Ponad szatanem jest Pan Bóg Wysiłki szatana obracają się ku dobremu. Rozmowa z ks. Piotrem Markielowskim, egzorcystą diecezji kieleckiej

Transkrypt

1 Ponad szatanem jest Pan Bóg Wysiłki szatana obracają się ku dobremu Rozmowa z ks. Piotrem Markielowskim, egzorcystą diecezji kieleckiej Wydawnictwo JUT: Jak doszło do tego, że Ksiądz został egzorcystą? Ksiądz Piotr Markielowski: Przyszedł do mnie, do tego budynku, tylko piętro wyżej, kanclerz kurii, zresztą mój kolega. Oznajmił mi, że istnieje potrzeba większej ilości egzorcystów, ponieważ wówczas był tylko jeden. To działo się pięć lat temu, w październiku. Zapytał, czy wyrażam na to zgodę. Odpowiedziałem, że tak. Byłem świadom, że ta posługa wiąże się w jakiś sposób z diabłem, ale tak dokładnie nie miałem pojęcia, na czym ona polega. Mimo niepełnej wiedzy na ten temat tak carte blanche wyraziłem zgodę. Później, a dokładnie 4 czerwca 2009 roku otrzymałem dokument potwierdzający moją nominację. Zacząłem jeździć na spotkania formacyjne dla egzorcystów do Niepokalanowa i na Jasną Górę. Równocześnie stałem się w pewnym sensie osobą publiczną. Polegało to na tym, iż oprócz pracy kapelana w dwóch szpitalach rozszerzyłem swoją działalność duszpasterską również o osoby szukające kontaktu z egzorcystą. Czasem poszukiwały one egzorcysty w sposób uzasadniony, a czasem nie; jednak nikomu nie odmawiam spotkania. Czwartek jest dniem, w którym na terenie obu szpitali jestem dostępny dla wszystkich pragnących się ze mną spotkać. Rezerwuję wówczas czas, by z nimi porozmawiać czy pomodlić się, czy ich wyspowiadać. Tak oto przedstawia się moja historia. Już minęło pięć lat od propozycji ze strony kurii, a cztery i pół roku od chwili, gdy zostałem egzorcystą. Uważam, że jest to bardzo krótki okres sprawowania tej posługi, więc proszę nie być rozczarowanym, jeśli powiem niewiele na tematy, o które będę pytany. Na czym polega formacja egzorcysty? Jak wyglądało przygotowanie Księdza do tej posługi? Na ową formację składa się w pierwszym etapie okres studiów seminaryjnych, chociaż wówczas z zakresu demonologii dowiadujemy się (a przynajmniej zapamiętujemy) stosunkowo niewiele. Później poszedłem na studia licencjackie w Ołtarzewie u księży pallotynów. Tam też nie za wiele skorzystałem w tej dziedzinie. Przed wstąpieniem do seminarium pracowałem przez półtora roku jako sanitariusz w pogotowiu ratunkowym w

2 Krakowie. Byłem wzywany także do przypadków psychiatrycznych. Powiedziałbym, że także tamta praca przygotowała mnie w jakimś zakresie do posługi egzorcysty. Ponadto mijają już 22 lata mojej pracy duszpasterskiej jako kapelana w dwóch szpitalach. Natomiast księdzem jestem 25 lat. W momencie, gdy zostałem egzorcystą, miałem 20 lat stażu kapłańskiego. Poznałem wielu psychiatrów, z którymi szukałem kontaktu. Nie było to łatwe, ponieważ środowisko lekarskie nie jest w stu procentach, powiedzmy, reprezentowane przez ludzi głęboko wierzących. Podobnie jest z lekarzami psychiatrami. Ale udało się znaleźć kogoś, komu byłaby nieobca sprawa problemów duchowych u pacjentów? Tak. Po dłuższym czasie poszukiwania znalazłem cztery takie osoby. Jedna z nich przyjmuje pacjentów zarówno prywatnie, jak i na podstawie umowy z funduszem. Stanowi to sytuację komfortową, ponieważ pacjent nie musi dużo płacić za poradę. Ale owa lekarka odznaczała się pewną rezerwą w stosunku do egzorcyzmów, to znaczy bała się uczestniczyć w nich, gdy odprawiałem je w kaplicy. Czasem konsultowałem się z tą panią w sprawach konkretnych osób dręczonych przez demona. Druga osoba to mężczyzna, który określił, że podpisał umowę z izbą lekarską, na podstawie której może badać pacjentów tylko i wyłącznie w swoim gabinecie. A zatem też nie będzie uczestniczyć w egzorcyzmie. Chociaż w kaplicy oczywiście nie przeprowadzałby badania, a mógłby się z nami po prostu pomodlić. Jednak nie wyraził na to zgody. Tak więc posyłam mu czasem pacjenta czy pacjentkę do jego gabinetu. Trzecia osoba, z którą udało mi się nawiązać kontakt i owocnie współpracować w sposób bardzo sympatyczny, posiada długi staż psychiatry. Ponadto jest osobą bardzo wierzącą i praktykującą; wielokrotnie była obecna podczas sprawowania egzorcyzmów. Prowadzi ona także swój prywatny gabinet. Korzyść z kontaktu z nią jest powiedziałbym dwustronna. Jeżeli zgłasza się do mnie pacjent, który w moim przekonaniu nie kwalifikuje się do egzorcyzmów, tylko raczej do pomocy lekarskiej, psychiatrycznej, wówczas odsyłam go do gabinetu tej pani doktor. A jeśli potrzebuję, by uczestniczyła w egzorcyzmie, ponieważ żywię pewne wątpliwości, wówczas ona chętnie przychodzi. Dlatego mówię, że korzystamy obopólnie z naszej współpracy. Czwarta osoba w pewnym sensie znalazła się sama. Jest to siostra zakonna, która posiada zawód lekarza psychiatry.

3 Jak w ogólności środowisko lekarzy psychiatrów reaguje na problem opętania? Jak się Księdzu układa praktyczna współpraca z nimi? Ogólnie biorąc, psychiatrzy wiedzą na temat opętania niewiele i utrzymują raczej negatywny dystans. Natomiast jeśli do tego środowiska zaliczymy wspomnianych już przeze mnie lekarzy, to muszę stwierdzić, że współpraca z nimi układa się rewelacyjnie. Jeżeli weźmiemy pod uwagę wszystkich innych, do których zwracam się za pośrednictwem maili, telefonów czy pytań zadawanych osobiście, odpowiedzią jest najczęściej głucha cisza. Skąd się bierze taka bierność, obojętność czy nawet wrogość? Może z powodu braku otwarcia na Pana Boga, na Kościół, na wartości nadprzyrodzone, na pracę egzorcysty jako takiego. Być może zaistniały jakieś wcześniejsze negatywne doświadczenia z kapłanem. Trudno powiedzieć, jak przedstawia się sprawa w konkretnym przypadku, bo dana osoba nie wyjaśnia tego. Po prostu milczy; nie interesują jej sprawy, o które pytam. Istnieje portal o nazwie Goldenline. Jest on w internecie miejscem spotkań tych, którzy pracują, z tymi, którzy szukają pracy, a także pracodawców poszukujących odpowiednich pracowników z tymi, którzy chcieliby jakąś pracę podjąć. Może też ktoś szukać współpracowników z podobnej branży. Następuje na owym portalu wymiana wiadomości o szkoleniach itp. Ja również trafiłem na to Goldenline i szukałem współpracowników w ten sposób. Wystosowałem apel do różnych środowisk lekarzy psychologów i psychiatrów. Efekt okazał się prawie żaden: prawie że absolutna cisza i brak reakcji. Czasem gdy ktoś naubliża drugiemu, jest to reakcja lepsza niż milczenie i zupełna ignorancja. Może ta sytuacja bierze się z tego, że lekarze nie wierzą w możliwość opętania, zniewolenia szatańskiego, obsesji demonicznej itd.? Istnieje coś, co się nazywa ICD-10. Jest to zestaw wszystkich jednostek i nazw chorobowych. Zostały w nim wymienione opętanie i trans. Trudno powiedzieć do końca, co w tych przypadkach autorzy owego wykazu mieli na myśli. Czy rzeczywiście chodziło im o to, co egzorcysta rozumie jako opętanie, czy w taki sposób nazwali jakąś inną jednostkę psychiatryczną? Trudno określić. Generalnie można stwierdzić, że ci, którzy nie spotkali się z opętaniem prawdziwym, zazwyczaj powątpiewają w istnienie takich dolegliwości, których oczywiście nie da się wyleczyć lekarstwami.

