nie można go przeoczyć

Transkrypt

1 świat Marzec 2003 Peugeot 307 CC, nie można go przeoczyć Hoggar, Peugeot na pustynię Leonardo da Vinci wybiera Francję Młynki do pieprzu Peugeot, uznane na całym świecie

2 Strona 2 ZOOM Peugeot, pionier wśród samochodów ze składanym dachem ze swoim Eclipse z 1935 roku, umacnia dziś swoją pozycję w czołówce dzięki nowemu 307 CC. Strona 6 TENDENCJE Peugeot Hoogar innowacyjny model typu buggy odkrywa na nowo twarde zasady 4x4. Strona 10 WSPOMNIENIA Młynki do pieprzu Peugeot od ponad wieku wyznaczają standardy światowe. Historia sukcesu. zoom Peugeot 307 CC Cztery siedzenia w blasku słońca Christian Longueville tendencje Peugeot Hoggar Peugeot na wielkie przestrzenie Christian Longueville wspomnienia Młynki do pieprzu Peugeot Pikantna historia Patrick Bourrelier podróże Leonardo da Vinci w Clos-Lucé Koniec życia, początek nowej epoki Christian Descombes sztuka życia Alain Ducasse Smaki pasji Christian Descombes PEUGEOT CLUB N 18 Marzec 2003 Redaktor naczelny... Szef publikacji... Szef redakcji... Redaktor prowadzący : Christian Longueville Redakcja : Patrick Bourrelier, Bernard Cayon, Christian Descombes, Christian Longueville Fotografie : Alain Ducasse, Direction Peugeot Communication, Documentation Le Clos Lucé, Musée Peugeot Projekt : C.Vallée Communication Skład : Arpège Druk... Strona 14 PODRÓŻE Leonardo da Vinci spędził ostatnie lata swego życia we Francji na dworze Clos Lucé, w pobliżu Amboise w Dolinie Loary. Strona 18 SZTUKA ŻYCIA Alain Ducasse jest jednym z najsłynniejszych francuskich szefów kuchni na świecie. Portret człowieka z pasją. 2 ŚWIAT PEUGEOT PEUGEOT CLUB 1

3 Zoom CHRISTIAN LONGUEVILLE Peugeot 307 CC 4 siedzenia w blasku słońca W nowym modelu 307 CC zaadaptowano sprytne rozwiązania rozkładanego dachu zaczerpnięte z pionierskiego modelu Eclipse z 1935 roku! Ten nowy kabriolet oferuje aż czterem swoim pasażerom niespotykane doznania w trakcie jazdy pod gołym niebem. 2 ŚWIAT PEUGEOT PEUGEOT CLUB 3

4 Elegancka, płynna linia 307 CC wiele zawdzięcza rozmiarom samochodu, który pomimo przestronnej, wygodnej kabiny i szerokiego bagażnika mierzy mniej niż 4,40 m. PEUGEOT był pierwszą firmą na świecie oferującą samochód ze składanym dachem, który pozwalał kierowcy zmienić swój samochód coupé w kabriolet i na odwrót, kiedy tylko miał na to ochotę. Było to w roku 1935, gdy pojawił się model Eclipse wyposażony w elektryczny system otwierania dachu, szczyt ówczesnej techniki. Peugeot 307 CC podąża tropem starszego kuzyna 206 CC i stanowi nowoczesną interpretacje dawnego systemu otwieranego dachu oraz, dzięki zastosowaniu kinematyki, może wygodnie pomieścić cztery dorosłe osoby. Wystarczy jedynie przytrzymać odpowiedni guzik przez około 25 sekund. Tyle bowiem zabierze wam, jak za dotknięciem magicznej różdżki, przemienienie waszego eleganckiego, wyrafinowanego coupé w luksusowy, wspaniale wyposażony kabriolet. Elektrohydrauliczny system wykonuje dokładny, wyćwiczony baletowy wręcz ruch, oparty na pięciu podnośnikach, czterech pantografach i dwunastu stykach elektrycznych. Niczego nie trzeba zamykać, otwierać czy obsługiwać ręcznie. Nowoczesna multipleksowa technologia pozwala na przeprowadzenie całej tej operacji elektronicznie. W jej trakcie, przegubowa tylna szyba odczepia się od dachu i słupków tylnych i