sapere aude Rok 12 Nr 4/72 luty 2013 Miesięcznik. Wydaje zespół Sapere aude. ZSO w Zambrowie Ho, ho, ho!!! S. 8 Nasze pasje.

Transkrypt

1 Małolaty i nałogi. S. 5 SGazeta APERE AUDE Społeczności Szkolnej Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Zambrowie S TR. 1 sapere aude Rok 12 Nr 4/72 luty 2013 Miesięcznik. Wydaje zespół Sapere aude. ZSO w Zambrowie Święta święta i po świętach... I po Sylwestrze, który pomógł nam przywitać nowy rok! Powrót do szkoły po kilku dniach jedzenia i leniuchowania nie był łatwy, ale czego się nie robi dla nauki. Z najnowszego numeru Sapera dowiecie się, jak pod wpływem magii świąt zmieniła się, na chwilę, nasza szkoła. Ponadto: gimbaza z perspektywy licealistów (czyżby kolejne plastiki na horyzoncie), nasze pasje i jak to jest podpaść nauczycielowi oraz oczywiście KONIEC I semestru. Mamy nadzieję, że nie straciliście zapału do walki o stopnie, bo SHOW MUST GO ON! Miłej lektury! Wytrwale pracujący oddział Saperów W TYM NUMERZE: Nasze pasje: taniec 4 Waka, waka, czyli studniówka Tymczasem na froncie 7 Ho, ho ho!! 8 Oczy dookoła głowy 11 Ho, ho, ho!!! S. 8 Nasze pasje. Strona 4

2 S TR. 2 R OK 12 4/72 K alendarz grudzień styczeń Wykład o cukrzycy. P. Katarzyna z ośrodka w Białymstoku wytłumaczyła nam, czym jest cukrzyca. Jest to choroba charakteryzująca się hiperglikemią (podwyższonym poziomem cukru we krwi). Dowiedzieliśmy się, że u osób chorych na cukrzycę może wystąpić hipoglikemia (niedocukrzenie), jeśli poziom cukru spada poniżej 55 mg/dl. Jej objawy to osłabienie, nudności i wymioty, senność, zaburzenia koncentracji, a nawet śpiączka. Poznaliśmy dwa typy cukrzycy oraz czynniki jej rozwoju: otyłość, stres, brak aktywności fizycznej, nieprawidłowa dieta. Dowiedzieliśmy się, jakie powikłania mogą towarzyszyć cukrzycy Jest to m. in. kwasica ketonowa - brak insuliny powoduje rozkładanie tłuszczów i związane z nim powstawanie ciał ketonowych, które przechodzą do krwi i moczu chorego. Objawy to odwodnienie, głęboki i szybki oddech często o zapachu acetonu, ból brzucha, senność. Dowiedzieliśmy się także, na czym polega leczenie cukrzycy oraz że nieleczona może prowadzić nawet do niewydolności nerek czy utraty wzroku Jasełka. Oglądaliśmy przedstawienie pt. Wigilijna ulica przygotowane przez członków szkolnego teatru Antrakt pod kierownictwem p. Bożeny Rykaczewskiej i p. Elżbiety Chmielewskiej. W przerwach między występami aktorów usłyszeliśmy chórzystki, a na koniec obejrzeliśmy występ dziewcząt z zespołu tanecznego. Za oprawę muzyczną odpowiadały p. Katarzyna Murawska i p. Natalia Fabian. Ludzie z tej ulicy w niczym nie różnili się od nas - mieli podobne zmartwienia problemy. Wielu z nich nie umiało powiedzieć, po co obchodzą święta, kiedy pytała ich o to dziennikarka Tylko mały chłopiec udzielił prawidłowej odpowiedzi święta to rocznica narodzin Jezusa, który nie tylko przyszedł do nas dwa tysiące lat temu, ale co roku o tej porze przychodzi, aby zamieszkać w naszych sercach, rodzinach. Na koniec wszyscy przenieśliśmy się do szopki betlejemskiej, gdzie byli Maryja i Józef z dzieciątkiem. W przerwach między występami aktorów usłyszeliśmy chórzystki, a na koniec obejrzeliśmy występ dziewcząt z zespołu tanecznego. Newsy zbiera i redaguje Magdalena Konopko z IIIcG Mój KSM Smutny, ale rzeczywisty fakt wstydzimy się Boga. Wstydzimy się tego, że słuchamy na lekcjach religii. Wstydzimy się przyznać wśród kolegów, że kochamy Jezusa. Wstydzimy się. Ja też. Dwa lata temu, gdy dosyć sceptycznie podchodziłam do bierzmowania, gdy mój światopogląd ograniczał się do myśli bo tak się robi, no bo mama, bo katechetka, bo to taki wiek, pewna osoba zaciągnęła kilka osób, w tym mnie, na spotkanie. Czego? Każą iść idziemy, przynajmniej nie musimy siedzieć na naukach, zawsze jakiś plus. KSM.. Początkowo spotkania były tzw. kółkiem wzajemnej adoracji, stowarzyszeniem działającym od akcji do akcji. Nie wiedziałam, po co tak naprawdę tam chodzę, po co działam. Chodziła koleżanka idę ja. I tak było do tego roku. Nadeszła pewna zmiana. Pierwsze rekolekcje, na które pojechaliśmy do Łomży, początkowo traktowałam raczej jak wyjazd integracyjny. Owszem, miałam rację, ale zbliżył mnie on do zupełnie innej sprawy. Jestem katolikiem, bo uczęszczam na Mszę Świętą, bo modlę się, nie zawsze, ale modlę się. Bo nie zabiłam, nie kradłam, chodziłam do spowiedzi, na lekcje religii. Ale... to nie było to. Czegoś ciągle brakowało. Czegoś, co spowodowałoby, że nie wyobrażam sobie niedzieli bez Mszy Świętej, dnia bez modlitwy. Na rekolekcjach dotarło do mnie, że ta dziura, która zalegała w moim sercu, czekała na Boga, a radość spowodowana obcowaniem z Nim potrafi wycisnąć łzy. KSM to nie jest katolicka sekta. Nie opiera się na nieustannym deklamowaniu modlitw, klepaniu Zdrowasiek. To stowarzyszenie przybliża nas, młodych, do Boga, bo właśnie my jesteśmy nadzieją świata. Hasło KSM: Przez cnotę, naukę i pracę służyć Bogu, Kościołowi i Ojczyźnie GOTÓW? Nie żałuję, że należą do tej społeczności. Pomagamy ludziom, organizując różne akcje, wspieramy ich modlitwą, rozwijamy się duchowo poprzez wyjazdy na rekolekcje, gdzie poznajemy wspaniałych ludzi. Możemy z nimi rozmawiać o Bogu, co nie zawsze jest możliwe wśród moich znajomych. Nie muszę się przy nich wstydzić Jezusa. Katolickie Stowarzyszenie Młodych jest otwarte dla wszystkich. Nie bójmy się wychodzić poza kanon. Nasze spotkania odbywają się w każdy piątek o w parafii Ducha Świętego w Zambrowie. GOTÓW! Dominika Kowalewska

