, potem ciągnie nas do tego jeszcze bardziej. Myślimy, że jeżeli za pierwszym razem o wszystkim zapomnieliśmy, to za drugim razem będzie tak samo. Robimy coraz głębsze cięcia, żeby czuć większy ból, zapomnieć o codzienności, a myśleć o krwi, żyletce i bólu. Przeprowadziłyśmy krótki wywiad osobą, która wie o tym z własnego doświadczenia. Zadałyśmy jej kilka pytań związanych z tym tematem. Czym jest dla ciebie cięcie się? N. N.: Jest to samookaleczanie własnego ciała. Ludzie robią to, aby wyładować swoje emocje. Chcą zamienić ból psychiczny na fizyczny, ponieważ łatwiej jest go znieść. Osoby, które się tną, są często postrzegane jako osoby głupie albo jako margines społeczny. Nikt nie powinien 5

6 ich tak oceniać, a tym bardziej odsuwać się od nich, wręcz przeciwnie. Cięcie się jest rodzajem wołania o pomoc. Dlatego takim osobom powinno się pomagać w każdy sposób, w jaki tylko się potrafi. Ile miałaś lat, gdy pierwszy raz to zrobiłaś? Pierwszy raz pocięłam się w wieku 13 lat i robiłam to prawie przez rok. Jak to się stało? Po prostu nie radziłam sobie ze swoimi problemami. Zamiast siąść i wyżyć się na czymś, choćby nawet na poduszce, wolałam się wyżyć na własnym ciele. Tak jak wspominałam, zamieniałam ból psychiczny na fizyczny, ponieważ jest on o wiele łatwiejszy do zniesienia. Gdy to robiłam, nie skupiałam się na problemach czy uczuciach, tylko na bólu, który dawał mi ulgę. Kto cię do tego namówił? Nikt. To była decyzja moja i tylko moja. Jak się zaczęło twoje samookaleczanie? Przez znajomych tych fałszywych, przez nieprawdziwe plotki na mój temat oraz przez wyzwiska skierowane w moją stronę. Nie radziłam sobie z tym wszystkim, a nie miałam nikogo, kto mógłby mi wtedy pomóc, dać trochę wsparcia. Byłam z tym wszystkim sama. Dlatego zaczęłam się ciąć. W jaki sposób to robiłaś? Na początku zaczynało się to niewinnie. Najpierw próbowałam cyrklem, a gdy zauważyłam, że daje mi to ulgę, zaczęłam się ciąć wszystkim, czym było można: nożem, żyletką, szkłem, a nawet maszynką do golenia. Gdzie najczęściej się okaleczałaś? Na początku na żyłach, później na całych rękach. Jednak gdy ludzie zaczęli już zauważać moje rany, przeniosłam się na miejsca mniej widoczne, czyli na przykład nogi, biodra. Nie brzydził cię widok krwi? Może to dziwnie zabrzmi nienawidzę krwi, brzydzi mnie ona. Jednak gdy ludzie się tną, nie zwracają na to uwagi. Po prostu nie myślą o tym. Co radziłabyś osobom, które chcą spróbować? Żeby nigdy nie zaczynały. Od tego bardzo łatwo się uzależnić, tak jak od papierosów, alkoholu czy narkotyków, a wyjść z tego jest bardzo trudno. Poza tym po cięciach pozostają blizny, które oszpecają ciało. Dlatego radzę, aby nikt nie zaczynał. Lepiej wyżyć się na poduszce, włączyć muzykę i przejść się czy najzwyczajniej siąść i popłakać sobie. A jeżeli ktoś ma bliskie osoby, na które może liczyć, to niech wygada się im. Dlaczego ty tego nie zrobiłaś? Hmmm Tak jak wspomniałam wcześniej, nie miałam wtedy nikogo, na kogo mogłabym liczyć, ani kto mógłby mi pomóc. Nie radziłam sobie sama z tym wszystkim. Wtedy miałam słabą psychikę i emocjonalnie również byłam słaba. Dlatego zaczęłam się wyżywać na własnym ciele. Pozwalało mi to chociaż na trochę zapomnieć o moich problemach i o złośliwościach ludzi. Teraz nigdy bym tego nie zrobiła, chociaż czasem, jak już mam dość wszystkiego i nie radzę sobie z czymś, mam taką małą ochotę, aby ponownie to zrobić. Jednak tego nie zrobię, ponieważ mam teraz osoby, które pomagają mi w trudnych