zajmuje niewiele miejsca w bagażniku, kiedy dach jest złożony. Magiczne doświadczenie Model 307 CC jest błyskotliwym, inteligentnym samochodem odgadującym bezbłędnie potrzeby jego kierowcy. W momencie, gdy kierowca chwyci za klamkę chcąc wsiąść do środka, zastosowany czujnik pojemnościowy spowoduje minimalne opuszczenie przedniej szyby w drzwiach o kilka milimetrów, aby oddzielić drzwi od chroniącej przed wodą uszczelki i ułatwić ich otwarcie. Przycisk sterowania umieszczony na panelu środkowym pozwala na jednoczesne opuszczenie wszystkich bocznych szyb i tym samym łatwiejsze zaakcentowanie sylwetki kabrioletu, natomiast każdy z pasażerów, oprócz tego, może dowolnie sterować własną szybą. Przytrzymany dłużej przycisk otwierania na pilocie, odblokuje bagażnik, a potem wystarczy już tylko lekko unieść kalapę, żeby dostać się do środka. Tradycjonaliści mogą jednak woleć konwencjonalny sposób dostępu do bagażnika nic trudnego, wystarczy tylko wcisnąć 0 pośrodku napisu 307 umieszczonego na klapie; to ukłon w stronę mechanizmu otwierającego zastosowanego w wyjątkowej limuzynie Peugeot 607. Architektoniczny majstersztyk Model 307 CC był projektowany w tym samym czasie, co jego wersja pięciodrzwiowa. W porównaniu do niej, siedzenia w kabriolecie obniżono o 4 cm, co podkreśla elegancki, opływowy kształt nadwozia i zawadiacką linię pochylonej szyby przedniej. Tył samochodu został wyposażony w komorę, która ma zapewnić sztywność konstrukcji, pomieścić podstawę zawieszenia i pałąków tylnych. Jednak w przypadku kabiny, położono nacisk na zachowanie maksymalnej wygody pasażerów: z tyłu jest tyle samo miejsca na łokcie i ramiona, co w standardowym 307. Dzięki paru konstrukcyjnym zabiegom, udało się również zachować w modelu CC identyczny jak w limuzynie rozstaw osi 2,61 m i chociaż tylni błotnik został wydłużony o 14 cm, całkowita długość pojazdu jest mniejsza niż 4,40 m. Ponadto, kabriolet 307 wyposażono w pełnowymiarowe koło zapasowe, co nie oznacza zmniejszonej pojemności bagażnika, która wynosi 350 dm3 w wersji coupé i 204 dm3 po złożeniu dachu. Elegancja, charyzma i bezpieczeństwo Ten CC ma bardzo oryginalny wygląd, łączący elegancję coupé z charyzmą kabrioletu. Porównując jego wymiary do standardowej wersji 307, można zauważyć, że CC ma obniżone stanowisko??? chyba nadwozie o 12 mm, siedzenia o 4 cm, a wysokość całkowita jest o 9 cm niższa i wynosi 1,42 m. Z pewnością, są to bardzo subtelne różnice, ale w połączeniu z charakterystycznie pochylonym kształtem przedniej szyby, nadają one wyglądowi 307 CC wytworności i opanowania, zarówno przy dachu złożonym jak i rozłożonym. Model ten zachował również wszystkie rozwiązania konstrukcyjne i elementy bezpieczeństwa zastosowane w standardowym 307, oferując w standardzie systemy ABS, ESP, wspomaganie hamowania awaryjnego AFU oraz automatyczne włączenie świateł awaryjnych w przypadku gwałtownego hamowania. Inne dogodne rozwiązania w kwestii bezpieczeństwa, proponowane w modelu CC, to czujniki deszczu i światła, które w razie potrzeby zapewniają automatyczne włączenie się wycieraczek i świateł mijania, elektrochromatyczne lusterko wewnętrzne, wspomaganie parkowania i regulator prędkości. CC stawia na dynamikę i atrakcyjność 307 CC posiada wszelkie cechy dynamiczne, jakich można by oczekiwać od nowoczesnego samochodu. Skrojony