Korda nr 67, wiosna 2014

Transkrypt

1 Wojciech Korda nr 67, wiosna 2014

2 KWAS CHLEBOWY - NAPOJEM MUZYKÓW

3 KWAS CHLEBOWY - NAPOJEM MUZYKÓW zima OKLADA.indd :22:37

4 Słowa wstępnie pisane Świętował bowiem dwie znaczące daty w swoim ważnym,niekwestionowanym życiorysie.opisywanie jego biografii jest raczej nieuzasadnione.każdy kto chociaż trochę interesuje się muzyką rozrywkową wielokrotnie spotkał się z tym wykonawcą zaczynającym w chórze profesora Stefana Stuligrosza Poznańskie Słowiki. Bliższe CV znajdą Czytelnicy w każdej Wikipedii,encyklopedii-,kompendium. Wśród towarzyszących Wojciechowi Kordzie wystąpili wypróbowani przez lata muzycy,którzy grali i komponowali dla ABC,GRUPY STRESS,TEST,ZESPOŁU MR ZOOB,ORKIESTRY ZBIGNIEWA GÓRNEGO.Byli to Tomasz Dziubiński,Andrzej Mikołajczak,Janusz Piątkowski,,Przemysław Śledz Sledziuha,Krzysztof Jarmużek,Marek Surdyk.Można by zrobić własny plebiscyt na Top Twenty najpopularniejszych utworów jakie wylansował Wojciech Korda w różnych okresach aktywnej działalności - i tak z niego nie wiele by wynikało - przez pół wieku na estradzie i w studio jak z rogu obfitości posypywały się liczne przeboje dzisiaj uznawane za standardy polskiej muzyki rozrywkowej. Stwierdzenie,że Wojciech Korda jest ostatnim z żyjących legend polskiego rock and rolla;jednym z ostatnim laureatów Złotej Dziesiątki szczecińskiego Festiwalu Młodych Talentów z 1962 roku nie ma określenia na wyrost. Byliśmy prawie,że w komplecie redakcyjnym na rzeczonym Benefisie.Opisujemy koncert z różnych optyk i siedzeń.mieliśmy niebywałą okazję go usłyszeć w dobrej wokalnej formie i wskrzesił blask szalonych lat 60-tych i 70-tych na żywo.przypomniał nam okres polskiego big beatu.ale nie tylko.przecież nagrał nową płytę i z niej utwory(te łzy niepotrzebne nikomu i Mój świat niebiesko czarny) też znalazły się w tym benefisowym koncercie. Oprócz Jubilata wystąpili także Julka Hermańska, duet Magda Nowakowska-Przemysław Śledz Slediuha,Jan Zieliński,Jarosław Królikowski,Olo Aleksander Gołębiowski,zespoły Black Night i bydgoskie Żuki.Koncert prowadzili Hanna Klenczon (siotra Krzysztofa) i niżej podpisany.elementy wizualne tworzące Scenografię przygotowali Hieronim Dymalski i Roman Hermański. Chciałoby się podobnych koncertów jak ten w Poznaniu słyszeć więcej! Pomimo,że polityka kulturalna w mieście stołecznym Poznaniu nie jest przychylna takim inicjatywom,to Benefis nie tylko się odbył,ale i udał na przekór rządom technokraty,prezydenta Poznania.Nawet go nie było stać na przesłanie listu gratulacyjnego.a Jubilat Wojciech Korda otrzymał takowych kilkanaście.czy ktoś ma jakieś pytania? Chętnie na nie odpowiem,bo jestem czynnym uczestnikiem życia kulturalnego w Poznaniu. I śledzę na bieżąco co w muzyce się dzieje Krzysztof Wodniczak W numerze: I tak trzymaj Wojciechu 2 Mam nadzieje, że tort urodzinowy był równie smaczny, jak cała impreza 3 MIEJSKA RADA SENIORÓW 5 WARTO BYŁO BYĆ 7 Podwójny jubileusz Wojciecha Kordy 8 WOJCIECH KORDAi jego goście 10 Płytoteka PatleWICZA 14 Farida w Ptasim Tulipanie 24 Włoskie i niemieckie ślady Niemena po 40 LATACH 28 Non omnis moriar 30 Ucichło,ale nie do końca 31 Wielce Szanowny Czesławie! 33 RHYTHM AND BLUES 35 WOVOKI 37 tak słyszałem 36 by jacekolechowski 40 Elvis Recorded In MemPHIS 44 Gospel zabrzmiał na MTP 46 Prosto ze schronu 48 TRZY MOSTY 50 ROK BIEŻĄCY ROKIEM CHOPINA? 53 JIM HALL 56 PACO de LUCIA 57 Magazyn Muzyczny Założony w 1990 roku przez Czesława Niemena Wydrzyckiego i Krzysztofa Wodniczaka Wydawca: VODNIX, Adres redakcji: ul. Turkusowa 3/130, Poznań, tel Redaguje zespół: Krzysztof Wodniczak (redaktor naczelny) wodniczak@poczta. onet. pl, Hieronim Dymalski, Dominik Górny, Andrzej Patlewicz, Krzysztof Styszyński, Leszek Szambelan, Andrzej Wilowski. Fot. Hieronim Dymalski

5 I tak trzymaj Wojciechu Takie rocznicowe koncerty często wpadają w pułapkę "dopieszczenia@ solenizanta,który pod wpływem zmasowanych pochwał zapomina o publiczności.wojciech KORDA TO JEDNAK INNA LIGA.Udowodnił to przez ostatnie 50 lat dając nam płyty,przeboje,koncerty siebie. W poniedziałkowy wieczór zaprosił swoich przyjaciół muzyków i słuchaczy na lekcję rock and rolla.i nie była to "muzyczna cepelia" tylko prawdziwie pulsujące emocje przekazywane unikalnym głosem i łomotem (przyjemnym łomotem) instrumentów.były koncertowe wersje jego muzycznej biografii (przeboje,przeboje,przeboje) i zagrany finał ze spotkanym po 20 latach gitarzysta Darkiem Kozakiewiczem.Ich wspomnienie LIVE - Jimi Hendrixa porwało całe audytorium bez względu na wiek i odzienie wierzchnie. Wojciech Korda nie potrafi żyć bez rock and rolla.jest jego symbolem.ale nie jest to (pomimo godnego wieku) artysta pomnikowy i encyklopedyczny.podczas koncertu udowodnił,że nadal kocha te robotę i dlatego jego muzyczny świat jest prawdziwy.a bez prawdy rock and roll nie przetrwałby do dzisiaj,a my nie darlibyśmy się bez opamiętania:"a niedziela będzie dla naaaaas " Arkadiusz Kozłowski P.S.Przepraszam znajomych gości,że poświęciłem im tak mało uwagi (a byłoby o czym pisać), ale tego wieczora mieliśmy jednego Bohatera - WOJCIECHA KORDĘ 2

