WIADOMOŚCI WIADOMOŚCI WIADOMOŚCI POLONIA WITA NOWEGO AMBASADORA. POLSKIE DUSZPASTERSTWO KATOLICKIE w SZWAJCARII

Transkrypt

1 POLSKIE DUSZPASTERSTWO KATOLICKIE w SZWAJCARII POLSKIE DUSZPASTERSTWO KATOLICKIE w SZWAJCARII POLSKA MISJA KATOLICKA w SZWAJCARII WIADOMOŚCI WIADOMOŚCI WIADOMOŚCI NR 431 LIPIEC - SIERPIEŃ 2007 NR 431 LIPIEC - SIERPIEŃ 2007 NR 444 WRZESIEŃ 2008 DE LA PASTORALE CATHOLIQUE POLONAISE EN SUISSE DER KATHOLISCHEN POLENSEELSORGE IN DER SCHWEIZ DELLA PASTORALE CATTOLICA POLACCA IN SVIZZERA DE LA PASTORALE CATHOLIQUE POLONAISE EN SUISSE DER KATHOLISCHEN POLENSEELSORGE IN DER SCHWEIZ DELLA MISSIONE CATOLICA POLACCA DI SVIZZERA DE LA PASTORALE CATHOLIQUE POLONAISE EN SUISSE DER KATHOLISCHEN POLENSEELSORGE IN DER SCHWEIZ DELLA MISSIONE CATOLICA POLACCA DI SVIZZERA POLONIA WITA NOWEGO AMBASADORA WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ) 1

2 MSZE ŚWIĘTE W PMK WRZESIEŃ 2008 AARAU - Kirchensaal (Haus 26) przy Kantonsspital, 3. niedziela g BAZYLEA kościół Sacré Coeur, Feierabendstr. 68 W każdą niedzielę g BERNO krypta w kościele Bruder Klaus, Ostring, Segantinistrasse niedziela g oraz w każdą 1. sobotę miesiąca g BIEL/BIENNE kaplica Misji Włoskiej Murtenstr niedziela g CHARRAT k. Martigny kościół parafialny W każdą niedzielę g GENEWA Kościół św. Teresy 14, Avenue Peschier W każdą niedzielę g Pierwszy piątek miesiąca adoracja Najśw. Sakramentu i spowiedź od g Msza św. g GNADENTHAL kościół św. Justy w Krankenheim W każdą niedzielę g W każdą środę różaniec g Pierwszy piątek miesiąca Msza św. g LOZANNA kościół Saint-Étienne, Route d`oron 10 W każdą niedzielę g W 1. piątek miesiąca spowiedź od g , Msza św. g LUCERNA krypta w kościele St. Karl, Spitalstr i 4 niedziela miesiąca g (w okresie letnim) MARLY kaplica PMK, Chemin des Falaises 12 Poniedziałek piątek g (fr.) Niedziela g i MERENSCHWAND St. Vitus (Kanton Aargau, Dekanat Muri) 3. niedziela g NEUCHÂTEL 85, Faubourg de I'Hôpital 2. i 4. niedziela g SION kaplica Sióstr Bożej Opatrzności, 6, rue de Gravelone 3. sobota miesiąca g ST. GALLEN kaplica Herz Jesu przy Katedrze 4. niedziela g WINTERTHUR kościół St. Joseph, Negelseestr niedziela g niedziela g VEZIA kościół przy wejściu do Parku Negroni 3. niedziela - g VISP kaplica Paulusheim 1. niedziela g ZUCHWIL kościół parafialny St. Martin, Hauptstr. 1. niedziela miesiąca g ZUG kaplica SS. Klawerianek, Oswaldgasse 17, 1. niedziela miesiąca g ZURYCH kościół Herz Jesu (Serca Jezusowego), Zürich-Wiedikon, Aemtlerstr./Gertrudstr., W każdą niedzielę g piątek miesiąca spowiedź od g (w dolnym kościele) i Msza św. g (w j. niemieckim i polskim) 1. sobota miesiąca Msza św. g , po Mszy św. nabożeństwo fatimskie (w dolnym kościele) Wszelkie informacje dotyczące duszpasterstwa znajdują się na stronie: 2 WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ)

3 SŁOWO KSIĘDZA REKTORA Drodzy Czytelnicy Miesiące wakacyjne obfitowały w bardzo ważne wydarzenia. Polonia w Szwajcarii otrzymała nowego Ambasadora RP w Bernie, na którego czekała od ponad roku. Po zapoznaniu się z treścią przesłuchania Pana Jarosława Starzyka przed Komisją Sejmową do Spraw Zagranicznych można stwierdzić, że warto było tak długo czekać. Wynik głosowania mówi sam za siebie. Życzymy Panu Ambasadorowi, aby wszystko, co o Nim powiedziała Pani wiceminister Grażyna Bernatowicz zostało zrealizowane na Helweckiej Ziemi. W niniejszych Wiadomościach znajdziemy obszerne fragmenty ze wspomnianego przesłuchania. Ważną wiadomością dla Polonii jest mianowanie nowego Prezesa Stowarzyszenia Wspólnota Polska w osobie Pana Marszałka Macieja Płażyńskiego, któremu składamy gratulacje i najlepsze życzenia. Dla Kościoła powszechnego najważniejszym wydarzeniem był Światowy Dzień Młodzieży w Sydney. To świadectwo wiary kilkuset tysięcy młodych jest tak bardzo potrzebne dzisiejszemu światu. Kilka dni po tym wielkim wydarzeniu mieliśmy szczęście gościć w naszej Misji Księdza Kardynała Stanisława Ryłko, od wielu lat odpowiedzialnego także za Światowe Dni Młodych. Msza święta w Marly, a także spotkanie po mszy świętej na długo pozostaną w pamięci jej uczestników. Ufam, że w Madrycie w 2011 roku nie zabraknie młodzieży z naszej Misji. W Kościele Powszechnym obchodzony jest Rok Świętego Pawła. W niniejszym numerze Wiadomości prezentujemy kolejny odcinek artykułu o Świętym Pawle, autorstwa wybitnego polskiego biblisty ks. prof. Waldemara Chrostowskiego, którego mieliśmy okazję spotkać w czasie rekolekcji w Zurychu, Genewie, Lozannie... Zaznajomienie się z całym artykułem powinno być pewnym minimum naszego udziału w przeżywaniu tego Roku w Kościele. Włączając się w obchody roku pawłowego niektórzy z naszych parafian postanowili przeczytać wszystkie Listy Apostoła Narodów. Taka postawa jest godna naśladowania. Czas wakacyjny to też czas zmian personalnych. Zaskoczył nas bardzo wyjazd Księdza Michała Tchorowskiego z Genewy do Nowego Jorku. Chociaż jest to bardzo duża strata dla Ośrodka Duszpasterskiego w Genewie, to nie mamy wątpliwości, że dla Kościoła ważniejsza w tym czasie jest jego praca w Nuncjaturze w Nowym Jorku. Za wszelką pomoc, życzliwość dla naszej Misji mówimy BÓG ZAPŁAĆ. Nowe zadania poza Szwajcarią otrzymali o. Karol Wielgosz i o. Zdzisław Szmańda. Warto zaznaczyć, że w związku z wyjazdem Ojca Zdzisława, Msza święta wieczorna w niedzielę będzie odprawiana w Marly. Ojcom Dominikanom wyrażamy naszą wdzięczność za ich trud duszpasterski. Serdeczne podziękowania kierujemy do Księdza Karola Garbiec, który walnie się przyczynił do ożywienia Ośrodka Duszpasterskiego w Bazylei. Witamy nowych kapłanów, którzy przybyli na studia: Księdza Grzegorza Piotrowskiego oraz Księdza Rafała Białka. Księża doktoranci będą w weekendy służyć pomocą duszpasterską w naszych Ośrodkach. Jest moim pragnieniem, aby każdy Ośrodek miał na stałe swojego duszpasterza. Coraz więcej osób dostrzega, jak wielkim dobrodziejstwem jest sytuacja, gdy jeden kapłan na stałe obsługuje dany Ośrodek. Obecnie mamy czterech kapłanów, którzy będą przynajmniej 4 lata w Szwajcarii, tak więc można już na spokojnie planować pracę duszpasterską dla całej Misji w dłuższym kontekście czasowym. Relacje z pielgrzymki na Przełęcz Świętego Bernarda i do Gnadenthal zamieścimy w następnym numerze Wiadomości. W Ośrodku Duszpasterskim w Lozannie powstała Grupa Liturgiczna. Gratuluję Księdzu Arturowi Cząstkiewiczowi i wszystkim, którzy pozytywnie odpowiedzieli na jego zaproszenie. Troska o liturgię jest pięknym znakiem głęboko przeżywanej wiary. Życzmy sobie, aby inne Ośrodki poszły śladem Lozanny. Rozpoczyna się nowy rok szkolny i duszpasterski. Z wielkim uznaniem patrzę na rodziców zatroskanych o kształcenie swoich dzieci. Oni doskonale wiedzą, że czas źle wykorzystany w dzieciństwie, czy w wieku młodzieńczym, będzie miał konsekwencje w dorosłym życiu. Z całego serca zachęcam rodziców, aby wraz z duszpasterzami naszych Ośrodków szukali możliwości katechezy dla swoich pociech. Tradycyjnie polecam do przemyślenia tekst Ojca Bocheńskiego, a w tym numerze także piękny esej Pana prof. Wojciecha Podleskiego. Jakże często odnosi się do nas powiedzenie Cudze chwalicie, swego nie znacie.... Tak to prawda, bo chociaż Polonia w Szwajcarii może poszczycić się wielu znakomitymi ludźmi, to wiedza o nich jest bardzo skromna. Zależy mi bardzo, aby na łamach Wiadomości prezentować takie postacie. Na trud nowego roku szkolnego i duszpasterskiego życzę wszystkim Szczęść Boże. Rektor PMK w Szwajcarii Ks. Sławomir Kawecki WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ) 3

