Nr 1 (176) r. Rok XV, 2,00 z³

Transkrypt

1 ISSN Nr 1 (176) r. Rok XV, 2,00 z³ Pismo redagowane przez wiernych obu paraþi w Obornikach Śląskich e mail: graphito@poczta.wp.pl, http: //

2 Opłatek Akcji Katolickiej sobotę 8 stycznia z inicjatywy Akcji Katolickiej odbyło się spotka- W nie opłatkowe dla członków, sympatyków i sponsorów Akcji oraz wszystkich grup apostolsko-modlitewnych naszych paraþi. Spotkanie rozpoczęła Eucharystia, której przewodniczył i słowo Boże wygłosił ks. dr Marian Biskup, diecezjalny asystent Akcji Katolickiej. Po Mszy odbyło się spotkanie w Szkole Podstawowej nr 2. Wśród zaproszonych gości byli m.in. prezes DIAK Eugeniusz Kaźmierczak, przewodniczący Rady Miasta Roman Głowaczewski, pani dyrektor OOK Halina Muszak, pani dyrektor SP nr 2 Jolanta Dudczenko, pani Irena Kwiatkowska ze Społecznego Komitetu Budowy Kościoła w Kostopolu oraz obaj proboszczowie. Spotkanie uświetnił występ Mateusza Szemiela, który zaśpiewał solo oraz wspólnie z siostrą najbardziej znane kolędy. Dzieci ze SP nr 2 zaprezentowały jasełka, których motywem przewodnim był chór anielski Po poczęstunku ks. Marian Biskup tradycyjnie zaintonował wspólne kolędowanie przeplatane wystąpieniami gości. Monika Magdalena Pawlak 2

3 Słowo na dziś Wy jesteście solą ziemi i światłem świata Uczniowie słuchają dalszego ciągu Kazania Na Górze wygłoszonego przez Jezusa Chrystusa i słyszą, że są solą ziemi i światłem świata. Oni w Niego uwierzyli i zostali nazwani błogosławionymi. Oni należą do powstającej nowej grupy społecznej w Galilei. Spotykają się ze sprzeciwem większości mieszkańców Galilei, pomimo prześladowania mają do spełnienia misję wobec świata. Jezus jest solą ziemi i światłem świata. Uczniowie mają dobry wzór wypełnienia misji. Pliniusz w Historii naturalnej pisze: nie ma nic bardziej użytecznego niż sól i światło słońca. Sól nadaje smak pożywieniu. Utrata smaku w języku greckim oznacza także stawanie się głupim. Prawdziwa sól nie może utracić swojego smaku. Zdarzało się, że sól uzyskiwana z Morza Martwego zawierała inne domieszki, co może oznaczać, że sól stawała się wówczas bezużyteczna. Tak bezużytecznym może się okazać połączenie ziemskiej nauki judaizmu z wiarą w ewangelię o królestwie Bożym. Światło lampy pozwala widzieć w ciemności rzeczy takimi jakie są. Miastem na górze może być Jerozolima oraz każde miasto położone na wzniesieniu, którego światła są widoczne w okolicznych wioskach. Światem są ludzie, którzy nie uwierzyli w Mesjasza Bożego, ludzie których nie dotyczy wypowiedziane błogosławieństwo, ci którzy są poddanymi władcy królestwa ciemności, których kusiciel pokazał Jezusowi z wysokiej góry. Światem jest wszystko, co poddało się deprawacji i trwa w obojętności i wrogości wobec Boga. Być solą ziemi, to naśladować Jezusa i oczyszczać się z domieszki religijności podobnej do religijności faryzeuszy. Być światłem świata, to ogłaszać w świecie plan związany z królestwem Bożym, pokazać światu Króla królestwa Bożego, Jezusa Mesjasza Judejczyków, Chrystusa narodów. Uczniowie Jezusa nie żyją wyłącznie dla siebie, lecz także dla innych. ks. Stanisław Mucha, SDS PODZIĘKOWANIE Bardzo serdecznie dziękujemy wszystkim ParaÞanom za dobrowolne datki w przedświątecznej akcji Wigilijne sianko, organizowanej już po raz drugi przez Szkołę Podstawową nr 2. W ramach tej akcji rozprowadzane były również płyty z kolędami nagranymi przez uczniów klasy I b, która przekazała kwotę 300 zł. Zebrane pieniądze w kwocie 726,40 zł zostaną w całości przeznaczone na wyjazd dzieci z rodzin potrzebujących do kina. Szczególne podziękowania za okazaną pomoc i wsparcie kierujemy do Księdza Proboszcza Macieja Chwarścianka, Rodziców uczniów klasy I b, Pani Bożeny Trzaski oraz Pana Ryszarda Chwalińskiego. Organizatorki akcji 3

4 chwili, w której cały świat poznał datę W beatyfikacji Jana Pawła II, międzynarodowa Rodzina Salwatoriańska cieszyła się podwójnie. Ojciec Święty Benedykt XVI upoważnił Kongregację Spraw Kanonizacyjnych do ogłoszenia dekretu o heroiczności cnót czcigodnego Założyciela zgromadzenia Ojca Franciszka Marii od Krzyża Jordana. Z tej okazji przełożony generalny Towarzystwa Boskiego Zbawiciela ks. Andrzej Urbański skierował do duchowych synów i córek O. Jordana słowa radości i wdzięczności. Drodzy Członkowie Rodziny Salwatoriańskiej, mam ogromną radość i wielki przywilej przekazać Wam wspaniałą wiadomość. W dniu dzisiejszym Ojciec Święty Benedykt XVI upoważnił Kongregację Spraw Kanonizacyjnych do ogłoszenia dekretu o heroiczności cnót naszego ukochanego Założyciela. Po wielu latach Jego procesu beatyþkacyjnego Kościół oþcjalnie ogłosił, że nasz Założyciel prowadził święte życie. Zakończenie całego procesu nastąpi, kiedy ogłoszony zostanie dekret o cudzie za Jego wstawiennictwem. Obecnie Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych przeanalizuje przedłożony przez nas przypadek uzdrowienia, które dokonało się za wstawiennictwem naszego Założyciela. Jestem przekonany, że wiadomość ta jest dla Was źródłem wielkiej radości, zachęty i szczęścia. Dziś również Ojciec Święty potwierdził zaistnienie cudu za wstawiennictwem Sługi Bożego Jana Pawła II i beatyþkacja Papieża staje się rzeczywistością. Co za wspaniały 4 Dekret o heroiczności cnót czcigodnego Założyciela Ojca Franciszka Marii od Krzyża Jordana zbieg okoliczności!!! Zapraszam i proszę Was z całego serca, byście wzmogli Wasze modlitwy o beatyþkację naszego Założyciela, której wszyscy tak bardzo pragniemy. Ogłoszenie heroiczności cnót naszego Założyciela jest szczególną okazją, by podziękować Bogu za obecność Jego łaski w naszych wspólnotach. Jako Generalat zorganizujemy również uroczystość dziękczynną i zaprosimy na nią kardynała Angelo Amato, Prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Ta wspaniała wiadomość jest dla mnie również okazją, by wyrazić Wam podziękowanie za Wasze modlitwy i za rozpowszechnianie kultu naszego Założyciela; dziękuję również wszystkim, którzy pracowali w biurze postulacyjnym tak obecnie, jak i w przeszłości. Jesteśmy duchowymi synami i córkami naszego Czcigodnego Założyciela. Dziś Kościół oþcjalnie uznał heroiczność Jego cnót. Jest to dla nas wspaniała wiadomość, ale zarazem wielkie wyzwanie, by naśladować Go na Jego drodze świętości. Pozwólcie, że zakończę tę wspaniałą wiadomość słowami, które do nas skierował: Raz jeszcze, dlatego, że się o Was troszczę i Was kocham, dlatego że jestem gotów za to wszystko oddać życie, powtarzam Wam, że powinniście stawać się święci. Najgłębszym życzeniem mojego serca jest zatem, abyście byli święci. A jeśli nie zaczęliście, zacznijcie już dzisiaj! Wasz brat w Boskim Zbawicielu, ks. Andrzej Urbański SDS Źródło:

5 Błogosławieni cisi Häring cichość z ewangelicznego błogosławieństwa wiąże z łagodnością. Za- B. uważa, że łagodność jest żniwem Ducha. Prorok Izajasz mówi o Jezusie: Nie będzie wołał ni podnosił głosu, nie da słyszeć krzyku swego na dworze. Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zgasi knotka o nikłym płomyku ( ) utrwali Prawo na ziemi (Iz 42,2 4) Jezus gromadzi wokół siebie uczniów, by uczyli się od Niego łagodności. Sam mówił: Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem (Mt 11,28 29) Łagodność Chrystusa łączy się z życzliwością i dobrocią. Czym jest łagodność? Na pewno jest to brak gniewu, którego źródłem jest niepokój w sercu człowieka. Jednakże nie ogranicza się tylko do tego, bo przecież są ludzie apatyczni, którzy gniewu nie okazują, ale nie mają także siły do podjęcia jakiegokolwiek zadania. Łagodność można więc zdeþniować jako duchową siłę życzliwego dobra. Chrystus przyszedł zmieniać świat nie przemocą, ale siłą łagodnej miłości, dlatego jego uczniowie i ludzie, którzy Go otaczali, nigdy nie byli dlań przedmiotem manipulacji, a często nauczał prowadząc rozmowę. Przykład: szacunek, z jakim rozmawiał z jawnogrzesznicą. Jezus pokazuje, że dobro nie jest słabe, a łagodność nie jest słabością: działa cicho, ale skutecznie. Cichość nie ogranicza się do łagodności, to raczej pewien styl działania bez rozgłosu. Prof. A. Kępiński opisując histeryczną osobowość zauważa, że tego typu ludzie potrzebują rozgłosu, często mówią o swoich osiągnięciach szukając uznania innych ludzi i dlatego są krzykliwi. Postawą przeciwstawną jest cichość, czyli takie działanie, gdy ktoś bez szukania rozgłosu czyni dobro. U podstaw takiego działania leży pokora, wiążąca się z przekonaniem, że czyniąc dobro trzeba liczyć na pomoc Pana Boga. Ludzkie działanie mimo dobrych intencji może wywołać złe skutki, dlatego czyniąc dobro należy prosić Boga, by nasz czyn był skuteczny. Współautorem naszych dobrych czynów jest Bóg, choć nie tylko. Przecież przysłowie mówi, że sukces ma wielu ojców, a klęska jest sierotą. Innymi słowy, gdy coś się powiedzie, to wielu ludzi przypisuje sobie zasługi, natomiast gdy jakieś przedsięwzięcie skończy się Þaskiem, to ludzie nie przyznają się, że w nim uczestniczyli. Ludzie lubią sobie przywłaszczać sukces, natomiast człowiek cichego serca widzi udział innych w swoim sukcesie, potraþ ich pomoc docenić i okazać wdzięczność. Za dobro, jakie udaje nam się w życiu realizować, należy więc dziękować Panu Bogu i innym ludziom. Poza tym, gdy człowiek poniesie klęskę, często zostaje sam. Inni boją się go, czasami dlatego, że ma złą sławę i nie chcą, aby ta zła sława nie przeszła na nich. Człowiek cichy nie boi się złej sławy, dlatego potraþ być przy kimś, komu akurat coś w życiu nie wyszło. Jawnogrzesznica była właśnie takim przegranym człowiekiem. Chrystus nie bał się wziąć jej w obronę, a musiał się liczyć z tym, że narazi się na potępienie i oburzenie otoczenia. Tak też się zresztą stało zarzucono Mu, że zadaje się z grzesznikami. Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. (Mt 5,5) Wydaje się, że ziemia należy do krzykaczy. W naszych realnych warunkach tak, ale czy większy wpływ na rozszerzanie się dobra mają krzykacze, czy też cisi i pokornego serca? Na pewno ci drudzy. Poza tym Jezus nie mówi, że posiadają ziemię, ale że posiądą ziemię. Mówi o przyszłości, o nowej ziemi o ostatecznej rzeczywistości, która nastąpi w momencie Jego powtórnego przyjścia. Ks. Rafał Masarczyk SDS 5

6 Dzień chorego Od 1993 Kościół katolicki na całym świecie 11 lutego w święto Matki Bożej z Lourdes obchodzi Światowy Dzień Chorego, aby poświęcić jeden dzień w roku modlitwie, refleksji i dostrzeżeniu tych, którzy cierpią na duszy i na ciele. Pamiętajmy w tym dniu o swoich najbliższych chorych! Uczestnictwo świeckich w misji kapłańskiej Chrystusa Każdy z nas doświadczył, doświadcza lub doświadczy choroby i starości. Choroba i cierpienie w świecie starożytnym były uznawane za karę, za zło lub piętno odziedziczone po poprzednich pokoleniach. W samej chorobie nie widziano głębszego sensu. Spojrzenie na ten wymiar życia człowieka zmieniło się wraz z przyjściem na ziemię naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Chrystus wzywa swoich uczniów, by szli za Nim, niosąc ( ) własny krzyż. Dzięki temu inaczej patrzą na chorobę i chorych (w tym ludzi w podeszłym wieku). Obok zwykłej pomocy bliźniego ważna jest także obecność Kościoła, który w sakramentalnym znaku daje nam wspólnotę z Chrystusem lekarzem i zbawcą. Tę szczególną misję Kościół od początku odczytał jako wezwanie do kontynuacji dzieła zbawczego i ogłaszania zwycięstwa Chrystusa w życiu chorych chrześcijan. Jednym z dzieł zbawczych w tej misji jest możliwość udziału człowieka chorego lub starego w sakramentach św. a szczególnie w Eucharystii. Niezależnie od obchodów tego szczególnego dnia, chorzy i starsi wiekiem objęci są systematyczną opieką duszpasterską i mają możliwość przyjęcia sakramentów św. w domu. Dotyczy to sakramentu pojednania, Eucharystii (Komunii Św.) i sakramentu chorych. Jedyny warunek to zgłoszenie takiej potrzeby w kancelarii parafialnej celem umówienia terminu przybycia do domu szafarza sakramentu. Najczęściej zgłaszanym sakramentem naszych parafiach jest Komunia Św. Roznoszona jest do zgłoszonych chorych lub starszych osób raz w miesiącu, zawsze w pierwszą sobotę miesiąca. We wczesnym chrześcijaństwie (od II w.) wierni po celebracji Eucharystii często zabierali ją ze sobą do domu dla chorych. Przykładem może być święty Tarsycjusz, zamordowany podczas takiej posługi. Praktykowane było również zabieranie Komunii Św. na zapas, aby 6 w razie grożącego im męczeństwa móc ją przyjąć bądź rozpocząć od Komunii Świętej dzień, podczas którego nie była celebrowana Msza św. Praktyka taka była powszechnie stosowana przez osoby świeckie. Około X i XI wieku zaczęto udzielać Komunii Świętej wyłącznie do ust, uznając to za doskonalszą formą przyjmowania. Wierni zaczęli przystępować do Komunii rzadziej, aby móc lepiej przygotować się do jej przyjęcia. Był to jednocześnie czas zmian w postrzeganiu samej Mszy Świętej z czasem nie przyjęcie Komunii Świętej, lecz samo Przeistoczenie stało się najważniejszą jej częścią. Kościół odszedł też od możliwości udzielania (od XIV-XV wieku nawet dotykania) Komunii Świętej przez osobę świecką. Od IX wieku Komunii Św. udzielał jedynie kapłan. W wyjątkowych sytuacjach biskupi i proboszczowie powierzali udzielanie Komunii diakonom. Po Soborze Watykańskim II (XX w.) przywrócono możliwość powoływania osób świeckich udzielających Komunii Św. w sytuacjach nadzwyczajnych zgodnie z przepisami prawa (KPK, Kan ). Stąd ich nazwa: nadzwyczajni szafarze Komunii Świętej. Wielu biskupów w Polsce, w tym i w naszej archidiecezji wrocławskiej, wprowadziło już od kilku lat funkcję nadzwyczajnego szafarza Komunii Świętej. Ich obecność wyraża troskę Kościoła, aby wielki dar Eucharystii mógł z łatwością dotrzeć do każdego wierzącego, nawet w sytuacji, gdy szafarze zwyczajni (biskupi, prezbiterzy i diakoni) nie mogą tego uczynić w sposób skuteczny. Ich zadaniem jest pomoc w rozdzielaniu Komunii św. w czasie celebracji eucharystycznej, gdy zachodzi taka konieczność, oraz zaniesienie jej chorym, których stan duchowy jest znany. Kandydatów do pełnienia posługi nadzwyczajnego szafarza Komunii Świętej zgłasza proboszcz parafii. Mogą być nimi tylko mężczyźni w wieku lat. Kandydaci powinni cieszyć się uznaniem kapłanów i wspólnoty parafialnej oraz powinni wyróżniać się dojrzałością w wierze, a zwłaszcza zdrową pobożnością eucharystyczną i życiem sakramentalnym. Powinni odznaczać się solidnością oraz wzorowym przestrzeganiem zasad moralnych w życiu małżeńskim, rodzinnym, zawodowym i sąsiedzkim. Ważne jest także duszpasterskie zaangażowanie w życiu parafii. Posługa nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej dla wielu osób może wydawać się absolutną nowością. Tak jednak nie jest. Jest ona normalnym uczestnictwem świeckich w misji kapłańskiej Chrystusa! Zbigniew Stachurski