6 Mam nadzieje, że tort urodzinowy był równie smaczny, jak cała impreza Ten apetycznie wyglądający i jakże smakowity tort urodzinowy wykonała Cukiernia Piotra Koperskiego. Fot.Hieronim Dymalski. Ztego, co pamętam, to pierwsza część była zbyt długa i troche z różnych parafi. Nie wiem, może taki był zamiar scenariusza. Druga przypominała prywatki z dawnych lat i tu publiczność, niegdysiejsze nastolatki bawiła się dobrze. Pod względem artystycznym uważam za najbardziej udany blues z tekstem Bogdana Loeblaa. To powinien być przyszy repertuar Wojciecha Kordy. Mnie to bardziej przekonuje, niż repertuarr z płyty Mój świat niebiesko-czarny. Jest wielu świetnych bluesmanów i myśle, że wśród młodziaków znalazłby znakomitych kompanów i koniecznie namówić Bogdana Loebla, aby napisać dla niego kilka bluesów. Finał też był dobry, energetyczny i spontaniczny, chociaż solówki manieryczne i powtarzalne Kozakiewicza już mi się przejadły. Mam wrażenie, zę potrafi zagrać wszystko, tylko nie jak sam Kozakiewicz. Żuki jak zwykle sympatyczne, to też jest jakiś pomysł. Mnie martwi tylko ta pasja imitatorów, a przecież piosenki, co tu dużo mówić standardy muzyki nie tylko rozrywkowej Beatlesów sa tak pomysłowe i niepowtarzalne, że można je wykonać na milion sposobów, ale dlaczego powtarzać starą maniere. Podziwiam biegłość, ale tego patentu nie rozumiem. Niezmiennie mi żal Jarosława Królikowskiegfgo, bo ma wielkie możliwości i może tez by sam czegoś własnego spróbował nie tylko z repertuaru Niemena. Rozumiejąc ograniczenia, jednak protestuje przeciw playbackom, nawet pół-playbackom. Estrada jest miejscem dla żywej muzyki. Może wystarczyłby Jarkowi jeden akompaniator na klawiszach, gitarze, czy fortepianie, wypadłoby to lepiej. Dodatkowym obciążeniem jest to, zę nie może się rozwinąć, musi się dokładnie trzymać tego, co jest w podkładzie. Przecież doskonale wiemy, ze Czesław Niemen też lubił zaskakiwać, bawić się frazą i starał się nie powtarzać wykonań na żywo, zawsze coś dodać, zmienic. Duet Przemysława Sleziuhy z Magdą znakomity i atutem było to, że zrobili to po swojemu, nie powtarzając sprawdzonych patentów. Powtarzam to do znudzenia, jezli gracie i spiewacie standardy, róbcie to po swojemu, nie kopiujcie. Maleńkie dwa przypisy. Hey Joe to melodia meksykańska a nie Hendrixa. Inna rzecz, że Satisfaction to plagiat i niestety Otoczaki do dziś udają, że nic o tym nie wiedzą, nie będe sie wypowiadać i przypominać komu i w jakich okolicznościach go ukradli. O czym wspominał sam jubilat, dawniej dostęp do muzyki światowej był ograniczony, ale nie tylku u nas. Właśnie zafascynowani muzyką egzotyczną czarną, młodzi rockmani z wysp kupowali od marynarzy single z bluesami, nikomu nie znanymi i przerabiali na własne przeboje. Moze to było sympatyczne, że Wojciech Korda przypomniał stare przeboje, ale mówiąc szczerze, mnie to juz dzisiaj nie bierze. Dlatego nie napisze recenzji, Nie każdy artysta artysta żyje przeszłością to się zwija, a nie rozwija. Czekam na stylowe bluesy w wykonaniu jubilata, bo myślę, że do takiego repertuaru dojrzał. and. 3

7 4

8 Spośród muzyków poznańskiej sceny bigbitowej i rockowej Wojciech Korda był i jest największą gwiazdą. Przez kilka dekad był wzorem dla kolejnych pokoleń muzyków i nie wątpliwie bez niego nie tylko poznańska scena, ale i polska wyglądałaby zupełnie inaczej. Jako laureat Festiwalu Młodych Talentów, wkrótce po maturze stał się głosem pokolenia. Trafił do zespołu Niebiesko Czarni wówczas pełnego talentów, jednak to Wojciech Korda został liderem aż do końca kariery grupy. Zadecydowały o tym talent, pracowitość i inwencja. Charakterystyczny timbre głosu, wizerunek artysty idealnie wypełniały potrzebna rockowego idola. Zespół Niebiesko Czarni będący pod wpływem muzyki anglosaskiej, szybko zapracował sobie na oryginalność, dorobił się własnego stylu. Nastolatki z lat sześćdziesiątych pamiętają Niedziela będzie dla nas, ale przypomnienie w bigbitowej wersji ludowych tematów, połączyła pokolenia Głęboka studzienka i inne. Zafascynowany nowym kierunkiem w muzyce rockowej Wojciech Korda z kolegami nagrał kilka przebojów Jimi Hendrixa. Po balladzie Adagio cantabile sam stał się klasykiem rocka w Polsce. Mamy dla was kwiaty przeniosły na grunt polski ideały hipisowskie. Przyjdzie kolej na protest songi; Na betonie kwiaty nie rosną. Od zbuntowanego nastolatka, do poszukującego artysty w rockowej awangardzie, tak można by najkrócej streścić historie kariery jubilata. Jej zwieńczeniem było nagranie rockowej opery Naga. Jednak działalność estradowa Wojciecha Kordy na tym nie zakończyła się, jest nadal aktywny i ciągle występuje, choć nie gości na listach przebojów, to ma ciągle wierną i pamiętąjacą publiczność. Ta publiczność czeka na zapowiadaną płytę Mój świat niebiesko czarny. Czekając na ten album, pozwalam sobie w imieniu koleżanek i kolegów ze towarzystwa PTAAAK podziękować Wojciechowi Kordzie za te pół wieku dostarczania emocji i wzruszeń, z nadzieją na dalsze. Andrzej Wilowski vice prezes Drogi, Kochany Wojtku! Bardzo chciałem być obok Ciebie w dniu Twego Benefisu z okazji 70-lecia urodzin i 50-lecia pracy artystycznej. To wielkie osiągnięcie, które lokuje Ciebie na czele artystów, których 50 lat temu raził grom rock and rolla i którzy ten gatunek artystycznej twórczości konsekwentnie uprawiali. Byłeś prekursorem rock and rolla w Polsce, otwartym na wszelki nowości, mody i trendy wzorem do naśladowania. Dziś, kiedy muzyka młodzieżowa przeżywa okres pokoleniowej zmiany, a stary, dobry rock and roll powoli przechodzi do historii Ty stajesz się jego żywą legendą, zasługującą na podziw, uznanie i szacunek. Życzę Ci, Drogi Wojtku, dalszych sukcesów, zdrowia, wytrwałości i kolejnych osiągnięć. Twój przyjaciel. Franciszek Walicki. MIEJSKA RADA SENIORÓW W POZNANIU Pan Wojciech Korda Wielce Szanowny Jubilacie! Nie często zdarzają się tak wspaniałe jubileusze: Pańskie 70. urodziny i jednocześnie 50-lecie działalności estradowo-nagraniowej. A zaczynał Pan, przypomnijmy, w chórze Profesora Stefana Stuligrosza Poznańskie Słowiki. Jest Pan dla nas niewątpliwie legendą polskiego rock and rolla i ostatnim z laureatów Złotej Dziesiątki Szczecińskiego Festiwalu Młodych Talentów z 1962 roku. I mimo upływu lat nadal cieszy Pan miłośników swego talentu dobrą formą wokalną, dokumentując ją nagraniami nowych płyt i koncertami. W żywej pamięci i naszych sercach zachowujemy Pana jako wokalistę niezwykle popularnego zespołu Niebiesko-Czarnych, do którego sławy bez wątpienia Pan się przyczynił. Pamiętamy też, że bywały w Pana twórczości wokalnej wykonania, o których Czesław Niemen powiedział kiedyś: Śpiewasz to nie gorzej niż ja, co w tych ustach zabrzmiało jak najlepsza recenzja Pańskiego wielkiego talentu. Proszę przyjąć od grupy Pana fanów z Miejskiej Rady Seniorów Poznania słowa wdzięczności za dostarczone nam przeżycia artystyczne. Życzymy też, aby cieszył się Pan jak najdłużej dobrym zdrowiem i zadowoleniem ze spełnionego życia. Z wyrazami głębokiego szacunku Krzysztof Wodniczak Przewodniczący. MIEJSKA RADA SENIORÓW LIST GRATULACYNY Szanowny Jubilat Wojciech Korda Serdeczne gratulacje Drogiemu Jubilatowi z osiągnięcia godziwego wieku 70 lat oraz 50-lecia działalności artystycznej składają byłe Słowiki z Kompanii Druha Stuligrosza. Jesteśmy dumni, że jeden z nas osiągnął wielki sukces artystyczny i stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych polskich wykonawców muzyki rozrywkowej. Przepraszamy, że z przyczyn od nas niezależnych musieliśmy zrezygnować z udziału z naszym chórem w Twoim Drogi Jubilacie święcie. Natomiast, chętnie gościć Ciebie będziemy na jednym z najbliższych naszych tradycyjnych Spotkań wtorkowych, aby nie tylko móc słuchać i podziwiać Twoją maestrię wykonawczą, ale również byśmy mogli złożyć serdeczne życzenia i gratulacje osobiście. Życzmy abyś mógł jeszcze długie lata bawić polską publiczność swoją sztuką w dobrym zdrowiu i kondycji. A więc, jak mawiał nasz Druh 100 LAT + VAT Z serdecznymi pozdrowieniami W imieniu Kompanii Druha Stuligrosza Prezes Zarządu dr inż. Grzegorz Cwojdziński Poznań, dnia 17 marca 2014r. 5

9 Stowarzyszenie Muzyczne Stowarzyszenie Muzyczne BRZMIENIA życzy Tobie Wojtku tego czego sam pragniesz. MIŁOŚCI Tobie nie życzmy bo ją już masz, URODY też nie, bo mężczyzna nie musi być ładny, wystarczy,że jest przystojny,a Ty jesteś,talentu?- a po co Ci większy. Może SZCZĘŚCIA?, ale jeśli ma się miłość, talent, urodę to co to jest jak nie samo szczęście? Chyba że no jak myślisz? ZDROWIA, zdrowia i jeszcze raz zdrowia po to żebyś mógł dalej wykorzystywać wszystko to co już masz ku zadowoleniu Twoich fanek i fanów. Danuta Rogalska sekretarz 6

