Nordkapp 2009 (i z powrotem, co wcale nie było łatwe*)

Transkrypt

1 Nordkapp 2009 (i z powrotem, co wcale nie było łatwe*) Relacja z podróży Jakub Karolczak * ani tanie

2 Rozdział III Valhalla* Dzień 8 Olderfjord > Alta > Kvalnes, Lofoty (Norwegia) Dystans dzienny: 798 km (łącznie 4431 km) Poranna pobudka i w głowie tylko jeden cel - wrócić szczęśliwie do domu. Trasa z Olderfjordu do Alty wygląda jak sceneria z amerykańskiego filmu drogi - bezkresne przestrzenie, proste odcinki szosy ciągnące się aż po horyzont, do tego stada reniferów i Goldwingów przystrojonych misiaczkami, żabkami, ogonami bobrów i wszelkiej maści futrzanymi pierdołami, jakie udało się ich właścicielom przykleić do centralnego kufra lub anteny. Mijam sporo ekip z Polski, wszyscy ciągną na Nordkapp - a ja jak zwykle odwrotnie niż reszta. Za Altą zaczyna się to, na co czekałem od początku wyprawy - słynne norweskie stworzenia, które jedzą z ręki (fiordy). Pierwszy kontakt z nimi wprawia w osłupienie, potem nieco się oswajam, ale do końca podróży potrafią zaskoczyć - każdy jest nieco inny, różnią się wielkością, układem otaczających je gór, oświetleniem i barwą wody. * W mitologii nordyckej raj dla poległych w chwale wojowników. W mojej mitologii kraina zajebistych zakrętów, świetnego asfaltu i rzucających na kolana widoków.

3 Fiordus nordicus - typowy przedstawiciel gatunku Fiord per rectum, czyli takie ma zakończenie - szerokie rozlewisko

4 Ładowanie opisu... 30% Przydrożny wodospad jakich setki (dosłownie)

5 W tym miejscu przeleżałem ponad kwadrans, po prostu patrząc... (no dobra, trochę się też wygrzewałem w promieniach słońca) Mój plan na ten dzień zakładał dotarcie do Narviku (ciut ponad 600 kilometrów), miejsca ważnego z punktu widzenia polskiej historii wojskowej. W głowie tliła się jeszcze myśl o odwiedzeniu Lofotów, czyli archipelagu wysepek na północny zachód od Narviku, ale ze względu na obawy o stan techniczny maszyny (kolejna regulacja naciągu łańcucha wymagałaby już chyba dospawania przedłużki do wahacza) postanawiam skrócić trasę. Życie znów miało inne plany wobec mnie - i całe szczęście, bo ominąłby mnie jeden z najlepszych fragmentów całej podróży! Ale po kolei... Przez cały dzień sprawnie nawijam kolejne kilometry. Po południu znajduję się już w Bardufoss, ważnym miejscu w bitwie o Narvik - znajdowało się tam lotnisko wojskowe. Miejsce to zdobyli w końcu Niemcy, i - jak to Niemcy podnieśli jego standard (wyasfaltowali pasy startowe), całości zaś użyli - jak to Niemcy - do siania śmierci i zniszczenia - tym razem wśród konwojów ciągnących do Murmańska i Archangielska. Wszystko to napisane było na sporym monumencie upamiętniającym tamte wydarzenia. Nie zabrakło wzmianki o dzielnych polskich żołnierzach, odpoczywając więc na ławeczce przy pomniku myśli miałem wzniosłe i szlachetne. Gdy tak siedziałem pełen dumy z chwały polskiego oręża, podjechała do mnie czerwona Skoda Roomster, w której siedział sympatyczny starszy pan w okularach. Mężczyzna