na miarę system zawieszenia uwzględnia wagę i osiągi w taki sposób, aby znaleźć kompromis między komfortem jazdy i przyjemnością prowadzenia samochodu. Wnętrza obydwu wersji 307 CC są wykończone wysokiej jakości materiałami. Niebieski i czarny są kolorami dominującymi w wersji 100 kw. Główne cechy tego systemu to niezależne zawieszenia przednie i tylne, dostosowujący się do prędkości wspomagany układ kierowniczy oraz cztery hamulce tarczowe (wentylowane z przodu). W przypadku opcji jednostek napędowych,jeśli chodzi o jednostki napędowe to mamy wybór między dwoma trzema silnikami: najmniejszy ma pojemność 1.6 l i moc 110 KM dwa mocnymimocniejsze 2,0-litroweymi silnikami, każdy to czterocylindrowey, i 16-zaworowye jednostki: jeden o mocy 136 KM (100 kw), drugi 177 KM (130 kw). Pierwszy dostępny jest z pięcioprzełożeniową ręczną skrzynią biegów, lub z automatyczną sekwencyjną skrzynią Porsche Tiptronic System. Drugi silnik, jeszcze bardziej sportowy, dostępny jest jedynie w wersji z pięcioprzełożeniową ręczną skrzynią, specjalnie zaprojektowaną dla tego modelu. Jak można się mu oprzeć? Obie wersje 307 CC tradycyjnie oferują bardzo atrakcyjny wystrój wnętrza. Kabina i deska rozdzielcza, o ostro wykończonych kształtach, przywołują na myśl spełnienie i wysoką jakość. Atmosferę szyku podkreśla dobór materiałów wykończeniowych, które zazwyczaj stosuje się w kabinach samochodów bardziej luksusowych. Siedzenia i deska rozdzielcza w wersji kwkm utrzymane są głównie w odcieniach czerni i niebieskiego, podczas gdy w wersji 1730 kwkm, wystrój wnętrza jeszcze silniej akcentuje sportowy charakter 307 CC. Znajdziemy tam siedzenia ze skórzanych elementów i materiału we o wzórorze przypominającym plaster miodu oraz metalowe listwy wykończeniowe podkreślające moc i osiągi tego niesamowitego modelu. Obydwie wersje mają w dostępne opcji dostępne w pełni skórzane siedzenia oraz skórzane obicia drzwi i deski rozdzielczej. Tu Peugeot oferuje cztery warianty kolorystyczne wykończeń skórzanych: płowy, czarny, jasny szary lub czerwono-czarny. Czy jest jeszcze jakiś powód, dla którego nie mielibyście się zakochać w 307 CC? Zdjęcia: Dział Łączności Peugeot W wersji 130 kw170km, skórzane elementy siedzeń i obicia we wzory przypominające plaster miodu, jak też metalowe listwy wykończeniowe kabiny, jeszcze wyraźniej podkreślają dynamikę i sportowy charakter CC. Tylne światła zbudowane są ze 112 diod, które zapalają się natychmiast po naciśnięciu pedału hamulca i zostały zaprojektowane, aby działać nieprzerwanie przez całe życie samochodu. Obniżona wysokość kabrioletu i pochylona przednia szyba podkreślają sportowy jego charakter bez względu na to, czy dach jest złożony czy rozłożony. 4 ŚWIAT PEUGEOT ŚWIAT PEUGEOT 5

5 Tendencje Peugeot Hoggar CHRISTIAN LONGUEVILLE Peugeot na wielkie przestrzenie Na ostatnich targach samochodowych Geneva Motor Show, Peugeot zdecydował się zaprezentować innowacyjny model Hoggar, maszynę szokująco masywną i silną, uwodzącą swoim surowym kształtem i wyglądem oraz w każdym calu zadziwiającą dzięki zastosowanej technologii. Hoggar posiada dwa silniki diesla jeden z przodu, drugi z tyłu. Kiedy obydwa silniki pracują, elektroniczny system zapewnia harmonijny, idealny napęd 4x4. 6 ŚWIAT PEUGEOT ŚWIAT PEUGEOT 7

