Metodyka nauczania techniki i taktyki gry w unihokeja

Transkrypt

1 Metodyka nauczania techniki i taktyki gry w unihokeja Metodyka pracy szkoleniowo wychowawczej z dziećmi w zakresie gry zespołowej jaką jest unihokej, opiera się na ogólnych założeniach pedagogiki, fizjologii, psychologii i teorii wychowania fizycznego. Połączenie ogólnego przygotowania fizycznego ze sportową rywalizacją to główne zadanie w nauczaniu unihokeja. Wyniki treningowe w znacznej mierze powinny zależeć od stosowania odpowiednich, dostępnych dla poszczególnych grup wiekowych metod i środków wykorzystywanych w nauczaniu techniki i taktyki gry. W nauczaniu nowych elementów technicznych i taktycznych oraz w procesie doskonalenia umiejętności stosujemy następujące metody nauczania: - metodę syntetyczną polegającą na wyuczeniu ruchu w całości, - metodę analityczną polegającą na rozbijaniu całości ruchu na części składowe i nauczaniu ich osobno, a następnie łączeniu ich ponownie w całość, - metodę kompleksową polegającą na kombinacji wymienionych metod, przy czym dopuszczalna jest przewaga jednej z nich. W prowadzeniu zajęć lekcyjnych i treningowych należy uwzględnić różne formy nauczania: - zabawową, którą stosujemy w nauczaniu techniki gry, - ścisłą, którą stosujemy w nauczaniu techniki i taktyki gry, - fragmenty gry to ćwiczenia techniki i taktyki z dodaniem przeciwnika, przez co tworzymy warunki zbliżone do gry.

2 1. Metodyka nauczania elementów techniki gry. W nauczaniu techniki gry w unihokeja materiał możemy podzielić następująco: 1. Indywidualne poruszanie się zawodnika z kijem po boisku w ataku i obronie: a) postawa oraz sposoby trzymania kija; b) bieg przodem, tyłem; c) bieg ze zmianą tempa; d) bieg ze zmianą kierunku; e) starty; f) zatrzymania. 2. Podania i przyjęcia piłki kijem w miejscu i w ruchu. Gra o bandę. a) podania piłki w miejscu i w ruchu; b) dolne; c) górne; d) sytuacyjne; e) przyjęcia piłki; f) dolnej (łopatką kija, stopą podeszwą, wewnętrzną częścią stopy); g) górnej (nogą, klatką piersiową bez wyskoku). 3. Strzał: a) w miejscu; b) z zatrzymania; c) w biegu; d) rzut wolny; e) rzut karny; f) sytuacyjny. 4. Prowadzenie piłki: a) z boku; b) slalomem; c) ze zmianą tempa i kierunku biegu; d) z dryblingiem.

3 5. Zwody: a) ciałem: b) przodem; c) tyłem; d) z kijem i piłką: e) zamierzonym strzałem; f) zamierzonym podaniem. g) reagowanie na zwody przeciwnika: h) bez piłki; i) z piłką, W pracy przedstawiam wybrane elementy strzałów na bramkę, a mianowicie: - strzał w miejscu, - strzał w biegu, - rzut karny. 1. Szybko do celu (strzał z miejsca) Liczba uczestników dowolna. P r z y b o r y: kij do gry w unihokeja dla każdego uczestnika, minimum 5 piłek, bramka 60x90cm. U s t a w i e n i e: w odległości 5-8 kroków od bramki, na wyznaczonej linii ustawiamy piłki jedna obok drugiej w odległości od siebie o 0,5-1 kroku.

