Ataki terrorystyczne w Londynie Zginęło ponad 50 osób Śledztwo trwa

Transkrypt

1 Ataki terrorystyczne w Londynie Zginęło ponad 50 osób Śledztwo trwa

2

3 w numerze Goniec Polski Polish Time NR lipca temat numeru Moment, którego bali się wszyscy zamiast wstępu To był moment, którego bali się wszyscy mieszkańcy Londynu. Moment, przed którym ostrzegała policja i służby bezpieczeństwa mówiąc, że nie należy pytać, czy to nastąpi, ale kiedy. 4 Moment, w którym wizja ataku terrorystycznego, jak duch znów zaczęła straszyć Londyn. 10 Krajobraz po zamachu Na ulicach żadnej paniki, ludzie spokojnie czekali na zatłoczonych przystankach. Złudzenie normalności rozwiewały jednak radiowozy na sygnałach, które co kilkadziesiąt sekund pędziły przez Oxford Street. Sonda Gońca Przyjechaliśmy tutaj. W wielkiej metropolii znaleźliśmy swój drugi dom. Tu czuliśmy się bezpiecznie. Czy nadal tak jest? Wyspy pod ostrzałem? W Wielkiej Brytanii wielokrotnie dochodziło do zamachów terrorystycznych. Najwięcej osób zginęło w katastrofie samolotu PanAm, który eksplodował i spadł na wioskę Lockerbie (21 grudnia 1988 r.). W numerze także: 5 ZAMACH W LONDYNIE: MINUTA PO MINUCIE, 7 BRITPRESS, 8 ZAGINIENI FOTOREPORTAŻ, 12 BYŁEM BLISKO OPOWIEŚCI ŚWIADKÓW, 18 ENGLISH PAGE, 20 WIADOMOŚCI LOKALNE, 22 VICTORY DAY FOTOREPORTAŻ, 24 LONDON 2012 OLIMPIADA W LONDYNIE RAPORT, 28 GONIEC POLSKI ZAPRASZA DO SLOUGH, 29 PSYCHOLOGIA, 31 KULTURA: CITY OF LONDON FESTIVAL, 33 ZDROWIE, 35 GALERIA, 36 SPORT, 39 OGŁOSZENIA DROBNE Wszystkim, których bliscy zostali poszkodowani w zamachach 7. lipca składamy najszczersze wyrazy współczucia. Redakcja projekt: S. Sobolewski Goniec Polski Polish Time Polski tygodnik w Londynie, ADRES: 12 Central Chambers, The Broadway, Ealing, London W5 2NR REDAKCJA (EDITORIAL): Katarzyna Jaklewicz (red. nacz.), Michał Szaflarski WSPÓŁPRACA: K. Bany, P. Bogacki, A. M. Borkowski, K. Bzowska, C. Dziadul, A. Falińska, J. Janiak, B. Korwin- Kamieński, G. i M. Lewandowscy, M. Porzezińska, P. Sikora, H. Szuplak, K. Zając MARKETING: Mariusz Zdeb ( ), Jan Bernacki ( ), Anida Musialska ( ) KOREKTA: Michał Szaflarski SKŁAD I GRAFIKA: Rafał Głowa - Design Transform Point, Sławomir Sobolewski, Fot: PAP, Archiwum. REDAKCJA (EDITORIAL OFFICE): tel , redakcja@goniec.com MARKETING: tel , marketing@goniec.com, Fax: , info@goniec.com WYDAWCA (PUBLISHER): Goniec Ltd Dyrektor generalny: Mieczysław Cezary Olszewski Dyrektor: Krzysztof Frais ISSN Nakład: egzemplarzy Redakcja Gońca Polskiego nie ponosi odpowiedzialności za treść publikowanych ogłoszeń. Redakcja zastrzega sobie prawo odmowy publikacji ogłoszenia bez podania przyczyny.

4 terror w Londynie Nigdy by pani nie opublikowła rzeczy, jakie widzieliśmy tego dnia powiedział dziennikarce The Daily Mail lekarz biorący udział w akcji ratunkowej Moment To był moment, którego bali się wszyscy mieszkańcy Londynu. Moment, przed którym ostrzegała policja i służby bezpieczeństwa mówiąc, że nie należy pytać, czy to nastąpi, ale kiedy. Moment, o którym myśl przerażała Tony ego Blaira. Moment, w którym wizja ataku terrorystycznego, jak duch znów zaczęła straszyć Londyn. dzień po atakach napisało Metro, ale myśleli tak chyba wszyscy. Była 8.50, 7. lipca, sam środek godzin szczytu. Nieodnalezieni ciągle sprawcy spowodowali serię wybuchów w londyńskich środkach transportu. Pierwsze ofiarą ataku padły wypełnione pasażerami wagony metra 100 metrów od stacji Liverpool Street. Zaraz potem wybuchy nastąpiły w pociągach w okolicach stacji King s Cross i Edgware Road oraz w autobusie linii 30 przyjeżdżającego w okolicach Tavistock Place. Na początku informowano, że cały atak trwał 56 minut. Dopiero w sobotę policja ujawniła, że kolejne wybuchy dzieliły zaledwie kilkusekundowe odstępy. Wszystkie trzy bomby w metrze wybuchły niemal jednocześnie około 8.50, w zaledwie 50 sekundowych odstępach. Czwarta bomba brzmi na razie oficjalna wersja była przeznaczona dla podróżnych, którzy po pierwszych wybuchach opuścili metro i zmuszeni byli przesiąść się do autobusu. Ta bomba wybuchła 57 minut później. którego bali się wszyscy W ciągu tych kilkudziesięciu sekund, straszną śmiercią zginęło kilkadziesiąt osób, jak co dzień spokojnie podróżujących do pracy. Kolejnych ponad 700 zostało rannych, w tym część ciężko. Wybuch autobusu był tak silny, że ślady krwi na okolicznych budynkach można było znaleźć na wysokość trzeciego piętra. Nigdy by pani nie opublikowała rzeczy, jakie widzieliśmy tego dnia powiedział dziennikarce The Daily Mail lekarz biorący udział w akcji Świadkowie mówili, że wagony wypełnił gryzący, gęsty dym, budząc przerażenie i panikę. Eksplozja pochłonęła cały tlen utrudniając oddychanie. Jednocześnie ostre jak brzytwa odłamki szkła przecinały skórę, gorąco paliło włosy i ciało. W tym czasie bomba wybuchła też w jadącym z Hackney do Marble Arch autobusie. Dach piętrowego autobusu został zerwany przez wybuch i poszybował w powietrze zanim runął na ziemię. W zamachu zginęło 13 osób. Najwięcej ofiar śmiertelnych pociągnął za sobą wybuch metra Picadilly Line przy stacji King s Cross. Zginęło 21 osób. W tym miejscu tunel metra położony jest bardzo głęboko pod ziemią (ok. 21 metrów). Dlatego też ekipy śledczeprzez wiele dni zmagały się z resztkami pociągu i pozostającymi w nim ciałami. Liczba ofiar wielokrotnie się zmieniała. Na początku tygodnia londyńska policja poinformowała, że w następstwie zamachów zginęły 52 osoby, ale prawdopodobnie liczba jeszcze wzrośnie. *** Londyńska policja nie ma jednak wątpliwości, że za atakami stoi Al Kaida. Jedno z największych śledztw w historii angielskiej policji trwa. Scotland Yard przypuszcza, że zamachowcy najprawdopodobniej rozdzielili się na stacji King s Cross i wsiedli do różnych linii metra. Bagaże z ładunkami wybuchowymi zostawili na podłodze blisko wyjść, krótko zanim ładunki wybuchły. Prawdopodobnie, albo zsynchronizowali zegarki, albo używali czasowych zapalników. *** Wkrótce po tragedii jasne było, że w zamachach rannych zostało troje Polaków, którzy trafili do dwóch londyńskich szpitali. Z poszukiwanych 15 we wtorek, jak podał Konsulat RP w Londynie odnalazło się sześcioro. Nadal jednak poszukiwanych jest 9 innych. Są to: Anna Brandt, Karolina Glueck, Kamila Grabowska, Jolanta Jawornik, Robert Kamiński, Adam Kozakowski, Piotr Marcin Mońko, Krzysztof Sierpiński, Monika Suchocka. Oprac. K. Jaklewicz (The Daily Mail, Metro, bbc.co.uk, onet.pl) 4 Goniec Polski

