DZISIAJ POTRZEBNI SĄ NAM LUDZIE BARDZO ŚWIADOMI SWOJEJ WIARY, KTÓRZY CZUJĄ SIĘ ZA KOŚCIÓŁ ODPOWIEDZIALNI

Transkrypt

1 fot. Monika Biernat Pismo Parafii Św. Marcina w Słupnie Nr 5/2012 (6) maj Nakład 500 egz. DZISIAJ POTRZEBNI SĄ NAM LUDZIE BARDZO ŚWIADOMI SWOJEJ WIARY, KTÓRZY CZUJĄ SIĘ ZA KOŚCIÓŁ ODPOWIEDZIALNI Wywiad z ks. bp. Romanem Marcinkowskim - strona 2 Wspomnienie o bł. bp. Antonim Nowowiejskim - strona 4 Komunie w obiektywie - strona 6 Boże Ciało - strona 8 Czym jest dla mnie bierzmowanie? - strona 9 W dniach czerwca odbędzie się w naszej parafii wizytacja biskupia. Z tej okazji Jego Ekscelencja ks. bp. Roman Marcinkowski zgodził się odpowiedzieć na kilka naszych pytań. Euro 2012 Poradnik dla niekibica - strona 10 Andrzej Dzięgielewski: Na mocy przepisów Kodeksu Prawa Kanonicznego, co najmniej raz na 5 lat, biskup obowiązany jest wizytować wszystkie parafie diecezji. Jaki cel mają te wizytacje? Bp Roman Marcinkowski: Parafia ma dwa wymiary: jeden to jej zaplecze materialne, do którego należy kościół (jako pierwszy budynek w parafii), ale też inne obiekty służące parafii, również cmentarz; drugi wymiar - bardziej podstawowy od pierwszego i najważniejszy - to religijne życie ludzi; ich życie wiary. Wizytacja, w zamyśle prawa kanonicznego, ma biskupowi pomóc rozeznać stan duchowo -materialny wspólnoty parafialnej. Poprzez pracowników Kurii, którzy wcześniej przyjeżdżają do parafii, dokonuje się oceny sytuacji gospodarczej parafii (co powinno być najpierw zrobione, gdy chodzi o inwestycje materialne; jakie proboszcz ma w tym zakresie plany i jakie są możliwości danej wspólnoty parafialnej; co jest najbardziej pilne i konieczne, itp.). Drugi aspekt - duchowy - ocenić jest znacznie trudniej. Sprawdzamy - na przykład - ile osób przeciętnie przychodzi w niedzielę na Mszę Świętą. Średnia frekwencja w diecezji w tym względzie to niewiele ponad 30% katolików. Wizytacja ma (cd. na str. 2)

2 fot. Monika Biernat Dzisiaj potrzebni są nam ludzie bardzo świadomi swojej wiary; tacy, którzy czują się za Kościół odpowiedzialni cd ze str. 1 pomóc rozeznać, jakie istnieją problemy w parafii. Dzisiaj jednym z najbardziej poważnych wyzwań duszpasterskich i moralnych jest wzrastająca liczba małżeństw niesakramentalnych (oczywiście, przyczyny takiego stanu rzeczy są bardzo złożone; niejednokrotnie wiążą się one z osobistą tragedią osób żyjących w takich związkach, czego Kościół ma pełną świadomość). Takie rozeznanie duszpasterskie jest ogromnie ważne. Podczas wizytacji biskup także sprawdza, czy parafia nie jest tylko punktem usługowym, który - można by rzec - obsługuje wiernych, spełniając usługi religijne (kiedy trzeba ochrzcić dziecko, albo pogrzebać zmarłego). Ważne jest, czy parafia odczytuje znacznie szerzej swoje zadania we współczesnym społeczeństwie, to znaczy, na ile stwarza takie sytuacje, dzięki którym ludzie mogliby pogłębiać swoją wiarę. Może się to dokonywać chociażby poprzez koła biblijne czy też koła misyjne. Możliwości jest tutaj bardzo wiele. Biskup wizytator ma ocenić, czy księża sprawujący pieczę nad parafią, wypełniają właściwie powierzone im zadania, choćby takie, jak: sprawowanie Mszy Świętej i innych sakramentów, głoszenie homilii i kazań, katechizacja parafialna. Księża wypełniają także kwestionariusz, który jest dla mnie pomocą w tym rozeznaniu. A.D.: Jak przez te lata posługiwania w Diecezji Płockiej ocenia Ksiądz Biskup dokonane wizytacje? R.M.: Jestem już biskupem od ponad 27 lat i nie ma parafii w naszej diecezji, w której bym nie był kilkanaście, czy nawet kilkadziesiąt razy. Są to więc dla mnie zawsze powroty. Mogę powiedzieć, że - gdy chodzi o kwestie duszpasterskie - mam