3 S APERE AUDE S TR. 3 Sport Kolejne koszykarskie rozgrywki MTS Zambrów r. przyniosły wiele emocji oraz niespodziewany zwrot akcji. Tego wieczoru nasza drużyna, po raz kolejny, walczyła z zespołem Żubry Białystok. Od pierwszego gwizdka MTS wysunął się na prowadzenie, kończąc I kwartę wynikiem 21:15. Niestety, przez kolejne minuty spotkania między grupami toczyła się zacięta walka punkt za punkt. Mecz zakończył się wynikiem 71:74. Był to wielki szok dla zgromadzonych, co prawda nielicznych, widzów, ale też dla wszystkich zawodników MTS. MTS Zambrów wkrótce wyjedzie na zawody na Litwie. Powodzenia! Drużyna siatkarek zmierzyła się w Kolnie z zespołem z Białegostoku i Łap. Dziewczyny bardzo się starały. Niestety, przeciwniczki okazały się silniejsze. Zespół z ZSO jest aktualnie w III Lidze Siatkówki Dziewcząt 2012/2013. Jak zawsze trzymamy za nie kciuki i życzymy powodzenia w kolejnych starciach. Na zdjęciu obok kapitan drużyny MTS Zambrów Przemysław Piątek kl. III bg Oliwia Kalinowska Kl. III cg

4 S TR. 4 R OK 12 4/72 Nasze pasje Przetańczyć z Tobą chcę całą noc... Nowy rok szkolny, nowi ludzie i nowe pasje. Wiele nowych spojrzeń na świat, ale także stara dobra szkoła. Taniec. Jedni uważają to za chwilowe oderwanie od rzeczywistości, a inni dla tańca żyją. Cały ich świat kręci się wokół muzyki, ruchu, perfekcji.. Imię i nazwisko: Paulina Łażewska Wiek: 16 lat Klasa: IaLO Hobby/Pasja: taniec towarzyski Jaki rodzaj tańca wykonujesz? Tańczę taniec towarzyski, w którego skład wchodzi 5 tańców standardowych (walc angielski, tango, walc wiedeński, foxtrot, quickstep) oraz 5 tańców latynoamerykańskich (samba, cha cha, rumba, pasodoble, jive). Dlaczego akurat ten rodzaj tańca? Dlaczego tańczę? Hm... Bo tak jak znana tancerka Tania Kehlet uważam, że taniec to piękno wspólnego poruszania się mężczyzny i kobiety, porozumiewania się bez słów, interpretacji muzyki, wyrażania muzyki przez dwóch harmonijnie poruszających się ludzi. Jakie są jego zasady? Zasady tańca są bardzo skomplikowane i jest ich wiele. Przede wszystkim, aby móc występować na turniejach tańca, każdy tancerz musi być zarejestrowany w Polskim Towarzystwie Tanecznym. W Polsce wyróżniamy klasy taneczne: G,H,F (tzw. hobby) oraz E,D,C,B,A czyli klasy sportowe. Ja obecnie posiadam klasę taneczną C. Przygotowując się na turnieje dostosowujemy naszą choreografię do przepisów, jakie obowiązują w danej klasie. Aby przejść do wyższej kategorii, trzeba zdobyć odpowiednią ilość punktów i miejsc na podium. Jak na Twoją pasję reagują znajomi, przyjaciele? Bardzo pozytywnie. Cała moja rodzina zaangażowała się w moją pasję. Każdy z członków rodziny, przed i podczas turnieju, ma jakieś zadania do spełnienia. Oczywiście koleżanki w szkole też zanudzam opowieściami o tańcu. Czy ktoś w Twojej rodzinie miał styczność z tą dyscypliną? Skąd Twoje zainteresowanie? Krótką przygodę z tańcem miała kiedyś moja starsza siostra i to właściwie ona zaraziła mnie tańcem towarzyskim. Razem z nią jeździłam na turnieje tańca podziwiać wspaniałe tancerki i tancerzy na parkiecie. Jak wyglądały Twoje początki na parkiecie? Pierwsi trenerzy, pierwszy turniej.. Z tańcem miałam do czynienia już w przedszkolu, ale na poważnie zaczęło się 3 lata temu w Klubie Tańca Towarzyskiego AKAT w Łomży, w którym tańczę do dziś. Moimi trenerami są Magdalena Pardo-Baczewska i Jacek Baczewski. Mój pierwszy występ odbył się na Turnieju Tańca Towarzyskiego o Puchar Prezydenta Miasta Łomży. Tańczyłam wtedy w klasie tanecznej F i moja przygoda z tańcem zaczęła się wtedy na dobre Opowiedz o swoich przygotowaniach. Jak wyglądają Twoje treningi, kiedy się odbywają, jak długo trwają? Taniec pochłania dużo czasu. Dwa razy w tygodniu mam treningi po 1,5h, lekcje prywatne oraz wykonuję proste ćwiczenia rozciągające w domu. Ponadto w każdy weekend wyjeżdżam na turnieje tańca, które odbywają się w różnych miastach całej Polski. Przygotowanie do turnieju zajmuje dużo czasu i angażuje wiele osób. Makijaż i fryzura turniejowa to co najmniej 2h. Prócz tego prasowanie sukienek, dojazd itp. Zazwyczaj jest tak, że gdy mam turniej, muszę wstać o 6 rano, a wracam do domu o 12 w nocy. Następnego dnia muszę iść na 8 do szkoły oczywiście wypoczęta, uśmiechnięta i wyuczona. Czy jako tancerka musisz stosować specjalną dietę? Nie, gdyż podczas tańca spalam tyle kalorii, zużywam tyle energii, że żadna dieta nie jest mi potrzebna. Dlatego wszystkim polecam taniec dla poprawy formy, sylwetki i kondycji. Czy wiążesz z tańcem plany na przyszłość? Tak. Chciałabym związać swoją przyszłość z tańcem. Najpierw studia, a później spełnieniem moich marzeń byłoby przekazywanie mojej pasji (Ciąg dalszy na stronie 5)

