Drodzy czytelnicy! w numerze: nasz fakultet. str. 12. str. 8. str. 5. str. 24. str. 26. I ci dalej?... kalendarium

Transkrypt

1

2

3 w numerze: I ci dalej?... kalendarium + dodatek dla studenta Serdeczne życzenia Życzenia dla J. E. ks. abpa M. Gołębiowskiego. Wytrwałości i cierpliwości Katarzyna Zamłynna Warto wiedzieć - O Eucharystii w życiu codziennym Małgorzata Stokłosa Nasz Doktor naszym Papieżem Katarzyna Zamłynna Na placu św. Piotra Magdalena Kucharska O życiu kogoś, kto kochał, zapominając o sobie Maria Koścista Nasz udział w XX Światowych Dniach Młodzieży Magdalena Ziętara i Janusz Drozd Wywiad... z uczestniczką XX ŚDM Marzena Ciszewska 69 akad. pielgrzymka na Jasną Górę Marzena Ciszewska Odznaczenie dla profesora Austriacki Krzyż Zasługi dla ks. prof. A. Kiełbasy Radek Michalski XXXV Dni Duszpasterskie Małgorzata Stokłosa List do Pana Boga mała L. On widział nas światłem świata i solą ziemi Ewelina Minge O czerwonym kapturku, złym kanarze i studencie Koti Tagdowisko próżności Anna Zarówna Syn marnotrawny Koti Studia podyplomowe na PWT Wracając z gór Wywiad z ks. Romanem E. Rogowskim Małgorzata Stokłosa Dar życia Katarzyna Zamłynna Święci - August Hlond Joanna Cisek Judaistyczne korzenie Eucharystii Ewelina Minge Oswoić śmierć Barbara Kubisiak str. 24 Drodzy czytelnicy! Przyszedł nowy rok akademicki wraz z którym ukazuje się ten inaugurujący go numer Naszego Fakultetu. Powstał on w wyniku pracy zmienionego składu redakcyjnego. Staraliśmy się by pismo to spełniało oczekiwania zarówno kadry profesorskiej, jak i grona studenckiego. Pragniemy, by Nasz Fakultet był naszym pismem, dlatego będziemy dążyć do tego, by każdy, kto szuka, kto pragnie rozwijać swoje choryzonty wiedzy i uczestniczyć w życiu uczelni, za której obraz każdy z nas jest odpowiedzialny, znalazł tu źródło siły ku doskonaleniu się, by piękniej uczestniczyć w realizacji swojego powołania. Już teraz dziękujemy, że obdarzono nas tak wielkim zaufaniem. Obiecujemy przekazywać najważniejsze informacje dotyczące Kościoła, jego działalności, a zwłaszcza tego, co dzieje się na naszej uczelni. Mamy nadzieję, że choć po części spełnimy Wasze oczekiwania. redakcja str. 5 str. 8 str. 12 str. 26 nasz fakultet Wydawca Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu. Rada programowa ks. prof. Józef Pater - rektor PWT, ks. prof. Piotr Liszka ks. dr hab. Andrzej Siemieniewski ks. lic. Andrzej Tomko. Opiekun numeru: dr Jan Wadowski Zespół redakcyjny: Małgorzata Stokłosa - red. naczelna (sentiero@wp.pl), Katarzyna Zamłynna - zast. red. naczelnej, Marzena Ciszewska - sekretarz, Kuba Łukowski - dział fotograficzny, Radek Michalski - dział fotograficzny, Magdalena Chłopek - dział graficzny, Ewelina Minge - redaktor, Alicja Marcyniak - korekta, Alicja Cabanek - korekta, Sebastian Knychas (skład komputerowy) Współpraca: mgr Grażyna Balkowska, Magdalena Kucharska, Maria Koścista, Magdalena Ziętara i Janusz Drozd, Roman Kubios, Anna Zarówna, Joanna Cisek, Barbara Kubisiak, Anna Doraczyńska. Adres redakcji pl. Katedralny 14, Wrocław, tel. (071) naszfakultet@op.pl. Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania tekstów i zmiany tytułów. Wszystkich chętnych do współpracy z naszym pismem zapraszamy na spotkania redakcji lub prosimy o składanie swoich propozycji oraz artykułów u dra Jana Wadowskiego, ul. Katedralna 9, Wrocław, pok. 11, tel

4 Aktualnoœci I co dalej?... KALENDA- PAŹDZIERNIK 3 - Początek zajęć na studiach dziennych 8 - Początek zajęć dydaktycznych na studiach zaocznych 8 - Początek zajęć na Podyplomowych Studiach Dziennikarskich 10 - Wykład i koncert artystyczny w ramach Wieczorów Tumskich 11 - UROCZYSTA INAUGURACJA ROKU AKADEMICKIEGO 2005/ Pielgrzymka młodziezy duchownej do Trzebnicy 15 - Pielgrzymka młodzieży do Trzebnicy 16 - Uroczystości Jadwiżańskie w Trzebnicy - Dzień Papieski XXVIII Dni Kultury Chrześcijańskiej we Wrocławiu pod hasłem Eucharystia źródłem jedności w naszych rodzinach i życiu społecznym 24 - Posiedzenie Rady Wydziału PWT we Wrocławiu g. 16: Inauguracyjne posiedzenie WTT w 440 rocznicę WSD we Wrocławiu 30 - Wykład i koncert artystyczny w ramach Wieczorów Tumskich - Requiem 31 X - Dzień rektorski (poniedziałek) LISTOPAD 2 - Dzień Zaduszny 3 - Zajęcia dydaktyczne 11 - Święto Niepodległości 15 - Święto Nauki Wrocławskiej XXI FORUM MŁODYCH - na PWT zajęcia - na Forum z ks. profesorem Sympozjum z okazji 10. rocz. śmierci Ks. Aleksandra Zienkiewicza 24 - Posiedzenie Wrocławskiego Towarzystwa Teologicznego g. 12: Wykład i koncert w ramach Wieczorów Tumskich - Dzień Żydowski 28 - Posiedzenie Rady Wydziału PWT we Wrocławiu g. 16,00 GRUDZIEŃ 3 - Św. Mikołaja w MWSD 7 - Sesja historyczna 8 - Uroczystość Niepok. Poczęcia NMP Imieniny Ks. abpa Mariana Gołębiewskiego - obłóczyny 12 - Posiedzenie Rady Wydziału PWT we Wrocławiu 14 - Egzamin ex universa theologia (bibl., dogm. 2 tezy) diakonów MWSD 15 - Posiedzenie Wrocławskiego Towarzystwa Teologicznego 17 - Koniec zajęć przed Bożym Narodz. i o godz. 15,00 Msza św. i opłatek (zaoczni) 20 - Posiedzenie Kolegium Rektorów w PWT (opłatek w MWSD) 21 - Wieczerza wigilijna w MWSD 22 - Urocz. opłatkowa dla młodzieży akad. PWT o g. 15,00 Msza św. w katedrze 22 XII-6 I - Ferie świąteczne 26 - Wykład i koncert artystyczny w ramach Wieczorów Tumskich Kolędy STYCZEŃ 6 - Opłatek nauczycieli akademickich uczelni wrocławskich w MWSD 7 - Początek zajęć dydaktycznych po feriach świątecznych dla zaocznych 9 - Początek zajęć dydaktycznych dla dziennych 20 - Posiedzenie Wrocławskiego Towarzystwa Teologicznego 21 - Po wykładach dla zaocznych koniec zajęć pierwszego semestru 23 - Posiedzenie Rady Wydziału PWT we Wrocławiu 23 I-07 II - Zimowa sesja egzaminacyjna 28 - Uroczystość św. Tomasza z Akwinu. Promocje doktorskie. Wręczenie dyplomów licencjackich i magisterskich 29 - Wykład i koncert artystyczny w ramach Wieczorów Tumskich LUTY 2 - Święto Ofiarowania Pańskiego, dzień osób życia konsekr Przerwa semestralna 13 - Początek zajęć dydaktycznych II semestru Sesja poprawkowa I semestru 27 - Posiedzenie Rady Wydziału PWT we Wrocławiu PAPIESKI WYDZIAŁ TEOLOGICZNY WARTO WIEDZIEĆ DZIEKANAT PWT, ul. Katedralna 9 Dni i godziny przyjęć: * Dziekanat dla studiów dziennych i licencjacko-doktoranckich poniedziałek, czwartek, piątek: wtorek: i sobota: i * Dziekanat dla studiów zaocznych i podyplomowych wtorek, czwartek, piątek: sobota: i * Kwestura oraz Dziekanat dla studiów podyplomowych z teologii i dziennikarskich, pok. 10 poniedziałek: i wtorek i środa: i piątek: sobota: i Rektor - ks. prof. PWT dr hab. Józef Pater wtorek: czwartek: Prorektor ds. studenckich - ks. dr hab. Włodzimierz Wołyniec piątek: sobota: Prorektor ds. naukowo-dydaktycznych - ks. prof. PWT dr hab. Wiesław Wenz poniedziałek: czwartek: BIBLIOTEKA, pl. Katedralny 14 WYPOŻYCZALNIA poniedziałek: i wtorek: i środa: nieczynna czwartek: i piątek: i sobota: i Zamówienia są realizowane w następnym dniu pracy wypożyczalni. CZYTELNIA GŁÓWNA poniedziałek: wtorek: środa: nieczynna czwartek: piątek: sobota: Przerwa obiadowa w godz CZYTELNIA CZASOPISM (w budynku PWT przy pl. Katedralnym 1) poniedziałek: nieczynna wtorek: środa: czwartek: piątek: sobota: Przerwa obiadowa w godz KATALOGI KARTKOWE - w godzinach otwarcia Wypożyczalni lub Czytelni Głównej. KATALOG CZASOPISM -znajduje się przy Czytelni czasopism. W dziale katalogów dostępna jest jego wersja komputerowa. 4