4 A jak wygląda pobożność ludzi psychicznie chorych w porównaniu ze zwykłymi chorymi, a także z zachowaniem osób opętanych? Opętany reaguje na sacrum inaczej niż człowiek chory psychicznie. Ogólnie można zauważyć, iż środowisko osób chorych psychicznie charakteryzuje się większym rozmodleniem niż osób chorych pod względem somatycznym. Cierpiący na żołądek czy na serce w jakimś procencie pojawiają się w kaplicy szpitalnej. Nie zawsze jednak tam idą, nawet jeśli mają do tego siłę. Ale są też tacy, którzy do kaplicy trafiają. Nie mogę się uskarżać, bym nie miał się z kim modlić jako kapelan szpitalny. Jednak na kilkaset osób przebywających w szpitalu do kaplicy przychodzi kilkanaście czy kilkadziesiąt. Tak wygląda ta sprawa w szpitalu zwyczajnym. Natomiast w szpitalu psychiatrycznym nie pracuję w takim, w związku z czym moja wypowiedź jest bardzo subiektywna w tym temacie. Procentowy udział pacjentów w modlitwach i nabożeństwach jest - wydaje mi się - większy. Ci ludzie, doświadczając kłopotów z własną psychiką, garną się chętniej do Pana Boga. Można powiedzieć, że mają sferę nadprzyrodzoną w większym stopniu rozwiniętą, pobudzoną czy bardziej spragnioną. Oni rzeczywiście szukają Pana Boga. Także psychiatrzy mogliby skorzystać z takiego rozeznania. Wiele dałoby im porównanie zachowań osoby psychicznie chorej z zachowaniami osoby opętanej; na podstawie jej stosunku do sacrum dałoby się wyciągnąć jakieś wnioski. W jaki sposób osoba opętana, a właściwie szatan w niej zadomowiony, rozmawia z egzorcystą w trakcie nabożeństwa, posługi egzorcyzmowania? Pojęcie w trakcie możemy trochę rozszerzyć, ponieważ zanim ktoś się zdecyduje przyjechać tutaj do Kielc, czasami z dość daleka, nawiązuje ze mną kontakt także w inny sposób. Mam również swoją stronę internetową, za pośrednictwem której trafiają do mnie osoby szukające pomocy w tej dziedzinie. Przyjeżdżają do Kielc po obejrzeniu tej strony, po skontaktowaniu się ze mną tą drogą. Może tak się zdarzyć a było tak w przypadku osoby mieszkającej bardzo daleko że nawiązaliśmy kontakt mailowy, potem rozmawialiśmy na tzw. gadu-gadu czy poprzez skype. Właśnie podczas tych dialogów miały miejsce tzw. manifestacje; wówczas pozornie rozmawiałem z młodą niewiastą, a tak naprawdę miałem do czynienia w tym momencie z szatanem, który w niej mieszkał. Zły duch manifestował się poprzez tę osobę, pisząc jej rękami, mówiąc jej głosem. Można wyodrębnić niejako trzy rodzaje oddziaływania w wypowiedziach demonów. Pierwszy to zastraszenie egzorcysty i skłonienie go do tego, aby dał spokój tej sprawie i by

5 przestał modlić się nad konkretną osobą, a także by zrezygnował z nawracania jej. Drugi rodzaj polega na propozycji przekupstwa kierowanej przez demona w stronę egzorcysty: Załatwię ci, co chcesz, tylko przestań się nad nią modlić. Możesz mieć mnóstwo rzeczy; nie będziesz musiał się kontaktować z tymi słabymi, wstrętnymi, głupimi ludźmi. Ja ci załatwię takie stanowisko, takie pieniądze, że będziesz miał wszystkiego potąd. Tylko przestań się nad nią modlić! Na tym właśnie polegało kuszenie Pana Jezusa w Ewangelii: Dam Ci wszystkie królestwa, jeśli upadniesz i oddasz mi pokłon 1. Tak, oczywiście. Natomiast trzecia metoda działania złego ducha tak się manifestuje: Nie wyrzucaj mnie, nie! Jest to jakby skamlenie, prośba, błaganie: Daj mi spokój, nie dręcz mnie, przestań mnie wyrzucać! W taki sposób przebiegają owe trzy przejawy fazy: próba zastraszenia, usiłowanie przekupstwa, błaganie o litość. Jakiej ochrony osobistej używa Ksiądz podczas egzorcyzmowania? Staram się obowiązkowo być w stanie łaski uświęcającej, czyli regularnie się spowiadać. Jeżeli trzeba, przed samym egzorcyzmem także korzystam z sakramentu pokuty. Drugi rodzaj ochrony polega na pomocy ze strony innych ludzi; egzorcyzmów nigdy nie odprawiam samotnie, ale zawsze w towarzystwie kilku osób. Z grupą wsparcia. Tak. Istnieją dwojakiego rodzaju grupy wsparcia. Jedna z nich to ta znajdująca się bezpośrednio koło mnie, wokół pacjenta, którego zapraszamy na środek. Należą do niej osoby, które posiadają już pewne doświadczenie w takim działaniu. Nie są to zawsze ci sami ludzie; jedni uczestniczą prawie zawsze, inni od czasu do czasu. Są to ludzie świeccy czy duchowni? Mogą to być zarówno świeccy, jak i duchowni. Bywają również egzorcyści, moi koledzy, a także inni księża i siostry zakonne, czasem są też obecne osoby świeckie, zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Ma to szczególne znaczenie ze względu na osobę egzorcyzmowaną. Jeśli została ona zraniona przez mężczyznę, wówczas staram się, by była przewaga lub wyłączna obecność modlących się kobiet, aby nie nasuwały się niepotrzebne skojarzenia. Druga grupa wsparcia obejmuje osoby, do których rozsyłam tuż przed modlitwą egzorcyzmu wiadomości z prośbą o wsparcie modlitewne właśnie w czasie egzorcyzmu.

6 Posiadam więc dwie grupy wsparcia. Do tej pierwszego rodzaju należy kilka osób, do drugiej kilkaset. A więc moja ochrona polega na stanie łaski uświęcającej i modlitwie grup wsparcia. Środkami ochrony są także przedmioty, których używam: księga, zwana rytuałem egzorcyzmów; sakramentalia, tzn. woda pobłogosławiona, czyli egzorcyzmowana; olej, kadzidło, krzyże, relikwie. Czyje relikwie Ksiądz posiada? Mamy tutaj pewien skarbiec relikwiarzy: z relikwiami bł. Jana Pawła II, św. Siostry Faustyny, św. Ojca Pio, św. Rafała Kalinowskiego, św. Franciszka Palau, bł. Marty Wieckiej, św. Andrzeja Boboli, bł. Księdza Jerzego Popiełuszki, bł. Księdza Michała Sopoćki, bł. Karoliny Kózkówny, bł. Edmunda Bojanowskiego, Marcellina Champagne a. Mam też olej św. Charbela. Będę się starał także o następne relikwie. Tutaj jest jeszcze jeden relikwiarz. To relikwie Krzyża Świętego. Zgłoszenia i prośby o odprawienie egzorcyzmów docierają do Księdza drogą internetową w postaci maili. Czy zdarzają się maile nie na temat, tzn. jakieś złośliwe, o charakterze satanistycznym? Tak. Formularz zgłoszenia do mnie jako egzorcysty został zabezpieczony w szczególny sposób właśnie z tego powodu, że zdarzają się różne teksty o wydźwięku demonicznym, np. ktoś za pomocą podanego formularza wychwala szatana. Dlatego wymyśliłem pewne potwierdzenie, które polega na oświadczeniu, że Jezus jest moim Panem, Maryja jest moją Matką, Kościół jest moim domem, ja jestem grzesznikiem i codziennie się muszę nawracać. I jeszcze: Kocham Boga do szaleństwa. Takie pięć zdań umieściłem na mojej stronie internetowej. Jeżeli potwierdzasz je, kliknij w tym miejscu i wtedy będziesz mógł wysłać do mnie maila. W przeciwnym razie korespondencja okaże się niemożliwa. Człowiek opętany w ścisłym tego słowa znaczeniu ma trudności z kliknięciem. Aby jednak nie wykluczać tych osób, które naprawdę potrzebują egzorcyzmów, zamieściłem pewną uwagę: Jeśli nie możesz sam tu kliknąć, poproś kogoś z bliskich osób, przyjaciół, niech za ciebie wyślą maila do mnie. I wówczas dochodzi do mnie wiadomość.