4 P r z e b i e g: przed zabawą prowadzący losuje kolejność prób uczestników. Pierwszy zawodnik podchodzi do piłek i na sygnał prowadzącego stara się w jak najkrótszym czasie, w dowolnej kolejności wykonać celne strzały na bramkę. Rywalizację wygrywa zawodnik, który w krótszym czasie zdobędzie najwięcej celnych bramek. Uwaga. Zabawę możemy przeprowadzać w rywalizacji drużynowej. 2. Strzał na bramkę z półobrotu Liczba uczestników: dowolna, parzysta. P r z y b o r y: kij i piłka do gry w unihokeja dla każdego uczestnika zabawy, bramka 60 x 90cm. U s t a w i e n i e: dwa rzędy na oznaczonej linii startu, w odległości od niej o 7-8 kroków druga linia półmetek, zespoły ustawione w odległości od siebie o 8-10 kroków. Na linii startu pomiędzy zawodnikami stoi bramka. P r z e b i e g: na sygnał prowadzącego pierwsi zawodnicy z rzędów wybiegają prowadząc piłkę kijem do linii półmetka, po jej przekroczeniu i półobrocie strzelają na bramkę. Punkt zdobywa zawodnik, który trafił do bramki. Następny zawodnik wybiega, gdy prowadzący poda sygnał startu. Wygrywa zespół, którego zawodnicy oddali więcej ilość celnych strzałów na bramkę.

5 3. Strzał do bramki (strzał z zatrzymania, lub z biegu) Liczba uczestników: dowolna, parzysta. P r z y b o r y: kij i piłka do gry w unihokeja dla każdego uczestnika zabawy, dwie bramki 60 x 90cm. U s t a w i e n i e: w dwóch rzędach na oznaczonej linii startu, w odległości 10 kroków od niej naprzeciw każdego z zespołów bramka, za nią wyznaczony sędzia (pomocnik), który liczy punkty celne bramki w drużynie. P r z e b i e g: na sygnał prowadzącego pierwszy zawodnik z każdego rzędu wybiega, prowadząc piłkę kijem i wykonuje dowolny strzał na bramkę. Sędzia liczy trafne strzały. Po niecelnym strzale zawodnik może powtórzyć go lub powrócić do rzędu, dając tym samym sygnał do biegu następnemu. Wygrywa zespół, który szybciej ukończył bieg i wykonał więcej trafnych strzałów na bramkę. 4. Wyścig slalomem ze strzałem na bramkę (strzał z biegu lub zatrzymania) Liczba uczestników: dowolna, parzysta. P r z y b o r y: kij i piłka do gry w unihokeja, 8 pachołków lub znaczników, 2 bramki 45 x 60 cm lub 60 x 90cm. U s t a w i e n i e: w dwóch rzędach na oznaczonej linii startu; w odległości 3-4 kroków od niej ustawione przed każdym zespołem po 4 znaczniki - w odstępach również 3-4 kroków; 4-5 kroków od ostatniego stoi bramka, za nią wyznaczony sędzia (pomocnik), liczący punkty. P r z e b i e g: na sygnał prowadzącego każdy pierwszy zawodnik z rzędu prowadzi piłkę slalomem pomiędzy pachołkami, po czym oddaje strzał na bramkę. Zawodnik, który pierwszy wykona zadanie, trafiając w bramkę uzyskuje dla swojego zespołu 2 pkt., drugi natomiast 1 pkt.. Za niecelny strzał punktów nie

6 przyznajemy. Na kolejny sygnał prowadzącego wybiega następna para zawodników. Wygrywa zespół, który zdobędzie większa liczbę punktów. 5. Traf w bramkę (strzał z zatrzymania) Liczba uczestników:dowolna, parzysta. P r z y b o r y: kije i piłki do gry w unihokeja w liczbie równej połowie uczestników, 2 bramki 60 x 90cm. U s t a w i e n i e: 4 rzędy w ustawieniu jak do sztafet wahadłowych, zespoły dzieli 10 kroków. w grupach stojących naprzeciwko siebie jedna połowa uczestników z piłkami, druga zaś z kijami, w połowie odległości pomiędzy zespołami ustawiono bramki, obok nich sędziowie (pomocnicy) liczący celne bramki dla rzędu. P r z e b i e g: na sygnał prowadzącego pierwsi zawodnicy z każdego rzędu wybiegają ze swojego rzędu. Zawodnicy z piłkami ustawiają je na podłożu, tak aby uczestnik z kijem mógł oddać trafny strzał na bramkę. Po wykonaniu zadania powracają do swoich rzędów, ustawiając się na końcu, dając jednocześnie sygnał startu następnemu zawodnikowi z grupy. Wyścig kończy się, gdy wszyscy wezmą w nim udział. Wygrywa zespół, który szybciej wykona zadanie, zdobywając więcej punktów. Zabawę powtarzamy, zmieniając role w zespołach. Prowadzenie piłki kijem