5 Aktualnoœci Serdeczne życzenia 31 sierpnia minęła 9-ta rocznica konsekracji J. E. ks. abpa M. Gołębiewskiego. Dziękując Bogu za tę piękną uroczystość na ręce Arcybiskupa wraz z bukietem modlitwy składamy życzenia: obfitych łask Bożych oraz owocnej pracy duszpasterskiej. I prosimy, by dalej prowadził nas Ksiądz drogą Mądrości i Miłości Bożej. Studenci PWT Wytrwałości i cierpliwości Wakacje, podobnie jak wszystko, co dobre, szybko się kończą i nikt, i nic nie jest w stanie tego zmienić. Tylko pojawia się pytanie: czy ten koniec może nieść ze sobą coś dobrego, czy będzie kładł kolejne kłody pod nasze i tak już zmęczone nogi? Nie zapominajmy jednak, że co nas nie zniszczy, to nas wzmocni i stawiajmy czoła nowym wyzwaniom. Nowym, bo jakby nie patrzeć, to każdy rok akademicki niesie ze sobą nowe doświadczenia. Nie ważne czy jest pierwszym, czy ostatnim. Nie łatwo być studentem pierwszego roku, bo dopiero co zmagaliście się z trudami matury, egzaminów wstępnych, a teraz przyszedł czas na kolejne zadania. Nowe miejsce, nowi ludzie, wykładowcy, przedmioty, egzotyczne języki obce to wszystko może niejednego przestraszyć. Ale nie taki diabeł straszny.... Najważniejsze, to podejść do wszystkiego z optymizmem. Zrozumieć, że każdy jest tylko człowiekiem i może popełniać błędy, a potem z uśmiechem na twarzy uczestniczyć w ciekawych wykładach, robić notatki i powoli przygotowywać się do zimowej sesji, dzięki której będzie można zaprezentować poziom swojej wiedzy i sprawić nim radość swoim wykładowcom i sobie. Potem jeszcze tylko letnia sesja i znów będą wakacje. A kiedy dopadnie was zwątpienie i bezradność: pamiętajcie, że wasi koledzy z drugiego roku i kolejnych lat też przez to przechodzili i przeżyli. Kolejne lata na Papieskim Wydziale Teologicznym również nie należą do łatwych. Na drugim roku zmagania z greką, która właściwie nie jest tak skomplikowana, jakby się wydawało. Na trzecim- wybór seminarium, które będzie nas przygotowywało i wspomagało w rozpoczęciu pisania pracy magisterskiej. Ostatnie dwa lata to dalsza walka z pisaniem i czas praktycznego wykorzystania zdobytych wiadomości w szkole. Kiedy już przejdziemy przez tą wyboistą drogę, otrzymamy upragniony tytuł Magistra Teologii, pojawi się pytanie: I co dalej? Praca, a może dalsze studia - bo przecież nie było tak źle! Wzloty i upadki, radości i smutki, złość i spokój, błądzenie i nadzieja to uczucia, które towarzyszą każdemu studentowi. Życie pełne jest pozytywnych, jak i negatywnych emocji. Jedne bez drugich istnieć nie mogą. Kiedy dzieje się coś złego, zawsze muszą przyjść dobre chwile. Zło zapominamy, a cieszymy się dobrem. Ponieważ wszyscy kroczymy tą sama drogą, pamiętajmy wzajemnie o sobie i pomagajmy tym, którzy tego wymagają, bo każdy z nas może być w potrzebie. Jako studenci Papieskiego Wydziału Teologicznego wspierajmy się! Życzymy Wszystkim Studentom wytrwałości w zdobywaniu wiedzy, radości z możliwości rozwoju intelektualnego i duchowego, kroczenia po drodze Prawdy oraz zawierania wielu ciekawych przyjaźni! Wykładowcom natomiast anielskiej cierpliwości (do nas), umiejętności owocnego przekazywania wiedzy, zrozumienia i odrobiny humoru, który też może dużo zdziałać. Katarzyna Zam³ynna fot. Małgorzata Stokłosa 5

6 Auktualnoœci WARTO WIEDZIEĆ O Eucharystii w życiu codzien- Ecclesia de Eucharistia vivit! Nie tylko Kościół - ten jeden, święty, powszechny i apostolski trwa dzięki Eucharystii, ponieważ to stwierdzenie obejmuje każdego, kto przez Chrzest św. został włączony i przynależy do tej wspólnoty. Bez Eucharystii nie ma bowiem nas i wtedy to, co nazywamy codziennością wypełnia pustka i robi się szaro. Tymczasem jako chrześcijanie powołani zostaliśmy, by głosić światu Dobrą Nowinę. Bez kolorów nie mamy szans w ewangelizacji, apostolstwie. Jezus ostrzegł nas: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie jedli Ciała Syna Człowieczego ani pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie (J 6, 53). Powinniśmy świecić Jego światłem, blaskiem życia wiecznego! Wtedy staniemy się czytelnym znakiem Jego obecności i miłości. Jak tego dokonać? Przede wszystkim musi być świadome uczestnictwo we Mszy św. Ale to nie wystarczy. Przyjrzyjmy się słowu, jakie Episkopat Polski skierował do wiernych na początku obchodów Roku Eucharystii: Podczas Eucharystii Chrystus wprowadza nas we wspólnotę ze Swoim Ojcem. To bliskie i serdeczne zjednoczenie z Bogiem nie jest w pełni możliwe bez troskliwego starania o prawdziwą jedność we wspólnocie, która gromadzi się na łamaniu chleba. Stąd udział w Eucharystii domaga się gotowości do przebaczenia i pojednania z braćmi i siostrami. W ten sposób komunia sakramentalna tworzy i pogłębia, a jeśli potrzeba również uzdrawia, nasze więzi z bliźnimi. Prawdziwe spotkanie z Chrystusem Panem we wspólnocie eucharystycznej budzi w sercu radość i przynagla do dzielenia się doświadczeniem wiary. Otrzymanego daru nie można zatrzymać tylko dla siebie. Dlatego każdy z nas, wsparty wymową i mądrością, obiecaną dzisiaj przez Jezusa, jest wezwany do dawania osobistego świadectwa i dzielenia się Ewangelią w swoim środowisku (por. Łk 21,15). Niech słowa Idźcie w pokoju Chrystusa, które słyszymy na zakończenie Mszy Świętej, Prawdziwe spotkanie z Chrystusem Panem we wspólnocie eucharystycznej budzi w sercu radość i przynagla do dzielenia się doświadczeniem wiary. Czy ci, których my spotykamy po opuszczeniu murów świątyni potrafią z naszych czynów, z naszych ust wyczytać ewangeliczne przesłanie? będą dla nas przypomnieniem tego zadania. Od zaangażowania w tę misję każdego z nas, uczestniczących w Eucharystii, tak bardzo zależy upragniona przemiana społeczności i kultury w duchu Ewangelii (fragm. Listu Episkopatu Polski na Rok Eucharystii). Potrzeba więc, by Eucharystia stała się centrum naszego życia. Bo nie tylko przeżywanie jest ważne. Trzeba jeszcze spojrzeć na to, co udaje się nam wynieść ze Mszy św., na to, w jaki sposób wykorzystujemy Boże dary podczas spotkań z innymi. Można trzymać pięknie złożone ręce, donośnym g ł o s e m śpiewać Psalmy i znać na pamięć wersety Ewangelii. Ważne jest również to, żeby po wyjściu z kościoła potrafić dostrzec Chrystusa w drugim człowieku, przebaczyć, jak przykazałnawet 77 razy, jeśli zajdzie potrzeba. Jan Paweł II w encyklice Ecclesia de Eucharistia pisze: Kontemplowanie Chrystusa zakłada umiejętność rozpoznawania Go, gdziekolwiek się objawia, obecny na różne sposoby Głoszenie śmierci Pana «aż nadejdzie» (1Kor 11, 26) zakłada, iż wszyscy uczestniczący w Eucharystii podejmą zadanie przemiany życia, aby w pewnym sensie stało się ono całe «eucharystyczne». Właśnie ten owoc polepszania egzystencji i zaangażowanie na rzecz przemiany świata zgodnie z Ewangelią, wyrażają aspekt eschatologiczny Ofiary eucharystycznej i całego życia chrześcijańskiego: «Przyjdź, Panie Jezu!» (Ap 22, 20). A ileż razy my, tak samo jak uczniowie w drodze do Emaus nie poznajmy Pana i ze smutkiem wyrzucamy, że spodziewaliśmy się właśnie spodziewaliśmy się! Zapominając, że to my zostaliśmy wsparci wymową i mądrością, że to my powinniśmy dawać świadectwo wiary. Radosne i pełne nadziei! Bo taka jest Dobra Nowina. W liście apostolskim Mane nobiscum, Domine czytamy: ( ) rozpoznawszy Pana, dwaj uczniowie z Emaus w tej samej godzinie wybrali się (Łk 24,33), aby przekazać to, co zobaczyli i usłyszeli. Rozpoznali Chrystusa przy łamaniu chleba i poszli natychmiast. Czy ci, których my spotykamy po opuszczeniu murów świątyni potrafią z naszych czynów, z naszych ust wy- 6

7 Aktualnoœci czytać ewangeliczne przesłanie? Zastanówmy się, czy potrafimy im przykładem swojego życia przekazać wiadomość, iż Pan rzeczywiście z m a r t w y c h w s t a ł i ukazał się nam, że uczestniczyliśmy w największym i najcenniejszym z możliwych darów, w tajemnicy światła. Katechizm Kościoła Katolickiego zwraca uwagę, że Eucharystia jest więc streszczeniem i podsumowaniem całej naszej wiary. Nasz sposób myślenia zgadza się z Eucharystią, a Eucharystia ze swej strony potwierdza nasz sposób myślenia. Nie można tego, co przeżywamy na Eucharystii oddzielać od codzienności. Mamy wspaniałą nauczycielkę, Maryję - «Niewiastę Eucharystii» w całym swoim życiu, która pokazuje, że jest to możliwe. W Eucharystii Kościół łączy się w pełni z Chrystusem i z Jego ofiarą, utożsamiając się z duchem Maryi. Jest to prawda, którą można zgłębić odczytując ponownie «Magnificat» w perspektywie eucharystycznej. Eucharystia jest bowiem, podobnie jak hymn Maryi, przede wszystkim uwielbieniem i dziękczynieniem.. Jeśli Magnificat wyraża duchowość Maryi, nic bardziej niż ta duchowość nie pomoże nam przeżywać tajemnicy eucharystycznej. Eucharystia została nam dana, ażeby całe nasze życie, podobnie jak życie Maryi, było jednym «magnificat»!. Powinniśmy się więc postarać, by wśród codziennych zadań i obowiązków było obecne to, co wynieśliśmy z Eucharystii. Chrystus, który karmi nas Swoim Ciałem i poi Swoją Krwią obdarowuje już na ziemi przedsmakiem przyszłej pełni. Jakże więc ubarwia naszą szarą codzienność, która nabiera kolorów, dzięki czemu stajemy się witrażem, przez który przebija blask wiecznej szczęśliwości. Pozostaje kwestia apostolstwa. Jak świadczyć innym o tym, co nas spotkało? Podpowiada nam Jan Paweł II: Program już istnieje: ten sam co zawsze, zawarty w Ewangelii i w żywej Tradycji. Jest on skupiony w istocie rzeczy wokół samego Chrystusa, którego mamy poznawać, kochać i naśladować, aby żyć w Nim życiem trynitarnym i z Nim przemieniać historię, aż osiągnie swą pełnię w niebieskim Jeruzalem». posłannictwo Kościoła nie polega tylko na przekazywaniu ludziom ewangelicznego orędzia Chrystusa i Jego łaski, ale także na przepajaniu i doskonaleniu duchem ewangelicznym porządku spraw doczesnych. Wypełnianie tego programu odnowionej gorliwości w życiu chrześcijańskim wiedzie przez Eucharystię. Każdy krok ku świętości, każde działanie podjęte dla realizacji misji Kościoła, każda realizacja programów duszpasterskich winny czerpać potrzebną siłę z tajemnicy eucharystycznej i ku niej się kierować jako do szczytu. W Eucharystii mamy Jezusa, Jego odkupieńczą ofiarę, mamy Jego zmartwychwstanie, mamy dar Ducha Świętego, mamy adorację, posłuszeństwo i umiłowanie Ojca. Ktoś zapyta: Po co głosić? Dlaczego nie wystarczą cytowane z pamięci wersety Ewangelii i uczestnictwo we Mszy św., ale potrzeba świadectwa codzienności? Sobór Watykański II w Dekrecie o apostolstwie świeckich (Apostolicam Actuositatem) naucza: Chrystusowe dzieło odkupienia, mające zasadniczo na celu zbawienie ludzi, obejmuje również odnowę całego porządku doczesnego. Stąd posłannictwo Kościoła nie polega tylko na przekazywaniu ludziom ewangelicznego orędzia Chrystusa i Jego łaski, ale także na przepajaniu i doskonaleniu duchem ewangelicznym porządku spraw doczesnych. Świeccy zatem wypełniając to posłannictwo Kościoła, prowadzą działalność apostolską zarówno w Kościele, jak i w świecie, tak w porządku duchowym, jak i doczesnym; chociaż się te porządki różnią, to jednak w jedynym planie Bożym są zespolone, że sam Bóg pragnie cały świat przekształcić w Chrystusie w nowe stworzenie, zaczątkowo już tu na ziemi, a w pełni w dniu ostatecznym... Sam przykład chrześcijańskiego życia i dobre uczynki spełniane w duchu nadprzyrodzonym mają już siłę pociągania ludzi do wiary i do Boga; Pan bowiem mówi: Tak niech świeci światłość wasza przed ludźmi, aby widzieli dobre wasze uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie (Mt 5,16). Pamiętajmy więc o tym, ponieważ biada nam, gdybyśmy nie głosili Ewangelii! Ma³gorzata Stok³osa 7