10 Nie często zdarza mi się być na koncercie szczególnej okazji. Ataki był BENEFIS WOJCIECHA KORDY.Dla mnie jednoznacznie określany jako pełno wymiarowe WYDARZENIE tegorocznego kwartału,a może i całego 2014 roku.może są i tacy,którzy mówią "to nie czas dla Wojciecha Kordy,jego czas dawno przebrzmiał a on"wyleciał" bezpowrotnie z orbity muzycznej,a nas starocie w stylu Niebiesko Czarnych ani ziębią ani parzą. Jakże byliby zdziwieni gdyby uczestniczyli w tym koncercie,który ex poznański zbuntowany Słowik - jak go określał profesor Stefan Stuligrosz -na swoje pięćdziesiąt lat działalności w studio i na estradzie.czy trzeba zrobić krok do przodu? Czy taka jest właściwa optyka widzenia? Korda wykonując repertuar sprzed lat wykazał się silnym,niezniszczalnym głosem,a my zrozumieliśmy,że teraz już nie pisze się takich utworów jakie komponował dla Niebiesko Czarnych Wojciech Korda,teraz nie pisze się takich tekstów (może poza wyjątkiem Andrzeja Kosmali,który jak pewien poeta mówi czy uciekasz czy ścigasz - zatrzymaj się!)),teraz nie ma takiej miłości jak ta opisana w piosenkach Wojciecha Kordy,Koncertowe wspomnienia niósł jak jasne świece,które rozpalone pokazywały jego samorodny talent,który miał szczęście,że trafił na kilku "szlifierzy" (Franciszek Walicki,Zbigniew Podgajny,Janusz Popławski,Janusz Piątkowski). Wojciech Korda jest zaangażowany od blisko 50 lat w tworzenie historii polskiej muzyki rozrywkowej,chociaż bliższe określenie powinno być rockowej.na BENEFIS zaproszono wielu artystów utalentowanych lecz nie mających takich zasług dla kultury jak Wojciech Korda,co dostrzegł Prezydent R.P.Bronisław Komorowski dekorując go przed miesiącem krzyżem za zasługi na polu działalności artystycznej. Wojciechu nadal sprawiaj swoją muzyka,swoim śpiewaniem żeby nam żyło się szczęśliwiej,przecież po to powstał zespól MANA- AM,aby ma nam być lepiej. Krystian Wagay WARTO BYŁO BYĆ Wypełniona po brzegi sala fanów muzyki Wojciecha Kordy. Cudowny koncert,powrót do wspomnień.gratulacje dla Jubilata napłynęły z Polski i całego świata.zabrakło jedynie tych jednych,najważniejszych od prezydenta Poznania i władz miasta-,które Wojciech Korda rozsławiał przez 50 lat swojej działalności artystycznej.smutne!!!honor uratował Krzysztof Wodniczak szef Miejskiej Rady Seniorów przekazując Dyplom Gratulacyjny dla Wojciecha Kordy w imieniu liczącej 120 tysięcy osób grupki seniorów. Nie znoszę koncertów dłuższych niż 2-godzinnych,są i tak za długie...wszystkie maratony ( może poza sportowymi) są męczące. Uważam,że lepszy jest niedosyt niż przesyt.kiedy poinformowano-,ze będzie to koncert trzy godzinny z przerwą wbiłem się w tłum i grzecznie wszedłem na salę.zapragnąłem z innymi bywalcami koncertów powspominać lata 60 i 70-e.Do przerwy było niezle,za mało było śpiewającego jubilata,a przecież wszyscy przyszli posłuchać właśnie jego,chociaż miło było wysłuchać śpiewającego tenora Opery Wrocławskiej Jarosława Królikowskiego przypominającego repertuar Czesława Niemena Wydrzyckiego z okresu występów w Niebiesko Czarnych.Ciepłe wrażenie wywołała też 12 letnia Julka Hermańskaze Swarzędza.Dobry nauczyciel dostrzegł jej talent,a ktoś dal szansę na występ - oby go nie zaprzepaściła i za lat kilka wspominała na deskach wielkiej sceny,że to ona własnie miała zaszczyt rozpocząć benefis legendy polskiego rock and rolla Wojciecha Kordy. Po przerwie dopiero rozpoczął się show.zespół wokalno - instrumentalny Żuki,Darek Kozakiewicz ii Wojciech Korda wypełnili tzw.drugiego seta.jubilat szalał na scenie zupełnie tak jak co najmniej 30 lat temu.zachwycona publiczność nie dała okazji,aby wypuścić go ze sceny.warto było zostać na 2-giej części,chociaż bolały mnie mnie plecy,gdzie kończą swoją szlachetna nazwę,to jednak warto było i żyjemy nadzieja,że usłyszymy go jeszcze w tak doskonalej formie wokalnej jeszcze nie raz! Przystawił mocny stempel w historię muzyki rozrywkową. Lechosław Lerczak 7

11 Podwójny jubileusz Wojciecha Kordy W poniedziałkowy wieczór 17 marca br. wypełniona po brzegi sala Centrum Kongresowo-Dydaktycznego UM w Poznaniu zgotowała owacyjne przyjęcie Wojciechowi Kordzie. Ten zasłużony dla polskiego rock and rolla artysta obchodził właśnie 70-lecie urodzin oraz 50-lecie pobytu na estradzie. Był to niezwykle udany koncert. Wojciech Kędziora, pseudonim artystyczne Korda jest gitarzystą, wokalistą i kompozytorem nietuzinkowym, artysta o ogromnych możliwościach i niewyczerpanych zasobach energii. Urodzony w marcu 1944r. w Poznaniu rozpoczął muzyczna karierę w słynnym chórze Poznańskie Słowiki kierowanym przez prof. Stefana Stuligrosza, w którym śpiewał przez 6 lat. Swoje solowe występy estradowe rozpoczął w poznańskim klubie studenckim Odnowa. W 1962 r. wystąpił na I Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie i znalazł się w finałowej tzw. Złotej dziesiątce z takimi znanymi później piosenkarzami jak Czesław Niemen, Karin Stanek, Wojtkiem Gąssowskim i Heleną Majdaniec. Na tym festiwalu uwagę na Wojtka zwrócił kierownik artystyczny Niebiesko-Czarnych Franciszek Walicki, który zaproponował mu dołączenie do składu zespołu. Kord jednak odmówił chciał bowiem ukończyć naukę w Technikum Geodezyjnym po jego ukończeniu musiał dokonać wyboru : Politechnika czy estrada. Zwyciężyło zamiłowanie do muzyki. W styczniu w 1964r. Wojtek nagrał swoją pierwszą piosenkę Niewinny złodziej w Studiu Polskiego Radia w Warszawie, poczym zdecydował się na nawiązanie współpracy z zespołem Niebiesko- -Czarni i został jego wokalistą. Komponował także piosenki. Dwunastoletnia praca w zespole przyniosła takie przeboje jak: Niedziela będzie dla nas, Hej tam w dolinie, Płynie Wisła, Na betonie kwiaty nie rosną, Adrea Doria oraz wiele innych. Rozwiązanie Niebiesko-Czarnych w czerwcu w 1976r. zmobilizowało Kordę do dalszej ciężkiej pracy. W latach grał i śpiewał z utworzonym z Adą Rusowicz duecie Ada i Korda nagrali wówczas jedyny album pt. Masz na mnie sposób. Na drodze artystycznej W. Kordy były także m.in. wyjazdy do Skan- 8

12 dynawii i oraz ośrodków polonijnych w USA i Kanady. Od powrotu w połowie lat 90 tych z USA, Kanady i Australii do dnia dzisiejszego, Wojtek aktywnie koncertuje bawiąc publiczność swoimi niezapomnianymi przebojami z okresu Niebiesko-Czarnych, solowymi nagraniami oraz dziesiątkami anglo- amerykańskich hitów. Od 2010 r. do teraz Wojtek występuje na scenach krajowych i zagranicznych pokazując swój kunszt artystyczny i nagrywa nowe przeboje. W przygotowaniu jest także jego najnowsza płyta nagrana w studiu Andrzeja Kosmali. Benefis prowadzony przez Hannę Klenczon i Krzysztofa Wodniczaka przeplatany był występami zaproszonych przez jubilata gości. Odśpiewano mu Sto Lat, a następnie Wojciech Korda ostrym wejściem piosenką Stary niedźwiedź mocno śpi rozpoczął muzykowanie. Podczas trwającego ponad 3 godziny koncertu wykonał on kilkanaście swoich największych przebojów, z klasyki rock and rolla oraz piosenki z przygotowywanej nowej płyty. Zaśpiewał też dedykowana swojemu przyjacielowi, Czesławowi Niemenowi piosenkę Są łzy niepotrzebne nikomu. Jubileusz uświetniło kilkudziesięciu gości solistów i muzyków, z którymi Wojtek współpracował przez minione 50 lat. W prezencie dedykowali też oni jubilatowi swoje przeboje. Gorąco oklaskiwani byli m.in. znany zespół Żuki, który obok własnych utworów wykonali kilka przebojów z repertuarów Beatlesów, zespól Tomasza Dziubińskiego. Na zakończenie zagrał czołowy polski gitarzysta Dariusz Kozakiewicz z zespołu Perfect. Warto również dodać, że za całokształt swojej pracy artystycznej Wojciech Korda został odznaczony przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego Złotym Krzyżem Zasługi. Otrzymał też liczne listy gratulacyjne m.in. od konsula RP w Berlinie. Tadeusz Kujanek Zdjęcia Hieronim Dymalski 9

