Materiały dydaktyczne. Zaawansowane systemy informatyczne. Semestr V. Wykłady

Transkrypt

1 Materiały dydaktyczne Zaawansowane systemy informatyczne Semestr V Wykłady 1

2 Temat 1 (1 godzina): Układy współrzędnych. Zagadnienia: GUW globalny układ współrzędnych LUW lokalny układ współrzędnych Istnieją dwa rodzaje układów współrzędnych: układ stały, zwany globalnym (GUW), oraz układ ruchomy, zwany lokalnym (LUW). W widokach 2D oś X GUW jest pozioma, a oś Y pionowa natomiast początek GUW znajduje się w miejscu przecięcia osi X i Y (0, 0). Lokalny układ współrzędnych można przesuwać i obracać, co ułatwia wprowadzanie współrzędnych. Położenie lokalnego układu współrzędnych można zmienić za pomocą następujących metod: Przeniesienie LUW przez określenie nowego punktu początkowego. Dopasowanie LUW do istniejącego obiektu. Obrócenie LUW przez określenie nowego punktu początkowego i punktu na nowej osi X. Obrócenie bieżącego LUW wokół osi Z o określony kąt. Powrót do poprzedniego LUW. Przywrócenie LUW do GUW. Podczas modelowania 3D lokalny układ współrzędnych (LUW) najczęściej określamy poprzez wskazanie 3 punktów skojarzonych z obiektem 1 punkt odpowiada początkowi układu współrzędnych (0,0,0), 2 i 3 punkt określa odpowiednio kierunek dodatni osi X i Y. Temat 2 (2 godziny): Rzutnie w przestrzeni modelu. Zagadnienia: Pojęcie rzutni Praca z kilkoma rzutniami w przestrzeni modelu Rysunek w programie można wyświetlać na kilka sposobów, jednym z nich jest pokazanie go w kilku rzutniach (indywidualnych oknach). Liczba i układ aktywnych rzutni i skojarzonych z nimi ustawień nosi nazwę konfiguracji rzutni. Jeśli użytkownik używa wielu rzutni, jedna z nich jest rzutnią bieżącą i reaguje na wejścia kursora i polecenia widoku. 2

3 W bieżącej rzutni kursor pojawia się nie jako strzałka, lecz jako krzyżyk, a obwiednie rzutni są podświetlone. Rzutnię bieżącą można zmienić w dowolnej chwili Polecenia konfiguracyjne: Zapisz Przywróć Usuń Zapisuje bieżącą konfigurację rzutni przy użyciu podanej nazwy. Podaj nazwę nowej konfiguracji rzutni lub [?]: Podaj nazwę lub wprowadź?, aby wyświetlić listę zapisanych konfiguracji rzutni Przywraca wcześniej zapisaną konfigurację rzutni. Podaj nazwę konfiguracji rzutni do przywrócenia lub [?]: Podaj nazwę lub wprowadź?, aby wyświetlić listę zapisanych konfiguracji rzutni Usuwa nazwaną konfigurację rzutni. 3

4 Połącz Jedna Podaj nazwy konfiguracji rzutni do usunięcia <brak>: Podaj nazwę lub wprowadź?, aby wyświetlić listę zapisanych konfiguracji rzutni Łączy dwie sąsiadujące ze sobą rzutnie w jedną dużą rzutnię. Rzutnia wynikowa dziedziczy widok rzutni głównej. Wybierz rzutnię główną <bieżąca>: Naciśnij klawisz ENTER lub wybierz rzutnię Wybierz rzutnię do połączenia: Wybierz rzutnię Przywraca rysunek w jednej rzutni przy użyciu widoku z bieżącej rzutni.? Wyświetl konfiguracje rzutni Wyświetla numery identyfikacyjne i położenia aktywnych rzutni. Podaj nazwy konfiguracji rzutni do wyświetlenia <*>: Wprowadź nazwę lub naciśnij klawisz ENTER Położenie rzutni definiują jej narożniki: lewy dolny i prawy górny. Na potrzeby określenia tych narożników są stosowane wartości z zakresu od 0.0,0.0 dla lewego dolnego narożnika obszaru rysunku do 1.0,1.0 dla prawego górnego narożnika. Bieżąca rzutnia jest wymieniona na liście jako pierwsza. 2 - Dzieli bieżącą rzutnię na pół. Podaj opcję konfiguracji [Poziomo/pIonowo] <pionowo>: Wprowadź p lub naciśnij klawisz ENTER 3 - Dzieli bieżącą rzutnię na trzy rzutnie. Podaj opcję konfiguracji [Poziomo/pIonowo/Nad/poD/Lewo/pRawo] <prawo>: Podaj opcję lub naciśnij klawisz ENTER Opcje Poziomo i Pionowo dzielą obszar na trzy równe części. Opcje Nad, pod, Lewo i prawo określają miejsce umieszczenia większej rzutni. 4 - Dzieli bieżącą rzutnię na cztery równe rzutnie. 4