5 S APERE AUDE S TR. 5 (Ciąg dalszy ze strony 4) innym i sędziowanie na turniejach. Partner Pauliny Piotr Łuba opowiedział, jak wyglądają ich treningi, turnieje, zwycięstwa i porażki. Podczas treningu każdy wyłapuje błędy, Paula zwraca uwagę mi, a ja jej. Kiedy ponosimy porażkę, nie wytykamy sobie błędów, tylko staramy nawzajem się wspierać. Każdy wnosi do naszej pary co innego. Ja jestem gwałtowny, a Paula czeka na dalszy rozwój sytuacji. Jeśli chodzi o relacje poza tańcem, to jesteśmy dość dobrymi znajomymi i dość często ze sobą gadamy na różne tematy (choć najwięcej o tańcu). Jeśli chodzi o sukcesy, to zajęliśmy pierwsze miejsce w naszej kategorii tanecznej na pucharze okręgu podlaskiego, trzykrotnie stanęliśmy też na podium na turniejach towarzyszących Grand Prix Polski (nie mówię, jakich, bo i tak nikt nie będzie wiedział, o co chodzi, poza tym nawet nie pamiętam). Przebieg turnieju zależy od organizatora. Zdarzają się turnieje z piękną aranżacją, profesjonalnym oświetleniem i atmosferą, gdzie widać charakter tego sportu. Najczęściej tego typu widowiska odbywają się w jakieś hali sportowej, więc jeśli ma podłogę pokrytą gumą, to organizatorzy zamawiają specjalny parkiet...itp itd. Aby wziąć udział w turnieju jako widz, wystarczy na miejscu kupić bilet. Najbliższym turniejem o wyższej randze są Mistrzostwa Polski w lutym, gdzie pojawią się najlepsi tancerze z kraju. Niestety, my na razie nie bierzemy w nim udziału. Bardzo dziękuję Paulinie i Piotrkowi za poświęcony czas i w imieniu swoim i całej redakcji życzę wielu sukcesów zarówno w szkole, jak i na parkiecie. Oliwia Kalinowska Kl. III cg Alkohol, narkotyki, papierosy, dopalacze. W ciągu zaledwie dwóch ostatnich lat było o tym głośno w mediach. Szum minął, a problemy zostały. Małolaty i nałogi Ale jaki jest główny problem? Otóż dziwnym trafem największym kłopotem jest dostępność tych produktów. Chodzi tu dokładniej o dostępność towarów tego typu dla młodzieży. Chociaż słowo młodzież nie bardzo tu pasuje... Bardziej trafnym określeniem będzie określenie małolaty. Zapytacie: dlaczego? Według mnie, młodzież to młodzi ludzie, którzy dbają o siebie pod względem zdrowotnym i nie zgrywają kogoś innego, będąc kilka lub kilkanaście kilometrów od domu. A małolaty tak robią. Mniejsza z tym. Nałogi to trudny temat. Szczególnie jeśli chodzi o osoby młode. Jednak popatrzmy na to z pewnej perspektywy. Podam wam pewien przykład. W środę stałam na jednym z przystanków autobusowych razem z koleżanką. Czekałyśmy na autobus. Wokół nas 95% osób czekających to gimnazjaliści. W pewnym momencie poczułam silny swąd dymu papierosowego. Tak silny smród, jakby ktoś palił za moimi plecami. Myślę sobie: To niemożliwe, by uczniowie gimnazjum palili. Po tym, jak się odwróciłam, okazało się, że moje zdanie na temat gimnazjalistów było zdecydowanie za dobre. Moim oczom ukazał się następujący widok: chłopcy niemający nawet piętnastu lat, trzymający w zębach papierosy. Ledwie toto od ziemi odrosło, a już pali. Strach pomyśleć, co będzie robić w wieku 40 lat. Co to za pokolenia rosną! Moje oczy nie zniosły tego widoku i obróciłam się w kierunku jezdni. A tam kolejny szok. Idą sobie dziewczyny i dzielą się papierosami z jednej paczki. Boże. Dziewczyny?! Jednak ja jednej rzeczy nie rozumiem: skoro palą kilka kilometrów od domu, to dlaczego nie zapalą w obecności swoich rodziców? Ja się pytam: dlaczego zgrywają kozaków tylko przed kolegami? Zastanawia mnie jeden fakt: od osób, które palą, czuć charakterystyczny gryzący fetor. Czy rodzice tych małolatów nie czują tego zapachu? Są ślepi? Poza tym, przecież ciągle w szkołach prowadzona jest edukacja antynałogowa, uświadamia się młodym, jakie skutki niesie ze sobą palenie czy alkoholizm. Czy oni nie zdają sobie sprawy z tego, że w wieku zaledwie dwudziestu lat mogą umrzeć na raka lub inne paskudztwo? Zdaję sobie sprawę z tego, że te słowa dla wielu niewiele znaczą. Ale mam taką malutka prośbę: słuchajcie, jesteśmy przyszłością naszego narodu. To właśnie my mamy przywrócić Polskę do stanu dawnej świetności. Jeżeli istotnie jest to nasze przeznaczenie, to może czas pomyśleć o tym, co dla nas dobre i przemyśleć troszkę swoje postępowanie. KB, kl I D lo

6 S TR. 6 R OK 12 4/72 Waka, Waka... Studniówka A.D Ponad 4 miesiące oczekiwania. Dziesiątki prób poloneza pokazowego. Średnio 12 godzin spędzonych przez uczennice u fryzjerów wg badań*. W końcu nadszedł ten dzień 19 stycznia 2013 roku. STUDNIÓWKA. W ciągu ostatnich dwóch miesięcy maturzyści intensywnie przygotowywali się do studniówki, wybierając garnitury bądź sukienki oraz niezbędne akcesoria w postaci kolczyków, muszek, krawatów i wszystkiego potrzebnego, by się godnie zaprezentować. Ale to jeszcze nie wszystko Próby, godziny prób. Polonez pokazowy. Taniec klasowy na prezentację. Piosenka na prezentację. Długie debaty dotyczące prezentacji. Niektórzy z nas mieli już naprawdę dość tego zamieszania. Kurczę, ja sam odczułem pewną ulgę, że wreszcie pójdę i się wybawię. W sali przy Fabrycznej maturzyści zjawiali się z osobami towarzyszącymi już od godziny 18., aby przed rozpoczęciem imprezy zakończyć sesje zdjęciowe. Wszystko poszło sprawnie i obyło się bez opóźnień. Po dwudziestej głos zabrali pan dyrektor oraz przedstawiciele rodziców i uczniów. Czyli standardowo. Następnie większość zebranych rozpoczęła chodzonego, który ze względu na zbyt małe rozmiary lokalu sprawiał kłopot za wolne tempo, za małe odstępy. Jednak kogo to obchodzi? Przecież zaraz potem nasi koledzy i koleżanki pokazali, że próby spędzone na nauce poloneza zaprocentowały na studniówce pokaz był wyśmienity. Zespół pana Gryki dobrze wywiązał się z zadania, maturzyści wyśmienicie się bawili, zaś sam wodzirej umiejętnie wodził tancerzami, nieważne, czy to była Waka Waka Shakiry czy też kankan (brawo dla dziewczyn!). Impreza trwała tylko do godziny piątej i to była chyba jedyna jej wada. Spory akapit poświęcę kilku sprawom związanym z samymi prezentacjami klas i podziękowaniami dla wychowawczyń. Primo, niemal każda klasa skomponowała składanki, do których tańczyli uczniowie i chyba tylko jedna klasa skupiła się na pewnej popularnej obecnie piosence. Po drugie, tę popularną piosenkę miały w repertuarach inne klasy, na co niektórzy reagowali alergicznie. Wyobraźcie sobie taką sytuację: pewien lubiany w szkole profesor podryguje do rytmu muzyki towarzyszącej ostatniemu występowi (była to klasa D). Przy czwartym Jaaa uwielbiam ją... chwyta się za serce i opiera o ścianę. Nie martwcie się, przeżył. Po trzecie, widać, że każdy się przyłożył i nie chciał zawieść na jedynym takim balu. Kurczę, trochę ponad 120 dni i koniec... Na koniec pozwolę sobie na coś, czego chyba nie robiłem na łamach Sapere, czyli małą prywatę. Chciałbym w imieniu kl. III B podziękować pani profesor Natalii Fabian za ogromną pomoc w przygotowaniu prezentacji, jej rady i poświęcony czas. A teraz, idziemy do nauki! Niestety. A.R *Badania wykazują, że jeśli się na nie powoła, ludzie wierzą w dowolną informację. *Komers- nazwa balu obchodzonego w szkołach średnich po zdaniu matury. Zwyczaj jego organizowania trwał aż do lat 70. XX wieku. Styczeń w licealnej społeczności uznawany jest za okres studniówkowy. Każdy szanujący się uczeń, spoglądając na starszych kolegów, zauważa euforię malującą się na ich twarzach. Gdy zaczynałam swoją karierę w tutejszym gimnazjum, jak dziś pamiętam ostatnie tygodnie przed wielkim dniem. Ciągnące się godzinami próby poloneza, przyozdabianie auli w standardowe kolory: fiolet i róż, zamiany sal, bo to ta potrzebna tym, bo ta tamtym. Jednym słowem cała szkoła przeżywała studniówkowy szał. Pamiętam, że gdy byłam w pierwszej klasie gimnazjum, marzyłam, by w przyszłości, na wzór moich starszych kolegów, ubierać sale. Jak kto woli, od dyskoteki po drogie salony Hollywood. Tematyka była dowolna, efekt za każdym razem olśniewający i w pewien sposób magiczny w końcu własną studniówkę ma się RAZ W ŻYCIU. Niestety, jak to w moim życiu bywa, wszystko, co było fajne, kończy się akurat wtedy, kiedy mój rocznik wchodzi w dany okres. Klątwa? Jak dla mnie pech. Od dwóch lat studniówka organizowana jest poza szkołą. Po małym wywiadzie, przeprowadzonym wśród uczniów Konarskiego, stwierdzam, że zdania są podzielone. Jedni owszem, chcieliby do tego wrócić, ale są również tacy, dla których studniówka poza szkołą jest czymś super, cool i wgl czad. Z powodu? No bo więcej miejsca. Na auli to duszno i makijaż płynie. I trzeba się przejmować sprzątaniem, itp, itd. A tam się jedzie na gotowe. Fakt, można się z tym zgodzić, ale.. Odrzućmy ten makijaż i brak miejsca. Spójrzmy na to ze strony mentalnej. Przecież to jedyny taki bal. Czy studniówka nie traci swojej duchowości, gdy nie wymaga przygotowań, oczywiście poza ubiorem, makijażem, zaproszeniami, itp., gdy w zasadzie przyjeżdżamy na tzw. gotowe? Czy gdzieś w natłoku myśli o duchocie, spływającym makijażu, nie utracimy znaczenia studniówki? Mogę mieć cichą nadzieję, że gdy mój rocznik będzie zbliżał się do matury, mentalność nie tylko moich kolegów, ale również naszych rodziców będzie inna i że tradycyjna szkolna studniówka wróci tam, gdzie miała swoje początki i gdzie jej charakter nigdy nie zblaknie. Dominika Kowalewska