8 Wydarzenia Nasz Doktor naszym Papieżem! Dnia 2 kwietnia świat pogrążył się w żałobie. Śmierć Papieża Polaka wstrząsnęła niemal wszystkimi, zarówno wierzącymi jak i niewierzącymi. To ciekawe, że jeden człowiek potrafił zjednoczyć ludzkość całej Ziemi. Robił to przez całe życie i na zawsze pozostanie w naszych sercach. Ale czas, mimo wszelkich zdarzeń, płynie nieubłaganie. Aby coś nowego mogło się rozpocząć, coś innego musi się skończyć i tego porządku nikt i nic nie zmieni. Tak jak po każdym kolejnym papieżu i tym razem zebrało się grono kardynałów, z których miał zostać wybrany ten jeden. Po raz kolejny świat wstrzymał oddech. Zastanawiano się, który kandydat będzie najlepszy, czy będzie kontynuował linię nauki swego poprzednika, czy może przeprowadzi zmiany, czy będzie z Europy, czy z Ameryki, a może z Afryki. Najczęściej branym pod uwagę był kardynał Joseph Ratzinger. Często jednak powtarzano słowa, że ten kto wchodzi na konklawe papieżem, wychodzi z niego kardynałem z potwierdzeniem tych słów mieliśmy już wiele razy do czynienia. Wreszcie nadeszła ta wielka chwila, dnia 19 kwietnia, kiedy to z komina na Placu Św. Piotra uniósł się biały dym, a po kilku minutach rozległo się bicie dzwonów. Wszyscy zgromadzeni wierni, zarówno tam, jak i w domach przed telewizorami wiedzieli już, że jest kolejny następca Św. Piotra. Pozostawało pytanie: kto NIM jest? Odpowiedź wkrótce nadeszła. Padły słowa: Habemus papam! i po chwili na słynnym balkonie pojawił się kardynał Ratzinger, lecz już nie jako kardynał, ale nasz Ojciec Święty, który przyjął imię Benedykt XVI. Kardynał Joseph Ratzinger urodził się 16 kwietnia 1927 roku w Marktl w Górnej Bawarii. Był najmłodszym z trojga rodzeństwa. W domu rodzinnym uzyskał wychowanie w duchu głębokiej religijności i moralności. W 1944 roku został przymusowo wcielony do Wermachtu, a w 1945 internowany w obozie dla jeńców wojennych. Studiował filozofię i teologię w Monachium i Freising. Święcenia kapłańskie Dnia 27 X 2000 roku Kardynał Joseph Ratzinger otrzymał tytuł doktora honoris causa Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. przyjął 29 czerwca 1951, po czym kontynuował studia m. in. pod kierunkiem Romano Guardiniego. W 1953 obronił pracę doktorską na podstawie pracy: Lud Boży w nauce św. Augustyna o Kościele, a cztery lata później zdobył habilitację. W 1958 został wykładowcą dogmatyki i teologii fundamentalnej w Wyższej Szkole Filozoficzno - Teologicznej w Freising. W 1959 powołano go na uniwersytet w Bonn, następnie w Munster, potem do Tybingi i Ratyzbony. W marcu 1977 został arcybiskupem Monachium i Freisingu. 25 listopada 1981 z rąk Jana Pawła II otrzymał nominację na Prefekta Kongregacji ds. Nauki i Wiary oraz mianowanie na przewodniczącego Papieskiej Komisji Biblijnej i Międzynarodowej Komisji Teologicznej. Został także członkiem kilku Kongregacji Watykańskich i Rad Papieskich. Pełnił też wiele funkcji w Kurii Rzymskiej. Kardynał Ratzinger jest jednym z najwybitniejszych filozofów chrześcijańskich XX wieku. Nazywany jest największym teologiem wśród kardynałów i najwybitniejszym kardynałem wśród teologów. Jego prace naukowe obejmują głównie zagadnienia teologii dogmatycznej i fundamentalnej. Poza tym w skład jego dorobku naukowego wchodzą prace z zakresu liturgiki, teologii moralnej, teologii społecznej, teologii historii, z homiletyki. Szczególnie ciekawe są publikacje w formie tzw. rozmowy rzeki ( Sól ziemi czy Bóg i świat ), w których możemy zapoznać się z poglądami nowego Papieża. W obu pozycjach dialog z kardynałem przeprowadził niemiecki dziennikarz Peter Seewald. Bóg i świat to rozmowa poruszająca kluczowe sprawy dzisiejszego chrześcijaństwa i Kościoła, które stają wobec wielu wyzwań. Kardynał odpowiada na pytania dotyczące wiary, Benedykt XVI, Kolonia, nadziei, miłości, Boga i Jego Prawa, Syna Bożego Jezusa Chrystusa i Jego matki oraz człowieka i Kościoła. Czytając ową pozycje książkową możemy zauważyć, że kardynał ma świadomość problemów współczesnego świata, ludzkości i stara się ukazać właściwą drogę w ich rozwiązywaniu. 8

9 Wydarzenia Prace z zakresu teologii dogmatycznej dotyczą eklezjologii - refleksja dotycząca Kościoła stanowi wręcz pasję jego życia. Warto wspomnieć w tym miejscu Raport o stanie wiary - pozycję godną polecenia każdemu teologowi. Druga dziedzina to chrystologia. We wszystkich pracach chrystologicznych, jak i w Dominus Iesus odwołuje się do zasady, że zbawienie ludzkości dokonuje się przez Chrystusa i w Chrystusie. Poza tym, że jest autorem wielu ciekawych prac naukowych, sumiennie wykonywał swoje obowiązki związane z przyjętymi funkcjami. Udało mu się rozwiązać szereg problemów m.in. dotyczących homoseksualizmu, obrony życia, medytacji chrześcijańskich, komunii rozwiedzionych. Wypowiada się także w sprawach ekumenizmu. Dnia 27 X 2000 roku Kardynał Joseph Ratzinger otrzymał tytuł doktora honoris causa Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. Wraz z wyborem nowego Papieża, Kościół zyskał kolejnego Pasterza. Życzymy naszemu Ojcu Świętemu aby pełen Wiary, Nadziei i Miłości, w zdrowiu i pełni sił prowadził swoją owczarnię po ścieżkach Ojca Niebieskiego. Katarzyna Zam³ynna Na placu świętego PIOTRA Godzina zza chmur pojawiają się pierwsze promyki słońca. To będzie kolejny upalny dzień w Rzymie. Nasza pielgrzymka dochodzi już do barierek zamykających wejście na plac św. Piotra. Na razie nie ma prawie nikogo. Jakieś pojedyncze osoby, pierwsze zorganizowane grupy. Najwięcej widać polskich flag i żółtych, papieskich chorągiewek. Młodzież siada na ziemi, wprost na chodniku. Śpiewają i modlą się. Ktoś z polskiej pielgrzymki zainicjował piosenkę Barka. Zaraz dołączają się inne głosy, podchodzą Polacy z innych grup, wszyscy śpiewamy. Niektórzy mają łzy w oczach. Strażnicy i gwardziści uśmiechają się do nas, pytają czy jesteśmy z Polski. Gdy potwierdzamy, mówią, że cieszą się, że jesteśmy, mimo iż Jana Pawła II już nie ma na Watykanie. My przyszliśmy już do Benedykta XVI. Polacy witają nowego Papieża, Wreszcie wybija Gwardziści przesuwają barierki, pozwalają nam wejść na plac. Panuje ogólne podniecenie, udziela się atmosfera podekscytowania, napięcia. Siadamy w pierwszym rzędzie, za nami ludzie starają się dostać jak najbliżej, ale bez przepychania, wszystko dzieje się szybko, ale ma jakiś porządek, plan. Pierwsze sektory momentalnie zostają zajęte. Ludzie wyciągają śniadanie, którego nie zdążyli zjeść, inni modlą się na różańcu, jeszcze inni śpiewają. Czas mija bardzo szybko. Obserwujemy jak telewizja rozkłada sprzęt, jak pojawiają się pierwsi goście honorowi, pierwsi dostojnicy kościelni. Ludzie rozmawiają, zastanawiają się jak to będzie wyglądać, inni porównują atmosferę audiencji Jana Pawła II z tym co jest teraz. Szczególnie Polacy mówią ze smutkiem, że to już nie to samo, że to nie jest już nasz Ojciec Święty. Wreszcie jest godzina Wszyscy wstajemy, już widać Papieża. Ludzie zaczynają krzyczeć: Wiwat Benedykt XVI, powiewają żółte chorągiewki, widać różne flagi. Wszyscy biją brawo, uśmiechają się. Ci, którzy mówili, ze to już nie Jan Paweł II, teraz mają łzy w oczach, klaszczą. Papież jedzie tuż obok naszego sektora, podnosi rękę, błogosławi. Widzi uśmiechnięte twarze ludzi, którzy cieszą się, na jego widok. Na jego twarzy widać nieśmiały uśmiech, mija sektor, w którym powiewa wiele polskich flag. Na krótką chwilę widać niepewność na jego twarzy...ale już wybuchają okrzyki radości, brawa, ludzie krzyczą: Zapraszamy i Sto lat. Benedykt XVI podnosi rękę, błogosławi Polakom. Potem, w czasie przemówienia, pozdrowi nas w języku polskim, odwoła się do pamięci Jana Pawła II, do jego nauki. Znowu wybuchną brawa, popłynie pieśń 100 lat. Polacy witają nowego Papieża, uznają go za swojego. Z audiencji wychodzimy w milczeniu, na wielu twarzach widać uznają go za swojego. Z audiencji wychodzimy w milczeniu, na wielu twarzach widać łzy, przeżyte emocje. łzy, przeżyte emocje. Inni uśmiechają się, cieszą się, ze Papież powiedział kilka słów po polsku, zastanawiają się, kiedy przyjedzie do Polski. Wszyscy doświadczyliśmy w ciągu tych kilku godzin niesamowitego poczucia jedności, przynależności do jednego Kościoła. Smutno nam było, kiedy uświadamialiśmy sobie, ze już nie Jan Paweł II nas powita, ale jednocześnie dotarło do nas, że Benedykt XVI jest od tej pory głową Kościoła, jest naszym Pasterzem. Ten starszy ksiądz, z nieśmiałym uśmiechem i skromnym zachowaniem stał się Ojcem Świętym dla całego Kościoła, także Kościoła Polskiego. On jest następcą Jana Pawła II, on umie przez swoje zachowanie pociągnąć ludzi do siebie. Nie spontanicznością, radością, jak Karol Wojtyła, ale skromnością, miłością, której chce się uczyć. To nie będzie taki sam Papież, tamtego nigdy nie zapomnimy, ale po tej audiencji wiem, że w Kościele nie liczy się, z jakiego pochodzimy narodu, języka, ludu...od momentu wyboru, Benedykt XVI stał się ojcem nas wszystkich, tak jak kiedyś takim ojcem dla wszystkich był Jan Paweł II. Magdalena Kucharska Podyplomowe studia dziennikarskie. 9

