Touch the Future. Serwery Blade nowej generacji. Intel Xeon E5 HP Blade Gen 9

Transkrypt

1 Touch the Future Serwery Blade nowej generacji Intel Xeon E5 HP Blade Gen 9

2 Serwery Blade nowej generacji Poznajcie Intel Xeon E5 W trakcie pierwszej części spotkania poruszone zostały tematy związane z najnowszymi trendami na rynku rozwiązań serwerowych. Zaprezentowano nowy procesor Intel Xeon E5 w wersji trzeciej, który został wprowadzony na rynek we wrześniu 2014 roku. PROWADZĄCY Jacek Hadryś, Business Development Specialist Pracuje w dziale zajmującym się współpracą z dużymi producentami sprzętu, w tym z firmą HP, we współpracy z którą przygotowano niniejsze seminarium. W ostatnim czasie firma HP zdecydowała się diametralnie zmienić portfolio rozwiązań serwerowych. Powodem tych zmian było wprowadzenie na rynek zaprojektowanego w architekturze Haswell procesora Intel Xeon E5 w wersji trzeciej oraz - co bardziej istotne w dłuższej perspektywie czasu ogólnej zmiany w sposobie projektowania architektury centrów danych. W powszechnym obiegu coraz częściej mówi się o architekturze definiowanej programowo (SDI, Software Defined Infrastructure) oraz rackowalnej architekturze skalowanej (RSA, Rack Scalability Architecture). To właśnie tym technologiom inżynierowie IT firmy Intel poświęcają najwięcej uwagi, a efektem prowadzonych przez nich prac jest gotowe portfolio nowych rozwiązań serwerowych. Zanim jednak o tym, spróbujmy zilustrować dzisiejsze zjawiska dotyczące rynku rozwiązań klienckich. Wszyscy zdążyliśmy się już przyzwyczaić, że każdego dnia mamy do dyspozycji bardzo dużo różnych urządzeń mobilnych komputerów przenośnych, smartfonów, tabletów. W codziennym coraz częściej użytku pojawia się mobilna elektronika użytkowa (internet rzeczy) pod postacią inteligentnych zegarków, bransoletek do monitorowania czynności życiowych i innych tego typu urządzeń, mających bardzo praktyczne zastosowania. W tym kontekście nasuwają się dwie dygresje. Pierwsza związana jest ściśle z zachodzą- cymi zmianami pokoleniowymi, które istotnie wpływają na sposób w jaki rozwijają się urządzenia klienckie. Młodzi ludzie, którzy dzisiaj zaczynają wkraczać w świat biznesu, stają się świadomymi konsumentami i pracownikami, mają znaczący wpływ na to, w jaki sposób tworzone są produkty na rynku IT. Co warte odnotowania, proces ten przebiega bardzo dynamicznie. Jeszcze 2-3 lata temu na rynku odnotowywano dynamiczny wzrost sprzedaży tabletów, sięgający od kilkudziesięciu do kilkuset procent w skali roku. Obecnie widać tutaj wyraźne spowolnienie, a ostatnie prognozy przewidują jedynie kilkuprocentowy wzrost tabletów w udziale sprzedaży, przy czym wzrost ten w dużej mierze będzie determinowany wymianą starego sprzętu na nowy, a nie rozszerzaniem się samego rynku tabletów. W tym obszarze Intel koncentruje się na rozwiązaniach typu 2 w 1, które łączą w sobie korzyści związane z pracą na klasycznym laptopie z możliwością przekonwertowania (przekształcenia) go w pełni funkcjonalny tablet. Z perspektywy Intela jest to najbardziej istotny kierunek rozwoju urządzeń klienckich, a efektem prac nad tego typu rozwiązaniami jest wprowadzenie na rynek nowego procesora Core M, który łączy dwa ze sobą dwa światy - ogień i wodę, czyli wysoką wydajność z możliwością budowania małych konstrukcji sprzętowych, pozbawionych elementów ak- 2

3 tywnego chłodzenia (wiatraków odprowadzających ciepło). Warto pamiętać o tym, że młodzi ludzie, którzy wkraczają na rynek pracy, funkcjonują w firmach w odmienny sposób niż jesteśmy do tego przyzwyczajeni, a mnogość dostępnych rozwiązań istotnie wpływa na funkcjonowanie środowisk IT w przedsiębiorstwach. Obecnie mówi się, że w ciągu najbliższych lat, liczba urządzeń podłączonych i generujących ruch w internecie wyniesie ponad 50 miliardów. Szacuje się, że w okresie od 2010 do 2020 roku ilość przetwarzanych danych wzrośnie 50-krotnie, a to bezpośrednio przełoży się na wyższy poziom wykorzystania serwerów. Kolejnym znakiem czasu jest zjawisko, zgodnie z którym w ciągu kilku najbliższych lat obciążenie serwerów będzie 7-krotnie większe, niż obecnie. Istnieje ryzyko, że zmiany te przyniosą pęknięcie między oczekiwaniami biznesu, a tym co dzieje się dzisiaj po stronie budowania infrastruktury i tym, za co odpowiada dział IT. Stąd też konieczność modyfikacji architektury centrów danych, aby w pełni odpowiadała ona obecnym i przyszłym wymaganiom biznesu. Potrzeby te związane są przede wszystkim z analityką dużych zbiorów danych (big data). Organizacje muszą gromadzić i przetwarzać coraz większą ilość danych biznesowych, informacji o społeczeństwie, czy też zachowaniach konsumentów. Dane te łączy jedna wspólna cecha są nieustrukturyzowane, ale z drugiej strony muszą być szybko i efektywnie przetwarzane, aby spełnić oczekiwania klientów biznesowych. Czas i jakość tego przetwarzania jest kluczowa z perspektywy skutecznego podejmowania decyzji. W ostatnim czasie można zauważyć potrzebę budowania przewagi konkurencyjnej w oparciu o dział IT. Prawdopodobnie, już za kilka lat możemy mieć do czynienia z nowymi światowymi liderami w biznesie, ale dotyczy to wyłączenie tych przedsiębiorstw, które będą potrafiły poradzić sobie z analityką dużych zbiorów danych (big data). To właśnie z tego powodu uważa się IT jako jeden z kluczowych elementów budowania przewagi konkurencyjnej przez firmy. Oczekiwania biznesu względem IT wydają się być jasno zdefiniowane: systemy i dane muszą być dostępne zawsze i wszędzie, infrastruktura IT powinna być w maksymalnym stopniu wykorzystywana, przy zachowaniu wymaganego poziomu bezpieczeństwa oraz maksymalnej standaryzacji całego środowiska informatycznego w przedsiębiorstwie. Stosowane w firmie rozwiązania IT powinny być elastyczne, tak aby można je było łatwo i szybko adaptować do zmieniającego się otoczenia i potrzeb biznesu. Dla IT oznacza to duże wyzwania, o których już dzisiaj warto rozmawiać, także w kontekście tego, jak powinna wyglądać architektura serwerów w przyszłości. Na tym zagadnieniem pracują Intel, HP oraz inni producenci sprzętu. Celem tych prac jest zaprojektowanie architektury IT, która będzie odpowiedzią na współczesne wyzwania biznesu, a jednocześnie będzie to rozwiązanie, na które będzie stać nas jako społeczeństwo (ludzkość). Faktem bowiem jest, że IT już dawno stało się zauważalnym elementem w pozycjach kosztowych i planowania budżetów. W środowisku IT funkcjonuje koncepcja, która zakłada uelastycznienie istniejących centrów danych, tak aby w większym stopniu odpowiadały oczekiwaniom biznesu. Środkiem do realizacji tego celu ma być wprowadzenie warstwy zarządzającej (orkiestrującej) całością zasobów serwerowych takich jak procesory, pamięć operacyjna, macierze dyskowe, karty sieciowe, a nawet całe sieci komputerowe. Wszystkie te elementy mają być zarządzane przez dedykowane oprogramowanie, które ułatwi wdrażanie systemów oraz poprawi ich elastyczność w istniejących centrach danych. We wrześniu 2014 roku firma Intel wprowadziła na rynek procesor Xeon E5 z serii 2600 oparty na nowej architekturze Haswell. Jest to już trzecia wersja procesora Xeon E5 dedykowanego dla serwerów dwuprocesorowych. Nowy procesor oferuje nawet 70% wzrost wydajności w porównaniu z poprzednikiem. Tak wyraźnie zauważalny wzrost udało się Intel Xeon 5 - naważniejsze cechy 3

4 Różnica w wydajności pomiędzy pamięcią DDR4 i DDR3 uzyskać dzięki zastosowaniu wielu nowych rozwiązań i technologii, choćby takich jak druga wersja rozszerzeń AVX (Advanced Vector Extensions). Jest to zestaw instrukcji, które wspierają operacje na liczbach całkowitych oraz liczbach zmiennoprzecinkowych. Nowy procesor cechuje się mniejszym zapotrzebowaniem na energię m.in. dlatego, że poszczególne rdzenie procesora mogą pracować w różnych stanach napięciowych. Mamy więc tutaj do czynienia z wyraźnym wzrostem efektywności energetycznej. Moc rdzenia procesora jest dynamicznie dostosowywana do obciążenia, co pozwala w większym stopniu optymalizować pobór prądu przez procesor. Nowy proces wprowadza szereg rozwiązań, które wspierają zarządzanie (orkiestrację) na poziomie centrum danych oraz rozwiązania stosowane w architekturze definiowanej programowo (SDI). Przykładem może być tutaj technologia Cache Quality of Service, która w inteligentny sposób kieruje dane do pamięci podręcznej najbliżej rdzenia, w którym wykonywana jest aplikacja. Innymi słowy, chodzi o to, aby przetwarzane dane trafiały jak najbliżej rdzenia procesora, w którym w danym momencie są one najbardziej potrzebne. Zwiększenie wydajności nowych procesorów przełożyło się bezpośrednio na wyniki testów wydajnościowych (benchmarki). Rozwiązania dwuprocesorowe firmy Intel, oparte na nowych procesorach Intel Xeon E5, pobiły 27 światowych rekordów wydajności, włączając w to testy uwzględniające efektywność energetyczną serwera. Oto kilka faktów. W ramach aplikacji Cloudera Hadoop udało się uzyskać nawet 110% wzrost wydajności, jeśli chodzi o przetwarzanie dużych zbiorów danych (big data). Kolejny sukces to 47% wzrost wydajności nowych rozwiązań opartych na procesorze Intel Xeon E5 v3 w zadaniach związanych z analizą obrazów medycznych. Nowy procesor uzyskał nawet 54% skok wydajności w teście SunGard, opartym na aplikacji do analizy ryzyka finansowego, oraz o 78% lepszy wynik w benchmarku aplikacji służącej do analizy mechaniki płynów. Wyniki te pokazują, że najnowsze rozwiązania przynoszą istotny wzrost wydajności w systemach stosowanych w produkcji oraz w jednostkach badawczych. I choć takich przykładów można mnożyć, na koniec dodajmy jeszcze, że nowy procesor uzyskał 36% wzrost wydajności jako element serwerów w instalacjach telekomunikacyjnych. Procesor Intel Xeon E5 v3 ma zaszytych szereg technologii (instrukcji), które wspierają różnego rodzaju obliczenia. Wspomnieliśmy wcześniej o zestawie rozszerzeń AVX, które umożliwiają szybsze wykonywanie operacji na liczbach całkowitych i zmiennoprzecinkowych. Na rynek wprowadzona została nowa wersja Node Managera, czyli systemu, który w połączeniu z Data Center Managerem, odpowiada za zarządzanie i śledzenie efektywności energetycznej i termiki instalacji serwerowej. Nowy procesor wprowadza obsługę pamięci DDR4 (o czym szerzej za chwilę) oraz wsparcie dla operacji dyskowych takich jak deduplikacja, provisioning, czy też tiering, włącznie 4

