G1 oczami szóstoklasistów

Transkrypt

1

2

3 Ankieta i Dni Otwarte G1 oczami szóstoklasistów W dniach 11 i 12 kwietnia 2013 r. w naszym gimnazjum odbyły się Dni Otwarte, na które licznie przybyli uczniowie okolicznych szkół podstawowych wraz ze swoimi nauczycielami. Na początku zostali oni zapoznani z zasadami funkcjonowania szkoły i pracą Samorządu Uczniowskiego. Po obejrzeniu krótkich filmików przygotowanych przez naszych absolwentów, uczniowie udali się na zwiedzanie klas. Największym zainteresowaniem cieszyły się sale,w których gimnazjaliści przygotowali lekcje pokazowe dla swoich młodszych kolegów. Były to min. zajęcia z języka angielskiego, fizyki, chemii, geografii, warsztaty plastyczne oraz zajęcia z pierwszej pomocy. Uczniowie mogli samodzielnie wykonywać różnorodne doświadczenia, przeprowadzić RKO na szkolnym manekinie, pod okiem instruktorów, stworzyć piękne kwiaty z orgiami i na chwilę stać się dziennikarzami w siedzibie naszej egimzety. Pytając szóstoklasistów o wybór nowej szkoły, większość bez żadnych wątpliwości wybierała G1. Nasze gimnazjum odwiedziło 290-u szóstoklasistów. Przedstawiamy ankietę, którą stworzyliśmy specjalnie dla naszych gości, by niektórzy z nich mogli wyrazić swoje opinie o naszej placówce. Łukasz Cuber absolwent Str. 3

4 Ankieta i Dni Otwarte Str. 4

5 Reportaż Wśród największych miast europejskich, czyli o Londynie Londyn to jedno z miast, które pociągało mnie od dziecka. Przedstawiane jako metropolia, w której nie można się nudzić. Swoje marzenie miałam okazję spełnić trzy miesiące temupodczas ferii zimowych. Czy okazał się tak wspaniały, jak wszędzie go opisują? Przekonajcie się sami. Po dwóch godzinach spędzonych w samolocie, mogło wydawać się, że przenieśliśmy się na inny kontynent. Do miejsca, gdzie pomimo ferii zimowych świeci słońce, wszystko jest starannie wykonane i dopięte na ostatni guzik. Do miejsca, gdzie ciągle brakuje czasu, ale ludzie są uprzejmi i starają się pomóc, a mimo mieszaniny różnych ras, mieszkańcy są tolerancyjni. Poranek w Londynie i świadomość miejsca sprawiły, że nikt nie czuł zmęczenia. Po odłożeniu bagaży w hoteliku niedaleko stacji Paddington od razu ruszyliśmy na zwiedzanie. Jako pierwsze wybraliśmy Muzeum Alberta i Victorii, do którego dotarliśmy, przechodząc przez Hyde Park jeden z największych parków w centrum Londynu. Mimo że w Polsce temperatura była minusowa, a śniegu było po kostki, w Anglii trawa zieleniła się, a kwiaty i drzewa rozkwitały. Muzeum jak większość londyńskich atrakcjibyło darmowe. W zupełności nie przypominało tych, które miałam okazje zwiedzić. Ogromne, urządzone z wielkim rozmachem, stylowe i dopracowane, z zabytkami z najwcześniejszych epok, poświęcone różnym dziedzinom, były w stanie zainteresować każdego obserwatora. Jak w każdej tego typu atrakcji turystycznej znajdowały się miejsca przeznaczone specjalnie dla dzieci oraz dla zmęczonych podróżników. Następnie udaliśmy się do Muzeum Techniki, które, moim zdaniem, okazało się najmniej ciekawe. Zapewne dlatego, że nie interesuje mnie ta dziedzina, jednak dla pasjonatów techniki i wynalazków z pewnością okaże się prawdziwą perełką., Kolejny dzień zapowiadał się równie ciekawie. Miałam okazję spróbować prawdziwego brytyjskiego śniadania, czyli jajek na bekonie podawanych z tostami. Później przekonałam się o urokach komunikacji, czyli londyńskim metrze. Dzięki niemu w jeden dzień możemy obejrzeć większość atrakcji, położonych w centrum. Przejazd pomiędzy dwiema stacjami trwa około minuty. Do tego każdy z przystanków jest zaprojektowany w innym stylu. Moim zdaniem największe wrażenie sprawia stacja Sherlocka Holmesa, gdzie każdy płytkowy detektyw jest zaprojektowany z tysiąca małych kafelek z jego podobizną, które układają się w duży wizerunek bohatera. Podobała mi się również stacja nawiązująca do starożytnego Egiptu. Naszym pierwszym przystankiem okazał się popularny most Tower Bridge położony w pobliżu Tower of London, miejsca gdzie pochowane są zwłoki wszystkich brytyjskich królów oraz insygnia królewskie. Później udaliśmy zobaczyć Monument, który stanął w odległości 66 metrów od piekarni, od której rozpoczął się tragiczny pożar w 1666 r. Str. 5