6 zagadnął mnie o coś po norwesku, wskazując na mój motocykl; odpowiedziałem po angielsku, że niezbyt rozumiem - on z kolei nie władał angielskim, ale był wyraźnie zainteresowany moim pochodzeniem i losami, więc wywiązała się między nami śmieszna rozmowa o mojej wyprawie, trochę po angielsku, trochę po norwesku, a najbardziej na migi. Opisałem mu moją trasę, wydawał się autentycznie zaciekawiony. Spytał mnie, czy jadę sam. Odpowiedziałem, że tak - zdziwił się nieco (nic nowego, zrobił tak, jak prawie każdy mój rozmówca). Pokazując na palec, na który nakłada się obrączkę, spytał czy jestem "married". Odparłem, że nie, myśląc, że chodzi mu zapewne o to, czy w domu czeka na mnie stęskniona, cudowna żona z kochanym dzieckiem, a ja - idiota - zostawiam ją na miesiąc i jadę w nieznane. Pan wyraźnie się ożywił i pokazał szerokim gestem coś, co przypominało szastanie pieniędzmi wyciągniętymi z kieszeni. Trafił w sedno! Roześmiałem się i przyznałem mu rację - tak, to kosztowna wycieczka. Gest wypłacania banknotów powtórzył się jednak jeszcze dwukrotnie, coraz dalej od kieszeni, a coraz bliżej rozporka i wreszcie zaskoczyłem - to nie jest żadne wyciąganie forsy z kieszeni, to najzwyklejsza w świecie, ordynarna masturbacja!!! Moja twarz wydłużyła się ze zdziwienia, więc miły staruszek doprecyzował kolejnymi gestami - miałem jechać na motocyklu za nim, do jego domu, gdzie doszłoby do w/w czynów lubieżnych. Byłem tak zażenowany i zawstydzony całą sytuacją, że zdołałem tylko odpowiedzieć "No, thank you" (niezbyt adekwatne, ale to jedyne co przyszło mi wtedy do głowy) i odejść w kierunku swej maszyny, kręcąc głową z niedowierzaniem. Nordycki zboczeniec odpalił Roomstera, wrzucił kierunek i z przepisową prędkością oddalił się w kierunku centrum miasteczka, zapewne w poszukiwaniu kolejnej ofiary do zaspokojenia swych seksualnych fantazji. Zawsze wiedziałem, że ze skodziarzami jest coś nie tak i że nie chodzi tylko o uporczywą jazdę lewym pasem!!! Jeszcze długo po jego odjeździe nie mogłem się pozbierać psychicznie. Telefon do przyjaciela i podzielenie się wrażeniami z bycia napastowanym seksualnie nieco pomogły, ale byłem tak wstrząśnięty, że przez kolejne pół godziny nie odpowiadałem nawet na pozdrowienia mijanych motocyklistów, we wszystkim doszukując się seksualnych aluzji. Cholerna skandynawska swoboda obyczajów, ciekawe czy dzieciom też to proponował? Może zamiast grzecznie odpowiadać, powinienem mu wymierzyć sprawiedliwość w stylu motocyklowym, czyli pozbawić lusterka? Albo chociaż napluć w twarz? Wypełniony obrzydzeniem zbliżałem się do Narviku - nie tak wyobrażałem sobie tę chwilę. Około 7 kilometrów przed rozwidleniem drogi Narvik-Lofoty, w miejscowości Øse znajdował się kolejny monument wojenny - tym razem walka trwała o dominację nad pobliskimi wzgórzami, skąd można było kontrolować drogę i linię kolejową.