4 Z ŻYCIA KOŚCIOŁA Pielgrzymka Papieża Benedykta XVI do Lourdes z okazji 150 rocznicy objawień Matki Bożej, września 2008 Lourdes sprzyja medytacji nad macierzyńską miłością Niepokalanej Dziewicy do Jej chorych i cierpiących dzieci (Benedykt XVI, Orędzie na Światowy Dzień Chorego, 2008) Najważniejsze punkty programu: Sobota, 13 września, g Procesja maryjna ze świecami przed Bazyliką. Niedziela, 14 września, g Msza św. w liturgiczne wspomnienie Podwyższenia Krzyża Świętego sprawowana głównie dla młodzieży. Poniedziałek, 15 września, g Msza św. w liturgiczne wspomnienie Matki Bożej Bolesnej, sprawowana dla chorych z udzieleniem sakramentu namaszczenia. Benedykt XVI o prawie do wychowania w wierze Żadnemu chłopcu ani dziewczynce nie powinno się odmawiać prawa do wychowania w wierze, która z kolei karmi ducha narodu. Na każdym z was i waszych kolegach spoczywa szczególna odpowiedzialność, aby wzbudzić wśród waszej młodzieży pragnienie aktu wiary, zachęcając ich do angażowania się w życie kościelne, które wypływa z tego aktu wiary. W ten sposób wiara osiąga pewność prawdy. Wybierając życie według takiej prawdy, obejmujemy pełnię życia w wierze, które zostało nam dane w Kościele. Nauczyciele i administratorzy, zarówno na uniwersytetach, jak i w szkołach, mają obowiązek i przywilej zapewnienia, aby studenci otrzymywali wiedzę zgodną z nauką i praktyką katolicką. Wymaga to, aby publiczne świadectwo o Chrystusie, tak, jak wynika ono z Ewangelii i jak je oferuje Urząd Nauczycielski Kościoła, kształtowało każdy aspekt życia instytucjonalnego zarówno w aulach szkolnych, jak i poza nimi. Odda- lanie się od tej wizji osłabia tożsamość katolicką i dalekie od rozwijania wolności nieuchronnie prowadzi do zamętu tak moralnego, jak i intelektualnego i duchowego. Pragnę również wyrazić szczególne słowa zachęty katechetom zarówno świeckim, jak i duchownym, którzy trudzą się nad zapewnieniem, aby młodzi stawali się codziennie coraz bardziej zdolni do doceniania daru wiary. Wychowanie religijne jest apostolatem pobudzającym i wśród młodych jest wiele oznak świadczących o ich pragnieniu lepszego poznawania wiary i praktykowania jej z przekonaniem. Jeśli chce się, aby to przebudzenie wzrastało, konieczne jest, aby nauczyciele mieli jasne i dokładne zrozumienie szczególnej natury i roli wychowania katolickiego. Powinni oni także być gotowi do kierowania zaangażowania całej wspólnoty szkolnej na pomaganiu naszym młodym i ich rodzinom w doświadczaniu harmonii między wiarą, życiem a kulturą. Nowy Jork, 17 kwietnia WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ)

5 Ze świetności starożytnych Aten pozostało niewiele. Miasto i jego zabytki można zwiedzić w ciągu jednego dnia, bo w czasach okupacji tureckiej, trwającej do 1822 roku, Ateny bardzo podupadły, stając się niewielką i zaniedbaną mieściną. Obecna zabudowa pochodzi z końca XIX oraz z XX wieku. Mimo to licznie napływający turyści i pielgrzymi cierpliwie szukają śladów wspaniałej przeszłości. Znajdują je przede wszystkim na ateńskim Akropolu, na którym wznosi się częściowo zrekonstruowany Partenon, czyli Świątynia Dziewicy, bogini Ateny, córki Zeusa, patronki miasta. Niesłychanie harmonijna i piękna marmurowa budowla, wzniesiona w stylu doryckim, powstała w latach przed Chrystusem, zaś zdobiące ją płaskorzeźby należały do najwspanialszych przykładów klasycznej sztuki greckiej. Wejście do świątyni umieszczono od strony wschodniej. W jej wnętrzu nie było żadnych dekoracji, znajdował się natomiast okazały posąg Ateny, dzieło Fidiasza, pokryte złotem i kością słoniową. W okresie bizantyjskim posąg przeniesiono do Konstantynopola, gdzie uległ zniszczeniu podczas jednego z pożarów. Pogańską świątynię zmieniono w kościół Najświętszej Maryi Panny, zaś po podboju tureckim w meczet, którą to funkcję budowla pełniła przez około 200 lat. W 1687 roku podczas oblężenia Akropolu przez Wenecjan, walczących z Turkami, eksplozja prochu zniszczyła Partenon, zaś na częściowe odtworzenie jego wyglądu trzeba było czekać następne 200 lat. Na ateńskim Akropolu na północ od Partenonu wznosi się Erechtejon, wybudowany w stylu jońskim na miejscu pałacu z czasów mykeńskich, czyli z połowy II tysiąclecia przed Chrystusem. Upamiętnia mitycznego władcę Erechteusa, który niegdyś tu zamieszkiwał, a potem był czczony jako Posejdon. Właśnie tutaj legenda umieszcza mitologiczną kłótnię Ateny z Posejdonem, po której Posejdon trójzębem wyprowadził z ziemi wodę, natomiast Atena, uderzywszy mieczem, sprawiła, że wyrosło drzewko oliwne. Uznano je za większy dar i Atena została wybrana patronką miasta. Ozdobą Erechtejonu są niezwykle piękne kariatydy. ROK JUBILEUSZOWY ŚWIĘTEGO PAWŁA Ks. prof. Waldemar Chrostowski Wyprawy misyjne św. Pawła Apostoła (cz. II) Nieopodal Akropolu znajduje się teatr Dionizosa z IV wieku przed Chrystusem oraz dwie poświęcone temu bóstwu świątynie, których początki są około dwóch stuleci starsze. Chlubą starożytnych Aten był też odeon Peryklesa, zaś na pobliskim wzgórzu świątynia Asklepiosa, boga zdrowia i patrona lekarzy. Wyróżnia się również świątynia Hefajstosa, boga ognia i kowali, wzniesiona w połowie V wieku przed Chrystusem i uznawana za najlepiej zachowaną budowlę sakralną starożytnej Grecji. Do tego należy dodać pozostałości innych świątyń pogańskich, rozrzucone w mniejszej i większej odległości od Akropolu. Jeżeli uwzględni się setki, a może nawet tysiące posągów, jakie istniały tu w starożytności, o których pojęcie dają nieliczne znaleziska przechowywane w ateńskim Muzeum Narodowym, świadectwo Dziejów Apostolskich o tym, że Paweł burzył się wewnętrznie na widok miasta pełnego bożków, staje się w pełni wiarygodne i zrozumiałe. Św. Łukasz wzmiankuje miejsca, które okazały się szczególnie ważne podczas misyjnej działalności Pawła w Atenach. Rozprawiał też w synagodze z Żydami i z»bojącymi się Boga«i codziennie na agorze z tymi, których tam spotykał (Dz 17,17). Nie znamy dokładnej lokalizacji synagogi, lecz możemy przypuszczać, że w tak dużym mieście było ich kilka. Mimo wielu przeciwności i wrogości ze strony Żydów, którzy nie uwierzyli w Jezusa Chrystusa, model Pawłowej ewangelizacji pozostał ten sam: najpierw zwracał się do swoich żydowskich rodaków, a następnie do pogan. Nic nie wskazuje na to, aby działalność wśród Żydów przyniosła widoczne rezultaty, w czym nie bez znaczenia były nastroje i postawa okazana wcześniej w Tesalonice i gdzie indziej. Na pierwszy plan wysuwają się natomiast poganie, zwłaszcza ci, którzy słuchali apostoła na agorze. Agora ateńska jest usytuowana na północny zachód od Akropolu i na wschód od świątyni Hefajstosa. Jak w każdym innym greckim mieście, było to centrum administracji lokalnej, a zarazem główny ośrodek wymiany myśli i handlu. Na długo przed Pawłem po agorze w Atenach spacerowali najwybitniejsi przedstawiciele świata klasycznego, jak Perykles, Eurypides, Sofokles, Sokrates, Platon czy Arystoteles. Niemal każdy pozostawił uczniów, którzy stworzyli szkoły wierne naukom mistrzów. Nic dziwnego, że gdy Paweł odwiedził to miejsce, przebywali tam przedstawiciele różnych kierunków myślowych. Niektórzy z filozofów epikurejskich WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ) 5