7 Moja znajomość z druhem Andrzejem Launerem zaczęła się gdzieś w roku 1984 lub 85. Byłem wtedy w V klasie podstawówki. Widziałem go już wcześniej, bo pojawiał się czasem w szkole jako mąż pani Jadzi, pomagał przy czymś. Jednak, kiedy przyszedł i zagadnął do nas chłopaków, że chce utworzyć drużynę harcerską Czerwonych Beretów, to było to jak grom z jasnego nieba. To było coś, o czym marzą wszyscy chłopcy. Na początku było nas około 20 osób, sami chłopcy, później przez 2 lata były też 2 dziewczyny. Przychodziliśmy na zbiórki do pomieszczenia Obrony Cywilnej w podziemiach Urzędu Miasta i Gminy. Druh Andrzej pokazywał nam sprzęt i uczył jak się nim posługiwać, to nam bardzo imponowało. Drużyna szybko się rozwinęła i stała się naprawdę potężną drużyną, do której należało w pewnym okresie około 80 osób! Nazywaliśmy się wtedy 9. Obornicka Drużyna Harcerska. Druh Andrzej na zbiórkach zaprezentował nam późniejszego bohatera drużyny Dywizjon 303. To były czasy, kiedy nie mówiło się o Katyniu. Druh Andrzej i pani Jadwiga opowiadali nam o historii, której nie znaliśmy z oficjalnych lekcji w szkole. Bawiliśmy się dużo w lesie, uczyliśmy się topografii, samarytanki, terenoznawstwa, uczyliśmy się strzelać i nawiązywać łączność. W szkole urządziliśmy harcówkę. Wiosną organizowaliśmy 3 dniowe biwaki w Osolinie i na poligonie wojskowym, w lecie jeździliśmy na obozy, w zimie na zimowiska raz byliśmy z druhem w Pogorzelicy na dużym hufcowym obozie, ale on chciał zrobić swój obóz i po swojemu. Później razem z dh Andrzejem znaleźliśmy fantastyczne miejsce jezioro Trzy Tonie w miejscowości Silna w okolicy Gorzowa Wielkopolskiego piękne małe jezioro w lesie, z kawałkiem plaży. Cisza i spokój. Tam, po uzyskaniu zezwolenia od Nadleśniczego, zorganizowaliśmy 5 samodzielnych obozów, rok po roku, w każdym wzięło udział około harcerzy. Druh był w jednej osobie komendantem obozu, kwatermistrzem, kucharzem, zaopatrzeniowcem i opiekunem. Cały sprzęt obozowy, wyposażenie kuchni i stołówki dh Andrzej kompletował przez kilka lat, żeby zorganizować ten obóz, mieliśmy nawet własną łódkę przerobioną z żaglówki. Pamiętam zabawną przygodę z jednego z obozów chłopcy zdobywali sprawność 3 pióra trzecia próba polega na tym, że trzeba samemu spędzić całą dobę w lesie, łącznie z nocą. W nocy poszliśmy sprawdzić czy wszystko dobrze z chłopakami. Dh Andrzej powiedział, że skoro to ma być prawdziwa Robinsonada, to powinni znaleźć jaja żółwia. Wzięliśmy więc pomidory (jako te jaja) i podkradliśmy się na polankę, gdzie chłopaki spali w śpiworach. Krzaki zaszeleściły i. wszyscy stanęli na równe nogi i w popłochu rozpierzchli się na wszystkie strony. Jeden z chłopaków zapytany później dlaczego tak daleko pobiegł, odpowiedział, że chciał zabezpieczyć tyły Braliśmy udział w Zlocie harcerzy na polach Grundwaldzich w 1988 r., gdzie spotkali się harcerze z całej Polski. Dh Andrzej doskonale gotował, jego kuchnia była smakowita i tłusta. Gotował m.in. grochówkę-baniakówkę, taka gęstą, że łyżka stała na baczność. Harcerstwu poświęcał cały swój czas i pieniądze. W garażu miał prawdziwą składnicę harcerską. Wtedy ciężko było kupić mundury i inne gadżety harcerskie, a u dh Andrzeja było wszystko. Obóz w Pogorzelicy. Obok dh Andrzeja Launera: Jacek Kaźmierczak, Jarek Zdyb, Robert Karkos, Piotrek Kaliński, Sławek Gruberski i Bartek Bardecki. 7

8 Nasza 9 Obornicka Drużyna Harcerska im. Dywizjonu 303 była najbardziej wyszkolona pod względem musztry. Przez kilka lat organizowaliśmy Manewry Techniczno-Obronne, w których brało udział kilkanaście drużyn z okolicy: z Trzebnicy, Wiszni, Skokowej, Prusic, Osoli i Osolina. Dh Andrzej miał kontakty w wojsku i dostęp do sprzętu, o którym inni tylko śnili w czasie Manewrów mieliśmy do dyspozycji prawdziwą radiostację i organizowaliśmy łączność. To było coś. Biegi terenowe wokół Obornik miały czasem nawet 25 km długości i były prawdziwą szkołą przetrwania. Co roku odbywały się rajdy piesze szlakiem II Armii Wojska Polskiego, na których nasza drużyna była i miała najlepsze zaplecze bytowe, o które dbał nasz dh Andrzej. Inni nam zazdrościli! Za to raczej nie śpiewaliśmy. Druh nauczył nas śpiewać oczywiście Hymn harcerski, Płonie ognisko, Krajka i Pałacyk Michla z czasów Powstania Warszawskiego. Te kilka piosenek umieliśmy śpiewać, ale z innymi było gorzej. Podziękowanie Pragnę wyrazić wdzięczność i podziękować wszystkim, którzy uczestniczyli w ostatniej podróży mojego Męża śp. Andrzeja Launera 21 stycznia 2011 r. Wasza liczna obecność świadczyła o szacunku dla Niego i łączeniu się w bólu i żałobie z całą rodziną. Szczególne podziękowanie kieruję do kapłanów ks. Ireneusza Pelki i ks. Karola Węgrzyna oraz do Andrzeja Trznadla, który służył przy ołtarzu u boku księży. Słowa wygłoszone podczas homilii pogłębiły jeszcze bardziej moją wiarę w to, że śmierć nie oznacza końca, lecz jest początkiem nowego, lepszego życia. Pomogą mi na pewno przyjąć odejście najbliższej mi osoby z wielką pokorą i oczekiwaniem na spotkanie się z Nim u Pana. Organiście Panu Januszowi Widziszewskiemu dziękuję za muzyczną oprawę ceremonii pogrzebowej. Wyśpiewane przez Niego po mistrzowsku teksty pieśni wprowadziły wszystkich w nastrój zadumy i głębokich przemyśleń o przemijaniu. Władzom Samorządu Gminnego oraz Prezesowi Koła Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych Panu Henrykowi Sielickiemu za piękne i głębokie słowa pożegnania skierowane do mojego Męża oraz przypomnienie, jak bardzo w swojej działalności związany był przede wszystkim z bracią harcerską i troską o środowisko obornickie. List 8 Inne drużyny odnosiły sukcesy na konkursach piosenki harcerskiej, a nasza drużyna lepsza była w terenie. Na jednym z obozów dh Andrzej miał trąbkę sygnałową, którą gdzieś zdobył nie uczył się wprawdzie na niej grać w szkole muzycznej, ale na pobudkę umiał zagrać. Harcerstwo z dh. Andrzejem skończyło się około roku Najstarsi wydorośleli, a nie znaleźli się następcy. Chłopcy zaczęli się interesować komputerami zamiast biegania po lesie. Ja zostałem w mundurze jestem teraz policjantem. Dh Andrzej żyje w nas ciągle, wychował nas przecież. Pamiętam, że wtedy, kiedy drużyna powstawała, to zebrał wszystkich łobuzów z Kościuszki i zrobił z nich harcerzy. Ludzie byli mu wdzięczni. Często pomagał harcerzom w problemach szkolnych, a nawet kłopotach rodzinnych. Naprawdę wiele mu zawdzięczamy. Nie miał swoich dzieci. Ale to właśnie my wszyscy byliśmy jego dziećmi. On nas wychował. Wspomnienia Sławka Gruberskiego spisała Małgorzata Pawlak kondolencyjny wręczony przez Prezesa Koła będzie dla mnie cenną pamiątką po Mężu. Dziękuje burmistrzowi, Panu Pawłowi Misiorkowi, który pomagał nam w bardzo trudnych chwilach. Był nie tylko dobrym gospodarzem miasta, ale jest również szlachetnym człowiekiem niosącym pomoc w potrzebie. Dziękuję harcerzom: oni byli dla męża najważniejsi. Na pewno cieszył się z obecności harcerzy z 9. Drużyny Harcerskiej w Obornikach Śl., którą wychował i przygotował do dorosłego życia. Dh. Urszuli Mielniczuk, która przybyła na pogrzeb z młodszymi harcerzami ze Szkoły Podstawowej nr 3 w Obornikach Śl. Widok dzieci ubranych w mundurki i zapalających przy trumnie znicze był wzruszający, a łez nie dało się powstrzymać. Dziękuję sąsiadom: szczególna wdzięczność należy się pani Marysi Kazimierczak. Przejmowała opiekę nad moim mężem, gdy musiałam wyjść z domu na dłużej lub wyjechać (np. na pogrzeb mojej matki). Niezależnie od pory dnia i nocy niosła pomoc ze szczerego serca. Bóg Jej za to wynagrodzi. Dziękuję wszystkim i składam najserdeczniejsze życzenia długich lat życia w dobrym zdrowiu oraz błogosławieństwa Bożego. W każdym kolejnym dniu niech was spotyka tylko to, co miłe, piękne i szlachetne. Szczęść Boże, Jadwiga Launer żona zmarłego Andrzeja

