śmy się w zabawę, w której każdy mówił podawał

Transkrypt

1 J E S T E M S T O W A R Z Y S Z E N I E P O M O C Y D Z I E C I O M N I E P E Ł N O S P R A W N Y M I O S O B O M P O T R Z E B U J Ą C Y M W S P A R C I A 2010, Numer XI Sierpień Na obóz wyjechaliśmy 9 sierpnia. Zebraliśmy się pod ZDZ-tami i czterdzieści pięć minut czekaliśmy na autobus. Potem z godzinę się pakowaliśmy, bo mieliśmy jakieś 10 ton bagażu. Pojechaliśmy do Czerniewic po resztę uczestników, a oni mieli kolejne 10 ton bagażu i znowu pakowaliśmy się godzinę. Autobus musiał zmieścić 50 osób i 20 ton bagażu. Po drodze zatrzymaliśmy, żeby zabrać Magdę, a część uczestników mogła usunąć nadmiar płynów z organizmu. Do Sarnówka jechaliśmy ponad dwie godziny. Jak dojechaliśmy, to musieliśmy zacząć rozpakowywać te 20 ton bagażu Wieczorem na spotkaniu zaczęliśmy się poznawać. Bawili- śmy się w zabawę, w której każdy mówił podawał swoje imię i opowiadał o ulubionej postaci z filmu. Wszyscy mieli za zadanie zapamiętać swoje imiona i poznać się nawzajem. Po miłym wieczorze poszliśmy spać, żeby zmierzyć się z pierwszą nocą pod namiotami. Kuba Gregrowicz i Patrycja Kacprzak Witamy! Zapraszamy do czytania obozowego numeru gazetki. Dziękujemy wszystkim, którzy podzielili się swoimi wrażeniami i udzielili wywiadu.. Zespół redakcyjny: Iza Grześko Przemek Plitta Kuba Gregrowicz Patrycja Kacprzak Malwina Kęsicka

2 PIOSENKA IZY I ANITY Na obozie, na obozie nie ma czasu tu wytchnienia. Ni sekundy na nudzenie, robienie coś od niechcenia. Zawsze jest coś do roboty, od niedzieli do soboty. Wieczorami zasiadamy, przy ognisku rozmawiamy. Nasze Grześki na gitarze, grają o tym, o czym mogą. Powiedz cos o sobie. Jestem Paweł Wawrzała. Pochodzę z Katowic. Zajmuję się muzyką. Jakie miałeś nastawienie przed przyjazdem na obóz do Sarnówka? Na obóz przyjechałem z dość słabym nastawieniem, ponieważ jest to oderwanie od mojej terapii. Ale miałem nadzieję, że będzie lepiej i powoli tak się dzieje. Minęło już parę dni. Powiedz jakie są Twoje relacje z osobami niepełnosprawnymi? Jak wygląda integracja od Twojej strony? Totalnie nie czuję dystansu do rozmowy, do współpracy z Wami. Dla mnie to przyjemne, spędzamy razem czas, bawimy się, normalne jest to, że Wam pomagamy i jest ok. Bardzo mi się podoba. I Cmoluchy pomagają, nasz czas wciąż nam umilają. Tu ich widać, tu i tam, kiełbaski serwują nam. Są zajęcia teatralne, w których czuję się fatalnie. Damianowi mówię, że OK, bo się boję, że mnie zje. Integracja z naszą Wronką kończy się bolącą głową. Ona kracze, jak popadnie, nie rozumie, że nieładnie. Na sportowych dużo wody, ludzie skaczą nam na głowy. Dominika łapie nerw ale bardzo super jest. Obozowi wciąż harują, i kanapki naszykują. Koniec szary czas pływania, dla dyżuru czas zmywania. Oni humor tu zbijają, bo zostają i sprzątają. Powiedz parę słów o sobie. Mam na imię Ewa. Nazwisko Dąbrowska. Mam 24 lata. Przyjechałam tutaj na praktyki z osobami z ośrodka. Czym się interesujesz? Studiuję obecnie resocjalizację i pedagogikę, to są moje główne zainteresowania. Poza tym lubię czytać książki, obejrzeć dobry film, lubię potańczyć, lubię muzykę. Przedstaw się i powiedz parę słów o sobie. Jestem Dominik. Mieszkam w Chełmży, to jest takie małe miasteczko, nieopodal Torunia. Jestem pedagogiem, obecnie mam