Gazetka Gimnazjum nr 1 im. Powstańców Warszawy w Piasecznie

Transkrypt

1 Gazetka Gimnazjum nr 1 im. Powstańców Warszawy w Piasecznie Nr 2012/1 Tylko tutaj: przeczytacie wywiad z naszym nowym Panem Dyrektorem! dowiecie się o wydarzeniach szkolnych i imprezach kulturalnych organizowanych poza nią, przeczytacie ciekawe teksty dotyczące Waszej rzeczywistości, poznacie nasze preferencje czytelnicze i medialne ujawnimy Wasze zainteresowania i talenty, nauczycie się piec i gotować, by wreszcie przydać się w kuchni każdy z Was może zaistnieć! Miłej lektury, nawet dla tych, którzy nie przepadają za czytaniem!

2 CO? GDZIE? KIEDY? OD REDAKCJI Drodzy czytelnicy, jako nowy zespół redakcyjny jesteśmy Wam winni wyjaśnienia. Otóż we wrześniu 2012 roku dokonaliśmy pokojowego przejęcia szkolnej prasy. W ramach projektu klasowego W jaki sposób z dnia na dzień zostać redaktorem gazetki szkolnej? zaopiekujemy się nią do czerwca 2013 roku. Jest to dla nas ogromne wyzwanie, ale mamy nadzieję, że okaże się również niezwykłą przygodą. Jednocześnie uspokajamy wszystkich, którzy mogliby pomyśleć, iż odtąd mamy monopol na zamieszczane w Gaśnicy teksty czy informacje. Wręcz przeciwnie, liczymy na Waszą współpracę. Zespół redakcyjny z klasy II a wraz z opiekunami: Martą Bryk i Jolantą Florysiak W dniach od 13 października do 11 listopada w Muzeum Regionalnym w Piasecznie będzie można podziwiać wystawę pt. Patroni Naszej Codzienności, na której znajdą się rzeźby, obrazy, ilustracje oraz informacje o patronach i świętych. Wystawę przygotuje Muzeum Okręgowe w Toruniu. Chcemy w naszej szkole zorganizować koło fotograficzne, chętnych do pracy w nim zapraszamy na spotkanie organizacyjne, które odbędzie się 7 listopada o godzinie w sali nr 9. Koło prowadzić będą pani Anna Karaś i pani Marta Bryk. Informacje zebrały dla Was: Natalia Cycak i Daria Wójcik z klasy II a Strona 2 z 17

3 AKTUALNOŚCI Zmiana na najwyższym szczeblu W czerwcu tamtego roku szkolnego pożegnaliśmy naszego wieloletniego Pana Dyrektora - Kazimierza Olkowskiego. Przy okazji jeszcze raz za wszystko serdecznie dziękujemy. Wrzesień przywitaliśmy już z godnym jego następcą panem Dariuszem Nowakiem. Pierwszego października nowy Pan Dyrektor udzielił naszej gazetce szkolnej wywiadu. - Dzień dobry. - Dzień dobry. - Czy mogłybyśmy w imieniu redakcji Gaśnicy zadać Panu Dyrektorowi kilka pytań? Odpowiedzi na nie z pewnością zainteresują czytelników naszej gazetki. - Ależ oczywiście, słucham. - Kim Pan chciał zostać w dzieciństwie? - Strażakiem, architektem, lekarzem, a nawet archeologiem. Przeczytałem kiedyś książkę, opisującą ten ostatni zawód jako niezwykle interesujący. W młodości miałem okazję pracować z ekipą archeologów, która przyjechała do mojego miasta, ale rzeczywistość nie okazała się tak fascynująca, jak się tego spodziewałem! - Jaki przedmiot w szkole lubił Pan najbardziej? - Odpowiedziałbym, że historię, ale nie byłaby to do końca prawda. Najbardziej podobały mi się: zajęcia praktyczno - techniczne i wychowanie fizyczne. W ramach pierwszych zajęć uczyliśmy się szyć, gotować, a oprócz tego machać młotkiem. Natomiast na godzinach wychowania fizycznego nigdy się nie nudziłem, byłem w klasie sportowej o profilu piłki ręcznej i bardzo mi to odpowiadało. - Został Pan wybrany na dyrektora, czy w jakikolwiek sposób ubiegał się Pan o to stanowisko? - Procedura jest bardzo prosta. Trzeba do odpowiednich organów złożyć podanie i przedstawić swoją koncepcję pracy szkoły. Wówczas zbiera się komisja konkursowa złożona z kilku osób, której prezentuje się swoją wizję funkcjonowania szkoły, Strona 3 z 17