5 Temat 3 (2 godziny): Oglądanie rysunku 3D. Zagadnienia: Widok. Orbita. Style wizualne. Określone widoki można zapisać z nazwami i następnie przywrócić je do układu i wydruku lub gdy konieczne jest odniesienie się do określonych szczegółów. Widok nazwany utworzony za pomocą polecenia WIDOK zawiera określone powiększenie, pozycję i orientację. W każdej sesji rysowania można przywrócić ostatnio wyświetlany widok w każdej rzutni. Podczas pracy z obiektami 3D widoki najefektywniej zmienia się za pomocą paska narzędzi Widok, gdzie kolejne ikony (w postaci sześcianów) oznaczają odpowiednio: widok z góry, z dołu, z lewej, z prawej, z przodu, z tyłu, oraz widoki izometryczne: SW, SE, NE, NW. Narzędzia orbity lub nawigacji 3D umożliwiają oglądanie obiektów na rysunku pod różnymi kątami, z różnych wysokości i odległości. Za pomocą narzędzi paska Orbita wykonywany jest ruch dookoła obiektu docelowego. Obiekt docelowy widoku jest nieruchomy, podczas gdy porusza się lokalizacja kamery, czyli punkt obserwacji. Punktem docelowym jest środek rzutni, a nie środek oglądanych obiektów. Opcje paska zadań Orbita : Orbita ograniczona. Ograniczenie orbity 3D wzdłuż płaszczyzny XY lub osi Z. Orbita swobodna. Poruszanie się po orbicie w dowolnym kierunku bez odniesienia do płaszczyzn. Punkt widoku nie jest ograniczony wzdłuż płaszczyzny XY ani osi Z. Ciągłe okrążanie. Ciągłe poruszanie się po orbicie. Kliknij i przeciągnij w kierunku, w którym ma się odbywać ciągłe okrążanie, a następnie zwolnij przycisk myszy. Ruch po orbicie w tym kierunku będzie kontynuowany. 5

6 Styl wizualny to zbiór ustawień, które sterują wyświetlaniem krawędzi i cieniowania w rzutni. Zamiast korzystać z poleceń i ustawiać zmienne systemowe, wystarczy zmienić właściwości stylu wizualnego. Efekty zastosowania stylu wizualnego lub zmiany jego ustawień są widoczne natychmiast w rzutni. Wraz z produktem dostarczanych jest pięć domyślnych stylów wizualnych, zmienianych najwygodniej za pomocą paska zadań Style wizualne : Model szkieletowy 2D. Wyświetla obiekty, reprezentując obwiednie za pomocą linii i krzywych. Widoczne są obiekty rastrowe i OLE, rodzaje i szerokość linii. Model szkieletowy 3D (lewy górny na ilustracji). Wyświetla obiekty, reprezentując obwiednie za pomocą linii i krzywych. 3D Ukryty (prawy górny). Wyświetla obiekty, korzystając z modelu szkieletowego 3D i ukrywa linie reprezentujące tylne powierzchnie. Realistyczny (lewy dolny). Cieniuje obiekty i wygładza krawędzie pomiędzy powierzchniami wieloboku. Wyświetlane są materiały załączone do obiektów. Koncepcyjny (prawy dolny). Cieniuje obiekty i wygładza krawędzie pomiędzy powierzchniami wieloboku. W przypadku cieniowania jest używany styl powierzchni Goocha, przejście między kolorami zimnymi a ciepłymi, a nie między ciemnymi a jasnymi. Efekt jest mniej realistyczny, ale czasami lepiej widać pewne szczegóły modelu. Temat 4 (4 godziny): Modelowanie bryłowe bryły podstawowe. Zagadnienia: Kostka. Klin. Stożek. Sfera. Walec. Torus. Ostrosłup. Polibryła. Przesunięcie 3D. Obrót 3D. Suma. Różnica. 6