6 ROK JUBILEUSZOWY ŚWIĘTEGO PAWŁA i stoickich rozmawiali z nim (Dz 17,18). Z następnych zdań wynika, że przyjęli apostoła z poczuciem wyższości. Nazwę stoicy urobiono od pobliskiej stoa, wzniesionej w pierwszej połowie II wieku przed Chrystusem przez króla Pergamonu Attalosa II z wdzięczności za studia odbyte w młodości w Atenach. Zniszczona, doczekała się rekonstrukcji zakończonej w 1956 roku, stając się muzeum. Dwupiętrowa budowla szczyci się długim i obszernym oraz wspaniale zacienionym przez dach i liczne kolumny portykiem, po którym spacerowali filozofowie dyskutujący najtrudniejsze kwestie i problemy. Wiele miejsca zajmuje w Dziejach Apostolskich narracja o pobycie Pawła na Areopagu. Zaprowadzono go tam, pytając bardzo konkretnie: Czy moglibyśmy się dowiedzieć, jaką to nową naukę głosisz? Bo jakieś nowe rzeczy wkładasz nam do głowy. Chcielibyśmy więc dowiedzieć się, o co właściwie chodzi (Dz 17,19 20). Łukasz natychmiast odwzajemnił tę poufałość, wystawiając Ateńczykom następującą ocenę: A wszyscy Ateńczycy i mieszkający tam przybysze poświęcają czas jedynie albo mówieniu o czymś albo wysłuchiwaniu czegoś nowego (17,21). Rzymskim odpowiednikiem greckiego Areopagu, dosłownie Areios Pagos, czyli Wzgórze Aresa, jest Pole Marsowe, gdyż zarówno Ares, jak i Mars byli czczeni jako bogowie wojny. Na sąsiadującym z Akropolem skalistym wzgórzu zapadały decyzje ważne dla miasta. Także dzisiaj, aby wejść na wzgórze, należy pokonać strome kamienne schody. Obok nich umieszczono tablicę z greckim tekstem Dziejów Apostolskich zawierającym przemówienie Pawła na Areopagu. Gdy apostoł doszedł do sprawy zmartwychwstania Jezusa, jedni się wyśmiewali, a inni powiedzieli:,,posłuchamy cię o tym innym razem (17,32). Sprzeciw pogan miał inne przyczyny niż sprzeciw Żydów. Tym razem chodziło o niemożność racjonalizacji zmartwychwstania, z czego zrodziło się lekceważenie i odrzucenie tej prawdy. Odmowa ateńskich słuchaczy mowy Pawła nie była całkowita. Niektórzy jednak przyłączyli się do niego i uwierzyli. Wśród nich Dionizy Areopagita i kobieta imieniem Damaris, a z nimi inni (Dz 17,34). Ten skromny posiew stał się zaczynem chrześcijaństwa, które trwa do dzisiaj. Przeważająca większość współczesnych Greków to prawosławni, a to wyznanie zdecydowanie dominuje, wyznaczając główne kryteria narodowej tożsamości. Lecz w Grecji żyje też kilka tysięcy katolików. Katedra katolicka w Atenach, usytuowana przy jednej z najbardziej ruchliwych ulic miasta, nosi wezwanie Dionizego Areopagity. W jej wystroju nietrudno odnaleźć akcenty nawiązujące do pobytu Apostoła Narodów. Głoszenie Ewangelii w Atenach było dla Pawła i jego towarzyszy pracą bardzo trudną i raczej niewdzięczną. Starożytni intelektualiści uważali Ewangelię z jej naciskiem na prawdę o śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa za głupstwo, którego nie sposób pojąć rozumem i zaakceptować. Aczkolwiek w mieście pozostała grupa wyznawców, pośród kanonicznych pism Nowego Testamentu nie ma listu do Ateńczyków. Nie ma też żadnej wzmianki sugerującej, iż takie pismo kiedykolwiek powstało. Istnieje natomiast apokryficzna korespondencja Pawła z Seneką. I to właśnie w niej znalazły wyraz najistotniejsze dylematy typowe dla pełnego napięć spotkania Aten z Jerozolimą. Potem opuścił Ateny i przybył do Koryntu (Dz 18,1) Nie wiadomo, jak długo Paweł pozostał w Atenach. Można się domyślać, iż nie dłużej niż kilka tygodni, skoro Sylas i Tymoteusz, na których przybycie z Tesaloniki czekał (Dz 17,15), spotkali się z nim już wtedy, gdy dotarł do Koryntu (18,5). Trudno też powiedzieć, z jakimi uczuciami Paweł opuszczał Ateny. Odrzucony przez żydowskich współrodaków w Filippi, Tesalonice i Berei, w Atenach doświadczył wzgardy ze strony pogan. Trzeba było wielkiej wiary, aby kontynuować podjętą misję, z nadzieją, że wyda ona w przyszłości plony. Jedyna droga z Aten do Koryntu wiedzie wzdłuż Zatoki Sarońskiej. Na tym szlaku znajdują się ważne starożytne miasta. Należy do nich Eleusis, gdzie w starożytności odbywały się słynne na cały helleński świat misteria, oraz Megara, gdzie nauczał Sokrates 6 WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ)

7 ROK JUBILEUSZOWY ŚWIĘTEGO PAWŁA i skąd według legendy wyruszył Bizas w poszukiwaniu nowego miejsca dla siebie. Osiadł nad cieśniną Bosfor założywszy nazwane swym imieniem miasto Bizancjum. Przy dobrej pogodzie z drogi dobrze widać Salaminę, wyspę, obok której rozegrała się jedna z najważniejszych bitew starożytności, przesądzająca o zwycięstwie Greków nad Persami i oddalająca niebezpieczeństwo perskiej hegemonii nad ówczesnym światem zachodnim. Jeden bardzo ważny szczegół różni obecnie ostatni odcinek tego szlaku od jego wyglądu w starożytności. Chodzi o Kanał Koryncki łączący Zatokę Sarońską, stanowiącą część Morza Egejskiego, z Zatoką Koryncką, będącą częścią Morza Jońskiego. W czasach św. Pawła takie połączenie obydwu mórz nie istniało, aczkolwiek nieco później, w 66 roku po Chrystusie, cesarz Neron, posługując się złotą łopatą, podjął próbę przekopania kanału. Aby dostać się z jednego morza na drugie, przedzielone zaledwie siedmiokilometrowym pasmem lądu, należało opłynąć cały Peloponez, co oznaczało konieczność przebycia ok. 400 kilometrów. Aby tego uniknąć, statki z mniejszymi ładunkami często przesuwano po drewnianych rolkach, ale było to zajęcie niesłychanie czasochłonne. Koryntianie nazwali tę drogę Diolkos. Kanał Koryncki powstał w latach i obok Kanału Sueskiego stanowi wspaniały przykład XIX-wiecznej sztuki inżynieryjnej. Korynt znajduje się na Peloponezie, który wraz z przekopaniem Kanału Korynckiego z półwyspu stał się właściwie wyspą. W czasach Pawła było to jedno z najzamożniejszych i najbardziej znanych miast greckich. Korynt miał dwa porty: Kenchry (Dz 18,18; Rz 16,1) nad Zatoką Sarońską i Lachaeum nad Zatoką Koryncką. Kontrolując ruch statków w jednym i drugim, miasto czerpało olbrzymie korzyści. Stale roiło się od żeglarzy, kupców i handlarzy, a także różnego rodzaju uciekinierów, zbiegów oraz nierządnic. Nawet w świecie pogańskim, dalekim od standardów przyjętych później przez chrześcijan, Korynt miał kiepską reputację, co znalazło wyraz w przysłowiach i ludowych opowieściach. Na południe od miasta znajduje się wysoka góra, znana jako Akro-Korynt, która pełniła rolę korynckiego akropolu. Na jej szczycie wznosiła się okazała świątynia Afrodyty, bogini miłości i przyjemności zmysłowych. Obsługiwało ją ponad tysiąc hierodul (prostytutek kultowych), przebywających w specjalnych pomieszczeniach. Również to wpływało na reputację Koryntu, uznawanego za najbardziej zepsute miasto w całym imperium rzymskim. Z dawnego Koryntu pozostało niewiele. Dla podróżujących śladami św. Pawła najważniejszym miejscem jest agora z pozostałościami kilku sklepów datowanymi na I wiek po Chrystusie. Po jej wschodniej stronie znajduje się tzw. bema, czyli podwyższenie używane przez rzymskich namiestników do wygłaszania przemówień. Właśnie tutaj Paweł stanął przed prokonsulem Gallionem, który oczyścił go ze stawianych mu zarzutów i uwolnił (Dz 18,12 17). Na zachód od agory widać pozostałości świątyni Apollina, pochodzącej z połowy VI wieku przed Chrystusem. Jej osobliwością są kolumny wykonane nie z układanych mniejszych bloków, lecz stanowiące monolity. Można też zobaczyć resztki odeonu, teatru, stoa i innych budowli użyteczności publicznej, a także zamożniejszych domostw. Paweł pozostał w Koryncie półtora roku (Dz 18,11). Nie ulega wątpliwości, że dobrze poznał specyfikę miasta, dostosowując do niej swoją ewangelizacyjną pedagogię. Jak przedtem, znowu rozpoczął od Żydów, korzystając z gościnności dwojga żydowskich uciekinierów z Rzymu, Akwili i Pryscylli, u których się zatrzymał. Znaleźli oni w Koryncie schronienie po wydanym w 49 roku antyżydowskim dekrecie cesarza Klaudiusza. Kiedy Sylas i Tymoteusz przybyli z Macedonii, Paweł oddał się wyłącznie nauczaniu i udowadniał Żydom, że Jezus jest Mesjaszem (Dz 18,5). Ale ich reakcja nie była inna niż ta, która tak dotkliwie dała się we znaki apostołom w niedalekiej przeszłości. Taka sama była również konkluzja misji ewangelizacyjnej: A kiedy [Żydzi] się sprzeciwiali i bluźnili, otrząsnął swe szaty i powiedział do nich: Krew wasza na waszą głowę, jam nie winien. Od tej chwili pójdę do pogan (18,6). To postanowienie jest jedną z najbardziej przełomowych decyzji, a jej skutki okazały się rozstrzygające dla późniejszych dziejów chrześcijaństwa. Dowody powstających na tym tle rozterek i napięć są dobrze widoczne w Pierwszym i Drugim Liście do Koryntian. Obydwa pisma powstały kilka lat później, gdy wspólnota koryncka okrzepła, lecz zarazem przeżywała trudności i wyzwania, z których bardzo wiele było wyraźnie uwarunkowane specyfiką Koryntu i jego mieszkańców. Po niezwykle wytężonej pracy Paweł opuścił Korynt i wrócił do Azji. Przebywał krótko w Efezie, gdzie w miejscowej synagodze rozprawiał z Żydami. Proszono go, aby pozostał dłużej, lecz odmówił, zapewniając: Wrócę do was, jeżeli Bóg zechce (Dz 18,21). Nie uległszy prośbom, odpłynął z Efezu do Cezarei Nadmorskiej, a następnie udał się do Jerozolimy. Ks. Profesor dr hab. Waldemar Chrostowski (ur. 1951) - profesor zwyczajny nauk teologicznych. Kierownik Katedry Egzegezy Starego Testamentu i Zakładu Dialogu Katolicko-Judaistycznego na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie oraz kierownik Zakładu Egzegezy i Teologii Biblijnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Redaktor naczelny kwartalnika teologów polskich Collectanea Theologica ; konsultor Rady Episkopatu Polski ds. Dialogu Religijnego; członek Polskiej Akademii Filatelistyki; przewodniczący Stowarzyszenia Biblistów Polskich. Autor ponad 1450 publikacji naukowych i popularnonaukowych. WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ) 7