10 Wydarzenia O życiu kogoś, kto K O C H A Ł zapominając o sobie Do Taizé Roger Schutz przyjechał 20 sierpnia 1940 roku, miał wtedy 25 lat. Był to czas wojny, ale w jego sercu żyło pragnienie komunii i pojednania, prostoty i dobroci serca. Zaczął pomagać uchodźcom, wśród których byli również Żydzi. Jesienią 1942 roku otrzymał wiadomość, że grozi mu niebezpieczeństwo, gdyż jego działalność została odkryta. Wtedy właśnie, pomimo strachu, postanowił pozostać na Wzgórzu. Przede wszystkim jednak powierzył swoje życie Bogu, mówiąc Mu tak. W listopadzie tegoż roku Roger pomagał przekroczyć granicę szwajcarską uciekinierowi ze strefy okupowanej i dotarł do Genewy. Tam otrzymał list od przyjaciela, który ostrzegał go, że po zajęciu przez Hitlerowców wolnej strefy, gestapo dwukrotnie przeprowadziło rewizje w jego domu. Brat powrócił do Taizé dopiero po wyzwoleniu Francji w roku 1944, jednak już nie sam, bo wraz z nim przybyli inni. Zaczęli wtedy w niedziele gościć u siebie niemieckich więźniów internowanych w obozie założonym w pobliżu Taizé. Na Wielkanoc 1949 roku pierwsi bracia złożyli swoje śluby wieczyste: życia w celibacie, wspólnocie dóbr i prostocie. Zimą podczas długich rekolekcji spędzonych w milczeniu, brat Roger napisał Regułę Taizé, w której określone zostały najważniesze elementy ż y c i a wspólnotowego. Wspólnota ta ma w swym założeniu budować codzienne pojednanie między chrześcijanami i między zwaśnionymi narodami, ma być zaczynem miłości, tak, by zgodnie ze słowami brata Rogera łagodność serca stała się konkretnym doświadczeniem, a miłość stanowiłaby centrum wszystkiego. Dlatego też już w latach pięćdziesiątych niektórzy spośród braci zaczęli wyjeżdżać w te części świata, gdzie głód i bieda wydaje się nie mieć końca. W ich sercach zrodziło się pragnienie, by tam nieść przesłanie pokoju, a żyjąc u boku tych, którzy cierpią - dzieci ulicy, umierających, ludzi wewnętrznie zranionych trudny przeżyciami, porzuceniem przez bliskich - dawać świadectwo miłości. Dzisiaj te małe wspólnoty braci, nazywane są fraterniami i znaleźć je można w Azji, Afryce i Ameryce Łacińskiej. Do Taizé już od wielu lat przyjeżdżają młodzi z różnych kontynentów. Przybywają w poszukiwaniu sensu życia i chcieliby w tym doświadczeniu wspólnego ze sobą przebywania, budowania relacji i trwania na modlitwie rzeczywiście odnajdywać i umacniać w swoich środowiskach więzi zaufania między ludźmi. Co więc ofiarowują im bracia? Bardzo proste przyjęcie, wspólną modlitwę trzy razy w ciągu dnia (rano, w południe i wieczorem) oraz wysłuchanie ich. Słuchamy ich nie po to, by im udzielać rad, lecz aby otworzyła się w nich droga zaufania mówił brat Roger. Już bowiem od początków istnienia wspólnoty w centrum każdego dnia w Taizé jest trzykrotna modlitwa. Tak realizowana jest reguła Taizé: Niech w twoim rozkładzie dnia pracę i odpoczynek ożywia słowo Boże. [...] Żeby twoja modlitwa była naprawdę modlitwą, trzeba żebyś doświadczał ciężkiej rzetelnej pracy. 10

11 Wydarzenia W Taizé w czasie modlitwy jest dużo śpiewu, który staje się jednym z najistotniejszych sposobów wyrażenia ciągłego poszukiwania bliskości Boga. Krótkie śpiewy powtarza się wiele razy, by szczególnie podkreślić medytacyjny charakter modlitwy. Te często zaledwie dwa wersety zawierają podstawową prawdę, która powtarzana jakby w nieskończoność, stopniowo przenika nasz rozum i serce. Proste śpiewy pozwalają później modlić się w samotności w każdej chwili, tak w dzień, jak i w nocy, a czasem nawet podczas pracy w cichości własnego serca. W centralnej zaś części każdej modlitwy jest niepowtarzalna chwila spotkania z Bogiem: dłuższy moment ciszy. On pozwala zrozumieć, że:... w głębi duszy każdego człowieka, poprzez Ducha Świętego, Chrystus modli się, nawet jeśli nie zdajemy sobie z tego sprawy. Bóg zawsze do nas Modlitwa trwała również w ten zwykły wtorkowy wieczór 16-tego sierpnia, który stał się szczególnym dniem. To właśnie wtedy Brat Roger został ugodzony nożem i wkrótce potem odszedł do wieczności. Jego śmierć w tych okolicznościach była szokiem dla wszystkich, nie brakowało łez. Ale tej nocy, pomimo zła, które się wydarzyło, w ludzkich sercach nadal trwało pragnienie Boga i modlitwy. O północy zabiły dzwony zapraszając wszystkich do kościoła na wspólną wyjątkową modlitwę, tak by nikt w tym czasie nie czuł się samotny i nie stracił nadziei, że dobroć, pokój serca i zaufanie są wciąż możliwe. Po raz drugi odczytano fragment o ośmiu błogosławieństwach, który zdawał się tak pięknie odnosić do życia brata Rogera. Potem śpiewy i osobista modlitwa trwały do wczesnych godzin rannych. Tydzień w Taizé pomiędzy dniem śmierci a pogrzebu był inny niż zawsze. Nie tylko dlatego, że trzeba było się przygotować na przyjęcie niewiadomej liczby pielgrzymów, zatem pracy było wiele, ale raczej dlatego, że ludzie w tym czasie nie chcieli być sami, szukali siebie nawzajem, otwierali swe serca i ręce gotowe by pomóc. Był to także czas modlitwy przy codziennie wystawianym ciele brata, które uderzało prostotą i sprawiało, że budziły się przebaczenie i pokój serca. Pokój i pojednanie, których niestrudzonym orędownikiem był brat Roger, są nadal obecne na Wzgórzu. Pomimo, iż jego już nie ma pośród nas w cielesnej postaci, to ufamy, że można go nazywać przyjacielem Boga. Tak pięknie oddaje to jedna z ikon znajdujących się w Kościele Pojednania, i która to znalazła się na trumnie naszego Brata. Życie w Taizé wygląda teraz tak samo, a jednak trochę inaczej. Miejsce brata Rogera zajął jego mówi, ale nigdy nie chce się narzucać, Jego głos jest delikatny, daje się usłyszeć w powiewie ciszy. Trwanie w ciszy w Jego obecności, by przyjąć Jego Ducha, to już jest modlitwa. Nie chodzi jednak o to, żeby przy pomocy wyszukanych metod, za wszelką cenę, dążyć do osiągnięcia wewnętrznej ciszy, która byłaby w nas jakąś pustką, lecz o to, by z dziecięcą ufnością pozwolić Chrystusowi w ciszy modlić się w nas. Wtedy któregoś dnia odkryjemy, że głębie osoby ludzkiej są zamieszkałe. następca- brat Alois, również pełen wewnętrznego pokoju i życzliwości. Także wokół niego, podczas modlitw, siadają dzieci, które błogosławi, i też się uśmiecha, i też jest gotów by wysłuchać tych, którzy po modlitwie wieczornej chcą z nim porozmawiać, podzielić się swoimi wątpliwościami. Zaś brat Roger pozostanie dla nas tym, który przez całe swe życie w konkretnych działaniach pragnął urzeczywistniać przypowieść o komunii i zawsze wskazywał, że : kiedy Kościół słucha, uzdrawia i jedna, wówczas staje się tym, czym jest w swoim najistotniejszym aspekcie: krystalicznie czystym odbiciem miłości. Maria Koœcista 11

12 Wydarzenia Nasz udział w XX ŚWIATOWYCH DNIACH MŁODZIEŻY Nasza pielgrzymka zaczęła się 11. sierpnia Na XX Światowe Dni Młodzieży pojechaliśmy jako 10-cio osobowa grupa. Naszym opiekunem była s. Elke Stein z Wrocławia, która z pochodzenia jest Niemką i w Kolonii odbywała swój postulat w Zgromadzeniu Sióstr Tercjarek. Nasz opiekun był więc jednocześnie naszym przewodnikiem. Przez pierwsze dni poznawaliśmy okolice i spotykaliśmy przyjaciół s. Elke. W Maria Laach odwiedziliśmy benedyktyna Lukasa, który jest artystą. Założył o pokój został zasztyletowany jeden z głównych jej orędowników: brat Roger z Taizé. W tramwajach i na ulicach ludzie śpiewali kanony i ocierali łzy. Nasze pierwsze spotkanie z papieżem miało miejsce nad Renem. Papież miał przepływać wzdłuż brzegu, na którym my oczekiwaliśmy go już od kilku godzin. Czas ten upłynął nam miło bawiąc się z różnymi grupami. My wymieniliśmy się drobnymi prezentami z Amerykanami, którzy kojarzyli Polskę z Janem Pawłem II i Krakowem. Papież w końcu się pojawił. Widzieliśmy go jak przepływał, potem oglądaliśmy Go na telebimie i słuchaliśmy tłumaczenia jego przemówienia. Otwórzcie na oścież Wasze serca Bogu, pozwólcie się zaskoczyć Chrystusowi nawoływał Benedykt XVI ze statku. W sobotę wyruszyliśmy na pole Maryi- Marienfeld, na którym miało się odbyć kolejne spotkanie z papieżem. Gdybyśmy wiedzieli, że do celu będziemy musieli pokonać ok. 15 km- zabralibyśmy ze sobą rowery, ale jakoś doszliśmy. Na miejscu była świetna organizacja. Rozmawialiśmy z wieloma ludźmi i pozbieraliśmy pamiątkowe podpisy osób z różnych kontynentów. Brakuje nam Australii, ale tam będziemy za trzy dom dla trudnej młodzieży. Wiele lat z nimi pracował. Dziś widać efekty jego pracy. Alkoholicy, kryminaliści założyli swoje osiedle i znają się jak rodzina. Zwiedziliśmy m.in.: Kolonie (katedrę, 12 romańskich kościołów, karmel w którym do dziś żyje siostra, która znała Teresę Benedyktę od Krzyża i byliśmy też w muzeach), Bonn, Akwizgran, Maria Laach (relikwie Krzyża Świętego z 500 roku). 18 sierpnia zaczęły się XX. Światowe Dni Młodzieży. Kolonia przez tydzień była bardzo kolorowa. Mieszały się ze sobą różne kolory flag i nacji. Międzynarodowym językiem był uśmiech. Kolejne grupy, które przybywały pod kolońską katedrę, witały się z już obecnymi wołając: Benedeto! lub John Paul. Ludzie, którzy widzieli się po raz pierwszy w życiu, witali się ze sobą tak serdecznie, jak gdyby byli przyjaciółmi od wielu lat. Z pewnością ta przyjacielska atmosfera była wynikiem obecności dwóch papieży i to nie tylko we wspomnianych już okrzykach czy ogromnych bilbordach, ale przede wszystkim w modlitwie dziękczynnej. Mieszkańcy Kolonii przyzwyczaili się do widoku jedzonego obiadu czy kolacji w tramwaju lub parku. Niewątpliwie młodych ludzi odmłodziło i rozweseliło miasto. Z naszej obecności cieszyli się też bezdomni, którzy otrzymywali jedzenie z logo Światowych Dni Młodzieży. Codziennie uczestniczyliśmy we Mszy Św. Nabożeństwa poranne mieliśmy w kościele parafialnym w Weiss, a po nich były katechezy w kościele pw. Św. Remigiusza w Sürth. Jedną z nich poprowadził bp Ignacy Dec. Te Światowe Dni Młodzieży były niezwykłe również z tego powodu, że wtedy gdy młodzież modliła się 12

