HOMILIA NA BOŻE NARODZENIE

Transkrypt

1 Św. Beda Czcigodny HOMILIA NA BOŻE NARODZENIE (PL 94, 34-38) 1 Gdy w Betlejem narodził się Pan Zbawiciel jak to świadczy święta historia Ewangelii czuwającym i strzegącym w okolicy swych owiec pasterzom ukazał się anioł Pański z wielkim światłem, ucząc nie tylko głosem niebieskiej mowy, lecz i jasnością Bożego światła, iż wzeszło światu Słońce sprawiedliwości. Nigdy w całym Starym Testamencie nie znajdziemy aniołów, którzy tak troskliwie zjawili się ojcom, że się zjawili ze światłem. Ale żeby powaga jednego anioła nie zdawała się mała, gdyby jeden pouczył o tajemnicy nowego narodzenia, zaraz stanął tłum niebieskich zastępów, który śpiewał chwałę Pańską i równocześnie głosił pokój ludziom, wyraźnie wskazując, że przez to narodzenie winni się wszyscy zwrócić ku pokojowi jednej wiary, nadziei i miłości, i ku chwale boskiego hołdu. Pasterze ci oznaczają mistycznie nauczycieli trzody i rządców wiernych dusz. Noc, w której straże strzegły owiec, wskazuje na niebezpieczeństwo pokus, przed którymi siebie i swych poddanych nie przestają strzec ci wszyscy, co gorliwie czuwają. Dobrze strzegli pasterze trzody przy narodzeniu Pana. Ten bowiem się narodził, który mówi: Ja jestem pasterzem dobrym. Dobry pasterz daje życie swoje za owce (J 10, 11). A i czas groził, gdy ten najlepszy Pasterz, wysławszy na świat pasterzy, wzywał owce swoje, które długo i daleko rozproszone błądziły, do zawsze zielonych pastwisk niebieskiego życia. Troskę o nie nakazał najwyższemu pasterzowi: Jeśli mnie kochasz, paś owce moje! (J 21, 15). Dokładniej to wyjaśniając, powiedział: Utwierdzaj swych braci! (Łk 22, 32). 96

2 2 Gdy aniołowie odeszli od nich do nieba, pasterze mówili nawzajem do siebie: «Pójdźmy do Betlejem i zobaczmy, co się tam zdarzyło i o czym nam Pan oznajmił». Udali się też z pośpiechem i znaleźli Maryję, Józefa i leżące w żłobie Niemowlę (Łk 2, 15-16). Pasterze z radością pośpieszyli, aby zobaczyć, co słyszeli, a ponieważ z gorącą miłością szukali, zaraz znaleźli Zbawiciela. Słowem i czynem pokazali, z jaką pilnością winni pasterze i wszyscy wierni szukać Chrystusa. Pójdźmy do Betlejem i zobaczmy, co się tam zdarzyło. Pójdźmy i my, bracia najdrożsi, w myśli aż do Betlejem, miasta Dawidowego, i uczcijmy miłością, bo w nim Słowo stało się ciałem, i Jego wcieleniu oddajmy godny hołd. Pójdźmy, odrzuciwszy cielesne namiętności, z całym pragnieniem serca do górnego Betlejem, tj. do domu żywego chleba, nie ręką uczynionego, lecz wiecznego w niebie, i uczcijmy miłością, bo Słowo stało się ciałem. Tam w ciele wstąpił, gdzie siedzi na prawicy Ojca. Tam idźmy za Nim z całą gorliwością i pilnym umartwieniem serca i ciała, sprawmy, abyśmy Tego, którego pasterze widzieli w żłóbku płaczącego, zasłużyli widzieć na tronie Ojca królującego. Zobaczmy, co się tam zdarzyło. Jak dobre i czyste jest wyznanie świętej wiary. Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo (J 1, 1). To Słowo, zrodzone z Ojca, nie zostało uczynione, bo Bóg nie jest stworzeniem. W tym boskim narodzeniu nie mógł On być widziany przez ludzi, lecz aby mógł być widziany, Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami (J 1, 14). Zobaczmy więc mówię to Słowo, które się stało, gdyż zanim się stało, nie mogliśmy Go widzieć; co Pan uczynił i nam pokazał, co się wcieliło i co nam okazał jako widzialne. Udali się też z pośpiechem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie (Łk 2, 16). Pasterze udali się z pośpiechem i znaleźli narodzonego Boga-Człowieka i sługi Jego narodzenia. Pośpieszmy i my, bracia moi, nie krokami nóg, lecz postępami dobrych uczynków, pośpieszmy zobaczyć tę samą uwielbioną ludzkość z jej sługami, godną zapłatą za swą służbę nagrodzonymi; pośpieszmy zobaczyć Go lśniącego w boskim majestacie Ojca i własnym. Udajmy się pośpiesznie, bo tak wielkiego szczęścia nie wolno szukać leniwie i obojętnie, ale trzeba ochoczo iść w ślady Chrystusa. On sam bowiem pragnie własną ręką pomagać naszemu biegowi i cieszy się, gdy słyszy od 9 7