7 Szybkość gry oraz bezbłędna obrona i atak wymagają od zawodnika doskonałego opanowania prowadzenia piłki kijem. Prowadzenie piłki kijem stosowane jest w akcjach, często jako konfrontacja między atakującym i broniącym. Należy jednak zwrócić uwagę na to, że zbyt częste lub niewłaściwe prowadzenie piłki kijem wpływa niekorzystnie na przebieg gry, zwalnia jego tempo doprowadzając często do utraty piłki. W nauczaniu prowadzenia piłki kijem wyróżniamy: - prowadzenie piłki kijem z boku, - prowadzenie piłki kijem slalomem, - prowadzenie piłki kijem ze zmianą tempa i kierunku biegu, - prowadzenie piłki kijem dryblingiem. 1. Serek unihok Liczba uczestników: dowolna, parzysta. P r z y b o r y: kij do gry w unihokeja dla każdego uczestnika, 2-3 piłki mniej niż uczestników. U s t a w i e n i e: luźna gromadka, P r z e b i e g: uczestnicy poruszają się po całym boisku prowadząc piłki kijami, natomiast berkami są ci zawodnicy, którzy nie posiadają piłek, starają się zatem odebrać ją dowolnej osobie z grupy ćwiczących. Jeżeli się to uda, uczestnik, który stracił piłkę zostaje berkiem. 2. Berek unihok w trójkach Liczba uczestników:dowolna, parzysta. P r z y b o r y: kij do gry w unihokeja dla każdego uczestnika, 2 piłki na trójkę uczestników. U s t a w i e n i e: luźna gromadka w trójkach. P r z e b i eg: na sygnał prowadzącego ta osoba, która nie ma piłki, staje się berkiem i odbiera piłki pozostałej parze współćwiczących. Jeżeli się to uda, uczestnik, który stracił piłkę zostaje berkiem. 3. Kto nie ma piłki? Liczba uczestników: dowolna. P r z y b o r y: kij do gry w unihokeja dla każdego uczestnika, piłki w ilości o jedną mniej niż uczestników.

8 Ustawienie: w rozsypce. P r z e b i e g: każdy z uczestników porusza się w dowolnym kierunku po boisku, wymieniając piłkę z innymi ćwiczącymi. Gracz bez piłki stara się przejąć jedną z nich. Wygrywają te osoby, które najmniej razy zostały bez piłki. 4. Sztafeta z przekazywaniem piłki Liczba uczestników: dowolna, parzysta. P r z y b o r y: kij do gry w unihokeja dla każdego uczestnika, 2 piłki. U s t a w i e n i e: 4 rzędy naprzeciwko siebie, dwa zespoły z piłkami ustawione wg rysunku. P r z e b i e g: na sygnał prowadzącego z każdego rzędu wybiega pierwszy zawodnik. Ćwiczący z piłkami prowadzą je kijami do linii środkowej, tam przekazują je swoim współćwiczącym z rzędu przeciwnego, po czym powracają jak najszybciej do swojego rzędu. Wyścig kończy się gdy wszyscy wezmą w nim udział. Wygrywa zespół, który szybciej i dokładniej wykona zadanie.

9 5. Bieg rozstawny Liczba uczestników: dowolna, parzysta. P r z y b o r y: kij do gry w unihokeja dla każdego uczestnika, piłka na zespół. U s t a w i e n i e: między linią startu i mety ustawiamy w rzędach zawodników, w odstępach między sobą kroków. P r z e b i e g: na sygnał prowadzącego ostatni zawodnik z rzędu prowadzi piłkę kijem do poprzednika i przekazuje mu piłkę, uprawniając go tym samym do biegu z piłka sam pozostaje na miejscu kolegi. w ten sposób następuje zmiany zawodników do chwili, aż stojący na czele znajda się na mecie wraz z piłka. Wygrywa rząd, który szybciej i prawidłowo wykona bieg od linii startu do linii mety. 6. Prędzej dookoła Liczba uczestników: dowolna, parzysta. P r z y b o r y: kij i puka do gry w unihokeja dla każdego uczestnika. U s t a w i e n i e: dwa zespoły ustawione na obwodzie koła: jeden na jednej połowie, drugi na drugiej. Po odliczeniu zawodnicy w zespołach otrzymują numery.