4 AKTUALNOŚCI odpowiada się na pytania. W ramach tego właśnie konkursu wspomniana komisja wybiera najlepszego kandydata. - Jak się Pan czuje, jako dyrektor? - Praktycznie niewiele się zmieniło, rodzaj pracy mam nieco inny, mniej widuję się z uczniami na zajęciach, a więcej czasu zajmują mi sprawy związane z dokumentacją szkoły i jej zarządzaniem. Wykonuję jeszcze wiele czynności, na przykład: ustalam budżet, uczestniczę w zebraniach czy spotkaniach indywidualnych, ale praca jak praca. Trzeba ją wykonywać po prostu bardzo dobrze. - Czy planuje Pan jakieś zmiany w naszej szkole? - Myślę, że w naszym gimnazjum pracuje bardzo dobrze wykształcona i świetnie przygotowana do pracy z młodzieżą kadra. Dzięki współpracy nauczycieli z uczniami osiągamy wiele sukcesów edukacyjnych, sportowych i wychowawczych. Tego nie chciałbym zmieniać, chyba że stale na lepsze. Natomiast myślę, że doczekacie się wymiany okien. Jestem już umówiony z panem, który zrobi projekt, ale od projektu do realizacji jeszcze długa droga. Liczę jednak na to, że proces ten zakończy się sukcesem. Miejmy nadzieję, że już za rok nie będzie nam wiało przez nieszczelne okna. Powiedzmy, że będzie cieplej. Poza tym myślę, że troszeczkę unowocześnimy szkołę. Wprowadzimy dziennik elektroniczny dla was, dla waszych rodziców. Pójdziemy w kierunku nauki przez Internet. Postaramy się też o tablice interaktywne w większości sal. - Jest Pan dyrektorem dużej szkoły, czy to oznacza, że wiedzie Pan teraz bardziej stresujący tryb życia? - Denerwowałem się w sierpniu, kiedy wiele spraw było dla mnie nowych i wydawało mi się, że jest naprawdę ciężko, ale tak naprawdę wszystko zależy od tego, jak sobie zorganizuję pracę. Jeśli dobrze rozplanuję działania i obowiązki, to okazuje się, że mam czas: na sport, na odwiedziny i inne zajęcia. W wakacje przychodziłem tutaj i wszyscy mi pomagali, nie spałem zbyt dobrze. Zdarzało mi się budzić w nocy, myśleć nad jakimś problemem szkolnym i godzinami patrzeć w sufit. Teraz na szczęście mi przeszło i śpię normalnie, przynajmniej na razie, dopóki nie urodzi mi się drugie dziecko. - Czy w dniach wolnych od pracy, myśli Pan o szkole? Strona 4 z 17

5 AKTUALNOŚCI - Zawsze się myśli o pracy. Człowiek chciałby rozgraniczyć sprawy dotyczące domu i pracy, ale to nie jest takie proste. Staram się jednak nie zabierać na weekendy niczego, co związane ze szkołą. Na pewno nie chciałbym, żeby sprawy zawodowe miały wpływ na to, co dzieje się w mojej rodzinie. - Co Pan lubi robić w wolnym czasie? - Najchętniej uprawiałbym sport. Nie zawsze mam na to czas, ale staram się biegać, czy grać w koszykówkę z moimi uczniami. Gdybym tylko mógł, to bym spędzał więcej czasu na boisku. To by było moje ulubione zajęcie. Siedzieć, grać albo patrzeć jak grają. - Czy chciałby Pan przekazać coś naszym czytelnikom? - Chciałbym przekazać, szczególnie klasom trzecim, jedną ważną informację. Może powtarzam to już do znudzenia, ale lepiej żeby bardziej przyłożyli się do testu gimnazjalnego, bo może się okazać, że komuś zabraknie 0,2 punktu do tego, aby dostać się do wymarzonej szkoły i potem będzie wielki problem. - To już wszystkie pytania. Dziękujemy bardzo. - Ja również dziękuję. Rozmawiały: Dominika Konwerska i Aleksandra Tokarska z klasy II a Strona 5 z 17

6 AKTUALNOŚCI Dzień Nauczyciela Dzień Edukacji Narodowej popularnie zwany Dniem Nauczyciela jest polskim świętem państwowym oświaty i szkolnictwa wyższego. Zostało ustanowione 27 kwietnia 1972 r. na mocy ustawy Karta praw i obowiązków nauczyciela pod nazwą Dnia Nauczyciela, a następnie w 1982 r. przemianowane na Dzień Edukacji Narodowej. Święto to upamiętnia powstanie Komisji Edukacji Narodowej (KEN), która była pierwszym ministerstwem oświaty publicznej w Polsce. Komisja ta została powołana z inicjatywy króla polskiego Stanisława Augusta Poniatowskiego na mocy uchwały Sejmu Rozbiorowego z dnia 14 października 1773 r. W naszym gimnazjum pracuje łącznie 114 osób, w tym 78 nauczycieli i 36 pracowników administracji. Z okazji Dnia Edukacji Narodowej życzymy wszystkim nauczycielom i pracownikom naszej szkoły zdrowia, radości oraz dużo cierpliwości na co dzień. Uczniowie Gimnazjum nr 1 w Piasecznie Strona 6 z 17