6 Tendances 8 ŚWIAT PEUGEOT Już na pierwszy rzut oka widać, że Hoggar wyróżnia się z tłumu. Zarówno jego wymiary, jak i kształt oraz sylwetka są nietypowe. Karoseria nie posiada elementów osłaniających, dzięki czemu elementy zawieszenia i podwozia są dokładnie widoczne. Jego nietypowe wymiary i rozłożenie masy przekonują, że to niezwykły i wyjątkowy pojazd. Wyglądem przypomina muskularnego mistrza kulturystyki, jednak to porównanie nie oddaje w pełni jego niesamowitego temperamentu. Jest jak pewnego rodzaju mutant - niepokojące skrzyżowanie science fiction z rzeczywistością. 100% Peugeot pod płaszczem z włókien węglowych Bez względu na to, jak nierzeczywisty może się wydawać jego wygląd, Hoggar jest jednym z modeli Peugeot i zachowuje wszystkie cechy dynamikę i elegancką linię symbolizujące tę markę. Da się w nim również dostrzec elementy stylistyczne pochodzące z wcześniej znanych projektów koncepcyjnych. Część przednia, na przykład, przywołuje na myśl elementy RC Pique i Carreau prezentowanych w Genewie rok wcześniej. Podłużne lampy Masywna maska i błotniki Hoggara podkreślają jego elegancki kształt i ostro kontrastują z odsłoniętymi bokami nadwozia. przednie, o charakterystycznym migdałowym kształcie, nie pozostawiają cienia wątpliwości, co do jego pochodzenia to nic innego jak Peugeot. Hoggar to też samochód sportowy, dwusiedzeniowy, jak przystało na prawdziwy model GT. W funkcjonalnej kabinie odnaleźć można materiały Oto architekci Peugeot wynoszą na wyżyny sztukę projektowania: zadziwiająca stylistyka Hoggara łączy w sobie potężną siłę i elegancję. Ten samochód roznieca wyobraźnię. ulubione przez Peugeot: aluminium i skóra, czyli mieszanka chłodu i ciepła. Nawet tu ten atrakcyjny, choć niepokojący, pojazd jest pełen jaskrawych kontrastów. Niecodzienna technologia W swojej strukturze, Hoggar opiera się na wykonanej z lekkich włókien węglowych karoserii wzmocnionej dwiema równoległymi, łukowatymi rurami, które łączą przód i tył pojazdu. Środkowa część nadwozia została wydłużona z przodu i z tyłu dzięki rurowym ramom stanowiącym podstawę dla silników i zawieszenia. Właśnie, silniki? Żeby spełnić dane obietnice, Hoggar wyposażony został w dwa silniki jeden z przodu i jeden z tyłu. Obydwa silniki HDi, o pojemności cm3 i mocy 133 kw, są mocowane poprzecznie. Dzięki nim, całkowita łączna moc Hoggara wynosi 266 kw (360 KM), a maksymalny moment obrotowy dochodzi aż do 800 Nm. Nie trzeba dodawać, że obydwa silniki wyposażono w filtry cząsteczek. Powietrze doprowadzane jest do silnika za pomocą rur konstrukcyjnych o średnicy 76 mm, które poprowadzone są ponad kokpitem; rura lewa połączona jest z silnikiem przednim, ta z prawej strony z silnikiem tylnym. Każdy z silników ma swój własny elektroniczny system sterujący, ale oprócz tego zastosowano także jeden wspólny centralny element, który czuwa, aby obydwa silniki równo reagowały na sygnał z jednego pedału gazu i jednej dźwigni zmiany biegów. Samochód wyposażono jednak w dwa oddzielne zbiorniki paliwa, aby zapewnić oszczędne i optymalne zużycie, które pozwoli Hoggarowi pokonać maksymalnie długą drogę między jednym tankowaniem a drugim. Niespotykana moc i kontrola Zastosowana tu podwójna, hydrauliczna i elektronicznie sterowana, sekwencyjna skrzynia biegów może być obsługiwana za pomocą przycisków na kole kierownicy, lub też w sposób tradycyjny