7 W walkach o te wzgórza przelano sporo krwi Z zainteresowaniem czytałem inskrypcje na stalowych płytach, słysząc w tle rosnący, charakterystyczny, chopperowy gulgot dwucylindrowego silnika w układzie V. Po chwili obok mnie stał już zaparkowany Harley Davidson, z którego zsiadł chłopak w moim wieku. Pozdrowiłem go gestem, jak to motocyklista motocyklistę i na tym chciałem poprzestać, wciąż mając świeżo w pamięci epizod z norweskim pederastą kilkadziesiąt kilometrów wcześniej. Właściciel Harleya podszedł jednak do mnie i zagadnął. Ulga, okazał się sympatycznym Słowakiem podróżującym w tym samym kierunku co ja. Zwierzyłem mu się z przygody w Bardufoss, co on ze śmiechem skwitował stwierdzeniem, że przynajmniej będę miał o czym odpowiadać. Grunt to spojrzenie z innej perspektywy :) Zaczęliśmy też dyskutować o trasie powiedziałem, że myślałem o Lofotach, ale chyba zrezygnuję, na co usłyszałem głośny protest. "Jak to, zrezygnujesz z Lofotów? Niektórzy przyjeżdżają do Norwegii tylko dla nich, olewając Nordkapp. Nie możesz zrezygnować! Jedź na Lofoty!" nawijał tak długo i z takim zapamiętaniem, że... przekonał mnie. Mam takie przekonanie (z doświadczenia, uwierzcie), że w życiu czasem pojawiają się ludzie lub sytuacje, które ewidentnie są znakami od Naczelnego Scenarzysty i jeśli zdecydujemy się skorzystać z zawartych w nich sugestii, nie pożałujemy tego. Tak było i tym razem! Po chwili gnaliśmy w mini-konwoju na Lofoty - a byłem już tak blisko zjazdu do Narviku, niesamowite jak podróż czasem rozwija się sama. Po dłuższej chwili pożegnałem Słowaka gestem dłoni, moja prędkość podróżna była ciut wyższa niż jego stateczne 90 km/h.

8 Robiło się już późno, a słońce ciągle wisiało na niebie jak przyklejone jak brud do ścian lodówki. Szybki rzut oka na mapę Lofotów na stacji pozwolił mi na wybór miejsca, gdzie żadne góry nie będą zasłaniać mi widoku na morze i "zachodzące"* słońce - Kvalnes. Przy okazji w kiblu na stacji takie oto cuda atmosfera w norweskim WC bardziej romantyczna niż u mnie w sypialni: "Są kwiaty, świece... co Ci, kochanie, nie odpowiada?" Aby dostać się do Kvalnes, musiałem najpierw wjechać na same Lofoty mostem okazałym jak biust Dolly Parton: * podpowiedź dla tych, którzy przespali geografię (jak ja): latem, za kręgiem polarnym słońce NIE ZACHODZI

9 Po przekroczeniu mostu rozpoczęła się Pogoń za słońcem czyli jeden z najbardziej euforycznych wyścigów w moim życiu. Polegało to na tym, że: a) wskazówki na zegarku wskazywały już zdecydowanie, że powinno być ciemno b) słonko planowo zachodziło za górami... c) wystarczyło jednak wyłonić się zza wzniesienia by znów móc obserwować Heliosa sunącego swoim rydwanem po nieboskłonie:

10 Dołóżcie do tego kolejne wykręcone konstrukcje zbudowane przez Wikingów: i macie niepełny obraz końcówki tego dnia. Niepełny, bo trzeba dołożyć do tego uczucie rozpierające serce od środka gdy zamiast spodziewanych, nadchodzących ciemności:

11 trafiało się na... kolejny, dwudziesty lub trzydziesty tego dnia zachód słońca. W kawałku "Więcej" Eldo nawija: "Sto tysięcy zachodów słońca w które chcę się gapić" zawsze myślałem, że nie da się zobaczyć tylu zachodów słońca (to przecież ponad 273 lata!) ale jednak się da - wystarczy pośmigać parę sezonów po Lofotach :) Każda, nawet najdłuższa trasa kiedyś się jednak kończy - tak było i tym razem. W końcu dotarłem do mojego "Final Destination" na dziś:

12 o godzinie 1:00 w nocy. Po wykonaniu powyższego zdjęcia obróciłem się na pięcie jak obrażona narzeczona i... "Naprawdę jest już 1:00 w nocy???" z niedowierzaniem spoglądam na zegarek - faktycznie, jest już pierwsza. Najwyższy czas przygotować sobie spanie; dziś w planach nocleg na dziko, wszystko na legalu - w Norwegii wciąż obowiązuje Prawo Wikinga, na mocy którego można spać prawie gdziekolwiek, byle nie przeginać w stylu palenia ogniska u kogoś pod domem. Zdejmuję więc centralny, a potem lewy kufer z motocykla i... czy... on... się... czasem... nie... za... mocno... przechyla... (kurwa mać!)