7 Natomiast jeśli ktoś pisze do mnie tylko po to, aby mi dokopać, to właśnie takie zabezpieczenie stanowi formę ochrony. Chroni to przed tym, by mnie nie przeklinano i nie dokuczano. Dzieje się bardzo różnie. Jak często Ksiądz odprawia egzorcyzmy i jak długo mogą one trwać? Bywają okresy, że odprawiam po kilka egzorcyzmów w czasie tygodnia. Staram się, by nie trwały one po pół godziny czy godzinę, ale dłużej, jeżeli widzę skutek. Gdy nawiążę kontakt ze złym duchem, wówczas on zaczyna wyjawiać swoje imię, bo pytam go o imię, bym mógł go skuteczniej rozpoznać. Tak więc jeżeli obserwuję owoce mojego działania, czyli ucieczkę demonów jednego po drugim, staram się przedłużać egzorcyzmy. Mogą one wówczas trwać nawet do dziesięciu czy do dwunastu godzin bez przerwy. Ale jeżeli nie widzę skutków, bo osoba została tak mocno opętana, że demony kpią sobie ze mnie i nie reagują albo twierdzą, że nie wyjdą, wówczas skracam egzorcyzm do półtorej godziny. Ile egzorcyzmów Ksiądz odprawił w swoim życiu? Księdza posługa trwa jeszcze krótko 4 lata, niemniej jednak stanowi to pewien przeciąg czasu. Bywają okresy, że przez tydzień nie mam nikogo do egzorcyzmowania. Natomiast najczęściej praktycznie każdego dnia przychodzą maile poprzez stronę internetową, proszące o taką posługę. Staram się spisywać pewne rzeczy podczas egzorcyzmu, np. imiona demonów. Natomiast nie prowadzę statystyki ścisłej, żeby móc powiedzieć, ile egzorcyzmów odprawiłem. Ogólnie mogę stwierdzić, że była ich setka w ciągu roku myślę, że nie ma w tym przesady. Przy czym często nad jedną osobą trwa wielodniowa czy wielomiesięczna modlitwa. Gdzie w człowieku jeśli można tak się wyrazić umiejscawia się zły duch? Gdy to rozpoznam, gdy już wiem, w którym organie ciała znajduje się demon lub kilku ich, próbuję użyć siły modlitwy. We wrześniowym numerze czasopisma Egzorcysta ukazał się wywiad ze mną, w którym omawiam ten temat. O czym Ksiądz mówi w tym wywiadzie? Przedstawiam tam pewną zabawną sytuację, w której właśnie pytam złego ducha o miejsce, w którym się usadowił. Jeżeli mi odpowie, że znajduje się, powiedzmy, w skroniach,

8 to staram się te skronie namaścić olejem egzorcyzmowanym, by go jeszcze bardziej podenerwować. A także zachęcić do wyjścia. Może znajdować się w na sercu, w szyi czy w żołądku... Demon w tym konkretnym przypadku oznajmił: Jestem w trzustce. Wiedziałem, że wątroba jest po prawej stronie, natomiast nie pamiętałem, gdzie jest trzustka. Pytam więc szatana: A gdzie ta trzustka jest? Po prawej stronie czy po lewej? Usłyszałem: "A zobacz sobie w internecie, przecież go lubisz." Dostałem pstryczka w nos od szatana. Dał mi do zrozumienia, że może za często korzystam z internetu. Generalnie demony potrafią ujawnić grzechy czy to egzorcysty, czy osób towarzyszących, czy nawet osoby, którą się egzorcyzmuje. Tamtą zabawną historyjkę czasem wspominam. Dlaczego egzorcyzmowanie musi czasem trwać aż tak długo? Osoby, które sceptycznie podchodzą do egzorcyzmów, nawet katolicy wierzący i praktykujący bo tacy też są mówią, że pokazuję na pewno inną sekwencję, ponieważ Jezus, gdy wyrzucał złego ducha, czynił to tylko raz. Nie trzeba było wielokrotnego powtarzania egzorcyzmu. Takim podejściem niektórzy poddają w wątpliwość posługę egzorcyzmowania albo właściwy wybór osoby do tej posługi. Dlaczego więc wyrzucanie szatana może trwać aż tak długo, podczas gdy Jezus czynił to natychmiast, jednorazowo? Trzeba dodać, że Pan Jezus owszem, kiedy zabierał się za egzorcyzmowanie, osiągał 100 % skuteczności. Co nie zmienia faktu, że w Ewangeliach Mateuszowej i Łukaszowej jest mowa o tym, co się dzieje, gdy zły duch opuści człowieka. Wówczas błąka się i szuka sobie innego lokum. I często wraca w to samo miejsce, biorąc ze sobą siedmiu innych złych duchów, jeszcze bardziej złośliwych niż on sam. Wówczas stan tego człowieka staje się gorszy niż był poprzednio. Więc prawdą jest, ze Pan Jezus miał absolutną skuteczność, ale prawdą jest również, że zły duch może wrócić z powrotem do tego samego człowieka. Wśród osób, które Pan Jezus wyegzorcyzmował, być może były takie, które potem zostały ponownie opętane. Trudno powiedzieć, czy spotkały się one ponownie z Panem Jezusem, czy też już nie. Niełatwo to skomentować. Natomiast jeśli chodzi o egzorcystów, to na pewno można powiedzieć, że nie osiągamy tej skuteczności, co Pan Jezus. Pewnie winna temu jest słaba wiara nas, egzorcystów. Jeden z egzorcystów Francuz René Chenesseau, autor pokaźnej książki pt.