przy użyciu To zdjęcie pokazuje w zbliżeniu zawieszenie wahaczowe oraz duże 21-calowe koła z oponami Michelin. Opony zostały tak zaprojektowane, aby być uzupełnieniem felg. Dwie podłużne łukowate rury stanowią część systemu pobierania powietrza: lewa rura doprowadza powietrze do przedniego silnika, a prawa do tylnego. lewarka. Można też wybrać automatyczny tryb pracy. Hoggar może być prowadzony z użyciem tylko jednego silnika, jednak praca obydwu zapewnia prawdziwy napęd 4x4. Samochód posiada przednie i tylne zawieszenie wielowahaczowe zbudowane z lekkiego stopu, wraz z systemem stabilizatorów z przodu i z tyłu (o skoku 500 mm, co daje duże pole działania). Sprężyny śrubowe i amortyzatory gazowe zapewniają doskonały komfort jazdy. Co więcej, po takim samochodzie można by się spodziewać doskonałego systemu hamowania. W Hoggarze zapewniają je cztery wentylowane hamulce tarczowe. Aby umożliwić precyzyjne prowadzenie samochodu w ciasnych miejscach, na przedzie umieszczono kamerę, która pozwala na omijanie ukrytych przeszkód, zaś zastosowanie czujników odległości ułatwia staranne zaparkowanie samochodu. Co jest najbardziej niezwykłe w Hoggarze? Jego idealna funkcjonalność pozwala wykorzystać cały potencjał, jakim obdarzyli go projektanci Peugeot. Długość Szerokość Wysokość Rozstaw osi Wymiary 396 cm 200 cm 149 cm 275 cm Oszczędne wnętrze łączy w sobie elementy z aluminium i skóry. Sportowe fotele wyposażone są w czteropunktowe pasy bezpieczeństwa. Na desce rozdzielczej umieszczono dwa obrotomierze ten z lewej mierzy obroty przedniego silnika, a ten po prawej tylnego. Ciekłokrystaliczny ekran dotykowy umożliwia łatwy dostęp do różnych informacji i funkcji, takich jak informacje o jeździe, stan silnika, GPS, widok z kamery przy parkowaniu oraz obsługa systemu audio. ŚWIAT PEUGEOT 9

7 Wspomnienia PATRICK BOURRELIER Młynki do pieprzu Peugeot Pikantna historia We wspaniałym świecie gastronomi, stanowiącym ważną część kultury francuskiej, Peugeot zajmuje renomowaną pozycję już od 1879 roku. Jednak nie dzięki swoim automobilom, a dzięki produkcji młynków do pieprzu. ZANIM produkcja samochodowa stała się główną działalnością Peugeot, dużo wcześniej firma ta znana była z wytwarzania narzędzi ze stali walcowanej, które powstawały w starym młynie przerobionym na stalownię i walcownię w 1810 roku. Wiele z tych produktów ze stali wysokiej jakości cieszyło się dobrą sławą, a w szczególności, piły Peugeot, które były zarówno elastyczne jak i mocne. Zaczynając od produkcji narzędzi tradycyjnych, firma rozszerzała stopniowo swoją ofertę i w ten sposób, po uznanych na rynku krynolinach, maszynach do szycia, nożycach do strzyżenia owiec, bicyklach i piłach, w 1879 pojawił się pierwszy młynek do pieprzu. Kolejne doskonałe narzędzie Jak wszystkie inne narzędzia Peugeot, to narzędzie ma idealną konstrukcję. Na mechanizmie wybito słynnego Lwa Peugeot, logo firmy od 1850 roku. Jest to jeden z produktów najwyższej klasy i aby go wyróżnić, logo zostało zmodyfikowane: lew dodatkowo opiera się na strzale. Do wykonania mechanizmu młynka do pieprzu użyto najlepszej stali, a dzięki przeprowadzonym rygorystycznym testom, ząbki ścierające mechanizmu zbudowano tak, aby pozostały idealnie ostre i praktycznie się nie zużywały. Wiele wysiłku włożono też w konstrukcję ślimaka podającego, dzięki