10 P r z e b i e g: wywołany przez prowadzącego numer obiega swój rząd, starając się powrócić na swoje miejsce szybciej niż jego konkurent, prowadząc jednocześnie piłkę kijem. Punkt zdobywa drużyna, której zawodnik szybciej wykona zadanie.

11 2. Taktyka gry w unihokeja Taktyka wykorzystuje nabyte umiejętności techniczne, kondycyjne, psychiczne i wolicjonalne zawodników, tworząc indywidualne lub zespołowe sytuacje widowiska sportowego. Taktyka gry w unihokeja wymaga współdziałania całego zespołu lub jego części w szczególnych sytuacjach. Najważniejszą sprawą w jej nauczaniu jest podkreślanie korzyści wynikających ze wspólnego działania i współpracy, wyeliminowanie błędnych niejednokrotnie egoistycznych zagrań, które niweczą pracę i współdziałanie zespołu. Do głównych zadań taktycznych zespołu możemy zaliczyć: - przeprowadzenie skutecznego ataku, zakończonego celnym strzałem na bramkę, - przeciwdziałanie akcji ofensywnej przeciwnika, poprzez niedopuszczenie do strzału na bramkę. Dlatego możemy mówić o taktyce ataku i taktyce obrony. Taktyka ataku to umiejętność przeprowadzenia planowej akcji zakończonej strzałem na bramkę. Do indywidualnych zasad taktycznych należy zaliczyć: 1) grę piłką: a) wyjście do podania, b) uwalnianie się od przeciwnika w celu bezpiecznego przyjęcia piłki: - zabieganie, - minięcie zwodem, - dobiegnięcie z zasłoną, - obiegnięcie partnera. 2) poruszanie się po boisku: a) szerokie i głębokie ustawienie, b) unikanie zagęszczenia i grupowania się grających przy piłce, c) jasne oraz zrozumiałe zasady zmian pozycji w grze.

12 Wyróżniamy dwa systemy atakowania zespołowego: - atak szybki - atak pozycyjny Atak szybki: Podstawowym zadaniem ataku szybkiego jest kontratak, przeprowadzany najmniejszą ilością podań pomiędzy zawodnikami i zakończonym celnym strzałem na bramkę. Ten sposób atakowania polegający na wykorzystaniu zaskoczenia oraz przewagi liczebnej nad przeciwnikiem jest najprostszym i najskuteczniejszym sposobem atakowania. Szybkie wybiegnięcie w przód, pewne przyjęcie kijem, szybkie i dokładne podania oraz celny strzał to podstawowe elementy ataku szybkiego. Ćwiczenia w formie fragmentów gry: 1. Ćwiczący ustawieni jak na rys. Zawodnik pomocniczy, stojący przed zespołem A, wykonuje strzał na bramkę, który blokuje pierwszy zawodnik z drużyny A, podając ją do wybiegającego zawodnika z rzędu B, przeprowadzając akcję na bramkę. Ustawieni w rzędzie środkowym zawodnicy pełnią rolę obrońców starający się przejąć piłkę. 2. Ustawienie w czterech rzędach jak na rys. Pierwsza para ćwiczących ustawionych z prawej strony boiska przeprowadza atak szybki na bramkę, natomiast pierwsza para zawodników stojących po lewej stronie boiska spełnia rolę obrońców, starając się nie dopuścić do strzału na bramkę, Pomocnik oczekuje na zakończenie ataku z boku boiska, natychmiast po strzale na bramkę następuje atak dwójki z lewej połowy boiska, którzy do tej chwili pełnili rolę obrońców, wykonując analogiczne ćwiczenie jak poprzednia para. Dwójka ćwiczących, którzy ukończyli swoje zadanie