3 nas: Pociągnij nas za sobą! Pobiegnijmy w woń twych pachnideł (Pnp 1, 3-4). Idźmy więc szybko krokami cnoty, abyśmy zasłużyli na nagrodę. Niech nikt nie zwleka z nawróceniem do Pana, niech nikt nie oddala dnia po dniu, niech każdy prosi Go przez wszystko i przed wszystkim, aby naszymi krokami kierował według swych słów, aby nie panowała nad nami żadna niesprawiedliwość. 3 Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu (Łk 2, 17). I my, bracia najmilsi, z pobożną wiarą przyjmijmy, co nam zostało powiedziane o Zbawicielu, naszym prawdziwym Bogu i człowieku, i pełną miłością starajmy się obejmować to, co w przyszłości mamy objąć wzrokiem doskonałego poznania. Takie jest bowiem prawdziwie życie błogosławionych, nie tylko ludzi, lecz i aniołów, że mają ustawicznie patrzeć na twarz Stworzyciela, czego pragnął gorąco psalmista, gdy mówił: Dusza moja pragnie Boga żywego: kiedyż więc przyjdę i ujrzę oblicze Boże? (Ps 42, 3). Jak widokiem Jego samego, a nie obfitością rzeczy ziemskich swe pragnienie można nasycić, zaznaczył w słowach: Nasycę się Twoim widokiem (Ps 17, 15). Nie opieszali i obojętni, lecz ci, którzy w pocie pełnią uczynki cnoty, godni są Bożego widoku, jak zapowiada: W sprawiedliwości ujrzę Twe oblicze (Ps 17, 15). Gdy więc pasterze zobaczyli Dziecię, poznali, co im zostało objawione o Chrystusie, że widzenie Boga jest Jego poznaniem, że tylko to decyduje o szczęśliwym życiu człowieka. Tak mówi i świadczy Ten, który polecając nas Ojcu, powiedział m. in.: To jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa (J 17, 3). A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali (Łk 2, 18). Nie ukrywali pasterze milczeniem poznanych tajemnic, lecz mówili o nich, komu tylko mogli. I duchowi pasterze Kościoła po to przede wszystkim otrzymali święcenia, aby głosili tajemnice Bożego Słowa i przekazywali słuchaczom cuda, jakich się z Pisma Świętego nauczyli. Chodzi tu nie tylko o pasterzy, biskupów, prezbiterów i diakonów lub rządców klasztorów, lecz o wszystkich wiernych, którzy pełnią straż swego małego domu. Słusznie zwą się oni pasterzami, jeśli tylko troskliwie strzegą swego domu. Kto z was codziennie przewodzi choć jednemu czy dwom braciom, pełni obowiązek tegoż pasterza. 9 8