chwilach i mogę na nie zawsze liczyć. *** Przeprowadziłyśmy również krótki wywiad z pedagogiem, panią Teresą Orlińską, której zadałyśmy następujące pytania: Czym według pani jest samookaleczanie? Teresa Orlińska: Samookaleczanie to rodzaj autoagresji, czyli agresji skierowanej przeciwko sobie. Do samookaleczania zazwyczaj dochodzi w stanie wysokiego napięcia emocjonalnego i wewnętrznego wzburzenia. Osoby, które okaleczają się w jakikolwiek sposób, borykają się z poważnym problemem, wynikającym z nieumiejętnych prób wyładowania własnej agresji i frustracji. Takie jednostki nie potrafią się otworzyć, boją się wyładować swój gniew, nawet w formie krzyku (który, jak wiadomo, jest najbardziej pierwotną formą wyrażania ludzkich uczuć), na zewnątrz. Tłumią swoje uczucia, tłumią złość, frustrację, a poprzez niemożność otwartego odreagowania zaczynają wyładowywać wszystkie, nagromadzone negatywne uczucia na sobie. Autoagresja to często próba zwrócenia na siebie uwagi otoczenia głównie rodziny. Jeśli nastolatek doświadcza odrzucenia ze strony rodziców głównie nieczułej lub pozornie nieczułej matki, która zachowuje wobec dziecka spory dystans może za pomocą samookaleczania chcieć zwrócić na siebie ich uwagę. Jest to wołanie o pomoc, krzyk zauważcie mnie. Tak jak i w przypadkach innych form zwracania na siebie uwagi (bulimii czy wagarów), ta przyczyna nie jest dla nastolatka świadoma. Przyczyną może być też przemoc, poczucie depresji, niskie poczucie własnej wartości lub problemy dotyczące relacji międzyludzkich. Samookaleczanie może wystąpić u osób, które odczuwają bezradność, odosobnienie, samotność, brak wsparcia osób bliskich, brak kontroli i obojętność otoczenia. Wytłumaczenie tego zjawiska jest biochemiczne. Otóż w momencie, kiedy uzyskujemy od drugiej osoby wsparcie, przytulamy się do niej, jesteśmy głaskani i tak dalej, wzrasta nasz poziom endorfin, które powodują, że czujemy się dobrze (dlatego większość z nas lubi się przytulać). W sytuacji braku wsparcia i kontaktu fizycznego poziom endorfin może ulec obniżeniu czujemy się wtedy znacznie gorzej. Endorfiny uwalniają się przy okazji przytulania, ale również w sytuacji, w której czujemy się zagrożeni. Cięcie się jest więc próbą wprowadzenia się w stan zagrożenia życia, aby doszło do wyrzutu endorfin w efekcie samokaleczający się nastolatek doznaje uczucia radości, szczęścia, euforii. Samookaleczanie występuje częściej u ludzi, którzy w dzieciństwie byli ofiarami molestowania lub przemocy. Samookaleczanie może być także chęcią popisania się przed rówieśnikami. Działa to wtedy tak, jak palenie papierosów, picie alkoholu, narkotyzowanie się. Jak pani myśli, w jakim przedziale wiekowym są najczęściej te osoby? Samookaleczenia to problem, który w przeważającej większości dotyka grupę nastolatków, jest to jakby wpisane w wiek dorastania i dojrzewania, choć coraz częściej zdarzają się przypadki młodszych osób (uczniów szkół podstawowych). Jakie mogą być powody ich samookaleczania? Powody samookaleczeń są bardzo różne i nie można zdefiniować konkretnej przyczyny zadawania sobie bólu oraz czynienia krzywdy. Jak wcześniej 6 GIMBUS Z MOCĄ JESIEŃ 2013 NR 2

