Pan Dyrektor o sobie i o szkole, s. 7-9

Transkrypt

1 Pan Dyrektor o sobie i o szkole, s. 7-9 P I S M O U C Z N I Ó W I N A U C Z Y C I E L I I I L I C E U M O G Ó L N O K S Z T A Ł C Ą C E G O I M. M A R I I K O N O P N I C K I E J W Ł O M Ż Y Numer czerwca 2015 Tegoroczna Gala Marysieniek s. 5 Medalowe sukcesy II LO, s. 17 Najnowszy numer Przecieku dostępny także na stronie internetowej szkoły lomza2lo.webd.pl Wycieczka na Litwę, s Spływ kajakowy, s Przeszczep szpiku, s. 14 Łacina w szkole, s.15 Erasmus+, s. 19 Kto otrzymał Marysieńkę, s.6

2 Str. 2 Aktualności Z kroniki szkolnej Ostatni dzień nauki uczniów klas trzecich miał bardzo bogaty program. Było to Święto Szkoły uświetnione występami artystycznymi przygotowanymi przez Samorząd Uczniowski. Potem odbyło się rozdanie nagród Marysieńki 2015, słynne już w całym mieście. Najbardziej spektakularną nagrodę czyli Osobowość Roku odebrał nasz katecheta o. Piotr Anusewicz. Tytuł Bezwzględnego Długopisa przyjął w tym roku prof. Jan Chojnowski, który serdecznie podziękował tym, którzy go wybrali, a jeszcze serdeczniej tym, którzy na niego nie głosowali. Uśmiech Roku spoczął w rękach prof. Pawła Bukowskiego. Laureatom serdecznie gratulujemy. O godz Rada Pedagogiczna, zaproszeni goście i społeczność szkolna spotkali się, aby pożegnać uczniów klas trzecich. Dyrekcja i wychowawcy wręczyli nagrody najlepszym i wyróżniającym się uczniom oraz rozdali świadectwa ukończenia szkoły W niedzielę, poczet sztandarowy, nauczyciele i uczniowie klas pierwszych, wzięli udział w miejskich obchodach Święta Konstytucji 3 Maja, które upamiętnia uchwalenie drugiej, po amerykańskiej demokratycznej konstytucji na świecie Tego dnia abiturienci szkoły rozpoczęli swój maraton maturalny egzaminem pisemnym z języka polskiego. W tym roku do egzaminów maturalnych w nowej formule przystąpiło 186 uczniów naszej szkoły, będą się z nimi zmagać do 28 maja. Pierwsze odczucia zdających są takie, że egzamin był znacznie trudniejszy niż w latach poprzednich Kolejny w historii szkoły konkurs na Dyrektora II Liceum Ogólnokształcącego w Łomży, lecz pierwszy, w którym nie uczestniczy p. prof. Józef Przybylski, który po 23 latach sprawowania tej funkcji wybiera się na zasłużoną emeryturę. Do konkursu przystąpiło 6 kandydatów, lecz wymogi formalne spełniło 5 z nich, w tym 2 kobiety. Jedną z nich jest doskonale nam znana p. prof. Jolanta Kossakowska, nauczycielka chemii, sprawująca w szkole funkcję wicedyrektora. W komisji konkursowej zasiedli: Prezydent Miasta, przewodniczący Rady Miasta, przedstawiciele związków zawodowych, przedstawiciele Kuratorium w Białymstoku, przedstawiciele Rady Rodziców i Rady Pedagogicznej naszej szkoły. Po rozmowach kwalifikacyjnych zdecydowaną większość głosów zdobyła p. prof. Jolanta Kossakowska. Serdecznie gratulujemy tej zaszczytnej, lecz jakże odpowiedzialnej funkcji Koniec maja i początek czerwca obfituje w liczne wycieczki klasowe, które są nagrodą za wytężoną pracę. Klasa 2e odwiedziła Wilno, duet 1c i 1e zwiedzał Trójmiasto, uczniowie 2d wybrali się do Twierdzy Osowiec, a do Balik pojechali zwolennicy biwakowania z 1a i 1f. Nie zabrakło też glamurowej wyprawy do Warszawy czyli przeglądu wiosennych nowości modowych 2a Tego dnia o godz upłynął termin składania dokumentów do szkół ponadgimnazjalnych. W tym roku jako szkołę pierwszego wyboru aż 342 uczniów wskazało II LO. Tyle też podań wpłynęło do sekretariatu. Niestety ilość miejsc dla pierwszoklasistów wynosi znacznie mniej, bo tylko 186. Wyniki naboru będą znane 3 lipca. Wszystkim kandydatom życzymy, aby wybrana szkoła okazała się tą wymarzoną Roztańczone mażoretki uczestniczyły w Międzynarodowych Prezentacjach Mażoretek, Tamburmajorek i Cheerleaderek POM-PA w Białymstoku. Dziewczęta zajęły 3 miejsce w kategorii mini formacja. Na codzień trenują pod okiem prof. Marzanny Rutkowskiej Z okazji Dnia Dziecka uczniowie klas pierwszych i drugich mogli uczestniczyć w prezentacji filmu " II LO wyobrażenia a rzeczywistość" przygotowanej przez Samorząd Uczniowski. Autorem prezentacji była klasa 1a Dyrekcja szkoły i przedstawiciele uczniów wzięli udział w ostatnim pożegnaniu biskupa seniora Tadeusza Zawistowskiego. Uroczystości pogrzebowe odbyły się na Placu Jana Pawła II i Katedrze Łomżyńskiej Całotygodniowy spływ kajakowy organizowany jest w naszej szkole przez nauczycieli w-f od wielu lat. W tym roku rozpoczął się deszczem, ale potem pogoda sprzyjała kajakarzom. Szlak wiódł po Czarnej Hańczy i jeziorach Suwalszczyzny, od Wiger aż do Augustowa. Uczestniczyło w nim 50 uczniów oraz opiekunowie Ostatnie w tym roku szkolnym spotkanie z muzyką. Tym razem usłyszeliśmy utwory na kwartet smyczkowy z towarzyszeniem fortepianu czyli Kwintet fortepianowy Pięciu Wspaniałych. Usłyszelismy perełki muzyki klasycznej utwory Schumanna, Bethovena, Schuberta, Saint-Sainsa oraz wiele innych. A na koniec oklaski. Dla szkoły, dla nauczycieli, dla kolegów. Tak żegnali się ze szkołą tegoroczni maturzyści.

3 Od Redakcji Str. 3 Felieton Czas pożegnań... Jeszcze tylko dwa dni i już będą wakacje! Cóż szczęśliwszego niż być wolnym od trosk, mówi stara łacińska sentencja. Doceniacie, jak widać, mądrość starożytnych, bo z wielkim zainteresowaniem garnęliście się na zajęcia z łaciny u brata Piotra. W końcu cała nasza cywilizacja europejska na tej mądrości została zbudowana. Życie w naszej szkole płynie wartko, jak Dunajec, nad który traficie, aby popływać tratwą, albo suwalska Czarna Hańcza, gdzie tak miło wiosłujecie co roku podczas czerwcowego spływu. Czas leci szybko, tak jak nam nauczycielom, którzy pracują w tej szkole dłużej, niż wy liczycie wiosen. Przeczytajcie więc wywiad z p. Dyrektorem Jozefem Przybylskim, który w tym roku odchodzi na emeryturę. Dla nas nauczycieli czas przepracowany z p. Dyrektorem to cała epoka. Przy nim porobiliśmy nasze nauczycielskie kariery, awanse. W tej szkole pracowało się nie tylko dobrze, ale i twórczo. Od września ster przejmie pani Wicedyrektor Jolanta Kossakowska. Może i nie ma ludzi niezastąpionych, jak mówi popularne przysłowie, ale musicie pamiętać, że ludzie odciskają piętno na rzeczach, wydarzeniach i osobowościach innych. Wiec pomyślcie czasem o nas starszych z życzliwością i chociaż zasługujemy czasem na Bezwzględny Długopis, to mimo wszystko drzemie w najbardziej surowym nauczycielu ten Najbardziej przyjazny. Do zobaczenia we wrześniu! J.K.K. Skąd się wzięły Marysieńki? Nie do końca jest jasne, skąd wzięła się ta nazwa. Pierwsze Marysieńki zostały wręczone w 1995 roku, kiedy szkoła nie miała jeszcze ani imienia ani sztandaru. Jedna z hipotez głosi, że nazwa ta wzięła się od imienia pani prof. Marii Janickiej, dzisiaj już emerytowanej nauczycielki historii, prawdziwej legendy II LO, nagrodzonej Bezwględnym Długopisem. Na początku Marysieńki były przyznawane w dwóch lub trzech kategoriach. Dzisiaj jest ich około 10. Pierwsza Marysieńka była szmacianą kukiełką, uszytą przez młodzież pod okiem p. prof. Doroty Dąbrowskiej. Następnie, Janusz Czarny - dyrektor Liceum Plastycznego, które funkcjonowało z nami kilka lat pod jednym dachem, zaprojektował lalkę z drewna. Najwięcej emocji budzi co roku nominacja w kategorii Bezwględny Długopis oraz Osobowość Roku. Honorowa Marysieńka przyznawana jest osobom, które w szczególny sposób przyczyniają się do rozwoju naszej szkoły, często spoza grona uczniów, nauczycieli czy innych pracowników szkoły. (zob. J.K. Kowalewska, Stare i nowe tradycje II LO, Przeciek nr 63 ( ) Laureaci tegorocznych Marysieniek "MARYSIEŃKA" dla Brata Piotra Anusiewicza w kategorii " Osobowość Roku" "MARYSIEŃKA" dla Aleksandry Wiktorii Grądzkiej w kategorii "Uczeń Roku" "MARYSIEŃKA" dla Pana prof. Mariusza Małkowskiego w kategorii "Najbardziej Przyjazny Nauczyciel" "MARYSIEŃKA" dla Pana prof. Jana Chojnowskiego w kategorii "Bezwzględny Długopis" "MARYSIEŃKA" dla Alana Al-Murtatha w kategorii "Uczeń Pozytywnie Zakręcony" "MARYSIEŃKA" dla Pana prof. Pawła Bukowskiego w kategorii " Uśmiech Roku" "MARYSIEŃKA" dla Jakuba Ułomka w kategorii "Kot Roku" "MARYSIEŃKA" Otwarcie Hali Sportowej w kategorii "Impreza Roku" "MARYSIEŃKA" dla Drużyny Koszykówki Chłopców za zdobycie wicemistrzostwa województwa w kategorii "Osiągnięcie Roku" MARYSIEŃKA" dla Dominika Zienkiewicza w kategorii "Sportowiec Roku" HONOROWA MARYSIEŃKA dla Pana Dyrektora Józefa Przybylskiego HONOROWA MARYSIEŃKA dla Pana Mieczysława Leona Czerniawskiego - Prezydenta Łomży HONOROWA MARYSIEŃKA dla Pani Mirosławy Kluczek Wiceprezydenta Łomży HONOROWA MARYSIEŃKA dla Pana Beniamina Dobosza Wiceprezydenta Łomży