5 z nowymi instrukcjami sprzętowego szyfrowania danych za pomocą algorytmu AES. Po stronie rozwiązań sieciowych mamy tutaj dwa nowe rozwiązania: możliwość instalowania kart 40 Gb/s sieci Ethernet oraz obsługę technologii Flow Director, która działa nieco podobnie jak Cache Quality of Service, i umożliwia kierowanie pakietów z kart sieciowych do pamięci podręcznej rdzenia procesora, w którym uruchomiono aplikację, przetwarzającą te dane (grafika 2). Jak już zostało wspomniane, nowe procesory Intel Xeon E5 z serii 2600 obsługują pamięci DDR4. Co warte odnotowania, i dla niektórych pewnie mocno zaskakujące, procesory te obsługują wyłącznie pamięci DDR4 i żadnych innych. Zastosowanie tego typu pamięci daje wyraźny wzrost wydajności i podniesienie efektywności energetycznej całego serwera. Pamięci DDR4 zapewniają ponad 40% szybszy dostęp do pamięci przez kontroler procesora (większa przepustowość), a przy tym mogą być gęściej obsadzane w serwerze, bez dużej utraty częstotliwości. Doskonale wiadomo przecież, że montaż kolejnych kości RAM w serwerze powoduje spadek częstotliwości pracy tych pamięci. W przypadku modułów DDR4, spadek ten jest dużo późniejszy i mniej zauważalny, przez co efektywność takiego rozwiązania jest znacznie większa. Pamięci DDR4 pobierają nieco mniej prądu i pozwalają na zastosowanie znacznie wyższych częstotliwości taktowania. Warto odnotować, że w zależności od producenta oraz jakości, ceny pamięci DDR4 są nawet 30-50% wyższe niż DDR3. Kwota, jaką musimy wydać na pamięć, stanowi jednak tylko ułamek całości kosztów zakupu serwera. DDR4 to nadal nowy standard i w miarę upływu czasu, ceny kości będą sukcesywnie spadać. Wydaje się więc, że korzyści, jakie przynosi technologia DDR4, przeważają nad nieco wyższymi kosztami ich zakupu. Na koniec spotkania spróbowaliśmy przyjrzeć się zależnościom między poszczególnymi elementami serwera, w rozwój których firma Intel ma istotny wkład, przez wprowadzanie na rynek różnego rodzaju innowacyjnych technologii i rozwiązań. Za przykład posłuży nam znany ze świata analityki dużych zbiorów danych test wydajnościowy TerraSolid. Polega na przesortowaniu 1 TB danych w jak najkrótszym czasie. W przypadku klasycznego rozwiązania serwerowego, wprowadzonego na rynek cztery generacje wstecz (Intel Xeon serii 5600, dyski magnetyczne, 1 Gb/s Ehternet), ukończenie testu zajmowało około 4 godzin. Decydując się na zastosowanie najnowszych modeli procesora, szybkich dysków SSD oraz kart sieciowych 10 Gb/s Ethernet udało się skrócić czas wykonania tego testu do 10 minut. Przykład ten pokazuje, jak w tym krótkim okresie czasu bardzo zmieniła się technologia, która spowodowała wzrost wydajności serwerów, a w rezultacie zwiększenie szybkości przetwarzania danych. Największe różnice na tym polu widać dzięki zastosowaniu szybkich dysków SSD. Podsumujmy zatem. Intel wprowadził na rynek nowy procesor z serii Xeon E5 z rodziny To trzecia wersja tego procesora dostępna w sprzedaży. Powodem pojawienia się nowego układu na rynku był naturalny rozwój procesorów, które muszą być coraz wydajniejsze, a przy tym charakteryzować się mniejszym zużyciem prądu. Z drugiej strony, wraz z procesorem Xeon E5 v3, Intel wprowadza wiele nowych rozwiązań, które wspierają budowanie nowoczesnych centrów danych, projektowanych w oparciu o koncepcję SDI oraz konwergentne narzędzia do zarządzania infrastrukturą centrum przetwarzania danych takie jak HP OneView. Po więcej danych na ten temat odsyłamy na stronę Intel IT Center Connect (itcenterconnect.intel.com/pl/), gdzie warto zarejestrować się, aby raz w miesiącu otrzymywać newsletter z informacjami dotyczącymi technologii Intela skierowanych do klientów biznesowych, ze szczególnym naciskiem na rozwiązania serwerowe. Zachęcamy również do odwiedzenia strony ark.intel.com, na której znajdziemy wszelkie informacje na temat produktów firmy Intel. Wystarczy wpisać część numeru procesora, tudzież innej nazwy identyfikującej danych podzespół, aby wyszukać odpowiedni produkt. Strona ta udostępnia podstawowe informacje na temat procesorów, płyt głównych i pozostałych produktów firmy Intel. Znajdziemy tutaj szczegółowe specyfikacje (skrypty, skoroszyty) ilustrujące architekturę procesorów. Warto wspomnieć, że zawartość witryny dostępna jest także w aplikacji na urządzenia mobilne (Android, ios), dzięki czemu zawsze możemy mieć pod ręką informacje dotyczące technologii Intela, a zwłaszcza sprzedawanych przez tę firmę procesorów. 5

6 Serwery Blade nowej generacji HP Blade Gen 9 Zapraszamy do odbycia kosmicznej podróży po niespotykanych nigdzie indziej innowacjach i nowoczesnych technologiach firmy HP. Tematem przewodnim spotkania są serwery kasetowe (blade), z których HP jest najbardziej dumne, a jednocześnie ma w nich największy udział w rynku. W trakcie seminarium przedstawimy, co nowego pojawiło się w technologii serwerów kasetowych oraz opowiemy, jak firma HP przygotowała się na nadchodzący w niedalekiej przyszłości wybuch ilości informacji, danych w sieci i niezliczonej liczby smartfonów, tabletów i mobilnych urządzeń inteligentnych. PROWADZĄCY Mateusz Maciejewski, konsultant techniczny HP W 2005 roku żegnaliśmy naszego wielkiego rodaka, Jana Pawła II. Na slajdzie widać, jak przebiegało to smutne dla wszystkich wydarzenie w Rzymie. Na kolejnym slajdzie mamy już 2013 rok i dużo weselszą uroczystość, czyli powitanie nowego, obecnie urzędującego, Papieża Franciszka. Te dwa obrazy doskonale ilustrują, jak dynamicznie zmienia się świat i to, o czym mówił w swoim wystąpieniu Jacek Hadryś z Intela, że już dzisiaj mamy do czynienia ze swego rodzaju wybuchem informacji oraz liczby urządzeń w sieci (grafika 1). HP, dzięki nowym procesorom Intela, jest w stanie poradzić sobie z rewolucją internetową, z wybuchem informacji. Z drugiej strony pracownicy firmy HP doskonale wiedzą, że aby było to możliwe, konieczne jest lepsze wykorzystanie tych procesorów, ich mocy obliczeniowych oraz technologii dostępnych już dzisiaj na rynku. Aby zrealizować te założenia, konieczne jest wdrożenie nowej architektury serwerów oraz zdefiniowanie na nowo sposobu obsługi aplikacji i obciążeń. W HP zmiana ta określana jest mianem Nowy styl IT. Nowy styl IT to nie tylko innowacyjne technologie, ale także nowe podejście pracowników HP do sposobu prowadzenia biznesu. I choć jest to nieco mniej istotne z perspektywy dzisiejszego spotkania, w tym miejscu należy wyraźnie podkreślić, że nowa strategia HP oznacza realne zmiany w kierunku innowacji i nie jest wyłącznie hasłem marketingowym. HP zmienia się jako firma. Każdego dnia udoskonalamy podejście do prowadzenia biznesu, ale przede wszystkich próbujemy wrócić do korzeni, czyli HP jako firmy na wskroś innowacyjnej. W HP stawiamy na nowe technologie, innowacyjne rozwiązania, i to właśnie nim poświęcone jest dzisiejsze seminarium. HP Moonshot Dwa tygodnie temu HP wprowadziło na rynek nowe serwery, jakich nie ma jeszcze nikt na świecie. Podróż po tych innowacjach rozpoczniemy od systemu HP Moonshot, który co prawda jest już w ofercie HP od około roku i wiele osób mogło o nim wcześniej słyszeć, ale w ostatnim czasie wzbogacił się o kilka nowych 6