7 MY DLA INNYCH Akcja Reakcja To nasz szkolny wolontariat, w ramach którego działamy z myślą o innych. Współpracujemy z Zespołem Szkół Specjalnych w Łbiskach, Domem Dziecka w Kozienicach oraz przedszkolami. W Łbiskach i w przedszkolach spędzamy wiele godzin z dziećmi, uczestniczymy wraz z nimi w zajęciach integracyjnych oraz plastycznych, co sprawia nam wszystkim bardzo dużo radości i satysfakcji. Równie niezwykłym dla nas doświadczeniem są wizyty w domach dziecka. Jeździmy tam z przyjemnością, mamy już znajomych, kolegów i przyjaciół. Za każdym razem wyjeżdżając z wyżej wymienionych ośrodków, czujemy niedosyt i z niecierpliwością oczekujemy kolejnych spotkań. Inną formą naszej działalności są imprezy tematyczne organizowane w naszej szkole tj.: Dzień Tolerancji, Światowy Dzień Wiedzy o Autyzmie, Światowy Dzień Książki i Praw Autorskich lub Dzień Sportu. Często bierzemy też udział w akcjach propagujących wartości ekologiczne np. Bieg Natury. W ramach wyżej wymienionych imprez organizujemy różnego rodzaju konkursy (np. artystyczny na zakładkę do książki lub fotograficzny na najwyższą wieżę z książek), a także kiermasze, na których można kupić ciasta i ozdoby wykonane przez nas samych. Serdecznie zapraszamy wszystkich zainteresowanych do nas - do wolontariuszy Akcji Reakcji. Spotkania odbywają się we czwartki o 7:30 w sali nr 14 (koło biblioteki) ;) Strona 7 z 17 Aleksandra Żwirek z klasy II a

8 KULTURALNY GIMBUS NOWOŚĆ KINOWA: "JESTEŚ BOGIEM" Film Leszka Dawida " Jesteś Bogiem " to oczekiwany przez wielu obraz o znanym zespole " Paktofonika ". W skład tej grupy wchodziło trzech raperów: Piotr Łuszcz - Magik (grający go Marcin Kowalczyk), Sebastian Salbert - Rahim (Dawid Ogrodnik) i Wojciech Alszer - Fokus (Tomasz Schuchardt). Wierni fani PFK będą mogli zobaczyć losy tych kumpli z Katowic i Mikłowa, którzy stali się sławni przede wszystkim dzięki utworowi " Jestem Bogiem ". Albumy: " Kinematografia", mini album " Jestem Bogiem " oraz " Archiwum kinematografii " sprzedały się w dużych nakładach. Niedługo po premierze pierwszego z nich, wszystkimi wstrząsnęła wiadomość o samobójczej śmierci Magika. WARTO PRZECZYTAĆ: "MATYLDA" Roalda Dahla Matylda, to niezwykłe dziecko, które ma nieszczęście wychowywać się w prymitywnej rodzinie. Ta nie dostrzega, że dziewczynka sama nauczyła się czytać i liczyć. Jej bliscy nie podejrzewają, że dziecko odkryło już, że inteligencja może być groźną bronią. Rodzice otwarcie podważają jej umiejętności, zarzucając jej oszustwo za każdym razem, kiedy popisuje się swymi zdolnościami. Mała Matylda jest szczęśliwa, kiedy jej nie do końca uczciwy ojciec oznajmia, że pójdzie do szkoły. Nie wie, że tata, dealer samochodowy spod ciemnej gwiazdy, oddał ją w ręce strasznej pani Trunchball - okropnej dyrektorki, która dopiero co kupiła u ojca Matyldy cytrynowy samochód. Poczynania pani Trunchball są tak okrutne, że nikomu nie chce się wierzyć w opowieści dzieci. Panna Honey - nauczycielka Matyldy, jako pierwsza dostrzega talent dziewczynki i robi wszystko, aby wyjść na przeciw jej potrzebom. Jednak wybawicielka głównej bohaterki od lat jest prześladowana przez panią Trunchball. Dzięki książkom Matylda zdaje sobie sprawę, że nie tak powinien wyglądać świat. Poczucie niesprawiedliwości i poszukiwanie wyjścia z sytuacji sprawiają, że dziewczynka potrafi przesuwać rzeczy mocą swego umysłu. Wyposażona w takie zdolności, postanawia dać porządnie popalić pani Trunchball i sprawia, że ta już nigdy nie będzie nikogo dręczyć. Niebawem rodzice Matyldy także mają kłopoty muszą wyjechać. Czy niezwykle uzdolnione dziecko zostanie skazane na smutną egzystencję przy swojej rodzinie? Czy znajdzie inne rozwiązanie tego problemu? Przepełniona cierpkim humorem Roalda Dahla Matylda to zbiór wnikliwych obserwacji człowieka oraz siły jednostki. Matylda, to opowieść o cudzie w całym tego słowa znaczeniu. Dominika Konwerska i Natalia Makaruk z klasy II a Strona 8 z 17