7 wspomniałam, coraz więcej osób, nie mogąc sobie poradzić ze stresem i problemami, tnie się, kłuje, gryzie, bije. U części tych osób sam akt okaleczania się jest osobliwą formą zwrócenia na siebie uwagi albo wołania o pomoc. Złe samopoczucie, złość na rodziców, brak zainteresowania ze strony rodziców, lub przeciwnie nadmierne zainteresowanie, problemy w szkole, rywalizacja wśród rówieśników, choroba rodzica, kłótnia z koleżanką, z chłopakiem czy dziewczyną, jedynka z matematyki, brak poczucia wyjścia z sytuacji, i wiele innych powodów może być przyczyną wykonania pierwszych sznytów. Lekarze, tłumacząc wzrost liczy samookaleczeń, wskazują na większą podatność młodzieży na zaburzenia psychiczne. Nastolatki nie radzą sobie z presją i własnymi problemami. Niskie poczucie własnej wartości jest bardzo znaczącym problemem osoba, która dokonuje samookaleczenia, niszcząc tym samym własne ciało, zadając mu ból, karze w ten sposób samą siebie z powodu własnych niedoskonałości, z powodu własnej często wyimaginowanej winy. U nastolatków dochodzi do samookaleczania również w odpowiedzi na zawód miłosny. Za pomocą ran na ciele nastolatek chce pokazać osobie, która go odrzuciła, swoje cierpienie i zaangażowanie. Niepowodzenia (w oczach osoby dokonującej samookaleczeń: klęski ) odnoszone w relacjach z rodzicami, nauczycielami, rówieśnikami, powodują, że osoba taka ból psychiczny stara się zamienić na ból fizyczny. Ból, jaki towarzyszy okaleczeniu ciała, jednym przynosi emocjonalną ulgę, a drudzy zaczynają dzięki niemu czuć, że żyją. Głównym problemem jest jednak poczucie braku wyjścia z sytuacji. W wyniku bezstresowego wychowania dzieci nie uczą się, jak reagować na problemy. Dla dziecka jedyną formą niezadowolenia jest bunt i wnoszenie żądań, zamiast podjęcia próby znalezienia rozwiązania lub pogodzenia się z sytuacją. Młody człowiek nie potrafi określić, co jest dobre, a co złe, w efekcie czego traci poczucie bezpieczeństwa. Jak pomogłaby Pani takim osobom? Problemu nie można ignorować. Nie należy uciekać od osób samookaleczających się. Nie są niebezpieczni dla otoczenia ich agresja skierowana jest przeciwko sobie. Oddalanie się od nich może ich poczucie odrębności jeszcze pogłębić. Pomóc można poprzez zrozumienie, rozmowę, wysłuchanie problemów bez wyrażania krytyki (choć często jest to bardzo trudne), wyjaśnienie, jak przyjmować rzeczy, których nie da się zmienić, sugerowanie pomocy, czy to w postaci telefonu zaufania czy psychologa, który wyjaśni, jak tego uniknąć. Czy zna Pani osoby, które się okaleczają? Tak, znam dziewczynę, która się okaleczała jako nastolatka. Powodem samookaleczeń był toksyczny związek z chłopakiem, niemożność pogodzenia swojego wyobrażenia o związku z drugą osobą z rzeczywistością, przy jednoczesnym silnym zauroczeniu. Sytuacja bez wyjścia, złość, frustracja, ból psychiczny. Aby na chwilę o tym zapomnieć, wzięła żyletkę i zrobiła kilka krótkich kresek na ręce. Popłynęła krew. Spodobało jej się bardzo. Bolało, było dziwnie, ale pojawił się ogromny spokój. Dość szybko uzależniła sie od cięcia. Najpierw były to cięcia na rękach, później na nogach. Im więcej się cięła, tym gorzej się czuła. To taka jakby nakręcająca się spirala: robi się coraz gorzej, coraz więcej się tniesz, więc robi się jeszcze gorzej, więc trzeba się więcej i więcej ciąć. Po niedługim czasie był to już jej sposób na wszystko. Na złość, stres, smutek, niepowodzenia szkolne. Jak raz spróbowała, tak już zostało na dość długi czas. Próbowała Pani w jakiś sposób jej pomóc? Oczywiście, choć nie było to proste i trwało bardzo długo. Pomoc specjalisty, długa terapia, rozmowy z psychologiem, który wyjaśnił, dlaczego chce to robić i jak tego uniknąć, jak rozwiązać problemy, które skłaniają ją do samookaleczania, jak zapanować nad własnymi emocjami. W tym momencie jest już dobrze. Ona wybrała ten sposób, bo myślała, że to pomoże. Na początku pomagało, później przestało. Być może było to potrzebne, aby zrozumieć kilka rzeczy. Dziś wie, że można radzić sobie inaczej. 7