13 ustawiają się na końcu przeciwnych zespołów, w przypadku gdy obrońca przechwyci piłkę odrzuca ją na bok. Atak pozycyjny: Podstawowym celem jest uzyskanie dogodnej pozycji do oddania strzału na bramkę poprzez zagrania oraz sposób poruszania się zawodników. Akcja powinna być przeprowadzona w zmiennym tempie oraz z taką szybkością aby zmusić obrońców do popełnienia błędu. Ćwiczenia w formie fragmentów gry: 1. Zawodnicy ustawieni na obwodzie koła, w jego środku obrońca i środkowy. Środkowy stara się tak poruszać w kole aby wybiec przed obrońcę lub blisko niego aby móc wymienić podanie z jednym z zawodników stojących na jego obwodzie. 2. Ćwiczenie w czwórkach wg rys. Dwóch rozgrywających po wykonaniu kilku podań pomiędzy sobą podają piłkę do środkowego, który po przyjęciu piłki wykonuje zwód na obrońcy a następnie strzela na bramkę. 3. Ćwiczenie w trójkach. Jeden z rozgrywających podaje piłkę do środkowego, biegnie w kierunku bramki, otrzymuje piłkę od środkowego i jeszcze raz mu ją podaje, środkowy wykonuje strzał na bramkę. 4. Boisko podzielone na cztery pola o wymiarach 5x5m. Pola są ponumerowane od 1 do 4, w każdym z nich znajduje się para

14 zawodników z przeciwnych drużyn. Jeśli ćwiczący jednej z drużyn przeprowadzi piłkę kolejno przez wszystkie pola otrzymuje 1 pkt. Żaden z zawodników nie może wyjść poza swoje pole. Po wyjściu piłki na aut, grę rozpoczynamy w miejscu, w którym piłka opuściła pole gry. Taktyka obrony: Taktyką obrony nazywamy prowadzenie akcji, której celem jest zatrzymanie ataku drużyny przeciwnej prowadzącej do zdobycia piłki. Na etapie szkoły podstawowej w nauczaniu gry w unihokeja możemy mówić o obronie: indywidualnej oraz zespołowej. Obrona indywidualna Do podstawowych zasad obrony indywidualnej możemy zaliczyć: - umiejętność prawidłowego ustawienia się zawodnika broniącego, pomiędzy przeciwnikiem a bramka - zajmowanie pozycji pomiędzy bramką przeciwnikiem, którego kryjemy, a piłką, - ustawianie się i zagradzanie drogi przeciwnikowi na zewnątrz (do bandy) pola strzałów, w przypadku gdy istnieje zagrożenie strzałem, - nie pozwolić się minąć zawodnikowi zagrywającemu o bandę, - utrudniać przyjęcia i podania piłki, - blokować łopatkę kija przeciwnika od strony piłki przy: przyjęciu, podaniu i strzale, - obserwować poczynania przeciwnika w atakowaniu, przewidywać jego zagrania w celu przerwania akcji, nie reagować na zwody, - zmusić swoim postępowaniem przeciwnika do popełnienia błędu, - zmusić przeciwnika do długotrwałego prowadzenia piłki, starając się ją wygarnąć.

15 Obrona zespołowa: Punktem wyjścia w nauczaniu obrony jest obrona "każdy swego", Jak sama nazwa wskazuje polega ona na wprowadzeniu podczas akcji ofensywnej krycia obrońców przez tych samych zawodników atakujących. Zawodnik, który zapozna) się z regułami obrony "każdy swego", grający zgodnie z zasadami rzadziej stosuje niesportowe. Zagrania oraz faule. Jest ona niezbędna do opanowania w początkujących zespołach, gdyż zmusza do opanowania potrzebnych elementów indywidualnego krycia, które są nieodzowne w każdym systemie obronnym W szkole podstawowej, w zespołach początkujących proponuje się nauczanie następujących odmian obrony "każdy swego": - krycie luźne, polegające na niedopuszczenie do wykonania strzału na bramkę, poprzez wycofanie się na swoją część boiska organizując w ten sposób obronę, że krótko kryty jest zawodnik który jest w posiadaniu piłki; - krycie agresywne na całym boisku mające na celu likwidowanie akcji przeciwników poprzez uniemożliwienie rozegrania jej piłki. Stosuje się go przez krótki okres czasu, w ostatnich minutach spotkania, przy nierozstrzygniętym wyniku spotkania lub jeżeli przeciwnik prowadzi różnicą bramki.