7 ciowymi. W nomenklaturze HP serwery systemu Moonshot nazywane są kartridżami. Pojedynczy kartridż ma wielkość dłoni. Obudowa Moonshot, która ma dość specyficzną wysokość 4,3U, zmieści aż 45 takich płyt głównych (serwerów). Dzięki miniaturyzacji firmie HP udało się uzyskać wysoką wydajność całego systemu i ponadprzeciętne zagęszczenie mocy obliczeniowej zamkniętej w pojedynczej skrzynce (grafika 2). HP stosuje kartridże, które mają cztery węzły. Oznacza to, że na jednym fizycznym kartridżu instalowane są cztery procesory, przy czym dla każdego z nich zarezerwowana jest oddzielna pamięć operacyjna, dyski twarde i interfejsy sieciowe. W rezultacie pojedyncza obudowa Moonshot o wysokości 4,3U, pomieści ok. 180 węzłów, czyli inaczej mówiąc 180 jednostek obliczeniowych, czy też nieco upraszczając 180 serwerów. Na każdym z nich możemy zainstalować oddzielny system operacyjny. Warte podkreślenia jest to, że serwery te są od siebie fizycznie odseparowane, a każdy może działać niezależnie od drugiego. Innymi słowy, na jednym węźle możemy zainstalować i uruchomić system operacyjny, podczas gdy drugi, sąsiedni węzeł może pozostawać niewykorzystany (nieaktywny). To naprawdę niesamowite, że w niewielkiej obudowie 4,3U możemy mieć 180 niezależnych od siebie jednostek obliczeniowych! Komunikacja odbywa się za pomocą przełączników sieciowych wyposażonych w interfejsy 10 Gb/s lub 40 Gb/s, które pozwalają zapewnić odpowiednie pasmo dla wszystkich serwerów zamkniętych w obudowie Moonshota. Aby zagwarantować nadmiarowość całego rozwiązania, w każdej obudowie instalowane są dwa Dynamiczny rozwój technologii bardzo dobrze ilustrują dwa powyższe zdjęcia zrobione w 2005 i 2013 na placu Świętego Piotra w Rzymie serwerów (kartridży). Zanim o tym, zacznijmy od przedstawienia definicji Moonshota, czyli tego, w jakiej architekturze został zbudowany i czym różni się od innych rozwiązań serwerowych dostępnych na rynku. HP Moonshot to skrzynka z uwspólnionymi zasilaczami i wentylatorami oraz systemem zarządzania dla serwerów instalowanych z góry. Każdy taki serwer składa się z płyty głównej z zainstalowanymi na niej procesorami, pamięcią operacyjną, dyskami twardymi (zarówno mechanicznymi, jak i SSD), różnego rodzaju specjalizowanymi kartami oraz interfejsami sie- takie przełączniki. Moonshot jest rozwiązaniem klasy Enterprise, a zatem zasilacze, wentylatory oraz moduły komunikacyjne są zwielokrotnione (redundantne). Architektura Moonshota W ramach podsumowania spróbuję jeszcze raz nakreślić architekturę Moonshota, jak pokazano to na załączonej animacji. W pojedynczej obudowie instalowanych jest do 45 kartridży. Obudowa może być zdejmowana na gorąco, a zatem nie jest konieczne wyłączenie Moonshota w trakcie prowadzenia prac serwisowych. Istnieje możliwość wyjęcia z obudowy pojedynczej kasety, podczas gdy pozostałe kartridże dalej przetwarzają dane i wykonują powierzone im obliczenia. Z tyłu obudowy Moonshota zainstalowano moduły komunikacyjne 10 Gb/s lub 40 Gb/s, natomiast z jej przodu umieszczono panel informacyjny, który pokazuje kondycję (stan zdrowia) systemu. Całość rozwiązania uzupełniają wymieniane na gorąco (hot plus) redundantne zasilacze i wentylatory. Do dyspozycji mamy też moduł zarządzania ilo, który 7

8 HP Moonshot - co nowego? pozwala na zdalne łączenie się z Moonshotem dwoma niezależnymi ścieżkami. W tym miejscu spróbujmy zastanowić się, po co w ogóle powstał Moonshot? System ten jest odpowiedzią HP na wybuch informacji oraz coraz większy ruch w sieci, który generują na przykład inteligentne urządzenia mobilne. Systemy Moonshot nazywamy serwerami definiowanymi przez oprogramowanie. Oznacza to, że w przeciwieństwie do tradycyjnych serwerów, które w ofercie mają także konkurenci HP, systemy Moonshot tworzone są pod konkretną aplikację. Zatem, nie można na nich zainstalować czegokolwiek, i wbrew pozorom to właśnie tutaj tkwi siła tego rozwiązania. Dedykowane systemy są zawsze lepsze niż ogólne rozwiązania. Warte podkreślenia jest to, że na serwerach Moonshot nie jest używana wirtualizacja. Serwery tej klasy zostały zaprojektowane zgodnie z hasłem fizykalizacji, czyli tworzenia urządzeń pod konkretną aplikację, w taki sposób, aby dostarczyć jej dokładnie tyle mocy, ile ona potrzebuje. Każdy z dostępnych kartridży Moonshota został stworzony pod ściśle określone zastosowania. Podejście to pozwala lepiej obsłużyć wymagania konkretnej aplikacji dostarczając jej tyle mocy obliczeniowej, ile wymagane jest do ukończenia postawionych przez nią zadań. Podsumujmy. W świecie, w którym wszystko definiowane jest przez oprogramowanie, HP już dzisiaj dysponuje rozwiązaniem nazwanym Software Defined Servers, które zakłada tworzenie i dostarczanie serwerów pod konkretne zastosowania. Portfolio serwerów Moonshot Portfolio serwerów Moonshot otwiera HP ProLiant Moonshot. Jego ogólna nazwa wynika stąd, że jest to pierwszy serwer tej klasy, jaki został wprowadzony na rynek. Serwer ten wykorzystywany jest najczęściej do obsługi stron internetowych. To właśnie na takich Moonshotach hostowane są strony hp.com, z których pewnie nie raz korzystali słuchacze tego seminarium. ProLiant M300 ma nieco mocniejszy procesor, zatem również może służyć do dostarczania stron internetowych. W przypadku świadczenia usług hostingowych i sprzedaży mocy obliczeniowej doskonale sprawdzi się natomiast PrioLiant M350. Serwer ten wyposażono w cztery węzły i został zaprojektowany właśnie pod te konkretne zastosowania. ProLiant M350, dzięki ogromnej gęstości upakowania komponentów, przynosi wysoki zwrot z inwestycji. W jednej obudowie (shocie) mamy ok. 180 serwerów, czyli 180 niezależnych jednostek obliczeniowych, które mogą być wykorzystywane do prowadzenia biznesu (grafika 3). Na serwerze ProLiant M400 zainstalujemy do 64 GB pamięci RAM. Urządzenie to zaprojektowano z myślą o prowadzeniu zaawansowanych obliczeń. Sprawdzi się zatem wszędzie tam, gdzie potrzebujemy dużej ilości pamięci operacyjnej na przykład w różnego rodzaju klastrach obliczeniowych. Hosted Desktop Infrastructure Bardzo specyficznym rozwiązaniem jest ProLiant M700. Serwer ten ma cztery węzły, co oznacza, że w jednym kartridżu mamy cztery niezależne od siebie procesory. Firma HP zaprojektowała M700 z myślą o dostarczaniu hostowanej infrastruktury pulpitów roboczych (Hosted Desktop Infrastructure, HDI). Idea i zastosowanie są więc tutaj takie same jak w przypadku rozwiązań wirtualizacji desktopów (Virtual Desktop Infrastructure, VDI). Pracownicy mają na swoich biurkach wyłączenie terminale (monitor z prostym komputerem), które wykorzystują zamiast stacji roboczych i laptopów. Terminal umożliwia nawiązanie zdalnego połączenia z systemem operacyjnym zainstalowanym na jednym lub kilku centralnych serwerach w centrum danych. Podejście to przynosi szereg korzyści dla firmy i działu IT. Zyskujemy bezpieczeństwo danych; mamy też pewność, że nikt nie ukradnie laptopa. Takim środowiskiem łatwiej jest zarządzać, tworzyć jego kopie zapasowe oraz aktualizować (firmware, zainstalowane oprogramowanie). Tradycyjne systemy VDI oparte są na wirtualizacji. W centrum danych podnoszone są wirtual- 8

9 ne maszyny, do których logują się użytkownicy końcowi (pracownicy). Moonshot nie korzysta z wirtualizacji, i to właśnie w tym tkwi siła tego rozwiązania. Wydajność systemu, rozumiana w dużej mierze jako jakość pracy w środowisku graficznym, jest tutaj dużo wyższa z uwagi na fakt, że zasoby serwera zarezerwowane są wyłącznie dla danego użytkownika. Ten, pracując na terminalu dostarczonym w technologii HDI, nie dostrzega różnicy pomiędzy pracą zdalną a pracą na własnym laptopie czy innym dedykowanym sprzęcie. To właśnie spadek jakości pracy zauważany w środowisku VDI jest wymieniany jako główna bariera, która blokuje upowszechnienie się tej technologii w przedsiębiorstwach. Mimo że sama idea wirtualnych desktopów jest zbawieniem dla biznesu oraz administratorów IT, użytkownicy niechętnie podchodzą do tego typu rozwiązań, bo wiedzą, że będzie im się po prostu gorzej pracować. W przypadku HDI te właśnie problemy nie występują. Jeden węzeł ProLiant M700 ma zainstalowaną kartę graficzną o wydajności porównywalnej do tej z laptopa, na którym prowadzona jest ta prezentacja. Moonshot szyty na miarę Z kolei M800 to rozwiązanie dla przedsiębiorstw, np. firm telekomunikacyjnych, które potrzebują jednostek obliczeniowych zdolnych do przetwarzania (analityki) danych w czasie rzeczywistym, modelowania produktów albo symulowania procesów. M800 może być wykorzystywany do budowania klastrów obliczeniowych. System Moonshot został stworzony po to, aby można było dokładnie zaprojektować, a raczej spersonalizować dane rozwiązanie do obsługi konkretnych obciążeń i ruchu. W tym miejscu można zauważyć podobieństwa do zakupu samochodu. Klient ma do wyboru różne konfiguracje. Może także wprowadzać pewne zmiany (modyfikacje) na żądanie wybierając lub rezygnując z opcji dodatkowych. Tak samo jest z Moonshotem, i co ważne nie jest to stwierdzenie na wyrost. Duże firmy mogą zamówić w HP spersonalizowane rozwiązanie Moonshot definiując własne wymagania odnośnie do zainstalowanych w nim serwerów. Z ilu procesorów ma być zbudowany pojedynczy kartridż? Czy ma mieć kartę grafiki, jakie ma mieć dyski twarde, a ile pamięci RAM? Firma HP jest w stanie dużo szybciej wejść z ofertą na rynek, aby zapewnić klientowi oszczędności, a co za tym idzie lepszy zwrot z inwestycji dzięki dostarczeniu rozwiązania uszytego pod konkretne potrzeby. <śródtytuł>wydajny i oszczędny M710 ProLiant M710 to kolejne specyficzne rozwiązanie w ofercie serwerów Moonshot. Model ten został zaprojektowany na bazie czterordzeniowych procesorów Intel E3, czyli tych samych, który stosowane są w tradycyjnych serwerach. Warto zwrócić uwagę, że przy czterech rdzeniach procesor ten taktowany jest zegarem jedynie 1,8 GHz. To relatywnie niska częstotliwość taktowania, jak na tego typu jednostkę. Co ciekawe, w przypadku wzrostu zapotrzebowania na moc obliczeniową, procesor można przyspieszyć do 3,4 GHz, i tym samym niemal podwoić liczbę wykonywanych przez niego operacji. Nigdy nie słyszałem wcześniej o podobnym procesorze, który umożliwiałby sterowanie zegarem w tak szerokim zakresie taktowania. Portfolio serwerów ProLiant 9