4 4 Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu (Łk 2, 19). Strzegąc praw dziewiczej wstydliwości, nie chciała nikogo zaznajamiać z tajemnicami Chrystusa, ale ze czcią oczekiwała, kiedy i w jaki sposób zechce je On rozpowszechnić. Sama zaś milczeniem, ale i czuwającym sercem pilnie je rozważała. To właśnie znaczą słowa: I rozważała je w swym sercu. Rozważała mianowicie to, co widziała uczynione, czytała to, co ma być uczynione. Widziała, że pochodząc z rodu Dawida, w Nazarecie poczęła Syna z Ducha Świętego. Czytała u proroka: Wyrośnie, różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzeni. I spocznie na niej Duch Pański (Iz 11, 1-2). Czytała też: Ty, Betlejem, malutkieś jest wprawdzie między tysiącami judzkimi, z ciebie jednak wyjdzie Ten, który będzie panował w Izraelu, a wyjście Jego od początku, od dni wieczności (Mi 5, 1). Widziała, że zrodziła w Betlejem panującego w Izraelu, wiecznego, zrodzonego z Boga Ojca przed wiekami. Widziała, że jako Dziewica poczęła i zrodziła Syna, i dała mu imię Jezus. Czytała u proroków: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel (Iz 7, 14). Czytała: Wół poznał swego właściciela i osioł żłób pana swego! (Iz 1, 3). Widziała Pana położonego w żłóbku, gdzie wół i osioł przychodzą się pożywić. Pamiętała, co Jej powiedział anioł: Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego Cię zacieni. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym (Łk 1, 35). Czytała o sposobie Jego narodzenia, które mogło być poznane tylko za objawiającym je aniołem, wedle Izajasza: Narodzenie Jego któż opowie? (Iz 53, 8, wg LXX). Czytała: A ty, Wieżo Trzody, ostojo Córy Syjonu, do ciebie wróci dawna władza, władza królewska do Córy Jeruzalem (Mi 4, 8). Słyszała moce anielskie, które są córkami górnego Miasta, że objawiły się pasterzom w miejscu, które od zgromadzenia bydła zwało się dawniej Wieżą Trzody i znajduje się jedną milę na wschód od Betlejem, gdzie też teraz pokazywane są w kościele trzy monumenty tych pasterzy. Wiedziała wtedy, że przyszedł w ciele Pan, który ma jedną i wieczną władzę z Ojcem, który dał królestwo Kościołowi, córce niebieskiej Jerozolimy. Porównywała Maryja to, co czytała, że się stanie, z tym, co widziała, że już się dokonało. Nie wypowiadała jednak tego ustami, lecz zachowywała to we wnętrzu swego serca. 99

5 5 A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane (Łk 2, 20). Umiejmy, bracia najmilsi, wracać od kontemplacji wcielenia Pańskiego, w którym nam miłosiernie raczył przyjść z pomocą, do wdzięczności za Jego dobrodziejstwa. Jeśli bowiem oni po poznaniu już Jego narodzenia wrócili wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, ileż bardziej my, którzy całą serię Jego wcielenia za porządkiem widzieliśmy, którzy Jego sakramenty przyjęliśmy, winniśmy we wszystkim głosić chwałę Jego, chwałę nie tylko słowem, lecz i czynem. Nie wolno nam zapominać, że dlatego Bóg-Człowiek się narodził, aby odrodzeniem swej boskości odrodzić nas na obraz i podobieństwo swoje. Dlatego się ochrzcił wodą, aby dla obmycia naszych zbrodni zapłodnić wszystkie wody; dlatego był kuszony na pustyni, aby zwycięstwem nad szatanem dać nam umiejętność zwyciężenia i cnotę; dlatego umarł, aby zniszczyć panowanie śmierci; dlatego powstał z martwych i wstąpił do nieba, aby w nas wzbudzić nadzieję i przykład zmartwychwstania i wiecznego królowania w niebie. Za to wszystko, wróciwszy do rozważania Jego najświętszego wcielenia, sławmy i chwalmy Boga i Pana naszego Jezusa Chrystusa, który żyje i króluje z Ojcem w jedności Ducha Świętego po wszystkie wieki wieków. Amen. 100