8 ZE SZWAJCARII I POLSKI JAROSŁAW STARZYK - AMBASADOREM RP W SZWAJCARII Dnia 1 lipca 2008 r. pan Jarosław Starzyk złożył w Bernie listy uwierzytelniające i objął urząd Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego Rzeczypospolitej Polskiej w Konfederacji Szwajcarskiej oraz Księstwie Lichtensteinu. W dniu 13 czerwca br. Komisja Spraw Zagranicznych, przed jednogłośnym pozytywnym zaopiniowaniem kandydatury pana Jarosława Starzyka, zgodnie z obowiązującą praktyką, wysłuchała w ramach tzw. Przesłuchania opinii o kandydacie, a następnie zapoznała się z koncepcją pracy kandydata na ambasadora. Kandydaturę pana Starzyka przedstawiła pani minister Grażyna Bernatowicz, podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Pan Jarosław Starzyk urodził się w 1963 r. w Olsztynie. Z wykształcenia jest ekonomistą, z zawodu dyplomatą. W 1989 r. ukończył prestiżowy Wydział Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki, w latach odbył studia podyplomowe w Akademii Dyplomatycznej w Wiedniu. Od 1989 r. jest pracownikiem MSZ, początkowo w Departamencie Międzynarodowych Stosunków Ekonomicznych. W 1992 r. rozpoczął pracę na swojej pierwszej placówce zagranicznej w ambasadzie RP w Sztokholmie. Zajmował się tam problematyką ekonomiczną i obserwował starania Szwecji o wejście do Unii Europejskiej. W latach prowadził Wydział Koordynacji w Departamencie Integracji Europejskiej, a następnie został wicedyrektorem Departamentu Unii Europejskiej i odpowiadał za przygotowania akcesyjne Polski do UE. W latach pracował jako radca-minister w przedstawicielstwie RP przy UE w Brukseli. Zbudował tam i prowadził pion polityczny aż do momentu uzyskania przez Polskę członkostwa w Unii. Był również członkiem kilkuosobowego zespołu koordynującego negocjacje członkowskie Polski. W 2004 r. powrócił do centrali. Tworzył Wydział Negocjacji Akcesyjnych w Departamencie Unii Europejskiej. W 2005 r. został zastępcą dyrektora Departamentu Zagranicznej Polityki Ekonomicznej MSZ i kierował pracami tego departamentu, m.in. nadzorując negocjacje pomiędzy MSZ a Ministerstwem Gospodarki w sprawie budowy dyplomacji ekonomicznej. W czerwcu 2006 r. został powołany na stanowisko dyrektora Departamentu Unii Europejskiej, które piastuje po dziś dzień, wykonując funkcje koordynacyjne w realizacji polskich interesów w Radzie Unii Europejskiej. W lipcu 2007 r. pan dyrektor Jarosław Starzyk został ambasadorem tytularnym. Jest żonaty, ma dwójkę dzieci. Według wypowiedzi pani minister, pan Starzyk należy do osób niezwykle pracowitych, solidnych i naprawdę wysokiej klasy profesjonalistów. Jest świetnym ekonomistą, przeprowadził MSZ przez bardzo trudny proces negocjacji z MG na temat podziału kompetencji w zakresie gospodarczym na placówkach polskich. Jest doskonałym negocjatorem, co ostatnio udowodnił negocjując partnerstwo wschodnie Polski i objeżdżając całą Europę z pozytywnymi skutkami. Jest bardzo dobrym szefem, osobą lojalną i odpowiedzialną. Muszę powiedzieć, że to rzadki przypadek nadaje się bowiem na wiele stanowisk ambasadorskich. Czasami jest tak, że dana osoba jest po prostu przypisana z racji swojej profesji i zainteresowań do jednego stanowiska, ale w tym przypadku naprawdę Jarosława Starzyka można wysłać w różne miejsca. Rozpoczynając swoje wystąpienie, pan Starzyk podkreślił, że w stosunkach polsko-szwajcarskich nie ma kwestii spornych i dodał: Nie pojadę tam w po to, by rozwiązywać jakieś poważne problemy polityczne. Natomiast, jeśli chodzi o bieżącą współpracę dwustronną, to chciałbym zwrócić państwa uwagę na dwie sprawy. Jedną jest Szwajcarski Instrument Finansowy (SIF), a drugą Muzeum Polskie w Rapperswilu. Chciałbym się pilnie zająć właśnie nimi, są to bowiem rzeczy, które mogą rzutować na nasze dwustronne stosunki. Koncepcję pracy pan ambasador ujął w dwóch zasadniczych punktach: Polonia i Muzeum Polskie w Rapperswil oraz współpraca dwustronna na polu ekonomicznym. Panu ambasadorowi zależy na nawiązaniu kontaktu z młodą, wysoko wykształconą kadrą Polaków, zatrudnioną w firmach szwajcarskich. Zważywszy, że polonia szwajcarska czekała na swojego ambasadora od prawie półtora roku, pana Starzyka czeka wielkie wyzwanie. Jak sam powiedział: To ambasada powinna do nich dotrzeć, znaleźć i utrzymywać kontakty oraz zachęcać, aby przekazywali nam swoją wiedzę i doświadczenie, a także wracali do kraju po wykonaniu swoich zadań w międzynarodowych organizacjach, które mieszczą się w Szwajcarii. Jeśli chodzi o Rapperswil, pan Starzyk okre- 8 WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ)

9 ZE SZWAJCARII I POLSKI ślił sytuację Muzeum Polskiego jako splot elementów finansowych, koncepcyjnych i merytorycznych. Zdaniem ambasadora Rząd ma w tej sprawie formalnie niewiele do zrobienia dlatego, że nie mamy żadnego wpływu na dyrekcję muzeum w Rapperswilu. Władze lokalne są niezadowolone z tego, że muzeum jest zarządzane w starym stylu posiadając bardzo ciekawe eksponaty ma bardzo nieciekawą ekspozycję. W związku z tym ( ) należałoby po prostu podejść do zagadnienia w sposób następujący: zagwarantować pewne środki pomocowe, ale przede wszystkim zastanowić się nad koncepcją uatrakcyjnienia tego muzeum, jak również wykorzystania zameczku, w którym muzeum ma siedzibę, do promocji Polski np. przez organizację wystaw, konferencji biznesowych. Można w ten sposób przekonać władze lokalne, które uważają, że tak piękny zamek jest wykorzystywany wyłącznie na źle zorganizowane muzeum, do którego za bardzo nikt nie chce przyjeżdżać, że dzieje się w nim coś ciekawego. Tak, jak muzeum jest symbolem opozycji Polonii sprzed 1989 r., tak chciałoby się, żeby również teraz było symbolem polskości w Szwajcarii. Jest świetnie usytuowane to tylko pół godziny jazdy z Zurychu, gdzie istnieje duże środowisko polonijne. ( ) Wydaje nam się, że wszystko idzie w pozytywnym kierunku. Kluczem do sukcesu jest nowy program i nowy styl zarządzania, na co nie bardzo mamy wpływ w sensie kadrowym, natomiast na koncepcję mamy ogromny wpływ. W zakresie współpracy dwustronnej, pan ambasador planuje zajęcie stanowiska w sprawie pomocy finansowej UE dla Polski w związku ze sporem podatkowym Szwajcarii z Unią Europejską. W ocenie szwajcarskiej - wyjaśnia pan Starzyk - środki finansowe, które wynoszą CHF dla wszystkich dziesięciu nowych państw członkowskich Unii Europejskiej, w połowie są przeznaczone dla Polski. Dla szwajcarskiej zewnętrznej pomocy finansowej kwota prawie CHF jest dużą częścią pomocy. W Polsce natomiast instrument, który jest koordynowany przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, to stosunkowo mały procent tego, co otrzymujemy jako środki finansowe z Unii Europejskiej. I tu jest problem polityczny. Dla Szwajcarów, którzy o włos zaakceptowali instrument finansowy dla 10 państw, to ważna sprawa polityczna, gdy dla Polski to mały element dużej pomocy zewnętrznej z Zachodu. Moją rolę widzę w tym, aby uspokajać Szwajcarów, a w Polsce promować to, co ważne dla Szwajcarów i co będzie rzutowało na stosunki polityczne. Kolejnym celem ambasadora jest zintensyfikowanie współpracy handlowej i inwestycji między obydwoma krajami, przy maksymalnym wykorzystaniu Wydziału Promocji Handlu i Inwestycji oraz Wydziału Ekonomicznego. Dobrze rozwija się współpraca handlowa i inwestycje między obydwoma krajami, ale według mnie jest jeszcze szereg obszarów, na których można ją zintensyfikować wyjaśnia pan Starzyk i dodaje: miałem udział w negocjowaniu umowy o ekonomizacji służby zagranicznej. Jako szef placówki w Szwajcarii będę chciał w każdym calu tę ważną, podpisaną umowę wykonywać, odpowiednio wykorzystując Wydział Promocji Handlu i Inwestycji oraz Wydział Ekonomiczny. Można wykorzystać wiele możliwości, chociażby nawet tak drobną rzecz, jak to, o czym nie wszyscy pamiętają, a co zapisano w umowie racjonalizację majątku Skarbu Państwa za granicą. Należy się temu przyjrzeć, bo nie jest dla mnie rzeczą właściwą, że w budynku, w którym mieści się 10 biur pracują dwie osoby, a w budynku ambasady nie mamy miejsca, żeby porozmawiać z pracownikiem innej ambasady. Nie mówię, że odniósłbym sukces w tej sprawie, ale będę sygnalizował to, co jest zawarte w umowie. Ostatnią rzeczą, jaką planuje ambasador jest doprowadzenie do podpisania porozumienia dwustronnego o współpracy resortów obrony: Tak, jak chętnie widziani są nasi oficerowie na różnych szkoleniach w świetnie przygotowanych ośrodkach szwajcarskich, tak Szwajcaria jest poważnie zainteresowana wykorzystywaniem naszych poligonów. W związku z tym istnieje koncepcja podpisania w przyszłym roku porozumienia dwustronnego o współpracy w tym obszarze. Po zakończeniu Przesłuchania, przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych, poseł Krzysztof Lisek (PO) zakomunikował: Uprzejmie informuję, że Komisja Spraw Zagranicznych jednogłośnie pozytywnie zaopiniowała pańską kandydaturę na stanowisko ambasadora RP w Szwajcarii i Lichtensteinie. Serdecznie gratuluję i życzę powodzenia w pracy na placówce. Liczymy na dobrą współpracę z Komisją Spraw Zagranicznych. Jego Ekscelencji Panu Ambasadorowi Jarosławowi Starzykowi z okazji nominacji na stanowisko Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego RP w Konfederacji Szwajcarskiej oraz Księstwie Lichtensteinu składam serdeczne gratulacje i najlepsze życzenia wszelkiej pomyślności zawodowej i osobistej oraz Bożego błogosławieństwa na owocną służbę dla Rzeczypospolitej i dla dobra Polaków w Szwajcarii Ks. dr Sławomir Kawecki, Rektor Polskiej Misji Katolickiej w Szwajcarii WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ) 9