10 ProLiant M710 wyposażono w specjalną, bardzo mocną, bo z serii 5200, kartę graficzną oraz 32 GB pamięci operacyjnej. Na pokładzie znajdziemy dwa zintegrowane porty sieci 10 Gigabit Ethernet. Charakterystyka procesora Intel E3 doskonale wpisuje się w założenia, jakie przyświecały projektantom podczas tworzenia Moonshota. Zastosowany tutaj procesor ogranicza do minimum zużycie energii w przypadku niskiego obciążenia serwera. Jeśli jednak w dowolnym momencie pojawi się duże zapotrzebowanie na moc obliczeniową, serwer będzie w stanie obsłużyć wszystkie żądania klientów. ProLiant M710 wyposażono w specjalną, bardzo mocną, bo z serii 5200, kartę graficzną oraz 32 GB pamięci operacyjnej. Na pokładzie znajdziemy dwa zintegrowane porty sieci 10 Gigabit Ethernet i co warte odnotowania ProLiant M710 to pierwszy serwer Moonshot, który pozwala na uruchamianie systemu operacyjnego z macierzy dyskowej, takiej jak HP 3PAR StoreServ 7200 lub Powiedzmy to jeszcze raz: żaden wcześniejszy serwer Moonshot nie umożliwiał uruchamiania systemu przez iscsi, a tutaj mamy możliwość startu z macierzy dyskowej. Jest to odpowiedź na sugestie klientów, którzy zwracali uwagę na zastosowanie w serwerach tylko jednego dysku, bez zabezpieczenia RAID, co mogło prowadzić do utraty ciągłości pracy systemu w przypadku awarii. Obecnie HP nie oferuje możliwości mieszania kilku różnych typów serwerów w obudowie Moonshoot. Systemy Moonshot mogą być zamawiane wyłącznie w zestawach po 15, 30 lub 45 w obudowie. Oczywiście, jeśli zachodzi taka potrzeba, w przypadku chęci zakupu większej liczby serwerów, istnieje możliwość przygotowania niestandardowej konfiguracji pod wymagania klienta. Wymaga to jednak kontaktu z menedżerem produktu oraz wcześniejszego przetestowania zamawianej konfiguracji w fabryce HP. To jedyny powód, dla którego HP nie pozwala jeszcze dzisiaj mieszać różnych konfiguracji serwerów między sobą. Ważne jest natomiast to, że na serwerze Moonshot obsługiwane jest wiele systemów operacyjnych, w tym systemy Linux i Windows. Mamy więc tutaj do czynienia z pełnoprawnym serwerem charakteryzującym się ogromną mocą obliczeniową, a co za tym idzie, z wieloma możliwymi zastosowaniami. Przetwarzanie wideo Serwer M710 powstał do transkodowania materiałów wideo. W trakcie przygotowywania się do tego seminarium głośno zastanawiałem się, do czego można byłoby wykorzystać serwer, taki jak M710. Jeden z kolegów zauważył, że jego dzieci nie korzystają już z telewizora, ale odtwarzają transmisje meczów w Internecie. Osobiście nie korzystam z Internetu w domu. Nie byłem więc świadomy tego, że technologia ta rozwinęła się na tyle, że coraz więcej osób korzysta z transmisji online. Firma HP wymyśliła kartridż M710, aby dostawcy usług mogli dostarczać wysokiej jakości wideo, w tym telewizję wysokiej rozdzielczości UltraHD (na horyzoncie mamy już rozdzielczość 4k i 8k) swoim odbiorcom. HP dysponuje dzisiaj gotowym rozwiązaniem, które jest zdecydowanie wydajniejsze niż stosowane dotychczas serwery. Wróćmy jeszcze do serwera M350. Cztery ośmiordzeniowe procesory Intel Atom gwarantują wysoką, upakowaną w jednym kartridżu, moc obliczeniową, którą firmy mogą odsprzedawać innym klientom. W portfolio firmy HP mamy też model M700 do hostowania infrastruktury zdalnych pulpitów (HDI). Liczba zastosowań serwerów Moonshot jest więc bardzo duża. Quo vadis, Moonshot? W Polsce firma HP sprzedała jedynie kilka sztuk serwerów Moonshot. To niewiele, biorąc pod uwagę fakt, że na świecie, a w szczególności w Stanach Zjednoczonych, gdzie skala sprzedaży jest dużo wyższa niż w Polsce, rozwiązanie to cieszy się dużą popularnością. Warto podkreślić, że HP od wielu lat pozostaje liderem na rynku serwerów, a swoją pozycję firma ta zawdzięcza nie tylko atrakcyjnym cenom serwerów, ale przede wszystkim wprowadzanym na rynek innowacjom. Nowe rozwiązania HP są często powielane przez konkurencję. Jednocześnie to HP nadal chce wytyczać ścieżki rozwoju systemów IT. Poza rodziną ProLiant i serwerów kasetowych (blade) to właśnie system Moonshot jest dynamicznie rozwijany i co należy podkreślić już dzisiaj ma praktyczne zastosowania. HP wykorzystuje Moonshota do hostingu swoich stron. Jak już wspomniano, wchodząc na stronę hp.com, korzystamy z Moonshotów. Migracja serwerów WWW do platformy Moonshot podyktowana była oszczędnościami i co warte podkreślenia HP nie zdecydowało się na ten ruch z powodów marketingowych. Należy wyobrazić sobie skalę tego rozwiązania. Każdego dnia serwery HP obsługują setki miliony odsłon. Aby obsłużyć coraz większy ruch na naszych stronach, musielibyśmy albo rozbudować centrum danych, kupując kolejne serwery stelażowe, albo zainwestować pienią- 10

11 dze w system Moonshot, który w jednej szafie serwerowej o wysokości 45U (to ta nieco większa niż standardowa) pozwala zainstalować na przykład 10 skrzynek HP Moonshot o wysokości 4,3U każda. W pojedynczej szafie stelażowej jesteśmy w stanie zainstalować niesamowitą ilość mocy obliczeniowej. Przyznaję: mamy tutaj do czynienia z serwerami przeznaczonymi do uruchamiania stron internetowych, a więc nie powinny być one używane w innych zastosowaniach. Jeśli jednak mamy potrzebę hostowania stron, biorąc pod uwagę ekonomię i wykorzystane technologie, to właśnie system Moonshot pozwala w największym stopniu tę potrzebę zaspokoić. Zachęcam do zapoznania się z artykułem dotyczącym instalacji serwerów w witrynie hp.com, gdzie opisujemy szczegóły tego wdrożenia oraz pokazujemy, jak dużo udało nam się zaoszczędzić wybierając właśnie Moonshota. Innowacje HP HP jest liderem rynku serwerów, bowiem naszej firmie udaje się budować przewagę technologiczną nad konkurencją. Po kilku latach przestoju, począwszy do 8. generacji serwerów, firma wraca do swoich korzeni, stając się organizacją, która stawia na innowacje. Przypomnę, że HP miała kiedyś w logo słowo Invent. Bardzo ważne jest to, że HP ma najbogatsze portfolio produktów na rynku, dzięki czemu możemy dostarczyć klientom rozwiązania, których potrzebują, zaczynając od tradycyjnych, stelażowych serwerów oznaczonych przyrostkiem DL oraz ML. Są to serwery wolnostojące typu wieża (tower), które w prosty sposób można przekształcić i zainstalować w szafie serwerowej (rack) (grafika 3). Oferta HP obejmuje także popularne na świecie serwery kasetowe oraz serwery do tworzenia klastrów obliczeniowych z linii SL i Apollo. Portfolio HP uzupełnia jedyny w swoim rodzaju system HP Moonshot, o którym opowiedziałem już w trakcie tego seminarium. Z rozwiązań do zastosowań krytycznych mamy serwery Integrity oraz nowe serwery HP DragonHawk. W rozwiązaniach tych przeniesiono pewne funkcjonalności z procesorów Itanium do świata x86, np. możliwość łączenia serwerów fizycznych w jednostki logiczne. To fascynująca technologia, o której opowiem jednak innym razem. W trakcie tego spotkania chciałbym skupić się na serwerach kasetowych, ale zanim o tym, spróbuję powiedzieć jeszcze dwa słowa o serwerach stelażowych w ofercie HP. Historia innowacji HP 11