4 Str. 4 Temat numeru Sondaż Dobra i zła moc Bezwględnego Długopisu W tym numerze prezentujemy Wam wyniki sondażu dotyczącego cech nauczyciela, którego wyróżniamy co roku statuetką Marysieńki w kategorii Bezwzględny Długopis. Potraktowaliście zadane Wam pytanie Czym wyróżnia się nauczyciel, któremu przyznaje się Marysieńkę w kategorii Bezwzględny Długopis bardzo poważnie, za co serdecznie dziękujemy. Oznacza to, że macie już swoje przemyślenia na ten temat, a czytając Wasze wypowiedzi, ma się wrażenie, że należy na ten temat podyskutować, np. na godzinie wychowawczej. najczęściej wymieniane. Aż 144 uczniów (60,76%) uważa, że Bezwzględny Długopis należy się nauczycielowi, dla którego najważniejsze są kryteria ocen i bezwzględne rozliczanie z zadanej wiedzy. Taki nauczyciel jawi się uczniom jako bezduszny i bezlitosny egzekutor wiedzy, nie biorący pod uwagę tego, że istnieją w szkole jeszcze inne przedmioty, których trzeba się nauczyć. Wśród różnych wypowiedzi znaleźliśmy jednak takie, które pozwalają nam na tę Marysieńkę popatrzeć z przymrużeniem oka: Z roku na rok inny nauczyciel otrzymuje taką nagrodę, a więc, jeśli można policzyć, l.p. Bezwzględny Długopis przyznaje się nauczycielowi, który jest N=237 % 1. surowy, stawia niskie oceny 97 40,93 2. bezwzględny 47 16,88 3. wymagający, robi trudne sprawdziany, pyta na każdej lekcji 30 12,66 4. sprawiedliwy 20 8,44 5. wredny, złośliwy, niemiły 18 7,59 6. uparty, nieustępliwy, nie przekłada sprawdzianów 13 5,48 7. niewyrozumiały, ma zimne serce 9 3,80 8. wzbudzający respekt i szacunek 6 2,53 8. pracowity, sumienny, oddany swojej pracy 5 2,11 9. motywuje do nauki, zależy mu, aby najlepiej przekazać wiedzę. 2 0, stanowczy i konsekwentny 1 0,42 Odsetki nie sumują się do 100, ponieważ respondenci udzielali wielu odpowiedzi Marysieńka w kategorii Bezwzględny Długopis wzbudza skrajne uczucia, zarówno wśród uczniów, jak i wśród nauczycieli. Profesorowie z zazdrością patrzą na kolegów, którzy już mają całą galerię Marysieniek w tej kategorii (niektórzy więcej niż trzy), a niektórzy odbierając tę nagrodę w innej kategorii potrafili wyznać, że marzyli właśnie o Bezwzględnym Długopisie. Postanowiliśmy więc zapytać Was, co kryje się pod tą nazwą. Przeanalizujmy najpierw, jak się mają cechy pozytywne do negatywnych oraz te neutralne jak np. stanowczy i konsekwentny czy surowy. Otóż zdecydowanie negatywnych jest cztery: bezwzględny, wredny, uparty, niewyrozumiały. Zdecydowanie pozytywne to: wymagający, sprawiedliwy, wzbudzający respekt, pracowity, motywujący do nauki - czyli pięć. Zdawałoby się, że przeważają zalety, ale cechy zabarwione negatywnie zostały przez Was wynika z tego, że połowa nauczycieli z naszej szkoły jest wredna, co jest nieprawdą, jest to tylko zabawa oraz Wydaje się, że tę nagrodę dostają nauczyciele z poczuciem humoru. Chyba nikt nie chciałby przyznać nagrody komuś, kto mógłby się zemścić. Ten nauczyciel musi być wymagający, ale tez musi rozumieć uczniów. Sondaż przeprowadzili uczniowie kl. IIe Wyniki opracowała J.K.K.

5 Temat numeru Str. 5 Przewodnicząca SU o tegorocznej Gali Marysieniek Zaczęło się od Oscarów... Jeszcze zanim zostałam przewodniczącą SU w mojej głowie zrodził się pomysł, aby tegoroczne Marysieńki były wzorowane na Gali Oscarów. Kiedy Natalia przekazała mi przewodnictwo nad SU, z czystym sumieniem zabrałam się za oglądanie wyżej wspomnianej gali z lat poprzednich oraz notowanie pomysłów, mimo że do Marysieniek było mnóstwo czasu. Ze wszystkich imprez organizowanych przeze mnie w II LO, na Marysieńkach zależało mi najbardziej. Przygotowania pełną parą rozpoczęliśmy zaraz po Dniu Otwartym naszej szkoły. Chciałam, aby Marysieńki nie były tylko jak najbardziej uroczyste i "oscarowe", ale aby uczniowie ani przez chwilę nie byli znudzeni. Myślę, że udało się to nam, co mogłam zaobserwować ze sceny. Czym upodobniliśmy Marysieńki 2015 do Gali Oscarów? Już na początku naszej uroczystości mogliśmy usłyszeć słynną muzykę rozpoczynającą Oscarową Galę, do każdej kategorii przygotowaliśmy krótkie filmy prezentujące naszych nominowanych, również statuetkę w każdej kategorii wręczała osoba związana z galą bądź konkretną kategorią. Do ostatniej chwili nikomu nie były znane wyniki. Co prawda na naszej gali nie było blasku jupiterów, jak w oryginale, ale pojawiły się łomżyńskie media (m.in.lomzynskie24.pl, TVP Białystok, Radio Nadzieja) i na ten pomysł wpadłam dość spontanicznie, ale skoro już wymarzyłam sobie galę niczym Oscary... Marysieńki 2015 uświetniły występy naszych szkolnych artystów, a szkolny chór pod przewodnictwem Brata Piotra Anusiewicza wyśpiewywał dżingiel podczas wyczytania każdego zwycięzcy. Dżingiel czyli fragment piosenki "Everything is awesome" również nie znalazł się tam bez powodu, ponieważ właśnie ta piosenka otrzymała Oscara tegorocznej gali. Nasze Marysieńki były bardzo wyjątkowe, również dlatego, że była to okrągła 20 rocznica Rozdania Marysieniek, o czym dowiedziałam się dokładnie dzień wcześniej. Mimo że tegoroczne Marysieńki były inne niż poprzednie, i na widzów czekały niespodzianki, ja musiałam dodać coś jeszcze, coś wystrzałowego, o czym nikt nie wiedział właśnie z racji tak okrągłej rocznicy. Dzięki pomocy grupy pozytywnie zakręconych i chętnych do działania pierwszaków, udało się zaskoczyć wszystkich widzów. Cukierki, bańki mydlane, kolorowe stroje i różności wywołały wiele uśmiechów i choć trochę podkreśliły tę 20 rocznicę. Jak to przy takich imprezach bywa, nie zabrakło również komplikacji... Przed samą galą zepsuł mi się pendrive, na którym znajdowały się wszystkie filmy oraz muzyka, nie mogliśmy zorganizować komputera, mieliśmy problem z wejściem niespodziankowym, a na tabliczce jednej z Marysieniek pojawił się błąd! Dzięki pracy zespołowej i wzajemnym wspieraniu poradziliśmy sobie z każdym kryzysem. To ogromna zasługa ludzi, z którymi pracowałam przy Marysieńkach, sama z pewnością nie dałabym rady i mimo tego, iż trochę pokrzyczałam, to jestem dumna, że mam taką ekipę do działania. Gdybym mogła, każdy z nich dostałby po jednej statuetce. Nie sposób pominąć faktu, iż ja również otrzymałam Marysieńkę w kategorii "Uczeń Roku". Jest to dla mnie ogromne wyróżnienie i docenienie tego, co staram się zrobić dla tej szkoły, którą kocham całym sercem. Miłym zaskoczeniem były również aż 3 nominacje, kompletnie nie spodziewałam się aż takiej ilości głosów, zmotywowało mnie to jeszcze bardziej do działania. Jako jedna z dwóch znających wyniki (drugą osobą była Pani Izabela Czajkowska), mogłam przygotować sobie, co powiem, odbierając Marysieńkę, jednak, aby było fair i z powodu natłoku obowiązków nie przygotowałam nic, a co więcej, prowadząc galę i zapowiadając kategorię, w której wygrałam, zupełnie zapomniałam, że za chwilę odbiorę tę zaszczytną nagrodę, więc mimo iż wiedziałam, byłam zaskoczona. Jestem zadowolona z Gali Rozdania Marysieniek, którą udało mi się zorganizować, myślę, że podobała się również uczniom, nauczycielom jak i przybyłym gościom spoza szkoły. Ogromne dziękuję za pomoc oraz nominację. Jest mi jednak trochę smutno, że nie będę mogła zorganizować Gali Rozdania Marysieniek 2016 Ola Grądzka, IIf