9 DUMNI ZE SWOJEJ HISTORII Czy mogło być inaczej? Pokój, jak wszystkie sprawy tego świata ma swoją wysoką cenę ( ) My w Polsce nie znamy pokoju za wszelką cenę. Jest tylko jedna rzecz w życiu - ludzi, narodów i państw, która jest bezcenna. Tą rzeczą jest honor! - taka odpowiedź padła z ust minister spraw zagranicznych II Rzeczypospolitej Józefa Becka wobec ultimatum Niemiec pod adresem Polski. Sytuacja Polski od samego początku nie była łatwa. Wskrzeszona po ponad 200-letniej niewoli, musiała walczyć o swoje uznanie, granice, słowem o tożsamość. Nie było jej łatwo uprawiać polityki zagranicznej według standardów demokratycznych, leżąc pomiędzy dwoma agresywnymi potęgami, których celem była ekspansja. Traktat Wersalski, który porządkował mapę Europy po I wojnie światowej, stał się zarzewiem przyszłego konfliktu. Państwa, które przegrały wojnę, przede wszystkim Niemcy, poczuły się w ramach tego podziału poszkodowane. W imię poczucia krzywdy, domagano się rewizji granic. Stosunkowo szybko udało się Niemcom wyjść z politycznej izolacji. W 1925 roku na konferencji w Locarno podpisany został traktat reński, którego sygnatariuszami obok Francji, Belgii, Włoch były także Niemcy. Normował on granice w Europie, a ponieważ granica wschodnia Niemiec nie otrzymała gwarancji, było to de facto przyzwolenie demokracji zachodnich na ekspansję Niemiec na wschód. Zamach na demokrację i budowanie ustroju totalitarnego, jakie nastąpiły po dojściu Hitlera do władzy, nie pozostawiało najmniejszej wątpliwości, jakie są dążenia Niemiec. Wprowadzono powszechną służbę wojskową, gospodarkę przestawiano na produkcję wojenną. W 1936 Niemcy łamią układy lokarneńskie i zajmują zdemilitaryzowaną Nadrenię. W tym samym roku rozpoczynają budować system sojuszy; pakt z Włochami- oś Berlin- Rzym, do którego dołącza jeszcze w tym samym roku Japonia. Była to zapowiedź dążenia nie tylko do rewizji granic w Europie, ale do nowego podziału świata, w którym państwa sygnatariusze rozdzielały już między sobą strefy wpływów. Z drugiej strony granicy, sowiecka Rosja mimo wewnętrznych kłopotów, nie zrezygnowała z marzenia o wielkim marszu, który doprowadziłby do zatknięcia czerwonego sztandaru w Europie Zachodniej. Wyrżnięcie elit, potworny głód na Ukrainie, czy czystki nie przeszkadzały jej w rozwoju tych gałęzi przemysłu, których celem było budowanie militarnej potęgi za wszelką cenę. Polska w dwudziestoleciu międzywojennym, jako kraj leżący pomiędzy dwoma agresywnymi potęgami, próbowała prowadzić niezależną politykę zagraniczną, balansując między Rosją a Niemcami. Już w 1921 roku zawarliśmy układ z Francją, do którego dołączona była tajna konwencja wojskowa, dodatkowe gwarancje przyniosła też konferencja w Locarno. Dążyła także do budowania sojuszy w oparciu o państwa Europy Środkowej w przymierzu z Francją oraz z państwami satelickimi otaczającymi ZSRR. Niestety, zabiegi te nie przyniosły pożądanych skutków. Wynikało to z wzajemnych niechęci, których źródłem były zadawnione antagonizmy. Francja także nie była lojalnym partnerem. Podpisany w Rzymie w 1933 roku tzw. Pakt Czterech, do którego obok Wielkiej Brytanii weszły także Niemcy i Włochy, świadczył, iż za plecami tzw. Małej Ententy próbuje się tworzyć jakaś nowa koalicja, chcącą narzucić Europie swój dyktat. W celu zabezpieczenia swoich granic Polska podpisała 1932 r. w Moskwie pakt o nieagresji, a w dwa lata później w Berlinie deklarację o niestosowaniu przemocy we wzajemnych stosunkach. Oba te układy zostały zresztą w 1939 r. brutalnie i zdradziecko zerwane. Uznanie politycznej agresji jako przyjęty sposób działania w stosunkach międzynarodowych przez państwa osi było już poważnym sygnałem dla demokracji zachodnich. Czy coś w tej kwestii zrobiły? Otóż nie. Bojąc się otwartego konfliktu, pozwoliły one Niemcom na dalszą ekspansję. Mało tego, zaczęły prowadzić politykę uspokojenia, polegającą na całkowitej akceptacji żądań Hitlera. Anshluss Austrii w 1938 r. oraz zawarty w tym samym roku układ monachijski, za ich przyzwoleniem, dał Niemcom wolna rękę w sprawie przejęcia obszaru sudeckiego oraz otworzył Hitlerowi drogę do wchłonięcia Czechosłowacji (1939). Dopiero zajęcie Kłajpedy i żądanie polskiego korytarza stały się zimnym prysznicem. Strona 9 z 17