któremu ziarenka pieprzu idealnie trafiają do podstawy młynka, gdzie są mielone przez kolejne ząbki ścierające. Wszystko to ma za zadanie uwolnić cały subtelny aromat z ziaren i ożywić smak najstaranniej przygotowanych potraw. Grubość zmielonego pieprzu można ustawić za pomocą systemu śrub, od najgrubiej zmielonego, przykładowo do potraw z grila, do wręcz startego na pył do delikatnych sosów. Dzięki młynkowi, pieprz można zmielić tuż przed dodaniem go do jedzenia. Jest to gwarancją, że przyprawa w ziarnach zachowa swój ulotny aromat, a świeżo zmielona w pełni nada wspaniały smak potrawie. Bardzo duża rodzina Do roku 1975, na rynku pojawiły się 23 modele, każdy w kilku wersjach, co daje łączną sumę 70 różnych młynków do pieprzu Peugeot. Najczęstszym, ale i najstarszym modelem jest Z. Jest to jedyny młynek małych rozmiarów, zwany też Mignonette (tak po francusku zwie się też tłuczony pieprz), lub Bijou (czyli klejnot ) i jest on prawie o połowę mniejszy niż wersja standardowa. Model Royal (czyli królewski ) jest największym z gamy, zachowuje jednak charakterystyczny kształt. Każdy z młynków, niezależnie w jakiej wersji, lub jakich rozmiarów, wyposażony jest w identyczny mechanizm i działa na tej samej zasadzie. To, co się zmienia, to materiały wykonania i formy, które potrafią nieraz zadziwić swoimi kształtami. Młynki, na początku produkowane jedynie z drzewa brzozowego, są obecnie wykonywane także z drzewa orzechowego, metalu (pokryte chromem, srebrem lub niklem, polerowane lub napędzane silniczkiem), kryształu, bakelitu, przezroczystego akrylu, w różnych kształtach i kolorach. Jednak Peugeot nie jest jedyną firmą, która sprzedaje młynki do pieprzu z mechanizmem Peugeot. W rzeczywistości, znane marki takie jak Borel, Christofle, Ercuis i Lalique, specjalizujące się w sprzęcie kuchennym, kupują od Peugeot mechanizmy młynków i umieszczają je we własnych produktach, mnożąc jednocześnie liczbę modeli i starając się dostosować do potrzeb i portfeli odbiorców. 10 ŚWIAT PEUGEOT ŚWIAT PEUGEOT 11

8 Wspomnienia Dyskretna obecność Często kopiowany, nigdy niedościgniony Specjalnie zaprojektowany mechanizm, w który wyposażono młynki do pieprzu, poddany został licznym badaniom technicznym, zanim powstał jego ostateczny projekt. Będąc najważniejszym elementem młynka Peugeot, mechanizm ten został opatentowany, aby uchronić go przed kopiowaniem. W ciągu lat ulegał modyfikacjom i ulepszeniom, zmieniały się także modele i metody obróbki stali. Dzięki temu, mechanizm stosowany obecnie wyróżnia się nadzwyczajną mocą i wytrzymałością i Peugeot nie waha się udzielać na niego pełnej gwarancji. Ponadto, najwyższa jakość użytej do jego wykonania stali nierdzewnej pozwoliła na stworzenie także młynka do soli. Zastosowany tu mechanizm nie ulega korozji, jednak został zaprojektowany do mielenia jedynie grubej suchej soli morskiej i nie nadaje się do jej szarej i wilgotniejszej odmiany. Temu specjalnemu młynkowi nadano nazwę Guérande, od miasta w Bretanii, gdzie produkuje się sól morską wysokiej jakości. Wreszcie, mając na względzie swoją renomowaną pozycję, wiedzę i udział w wielkich kuchniach tego świata, Peugeot zdecydował się dodać inne przyprawy do gamy swoich wyjątkowych młynków. W ten sposób, eksperci z Grupy Rozwojowo-Badawczej stworzyli młynki do przypraw