rozeznanie niezależnie od tego, jak dana parafia zostanie przedstawiona przez księdza proboszcza czy poszczególne grupy i wspólnoty parafialne w ich sprawozdaniach. Parafie się zmieniają i widzę te zmiany, zarówno na przestrzeni owych 27 lat, jak i między kolejnymi wizytacjami, co 5 lat. Podczas każdej wizytacji chciałbym - na ile to możliwe przy takiej niecodziennej Program wizytacji: (sobota): 19:00 - spotkanie z grupami parafialnymi (niedziela): 10:00 Msza Święta z udziałem ks. bpa Romana Marcinkowskiego 11:30 Ingres wizytacyjny i udzielenie młodzieży sakramentu bierzmowania Jego Ekscelencja ks. bp Roman Marcinkowski z naszym proboszczem - ks. Markiem Zaborowskim okazji - zajrzeć do codzienności życia parafialnego i zobaczyć jak ono wygląda. Chodzi o to, żeby tę wspólnotę zobaczyć od wewnątrz. Oczywiście błędne byłoby przekonanie, że jedna, konkretna wizytacja radykalnie odmieni oblicze parafii, bo przecież jesteśmy tylko ludźmi z naszymi możliwościami i ograniczeniami. Tym niemniej, w czasie każdej wizytacji z pewnością powstają i rozwijają się dobre dzieła; być może coś zostaje zainspirowane, rodzi się jakaś dobra inicjatywa. Często, gdy wracam po pięciu latach do tej samej parafii, zauważam, że wiele się w niej zmieniło na lepsze, że jakaś grupa osób jest bardzo zaangażowana w życie swojej parafii i to przynosi owoce. I trzeba się z tego cieszyć. Jedno jest pewne: przemiana postaw ludzkich jest znacznie trudniejsza, niż wybudowanie kościoła, czy zakupienie ławek albo wykonanie ogrodzenia na cmentarzu. Przemiana postaw ludzkich to długi proces, który dokonuje się przez całe życie. A.D.: A czy biskup też jest wizytowany? Czy też musi przedstawiać efekty swojej pracy? R.M.: Ależ oczywiście. Zgodnie z obowiązującym w Kościele prawem kanonicznym, każdy biskup obowiązany jest raz na pięć lat do złożenia wizyty "Ad Limina Apostolorum" w Rzymie. Wizyta taka ma na celu nawiedzenie grobów świętych Apostołów Piotra i Pawła, ale również przedstawienie w Stolicy Apostolskiej sprawozdania na temat powierzonej mu diecezji. Podobnie, jak przed wizytacją parafii proboszcz, tak też i przed wizytą w Rzymie - u Ojca Świętego i w urzędach watykańskich - biskup musi przygotować szereg dokumentów dotyczących zarówno duchowego i duszpasterskiego, jak i materialnego wymiaru diecezji. Efektem takiej wizyty jest ocena diecezji dokonana przez Stolicę Apostolską i ewentualne zalecenia odnoszące się do dalszych działań w diecezji. A.D.: W ostatnim czasie trwa w Polsce i na świecie kampania nienawiści w stosunku do Kościoła. Jak wspólnota parafialna, czy wspólnota diecezjalna - zdaniem Księdza Biskupa - powinna reagować i jak reaguje na tę nagonkę? Był czas, kiedy Kościół bardziej się jednoczył, gdy był atakowany. Czy obecny atak na Kościół bardziej zjednoczy ludzi? R.M.: Myślę, że to już się dzieje. Jeśli patrzymy na protesty, na marsze, które mają miejsce chociażby z racji nie przyznania Telewizji Trwam miejsca na multipleksie cyfrowym, to dostrzegamy, że ludzie w Polsce - i to nie tylko katolicy - się budzą, bo widzą, że są spychani na margines, krzywdzeni i pozbawiani podstawowych praw obywatelskich. Dlaczego osoby te nie mogą mieć