10 ZE SZWAJCARII I POLSKI Szkoła polska i język polski W wywiadzie dla Wspólnoty Polskiej, Prezes Stowarzyszenia, Senator Maciej Płażyński podkreślił rolę szkoły polskiej i języka polskiego w procesie integracji Polaków na emigracji: Musimy pamiętać, że wszyscy razem stanowimy Wspólnotę Polską. ( ) Misja Stowarzyszenia jest stała, natomiast sposób wykonywania tej misji musi być korygowany, dlatego że świat się zmienia, czego najlepszym przykładem jest nowa emigracja. Priorytety pozostają te same. Na pewno bez względu na podział geograficzny jest to szkoła polska i język polski, bo bez tego tracimy tożsamość, rozpływamy się w otoczeniu. Dotyczy to zarówno zwartych środowisk, takich jak na Wileńszczyźnie czy Białorusi, ale jeszcze bardziej tych środowisk, które żyją w rozproszeniu - również nowej emigracji. Uważam, że coraz większym problemem, coraz poważniejszym wyzwaniem będzie kształcenie dzieci nowych emigrantów na Zachodzie. Oczywiście rodzice nie tracą języka, bo mają codzienny kontakt z Polską, telefoniczny, internetowy, często podróżują do Polski. Inaczej jest z dziećmi. Rozmawiają z rodzicami po polsku, ale uczą się w szkole niemieckiej, angielskiej, a to nie jest to samo, co ukończenie polskiej szkoły, która pozwala na powrót do kraju wtedy, kiedy się chce i płynne wejście do polskiego systemu edukacji. Zależy nam na tym, aby emigranci wracali zawsze, kiedy stwierdzą, że warto do Polski wracać. To jest jedno z podstawowych zadań Wspólnoty, oczywiście we współpracy z MEN i MSZ. Zwarte skupiska Polaków są naturalnym obszarem naszych zainteresowań. Tam gdzie jesteśmy w większości, tam jest potrzebna silna szkoła, która teraz musi być lepsza niż szkoła miejscowa. Szkoła polska na Litwie musi być lepsza niż szkoła litewska, szkoła polska na Białorusi musi być lepsza niż szkoła białoruska, bo tylko w ten sposób przyciągniemy zdolniejszych, ambitniejszych, tych na którym nam szczególnie zależy. ( ). Na podstawie: Maciej Płażyński (ur. 10 lutego 1958 w Młynarach) polski prawnik, polityk, wojewoda gdański w latach , Marszałek Sejmu w latach , jeden z założycieli Platformy Obywatelskiej, były przewodniczący tej partii i klubu parlamentarnego, poseł na Sejm III, IV i VI kadencji, Marszałek Sejmu III kadencji, senator i wicemarszałek Senatu VI kadencji. 11 lutego 2008 roku senator Maciej Płażyński został wybrany prezesem Stowarzyszenia Wspólnota Polska, a jednocześnie Przewodniczącym Rady Krajowej i Prezesem Zarządu Krajowego. Dyrektor Generalny Caritas Polska członkiem Papieskiej Rady Cor Unum Dyrektor Caritas Polska, ksiądz prałat Marian Subocz został mianowany 25 lipca br. przez papieża Benedykta XVI członkiem Papieskiej Rady Cor Unum. Rada Cor Unum z siedzibą w Rzymie koordynuje kościelne dzieła charytatywne na całym świecie. Organizuje pomoc humanitarną dla ofiar katastrof, kataklizmów naturalnych i konfliktów zbrojnych. Od wielu lat priorytetowym zadaniem Rady jest walka z głodem i nędzą w najuboższych krajach Afryki i Azji. Ks. prał. Subocz po reaktywowaniu Caritas Polska został jej pierwszym dyrektorem. Pełniąc tę funkcję w latach stworzył struktury Caritas Polska, zainicjował akcję Wigilijnego Dzieła Pomocy Dzieciom. Zainicjował też wydawanie kwartalnika Caritas. Przy współpracy z Caritas we Freiburgu stworzył fakultet Caritas przy ówczesnej Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie - dzisiejszym Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego, gdzie studiują przy- szli pracownicy największej charytatywnej organizacji kościelnej. Dziełem ks. Subocza są także stacje opieki Caritas, gdzie pomoc znajdują osoby starsze i chore. Z perspektywy kilku lat pracy jako proboszcz, ks. Subocz uważa, że to, co obecnie jest potrzebne w Polsce, to przede wszystkim szkolne koła Caritas - w których dzieci i młodzież wychowuje się do działalności charytatywnej - oraz świetlice socjo-terapeutyczne przy każdej parafii. Ważne jest także tworzenie burs dla dzieci z terenów popeegerowskich. - Mieszka tam wiele bardzo uzdolnionej młodzieży, która jednak nie ma możliwości kształcenia się - powiedział. - A przecież chodzi o przyszłość tych młodych ludzi. Na podstawie: Ks. Marian Subocz (ur. 28 sierpnia 1947 w Wałczu) był pierwszym po reaktywowaniu dyrektorem Caritas Polska w latach W 1994 roku został mianowany zastępcą sekretarza generalnego Konferencji Episkopatu Polski. Pełnił tę funkcję do 1998 roku. Potem pracował w Biurze Konferencji Episkopatów Unii Europejskiej w Brukseli. W 2001 roku na własną prośbę wrócił do kraju. Funkcję dyrektora Caritas Polska objął ponownie w czerwcu 2007 roku. 10 WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ)

11 ZE SZWAJCARII I POLSKI Order Zasługi RP dla Roselyne de Chollet W dniu 10 lipca 2008 roku we Fryburgu odbyła się Uroczystość wręczenia Krzyża Komandorskiego Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej Pani Roselyne de Chollet. W imieniu Prezydenta Polski odznaczenie wręczył Pan Jerzy Wieczorek, charge d affaires a.i. RP w Bernie. Roselyne de Chollet w 1945 r., w wieku 32 lat, walnie przyczyniła się do uratowania grupy 300 polskich dzieci, które po wojnie znalazły się w obozie dla internowanych w Salzburgu. Były to przede wszystkim dzieci-sieroty, których rodzice zaginęli w obozach koncentracyjnych bądź zostali deportowani do Niemiec i ślad o nich zaginął. Bez osobistej inicjatywy i poświęcenia Roselyne de Chollet los dzieci byłby niepewny, prawdopodobnie musiałyby powrócić do komunistycznej Polski. Z zawodu pielęgniarka, urodziła się w zamożnej szwajcarskiej rodzinie burżuazyjnej, z której wywodzili się m.in. papieże Juliusz II i Sykstus IV. Pierwszym mężem Roselyne de Chollet był polski książę Stanisław Radziwiłł. Jego brat był w czasie II wojny światowej Polacy, Żydzi, Szwajcarzy Paul Stauffer Państwowy Instytut Wydawniczy 2008 Liczba stron: 204 Wymiary: 155 x 240 mm Książka Paula Stauffera, historyka i dyplomaty szwajcarskiego, to trzy eseje historyczne powiązane wspólnym tematem: rolą obywateli szwajcarskich w historii Europy Wschodniej pierwszej połowy dwudziestego wieku. Pierwszy esej opowiada o działalności Feliksa Calondera, Szwajcara pełniącego misję dyplomatyczną na Górnym Śląsku od 1922 roku, której zadaniem było przywrócenie zasad pokojowego współżycia między Polakami, Niemcami i Żydami w tej niespokojnej części Europy. Drugi tekst przedstawia działalność polskiego poselstwa w neutralnej Szwajcarii podczas drugiej wojny światowej. Niewiele osób wie, że poselstwo to grało tajną rolę pośrednika między organizacjami pomaga- ambasadorem RP w Madrycie. Właśnie podczas wizyty w Madrycie w 1945 r. Roselyne de Chollet opowiada znaną z prasy historię polskich dzieci w Salzburgu prezydentowi hiszpańskiego Czerwonego Krzyża. Ten deklaruje gotowość do pomocy, ale wskazuje na szereg problemów. W tej sytuacji Roselyne de Chollet postanawia sama podjąć się niebezpiecznej misji. Korzystając ze swej funkcji w American-Polish War Relief na terenie Niemiec namawia USA do zaangażowania w transport polskich dzieci do Hiszpanii. Od armii USA otrzymuje stopień generała, dzięki czemu może przedostać się do Salzburga. Stąd dwoma ciężarówkami dzieci zostają przewiezione do Marsylii i dalej statkiem do Hiszpanii. Tutaj część z nich znajduje opiekę w klasztorach, część zostaje adoptowana. Po rozwodzie ze Stanisławem Radziwiłłem Roselyne de Chollet wyszła za mąż za szwajcarskiego bankiera z Fryburga Louisa de Chollet. Przez całe życie skromna, z sympatią wobec Polski i Polaków. Wyróżnia ją energia, determinacja, racjonalizm i dobra pamięć. Obecnie w wieku 94 lat mieszka w domu dla seniorów we Fryburgu. jącymi Żydom w Szwajcarii i ich odpowiednikami w Stanach Zjednoczonych. Tematem ostatniej części jest działalność Genewskiego lekarza sądowego, François Naville a, który przyczynił się do ujawnienia zbrodni katyńskiej na forum międzynarodowym w 1943 roku. Paul Stauffer (ur. 1930) szwajcarski dyplomata i historyk był w latach był ambasadorem Szwajcarii w Warszawie. Podczas swojej misji dyplomatycznej studiował w polskich archiwach historię wolnego miasta Gdańska lat 30-tych i 40-tych, którą potem opisał. WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ) 11