13 Tak właśnie wyglądała moja czwarta w karierze gleba parkingowa. Trzeci sezon, wypadałoby już nie robić takich głupot; na swoje usprawiedliwienie mogę tylko napisać, że każda z nich była z innego powodu, nie popełniłem więc tego samego błędu dwukrotnie - to już coś :) Nie myślcie sobie też, że zaraz po tym, jak maszyna znalazła się w pozycji horyzontalnej, rzuciłem się po aparat żeby sfotografować całe zajście. Pierwszą moją reakcją (całkiem naturalną) była spontaniczna próba podniesienia Trampka. Niestety, to co miałem za pewnik (w końcu to nie pierwszy raz) nie udało się - problem widać na zdjęciu. Pobocze wysypane było drobnym żwirkiem, w którym - tuż przed ostatecznym przechyleniem maszyny do pionu - zagłębiały się moje stopy, do tego stopnia, że mimo szczerego wysiłku motocykl wciąż padał na bok jak pijany Anglik na wakacjach w Grecji. Po trzech kolejnych próbach sytuacja zrobiła się niewesoła - paliwo wciąż ciekło z baku, a ja miałem już silne skurcze mięśni łydek i pleców. W całej tej naładowanej adrenaliną sytuacji nie przyszło mi oczywiście do głowy, żeby odpiąć prawy kuferek i zrzucić z siedzenia torbę dźwigałem cały zestaw jak kretyn. Kilkaset metrów dalej mały "nocny" piknik zrobiła sobie norweska parka. Chyba widzieli wszystkie moje niezdarne próby podniesienia maszyny, bo w moją stronę biegł rosły Wiking. Na jego widok wstąpiły we mnie nowe siły - "Jak to, sam sobie nie poradzę?" pomyślałem i jednym sprawnym ruchem postawiłem moją Hondzinę do pionu (do dziś nie wiem jak to zrobiłem). W tej samej chwili dobiegł do mnie Norweg oferując swoją pomoc. Fajnie, że przybiegł. Jeszcze fajniej, że poradziłem sobie sam :) Po krótkiej wymianie uprzejmości i mojej publicznej samokrytyce ("I'm an idiot" pasowało tu idealnie) nordycki odpowiednik Matki Teresy wrócił do siebie, ja zaś mogłem już spokojnie rozstawić namiot: Nie, namiot nie jest rozstawiony na samym poboczu. Między jezdnią a namiotem znajduje się głęboki rów. To tak gdyby ktoś miał mnie za skończonego debila, który śpi z głową na jezdni.

14 Po tym wszystkim szybki rzut oka na zegarek, jest już po 2:00. A słonko? Znacie piosenkę Budki Suflera "Jolka"? Cugowski chyba pisał te wersy za kołem podbiegunowym, bo pasowały tam idealnie (poza siostrzyczkami w habitach, których nigdzie po drodze nie uświadczyłem, może chodziło o pingwiny?): "Plażą szły zakonnice a słońce w dół, wciąż spadało nie mogąc spaść..." Godzina 2:15. Kto nie wierzy niech jedzie i sam to sprawdzi. Polecam. To jednak nie było wszystko. Mój ambitny (a jakże) plan zakładał doczekanie do momentu, w którym zachód słońca bez fazy pośredniej* przejdzie we wschód. Tak też się stało, w okolicach godziny 3:00, kiedy to nasza średniej wielkości gwiazda zaczęła powoli piąć się w górę, a ja mogłem położyć się wreszcie spać w poczuciu spełnionej misji. Sprawdziłem na pewno, nocy tam nie ma! "Gdzie jest słońce kiedy śpi... " (chyba wzięło LSD) - godzina 3:00 * zwanej również nocą