6 Str. 6 Temat numeru Kto otrzymał Marysieńkę? Pan Dyrektor Józef Przybylski Marysieńka Honorowa Pani wiceprezydent Mirosława Kluczek Marysieńka Honorowa Br Piotr Anusewicz Osobowość Roku Pan Prof. Mariusz Małkowski - Najbardziej Przyjazny Nauczyciel Pan Prof. Paweł Bukowski Uśmiech Roku Pan Prof. Jan Chojnowski Bezwględny Długopis Dominik Zienkiewicz Sportowiec Roku Alan Al.-Murtatha Uczeń Pozytywnie Zakręcony Aleksandra Wiktoria Grądzka - Uczeń Roku

7 Ciekawi ludzie Str. 7 Wywiad z p. dyr. Józefem Przybylskim Sentymentalna podróż w czasie My uczniowie znamy Pana przede wszystkim jako dyrektora naszej szkoły i nauczyciela. Jesteśmy jednak ciekawi, jaka droga doprowadziła Pana do tego miejsca. Droga zdaje się prosta. Po ukończeniu Technikum Przemysłowo Pedagogicznego, w 1970 roku zacząłem uczyć wychowania technicznego w Zespole Szkół Drzewnych w Łomży. Ten etap w moim życiu trwał ponad 20 lat i zakończył się stanowiskiem wicedyrektora tej szkoły. W międzyczasie ukończyłem studia zaoczne w Wyższej Szkole Administracji Publicznej w Białymstoku. W podjęciu studiów stacjonarnych przeszkodził mi stan zdrowia, przechodziłem wiele operacji. Potem nadeszły burzliwe lata 80, przemiany ustrojowe i lata 90., Miasto postanowiło powołać II i III Liceum Ogólnokształcące, rozpisało konkurs na dyrektorów tych szkół i spośród dwóch innych osób wybrało mnie. Pamiętnego 1 czerwca 1992 roku zostałem powołany na to stanowisko, a więc minęły już 23 lata. Również tego dnia szkoła otrzymała akt założycielski. Mówi Pan o przemianach ustrojowych. Wszyscy znamy te wydarzenia z lekcji historii, ale jak one wpłynęły na Pańskie życie? Czy przekreśliły pewne plany? Wiązały się z nimi jakieś nadzieje? W 1980 roku, gdy zaczęły się strajki w stoczni gdańskiej miałem 31 lat i starałem się zrozumieć fenomen Solidarności. Miałem wtedy i mam do tej pory zainteresowania historyczne, więc na spotkaniu z pewnym warszawskim dziennikarzem zacząłem stawiać pytania. Ten porównał związki do powstania ogólnonarodowego. Dodał jeszcze: Oby to powstanie było bezkrwawe. Wstąpiłem do Solidarności i jakiś czas później zostałem przewodniczącym zakładowej komisji przy szkołach drzewnych. Łomżyńska S należała do okręgu Mazowsza, dosyć często miały więc miejsce spotkania z Wałęsą, Kuroniem, Michnikiem, panią Walentynowicz i wieloma innymi osobami. Zawierzyłem swój los młodego człowieka cienkiej nitce, położyłem je na szali przemian społecznych w kraju. Potem, w 1986 roku zostałem zatrzymany, miałem przeszukania w domu, przerwano mi też studia doktoranckie, ale taki los sobie wybrałem. Po całym procesie przemian wystąpiłem z Solidarności, by tworzyć naszą szkołę. właściwie kształtując ją od podstaw. Jakie cele przyświecały Panu przy zakładaniu naszego liceum? Niewątpliwie istotny wpływ na sformułowanie wizji naszego liceum mieli moi nauczyciele, przez cały okres mojej edukacji. Zajęcia m. in. z pedagogiki, metodyki, psychologii były bardzo pouczające. I to właśnie ci nauczyciele przekazali mi swoje wartości i wzorce, którymi chciałem się kierować w tworzeniu tej placówki. Wśród nich było paru przedwojennych absolwentów Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. Wykształcili we mnie wizję szkoły otwartej, radosnej, wymagającej, ale pozwalającej uczniowi rozwijać swoje talenty i, co ważne, nie przeszkadzającej mu w tym. Przez dziesięć lat uczyłem metodyki nauczania, miałem tą przyjemność kształcić przyszłych nauczycieli. W tym czasie dużo jeździłem po Polsce, starałem się zrozumieć problemy tych szkół i wynajdywać na nie rozwiązania. W 1991 pojechałem również do Petersburga, by obserwować tamtejsze przemiany w edukacji, tam też zostawiłem swoje kompleksy i bez większego strachu stanąłem do konkursu na dyrektora. Helena Sutyniec, ówczesna wizytator, gratulując mi wyboru na stanowisko powiedziała: Życzę ci, aby udało ci się stworzyć szkołę z ludzkim obliczem. Czy się udało? na to pytanie możecie odpowiedzieć tylko wy, uczniowie obecni i 3544 absolwentów, których liczba będzie ciągle rosła, bo coraz więcej osób chce się uczyć właśnie tutaj. Czy początki były trudne? Jak zawsze. Do pierwszych klas w historii szkoły na egzaminy wstępne zgłosiły się 42 osoby. Stanęliśmy przed problemem, jak z tak małej grupki utworzyć całą szkołę. Przygarnęliśmy wtedy uczniów, którzy nie dostawali się tam, gdzie chcieli. Przez 4 lata przewinęło się przez te klasy około 180 osób ponad 3 razy tyle, ale utrzymaliśmy poziom. Tym uczniom, którzy odchodzili, pomagałem się dostać do szkół zawodowych, bo w końcu znam tamto środowisko...c.d. na str. 8 Pracował Pan w tej szkole przez bardzo długie lata,

8 Str. 8 Ciekawi ludzie Wywiad z p. dyr. Józefem Przybylskim Ich rodzicom zawiłości polskiego systemu edukacji tłumaczyłem obrazowo. Maturę można było zdać po czteroletnim (obecnie trzyletnim) liceum, pięcioletnim technikum albo jeszcze innej szkole. Tak samo jest z wchodzeniem na Śnieżkę: można wejść szlakiem trudniejszym, bardziej wymagającym, ale jest też alternatywa w postaci łagodnej ścieżki, która nie jest dla nikogo problemem. Miałem wtedy marzenie, żeby w naszym liceum mieć chociaż jedną klasę profilowaną. W tamtych czasach prestiżowe były klasy matematyczno-fizyczne. Obiecałem to nawet rodzicom na dniach otwartych. Dobraliśmy pasujące osoby do klasy pani Charubin, jednak rodzice na zebraniu w drugiej klasie nie zgodzili się na profilowanie, bo oceny były słabsze. Spytałem jednak pana Dąbrowskiego, ówczesnego nauczyciela matematyki we wszystkich klasach, czy w całej szkole znalazłoby się 25 osób, które by temu trudowi podołały. I owszem, znalazły się, problemem były natomiast języki obce rosyjski, angielski, niemiecki na różnych poziomach. To dało mi do myślenia, by nie trzymać się tak sztywno reguł profilowania i tak narodziły się fakultety. Kto nie chciał spać, przychodził rano jako wolny słuchacz. Pamiętam, że u pani Ovchinnikovej bywało nieraz nawet 50 osób. Pomysł ten okazał się sukcesem, matury poszły wtedy bardzo dobrze. Razem z panią Kossakowską poczyniliśmy już pewne zmiany systemowe, ponieważ ministerstwo zezwala na trochę luźniejsze trzymanie się profilów. W następnym roku szkolnym powstaną klasy, które będą przypominały te profilowane, ale z fakultetami, np. chemia albo fizyka do wyboru w dotychczasowych klasach matematycznofizycznych. Dużo zależy też od naszych zwierzchników, choć zawsze byliśmy od nich o te pół kroku do przodu. Myślę, że szkoła powinna też poszukać w swoich szeregach przyszłych olimpijczyków to w końcu prestiż zarówno dla ucznia, jak i dla całej szkoły. Czyli nie ogranicza się Pan tylko do działalności w naszej szkole Nie, pracuję też w Stowarzyszeniu Wspólnota Polska, Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym. Jakie ma Pan plany na emeryturę? Jestem typem domatora, więc będę się poświęcał życiu rodzinnemu i z radością patrzył jak rośnie czwórka moich wnuków, a już niedługo piątka. Nadal będę się jednak udzielał społecznie, a czasem uczniowie spotkają mnie na korytarzach tej szkoły, gdy będę się przechadzał i obserwował rozwój tego miejsca. Ma Pan jakieś rady dla naszej młodzieży? Młodzież zachęcam, by zwracała uwagę na tablice wiszące na gmachu naszej szkoły one do nas wiele mówią. Jeżeli już szukacie rozrywek, nie zawsze zgodnych z regulaminem szkoły, to proszę byście używali przy tym zdrowego rozsądku. Gdy zaś odniesiecie jakąś porażkę, to pamiętajcie, że w języku polskim są jeszcze takie słowa jak dziękuję, przepraszam. Jakby Pan określił sens życia? Godnie wypełnić treścią tą małą kreskę na nagrobku między dwiema szczególnymi datami w naszym życiu. Rozmawiali: Anna Cybulska IIE & Wojciech Ambroziak IIC Co uważa Pan za swój największy sukces? Po 45 latach pracy zostałem dostrzeżony. Wszystkie te medale, nagrody ministerialne III i II stopnia to materialne oznaki uznania, ale poza wartościami materialnymi są też te duchowe. Zostałem wychowany w duchu patriotycznym mój ojciec był zawodowym żołnierzem w przedwojennej Polsce, członkiem Brygady Karpackiej być może słyszeliście o ich walkach w Norwegii. Właśnie dlatego jeden medal cenię sobie szczególnie Pro Patria, co znaczy Dla Ojczyzny. Wniosek o przyznanie mi tej nagrody złożyli żołnierze z łomżyńskiej grupy Osób Represjonowanych. Nasza szkoła z nią współpracuje, jako dyrektor przyjąłem ich sztandar, by młodzież mogła im pomagać go nosić. To wcale nie jest, dosłownie mówiąc, lekka sprawa. Takiego Pana Dyrektora głównie zapamiętamy. Wspaniały mówca, wychowawca młodzieży, pomysłodawca wielu cennych inicjatyw.