13 WOJCIECH KORDA i jego goście , Poznań, Centrum Kongresowo-Dydaktyczne Idąc do gustownej sali koncertowej w Centrum Kongresowo- -Dydaktycznym przy ul. Przybyszewskiego, byłem przekonany, iż koncert jubilata Wojciecha Kordy potrwa góra ze dwie godziny. Okazało się, że z niewielką ok. kwadransową przerwą zainstalowaną gdzieś w granicach środka przedstawienia, całość trwała jeszcze raz tyle. Nigdy nie byłem big-beatowcem, w czym trochę usprawiedliwia mnie mój wiek (wciąż jestem jeszcze przed pięćdziesiątką), ale i jakoś nie do końca wyczuwałem magii tego naszego r n rolla, o pardon - big beatu. Poza tym, nie przepadałem raczej specjalnie za naszymi kolorowymi grupami, typu: Niebiesko-Czarni, Czerwono-Czarni czy Czerwonymi Gitarami. Być może z racji konfliktu pokoleń, nie ujmowała mnie liryka powyższych, a także sama muzyka wydawała się nieco do tyłu w stosunku do Beatlesów, Stonesów, Byrdsów, itp... Choć tu muszę się przyznać do pewnej sympatii względem nieco późniejszych Czerwonych Gitar - ze szczególnym uwzględnieniem melancholijnego okresu z Sewerynem Krajewskim - z naciskiem na fantastyczny longplay Port Piratów. Ale to inne lata, nie mające przecież nic wspólnego z dzisiejszym koncertem. Wojciech Korda, to bardzo ciekawa postać na naszej muzycznej scenie. Postać, którą należy szanować, a dorobek artystyczny znać. Poza tym, już tak nieco abstrahując, artysta jest ojcem Ani Rusowicz, którą wielbię, o czym dobrze wiedzą Czytelnicy tego bloga, jak i Słuchacze Nawiedzonego Studia. Dzisiejszy koncert był okazją do ukoronowania 50-lecia pożycia artystycznego oraz 70-lecia urodzin maestra. Kilku zaprzyjaźnionych ludzi postanowiło wraz z jubilatem zorganizować specjalny show, na którym to stawiła się w większości młodzież tamtych lat, co w efekcie spowodowało, iż ja sam poczułem się niezwykle młodo. A coś takiego nie przytrafiło mi się już od dobrego ćwierć wieku. Aby jednak nie było tak hola hola, pragnę dodać, iż na solidnie wypełnionej sali nie obyło się także bez osób naprawdę bardzo młodych - nawet takich, dla których Nirvana czy Prodigy, to już dziadki. Na scenie rozstawiona perkusja, organy, gitary, a także stół z białym obrusem i smakowicie wyglądającym tortem, którym opychali się jedynie zaproszeni goście i organizatorzy. Niektórzy nawet jedząc więcej, niż po jednym kawałku. Najpierw podkład poleciał z taśmy, Pan Wojciech zaśpiewał do niego na samo dzień dobry, a później także zasiadł do tortu, nieprzerwanie przez dobrych kilkadziesiąt minut przeżuwając jego uroki. Na scenie zaczęli co rusz pojawiać się przeróżni goście - mniej lub bardziej znani. Niektórzy tylko grali (grupa Black Night), inni wspominkowo z Panem Wojtkiem opowiadali (Hanna Klenczon - siostra Krzysztofa Klenczona), bądź śpiewali z dedykacją dla byłego muzyka Niebiesko-Czarnych (m.in. Julka ze szkoły nr 4 w Swarzędzu, Jan Zieliński - to chyba ten z Bolter, czy Marta Nowakowska, która wraz z gitarzystą Mr Zoob - Przemysławem 10

14 Śledziem, wykonała m.in The House Of The Rising Sun ). I tak sobie brnął ten koncert w miłej, wręcz rodzinnej atmosferze, gdzie poszczególne kompozycje przeplatano anegdotami i ciekawostkami, w czym prym wiódł konferansjer dzisiejszego wieczoru - Krzysztof Wodniczak. Oj, dostało się z jego ust naszym poznańskim włodarzom, którzy nie zauważyli jubileuszu Wojciecha Kordy. Szczególnie gorzkim tonem Pan Wodniczak obdarował naszego Prezydenta Grobelnego. No tak, Prezydent Komorowski wręczył Złoty Krzyż Artyście, a Prezydent Mojego Miasta wolał nie tracić kolejki u fryzjera. Na scenie pojawił się także Jarosław Królikowski. I to w repertuarze swojego ulubieńca Czesława Niemena. Muzyk przyodziany w odpowiedni kapelusz, okulary, a i efektownie wyszywane wdzianko, zaśpiewał m.in: Czas jak Rzeka czy Dziwny jest ten Świat. Chwilę później nastąpiło na żywo telefoniczne połączenie z aktorką Magdą Zawadzką, która życzyła Panu Kordzie samych naj naj naj... Teraz już Gości ciąg dalszy, bowiem po chwili na scenie zamontowali się Żuki z Bydgoszczy, no i dali czadu. Rozruszali publikę zdrowo. Zagrali spory set Beatlesów ( All My Loving, Lady Madonna, Get Back, Back in the U.S.S.R., Come Together i na zakończenie Hey Jude, choć chwilkę wcześniej jeszcze Klenczonowskie Latawce z moich stron ). Grupa fajnie zabrzmiała i jako pierwsza tego wieczoru zagrała iście r n rollowo. Wojciech Korda, aby nie być dłużnym, po chwili także pojawił się na scenie, i w towarzystwie sekstetu (dwa razy klawisze, dwie gitary, bas + perkusja), wziął się wreszcie do roboty, przez co poleciało m.in: Hej tam w dolinie, Niedziela będzie dla nas, Przyszedł do mnie blues, Są takie łzy niepotrzebne, a także wiązanki rock n rollowych szlagierów: Roll Over Beethoven, Shake Rattle And Roll, Hound Dog, Great Balls On Fire, ponownie Beatlesowskie I Saw Her Standing There czy Presleyowski Jailhouse Rock. Jeszcze trochę wcześniej, tak pod koniec pierwszej części koncertu, muzyk zaśpiewał nową piosenkę (w słowach podkreślając barwy niebiesko-czarne), która niebawem powinna ukazać się na jego nowej płycie. Po takiej dawce hitów, spora część publiczności uznała, że to już koniec i zaczęła opuszczać salę. Od razu na to zareagowali Krzysztof Wodniczak, Wojciech Korda i kilku innych gości, którzy wręcz nakazali powrót ludowi na swoje miejsca, zapowiadając kolejnego gościa, a i przy okazji jedną z gwiazd wieczoru - Dariusza Kozakiewicza - obecnie gitarzystę Perfectu, a w przeszłości muzyka Test, Breakout, a i współpracownika Wojciecha Kordy czy Haliny Frąckowiak - która to artystka także miała zaszczycić swą osobą dzisiejszą uroczystość, lecz niestety dosłownie chwilkę wcześniej zaniemogła. Z Dariuszem Kozakiewiczem nasz jubilat wykonał Hey Joe - z rep. Jimiego Hendrixa, a na już absolutny sam koniec na scenie pojawili się wszyscy goście, wspólnie grając i odśpiewując (I Can t Get No) Satisfaction - Rolling Stonesów. I to było godne zakończenie, albowiem publiczność domagała się jeszcze jakiegoś bisu, co wprawiło nieco w zakłopotanie wszystkich muzyków, którzy nie przewidzieli takiego scenariusza, nie bardzo wiedząc co jeszcze by tu zagrać. Wyręczył ich w tym Pan Wodniczak, który stwierdził, że nie ma już nic lepszego na zakończenie jak Satisfaction, przez co nie ma sensu już niczego na siłę poprawiać. I to był naprawdę koniec. Później już tylko odbiór kurtek z szatni oraz auta z drogiego niewyasfaltowanego parkingu (15 zł), no i do domu... To był fajny koncert. Przyjemnie było w nim uczestniczyć. Najlepszego Panie Wojtku!!! Andrzej Masłowski Kultura obca jest mocarzom? Jeszcze nie umilkły w uszach dźwięki koncertu urodzinowego Wojciecha Kordy, a możemy już podsumować to wydarzenie, jako niezapomniany koncert, który pozostanie w naszej pamięci jeszcze bardzo długo. Koncert trwał prawie 4 godziny, a muzyka w wykonaniu solenizanta i jego gości była wspaniała, daje nam przeświadczenie, że mimo braku pomocy ze strony naszych wspaniałych władz, daliśmy sobie radę, a Wam panowie podziękujemy przy okazji wyborów. Brak szacunku dla artystów zasłużonych dla kraju, dostrzeżonych przez Prezydenta Rzeczpospolitej Polski nie może przejść do porządku dziennego. Miejskie władze nie poszczekają wybitnych poznaniaków. Także młodzi ludzie związani z kulturą, zarzucają rządzącym Poznania festiwalizację poznańskiego życia kulturalnego. Większość środków z kulturalnego budżetu miasta jest przyznawana dużym wydarzeniom, te małe - nie mając środków finansowych obumierają lub przenoszą się do innych miast. Czy to jest naszych mocarzy zadaniem, zniszczyć kulturę w mieście Poznaniu? Obecnie wszystko na to wskazuje, bo nasz prezydent bardziej zainteresowany jest innymi wydarzeniami, tylko nie kulturą. Panie prezydencie artyści i ich zwolennicy mają już tego dość i Panu zapamiętają, a w niedługim czasie się zrewanżują. Co popieramy?!! Roman Hermański, 11