15 Dzień 9 Kvalnes > Å i Lofoten (B) > Bodø (C) Dystans dzienny: 104 km (łącznie 4535 km) Alarm w telefonie bezlitośnie wytrącił mnie ze snu o godzinie 9:00. "Kurwa, dopiero co kładłem się spać, a już trzeba wstawać?" to nie są najlepsze słowa na początek dnia, ale realia przeprawy promowej zmuszały mnie do w miarę sprawnego ogarnięcia się*. Jazda Lofotami to właściwie ciągłe próby powstrzymywania się od robienia postojów na zdjęcia co kilkaset metrów. Widoków nie mogłem porównać z niczym innym, bo też nic podobnego w życiu nie widziałem. Wielkie zębiska gór wystające z wodnej paszczy, a między nimi strzępki chmur... zresztą, spójrzcie sami: * Jak się później okazało, zupełnie niepotrzebnie zrywałem się tak wcześnie - latem promy w Norwegii kursują jeszcze po 23:00

16

17 Pocztówkowe krajobrazy to znak firmowy Lofotów Na samiutkim końcu archipelagu Lofoten znajduje się mała wioska rybacka o najkrótszej w świecie nazwie: Ciekawe, jaki tu jest kod pocztowy - zero? Cały ten sielski nastrój psuł jedynie brzęczący coraz głośniej łańcuch, którego

18 nie miałem już sumienia (ani fizycznej możliwości) kolejny raz naciągać. Nie było też możliwości zignorowania tego faktu, bo motocykl bardzo wyraźnie szarpał. Decyzja mogła być tylko jedna - wymiana całego zestawu napędowego. Daleka północ kosmicznie drogiej Norwegii to oczywiście idealne miejsce na takie manewry... szybka konsultacja z bazą (dzięki Tato) i już wiem, że najbliższy serwis Hondy mam w Bodø, mieścinie która i tak jest moim punktem docelowym tego dnia. Pozostaje zatem poczekać na przybycie kolejnego morskiego pożeracza pojazdów, tym razem w takiej oto wersji: i pomachać malowniczemu archipelagowi na pożegnanie...

19 Po 3 godzinach rejsu i dotarciu do serwisu Helala Motors okazuje się, że łańcuch to i owszem, mają od ręki, ale na zębatki trzeba będzie czekać do... poniedziałku (był czwartek po południu). A więc weekend w Bodø, wewnętrzny głosik już podpowiadał mi, że to miasteczko poznam aż za dobrze... na szczęście pogoda była jak na północną Norwegię świetna (całe 18 stopni i bezchmurne niebo), co umożliwiało mi spanie w namiocie na kempingu, gdzie mogłem podziwiać taki oto widoczek: Wymyśliłem hasło reklamowe dla Norwegii: "Jeśli nie zabiją Cię nasze widoki, zrobią to nasze ceny." Pierwszy wieczór spędzam szwendając się po centrum; poza dwoma pubami (najtańsze piwo po 35 zł), stacją benzynową i zamkniętym już centrum handlowym niewiele się tu dzieje. Ach, zapomniałbym jeszcze o małym, obwoźnym, wesołym miasteczku z karuzelą, kolejką górską i strzelnicą, obsługiwanym przez naszych zacnych rodaków (chyba, że jest jakaś inna nacja na świecie, w której ludzie zwracają się do siebie per "Kurwa, Stasiu, zamykajmy to już."). Zapowiadał się dłuuuuuuuuuuuuuuuugi weekend... Dzień 10 Bodø (gdzie utknąłem) Dystans dzienny: 0 km (łącznie 4535 km) Piątek przywitał mnie deszczem. Nie powiem, żebym się ucieszył, ale i tak było mi wszystko jedno jak autystycznemu dziecku. Nie miałem w najbliższej perspektywie ani kilometra na motocyklu, mogło więc sobie padać do woli. Szybko narzuciłem kurtkę i ruszyłem odkrywać 1001 rzeczy, których jeszcze