13 Wydarzenia lata. Wieczorne czuwanie zaczęło się ok. 20:00. Tego wieczoru papież mówił do nas: Błogosławieni i święci byli osobami, które nie szukały z uporem własnego szczęścia, ale całkiem po prostu chciały uczynić dar z siebie, ponieważ dotarło do nich światło Chrystusa. Liturgia światła miała niecodzienny charakter. Argentyński kuglarz Paulo Ponce swoją żonglerką adorował krzyż i ikonę Maryi. Papież otrzymał światło przywiezione z Groty Betlejemskiej. Wkrótce całe pole oświetlone było małymi płomykami ognia. Nazajutrz uczestniczyliśmy we mszy papieskiej kończącej XX. Światowe Dni Młodzieży. Do domu zabraliśmy słowa Benedykta XVI: Pomóżcie ludziom odkrywać prawdziwą gwiazdę, która wskazuje drogę: Jezusa Chrystusa! My sami starajmy się Go poznawać coraz lepiej, aby móc w przekonywujący sposób prowadzić do Niego także innych. Magdalena Ziêtara i Janusz Drozd fot. Magdalena i Janusz W Y W I A D... Na początku sierpnia odbyły się XX Światowe Dni Młodzieży w Kolonii. Młodzi z całego świata przybyli do Niemiec, aby podzielić się ze sobą doświadczeniem wiary. Zaproszeni przez Jana Pawła II spotkali się z Benedyktem XVI. Rozmawiam z Karoliną uczestniczką tegorocznego spotkania młodych. Marzena: Dlaczego zdecydowałaś się na wyjazd do Kolonii? Karolina: Dlaczego się zdecydowałam? Na początku to wyglądało tak, że zależało mi na spotkaniu z Janem Pawłem II. Poza tym namawiała mnie do tego moja przyjaciółka, która była w Rzymie w 2000r. na Światowych Dniach Młodzieży. Może bardziej zachęcała mnie niż namawiała. M.: Które to Twoje Światowe Dni Młodzieży? K.: Pierwsze. M.: Jak spędzaliście czas przed spotkaniem z Benedyktem XVI na Marienfeld? K.: Pierwsze pięć dni spędziliśmy w diecezjach. My akurat byliśmy w Dortmundzie. Były to tzw. dni przygotowawcze. Spędzaliśmy czas głównie na wspólnych spotkaniach, na modlitwie, festiwalach, które miały miejsce w Dortmundzie czy też w stolicy diecezji Padeborn. Niemcy organizowali nam spotkania. Często było tak, że gospodarze, którzy nas gościli włączali się do nich. M.: Jakie wrażenie zrobiła na Tobie mozaika kulturowa? K.: Oczywiście niesamowite. Niezwykłe dla mnie było to, że tylu ludzi z tak różnych kultur spotkało się w jednym miejscu dla Jezusa. I tak, jak głosiło hasło Światowych Dni Młodzieży, by oddać Mu pokłon. M.: Co oznaczało hasło Przybyliśmy oddać Mu pokłon? K.: Chodzi oto, że my młodzi ludzie podążając wzorem Mędrców, chcemy iść do Jezusa, złożyć Mu hołd i dary. M.: Jak wpłynęły na Ciebie te dni? K.: Na pewno bardzo wzmocniły mnie w wierze. To mocne przeżycie, gdy spotyka się w jednym miejscu tylu ludzi, którzy wierzą w Boga i dzielą się z tobą tą wiarą. M.: Czy patrząc na młody Kościół rodzi się w człowieku nadzieja? K.: Duża nadzieja rodzi się widząc, że jest tylu młodych ludzi i to, co mają najlepszego, swoją energię chcą ofiarować światu. M.: Będąc w Kolonii miałaś okazję przebywać wśród wielu młodych ludzi nie tylko z Polski, czy zgadzasz się ze stwierdzeniem, że jest to pokolenie Jana Pawła II? K.: Myślę, że tak. W rozmowach z innymi ludźmi z różnych krajów pojawiał się temat Jana Pawła II, jego nauczania. M.: Jak wyrażaliście pamięć o Janie Pawle II? K.: Dla mnie osobiście wzruszającym momentem, były spotkania przed mozaiką z Janem Pawłem II, wiszącą na ścianie budynku przed katedrą. Tam codziennie spotykali się przede wszystkim Polacy, ale nie tylko, też młodzi z innych państw, aby modlić się o beatyfikację Jana Pawła II. Sam Benedykt XVI wielokrotnie wspominał swojego poprzednika. M.: Jak radziłaś sobie z barierą językową? K.: To było wspaniałe (śmiech). Jak to było? Głównie posługiwałam się niemieckim, na ile mogłam angielskim. Jak wiadomo, jeżeli już nic nie pomaga to można posługiwać się rękami i to też pomagało. M.: Jak porozumiewała się młodzież pomimo różnic językowych? K.: To jeszcze jedna rzecz, która mnie zadziwiała. Pomimo barier językowych młodzi potrafią się porozumieć. M.: Jak oceniasz organizację? K.: Ogólnie organizacja była dobra. No chociaż kilka razy zdarzało się tak, że pojawiały się problemy szczególnie jeśli chodzi o komunikację. M.: Przy takiej dużej ilości osób to chyba nieuniknione. K.: Czasami też miało się wrażenie, że znajdujemy się w najbardziej strzeżonym miejscu na świecie. Helikoptery i wojsko aż mnie to czasami przerażało. Duża wdzięczność należy się tym, którzy nas przyjęli do swoich domów. Ja miałam wrażenie, że jesteśmy szczególnie traktowani jako Polacy. M.: Co utkwiło Ci szczególnie w pamięci? K.: Trudno jest wychwycić jeden moment. Całe spotkanie było niesamowitym przeżyciem. Myślę jednak, że Msza św. z papieżem najbardziej utkwiła mi w pamięci. No i homilia, znalazłam w niej bardzo wiele słów, które do mnie osobiście trafiły, które dotyczą mojego życia. M.: Jakie wrażenie zrobił na Tobie Benedykt XVI? K.: Jakie zrobił na mnie wrażenie? Bardzo dobre. Choć z pewnością był to dla niego trudny czas. To jego pierwsze spotkanie z tyloma tysiącami młodych ludzi oraz pierwsza pielgrzymka do ojczyzny po objęciu Stolicy św. Piotra. Trafiła do mnie, jak zaznaczyłam wcześniej, jego homilia. Podoba mi się również, że tak, jak Jan Paweł II pokłada dużo nadziei w młodych ludziach. M.: Czy myślisz, że takie spotkania pomagają młodym w kształtowaniu siebie i swojej przyszłości? K.: Jak najbardziej. Co im pomaga? Świadectwo, jakie dają sobie nawzajem. Tak, bo to jest ważne w dzisiejszym świecie. Otwartość, świadectwo i jeszcze raz otwartość. M.: Czy zachęciłabyś innych do wyjazdu na Światowe Dni Młodzieży? K.: Tak. Chciałabym pojechać na następne, które odbędą się w Sydney. Są już parafie, które przygotowują się do tych uroczystości. Marzena Ciszewska 13