9 Egzorcyzmy 1, wylicza cztery przypadki co do skuteczności egzorcyzmowania. Pierwszy: egzorcyzm jest w 100 % skuteczny zły duch wychodzi i nie wraca. Drugi: szatan wprawdzie wychodzi, ale po pewnym czasie wraca. Trzeci: tylko część złych duchów wychodzi, ale nie wszystkie, czyli skuteczność jest częściowa. W czwartym w ogóle nie ma skuteczności; demony absolutnie nie chcą wyjść. I wszystkie te cztery przypadki występują w praktyce. Czy wszystkie egzorcyzmy Księdza były skuteczne? Nie, bo jak mówię, owe wszystkie cztery przypadki również u mnie występują. Doświadczam zarówno tego, że egzorcyzm okazał się skuteczny, jak i tego, że szatan wrócił, czasem wracał nawet po kilka razy. Niejednokrotnie osobę opętaną opuszczała tylko część demonów, a zdarzało się i tak, że w ogóle nie chciały wychodzić. Istnieją przeróżne, często zaczerpnięte z baśni, wyobrażenia szatana. Jaki jest on naprawdę, poza tym, że jest ojcem kłamstwa? Oprócz tego, że jest ojcem kłamstwa, można o nim stwierdzić, że jest bytem pełnym przemocy, co wyraża się chociażby w różnych groźbach przez niego artykułowanych, np.: Zniszczę cię, ale ponieważ nie mogę ciebie samego zniszczyć, to zniszczę twoją rodzinę. Już wspominałem, w jaki sposób wygląda mój kontakt z demonem: Najpierw on próbuje mnie przekupić lub zastraszyć albo skamle i błaga o litość. Czasami, a właściwie najczęściej, manifestuje się przemocą, ubliżaniem. Osoba opętana pluje, drapie; gdyby nie była związana, to by jeszcze kopała i gryzła. Zły duch, posługując się ciałem tej osoby, ukazuje, kim naprawdę jest: bytem pełnym przemocy i nienawiści. Już Ksiądz powiedział, w jaki sposób szatan ujawnia swoją obecność w trakcie modlitwy egzorcystycznej. W jakim celu zły duch to czyni? Celu, można powiedzieć, w ogóle on nie ma, ażeby się ujawnić. Najchętniej pozostawałby nierozpoznany, ponieważ zamanifestowanie swojej obecności stanowi już początek końca diabła. Jesteśmy bliżej momentu uwolnienia, jeśli dochodzi do manifestacji. Generalnie można stwierdzić, że w osobie, która podpisze wiele cyrografów, demony są tak silne, że prawie się nie ujawniają. Nie manifestują swojej obecności, a co za tym idzie, nie dochodzi do uwolnienia. Żeby wyrzucić szatana, musi nastąpić jakiś dialog z nim. Ja mu 1 Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne, Radom 2010.

10 nakazuję wyjście, on się ewentualnie broni, oskarżając mnie, grożąc mi, ubliżając mi, ale w końcu, prędzej czy później, zazwyczaj wychodzi. Natomiast jeśli nie chce się ujawnić, to znaczy, że mnie ignoruje, bo czuje się bardzo mocny w kimś. Wówczas uwolnienie osoby opętanej jest trudniejsze. Czy omawiane zachowania szatana nie są jedynie folklorem, ale dzieją się w rzeczywistości? To nie żaden folklor, to rzeczywistość! W dziewięćdziesięciu kilku procentach dotyczy to dziewcząt, ponieważ z jakiegoś powodu mniej chłopców potrzebuje egzorcyzmów. Trudno odgadnąć, dlaczego tak się dzieje. Dlatego z powodu braku oznak obecności wielu ludzi nie wierzy w istnienie szatanów, traktując często posługę egzorcystów jako niepotrzebną czy wręcz szkodliwą. Opieram się na dyskusji prasowej w Tygodniku Powszechnym, odbywającej się na przełomie sierpnia i września br. Potraktowano w niej egzorcyzmy jako swego rodzaju katolicki folklor. Dlaczego tak dużo osób nie wierzy w demony, w realne zagrożenie z ich strony? Jako pierwszy powód podałbym zabobonność naszego społeczeństwa, gdzie różnego rodzaju zabobony niejako wtopiły się w świadomość ludzką, we wszystkie dziedziny życia, włącznie ze sferą religijną. W takim stanie odróżnienie tego od prawdziwej religijności dla niektórych jest niełatwe. Ludzie, którzy chodzą do kościoła, również wierzą w nieszczęście związane z liczbą "13"; w fatum, gdy kot przebiegnie ulicę, gdy przejdzie przez drogę osoba z pustymi wiadrami itd. Podanie ręki przez próg oznacza nieszczęście; wieszanie Krzyża nad drzwiami sprowadzi nieszczęście, przechodzenie pod Krzyżem to nieszczęście, danie komuś w prezencie Krzyża też nieszczęście. Podobnych zabobonów obserwujemy całe mnóstwo. Przywiązywanie wagi do zabobonów nie przyczynia się do właściwego stosunku człowieka do szatana. Powiedziałbym, że zabobony sprawiają taki skutek, iż relacja do złych duchów jest niewłaściwa i w pewnym sensie nieokreślona. Ponadto, jeżeli sama wiara w Boga jest słaba, to i wiara w demona jest słaba. Człowiek, który naprawdę wierzy w Boga i wierzy Bogu, wie, że trzeba czuć pewien respekt dla szatana. Nie na zasadzie lęku przed nim, ale wewnętrznego oporu przed wchodzeniem w jakikolwiek układ ze złym duchem. Niestety, rozerotyzowanie społeczeństwa w mediach nie przyczynia się do tego pozytywnie. Ludzie przestali się bać grzechu, np.

11 przeciwko szóstemu przykazaniu; wielu nie obawia się już różnego rodzaju audycji ezoterycznych w naszych polskich stacjach radiowych czy telewizyjnych, a także w gazetach i internecie. To wszystko nie pomaga się we właściwej relacji człowieka do złego. Dlaczego szatan tak bardzo nienawidzi Matki Bożej? Bardzo wielu egzorcystów o tym mówi. Zaskoczył mnie Pan trochę tym pytaniem. Dlaczego szatan nienawidzi Pana Jezusa, byłoby mi łatwiej powiedzieć. No więc dlaczego? Dlatego, iż przed upadkiem pierwszych aniołów: Lucyfera i innych, dowiedziały się one, iż wydarzy się coś takiego jak Wcielenie Syna Bożego. To znaczy, że bunt aniołów był reakcją na wiadomość o Wcieleniu? Tak, był wybuchem wściekłości na wieść o Wcieleniu Syna Bożego, ponieważ anioły są bytami doskonalszymi od nas. A Syn Boży, będąc Bogiem, był jednocześnie człowiekiem, czyli będąc bytem najdoskonalszym, przybrał naturę o wiele mniej doskonałą od anielskiej. Unia hipostatyczna w Jezusie Chrystusie polega na tym, że istnieje połączenie bytu najdoskonalszego z bytem tak kruchym i niedoskonałym, jakim jest człowiek. Tym samym osoba ludzka zostaje postawiona ponad aniołami. Tak więc anioły, służąc Chrystusowi jako Bogu, służą mu jako człowiekowi. Oddając mu cześć jako Bogu, uwielbiają Go jednocześnie jako człowieka. Hołd oddając Jezusowi Chrystusowi, muszą klęknąć przed Nim jako przed człowiekiem. Pycha niektórych aniołów sprawiła, iż nie miały one najmniejszej ochoty klękać przed istotą ludzką i oddawać czci bytowi od siebie mniej doskonałemu. A dlaczego demony nienawidzą Matki Bożej? Sam się nad tym zastanawiam. Pewnie jest to związane z Jezusem Chrystusem, któremu przecież Ona dała ziemskie życie. Pokora Matki Bożej, jej Niepokalane Poczęcie to chyba wystarczające powody, by złe duchy Ją nienawidziły, by się Jej panicznie bały. Teksty z Księgi Rodzaju, gdzie jest mowa o tym, że Ona zmiażdży łeb szatana 2, sprawiają, iż demony 2 Zob. Rdz 3, 15.