20 nie wiedziałem o Bodø. Na pierwszy ogień poszło miejskie kino - na szczęście, w przeciwieństwie do Hiszpanów, Skandynawowie nie dubbingują filmów, mogłem więc rozkoszować się moim ulubionym sposobem spędzania wolnego czasu. Weekendowy maraton filmowy składał się z następujących tytułów: Bruno - świetna komedia z Sachą Baronem Cohenem, który przebija sam siebie (Borata), w inteligentny sposób ośmieszając Amerykę (jak zwykle) i świat mody (tym razem) Transformers 2 - darujcie sobie :) "jedynka" miała dowcipne dialogi, "dwójka"... po prostu zdjęła 2 godziny z 72 jakie miałem do spędzenia w tamtym miejscu. No chyba że macie 13 lat i bzika na punkcie Megan Fox. Hangover - o czwórce przyjaciół skacowanych w Vegas... typowa głupkowata amerykańska komedia. Tragedii nie ma, szału też nie. Ice Age 3 - raczej dla fanów serii Drag me to hell - głupszego filmu nie widziałem nigdy w życiu. Badziewny horror ze staruszką rzygającą jadem jak Rodzina Radia Maryja w roli głównej. Omijać szerokim łukiem. Oprócz przesiadywania w fotelu kinowym, przemierzałem też wzdłuż i wszerz uliczki w centrum. Wyłowiłem takie oto ciekawostki: Gdybym był Norwegiem, jeździłbym... tym :) Transalp z 1997 roku, w identycznym malowaniu jak moje, z identycznym zestawem kufrów. Przez chwilę zastanawiałem się czy to nie mój, ale wystarczyło spojrzeć na stan łańcucha żeby zobaczyć różnicę :)

21 Dodatkowe światła drogowe, bardzo popularny na Dalekiej Północy element wyposażenia samochodu - po odpaleniu auto wygląda jak UFO z filmu "Bliskie spotkania III stopnia" - te lampy są naprawdę potężne Jedna z niewielu moich rozrywek - obserwacja ćwiczeń F-16 (co drugi dzień od 9:30). Jeśli tak samo hałasują "Jastrzębie" w Krzesinach, to współczuję tamtejszym mieszkańcom. Huk dosłownie wdziera się do głowy i rozrywa ją od środka. Od tego całego spacerowania szybko robiłem się głodny. Ceny w restauracjach i barach całkowicie wykluczały jakiekolwiek posiłki na mieście (najtańszy kebab u Turków kosztował 50 zł), na szczęście miałem ze sobą sporo zapasów z Polski. Zawartość ostatniej puszki zjadłem po dopłynięciu do Bodø, miałem jednak jeszcze 17 porcji liofilizowanego żarcia (zupkom chińskim powiedziałem stanowcze NIE). Nigdy wcześniej nie miałem do czynienia z

22 tego rodzaju jedzeniem, byłem więc ciekaw wrażeń smakowych. Przygotowanie posiłku dla alpinistów jest banalnie proste. Najpierw nastawiamy wodę: Potem dokonujemy wyboru dania - na pierwszy ogień poszła paella czyli hiszpańska mieszanka ryżu, warzyw i wszystkiego tego, co zostawiają na talerzach klienci restauracji rybnej (czyli 4% owoców morza).

23 Zawartość torebki po otwarciu wygląda niezbyt zachęcająco: Niewiele pomaga zalanie wrzątkiem: Jednak po odstawieniu na 10 minut całość zaczyna przypominać prawdziwe jedzenie.