wakacje, przedtem pracowałem, byłem stażystą w ośrodku terapii młodzieży. Str. 2 Jak Ci się podoba na obozie? Bardzo mi się podoba. To jest mój najlepszy wyjazd w te wakacje i jest super. A czy zaprzyjaźniłaś się, albo złapałaś kontakt z osobami niepełnosprawnymi? Może jakoś na Ciebie wpłynęły albo wpływają? Powiem Ci, że bardzo. Jak tu przyjeżdżałam to bardzo się bałam, bo Jak Ci się podoba tutaj na obozie? Bardzo mi się podoba. Jest dużo przestrzeni, dużo ludzi, fajne zajęcia, można żeglować, pływać, opalać się, grać w piłkę, w pingponga Czy jest to Twój pierwszy kontakt z osobami niepełnosprawnymi? Jak nas odbierasz? nigdy nie miałam kontaktu z takimi osobami, bo zasadniczo nie wiedziałam, jak to będzie, nie wiedziałam jak podejść do takich osób. Teraz jest super. Myślę, że nawiązałam wiele fajnych kontaktów. Świetnie się z Wami bawię, nie czuję żadnego dystansu, żadnej różnicy. Miałem już wcześniej kontakt z osobami niepełnosprawnymi, ale nie przez tak długi okres, nie robiliśmy czegoś wspólnie. A odbieram Was bardzo pozytywnie. Jestem, może nie zaskoczony, ale zaciekawiony waszą aktywnością, waszym udziałem w zajęciach, waszym zapałem.

3 Jak masz na imię, czym się interesujesz? Mateusz, jestem z Warszawy. Interesuję się sportem, piłką nożną, kobietami, wyczynową jazdą rowerem. Jakie było Twoje nastawienie, gdy przyjechałeś tutaj na obóz? Na początku było dziwnie, bo bałem się, że nie będę umiał z Wami rozmawiać, ale potem nastawienie zmieniłem, przełamałem się, jest fajnie, czuję się normalnie. Mam małe problemy z zewnątrz, ale na razie o tym nie myślę. Jak tu głośno, o mój Boże, zaczęło się karaoke. Wszyscy myślą, że śpiewają, lecz na fałszu ciągle jadą. Mimo wszystko, tak naprawdę, jest tu bardzo zajefajnie. Wielu ludzi się spotkało, dużo czasu pospędzało. Czas powrotu, trochę lipa, niezła całkiem z nas elita. Czas już kończyć, są wspomnienia, do miłego zobaczenia. Proszę o parę słów o Tobie. Jestem Anita mam 16 lat, jestem z Torunia, a teraz jestem na obozie. Interesuję się teatrem, sztuką, muzyką, sportem, zwierzętami, lasem, naturą Jak oceniasz pobyt w Sarnówku? Pobyt oceniam jako dobry, bardzo mi się podoba. Aktywnie spędzam czas. Jest tutaj dużo przestrzeni, jest las, woda, jest dużo ludzi, z którymi można porozmawiać, są żagle, na których można popływać, widać konie. Są też spotkania. Dobrze, że się tutaj poznajemy, że się integrujemy. Każdy akceptuje to, jaki ktoś jest. Jak ty osobiście integrujesz się z nami osobami niepełnosprawnymi? Myślę, że jestem otwarta na was. Nie dzielę w ten sposób: osoby niepełnosprawne i ja, osoba sprawna. Jestem z wami w takim kontakcie, w jakim bym była z zupełnie sprawnym człowiekiem. A powiedz jakie miałaś nastawienie przed przyjazdem tutaj? Byłam bardzo smutna. Chciałam przyjechać, bo wiedziałam, że to będą nowe przygody i doświadczenia. Ale teraz jest już w porządku, powoli to ogarniam. Str. 3