3 zapewnionego miejsca w przestrzeni publicznej? To są miliony osób. Zawsze tak było w przeszłości, że gdy Kościół był atakowany, to sytuacje takie ludzi mobilizowały. Dzisiaj potrzebni są nam ludzie bardzo świadomi swojej wiary; tacy, którzy czują się za Kościół odpowiedzialni. Nie powinno być tak, że gdy ktoś z Kościoła jest niesłusznie i niesprawiedliwie, publicznie atakowany (bez różnicy, czy chodzi o biskupa, kapłana czy osobę świecką), to taka osoba jest pozostawiona sama sobie i nikt jej nie wspiera, i nikt - również publicznie - nie staje w jej obronie. W takich sytuacjach musimy być razem. Uważam, że nieocenioną rolę - także na tej płaszczyźnie słusznej solidarności - mają zawsze do odegrania ruchy i stowarzyszenia kościelne. A.D.: Zdarza się, że sam Kościół nie zawsze jest postrzegany, jako mówiący jednym głosem. Każdy katolik pojmuje go na trochę inny sposób. Czy nie ma ryzyka, że Kościół w Polsce i na świecie przestanie mówić wspólnym głosem? R.M.: Są takie rzeczy w Kościele i w nauce Kościoła, które nie od nas zależą. To nie ludzie wymyślili zasady Chrystusowej Ewangelii i przykazania Boże, i nie ludzie nadali Kościołowi określoną strukturę. Jakże wielkim przejawem pychy jest uzurpowanie sobie prawa do poprawiania Pana Boga. Są pewne zasady, które były, są i na zawsze pozostaną niezmienne, bo pochodzą od samego Boga. W tych kwestiach, kwestiach dotyczących prawd wiary i zasad moralności chrześcijańskiej, Kościół zawsze mówi jednym głosem. Gdy chodzi o inne sprawy, nie dotyczące owych Bożych fundamentów stanowiących o tożsamości Kościoła, to każdy katolik (tak, jak każdy obywatel danego państwa) może mieć własne poglądy, co w niczym nie narusza jedności Kościoła. Oczywiście, owe poglądy - dotyczące, na przykład, bieżącej sytuacji społecznej czy politycznej - nie mogą być sprzeczne z nauką Kościoła wynikającą z Bożego Objawienia. A.D.: To pytanie bardziej sprowadza się do tego, na ile dziś katolik może iść na kompromis? R.M.: Zależy, czego ów kompromis ma dotyczyć. W kwestiach dotyczących prawd wiary i moralności chrześcijańskiej, w tym chociażby w kwestii bezwzględnej obrony ludzkiego życia od poczęcia aż do naturalnej śmierci, kompromisów nie ma i być nie może. W tym względzie nie ma mniejszego, czy większego zła. Gdy chodzi o inne kwestie, to i w nich wszelkie możliwe kompromisy muszą mieć swoje mądre granice. Kompromis jest możliwy do takiej granicy, która nie zmienia, czy wręcz nie niszczy trwałych, ustalonych zasad, o których przed chwilą mówiłem. Moja wolność kończy się w tym miejscu, w którym zaczynają się słuszne prawa drugiej osoby. W dzisiejszym świecie to ludzie często wymyślają zasady i prawa (niekiedy nieludzkie) i narzucają je innym. Często dokonuje się to w wyniku uzyskania większości głosów w jakimś gremium. Takie prawa można przegłosować, używając nawet instrumentów demokracji. Ale natury w ten sposób się nie zmieni. Musimy umieć rozmawiać z ludźmi. Powinniśmy być otwarci, jako katolicy, aby wysłuchać zdania innych. Nie znaczy to jednak, że za wszelką cenę musimy racje innych przyjmować. Moim zadaniem jest przekonanie adwersarza, że droga, którą wybrałem jest słuszna i dlatego z tej drogi nie zejdę. Możemy się spierać, a potem rozstać, mając różne opinie, i dalej się szanować. Prawdziwa tolerancja dotyczy obydwu stron podejmujących dyskusję. Tolerancja nie może polegać na tym (jak to niekiedy, niestety, próbuje się nam wmówić), że tolerancyjna ma być - i to bezwarunkowo - tylko jedna strona sporu, i ma zawsze bezkrytycznie przyjmować stanowisko strony drugiej, bez stosowania zasady wzajemności. Przyznajmy, swoista to tolerancja. A.D.: Tylko, czy my potrafimy jeszcze rozmawiać? Ludzie się teraz od siebie izolują. Nawet w kościele na znak pokoju nie podają sobie dłoni. Czy jest na to jakieś lekarstwo? R.M.: Idealnego lekarstwa nie ma. W dużym stopniu lekarstwo to jest zależne od nas. Często polega na przełamywaniu uporu czy niechęci. Rzeczywiście, więzi między ludźmi jakoś osłabły. Gdy się przejeżdża przez niektóre miejscowości czy dzielnice miast, widać wysokie płoty, kolczaste druty; monitorujące kamery; ludzie są odizolowani od siebie; nie