12 się Jej strasznie boją, nienawidzą Jej serdecznie i są po prostu bardzo przerażone Jej obecnością. Czasem w czasie manifestacji demonicznych, gdy np. przykładam relikwie św. Ojca Pio do ciała osoby egzorcyzmowanej, pytam: Czujesz, demonie, tu Ojca Pio? A on mi odpowiada: Aleś ty głupi! Nie muszę go czuć, on stoi za tobą. Pio, Pio odejdź ode mnie! Takie są wypowiedzi demona. Albo czasem mówią z wielkim przerażeniem, że Matka Najświętsza przyszła: Ona idzie, Ona się zbliża. Nie dotykaj mnie! Czy nie boi się Ksiądz, że może być oszukiwany przez demona, skoro jest on ojcem kłamstwa? Zgadza się. W wielu wypadkach on oczywiście kłamie. Natomiast czasami nie dzieje się tak zbyt często zdarzają się przekazy, pewne orędzia, które nawet zły duch jest zmuszony przekazać. Są to przesłania czy to od Ojca Pio, czy od Maryi, czy od Jana Pawła II. Treści owych przekazów są bardzo zbliżone do zaleceń ewangelicznych: Trwajcie w wierze, Módlcie się razem. Takie słowa, padające ze strony demona, trudno nazwać kłamstwem. Wówczas uważam, że szatan został zmuszony przez Boga czy przez Matkę Najświętszą, by mówić akurat w tym momencie rzeczywiście prawdę. Ponadto, kiedy pytam demona o ilość, o imię, o to, w którym miejscu, w jakim organie ciała się znajduje, każę mu potwierdzić prawdziwość jego odpowiedzi wypowiedzeniem imienia Maryja. Zły duch mówi: Jest nas stu. Potwierdź to, mówiąc Maryja rozkazuję szatanowi. Czuje on do tego imienia szczególną nienawiść i bardzo niechętnie je wypowiada. Raczej mówi Ona, wyraża się wręcz wulgarnie o Matce Najświętszej. Więc gdy mu rozkażę wypowiedzieć Jej imię, tym samym go zmuszam, żeby ujawnił prawdę w ten sposób. Zapytam teraz o takie podstawowe rzeczy. Co to jest zniewolenie diabelskie i czym się charakteryzuje? Co to jest opętanie i czym się różni od zniewolenia? Może zacznijmy od tego, że najbardziej powszechnym działaniem szatana jest kuszenie, które dotyczy każdego. Nawet sam Pan Jezus był kuszony. Z drugiej strony, najbardziej spektakularnym i najbardziej dotkliwym jest opętanie. Pomiędzy kuszeniem a opętaniem istnieje cała gama różnych stanów. Jedni mówią o zniewoleniu, inni o dręczeniu, nękaniu, osaczeniu. Sądzę, że określenia te są trochę nieprecyzyjne. Dla jednego będą znaczyły co innego niż dla drugiego. Owszem, posługujemy się takimi pojęciami, jak dręczenie czy zniewolenie,

13 ale u poszczególnych osób możemy czasem podkładać różne treści pod to samo. Tym bardziej, że nie ma dwóch identycznych przypadków, nawet jeżeli chodzi o opętanie. Dlatego nieco trudno zdefiniować, co to jest zniewolenie. Można je określić w ten sposób, iż polega na częściowym przyzwoleniu osoby, która cierpi z powodu złych duchów, by na nią oddziaływały. A szatani starają się tej osobie szkodzić sobie znanymi metodami. Często można skonstatować, że gdy ktoś zaprzedał się złemu duchowi, wówczas może nie odczuwać cierpienia. Dopiero gdy zaczyna się nawracać, wtedy demon próbuje mu dokopać, by go zniechęcić do powrotu do Boga. Ale ta prawidłowość dotyczy i kuszenia, i opętania, i zniewolenia. Zły duch siedzi sobie spokojnie, gdy ktoś owładnięty przez niego robi to, co mu szatan każe, natomiast objawia swój niepokój i sprzeciw, gdy człowiek zapragnie wkroczyć na drogę nawrócenia. Kiedy można mówić o opętaniu? Opętanie kwalifikuje się przeważnie wtedy, kiedy szatan już umiejscowił się wewnątrz, w ciele człowieka. Świadomie mówię: w ciele, bo duszy to nie dotyczy. Dusza jest w jakiś sposób związana, ale demon zamieszkuje nie w duszy, ale w ciele. Gdy więc w ciele człowieka usadowi się jeden lub wiele złych duchów, wówczas mówimy o opętaniu. Jak rozpoznać opętanie? W opętaniu demon zachowuje się w taki sposób, jakby był duszą człowieka opętanego, przejmując w niektórych okolicznościach niejako sterowanie ciałem, mową, rękami czy nogami tej osoby. W niektórych przypadkach można zaobserwować pewne przeskakiwanie tego sterowania: W jednym momencie ta osoba robi i mówi to, co sama chce, a za chwilę szatan przez nią czyni i mówi. Tak może się zmieniać co parę sekund albo co parę godzin. Nie ma tutaj reguły. U różnych osób przebiega to różnie. Podczas egzorcyzmów wykorzystuję zarówno jedną fazę, jak i drugą. Co jest warunkiem sine qua non uwolnienia od opętania? Jeżeli przychodzi do mnie osoba z podejrzeniem opętania, to staram się ją najpierw zachęcić, by się wyrzekła złego ducha. Jeżeli mam do czynienia z szatanem obecnym w jej ciele, no to kieruję do niego słowa: Wyjdź, zły duchu! Zwracam się raz do złego ducha, a raz do tej osoby. Egzorcystą jestem ja czy inny kapłan, ale w szerszym tego słowa znaczeniu jest nią sama osoba opętana, bo to ona musi chcieć pozbyć się demona. Ona musi samą siebie

14 egzorcyzmować. Jeżeli nie będzie w niej samej tego pragnienia, wówczas mogę się sto godzin nad nią modlić i nie będzie rezultatu. To znaczy, że musi to być świadoma wola osoby, by zostać uwolnioną? Właśnie tak. Natomiast gorzej jest wówczas, gdy osoba opętana została tak bardzo owładnięta przez demona, że nie pragnie wcale albo nie do końca swego uwolnienia. Wydaje się to nieracjonalne, ale niestety często tak się dzieje. Wówczas taka osoba przychodzi na egzorcyzm, ale wewnętrznie nie współpracuje ze mną wewnętrznie potwierdza swoją przynależność do szatana. Po cichu, w głowie, w sposób duchowy podpisuje kolejny cyrograf. Nie mogę tego wykluczyć. Wtedy egzorcyzmy nie odnoszą żadnego skutku, wręcz przeciwnie jest jeszcze gorzej. Czy można nie chcieć uwolnienia od szatana? Co w takim przypadku oferuje zły duch w zamian? Demon często straszy, mami swoimi błyskotliwymi obietnicami albo zwodzi i manipuluje człowiekiem. Zdarza się niestety, że osoby niejako w pełni swej świadomości chcą należeć do szatana i czynić zło. Jak pomóc komuś w uwolnieniu się od szatana? Pomagać mogą i powinni najbliżsi, przyjaciele. Myślę, że Jezusowi może też chodzić o czas na uzdrowienie całej rodziny. Niekiedy współwinne opętania są konkretne osoby czy okoliczności, w których ktoś odszedł od Boga i od Kościoła, przystąpił do sekty czy podpisał cyrograf. Czasem na egzorcyzmy przyjeżdżają całe rodziny, modląc się podczas odprawiania egzorcyzmów i duchowo wspierając swego bliskiego. Tytuł wspomnianego już mojego artykułu w Egzorcyście brzmi: Bóg chce uzdrowić całą rodzinę. Właśnie tak: zbliżenie się do Boga najbliższych umożliwia i wzmacnia szansę wyjścia z opętania dla konkretnej osoby. Jednak w wielu przypadkach bliscy nawet nie wiedzą, że ktoś jest egzorcyzmowany. Ogrywa tu rolę pewien wstyd i lęk przed niezrozumieniem i odrzuceniem ze strony innych. Czasem ktoś jest wysyłany do psychiatry, podczas gdy mamy do czynienia z ewidentnym opętaniem. Jak odróżnia Ksiądz osobę opętaną od chorej psychicznie?