9 MIÓD PSZCZELI Miód jest jedną z najcenniejszych i niepowtarzalnych substancji odżywczych, jakich dostarcza nam natura. Jego właściwości bakteriobójcze i uodparniające są znane ludzkości od 4 tysięcy lat i już starożytni potraþli wykorzystać jego leczniczą siłę. Robili to instynktownie, bazując jedynie na obserwacjach. Dzisiaj możemy już naukowo potwierdzić, że jest to substancja niezwykła. Aby powstał 1 kilogram miodu, pszczoły muszą zebrać nektar z 800 tys. kwiatów akacji, 1,3 mln kwiatów rzepaku, 6,5 mln kwiatów wrzosu czy 8 mln kwiatów gryki! W jednym sezonie pszczela rodzina licząca ok tys. robotnic jest w stanie zebrać ok. 100 kg, z czego (tradycyjny) pszczelarz bierze dla siebie 20 kg. Pozostałe 80 kg pszczela rodzina zużywa na wychowanie potomstwa, żywienie osobników dorosłych, zimowanie. Czasem przy mniejszej produkcji, pszczelarz nie może pozyskać miodu. Duże znaczenie w pozyskaniu tego surowca ma pogoda, a zwłaszcza w maju i czerwcu, kiedy to zbierane jest ok. 75% rocznej produkcji. Jakie są rodzaje miodów? Tam, gdzie dominuje roślinność jednego gatunku, pszczelarze pozyskują miody odmianowe. Najczęściej jednak miód pochodzi z nektaru różnych kwiatów. Ponieważ rośliny zawierają różne substancje farmakologiczne, niektóre gatunki miodu mogą zawierać składniki leczące pewne schorzenia. MIODY JASNE Miód akacjowy ma kolor biały lub kremowy, zapach kwiatów akacji, smak słodki, mdły. Znajduje zastosowanie przy zaburzeniach układu trawiennego (zgaga, nadkwasota) za sprawą olejków eterycznych, ßawonów i śluzów. Długo nie krystalizuje. Miód rzepakowy barwy białej do jasnożółtej, o słabym zapachu kwiatów rzepaku, o smaku słodkim z dodatkiem gorzkiego. Zawiera olejki eteryczne, goryczki, witaminy i sporo aminokwasów. Łatwo przyswajalny przez wątrobę, posiada duże właściwości detoksykacyjne. Szybko krystalizuje, zapach i wygląd po skrystalizowaniu są mało apetyczne, jest to jednak miód najlepszy w chorobach serca. Miód lipowy ma kolor herbaciany, zapach kwiatów lipy, smak ostry, gorzkawy. Zawiera olejki eteryczne, saponiny, kwas askorbinowy i inne składniki o działaniu napotnym, przeciwgorączkowym, wykrztuśnym i uspokajającym. Posiada dużą aktywność antybiotyczną. Miód malinowy barwy złocisto malinowej o zapachu malin o kwaśnym smaku. Zawiera dużo kwasów organicznych, w tym salicylowy, dużo pektyn i witamin oraz sporo mikroelementów. Wykazuje działanie napotne, przeciwgorączkowe i antyseptyczne. Podawany jest w niedokrwistości i miażdżycy. MIODY CIEMNE Miód wielokwiatowy zbierany z różnych ziół i roślin uprawnych. Najczęściej jest koloru jasnobrązowego, o zapachu zależnym od zebranego nektaru. Stosowany przeciw anemii i przeciwalergiczny. Miód gryczany koloru bursztynowego lub brązowego, o silnym zapachu kwiatów gryki i ostrym, lekko piekącym smaku. Zawiera dużo magnezu i witamin. Stosowany w schorzeniach układu krążenia, miażdżycy, osłabieniu pamięci, a także po złamaniach. Miód wrzosowy koloru brunatnego, o zapachu kwiatów wrzosu i ostrym, gorzkawym smaku. Zawiera arbustynę, dużo soli mineralnych, kwasy organiczne i garbniki. Jest dobry na zapalenia dróg moczowych, kamicę nerkową oraz zapalenie jelit. 9

10 MIODY SPADZIOWE Miód ze spadzi drzew iglastych jest szarozielony, o korzennym zapachu i delikatnym smaku, aczkolwiek mało słodki. Działa przeciwzapalnie, wykrztuśnie i antyseptycznie. Stosowany przy obniżonej odporności organizmu, schorzeniach płuc, stawów i układu nerwowego. Przeciwdziała promieniowaniu jonizującemu. Miód ze spadzi drzew liściastych głównie lipy, klonu jawora, o barwie zielonkawozłocistej i szarozielonej. Posiada słaby zapach korzenny, a smak raczej cierpki. Ma właściwości moczopędne, żółciopędne oraz przeciwzapalne i dezynfekujące. Świeży płynny miód nazywamy patoką. Po pewnym czasie (zależnym od gatunku) miód krystalizuje i nazywa się go wówczas krupcem. Poszczególne gatunki miodu mają zbliżony skład chemiczny i charakteryzują się zbliżonymi właściwościami chemicznymi, leczniczymi i odżywczymi. Są jednak miody szczególnie bogate w jakieś składniki, dzięki którym są szczególnie przydatne w określonych schorzeniach. Miód można wykorzystać wszechstronnie w potrawach kulinarnych, nadaje im bowiem oryginalne i niepowtarzalne aromaty. Miodu jasnego używa się do potraw słodkich, czyli do sosów, deserów, napojów, natomiast miody wyraziste w smaku bardziej nadają się do chlebów, strucli i ciast. Miód świetnie się nadaje do wypieków. Wypieki miodowe znane były już w starożytności. W Polsce ciasto z miodem i mąką nazywane było miodownikiem, a później, od przyprawy korzennej, piernikiem. Oprócz wypieków miód można dodawać do różnego rodzaju deserów, potraw z mięsa drobiowego i wieprzowego, potraw z ryb, sosów, potraw z warzyw i owoców, sałatek i surówek, zup, a także chleba. Oprócz miodu pszczoły produkują też inne produkty o leczniczych właściwościach. Propolis wykazuje różnokierunkowe działanie w proþlaktyce i leczeniu szeregu chorób. Wykorzystywany jest w postaci surowca uzyskiwanego w pasiece, wyciągów w alkoholu, maści. Przed zastosowaniem określonego przepisu zachęcam do konsultacji z lekarzem, niektóre osoby mogą być uczulone na propolis. W propolisie wykryto kilkaset różnorodnych związków chemicznych: flawonoidy, kwasy aromatyczne, estry, alkohole, aldehydy, kumaryny, terpeny, sterole, kwasy tłuszczowe, mikroelementy. Lecznicze działanie propolisu jest efektem synergistycznym zawartych w nim związków chemicznych. Propolis ma zdolność niszczenia, blokowania bakterii, grzybów chorobotwórczych, wirusów i pierwotniaków. Właściwości farmakologiczne propolisu umożliwiają miejscowe znieczulenie, regulację ciśnienia, wzmocnienie wydzielania żółci, odtruwanie wątroby, leczenie wrzodów i ran. Pyłek kwiatowy jest oprócz miodu podsta- 10