6 Reportaż Następnie pojechaliśmy do najbardziej charakterystycznego zabytku Londynu, Big Bena, znajdującego się przy parlamencie i Opactwie Westminsterskim. Stamtąd wyruszyliśmy do Buckingham Palace, gdzie mieliśmy okazję zobaczyć paradę konną. Mimo, że ta atrakcja organizowana jest codziennie, zawsze cieszy się dużą popularnością. Spacerem przez St. James Park udaliśmy się na przystanek metra, a stamtąd wraz z tatą pojechałam na Stamford Bridge (stadion Chelseazeszłorocznych zwycięzców Ligi Mistrzów). Miałam okazję zobaczyć szatnię zawodników, salę konferencyjną, stadion ( w rzeczywistości jest o wiele większy niż pokazywany w telewizji) oraz Str. 6 muzeum( m.in. można było zrobić w nim zdjęcie z pucharem). Kolejną atrakcją tego dnia było Piccadilly Circus, które wieczorem robi o wiele większe wrażenie niż na zdjęciach. Stamtąd udaliśmy do Soho chińskiej dzielnicy i mieliśmy okazję spróbować tradycyjnych potraw, których nie polecam. Na zakończenie udaliśmy się na Most Milenijny (zarówno dla mnie, jak i dla wszystkich fanów Harry ego Pottera ma szczególne znaczenie, bowiem w 6. części filmu był zaatakowany przez śmierciożerców) i zobaczyć The Globe Theatre (William Szekspir wystawiał w nim swoje sztuki, grali w nich wyłącznie mężczyzni) oraz katedrę św. Pawła. Trzeci dzień rozpoczęliśmy zwiedzania od National Gallery, w której można było zobaczyć obrazy tak wybitnych malarzy jak van Gogha, Rubensa, Rembrandta itd. Nie sposób było zapomnieć British Museum, największym muzeum historii starożytnej w Europie, posiadającym siedem milionów eksponatów. Ogromny gmach muzeum zajmuje metrów kwadratowych, czyli 9 boisk piłkarskich. W tym dniu największą atrakcją dla mojej 9- letniej siostry okazał się Hamsley - 5 piętrowy sklep z zabawkami. Na zakończenie przyjechaliśmy się na King Cross, gdzie udaliśmy się na poszukiwanie peronu 9 ¾, dzięki któremu każdy fan sagi o nastoletnim czarodzieju może spróbować przedostać się czarodziejską stronę. Obok znajdował się sklep z gadżetami : kubkami, bluzkami, grami itp. Wracając Oxford Street, zrobiliśmy pamiątkowe zakupy. Czwarty dzień rozpoczął się od stania w bardzo długiej kolejce do Muzeum Historii Naturalnej. Zwiedzający rozpoczynają tu swoją przygodę od spotkania z ogromnym diplodokiem. Kolekcja muzeum liczy ponad 70 milionów eksponatów. Większości można dotknąć, wykonać eksperymenty i przeróżne symulacje. Wracając po bagaże przez Hyde Park. karmiliśmy wiewiórki, łabędzie i dzikie kaczki, które z wielką ufnością podchodziły do człowieka i jadły z ręki. W swoim życiu miałam okazję zwiedzić Francję, Bułgarię, Turcję, Czechy, Słowację, Belgię, Holandię i Włochy, jednak to właśnie Anglia zrobiła na mnie największe wrażenie. Otwarci ludzie, różnorodność kultur, bogactwo zabytków, muzeów, parków to atuty, które sprawiają, że do Londynu chce się wracać niejednokrotnie. Natalia Kurek absolwentka