odwiedzają się nawzajem. Przyczyny tego zjawiska są bardzo złożone. Jedną z nich jest narastająca przestępczość i coraz większy brak poczucia fizycznego bezpieczeństwa; stąd te różnego rodzaju zabezpieczenia. Ale owa izolacja ma często o wiele głębsze podłoże. Sprzyja jej współczesny styl życia wielu ludzi skupionych jedynie - na przykład - na własnej karierze, żyjących w ciągłym stresie i ciągłej gonitwie wyłącznie za dobrami tego świata, co z Roman Adam Marcinkowski, biskup pomocniczy w Płocku, Wikariusz Generalny Diecezji Płockiej. Urodził się 28 lutego 1942 roku w Szczutowie; absolwent Liceum im. św. Stanisława Kostki i Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku. Stacjonarne studia specjalistyczne z katechetyki ( ) odbył na Wydziale Teologicznym Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (obecnie Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego). Po święceniach kapłańskich pracował jako wikariusz i katecheta w parafiach: Płock-Imielnica, Ciechanów, Pałuki, Bodzanów, Płock - par. św. Jana Chrzciciela. W roku 1974 został zatrudniony w Kurii Diecezjalnej Płockiej, obejmując stanowiska: diecezjalnego Duszpasterza Rodzin, notariusza Wydziału Katechetycznego i diecezjalnego Wizytatora Religii, dyrektora Wydziału Katechetycznego. Przez wiele lat był profesorem teologii pastoralnej w Wyższym Seminarium Duchownym w Płocku. 23 lutego 1985 roku został ustanowiony biskupem tytularnym Bulla Reggia i biskupem pomocniczym w Płocku. Nominację ogłoszono 28 lutego 1985 roku. W dniu 13 kwietnia 1985 roku przyjął sakrę biskupią z rąk Jego Eminencji Kardynała Józefa Glempa, Prymasa Polski. Jako dewizę biskupią wybrał zawołanie Euntes docete ( Idąc nauczajcie ). Jest kolei rodzi egoizm i wyobcowanie. Oczywiście rzeczy materialne są ludziom niezbędne do normalnego życia, i trudno wyobrazić sobie nasze życie bez pieniędzy czy bez mieszkania. I każdy z nas ma prawo, tutaj na ziemi, do godnego - oby także dostatniego pod względem materialnym - życia. Chodzi tylko o to, aby nie odwracać w życiu właściwej hierarchii wartości, i aby rzeczy ważne, czy nawet bardzo ważne, niezbędne i dobre same w sobie, nie zajęły miejsca rzeczy najważniejszych w naszym ziemskim pielgrzymowaniu. Na szczycie tej hierarchii musi zawsze stać Bóg. Nie możemy nigdy zapomnieć, że cokolwiek w życiu czynimy - jak mówił św. Paweł - na chwałę Boga mamy to czynić, i ze względu na własne oraz innych zbawienie. Izolacja, o której mówimy, dotyka także Kościoła i jego wymiaru wspólnotowego. Konkretnym tego przejawem bywa wspomniany znak pokoju, czy raczej brak takiego autentycznego znaku. Myślę, że z pomocą może tu przyjść włączanie się jak największej liczby osób w czynne uczestnictwo w liturgii, w działalność grup parafialnych, ruchów i stowarzyszeń. Parafia to przecież wspólnota wspólnot. Silne poczucie przynależności do tej samej wspólnoty parafialnej z pewnością dopomoże w przełamywaniu różnych międzyludzkich barier. Jeżeli naprawdę wierzę w Boga, to nie mogę się zamykać na drugiego człowieka, bo droga do Boga wiedzie poprzez człowieka. autorem, między innymi, dwóch podręczników do nauki religii dla III i IV klasy szkoły podstawowej, nowej Instrukcji o liturgii Komunii Świętej Generalnej oraz Wskazań liturgiczno-duszpasterskich dotyczących przygotowania i przebiegu liturgii sakramentu bierzmowania w Diecezji Płockiej oraz wielu innych publikacji i artykułów o tematyce katechetycznej i duszpasterskiej. W roku 1990 został wybrany prepozytem Kapituły Katedralnej Płockiej. Przez Konferencję Plenarną Episkopatu Polski został powołany na opiekuna Legionu Maryi w Polsce i członka Komisji Wychowania Katolickiego tejże Konferencji.