15 Wojciech Korda potęgą(rocka)jest i basta! Nie było owo spotkanie w żadnym stopniu podsumowaniem dawnych, czy niedawnych poszukiwań i ról, w jakie przez blisko pół wieku wcielał się wokalnie solenizant, lecz po prostu artystyczne świętowanie Jego urodzin. Wraz z nim także wystąpili muzycy tacy jak: Tomasz Dziubiński, Andrzej Mikołajczak, Przemysław Śledź, Krzysztof Jarmużek, Janusz Piątkowski. Przybyli też licznie melomani, przyjaciele, a niektórzy z nich chcąc uczcić 70 rocznicę urodzin Wojciecha Kordy przynieśli na wieczór swe utwory prozaiczne i poetyckie, zdjęcia archiwalne, plakaty, foldery, książki, grafikę i obrazy poświęcone temu wokaliście. Artysta zrewanżował się im w zamian za ofiarowaną twórczość swoją muzyką i śpiewem. A że jest wytwornym -ba!wybitnym wokalistą -wieczór artystyczno-urodzinowy wypadł celująco. Uzdolniony także gawędziarsko wokalista przekazywał słuchaczom obrazki ze swego życia wykonującą błyskotliwy mały powrót do barwnej, nie tak aż dalekiej przeszłości i zachwycając tym wszystkich słuchaczy.wykonania wokalne przez Wojciecha takich przebojów jak: Niedziela będzie dla nas, Powiedzcie jej, Andrea Doria, Mamy dla was kwiaty w wersji swingowo-akustycznej niewiele przypominały te znane z wykonań Niebiesko-Czarnych. Ale i tak duchy nieżyjących muzyków (Klenczon,Podgajny,Popławski,Wydrzycki) krążyły nad naszymi głowami. I dobrze,że Korda zaprezentował nowe wersje, ponieważ nadały one starym przebojom niebanalnego, wręcz oryginalnego odczytania oraz nowych brzmień. Trzeba tu dodać-bardzo stylowych.a poznański wokalista ma się czym dzielić,i dzieli się muzycznymi w dur i moll dziełkami Wszystkie wykonania (również te z utworami z repertuaru Elvisa Presleya,Jerry Lee Lewisa i Jimi Hendrixa -kapitalne Hey Joe z gitarowymi riffami Darka Kozakiewicza - uraczyły wszystkich świetnymi wykonaniami. Lecz nie tylko Korda Jubilat zaprezentował swe walory głosowe. Posłuchaliśmy także - na zasadzie pewnej pokoleniowej otwartości - 12 letniej Julki Hermańskiej,doświadczonego showmana Jana Zielińskiego,tenora Opery Wrocławskiej,Jarosława Królikowskiego- w rep.czesława Niemena Wydrzyckiego z okresu Niebiesko Czarnych,oryginalnego duetu Magda Nowakowska- Przemysław Śledz Slediuha oraz kwartetu Black Night ( w gitarowym repertuarze) i zespołu instrumentalno-wokalnego Żuki perfekcyjnie wykonujący utwory spółki John Lennon-Paul McCartney. Wzniosłe karty śpiewania Kordy wybijały się w twórczości polskich rockmanów. Niebiesko-Czarni -to był jedyny polski zespół, który bywał tłumiony przez normy i konsekwencje. Z czasem podjął walkę o należne mu miejsce. I wywalczył to miejsce, a to za sprawą buntowniczego (profesor Stefan Stuligrosz mawiał o nim Zbuntowany Słowik) wokalisty Wojciecha Kordy. Po zaledwie czterogodzinnym występie okraszonym osobistymi pogwarkami i nawiązaniem do dawnych, niedawnych spotkań zostaliśmy poczęstowani smacznym tortem. Wieczór możemy uznać za nadzwyczaj artystycznie udany,że jest zapotrzebowanie na taki klimat muzycznej,kipiącej beztroska zabawą. Te okrągłe urodziny oraz 50 lecie pracy artystycznej w studio i na estradzie Artyście sprawiły nie tylko satysfakcję ( utwór z rep. Rolling Stones Satysfaction wykonano na finał z udziałem blisko dwudziestu muzyków),ale i pokazały z jakim uznaniem cieszy się ten Nasz Senior i przede wszystkim w jakiej jest dobrej formie wokalnej i fizycznej. Wypada życzyć więc Wojciechowi Kordzie zdrowia i w pełni zasłużonego miejsca w panteonie polskiej muzyki.pozostał niezwykły ładunek emocjonalny w jego utworach.w Polsce na przełomie tysiącleci można go zaliczyć do wąskiego grona liderów.odcisnął bowiem swoje piętno w polskiej kulturze XX wieku. Krzysztof Wodniczak 12