12 ZE SZWAJCARII I POLSKI OGÓLNODIECEZJALNE SPOTKANIE WIERNYCH z diecezji Lozanna, Fryburg, Genewa Niedziela, 7 września 2008 Notre Dame des Marches, Broc (FR) Kaplica Notre Dame des Marches w Broc Msza święta pod przewodnictwem ks. Biskupa Bernarda Genoud Piknik Nabożeństwo maryjne i procesja Zakończenie WSPÓLNOTA WIARY Z MARYJĄ Monseigneur Rémy Berchier do diecezjan W liście z dnia 27 maja br. wikariusz generalny, mgr Rémy Berchier, w imieniu Księdza Biskupa Bernarda Genoud, ordynariusza diecezji Fryburg, Lozanna i Genewa, skierował zaproszenie do wszystkich kapłanów, diakonów, asystentów i asystentek pastoralnych oraz do wiernych świeckich, zwłaszcza do osób chorych i ich opiekunów do uczest- nictwa we wrześniowej ogólnodiecezjalnej pielgrzymce do sanktuarium Notre Dame des Marches w Broc, aby w sposób uroczysty i prosty jednocześnie, uczcić 150-lecie objawień Matki Bożej świętej Bernadecie Soubirous w Lourdes. Ksiądz Berchier wyraził podziękowanie za zgłoszoną gotowość w przygotowaniu i organizacji pielgrzymki. Zachęcił wszystkie wspólnoty parafialne do licznego uczestnictwa: uczyńmy z naszego spotkania wspólnotę wiary z Maryją i przez Maryję, która nigdy nie przestaje prowadzić nas do swojego Syna. Parafia Matki Bożej Notre Dame des Marches przynależy do parafii Broc, której Dziekanem i Proboszczem jest ks. Dariusz Kąpiński. Broc - to miejscowość w kantonie Fryburg, w dystrykcie Gruyère, położona w dolinie rzeki Sarine, u jej ujścia do jeziora Gruyère, na przedpolu Alp Fryburskich. Fizyka i sześć dni z widokiem na Mont Blanc, czyli przygoda w CERN Dla sześciorga młodych ludzi z Polski, laureatów konkursu fizycznego Poszukiwanie Talentów była to podróż ich życia. Od czterech lat Wydział Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego organizuje konkurs fizyczny Poszukiwanie Talentów. Główną nagrodą jest wyjazd do jednego z europejskich centrów fizyki współczesnej. Konkurs jest adresowany dla dwóch grup wiekowych: młodzieży gimnazjalnej i młodzieży szkół ponadgimnazjalnych. Rokrocznie bierze w nim udział około osób z całej Polski. Konkurs ma na celu popularyzację fizyki. Regulamin skonstruowany jest w ten sposób, by przekonać do tego trudnego przedmiotu nawet tych, którzy go nie lubią. Każdy z uczestników wykonuje w domu prace w kilku kategoriach takich jak: pisanie o fizyce, fizyka i sztuka, fizyka i fotografia, nauczanie fizyki, doświadczenia. Uczestnicy przesyłają swoje prace do komisji uniwersyteckiej, która je ocenia i klasyfikuje. Na czym więc polega praca ucznia startującego w konkursie? Musi wykonać zdjęcie (lub film) zjawiska fizycznego i dołączyć jego interpretację, napisać esej na jeden z tematów zaproponowanych w regulaminie, przeprowadzić wywiad z fizykiem, namalować plakat lub zrobić rysunek na temat fizyki, zaprojektować znaczek, ułożyć historyjkę dla małych dzieci, w której przedstawi zjawisko fizyczne. Konieczne jest wykonanie przynajmniej jednego doświadczenia fizycznego i przysłanie jego dokumentacji. 12 WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ)

13 ZE SZWAJCARII I POLSKI Uczestnicy dostają drogą pocztową dyplomy i specjalną odznakę Złoty Kwant. Autorzy najlepszych prac są zapraszani do Warszawy na uniwersytet, gdzie odbywa się finał konkursu. Spośród ponad 60 finalistów wyłaniani są laureaci. W auli Wydziału Fizyki odbywa się uroczystość wręczenia nagród i prezentacja najciekawszych prac i doświadczeń. Głównym sponsorem konkursu i fundatorem nagród, w tym głównej, jest Fundacja PZU. W tym roku laureatami zostali uczniowie: Paweł Woźniak z Zespołu Szkól Elektronicznych w Zduńskiej Woli, Karolina Wlach z Liceum Ogólnokształcącego w Cieszynie, Damian Kęski z Liceum Ogólnokształcącego w Jastrzębiu Zdroju, Maria Izdebska z Prywatnego Gimnazjum Sióstr Niepokalanek w Szymanowie, Katarzyna Ziółkowska z Prywatnego Gimnazjum Sióstr Niepokalanek w Szymanowie, Patrycja Kur z Katolickiego Gimnazjum w Szczecinie. Tegoroczni laureaci przylecieli 23 lipca samolotem do Genewy i zamieszkali na terenie CERN-u. Wspólne posiłki jedli na zewnątrz kafeterii przy dużych okrągłych stołach, z pięknym widokiem na Mont Blanc. W czasie czterech dni zobaczyli dwa największe na świecie detektory cząstek elementarnych w czasie ostatnich prac montażowych, tuż przed ich uruchomieniem zapowiadanym na pierwsze dni września. Był to detektor i związany z nim eksperyment ATLAS i CMS ( Compcte Mion Solenoid). Poza tym zwiedzili centrum komputerowe, wystawę Microcosm, eksperyment Isolde oraz niedziałający już detektor Delphi. Byli pod oprowadzani przez Polaków pracujących przy tych eksperymentach. Oprócz ciekawej fizyki laureaci poznali również interesujących ludzi. Dwa dni przeznaczone były na wyjazdy: pierwsza wycieczka to wspaniałe góry - wycieczka do Chamonix i wjazd kolejką linową pod szczyt Mont Blanc, a druga do Berna, gdzie zwiedzono Stare Miasto i dom Alberta Einsteina. Wielkim przeżyciem dla wszystkich uczestników wycieczki było spotkanie z laureatem Nagrody Nobla z 1988 r. Jackiem Steinbergerem. Uczestniczka konkursu Karolina Wlach w ramach prac konkursowych przeprowadziła wywiad z profesorem. Gdy została laureatką, pochwaliła się tym, drogą elektroniczną, profesorowi Steibergerowi, który zaprosił do swojego biura w CERN-ie. Spotkanie odbyło się przy naszym okrągłym stole na zewnątrz kafeterii. Profesor odpowiadał na zadawane pytania. Mówił o konieczności ekologicznego pozyskiwania energii i ekologicznego korzystania z techniki, o wręczeniu w Sztokholmie Nagrody Nobla. Z wypowiedzi Profesora wynikało, że nie jest zwolennikiem nagród za osiągnięcia naukowe, ponieważ na sukces - w szczególności w dziedzinie wysokich energii - składa się wiele czynników. Nigdy nie jest on zasługą jednego człowieka. Niebagatelną rolę odgrywają pieniądze na badania, wyjątkowo drogie w tej dziedzinie. Odjechać to jakby trochę umrzeć mówią Francuzi, parafrazując to powiedzenie powiem wrócić to jakby na nowo się urodzić.. Na lotnisku w Warszawie w chwili powrotu witało rodziców sześcioro młodych ludzi, którzy byli ci sami jak w dniu wyjazdu, ale nie tacy sami. Wrócili odmienieni przez doświadczenie intelektualne, jakim jest spotkanie wielkiej techniki, fizyki i wielkich ludzi, przez doświadczenie emocjonalne, jakim jest przebywanie w pięknych górach i doświadczenie bycia razem w prozaicznych czynnościach na przykład jedzenia śniadania, którym można nadać miano chwil niezapomnianych, bo towarzyszył im widok Mont Blanc. Anna Kaczorowska Dr Anna Kaczorowska z Wydziału Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego jest koordynatorem konkursu Poszukiwanie Talentów WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ) 13