7 Iloczyn. Program AutoCAD oferuje funkcje do tworzenia brył podstawowych (tzw. Prymitywy bryłowe. Wstawiamy je najwygodniej za pomocą funkcji zlokalizowanych na pasku zadań Modelowanie Kostka tworzy sześcienną lub prostopadłościenną. Podstawa kostki jest zawsze kreślona równolegle do powierzchni XY bieżącego układu LUW (płaszczyzny konstrukcyjnej). Wysokość kostki jest określana w kierunku osi Z. Można wprowadzać zarówno dodatnie, jak i ujemne wartości wysokości. Klin tworzy bryłę klina zbudowaną z prostokątnych lub kwadratowych ścian. Wprowadzamy punkty określające pierwszy i drugi narożnik podstawy a następnie podajemy wysokość klina. Wpisanie wartości dodatniej spowoduje narysowanie wysokości wzdłuż dodatniej części osi Z bieżącego układu LUW. Podanie ujemnej wartości spowoduje narysowanie wysokości w kierunku ujemnej części osi Z. Kierunek zwężenia jest zawsze dodatnim kierunkiem osi X-układu LUW. 7

8 Stożek - tworzy stożek prosty lub stożek ścięty o okrągłej bądź eliptycznej podstawie. Domyślnie podstawa stożka leży na płaszczyźnie XY bieżącego układu LUW. Wysokość stożka jest równoległa do osi Z i może przyjmować wartość dodatnią lub ujemną. Sfera - tworzy sferę bryłową poprzez wskazanie środka i podanie promienia sfery. W przypadku rozpoczęcia z jednym środkiem oś centralna sfery jest równoległa względem osi Z bieżącego lokalnego układu współrzędnych (układu LUW). Walec - tworzy walec o okrągłej lub eliptycznej podstawie. Domyślnie podstawa walca leży na płaszczyźnie XY bieżącego układu LUW. Wysokość walca jest równoległa do osi Z. Torus tworzy bryłę w kształcie pierścienia. Torus jest charakteryzowany przez dwie wartości promieni. Jedna wartość definiuje rurę. Druga wartość definiuje odległość od środka torusa do środka rury. Domyślnie torus jest 8

9 rysowany równolegle względem płaszczyzny XY bieżącego układu LUW i jest dzielony nią na dwie połowy. Ostrosłup - tworzy ostrosłup bryłowy zawierający do 32 boków. Można utworzyć ostrosłup prosty, który się będzie zbiegać do punktu, albo ostrosłup ścięty, który się będzie zbiegać do płaskiej ściany. Domyślnie ostrosłup jest definiowany za pomocą środka podstawy, punktu w środku krawędzi i innego punktu określającego wysokość. Polibryła - umożliwia tworzenie obiektów ze ścianami z prostymi i zakrzywionymi segmentami o stałej wysokości i szerokości. Za pomocą polecenia POLIBRYŁA można przekształcić istniejącą linię, polilinię 2D, łuk lub okrąg na bryłę o prostokątnym profilu. Polibryła może zawierać zakrzywione segmenty, ale profil jest zawsze prostokątem. Rysując lub przekształcając obiekt w polibryłę należy w pierwszej kolejności określić jej wyrównanie, szerokość oraz wysokość. 9