15 polega to na zastosowaniu egzorcyzmu diagnostycznego. Rytuał opisuje pewne symptomy opętania, a raczej to, czym opętanie nie jest. Egzorcysta powinien prawidłowo odróżnić przypadek ataku diabła od zbyt pochopnego przekonania, wskutek którego niektórzy, nawet wierni, sądzą, iż są przedmiotem czarów, złego uroku lub przekleństwa, jakie przez innych ludzi zostało sprowadzone na nich, na ich bliskich albo na ich mienie. Niech im kapłan nie odmawia duchowego wsparcia, w żadnym jednak razie niech nie stosuje egzorcyzmu. Może odmówić odpowiednie modlitwy razem z tymi osobami lub za nie, prosząc o pokój Boży. Postępując zgodnie z tym zaleceniem, staram się modlić nad taką osobą, nakładam na nią ręce, modlę się własnymi słowami i obserwuję ją, czy przejawia jakąś awersję do mojej modlitwy. Ale zdarzają się sytuacje, kiedy jakaś osoba potrafi mnie wprowadzić w błąd. Mówimy tutaj o opętaniu wmówionym, urojonym. Jest taki egzorcysta we Wrocławiu, ks. Andrzej Jagiełło, również doktor psychologii. Napisał on kilka artykułów na temat różnych rodzajów opętania. Czy może Ksiądz nam przybliżyć owe rodzaje prawdziwego opętania? Tak, za księdzem Jagiełłą. Opętanie prawdziwe (bo może też być urojone) dzieli się na utajone (właściwe) i ujawnione w fazie remisji. W pierwszym jest to po prostu opętanie ujawnione, przebiegające w formie dyskretnej. Chodzi tu o fazę, w której doszło do tak głębokiego, czasowego wycofania się objawów, że przestają one być dostrzegalne dla otoczenia opętanego, a niekiedy nawet dla niego samego. Jednak przyczyną nieobecności symptomów opętania nie jest uwolnienie opętanego spod władzy złych duchów. Niekiedy dzieje się wręcz przeciwnie: takie okresowe wycofanie dolegliwości może służyć osłabieniu jego motywacji do nawrócenia, skorzystania z posługi egzorcysty. Prowadzi też do rezygnacji z rzeczywistego wyzwolenia spod wpływu demonów. W drugim przypadku chodzi o właściwe opętanie utajone (zwane też opętaniem bezobjawowym, idealnym, doskonałym). Wówczas osoba opętana z różnych względów przyzwala złym duchom na to, aby była przez nie mniej lub bardziej manipulowana na płaszczyźnie swej inteligencji i woli. Objawy opętania utajonego mogą rozwijać się powoli i stopniowo, jakby niezauważalnie, a osoba opętana znajdzie się w stopniu coraz bardziej całkowitym w mocy demonów. Jest cała nimi owładnięta, choć ma złudzenie, że sama kieruje swoim życiem. Ale tak nie jest. Osoba będąca w takim stanie sama nie poprosi o uwolnienie. Ludzie stykający się

16 z nią mogą zauważać rzeczy niepokojące, świadczące o opętaniu, ale ona sama temu zaprzecza. Istnieją jednak przypadki opętania nieprawdziwego, urojonego. Jak się to dzieje i dlaczego? Często zdarzają się sytuacje, że ktoś, szczególnie osoba młoda, szuka zainteresowania sobą, bo czuje się niedowartościowana. Mając obniżone poczucie własnej wartości, pragnie ona w jakiś sposób spowodować zajmowanie się nią ze strony otoczenia. Nawet gdy ją przywiążą do łóżka, taka osoba uważa tę przykrość za dobro dla siebie, bo wszyscy się nad nią pochylają, wszyscy się troszczą, czule do niej mówią i modlą się nad nią wiele godzin. Cóż piękniejszego można sobie wyobrazić niż taką troskę, w sytuacji, gdy do tej pory nikt się takim kimś nie interesował? Wówczas może nastąpić opętanie urojone. Jakaś osoba naczyta się książek Gabriela Amortha i wie, jakie powinny być, że tak powiem, reakcje na egzorcyzmy. Ale to nie będą szczere i prawdziwe reakcje, lecz sugerowanie czy udawanie. Więc to wszystko stanowi duże wyzwanie dla egzorcysty, by umiał odróżnić prawdziwe opętanie od urojonego. Generalnie można by podać następującą zasadę: Osoby, które naprawdę są opętane, raczej same się za takie nie uważają. Sądzą, że mają pewne kłopoty z psychiką czy jakieś inne trudności. I odwrotnie: Osoby psychicznie chore czy takie właśnie, które czują się niedowartościowane, uważają, że ksiądz powinien nade nimi jako opętanymi odprawić egzorcyzm. Czy choroba psychiczna może być skutkiem opętania diabelskiego? Myślę, że tak. Może zaistnieć mieszanka jednego z drugim: opętanie plus jakieś psychiczne dolegliwości. I wtedy potrzeba jeszcze większej współpracy miedzy psychoterapeutą czy psychiatrą a egzorcystą, by takiemu człowiekowi pomóc. To są przypadki najtrudniejsze. Czy szatan jest obecny w opętanym swoją własną osobą, czy tę obecność należy traktować w sposób symboliczny? Sądzę, że przebywa w opętanym swoją własną osobą, natomiast symboliczne może być jego imię. Czasem ujawni, że ma na imię np. Hitler, innym razem że Nergal, Lewiatan, duch nienawiści itp. Jeżeli mówi, że jest Hitlerem czy Stalinem, czy Mussolinim bo takie

17 imiona, a właściwie nazwiska, też padały należy to traktować w sposób symboliczny. Znaczy to, że ujawnia się zły duch, działający podobnie jak tamten człowiek z przeszłości. To znaczy, że imię może być symbolem, wyrażeniem istoty, charakteru, właściwości tego złego ducha? Tak mi się wydaje; niekoniecznie sam Hitler z piekła przychodzi, żeby zamieszkać w danej osobie. To zły duch przyjmuje imię osoby potępionej. Jak dochodzi do opętania? Poza sprawą cyrografów, którą już przywołaliśmy. Cyrografy to największy kaliber i najprostsza droga do opętania. Natomiast kontakty ze złym duchem nie muszą się odbywać na papierze. Ktoś gra w jakąś grę komputerową, np. tzw. diablo, gdzie wystarczy kliknąć, by podpisać cyrograf. Nie musi się go sporządzać z użyciem własnej krwi. Niektórzy piszą smsy do szatana i próbują wysłać na nr 666. Opętanie może także stanowić skutek grzechów ciężkich, w których ktoś długo tkwi, molestowania seksualnego, praktyk okultystycznych, jakiejś reiki czy homeopatii. To wszystko może doprowadzić do opętania. Ale musi być oczywiście świadome przyzwolenie człowieka. Na ogół w pierwszym rzędzie tak. Ale można też mówić o przekleństwach czy rzucanych różnego rodzaju klątwach ze strony ojca lub matki. Wówczas to rodzice są odpowiedzialni za opętanie swojego własnego dziecka, bo je przeklinają czy rzucają na nie jakieś czary. Jak postępować z osobą, która sama siebie uważa za opętaną albo inni wokół niej podejrzewają ją o to? Załóżmy, że jakaś kobieta uważa, że jej syn jest opętany; to samo twierdzi ów chłopak. Jak należy skłonić kogoś takiego do skorzystania z posługi egzorcysty? Jeżeli ktoś sam zgłasza się, by zweryfikować prawdziwość przekonania co do swego opętania, sprawa jest prosta. Trzeba rozmawiać, skłonić do przystąpienia do spowiedzi, modlić się, a wówczas przyjdzie rozeznanie, jak pomóc danej osobie. Wtedy możemy postawić diagnozę, czy rzeczywiście zaistniał przypadek opętania, czy chodzi raczej o urojenie. Natomiast jeśli taki ktoś nie chce przyjść, wówczas problem jest o wiele większy. Wtedy nie bardzo możemy pomóc. Ja raczej nie praktykuję rozeznania na odległość, a już na