12 ProLiant - rodzaje serwerów Serwery stelażowe 9. generacja serwerów stelażowych została wprowadzona na rynek wraz z nowymi procesorami Intel E5 w wersji 3. Zmiana ta przyniosła odświeżenie portfolio produktów HP. Od teraz podstawowe serwery HP oznaczane są dwoma cyframi (dziesiątki). Są to najtańsze rozwiązania, przeznaczone dla firm rozpoczynających działalność i małych oddziałów większych przedsiębiorstw. Serwery z linii 100, np. DL160 oraz DL180, to również ekonomiczne rozwiązania, skierowane do zastosowań, w których nie jest wymagana duża ilość pamięci operacyjnej czy też nadmiarowe zasilacze. Praktycznym przykładem zastosowania serwera z linii 100 może być serwer zarządzający dla centrum danych. Z drugiej strony, serwery DL160 doskonale nadają się do budowy klastrów obliczeniowych, gdzie liczy się wysoka moc procesora, ale nie jest wymagana wysoka dostępność poszczególnych komponentów. Seria 300 wprowadza paletę bardziej zaawansowanych serwerów, z których najpopularniejsze to modele oznaczone symbolami DL360 oraz DL380. Liczba zmian wprowadzonych w serii 300 w stosunku do poprzedniej generacji tych serwerów jest znacząca. Firma HP zdecydowała się postawić na większą elastyczność i modularność. Przykładem może być usunięcie zaawansowanych kontrolerów dyskowych, które uprzednio były zaszyte w płycie głównej. To dobra wiadomość dla klientów, którzy chcą kupić serwer za nieduże pieniądze, a nie potrzebują w nim drogiego kontrolera. To oczywiście tylko jeden z przykładów, bowiem liczba wprowadzonych zmian nie ogranicza się wyłączenie do kontrolerów dyskowych. W tym miejscu nie będę jednak wchodził w szczegóły. Słowem kluczem jest tutaj modularność. Klient może zamówić serwer z serii 300 już za 10 tysięcy złotych (ceny katalogowe), ale jeśli wyposaży go w dodatkowe opcje (najmocniejszy procesor, więcej pamięci RAM, najwyższy poziom wsparcia technicznego), kwota ta urośnie do 200 tysięcy złotych. W przypadku modelu DL360 oraz DL380 zaczynamy więc od podstawowej konfiguracji, po czym dokładając do niej kolejne elementy, budujemy serwer uszyty na miarę naszych potrzeb. Seria 500 obejmuje czteroprocesorowe serwery przeznaczone do zaawansowanych zastosowań. Wcześniej serwery te były wyposażane w jeden lub dwa procesory na płycie głównej. Podstawowym reprezentantem serii 500 jest model DL580, choć portfolio HP obejmuje także bardziej zaawansowane technologicznie rozwiązania gwarantujące wyższe bezpieczeństwo oraz dostępność, nazywane ogólnie RAS. Serwery te przeznaczone są do zastosowań krytycznych, np. pod bazy danych, czyli wszędzie tam, gdzie wymagana jest duża wydajność przy jednocześnie wysokiej odporności na awarie sprzętowe. Portfolio serwerów stelażowych Zaprezentowane we wrześniu 2014 roku portfolio 9. generacji serwerów stelażowych HP obejmuje m.in. modele DL160 i DL180 z serii 100 oraz DL360 i DL380 z serii 300. Wraz z tą generacją rozwiązań firma HP zrezygnowała z serwerów oznaczonych przyrostkiem E, choć w sprzedaży jeszcze dostępne są takie modele ekonomiczne z 8. generacji. Wraz z nową ofertą HP zdecydowała się przenieść funkcjonalność tych serwerów do modeli z serii 100 oraz 300. Podejście to pozwoliło uprościć portfolio produktowe, a dzięki wprowadzeniu w życie idei modularności, klienci mogą nabyć serwer ekonomiczny (tańszy) lub bardziej zaawansowany (droższy) zaczynając od tej samej konfiguracji bazowej. W 9. generacji serwerów HP wprowadzono także nową wersję sztandarowego serwera ML350, w którym możemy zainstalować niemal 50 dysków twardych o rozmiarze 2,5 cala. Oprócz ogromnej przestrzeni dyskowej ML350 oferuje możliwość instalacji dedykowanych kart graficznych oraz dużej liczby nadmiarowych zasilaczy. Oferta HP obejmuje serwery kasetowe oraz serwery przeznaczone do instalacji w sys- 12

13 temach Apollo zaprojektowanych do budowy klastrów obliczeniowych. HP stawia na innowacje, czego doskonałym przykładem jest model serwera XL730F w 100% chłodzony wodą. W tym miejscu chciałbym opowiedzieć o tym, co zmieniło się w 9. generacji serwerów HP. Najważniejszą nowością jest wprowadzenie procesorów firmy Intel w wersji 3. Do dyspozycji mamy od 4 do 18 rdzeni na procesor i choćby dlatego w dwuprocesorowym serwerze DL380 udało nam się zmieścić tak ogromną moc obliczeniową. Urządzenie wyposażono w podstawowy kontroler dyskowy B140i, który można zastąpić bardziej zaawansowanym modułem, takim jak sprzętowy kontroler Smart Array z obsługą macierzy RAID 5, 6 oraz 2 GB zainstalowanej pamięci podręcznej (cache) (grafika 4). Kontrolery instalujemy w slocie FlexibleLOM bez konieczności zajmowania portu PCI. FlexibleLOM to gniazda na płycie głównej, które pozwalają instalować dodatkowe komponenty serwera, pozostawiając porty PCI do innych zastosowań. Pomimo że na płycie głównej modelu DL380 zainstalowano cztery interfejsy sieciowe w standardzie, serwer dysponuje dodatkowym slotem FlexibleLOM dla karty sieciowej. Innymi słowy, slot FlexibleLOM wydatnie zwiększa liczbę dostępnych interfejsów I/O w urządzeniu. Cechą charakterystyczną modelu DL380 jest możliwość instalacji dużej liczby dysków twardych oraz co ciekawe dostosowanie serwera do pracy w temperaturze 40, a nawet 45 stopni Celsjusza. Jest to światowy trend w centrach danych, w których nacisk kładzie się na oszczędzanie energii. W niektórych konfiguracjach serwery HP są w stanie pracować w tak specyficznych, chciałoby się nawet rzec ekstremalnych warunkach. Software Defined Storage W kontekście zmian zachodzących na świecie, wybuchu informacji oraz wprowadzanych innowacji, chciałbym powiedzieć o czymś, o czym nie wszyscy jeszcze słyszeli, a co z definicji zaszyte jest w serwerach HP. Mowa o funkcjonalności, która pozwala w łatwy i szybki sposób przekształcić serwer w macierz dyskową. Podejście to jest zgodne z hasłem: Software Defined Storage (SDS), które odnosi się do przestrzeni dyskowej definiowanej przez oprogramowanie. Urządzenie DL380 łączy w sobie funkcje serwera i pamięci masowej. Mamy więc do dyspozycji standardowy serwer, który szybko i bez ponoszenia dodatkowych kosztów możemy wdrożyć w funkcji macierzy dyskowej. Typowa architektura centrum danych obejmuje serwery podłączone do wspólnej, zewnętrznej macierzy dyskowej. Koncepcja Software Defined Storage odchodzi od tego tradycyjnego modelu na rzecz wykorzystania serwerów wyposażonych w lokalne dyski w funkcji pamięci masowej. Zmiana ta jest częścią Nowego stylu IT. Standardowy serwer HP może być wyposażony w dużą liczbę dysków oraz wydajny kontroler z ogromną ilością pamięci podręcznej (cache). Przykładowa konfiguracja obejmuje w jednej obudowie ponad 20 dysków SFF (2,5 cala) lub kilkanaście dysków LFF (3,5 cala). Dzięki temu ten sam serwer może być wykorzystywany do przechowywania, serwowania i przetwarzania danych. W jednym pudełku mamy więc wysoką moc obliczeniową i pojemną pamięć masową (storage). Koncepcja Nowy styl IT pozwala, aby na bazie standardowych serwerów tworzyć wysoce dostępne (to bardzo ważne stwierdzenie) macierze dyskowe, przy czym pojedyncze urządzenie służy do prowadzenia obliczeń i uruchamiania aplikacji, ale także przetwarzania, udostępniania i przechowywania danych. StorVirtual VSA Każdy serwer HP 9. generacji z procesorem Intel E5 v3 oraz serwer 8. generacji kupiony po listopadzie 2013 roku objęty jest darmową licencją na oprogramowanie, które pozwala rozszerzyć możliwe zastosowania tych urządzeń o funkcje macierzy dyskowych. Aplikacja ta nazywa się StorVirtual VSA, a darmowa licencja pozwala na utworzenie pamięci dyskowej o pojemności 1 TB netto. Innymi słowy, każdy węzeł takiego serwera może serwować dane w sieci LAN/SAN o rozmiarze 1 TB. Nawet jeśli nie może to być środowisko produkcyjne, zachęcam do uruchomienia takiego rozwiązania na systemie zapasowym lub testowym. Wróćmy jednak do sedna tematu. Serwer ma wbudowaną wirtualną maszynę, która pozwala przekształcić go w macierz dyskową. Maszyna ta zaszyta jest w oprogramowaniu zarządzającym, które nazywa się tutaj Intelligence Provisioning i zostało wprowadzone na rynek już w 8. generacji serwerów HP. Jest to podsystem, który rezyduje razem z układem (chipem) ilo wykorzystywanym do zarządzania serwerem. Dla Intelligence Provisioning zarezerwowano 4 GB pamięci podręcznej, a sam mechanizm działa całkowicie niezależnie od zainstalowa- Najważniejszą nowością jest wprowadzenie procesorów firmy Intel w wersji 3. Do dyspozycji mamy od 4 do 18 rdzeni na procesor i choćby dlatego w dwuprocesorowym serwerze DL380 udało nam się zmieścić tak ogromną moc obliczeniową. 13

14 Interfejs aplikacji HP VSA nych na serwerze procesorów, pamięci RAM, systemu operacyjnego i aplikacji. W Intelligence Provisioning zaszyto oprogramowanie StorVirtual VSA, które w ramach zautomatyzowanej instalacji pozwala wdrożyć na serwerze funkcjonalność macierzy dyskowej (grafika 5). Przykładem zastosowania tej technologii może być instalacja hiperwizora Microsoft Hyper-V wraz z oprogramowaniem StorVirtual VSA, które zwiększa zastosowanie serwera o funkcje pamięci masowej. Cały ten proces, włączając w to instalację hiperwizora oraz StorVirtual VSA, jest w pełni automatyczny i obejmuje wgranie wszystkich wymaganych sterowników oraz odświeżenie oprogramowania układowego (firmware) serwera. Efektem tych działań jest gotowy do pracy w środowisku produkcyjnym serwer z funkcją macierzy dyskowej. Wysoce dostępne macierze Oprogramowanie StorVirtual VSA pozwala połączyć kilka identycznych serwerów w wysoko dostępną macierz. Mowa tutaj o macierzy, której każdy węzeł komunikuje się między sobą, rozpinając tzw. Network RAID. Dzięki temu dane, które znajdują się na lokalnych dyskach serwera, będą kopiowane w czasie rzeczywistym na drugi węzeł. Uszkodzenie pojedynczego węzła (serwera) nie prowadzi do utraty danych, a to oznacza wysoką dostępność całego systemu. Mechanizm StorVirtual VSA pozwala w prosty i elastyczny sposób, bo poprzez oprogramowanie, tworzyć wysoko dostępne, bezpieczne, łatwe w utrzymaniu i zarządzaniu, a co najważniejsze także szybkie w uruchomieniu macierze dyskowe. Na każdym węźle (serwerze) nadal możemy instalować wirtualne maszyny i uruchamiać w nich swoje aplikacje środowiska produkcyjnego z dostępem zasobów wysoce dostępnej pamięci masowej, zrealizowanej poprzez oprogramowanie na dyskach lokalnych tych samych serwerów. Wykorzystując jedynie dwa serwery z lokalnymi dyskami, StorVirtual VSA pozwala osiągnąć dokładnie te same efekty, co wdrożenie infrastruktury składającej się z dwóch serwerów podłączonych do wydzielonej, współdzielonej macierzy dyskowej. To najprostszy scenariusz zastosowania tej technologii. Bardziej ekscytujący jest fakt, że dwa serwery skonfigurowane do pracy w macierzy StorVirtual VSA możemy rozmieścić w dwóch różnych centrach danych. Ważne jest, aby podłączyć je do jednej sieci 14