10 Przesunięcie 3D Aby przesunąć obiekty 3D lub podobiekty, należy kliknąć metauchwyt i przeciągnąć go do dowolnego położenia w przestrzeni 3D. To położenie (wskazywane przez pole środkowe [uchwyt bazowy] metauchwytu) określa punkt bazowy przesunięcia i tymczasowo zmienia położenie układu LUW podczas przesuwania zaznaczonych obiektów. W celu ograniczenia ruchu do osi można użyć metauchwytu Przesuń. Po ustawieniu wskaźnik na uchwycie osi metauchwytu, poczekaj aż zmieni on kolor na żółty i zostanie wyświetlony wektor wyrównany względem osi. Kliknij uchwyt osi. Podczas przeciągania wskaźnika ruch wybranych obiektów i podobiektów jest ograniczony do wyróżnionej osi. Metauchwytu Przesuń można użyć do ograniczenia przesunięcia do danej płaszczyzny. Każda płaszczyzna jest identyfikowana za pomocą prostokąta biegnącego od odpowiednich uchwytów osi. Przesuwając wskaźnik na dany prostokąt, można określić płaszczyznę ruchu. Kliknij prostokąt, kiedy jego barwa zostanie zmieniona na żółtą. Obrót 3D Obracanie obiektów 3D i podobiektów można ograniczyć do osi. Po wybraniu obiektów i podobiektów, które zostaną obrócone, metauchwyt jest ustawiany w środku zbioru wskazań. Położenie jest oznaczane za pomocą pola środkowego (uchwyt bazowy) metauchwytu. Ustawia ono punkt bazowy przesunięcia i tymczasowo zmienia położenie układu LUW podczas obracania zaznaczonych obiektów. 10

11 Następnie można swobodnie obracać obiekty, przeciągając je poza metauchwyt. Można także określić oś, wokół której zostanie ograniczony obrót. Złożone obiekty 3D można utworzyć, łącząc, odejmując lub ustalając część przecięcia bryły dwóch lub wielu regionów, powierzchni lub brył 3D. Operacje te najwygodniej wywołać z funkcji paska zadań Modelowanie Suma - umożliwia połączenia dwóch lub wielu brył 3D, powierzchni lub regionów 2D w pojedynczą, złożoną bryłę 3D. Wybrane do połączenia obiekty muszą być tego samego typu. Zbiór wskazań może zawierać obiekty, które leżą na dowolnej liczbie dowolnych płaszczyzn. W przypadku mieszanych typów obiektów zbiory wskazań są dzielone na podzbiory, które są łączone osobno. Bryły grupowane są w pierwszym podzbiorze. Pierwszy wybrany region i wszystkie kolejne współpłaszczyznowe regiony są łączone w drugi zbiór, i tak dalej. Różnica - łączy wybrane bryły 3D poprzez odejmowanie. Za pomocą polecenia RÓŻNICA można utworzyć bryłę 3D lub powierzchnię, odejmując jeden zestaw istniejących brył 3D od innego nakładającego się. 11

12 Iloczyn - na podstawie nakładających się brył, powierzchni lub regionów tworzy bryłę 3D (znajduje część wspólną). Polecenie ILOCZYN umożliwia utworzenie bryły 3D na podstawie części wspólnej co najmniej dwóch istniejących brył 3D Polecenie ILOCZYN usuwa części, które nie nakładają się ze sobą i tworzy złożoną bryłę na podstawie wspólnej objętości. Temat 5 (6 godzin): Tworzenie obiektów 3D z przekrojów płaskich. Zagadnienia: Wyciągnij. Przekręć. Naciśnij i ciągnij. Helisa. Przeciągnięcie. Wyciągnięcie złożone. Lustro 3D. Szyk 3D. Dopasowanie 3D. Płat. Pogrubienie. Sprawdzenie przenikania. 12

13 Funkcje umożliwiające tworzenie obiektów 3D z przekrojów płaskich znajdziemy na pasku zadań Modelowanie. Obiekty bryłowe można utworzyć, wydłużając obiekty w przestrzeni 3D. Polecenie WYCIĄGNIJ umożliwia utworzenie bryły lub powierzchni wydłużającej kształt obiektu. Obiekty zamknięte, takie jak okręgi, są przekształcane w bryły 3D. Obiekty otwarte, takie jak linie, są przekształcane w powierzchnie 3D. Jeżeli polilinia poddawana operacji wyciągania ma szerokość, ta szerokość jest ignorowana, a wobec polilinii jest stosowane wyciąganie ze środka ścieżki polilinii. W przypadku wyciągania obiektu z szerokością jest ona ignorowana. Zanim będzie możliwe utworzenie wyciągniętej bryły na podstawie osobnych obiektów, takich jak wiele linii lub łuków, konieczne jest przekształcenie ich w pojedynczy obiekt: poliginię lub region. Podczas wyciągania przekrojów płaskich określamy wysokość wyciągnięcia. Obiekty są wyciągane wzdłuż dodatniej osi układu współrzędnych Z obiektu, jeśli zostanie wprowadzona wartość dodatnia. Wprowadzenie wartości ujemnej spowoduje, że obiekty będą wyciągane wzdłuż ujemnej osi Z. Obiekty nie muszą być równoległe do tej samej płaszczyzny. Jeśli wszystkie obiekty znajdują się na wspólnej płaszczyźnie, są one wyciągane w kierunku normalnym do płaszczyzny. Obiekty płaskie są domyślnie wyciągane w kierunku normalnym do obiektu. Program umożliwia wyciąganie obiektów z tzw. kątem zwężenia. Kąty dodatnie zwężają z obiektu bazowego. Kąty ujemne zwężają w sposób odwrotny. Kąt domyślny, 0, wyciąga obiekt prostopadle do jego powierzchni 2D. Wszystkie obiekty i pętle są zwężane według tej samej wartości. 13