14 Wydarzenia 69 AKADEMICKA PIELGDZYMKA Poranek był zimny, a niebo zasnuło się chmurami w odcieniach szarości.. od czasu do czasu witając wychodzących z domów kroplą deszczu. Nasza grupa umówiła się pod wrocławskim seminarium, aby stamtąd wyjechać do Częstochowy. Było nas dziewięć osób w tym sześć dziewcząt, Ksiądz Prorektor Włodzimierz Wołyniec, kleryk-wspaniały kierowca i kolega z roku. O umówionej porze zajechał biały bus- nasz środek transportu. Jeszcze tylko sztandar Papieskiego Wydziału Teologicznego i jesteśmy gotowi do drogi. Minęła nam ona spokojnie i bez żadnych większych trudności. Jako dobrzy pasażerowie nie domagaliśmy się postoju od naszego kierowcy. Gdy zajechaliśmy na miejsce- jak we Wrocławiu, także i w Częstochowie pogoda nie pokazała swoich dobrych stron. Ale jeden ksiądz zauważył, iż: popadało ze względu na obecnych strażaków, którzy w tym dniu także odwiedzili Jasną Górę. Celem naszej podróży była Pielgrzymka Duszpasterstw Akademic- 14 kich. Tematem przewodnim tegorocznego spotkania młodych adeptów wyższych uczelni były słowa W poszukiwaniu mądrości. Od razu po przyjeździe udaliśmy się do kaplicy św. Józefa, gdzie miało miejsce uroczyste rozpoczęcie. Pomimo dużego tłumu udało się nam znaleźć wolne miejsca. Rozpoczęliśmy od wysłuchania wykładu ks. Michała Muszyńskiego pt.: Co to znaczy być mądrym według Biblii?. Podając za księgami mądrościowymi: mądrość to umiejętność dobrego życia. Jest ona czymś innym od rozumu. To zdolność przyjęcia woli Boga prowadzi do mądrości. A Bóg o b j a w i a Swoją wolę na Górze Synaj dając dziesięć przykazań (przykazania miłości Boga i bliźniego). Jej początkiem jest bojaźń Pańska, druga strona pokory. Chrześcijaństwo jest spotkaniem z Jezusem, codziennie gotowym, by nas ratować. Na miejsce spotkania wyznaczył Kościół, w którym Jego wizerunek na krzyżu przypomina, że Bóg kocha każdego z nas. Jesteśmy ciągle zapraszani do komunii z Jezusem i do powstawania! Później odbyły się spotkania dyskusyjne z prelegentami: Mądrość w zdobywaniu wiedzy, Jak troszczyć się o życie duchowe, Jak doskonalić się przez pracę, O mądrym myśleniu i działaniu w życiu publicznym. Każdy mógł znaleźć tu coś dla siebie.. Większa część naszej grupy zdecydowała się na wykład ojca Leona Knabita: o życiu duchowym. Ojciec Leon mówił o życiu duchowym i wyborze drogi życiowej. Jego przemówienie przeplatane było dowcipami, żartami, pojawiła się nawet piosenka. Reszta grupy udała się na wykład księdza Jerzego Szymika, skuszona tytułem prelekcji zawierającym w sobie słowa mądrość i wiedza. Ksiądz Szymik mile nas, studentów teologii, zaskoczył. Posiłkował się bowiem, aby wyjaśnić zagadnienie teologii jako mądrości. Mówił m.in., że: sztuczna jest przepaść między wiedzą a mądrością, choć różnią się one między sobą. Mądrość widzi szerzej i jest zawsze pokorna, jest ona celem uprawiania teologii. Pokuszę się nawet o krótkie zacytowanie tego wyjaśnienia: mądrość nie tylko wie, ale wie po co wie i co zrobić z tym, co wie. Teologia nie jest samą wiedzą, musi być też mądrością. Nieusuwalnym elementem prawdziwej mądrości jest świętość. Dobra teologia prowadzi od wiedzy do mądrości, dokonuje się przez Ducha Świętego. Po uczcie intelektualnej udaliśmy się na dłuższą chwilę odpoczynku, którą nasza grupa wykorzystała na posiłek (podejrzewam, że inni uczynili podobnie). Po krótkiej sjeście udaliśmy się na ucztę duchową. Bezpośrednio po Mszy świętej odprawianej w kaplicy Cudownego Obrazu poszliśmy na parking, skąd wzięliśmy sztandar PWT i szarfy. Dalsza część uroczystości miała odbywać się w Częstochowskiej Katedrze. Po litanii do Sedes Sapienthiae i przemówieniu biskupa Edwarda Dajczaka nastąpiło uroczyste wejście pocztów sztandarowych oraz rektorów i prorektorów wyższych uczelni. Kiedy wszyscy zajęli swoje miejsca, swój występ rozpoczął Stanisław Sojka, śpiewając Tryptyk rzymski. Był to ostatni punkt uroczystości w katedrze. Po koncercie procesja udała się na Jasna Górę, gdzie poczty sztandarowe i reprezentacje uczelni oddały pokłon Jasnogórskiej Pani. Na czele procesji znajdował się oczywiście obraz Matki Bożej Stolicy Mądrości. Krocząc Alejami NMP poruszaliśmy się wolno, rozważając chwalebne tajemnice różańca. Niestety na nocne czuwanie nie mogliśmy już zostać, gdyż czekał nas powrót do domu. W czasie tej jazdy niektórzy spali, inni kierowali, jeszcze inni, rozbudzeni przez mądrość, rozpoczęli dyskusje na tematy budzące ich ciekawość. Marzena Ciszewska

15 Wydarzenia profesora O d z n a c z e n i e d l a Prezydent Austrii Heinz Fischer nadał księdzu profesorowi Antoniemu Kiełbasie SDS, wykładowcy m. in. Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, Austriacki Krzyż Zasługi dla Nauki i Kultury. Naukowiec został nim udekorowany w ambasadzie austriackiej we Wrocławiu 24 maja przez szefa placówki dyplomatycznej Georga Weissa. W uzasadnieniu nadania odznaczenia podano działania na płaszczyźnie naukowej prowadzone przez ks. A. Kiełbasę na rzecz zbliżenia Polski i Austrii. Polska i Polacy są związani z Austriakami mówił Wyróżniony - jako historyk jestem zachwycony tym co Austria zrobiła również we współpracy z Polską, a Austriakom tłumaczę jak wiele zawdzięczają Polsce. Zdaniem Księdza profesora najlepszym tego przykładem jest Wiktoria Wiedeńska. Ks. A. Kiełbasa, oprócz zajęć na PWT prowadzi wykłady z historii Towarzystwa Księży Salwatorianów i historii Kościoła w seminarium w Bagnie. Na arenie międzynarodowej znany jest jako współzałożyciel i aktywny członek Międzynarodowej Komisji Historycznej Towarzystwa. Drugą szczególną płaszczyzną badań naukowych ks. Profesora jest życie i działalność św. Jadwigi oraz badania z zakresu życia Kościoła na Śląsku. fot. Radek Michalski XXXV Wrocławskie Dni Duszpasterskie XXXV Wrocławskie Dni Duszpasterskie przypomniały i podkreśliły ogromne dziedzictwo Metropolii Wrocławskiej, która w tym roku obchodzi jubileusz swojego 75-lecia. Podkreślono też, że polska organizacja kościelna istnieje we Wrocławiu i na Dolnym Śląsku już 60 lat. Cykl obchodów rozpoczęła uroczysta Msza św. w Katedrze pw św. Jana Chrzciciela. Przez trzy dni prowadzone były interesujące wykłady i konwersacje, ze znakomitymi prelegentami. Zauważono, że istnieje wielkie niebezpieczeństwo roztrwonienia religijnego dziedzictwa. Abp. Marian Gołębiewski podkreślił, że obchodzone rocznice mają nie tylko charakter jubileuszowy, ale również społeczny (narodowy) i polityczny. Zaznaczył, że Kościół stoi na mocnych fundamentach, ponieważ jest on osadzony w historii, ale takiej, która jest prawdziwa. Nie można bowiem zacierać prawdy historycznej, bo nawet gdybyśmy ją zabetonowali, to ona i tak wyjdzie na wierzch. Należy kierować się prawdą, bo ona wyzwala. Ma³gorzata Stok³osa fot. Radek Michalski Radek Michalski

16 Refleksje l i s t d o Pana Klęczę przed Tobą w pustych ścianach mojego domu. Snuje się dokoła ciemność nocy. Tonę we łzach. Jest mi niewypowiedzianie przykro, za to, co mówiłam do Ciebie i o Tobie przed kilkoma miesiącami. Milczałeś cierpliwie i wytrwale czekałeś na mój powrót, jak miłosierny ojciec z Twojej przypowieści wypatrując ukochanego dziecka. Moja mama jest teraz w szpitalu. Jest chora nieuleczalnie. Może uda jej się jeszcze do Ciebie wrócić i zjednoczyć się z Tobą, by móc dostąpić Twojej łaski wiecznego życia. Mam taką gorącą nadzieję. Przeżyła znacznie więcej ode mnie. Również miała trudne dzieciństwo. Niełatwo być niechcianym dzieckiem... Teraz ją rozumiem. Teraz rozumiem bardzo wiele rzeczy. Jak to się stało, że weszłam do tego kościoła po ostatniej dyskotece? Zza krat frontowych drzwi dostrzegłam czerwone światełko w prezbiterium. Wiedziałam co oznacza, a Ty wiedziałeś jak bardzo za Tobą tęskniłam. Nic nie mówiłam. Przyszedłeś delikatnie w Duchu Świętym i wypełniłeś mnie ciepłym uczuciem nie do opisania. Kolana same się ugięły pode mną, a łzy popłynęły strumieniem na zimną posadzkę. I nie odeszłam stamtąd tak łatwo. Przylgnąłeś do mnie w radosnym uścisku, jak szczęśliwy ojciec do marnotrawnego syna. Pozwoliłeś mi poczekać na pierwszą Eucharystię. Nie wykręcałam się; obolała na duchu i osłabła z głodu miłości podeszłam do konfesjonału. Sam posadziłeś w nim tego spowiednika, prawda? Miał taki ciepły i serdeczny głos. Wysłuchał mnie uważnie i wlał we mnie tyle nadziei, że podchodząc później do Komunii chciałam tańczyć i płakać jednocześnie. Nie umiałam się modlić, a jednak Siedziałam tego ranka bardzo długo w kościele, oddając Ci moje małe serce, a w nim serdeczne wzruszenie, zachwyt i radość. Świat zmienił kolory. Niby nic. Ci sami znajomi, ten sam dom, to samo miasto, a życie - jakby zupełnie inne. Problemy nie ustały, nie prysły wcale jak bańka mydlana. Przeciwnie, chyba nawet narosły, gdyż nie jest mi wcale tak łatwo reagować na codzienne trudności inaczej jak dotąd: bez gniewu, przykrych słów i złego osądu. Jestem jednak z Tobą Panie, i nie ma innej drogi jak Twoja Miłość. To do Niej tęskniłam całe życie, to Jej szukałam, a Ona szukała mnie... Teraz wiem, że w konkretnym celu natchnąłeś mamę, by postarała się o mój chrzest i o to, bym poszła do pierwszej Komunii Św. Bierzmowanie, choć przyjęłam pod presją otoczenia kolegów i koleżanek w szkole, pamiętam jednak jako szczególne doświadczenie. Walczyłeś o mnie na wiele różnych sposobów, tylko ja nie chciałam Cię dostrzec ani otworzyć się na Ciebie. Postawiłeś obok mnie wiele cudownych osób... moją przyjaciółkę, która mnie wspierała i podtrzymywała gdy było ciężko; katechetę, który wyjaśniał mi wiele ważnych spraw, a które teraz zaczynam pojmować; tę siostrę zakonną którą spotkałam na ulicy pewnego upalnego dnia, a która omdlała przy mnie i gdy czekałyśmy na karetkę mówiła mi o Tobie serdecznie i ciepło. Zupełnie jakby Twoją Miłość, której nie pojmowałam, miała wyrytą głęboko na sercu. Wiele było takich drobnych i większych epizodów w moim życiu, z których teraz odczytuję, jak bardzo o mnie walczyłeś. Jak starałeś się dotrzeć do mojego poranionego serca i powiedzieć mi, że bardzo mnie kochasz. Ludzie, którzy mnie otaczają są również poranieni w ten czy inny sposób. Jeszcze Cię może nie odnaleźli, nie poznali, nie odpowiedzieli na Twoją Miłość... Miłość całkowitą, bo aż po Krzyż. Każdy ma swoją historię życia. Od dziś jednak, moim życiem jesteś Ty, mój Panie. Pozwól mi proszę tak klęczeć w moim ciemnym mieszkaniu i cicho trwać przy Tobie, tak, jak Ty dotąd trwałeś przy mnie. Dziękuję Ci. ma³a L. 16