9 Ciekawi ludzie Str. 9 Pan Dyrektor o dziejach łomżyńskiej edukacji Krótka historia naszej szkoły W czasie wywiadu z dyrektorem padło dużo słów o wcześniejszej historii naszej szkoły. Stwierdziliśmy, że nie można jej zignorować dlatego prezentujemy ją w oddzielnym artykule. Od XVII wieku w miejscu naszego liceum znajduje się kolegium jezuickie. Na przestrzeni lat przekształca się ono w gimnazjum męskie. W 1900 roku, po 2 latach budowy oddano do użytku nowy budynek szkoły, stojący do dziś. Poprzedni gmach, znajdujący się bezpośrednio przy Placu Kościuszki zostaje rozebrany jedynym śladem po nim pozostaje tablica pamiątkowa na murze. W 1905 roku, gdy w całej Europie nasilają się tendencje wolnościowe, uczniowie gimnazjum męskiego ogłaszają strajk. Domagają się zastąpienia języka rosyjskiego, będącego językiem wykładowym od upadku powstania styczniowego, językiem polskim. Zwracają się z petycją pisaną w tym języku do dyrektora będącego Rosjaninem, który udaje, że nie potrafi jej przeczytać. Dwudziestu dziewięciu uczniów, z których większość jest już w klasie maturalnej, zostaje wyrzuconych ze szkoły. Rodzice młodszych klas zwracają się do władz z prośbą o odstąpienie od kary, ta jednak odmawia. W efekcie, pierwszego września 304 uczniów w akcie solidarności z wyrzuconymi kolegami nie stawia się na uroczystości rozpoczęcia roku szkolnego. Rodzice wyrzuconej młodzieży wobec braku innych alternatyw zakładają Szkołę Handlowo Kupiecką, mieszczącą się przy zbiegu ulic Dwornej i Sadowej. Miała ona charakter szkoły zawodowej, a w takich mogli nauczać polscy nauczyciele. Dziś kontynuatorem jej tradycji jest Liceum Ekonomiczne. Pierwsza wojna światowa kładzie kres istnieniu gimnazjum. W 1915 roku do Łomży wkraczają wojska niemieckie z terytorium Prus Wschodnich. Rosjanie w obliczu znacznie większych sił wroga wycofują się z tych terenów, jednocześnie zabierając ze sobą swoich nauczycieli i siłą wcielając starszych uczniów do swojego wojska. W porzuconym budynku Niemcy tworzą siedzibę magistratu. Pozostałą młodzież znów ratuje wspomniana wyżej Szkoła Handlowo Kupiecka, tworząc dla nich kilka dodatkowych klas. Przez 2 następne lata zgłaszają się do niej kolejne roczniki, przez co zaczyna brakować miejsca w niedużej kamienicy. Ratunkiem staje się wybudowany wcześniej, a nigdy nie używany gmach przy ulicy Bernatowicza (dziś I LO), w którym miało powstać gimnazjum żeńskie. W 1917 r., za zgodą administracji niemieckiej Szkoła Handlowa razem z klasami gimnazjalnymi przenoszą się do tamtego budynku. Następny rok przynosi ucieczkę Niemców i odzyskanie niepodległości, lecz gimnazjum męskie do swojego budynku nie powraca. Powodem jest znaczący brak polskich nauczycieli. Nowe władze Łomży decydują się utworzyć w tym miejscu gimnazjum żeńskie. W mieście istnieje już prywatna placówka o tym charakterze, której właścicielką jest ziemianka z majątku Korzeniste, pani Konarzewska. W okresie powojennym społeczeństwo jest jednak znacząco zubożałe, prywatna szkoła nie ma więc racji bytu. Dochodzi do sprzedaży, oczywiście pod pewnymi warunkami, m.in., że nowa szkoła zapewni zatrudnienie wszystkim nauczycielom z likwidowanej pensji oraz otrzyma imię Marii Konopnickiej. Swoje wymagania dotyczące nazwy pani Konarzewska motywowała długoletnią przyjaźnią z poetką. W pierwszych dniach września 1939 r. Łomża jest bombardowana. Jeden z półtonowych ładunków trotylu spada prosto na dach szkoły, przebija podłogę auli i ląduje piętro niżej, okazuje się jednak niewybuchem. Przez cały okres wojny budynek stoi opuszczony, a wszystkie drewniane elementy, nawet ramy okienne zostają przeznaczone na opał. W następnych latach do życia powołane jest Liceum Pedagogiczne, istniejące tu do 1970 roku. W połowie lat pięćdziesiątych przywrócono do użytku szkolną aulę. W 1966 roku, gdy zlikwidowano kształcenie nauczycieli na poziomie liceum, na miejscu tej szkoły utworzone zostaje Technikum Budowlane. Przez 4 lata obie szkoły są ze sobą połączone, do czasu gdy ostatni uczniowie kończą edukację w liceum. W połowie lat 80. powstaje filia Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie, a technikum rozpoczyna przeprowadzkę do nowej siedziby przy ul. Rybaki. Po 1989 r. uczelnia w Olsztynie likwiduje swój oddział zamiejscowy, a na jej miejscu powstaje II Liceum Ogólnokształcące, które prosperuje do dziś. Wojciech Ambroziak IIC

10 Str.10 Wyprawy i odkrycia Wycieczka IIe na Wileńszczyznę 26 maja nasza klasa IIE pod opieką p. Kowalewskiej i p. Dudziec wyruszyła wcześnie rano na Litwę. Po drodze zatrzymaliśmy się w Studzienicznej pięknej miejscowości położonej nad malowniczym jeziorem i odwiedzanej przez prymasa Stefana Wyszyńskiego i Jana Pawła II gdzie w otoczeniu przyrody spożyliśmy śniadanie. Po kilku godzinach radosnej jazdy bez kłopotu przekroczyliśmy granicę polsko-litewską. Podekscytowani (i nieco zirytowani koniecznością wyłączania telefonów w obawie przed nierzadko pogrążającymi kosztami roamingu) powitaliśmy Litwę. Po dotarciu do miejsca zakwaterowania, zjedliśmy pyszny obiad i zaraz potem w pośpiechu ruszyliśmy na podbój najlepszych pokoi. Nie mogliśmy się jednak długo cieszyć ładnym wystrojem i uroczymi widokami za oknem, gdyż należało wypełnić plan odwiedzin polskiej młodzieży uczącej się w pobliskiej szkole. Z entuzjazmem udaliśmy się, więc do Solecznik, gdzie mieści się właśnie ta będąca ostoją polskości, instytucja. Szczególnie na spotkanie cieszyli się Ci uczniowie, którzy w czasie ostatnich wakacji mieli okazję poznać przedstawicieli tej społeczności szkolnej (wspólny pobyt w Łebie naszych licealistów i młodych Polaków mieszkających na Litwie). Miło było więc zobaczyć znajome twarze, powiedzieć sobie zwykłe, ale pełne otwartości lub przyjaznych wspomnień cześć czy ujrzeć serdeczne powitanie p. Kowalewskiej i nauczycielki z Solecznik (kolejna znajomość z wakacji). Dzięki wspólnym grom takim jak wzajemne powtarzanie swoich imion czy zawody polegające na tym, kto pierwszy wypowie imię członka przeciwnej drużyny (które warto wspomnieć, były mieszane) wszyscy czuli się bardzo swobodnie i szybko nawiązała się nić porozumienia. Oczywiście, nie obyło się też bez belgijki tańca, w którym pary ustawiają się w kole i nieustannie wymieniają partnerami. W ten sposób każdy tańczył z każdym. Zabawa ta przełamała wszelkie lody. Dopełniły ją wspaniałe muzyczno-taneczne występy Litwa naszymi oczami W polskiej szkole średniej im. Śniadeckiego spotkaliśmy się z młodzieżą na wspólnej zabawie i tańcach oraz zwiedziliśmy ich piękną i nowoczesna szkołę. naszych rówieśników. Również uczennica naszej szkoły Anita Czarnecka uświetniła spotkanie swoim śpiewem. Na długo zapewne zostanie w pamięci tamtych murów nasz męski chór dopingujący Anitę i zgodnie powtarzający refren piosenki Agnieszka już tutaj nie mieszkaaaa!. Po tej części artystycznej nasza młodzież mogła zwiedzić szkołę w Solecznikach, trzeba przyznać znaczenie różną architektonicznie i organizacyjnie od naszej. Jest to bowiem budynek nowoczesny, bardzo duży i skupiający uczniów od pierwszej do dwunastej klasy. Było nam też dane pochodzić ulicami Solecznik właściwie miasteczka, z ładnym placem, fontanną i obowiązkowym na Litwie w miejscach ludniej zamieszkanych przez Polaków, pomnikiem Adama Mickiewicza oraz uroczym parkiem pełnym zieleni i dzieci. Po wymianie zaproszeń na Facebooku i z nowymi doświadczeniami powróciliśmy na nocleg do Małych Solecznik. Tam, po spożyciu pysznej kolacji, ruszyliśmy penetrować okolice. Zajrzeliśmy nawet do lasu w poszukiwaniu drewna na ognisko, ale choć ogień