7 Artykuł Moja dieta cud Moja mama rozpoczęła walkę z moją nadwagą w 2004 roku, gdy miałam 7 lat. W bardzo krótkim czasie znacznie przytyłam i to zaniepokoiło moją lekarkę. Wysłała mnie więc na badania do szpitala klinicznego w Katowicach, gdzie zostałam przebadana od stóp do głów pod kątem zaburzeń hormonalnych. Spędziłam tam 10 dni, chodząc zła na cały świat za to, że się tam znalazłam. Byłam zła na lekarzy, którzy wciąż zabierali mnie na badania, nie jadłam tego co dostawałam, a to powodowało, że cały czas chodziłam głodna. Wróciłam do domu z wynikami świadczącymi o tym, że jestem całkowicie zdrowa, a moja nadwaga wynika ze złych nawyków żywieniowych. Przez jakiś czas jadłam inaczej, ale nie trwało to długo, ponieważ tak jak moi rówieśnicy uwielbiałam słodycze i fast food'y, więc chwytałam się wszelkiej sposobności, aby po kryjomu coś zjeść, np. w szkole gdzie mama nie miała nade mną kontroli. Taka sytuacja trwała przez kolejnych kilka lat. Były w tym czasie krótkie postanowienia oraz puste obietnice, że coś wreszcie ze sobą zrobię. Jak można się łatwo domyśleć nic z tego nie wyszło. W tym czasie zmienił się sposób w jaki patrzyłam na samą siebie. O ile do 10 roku życia nie przywiązywałam uwagi do tego ile ważę, tak nagle zaczęło mnie to denerwować. Trochę poważniej myślałam o zmianie swojego wyglądu, ale znalezienie odpowiedzi na pytania: jak to zrobić? jak stracić na wadze? zajęło mi kolejne trzy lata. Jednak po pewnym czasie zmianie uległo również moje zachowanie. Z dnia na dzień,bez żadnych ostrzeżeń, oznajmiłam, że nie mam zamiaru jechać na Zieloną szkołę, mimo iż jeszcze kilka tygodni wcześniej bardzo tego chciałam. Zaczęłam być bardziej drażliwa, a na uwagi dotyczące mojego wyglądu reagowałam prawie agresywnie. Zrezygnowałam również z wyjazdów na basen ponieważ nie lubiłam nosić stroju kąpielowego. Gdy skończyłam 13 lat pojechałam do sanatorium, w którym przebywałam dokładnie miesiąc. Spędziłam czas na ćwiczeniach i utrzymywaniu diety, ale jak powiedziała moja mama było to jak wakacje w środku roku szkolnego. Wróciłam zadowolona z tego co udało mi się osiągnąć. Byłam dumna, kiedy ludzie dostrzegali, że zrzuciłam na wadze. Wydawało mi się, że dam radę, że to właśnie teraz nastąpił przełomowy moment, ale po raz kolejny nie trwało to długo. Już po kilku miesiącach wróciłam do swojej dawnej wagi. Przez kolejne dwa lata było tak, jakby epizod w sanatorium nie miał miejsca. Można powiedzieć, że było nawet gorzej. Wmawiałam sobie, że nie wyglądam wcale tak źle, ale jednocześnie co chwila dopadały mnie wyrzuty sumienia,kiedy uświadamiałam sobie, że zjadłam za dużo albo przytyłam. Zaczęłam odczuwać strach na samą myśl o wejściu na wagę, więc wybrałam najprostszą drogę nie ważyłam się. Osoby, które nigdy nie miały kłopotów z nadwagą mogą tego nie zrozumieć, ale prawda jest taka, że nawet sam wygląd nie ma takiego znaczenia jak to, że problemy z wagą mają wpływ na stan psychiczny i emocjonalny. Na szczęście, nigdy nie byłam ofiarą okrutnych żartów, ale zdarzały się przykre epizody, które sprawiały, że wracałam do domu i płakałam w poduszkę czując się niezrozumiana przez cały świat. Obiecywałam sobie wtedy, Str. 7