10 DUMNI ZE SWOJEJ HISTORII W marcu 1939 r. premier Wielkiej Brytanii N. Chamberlain złożył deklarację zapowiadającą pomoc zbrojną na wypadek wojny. Był to niestety element gry politycznej obliczony na to, by atak Hitlera skierować na wschód. Ani Francja, ani Anglia nie zamierzały ingerować w otwarty konflikt Niemców z Polską. Francuzi bali się Niemców, natomiast Anglicy wykręcali się stwierdzeniem, iż powinni oszczędzać swoje siły na wypadek agresji na Wielką Brytanię. I wtedy stało się coś, czego nie przewidywano. Bez udziału Polaków doszło do porozumienia między Niemcami a Rosją. Tajny protokół Paktu Ribbentrop - Mołotow mówił o podziale naszego kraju między agresorami. Jakoś nikt nie zakładał, iż te dwa antagonistyczne wobec siebie państwa mogą wejść w jakikolwiek układ. Hitler był bowiem wrogiem komunizmu, a ponadto to, co działo się wówczas w Rosji, mogło raczej świadczyć, iż przeżywała ona jakąś drugą fazę rewolucyjnych konwulsji, i zupełnie nie była zdolna do jakiejkolwiek agresji na zewnątrz. Atak Rosjan nastąpił wtedy, kiedy wojsko polskie walczyło z najeźdźcą niemieckim. Mimo dobrego polskiego wywiadu nie byliśmy w stanie odeprzeć ataku III Rzeszy, która dysponowała lepszym sprzętem i większą liczbą żołnierzy. Byliśmy państwem na dorobku i Polski nie było stać na tak ogromne inwestowanie w przemysł zbrojeniowy, jak to uczyniły Niemcy. Byliśmy państwem demokratycznym i nie wchodziły w grę metody, jakie stosował Stalin, który poprzez kolektywizację i niewolniczą pracę zapewnił Rosji środki dla rozwoju przemysłu ciężkiego. Mieliśmy tylko jedną brygadę zmotoryzowaną i dużo mniej czołgów. Nasza łączność opierała się głównie na napowietrznych liniach telefonicznych, łatwych do zniszczenia. Oddziały bardzo szybko traciły komunikację z dowództwem i w końcu trafiały do niewoli. Poza tym bardzo późno, bo dopiero 31 VIII rozpoczęto pełną mobilizację. Dowódcy słabo znali plany wojenne. Zdradziecki atak bolszewików wprowadzał dezorientację i chaos. Robiono naszym żołnierzom wodę z mózgu mówiąc, że Rosjanie chcą nas wesprzeć w walce. Prawda była inna. W klimacie terroru rozpoczęły się aresztowania i deportacja ludności polskiego pochodzenia. Polska nie była gotowa stawić skutecznie czoła obu agresorom. Zresztą postawa państw Europy Zachodniej pokazuje, że nie było mądrych na ten upiorny fenomen, jaki pojawił się w samym centrum Europy. Pozwolono, by wyrósł pod nosem demokracji zachodnich, aby im skutecznie zagroził. W świetle zaistniałych okoliczności szanse Polski na inny scenariusz wydarzeń były bliskie zeru. Mówi się, że Polska mogła pójść na ustępstwa, jak to uczyniła Czechosłowacja, mogła zawrzeć kompromis z nazistami, jak to zrobiły Węgry. Że postawa Becka była nieracjonalna. Być może, gdybyśmy oddali korytarz, pierwsze uderzenie Hitlera byłoby skierowane na Zachód. Ale nie ma gwarancji, że potem scenariusz wydarzeń nie byłby podobny do tego czechosłowackiego. Hitler w pewnym sensie potrzebował naszego kraju, ale nie jako równego partnera. Realizacja hitlerowskiego scenariusza, który zakładał atak w pierwszej kolejności na Francję, z całą pewnością nie uchroniłby Polski przed atakiem ze strony Niemiec, a jedynie opóźniłby go. Strategia militarna opierała się na ideologii, a ta sprowadzała nas do roli pariasów niemieckiej Europy. Niewątpliwie największym błędem Europy była zgoda na dominację Niemiec. Był to błąd systemowy, który kosztował życie milionów ludzi i destrukcję poszczególnych państw. Pokój za wszelką cenę okazał się bardzo drogi. Ani Francja ani Anglia wojny nie uniknęła. Polacy zostali zdradzeni przez sojuszników, którzy nie wywiązali się ze swoich zobowiązań. Czas pozwolił aliantom na wzmocnienie sił, które od początku i tak były znacznie większe, niż te, którymi dysponowali Polacy. Cios, jaki zadali Sowieci, był ciosem w plecy i ostatecznie zaważył na tym, iż Polska przestała istnieć. Czy mieliśmy jakieś inne wyjście, poza wyjściem honorowym? Zdaje się, że nie. Wobec beznadziejnej sytuacji, wybraliśmy ochronę etosu Polski niepodległej, tej wartości, która nie raz i nie dwa w naszej historii, mobilizowała i jednoczyła naród. Gdyby nie pragnienie wolności, który naród polski cenił sobie bardziej niż życie, nie wiadomo, jak dziś wyglądałoby państwo polskie? Paweł Orzechowski z klasy II a Strona 10 z 17