4 CV ŚWIĘTEGO W jaki sposób współczesnemu człowiekowi opowiadać o świętych i błogosławionych? Jakim językiem przybliżać ich żywoty? Jak rozumieć świętych obcowanie oraz jak zachęcać do kultu? Niestety, nie wiem. Sam najchętniej zadałbym te pytania jakiemuś świętemu, licząc na konkretne wskazówki. Chociaż temat nie jest łatwy, spróbuję. Przykład ułatwi zadanie. Już czerwiec, za kilka dni będziemy obchodzili liturgiczne wspomnienie abpa Antoniego Juliana Nowowiejskiego oraz bpa Leona Wetmańskiego błogosławionych. Historia i Boża Opatrzność związała ich w sposób szczególny z naszą parafią. Nie brak widocznych znaków świadczących o ich obecności w Słupnie. Naszą parafialną świątynię zdobi wymowny tryptyk, portrety ich towarzyszy oraz pamiątkowa tablica. Są również takie, których nie jesteśmy w stanie z łatwością zobaczyć. Mowa o pamiątkach ze czcią przechowywanych w domach naszych parafian. Między innymi: obrus ołtarzowy, na którym błogosławiony arcybiskup sprawował Najświętszą Ofiarę, pamiątkowe zdjęcia, medal wybity z okazji pięćdziesięciolecia jego kapłaństwa oraz figura Michała Archanioła, której historię opisywaliśmy w pierwszym numerze naszego miesięcznika. Jak poznać życie błogosławionych pasterzy? Zamiast żywotów proponuję uwspółcześnione Curiculum Vitae naszych bohaterów. Życie błogosławionych łączy jeszcze wiele wspólnych elementów. Zdecydowanie najważniejsze to wierna służba Kościołowi i ludziom, niezłomna wiara i męczeńska śmierć poniesiona z rąk hitlerowców w działdowskim obozie. Łączą ich również jednakie zainteresowania wypraszanie łask. Odnoszę wrażenie, że ludzie traktują świętych z dystansem. Postrzegają ich jako niedostępne ideały, które nigdy nie stąpały po ziemi. Nic bardziej mylnego. Przykładem niech będzie opowieść Antoni Julian Nowowiejski urodzony 11 lutego 1858 we wsi Lubienie Leon Wetmański urodzony 10 kwietnia 1886 w Żurominie Wykształcenie: wyższe teologiczne Doświadczenie: - rektor płockiego seminarium w latach biskup płocki w latach poczet błogosławionych od roku 1999 Umiejętności: - patron studentów i trudnych egzaminów - opiekun pogody Wykształcenie: wyższe teologiczne Doświadczenie: - profesor i ojciec duchowny płockiego seminarium - biskup pomocniczy diecezji płockiej w latach poczet błogosławionych od roku 1999 Umiejętności: - patron dobroczynności - opiekun młodzieży

5 jednego z księży, który pamięta błogosławionego arcybiskupa. Wspomina, że biskup postanowił uczestniczyć w jednej z wypraw łodzią po Wiśle. Niestety niespodziewanie nabawił się torsji spowodowanej kołysaniem na wodzie. Jak widać, nie zaszkodziło to jego świętości. Święci i błogosławieni byli takimi samymi ludźmi jak my. Doświadczali zwyczajnych problemów i zmartwień. I dlatego możemy się z nimi do nich zwracać. Warto modlić za pośrednictwem świętych nie tylko przy okazji różnych świąt czy wspomnień w kościele. CV świętego podpowiada nam w jakich sprawach można się do niego zwracać. Tak naprawdę możemy się zwracać z prośbą o pomoc w każdej sytuacji życia. Jak to robić? Zawsze możemy zwra- Pielgrzymka śladami błogosławionych biskupów - 8. października 2011 Obóz w Działdowie, gdzie przetrzymywani byli po aresztowaniu abp Nowowiejski i bp Wetmański Wysławiamy Cię, Boże, Ojcze Pana naszego Jezusa Chrystusa i wielbimy Twoje miłosierdzie. Ty bowiem uczyniłeś arcybiskupa Antoniego Juliana godnym tego dnia i tej godziny, w której wyznając święte imię Jezus, oddał swe życie za Ewangelię, Kościół, Twojego Syna i Naród polski. Wspominając wielkość tej ofiary, prosimy, abyś za jego wstawiennictwem udzielił nam łask potrzebnych do codziennego życia. Pragniemy bowiem w zdrowiu i w chorobie, w radości i smutku, w pełni sił, jak i w umieraniu ufać Tobie i dawać o Tobie świadectwo. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen. opracował: Jakub Siwek cać się do świętego wła- sny

6