14 ZE SZWAJCARII I POLSKI Zapiski z Sydney 2008 [1] Ks. Jerzy Chłopeniuk z misiem koala Wielkie wydarzenie rozpoczęło się na lotnisku w Zurychu 5 lipca, kiedy wsiadaliśmy do Boeninga 787 lini Emirates, żeby po 27 godzinach lotu z przesiadką w Dubaju, wylądować w Perth w Zachodniej Australii. Był już wieczór, chociaż była dopiero i było dość chłodno, co uświadomiło nam, że tam na dole jest rzeczywiście zima. Pierwsze miejsce w ramach dni w diecezji to było opactwo benedyktyńskie New Norcia. Tam spędziliśmy prawie dwa dni przeznaczone też na wzajemne zapoznanie się, gdyż młodzi pochodzili z różnych niemiecko-języcznych kantonów. Bardzo szybko znaleźliśmy wspólny język, a noclegi w 16 osobowych nieogrzewanych salach dawnej szkoły przyspieszyły tylko proces integracji, gdyż dużo łatwiej jest o kontakt z kimś, kto też musiał przetrwać noc w temperaturze ok. 7 C. Zapewne i otwarcie na biskupa Martina Gächtera oraz dziewięciu księży towarzyszących tej ponad 130 osobowej grupie związane było ze wspólnym dzieleniem pielgrzymiego losu we wszystkich jego wymiarach. Następnym etapem była jedna z parafii w Perth, gdzie gościnne rodziny udzieliły nam dachu nad głową. Parafia liczy ok osób i prawie 40 różnych narodowości. To jest dopiero doświadczenie powszechnego Kościoła. W Perth spotkaliśmy delegacje młodych z różnych krajów od Niemiec po Stany Zjednoczone i RPA. Były oczywiście okazje do wspólnej modlitwy, do spotkań w różnych grupach tematycznych i do wymiany doświadczeń z Kościołem w różnych krajach świata. Dziewczęta z mojej parafii, które były jednymi z młodszych uczestników poznałem od zupełnie nowej strony. W ciągu dwóch dni zintegrowały się z grupą szwajcarską, i podobnie jak inni młodzi, szybko, nawiązywały kontakty z delegatami różnych krajów i kontynentów. Musieliśmy lecieć dalej, aby dotrzeć do Sydney na rozpoczęcie SDM. Po blisko 5- godzinnym locie i przestawieniu zegarków o dwie godziny, dotarliśmy do miejsca noclegu, którym była hala Centrum Olimpijskiego. Organizatorzy przygotowali miejsce dla ponad tysiąca osób. Na samo wspomnienie tych noclegów bolą mnie kości, gdyż izomata dla kogoś w moim wieku nie jest już najodpowiedniejszym materacem. Pochrapywanie sąsiadów różnych narodowości z każdej strony tworzyło swoistą jedność współspaczy. Pozostałe noce spędzaliśmy już w szkole na przedmieściach Sydney, która była naszą bazą wypadową. No i zaczęło się. Na błękitnym niebie nad City mały samolocik narysował rybę-symbol chrześcijaństwa i wielki napis welcome. Kiedy one zniknęły, pojawił się wielki krzyż i napis Jesus. Całe miasto było udekorowane flagami Dni Młodzieży. Na każdym kroku dawało się odczuć niezwykłą sympatię i gościnność Australijczyków. Tysiące woluntariuszy udzielało informacji, rozdzielało posiłki, pomagało na stacjach kolejowych i zajmowało się sprzątaniem terenów, na których przebywaliśmy. Organizacyjny majstersztyk. Duchowy wymiar pielgrzymki podkreślały codzienne msze święte, katechezy prowadzone przez biskupów oraz możliwość dzielenia się swoimi doświadczeniami wiary w mniejszych grupach. Bardzo wielu młodych korzystało z adoracji Najświętszego Sakramentu i sakramentu Pojednania (nb. jedna z kaplic wystawienia znajdowała się w gmachu słynnej opery w Sydney.) Najciekawsze jednak były przesłania, które kierowali do nas różni ludzie jak np. biskup z dni w diecezji Jezus nie pyta, czy jesteś dobrym organizatorem, czy znasz języki, czy jesteś fachowcem w swojej dziedzinie. On pyta, tak jak Piotra kochasz mnie? Od odpowiedzi na to pytanie zależy wszystko w twoim życiu. Premier Australii, który podczas powitania Ojca Świętego wyraził szczerą wdzięczność za wszystko, co Kościół uczynił dla Australii, apelowal do nas byśmy byli dumni z tego, że należymy do Chrystusa i jego Kościoła. Papież Benedykt XVI, rozradowany spotkaniem z ogromną liczbą młodzieży zachęcał do uczynienia z Jezusa celu swoich duchowych poszukiwań. Zapraszał nas do tego, by Jezus był naszą duchową ojczyzną, byśmy padli w Jego objęcia i zawsze tam pozostawali. Prosił, byśmy ufali mocy Ducha Świętego, którego nieustannie otrzymujemy w Sakramentach, byśmy przez miłość odnawiali oblicze ziemi. Na zakończenie krótko o spotkaniach z Polakami. Faktycznie można nas spotkać w każdym, często najmniej spodziewanym miejscu. Obok tych bezpośrednich spotkań z pielgrzymami z różnych stron Polski na SDM, miałem cały [2] Młodzież ze Szwajcarii w New Norcia 14 WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ)

15 ZE SZWAJCARII I POLSKI [3] Powitanie Benedykta XVI w Barangaroo szereg innych. Nasza szwajcarska grupa w trudnych chwilach, np. gdy odwołano samolot, albo zapomniano nas odebrać z lotniska, albo musieliśmy dłużej czekać na autobus, tańczyła i śpiewała Laurentia liebe, Laurentia mein. Okazało się, że nauczyli się Laurencji od Polaków, którzy w Rzymie w roku 2000 tańcem i śpiewem reagowali na stresowe sytuacje. Niektórzy młodzi szwajcarzy, jak się dopytali skąd pochodzę, przyznawali się, że mama lub tata jest Polakiem. Matka chrzestna Szwajcara bierzmowanego w Sydney jest Polką z Australii, którą poznał na kursie językowym w Warszawie. Jedna z uczestniczek przedstawiła się mi jako Kordulka, bo tak zwracali sie do niej Polacy na wcześniejszych Dniach Młodzieży. Na wyspie Rodnest w pobliżu Perth spotkałem na molo dwie starsze Panie, które rozmawiały sobie mieszanką polsko-angielską, ale zagadnięte szybciutko przestawiły się na piękną przedwojenną polszczyznę. Mieszkają w Perth od ponad 50 lat. Z delegacją Południowej Afryki przyjechał jako opiekun duchowy Father Paweł, a jakże, polski salezjanin pracujący tam od dziewięciu lat. W Hali olimpijskiej, w Sydney prawie nadepnąłem na polskich studentów z Warszawy, z ks. Januszem Kopczyńskim, którzy przed rokiem odwiedzili mnie po drodze z Loretto. Jego brata Tadeusza pracującego w USA spotkałem podczas mszy św. z Papieżem. Widziałem wielu młodych z USA, Kanady i Australii, którzy mieli przy sobie po dwie flagi, swoją narodową i polską, niestety można się było z nimi porozumieć już tylko po angielsku. Niektórzy z rodaków przyjechali do Sydney nieprzygotowani na chłód australijskiej zimy i groziło im, że się poprzeziębiają. Wystarczył krótki komunikat w polskim radio Sydney, by Polonusi błyskawicznie zabrali do swoich domów ponad 300 osób. Nikt nie musiał nocować w zimnej szkole. ks. Jerzy Chłopeniuk Ks. Jerzy Chłopeniuk jest proboszczem parafii St. Vitus w Merenschwand w dekanacie Muri w kantonie Aargau. Wraz z grupą młodzieży z parafii uczestniczył w XXIII Światowych Dniach Młodzieży w Sydney. Autorem zdjęć 2,3,4 jest ks. Jerzy Chłopeniuk [4] Powitanie Benedykta XVI w Barangaroo DAR I ZADANIE W niedzielę, 3 sierpnia br. w historycznej siedzibie PMK w Marly miało miejsce niecodzienne wydarzenie. Otóż Mszę świętą odprawił Ksiądz Kardynał Stanisław Ryłko. Nawiązując w homilii do Ewangelii, mówił o różnych rodzajach głodu, który nęka dzisiaj ludzkość. W tym kontekście podzielił się wrażeniami z dopiero co zakończonego Światowego Spotkania Młodych w Sydney. Licznie zgromadzona - jak na czas wakacji - młodzież wraz z dorosłymi w wielkim skupieniu słuchała przesłania Księdza Kardynała, który po raz pierwszy odprawiał mszę świętą w Polskiej Misji Katolickiej w Szwajcarii. Na zakończenie Mszy świętej nasz Ksiądz Rektor wyraził wielką radość z obecności Księdza Kardynała Stanisława Ryłko. Wyznał, że dla PMK obecność księdza kardynała jest wielkim DAREM. A parafrazując słowa Jana Pawła II powiedział, że tam, gdzie jest DAR, tam też jest i zadanie. Dlatego ogłosił, że ta msza święta PMK w Szwajcarii rozpoczyna przygotowania do Światowego Dnia Młodzieży w Madrycie w 2011 roku. Młodzież zgromadzona w kaplicy w Marly przyjęła te słowa swego Rektora z entuzjazmem. Po mszy świętej wszyscy zgromadzeni udali się do ogrodu na spotkanie z Księdzem Kardynałem przy kawie i herbacie. Uczestnicy tego spotkania na długo zapamiętają to spotkanie, a zwłaszcza jego atmosferę. Andrzej Piwowarczyk WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ) 15