5 terror w Londynie Tragedia w Londynie: Minuta po minucie Tragicznego dnia niepewne jeszcze informacje docierały do nas w takiej kolejności: Clarke radzi ludziom przebywającym w Londynie, aby nie podejmowali zbędnych podróży Siedmiu ludzi ginie w eksplozji w pociągu linii metra około 100 metrów od stacji Liverpool Street 8.56 W wybuchu w metrze między stacjami Russell Square i King s Cross zabitych zostaje przynajmniej 21 osób Na stację Liverpool Street wzywane są karetki Pięciu ludzi ginie w wybuchu na stacji metra Edgware Road. Raporty policji ujawnią później, że wybuch rozdarł pociąg, który przebił się przez ścianę tunelu i zniszczył dwa inne pociągi Raport służb linii Metropolitan mówi, że wypadek został spowodowany pewnego rodzaju gwałtownym wzrostem napięcia Policja potwierdza zamknięcie stacji Liverpool Street i Aldgate i mówi o rannych pasażerach Zarząd Metra donosi o drugim wypadku, tym razem na stacji Edgware Road Brytyjska Policja Transportowa zgłasza eksplozje w metrze w okolicach stacji Aldgate, Edgware Road, King s Cross, Old Street i Russell Square Nieustalona liczba pasażerów ginie w wybuchu, który rozdziera tył autobusu linii 30 jadącego z Hackney na Marble Arch. Wybuch ma miejsce w okolicach Tavistock Place Zamknięta zostaje cała sieć londyńskiego metra Scotland Yard donosi o wielkim wypadku Doniesienia mediów o wybuchu w autobusie. Świadkowie mówią, że wybuch miał miejsce o Policja mówi o całkiem dużej liczbie ofiar Przedstawiciele operatora linii 30 - firmy Union mówią, że w metrze znaleziono przynajmniej jeden ładunek wybuchowy Policja potwierdza, że w autobusie na Tavistock Place, niedaleko Russell Square doszło do eksplozji. Przedstawiciele Union mówią o wybuchach w trzech autobusach Minister Spraw Wewnętrznych Zawieszono działalność linii autobusowych w Centralnym Londynie Metropolitan Police ogłasza, że istnieje dowód na istnienie ładunku wybuchowego na miejscu jednego z wypadków Policja potwierdza zgon dwóch osób w wypadku przy Aldgate Szpital St Mary twierdzi, że przyjął cztery osoby w stanie krytycznym, osiem osób z poważnymi obrażeniami i czternaście z lżejszymi Premier mówi, że jest dostatecznie jasne, że wybuchy były spowodowane działaniami terrorystycznymi Włoska agencja ANSA podaje, że nieznane dotychczas ugrupowanie Tajna Grupa Dżihadu Al-Kaidy wzięła na siebie odpowiedzialność za zamach Tony Blair odczytuje deklarację przywódców Grupy G8, że nie był to atak na jeden naród, lecz na wszystkie narody. Wkrótce potem opuszcza Szkocję i udaje się do stolicy Królowa mówi, że to, co się stało bardzo nas wszystkich zszokowało University College Hospital potwierdza, że zajął się 49 rannymi. Z tego cztery osoby są w stanie krytycznym, a pięć w stanie ciężkim Otwarte dla ruchu kolejowego zostają stacje Euston i Paddington Royal London Hospital podaje, że przyjął 183 pacjentów z miejsc dwóch wypadków. W stanie ciężkim było osiem osób, a sześć operowano Policja potwierdza śmierć przynajmniej 33 osób. Siedem osób zginęło w pierwszym wybuchu na Liverpool Street Stadion, 21 w wybuchu w okolicy King s Cross i Russell Square oraz pięć na stacji Edgware Road w eksplozji, która zniszczyła trzy pociągi W centrum Londynu znów kursują autobusy Tony Blair obiecuje, że podejmie wszelkie działania policyjne i służb ochrony, aby postawić sprawców przed wymiarem sprawiedliwości Liczba ofiar wzrosła do 37. Oprac. Mariusz Zdeb Polish Time 16 lipca