14 Określenie dużego kąta zwężania lub dużej wysokości wyciągnięcia może spowodować zwężenie obiektu lub jego części przed osiągnięciem wysokości wyciągnięcia. Przekroje płaskie możemy także wyciągać wzdłuż ścieżki. Ścieżka zostanie przeniesiona do środka ciężkości profilu. Następnie profil zaznaczonego obiektu zostanie wyciągnięty wzdłuż wybranej ścieżki, aby utworzyć z niego bryły lub powierzchnie. Ścieżka nie może znajdować się na tej samej płaszczyźnie co obiekt i nie może posiadać obszarów o dużych krzywiznach. Inną metodą tworzenia obiektów 3D jest wykorzystanie funkcji Przekręć tworzenie brył obrotowych. Można przekręcać zamknięte obiekty, aby tworzyć bryły 3D, lub otwarte obiekty, aby tworzyć powierzchnie. Obiekty można obracać o 360 stopni lub o inny określony kąt. Za pomocą polecenia PRZEKRĘĆ można utworzyć nową powierzchnię lub bryłę, przekręcając otwartą lub zamkniętą krzywą współpłaszczyznową względem osi. Można przekręcić więcej niż jeden obiekt. 14

15 Podczas przekręcania obiektu podajemy kąt obrotu - określający, jak daleko wybrany obiekt obraca się wokół osi. Jeśli kąt jest dodatni, obiekty są przekręcane w kierunku przeciwnym do kierunku ruchu wskazówek zegara. Jeśli kąt jest ujemny, obiekty są przekręcane w kierunku zgodnym z kierunkiem ruchu wskazówek zegara. Za pomocą funkcji Naciśnij i ciągnij można utworzyć dodatnie lub ujemne wyciągnięcie w kształcie obramowanego obszaru. Istnieje możliwość odciśnięcia lub wyciągnięcia kilku rodzajów ograniczonych obszarów, w tym zamkniętych obiektów, obszarów ograniczonych współpłaszczyznową geometrią, ścian brył 3D i odciśniętego obszaru na ścianie bryły 3D. Podczas tworzenia nie można zwężać naciskanego lub wyciąganego kształtu. 15

16 Naciśnij lub pociągnij obramowany obszar, klikając wewnątrz tego obszaru. Następnie, aby określić wielkość wyciągnięcia, należy przeciągnąć myszką lub wprowadzić wartość. Przesuwanie wskaźnika powoduje dynamiczną zmianę wyciągnięcia. Helisa - tworzy linię śrubową 3D lub spiralę. Helisy można użyć jako ścieżki skosu dla polecenia SKOS umożliwiającej tworzenie sprężyn, gwintów i zakręconych schodów. Początkowo domyślny promień podstawy wynosi 1. Podczas sesji rysunkowej domyślna wartość promienia podstawy jest zawsze poprzednio podaną wartością promienia podstawy dla dowolnego prymitywu bryłowego lub helisy. Domyślna wartość promienia podstawy górnej jest zawsze wartością promienia podstawy. Podczas tworzenia helisy można określić następujące elementy: Promień podstawy Promień górny Wysokość 16