15 LAN, w której opóźnienia między dwoma węzłami byłyby mniejsze niż 2 ms. Dzięki StorVirtual VSA w łatwy sposób otrzymujemy wysoko dostępne rozwiązanie klasy DRC, którego wdrożenie w tradycyjnym modelu wymagałoby zastosowania dwóch macierzy połączonych mechanizmem replikacji (najlepiej w trybie synchronicznym), aby dane przechowywane na dyskach były zawsze aktualne. W przypadku StorVirtual VSA mówimy o rozwiązaniu tanim, szybkim do uruchomienia oraz łatwym w utrzymaniu. Darmowa licencja 1 TB na oprogramowanie StorVirtual VSA w wielu przypadkach może okazać się niewystarczającą. HP oferuje na zasadach komercyjnych licencje obejmujące większą pojemność pamięci masowej budowanej na podstawie StorVirtual VSA. Nie ma możliwości podniesienia (upgrade) darmowej licencji 1 TB do wyższych pojemności, np. 4, 10 czy 50 TB. Jeśli potrzebujemy większej przestrzeni dyskowej, musimy zakupić nową licencję komercyjną, ale z uwagi na konkurencyjne ceny, nie powinno to znacząco obciążyć budżetu IT. StorVirtual VSA działa na wszystkich najważniejszych hiperwizorach, czyli Hyper-V, VMware vsphere czy RedHat KVM. Dodajmy, że HP nie ogranicza wykorzystania licencji StorVirtual VSA wyłącznie do produkowanych przez siebie serwerów. Zachęcamy do testowania tej technologii w środowisku zapasowym na starych urządzeniach lub serwerach firm trzecich. StorVirtual VSA w wersji programowej jest w pełni kompatybilny z macierzami dyskowymi HP w wersji sprzętowej. Mamy tutaj do czynienia z jedną linią produktową, która pozwala tworzyć klastry macierzy. Istnieje możliwość łączenia (mieszania) macierzy programowych i sprzętowych między sobą. Zapewniam, że nie ma z tym najmniejszego problemu, co należy uznać za ogromną zaletę tej technologii. Ekstrema w centrum danych Ciekawostka, o której wspomniałem już wcześniej przy okazji omawiania serwerów stelażowych, dotyczy możliwości pracy serwerów w temperaturze wyższej niż 35 stopni Celsjusza. To właśnie w takiej maksymalnej temperaturze mogą być uruchamiane standardowe serwery HP. Po zastosowaniu w wybranych modelach serwerów specjalnych wentylatorów, firma HP upoważnia użytkowników do wdrażania urządzeń w centrach danych, w których temperatura pomieszczeń wynosi stopni. Granica ta została przesunięta ze względu na zmieniający się rynek oraz oczekiwania klientów, w szczególności tych zza Oceanu. Możliwość pracy w tak ekstremalnych warunkach wiąże się z pewnymi ograniczeniami w konfiguracjach serwerów. Serwer dostosowany do uruchamiania w temperaturze stopni w większości konfiguracji może być wyposażony w procesory 130W, przy czym nie ma tutaj możliwości stosowania najmocniejszych jednostek obliczeniowych dostępnych w serwerach HP. Nie jest to duże ograniczenie, które warto rozważyć za każdym razem, kiedy musimy sprostać specyficznym wymaganiom naszego centrum danych. Wszystko co potrzebujemy zrobić, to dokupić pewne dodatkowe elementy, które pozwalają serwerom HP pracować w tak wysokich temperaturach. Mapa centrum danych Świat pędzi do przodu, a administratorzy mają coraz mniej czasu na zarządzanie coraz większą liczbą serwerów zainstalowanych w centrum danych. HP potrafi zautomatyzować zadania zarządzania środowiskiem IT, o czym szerzej opowiemy także przy omawianiu oprogramowania OneView. W tym miejscu chciałbym zwrócić uwagę na narzędzia, które pozwalają wyrysować schemat infrastruktury sprzętowej wdrożonej w centrum danych, z opcją prezentacji położenia serwerów w szafach rack. Cały proces zbierania informacji o infrastrukturze jest w pełni zautomatyzowany. Administrator centrum danych nie wprowadza żadnych danych HP ilo4 15

16 Ciekawym przypadkiem jest serwer DL360P, który mimo zastosowania dwóch zasilaczy, pobiera tylko 114 W energii elektrycznej. o zainstalowanych serwerach; niczego także nie projektuje. Serwer, po zetknięciu ze specjalną listą zamontowaną w szafie HP, potrafi poprzez moduł ilo poinformować centralną konsolę zarządzania o tym, na jakiej wysokości w szafie został zainstalowany. Co więcej, dzięki inteligentnym modułom zasilającym, oprogramowanie potrafi wyrysować schemat połączeń serwerów do sieci zasilania. Mamy tutaj do czynienia z zasilaczami, które po podłączeniu specjalnym kablem korzystają z dwóch linii transmisyjnych jednej sygnalizacyjnej, zarządzającej oraz drugiej, wykorzystywanej do przesyłania energii. Jeśli do tego zestawu dołożymy inteligentny moduł PDU, będziemy w stanie śledzić podłączenia serwerów do sieci zasilania (grafika 6). Ciekawym przypadkiem jest serwer DL360P, który mimo zastosowania dwóch zasilaczy, pobiera tylko 114 W energii elektrycznej. Na jego przykładzie spróbuję zilustrować, w jaki sposób centralna konsola zarządzania pozwala śledzić i analizować podłączenia serwerów do sieci zasilania. Na slajdzie widzimy, że zgodnie z informacją pochodzącą z konsoli w serwerze tym brakuje nadmiarowego zasilania (redundancji), pomimo że fizycznie urządzenie wyposażono w dwa zasilacze, a system zarządzania pokazuje, że są one w dobrej kondycji. W konsoli zabezpieczeń zobaczymy tę sytuację jako ostrzeżenie, ale nie błąd. Dlaczego? Serwer podłączony jest tylko do jednego ramienia PDU (do jednej listwy zasilającej), a oprogramowanie zarządzające słusznie pokazuje nam, że takie połączenie powinno być zrealizowane za pomocą dwóch ścieżek. Mimo zastosowania dwóch zasilaczy, nie ma tutaj zatem mowy o redundancji. Jeśli jedna faza, jeden moduł PDU ulegnie uszkodzeniu, serwer po prostu nam się wyłączy. Taki właśnie poziom inteligencji jesteśmy w stanie dzisiaj zaoferować budując infrastrukturę IT z wykorzystaniem komponentów firmy HP. Obudowa serwerów kasetowych Nie tylko systemy zasilania mogą być inteligentne, ale także serwery kasetowe. W tym miejscu chciałbym szerzej się nimi pochwalić w kontekście wprowadzenia na rynek nowej obudowy dla tych serwerów. W sprzedaży mamy nową starą obudowę Platinium 3. generacji, która jest w 100% kompatybilna z komponentami serwerów kasetowych montowanych we wcześniejszych wersjach obudowy. To jest coś, co wyraźnie wyróżnia HP na tle konkurencji. Proszę wyobrazić sobie, że architektura obudowy, w której instalujemy serwery kasetowe, dostępna jest na rynku od 2006 roku. Jak łatwo policzyć, wkrótce będziemy obchodzić okrągłą rocznicę wprowadzenia tego rozwiązania do sprzedaży. Obecnie HP wprowadził na rynek 3. generację obudowy dla serwerów kasetowych, która ma być odpowiedzią na zwiększone zapotrzebowanie serwerów na pasmo sieciowe oraz pojawienie się przełączników 40 Gb/s sieci Ethernet, przełączników 56 Gb/s InfiniBand i przełączników Fiber Channel 16 Gb/s. Nowa obudowa otwiera się na te rozwiązania, zachowując jednocześnie kompatybilność z serwerami poprzedniej generacji. Firma HP potrafi rozwijać infrastrukturę sieci w serwerach kasetowych wraz z wchodzącymi na rynek nowymi technologiami sieciowymi. W tym miejscu może pojawi się pytanie, co z obudowami 1. i 2. generacji? Każda z tych obudów jest kompatybilna z serwerami kasetowymi 8. i 9. generacji. Jedynym ograniczeniem jest to, że nie wszystkie moduły komunikacyjne, np. przełączniki sieci Ethernet 1 Gb/s z 2010 roku, mogą być kompatybilne z najnowszymi modelami serwerów. Metodą na modernizację tej infrastruktury jest wymiana przełączników na nowsze. Wydaje się jednak, że liczba urządzeń, które wymagają wymiany jest niewielka i dotyczy urządzeń, które zostały wycofane z produkcji przed 2010 rokiem i takich, dla których kończy się okres wsparcia technicznego. Ponieważ dla tego sprzętu nie jest rozwijane oprogramowanie układowe, nie są tworzone nowe sterowniki, ich wymiana na nowsze wydaje się być jak najbardziej zasadna. Mamy więc do czynienia z pojedynczymi przypadkami, które wymagają modernizacji. Można więc śmiało przyjąć, że nowa obudowa jest w pełni kompatybilna ze wszystkimi modułami serwerów kasetowych. W przypadku pytań o przyszłość, mogę zapewnić na podstawie wiadomości wystosowanej do pracowników HP i klientów firm, że technologia ta będzie rozwijana co najmniej do 2018 roku i zgodnie z tradycją HP wspierana na poziomie technicznym (wsparcie techniczne, produkcja części, naprawy sprzętu) przez kolejnych pięć lat. Tak więc horyzont czasowy dla tej architektury wyznacza co najmniej 2023 rok. To długi, bezpieczny okres, zatem nadal warto inwestować w tę technologię. 16