6 6 Goniec Polski

7 Londyn nie wierzy łzom MARIUSZ ZDEB Piekło W pierwszych doniesieniach o wybuchach prasa brytyjska była na ogół zgodna co do skali zagrożenia: Wczoraj w Londynie, w najgorszym od Drugiej Wojny Światowej ataku na ziemię brytyjską, terroryści rozpętali 56- minutowe piekło. ( ) Ta okropność, długo oczekiwane echo 11 września i madryckiego pociągu przerażenia, została dokonana w dzień po rozpoczęciu szczytu G8, którego Wielka Brytania jest gospodarzem. napisał The Sun. W The Times zdjęcie pokazujące Tonyego Blaira pochylonego, z opuszczoną głową, zaciskającego pięści i spoglądającego w przygnębieniu w ziemię, podpisano: To była ta przerażająca wiadomość, której zawsze się obawiał. Jak zauważono w tej samej gazecie: Reakcja brytyjskich polityków była stanowcza, ale spokojniejsza niż w USA po Politycy The Independent odnotował, że premier Tony Blair złożył kondolencje rodzinom ofiar i powiedział o sprawcach ataków: Oni próbują wykorzystać rzeź niewinnych ludzi, aby nas zastraszyć. Apelował jednak: Kiedy próbują nas przerazić, nie pozwolimy im na to. Kiedy próbują tymi metodami zmienić nasz kraj lub nasz sposób życia, nie zmienimy się. Burmistrz Londynu, Ken Livingstone, wyraził potępienie dla zamachów: To nie był terrorystyczny atak na potężnych i wielkich. Nie jest on wymierzony w prezydentów, czy premierów, ale w zwykłych Londyńczyków, przedstawicieli klasy pracującej. To nie jest ideologia, ani nawet perwersyjna religia, to zbiorowe morderstwo Oni chcą podzielić Londyn. Dlatego Londyński Komitet Olimpijski zapewnił, że zamach nie wpłynie na Igrzyska, a jego prezes, Keith Milles stwierdził, że to, co się stało dowodzi, że żadne miasto na świecie nie jest w stanie uchronić się przed terroryzmem. Nawet Londyn, który ma prawdopodobnie najlepszy i najbardziej wyrafinowany system służb bezpieczeństwa, ma problem z uporaniem się z tego rodzaju atakami. O doskonałości tego systemu zapewniała wcześniej policja Większość pism odnotowała, że głęboko zszokowana Królowa wyraziła swoje współczucie dla dotkniętych zamachem i rodzin ofiar oraz podziw dla służb niosących pomoc. Przywódcy religijni, w tym Muzułmanie, wyrazili swoje współczucie dla wszystkich dotkniętych terrorem. Subiektywny przegląd prasy W prasie nie zabrakło wszelkiego rodzaju wyrazów hartu ducha, jak w The Times, który napisał: Nikt nie złamie woli tego miasta. Szok i chaos To, co się stało, jeden z dziennikarzy The Guardian, opisał słowami: Najpierw szok, a później dziwny, cichy rodzaj chaosu opanował ulice Londynu. Najstarszy na świecie i największy system metra został sparaliżowany, a miasto krzyczało napisami wyświetlanymi na wielkich tablicach autostrad: Omijaj Londyn. Obszar zamknięty. Włącz radio. Ci, którym nie udało się jednak ominąć miasta miewali najczarniejsze myśli: - Ludzie zachowywali się histerycznie. Naprawdę myślałem, że umrę i miałem nadzieję, że ze względu na uduszenie się dymem, a nie w ogniu. - To było przerażające jak film katastroficzny - Pewien mężczyzna powiedział, że ktoś został wyrzucony podmuchem z pociągu i został uderzony przez pociąg jadący w przeciwnym kierunku. - Wagon został rozdarty jakby tego można dokonać otwieraczem do konserw. - Były tam także, jak myślę, jakieś ciała w przedziale wagonu, niektóre się poruszały, ale naprawdę nie mogłam patrzeć. Nikt do nich nie podchodził. terror w Londynie Pomoc Ci którzy pomagali ofiarom często zmagali się z porażającym widokiem. The Independent zacytował Kapelana Londyńskiego metra, który pocieszał pracowników pogotowia w pobliżu stacji metra Aldgate: Była tam kobieta, która została nabita na jeden z drągów w pociągu i ciągle jeszcze żyła. Ludzie podnosili różne części ciał. To było oczywiście bardzo przygnębiające i brak słów do opisania tego. Chyba mógłbym powiedzieć, że opiekowałem się opiekunami. To samo pismo nie zawahało się pokazać zdjęcia fasady, mieszczącej się dokładnie obok miejsca eksplozji autobusu linii 30 siedziby Brytyjskiego Stowarzyszenia Medycznego, zbryzganej krwią i ludzkimi szczątkami, aż do trzeciego piętra. Transport Te same chwile w innych miejscach centrum wielkiego miasta opisał dziennikarz The Daily Telegrach: Przechodząc i przejeżdżając ulicami miasta zauważyliśmy z jak godnymi podziwu spokojem i odwagą zachowywała się ludność Londynu. *** Ian Mc Even pytał na łamach The Guardian: Jak mogliśmy zapomnieć, że to się musiało wydarzyć? Londyńczycy zostali brutalnie obudzeni z przyjemnego snu, którym było pławienie się dzień wcześniej blaskiem chwały Olimpijskiego triumfu. Dalej pisze: Z chwilą gdy policzymy naszych zmarłych i odrętwienie zamieni się w gniew i żal, zobaczymy, że nasze życie tutaj stanie się trudne Miasto długo nie odzyska pewności siebie i radości życia ze środy. Kto będzie chciał podróżować metrem, gdy już zostanie posprzątane? Czy nie będzie nam jakoś niezręcznie zasiadać w restauracjach, kinach i teatrach? Tytuły z tego samego dnia: The Independent: Przemysł turystyczny przygotowuje się na falę odwołań rezerwacji. The Guardian: Na znak szacunku, spektakle się nie odbędą. Dzień później w zatłoczonych pubach i klubach czytelnicy przeczytali nagłówek znany wielbicielom zespołu Queen: Show must go on. Polish Time 16 lipca

8 terror w Londynie Poszukiwania W momencie oddania tego numeru do druku w zamachach 7. lipca oficjalnie stwierdzono śmierć 52 osób. Okło 70 nadal jest poszukiwanych, w tym 9 Polaków. Ich znajomi, rodziny ciągłe rozpaczliwie szukają swoich bliskich fot. Aleksandra Eysymontt

9 503579_Polish Ad 135x186.qxd 18/3/05 4:12 pm Page 1 Odbierz pieniadze w Euro c Szybki, bezpieczny i zaufany sposób przesylania pieniedzy do Polski Twoje pieniadze gotowe do odbioru w 10 minut.* c c Wyślij z ** Odbierz z Albo wszedzie gdzie jest widoczny znak MoneyGram c Bezaplatna infolinia or visit *În functie de programul agentilor si de legislatia locala în vigoare. **Doar în anumite sucursale. TM & 2005 Travelers Express Company, Inc. All rights reserved. *Zgodnie z godzinami pracy przyjmujacego agenta i miejscowymi przepisami. **Tylko w wybranych placówkach. TM & 2005 Travelers Express Company, Inc. All rights reserved. c Polish Time 16 lipca

10 terror w Londynie Krajobraz po zamachu Na ulicach żadnej paniki, ludzie spokojnie czekali na zatłoczonych przystankach. Złudzenie normalności rozwiewały jednak radiowozy na sygnałach, które co kilkadziesiąt sekund pędziły przez Oxford Street. KATARZYNA JAKLEWICZ MAREK TITOW Dramatyczne wydarzenia mają to do siebie, że na zawsze utrwalają w pamięci jeden moment chwilę kiedy się o nich dowiadujemy. Tragiczna wiadomość wdziera się między zwyczajne, codzienne wydarzenia. Jest szok, niedowierzanie, zaraz potem świadomość, że było się blisko i mogło to spotkać nas samych i wreszcie niepokój o bliskich, którzy mogli być jeszcze bliżej katastrofy. Tak było i tym razem. 7 lipca pozostanie dniem, kiedy w drodze do pracy, w pracy, w domu dotarły do każdego z nas pierwsze jeszcze niepewne, ale już bardzo dramatyczne doniesienia. Z upływem dnia nadchodzące wiadomości stawały się coraz bardziej precyzyjne i coraz bardziej przerażające. Miasto pogrążyło się w chaosie donosiły największe światowe media. Mamo, nic mi nie jest Kilka godzin później, około południa, usiłowaliśmy przedrzeć się z Ealing Broadway do centrum miasta na miejsce tragedii. Poza centrum wydawało się, że życie toczy się prawie normalnie. Metro pozostawało zamknięte, ale większość linii autobusowych kursowała. Bez problemu można było dojechać do Shepherd s Bush. Na ulicach żadnej paniki, ludzie spokojnie czekali na zatłoczonych przystankach. Kiedy jednak idąc ulicą, jadąc autobusem słyszało się choć strzępy rozmów stawało się jasne, że ich temat, bez względu na język jest zawsze ten sam. Ludzie w autobusach opowiadali sobie o tym, jak tego rana dotarły do nich przerażające wiadomości. Wiele osób, choć od wybuchu minęło już sporo czasu, ciągle uspokajało bliskich. Przeciążone linie telefonii komórkowej przez większość czasu nie działały, ale ci, którym udało się dodzwonić choć na chwilę zapewniali Mamo nic mi nie jest. Gdzie indziej strzępy rozmów po polsku Nikomu znajomemu nic się nie stało. Na Shepherd s Bush, czyli bliżej centrum, przystanki oblegały dziesiątki pasażerów. Autobusy niektórych linii, których trasy wiodą przez centrum w ogóle nie kursowały. Ale i stąd można było przedostać się jeszcze dalej, w głąb miasta, aż do okolic stacji Marble Arch. Dalej komunikacja miejska już nie działała. Pozornie piękny dzień Prowadząca do serca miasta Oxford Street była jak zwykle zatłoczona. Pozornie piękny, słoneczny dzień, dało się nawet zauważyć grupy turystów. A jednak po chwili łatwo było dostrzec niepokojący brak charakterystycznych, czerwonych autobusów. Złudzenie normalności rozwiewały też radiowozy na sygnałach, które co kilkadziesiąt sekund pędziły przez Oxford Street. Jeszcze około większość sklepów była otwarta. Kartki wywieszone na drzwiach nielicznych instytucji informowały, że dziś jest zamknięte. Jednak przed sklepy zaczęto niemal jednocześnie zamykać. Z czyjej inicjatywy? Sprzedawcy podawali różne wersje. Do niektórych, z powodu trudności w poruszaniu się po mieście, nie dotarła część personelu. Tak było w jednym ze sklepów Marks & Spencer przy Oxford Street, bliżej stacji Tottenham Court Road. Sklep był otwarty, ale na szybach wisiały kartki: w sklepie nie ma dość pracowników prosimy o wyrozumiałość. Inne sklepy zamknięto decyzją menadżerów. Nie ma żadnych dyrektyw policji, ale szefowie uznali taką decyzje za stosowną tłumaczył pracownik jednego ze sklepów. Po nie działała już większość sklepów i kawiarni przy Oxford Street. Przejścia nie ma Do tego czasu policja dawno już odcięła wstęp do rejonów, w których miały miejsce tragiczne wydarzenia. Policyjne taśmy i umundurowani funkcjonariusze bronili dostępu do okolic stacji Euston i King s Cross. Dalej nikogo już nie wpuszczano. Na drugiej z nich miała miejsce jedna z eksplozji. Dookoła tej zapory czuwały kamery telewizyjne, wozy transmisyjne i dziennikarze na bieżąco relacjonujący wydarzenia. Nieco dalej na południe w okolicach Tavistock Place, gdzie eksplodował autobus linii 30 ta sama sytuacja. Policja, taśmy, 10 Goniec Polski