24 Wszystkie dania liofilizowane są trochę przesolone, ale przyznać trzeba, że można się nimi najeść bez odruchów wymiotnych (a nawet ze smakiem). Koszt posiłku to ok. 20 zł (30 zł za podwójną porcję i naprawdę jest to porcja podwójna), w Norwegii w tej cenie mógłbym chyba tylko wyjadać resztki ze śmietnika. Wieczorem nie pozostało mi nic innego jak znów połazić po centrum. Tym razem, siedząc pod pubem (mieli w środku darmowy wireless, który trochę "wystawał" poza obręb budynku) zostałem zagadnięty przez brodatego Norwega na lśniącym Harleyu. Opowiedziałem mu o moich wojażach motocyklowych, na co facet wypalił "Ja dużo nie jeżdżę - wiesz, tutejsza pogoda i długa zima. Ale zajmuję się oprogramowaniem dla platform wiertniczych i kiedyś przejechałem moim motocyklem z Norwegii do Kataru km w 9 dni." Szczęka mi opadła jak to usłyszałem, od razu chciałem wiedzieć więcej, jak jest po drodze itp. "Tylko dwa kraje były niebezpieczne, Albania i Arabia Saudyjska. Po prostu tankowałem i jechałem, w Arabii musiałem się też trochę tłumaczyć." Dodam tylko, że facet miał tablicę rejestracyjną z Teksasu - żeby jechać z taką blachą przez muzułmański kraj to trzeba mieć cojones hiszpańskiego byka i rozsądek czteroletniego dziecka. Szacun dla Wikinga! W nocy śniłem o roponośnej pustyni. Kiedyś trzeba się będzie zapuścić w tamte rejony... Dzień 11, 12 Bodø Dystans dzienny: 0 km (łącznie 4535 km) "I run into my folks, nothing's too far..." (B-Legit & Too $hort - So International)* Sobotnie przedpołudnie postanowiłem poświęcić na zrobienie prania. Czynność może mało interesująca patrząc z boku, ale w obserwowaniu ciuchów wirujących w pralce jest coś z pogranicza relaksu i medytacji, zwłaszcza gdy do zabicia ma się jeszcze 48 godzin. Ze stanu otępienia wyrwała mnie... czysta, polska mowa. Okazało się, że kemping jest obstawiony przez Polaków - sprzątaniem zajmują się dwie sympatyczne dziewczyny, kierownikiem ds. technicznych jest zaś Pan Krzysiek (nie zastanawia Was, że _zawsze_ jest jakiś Pan Krzysiek?). Moje nowe koleżanki nie mogły uwierzyć, że podróżuję sam (to akurat nic nowego, 99% ludzi się dziwi, pozostałe 1% to tacy sami pierdolnięci samotni podróżnicy jak ja). Jako ciekawostka przyrodnicza (tzw. freak) dostałem zaproszenie na wspólny wypad na ryby całą ekipą. Trochę się broniłem, wszak moje jedyne doświadczenia z moczeniem kija mają związek z zupełnie inną sferą życia, ale przekonała mnie *

25 argumentacja, że nie będziemy łowić byle gdzie. Otóż niedaleko znajdowało się miejsce (podobno jedno z niewielu na świecie), w którym dwa razy dziennie (na początku przypływu i odpływu), w wąskim przesmyku, wśród kamieni tworzyły się wiry i wszystkie ryby chcąc nie chcąc musiały płynąć jedną trasą. Teoretycznie wystarczyło tylko zarzucić wędkę, żeby coś złapać. Miejsce wyglądało znakomicie: Pan Krzysiek w akcji Były też i wiry:

26 Popełniliśmy jednak podstawowy błąd - przyjechaliśmy tam jakieś półtorej godziny za późno i mimo szczerych wysiłków (zarzucałem tak, że prawie złapałem mewę), skończyło się na stwierdzeniu "dziś nie biorą" i podziwianiu widoków: Niedzielne popołudnie spędzam na planowaniu dalszej trasy - udaje mi się zaplanować prawie wszystkie, nie mogę tylko znaleźć Drogi Atlantyckiej i Lysebotn. W końcu zmęczony ślęczeniem nad mapką odpuszczam. Dzień tak naprawdę zaczął się dla mnie wieczorem, kiedy to dostałem zaproszenie na pożegnalnego, polskiego grilla (nazajutrz miały dotrzeć upragnione zębatki). Na ruszt poszły złowione tego dnia sieje (takie dorszowate) oraz łososie (w końcu to Norwegia). Tak pysznych ryb nie jadłem nigdy wcześniej - sieja błyskała przepięknym, białym mięsem, łosoś zaś smakował dziesięć razy lepiej niż ten, którego można kupić u nas. W czasie kolacji opowiadam o swoich wojażach, skarżąc się, że jak dotąd widziałem stada reniferów i owiec, łosia zaś tylko na znakach drogowych. Grillowanie upływa w wesołej atmosferze, do momentu, w którym zza domku, tuż nad moim rozmówcą pojawia się długa, demoniczna twarz. Mój mózg rozpaczliwie usiłuje w ułamku sekundy dopasować do niej znajomą fizjonomię (Roman Giertych? Frankenstein? Lucyfer? - to ostatnie było strzałem rozpaczy, gdy do diabelskiej twarzy dołączyła długa noga zakończona kopytem). W końcu jest! Zlasowane synapsy wyduszają z siebie hasło: ŁOŚ. I powiedzcie mi, że życie nie jest pełne niezwykłych splotów losu...

27 Łoś okazał się młodą, trochę wystraszoną, ale ogólnie pokojowo nastawioną samiczką: Był to mój pierwszy kontakt z tym zwierzęciem i nie bardzo wiedziałem na ile mogę sobie pozwolić. Bestia, mimo iż rodzaju żeńskiego, przewyższała mnie o głowę i w bezpośrednim kontakcie sprawiała wrażenie, jakby raczej miała zaatakować niż uciec. W końcu jednak, spłoszona błyskiem fleszy z kilku aparatów, oddaliła się w pobliskie krzaki. Jeszcze dobrze nie ochłonąłem, gdy usłyszałem znajomy dźwięk - gulgot silnika Transalpa w towarzystwie Afriki Twin. Natychmiast pobiegłem zobaczyć przybyszów, okazało się że to Polacy! Oczywiście nie dałem im się w spokoju rozpakować, oglądając ich maszyny ze szczególnym uwzględnieniem podróżniczych patentów. Moją uwagę przykuwają oliwiarki łańcucha w obu motocyklach. Zawsze myślałem, że to niepotrzebny bajer, ale chłopaki przekonują mnie, że ten "bajer" wydłuża żywotność łańcucha nawet dwukrotnie. Coś akurat dla mnie! Po oględzinach sprzętów wypytuję ich o trasę. Okazało się, że właściciel Transalpa spędził całą zimę przygotowując się do tej wyprawy* i skompletował pokaźnych rozmiarów zeszyt wypełniony ciekawostkami na temat Norwegii. Chciwie wertuję notatnik pytając o Drogę Atlantycką i Lysebotn. Moi rozmówcy cierpliwie wszystko mi tłumaczą, a ja notuję sobie co ciekawsze kąski. Nie ma to jak skorzystać z czyjejś pracy. Nasze głośne dyskusje o 1:00 w nocy przerywa wygrzebujący się z sąsiedniego namiotu Norweg: "Możecie być troszkę ciszej, my tu chcemy spać." prosi. "Jasne, przepraszamy." odpowiadam, a właściciel Trampka dodaje po polsku "Co on pierdoli, przecież jest jeszcze jasno!". Takie dialogi możliwe są tylko za kręgiem polarnym :) * Ja spędziłem jeden dzień :)

28 W końcu daję chłopakom spokój; są już mocno zmęczeni, a ja dowiedziałem się wszystkiego, czego potrzebowałem. Żegnam się też z moimi współgrillowiczami i wracam do swojego namiotu, ogromnie ciesząc się na myśl, że już nazajutrz będę mógł ruszyć w dalszą drogę. = koniec części III =