11 Wyprawy i odkrycia Str. 11 Wycieczka IIe na Wileńszczyźnie zapłonął jakoś nic ani z pieczenia prowiantu ani wieczornych przyśpiewek nie wyszło. Za to miłych wrażeń dostarczała nam okolica staw i zielony pięknie pachnący las plus sympatyczni ludzie mówiący po polsku. Jednak ani podróż ani spacery nie wyczerpały pokładów energii, jakimi dysponują nasi uczniowie. Można powiedzieć, że czar prysnął dopiero z wybiciem północy Mimo aktywności nocnej wszyscy żywo stawili się na śniadaniu składającego się z przepysznych naleśników (podobno zwyczajowej potrawy spożywanej o tej porze na Litwie), a następnie zapakowali do autobusu. Niestety, pogoda drugiego dnia naszej wycieczki nie dopisała. Już bowiem na początku Wilno przywitało nas deszczem. Jednak rekompensuje to już pierwszy punkt naszej akcji zwiedzamy stolicę Litwy czy deszcz czy słońce, czyli stary wileński cmentarz. Wszystkie nagrobki były przepiękne tym bardziej, że zauważalnie nadgryzione przez ząb czasu. Niesamowicie wyglądały też cmentarne rzeźby, zwłaszcza postać Anioła Śmierci. Na każdym kroku czuć było ciężar tych wszystkich lat, wieków i śmierci tych wielkich i znanych (wyrażonych chociażby przez grób matki Józefa Piłsudskiego i spoczywające w tym miejscu serce Polaka), ale też małych i zwykłych. Także widok ze skarpy na wąwóz pokryty nagrobkami był w swoim pięknie niezapomniany. Następnie udaliśmy się do zabytkowego centrum Wilna. Tam spacerowaliśmy po Starym Rynku, zapewne jednym z najpiękniejszych w Europie. Pomimo deszczu czarujący klimat stolicy Litwy działał na nas niezmiennie silnie. Z przyjemnością oglądaliśmy więc stare kamienice i przechadzaliśmy uliczkami miasta. Mieliśmy też okazje pomodlić się przed obrazem Matki Boskiej Ostrobramskiej, być może już z myślą o przyszłej maturze i ze szczególną pamięcią o wnoszącym o słówko modlitwy p. Reszewiczem. Odwiedziliśmy też muzeum poświęcone Adamowi Mickiewiczowi. Mogliśmy tam posiedzieć w piwnicy literackiej, gdzie tworzył nasz wieszcz i obejrzeć ciekawe eksponaty znajdujące się dokładanie w mieszkaniu, które Mickiewicz w czasie swego pobytu w Wilnie. Udało się nam też zobaczyć z zewnątrz klasztor Bazylianów i słynną tabliczkę z napisem informującym o tym, że właśnie tutaj toczyła się akcja Dziadów części III, a Konrad stał się Gustawem. Podziwialiśmy też piękne wileńskie kościoły i katedry. Jednak urok emanuje z każdego zakątka w Wilnie. Nie dziwne zatem, że to tutaj wybitni artyści tworzyli swoje dzieła. Niestety po spędzeniu kilku godzin (wciąż mokrych) w tym mieście, musieliśmy je opuścić. Ruszyliśmy do Kowna. Po drodze wstąpiliśmy do litewskiej restauracji. Tam zaś okazało się, że mimo wszystko angielski nie jest najpopularniejszym językiem Złożenie zamówienia możliwe było bowiem tylko w języku rosyjskim, którego znajomość większości ograniczała się do fonetycznego tak. Niezmiennie skuteczna pozostała jednak komunikacja oparta na gestach i wskazywaniu wybranej potrawy z menu. Zatem bariera językowa nie stała się aż tak kłopotliwa, żebyśmy nie najedli się do syta. W głowach jednak jeszcze długo pobrzmiewać nam będzie nazwa tajemniczego cepelina. Szczęśliwi i już razem ze słońcem dojechaliśmy do Kowna. Poznawanie tego miasta rozpoczęliśmy od spaceru wzdłuż Niemna. Ciepło, wszechobecna zieleń i malowniczy brzeg rzeki pozwoliły nam zapomnieć o zimnym powitaniu stolicy Litwy. Po drodze mogliśmy też zobaczyć zabytkową twierdzę. Najpiękniejsze było oczywiście Stare Miasto. Zwłaszcza ratusz w kształcie łabędzia oczarował wielu naszych koneserów sztuki. Dlatego też zrobiliśmy na jego tle pamiątkowe zdjęcie. Pomachaliśmy też z entuzjazmem wycieczce z Chin. Następnie samodzielnie ruszyliśmy na podbój Kowna. Tutaj już trudno było usłyszeć język polski na ulicy. Ale miasto jest niezaprzeczalnie czarujące. Mieliśmy wrażenie, że pochodzi ono jakby z przeszłości, taka mnogość zabytkowych kamieniczek i ulic wyrastała przed naszymi oczami. Klimatyczne jest właściwie wszystko w tym miejscu od rozsypanych wszędzie kawiarni po zwykłe przydrożne sklepiki i piekarnie. I takim je zapamiętamy oczarowujące gości architekturą, magiczną i przyjazną atmosferą oraz zachęcające do spacerów po kamiennych ulicach Nic dziwnego, iż opuszczaliśmy je z żalem, tym większym, że było to ostatnie miejsce, które odwiedziliśmy na Litwie. Przed nami została więc tylko droga do domu. Ale za nami i jednocześnie w nas formował się szlak, szlak wspomnień, obrazów i cudów architektury, nowych doświadczeń i znajomości. Kiełkowała też myśl, że podstawowym warunkiem poznawania świata (i siebie) jest otwartość na odmienność, na wszelkie różnice, bo dopiero to pozwala nam zauważyć, że wśród przeciwieństw kryje się wiele podobieństw. Anna Cybulska, IIe