11 zdezorientowani ludzie usiłujący przedostać się do innych części miasta i funkcjonariusze niestrudzenie tłumaczący, że przejścia nie ma, wyjaśniający, jak inaczej dotrzeć w jakieś miejsce. Więcej tu nie przyjadę Po komunikacja miejska zaczęła w centrum na powrót działać. Na Theobald s Road położonej zaledwie kilkadziesiąt metrów od miejsca wybuchu - Tavistock Place, pojawiły się pierwsze autobusy najpierw tylko jednej linii, potem następnych. Pierwsze z nich były przepełnione i ku rozpaczy czekających nie zatrzymywały się na wszystkich przystankach. Z czasem sytuacja zaczęła się normalizować. Autobusy większości linii znów kursowały w centrum miasta. Nie dla wszystkich jednak zakończyły się problemy. Wielu ludzi nadal nie mogło dostać się do miejsc odciętych przez policję. W trudnej sytuacji było wielu turystów. Przez cały dzień nie mogli dostać się do hoteli, w których mieszkali, a położonych blisko miejsc tragedii. Około grupa kilkudziesięciu osób nadal czatowała w okolicach Tavistock Place, czekając aż policja zezwoli im przedostać się do hotelu. Zaczynało padać. Martin Sejak i Michal Varincik byli tam już od czterech godzin. Tego dnia przyjechali do Londynu. Policjant powiedział, że poczekamy jeszcze co najmniej dwie godziny mówili. Mieli nadzieję, że w ogóle uda im się wejść do hotelu tego dnia. Czekających zapewniano, że nawet jeśli teren wokół Tavistock Place będzie zamknięty, zostaną pod ochroną doprowadzeni do hoteli, w których czekają na nich pokoje. W tłumie była też Debbie (nie chciała podać nazwiska) Amerykanka ze stanu Georgia. Tego dnia rano przyjechała zwiedzać Londyn. Całą noc spędziłam w samolocie żaliła się. Kiedy wreszcie wylądowaliśmy, około nikt nie chciał nam nic powiedzieć. Kazali nam tylko jechać taksówką na Victoria Station. A potem kazali czekać tutaj i tak siedzimy na walizkach cały dzień opowiadała. Mimo wszystko Debbie uważa, że miała szczęście w nieszczęściu Już w Atlancie mój lot był opóźniony. Wtedy wydawało mi się, że mam pecha. Teraz jednak myślę, że gdybyśmy dotarli do Londynu na czas byłabym właśnie tutaj w najgorszym momencie mówiła. Przyznała, że chciała zostać w Londynie do środy, teraz jednak myśli o skróceniu pobytu. terror w Londynie Pierwszy raz wyjechałam za granicę i wcale mi się nie podoba. Więcej tu chyba nie przyjadę mówiła rozgoryczona. 7 lipca mieszkańcy Londynu dłużej wracali do domów. Zatłoczonymi autobusami, cabami bądź na piechotę. Część zatrzymywała się przed witrynami sklepów RTV, aby obejrzeć wiadomości, których nie mogli śledzić w ciągu dnia. Polish Time 16 lipca