8 Artykuł że zacznę ćwiczyć i przejdę na dietę żeby tylko pokazać wszystkim, że ja też mogę być szczupła. Ale zazwyczaj już po kilku dniach mój zapał wygasał. Często jestem zbyt impulsywna, a moją obroną jest atak i chociaż jestem tego świadoma, nic z tym nie robię, ponieważ dzięki temu czuję się pewniej. Można się zastanawiać dlaczego? To bardzo proste: tak jest dużo łatwiej. Zazwyczaj w takich momentach ludzie, z którymi rozmawiam po prostu odpuszczają, a ja czuję ulgę, że nie muszę poruszać niewygodnego tematu. Idę ulicą i oczy mam spuszczone na chodnik, dlatego, że nie lubię patrzeć na innych, bo mam wrażenie jakby ci wszyscy ludzie, których mijam, nieustannie mnie oceniali. Oczywiście mam świadomość, że nie tylko ja mam problemy z nadwagą. Codziennie widzę inne osoby, które podobnie jak ja mają kilka kilogramów więcej, ale właśnie w tym momencie gdy wracam ze szkoły albo wychodzę ze znajomymi, czuję się niekomfortowo ze świadomością, że ktoś może mnie obserwować i komentować mój wygląd. Niewyobrażalne jest to jak denerwują mnie komentarze szczupłych osób o tym, jak to rzekomo są grube i muszą przejść na dietę. Bo co ja mam wtedy powiedzieć. Odpowiadam jedynie wymuszonym uśmiechem i odmawiam jakiegokolwiek komentarza, bo te osoby nie wiedzą jak to jest iść do sklepu i zastanawiać się,czy aby na pewno znajdzie się coś w swoim rozmiarze. Nawet już nie o sam rozmiar chodzi, ale bardziej o to jak będą w tym wyglądać. To, jak czasem obsesyjnie pilnuję tego czy ubrania, które noszę mieszczą się w granicach dobrego smaku, śmieszy nawet mnie samą. Zajęło mi prawie 10 lat przyznanie się przed samą sobą, że nie mogę tak jak moi znajomi jeść tego co mi się żywnie podoba i w takich ilościach jakbym chciała. Dziś przeklinam się za to, że nie obudziłam się wcześniej, ale nigdy nie przyszłoby mi na myśl żeby winić za to kogoś innego niż siebie. Zawsze będę wdzięczna szczególnie mojej mamie za to, że nawet kiedy nie chciałam albo nie rozumiałam sytuacji, ona starała się mi pomóc. Żałuję, że wtedy jej nie posłuchałam i wiem, że zmiany, które prawie dwa miesiące temu rozpoczęłam to dopiero początek drogi, jaką będę musiała przebyć, aby być zadowolona z samej siebie, chociaż nawet teraz każdy stracony kilogram jest takim małym prywatnym zwycięstwem Może kiedyś znajdę w sobie tyle pewności siebie i odwagi, które wszyscy myślą, że posiadam. Ponieważ kiedy tak o tym myślę to czuję, że nieustanne łączenie tych dwóch całkowicie odmiennych osobowości potrafi być męczące. Marta Raciborska absolwentka Str. 8