4 Str. 4 Jestem Małgosia. Jest to mój pierwszy wyjazd ze Stowarzyszeniem i nie żałuję, że przełożyłam go nad wyjazd z moimi przyjaciółmi. Nie żałuję, bo jest super towarzystwo i świetnie się bawię. Wojtek. To jeden z ciekawszych obozów, w których miałem przyjemność uczestniczyć. Ciekawszych, dlatego że wielu z uczestników wyjazdu widzę po raz pierwszy. Obserwuję ich, poznaję i mam wrażenie, że różnice między nami, zamiast oddalać, jeszcze bardziej nas do siebie zbliżają; cementują znajomości, relacje, przyjaźnie. Jestem Jasiu. Jest bardzo fajnie. Przede wszystkim spokojnie. Dobre wyżywienie, dobra samotność, dobra woda. Ale za późno są śniadania. W domu mam je o godzinie ósmej. Jestem Michał. Jestem na obozie pierwszy raz. Przez pierwsze dwa dni miałem lekkiego doła, ale później było już lepiej. Dla osoby takiej jak ja, która jest typem samotnika i która spędza całe dnie w domu, jest to bardzo fajne doświadczenie. Najbardziej podobał mi się koncert jazzowy i obiady na stołówce. Jestem Patrycja. Cieszę się, że tutaj jestem, cieszę się, że jest dobra atmosfera i że w ogóle tutaj przyjechałam. Przynajmniej mogłam zapomnieć o swoich problemach. Lubię spotkania integracyjne, spotkania teatralne, lubię chodzić na dyskoteki i na spacery. Tak naprawdę nic mi nie przeszkadza, wszystko jest w porządku. Jestem Bartek. Na obozie jest fajnie, dużo się dzieje. Są różnego rodzaju zajęcia. Najbardziej podobał mi się jacht i zajęcia teatralne. W sumie wszystko mi się podoba. Jestem Kuba. Na obozie jest fajnie. Pogoda dopisuje. Cieszę się, że mogę tu być z wami, ponieważ w domu by było nudno trochę. Natomiast muszę powiedzieć, że nie wszystkie zajęcia mi się podobają. Zajęcia teatralne zaczynają mi się podobać i uważam je za kreatywne. Podoba mi się dyskoteka, karaoke, ogniska, jachty. Dziękuję. Jestem Maciek. Czas spędzam bardzo fajnie, bardzo mi się tu podoba. Najfajniejsze jest to, że spędzam dużo czasu z Martą. Poznałem nowych ludzi, Mateusza i dużo ludzi z CMOLU. Najbardziej lubię zajęcia teatralne, dlatego że lubię teatr i w ogóle lubię występować.

5 Na początku się przedstaw i powiedz coś o sobie. Nazywam się Kornel Jarzębiński, mam 27 lat, pochodzę z miejscowości Połczyn-Zdrój. Obecnie, od 9 lat mieszkam w Toruniu. Na co dzień pracuję w ośrodku dla młodzieży uzależnionej w Czerniewicach. Poza wakacjami też wykładam na uczelni, na UMK w Toruniu i w Bydgoszczy. Poza tym sporo czasu spędzam na siłowni, grając w piłkę, ze znajomymi i oczywiście z ukochaną żoną Zofią. Jaki był Twój pierwszy wyjazd z osobami niepełnosprawnymi? Ten wyjazd jest trzeci bodajże. Jak sobie pomyślę o pierwszym, to myślę, że nie był tak fajny jak ten. Na tym wyjeździe mam już dużo większą swobodę w rozmowie z osobami niepełnosprawnymi, w kontakcie z nimi. Wiele osób też znam, jestem przez wiele osób lubiany, ja lubię wiele osób. Jestem też obeznany z tym, jak komu pomagać, kto czego oczekuje mniej więcej. Pierwszy wyjazd był dla mnie trudny. Byłem zdystansowany trochę. To wynikało z tego, że nie wiedziałem jak się zachować, jak rozmawiać, o czym rozmawiać. Nie wiedziałem też, co komu dolega, jak komu pomóc. Z jakim nastawieniem wyjeżdżałeś w tym roku? Jeśli chodzi o Stowarzyszenie i osoby ze Stowarzyszenia, to zawsze bardzo pozytywnie byłem nastawiony. Bardziej się obawiałem o młodzież z ośrodka, bo poprzednie dwa obozy, na których byliśmy z młodzieżą, nie były dla mnie zbyt przyjemnym czasem. Bardzo się denerwowałem, było dużo nieprzyjemności. Ale nastawienie miałem jak najbardziej pozytywne. Jak osoby z ośrodka reagowały na to, że spędzą czas z osobami niepełnosprawnymi? Bardzo dużo osób obawiało się jak to będzie, nie wiedzieli czy będą w stanie pomóc, jak pomóc. Jedni