12 terror w Londynie Byłem blisko Zauważyłem na ekranie telewizora mapę naszej stacji. Na początku myślałem, że tłumaczą turystom, jak się dostać na stację. Potem przeczytałem, że była jakaś eksplozja i już wiedziałem, że to bomba King s Cross - St. Pancras Przyszedłem na rano do pracy i otworzyłem pub jak zwykle - opowiadał mi Mikołaj z Łowicza, który pracuje na stacji King s Cross - St. Pancras. Tam bomba eksplodowała o 8.50 pomiędzy stacją King s Cross a Russel Square. Zdążyłem wypić jeszcze kawę, kiedy zauważyłem na ekranie telewizora mapę naszej stacji. Na początku myślałem, że tłumaczą turystom, jak się dostać na stację. Potem przeczytałem, że była jakaś eksplozja i już wiedziałem, że to bomba. Kazali mi wyprosić wszystkich gości i posprawdzać cały pub. Pierwsze, co zobaczyłem, jak otworzyłem drzwi do toalety, to dwie czarne twarze. To były dwie dziewczyny. Chyba wybiegły ze stacji po tym jak je ewakuowano. Za chwilę do pubu wbiegła Murzynka z podziurawioną twarzą, jeszcze w szoku. Przez kilka sekund patrzyła na mnie, jakby prosząc o pomoc. Za nią kilka innych osób, zakrwawionych i przerażonych. Mikołaj opowiadał jeszcze, że po ewakuacji wszyscy czekali przed stacją sześć godzin, a na King s Cross urządzono szpital. Nasz manager wrócił tam po południu i do późnej nocy pomagał rannym. Mikołaj do domu dojechał po dziesięciu godzinach. Następnego dnia, kiedy z nim rozmawiałam, znów stał za barem, obsługiwał klientów i trudno było uwierzyć, że poprzedniego dnia przed tym samym pubem leżało wielu ciężko rannych pasażerów. Liverpool Street Pierwszy podszedł do telewizora Ricky, nasz stały bywalec. Zawsze pogłaśnia, jak coś go interesuje. Nikogo to nie dziwi - mówił mi Paweł z Częstochowy, który pracuje na stacji Liverpool Street. Tam wybuch nastąpił o 8.51 w pociągu dojeżdżającym do stacji Liverpool Street. Rickiego spotkałam w barze przy jego stałym stoliku. Londyńczyk z krwi i kości, zapytany, co 7 lipca zmieni w jego życiu uśmiechnął się i powiedział: Przeżyłem drugą wojnę światową, przeżyłem nazistów i terrorystów przeżyję. Paweł pamięta jak przez radiowęzeł ogłoszono alarm i wszystkich ewakuowano. Tutaj bardzo często zdarzają się alarmy i ewakuacje. Wyprosiliśmy gości, Ricky pobiegł jeszcze sprawdzić, co się stało, ale wszystkie wejścia do metra były zamknięte. Czekaliśmy kilka godzin zanim pozwolono nam iść do domu. Podobnie wspomina pierwsze chwile po wybuchu Ania z Olsztyna, która pracowała wtedy w kawiarni obok stacji. Przyjechała na poranną zmianę. Przyjechałam rano. Otwieramy dość wcześnie. Po pewnym czasie, koło dziewiątej, przyszła policja i powiedzieli nam, że musimy wyjść. Ale nie widzieliśmy żadnych Mikołaj z King`s Cross Ania z Liverpool Street Ricky z Liverpool Street rannych. W wybuchu na Liverpool Street zginęło siedem osób, a ponad 100 zostało rannych. Tavistock Square Na Tavistock Square, w dzień po wybuchu nie można się było praktycznie dostać. Cała okolica była otoczona białym brezentem, a wejścia strzegli policjanci. Po drodze spotkałam fotoreporterów z różnych stron świata, którzy próbowali znaleźć dojście do autobusu numer 30. I ja postanowiłam spróbować. Po przejściu przez Instytut Edukacji dotarłam do hotelu przylegającego do Tavistock Square. Okazało się, że w hotelowym barze pracuje Patrycja, która z przejęciem opowiadała mi, że zawsze jeździ tą trasą i tylko cieszyła się, że miała w czwartek wolne. Pomogła mi znaleźć najlepszy punkt, z którego widać było to, co zostało z autobusu. Pomimo, że od samego autobusu dzieliło mnie ponad 200 metrów, ciarki przeszły mi po plecach. Dachu nie było, zostały tylko puste siedzenia i rozerwana blacha. Patrycja dała mi numer do koleżanki, która pracuje w hotelu naprzeciwko miejsca, gdzie był wybuch. Nie była pewna co się z nią wczoraj działo. Okazało się że Emilka dowiedziała się o ataku i nie poszła do pracy. Jeden ze świadków wybuchu na Tavistock Square wspomina, że pamięta jak kierowca autobusu numer 30 wyhamował i zapytał policjanta gdzie dokładnie jest, bo najwyraźniej zboczył z trasy. Prawie w tej samej chwili tył autobusu eksplodował. Oderwał się dach, latały kawałki szkła i szczątki metalowego dachu. Martin Bailey podrzucił córkę do pracy na Holborn i wycofał przed autobusem na Tavistock Square o Schował się na przednim siedzeniu i czekał, aż sytuacja się uspokoi. Udało mu się wyjść bezpiecznie z samochodu. Pamięta, że próbował nie patrzeć na ludzkie szczątki, które leżały na poboczu. Mówi, że jego samochód ciągle pewnie tam stoi. Edgware Road Na Edgware Road służby ratunkowe wezwano o Cynthia Bobb-Semple była w wagonie przylegającym do tego, gdzie wybuchła bomba. Pamięta, jak pasażerowie obok krzyczeli i wołali: Wyciągnijcie mnie stąd! Nikt nie wiedział co się stało. Nie mogę tego wyrazić słowami. Czekałam na następny wybuch albo na cokolwiek innego. Myślałam: na pewno z tego nie wyjdę - opowiadała Cynthia. Każdy pomagał innym. Nikt nie myślał o sobie. (...) Nie rozumiem dlaczego to się stało wszyscy byliśmy niewinni, zajmowaliśmy się swoimi sprawami. Nie rozumiem, jak to może komukolwiek pomóc. Aleksandra Eysymontt, bbc.co.uk, Guardian 12 Goniec Polski

13 Polish Time 16 lipca

14 terror w Londynie mnie szokiem, dostałem dziesiątki smsów od znajomych, na szczęście wszyscy są cali i zdrowi. Za zamachami stoi na pewno Al-Kaida, a według mnie każdy muzułmanin to fanatyk. Marcin i Paweł z Lublina Na razie jeszcze nie możemy się tutaj odnaleźć, dopiero przedwczoraj przyjechaliśmy do Londynu. Tego dnia chcieliśmy jechać do centrum szukać pracy, ale na nasze szczęście zaspaliśmy i nie pojechaliśmy. Na pewno wsiądziemy do metra czy autobusu, ale będziemy mieć już inne nastawienie. Wojtek z Białegostoku, student Czuję się teraz średnio bezpiecznie w Londynie. Może bardziej niebezpiecznie jest w centrum, ale wydaje mi się, że do zamachu może dojść też w innych miejscach, na przykład na Hammersmith czy Chiswick. Poza centrum raczej nie zwiększyła się ilość policji, chociaż wczoraj widziałem bardzo dużo policjantów na stacji Ealing Broadway. Czuję się dziwnie jak jadę autobusem. Wczoraj była taka sytuacja: jechałem autobusem na Hammersmith, z tyłu siedział podejrzany facet. Ubrany jak muzułmanin z dużą torbą, wszyscy się na niego nerwowo patrzyli. Moim zdaniem muzułmanów jest tu za dużo. Jadwiga z Górki, cleanerka Raczej nie czuję się teraz bezpiecznie po tym co się stało. Mam mieszane uczucia, kiedy wsiadam do metra lub autobusu. Z pewnością ataki mogą się jeszcze wydarzyć, ale dobrze się stało, że na ulicach pojawiło się więcej policji. Chcę zostać mimo wszystko w Londynie. Trochę się tylko boję o moją córkę. Wybiera się niedługo do Polski i będzie płynęła promem, a to dobre miejsce dla terrorystów. Sonda PROSZĘ ZGŁASZAĆ OBSŁUDZE METRA WSZELKIE POZOSTAWIONE BEZ OPIEKI BAGAŻE TAKIE KOMUNIKATY WSZYSCY SŁYSZELIŚMY W METRZE TYSIĄCE RAZY. ALE CZY KTOŚ SIĘ NAD TYM ZASTANAWIAŁ? CZY NA- PRAWDĘ SIĘ PRZEJMOWAŁ? CZY POWAŻNIE TRAKTOWALIŚMY DYSKUSJE W MEDIACH O ZAGROŻENIU TERRORYSTYCZNYM? PRZYJECHALIŚMY TUTAJ. W WIELKIEJ METROPOLII ZNALEŹLIŚMY SWÓJ DRUGI DOM. TU CZULIŚMY SIĘ BEZPIECZNIE. CZY NADAL TAK JEST? Hania z Bytomia, kelnerka Na pewno nie czuję się teraz bezpieczna w Londynie, tym bardziej, że pracuję w pierwszej strefie, na Strandzie. Nigdy nie wiadomo kiedy może dojść do zamachu. 7. lipca byłam w pracy, zdążyłam dojechać, bo akurat miałam na ósmą. Normalnie zaczynam później, ale zastępowałam koleżankę i na szczęście przyjechałam do pracy przed zamachami. Najważniejsze, że nikt z moich znajomych nie ucierpiał, wszyscy są bezpieczni. Jacek z Gorzowa, stolarz Myślę, że mimo wszystko czuję się bezpiecznie. Chociaż dzisiaj miałem mieszane uczucia, kiedy jechałem autobusem do pracy. Zamachy były dla Rafał i Milena ze Szczecina, pracują w pizzerii, ona dopiero tydzień w Londynie Na szczęście nie jeżdżę często do centrum, poza tym mam własny samochód i nie muszę korzystać z metra i autobusów. Dlatego czujemy się w Londynie bezpiecznie.. Gdybyśmy mieli lecieć samolotem do Polski, na pewno byłaby jakaś obawa. Myślę, że taki atak w Londynie może się powtórzyć, ale w centrum, nie na obrzeżach miasta. Poza tym ten atak był do przewidzenia po tym, co stało się w Madrycie. To była tylko kwestia czasu, kiedy muzułmanie znów zaatakują. Nie ufam im i nie lubię ich. Ale w Londynie na pewno zostaniemy, mieszkamy w czwartej strefie, myślę, że nic nam tu nie grozi. Anida z Wrocławia, office manager W czwartek jechałam do pracy na Ealing Broadway z Leyton. W czasie wybuchów byłam więc w metrze. Jeszcze 20 minut po wybuchu przejechałam przez zamkniętą stację Liverpool Street i ewakuowano nas dopiero na stacji St. Paul. Wtedy nie wiedziałam jeszcze, co się stało. Gdy dotarłam do biura i poznałam prawdę uświadomiłam sobie, że byłam blisko katastrofy Nadal muszę jeździć do pracy przez całe miasto, ale boję się jeździć metrem. Codziennie wstaję więc pół godziny wcześniej i do biura docieram kolejką Silverlink. Namówiłam też na to mojego narzeczonego. On też wstaje wcześniej i zamiast metrem jeździ do pracy autobusami. Dorota z Góry pod Lesznem, recepcjonistka Kilka dni po wybuchu wróciłam z wakacji na Majorce. Muszę przyznać, że kiedy pierwszy raz po urlopie jechałam do pracy autobusem z Brendford, gdzie mieszkam czułam się trochę dziwnie. Widziałam, że wszyscy trochę podejrzliwie patrzyli na wsiadających ludzi w turbanach. Kiedy dowiedziałam się o wybuchu na Picadilly Line przeszedł mnie dreszcz. Przez kilka miesięcy mieszkałam na Arnos Grove i właśnie tą linią dojeżdżałam. Codziennie jechałam przez całe centrum! Na razie nie jeżdżę metrem, bo na co dzień na szczęście nie muszę. Kiedy jednak przyjdzie potrzeba wsiądę do metra, bo po prostu jest to najszybszy środek komunikacji. zebrał Michał Szaflarski 14 Goniec Polski