9 Reportaż W poprzednim roku szkolnym ósemka uczniów z obecnej klasy 3a wzięło udział w wymianie uczniowskiej ze szkołą w Walii. W październiku gościliśmy tu naszych walijskich przyjaciół, natomiast w kwietniu to my byliśmy ich gośćmi. Oto sprawozdanie z naszego pobytu w Walii to szczególne dni dla ośmiorga uczniów klasy 3a. Właśnie wtedy przeżyliśmy naszą wielką walijską przygodę. Ta wymiana dostarczyła nam wielu emocji i niesamowitych wrażeń, które na pewno zapamiętamy do końca życia. 15 kwietnia Nasza wizyta w Walii O godzinie 6 rano wyjechaliśmy busem spod naszej szkoły. Po około 2 godzinach dotarliśmy do lotniska Pyrzowice w Katowicach. O godzinie wystartowaliśmy. Kiedy już byliśmy w górze, wszyscy byli bardzo podekscytowani, ponieważ nie wiedzieliśmy co nas czeka. Kiedy wylądowaliśmy na lotnisku w Manchester czuliśmy się, jak w innym świecie. Po odebraniu bagaży od razu zauważyliśmy panie nauczycielki z naszej partnerskiej szkoły, które przyjechały nas odebrać. Po około 30 minut a c h b y l i ś m y j u ż w Wrexham. Od razu pojechaliśmy do szkoły Darland High School. Właśnie tam uczą się nasi walijscy koledzy. Po zwiedzeniu całego terenu szkoły od razu poszliśmy na naszą pierwsza lekcję. Była to lekcja chemii. Podczas niej mogliśmy razem z walijskimi uczniami przeprowadzać różne doświadczenia. Gdy lekcja się skończyła, w końcu mogliśmy się zobaczyć z Walijczykami, u których mieliśmy mieszkać. 16 kwietnia Do szkoły przyszliśmy na godzinę Większość z nas dotarła tam szkolnym autobusem. Przed rozpoczęciem lekcji odbył się apel, podczas którego przedstawiliśmy się oraz powiedzieliśmy kilka słów o sobie i Polsce. Po apelu braliśmy udział w lekcji, na której wraz z walijskimi uczniami szukaliśmy podobieństw i różnic między naszymi krajami. Później wyruszyliśmy autobusem miejskim do Chester. Jest to miasto znajdujące się w Anglii. Tam odwiedziliśmy kilka kościołów anglikańskich oraz zobaczyliśmy różne wspaniałe zabytki. Gdy już wróciliśmy do Wrexham, wszyscy spotkaliśmy się w domu jednego z naszych walijskich kolegów, aby tam wspólnie świętować urodziny Rafała Zaremby. 17 kwietnia Lekcje zaczęliśmy o godzinie 9:00. Była to lekcja wychowawcza. Po jej zakończeniu rozdzieliliśmy się na kilka mniejszych grup i poszliśmy na takie lekcje języka francuskiego oraz wychowania fizycznego. Później pojechaliśmy autobusem miejskim do centrum Wrexham i tam poszliśmy na spotkanie z burmistrzem. Po zakończeniu rozmów na temat bieżących spraw miasta mogliśmy iść zrobić zakupy. Gdy wszyscy już kupili, co chcieli, wraz z nauczycielami udaliśmy się na kręgielnię. Tam wszyscy razem miło spędziliśmy czas, świetnie się bawiąc. 18 kwietnia Tego dnia nie mieliśmy lekcji. Rano spotkaliśmy się przed szkołą i od razu wyruszyliśmy na wycieczkę na północne wybrzeże Walii. Pierwszą atrakcją, jaką zobaczyliśmy, były ruiny ogromnego zamku. Tam samodzielnie mogliśmy chodzić po wszystkich pomieszczeniach, zdobywać każdą wieże. Następnie poszliśmy na molo, gdzie mogliśmy pospacerować i porobić zdjęcia. Później poszliśmy zobaczyć plażę. Niektórzy nawet weszli do wody, która była lodowata. Po zrobieniu jeszcze krótkich zakupów wróciliśmy do Wrexham. Jednak to nie był jeszcze koniec atrakcji tego dnia, ponieważ wszyscy razem poszliśmy do wesołego miasteczka. Tam mieliśmy świetną zabawę na wielu karuzelach. 19 kwiecień Wczesnym rankiem musieliśmy się już pożegnać z naszymi walijskimi kolegami. Wylecieliśmy z lotniska w Manchester prosto do Katowic. Choć był to niestety koniec naszej wymiany, to mamy nadzieję, że będziemy mieli możliwość powtórzyć ją jeszcze raz. Iza Radwan 3a Str. 9

10 Artykuł Bezpańskie Psy Wielu ludzi mieszkających na wsi nieraz widziało sytuację, która wyglądała następująco: jadący samochód zatrzymuje się, otwierają się drzwi, ktoś wypuszcza psa, drzwi zamykają się i samochód odjeżdża. Pies, nie wiedząc co się dzieje, biegnie przez jakiś czas za s a m o c h o - dem,jednak gdy ten całkowicie się oddala, pies rezygnuje i zostaje sam na nieznanym sobie terenie. Jest skazany tylko na siebie chyba, że znajdą się dobrzy ludzie, którzy go przygarną. Niestety zazwyczaj jest tak,że mieszkańcy wsi mają swoich pupili i nie chcą przygarniać biedaka, którego właściciel bez jakichkolwiek emocji wyrzucił z samochodu i odjechał. W takich sytuacjach mieszkańcy powiadamiają sołtysa, który z kolei powiadamia gminę, a ona schronisko. Wtedy pojawia się rakarz, który łapie psa. Niestety ta sytuacja również nie jest dla psa miła. Hycel za pomocą kija z pętlą łapie zwierzę, zakłada mu pętlę na szyję i zaciąga ją. Pies zaczyna straszliwie skomleć, a rakarz ciągnie go do klatki, która znajduje się w samochodzie. Pętlę zdejmuje psu dopiero po zamknięciu go w klatce. Następnie pies trafia do schroniska i poddawany jest sterylizacji. Za zabieg płaci gmina, w której złapano psa. Moim zdaniem cała ta sytuacja jest straszna. Począwszy od bezuczuciowego właściciela, który pozbył się psa tak jakby był on zabawką, która mu się znudziła, a skończywszy na hyclu. Kompletnie tego nie rozumiem. Rakarz wytłumaczyłby pewnie swoje zachowanie w nas t ę p u j ą c y s p o s ó b : Zabezpieczam się przed pogryzieniem, ale przecież nie wszystkie psy są agresywne. Ciągle zadaję sobie pytanie, jak ludzie mogą być tak bezlitośni. Może na niektórych taka sytuacja nie robi wrażenia, ale w moim przypadku jest inaczej. Jest mi ogromnie żal tych wszystkich psów, które zostają porzucone przez swoich właścicieli. Uważam, że trzeba nagłośnić tę sprawę i zrobić wszystko, by ludzie przestali robić to, co robią. Najlepiej stworzyć rejestr zwierząt, w którym każdy właściciel musiałby zarejestrować swojego pupila i dbać o niego. Pozbywanie się psów byłoby zakazane, więc mniej byłoby bezpańskich zwierząt. Jeśli jednak nastąpiłaby podobna sytuacja do obecnych, właściciel zapłaciłby karę. Zwierzęta to nie zabawki, które można wyrzucić, gdy nam się znudzą. One także mają uczucia i potrzebują nas bardziej niż nam się wydaje. Często jest też tak, że schroniska dla zwierząt są przepełnione i zwierzęta nie mają odpowiednich warunków życia. Zdarza się też, że brakuje jedzenia i psy są w y g ł o d z o n e. Są także sytuacje, gdy ludzie kupują szczeniaka, bo jest słodki, a gdy dorośnie jest zbyt duży, by mieszkać w bloku i wówczas trzeba się pozbyć pupila. Duże psy potrzebują przestrzeni do biegania, a ludzie mieszkający w blokach nie mają odpowiednich do tego warunków lub pracują i nie mają czasu, by się zajmować zwierzętami. Zdarza się też tak, że dzieci,które tak bardzo chciały psa dorastają i wyjeżdżają na studia zapominając o swoim ulubieńcu. Nie pochwalam takiego zachowania. Można znaleźć kogoś, kto chętnie zaopiekuje się psem. Zawsze jest jakieś rozwiązanie, nie trzeba od razu pozbywać się niewinnego psa. Violetta Flut -absolwentka Str. 10