11 wowym pokarmem pszczół. Miód to pokarm energetyczny, pyłek to białko, tłuszcze, sole mineralne, witaminy, kwasy organiczne i hormony. Pszczoły zbierają z kwiatów pyłek, mieszają z odrobiną miodu, nektaru lub śliny i w postaci uformowanych kulek, obnóży przenoszą do ula w specjalnych koszyczkach na tylnych nogach. Pyłek w formie obnóży nazywamy pyłkiem pszczelim. Właściwości odżywcze i terapeutyczne pyłku wynikają z bardzo bogatego składu chemicznego zidentyþkowano w nim ponad 250 różnych związków chemicznych. Są to: węglowodany, tłuszcze, białka, składniki mineralne, witaminy, rutyna, olejki eteryczne, Þtocydy, antybiotyki inhybiny, hormony, enzymy, kwasy organiczne, stymulatory wzrostu. Wosk pszczeli prawdziwe złoto natury służy do budowania plastrów pszczelich gniazd. W sześciokątnych komórki plastra przechowuje się miód, pyłek i wychowuje młode pszczoły. Wydzielają go pszczoły robotnice za pomocą gruczołów woskowych, jest mieszaniną bogatą w karetonoidy i nienasycone kwasy tłuszczowe. Od bardzo dawna jest wykorzystywany w kosmetyce i w lecznictwie. Ma przyjemny miodowy zapach również dlatego sprawdza się w kosmetyce jak żaden inny składnik. Dzięki silnie odżywczym substancjom ma działanie natłuszczające, ochronne i zmiękczające oraz zapobiega wysuszaniu skóry. Stosowany jest jako składnik m. in. kremów, maści i mydeł, balsamów, pomadek do ust. Występuje w formie płatkowanej, naturalnej lub bielonej. Dodawany do kremów i balsamów sprawia, że łatwiej się rozprowadzają i pozostawiają ochronny Þltr na skórze. Niewątpliwie pozyskiwanie produktów pszczelich jest jednym z głównych celów dzisiejszego pszczelarstwa. Stąd też owady te w naszej społeczności są znane zazwyczaj ze swej pracowitości i produkcji słodkiego miodu ale też niektórym z bezpośredniego kontaktu z żądłem, którego pszczoła używa tylko wówczas, gdy czuje się zagrożona, a nie dla własnej przyjemności, o czym wielu zapewne nie wie. Chemizacja rolnictwa oraz stosowanie dużych ilości środków chemicznych w przemyśle i gospodarstwach domowych doprowadziło do wyniszczenia życia biologicznego w naszym środowisku i wytrucia wielu dzikich owadów pełniących funkcje owadów zapylających. Pszczoła ma więc teraz dla człowieka znaczenie znacznie większe niż dawniej, gdy jej praca mierzona była tylko wydajnością produkcji miodu czy wosku. Przede wszystkim jest ceniona jako jeden z nielicznych owadów zapylających. Trudno sobie chyba wyobrazić dziś dobrze owocujący sad, obþte plony rzepaku i innych cennych roślin bez działalności pszczół. Rolnictwo, które nie może się dziś obejść bez obecności zapylającej pszczoły, stosuje równocześnie często niewłaściwie i bezmyślne zabiegi środkami chemicznymi, chroniącymi plantacje przed chorobami, szkodnikami i chwastami, powodując zatrucie pożytecznych owadów zapylających, którymi często niestety są pszczoły. Do zatruć pszczół dochodzi najczęściej w wyniku stosowania pestycydów o wysokiej klasie toksyczności na uprawy w czasie ich kwitnienia, przez nieprzestrzeganie okresów prewencji, stosowanie wyższych stężeń niż zalecane. Pszczelarstwo jest więc dziedziną interesującą, ale bardzo skomplikowaną i wymagającą bogatej wiedzy przyrodniczej, ciągłego dokształcania czy samokształcenia. Przekonywanie w dzisiejszych czasach o tym iż pszczoły są potrzebne, nie jest chyba konieczne, gdyż wiadomo nam wszystkim o dużym znaczeniu pszczół i produktów pszczelich, które nie tylko żywią, ale i leczą. Warto spojrzeć z szacunkiem i podziwem na te małe pracowite stworzenia i uświadomić sobie, jak ważne jest mądre i rozważne współdziałanie człowieka z przyrodą. Dariusz Kwietniewski 11

12 L ist Wołł yń ski...w nadziei już jesteśmy zbawieni... (Rz 8,24) W Równem, jak w Ars parafia po świętym Proboszczu mówił w naszym kościele jeden z ojców kapucynów, kiedy wspominaliśmy sługę Bożego o. Serafina Kaszubę w rocznicę jego śmierci. W listopadowe dni spotykamy się ze świętymi w modlitewnej zadumie, zapalając znicze na cmentarzach rówieńskich, przy pomnikach na ulicy Białej, przy ścianie więzienia, na Wydumce miejscu rozstrzelania tysięcy więźniów. Święci to skarb. Oni bronią wartości i sensu obecności Boga w świecie. I dobrze, że mamy takich orędowników zachowania pamięci i trzeba nam o tę pamięć dbać, a ślady świętych odczytywać. Małą kartą tej historii było poświęcenie odnowionego cmentarza w Derażnem koło Równego. Wydaje się, że coraz więcej podejmuje się dzieł, w których miejscowa społeczność pozwala mówić umarłym. Wróćmy w tym miejscu do dni kwietniowych i tej wielkiej żałoby polskiego narodu, do której przyłączali się mieszkańcy Rówieńszczyzny. Polacy są nam kimś więcej niż tylko sąsiadami czytaliśmy w miejscowej prasie. W czasopiśmie Głos Ukrainy z 13 kwietnia 2010 r. Polacy wywodzący się z okolic Winnicy napisali: Dla nas to rodzinna tragedia. Pan Lech Kaczyński był ojcem chrzestnym naszych wnuków. Na apelu katyńskim w naszym kościele był obecny m.in. mer miasta Wołodymyr Homko, a następnego dnia, gdy posadziliśmy dęby katyńskie na terenie przykościelnym, byli obecni m.in. przedstawiciele władz wojewódzkich i konsulatu RP w Łucku. Takie spotkania są nieocenione. Modlitwa był jak balsam, w tym czasie pomagała odpowiedzieć na powstające pytania. Od lat we wrześniu doniosłym wydarzeniem jest Tydzień Kultury Polskiej. Przez cały rok szkolny przy TKP nauczycielka z Polski p. Justyna Jancz prowadzi zajęcia z języka polskiego. Zajęcia te mówi ona stanowią przede wszystkim swoistą «wyprawę otwartych oczu» w głąb kultury polskiej. Zwieńczeniem 12 tych wszystkich uroczystości był w tym roku bardzo uroczyście obchodzony w naszym mieście Dzień Niepodległości Polski. Przed południem w gmachu Uniwersytetu Rówieńskiego odbyła się prezentacja książki Polska i Ukraina w walce o niezależność Mówiono o Piłsudskim i Petlurze, a także o tym, aby nie zapominać naszej tożsamości, naszych historycznych korzeni, aby odnowić to, co było piękne w przeszłości. Po południu publiczność, która wypełniła widownię teatru dramatycznego w Równem, przeżywała podniosłe chwile podczas uroczystego koncertu poświęconego 92. rocznicy odzyskania Niepodległości; były władze miasta i województwa, a akademii patronował Konsulat RP w Łucku. Fryderyk Chopin królował tego dnia. Uroczystość oświecało światło z Kościuchnówki przywiezione przez naszych rówieńskich harcerzy. Gdy tego dnia oprowadzałem naszych gości z Konsulatu i przedstawicieli społeczności ukraińskiej po przykościelnym Skwerze Bożego Miłosierdzia, na niebie pojawiła się podwójna tęcza. Wszyscy byli tym faktem mile rozradowani. Wspominamy może maleńkie fakty, ale są to dla nas te okruchy nadziei, przez które dostrzegamy problemy w szerszym kontekście, bardziej złożone. Oby te doświadczenia mogły przetrwać próbę czasu. Lepszemu wniknięciu w temat losu ludzi żyjących przed nami na tej ziemi posłuży zapewne nowa książka Gehenna zesłania, wydana przez nasz Społeczny Komitet, a ofiarowana Państwu jako gwiazdkowy upominek. W dzieje okaleczonych narodów weszła w tym roku wędrująca drogami tej części Europy św. Teresa od Dzieciątka Jezus w swoich relikwiach. Była w naszej świątyni cztery dni. Niektórzy pytali, dlaczego tak długo? Bo wie, że mamy tak wiele trudnych spraw odpowiadali inni. Tych zaś, którzy szukali odpowiedzi u św. Teresy, ludzi różnych wyznań zapełniających świątynię, było bardzo dużo. Ona potrafi gromadzić tłumy to nasze doświadczenie. Wszyscy nauczyliśmy się jej słów wypisanych na pięciolinii: W sercu mojej Matki Kościoła ja będę