7 Pierwsza Komunia Święta i Odnowienie Przyrzeczeń Chrzcielnych w obiektywie fot. Tomasz Niesłuchowski

8 Ankieta CZYM JEST DLA MNIE BIERZMOWANIE? opracowała Joanna Zarzycka foto: Monika Biernat Bierzmowanie czym jest tak naprawdę dla młodych i jakie ma dla nich znaczenie? Oto kilka słów o tym, co na ten temat myślą tegoroczni bierzmowani. Lidia Jankowska Bierzmowanie to sakrament dojrzałości chrześcijańskiej, który przygotuje mnie do dalszego życia, umocni w wierze. Przygotowywałam się do niego poprzez uczestnictwo w mszy świętej, w katechezie, spotkaniach. To wydarzenie ma dla mnie duże znaczenie. Jakub Wrzesień Bierzmowanie jest otwarciem na łaski Ducha Świętego. Jest to bardzo ważny sakrament. Przystępuję do niego z własnej, nieprzymuszonej woli, bo tak chcę. Wiem, że potrzebuję darów Ducha Świętego do dalszego życia. Będę bardziej otwarty na działanie Boga i dojrzały w wierze. Kamil Krześnicki Bierzmowanie rozpoczyna nowy rozdział w moim życiu. Jest to przyjęcie darów Ducha Świętego. Mam nadzieję, że wpłyną na moje życie, będę lepszym człowiekiem. Przed bierzmowaniem uczęszczałem na msze święte i zagłębiałem naukę kościoła. Mam nadzieję, że jestem odpowiednio przygotowany do tego sakramentu. Adam Stańczak Sakrament bierzmowania to jeden z kolejnych obowiązków chrześcijańskich. Wprowadzi mnie w chrześcijańską dorosłość. Na pewno będę się starał być jak najlepszym katolikiem. Traktuję bierzmowanie, jako chrześcijański obowiązek, który powinien wypełnić każdy. Przemysław Grzelak Sakrament bierzmowania dzięki niemu przyjmę dary Ducha Świętego. W przyszłości dzięki niemu będę mógł się ożenić. Mam nadzieję, że po tym będę stawał się coraz lepszym. Chodziłem na niedzielne msze święte, spowiadałem się. Uważam, że jestem gotowy do bierzmowania. W moim życiu nie nastąpią żadne drastyczne zmiany, ale na pewno w jakimś stopniu na nie wpłyną. Piotr Jankowski Bierzmowanie jest dla mnie wejściem w dorosłe życie. Bez bierzmowania nie można przyjąć ślubu. Aby przygotować się do tego sakramentu chodziłem na katechezy i uczyłem się odpowiedzi na pytania z indeksu. Starałem się być na każdym spotkaniu bierzmowanych w kościele. Nie wiem czy i jak bierzmowanie zmieni moje życie. Zapytaj mnie o to za 10 lat ;)

9 fot. Monika Biernat było łatwiej, przecież Ciało Boga Co łączy Boże Ciało z Wielkim Czwartkiem? Po pierwsze no właśnie czwartek, a po drugie i najważniejsze że podczas tych dwóch czwartków w roku szczególną uwagę kierujemy ku Eucharystii, czyli rzeczywistemu Ciału Boga. To właśnie w Wielki Czwartek Jezus ustanowił największy dar, jaki mógł nam zostawić- samego siebie w postaci zwykłego chleba. Historia Bożego ciała sięga XIII wieku. Inicjatorką ustanowienia tego święta była św. Julianna z Cornillon ( ). Jako przeorysza klasztoru augustianek w roku 1245 została zaszczycona objawieniami, w których Chrystus żądał ustanowienia osobnego święta ku czci Najświętszej Eucharystii. Pan Jezus wyznaczył sobie nawet dzień uroczystości Bożego Ciała - czwartek po niedzieli Świętej Trójcy. Uroczystość ta kształtowała się przez wiele długich lat, ponieważ Kościół w odniesieniu do objawień prywatnych zachowuje szczególną ostrożność. Ostatecznie jednak na uznanie Uroczystości Ciała i Krwi Pańskiej miało wpływ wydarzenie z miejscowości Bolsena. Kiedy tam kapłan odprawiał Mszę świętą, po Przeistoczeniu kielich trącony ręką przechylił się tak nieszczęśliwie, że wylało się kilkanaście czy kilkadziesiąt kropel krwi Chrystusa na korporał. Przerażony kapłan ujrzał, że postacie wina zmieniły się w postacie krwi. To właśnie po tym wydarzeniu powstał hymn Pange lingua, czyli Sław Procesja Bożego Ciała w naszej parafii czerwca 2011 w każdym z nas, wierząjęzyku tajemnicę napisany przez św. Tomasza z Akwinu. Z tą niezwykłą uroczystością wiąże się tradycja procesji Bożego Ciała, prowadzi ona do czterech ołtarzy, przy których czytana jest Ewangelia. Po raz pierwszy z procesją Bożego Ciała na terenie Polski spotykamy