12 Str. 12 Wyprawy i odkrycia Spływ kajakowy 2015 Z pamiętnika kajakarza Dzień I - Wigry Nasz wyjazd zaczął się 6 czerwca o godzinie Było bardzo ciepło. Wszyscy, nieco zdenerwowani, czekaliśmy na autokar, który miał stawić się na Placu Niepodległości w Łomży. Kiedy już przyjechał, zajęliśmy miejsca, pan Haponik sprawdził obecność i ruszyliśmy do naszego pierwszego przystanku. Zatrzymaliśmy się na polu namiotowym,,u Haliny" w Wigrach. Mieliśmy czas, aby zaklimatyzować się w nowym miejscu, rozstawić namioty, ogarnąć swoje rzeczy. Do godziny mieliśmy czas wolny, wtedy mogliśmy się poopalać, pograć w siatkówkę, odbył się mecz wuefiści-uczniowie. O odbyła się zbiórka, na której został odczytany i podpisany przez nas regulamin. Pogoda była jakby zamówiona, pięknie świeciło słońce i było bardzo gorąco. O godzinie mieliśmy obiad. Po obiedzie odpoczęliśmy koło godzinki i poszliśmy kąpać się w Jeziorze Wigry. Miło było wejść do chłodnej wody w tak upalny dzień. Reszta czasu upłynęła nam na graniu w siatkówkę, zwiedzaniu pokamedulskiego klasztoru, który znajdował się nieopodal naszego miejsca pobytu. O godzinie ogłoszono ciszę nocną. Wszyscy grzecznie poszliśmy spać, zmęczeni po całym dniu wrażeń. Nauczyciele dzielnie pilnowali, abyśmy wszyscy siedzieli w swoich namiotach o ustalonej godzinie. Pierwszy dzień minął bardzo szybko i miło. Dzień II Wigry Studziany Las Drugiego dnia pobudka była o godzinie 8.00, chociaż większość młodzieży była na tyle podekscytowana, że o 7.30 prawie wszystkie namioty były już spakowane. Ostatecznie pole namiotowe U Haliny pożegnaliśmy około godziny 10.00, tuż przed wodowaniem zapoznaliśmy się z podstawowymi zasadami, które obowiązywały nas podczas pływania. Pierwsza podróż kajakiem trwała około 5 godzin z 2 przerwami na posiłki. Pogoda niestety nam nie dopisywała. Było dość chłodno a słońce schowało się za chmurami. Około godziny 15 dotarliśmy na miejsce, tego dnia zatrzymaliśmy się w Studzianym Lesie. Zaraz po wyjściu z kajaków zaczął padać deszcz więc rozkładanie namiotów poszło wszystkim bardzo sprawnie. Pierwsza obiadokolacja zniknęła w ekspresowym tempie. Tego dnia mieliśmy do dyspozycji saunę, niestety brak toalet i pryszniców znacznie utrudnił nam dzień. Szczególnym miejscem, który każdy kajakowicz zapewne zapamięta jest altana w której do późna przesiedzieliśmy rozmawiając i integrując się. Dzień III - Studziany Las - Frącki Dzień IV trasa Frącki Mikaszówka Rano przywitała nas piękna pogoda. Jak co dzień o wyruszyliśmy na szlak wodny. Tego dnia mieliśmy do przepłynięcia trudną, długą i krętą trasę. Na swej drodze napotkaliśmy przeszkody. Jedną z nich było drzewo przewrócone na całą szerokość rzeki. Każdy z nas musiał odpowiednio ułożyć się w kajaku, aby pod nim przepłynąć. Musieliśmy także uważać na łabędzie oraz konary wystające z wody. Na końcowym odcinku po raz pierwszy mieliśmy okazję przepłynąć przez śluzę. Było to dla nas nowe doświadczenie. Zaraz po niej dotarliśmy do miejsca, gdzie spędziliśmy noc. Na dziewczyny czekała wielka niespodzianka. Kadra opiekunów wynajęła dom, w którym panowały wspaniałe warunki. Uczennice spędziły tam spokojną noc w ciepłych łóżkach. Dzień V Mikaszówka - Płaska Tego dnia mieliśmy do przepłynięcia 17 km. Płynęliśmy przez jeziora. Pogoda tego dnia dopisała, było upalnie, ale przyjemnie. Mieliśmy tylko jeden postój na bardzo ładnej plaży z pomostem, ale na naszej drodze były trzy śluzy, więc było gdzie odpocząć. Płynęliśmy do około godziny piętnastej, potem był czas na rozstawienie namiotów, a o siedemnastej standardowo - obiad. Mieliśmy iść spać.

13 Wyprawy i odkrycia Str.13 Spływ kajakowy 2015 Godzinę po posiłku wyszliśmy do sklepu, a potem mieliśmy czas wolny. Do naszej dyspozycji było boisko, i altanka, w której graliśmy w karty. Dzień zakończył się ogniskiem, a po północy wszyscy mieliśmy iść spać. Dzień VI Płaska - Swoboda Był ciepły i słoneczny poranek. Około godziny 11 wypłynęliśmy w kolejną trasę. Przez większość czasu płynęliśmy przez Kanał Augustowski, na którego końcu była dwupoziomowa śluza. Następnie wpłynęliśmy na Jezioro Studzieniczne. Silny wiatr i fale rzucały kajakami, co było główną atrakcją podróży. Towarzyszyło nam wówczas wiele krzyków i śmiechu. Po 12 kilometrach wiosłowania dotarliśmy na miejsce. Zajęło to nam 3 godziny. Przyszła kolej na rozpakowanie się i rozstawienie namiotów. Do obiadu, jak i po nim, mieliśmy czas wolny, dopóki nie rozpaliliśmy ogniska. Wtedy właśnie zaczęło się wspólne biesiadowanie, które trwało do później nocy. Dzień VII Swoboda Był to ostatni dzień naszego pobytu, który przeznaczyliśmy na odpoczynek. Od samego rana przystąpiliśmy do opalania się. W międzyczasie mogliśmy skorzystać z kąpieli w Jeziorze Studzieniczne, pod czujnym okiem naszej kadry. Integrowaliśmy się poprzez grę w siatkówkę, karty i inne zabawy. Nikt nie chciał wyjeżdżać, lecz nadszedł czas, gdy musieliśmy się spakować i powrócić do naszych domów. Spływ kajakowy 2015 można uznać za bardzo udany. Polecamy każdemu, kto chce odpocząć i oderwać się od szarej rzeczywistości. Te piękne zdjęcia zamieściliśmy wraz z artykułem, aby zachęcić Was do uczestnictwa w spływie w przyszłym roku. Emilia Sokołowska Martyna Gnatowska Zuzanna Krzeczkowska Patrycja Mentel Mateusz Bargielski Radosław Wałkuski

14 Str. 14 Szkiełko i oko Jak wygląda przeszczep szpiku kostnego? To nie jest zbyt skomplikowane Przeszczep szpiku to w naszej szkole ostatnio dość popularny temat, a to za sprawą Dnia Dawcy Szpiku, który odbył się w II LO. Być może nie każdy zdaje sobie sprawę z tego, na czym polega transplantacja szpiku. Ten tekst powinien nieco rozjaśnić w nierozjaśnionych głowach. Co to jest? Przeszczep szpiku to wprowadzenie do organizmu pacjenta komórek macierzystych krwiotwórczych dawcy, które znajdują się między innymi właśnie w szpiku kostnym człowieka. Komórki macierzyste przetacza się tak jak krew, często towarzyszy temu także przetoczenie komórek krwi dawcy, gdyż to zwiększa prawdopodobieństwo zaprzyjaźnienia się jego szpiku z organizmem biorcy. By chory mógł przyjąć dar najpierw musi zrobić dla niego miejsce, dlatego jego szpik jest niszczony lub pozbawiany możliwości obrony przed intruzem, czyli nowymi komórkami. Jak pobierany jest szpik? Pobrać szpik można na dwa sposoby. Pierwszy to wielokrotne nakłucia kości biodrowej przy ogólnym znieczuleniu dawcy. Drugi to uzyskanie komórek krwiotwórczych z krwi obwodowej. Najpierw odpowiednie specyfiki zmuszają szpik do zwiększenia produkcji takich komórek, następnie trafiają one do krwi i są wraz z nią pobierane. Pobrana krew jest poddawana działaniu maszyny wirującej, która odizolowuje komórki krwiotwórcze od pozostałych składników płynu ustrojowego. Taki preparat jest gotowy do podarowania go choremu. Jak wynika z powyższych informacji, transplantacja szpiku kostnego wcale nie jest procesem bardzo skomplikowanym. Oby ta świadomość zachęcała kolejne osoby do zarejestrowania się jako dawcy. Jeżeli ktoś pragnie poczuć się honorowo, to taka rejestracja jest świetną ku temu okazją. Gabriela Olechno Komu potrzebny jest przeszczep? Komórki macierzyste będące w stanie odbudować szpik człowieka są potrzebne przede wszystkim osobom po chemioterapii oraz radioterapii, ponieważ takie zabiegi niszczą składnik kości produkujący komórki krwi, ale to nie są jedyne powody. Nowy szpik przydaje się również tym, którzy stracili go na skutek działania różnych czynników toksycznych, leczonym na ciężką anemię, cierpiącym na wrodzony brak odporności i jeszcze kilku z dolegliwościami o trudnych nazwach. W jaki sposób znaleźć dawcę? Dawca najpierw szukany jest wśród rodziny, głównie rodzeństwa. Szansa na znalezienie zgodnego tkankowo brata lub siostry wynosi 1:4, więc im chory ma większą rodzinę, tym lepiej dla niego. Jeżeli nie uda się odnaleźć tego jedynego w rodzinie, rozpoczynają się poszukiwania wśród osób zarejestrowanych jako potencjalni dawcy. W tym przypadku prawdopodobieństwo zakończenia poszukiwań sukcesem jest wielokrotnie mniejsze, ale to tylko matematyka, szansa wciąż istnieje. Akcje krwiodawstwa oraz akcje skierowane do potencjalnych dawców szpiku ciszą się w naszej szkole dużym zainteresowaniem. Mamy nadzieję, że jedyną motywacją nie jest czekolada i dzień wolny od zajęć lekcyjnych!.