18 pewno nie zaocznie. Na odległość zdarzało mi się odprawiać egzorcyzmy, ale też na tej zasadzie, że po drugiej stronie telefonu była ta osoba, która sama prosiła o nie. Również dokonywałem tego przez internet. Jest to możliwe, chociaż skuteczność jest o wiele mniejsza. Gdy się do serca czy do żołądka przystawi relikwie, Krzyż, to wtedy reakcja następuje o wiele mocniejsza niż gdybym przystawił Krzyż do komputera. Ale czasem ktoś przynosi zdjęcie i prosi: Proszę się pomodlić nad moim synem; przyniosłam jego zdjęcie. Więc mówię wówczas: Proszę takich rzeczy nie robić, bo ja nie bawię się w jakieś czary-mary. To nie jest wizyta u jasnowidza. Więc o to chodzi. Mogę Mszę Świętą odprawić za daną osobę, ale nie będę się nad jej zdjęciem modlił, bo to wydaje mi się wkraczaniem w przestrzeń jakiegoś zabobonu czy czarów. Czy człowiek opętany może być niebezpieczny dla innych? Przede wszystkim jest niebezpieczny dla samego siebie, ale także może być niebezpieczny dla innych. W jakim zakresie? Na pewno ów stopień niebezpieczeństwa może być różny. Oczywiście. Mogę przytoczyć pewien przykład. Przyszły do mnie dwie dziewczyny zaangażowane w sektę satanistyczno-wampiryczną, tzn. piły krew, jadły mielone ludzkie kości z cmentarza dosypywane do tej krwi. To były bardzo poważne przypadki. Obydwie są chyba nadal opętane, bo przyjechały tu na kilka dni. Najpierw jedna, a potem druga. Obie należały do tej samej sekty. Życzyłem sobie, by przyjechały z rodzicami, bo jeżeli ktoś przybywa z daleka, spoza Kielc, musi tutaj gdzieś zamieszkać. Miejsce zatrzymania się musi być bezpieczne. Może tak się zdarzyć, że osoba przyjezdna zdemoluje pokój w hotelu czy pensjonacie. Ludzie opętani są niebezpieczni, szczególnie wtedy, kiedy następuje manifestacja demona. Czy osoba opętana może stanowić zagrożenie dla innych też w sposób cielesny? Może tak się zdarzyć. Czy człowiek, który trwa w wierze, ale wiele lat załóżmy, że ze dwadzieścia albo trzydzieści znajduje się w stanie grzechu ciężkiego, jest daleko od opętania? Chodzi mi o to, czy jest on łatwym żerem dla diabła.

19 Jest łatwym żerem, ale de facto czy będzie opętany, czy nie, trudno na to odpowiedzieć, bo to stanowi tajemnicę Pana Boga, który każdemu udziela łaski nawrócenia. Jedni z niej skorzystają, inni nie. Miałem w szpitalu, w którym pracuję, wiele spowiedzi po pięćdziesięciu latach. Rekordem chyba był sakrament pokuty po sześćdziesięciu jeden latach od poprzedniego, czyli ów pan miał dwadzieścia pięć lat w chwili spowiedzi przedślubnej, a ponownie poprosił o spowiedź w wieku lat osiemdziesięciu sześciu. Gdy ktoś przychodzi i oznajmia, że trzydzieści lat nie był u spowiedzi, odpowiadam: Spokojnie, nie pobiłeś rekordu! Prawda, cieszę się, że ten ktoś w ogóle się spowiada. Natomiast trudno mi jest odczytać jakąś zależność pomiędzy ilością lat bez spowiedzi a stanem opętania. Na pewno może przyczynić się do opętania bardzo długie, uporczywe trwanie w grzechu. Nie dzieje się tak niejako automatycznie, że konsekwencją długiej abstynencji od sakramentu pokuty będzie opętanie? Nie. Wiele czynników na to wpływa, czy ktoś zostanie opętany. A jeszcze spośród opętanych tylko część prosi o egzorcyzm. Wśród osób publicznych nie będę wymieniał z nazwiska są tacy, którzy, jak się wydaje, zioną nienawiścią do Kościoła, do Pana Boga, ale oni nie proszą o egzorcyzm. W związku z tym przypuszczam, że opętanie w tych przypadkach jest bardzo prawdopodobne, ale owe osoby wcale nie pragną być uwolnione. Dobrze im jest w obecnym stanie albo przynajmniej tak im się wydaje. Jakie istnieją typy egzorcyzmów? Egzorcyzmy możemy podzielić na dwie klasy: prosty, tzn. prywatny... Jak np. modlitwa Leona XIII umieszczona na obrazku św. Michała Archanioła. No właśnie. Dam Panu drugi obrazek, na którym też jest ta modlitwa. Przedstawia witraż ze szpitala, w którym pracuję. Więc właśnie modlitwa do św. Michała jest egzorcyzmem prostym. Takim egzorcyzmem jest również egzorcyzm chrzcielny, który każdy ksiądz odmawia wtedy, kiedy chrzci dziecko czy dorosłego. A egzorcyzm właściwy to jaki? Natomiast egzorcyzm w sensie ścisłym, a więc egzorcyzm właściwy czy uroczysty, to ten, który odprawiamy według Rytuału, najlepiej w języku łacińskim. Rytuał ten, zwany starym, pochodzi z roku Jest też nowy, z roku 1998.

20 Egzorcyzm właściwy stanowi obrzęd liturgiczny, jest modlitwą w całej powadze i autorytecie Kościoła. Znaczy to, że nie tylko poszczególny człowiek zanosi modły prywatnie i według własnego rozeznania, ale jest to modlitwa Kościoła. Modlitwa Kościoła, czyli biorą w niej udział różne instancje kościelne, prawda? Tak, wówczas zaangażowany jest cały Kościół, dlatego że za mną stoi dekret, za mną stoi biskup, za mną stoi cała diecezja i kiedy się modlę, to modli się cały Kościół nad osobą opętaną. A równocześnie cały Kościół mnie chroni, żebym nie odczuł negatywnych skutków ze strony złego ducha, którego niepokoję, skłonnego przecież do zemsty. Jestem chroniony powagą, autorytetem całego Kościoła przed skutkami negatywnymi ze strony demona. Co w takim razie zagraża egzorcyście i osobom modlącym się, asystującym w czasie egzorcyzmu? Jak wspomniałem, złe duchy albo próbują przekupić, albo usiłują zastraszyć, albo skamlą i proszą o litość. Swoje groźby starają się zrealizować. Miałem dwa czy dwa i pół roku temu przypadek, że wszedłem na bardzo wysoką drabinę w kaplicy szpitalnej, by w żyrandolu wysoko wiszącym wymienić przepalone żarówki na nowe. Drabina była trójelementowa: Dwie części stanowiły podstawę, a trzecia wysuwała się do góry. Była to prawie nowa drabina, kupiona w jakimś supermarkecie, w pełni sprawna. W pewnym momencie drabina zrobiła pełny szpagat. Owe pasy, które utrzymywały jej części w odpowiedniej pozycji, urwały się niespodziewanie, a nie zaistniał żaden powód ku temu. Jestem osobą ważącą nie kilkaset kilogramów, tylko osiemdziesiąt, więc mieszczę się niejako w ramach normy owej drabiny. Ani nie podskakiwałem na niej, ani nie dokonywałem czegoś niezwykłego. A drabina po prostu się zepsuła w tym momencie. Upadłem na twarz, rozbiłem nos, złamałem rękę w nadgarstku, doznałem wstrząsu mózgu. No i przez trzy miesiące byłem wyłączony z posługi, i to zarówno jako kapelana szpitalnego, jak i egzorcysty. Chociaż nie do końca tak było, bo gdy już mi zdjęto gips i wyjęto z ręki druty, od razu zabrałem się za egzorcyzmowanie. Wówczas właśnie miałem na to więcej czasu, bo do szpitala jako kapelan nie chodziłem. Przyszła pewna dziewczyna, której świadectwo na video można znaleźć na mojej stronie internetowej. W swoim świadectwie stwierdziła: Ja Panu Bogu dziękuję, że ksiądz spadł z drabiny, bo dzięki temu miał dla mnie dużo czasu i mógł mnie egzorcyzmować. I