8 PROJEKT PING-PONG Małgorzata Kubara Obecny rok szkolny nazywany jest rokiem wychowania fizycznego. Dlatego aby rozpowszechniać różne formy sportu, nauczyciele WF-u razem z radą rodziców przystąpili do stworzenia projektu,,ping-pong łączy pokolenia. Jego celem jest popularyzacja sportu, głównie tenisa stołowego, kształtowanie kultury, tolerancji i dobrych praktyk społecznych oraz integracja mieszkańców Rokitna. W ramach projektu na terenie szkoły odbywać się będą zajęcia i warsztaty, prowadzone w drugi i ostatni piątek miesiąca przez panią Małgorzatę Fabjańską przy pomocy pani dyrektor, przewodniczącej rady rodziców pani Barbary Czyż, oraz rodziców. Największą korzyścią dla szkoły jest to, że otrzymaliśmy trzy stoły do tenisa stołowego wraz ze sprzętem do gry (piłeczki, paletki). Jesteśmy szczęśliwi, bo udało nam się to osiągnąć dzięki spotkaniom, w których biorą udział uczniowie, rodzice, a także pozostali chętni. Ping-pong to fascynujący sport, który przechodzi z pokolenia na pokolenie. Jest to zdrowa rozrywka, a także pewna forma rozładowania stresu. Uczniowie zawsze bardzo chętnie spędzają przerwy na grze. Tenis stołowy to gra zarówno dla dziewczyn, jak i dla chłopców. Współczesny tenis stołowy jest bardzo szybką grą, wymagającą od zawodników niezwykle energicznych ruchów i reakcji. Zwykle gra się do trzech wygranych setów (na imprezach wyższej rangi, np. mistrzowskich, do czterech). W naszej szkole już najmłodsi uczniowie rozpoczynają naukę gry w tenisa stołowego. Każda przerwa jest przeznaczona na grę w ping-ponga dla danej klasy. Przeprowadziłam wywiad z dwoma uczniami klasy II gimnazjum: Łukaszem Gałą oraz Krzysztofem Koprem. 8 GIMBUS Z MOCĄ JESIEŃ 2013 NR 2

9 Po czym ocenia się jakość paletki? Krzysztof Koper: Jakość paletki ocenia się najczęściej po ilości gwiazdek. Im więcej gwiazdek, tym lepsza jakość paletki. Do ilu punktów gra się w tenisa stołowego? Łukasz Gała: W tenisa stołowego gra się do 11 punktów zarówno w pojedynku indywidualnym, jak i w deblu. Kiedy obaj zawodnicy mają na przykład po 10 punktów lub więcej, występuje stan. Przewaga jest wtedy, kiedy jeden z przeciwników ma o jeden punkt więcej od drugiego gracza. Wygrana pada wtedy, gdy jeden z graczy ma o dwa punkty więcej od drugiego. pola stołu powinien mieć szerokość trzech milimetrów. Co się robi przed rozpoczęciem gry? K. K.: Rozpoczęciem akcji w tenisie stołowym jest podanie (serwis) jednego z zawodników. Na najwyższym poziomie o tym, kto rozpocznie grę, decyduje rzut monetą. Jakie są style gry? Ł. G.: Występują takie style gry, jak styl atakujący, styl wszechstronny (allroundowy) z nastawieniem na atak, styl defensywny. Dlaczego lubicie grać w tenisa stołowego? Co was w nim pociąga? Ł. G. i K. K.: Lubimy grać w tenisa stołowego, ponieważ jest to nasza pasja, hobby. Sport ten przyciąga nas tym, że trzeba zachować kondycję i często musimy rywalizować z innymi zawodnikami. Dziękuję za rozmowę. Ile osób może uczestniczyć w grze? K. K.: Maksymalnie mogą grać cztery osoby (w deblu), natomiast w pojedynku (w singlu) dwie osoby. Na czym polega gra w tenisa stołowego? Ł. G.: Na dobrej zabawie, a jeżeli ktoś chce zapoznać się z zasadami dotyczącymi gry w ping-ponga, w celu uzyskania głębszych informacji odsyłam na strony