11 CIEKAWI LUDZIE, NIESAMOWITE MIEJSCA WAKACYJNE WOJAŻE Tego lata wielu z nas wybrało się na wakacje za granicę. Jedni pojechali do Włoch, inni odwiedzili Francję, a mnie udało się zwiedzić Hiszpanię. A właściwie jeden z jej regionów Katalonię. Katalonia - to region geograficzny (tak jak w Polsce województwo) leżący nad Morzem Śródziemnym. Największym miastem w Katalonii jest Barcelona, która funkcjonuje też jako ośrodek kulturalny i administracyjny tego obszaru. Barcelona to miejscowość długowieczna. Istniała już w starożytności, ale wiele jej niesamowitych cudów architektury powstało na przełomie XIX i XX w. za sprawą oryginalnego architekta Antoniego Gaudi. Jego budowle zachwycają, ponieważ są nietypowe, ich ściany nie mają żadnych ostrych kątów jak np. Casa Milà. Najbardziej kontrowersyjna i masowo odwiedzana przez turystów jest katedra Sagrada Familia, której budowę rozpoczęto w 1882 roku, niestety nigdy jej nie ukończono. Warto też zajrzeć do parku Guell, gdzie znajduje się najdłuższa ławka na świecie - o dziwo jest bardzo wygodna, mimo nietypowego kształtu. W parku można też zobaczyć słynną rzeźbę, tego samego autora - kolorową mozaikę w kształcie salamandry. Innym zachwycającym miejscem w Hiszpanii jest Lloret de Mar - miasto położone na wybrzeżu Morza Śródziemnego. Oprócz wędrówek po klifach, z których można podziwiać przepiękne widoki na morze, polecam także spacery po uroczych wąskich uliczkach tej miejscowości, gdzie aż się roi od małych sklepików. Będąc w Lloret de Mar, nie da się przeoczyć ogromnego targu, oferującego przejezdnym bogactwo hiszpańskich owoców. Lloret to miasto nastawione przede wszystkim na turystykę, zatem nic dziwnego, że spotkałam tam wielu Polaków, Francuzów, Niemców i Włochów. Miasto żyje imprezami często trwającymi do samego rana. Według mnie, w Katalonii nie sposób się nudzić. Mam nadzieję, że będzie mi dane jeszcze powrócić w opisywane miejsca. Marta Nowakowska z klasy II a Strona 11 z 17

12 UJAWNIAMY TALENTY I ZAINTERESOWANIA BREAKDANCE Breakdance, inaczej Bboying to specyficzny rodzaj tańca połączony z akrobatyką. Jest to taniec z dużą ilością elementów sprawnościowo-siłowych i kroków w parterze, czyli rękami i nogami (a często całym ciałem) na ziemi. Osoba tańcząca breaka to B-boy (czyt. Biboj) jeżeli jest to mężczyzna lub B-girl (czyt. Bigerl) jeżeli jest to kobieta. Bboying jest jednym z czterech podstawowych elementów kultury hip hopu zaraz obok rapu, DJingu oraz graffiti. Ruchy w breakdance dzielimy na cztery podstawowe elementy toprock, power moves, freeze i footwork: Toprock-dynamiczne kroki taneczne łączone z gestykulacją. Toprock jest wstępem do każdego wyjścia na parkiet. Aby dobrze wykonywać top-rock, trzeba przede wszystkim wykonywać go dynamicznie i jednocześnie w rytm muzyki. Przykłady podstawowych toprocków to: Indian Step, Crossower i Salsa Step. Power Moves- najefektowniejsza oraz najtrudniejsza część breakingu. Wymagają one dużej sprawności fizycznej ze względu na ich wysoce akrobatyczny charakter. Wymagają jednocześnie siły, gibkości, kondycji, poczucia ciała w przestrzeni oraz zaangażowania i szczególnie umiejętności samoasekuracji. Przede wszystkim jednak zaangażowania i dużo dłuższego treningu niż w przypadku innych elementów. Przykłady głównych powerów to: Windmill (Bary), Thomasy i Twistery. Freeze figura statyczna, polegająca na "zastygnięciu" w konkretnej pozycji na kilka sekund n.p.: Baby Freez, Skorpion i Texas. Footwork kroki taneczne, najczęściej wykonywane z pozycji przysiadu podpartego. Aby dobrze wykonywać zarówno footwork jak i inne figury, trzeba wypracować flow czyli płynność ruchów. Słowem nie wystarczy nauczyć się Strona 12 z 17