7 S APERE AUDE S TR. 7 Tymczasem na froncie... czyli rzecz o konfliktach klasowych. Ostatnio zaczęłam się zastanawiać, dlaczego wśród nieskończonej ilości poradników różnej maści czekających na półkach empiku nie ma pozycji mówiącej o tym, jak przetrwać w szkolnej dżungli, a dokładniej, co robić, gdy twojej klasa zacznie wariować, bawiąc się w zwaśnione rody Montekich i Kapuletów. Problem jest to bowiem znaczący, a rozwiązania na horyzoncie pomysłów jak dotąd brakuje. Dlatego też postanowiłam przeanalizować problem bezsensownych konfliktów klasowych i odpowiedzieć na nurtujące mnie pytanie, dlaczego? Sami Swoi A wszystko zaczyna się od tej przysłowiowej miedzy. Na tym polega cały problem, że początek konfliktu oraz jego główny powód jest praktycznie nie do odkrycia. Ze świecą szukać w tym wypadku mędrca, który odpowiedziałby na to pytanie. Niektóre konflikty zaczynają się już w podstawówce, z czasem przeradzając się w wojnę, która toczy się często do ukończenia szkoły. Dobrze, gdy skłócone osoby rozstają się na koniec podstawówki czy gimnazjum, lecz gdy konflikt trwa do klasy maturalnej, to już zupełnie inna bajka. Czasem kłótnie rodzą się dopiero w liceum, gdy na pozór dojrzali (w granicach rozsądku oczywiście) ludzie, umiejący komunikować się na poziomie nagle postawią sobie za cel znienawidzenie jakiejś szczególnej jednostki. Ok. konflikt między dwójką osób, które mają powody, by nie tolerować siebie nawzajem jeszcze jestem w stanie zrozumieć, ale gdy narasta on do rangi wojny klasowej między dwoma wrogimi obozami, zaczynam mieć poważne obawy, czy na pewno ten świat zmierza w dobrym kierunku. Z punktu widzenia bezstronnego obserwatora konflikt taki może wydawać się śmieszny, porównywalny do awantury między Kargulami i Pawlakami toczącymi zaciekły bój w komedii Sami swoi. Mur Berliński Gdy konflikt na stałe zagości w danej klasie, trudno o dobrą komunikację, szczególnie, gdy obie strony traktują go śmiertelnie poważnie. Zupełnie inaczej odczuwają wszystko osoby trzecie, często wrzucone w środek konfliktu, tworzące swego rodzaju mur pozwalający na jako takie funkcjonowanie w tym jakże nieprzyjaznym środowisku. Osoby te z czasem tworzą osobną grupę, próbującą najzwyczajniej w świecie odciąć się od reszty dla świętego spokoju. Jest to jednak niezwykle trudne, gdy za każdym razem, jako neutralne muszą robić za mediatora głupich sporów o krzywe spojrzenie i stawiać się w najmniej komfortowym położeniu w imię wyższych celów. Spróbuj tylko się wychylić, to cię zjedzą. A przecież dorosłe osoby powinny opanować umiejętność bezkrwawego rozwiązywania konfliktów. Dziewczyny vs. Chłopaki W każdej klasie zdarzają się większe lub mniejsze potyczki, ale gdyby wziąć pod uwagę podział klasy ze względu na płeć, chyba każdy by się ze mną zgodził, iż konflikty najczęściej wybuchają w klasach żeńskich. Niezły paradoks, szczególnie jeśli weźmiemy pod uwagę stereotyp, że to mężczyźni są bardziej konfliktowi i to oni najczęściej posługują się przemocą. Jednak po wielu latach obcowania z rówieśnikami muszę obalić tę teorię. Owszem, chłopcy może są bardziej agresywni, ale ich kłótnie najczęściej kończą się na jednej bójce i podaniu sobie ręki - end of story. Z dziewczynami sprawa wygląda nieco inaczej. Płeć piękna z reguły zachowuje w pamięci wszystkie żale i zawzięcie podtrzymuje konflikt, jakby od tego zależała jej godność. Zamiast machnąć ręką, będzie więc upierać się przy swoim, nawet jeśli jej pobudki są zgoła niedorzeczne. Stąd też wniosek, że do ostrzejszych i zacieklejszych zgrzytów dochodzi między paniami. Wyrozumiałość to podstawa Nie uważacie, że świat byłby piękniejszy, gdybyśmy nauczyli się ze sobą rozmawiać? Bo czyż nie na tym polega sztuka łagodzenia konfliktów? Niestety, wiele osób zapomina o tym i przy osobach, których nie lubi, zamienia się w pięcioletnie dziecko, któremu kolega zabrał ulubioną łopatkę. Nie mówię tu od razu, że mamy się wszyscy kochać i przytulać, bo sztuczny uśmiech i fałszywa życzliwość też nie są zbyt mądrym rozwiązaniem, ale zanim obrazimy się na wsze czasy, powinniśmy próbować się nawzajem zrozumieć, bez podnoszenia głosu, bez krzywych spojrzeń i wypinania się na druga osobę. Niestety, takie zachowanie nie popłaca w dorosłym życiu, bo nie raz będziemy musieli schować dumę do kieszeni i ugryźć się w język. Dlaczego więc nie spróbujemy wprowadzić do codziennego postępowania odrobiny wyrozumiałości dla drugiego człowieka? Wszakże nie każdy jest idealny, a małe błędy nie powinny prowadzić nas na ścieżkę wojny z drugim człowiekiem. K. Kowalewska a.k.a Ciotka Klotka

8 S TR. 8 R OK 12 4/72 Ho, ho, ho!!! Mikołajki w naszej szkole to dzień, w którym do grzecznych dzieci przychodzi aż 3 świętych Mikołajów oczywiście w towarzystwie swoich pomocnic śnieżynek. Aby zdobyć prezent, trzeba było zasłużyć zaśpiewać piosenkę, wyrecytować wierszyk lub usiąść na kolana Mikołaja. Pomimo kryzysu Święty rozdał duuużo słodyczy jego pomocnice musiały udać się do pobliskiego sklepu, by łakoci wystarczyło dla wszystkich. Zobaczcie jak to wyglądało.