15 Polish Time 16 lipca

16 Wyspy ostrzałem? pod terror w Londynie W Wielkiej Brytanii wielokrotnie dochodziło do zamachów terrorystycznych KATARZYNA BZOWSKA Najwięcej osób zginęło w katastrofie samolotu PanAm, który eksplodował i spadł na wioskę Lockerbie (21 grudnia 1988 r.). Zginęło wtedy 270 osób, w tym 11 mieszkańców wioski. Do największego zamachu doszło 21 listopada 1974 r. Na skutek wybuchu bomby w dwóch pubach w Birmingham zginęło 21 osób, a 184 zostały ranne. Większość zamachów na terenie Wielkiej Brytanii dokonywanych było przez IRA lub Provisional IRA. Na ogół liczba ofiar nie była zbyt wysoka. Największe zamachy przeprowadzone w Londynie: - 8 marca 1973 r. wybuch bomby przez siedzibą sądu Old Bailey w Londynie, jedna osoba zginęła marca 1976 r. wybuch bomby w londyńskim metrze, jedna osoba zginęła i jedna została ranna (jedyny zamach przeprowadzony w metrze) października 1981 r. bomba z gwoździami wybuchła przed jednostką wojskową w Chelsea, zginęło dwóch żołnierzy, a 39 zostało rannych lipca 1982 r. zamach podczas parady wojskowej w Hyde Parku; zginęło czterech kawalerzystów królewskich; tego samego dnia zamach w Regent s Park, którego ofiarą padło siedmiu muzyków orkiestry wojskowej Royal Green Jackets grudnia 1983 r. zaparkowany samochód eksplodował przed Harrodsem, zginęło 6 osób, a 91 zostało rannych lipca 1990 r. wybuch bomby przed Giełdą Papierów Wartościowych, nie było ofiar w ludziach. - 7 lutego 1991 r. trzy pociski moździerzowe zdalnie sterowane zostały wystrzelone z samochodu zaparkowanego na Whitehall, jeden trafił w ogród siedziby premiera, jedna osoba ranna lutego 1991 r. dwa zamachy na stacjach Paddington i Victoria; jedna osoba zginęła, a 38 zostało rannych kwietnia 1992 r. zamach na Giełdę Bałtycką w City (obecnie na tym miejscu stoi słynny Gherkin ), trzy osoby zabite, 91 rannych. - 2 kwietnia 1993 r. wybuch ciężarówki na Bishopsgate (City), jedna osoba zginęła, a 47 zostało rannych. - 9 lutego 1996 r. wybuch 250-kilogramowej bomby na Canary Wharf, dwie osoby zabite, ponad sto rannych. - 4 marca 2001 r. wybuch taksówki przed siedzibą BBC, jedna osoba ranna. - 2 sierpnia 2001 r. wybuch w późnych godzinach wieczornych w sobotę na Ealingu, siedem osób rannych, wypadły szyby w polskim ośrodku przy Windsor Road. Pomimo, że londyńskie metro jest stare i współczesne standardy bezpieczeństwa nie zawsze są przestrzegane, to rzadko dochodzi tu do wypadków. Największa liczba ofiar śmiertelnych, to samobójcy. Do największego wypadku doszło w 1974 r., kiedy pociąg jadący z dużą szybkością nie zatrzymał się i uderzył w kończący tor bufor na stacji Moorgate - zginęło wówczas 29 osób. Druga najpoważniejsza katastrofa wydarzyła się na stacji King s Cross w 1988 r., kiedy to zapaliły się śmieci pod schodami ruchomymi. W płomieniach, które ogarnęły całą przestrzeń przed kasami, zginęło 27 osób, a kilkadziesiąt, często z ciężkimi poparzeniami zostało rannych. Jeśli chodzi o autobusy, to do tej pory nie zanotowano żadnego przypadku zamachu bombowego. Zginął natomiast w latach 90. niedoszły zamachowiec, kiedy nagle wybuchła przewożona przez niego w torbie bomba. Czy za zamachami 7. lipca stoi Al-Kaida? Do tej pory to jedna z najbardziej prawdopodobnych teorii O Al-Kaidzie i Osamie bin Ladenie prawie nikt nie słyszał przed 11 września 2001 r., pomimo że ugrupowanie to stało za serią ataków terrorystycznych, choć na niewielką skalę. Pierwszym był nieudany atak na oddział amerykański w Jemenie (1992 r.). Później przyszły zamachy na ambasady amerykańskie, samoloty itp. Uważa się, że dziełem Al-Kaidy jest większość zamachów terrorystycznych w Iraku oraz na konsulat amerykański w Karaczi (Pakistan). Największe akcje (skoordynowane wybuchy bomb w kilku miejscach na raz, zamachy obliczone na maksymalnie dużą liczbę ofiar) to: - 11 września 2001 r. w USA: dwa samoloty uderzyły w World Trade Centre w Nowym Jorku, trzeci w Pentagon w Waszyngtonie, czwarty spadł na ziemię w Pensylwanii; w sumie blisko 3000 zabitych - 14 października 2002 r. Bali (Indonezja): zamach na nocny klub w wypoczynkowej miejscowości nadmorskiej, 202 zabitych - 11 marca 2003 r. Hiszpania: wybuch dziesięciu ładunków podłożonych w pociągach zbliżających się Madrytu, 191 zabitych. Obecny zamach w Londynie był przeprowadzony w podobny sposób jak madrycki Goniec Polski

17 KLINIKA DENTYSTYCZNA Baker Street, Central London, W Dalling Road, Hammersmith, W6 DOŚWIADCZENI DENTYŚCI, SPECJALIŚCI GODZ. OTWARCIA OD 9:00 DO 23:00, PON.-SOB. 1 min od stacji Baker Street MILE WIDZIANI PACJENCI BOJĄCY SIĘ DENTYSTY NAGŁE PRZYPADKI 24H/DOBĘ Polish Time 16 lipca