13 miłością. Maryję w znaku fatimskim zaprosiliśmy już wiele lat temu, aby uzdrowiła naszą historię. Tym razem w kościele rówieńskim chcemy budować ołtarz jej poświęcony. Pragniemy w duchu wdzięczności ofiarować Maryi minione lata (takie, jakimi one były) i nasze małe zwycięstwa. Symbolem tych dni niech będą odznaczenia, które złożymy przy Jej wizerunku. Między innymi mamy już maleńką cząstkę tragicznego samolotu ze Smoleńska. Przypomnijmy sobie, jak z różnych odznak nasi przodkowie robili suknię dla Matki Bożej w Karłowszczyźnie k. Równego. Gdyby ktoś z Państwa chciał przekazać jakiś dar od siebie, prosimy o przesyłanie na znany adres w Janowie Lubelskim. W tym ogólnym kontekście powołani jesteśmy głosić Ewangelię Życia, służyć jej i dostrzegać horyzonty, które otwiera przed człowiekiem. Niekiedy wystarczy niewielkie okienko autobusu... Przejeżdżałam obok świątyni katolickiej wiele razy i czułam w swoim wnętrzu, jak mi coś każe wyjść z autobusu i szukać jakiegoś kapłana. I to zrobiłam. Spotkałam, porozmawiałam i mogę powiedzieć, że od tego momentu rozpoczęłam swoje życie na nowo zwierza się pewna kobieta. Ktoś powie: piękne doświadczenie. Ale czy przetrwa próbę czasu? Czy nie obumrze? Życie, które zrodziło się w Betlejem, które pokonało wszelką śmierć, jest dla nas nadzieją. I to życie jest motorem naszych działań, aby one były skuteczne w walce z cywilizacją śmierci. Jak powstrzymać wymieranie społeczeństwa, rozbicie rodziny, pustoszącą społeczeństwo emigrację? Dzięki głoszeniu Ewangelii są rodziny modlące się o kolejne dzieci. W naszym katolickim środowisku Ewangelia Życia też objawiła swoją moc, gdy wielu parafian wzięło na siebie ciężar niespodziewanej śmierci 7-letniego Jurka, który przygotowywał się do I spowiedzi świętej. Spontaniczne zaangażowanie ludzi w tej sytuacji jest wielkim świadectwem braterstwa. Podobnych spraw nam nie brakuje. Jak odpowiedzieć na takie wezwanie, gdy jako rozwiązanie problemów zdrowotnych i powikłań ciążowych proponuje się aborcję? Trzeba siły Ewangelii, by się przeciwstawić. Gdy szanse na to, że dziecko młodego małżeństwa przeżyje choćby kilka godzin po urodzeniu, są nikłe, świat wokół tej rodziny (również medyczny) naciska na rozwiązanie tego problemu przez uśmiercenie dziecka w łonie matki. I tylko siła Ewangelii, która przynosi życie, daje młodemu małżeństwu moc na trwanie i przyjęcie woli Bożej, jakakolwiek ona będzie. Małżeństwo to wspierane modlitwami i świadectwem innych staje się światłem dla środowiska, które często nie rozumiejąc siły życia, nie umie też przyjąć naturalnej śmierci. Radością jest też dla nas fakt, że coraz więcej małżeństw (nie tylko z naszej parafii) włączamy do programu naprotechnologia kontra in vitro. Ozdobą naszego parafialnego życia był koncert muzyki klasycznej chórów z Równego i Francji, film o błogosławionym ks. Jerzym Popiełuszko, dwukrotnie przeprowadzony na terenie przykościelnym festiwal dziecięcy. A dzięki Waszej pomocy będzie św. Mikołaj dla dzieci. W końcu grudnia odbędzie się organizowany pod patronatem Urzędu Miasta, Konsulatu RP i naszej parafii XI Festiwal Kolęd i Pastorałek. Będzie harcówka przy parafii. 27 listopada rozpoczęliśmy Adwent czuwaniem z Maryją. Zbawieni w nadziei słowa z encykliki papieża Benedykta XVI stały się naszym adwentowym zawołaniem. Codziennie wieczorem odprawiamy Msze św. roratnie, na które przychodzą ze świecami ludzie starsi i młodzi. W dniach grudnia będą rekolekcje z Maryją Fatimską. Pragnęliśmy, aby przez cały czas pochylania się nad tym listem towarzyszyła nam nadzieja. Nadzieja, która dla wielu z nas przychodzi z drugim człowiekiem. Włączając się w modlitwę wdzięczności za pomoc Kościołowi na Wschodzie w dniu 5 grudnia, dziękujemy biskupom, kapłanom, siostrom zakonnym, osobom świeckim. Dziękujemy społeczności z Krapkowic, Mogilna i wielu innych miast i wiosek w Polsce i za granicą, dziękujemy różnym organizacjom i parafiom. Dziękujemy Wam za modlitwę, za wszelką pomoc, która idzie przez Wasze ręce. Dziękujemy słowami poety:...za domy otwarte dla niespodziewanych gości kościoły, w których Tajemnica patrzy na nas ulice, gdzie można się spotkać i iść razem. W minionym roku odwiedziło nas wielu wspaniałych ludzi Wołyniaków i nie tylko. Dziękujemy za chwile spędzone razem, za Waszą otwartość. Zapraszamy do modlitwy dziękczynnej za dwudziestoletnią posługę kapłanów w naszej rówieńskiej parafii. Pójdźmy razem do Betlejem i zobaczmy, co się tam wydarzyło, o czym nam Pan oznajmił. Dziecię Jezus przyszło do Betlejem, aby dać nam nadzieję. Niech jej promienie rozświetlą serca nas wszystkich, dając świadectwo miłości Ojca. Życzymy sobie, aby udało się całą rodziną zgromadzić przy stole wigilijnym, świątecznym, a potem przy stole Eucharystii o (w Polsce ), gdy wypełnia się rówieńska 13

14 świątynia. Przyjmijcie też chleb, nasz opłatek wołyński przygotowywany rękoma starszych i dzieci. NIECH STANIE SIĘ CHLEBEM NADZIEI. Życzymy dużo świątecznej radości. I oby jej wystarczyło na dni powszednie nowego 2011 roku. ks. Władysław Czajka, ks. Grzegorz Draus, siostry ze Zgromadzenia Sióstr Opatrzności Bożej: Mateusza, Fidelisa i Julia PS. Wróćmy jeszcze na chwile do św. Teresy trzymającej w dłoniach bukiet róż: pomocą niech nam będzie baśń Ślimak i róża znanego wszystkim Hansa Christiana Andersena. Krzew róży pyta ślimaka: Co ty dajesz światu? Bo ja, jak widzisz, daje kwiaty. A ja pluję na cały świat, bo nic nie jest wart odrzekł ślimak. Schował się do swojej skorupy i zalepił wejście. Jakie to smutne pomyślał różany krzew. Ja nie mogę tak się zamknąć, żeby mieć święty spokój. Muszę Kurs przedmałżeński ciągle się rozwijać i wypuszczać coraz to nowe kwiaty. Ale widziałam, jak jeden z nich znalazł się w modlitewniku starej, spracowanej matki, drugi zatknęła na swojej bluzce młoda, piękna dziewczyna, a trzeci z moich kwiatów całowały dziecięce usta. I to była moja największa radość. Róża kwitła co roku i oddawała światu kwiaty swoje, tylko myśleć nie mogła, bo nie miała głowy jak ślimak. A ślimak siedział w swoim ciasnym domku i rozmyślał o sobie. Świat nic go nie obchodził... Płatek róży otarty o relikwie św. Teresy wkładamy do listu wołyńskiego razem ze słowami Krzysztofa Kołtuna:...będę z nieba rzucał róże pod krzyż cierpień i za Wołyń będę prosić Trójcę Świętą. Równe, 30 listopada 2010 r. Zimowy kurs przedmałżeński dla narzeczonych z obydwu obornickich parafii prowadzony będzie w parafii św. Judy Tadeusza i św. Antoniego Padewskiego w Obornikach Śl. przy ul. Trzebnickiej 35 od 15 lutego do 15 marca 2011 r. Spotkania będą się odbywały w kościele po Mszy św. wieczornej (o godz ) oraz w Poradni Życia Rodzinnego na plebanii. Rozpoczęcie kursu we wtorek 15 lutego. Zapisy na pierwszej konferencji. Spotkania będą odbywały się w kolejne wtorki. Rzymskokatolicka. parafia św. Judy Tadeusza i św. Antoniego Padewskiego w Obornikach Śl. Program kursu przedmałżeńskiego od 15 lutego do 15 marca 2011 Poradnia Życia Rodzinnego plebania Elżbieta Koszykowska Rozwój i zagrożenia miłości w małżeństwie Odpowiedzialne rodzicielstwo, biologiczny rytm płodności Antykoncepcja i przerywanie ciąży w świetle nauki Kościoła Spotkania indywidualne z narzeczonymi 14 Data: dzień i godzina Katechezy wspólne kościół (po Mszy św. wieczornej) 1. wtorek Ks. proboszcz 15 lutego Spotkanie organizacyjne Małżeństwo powołaniem 2. wtorek Ks. Rafał 22 lutego Wiara fundamentem życia 3. wtorek 1 marca Ks. Karol Sakramentalny charakter małżeństwa 4. wtorek Ks. Sebastian 8 marca Liturgia sakramentu małżeństwa Ks. Łukasz DZIEŃ SKUPIENIA 5. wtorek Rodzina domowym Kościołem, marca spowiedź, Msza św. po mszy św. konferencja

15 Podziękowanie Składamy serdeczne Bóg zapłać wszystkim, którzy uczestniczyli w uroczystościach żałobnych śp. Ewy Strzyżewskiej. Bardzo dziękujemy za życzliwość, słowa pociechy i bycie z nami w tych trudnych chwilach. Prosimy o pamięć i modlitwę. Rodzina Podziękowanie AKCJI KATOLICKIEJ Akcja Katolicka składa serdeczne podziękowania: Księdzu prałatowi z Wrocławia i naszym księżom proboszczom, za piękną koncelebrę Mszy Świętej w intencji naszego oddziału AK oraz obecność na naszym wspólnym opłatku i kolędowaniu. Pani Dyrektor Szkoły nr 2, Jolancie Dudczenko, za udostępnienie nam sali w szkole oraz pracownikom szkoły za przygotowanie sali i posiłku na spotkanie opłatkowe. Państwu E.A Kosowskim i członkom AK, za bardzo smaczne ciasta oþarowane na nasze spotkanie opłatkowe. pani Joannie Kusiak oraz dzieciom ze SP nr 2 za piękne jasełka oraz Mateuszowi Szemielowi za wspaniały koncert. Konkurs Dzieciątka Jezus W drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia po raz drugi odbył się konkurs Dzieciątka Jezus. Zainteresowanych było mniej niż w zeszłym roku, ale i tak wszyscy uczestnicy oraz osoby, które przyszły wspólnie pokolędować (bo taki jest cel konkursu) dobrze się bawili. Kiedy wszyscy uczestnicy zaprezentowali wybrane kolędy lub pastorałki, jury ks. proboszcz Maciej Chwarścianek i pan organista Stanisław Kulik udało się na naradę w sprawie wyłonienia zwycięzców. A oto wyniki. I miejsce zajęła Ola Skorupska, która zaśpiewała Gore gwiazda. II miejsce zajęły dwie osoby: Patrycja Leśniak z kolędą Mędrcy świata oraz Agnieszka Wrzesińska z Maleńki Jezu. III miejsce zajął zastęp Elfy Leśne z 2 WDH ELEA, który wykonał Świeć, gwiazdeczko. Gratulujemy zwycięzcom i do zobaczenia na następnym wspólnym kolędowaniu. 15