15 Lekcje niezapomniane Str. 15 Pomysł na 19 Lekcja łaciny W tym semestrze w naszej szkole zaczęły się wykłady języka łacińskiego prowadzone przez brata Piotra. Zajęcia cieszyły się dość dużym zainteresowaniem uczniów, pragnących poznać ten antyczny język. Sama łacina jest zdecydowanie,,martwym językiem, czyli nieużywanym w mowie potocznej, wywodzi się ona ze starożytnego Rzymu i była podstawą do tworzenia się języków romańskich np. włoskiego. Jak długo brat uczył się łaciny? Brat Piotr: Łaciny uczyłem się w szkole średniej, na profilu humanistycznym. Tam przez 3 lata mieliśmy język łaciński.ponadto uczyłem się go rok w Postulacie w Łomży, a później w seminarium przez 4 lata. Co było najtrudniejsze? Najtrudniejsze były konstrukcje, które nie występują w języku polskim. Na kolejnych etapach poznawania języka pojawiają się złożenia, struktura zdań,która nie zawsze odpowiada naszemu językowi. Właśnie to chyba sprawiło najwięcej trudności rozpoznanie tej konstrukcji i umiejętne później przetłumaczenie tego. Skąd pomysł na nauczanie tutaj uczniów łaciny? Kiedyś na początku roku zażartowałem, zastanawiając się co będę robił na 19 nastej godzinie, czyli na tej godzinie karcianej, dodatkowej. Myśląc o tym, że pewnie będę przygotowywał uczniów do olimpiady, ale może byłoby coś innego, co mógłbym robić, wykorzystać w ten sposób swoje zdolności i umiejętności, które nie kolidują z funkcją katechety, więc zażartowałem w jednej z klas humanistycznych, czy nie chcieliby pouczyć się łaciny? Jak się potem okazało ponad połowa klasy była przychylna temu pomysłowi. No i właśnie stąd się zrodził pomysł, że jak skończę olimpiadę, to zacznę to robić. W czym i gdzie może przydać się znajomość tego języka? Znajomość języka łacińskiego może się przydać każdemu człowiekowi, który sięga po teksty literackie. Na pewno przyda się osobie, która wybiera się na prawo, ponieważ terminologia prawnicza także uwzględnia, znaczy swój źródłosłów znajduje w języku łacińskim. Będzie przydatna również w nauce innych języków, szczególnie języków romańskich, które wywodzą się z łaciny. Na przykład? Język włoski. Ponadto każdy, kto myśli o studiach medycznych oraz biologicznych, warto, aby zapoznał się z terminologią łacińską, bo w nazwach leków i ogólnie w farmacji jest używany ten język. Jaka jest pozycja tego języka we współczesnym świecie? Język łaciński jest językiem martwym, co oznacza, że tego języka nie używa się w mowie. Natomiast ciągle jest obecny w tekstach klasycznych, literaturze, w medycynie, a także w liturgii. Oficjalnym językiem kościoła rzymsko-katolickiego jest język łaciński, dlatego każdy katolik powinien odnaleźć się w sprawowanej w tym języku mszy. W lekcji łaciny uczestniczyły: Ewelina Śledziewska i Karolina Czaplicka, IIe

16 Str.16 Kącik literacki Wiersze Łukasza Nasiadka z IIa O miłości, wolności i śmierci Czym jest miłość? Czym jest miłość? To wiatr szumiący w skałach To trzepoczące nad kwiatem skrzydła motyla Tęcza, która nigdy nie znika Miłość to dłoń w dłoni Utulona niczym w puchu Budzące się do życia serce skamieniałe Miłość to dwie dusze będące jednością Niczym dwie połówki najsłodszego owocu Nieskazitelnie pasujące do siebie Miłość to promień słońca Budzący ze złego snu Dający ciepło Miłość Nie opisywalnie piękna Magiczna Jak wszechświat cały A jednocześnie mieszcząca się W sercu i duszy W dotyku i myśli W spojrzeniu i pocałunku W każdej sekundzie życia Miłości nie trzeba szukać Ona znajdzie Cię sama Jak przyjdzie odpowiednia chwila. Wolność Chciałbym raz jeszcze uwierzyć w słowo Człowiek, Poznać co kryje w duszy i Glowie. Czy gwiazd sięga myślami swymi szukając przyczyny, Jacy jesteśmy naprawdę w głębi duszy, Czy serce czyjeś może gwiazdy poruszyć? Światło ich sprowadzając na ziemię, stając się ich sługą i wiernym cieniem. Czy miłość, która mieszka w sercu głęboko, stanie się spełnienia rzeką szeroką? Dzisiaj widzę Mój dom, który radością jaśnieje, Bo ja w nim szczęśliwy jak ptak na niebie. To jest nie wolność lecz szczęście. Wolność od smutku goreje, lecz Wolność, wolność nigdy nie blednie. Niestety, kto raz wolności posmakuje Ten w życiu niczego więcej nie spróbuje. Tak i ty Mój przyjacielu pamiętaj! Wolność i szczęście nie Ida ze sobą w parze, Bo wolność to korona cierniowa i wieczne wygnanie. Śmierć Czarna pani się zjawiła, Człowiekiem żadnym nie gardziła. Brala wszystkich pod swą szatę, nazywali ja tu katem. Mówili, że ma serce z kamienia, Że Zycie odbiera i nie zna cierpienia. Wszyscy tutaj jej się bali, Jednym słowem śmierć nazywali. Ona nigdy się nie skrada, Ani też nie zapowiada. Przychodzi czy tego chcesz czy nie, Przychodzi i zabiera Cię.

17 Sport w II LO Str. 17 Sukcesy naszych dziewcząt w aerobiku II miejsce w województwie 21 marca 2015r. w Białymstoku, na zawodach aerobiku, świetnie zaprezentowały się nasze cheerleaderki w składzie: Ola Szczęsna, Marta Kościelecka, Emilka Borkowska, Marysia Reterska i Marta Julia Pióro. Dziewczynom nie udało się obronić złotego medalu i tytułu mistrzyń województwa. Mimo to udało im się zdobyć II miejsce. Postanowiłyśmy porozmawiać z ich trenerką panią Marzanną Rutkowską. Jakie są Pani wrażenia po zawodach? Czy jest pani dumna ze swoich dziewczyn? Jestem bardzo dumna ze swoich dziewczyn. Zrobiły wszystko, co było zaplanowane, zatańczyły dynamicznie, bez pomyłek. Wszystkie figury obowiązkowe, takie jak waga czy szpagat zostały wykonane bezbłędnie. Wytrzymały cały układ, docisnęły tak jak trzeba, także wszystko było wykonane zgodnie z zaplanowanym rytmem. Ogólnie nie jestem zadowolona, ponieważ uważam że dziewczyny powinny wygrać. Od wygranej dzieliło was zaledwie 0,4 pkt. Nie czuje Pani lekkiego zawodu? Wie Pani, co poszło nie tak? Wszystko poszło dobrze. Miałyśmy jedną zawodniczkę mniej, więc na starcie traciłyśmy 1 pkt. Przegrałyśmy tylko o 0,4 pkt, czyli logicznie, gdy miałybyśmy tę jedną zawodniczkę, tak jak drugi zespół, no to wygrałybyśmy z przewagą 0,6 pkt. Mimo to uważam, że nasz zespół ćwiczył bardzo dobrze, zdecydowanie, typowo aerobicznie, szybko i dynamicznie. Układ był jednym z bardziej skomplikowanych i myślę, że wszystko poszło świetnie. Czasami czynnik ludzki i sędziowski może zawieść. Na niektóre rzeczy nie mamy wpływu. II Miejsce w finale liceliady województwa to duże wyróżnienie. Jak długo dziewczyny trenowały układ? Jako trenerka podchodzę do tego bardzo solidnie. Zdaję sobie sprawę, że te zespoły które są w tyle, są słabsze zapewne ćwiczą krócej. Nie mają z reguły tak dobrej choreografii. Moje dziewczyny ćwiczą w zasadzie cały czas, tzn. zaczynamy treningi we wrześniu. Najpierw są to zajęcia typowo rozgrzewające, działające na kondycję. W tym roku trwały one dwa miesiące. Potem zaczęłyśmy w końcu układać układ. Moim zdaniem nie jest taka prosta sprawa. Składają się na to często bardzo trudne sekwencje, które ćwiczy się na całych zajęciach. Następnie układ po malutku powstaje. Nasza tegoroczna kompozycja zakończona była w ferie. W tym okresie miałyśmy dodatkowe zajęcia. Następnie ćwiczyłyśmy już do zawodów. Były jakieś kroki, które sprawiały szczególne trudności dziewczynom? W żadnym zespole, które w tym roku startowały, nie było takich sekwencji, gdzie dziewczęta wykonują różne kroki, a następnie zgrywają się, np. jedne mają przysiad, inne mają wyskok. I to wszystko trwa w jednym momencie. To są bardzo trudne synchrony, ale później dają efekt dużo większej dynamiki w całości. Moje dziewczyny w układzie zastosowały cztery razy takie elementy. Aby osiągnąć tak dobre wyniki dziewczyny muszą zostawać po lekcjach i pracować nad układem. Jak układały się treningi? Przepisowo mają godzinę w poniedziałek i godzinę w czwartek, ale tak naprawdę w poniedziałek były dwie godziny. Czwartek to dzień, w którym za zadanie miałyśmy podniesienie kondycji. Praca nad układem odbywała się właśnie w poniedziałki. Na dwa tygodnie przed zawodami treningi odbywały się praktycznie codziennie, aby utrzymać ten wysoki poziom sprawności. C.d. na str.18.