17 Architektura obudów serwerów kasetowych Portfolio HP obejmuje dwie obudowy serwerów kasetowych. Obudowa C7000 przeznaczona jest dla 16 dwuprocesorowych serwerów połówkowych, podczas gdy mniejsza obudowa C3000 umożliwia instalację 8 serwerów. Jako ciekawostkę podam, że 90% sprzedawanych przez HP serwerów kasetowych instalowanych jest w obudowie C7000. Mniejsze obudowy C300 wybierane są przez klientów w przypadku specyficznych wymagań oraz wszędzie tam, gdzie mamy mniej miejsca na instalację serwerów. Tajemnica długowieczności tego rozwiązania tkwi w konstrukcji płyty głównej obudowy. Na slajdzie widać front obudowy. To właśnie z przodu obudowy instalowane są kolejne serwery kasetowe. Płyta główna obudowy jest całkowicie pasywna. Nie ma na niej żadnego kondensatora, żadnego elementu aktywnego, który mogły spowodować awarię i doprowadzić do przestoju lub zatrzymania działania całej infrastruktury serwerowej. Mamy tutaj do czynienia z obudową z wyrysowanymi ścieżkami, po których płyną elektrony i po których przebiega cała komunikacja wewnątrz systemu. Wszystkie pozostałe elementy systemu kasetowego są zwielokrotnione (redundantne) i mogą być instalowane na gorąco, w trakcie pracy. To właśnie ta architektura pozwala HP chwalić się swoim systemem kasetowym, pozostając jednocześnie liderem w tej kategorii, z niemal połową rynku na świecie. Nasz bardzo zacny konkurent przez wiele lat miał w ofercie obudowę z dwiema płytami głównymi, zarzucając jednocześnie HP, że stosowane przez nas rozwiązanie, oparte tylko na jednej płycie jest niebezpieczne i stanowi pojedynczy punkt awarii (single point of failure). Zastosowanie nadmiarowości płyt głównych miało rzekomo zapewnić całemu systemowi wyższą dostępność niż rozwiązanie zastosowane przez HP. Co ciekawe, w nowej obudowie, która nomen omen jest już na rynku blisko dwa lata, firma ta zdecydowała się zastosować jeden pasywny backplane (płytę główną), co jest dla nas najlepszym dowodem na to, że zaprojektowana prawie 10 lat temu architektura okazała się być na tyle dobra, że została skopiowana przez konkurencję, a firmie HP pozwoliła w tym czasie zdobyć mnóstwo klientów. W tym miejscu warto podkreślić, że serwery kasetowe HP są zarządzane poprzez moduły on board administrator, które są całkowicie niezależne od modułów komunikacji sieciowej (produkcyjnej) między serwerami. Nawet jeśli oba moduły on board administrator (jest to rozwiązanie nadmiarowe) ulegną awarii, obudowa nadal działa. Awaria tych układów nie prowadzi do całkowitego przestoju systemu, bowiem w odróżnieniu od niektórych rozwiązań konkurencyjnych, nie ma tutaj przesyłania ruchu sieciowego (produkcyjnego) z ruchem zarządzającym, separowanego jedynie za pomocą VLAN w jednym kanale komunikacyjnym. W architekturze HP moduły komunikacyjne instalowane są do 8 wnęk obudowy i są całkowicie niezależne od modułów odpowiedzialnych za obsługę ruchu zarządzającego. W przypadku awarii modułów on board administrator, jedyne, czego nie będziemy mogli zrobić, to przejąć konsoli graficznej serwera czy też dokonać zmian w konfiguracji samej obudowy. Oczywiście mowa tu po połączeniach zdalnych, bo lokalnie zawsze możemy to zrobić. To ogromna przewaga i cecha samego rozwiązania oferowanego przez HP. Moduły komunikacyjne HP Blade System Oczkiem w głowie w rodzinie rozwiązań HP Blade System, czyli technologii serwerów kasetowych, są moduły komunikacyjne Virtual Connect, które przynajmniej części z Państwa są doskonale znane. Virtual Connect umożliwia wirtualizacje połączeń sieciowych oraz adresów MAC/WWN. Działanie tej technologii polega na zwielokrotnieniu fizycznego portu sieciowego poprzez podzielenie go na kilka wirtualnych interfejsów sieciowych. Administrator ma możliwość sterowania szerokością pasma sieciowego dla każdego takiego wirtualnego interfejsu z osobna. Podłączony do takiej sieci serwer staje się czarną skrzynką, z którą można zrobić dosłownie wszystko. Pomimo że HP wymyśliło technologię Virtual Connect już w 2007 roku, do dzisiaj stosujemy te same moduły komunikacyjne, w których nowe funkcjonalności dodawane są poprzez aktualizację oprogramowania układowego (firmware). Jest to o tyle ważna informacja, bo upewnia nas, że mamy do czynienia ze sprawdzonym rozwiązaniem, w które warto zainwestować. Jak doskonale wiadomo, po wprowadzeniu przez HP modułu Virtual Connect na rynek, jego klony (kopie) pojawiły się u konkurencji. W tej części spotkania opowiem o najnowszym module Virtual Connect, który jest jedyny taki na świecie i nikomu nie udało się zbudować podobnego Serwery kasetowe HP są zarządzane poprzez moduły on board administrator, które są całkowicie niezależne od modułów komunikacji sieciowej (produkcyjnej) między serwerami. 17

18 Virtual Connect - szerokie możliwości dzięki modułom rozwiązania. Mowa o module Virtual Connect Flex Fabric 20/40. Zanim jednak o nim, dodajmy, że portfolio HP obejmuje jeszcze trzy inne moduły komunikacyjne: Flex Fabric 10/24 (o nim nie będę szerzej mówić, bo wszystko wyjaśni się przy omawianiu Flex Fabric 20/40), Virtual Connect Flex 10/10D, który obsługuje tylko ruch Ethernetowy lub FCoE oraz Virtual Connect Fiber Channel przeznaczony do obsługi ruchu w sieciach FC. Virtual Connect Flex Fabric Virtual Connect Flex Fabric to rozwiązanie, które łączy w sobie funkcje wszystkich wcześniejszych modułów. Flex Fabric potrafi obsłużyć zarówno ruch Ethernet, jak i Fibre Channel w zależności od tego, jaką wkładkę włożymy w porcie komunikacyjnym. Co istotne, wszystkie funkcje, o których opowiem w dalszej części seminarium zawarte są w cenie modułu. HP nie wymaga zakupu przez klientów dodatkowych licencji, aby uzyskać pełną funkcjonalność modułu komunikacyjnego. Choć na zdjęciach widać, że moduł Flex Fabric ma 12 up-linków, czyli interfejsów zewnętrznych, to w rzeczywistości jest ich aż 24. Tajemnica tkwi w czterech pierwszych portach modułu, oznaczonych jako Q1, Q2, Q3 oraz Q4. Każdy z takich portów możemy za pomocą specjalnego kabla, nazywanego splitterem, rozpiąć (rozszerzyć) na cztery dodatkowe porty sieci Ethernet. Dzięki temu mamy 4 x 4 porty, czyli razem 16 interfejsów do wykorzystania. Przepustowość na każdym z portów Q1, Q2, Q3 oraz Q4 wynosi 40 Gb/s. Po rozszyciu portu za pomocą splittera możemy więc uzyskać dodatkowe cztery porty do obsługi ruchu Ethernet, 10 Gb/s każdy. W kontekście modułu Flex Fabric warto zwrócić uwagę na pozostałych 8 portów podwójnej tożsamości, które zlokalizowano po prawej stronie urządzenia. W zależności od tego, jaką wkładkę włożymy w module komunikacyjnym, taki interfejs sieciowy otrzymamy na danym porcie. Dostępne wkładki to Gigabit Ethernet, 10 Gigabit Ethernet oraz Fibre Channel 8 Gb/s. Warto odnotować, że pomimo wykorzystania konwergentnego modułu Flex Fabric, sieć podłączamy do tradycyjnych przełączników Fibre Channel dostarczanych np. przez firmy Brocade czy Cisco. Wszystko, czego potrzebujemy, aby dostarczyć do serwera sieć LAN/SAN, to przełącznik z obsługą technologii NPIV (a wsparcie dla niej mają już wszystkie przełączniki dostępne na rynku) oraz obsługą wirtualizacji adresów WWN. Cały zestaw tworzą więc moduł Flex Fabric, zwykła wkładka, sieć oraz tradycyjny przełącznik (grafika 7). Moduł Virtual Connect Flex Fabric może być stosowany także dla sieci Fibre Channel over Ethernet (FCoE). Jeśli jesteśmy gotowi na wdrożenie sieci konwergentnej, możemy zrobić to bez problemu za pomocą rozwiązania HP. W tym miejscu chciałbym jeszcze raz zwrócić uwagę na łatwość, z jaką za pomocą tego typu wkładki możemy zdefiniować, jakiego rodzaju sieć dostarczamy do naszego moduł Flex Fabric. Karty 20 Gb/s w serwerach Serwery kasetowe 9. generacji w standardzie wyposażone są w dwa porty, 20 Gb/s każdy. Nie ma konieczności kupowania dodatkowych rozszerzeń, choć oczywiście obie karty mogą być wymienione na inne. Łącząc port serwera z modułem Virtual Connect Flex Fabric istnieje możliwość podziału dostępnego pasma 20 GB/s na cztery interfejsy wirtualne, przy czym podział ten realizowany jest sprzętowo, poprzez oprogramowanie układowe modułu Virtual Connect. Dla każdej takiej wirtualnej sieci możemy zdefiniować wymaganą szerokość pasma. Moduł Virtual Connect Flex Fabric może obsłużyć ruch w sieciach Ethernet oraz Fibre Channel. W przypadku Fibre Channel z reguły mamy do czynienia z siecią o przepustowości 8 Gb/s. Aby nie ograniczać pasma dla sieci SAN (dane z macierzy dyskowych), w module Flex Fabric możemy zarezerwować pasmo 8 GB/s dla sieci Fibre Channel, spośród dostępnych łącznie 20 Gb/s. W rezultacie dla sieci Ethernet pozostaje nam 12 Gb/s, które możemy przeznaczyć 18