16 Paweł pieczołowicie wykleja kawałkami gliny formę doniczki, Krystian jest autorem ceramicznych aniołów i zwierząt i mówi o nich moje dzieci, Sławek to mistrz szkliwienia, Ula z wełny dzierga na drutach opaski na zimę. Robi to pięknie jak mało kto, choć jest osobą dość nerwową. Krzysztof przez cały dzień niestrudzenie szlifuje deskę, bo wie, że potrzebna będzie do budowy karmnika dla ptaków, a Łukasz nucąc ludowe przyśpiewki doskonali się w pracach porządkowych. Są tacy jak ich prace: trochę dzikie w formie, ale wykonane ze szlachetnego materiału. Często zazdroszczę im tego swobodnego podejścia do własnych działań, nieskrępowania, motywacji. Uwielbiają być podziwiani. Nie mają oporów, by pokazywać swoje prace publiczności, mają do nich dystans, czasem mam wrażenie, że jest to bezkrytycyzm (!). Sama zajmuję się twórczością plastyczną i przyznaję, że wyjście z tym, co robię, do odbiorców nie należy do najłatwiejszych rzeczy na świecie. Moment Niepełnosprawni intelektualnie czyli, za przeproszeniem, UPOŚLEDZENI. To brzmi jak przekleństwo, aż nieprzyjemnie się wymawia Od 5 lat spotykam ich codziennie w swojej pracy, w Warsztatach Terapii Zajęciowej w Trzebnicy, gdzie prowadzę pracownię ceramiczną. Przyszłam tam zaraz po studiach i miałam zostać na chwilę a w końcu połknęłam bakcyla. Urzekli mnie spontanicznością i swoją dziwną, tajemniczą surowością i jakimś wcześniej nie znanym mi rodzajem szczerości. krytyki, kwestia odrębnych upodobań estetycznych. Wiąże się to często ze stresem. Glina, początkowo nieumiejętnie gnieciona w dłoniach, brudząca, wymagająca dyscypliny i cierpliwości, stopniowo stała się przyjaciółką. Niektórzy uczestnicy warsztatów tęsknią za nią, kiedy przyjdzie czas urlopu czy świąt. Zresztą nie tylko za gliną tęsknią. Są tu przyjaciele, są zajęcia, ulubieni terapeuci, OBOWIĄZKI. Mama jednego z uczestników opowiadała kiedyś, jak to syn wstał rano jak co dzień, a ona (troskliwa mama) zauważyła, że jest przeziębio- 16

17 ny i ma gorączkę. Kiedy oznajmiła, że nie wypuści syna z domu, ten zezłościł się i powiedział, że MUSI iść do PRACY, bo to jest obowiązek. Ważne jest poczucie, że jest się potrzebnym, że inni czekają, że rozpoczętą pracę trzeba skończyć. Warsztaty Terapii Zajęciowej Trzebnickiego Stowarzyszenia Uśmiech Dziecka, którego prezesem jest pan Zbigniew Stachurski, obchodzą w tym roku 5-lecie istnienia. W zajęciach uczestniczy obecnie 35 osób z całego powiatu trzebnickiego. Zajęcia są bezpłatne. Odbywają się w pracowniach kierunkowych: plastycznej, krawieckiej, rękodzieła, komputerowej (gdzie prowadzona jest również reedukacja), ceramicznej i gospodarstwa domowego. Prócz tego mamy rehabilitację i muzykoterapię. Pracuje u nas także psycholog, a od dwóch lat posiadamy salę doświadczania świata (stymulującą niepełnosprawnych poprzez działania światłem, kolorem i dźwiękiem). Można tam się wyciszyć, odreagować napięcia. Staramy się jak najczęściej pokazywać twórczość naszych uczestników szerszej publiczności. Zorganizowaliśmy już kilka wystaw ich prac, wystawiamy stoiska na rozmaitych imprezach plenerowych, organizujemy kiermasze. Zależy nam, by poprzez te prezentacje, zmienił się obraz osoby niepełnosprawnej w społeczeństwie. Przynajmniej lokalnie. Trzeba zaczynać od małych kroków. Zapraszamy wszystkich na wystawę prac naszego uczestnika, oborniczanina, Rafała Fojcika, której otwarcie odbędzie się 11 lutego o godz w Obornickim Ośrodku Kultury. Lidia Zarzeczna-Szkwerko UŚMIECH DZIECKA Jesteśmy organizacją pożytku publicznego. Można nas wesprzeć przekazując 1% podatku przy rozliczeniu rocznym PIT. Trzebnickie Stowarzyszenie Uśmiech Dziecka ul. Stawowa 1, Trzebnica KRS: nr konta: Bank Spółdzielczy w Trzebnicy

18 II Międzypokoleniowy Koncert Kolęd i Pastorałek pod kier. muzycznym Ewy Skubisz, w wykonaniu chórów i solistów POKŁON ODDAWAJMY Wystąpili: Anna Jankowiak Wyższa Szkoła Muzyczna Żłobek Miejski w Obornikach Śląskich Przedszkole w Pęgowie Szkoła Podstawowa Nr 2 w Obornikach Śląskich Gimnazjum w Obornikach Śląskich Liceum Ogólnokształcące w Obornikach Śląskich Uniwersytet Trzeciego Wieku Atena Zespół wokalno-instrumentalny Krótkie spięcie Prowadzenie: ks. dr Bogdan Giemza SDS 18 Niech mi będzie na koniec wyrazić nadzieję, że dzisiejsze pierwsze kolędowanie będzie impulsem do organizowania kolejnych podobnych inicjatyw. Patrząc na wykonawców i uczestników dzisiejszego koncertu, widzimy Chór Uniwersytetu Trzeciego Wieku Atena jak łączy on różne pokolenia i pozwala łączyć bogactwo tradycji religijnej oraz narodowej. Dziękując sobie wzajemnie, zarazem życzmy podobnych udanych i owocnych spotkań. Szanowni Państwo! Może zdziwiliście się, że jeszcze nie zaczęliśmy naszego kolędowania, a już mówię o zakończeniu. Dzisiejsze kolędowanie jest aktualne, ja tylko przypomniałem dosłownie moje myśli i pragnienia wypowiedziane na zakończenie I Międzypokoleniowego koncertu kolęd i pastorałek pt. Pokłon oddawajmy, jaki odbył się w tym kościele 17 stycznia 2010 roku. Cieszę się, że nie zabrakło determinacji i dobrej woli pomysłodawcom i organizatorom, dlatego dane nam jest spotkać się po raz drugi. Osobiście dziękuję za zaufanie i ponowne obdarzenie mnie prowadzeniem koncertu, tym razem już gościnnie z Trzebnicy. A zatem spotykamy się po raz drugi. Formuła koncertu będzie podobna, jak w ub. roku chociaż zmienią się niektórzy wykonawcy, by dać szansę innym. Pragnę też wspomnieć o zmianach wykonawców w stosunku do zapowiedzi na plakatach. Stało się to z różnych powodów, ale nie będę się nad tym rozwodził. Gdy chodzi o prowadzenie koncertu z mojej strony, to będzie ono podobne jak w ub. roku. Nie ograniczę się do suchych zapowiedzi kolejnych wykonawców, ale będę chciał też przekazać pewne treści związane bezpośrednio lub pośrednio z tajemnicą Bożego Narodzenia. Jak powiedział Jan Paweł II o Wadowicach: Tu się wszystko zaczęło. Z takim samym przekonaniem