9 S APERE AUDE S TR. 9

10 S TR. 10 R OK 12 4/72 Znasz to? Znasz to? Siedzisz czasami w samotności i myślisz, po co istniejemy. Skąd się wzięliśmy. O ile dla niektórych jest to zagadnienie czysto filozoficzne, niewarte przemyślenia, nieistotne, o tyle ja biorę to pod rozwagę. Według mnie każdy z nas ma do wypełnienia jakąś misję. Inną dla każdego człowieka. Prócz tego ma szereg zadań, które musi wypełnić, by być naprawdę szczęśliwym. Jeżeli ominie chociaż jedno, powtórki nie będzie, a sumienie będzie go ścigać do końca życia. Kto kieruje naszym losem? Zapaleni chrześcijanie zaraz odpowiedzą, że Bóg. No tak, coś w tym jest, ale prócz tego? Przecież Bóg to nie Big Brother - nie może być tak, że skupi się na jednym człowieku i już pozamiatane ma na resztę... Moim zdaniem Bóg owszem, jest istotny w naszym życiu, ale dużo też zależy od nas. To my bezpośrednio wybieramy swoją drogę i nią idziemy dalej. Bóg może albo nas wspierać albo nas opuści. A jaka jest nasza rola w życiu drugiego człowieka? Dlaczego niektórzy wierzą w istnienie "bratniej duszy"? Czy w ogóle coś takiego istnieje? A może to bajka dla nieuleczalnych romantyków? Moim zdaniem bratnia dusza to mit. Gdyby faktycznie gdzieś był człowiek, który jest nam przeznaczony, nie byłoby tylu rozwodów, życiowych pomyłek itp. A to, że czasami spotykamy na swej drodze człowieka myślącego podobnie, z którym przez pewien czas jesteśmy jakoś związani, nie ma tu nic do rzeczy. Przypadek. Czysty przypadek, przecież równie dobrze mógłby być to ktoś inny. Nie ma też dla mnie miłości aż po grób. Kolejna bujda dla tych, którzy lubią się oszukiwać. Czegoś takiego nie ma i nie będzie. Jeżeli już z kimś jesteś przez dłuższy czas, to się robi kwestia przyzwyczajenia. To są moje przemyślenia, jeżeli ktoś ma inne zdanie, nie neguję, ale i nie wchodzę w polemikę. Jednak nikomu się zapewne nie uda przekonać mnie, że jest inaczej. Zbyt dużo pomyłek... AK Umiesz liczyć? Licz na siebie Często wydaje nam się, że druga osoba jest właśnie tą, której szukaliśmy całe życie. Nieprawda. Taka postawa jest godna tych, którzy lubią sobie pomarzyć i się oszukiwać. Nie ma czegoś takiego, jak miłość. To jest iluzja, którą sprzedają nam inni, byśmy poczuli się lepiej. Mówi, że cię kocha? W domyśle: sprzedaje ci iluzję, którą bierzesz za prawdę. Jeżeli już idziesz na te słodkie oszustwa, to dlaczego potem skarżysz się na życie? Poniekąd sam jesteś sobie winna/y. Gdybyś od samego początku patrzył na to trzeźwym okiem, nie miałbyś problemów, do których nie umiesz się teraz zdystansować. Dlatego unikaj angażowania się w to, co i tak nie przyniesie efektów. Nie słuchaj innych nie są tobą więc nie umieją doradzić, co jest dla ciebie najlepsze Nie oszukuj się ludzie nie są po to, żeby ci pomagać. No chyba że pogrążyć się w kłopotach, wtedy są niezawodni ;/ Umiesz liczyć? Licz sam na siebie taka jest niezawodna i ponadczasowa rada. Kto cię nie oszuka, ten cię na pewno sprzeda. AK

11 S APERE AUDE S TR. 11 Coraz bliżej święta grudnia obejrzeliśmy jasełka w wykonaniu szkolnego teatru Antrakt, chóru oraz dziewczyn z zespołu tanecznego. Nad wszystkim czuwały Panie: E. Chmielewska, B. Rykaczewska, K. Murawska i N. Fabian. Przedstawienie Wigilijna ulica obrazowało życie codzienne ludzi przed świętami. Są oni zabiegani, zajęci pracą, przedświątecznymi zakupami tak, że zapominają, dlaczego święta są ważne. Na tytułowej ulicy zobaczyliśmy biznesmanów, którzy spieszą na ważne spotkanie i nastolatki oglądające wystawę w oknie sklepowym. Ulicą przechodziły też dwie starsze panie, które narzekały na swoich sąsiadów. W pewnym momencie jedna z nich (w jej rolę wcieliła się Martyna Dekutowska) zasłabła i pewien przechodzień pomógł jej dotrzeć do szpitala. Byliśmy też świadkami rozmowy dwojga znajomych, którzy spotkali się po latach oraz trzech lekarek, z których jedna narzekała na to, że ludzie zbyt dużo chorują. Wracali tamtędy do domu też rodzice z dzieckiem. Wszystko obserwował jeden z przechodniów. Ludzi idących ulicą dziennikarka (Dominika Kowalewska) pytała, czy wiedzą, po co obchodzą święta. Okazało się, że tylko nieliczni dostrzegają prawdziwy sens świąt. Biznesmani byli tak zajęci pracą, że nie mieli czasu na ich obchodzenie, nastolatkom kojarzą się tylko ze śniegiem, świąteczną atmosferą i prezentami, dla starszych pań święta to czas przebaczania i dzielenia się, ale prawidłowej odpowiedzi na to pytanie udzielił chłopiec, który wracał z rodzicami do domu święta to rocznica narodzin Jezusa, który nie tylko przyszedł do nas dwa tysiące lat temu, ale co roku o tej porze przychodzi, aby zamieszkać w naszych sercach. Na koniec miała miejsce uroczysta scena przechodzień, który obserwował wszystko, przeczytał fragment Pisma Świętego o narodzeniu Jezusa, zabrzmiała kolęda Lulajże Jezuniu i wszyscy przenieśli się do szopki betlejemskiej. W przerwach między występami aktorów śpiewały dziewczyny z chóru. Usłyszeliśmy m. in Uciekali Coraz bliżej święta, Kto wie oraz kolędę Lulajże Jezuniu. Na koniec był występ dziewczyn z zespołu tanecznego, które na tę okazję przygotowały dla nas muzyczną niespodziankę. mk Oczy dookoła głowy... Uważaj na belfra... Przystanek, sklep, park, plac za blokiem... Gdzie najlepiej pójść, aby chociaż na chwilę uciec od szkoły? Plan doskonały raczej nie istnieje zważywszy, że Zambrów to małe miasteczko i na każdym kroku można spotkać niewłaściwą osobę. Tok myślenia przeciętnego ucznia gimnazjum wygląda mniej więcej tak: Poniedziałek. Pierwsza lekcja w planie to fizyka. Zapowiedziana kartkówka czyżby szykowała się kolejna pała? Nie idę. Po co? Nikt nie zauważy. Wcisnę rodzicom kit, że nauczycielka źle sprawdziła listę obecności. Jakoś to będzie. Gdzie pójść? LIDL tak! Chodzę między półkami, oglądam wyłożone na półkach produkty aż tu nagle... no nie?! Mrozowska na horyzoncie. I co teraz? Muszę szybko wymknąć się ze sklepu. Może mnie nie zauważy. Tak udało się! Trzeba wracać. Koniec wolności... Środa. Ostatnia lekcja to wf. Semestr prawie się kończy, więc nie trzeba się tak starać. Zresztą i tak mam zagrożenie. Nie opłaca mi się już chodzić. Idę na peksy. Woźny mnie nie zauważy, a koledzy z klasy mnie nie wydadzą. Idealnie! Ale ze mnie intrygant! Zza rogu wychodzi pedagog.. O.O oni są wszędzie... Nie oszukujmy się. Nauczyciele są bardzo spostrzegawczy woźni nawet jeszcze bardziej. Z własnego doświadczenia wiem, że nie można przekroczyć progu szkoły bez wyjaśnień typu: gdzie? po co? dlaczego? Może z czasem powstanie mapka, na której zaznaczone będą miejsca, gdzie najczęściej bywają nauczyciele ZSO. Na pewno dowiecie się o niej jako pierwsi. ~ OK