17 Refleksje ON widział nas i solą ziemi Data 2 kwietnia 2005 roku wpisała się w pamięć świata bardzo mocno. Niedługo po wielkim i pełnym bólu pożegnaniu Jana Pawła II, dało się słyszeć wyraźnie o tzw. Pokoleniu JP2. Czy był to zryw uśpionych moralnie narodów, który znikł tak szybko, jak powstał, czy jest to może trwałe zjawisko kulturowe, wyrosłe w sercach tych, którzy wychowywali się przez 26 lat na nauce Wielkiego Papieża? Od początku pojawienia się pojęcia JP2, narodziły się różne głosy w tej sprawie. Jedne twierdziły, iż jest ono wytwarzane nieco na siłę. Ot, zryw, jaki pojawia się w historii nie często. Co bardziej optymistyczni śmią twierdzić, że jest on czymś wyrosłym w samych korzeniach nauki Jana Pawła II, toteż tak samo trwałym jak ona. Inne głosy z umiarkowaniem stwierdzały, że pokolenie JP2 musi się dopiero wydarzyć, gdyż jego rozpoznanie jest podobne do pokolenia roku 68, które mówiło o sobie dzieci kwiaty, dopiero w momencie, gdy założyło garnitury i usiadło przy kawie. Czy takim zwrotnym ale nagłym momentem ujawnienia się JP2 była śmierć Papieża? Czy może pokolenie to istniało wcześniej, wśród ludzi wiwatujących Papieżowi na pielgrzymkach, spotkaniach, śpiewających Abba Ojcze lub Barkę, roniących łzy radości i wzruszenia na jego widok, oraz pilnie go słuchających? Nie da się ukryć, że dla ogromnej rzeszy ludzi Jan Paweł II był ojcem, przewodnikiem i towarzyszem ich codziennych spraw oraz podejmowanych decyzji. Był autorytetem, punktem odniesienia i strażnikiem człowieczeństwa, którego każdy chciałby bronić. Tym bardziej jest kimś takim teraz, gdy po jego stracie, w sercach tysięcy ludzi obudziło się ponaglające wezwanie do studiowania jego nauki, zrozumienia jego wezwania, apeli, jego osobistego świadectwa prawdy i nadziei. Z socjologicznego punktu widzenia: analizy i prognozy JP2 nie są jednak zbyt optymistyczne. Wielu, którzy w pierwszych dniach kwietnia tego roku dołączyli do zamanifestowania swojego przywiązania do Papieża, tak naprawdę nie miało pojęcia o tym kim on był i co zdziałał, nie wspominając już o prawdach chrześcijańskiej nauki. Szeregi tych, którzy uważali się za pokolenie JP2 stwierdzali wprost, iż atmosfera tych dni wymuszała wręcz zachowanie uczestniczenia w tym, co działo się dookoła. Zapalone świece pod pomnikami, czuwania modlitewne, msze święte, w których uczestniczyły całe klasy szkolne, podczas gdy wcześniej na katechezę przychodziła garstka osób. Nagły zryw w sercach wielu młodych Polaków, był wynikiem społecznej solidarności, powiedzmy szczerze, do której tak nie trudno naszemu narodowi w chwilach podniosłych wydarzeń. Przyznać jednak trzeba, iż wywołana sytuacja zadała kłam przekonaniom, że nasza młodzież jest zblazowana, bierna i nie potrafi współdziałać. Tak czy inaczej: przed generacją JP2 stoi wiele szczytnych wymagań. Należałoby się zastanowić, jak dotrzeć do ludzi z Dobrą Nowiną i nauką Kościoła. Jan Paweł II tak często i gorąco mówił o nowej wiośnie Kościoła, a młodym powtarzał słowa: musicie od siebie wymagać!. Wiemy dobrze, że nie był to przesycony optymizm, lecz świadomy wybór nadziei. Bowiem w pałającym sercu można i należy wypatrywać reformacji Kościoła. Czy więc Pokolenie JP2 jest zapowiedzią wiosny Kościoła? Ewelina Minge

18 Oczami studenta Prezentacja prac studentów podyplomowych studiów dziennikarskich, pisanych pod kierunkiem pani mgr. Grażyny Balkowskiej O czerwonym kapturku, złym kanarze i studencie Ludzie są dziwni. Czasem bardzo trudno znaleźć różnice między nami a zwierzętami. W sytuacjach kryzysowych jesteśmy zdolni wykazać się maksymalną głupotą lub wrodzonym instynktem samozachowawczym. Nie rozumiem skąd etykietka najinteligentniejszego gatunku na ziemi. Co decyduje o umieszczaniu nas w hierarchii stworzeń wyżej od tchórzofretek?... Chyba tylko nasz PESEL i NIP... Może wyjaśnię skąd takie wnioski. Od prawie sześciu miesięcy pracuję jako kontroler w Zarządzie Dróg i Komunikacji we Wrocławiu. Spotykam się tam z najróżniejszymi typami ludzi. Krótko mówiąc, można wyróżnić dwa typy ludzi korzystających z komunikacji miejskiej: pasażerowie, czyli osoby posiadające bilet i tzw. lamusy, czyli cała reszta jeżdząca na gapę. Ci dzielą się na kilka podtypów, z których każdy posiada specyficzne cechy wyglądu i odmienny sposób reakcji na wrednych kanarów po zawodówce (!). Są to kolejno: pasażer, płatnik, bezrobotny, zus, czerwony kapturek, zapominajka, kolekcjonerka, biedny student oraz student prawa (!). Wszyscy oprócz pasażera mają wspólną właściwość: brak biletu. Ale może po kolei... Należałoby wyjaśnić, kto jest kim w tym kanarowskim słowniczku. Pasażer to osoba z ważnym biletem, najczęściej: matka dwójki dzieci, ambitny student pierwszego roku lub po prostu porządny obywatel, czyli tzw. biały kruk. Płatnik to osoba nie posiadająca biletu, doznająca szoku na widok kontrolera. Taki osobnik nie ma żadnych cech szczególnych, poza łzami w oczach i wzrokiem desperacko poszukującym drogi ucieczki. Bezrobotny to chyba najbardziej nielubiana postać po studencie prawa uważa, że skoro nie pracuje, to jest zwolniony z jakichkolwiek opłat za przejazd. Osobnik nieszkodliwy, chętnie dający się spisać (gdyż potrzebuje materiału na wytapetowanie pokoju), ubrany w garnitur komunijny i nie wypastowane buty lub ogólnie zaniedbany (choć są wyjątki). Niestety wszczyna awantury, argumentując, że nikt nie ma prawa ukarać go mandatem, bo on jeździ za pracą. Proszę państwa, z zażaleniami do Rady Miasta, niech dadzą wam bilety. Wrocław to nie Łódź; tu nie ma dla was biletów wolnej jazdy! Zus to emeryci i renciści; zazwyczaj posiadają bilety, lecz gdy akurat zapomną kupić taki mały śmieszny papierek, potrafią wywołać III wojnę światową, nawet podrzeć własną legitymację podczas spisywania przez kontrolera ich danych. Najczęstsze tłumaczenie takich osób brzmi: Ja całe życie kasuję bilety! Jestem uczciwa, nie to, co inni! Przecież chodzę do kościoła! To jest mój pierwszy raz! Ja już nie będę!. I jak tu nie uwierzyć słodkiemu sześćdziesięcioletniemu dziecku... Nikt jednak nie przebije czerwonego kapturka. Jest to osoba mająca kontrolera za idiotę (jak 90% pasażerów). Osoba taka najczęściej spieszy się do szpitala do chorej babci, jedzie na pogotowie, bo ma zwichniętą kostkę (a z przystanku ucieka jak z pożaru) lub jedzie pomóc komukolwiek, kto przyjdzie jej do głowy. Takie osoby stanowią nieodzowny koloryt tej ciekawej profesji. Następna postać to tzw. zapominajka : kasowała bilet, ale nie pamięta, w którym kasowniku, gdzie on jest, a dokumenty ma w domu, bo właśnie zmieniła spodnie lub kurtkę. To najczęściej młode dziewczyny, głupio uśmiechające się do kontrolera. Jakby to miało pomóc... Podobnie jest z kolekcjonerką. To specyficzna postać zwana także chomikiem lub tapeciarą. Najczęściej jest to młoda dziewczyna, której torebka ledwie mieści ogrom starych biletów, które stara się wcisnąć kanarowi jako ten jeden właściwy. Kim jest biedny student nie trzeba tłumaczyć. To gość w markowych ciuchach, trzymający w ręce dobre piwo i palący na przystanku malborasy. Przedstawię krótką scenkę instruktażową: tłumaczenie pasażera lub pasażerki - Wie pan, jestem tylko biednym studentem/studentką, nie pracuję, bo się uczę (jasne, tak jak ja!) i nie stać mnie na bilety. Odpowiedź kontrolera - Ale na fajki i browar to masz?. I kto tu ma rację?! A teraz kolej na studenta prawa. To najbardziej znienawidzony przez kontrolerów cwaniak, gorszy nawet od komara. Nie dość, że nie ma biletu i wie o tym dobrze, to jeszcze próbuje wmówić kontrolerowi, że on zna swoje prawa, i że nic nie możemy mu zrobić. Prawa zna, ale obowiązku skasowania biletu raczej nie, to jest poza jego zdolnościami percepcyjnymi. Panie Boże, nie pozwól proszę, by broń była ogólnie dostępna... Ale nie można cały czas narzekać. Ta praca ma swoje dobre strony, np. poznajesz psychologię osobowości z autopsji. To prawdziwa szkoła życia. Oczywiście psychika odnosi poważne obrażenia, ale kiedy wsiadasz do tramwaju czy autobusu i widzisz, że kilka osób wysiada z niego w pół sekundy... Tego uczucia nie da porównać się do żadnego innego. Wiesz, że masz władzę i jest ci z tym dobrze! Z drugiej strony wygląda to całkiem inaczej. Będąc bez biletu na pewno też próbowałbym wymyślić jakiś wykręt i uciec, lecz kiedy to ty musisz wysłuchiwać podobnych jak dwie krople wody biadoleń jakichś lamusów przynajmniej czterdzieści razy dziennie, twoje serce kurczy się do rozmiarów orzeszka ziemnego. Nie znaczy to, że kontroler jest zatwardziałym urzędnikiem. Tak, on jest urzędnikiem, choć mało kto o tym wie. Ale nie to jest tematem tego artykułu... Na początku powiedziałem, że ludzie są dziwni i zgadzam się z tym w stu procentach. Nie ma drugiej istoty na świecie, która miałaby tak daleko po- 18