11 Artykuł (W)kurza pamięć Czy zdarza Ci się czasem iść do sklepu bez listy zakupów i zu- pełnie zapomnieć, co miałeś/aś kupić? Miewasz p r o b l e m y z z a p a - miętywaniem? Twoja pamięć nie działa jak powinna? Możesz to zmienić!na problemy z zapamiętywaniem skarży się wiele osób w różnym wieku. Można jednak temu bardzo łatwo zaradzić! Wystarczy treno-wać mózg, stosując mnemotech-niki. Jednak najpierw przyjrzyjmy się działaniu naszego mózgu. JAK PRACUJE MÓZG? Mózg można podzielić na dwie półkule: lewą i prawą. Każda z nich składa się z czterech płatów: czołowego, c i e m i e n i o w e g o, p o t y - licznego i skroniowego. Płat czo-łowy odpowiada za czynności poznawcze, emocjonalne, a także ruchowe. Dzięki płatowi ciemieniowemu możemy reagować na bodźce, takie jak ból oraz tempe-ratura. Jest on również odpowie-dzialny za zmysł dotyku. Płat potyliczny umożliwia nam poznawanie świata poprzez zmysł Str. 11 wzroku. Ostatnim z płatów mózgu jest płat skroniowy i to właśnie za jego przyczyną mówimy, słyszymy oraz zapamiętujemy, szczególnie słuchowo. O TECHNIKACH MNEMICZ NYCH Aby lepiej zapamiętywać nal e ż y ć w i c z y ć m ó z g (zwłaszcza płat skroniowy). Jak to robić? Po pro-stu więcej się uczyć, gdyż im w i ę c e j i n f o r m a c j i przepływa przez mózg, tym nasze neurony stają się bardziej rozbudowane i pomagają nam przyswajać znacz-nie większą ilość wiedzy niż normalnie, a także robić to szybciej. Jednak trening pamięci nie musi być jedynie żmudnym wkuwaniem materiału zawartego w opasłym podręczniku o stronach zapisanych od góry do dołu drob -niutkimi szlaczkami. Za pomocą mnemotechnik, czyli t e c h n i k m n e m i c z n y c h (pamięciowych) nauka nie musi męczyć, a nawet może stać się przyjemnością. Techniki mnemiczne polegają na powiązaniu elementów materiału do zapamiętania z innymi elemen-tami, dzięki którym informacje przeznaczone do wyrycia nabie-rają nieraz śmiesznej treści, która często jest pozbawiona logiki dlatego też tak łatwo możemy daną wiadomość zachować na dłużej. Za twórcę mnemoniki uważa się greckiego poetę Symonidesa z Keos. RATUNKU ORTOGRAFIA! Dyktanda, wypracowania i same błędy ortograficzne Chełbia przez h, haszysz przez ch i wyróść przez u Całe rzesze ludzi miewają problemy z ortogra-fią. Żeby choć trochę ją polubić, wystarczy tylko zastosować odpo -wiednią mnemotechnikę. Najpierw należy sporządzić na kartce pa-pieru listę wyrazów z trudnościami ortograficznymi, na przykład z ż : nieduży żółty gżegżółka żmudnie żąć zboże różowy żaba zeżreć pożywny żeberko rżący żorżeta ponieważ żywność nieświeży chociaż żuk iż dużo przeleżeć spiżarnia Następnie trzeba ułożyć krótką historyjkę, która zawierać będzie wszystkie wyrazy z listy, na przy-kład: Nieduża, żółta gżegżółka żmudnie żęła zboże z różową żabą, która nie chciała zeżreć pożywnych żeberek, które zostały jej podarowane przez rżącego konia owiniętego w żor-żetę. Nie chciała ich jeść, ponie-waż twierdziła, że żywność ta jest nieświeża, chociaż żuk mówił jej, iż po prostu jedzenie za dużo przele-żało w spiżarni.