18 english page Our 7/7 Chris Dziadul is a Londonbased journalist and editor. A contributor to Goniec Polski, he below offers an English-language summary of the adjacent article and his opinions on the subject it covers. They say one man s terrorist is another man s freedom fighter. That so may be, but can the killing of innocent civilians really justify any end, no matter how legitimate it may be? My first real brush with terrorism was in the early 1970s, when a pub in Birmingham I knew well was blown up by the IRA with the loss of over 20 lives. Much later on, towards the end of a 30-year campaign that ended in the late 1990s, the IRA also detonated a bomb that wiped out almost half of the city centre in my hometown, Manchester. All the while, I was made aware and to some degree also desensitised by reports of terrorist acts overseas. Plane hijacks in and around the Middle East, bomb explosions and assassinations in Spain (ETA), Germany (Bader Meinhof), Italy (Red Brigades) and of course nearer to home in Northern Ireland the list seemed endless. Matters nevertheless changed in a big way following 9/11 in the US and the subsequent invasions justified or otherwise, depending on one s point of view of Afghanistan and Iraq. Bali, Moscow, Madrid and now London have since been added to a long list of spectacular terrorist attacks and other cities perhaps Sydney and the Polish capital, Warsaw look destined to follow. The events of what may one day come to be known as 7/7 were shocking and yet at the same time highly predicable. Indeed, the security services had been warning us for some time that it was not a matter of if but when Islamic terrorists struck the UK, with London, and particular its transport system during busy periods, a likely target. My gut feeling was that we were likely to be attacked last autumn, so I was only a few months out. What is clear, however, was that the bombings were highly coordinated and timed to coincide with the start of the G8 summit in Gleneagles. They may also have been prompted by London s successful bid to stage the 2012 Olympics and the celebrations that followed. As I write this short column, a debate is under way as to whether the perpetrators were foreign or, as seems increasingly likely, British born or with strong local connections. There is also growing talk about the disillusionment and growing isolation of young Muslims in the UK and their susceptibility to extremism. The authorities believe there may even be several thousand who trained in Al Qaeda camps in Afghanistan prior to the US invasion. What I find particularly hard to understand is the view expressed by some politicians and the antiwar movement that a British withdrawal from Iraq will ensure this country is no longer a terrorist target. Perhaps it s down to selective amnesia on their part, as I, for one, remember the first bombing of the twin towers (1993), as well those in Paris (1995) and Nairobi (1998), to name but three. Can they honestly say the UK was not then a target, several years before 9/11 and the invasion of Iraq? On the other hand, they may have a point. During the 1990s the UK was regarded by many as a safe haven, its relatively lax immigration and asylum laws acting as a cover for potential terrorists. Feeling relatively safe here, they could easily plan and go on to commit attacks in other countries. Fast-forward to summer 2005 and we find ourselves in an altogether different situation. Terrorist outrages are in some respects like earthquakes there is always the fear of after shocks though once they subside we really need to take stock. While tackling the root problems of terrorism outside this country is something few of us can do, we can nevertheless achieve a significant amount in our own back yard. First and foremost, we have to guard against extremism and its desire to provoke a confrontation between different races and religions, though specifically Muslims and non-muslims. Just as importantly, we have to accept that 7/7 was an attack on all of us, not just the unlucky people who were killed or injured in the explosions. Only by standing firm together can we overcome the evil that manifested itself on that bleak Thursday morning in the heart of our city Goniec Polski

19 Polish Time 16 lipca

20 20 Goniec Polski

21 wiadomosci lokalne Szczyt w cieniu zamachów Pakiet 50 mld dolarów pomocy dla Afryki, 3 mld dla Autonomii Palestyńskiej i inne porozumienia wyznaczają początek, a nie koniec działań na rzecz pomocy dla najuboższych państw świata - zapowiedział Tony Blair na koniec szczytu grupy G8 w Gleneagles. Szczyt, mimo szoku, jakim były czwartkowe zamachy w Londynie, zakończył się optymistycznymi deklaracjami. Wyrażono wolę stawienia czoła zarówno problemowi biedy jak i zmian klimatycznych na naszej planecie. Państwa G8 (USA, Japonia, Niemcy, W. Brytania, Francja, Włochy, Kanada i Rosja) podjęły decyzję o zwiększeniu publicznej pomocy rozwojowej dla Afryki o 50 mld dolarów. Oprócz tego zadecydowały o anulowaniu długu dla najuboższych państw, z których 14 znajduje się na Czarnym Lądzie oraz zadeklarowały pomoc w powszechnym dostępie do leczenia AIDS oraz utworzenie nowych sił pokojowych dla Afryki. Według Blaira, porozumienie w kwestii Afryki, choć nie spełniło wszystkich oczekiwań, stanowi realny i osiągalny postęp. To jeszcze nie koniec biedy w Afryce, ale nadzieja, że można jej położyć kres - podkreślił. W zamian - dodał - przywódcy afrykańscy zobowiązali się do lepszego rządzenia i wspierania demokracji. Państwa G8 zapowiedziały też przyznanie w nadchodzących latach Autonomii Palestyńskiej pomocy materialnej w wysokości 3 mld dolarów. Dwa państwa, Izrael i Palestyna, dwa narody i dwie religie będą mogły żyć obok siebie w pokoju. Oto kontrast między polityką i religią, jaki dzisiaj oferujemy - podkreślił Blair. Premier zapowiedział, że Wielka Brytania będzie gościć 1 listopada konferencję, ustanawiającą nowy dialog między państwami uprzemysłowionymi i krajami w stadium rozwoju na temat ocieplenia klimatu. Dialog ten ma doprowadzić do ograniczenia emisji trujących gazów, powodujących efekt cieplarniany. W piątek szczyt G-8 przyjął też deklarację, wzywającą do wyeliminowania, w wiarygodnym terminie, wszelkich form subwencji dla eksportu produktów rolnych. Wyrażamy wolę silnego ograniczenia form wsparcia, które szkodzi funkcjonowaniu rynku, a zarazem wyraźnego polepszenia dostępu do niego - głosi dokument. Obserwatorzy przypominają, że subwencje dla rolnictwa, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych i UE, wpływające na ceny na rynkach światowych, są krytykowane przez kraje ubogie i rozwijające się jako hamulec dla ich własnej produkcji i eksportu produktów rolnych. Przywódcy państw grupy G8 ustosunkowali się także do rosnących cen ropy. Wysokie i chwiejne ceny ropy stanowią wyzwanie dla gospodarki światowej - głosi przyjęta w piątek w Gleneagles deklaracja. G8 przewiduje, że wzrost gospodarki światowej powinien nadal być silny, choć bardziej umiarkowany w stosunku do początkowych przewidywań. Utrzymują się jednak wyzwania, w szczególności nierównowaga w różnych regionach oraz wysokie i chwiejne ceny ropy - czytamy w dokumencie. (onet.pl) Brytyjski bin Laden Dzień przed zamachami w stolicy Anglii rozpoczął się proces Abu Hamzy al Masriego, radykalnego imama z jednego z londyńskich meczetów. Nazywany brytyjskim bin Ladenem Abu Hamza może zostać skazany nawet na dożywocie za nawoływanie do zabijania niewiernych. Proces z uwagą śledzić będą wszystkie brytyjskie media. Nie chodzi tu bowiem o losy jednego człowieka, lecz o to, jak w przyszłości Wielka Brytania będzie radzić sobie z radykałami, którzy wykorzystują wyjątkowo na Wyspach cenioną wolność słowa do głoszenia haseł godzących w brytyjskie społeczeństwo. Abu Hamza przyjechał na Wyspy po raz pierwszy z rodzinnego Egiptu w 1979 roku. Studiował w Brighton, pracował jako ochroniarz w klubie nocnym w Soho. W 1981 r. ożenił się z Brytyjką Valerie Fleming i otrzymał brytyjskie obywatelstwo. Pani Fleming opowiadała później, że dopiero w trakcie ich trwającego pięć lat związku oraz już po rozwodzie poglądy religijne Abu Hamzy zaczęły się radykalizować. Pojechał do Afganistanu na wojnę z Sowietami i jak sam twierdzi, to właśnie tam stracił oko i rękę, którą dziś zastępuje hakiem. Brytyjskie władze zainteresowały się nim dopiero w 1999 r., gdy był przesłuchiwany w związku z atakami terrorystycznymi w Jemenie. Wypuszczono go jednak po kilku dniach bez stawiania jakichkolwiek zarzutów. Sławny stał się w ostatnich latach jako imam meczetu w Finsbury Park w północnym Londynie. Władze podejrzewały, że w meczecie rekrutowani są muzułmańscy bojownicy. Abu Hamza zawsze zaprzeczał, ale media regularnie publikowały fragmenty jego kazań lub wywiady, w których chwalił zamachy 11 września 2001, nawoływał do świętej wojny przeciw Zachodowi i zabijania niewiernych. Trzy lata temu dziennik Daily Mail zdobył kasety ze spotkań imama z młodymi zwolennikami. - Mówię wam, idźcie i kradnijcie, strzelajcie i rabujcie. Naszym celem jest ustanowienie władzy Allaha i poniżenie niewiernych, którzy kwestionują władzę Allaha i muzułmanów - mówił. Zachęcał też do udziału w dżihadzie, świętej wojnie muzułmanów: Musimy wypychać nasze dzieci na linię frontu. Każdy chce, by jego syn zginął jak lew. Allah zawarł kontrakt z niektórymi wiernymi, by walczyli w jego imieniu. Dżihad jest ich walką i ich obowiązkiem, choć niektórzy nazywają to terroryzmem. Dżihad to jedyny sposób, by chronić wierzących. Dżihad jest najważniejszy - głosił. Ponieważ chwalił Osamę bin Ladena i ostrzegał Brytyjczyków, że poniosą konsekwencje wojny w Iraku, prasa ochrzciła go brytyjskim bin Ladenem. W 2003 r. komisja nadzorująca miejsca kultu w Wielkiej Brytanii zakazała Abu Hamzie wygłaszania kazań w meczecie w Finsbury Park. Wygłaszał je więc przed budynkiem meczetu. Władze długo tolerowały imama. Rok temu odebrano mu obywatelstwo, lecz imam się odwoływał i grał na czas z władzą. Abu Hamza odpowie m.in. za posiadanie publikacji mogącej posłużyć do celów terrorystycznych - książki Encyklopedia afgańskiego dżihadu. Akt oskarżenia zawiera w sumie 15 zarzutów, a dziewięć najcięższych dotyczy podżegania do zabójstw m.in. niemuzułmanów w ogóle, a w jednym przypadku - Żydów. Abu Hamzę może czekać nawet dożywocie. (gazeta.pl) Polish Time 16 lipca