17 Liczba zwojów Wysokość zwoju Kierunek skrętu Z funkcją helisa skojarzona jest funkcja Przeciągnięcie. Za pomocą polecenia Przeciągnięcie można utworzyć nową bryłę lub powierzchnię poprzez przeciągnięcie otwartej lub zamkniętej krzywej płaskiej (profilu) wzdłuż otwartej lub zamkniętej ścieżki 2D lub 3D. Polecenie Przeciągnięcie rysuje bryłę lub powierzchnię o kształcie określonego profilu wzdłuż określonej ścieżki. Można przeciągnąć kilka obiektów, ale wszystkie muszą leżeć na tej samej płaszczyźnie. Obiekty wybierane do przeciągnięcia są automatycznie wyrównywane do obiektu użytego w ścieżce. Polecenie Przeciągnięcie rysuje bryłę lub powierzchnię, rozszerzając kształt profilu (obiekt ukosowany) wzdłuż określonej ścieżki. Podczas przeciągania profilu wzdłuż ścieżki profil jest przenoszony i wyrównywany prostopadle do ścieżki. Wynikiem ukosowania krzywej zamkniętej wzdłuż ścieżki jest bryła. Jeśli przeciągnie się krzywą otwartą wzdłuż ścieżki, wówczas powstanie powierzchnia. Obiekty ukosowane można przy operacji ukosowania przekręcić lub przeskalować. Można również użyć palety Właściwości do określenia następujących właściwości ukosowanego obiektu: Obrót profilu. Powoduje obrócenie ukosowanego profilu wokół ścieżki. Skaluj wzdłuż ścieżki. Ustawia współczynnik skalowania końca profilu w porównaniu do początku profilu. Skręt wzdłuż ścieżki. Określa kąt skrętu dla ukosowanych obiektów. Wprowadzona wartość ustawia kąt obrotu punktu końcowego w porównaniu do punktu początkowego. 17

18 Pochylanie na zakrętach (naturalny obrót). Określa, czy krzywa skręconego profilu obraca się naturalnie wzdłuż ścieżki 3D. Więcej niż jeden obiekt naraz można przeciągnąć pod warunkiem, że wszystkie leżą na tej samej płaszczyźnie. Wyciągnięcie złożone tworzy bryłę 3D lub powierzchnię, wyciągając profil przez zbiór dwóch lub więcej profili przekroju poprzecznego. Profile przekroju poprzecznego definiują kształt wynikowej bryły lub powierzchni. Konieczne jest określenie co najmniej dwóch profili przekroju poprzecznego. Wszystkie krzywe przekroju poprzecznego używane podczas operacji wyciągania złożonego muszą być albo otwarte, albo zamknięte. Nie można używać zbioru wskazań zawierającego zarówno otwarte, jak i zamknięte krzywe. Profile przekroju poprzecznego mogą być otwarte (na przykład łuk) lub zamknięte (na przykład okrąg). 18

19 Wyciąganie złożone tworzy bryłę lub powierzchnię przepływającą przez inne obiekty definiujące jej kształt. Profile przekrojów poprzecznych. Wybierz serię profili przekrojów poprzecznych do zdefiniowania kształtu nowego obiektu 3D. Ścieżki. Określ ścieżkę dla operacji wyciągania złożonego, aby zapewnić lepszą kontrolę nad kształtem obiektu poddawanego operacji wyciągania złożonego. Aby uzyskać najlepsze efekty, należy krzywą definiującą rozpocząć na płaszczyźnie pierwszego przekroju poprzecznego, a zakończyć na płaszczyźnie ostatniego przekroju poprzecznego. 19

20 Krzywe prowadzące. Określ krzywe prowadzące, aby uzgodnić punkty na odpowiadających przekrojach poprzecznych Ta metoda zapobiega niepożądanym wynikom, takim jak fałdy w wynikowym obiekcie 3D. Każda krzywa prowadząca musi spełniać następujące kryteria: Przecina każdy z przekrojów poprzecznych Zaczyna się w pierwszym przekroju poprzecznym Kończy się w ostatnim przekroju poprzecznym Dla powierzchni lub bryły wyciągnięcia można wybrać dowolną liczbę krzywych prowadzących. Polecenie Lustro 3D umożliwia tworzenie lustrzanego odbicia obiektu w stosunku do określonej płaszczyzny. Płaszczyzna odbicia może być następująca: 20