19 na zadania związane z migracją maszyn wirtualnych między hostami. Zastosowana tutaj technologia, a raczej udostępniane przez nią pasmo 20 Gb/s, doskonale adaptuje się więc do świata wirtualizacji systemów. Znam kilku klientów, którzy twierdzili, że przy podziale ruchu na sieć Fibre Channel i Ethernet pasmo 10 GB/s niekiedy okazywało się niewystarczające. Jest to jeden z powodów, dla których HP zdecydowało się na wdrożenie w serwerach modułów sieciowych 20 Gb/s, przy czym należy dopowiedzieć, że nie mamy tutaj do czynienia z nowym standardem, a jedynie dwoma liniami po 10 GB/s każda, połączonych za pomocą protokołu LACP. W praktyce kupujemy jeden serwer z dwoma portami 20 GB/s, do którego potrzebujemy wyłącznie dwóch modułów komunikacyjnych, aby do naszego środowiska dostarczyć sieć LAN i SAN. Gwarantowana jakość usług sieci W cenie całego rozwiązania zawarty jest prosty mechanizm Quality of Service (QoS). Osoby, które mają do czynienia z rozwiązaniami sieciowymi mogą zarzucić, że w tej technologii chodzi o coś innego niż o QoS. I słusznie. Standardowy QoS, w którym bity wpisywane są w ramkę Ethernetową, jest również obsługiwany, ale jest to skomplikowane rozwiązanie, które, co gorsza, aby dało pożądany efekt, musimy zaimplementować w całym centrum danych. W serwerach HP dostarczanie sieci z wymaganym poziomem jakości usług można zrealizować w dużo prostszy sposób. W tym celu dla każdej sieci definiujemy szerokość pasma oraz minimalną i maksymalną przepustowość łącza, czyli dwie skrajne wartości, w ramach których możemy sterować przepływem ruchu. W praktyce rzadko zdarza się, aby wszystkie sieci pracowały na 100% swojej przepustowości. Jeśli jedna z nich będzie potrzebowała dodatkowego pasma, będziemy mogli przydzielić jej dodatkowe zasoby kosztem innej sieci. Przykładem zastosowania tej techniki może być migracja maszyn wirtualnych między hostami. W trakcie trwania tego procesu możemy poszerzyć pasmo dla sieci do zdefiniowanego maksimum, i tym samym szybciej obsłużyć żądanie migracji. Robi się to niezwykle prosto, tak samo jak definiuje się szerokość pasma interfejsu sieciowego. W graficznym interfejsie do zarządzania Virtual Connectem wskazujemy minimalną wartość pasma sieciowego, poniżej którego nie może spaść przepustowość danej sieci oraz maksymalną wartość tego pasma, o które możemy rozszerzyć całkowitą przepustowość sieci w miarę potrzeby. Mechanizm ten w całości zaszyty jest w oprogramowaniu układowym modułu Virtual Connect. Tożsamość serwera Serwery kasetowe (blade) oraz moduł Virtual Connect to dwie technologie, które wprowadzają do sieci wirtualizację tożsamości serwera. Serwer jest czarną skrzynką, która dopiero po umieszczeniu w obudowie systemu blade ma przypisywane adresy MAC, adresy WWN, definiowane są połączenia sieciowe. Wszystkie te zadania realizowane są przez interfejs graficzny (GUI). Administrator nie musi programować żadnego z tych elementów. Omawiając w dalszej części oprogramowanie OneView opowiem jeszcze o parametrach tożsamościowych, a mówiąc profesjonalnie profilach, które pozwalają zmienić wspomnianą wcześniej czarną skrzynkę w pełni funkcjonalny serwer sieciowy. Migracja hostów W odniesieniu do Virtual Connect chciałbym wspomnieć o jednej rzeczy, tak bardzo charakterystycznej dla tej technologii. W przypadku tradycyjnych serwerów stelażowych i niektórych rozwiązań konkurencji w trakcie migracji maszyn wirtualnych ruch przekazywany z jednego hosta na drugi przechodzi przez mnóstwo przełączników. Dzięki połączeniu technologii Intelligent Resilient Framework (IRF) oraz modułu Virtual Connect ruch ten możemy zamknąć w ramach jednej lub kilku obudów serwerów kasetowych. Migracja maszyn wirtualnych między hostami przebiega szybko, bez wprowadzania dodatkowych opóźnień do naszego centrum danych. Specjaliści HP od administracji sieciami szacują, że około 80% ruchu sieciowego w środowisku wirtualnym to transmisja danych między hostami, czyli migracja maszyn wirtualnych z jednego serwera na inny. Aby efektywnie obsłużyć taki wolumen ruchu, Virtual Connect pozwala stworzyć wewnętrzną sieć, która ograniczy ruch w sieci centrum danych, a tym samym zmniejszy liczbę wprowadzanych opóźnień na przełącznikach sieciowych. Portfolio serwerów blade Portfolio serwerów kasetowych (blade) firmy HP obejmuje jednostki dwu- i czteroprocesorowe. Dość specyficznym urządzeniem w tym gronie jest dwuprocesorowy model 620 wyposażony W praktyce rzadko zdarza się, aby wszystkie sieci pracowały na 100% swojej przepustowości. Jeśli jedna z nich będzie potrzebowała dodatkowego pasma, będziemy mogli przydzielić jej dodatkowe zasoby kosztem innej sieci. 19

20 Firma HP jako jedyny producent na rynku uzyskała certyfikacje swoich akceleratorów IO (kart) dla technologii VMware vsphere Flash Read Cache. w procesory Intel E7, w którym zauważalnie zwiększono liczbę dostępnych interfejsów sieciowych. Wprowadzenie najnowszych procesorów Intela do 9. generacji tych serwerów pozwoliło uzyskać nawet 70-proc. wzrost wydajności w porównaniu z poprzednimi modelami. Wzrost ten wynika ze stosowania 18-rdzeniowych procesorów, które są wyraźnie wydajniejsze od wykorzystywanych wcześniej 12-rdzeniowych jednostek obliczeniowych. W kolejnej generacji serwerów HP zastosowano także szybkie pamięci DDR. Wcześniej serwery kasetowe dostarczane były niejako z definicji wraz z zaawansowanym kontrolerem sprzętowym. Przykładem może być model BL460, dla którego możemy wybrać prostszy kontroler dyskowy niż ten, dołączany w standardzie. Nie musimy dłużej płacić za drogi kontroler, kiedy do uruchomienia systemu na hiperwizorze wystarczy nam karta SD. Kolejną ważną zmianą w tej generacji serwerów są karty sieciowe 20 GB/s wbudowane w płytę główną serwera. Karty 20 GB/s możemy zainstalować także w serwerach 8. generacji, jeśli potrzebujemy poszerzyć pasmo dla naszej sieci. Mamy tutaj bowiem do czynienia z rozwiązaniem kompatybilnym zarówno z modułem komunikacyjnym, jak i samym serwerem. Akceleratory IO Do serwerów kasetowych i serwerów stelażowych możemy zainstalować akceleratory IO, czyli karty, które pozwalają przyspieszyć dostęp do danych. Dane te są buforowane w pamięci podręcznej (cache) akceleratora IO, tak aby mogły być szybko udostępnione, kiedy to potrzebne. W tym miejscu posłużę się przykładem implementacji takiego akceleratora w środowisku wirtualnym VMware vsphere, którą to miałem okazję zrealizować u jednego z klientów. Technologia VMware vsphere Flash Read Cache pozwala oszukać wirtualną maszynę, tak aby pobierała ona dane z pamięci podręcznej akceleratora IO podłączonego bezpośrednio do serwera, zamiast współdzielonej macierzy dyskowej podłączonej za pomocą sieci Fibre Channel o przepustowości 8 Gb/s. Dodam, że taki akcelerator IO może przechowywać nawet 3 TB danych, odciążając sieć SAN od przesyłania dużej ilości danych między serwerem a macierzą. To właśnie problemy z zapychaniem się pasma były powodem zastosowania u naszego klienta akceleratora IO podłączonego bezpośrednio do serwera. Częste zapytania do macierzy o duże pliki powodowały, że dostępne pasmo bardzo szybko się wysycało. Dzięki wdrożonemu rozwiązaniu najczęściej używane dane przechowywane są na karcie pamięci akceleratora IO (w tym przypadku o pojemności 1 TB). Maszyna wirtualna pobiera te dane z pamięci podręcznej (cache) akceleratora bez odwoływania się do macierzy dyskowej i generowania niepotrzebnego ruchu w sieci SAN. Dzięki wykorzystaniu akceleratora IO udało się o kilka rzędów wielkości przyspieszyć czas dostępu do danych, a zatem i szybkość działania maszyny wirtualnej. Co się dzieje, jeśli maszyna wirtualna chce coś zmienić w danych zapisanych na macierzy? W pierwszym kroku maszyna wirtualna wysyła sygnał do pamięci podręcznej akceleratora IO, który za pomocą mechanizmów zaimplementowanych w VMware zapisuje te dane najpierw w macierzy. Jeśli wszystko przebiegnie bez zakłóceń, macierz odpowiada komunikatem, że przesłane dane udało się poprawnie zapisać na dyskach. Dopiero wtedy maszyna wirtualna otrzymuje od akceleratora informację, że dane są aktualne. Wniosek z tego nasuwa się jeden. Akcelerator IO istotnie przyspiesza dostęp do danych, podczas gdy wydajność zapisu danych w macierzy pozostaje na niezmienionym poziomie. Firma HP jako jedyny producent na rynku (sprawdziłem to w trakcie przygotowywania się do jednego z przetargów) uzyskała certyfikacje swoich akceleratorów IO (kart) dla technologii VMware vsphere Flash Read Cache. Wróćmy jeszcze do naszego klienta. Implementacja tej technologii w środowisku produkcyjnym zajęła mi osobie niedoświadczonej w rozwiązaniach VMware raptem godzinę. W trakcie pojedynczej wizyty zainstalowałem kartę IO i sterowniki dla niej oraz wspólnie skonfigurowaliśmy dostęp do pamięci podręcznej w maszynie wirtualnej VMware. Nawet jeśli nasi konkurenci mają w ofercie akceleratory IO, to nie są one oficjalnie zaaprobowane przez VMware. Wsparcie dla RoCE Na koniec części dotyczącej serwerów kasetowych chciałbym powiedzieć, że nowe karty wprowadzone na rynek wraz z 9. generacją serwerów obsługują w pełni technologię RoCE (RDMA over Converged Ethernet). Technologia RoCE implementuje mechanizmy komunikacji między dwoma serwerami na poziomie pamięci aplikacji z pominięciem systemu operacyjnego. Rozwiązanie to było i jest wykorzystywane 20