13 UJAWNIAMY TALENTY I ZAINTERESOWANIA konkretnego ruchu, aby go dobrze wykonywać, należy jeszcze wykonywać go płynnie i bardzo dynamicznie. Np.: Six Step, Zulu Spin oraz Swipesy. Dlaczego wybrałem breakdance? Ponieważ lubię nietypowe zainteresowania, jest to sport wymagający wielu ćwiczeń siłowych, kondycyjnych. Składają się na niego elementy, które trzeba często powtarzać, żeby wykonać je perfekcyjnie, przyznacie, że jest to wyzwanie. Na mój wybór miało wpływ przede wszystkim zamiłowanie do muzyki. Większość szkółek tańca nie uznaje bboyingu, ponieważ,,jest to taniec uliczny wymyślony przez dawne amerykańskie gangi i ten taniec to nic innego jak niebezpieczne ewolucje nie mające większego sensu. Nie zgadzam się z powyższą opinią, ale prawie wszędzie wam tak powiedzą. Dla zainteresowanych zapraszam do studia Inspirations Dance Center przy ul. Powstańców Warszawy. Następna najbliższa szkółka, gdzie można uczyć się breaka znajduje się dopiero w Warszawie. Koszty nauki są niewielkie, a jeśli nie boicie się wysiłku fizycznego i kilku siniaków, to czeka was dobra zabawa. Patryk Czarnecki z klasy II a Strona 13 z 17

14 NA SPORTOWO (Para)olimpiada Pierwsza paraolimpiada miała miejsce w 1960 roku w Rzymie. Wzięło w niej udział 400 uczestników z 23 krajów. W 1976 roku odbyła się pierwsza paraolimpiada zimowa. Od 1988 roku igrzyska paraolimpijskie organizowane są w tym samym miejscu, co igrzyska olimpijskie. W dniach od 29 sierpnia do 9 września mogliśmy kibicować niepełnosprawnym sportowcom na Paraolimpiadzie, która odbyła się w stolicy Wielkiej Brytanii - Londynie. Uczestniczyły w niej 164 reprezentacje różnych państw, czyli o 14 więcej niż w Pekinie sportowców, w tym po raz pierwszy przedstawiciel Korei Północnej, walczyło o medale w 20 dyscyplinach i 503 konkurencjach. W Pekinie tylko 5 spośród 30 polskich medali było złotych; teraz aż 14 spośród 36. Poza nimi do kraju nasi reprezentanci przywieźli jeszcze 13 srebrnych oraz 9 brązowych medali. Polacy ustanowili też 10 rekordów świata. Pod względem zdobytych medali zajęliśmy 9 miejsce. Nic więc dziwnego, że kilkuset kibiców zgotowało powracającym sportowcom entuzjastyczne powitanie na lotnisku w Warszawie. Niemilknące brawa i okrzyki "Dziękujemy, dziękujemy" zagłuszały i przerywały słowa, kierowane do sportowców przez witających. Jesteśmy dumni. Szkoda jednak, że w polskiej telewizji, tych niezwykle istotnych wydarzeń sportowych, nie transmitowano. Można je było zobaczyć tylko w stacjach zagranicznych. Dobrze, że chociaż Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski na swojej oficjalnej stronie internetowej udostępnił przekaz 580 godzin zawodów. Aleksandra Tokarska z klasy II a Strona 14 z 17