21 Płaszczyzna zawierająca wybrany obiekt Płaszczyzna równoległa do płaszczyzny XY, YZ lub XZ bieżącego układu LUW, która przechodzi przez wybrany punkt. Płaszczyzna zdefiniowana przez trzy określone punkty Polecenie Szyk 3D tworzy kopie obiektów w prostokątnym lub biegunowym (kołowym) wzorze zwanym szykiem. Szyk prostokątny - układa kopie obiektu w wierszach (oś X), kolumnach (oś Y) i poziomach (oś Z). Szyk musi mieć przynajmniej dwa wiersze, dwie kolumny lub dwa poziomy. Szyk biegunowy kopiuje obiekty dookoła osi obrotu. Należy podać wartość kąta określającego jak daleko od osi obrotu będą ustawiane elementy w szyku. Podanie dodatniej liczby powoduje obrót w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Podanie liczby ujemnej powoduje obrót w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara. 21

22 Polecenie Dopasowanie 3D umożliwia jednoczesne przesunięcie, obrócić lub pochylenie obiektu, aby dopasować go do innego obiektu. Można określić jeden, dwa lub trzy punkty dla obiektu źródłowego. Następnie można określić jeden, dwa lub trzy punkty dla obiektu docelowego. Wybrany obiekt zostanie przesunięty i obrócony tak, aby punkty bazowe oraz osie X i Y źródła i miejsca docelowego zostały dopasowane w obszarze 3D. Polecenie 3DDOPASUJ działa w powiązaniu z dynamicznym układem LUW, dzięki czemu można dynamicznie przeciągać zaznaczone obiekty i dopasowywać je do powierzchni obiektu bryłowego. Jeśli miejscem docelowym jest płaszczyzna na istniejącej bryle, płaszczyznę docelową można zdefiniować za pomocą jednego punktu, włączając dynamiczny układ LUW 22

23 Polecenie Płat umożliwia podział obiektu 3D za pomocą płaszczyzny. Do podzielenia bryły 3D lub powierzchni można zdefiniować płaszczyznę przekroju na kilka sposobów. Na przykład można określić trzy punkty, oś, powierzchnię lub obiekt płaski, który ma pełnić rolę płaszczyzny tnącej. Można zachować jedną lub obie połowy rozciętego obiektu. Płaszczyzna tnąca jest określana najczęściej za pomocą 3 punktów poprzez określenie płaszczyzny głównej układu LUW lub wybranie obiektu powierzchni. Można zachować jedną lub obydwie strony przeciętych brył 3D. Polecenie Pogrubienie przekształca powierzchnię w bryłę 3D o określonej grubości. 23

24 Początkowo nie jest określana domyślna wartość grubości. Podczas sesji rysowania domyślna wartość grubości to zawsze poprzednia wprowadzona wartość grubości. Funkcja Sprawdzenie przenikania umożliwia wyszukanie obszarów, gdzie bryły 3D lub powierzchnie przecinają się lub nakładają. Funkcja umożliwia sprawdzenie obszarów przenikań w zbiorze modeli powierzchni lub brył 3D. Można porównać dwa zestawy obiektów lub sprawdzić wszystkie bryły 3D i powierzchnie w rysunku. Sprawdzanie przenikania tworzy tymczasową bryłę lub powierzchnię i podświetla miejsca, gdzie modele się przenikają. Jeśli zbiór wskazań zawiera zarówno bryły 3D, jak i powierzchnie, wynikowym obiektem przenikania będzie powierzchnia. Przenikania są wyróżnione tymczasową bryłą 3D reprezentującą wspólną część obiektów. Można również wybrać, aby zachować nakładające się części. Jeśli zdefiniuje się pojedynczy zbiór wskazań, polecenie PRZENIKANIE sprawdza, czy wszystkie bryły w zbiorze są położone naprzeciwko siebie. Jeśli zdefiniuje się dwa zbiory wskazań, polecenie PRZENIKANIE sprawdza, czy bryły znajdujące się w pierwszym z nich są położone naprzeciwko tych z drugiego zbioru. Jeśli dołączy się te same bryły 3D w obu zbiorach wskazań, polecenie PRZENIKANIE uwzględnia jedynie bryły z pierwszego zbioru wskazań, podczas gdy drugi zbiór jest ignorowany. 24