16 FOTOREPORTAŻ WIKTORA FRANCZYSZYNA 13

17 Płytoteka Patlewicza Płyty AGNES OBEL Aventine wydawnictwo: Play It Again Sam/ Mystic Production Powściągliwa twarz młodej dziewczyny widniejąca na okładce płyty przypomina, iż mamy tu do czynienia z artystką, która nie epatuje urodą a jedynie świetnym warsztatem wokalnym i umiejętnością budowania nastroju. Agnes Obel bo o niej mowa udowodniła to także ostatnio na żywo podczas koncertu w Polsce, że jej czarujący głos osadzony w nurcie muzyki folkowej jest zewsząd interesujący. Artystka jest już doskonale znana w rodzinnym kraju, gdzie odniosła sukces swoją pierwszą płytą Philharmonics za którą otrzymała 5 nagród duńskiego przemysłu muzycznego (Danish Music Awards). Tym razem wokalistka na swoim drugim solowym krążku zaproponowała słuchaczom 11 nowych kompozycji, które po trochu przypominają klimatem wcześniejsze dokonania jej ulubionych artystek PJ Harvey i Joni Mitchell. Swój delikatny głos wokalistka traktuje jak dodatkowy instrument, choć przekaz tekstowy jest tutaj również bardzo ważny. Album otwiera instrumentalny utwór Chord Left z długim wstępem fortepianu. W Fuel To Fire wokalnie Agnes jest bliska sztuce wokalnej Liz Fraser z Cocteau Twins. W podobnym nastroju utrzymane są Dorian czy tytułowy Aventine z partiami skrzypiec i wiolonczeli Anne Mueller i Miki Rosen. Jednostajny dźwięk szarpiącej gitary Roberta Kondorossi i kojący głos Agnes Obel w Run Cried robi wrażenie. Zmienna faktura fortepianu w instrumentalnym zaledwie ponad minutowym The Crawling rozbudza naszą wyobraźnię jeszcze bardziej. W tych utworach jest sporo melancholii, zadumy i pięknych dźwięków, które rozprzestrzeniają się również w dalszej części płyty Aventine. Niebanalnie a wręcz urokliwie wypadają pozostałe kompozycje jak Tokka w którym wokalnie a nawet w dwój głosie i trójgłosie artystka dotyka czułych miejsc. The Curse z fortepianowym wstępem, rozprzestrzenia się wraz z wokalną partią Agnes, którą wzmacnia na dodatek przepięknie brzmiąca w tle wiolonczela. W Pass Them By głos współgra na równi z fortepianem. Mocniejsze akordy fortepianu od pierwszego dźwięku słychać w dwu minutowym instrumentalnym utworze Words Are Dead. Agnes Obel nie tylko pięknie śpiewa akompaniując sobie na fortepianie ( co zresztą czyni to we wszystkich kompozycjach) co ważne jest ich autorką i producentką. Album zamyka przepięknym 3 minutowym tematem Smoke & Mirrors w którym słyszymy za fortepianu jej pełen refleksji głos. Mimo tej wyczuwalnej na każdym kroku skandynawskiej aury nagrania zostały zrealizowane jak na ironię w Berlinie gdzie wokalistka mieszka od wielu lat. Płyta zawierająca piękne urokliwe barwy muzyczne wydana została nakładem firmy Play It Again Sam, tej samej która wydaje Arcane Roots, Deus czy Liz Green. JONNY LANG Fight For My Soul wydawnictwo: Provogue/ Mascot / Mystic A merykański gitarzysta i wokalista nazywany przed laty cudownym dzieckiem i wirtuozem gitary znacznie wydoroślał od momentu wydania debiutanckiej płyty Smokin. Jego sukces częściowo wynikał z głosu, brzmiącego jak u dorosłego bluesmana. Zawierał w sobie szorstkość, doskonały falset, co wywarło w znaczący wpływ na jego dalszą karierę. Drugą częścią sukcesu stanowiły ostre gitarowe partie solowe, które pokazywały jego naturalny talent wzmocniony długoletnią pracą. Niezależnie od tego niebywałego sukcesu młody muzyk dość szybko zadomowił się w świecie bluesa, gromadząc wokół siebie tłumy, gdziekolwiek się pojawił. Szybko zdobył uznanie też sławnych gitarzystów na całym świecie, m.in. Erica Claptona, który zaprosił młodego muzyka na Crossroads Guitar Festival, który w świecie bluesa ma swoją renomę. Jonny Lang zadebiutował jako 16 to latek zyskując od razu nie tylko uznanie krytyków ale też przykuł uwagę swoimi kolejnymi albumami: Lie to Me (97 ), Wander This World (98) Long Time Coming (2003), Turn Around (2006) i udziałem w filmie Blues Brothers Na koncertowym krążku Live at the Ryman Jonny Lang zyskał reputację głębokiego, emocjonalnego wykonawcy na żywo. Uczestniczył w trasach koncertowych i zyskał uznanie takich grup jak The Rolling Stones, Aerosmith, B.B. Kinga czy Jeffa Becka. Najnowszy album Jonny Langa nagrany po cztero letniej przerwie zatytułowany Fight For My Soul ( Walka o moją duszę ) zawiera 11 premierowych kompozycji osadzonych w zupełnie innej muzycznej konwencji do której zdążył nas wszystkich przyzwyczaić przez długie lata. Jak słychać w otwierającym Blew Up jak i Breakin In iż artysta szukał swojej drogi muzycznej. Ortodoksyjni sympatycy bluesa będą tym albumem rozczarowani. Artysta nigdy się nie zarzekał, że na stałe w jego repertuarze zagości blues i to w takim wydaniu jakiego go poznaliśmy podczas pierwszej czy drugiej płyty. Spora część repertuaru z najnowszego longplaya ( We Are The Same, What You re Looking For, Not Right, All of A Sudden, Seasons ) jest dość dynamiczna ale utrzymana w garażowo/popowym klimacie. Jego kompozycje nacechowane są dawką gitarowego grania, ale tym razem solówki są bardziej oszczędne i nie mające cech wirtuozowskich. Zarówno The Truth ( Prawda) jak i River (Rzeka) są swoistymi wyznaniami artysty nad uciekającym czasem i okresem w którym młody Lang dojrzewał wciągając jak gąbka ważne życiowe wartości. 14

18 MARY J. BLIGE A Mary Christmas wydawnictwo: Verve/Matriarch Records/ Universal Music Polska Od początku lat 90. Mary J. Blige sprzedaje albumy w kilkumilionowych nakładach. Jej największym atutem jest szczerość wypowiedzi. Osiągając status gwiazdy zdominowała nominacje do nagród Grammy, nagród Billboardu, a dzięki swoim fanom otrzymała statuetkę American Music Awards. Sukcesy tej ciemnoskórej wokalistki od lat cieszą nie tylko sympatyków soulu, ale także tych, którzy uwielbiają jej zapędy wokalne w nieco inne rejony. Tym razem Mary J. Blige pokazuje się w nieco innym repertuarze. Na okładce widzimy wokalistkę ubraną w śnieżno białe futro stającą na tle świąteczno bożonarodzeniowej scenerii. Album A Mary Christmas, co już sam tytuł wyjaśnia to zbiór świątecznych piosenek, które słuchacze znają z wielu innych wykonań. Jednak nie przeszkodziło to wokalistce, aby pokazać je w nieco innej konwencji z nieco zmienioną aranżacją Williama Ross a i grającego na instrumentach klawiszowych Davida Fostera, który dyryguje tutaj również swoją orkiestrą. Otwierający temat Little Drummer Boy napisany przed laty przez Katherine Davis, Henry Onorati i Harry Simeone mówiący o małym doboszu to nic innego jak próba przeniesienia tego znanego utworu w rejony muzyki gospels z wykorzystaniem chóru i kilku sesyjnych muzyków tej miary co basista Alex Al, perkusista Rexsell Hardy Jr.. W bardziej soulowym klimacie utrzymana jest balladowa wersja utworu Have Yourself a Merry Little Christmas z pokaźną sekcją instrumentów smyczkowych prowadzonych przez Jerry ego Hey a i grającego na pianie Rhodes samego Davida Fostera. Przepiękna w swojej wymowie kompozycja Oscara Hammersteina i Richarda Rodgersa My Favorite Things z rozbuchanym przez Fostera arsenałem dźwiękowych efektów przypomina interpretację Jamesa Ingrama sprzed wielu lat. Soulowy głos Mary J. Blige i sekcja dęta niczym z Power of Tower to pierwszoplanowe elementy, które słychać w najbardziej przebojowym numerze This Christmas napisanym przez Donny Hathawaya i Nadine McKinnor. W anielskim klimacie utrzymany jest The Christmas Song (Chestnuts Roasting on An Open Fire), który niegdyś wykonywał niedościgniony crooner Mel Torme i to on też przyczynił się do jej powstania. Poza orkiestracjami, dzwoneczkami słychać świetne solo gitarowe, które należy do Andreasa Varady a na zestawie perkusyjnym bębni Vinnie Colaiuta. Rudo nosy renifer (Rudolph The Red Nosed Reindeer) to powrót do lat 30 i 40., kiedy z głośników radiowych rozbrzmiewały popularne orkiestry. Podobnie dzieje się i tu. Partie instrumentów dętych zostały wzbogacone o kilka dodatkowych instrumentów: fortepian Chrisa Waldena, gitarę Dustina Higginsa i bas Chucka Berghofera. Jedną ze współczesnych piosenek, jaka znalazła się w tym świątecznym zestawie jest kompozycja Leigh Harline i Ned a Washingtona When You Wish Upon a Star w której obok Mary J. Blige pojawia się inna gwiazda współczesnej wokalistyki Barbra Streisand. Ich wokalny duet wspomaga na trąbce tworząc świąteczny nastrój Chris Botti. Dźwiękami fortepianu rozpoczyna się sentymentalny Mary, Did You Know podobnie jest w przypadku Do You Hear (What I Hear?), który wokalistka śpiewa w duecie z Jessie J a w chórkach pojawia się dodatkowo Angela Fisher. Jeśli się wsłuchamy uważnie przypomina jakby go żywcem wyjęto ze starej słynnej kompozycji Heal the World, którą tak pięknie śpiewał przed laty Michael Jackson. Poza Davidem Fosterem grającym na fortepianie i keyboardzie w tym utworze gitarowe partie należą do Dean a Parks a a za perkusją zasiadł tym razem Kendu Isaacs. Świąteczne emocje wywołuje interpretacja kompozycji napisanej przez Raymonda Vinci i Henri Martinet a Petit Papa (Noel), którą wokalistka śpiewa zarówno po francusku i angielsku, ale zdecydowanie rozbudowaną partię wokalną po francusku wykonuje Olivier Bassil. Wokalistka błyszczy ponownie w The First (Noel) precyzyjnie przenosząc swój śpiew w stronę muzyki soulowej spod znaku Arethy Franklin, która to diva soulu może być spokojna o swoje dziedzictwo. Potężnie rozbudowany utwór z udziałem grupy wokalnej The Clark Sisters brzmi niczym chór gospels wyjęty z filmu The Blues Brothers. Jak przystało na świąteczny album nie mogło zabraknąć popularnej pieśni bożonarodzeniowej wywodzącej się z Niemiec Cicha Noc Grubera, która tak mocno zakorzeniła się również w Ameryce. Mary J. Blige śpiewa Silent Night po angielsku i hiszpańsku a towarzyszący jej w duecie Marc Anthony śpiewający jedynie po hiszpańsku, ale co rusz wkrada do tej pieśni słowa Noche De Paz. Przearanżowana przez Davida Fostera kołysanka nabrała tutaj jeszcze zupełnie innego kolorytu a udział gitarzysty Ramona Stagnaro i gitarzysty Deana Parksa sprawiają, iż utwór ten stał się w ich wykonaniu jeszcze bardziej wyjątkowy. RPWL A Show Beyond Man And Time wydawnictwo: Metal Mind Production RPWL to niemiecki zespół, którego muzykę można zakwalifikować jako rock progresywny z elementami art-rocka. Na ich płytach znajdziemy błyskotliwe kompozycje, chwytliwe melodie, dojrzałe i intrygujące brzmienie! To prawdziwy prog- -rock z klasą współczesny, lecz nawiązujący przy tym do dobrych tradycji gatunku. W ich muzy- ce słychać ducha Pink Floyd od grania coverów właśnie tego zespołu, RPWL rozpoczął w 1997 roku swoją karierę. Bardzo szybko muzycy wypracowali jednak swój własny, rozpoznawalny styl, czego dowodzą wydane znakomite studyjne płyty: God Has Failed (2000), Trying to Kiss the Sun (2002), Stock (2003), World Through My Eyes (2005), 9 (2007), The RPWL Experience (2008), The Gentle Art of Music (2010). Najnowszą płytą w dyskografii RPWL jest Beyond Man and Time z 2012 roku i materiał z tej właśnie płyty znalazł się w programie koncertu w Teatrze Śląskim. Płyta Beyond Man and Time jest pierwszym w historii zespołu albumem koncepcyjnym. Jego inspiracją było kultowe dzieło niemieckiego filozofa Friedricha Nietzsche Tako rzecze Zaratustra. W tej symbolicznej, stylizowanej na biblijną opowieści, tytułowy mędrzec głosi nietzscheańskie prawdy o ludzkiej naturze, o potrzebie jej przezwyciężenia, o afirmacji bytu i o wiecznym 15