19 trzeba nam powiedzieć: W Betlejem się wszystko zaczęło! mówiąc o kolędowaniu i pięknych zwyczajach bożonarodzeniowych. Pielęgnując te zwyczaje chcemy przecież odnaleźć w sobie coś więcej niż wydobyte ze skrzyni pamięci choinkowe ozdoby życia, wydmuszki tradycji, przyblakły łańcuch wspomnień, pozłotkę wzruszenia na twardej jak orzech codzienności (J. Kracik). A zatem do dzieła. Moje uwagi i komentarze będą próbą odpowiedzi na pytania jak to się stało, że Boże Narodzenie obchodzimy 25 grudnia, skąd wziął się obowiązujący sposób odliczania kolejnych lat, dlaczego 1 stycznia jest początkiem nowego roku itp. Pragnę nadmienić, że w przygotowaniach korzystałem zwłaszcza z opracowań ks. prof. Józefa Naumowicza, znawcy pierwszych wieków chrześcijaństwa i wykładowcy na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Chodzi głównie o książkę Geneza chrześcijańskiej rachuby lat. Historyczno-teologiczne podstawy systemu Dionizego Mniejszego, Kraków Tyniec 2000, jak również liczne pomniejsze opracowania i wypowiedzi autora. Posiłkowałem się również niektórymi opracowaniami ks. prof. Jana Kracika z Krakowa. REFLEKSJA NAD CZASEM Życie każdego i każdej z nas, rozgrywa się w wymiarze czasu. Znaczymy go datą narodzin i zgonów. Znaczymy datami, które wycisnęły piętno na ludzkiej historii. Ale skąd się wziął czas? Co to jest czas? Płyną bowiem dni i miesiące, zmieniają się daty. Mówimy, że upływa czas. Gdybyśmy jednak chcieli odpowiedzieć na pytanie, co to jest czas, odpowiedź byłaby bardzo trudna. Próbowali dać ją filozofowie i do dziś nie doszli do wspólnego wyjaśnienia. Czas jest czymś wysoce abstrakcyjnym i nieuchwytnym, ale zarazem czymś niezmiernie podstawowym i powszednim, z czym spotykamy się na co dzień. Możemy zobaczyć wskazówki zegara, lecz nie możemy zobaczyć czasu; dotykamy kalendarza i zrywamy z niego kartki, lecz nie możemy dotknąć czasu. Słyszymy dzwonek budzika, lecz nie słyszymy czasu. A jednak prawo upływu czasu rządzi nami nieubłaganie. Jest ono czymś tak oczywistym, że nikt go nawet nie sformułował, nie znajdziemy go w podręcznikach szkolnych. Nie bardzo potrafimy dać sobie radę z czasem, chociaż w nim żyjemy. Może dlatego, że najtrudniejsze do zauważenia jest to, co nam najbliższe. Zespół z Gimnazjum im. Polskich Noblistów Czy potrzebna jest nam refleksja nad czasem? Tak, bo przypomina nam o jego wartości. W cywilizacjach wysoko rozwiniętych bardzo ceni się czas. Również w kulturze chrześcijańskiej docenia się wartość czasu. To Bóg jest dawcą czasu. Minionej sekundy, minuty nie da się już wrócić i lepiej wykorzystać. One należą już do przeszłości. Dlatego ceńmy sobie każdą chwilę życia, starając się właściwie je wykorzystywać. CZTERY TYSIĄCE LAT WYGLĄDANY. BOGACTWO SPOSOBÓW OBLICZANIA CZASU W księdze liturgicznej zwanej Martyrologium rzymskie, znajdujemy bardzo piękny i wymowny tekst. Był on zazwyczaj odczytywany lub śpiewany w klasztorach w wigilię Bożego Narodzenia. Tekst podaje datę narodzin Jezusa Chrystusa w sposób bardzo uroczysty według kalendarza rzymskiego. Trzeba zaznaczyć, że dla nas w sposób bardzo skomplikowany i zapewne niewielu potrafiłoby właściwie go zinterpretować. Posłuchajmy tego opisu: Po upływie niezliczonych wieków od stworzenia świata, / kiedy to na początku Bóg stworzył niebo i ziemię i ukształtował człowieka na swój obraz; / również po bardzo wielu wiekach po potopie, kiedy to Najwyższy położył łuk tęczy na obłokach jako znak przymierza i pokoju; / w dwudziestym pierwszym wieku od wyjścia Abrahama, naszego ojca w wierze, z Ur Chaldejskiego; / w trzynastym wieku od wyjścia ludu izraelskiego z Egiptu pod wodzą Mojżesza; / około tysięcznego roku od namaszczenia Dawida na króla, / w sześćdziesiątym piątym tygodniu według proroctwa Daniela; / w sto dziewięćdziesiątej czwartej Olimpiadzie; w roku siedemset pięćdziesiątym drugim od założenia miasta Rzymu; / w czterdziestym drugim roku panowania cesarza Oktawiana Augusta; / gdy na całym świecie zapanował pokój; / Jezus Chry- 19

20 stus, wiekuisty Bóg i Syn Odwiecznego Ojca, chcąc uświęcić świat swoim miłościwym i najświętszym przybyciem, poczęty z Ducha Świętego, po upływie dziewięciu miesięcy od chwili poczęcia, w Betlejem judzkim rodzi się z Maryi jako człowiek: / Narodzenie Pana naszego Jezusa Chrystusa według ciała. Zwróćmy uwagę, że w centrum tego opisu znajduje się radosna nowina, że Chrystus stał się człowiekiem. W to cudowne wydarzenie wpisują się nie tylko wydarzenia wiary (stworzenie świata, potop, Abraham, Mojżesz), ale także sprawy znaczące na scenie politycznej: grecka olimpiada, założenie miasta Rzymu czy rządy Cezara Augusta (B. Mokrzycki, Oto jestem!, Kraków 2004, s ). Chór z Liceum Ogólnokształcącego w Obornikach Śl. Tekst Martyrologium uświadamia jeszcze jedną bardzo ważną rzecz: różne sposoby datowania stosowane w starożytnym świecie. Należy pokrótce tylko wspomnieć, że upływający czas liczono według lat panowania cesarza lub namiestnika czy też według urzędujących konsulów. Inni stosowali liczenie od początku olimpiad, stworzenia świata lub wreszcie od założenia Rzymu (ab urbe condita), chociaż ten ostatni sposób nie był rozpowszechniony. W użyciu były też rachuby lokalne. Jedną z nich była era Dioklecjana, zaczynająca się od początku panowania tego cesarza, czyli 29 sierpnia 284 roku. Ten sposób obliczania był stosowany zwłaszcza w Egipcie. Ta właśnie rachuba posłużyła Dionizjuszowi Mniejszemu do zastąpienia ją rachubą lat od narodzenia Chrystusa. Trzeba jednak pamiętać, że w niektórych obszarach chrześcijańskich do dziś w kalendarzach liturgicznych bądź też w bieżącym użyciu używane są inne starożytne systemy liczenia lat. Poruszamy się w obszarze 20 kultury starożytnej i chrześcijańskiej. A przecież swoje sposoby miały ludy Azji czy Ameryki. Wystarczy tylko wspomnieć, że niektórzy uczeni oceniają, iż astronomia Majów liczy blisko lat! Za chwilę usłyszymy należącą do najbardziej znanych kolędę Wśród nocnej ciszy. Do dziś niektórzy śpiewają w niej: Cztery tysiące lat wyglądany. Skąd i dlaczego taka liczba? Przypomnijmy najpierw, że kolęda ta powstała u schyłku XVIII w. i była znana powszechnie na początku XIX stulecia. Jest to o tyle ważne, że pasjonowano się wtedy różnymi obliczeniami kiedy powstał świat. Panowało przekonanie, że świat został stworzony ok. czterech tysięcy lat przed Chrystusem. Jak to wyliczono? Zestawiając i interpretując dwa teksty biblijne. Oto zestawiono opis stworzenia świata w ciągu sześciu dni (por. Rdz 2,2) z wersem Psalmu 90,4 i nawiązującym doń zdaniem z Drugiego Listu św. Piotra, że jeden dzień u Pana jest jak tysiąc lat (2 P 3,8). Stąd nasuwa się prosty wniosek, że Chrystus narodził się w połowie szóstego tysiąclecia od początku świata, bo Adam został stworzony w szóstym dniu. Świat jednak nie przeminął ani w roku 500, ani 1500 i rachuba 6 tysięcy lat nie bardzo pasowała. Aby to jakoś rozwiązać i zachować przy tym odległą wtedy perspektywę roku 2000, skracano przeszłość, dzielącą stworzenie świata od Narodzenia Pańskiego. Przybliżoną zresztą liczbę lat wskazuje tzw. żydowska era od stworzenia świata, używana do dziś, którą liczy się od 3761 roku przed Chrystusem. DLACZEGO BOŻE NARODZENIE OBCHODZIMY 25 GRUDNIA? NA JAKIEJ PODSTAWIE OKREŚLONO DATĘ NARODZIN JEZUSA CHRYSTUSA? Dlaczego Boże Narodzenie obchodzimy 25 grudnia? Przecież w czasach narodzin Pana Jezusa nie było w Betlejem urzędu stanu cywilnego, nie było rachmistrzów i nie prowadzono akt metrykalnych. Trzeba mieć na uwadze, że pierwsze pokolenie chrześcijan nie interesowało się zbytnio datą Bożego Narodzenia. Dopiero na przełomie II i III wieku wzrosła dociekliwość dotycząca się tej kwestii. Jeszcze św. Klemens Aleksandryjski ( ok. 212 r.) pisał, że istnieje wiele poglądów na temat ustalenia dokładnej daty narodzenia Jezusa. Pierwszą wzmiankę o uznaniu