czują jakiś strach, inni dystans, ale myślę, że to bardziej wynika z niewiedzy. Myślę sobie, że z tych wszystkich obozów, na których byliśmy, młodzież najbardziej się integruje, jest najbardziej pomocna, stara się mieszać, sami też przychodzą. Pod tym względem jest to wyjątkowa grupa młodzieży, tym Str. 5 bardziej, że wielu z nich nie miało w ogóle kontaktu z osobami niepełnosprawnymi, wielu z nich musiało się przełamywać do mnóstwa rzeczy. Z wieloma z nich rozmawiam i wiem, że daje im to ogromną radość. Przychodzą o tym i mówią, że np. ja byłam i pomogłam Izie się ubrać, mówię o Samancie. Magda też jest zaskoczona tym. Odkrywa w sobie dużo ciepła, cierpliwości. Odkrywa w sobie rzeczy, które głęboko gdzieś w sobie zakopała, albo nie miała okazji, żeby je okazywać komukolwiek, bo bała się odrzucenia. Magdę bardzo raduje wdzięczność ze strony osób niepełnosprawnych za okazaną pomoc.

6 Str. 6 Powiedz coś o sobie. Mam na imię Wojtek. Mam 27 lat. Pochodzę z okolic Cieszyna. Na co dzień uczę się w Toruniu. Przebywam dziesięć miesięcy w Toruniu, a dwa miesiące przebywam w domu. Studiuję. W chwili obecnej filozofię. Wcześniej studiowałem wiedzę o kulturze i archiwistykę. Jakie były Twoje pierwsze wrażenia ze Stowarzyszenia? Z początku był na pewno jakiś dystans przed osobami, których nie znałem, a z którymi przyszło mi rozmawiać i pomagać po raz pierwszy. Ale szybko jakoś ten dystans pokonałem w sobie i otworzyłem się na was i zacząłem się z wami dogadywać na bardzo przyjacielskiej stopie. Wyjeżdżasz z nami w różne miejsca. Gdzie Ci się najbardziej podobało? Chyba najbardziej lubię wyjazdy do Ciechocinka. Dlatego, że to już jest jesień, a ja bardzo lubię tę porę roku. Ciechocinek jest też takim specyficznym miejscem, gdzie tę jesień czuje się bardziej intensywnie, pełniej. Szeleszczą liście pod nogami. Chodzimy na basen, na konie. Dni upływają nam bardzo spokojnie, powoli, przyjaźnie. Czym się interesujesz poza studiami? Poza studiami interesuję się głównie literaturą współczesną. Mam kilku swoich ulubionych autorów np.: Huxleya, Elfridę Jelinek, w ogóle chyba pisarze z kręgu literatury niemieckojęzycznej są mi najbliżsi. Ale też interesuje się fotografią. Bardzo lubię słuchać muzyki. Ostatnio staram się słuchać muzyki klasycznej, rozszerzać swoje horyzonty w tej dziedzinie. Koncerty fortepianowe Rahmaninowa to jest coś, co bardzo we mnie uderza. Poza tym Shubert, Shuman, Szostakowski, muzyka współczesna klasyczna. Staram się jakoś nadrobić braki w edukacji w tym kierunku. Dlatego, że kiedyś słuchając radia i natrafiając na wielkich kompozytorów, po prostu ich nie rozpoznawałem, nie byłem w stanie powiedzieć kto to, jaki utwór. Ostatnio byłeś w Portugalii. Opowiedz coś o tym miejscu. Byłem w Porto. To jest drugie co do wielkości miasto w Portugalii. Położone jest na wzgórzu, także w zasadzie jest tam bardzo stromo. Pierwszą rzeczą, jaką chciałem sobie sprawić po przyjeździe tam był rower. Ale stwierdziłem, że ta inwestycja nie ma sensu. Jest tam bardzo deszczowo przez większą cześć roku, w pozostałą cześć świeci nieznośne słońce. Porto leży nad Oceanem Atlantyckim, do którego miałem godzinę mniej więcej spacerem i zawsze tam, w deszczu na ogół, chodziłem i sobie nad tym oceanem siedziałem kilka godzin. Ale generalnie większość czasu