12 Artykuł Str. 12 Dzięki takiej historyjce zapamię-tamy więcej słów z trudnościami ortograficznymi niż po godzinach spędzonych ze słownikiem. Jak widać, używanie mnemotechnik, to nie tylko siłownia umysłu, lecz także ogromna oszczędność czasu. KŁOPOTY Z CYFRAMI Jak szybko zapamiętać dłuższy numer? Okazuje się, że jest to zaskakująco łatwe! P o d o b n i e j a k p r z y mnemotechnice ortograficz -nej układamy historyjkę, tylko, że tym razem z cyfr. W jaki sposób? Musimy każdą z 10 cyfr skojarzyć z czym innym. Mogą to być też, tak zwane skróty myślowe. Najle-piej przyjąć własne skojarzenia, ale można skorzystać też z tych podanych niżej: 0 jajko 1 świeca (jedynka nieco kojarzy się ze świecą kształtem) 2 łabędź (dwójka przypomina sylwetkę łabędzia płynącego po wodzie) 3 trójnóg, stół (bo ma trzy nogi) 4 pies (ponieważ chodzi na czterech łapach) 5 ręka (jak pięć palców u ręki) 6 kostka do gry (gdyż jest bryłą sześcianem) 7 krasnoludek (jak siedmiu kra-snoludków) 8 wesołe miasteczko (kojarzy się kształtem z rollercoaster`a, tak zwanej kolejki górskiej w wesołym miasteczku) 9 kręgle (w jednej z odmian kręglarstwa trzeba ich właśnie tyle przewrócić) I w ten sposób numer staje się, na przykład taką histo-ryjką: Wieczorem, przy świetle świeczki stojącej na stole, jadłam jajko na stole z moim psem. Później po-szłam do wesołego miasteczka zagrać w kręgle z krasnoludkiem. Niestety, to on wygrał i musiałam oddać mu mojego psa. Potem znów poszłam grać w kręgle. PO CO TYLE PAŃSTW?! Pani od geografii kazała nauczyć się nazw stolic kilku państw? Dla osób znających geograficzną mnemotechnikę nie ma niczego prostszego! Wystarczy ułożyć zdania lub wyrażenia, w których w sprytny sposób trzeba umieścić nazwę danego kraju razem z na-zwą jego stolicy, na przykład: Ankara (Turcja) Anka za karę przebrała się za Turka. Kijów (Ukraina) kraina kijów Tunis (Tunezja) Tunezyjczycy grają tu w tenisa. To prostsze niż się wydaje! I HATE ENGLISH LES- SONS! A gdyby tak zastosować techniki mnemiczne podczas nauki języ-ków obcych, zwłaszcza podczas nauki słówek? Nic prostszego! Naszym przykładem będzie goose, czyli gęś. Popracujmy teraz wyobraźnią, a mianowicie wyobraźmy sobie gęś z ogromnym guzem na głowie. Nie dość, że nauczymy się słówek, możemy się również pośmiać. A jak wyobrazicie sobie cat, czyli angielskiego kota? Możliwości jest wiele Niektórzy zobaczą pewnie kota stojącego na dwóch łapach w czerwonej pelerynie z kapturem, trzymającego topór, niektórzy jeszcze co innego O, NIE! ZAPOMNIAŁAM MĄKI! Mnemotechniki nie przydają się tylko w szkole w życiu codziennym także znajdują wiele zastosowań. Na pewno zdarzyło Ci się choć raz pójść do sklepu bez listy zakupów i zupełnie zapomnieć, co zamierzałeś/aś kupić. Na to też jest sposób. Oto przykładowa lista zakupów: banany galaretki w proszku czekoladki arbuzy solone paluszki makaron spaghetti maliny mąka lody guma do żucia Teraz należy wyznaczyć na ciele 10 punktów, na przykład: Stopy, kolana, plecy, Brzuch, palce, szyja Usta, policzki, oczy, włosy. Kolejnie należy połączyć produkty z częściami ciała w pary, tworząc zdania bądź wyrażenia: Ślizgam się na skórach z bananów. Mam kolana z galarety. Jestem tak opalona, że moje plecy są koloru czekoladek. Jestem tak gruba, że wyglądam, jakbym połknęła arbuza. Mam palce długie jak solone paluszki. Mam naszyjnik z makaronu spaghetti. Mam usta czerwone jak maliny. Mam policzki białe jak mąka. Zamiast gałek ocznych mam gałki lodów. Guma do żucia przykleiła mi się do włosów. Teraz wszystko wydaje się bardzo proste! Takie mnemotechniki można tworzyć samemu tak, by były dostosowane do własnych potrzeb. Rezultaty nauki z pomocą tych technik pamięciowych zaskoczą wszystkich! Julia Imiełowska 2a