12 S TR. 12 R OK 12 4/72 Jak to jest... Opowiadanie w odcinkach Więc jak to rozegramy? - zapytał niższy chłopak, który zwał się bodajże Olaf. Przeczekamy ten tydzień, aż sytuacja się uspokoi, potem zrobimy pierwszy ruch odpowiedział niedawno przybyły DJ. Wyglądał z pozoru na zwyczajnego nastolatka, który potrafi podnieść głos jedynie w obecności swoich kolegów, a mimo to cieszył się szacunkiem. To zadziwiające, jak wiele wygląd może powiedzieć o człowieku, ale również jak bardzo może człowieka zmylić. Rafał się już niecierpliwi powiedział Olaf. Wytrzymam syknął Rafał przez zaciśnięte usta. Strasznie liczył się ze zdaniem Dja albo po prostu nie chciał mu podpaść. Chłopaki, luuuuz. Dj przybił piątkę z jednym i drugim, po czym zniknął w tłumie. Słysząc urywającą się rozmowę, jak gdyby nigdy nic podszedłem do chłopaków, którzy właśnie mieli zamiar odejść. Siemano zacząłem, żeby choć na moment zwrócili na mnie uwagę. Czego? - zapytał Rafał dość nieprzyjemnym tonem, który zapewne miał oznaczać, iż mam się oddalić. Chciałem po prostu podejść i nawiązać z kimś znajomość odpowiedziałem. Jakbyś nie zauważył, nikt nie chce się z tobą zadawać, inaczej nie byłbyś sam. Rafał, zluzuj... Nie. Niech wie, że nikt go tu nie chce. Ciekawe, czy twoje myśli są tak samo nie wyraźne jak słowa, bo, brachu, seplenisz trochę. Radzę ci stąd odejść, bo... Bo co? Oplujesz mnie? Chodź, idziemy stąd, nie chcę kolejnej bójki odezwał się Olaf, odciągając agresywnego kolegę. Uff, a już myślałem, że przyjdzie mi poznać się z twoim DNA. Faza pierwsza zakończona. Chodziło głównie o to, aby trochę poddenerwować któregoś z nich i sprawdzić, od którego prędzej bym oberwał. Przynajmniej już wiedziałem, na czym stałem. Zadzwonił dzwonek, wszyscy z uśmiechami albo bez udali się do klas, rozmawiając o dostanych niedawno walentynkach. Nie wiedziałem, co takiego było w tych kartkach, skoro to tylko zwykłe kartki, jakieś wierszyki lub czułe słówka napisane ładnym pismem. A czy nie można czegoś takiego powiedzieć swojej lubej lub lubemu? Owszem, każdemu jest miło, że dostanie walentynkę, ale po co od razu robić z tego nie wiadomo jaką sensację. Nastąpił czas na fazę drugą. Zamiast ruszyć w stronę sali, gdzie aktualnie miałem lekcje, poszedłem w przeciwnym kierunku. Elita zazwyczaj o tej porze spotykała się w swoim tajnym miejscu. Stwarzając pozory trochę zagubionego, udałem się tam, aby dyskretnie dowiedzieć się nowych rzeczy. Musiałem się dowiedzieć, co planują na początku. Musiałem im w tym przeszkodzić. Nie chciałem grać jakiegoś bohatera. Ale chciałem zacząć żyć naprawdę. Przecież trzeba pokazać ludziom, że nie jest się ostatnią ofermą, jak sądzą inni, prawda?... ciąg dalszy nastąpi