spędzałem w pokoju, albo na spotkaniach z jakimiś znajomymi. Jakie jest Twoje ulubione zwierzę? Ja bardzo lubię zwierzęta i generalnie nie zgadzam się na ich zabijanie. Ale moimi ulubionymi zwierzętami są żółwie, dlatego że one zawsze mają uśmiech na twarzy, zawsze mają takie wygięte kąciki ust, jakby się uśmiechały. Bardzo lubię lisy, dlatego, że myślę, że są bardzo pięknymi zwierzętami, a przy tym bardzo inteligentnymi. I bardzo lubię słonie. To takie łagodne wydaje mi się zwierzęta, a przy tym czuć w nich ogromną siłę, a przy tym potencjał. Iza Grześko

7 Chcę się z Wami podzielić tym, że ostatnio byłam uczestnikiem obozu dla osób niepełnosprawnych i dostałam wspaniałą książkę o której chciałabym napisać parę słów, ponieważ ta książka zrobiła na mnie i innych niesamowite wrażenie. Książka jest krótką historią zmagań czterech małych istot, zamieszkujących rozległy labirynt - myszy - Nosa i Pędziwiatra, oraz ludzi - Bojka i Zastałka. Sens ich życia stanowi poszukiwanie Sera, który jest dla nich pokarmem i źródłem szczęścia. Ser to metafora wszystkiego, czego pożądamy w życiu - zdrowia, pieniędzy, uznania, dobrej pracy, szczęśliwego związku czy wewnętrznego spokoju. Labirynt to po prostu całe nasze życie, lub jeden z jego obszarów - rodzina, firma, społeczeństwo, świat wewnętrzny. Jest mnóstwo odmian Sera na całym świecie, ale można też trafić na popsuty Ser i wtedy jest nam z tego powodu źle. Nie zawsze udaje nam się to, czego pragniemy i oczekujemy. W tym miejscu przytoczę cytat z książki: "Wąchaj często swój Ser; będziesz wiedział, kiedy się psuje.'' Tak, to na pewno racja, ponieważ im szybciej zrozumiemy, że coś jest nie tak, tym lepiej dla nas samych, bo mamy czas aby coś zmienić. Ta krótka, ale niezwykle mądra, alegoryczna przypowieść skłania nas do zmian w swoim życiu, aby nie bać się ich i nie stać w miejscu tak, jak bohater ''Zastałek'', który wciąż ma nadzieję, że ''Ser'' w labiryncie będzie zawsze i powróci. "Ruch w nowym kierunku pomaga ci znaleźć Nowy Ser". To kolejny z cytatów, który mówi o tym, że warto iść do przodu i przełamywać swoje lęki, bariery. Po pewnym czasie ze zdumieniem odkryjesz, że wcześniejsze lęki były absurdalne, śmieszne. Na nowej ścieżce, poznasz że nie warto było uparcie tkwić przy swoim. Często jest tak, że trzymamy się swoich jakichś schematów myślenia czy reagowania i działania. Dopóki rządzą nami lęki, nie panujemy nad swoim losem. A kiedy je przełamiemy odzyskujemy władzę nad naszym życiem i zaczynamy dążyć do szczęścia. Lęk przed zmianami, przed wejściem w nieznane, to tak naprawdę osobista klatka człowieka, który uwięziony w niej nie jest w stanie dostrzec nic, co jest poza nią. Gdy wydostajesz się z tej klatki, to tak, jakbyś otworzył oczy, stojąc pośrodku kwiecistej, słonecznej łąki, po długotrwałym przebywaniu w szarym, zacienionym korytarzu swojego życia. Stopniowo wyłania się przed Tobą wielość barw i odcieni, rozmaitość kształtów, ogrom nowych możliwości..."kiedy pokonasz swój lęk, będziesz wolny''. Proszę was, abyście tak, jak bohaterowie tej książki wyszli z jednego stałego punktu i poszli dalej, poznawać nowe rzeczy i nie bać się zmian, które mogą być dla Was korzystne. Polecam książkę Spencera Johnsona ''Kto Zabrał Mój Ser'' ona daje do myślenia i zmienia Iza Grześko Cytaty: Im Ser jest dla ciebie ważniejszy, tym bardziej chcesz go zatrzymać. Co byś zrobił, gdybyś się nie bał? Kiedy pokonasz swój lęk, będziesz wolny. Bezpieczniej jest błądzić w Labiryncie, niż pozostawać w bezserowej sytuacji. Obserwuj małe zmiany. Będziesz gotów na duże kiedy nadejdą Zmieniaj się razem ze swoim Serem i ciesz się tym! Jeżeli się nie zmieniasz, to giniesz. Str. 7