19 powrocie. Ustami Zaratustry autor podważa tradycyjne pojęcie moralności i przedstawia swoją koncepcję nadczłowieka. W podobny sposób skonstruowana jest historia przedstawiona przez RPWL. Muzycznie album otworzył zupełnie nowy rozdział w karierze zespołu mamy tu sporo elementów klawiszowych, hinduskich efektów perkusyjnych. Nowością było także użycie sitar. Na najnowszym DVD tego jednego z najciekawszych niemieckich zespołów z nurtu art-prog rocka RPWL zatytułowanym A Show Beyond Man And Time znalazł się zapis koncertu jaki odbył się w lutym 2013 roku w katowickim Teatrze Śląskim. Był to drugi występ zespołu w tym miejscu, jednak tym razem było to wydarzenie szczególne. RPWL zaprezentował po raz ostatni w całości koncertową wersję płyty Beyond Man and Time. Ale nie tylko. Wśród niespodzianek było także jedno z najbardziej lubianych nagrań formacji, utwór Roses, z gościnnym udziałem Raya Wilsona (ex-genesis, Stiltskin). Oprócz koncertu w teatrze, na DVD A Show Beyond Man And Time znalazło się także szereg materiałów dodatkowych m.in. wywiad z członkami zespołu. A Show Beyond Man And Time ukazał się także jako 2LP. Muzycznie album otworzył zupełnie nowy rozdział w karierze zespołu, który tworzą: Yogi Lang wokal, klawisze, Kalle Wallner gitara, Werner Taus gitara basowa, Marc Turiaux perkusja, Markus Jehle klawisze. Jest tu sporo elementów klawiszowych i hinduskich efektów perkusyjnych. Nowością jest tu także użycie sitar. Album A Show Beyond Man And Time dostępny jest w dwóch wersjach: DVD oraz 2 CD DG. Wersja audio przez dwa tygodnie od wydania była dostępna do odsłuchu w serwisie Progstreaming. WAGLEWSKI FISZ EMADE Matka, Syn, Bóg wydawnictwo: Agora S.A. Album Matka, Syn, Bóg został wydany po pięciu latach od Męskiej Muzyki, która uzyskała status Platynowej Płyty. Ponowne połączenie rodzinnych sił w projekt Waglewski -Fisz- Emade przynosi rewelacyjny album, w którym otrzymujemy porządną porcję rocka w klasycznym wydaniu. Przez ostatnie pięć lat w życiu muzyków sporo się wydarzyło. Głowa rodziny Wojciech Waglewski jak zwykle nagrywał albumy ze swoim Voo Voo, a bracia Fisz i Emade założyli zespół Kim Nowak, w którym dają upust swoim klasycznym, rockowym fascynacjom. Nagrali już dwa albumy.teraz znowu przyszedł czas na współpracę na linii ojciec synowie. Tytuł krążka Matka, Syn, Bóg to ich wspólna wypowiedź artystyczna dotykająca spraw ważnych.. To płyta wymyślona wspólnie zespołowo, ponieważ od czasu poprzedniej płyty będącej jednorazowych projektem, powstał zespół Waglewski Fisz Emade, w związku z tym większa dojrzałość i większa spójność materiału. Po ukończeniu i przesłuchaniu całości, nie mogli oprzeć się wrażeniu, że to najbardziej osobisty, najgłębszy i jednocześnie najprawdziwszy materiał biorąc pod uwagę wszystko to, czego dokonali do tej pory. Tego można było się spodziewać po tym albumie. Po raz kolejny muzycy pokazali na czym polega moc oszczędnego gitarowego grania i precyzyjnej aranżacji. Waglewscy ojciec i synowie nagrywając te najnowsze piosenki mieli świadomość i bazę ze wspólnie zrealizowanej poprzedniej płyty Męska muzyka. Mamy tu bliską bluesowi i zarazem najszlachetniejszą odmianę rocka, której optymalny szlif brzmieniowy nadał odpowiedzialny za produkcję Emade. Co do tekstów te wyszły spod ręki Fisza, który już wielokrotnie udowodnił że potrafi pisać niezłe teksty a tym razem zawarł w nich solidną dawkę dramatyzmu. Teksty Wojtka Waglewskiego (zwłaszcza Posłuchaj czy Ile jeszcze życia ),pozbawione złudzeń ocierają się o wcześniejsze schematy momentami z okresu Voo Voo. Fisz równie poważnie mierzy się z kwestiami ostatecznymi ( Ojciec, Bóg ). Waglewscy pokazali na płycie, że refleksyjność nie musi być prostą pochodną wieku. Ojciec, i syn mają podobne zainteresowania muzyczne i brną przez życie po tej samej drodze nacechowanej bluesem, folkiem i współczesną balladą spod znaku Neila Younga i jemu podobnych. KATIE MELUA Ketevan wydawnictwo: Dramatico Entertainment/ MJM Music PL Brytyjska piosenkarka urodzona w Gruzji jest Absolwentką BRIT School for the Performing Arts. Jak wielu młodych zdolnych muzyków tak i ona wyniosła z uczelni sporo muzycznych doświadczeń. Jej kariera nigdy by się nie potoczyła tak szybko, gdyby nie wrodzony talent wokalny a na dodatek niecodzienna uroda. Jako młoda dziewczyna wsłuchiwała się w utwory Joni Mitchell, Boba Dylana, Eve Cassidy, ale także interesowała ją irlandzka muzyka ludowa oraz muzyka indiańska. Już debiutanckim albumem odniosła sukces. Płyta Call Off the Serach (2003) weszła od razu na pierwsze miejsce brytyjskich zestawień list przebojów. To właśnie na nim pojawiły się piosenki autorstwa Johna Mayalla, Randy Newmana, Jamesa Sheltona i jej własne. Po śmierci Eve Cassidy młodziutka Katie napisała przepiękny utwór Faraway Voice, który złożyła w pewnym sensie hołd swej mentorce. Jej kariera rozpoczęła się z chwilą, kiedy na jej drodze pojawił się kompozytor i producent Mike Batt, który poszukiwał kogoś o wyjątkowym głosie. Katie Melua okazała się ta właśnie tą osobą, która w umiejętny sposób potrafiła śpiewać jazz, blues i typową balladę. Kolejne ukazujące się albumy zawierały więcej piosenek tworzonych przez nią samą. Jednym z nich był krążek Piece by Piece (2005), który zawierał cover The Cure Just Like Heaven z 1987 roku, który nagrała piosenkarka dla studia filmowego Dream Works, jako ścieżkę dźwiękową do filmu Jak w Niebie ( Just Like Heaven ) z Reeese Witherspoon. Znaczącym faktem w jej karierze była współpraca z zespołem Queen, którego słuchała w młodości.zaśpiewała wraz z nimi w 2005 roku piosenkę Too Much Love Will Kill You, co jak sama przyznała, było spełnieniem jednego z jej marzeń jeszcze z dzieciństwa. Ketevan to jej najnowszy studyjny krążek na którym znalazło się 11 utworów. Album otwiera Never Felt Less Like Dancing z fortepianowym wstępem i rozbudowaną wokalizą. Podobnie dzieje się w Sailing Ships From Heaven 16