13 Artykuł Młodzi dla Kamerunu Głęboko wierząc w to, że wiele ludzi pragnie pomagać potrzebującym, jednak po prostu nie z a w s z e wie, w jaki sposób może to uczynić, bądź g d z i e z n a l e ź ć j a k i e ś ź r ó d ł o, postanow i ł a m n a p i s a ć kolorze brązowym i zielonym, oraz taliowane w kolorze zielonym, czarnym i białym). Pieniądze, które zbierzemy, podobnie jak w roku ubiegłym, kilkoro z nas przekaże osobiście Siostrom Pallotynkom pracującym w Kamerunie, co będzie gwarancją, że będą spożytkowane naprawdę najlepiej i najrozsądniej. Robiąc to, sprawisz, że na twarzy tych właśnie dzieci pojawi się uśmiech ogromnej wdzięczności i nadziei na lepsze jutro. Więc nic nie stracisz, a tak wiele zyskasz!!! Warto odwiedzić: Gabriela Halfar -absolwentka wolontariatmisyjny.zg?fref=ts w w w. f a c e b o o k. c o m / wolontariatmisyjny.zg?fref=ts o projekcie Wolontariatu Misyjnego Młodzi dla Kamerunu, do którego należę. Projekt zakłada pracę na trzech płaszczyznach: 1.B u d o w a s z k o ł y 2. Szkolenie nauczycieli, gdyż to właśnie oni uczą, a także wychowują młodzież. W związku z czym nie możemy pozostawić ich bez fachowej pomocy 3. Adopcja na odległość - adopcja serca, która umożliwia naukę wielu dzieciom. Opiekunowie mają ze swoim adopcyjnym dzieckiem stały kontakt i dzięki pomocy sióstr mają szansę wspierać je w różny sposób. O wolontariacie dowiedziałam się od mojej koleżanki, która jest animatorką misyjną w diecezji opolskiej. Kiedy opowiedziała mi o tym projekcie, natychmiastowo zapragnęłam również uczestniczyć w tym cudownym dziele. Najpierw sprzedawaliśmy kalendarze misyjne na 2013 rok. Następnie, gdzieś od marca, zaczęliśmy sprzedawać koszulki- cegiełki. Środki otrzymane ze sprzedaży tych koszulek i kalendarzy przeznaczono na budowę szkoły w wiosce Kengang, położonej w pobliżu m i a s t a Bafussam w Kamerunie. Jest to bardzo szczytny i konkretny cel i tak naprawdę każdy może pomóc i każdy może być, a nawet już może jest, a o tym nie wie Młodym dla Kamerunu. Jak Ty możesz pomóc dzieciom z Kamerunu? Sposób jest bardzo prosty. Wystarczy skontaktować się ze mną- Gabrysia Halfar oraz zakupić koszulkę- cegiełkę w kwocie min. 35 zł.(do wyboru klasyczne w Str. 13

14 GALERIA Str. 14

15 GALERIA Str. 15

16 GALERIA Str. 16

17 GALERIA Str. 17