internetowe. Jak odbierać wysokie piłki w tenisie stołowym? K. K.: Najlepiej mocno uderzyć w piłeczkę albo, gdy zawodnik stoi daleko od stołu, wykonać tak zwany lob, czyli odbić piłeczkę w taki sposób, aby spadła zaraz za siatką. Kiedy występuje net? Ł. G.: Net występuje w momencie, gdy przy serwisie piłeczka dotknie siatki. Natomiast gdy net wystąpi trzy razy po kolei, to przyznajemy punkt przeciwnikowi. Jaką trzeba przyjąć postawę w tenisie stołowym? K. K.: Postaw jest wiele, każdy ma swoją technikę. Postawa powinna być przede wszystkim komfortowa, aby zawodnik mógł odbierać piłki z łatwością. Jakie wymiary ma stół do ping-ponga? Ł. G.: Powierzchnia stołu służącego do gry wynosi 2,74 x 1,525 metra. Jego wysokość wynosi 0,76 metra. Stół musi być prostokątny, pomalowany na zielono, niebiesko lub czarno. Białe pasy na krawędziach powinny mieć szerokość 20 milimetrów, a pasek przedzielający 9

10 PIJ MLEKO, BĘDZIESZ WIELKI! Patrycja Chabierska Rozmowa z panią dyrektor Bożeną Gonciarz na temat mleka i owoców w szkole. Skąd pomysł na wprowadzenie do szkoły mleka i owoców? Bożena Gonciarz: Dzieci na wsi, mimo że mają łatwy dostęp do zdrowych owoców, warzyw czy świeżego mleka, bardzo często nie jedzą ich lub jedzą bardzo mało, tylko wybrane owoce, najchętniej egzotyczne, kupione w sklepie, a nie te z sadu czy ogrodu. Nie mają wyrobionych nawyków zdrowego żywienia. Nie wszyscy rodzice dbają o prawidłowe odżywianie dzieci, z bardzo różnych powodów. Zadaniem szkoły jest wspieranie rodziny w wyrabianiu nawyków zdrowego odżywiania. Co roku realizujemy w szkole różne programy prozdrowotne, na przykład: Mamo, Tato, wolę wodę, Zachowaj trzeźwy umysł, Czyste powietrze wokół nas, Trzymaj formę, Jedz smacznie i zdrowo, Mleko z klasą, Szklanka mleka, Owoce w szkole. Programy Szklanka mleka oraz Owoce w szkole są programami prozdrowotnymi, realizowanymi od kilku lat w szkołach województwa śląskiego. Do programu Szklanka mleka nasza szkoła przystąpiła w 2008 roku, a program Owoce w szkole jest realizowany od roku Kto dostaje warzywa i mleko? Owoce i warzywa otrzymują uczniowie klas młodszych (klasy I-III), a programem Szklanka mleka objęci są wszyscy uczniowie szkoły podstawowej (klasy I-VI). Kto dostarcza do szkoły mleko i warzywa? Realizację wymienionych programów koordynuje oddział Agencji Rynku Rolnego w Katowicach. Dostawcami są firmy, które wygrywają przetargi ogłaszane przez ARR. Szkoła podpisuje tylko ze wskazaną firmą umowę na dostawę warzyw, owoców lub mleka. Zarówno owoce i warzywa, jak i mleko dostarczane są do szkoły nieodpłatnie. W warzywa i owoce zaopatruje naszą szkołę firma Paweł Ostrowski PPM Piątnica. Dostawcą mleka jest firma EUROMLEK Katarzyna Puczek 10 GIMBUS Z MOCĄ JESIEŃ 2013 NR 2

11 z Raciborza. Ich wyroby oznaczone są napisem Mleko z klasą. Czy dzieci chętnie piją mleko w szkole? Z obserwacji wychowawców i moich własnych wynika, że bardzo chętnie. Szczególnie dzieci z klas młodszych. Dużym sukcesem jest to, że wiosną i latem, kiedy na dworze jest gorąco, dzieci przebywające na boisku lub placu zabaw zamiast wody czy napojów z automatu proszą panią kucharkę o dodatkowe kartoniki mleka. Moim zdaniem to świadczy o tym, że polubiły mleko. Jeśli chodzi o uczniów klas IV-VI, to bywa z tym różnie. Cieszy mnie jednak fakt, że coraz mniej jest wyrzuconych kartoników, rozlanego mleka. Jeśli ktoś naprawdę nie lubi mleka, to po prostu nie bierze kartonika. Ale wiem, że są też tacy uczniowie, którzy wypijają kilka