13 S APERE AUDE S TR. 13 Przyjemnej lektury Kolejna przeczytana książka za mną... Ostatnio naprawdę mało czytam, chyba bardziej pochłaniają mnie puzzle niż powieści. Jednak to chyba nieistotne, co robię w wolnym czasie, ważniejsze jest to, o jakiej książce wam opowiem. Pierwszy śnieg - idealna na zimowe wieczory, nieprawdaż? Jo Nesbo doskonale potrafi utrzymać klimat, aby zaciekawić czytelnika, jednak nie w stylu jakiegoś romansidła, a kryminału. Pisałam już, że uwielbiam kryminały? Tak czy inaczej, już od pierwszej strony coś się dzieje. Coś, co w gruncie rzeczy zostanie wyjaśnione jakiś czas później. Coś, co może mieć znaczący wpływ na to, co sobie myślimy podczas czytania. Dlatego radzę czytać uważnie wszystko może mieć znaczenie. Komisarz Hole również nie omija ważnych bądź mniej ważnych szczegółów. Jedne rzeczy odkrywa szybko, inne wolniej, co nie znaczy, że jest to jego złą stroną. Wręcz dobrą. Całą powieść Nesbo zaplanował bardzo dobrze, w końcu jeśli by tak nie było, ta powieść nigdy nie znalazłaby się na pierwszym miejscu bestsellerów w Norwegii. Czyta się szybko, opisy nie nudzą, dialogi tym bardziej. Powiem, a raczej napiszę, jeszcze tylko tyle, że duże znaczenie będzie miał tu bałwan. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że nikt z domowników pewnej rodziny go nie ulepił, a mimo to stał on obok domu, patrząc... No już nie będę wam nic zdradzała, nie chcę być potem obwiniana o zdradzanie, o czym jest cała książka. Powiem tylko tyle, iż nie jest zbyt krótka. Leniwi zapewne po nią nie sięgną, bo ponad czterysta stron ich przerazi, ale ktoś może akurat się nią zainteresuje. Uważam, że naprawdę warto, mi się tak bardzo spodobała, że musiałam zdobyć kolejną powieść tego autora. A jest ich dużo i mam zamiar przeczytać każdą. Więc do dzieła, kto nie boi się krwawych opisów, musi ją przeczytać. ;) A jeśli już zaczniecie, od początku w głowie będziecie mieli tylko jedno pytanie: Kto ulepił bałwana? Związek przez Internet? Związek przez Internet... Czy to w ogóle ma jakiś sens? Zapewne nie, prawda? Bo przecież jak można być z kimś, spotykając się jedynie na skype, gg, czy facebooku? Z jednej strony jest to smutne, bo trzeba brać pod uwagę różne aspekty, dlaczego wynikła akurat taka sytuacja. Jeśli dwie osoby znają się tylko przez Internet, to nie ma w ogóle o czym rozmawiać, jest to po prostu żałosne. A jak jest, kiedy chłopak wyjeżdża do pracy za granicę na dłuższy czas lub na stałe? Teoretycznie rzecz biorąc, należałoby zakończyć taką znajomość. Powód jest chyba prosty, jeśli nie mamy przy sobie osoby, którą kochamy, zaczynamy tęsknić, a to czasami wręcz rozrywa nas od środka. Wtedy może szybciej byśmy zapomnieli o danym człowieku, niż jakbyśmy mieli codziennie z nim pisać i łudzić się, że jeszcze kiedyś będzie dane tym dwóm osobom się połączyć. Nadzieja często bywa złudna. Zbyt często, prawda? Niby wystrzegamy się, że jeśli nas by coś takiego spotkało, od razu zakończyliśmy znajomość. Ale czy to jest takie proste? Czy naprawdę jesteśmy aż tak bardzo nieczuli, jeśli chodzi o sprawy miłosne, i tak szybko zapominamy? Osobiście chciałabym, aby czasami tak było. Naprawdę. Ale jak to powiadają serce nie sługa. Jednak powracając do tego chłopaka, który wyjechał jeśli dziewczyna byłaby pełnoletnia, w końcu po jakimś czasie mogłaby do niego jechać. Żyliby długo i szczęśliwie, o ile w międzyczasie nie wynikłyby jakiś nieprzyjemne sytuacje. Ale jeśli dziewczyna jest niepełnoletnia i nie mogłaby być przy swoim lubym? Co wtedy? Oczywiście można by tu powiedzieć, że znajdzie sobie innego, bo przecież tego kwiatu jest pół światu. No chyba, iż jest to już ten jedyny, bo przecież nie można tego wykluczyć. Nieraz spotkałam się z czymś takim, że swoje ludzi poznali się w jeszcze w szkole średniej, albo i wcześniej, i są ze sobą do dziś, mają trójkę dorosłych dzieci i wiedzie im się dobrze. Nie ma rzeczy niemożliwych, wszystko może się zdarzyć. Takich przykładów można przytaczać mnóstwo, ale pytanie i tak pozostaje jedno czy związek przez Internet ma jakiś sens? Szczerze powiem, że nie wiem. Samoistnie sunie mi się na palce, aby napisać, iż nie ma, jednak w głębi duszy chyba nie jestem aż tak do tego przekonana. Wszystko zależy od ludzi i od tego, jak rozegrają ten poziom swojego życia. Jeśli uda im się przetrwać taką rozłąkę dobrze, jeśli nie nie byli dla siebie stworzeni. Może ckliwe, ale prawdziwe.

14 S TR. 14 R OK 12 4/72 Drakońskie prawo? Już samo słowo szkoła źle nam się kojarzy, zwłaszcza, że jesteśmy po wystawieniu ocen z zachowania. Czy nasz regulamin nie jest zbyt surowy? Nie lubimy zakazów i nakazów, dlatego buntujemy się przeciwko przestrzeganiu regulaminu, ale czy słusznie? Do odpowiedzi przyjdzie numer Tak, odpowiedź ustna to nieodłączny element naszego życia (podobnie jak sprawdziany, kartkówki i samo chodzenie do szkoły) niezależnie od tego, czy to lubimy czy nie. Czy jest oprócz nieprzygotowania jakiś skuteczny sposób, by tego uniknąć? Niestety, jeszcze takiego nie wymyślono. Znikanie na pół lekcji pod pozorem namoczenia gąbki lub pójścia do toalety raczej odpada. Odpowiedzi typu wiem, ale nie wiem, jak to powiedzieć też możemy sobie darować. Pozostaje nam zaufać nauczycielom, którzy bezustannie upominają nas, żeby się uczyć. Myślę, że to nie jest taki zły pomysł, zważywszy na to, że w przeciwnym wypadku okaże się, że Jan Kochanowski urodził się na Sycylii, czasownik odmienia się przez przypadki, oddech poszkodowanego sprawdza się na tętnicy szyjnej, a pasożyty wewnętrzne człowieka to tasiemiec i dziecko. Sposobów na przygotowanie się do lekcji jest wiele Jeżeli każdego dnia zmagasz się z konfliktem tragicznym pójść do szkoły czy do Lidla dobrze się zastanów, zanim wybierzesz cokolwiek. Lepiej będzie jednak wybrać to pierwsze. Nawet jeśli w tej nieszczęsnej szkole czeka cię kartkówka czy sprawdzian, nieprzyjście na lekcję nie rozwiązuje sprawy. Pozostaje jeszcze spóźnienie. Nietrudno sobie to wyobrazić. Jest ósma dwadzieścia i nauczyciel sprawdza listę obecności. Wreszcie dochodzi do ciebie na pewno przyjdzie, ale dajmy mu/jej jeszcze pięć minut. No i faktycznie, zjawiasz się za pięć minut lub troszkę później. Cóż lepiej późno niż wcale. A teraz rozpatrzmy kwestię tzw. pomocy naukowych. Jeśli chodzisz do szkoły nie dlatego, że musisz, ale po to, żeby się czegoś nauczyć, tego typu metody, moim zdaniem, nie mają żadnego sensu. Rozumiem, że czasami mamy tyle nauki, że nie sposób się ze wszystkim wyrobić i uciekanie się do nich jest ostatecznością, ale każdą ocenę można poprawić. A co do prac domowych, to sama nazwa mówi, że są po to, żeby odrabiać je w domu, a nie na parapecie w łazience szkolnej. Każdemu zdarza się zapomnieć, ale nie codziennie. Odpowiedni wygląd to podstawa Tego, co składa się na odpowiedni wygląd gimnazjalisty, pewnie nie trzeba nikomu przypominać. Skupmy się jednak na makijażu. Delikatny makijaż nie rzuca się tak bardzo w oczy jak tona tapety na twarzy i pomalowane paznokcie. Nie żebym miała coś przeciwko malowaniu paznokci, ale wszystko w swoim czasie póki co musimy wyglądać jak uczennice. Każda szkoła ma swój regulamin i musimy się pogodzić z tym, że dopóki jesteśmy uczniami, musimy go przestrzegać. Zastanówmy się, jak wyglądałoby życie w naszej szkole, gdyby nie obowiązywał w niej regulamin. Lepiej? Nie powiedziałabym, ale każdy z nas może mieć swoje zdanie na ten temat. Zwracam się jednak do wszystkich, których nie zadowala ocena z zachowania przemyślcie to co powiedziałam, bo na pewno stać was na więcej. mk Pamiętnik maturzystki 20 stycznia A 100 dni matura A dokładniej 102 dni. Nie, żebym odliczała, ale na potrzeby pamiętnika wygooglowałam sobie dokładny czas, który pozostał nam, biednym maturzystom do tzw. egzaminu dojrzałości. Ze słowem dojrzałości mogłabym polemizować, ale to temat na zupełnie inną dyskusję. Parę słów o studniówce. Mimo moich obaw i lęków bawiłam się nadspodziewanie dobrze, no może oprócz przykrego incydentu z polonezem (który zostawię bez komentarza). Największe obawy miałam odnośnie zespołu i tego, czy się na tej ogromnej sali wszyscy pomieścimy. Całe szczęście wodzirej zabawy potrafił porwać tłum do wspólnego tańca przy melodii Waka waka, a miejsca też starczyło dla wszystkich. Nic dziwnego więc, że wytrwałam do końca zabawy, przymykając oko na jakże często powtarzający się motyw ona tańczy dla mnie. Niemniej jednak mogłabym się przyczepić do samej ceny studniówki, która, nie ukrywajmy, była zdecydowanie za wysoka. Ale było minęło, czas się wziąć do roboty, gdyż trzy miesiące to mało czasu na ogarnięcie całego materiału na maturę, a jestem pewna, że znajdę się w gronie tych, którzy zostawią wszystko na ostatnią chwilę, a później będą liczyć na łut szczęścia. Póki co w ramach poszukiwania motywacji do nauki, będę przynajmniej udawać, że wzięłam się do roboty. K. Kowalewska