się już w XIV wieku w Płocku i we Wrocławiu. A jakie znaczenie dla nas dziś ma Uroczystość Ciała i Krwi Pańskiej? Może tego dnia powinniśmy się poczuć jak uczniowie, którzy tłumnie gromadzili się tam, gdzie był Jezus? Właściwie czemu nie. Uczniowie widzieli żywego Jezusa. Może nam się wydawać, że im dzieli Go, słyszeli. Ale czy Jezus dwa tysiące lat temu różni się od tego, za którym idziemy w trakcie procesji? Odpowiedź brzmi nie! Czasem można usłyszeć, że ten biały opłatek jest tylko symbolem Boga, co jak udowadnia przytoczona wyżej historia jest błędem. Jezus w Eucharystii jest tak samo realny jak wtedy kiedy widzieli go jego uczniowie. My dzisiaj mamy nawet trochę łatwiej, każdy z nas może osobiście spotkać Jezusa, bez konieczności ruszania w dalekie podróże tak jak uczniowie. Boże ciało pokazuje nam jeszcze jedną ważną prawdę. Nie da się zamknąć Jezusa w tabernakulum i za kratami kościoła. Jezus jest cym, niewierzącym, chorym, zdrowym, w każdym. Wychodząc z Nim na ulicę pokazujemy, że nie wstydzimy się przyznać, że należymy do Jezusa. Tak jak Jezusa nie uda nam się zamknąć w kościele, tak nie powinniśmy próbować w nim zamykać naszej wiary. Jezus mówi Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Mt 10, Idziemy więc między ludzi, bo tego oczekuje od nas Jezus, a procesja Bożego Ciała jest dla nas świetną okazją, aby pokazać w kogo wierzymy. Wystarczy zamieć kolejność słów, aby dobitniej dotarła do nas ich treść: CIAŁO BO- GA! Niech ta uroczystość przypomni nam, że Bóg naprawdę, realnie jest obecny, niech stanie się również zachętą, aby jak najczęściej korzystać z tego ogromnego Daru, jakim jest Eucharystia. Magda Siwek

10 Euro 2012 szkoła przetrwania dla niekibica W poprzednim numerze zapowiedzieliśmy Państwu poradnik kibica niepiłkarskiego, w którym obiecaliśmy wesprzeć radą ludzi niekoniecznie zakochanych w piłce nożnej. Czas spełnić obietnicę. Gotowi? Zaczynamy! Koko koko Euro spoko! Przekonywać kogoś do czegoś jest niezwykle trudno. Zwłaszcza gdy ten ktoś z góry założy, że przekonać się nie da, choćby nie wiem co. Warto jednak poświęcić chwilkę temu tekstowi, ponieważ możecie dowiedzieć się dzięki niemu, jak bezboleśnie przeżyć Euro a może nawet złapać piłkarskiego bakcyla. Postaramy się to zrobić w kilku punktach. Po pierwsze: zasady Okej, od początku. Na boisku piłkarskim spotykają się dwie drużyny. Każda z nich ma jedenastu zawodników. Facet w rękawiczkach na tle białego prostokąta (bramka) to bramkarz, później są obrońcy (zazwyczaj czterech), pomocnicy (też zazwyczaj czterech) i napastnicy (zazwyczaj dwóch). Facet, który ubrany jest na czarno, żółto lub fioletowo to sędzia, on nie gra, choć potrafi być centralną postacią na boisku. Kiedy? Jeżeli słyszymy z gardzieli wybranka pieszczotliwe frazesy wykrzykiwane zawsze wtedy, gdy pan z gwizdkiem gwiżdże przeciwko naszym (to właśnie wtedy jest kaloszem ). I tu ważna sprawa: NASI to ci ubrani zazwyczaj na biało czerwono (białe koszulki, czerwone spodenki), lub na czerwono. Reszta to NIE nasi. Mecz trwa 90 minut (2 razy 45min.), z małą 15 minutową przerwą na skorzystanie z toalety. Ale żeby nie było tak prosto, to mały wyjątek. Czasami musi być dogrywka, czyli dodatkowe 30 minut. Dzieje się tak, gdyż czasami mecz musi być rozstrzygnięty (ktoś musi wygrać). Jeżeli w czasie dogrywki nikt nie strzeli bramki, wtedy rozgrywa się tak zwany konkurs rzutów karnych i odbywa się do skutku. Koniec. Co to jest ten spalony? Ze wszystkich zasad piłki kopanej to zagadnienie sprawia najwięcej kłopotów. A więc na początek prosta grafika na sąsiedniej