16 Z ŻYCIA PMK SPOTKANIE Z KS. KARDYNAŁEM STANISŁAWEM RYŁKO W MARLY, 3 SIERPNIA 2008 R. 16 WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ)

17 Z ŻYCIA PMK WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ) 17

18 Z ŻYCIA PMK Zmiany...zmiany... Ostatnie miesiące przyniosły sporo zmian personalnych w naszej Misji. Ksiądz Michał Tchorowski otrzymał nominację w służbie dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej w Nowym Jorku. Dzięki wielkiej życzliwości Księdza Arcybiskupa Silvano Tomasi, ksiądz Michał z wielkim zaangażowaniem pomagał w Ośrodku Duszpasterskim w Genewie. Dziękujemy Mu serdecznym Bóg zapłać za jego wkład pracy i życzymy jak najlepszej służby dla Kościoła w Nowym Jorku. Ojciec Zdzisław Szmańda, dominikanin, wyjeżdża na placówkę do Kijowa. Jesteśmy Mu wdzięczni za wieloletni trud pracy duszpasterskiej, zarówno w Zurychu z Księdzem Prałatem Czerwińskim, czy też w pracy ze studentami we Fryburgu i w Neuchâtel. W związku z wyjazdem Ojca Zdzisława, niedzielna msza święta wieczorna, sprawowana dotąd w St. Justin, będzie odprawiana w Marly o godz Ksiądz Karol Garbiec zakończył (zgodnie z naszą umową) posługę duszpasterską w Basel. Od września ks. Karol rozpocznie pracę w Neuchâtel. Dzięki wielkiej pracy Księdza Karola i naszych parafian, Ośrodek Duszpasterski w Basel zmienił się bardzo pozytywnie. Ufam, że wszystkie dobre dokonania będą kontynuowane przez następcę, którym został Ksiądz Grzegorz Piotrowski. Nominację tę otrzymał ksiądz Grzegorz na okres czterech lat. Odpowiedzialność za Ośrodek duszpasterski w Lozannie została powierzona księdzu Arturowi Cząstkiewiczowi. Cieszymy się, że jest z nami Ksiądz Rafał Białek. W tym miejscu pragnę z całego serca podziękować wszystkim, którzy wspierają Fundusz Stypendialny przy PMK. O innych decyzjach poinformuję w następnym numerze Wiadomości. ks. Sławomir Kawecki, rektor PMK Nowy duszpasterz w PMK w Marly W dniu 24 sierpnia 2008 r. ks. Rafał Białek, kapłan Archidiecezji Gnieźnieńskiej, rozpoczął pracę duszpasterską w PMK w Marly oraz studia doktoranckie na uniwersytecie we Fryburgu. Ks. Rafał Białek urodził się 5 kwietnia 1975 roku w Szczecinie. Szkołę Podstawową oraz Technikum Elektryczne ukończył w Bydgoszczy. Po maturze wstąpił do Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk Księdza Arcybiskupa Henryka Muszyńskiego, 18 maja 2002 roku. Na pierwszą i jedyną, jak do tej pory wikariuszowską parafię, został posłany do Inowrocławia, do parafii pw. Zwiastowania NMP. Tam spędził sześć pierwszych lat kapłańskiego życia. Uczył religii, rok w Zespole Szkół Samochodowych, a kolejne pięć lat w Gimnazjum oraz Liceum Katolickim. Przez ostatnie półtora roku uczył również w Technikum Fryzjerskim i Informatycznym. Przez cały ten czas prowadził również zajęcia duszpasterskie w parafii. Opiekował się wspólnotą Odnowy w Duchu Świętym, przez pewien czas miał pod opieką Służbę Liturgiczną naszej parafii, od 6 lat prowadził grupę pieszej pielgrzymki na Jasną Górę, a od trzech lat pełnił funkcję koordynatora wszystkich grup wędrujących z Archidiecezji Gnieźnieńskiej do Jasnogórskiego Sanktuarium. Prowadził również dwa zespoły muzyczne, dziecięcy oraz młodzieżowy. Od czerwca tego roku, dekretem Ks. Arcybiskupa H. Muszyńskiego, został skierowany na studia doktoranckie z zakresu teologii dogmatycznej we Fryburgu. Księdzu Rafałowi życzymy Bożego błogosławieństwa w pracy naukowej i duszpasterskiej. FUNDUSZ STYPENDIALNY POLSKIEJ MISJI KATOLICKIEJ W SZWAJCARII Fundusz Stypendialny PMK został ustanowiony w celu zapewnienia opieki duszpasterskiej w środowisku polonijnym w Szwajcarii. Wiele osób już zaangażowało się na rzecz Funduszu Stypendialnego. Wszystkich, którzy chcieliby wesprzeć nasze wspólne Dzieło prosimy o przesyłanie ofiar na konto: Mission Catholique Polonaise en Suisse 1723 Marly Konto z dopiskiem: STYPENDIUM 18 WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ)

19 Z ŻYCIA PMK Lozanna 24 sierpnia br. o godz , Ks. Rektor Sławomir Kawecki odprawił dla wspólnoty polskiej pierwszą Mszę świętą w oddanym na nowo do dyspozycji PMK kościele Saint-Étienne na Route d'oron 10. Ks. Rektor podziękował proboszczowi Parafii, Księdzu Joseph Nguyen van Sinh oraz Radzie Parafialnej za bardzo życzliwe przyjęcie na nowo polskiej społeczności. Odpowiedzialnym za Ośrodek PMK w Lozannie został ks. Artur Cząstkiewicz, któremu ksiądz rektor wręczył dekret nominacyjny. Po Mszy świętej odbyło się w sali parafialnej spotkanie przy kawie. Zdjęcia: [1] Ks. rektor S.Kawecki dziękuje księdzu proboszczowi Joseph Nguyen van Sinh [2] Msza św. w kościele Saint-Étienne, [3] ks. Artur Cząstkiewicz odbiera dekret z rąk Księdza Rektora [4] Spotkanie w sali parafialnej Autor zjdęć: Agnieszka Paciorek Trzecia Olimpiada Rodzin Lozanna, 14 września 2008 W niedzielę, 14 września 2008 roku na stadionie im. Pierra de Coubertin w Vidy/Lozanna odbędzie się Trzecia Olimpiada Rodzin. Impreza rozpocznie się o godzinie Program spotkania: - Msza święta - Modlitwa różańcowa prowadzona przez rodziny - Zawierzenie rodzin Matce Bożej - Zabawy - Rozdanie medalików dla wszystkich, również gości - I oczywiście syty posiłek! Będzie to niepowtarzalna okazja, aby we wspólnym gronie podtrzymać powołanie rodziny, umocnić powołanie do małżeństwa, stworzyć możliwość do przyjacielskich spotkań oraz zawrzeć nowe znajomości. Koniecznie zaznaczcie tę datę w Waszych kalendarzach! ZAPRASZAMY! WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ) 19

20 Z ŻYCIA PMK BAZYLEA Program Ośrodka Duszpasterskiego Duszpasterz czasowo oddelegowany do posługi: Ks. Grzegorz Piotrowski Kościół Sacré Coeur Feierabendstr. 68 Msza święta: Niedziela, g Możliwość spowiedzi przed i po Mszy św. Spotkania przy kawie: 1. i 3. niedziela miesiąca po Mszy św. w sali przy kościele. Katecheza dla dzieci przedszkolnych: W każdą niedzielę o g w sali przy kościele Przygotowanie dzieci do I Komunii Świętej: 1. niedziela miesiąca po Mszy świętej Przygotowanie młodzieży do przyjęcia Sakramentu Bierzmowania: 4. niedziela miesiąca po Mszy Świętej Koło Żywego Różańca: Zelator Maria Kulpa; mkulpa@tiscali.ch Zmiana tajemnic różańcowych: 2. niedziela miesiąca po Mszy św. Chór: kierownik Alina Kołodziejczyk; alkalo@wp.pl Wszelkie informacje: Przygotowanie do przyjęcia Sakramentów Świętych Chrzest Rodzice zgłaszają do kapłana w danym Ośrodku zamiar ochrzczenia dziecka co najmniej na 1 miesiąc przed planowanym terminem chrztu. Przedstawiają akt urodzenia dziecka i zaświadczenia rodziców chrzestnych. Przypominamy, że według prawa kościelnego rodzicami chrzestnymi mogą być katolicy, którzy ukończyli 16 lat, przyjęli Sakrament Bierzmowania i jeżeli są w zawiązku małżeńskim, to w zawiązku sakramentalnym. Pierwsza Komunia Święta 1. Zgłoszenia dziecka do przyjęcia I Komunii Świętej dokonują rodzice we wrześniu. 2. Do przyjęcia przez dziecko I Komunii Św. wymagane jest przedłożenie świadectwa chrztu dziecka. 3. Przygotowanie dziecka do I Komunii i do Sakramentu Pokuty dokonuje się indywidualnie z dużym zaangażowaniem rodziców. 4. W okresie bezpośrednim przed I Komunią dzieci biorą udział w próbach oraz przystępują po raz pierwszy do Spowiedzi świętej. 5. Przyjęcie I Komunii przez dzieci następuje podczas uroczystej Mszy Św. w terminie uzgodnionym z rodzicami. Sakrament Bierzmowania 1. Młodzież, pragnąca przystąpić do tego sakramentu zgłasza się do kapłana odpowiedzialnego za dany Ośrodek Duszpasterski, przedstawiając świadectwo chrztu. 2. Przygotowanie odbywa się indywidualnie. 3. Bezpośrednio przed przyjęciem Sakramentu Bierzmowania młodzież bierze udział w dniu skupienia i przystępuje do sakramentu pokuty. 4. Młodzież sama wybiera imię z bierzmowania oraz świadka bierzmowania. 5. Sakramentu bierzmowania udziela biskup specjalnie zaproszony przez Misję na tę uroczystość. 20 WIADOMOŚCI NR 444 (WRZESIEŃ)