15 S APERE AUDE S TR. 15 Kogo spotkasz na siłowni... W XXI wieku presja bycia wiecznie młodym: jędrnym, zgrabnym i umięśnionym jest silniejsza jak nigdy dotąd, dlatego coraz większą popularność zdobywają siłownie. Zyskują one rzesze zwolenników z każdym rokiem, a mania ćwiczeń ogarnia powoli cały świat. I jest to jak najbardziej pozytywne zjawisko. Jednak jak wszystko na tym świecie (który jutro rzekomo przestanie istnieć, bo kiedy to piszę, jest późny wieczór 20 grudnia), siłownie mają swoje wady. Pierwsza sprawa- wiele pań przychodzi tam tylko po to, żeby się pokazać. Zaprezentować nowe dresy, nowe legginsy z super-hiper anatomicznie dopasowanej hydro-tkaniny czy też nowe buty (koniecznie Nike albo Reebok!), które według reklamy mają zadanie modelować pośladki swymi wyprofilowanymi podeszwami. Ten typ klientek siłowni bardzo często ćwiczy w pełnym makijażu. Co więcej, co kilkanaście minut pędzi do toalety, aby wszelkie niedociągnięcia zamaskować! Na siłownię przychodzą również kobiety, które chcą doprowadzić swoją figurę do perfekcji. Tyle że perfekcja w ich rozumieniu oznacza idealnie wyrzeźbione muskuły, silnie odznaczone mięśnie nóg, brzucha oraz imponujący biceps. Jeśli mam być szczera, korzystanie z bieżni czy rowerka pod ostrzałem ich wzroku to coś więcej niż katorga. Podczas gdy ja biegam w swoim tempie, mając urządzenie ustawione na łagodny poziom 3, panie kulturystki z poziomem 12 obserwują mnie z kpiną wypisaną na ich przecieranych co chwilę ręcznikiem twarzach. Często nie szczędzą również komentarzy i zawsze czują nieodpartą chęć zademonstrowania wszystkim, jak działa dane urządzenie. Trzecia grupa uciążliwych entuzjastek siłowni to panie, które żyją na bakier z higieną. Wydawałoby się, że w takie miejsca przychodzą ludzie, którzy nie mają tego typu problemów. A jednak! Jeśli choć raz zobaczysz tam panią wstającą z przepoconego siodełka roweru bądź czyjeś nieświeże skarpetki, możesz zrazić się do siłowni do końca swoich dni. Byłoby to wielką stratą, bo przecież nie ma nic zdrowszego niż porządny, długotrwały wysiłek! Przypadki, które opisałam, to jedynie kropla w morzu osobliwości spotykanych na siłowniach. Istnieją jeszcze przecież siłownie męskie oraz te uniwersalne, czyli przeznaczone dla obu płci. W większych miastach można wykupić karnet na własnego trenera, na zajęcia z jogi czy pilatesu. Na opisanie tego wszystkiego nie pozwala mi jednak brak doświadczenia w tych sprawach oraz fakt, że zimą mój wysiłek ogranicza się do truchtu w stronę szkoły przez śniegowe zaspy. Cóż, przynajmniej nikt nie mówi mi, na jaki poziom trudności mam te zaspy ustawić! Maria Leszczyńska II D

16 4 2012/2013 ważne do 15 marca 2013 S TR. 16 R OK 12 4/72 R o z m a i t o ś c i Nasze jajo! Oto rada na twoje koszmary! Zabawa tylko dla uczciwych!!! W naszej piaskownicy nie chcemy oszustów! Botoksy, implanty i inne fanty W dzisiejszym świecie chirurgia plastyczna uważana jest za próżną dziedzinę medycyny, która kreuje nierealny obraz piękna. Feministki krzyczą, że kobiety idą pod nóż dla swoich (i nie tylko swoich) facetów. Internet i telewizja bombardują nas zdjęciami zoperowanych gwiazd. W całej tej nagonce zapominamy jednak, że wszystkie dziewczyny, które pragną przypominać czwartoligowe "modelki" z tanich pisemek dla panów robią to na własne życzenie. Biust, który wygląda jak wypchany piłkami do koszykówki i wargi niczym pontony to ich gust, ich wizja piękna, ich wola i choćbyśmy chcieli, nie możemy im tego zabronić. Mądry chirurg powinien wprawdzie takie pomysły wybić pacjentce z głowy, ale zawsze znajdą się tacy, którzy dla pieniędzy ponaciągają i ponacinają wszystko, co się da. Z drugiej strony, wypadałoby przyjrzeć się temu, co przemawia na korzyść chirurgii plastycznej. Załóżmy, że jesteśmy 25-letnią blondynką, zdrową, zgrabną i powabną, z jednym wyjątkiem - nasz nos wygląda jak pożyczony od Juliusza Cezara. Albo jesteśmy przystojnym chłopakiem, którego uszy odstają pod kątem 90 stopni od głowy. Wszyscy mamy jakieś wady, to prawda, ale w przypadku niektórych jeden defekt może zrujnować samoocenę, pewność siebie, a nawet efektywność ich pracy- wtedy pomoc skalpela może okazać się nieoceniona. Praca chirurga plastycznego to nie tylko wygładzanie zmarszczek i odsysanie tłuszczu. To także rekonstrukcja twarzy po poparzeniach, naprawianie skutków podwójnej mastektomii czy leczenie wrodzonych wad, zagrażających zdrowiu czy życiu. A to, że w przerwie między zakupami bogate panie wpadają do kliniki na mały botoks? Jeśli efekt maski na twarzy im odpowiada i mają się dzięki temu poczuć lepiej, to właściwie czemu miałyby sobie odmawiać? :) sapere aude, Gazeta społeczności szkolnej Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Zambrowie Redakcja: K. Kowalewska (IIIa), Alan Rashid (IIIbLO), Magdalena Konopko, A. Milewska i O. Kalinowska (IIIcG), D. Kowalewska (IaLO), M. Leszczyńska (IIdLO), Anna Kossakowska (ID), Liwia Dąbrowska i Klaudia Bielska Kontakt z redakcją: Zambrów, ul. M. Konopnickiej 16, tel , Opieka redakcyjna: Joanna Mrozowska Skład i księgowość: Robert Mrozowski Nakład: 120 egz.