15 PO PROSTU PYSZNE Tiramisu Skąd pochodzi deser Tiramisu? Nazwa mówi sama za siebie. Tiramisu, tłumaczone dosłownie z języka włoskiego, oznacza: "podnieś mnie na duchu" - i ten pyszny włoski deser czyni dokładnie to, sprawiając, że czujesz się jak w niebie. Jego nazwa pochodzi od składników, bogatych w energię: jajka, cukier, kawa i mascarpone. Istnieje wiele legend związanych z Tiramisu. Niektórzy twierdzą, że pierwsze Tiramisu zostało przyrządzone w Sienie, przez tamtejszych mistrzów cukiernictwa, w XVI wieku, aby uczcić przybycie Księcia Toskanii, Cosimo III de Medici. Inna legenda podaje, że w czasach Renesansu, Tiramisu uważane było za skuteczny afrodyzjak i dlatego przyrządzane było przez Wenecjan dla kochanków na noc, aby zapewnić im energię. Niezwykle popularny we Włoszech, ten klasyczny deser nigdy nie powszednieje - od swojej oryginalnej - kawowej wersji do licznych niesamowitych odmian, zarówno słodkich jak i pikantnych! Dzisiaj Tiramisu jest symbolem prawdziwych Włoch. Drodzy czytelnicy,jeśli chcecie spróbować, podajemy przepis (wersja słodka ). Składniki: 3 żółtka 0,5 szklanki cukru 250g serka mascarpone 0,5 l śmietany 30% lub 36 % śmietanfix 2 paczki podłużnych biszkoptów 3 łyżeczki kawy rozpuszczalnej 1 kieliszek amaretto Sposób przygotowania: Ubić żółtka z cukrem. Dodać porcjami serek mascarpone. Oddzielnie ubić śmietanę ze śmietanfixem, dodać ją porcjami do ubitych żółtek. Przygotować ok. 0,5 l posłodzonej kawy i amaretto. Wystudzoną kawą nasączyć 1 paczkę biszkoptów i ułożyć na prostokątnym naczyniu. Posmarować połową masy i ułożyć drugą warstwę nasączonych biszkoptów. Posmarować resztą masy i posypać kakao. Przechowywać w lodówce. Smacznego! Marta Nowakowska i Dominika Konwerska z klasy II a Strona 15 z 17

16 DODATEK JĘZYKOWY Teenager s talk The Diary of the teenager girl Have you ever dreamt about splendid holidays? I think you have. Has your holiday, you had dreamt about, ever come true? I believe it has. Now, I want to share my memorable holidays with you. Believe, it was my the most beautiful time I had ever had. Our car was rumbling through the German night. My family was moving towards the border of France. I couldn t sleep because I was looking forward to seeing one of the most amazing cities in Europe Paris. When we came there I found out that people were nice and friendly there, The Eiffle Tower the symbol of the capital city- as beautiful as I expected as well as Notre Dame. I fell in love at first sight with this city, but to be precise I was very impressed with colourful streets, buildings and chic clothes. It felt dead cool. I hope to come back someday. After approaching the border of Italy, this country emerged in front of us with its perfect beauty; little costal resorts, small towns crammed full of bright restaurants, cafes and wine bars, the blue Mediterranean Sea, pretty houses and ships. To make the picture of my holidays completed I must add Spain. Lloret de Mar, that we visited, was full of young people who were willing to give parties all night long. This town has never slept. In Barcelona I saw Sagrada Familia- the church designed by Antonio Gaudi. I was shocked how much afford and time was needed to create something like this. It hasn t been finished since now. If you look at the map further south you can notice that it isn t far away from Africa, so we took the ferry to Egypt. Marsa Alm, where we stayed, is the wildest part of the country. You can dive and see plenty of fish in the sea- red, blue, yellow spreading like a rainbow in the sky. Our hotel turned out absolutely great.- some discos every night, fizzy drinks, and access to the big swimming pool. Dark skinned Egiptian added an exotic flavour to the local culture. I met amazing friends. This holidays combined everything what I really love- sun shining, variety of culture with warm, mild climate. Dominika Konwerska z klasy II a Strona 16 z 17

17 DODATEK JĘZYKOWY Мой первый день в школe Мой первый день в школe. Я вошла в класc поздоровалась сo cвoими друзьями и сeла за парту. Наш первый урок с нашим руководителем прошёл очень хорошо. Каждый вспоминал и рассказывал, что делал на летних каникулах, как было весело и здорово. Потом перешли к классному заданию. Руководитель попросил сделать проект. Мы поделились на пары и написали его. Прозвенел звонок и все вышли на перерыв. Я очень соскучилась за своими друзьями и поэтому так быстро пролетело время. Eliza Redłowska z klasy II a Die schönsten Städte in Bayer n Wenn ihr eine Reise nach Deutschland vorhabt, dann schlage ich vor, das schönste Bundesland Deutschlands zu besuchen und zwar: BAYERN! München- ist die Haupstadt von Bayern. Es hat 1,3 Milionen Einwohner. Alle Touristen kennen das Oktoberfest, das größte Volksfest der Welt. Nünberg- ist die zweitgrößte Stadt in Bayern. Es hat 116,317 Tausend Einwohner. Nünberg ist berühmt von Nürnberger Prozess, außerdem gibt es dort viele historischen Denkmäler. Regensburg- Es hat 575,407 Tausend Einwohner und ist ein wichtiges Lernzentrum. Hier hat Papst Benedikt XVI studiert. Maria Sadowska z klasy III b Strona 17 z 17