18 Str. 18 Sport w II LO Sukcesy naszych dziewcząt w aerobiku Dlatego że układ jest bardzo szybki i ma bardzo dużo zmian to wymaga dobrej kondycji. Jeżeli nie ćwiczyłyby to później nie dałyby rady. Mówi się, że rola trenerki aerobiku nie jest łatwa. Co Pani o tym sądzi? Te dziewczyny, które mam w zespole to są bardzo dobre zawodniczki, większość z nich to mażoretki. Ja bardzo lubię zajęcie trenerki. Szkoda mi tylko, że tak dużo dziewczyn przyszło na początku roku, niestety chyba się trochę wystraszyły. Może osobom z zewnątrz, patrzącym jak moje dziewczyny wykonują układ i ćwiczą z lekkością, wydaje się że to jest łatwe, ale tak naprawdę okazuje się, że to jest bardzo ciężka praca. Uważam, że nie należy rezygnować, trzeba wysilić się, popracować wbrew sobie. I Miejsce zajęły dziewczyny z II LO w Białymstoku. Uważa Pani, ze zasłużyły na to wyróżnienie? Ja absolutnie uważam, że nie. Dziewczyny ćwiczyły bardzo równo, nie można im nic zarzucić. Były przygotowane, ale miały wolny układ, mało elementów, które urozmaicałyby układ. Widziałam dużo powtórek, nie wytrzymały też tych obowiązkowych elementów, tak jak to należy, czyli trzy sekundy. Uważam więc że wynik był zawyżony. Prawdą jest, że występowały przed nami, a my byłyśmy ostatnie. Jeżeli sędziowie postawią zbyt wysokie oceny po każdym występie, to później nie bardzo jest z czego dołożyć następnym zespołom, a one miały już dosyć wysokie wyniki. Od sędziów miały 9 punktów, a my 9,7, to prawie maksymalna ocena. Co Pani czuła po usłyszeniu werdyktu dotyczącego Pani zespołu? Jestem zadowolona, bo to też jest medal. Natomiast tak dużo choreografii w swoim życiu układam, byłam też sędzią tańca towarzyskiego, i widzę, że to nie jest sprawiedliwy wynik. Wiadomo, że to jest dyscyplina subiektywna. Wszyscy wiemy, że nie zawsze oceny są sprawiedliwe. Bardzo dobrze, że miałyśmy medalowe miejsce, że nie zdarzył się jakiś błąd, pomyłka. Sukcesem jest też to, że zawsze jesteśmy na pudle. Chrzanowska Paulina, Sobolewska Patrycja, If Przestroga dla zakochanych Czym była miłość? Jeśli nie tlenem wypełniającym me trzewia, Jeśli nie duchem bez ciała błakającym się po świecie Była być może nadzieją utopioną w mym sercu, A może niczym? Długo spoglądałem w niebo i rozniecone iskrami gwiazdy. Zastanawiałem się, gdzie popełniłem błąd? Dlaczego odeszła ma Pani? Wszystko przeminęło: Te piękne, czarne oczy, w które patrzyłem jak w wielką otchłań, Twe muskające mą twarz włosy, pachnące jaśminem, Twe okalane słońcem usta, które wymawiały dla mnie wielkie słowa, To już koniec! Strzeżcie się rozczarowań, bo pozory mylą. Takimi, jakimi się wydaja być rzeczy, są rzadko. A kobiety nigdy. Łukasz Nasiadka, IIa

19 Bliżej siebie Str. 19 Zakończenie projektu ERASMUS+ w łomżyńskiej szkole Pamiętamy wszyscy wizyty studentów z Hiszpanii i Iranu w naszej szkole oraz to, jak entuzastycznie przywitaliśmy ich u siebie. 18 czerwca odbyło się zakończenie tego projektu i podsumowanie go, a delegacja naszej szkoły brała w tym wydarzeniu udział. Wszyscy, którzy brali udział w zajęciach z naszymi gośćmi z pewnością ich pamiętają, ale zacznijmy od tego, czy każdy dokładnie wie, na czym polegał projekt Studenci ERASMUS+ w łomżyńskiej szkole? Zagraniczni studenci PWSIiP zgodzili się wziąć udział w wizytach w szkołach i przedszkolach, miedzy innymi w I LO, III LO, podstawówce nr 2, gimnazjum nr 6, czy przedszkolu Wesołe Słoneczko. Zajęcia miały na celu zwrócenie uwagi, jak ważna jest nauka języka angielskiego oraz pokazanie, jak wielkie możliwości zawodowe daje umiejętność władania tym językiem. Studenci pochodzili z Hiszpanii, Iranu, Chin i Turcji i przez cały rok zdążyli odwiedzić całe mnóstwo placówek w Łomży, w tym dwukrotnie naszą szkołę. Studenci wzięli też udział w Akademii Sześciolatka (organizowanej wspólnie przez PWSIiP i ŁCRE) jako goście specjalni zajęć poświęconych reklamie oraz symbolom narodowym. Natomiast podczas wizyt w przedszkolach i oddziałach przedszkolnych szkół podstawowych przybliżali dzieciom kulturę własnego kraju. Delegacja, w której skład weszli nauczyciele pan profesor Leszek Szczepara i pani profesor Tatiana Ovtchinnikova oraz uczennice II klasy Magdalena Zach oraz ja, Marta Zając, mogła wysłuchać szerokiego podsumowania wszystkich osiągnięć organizatorów projektu, obejrzeć film promujący studiowanie w Hiszpanii oraz usłyszeć kilka słów od samych studentów o tym, jak odebrali wizyty. Co ciekawe, podczas odczytywania podsumowania, zwrócono uwagę na nasze zajęcia, podczas których jeden z naszych gości pomagał nam rozwiązywać zadania z matematyki, co wzbudziło ogólny entuzjazm wśród gości. W podsumowaniu znalazły się też zdjęcia robione w naszej szkole, między innymi dziewcząt ze studentem z Hiszpanii Luisem. Mieliśmy okazję wyrazić swoje refleksje na temat spotkań i zajęć ze studentami i jak się okazało, nie zostały one zapomniane. Nasi goście mimo tak wielu wizyt w innych szkołach przywitali się z nami, uczennicami II LO, widocznie doskonale nas pamiętając, co zdecydowanie było miłym zaskoczeniem. Jak widać wolontariat jaki spełnili, przygotowując swoje prezentacje, dla nich również musiał być czymś wyjątkowym, skoro zapamiętali twarze i wydarzenia. Organizatorzy projektu Studenci ERASMUS+ w łomżyńskiej szkole czyli Państwowa Wyższa Szkoła Informatyki i Przedsiębiorczości oraz Samorządowy Ośrodek Doradztwa Metodycznego i Doskonalenia Nauczycieli, wyrazili swoje zdanie i opinię na temat tego, czy taki projekt powtórzy się też w przyszłym roku. Istnieje taka możliwość, a i sami studenci wyrażają wielką chęć powrotu do Polski, dlatego myślę, że możemy się ich spodziewać również za rok. Marta Zając, IIF Podczas spotkań ze studentami w ramach program ERSMUS+ zawiązały się ciepłe relacje miedzy nami a naszymi gośćmi. Takie życzenia z okazji urodzin przesłaliśmy jednemu z nich.

20 Str. 24 Przepis kulinarny Rozmaitości Zdjęcie numeru Sałatka wiejska p. prof. Tatiany Ovtchinnikowej Składniki: Buraki Ziemniaki Marchew Kiszone ogórki Kiszona kapusta Cebula Sałatki na lato Buraki, ziemniaki i marchew ugotować. Pokroić w kostkę buraki, marchew, ziemniaki, kiszone ogórki, cebulę i kiszoną kapustę. Buraki dodatkowo posolić. Wszystko połączyć i polać olejem. Smacznego! Jak nauczać skutecznie matematyki? Oto propozycja od tegorocznych absolwentow. Pani prof. Irena Ramotowska otrzymała prezent od uczniów klasy IIId za serce i oczywiście w trosce o głos, tak bezcenny w tym zawodzie. My też gratulujemy pomysłu i takich oryginalnych absolwentów. Kolorowa sałatka z pekinki O, quid solutis est beatius curis? (Cóż szczęśliwszego jest niż być wolnym od trosk?) Katullus Pół kapusty pekińskiej (ok..350 g) Pół ogórka sałatkowego Pół strąka czerwonej papryki 4 łyżki kukurydzy konserwowej Pęczek rzodkiewek Pól pęczka kopru Sól do smaku Sos: 3 łyżki oliwy z oliwek 3łyżki wody Łyżeczka cukru Łyżka octu winnego Kapustę pekińską posiekać. Ogórka oraz rzodkiewki umyć i ogórka pokroić w półplasterki, a rzodkiewki w grube plasterki. Paprykę umyć, oczyścić z nasion i posiekać. Tak przygotowane składniki przełożyć do salaterki i wymieszać. Składniki sosu połączyć ze sobą, dokładnie wymieszać i polać sałatkę. Na koniec sałatkę doprawić do smaku solą i ponownie wymieszać. Przeciek Pismo uczniów i nauczycieli II LO im. Marii Konopnickiej w Łomży Zespół redakcyjny: Anna Cybulska, Wojciech Ambroziak, Emilia Sokolowska, Martyna Gnatowska, Zuzanna Krzeczkowska, Patrycja Mentel, Mateusz Bargielski, Radosław Wałkuski, Gabriela Olechno, Ewelina Śledziewska, Karolina Czaplicka, Patrycja Sobolewska, Marta Zając Zdjęcia: J.K. Kowalewska, Opiekun zespołu redakcyjnego: mgr Jolanta Katarzyna Kowalewska Korekta językowa: mgr Beata Pijanowska Adres szkoły: Plac Kościuszki 3, Łomża, tel. (086) Adres gazetkaszkolna@vp.pl Adres www. Lomza2lo.webd.pl