22 fotoreportaż VICTORY DAY W niedzielę, 10 lipca 2005 roku zakończyły się w Londynie uroczyste obchody 60 rocznicy zwycięstwa aliantów w II Wojnie Światowej. WOJCIECH DELUGA Zaledwie trzy dni po zamachach bombowych, które okryły żałobą miasto. Nikogo nie dziwiły zwiększone siły policji i większe niż zazwyczaj środki ostrożności. Zachodziła nawet obawa, że uroczystości zostaną odwołane. Ale ducha londyńczyków złamać nie można. Niezależnie od czasu i okoliczności. Pozostali niezłomni w latach wojny i w 2005 roku. Obchody miały więc niezwykłą, pełną nostalgii, wzruszenia, uśmiechu i dumy oprawę. Niedziela była kulminacyjnym momentem obchodów. Uroczystości trwały jednak od 4 lipca i odbywały się w różnych miejscach. Na terenie St. James s Park zorganizowano Living Museum. Zgromadzono tam wiele ciekawych eksponatów z czasów wojny, ale przede wszystkim można tam było spotkać wielu weteranów opowiadających o swoich przeżyciach. W niedzielne przedpołudnie park zapełniły tłumy. Spotkały się tam co najmniej trzy pokolenia, od wielu tysięcy weteranów po kilkuletnich, najmłodszych obywateli wolnej Europy. Kolorowy tłum zdominowany został przez ubiory z lat czterdziestych i kapelusze pań. O godz. 13 do ogrodów Buckingham Palace królowa Elżbieta zaprosiła około tysiąca byłych żołnierzy na lunch (w menu szparagi, szampan oraz francuskie, białe i czerwone wino). W tym czasie obie strony The Mall, na całej długości, od Pałacu do St. James s Place zapełniły się tłumem oczekującym na uroczystą paradę. Niektórzy, aby zająć dobre miejsce, przybyli tam już przed dziewiątą rano. Warto jednak było czekać, aby zobaczyć królewską rodzinę, udającą się na wspaniałe przedstawienie w odkrytych powozach. fot. K. Frais 22 Goniec Polski

23 Na St. James s Place ustawiono scenę. Widownię zapełniło ponad 10 tysięcy weteranów. Honorowe miejsca zajęła rodzina królewska i premier Tony Blair. Na scenie pojawili się znani aktorzy, piosenkarze i tancerze, przypominając krótko dzieje wojny i wydarzenia towarzyszące londyńczykom w tamtych latach. Szczególne wzruszenie wywołała Petula Clark gwiazda lat 60-tych, która w czasie wojny rozpoczynała swoją karierę jako małe dziecko i legendarna już dzisiaj Vera Lynn. Kiedy rozpoczęła się wojna, najpopularniejsza wówczas wokalistka określana była mianem tajnej broni Anglii. Występowała niemalże w każdej jednostce i w każdym miejscu wojennej zawieruchy. Nic więc dziwnego, że jej wielki przebój We ll meet again wywołał łzy wzruszenia na wielu twarzach. fotoreportaż Szczególnym momentem było wprowadzenie sztandarów. Niemalże wszystkich jednostek, które brały udział w wojnie. Wśród nich naszych, polskich A później była wielka parada. Gorące okrzyki na cześć królowej, która przejechała na czele w otwartym samochodzie, zmieniły się w burzliwą owację, kiedy na The Mall pojawili się weterani niosący sztandary. Uroczystości zakończyły się przed Pałacem Buckingham. Na balkonie pojawiła się rodzina królewska tak samo jak w dniu zakończenia wojny, 60 lat temu. Nad głowami wielu tysięcy ludzi przeleciały w szyku samoloty z II Wojny Światowej. W ostatniej trójce nadleciał stateczny amerykański Lancaster, mający po bokach w eskorcie dwa legendarne myśliwce Hurricane i Spitfire. Z pokładu bombowca zrzucono nad pałacem milion czerwonych maków. Symbolu Legionu Brytyjskiego, organizacji opiekującej się tysiącami bohaterskich weteranów. To był dla nas wspaniały dzień. Bardzo wzruszający. powiedział Jan Klonowski żołnierz I Dywizji Pancernej gen. Maczka Choć oczywiście pamiętamy o tych długich latach, kiedy względy polityczne zadecydowały o tym, że milczano o polskich żołnierzach walczących na Zachodzie. Specjaliści od odszkodowań (est.1987) odszkodowania powypadkowe: wypadki drogowe i w miejscu pracy niedbalstwo lub błąd lekarski prawa człowieka Nie wygrasz - nie płacisz Bezpłatne konsultacje Kontakt: Agnieszka Szymańska Leigh Day & Co 25 St Johns Lane, London EC1M 4LB t: f: aszymanska@leighday.co.uk Polish Time 16 lipca