19 Oczami studenta suniętą skłonność do autodestrukcji i działania na własną szkodę. Wyjaśnić? Proszę bardzo, to niezwykle proste. Wyobraźmy sobie, że większość pasażerów nie kasuje biletów. Ludzie nie zdają sobie sprawy, że sami kręcą na siebie bat. Jeśli część ludzi nie kupuje i nie kasuje biletów, cierpią na tym ci, którzy za nie płacą. Pojazdy komunikacji miejskiej nie jeżdżą przecież na wodę. Jeśli ich utrzymywanie przynosi straty, to konsekwencją tego jest likwidowanie nierentownych kursów i podnoszenie cen biletów. A kto na tym traci? Oczywiście pasażer. Dlatego nie rozumiem ludzi, którzy kupują bilety i chcą byśmy litowali się nad bumelantami i gapowiczami. To po prostu idiotyzm. Ale co znaczy zdanie kanara, który w przekonaniu 90% ludzi jest tępakiem po podstawówce lub ewentualnie zawodówce (bo przecież nikt inny nie poszedłby do takiej pracy, prawda?!). Nie mam tu zamiaru żalić się na swój los, bo to świetne uczucie, gdy udowadniasz komuś, że jest mniej inteligentny od ciebie. Potwierdza to sytuacja, jaką miałem około półtora miesiąca temu. Podczas kontroli trafiłem na bardzo aroganckiego pasażera bez biletu, typowego frajera: żel na włosach, płaszczyk, garnitur, teczka pod pachą i ładna dziewczyna u boku. Zapytał mnie czy nie mam większych ambicji niż taka praca, dodając, że może rozpocząłbym naukę w jakimś technikum wieczorowym... Moja odpowiedź była krótka: Proszę Pana, nie znajdę na to czasu, ponieważ studiuję dziennie na dwóch kierunkach i pracuję, a wykonując taki zawód zbieram materiały do pracy magisterskiej. Efekt był piorunujący. Dziewczyna tego cwaniaka zapłaciła za niego mandat, zwymyślała go od idiotów i próbowała umówić się ze mną, kanarem po zawodówce na wieczór. Nie zamierzam udowadniać wyższości kontrolerów nad pasażerem, bo wszystko zależy od człowieka i sytuacji, w jakiej się znajduje. Jedno jest pewne, lepiej kupować i kasować bilety niż płacić 70 złotych kary... Polska jest specyficznym krajem, gdzie wszystko można wytłumaczyć sobie głupotą drugiego człowieka: podatnicy narzekają na rząd, rząd na podatników, pasażerowie na kontrolerów a ci na pasażerów. Taka już jest kolej rzeczy. Ludzie są dziwni... Koti Targowisko próżności Prawo wyładowania się intelektualnego jest tak samo nieprzezwyciężone dla pewnych jednostek, jak dla innych konieczność ulegania modzie w odzieży i sposobach towarzyskiego zachowania się wśród ludzi(...)ludzie rozumni i rozsądni lękać się będą podniesienia głosu z protestem, aby nie ulec posadzeniu o przestarzałość, niemodność, konserwatyzm - będą w milczeniu potakiwali, aby mieć święty spokój, i w taki sposób ta najnędzniejsza z form naśladownictwa stanie się przez czas pewien panią na targowisku mody(...) Snobizm jest postępkiem dusz wtórnych, jałowych, martwych w sobie(...) Stefan Żeromski Snobizm i Postęp Słowa polskiego pisarza trafnie określają stan polskiego dziennikarstwa - Mediów Obcego Ducha, które pod dyktando sponsorów i opiniotwórczych salonów oraz pod presją złotodajnych układów handlowych kreują sztuczne twory komercji oraz nieujarzmionych cyników. A do realizacji owych zamierzeń służymy my- konsumenci wiadomości. Niezdolni do samodzielnego myślenia, poddani nieustannej manipulacji, stajemy się głównym przedmiotem wielkiej machiny show businessu - telewizji. Program Idol jest tego najlepszym przykładem. Powstał on w Wielkiej Brytanii jako Pop idol. Jego pomysłodawcą jest Simon Fuller- jedna z najważniejszych postaci brytyjskiego przemysłu muzycznego. Pierwsi zwycięzcy Will Young i Gareth Gates - wydali płyty sprzedawane w milionowych nakładach. Do tej pory owe show produkowane było w ponad 30 krajach na świecie. Jednak tylko w Ameryce i Polsce doczekało się aż tylu edycji. W ostatnim roku na przesłuchania w naszym kraju zgłosiło się ponad 8 tysięcy osób, by wziąć udział w czwartej z kolei edycji owego spektaklu. Jury w składzie: Elżbieta Zapendowska, Jacek Cygan, Robert Leszczyński i Kuba Wojewódzki mieli za zadanie wyłonienie spośród wszystkich chętnych przyszłe gwiazdy. Nagrodą główną jest podpisanie kontraktu na nagranie solowej płyty w wytwórni BMG. Nowo powstały program zyskał niezwykła popularność oraz wzbudził liczne kontrowersje. Cały świat opanowała mania Idola. W połowie grudnia 2003 roku w Londynie odbył się Międzynarodowy koncert. Zwycięzcy pierwszej edycji Idola z 11 krajów m.in. Niemiec, Belgii, Kanady, Płd. Afryki, a także Polski walczyli o miano gwiazdy światowej rangi. Reprezentantką polski była Ala Janosz, natomiast wśród międzynarodowego jury zasiadał Kuba Wojewódzki. Idol znalazł także swoje miejsce w sercu internautów. Każdego dnia ponad kilka tysięcy osób korzysta z różnorodnych możliwości poznania kulisów programu. Sponsorzy nie próżnują. Niedyskretne zdjęcia jury oraz prywatne kulisy z życia uczestników, ośmieszające występy np. Zbyszka wykonawcę utworu Turystyczna piosenka, top 10 kosmitów oraz możliwość rozmowy z nimi to tylko niektóre propozycje producentów. A to wszystko za drobna opłatą. Koszt kodu dostępu w postaci sms w promocyjnej cenie 2,44 zł z Vat. Natomiast korzystanie z 30 dniowego tele audio kosztuje już 6, 25. Można również korzystać z karty kredytowej PBK- Interia PL (zresztą portalu idola) a otrzymasz 30% rabatu. Niezwykłe w jaki sposób sponsorzy zyskują sobie nasza przychylność. Wart uwagi oraz głębszej refleksji jest sposób kreowania jury, który wzbudza liczne kontrowersje. Przykładowo zdjęcia przedstawiające Kubę Wojewódzkiego z piłą elektryczną w ręku oraz zawistnym spojrzeniem pozostawia wiele do życzenia. Wulgarne sformułowania 19

20 Oczami studenta kierowane do uczestników programu np. obrzygałeś mnie swoja interpretacją czy wyglądasz jak panienka z trasy Poznań- Katowice napawa niepokojem. Wydaje się, że jury kieruje się w swojej pracy zasadą Nieważne, co o tobie mówią, ważne żeby dużo i po nazwisku. Zresztą dzięki programowi Idol pan Kuba Wojewódzki oraz Robert Leszczyński wylansowali własne autorskie programy. Snobistyczne zachowanie to określenie odpowiednie dla zachowania jury. Osoba popisująca się rzekomym znawstwem, pozująca na jakiś autorytet, nieustannie ośmieszająca innych, sama przykleja sobie taką etykietkę. Dla snobów wartości są nieistotne, liczy się natomiast rozgłos, popularność. Nieważne, jakim, czyim kosztem zdobyta. Odważmy się powiedzieć stop! osobom, które kosztem innych realizują własne ambicje i przekonania; które wykazują brak poszanowania prywatności i godności innych. Pamiętajmy, że to dzięki nam takie programy mają rację bytu i dla naszych potrzeb są realizowane. Anna Zarówna Syn marnotrawny Michał nigdy nie był przykładnym chrześcijaninem. Niedzielna msza święta była dla niego zawsze katorgą, a lekcje religii wykładem pojęć i definicji o nader skostniałej strukturze. I nie do końca wiem, czy coś zmieniło się w tej kwestii Kiedy około sześciu lat temu spektrum jego (raczej wąskich) zainteresowań poszerzyło się o zagadnienia z pogranicza dogmatyki i moralności chrześcijańskiej, nie przypuszczał, iż będzie to na tyle silna ciekawość, że potrwa dłużej niż kilka tygodni. Fascynacja filmem Omen nie może pochłonąć całego życia. Jak wiele młodych osób kierował swą uwagę raczej ku możliwościom ludzkiego umysłu aniżeli ku boskiej rzeczywistości. Wydawała mu się ona nadto pompatyczna i całkowicie nieprzystająca do obserwowanego przez niego świata Wtedy pojawiła się myśl o studiach. Z początku całkiem nieśmiało zaczął dostrzegać szarość codziennych przygotowań do egzaminów. Rozpacz i euforia przeplatały się przez kolejne stronice mądrych książek. - To piekło! pomyślał. Wtedy właśnie wpadł na nieco dziwny pomysł: - A może teologia? To będzie z pewnością ciekawe! stwierdził. Gdy podzielił się tym pomysłem ze znajomym księdzem, usły-szał z jego ust: - Jak będziesz zgłębiał dogmaty, możesz stracić wiarę! - Pomyślał, że chce go najzwyczajniej w świecie podpuścić, ale stało się. Michał studiuje teraz na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu, czasem bywa na zajęciach, nieraz jest do nich nawet (!) przygotowany. A wiara? No właśnie Przyjeżdżając tu trzy lata temu na studia miał jasno określony plan: znaleźć mieszkanie, zdobyć magisterium, znaleźć pracę i ożenić się ze swoją dziewczyną. Plany były ambitne, ale życie poddało je okrutnej weryfikacji. Miesiąc nauki minął szybko, pojawiło się kilkudziesięciu znajomych i zaczęły się imprezy! Tydzień, dwa, pół roku, półtora roku nauka zniknęła z horyzontu. Wyrywkowe fragmenty zasłyszane na wykładach rodziły wątpliwości, niechęć do zgłębiania źródeł informacji, które docierały do młodego żaka. Wytłumaczenie było zawsze takie samo: nie mam czasu albo muszę odespać imprezę. W końcu niedziela stała się długo oczekiwanym dniem odpoczynku, także od Boga. Nie miał siły, a jeszcze bardziej ochoty, stawiać czoło grubym książkom o niewygodnej, zmuszającej do myślenia treści. Oddalał się coraz bardziej od Kościoła i od samego siebie. Zabrakło determinacji. A może właśnie wiary? Jego życie prywatne także ucierpiało z tego powodu. Kiedy rozpadł się jego związek, sięgnął dna. Był tylko on i mrzonki głuchej na krytykę rozpaczy. Czarne noce, czarne myśli, czarne sumienie. Po prostu: Bóg umarł! Kilka miesięcy temu przyszło opamiętanie. Bogatszy w nowe doznania i blizny wrócił do rzeczywistości. Wyzuty z wszelkich złudzeń zaczął szukać czegoś (lub kogoś), w co mógłby uwierzyć. Wtedy przypomniał sobie, gdzie studiuje. Przecież słyszy tu codziennie, że Bóg jest, i że jest z nami bez względu na nasze potknięcia Pewnej nocy wyszedł z domu, sam nie wiedząc po co. W pewnym momencie znalazł się naprzeciw ogromnego krzyża. To było jak scena z filmu - w jednej chwili pojawiło się kilka osób, które zaczęły modlić się. Spędził z nimi około dwóch godzin - rozmawiał, modlił się, żałował Następnego dnia wstał jakiś inny. To była niedziela. Poszedł do kościoła po raz pierwszy od kilku lat z nadzieją. Coś zmieniło się w jego sercu. Nie powiem, że uwierzył, ale na pewno przestał być obojętny. Jedna noc stała się dla niego drogowskazem. Dziś Michał nie jest już sam, ma nadzieję! Nie wstaje rano z obowiązku, ze złością, że jeszcze jeden dzień katorgi przed nim. Czuje, że jest coraz bliżej jakiejś siły, która podniosła go ze zgliszcz jego własnej głupoty. Chrystus może. Jeszcze tego nie wie; nie wie, czy to On, czy tylko jego wyobraźnia, ale szuka. Znów ma siłę, by szukać i to trzyma go przy życiu. Może musiał stracić wiarę w Boga ograniczonego formułami katechizmu, żeby odnaleźć Go w sobie Koti 20