11 stronie. Proste, prawda? Okej, jeszcze raz. Na spalonym jest zawodnik, który w momencie podania piłki przez swojego kolegę jest bliżej bramki niż ostatni zawodnik drużyny przeciwnej. Jeżeli dalej mamy problemy, myślę że podczas meczu wszystko się wyjaśni. Poza tym piłka nożna to naprawdę bardzo prosty sport. Kilka słów o Euro w Polsce i Ukrainie. Wszystko zaczyna się 8 czerwca i kończy 1 lipca. O będzie po nabożeństwie siebie. Panowie nawet nie Od kilku dni pełno wszędzie tytuł mistrza Europy zmie- czerwcowym i będziecie zauważą, że wyszłyście do flag, biało czerwonych rzy się 16 drużyn w 4 gru- mogły je oglądać. Najważ- sąsiadki na małe pogadu- wstążeczek na samocho- pach. Najważniejsza dla nas niejsze daty dla nas to na chy. Po kilku dniach za- dach, balkonach. I nareszcie jest grupa A, w której zna- razie 8 czerwca (Polska - czniecie się złościć, że nie nie towarzyszą im posępne lazła się Polska wraz z Gre- Grecja), 12 czerwca (Polska możecie obejrzeć ulubione- miny i listopadowe deszcze. cją, Rosją i Czechami. W Rosja) i 16 czerwca go serialu? Mała przerwa Życzymy Państwu wielu walce o tytuł mistrza Euro- (Polska Czechy). Dalej, naprawdę nie zrobi nam sportowych emocji i nieza- py rozegranych zostanie 31 zobaczymy. większej krzywdy. Co jesz- pomnianych wrażeń. Do spotkań. Odbędą się one na cze oferują nam mistrzo- zobaczenia przed telewizo- ośmiu stadionach, czterech Jak przetrwać Euro? stwa Europy? Jesteśmy rami. w Polsce i czterech na Po prostu oglądać, może dumni, że to właśnie u nas Marcin i Kasia Ukrainie. Codziennie będą jednak nam się spodoba. odbywa się tak ważne mię- Duszczyk odbywać się dwa mecze. Zawsze to kilka chwil więcej dzynarodowe wydarzanie. Pierwszy o 18.00, a drugi o a to oznacza że już spędzonych z mężem, tatą albo synami. Nawet nie wiecie, jak są z siebie dumni, kiedy prosicie ich o wyjaśnienie czegoś, co dzieje się na boisku. Nawet, jeśli tego nie okazują. Jeśli jednak będziecie miały już dość, wykorzystajcie ten czas dla Jeśli zechcieliby Państwo podzielić się z nami swoimi wrażeniami ze sportowych przeżyć związanych z Mistrzostwami Europy w piłce nożnej, zapraszamy na nasze łamy. Ciekawi jesteśmy, czy komuś z naszych parafian udało się zdobyć bilet na mecz i uczestniczyć w tych wydarzeniach na żywo? Czekamy na Wasze listy, te zwykłe (adres w stopce na ostatniej stronie) i te elektroniczne (redakcja@swietymarcin.org.pl)

12 REKLAMA W MIESIĘCZNIKU PARAFIALNYM "U Świętego Marcina" powstaje wyłącznie dzięki społecznej działalności redakcji. Chcielibyśmy, aby pismo trafiało do rąk czytelników bezpłatnie. W związku z tym proponujemy wykorzystanie łamów czasopisma do celów reklamowych. Wpływy z reklam pomogłyby pokryć koszty druku. Pismo parafialne "U Świętego Marcina" dociera co miesiąc do 2000 osób w naszej parafii. Jeśli jesteś zainteresowany zamieszczeniem na jednej ze stron reklamy swojej firmy, prosimy o kontakt z redakcją Pod adresem redakcji czekamy na Państwa opinie na temat naszego miesięcznika. O czym chcieliby Państwo przeczytać na łamach naszego pisma? Czekamy na pomysły, sugestie. Pragniemy, żeby przy naszym skromnym współudziale Parafia Świętego Marcina w Słupnie stawała się prawdziwą wspólnotą ludzi znajomych, bliskich, przyjaznych. Może Państwo, a może ktoś z sąsiedztwa podzieliłby się wspomnieniami z historii rodziny, miejscowości, czy gminy. Czekamy na głos naszych Czytelników pod adresem: redakcja@swietymarcin.org.pl Dane kontaktowe adres: Parafia Rzymskokatolicka pw. św. Marcina, Słupno, ul. Kościelna 1 tel.: strona internetowa: swietymarcin.org.pl poczta@swietymarcin.org.pl nr konta: Duszpasterze - Ks. Marek Zaborowski - proboszcz od 2006 r. - Ks. Andrzej Pieńdyk - wikariusz od 2009 r. Msze święte - w niedzielę - godz. 8, 10, 11.30, 16 - w dni powszednie - godz. 18 Kancelaria parafialna - codziennie po wieczornej mszy św. U świętego Marcina Pismo Parafii św. Marcina w Słupnie Zespół redakcyjny: ks. Marek Zaborowski, ks. Andrzej Pieńdyk, Monika Biernat, Magdalena Siwek, Joanna Zarzycka, Marcin Duszczyk, Jakub Siwek Redaktor naczelny: Andrzej Dzięgielewski Adres wydawcy i redakcji: Parafia Rzymskokatolicka św. Marcina w Słupnie, ul. Kościelna 1, Słupno Kontakt: redakcja@swietymarcin.org.pl tel Druk: MKM Płock