20 w którym rozbrzmiewają instrumenty smyczkowe. Potężny bas Tim a Harries a otwiera kompozycję Love Is A Silent Thief po którym przenikliwy głos wokalistki wbija się w sam środek utworu jeszcze mocniej. Dopełniają całości dwaj gitarzyści: Chris Spedding i Luke Batt oraz perkusista Henry Spinetti. Gitarowe motywy grane przez Luke a Batt a i lekko zabarwiony głos w klimacie kalifornijskiego sound rocka rozprzestrzenia się w Shiver And Shake. Nostalgiczny dźwięk gitary i melancholia w głosie pojawia się w The Love I m Frightened Of. W klimacie ballady utrzymany jest Where Does The Ocean Go? wokalistka przemierza głosem przez różne rejony zadając sobie tytułowe w utworze pytanie. Wspomagający na fortepianie i gitarze Luke Batt potęguje klimat jeszcze mocniej. Brzmienie ukulele na którym gra John Parricelli w utworze Idiot School przypomina stareńkie nagrania z lat 30 i 40. a do tego czarująca gra na klarnecie Paula Stevensa. Powtarzający się po trzykroć w piosence Mad, Mad Men może się odnieść w pewnym sensie do popularnego amerykańskiego serialu ( wyświetlanego także w naszej telewizji) na harmonijce ustnej słyszymy fantastycznego Paul a Jones a, za banjo chwycił ponownie John Parricelli a na ukulele zagrał Fabian Taverne same nazwiska już mówią za siebie. Chase Me to bodaj najsmutniejszy utwór na płycie w którym popisową grę pokazuje John Parricelli. Fortepian, głos i kontrabas to jedyne instrumenty, które towarzyszą utworowi I Never Fall. Katie Melua przepięknie rozkłada swoją wokalizę na części a instrumenty jedynie delikatnie podkreślają jej walory wokalne. Całość albumu zamyka kompozycja Mike- a Batt a I Will Be There, który to muzyk objawia się po raz kolejny jako utalentowany kompozytor ale i autor tekstów napisanych do pięciu utworów. Do The Love I m Frightened Of napisanego przez Luke a Batt a z jego tekstem i muzyką powstał przepiękny teledysk. On wspólnie z bratem Mike em jest producentem najnowszej płyty Katie Melua będącym szóstym studyjnym krążkiem w jej karierze. Premiera płyty odbyła się w dziesiątą rocznicę sukcesu debiutanckiego albumu Call Of The Search. Jakby tego było mało, tytuł płyty też nie jest przypadkowy. Ketevan to gruzińskie imię artystki. AGA ZARYAN Remembering Nina & Abbey a Tribute to Nina Simone & Abbey Lincoln wydawca: Parlophone Music Poland/ Warner Music Group/Centrala Takiej płyty mogliśmy się spodziewać. Aga Zaryan nagrywając ten album z najważniejszymi piosenkami Niny Simone i Abbey Lincoln stała się ich propagatorką. Na ich muzyce się wychowała i już na poprzedniej płycie zaśpiewała jeden ze sztandarowych utworów Abbey Lincoln Throw It Away i od tamtej pory utwór ten na stałe wszedł do jej repertuaru. Pięć lat wcześniej na debiutanckiej płycie My Lullaby jeszcze jako Agnieszka Skrzypek śpiewała pieśni Niny Simone. Tamte piosenki bez wątpienia przepowiadały tę nową płytę. Wokalistka w towarzystwie amerykańskich muzyków opowiada historię jednych z najważniejszych postaci sceny muzycznej XX wieku. Album ukazujący się w 10. rocznicę śmierci Niny Simone jest powrotem do pierwszych fascynacji muzycznych artystki. Remembering Nina & Abbey jest zbiorem wyjątkowych kompozycji, które na trwałe zapisały się w historii muzyki. Na płycie słyszymy nowe interpretacje tych dobrze znanych tematów. Aga Zaryan znów śpiewa w języku jazzu, czyli po angielsku. Remembering Nina & Abbey jest też albumem tematycznym, którego bohaterkami są dwie kobiety; kultowa Nina Simone oraz charyzmatyczna Abbey Lincoln, uważana za ostatnią wielką divę złotej ery jazzu. To, co łączy Ninę i Abbey to ich niezłomna postawa artystyczna, sposób w jaki mówiły o rzeczach ważnych dla świata kobiet. Nina Simone to ikona muzyki XX wieku, postać tragiczna. Legendarna ze względu na charyzmatyczny głos i swój sceniczny temperament. Druga z bohaterek to równie interesująca, ale mniej znana Abbey Lincoln, kobieta nietuzinkowa o silnej osobowości. Ostatnia diva złotej ery jazzu. Obie walczyły o zniesienie segregacji rasowej. Jak mówi sama wokalistka Nina Simone oraz Abbey Lincoln to postacie, które od lat inspirują mnie do tworzenia. Mimo tego, że żyję w innych czasach i innym miejscu, one są mi bardzo bliskie, to bratnie dusze. Uwielbiam artystów wyrazistych, takich, których twórczość i postawa zapada w pamięć i powoduje przemyślenia Duch Niny Simone jest wiecznie żywy. Kiedy na koncertach gramy piosenki z jej repertuaru panuje magiczna atmosfera. Remembering Nina & Abbey to również spotkanie światowych gwiazd jazzu, który skompletował niezawodny kontrabasista i członek jej międzynarodowego zespołu Darek Oleszkiewicz. To za jego udziałem udało się zorganizować tzw. dream team. W nagraniach wzięła udział harfistka Carol Robbins, która nagrywała jeszcze z samą Niną Simone. Partie wokalne Agi Zaryan przeplatają genialne solówki na fortepianie Geri Allen i grającego na gitarze Larry ego Koonse a. Wszystko w akompaniamencie jednego z najwybitniejszych współczesnych perkusistów Brian a Blade a ( występował z Joni Mitchell, Bobem Dylanem a ostatnio jest stałym członkiem zespołu Wayne a Shorter a). Muzycy wykonują kompozycje z niespotykaną swobodą. Być może jest to powód iż album był nagrywany klasyczną techniką z lat 50-tych w legendarnym Conway Recording Studios w Hollywood. Wybór utworów oraz miejsca nie był przypadkowy, wokalistka, aby zinterpretować na nowo najważniejsze utwory z repertuaru dwóch ikon muzyki XX wieku rozpoczyna słynnym pięknym, przejmującym songiem Bennie Beniamina i Glorii Caldwell Don t Let Me Be Misunderstood, który zaśpiewała po swojemu. Bardziej jest on znany z wykonania Erica Burdona i The Animals, ale tę pieśń Nina Simone śpiewała znacznie wcześniej. Znakomicie wypadają w jej wykonaniu ( Wild Is The Wind Dimitri Tiomkina i Ned a Washingtona, My Baby Just Cares For Me Waltera Donaldsona, When Love Was You And Me Thad a Jonesa, Long As You re Living Juliana Priestera. Jej własne interpretacje kompozycji Niny Simone I Want A Little Sugar In My Bowl czy muzycznych dzieł Abbey Lincoln I Got Thunder (And It Rings) czy Bird Alone z wyeksponowanym fortepianem Geri Allen mają posmak refleksyjny z liryczną nutą. Sporym zaskoczeniem jest włączenie na płytę kompozycji Leo Ferre Avec Les Temps, którą Aga Zaryan śpiewa po francusku. Album zamyka zaledwie dwu minutowa kompozycja Anthony ego Newley a i Leslie Bricusse Beautiful Land, która jest urokliwą kołysanką w której Aga Zaryan pokazuje jedynie zarys swoich wokalnych możliwości. 17