8 W piątek 30-go lipca wyruszyliśmy na kolejną ciekawą weekendową przygodę. Tym razem miejscem docelowym był ośrodek wczasowy Żagiel w Koronowie, lecz zanim tam dotarliśmy po drodze zwiedziliśmy Jura- Park w Solcu Kujawskim. Można tam nie tylko zobaczyć dinozaury, ale i poznać prehistorię ziemi od Kabru przez Jurę, Kredę do ery Neogen, która trwa do dziś. Wszystkie te ery pozostawiły wiele skamieniałości. O pobycie w Jura Parku tak opowiada Małgosia Hoffman- Orłowska: Podobała mi się wizyta w Jura- Parku w Solcu Kujawskim, ponieważ możliwość zobaczenia nieżyjących już dinozaurów w oryginalnej wielkości, daje większe wyobrażenie o nich niż oglądanie obrazków w encyklopedii i czytanie opisów ich wymiarów w metrach. Jura-Park przenosi w odległe czasy, w czasy, kiedy jeszcze nas -ludzi nie było. A to przecież wielu z nas lubi. szarze ponad 12 ha, znajduje się około 100 figur dinozaurów i stale przybywają nowe. Oprócz doskonałych rekonstrukcji prehistorycznych stworzeń, JuraPark w Solcu może poszczycić się największym w Polsce muzeum paleontologicznym, w którym znajdują się tysiące skamieniałych roślin i zwierząt. ( W Jura-Parku spędziliśmy ponad 3 godz., a następnie udaliśmy się do ośrodka w y p o c z y n k o w e g o Żagiel w Pieczyskach k. Koronowa. Jeszcze tego samego dnia, zgodnie z piątkową tradycją odbyło się karaoke. Następnego dnia poczuliśmy smak pobytu na wakacjach. Do południa nasza nowa Str. 8 fizjoterapeutka zorganizowała nam wspaniałą zabawę - zawody sprawnościowe. Popołudniu, niektórzy z nas mogli się wykąpać w jeziorze Koronowskim, inni odpoczywali na pomoście, jeszcze inni poszli na spacer. Późnym popołudniem były kiełbaski z ogniska, rozmowy i wspólne śpiewanie. Wieczór już każdy spędził tak jak chciał: na plaży, gdzie akurat przygrywały kapele podwórkowe, na rozmowach w pubie, czy na spacerze. I jeszcze raz oddaję głos Gosi: Do ośrodka w Pieczyskach jechałam z obawą czy rzeczywiście pokoje w których będziemy spać są przystosowane do potrzeb osób poruszających się na wózkach. Na szczęście okazało się, że jest nie- Jura-Park w Solcu Kujawskim powstał w maju 2008 roku. Otworzyło go Stowarzyszenie Delta. Obecnie w JuraParku, na obźle. Miejsce jest ładne i bardzo blisko do plaży nad Zalewem Koronowskim. Co ważne sprzyjała nam pogoda W niedzielę po śniadaniu odbyło się wspólne spotkanie gdzie uczestnicy podsumowali swój pobyt. Wszyscy byli zadowoleni, wyrażali tylko żal, że było tak krótko, że to tylko weekend. No cóż taka jest cecha weekendowych wypadów (ale i tak zawsze warto). Po tygodniu niektórzy z nas zasmakowali czegoś więcej, na biwaku w Sarnówku. Na zakończenie podsumowanie Jasia Danielewicza Generała : Było super, naprawdę świetnie! Najbardziej mi sie podobało w Jura-Parku ten nasz przewodnik pani Agnieszka - fajnie opowiadała, a poza tym wszystko było tip-top. Byłem w pokoju z Grzegorzem i mam nadzieje ze za bardzo nie zalazłem mu za skórę. Przemek Plitta