kartoników, bo im po prostu smakuje. Więc niech piją na zdrowie! Czy Pani jako dziecko lubiła jeść owoce i warzywa? Warzywa i owoce lubiłam od zawsze. Zjadałam i nadal jem ich bardzo dużo, pod każdą postacią, ale najbardziej lubię na surowo jako przekąskę lub w surówkach. Oczywiście uwielbiam soki, ale przede wszystkim te robione w domu wyciskane w sokowirówce lub w sokowniku, w postaci przetworów. Jako dziecko najbardziej lubiłam banany i pomarańcze, które bywały w sklepach tylko w okresie przedświątecznym (przed Bożym Narodzeniem), ale również zwyczajne jabłka, gruszki czy śliwki. W moim domu zawsze przygotowywało się dużo sałatek i surówek. Zwyczaj ten przeniosłam do swojej rodziny i dziś nikt nie wyobraża sobie obiadu czy grilla bez choćby najprostszej sałatki. Uprawiam też wiele ziół, które wzbogacają smak i aromat każdej potrawy. Podobnie jak moja babcia i mama, sama robię przetwory z warzyw i owoców, według starych rodzinnych receptur, bez konserwantów i sztucznych dodatków. Jeśli chodzi o mleko, to moja babcia miała krowy. Jako dziecko wiele czasu spędzałam u babci. Razem z bratem lubiliśmy pić mleko prosto od krowy. Kiedy tylko zbliżała się pora dojenia, przerywaliśmy zabawę i biegliśmy po garnuszki, do których babcia każdemu z nas doiła mleko prosto od krowy. Było ciepłe, aromatyczne i z dużą pianką. Pyszne! Takie mleko piło się przez słomkę uciętą ze źdźbła słomy takiej prawdziwej, nie plastikowej słomki! Do dziś lubię mleko, ale także przetwory zrobione z niego sery, jogurty, kefiry i tym podobne. Jak zachęci Pani dzieci do spożywania warzyw i owoców? Wszystkim, którzy chcą być zdrowi, polecam wszelkie warzywa i owoce, szczególnie te nasze prosto z sadu lub ogrodu, a tym, którzy chcą mieć zdrowe zęby i kości mleko pod każdą postacią. Dziękuję za rozmowę. Mleko jest wspaniałym materiałem budulcowym. Znajdziecie w nim większość potrzebnych Wam na co dzień witamin i minerałów, a jeśli będziecie pić je regularnie, zabezpieczycie się przed osteoporozą, otyłością i miażdżycą. Zamiast wydawać w aptece fortunę na wzmacniające preparaty, pijcie codziennie karton mleka! Nie lubicie go? Pijcie jogurt, kefir lub maślankę albo wcinajcie serki. Mleko i jego przetwory powinny codziennie gościć na Waszym stole! Natomiast warzywa dostarczają organizmowi witamin, których potrzebuje. Dzieci niezbyt chętnie sięgają po warzywa, mimo że dostarczają one dużo witamin. Dorośli powinni zachęcać dzieci do spożywania warzyw, na przykład robiąc razem z nimi sałatkę warzywną. W szkole najmłodsi jedzą warzywa z chęcią. Gdy na korytarzu spytałam dzieci, czemu lubią warzywa, odpowiedziały głośno: Bo są zdrowe!. 11

12 Zespół szkół w rokitnie Kontakt: Rokitno 34, Szczekociny, tel. (34) , zsrokitno@poczta.fm Lider projektu: Dane teleadresowe: ul. Senatorska 14, Zawiercie tel./fax: cil@cil.org.pl KRS: Centrum Inicjatyw Lokalnych (CIL) to organizacja pożytku publicznego, mająca na na celu wspieranie aktywności społecznej oraz animowanie lokalnych inicjatyw. W 2010 r. zarząd CIL powołał do życia Fundusz Inicjatyw Lokalnych, zasilany odpisami 1% podatku, dzięki któremu wsparcie finansowe przekazywane jest na najciekawsze inicjatywy z terenu powiatów zawierciańskiego i myszkowskiego. Organizacja nie ogranicza się jedynie do wsparcia zarejestrowanych inicjatyw. Stowarzyszenie pomaga również grupom nieformalnym, jak również prowadzi swoje programy i projekty. /centrum.inicjatyw.lokalnych Partner projektu: Starostwo Powiatowe w Zawierciu