21 rzeczywiście egzorcyzmy nad nią trwały tydzień, około dziesięciu godzin dziennie. Mieszkało w niej 89 demonów. Komentarz moich kolegów do owego upadku był taki: Diabeł cię strącił z drabiny. Ani tego nie potwierdzam, ani nie zaprzeczam. Biorę pod uwagę, że to mogła być zemsta złego ducha. On na pewno nie jest zadowolony, że zostałem egzorcystą i wyrzucam go z jego wygodnych siedzib. Więc czasem doświadczam pewnych zagrożeń. Kiedyś jakaś sarenka wpadła mi na samochód, rozbijając cały przód wozu. Że nie wpadła przez szybę do środka, to był tylko cud. Stało się to w mieście, w takim że tak powiem cywilizowanym miejscu. Nagle pojawiła się sarna i zanim wyhamowałem, zderzyłem się z nią. Można podsumować, że to diabeł wysłał mi owe zwierzę, by mi uszkodziło samochód. Ale to zdarzenie mogło się znacznie gorzej zakończyć. Po takich doświadczeniach nie boi się Ksiądz dalszych wypadków? Zły duch próbuje się mścić, ale ponad wszystkim jest jeszcze Pan Bóg. Więc z jednej strony staram się na siebie uważać, a z drugiej nie jestem aż tak zestresowany, żebym miał cały czas siedzieć w domu i tylko wyglądać, z której strony przyjdzie cios szatański. Nie, aż tak bardzo się nie boję. Dochodzimy do jednych z pytań, na których mi szczególnie zależy. Chrystus nas odkupił, więc dlaczego szatan działa wśród chrześcijan? Skoro jesteśmy odkupieni przez Pana Jezusa, to w zasadzie demon nie powinien mieć żadnego prawa nad chrześcijanami. Jak to rozumieć? Szatan nie ma prawa ni możliwości zniszczyć Kościoła, nie ma prawa zniszczyć chrześcijaństwa. Natomiast tajemnicą Pana Boga jest to, że wykorzystuje nawet i działanie złego ducha dla dobra. Trudno nam to wszystko zrozumieć, ale jestem przekonany, że wszelkie wysiłki szatańskie ostatecznie obracają się przeciwko niemu samemu i wychodzą na dobre osobie, która doświadczała czy to opętania, czy kuszenia, czy jakiejś innej formy dręczenia z jego strony. Powiedziałbym, że diabeł jest bardzo, bardzo głupi, bo mimo że posiada inteligencję i spryt, jakoś nie może przewidzieć, że wszystkie jego starania obracają się ostatecznie przeciwko niemu. I wychodzą na dobro tej osobie, której szatan próbował szkodzić. A on ciągle i stale podejmuje próby kuszenia, próby opętania, bo wciąż żywi nadzieję, że kogoś w końcu odciągnie od Boga. Pewnie w jakimś procencie to mu się udaje. Piekło prawdopodobnie nie jest puste. Natomiast Kościół istnieje i będzie istniał, i bramy piekielne

22 go nie przemogą. Pan Bóg wykorzystuje owe miotanie się na łańcuchu złego psa, czyli szatana, również dla korzyści Kościoła i wiary chrześcijańskiej. Skąd nagle teraz zdaniem Księdza taki rozkwit egzorcystów w Polsce? Czy to nie jest jak chcą niektóre środowiska katolickie kwestia mody? - O modzie także w tym względzie oczywiście możemy dyskutować. Widać ją choćby w postaci wielości filmów na temat egzorcyzmów czy opętań. Ale faktem jest, że ilość opętań zdecydowanie wzrosła, do czego niestety przyczyniają się różnego rodzaju media i producenci, oferując takie, a nie inne gry komputerowe. Winni są także ci, którzy rejestrują się jako wróżki i różni inni: od kart tarota, uzdrawiania, przepowiedni. Reklamy o charakterze okultystycznym, dostępne w telewizji czy w internecie, także działają w tym złym kierunku. A skoro jest więcej opętań, to i musi być więcej egzorcystów. Czy, odwołując się znowu do opinii niektórych środowisk katolickich, to nie jest tak: Egzorcyści w jakimś stopniu zastraszają ludzi, sugerując im, że wszystko, czego się dotkną, jest skażone obecnością szatana, złem. Nawet psychoterapeuci katoliccy, terapeuci będący kapłanami, zastanawiają się, czy może dojść do opętania bez pełnej wiedzy o tym, bez woli nawiązania kontaktu z szatanem. Czy w takim przypadku możliwe jest owładnięcie człowiekiem przez złego ducha? Ksiądz Adam Boniecki, do którego Pan prawdopodobnie nawiązuje między innymi... Tak, do tego środowiska. W swojej wypowiedzi w Tygodniku Powszechnym rzeczywiście twierdzi, że demonizujemy po prostu wszystko. Może on mieć rację w odniesieniu np. do księdza Natanka, który mówi, że jeśli na medaliku Matki Bożej Niepokalanej znajdują się gwiazdki pięcioramienne, co według niego stanowi nawiązanie do pentagramu, to ów medalik trzeba zniszczyć. W tym wypadku bym przyznał księdzu Bonieckiemu rację i powiedziałbym, że ksiądz Natanek przesadza. Ksiądz Natanek zresztą został suspendowany. - Ten suspendowany ksiądz kiedyś był bardzo gorliwy i osobiście bardzo go szanuję jako kapłana, natomiast nie wszystkie jego pomysły mi się podobają. Modlę się, by jednak wrócił do normalności. Ale to jest procentowo co do ilości duchowieństwa przypadek odosobniony.

23 Inni egzorcyści, tzn. inni księża, myślę, że nie popełniają tego samego błędu, co ksiądz Natanek. W każdym razie jest to zjawisko raczej marginalne. Staramy się zwracać uwagę na różnego rodzaju zagrożenia, ale nie demonizujemy rzeczywistości. Nie twierdzimy, że każdy czarny kot przynosi nieszczęście czy że każda trzynastka jest zagrożeniem. Czy nie jest demonizowaniem twierdzenie, że kto np. nosi nieświadomie amulet zwany okiem Horusa, naraża się na niebezpieczeństwo duchowe? Wielu egzorcystów twierdzi, że nawet bez woli oddania się szatanowi noszenie oznak z nim związanych jest niebezpieczne. Użyjmy porównania: Jeżeli napije się ktoś z butelki, w której nie będzie oranżady, ale alkohol, i zrobi to nieświadomie, czy ów alkohol zaszkodzi? Oczywiście, że tak, bo on działa niezależnie od tego, czy ktoś sobie zdaje z tego sprawę, czy nie. Podobnie dzieje się ze znakami okultystycznymi, czy to ze wspomnianym okiem Horusa, czy pentagramem, czy pacyfką, czy innego rodzaju amuletem lub talizmanem satanistycznym. One działają niezależnie od tego, czy jesteśmy tego świadomi, czy nic o tym nie wiemy lub nie chcemy wiedzieć. Czy podobnie dzieje się w przypadku tzw. win czy przekleństw międzypokoleniowych? To jest dział teologii, po pierwsze dyskusyjny; po drugie nie do końca zbadany. Istnieją różnego rodzaju wypowiedzi hierarchów na ten temat, potwierdzające bądź zaprzeczające temu. Osobiście nie jestem ani po jednej, ani po drugiej stronie. Jeżeli ktoś przychodzi do mnie i prosi o odprawienie Mszy Świętej w intencji przecięcia skutków grzechów z poprzednich pokoleń, to Eucharystię sprawuję. Trochę traktuję tę sprawę jako analogię do grzechu pierworodnego, który też jest grzechem międzypokoleniowym. Pierwsi rodzice zgrzeszyli, a my po pierwsze musimy przez chrzest mieć zmazany ten grzech pierworodny, po drugie nasza natura została przez niego osłabiona. Podobnie może dziać się także w odniesieniu do bliższych nam pokoleń: rodziców, dziadków czy pradziadków. Ale jestem daleki od tego, by usprawiedliwiać siebie samego, twierdząc, że wszystko, co we mnie złe, pochodzi od dziadka, a wiec ja osobiście nie ponoszę żadnej winy. Ale tu chodzi o samą możliwość tego, by taki grzech zaistniał. - To znaczy żeby zaistniały skutki.