dostosowane do ich indywidualnej charakterystyki. Obecnie, dostępne są młynki Peugeot do ziół prowansalskich i innych ziół aromatycznych, w których wykorzystano specjalnie zaprojektowany mechanizm o znacznie większej wydajności i trwałości niż tradycyjnie używane mechanizmy ceramiczne. W przeciwieństwie do większości produktów Peugeot, młynki do pieprzu nie posiadają logo umieszczonego na zewnątrz, a jedynie na mechanizmie. Aby dostrzec Lwa, trzeba odwrócić młynek do góry dnem, gdzie widnieje logo Peugeot. Spróbujcie go odnaleźć podczas obiadu w dobrej restauracji lub na kolacji u przyjaciół jest duża szansa, że na spodzie młynka do pieprzu ujrzycie jego ślady. Można go znaleźć praktycznie wszędzie, a przede wszystkim u najbardziej wymagających odbiorców. Dyskretna obecność młynka Peugeot może zaskoczyć wiele zarozumiałych osób. Podczas jednego ze swoich pobytów badawczych w Stanach Zjednoczonych w latach 1930, Jean-Pierre Peugeot był podejmowany przez największych amerykańskich producentów, dumnych ze swojego know- -how i przechwalających się wszystkim, co amerykańskie. Podczas uroczystej kolacji, jeden z ważnych szefów, starając się zademonstrować wszechmoc amerykańskiego przemysłu, wygłosił ogólnikowe zdanie, że wszystko w pokoju, gdzie jedli kolację, w najdrobniejszym szczególe, było amerykańskie. Prawie wszystko odpowiedział spokojnie Jean-Pierre Peugeot, podnosząc młynek do pieprzu. Oprócz tego, bo TO jest francuskie i nawet ma logo Peugeot. Ponad sto lat doświadczenia Po ponad 120 latach, tradycyjne młynki do pieprzu Peugeot są ciągle produkowane. Bywają jednak wypierane z rynków przez te modele, które podążają za aktualnymi trendami mody i zmieniają się wraz z rozwojem nowych materiałów. Niegdyś młynki Peugeot wytwarzano w fabryce w miejscowości Saverne w regionie Alzacji; dziś produkuje się je w Besançon, niedaleko fabryki samochodowej. Ich nazwy są ciągle pełne znaczeń, np. Bistro, Rôtisserie (czyli gospoda ), Auberge (czyli oberża ), Hostellerie (czyli hotel ), czy Barbecue. Czasem jednak bywają one bardziej zaskakujące, np. Rubens lub Tahiti. Ale w każdym razie, niezależnie od nazwy, młynki do pieprzu Peugeot stanowią niezbędne narzędzie wszystkich wielkich szefów kuchni na całym świecie, od Londynu po Nowy Jork, od Rzymu po Tokio, od Helsinek po Kapsztad. Nic więc dziwnego, że te Lwy królują niepodzielnie. 12 ŚWIAT PEUGEOT ŚWIAT PEUGEOT 13

9 Podróże CHRISTIAN DESCOMBES Leonardo da Vinci w Clos-Lucé Koniec życia, początek nowej epoki BYŁY TO CZASY, GDY JEDEN CZŁOWIEK mógł być jednocześnie malarzem, inżynierem, rzeźbiarzem, uczonym, poetą i architektem i osiągać sukcesy w każdej z tych dziedzin. Tacy geniusze otworzyli drzwi epoce odrodzenia i czasom współczesnym. Później, każda z dziedzin stała się oddzielnym królestwem specjalistów, którzy wyprowadzili świat z mroków wieków średnich i rozpoczęli marsz ku nowoczesności. Leonardo, geniusz okresu quattrocento Leonardo urodził się w 1452 roku w Vinci nieopodal Florencji jako nieślubny syn Ser Piero, notariusza ziemskiego i wieśniaczki Cateriny. W wieku piętnastu lat, rozpoczął naukę w pracowni Adrea del Verrocchio, gdzie nie tylko uczył się malarstwa, rzeźby i perspektywy, ale także architektury, arytmetyki i inżynierii. Kiedy miał 20 lat, jego nazwisko znalazło się już w spisie malarzy florenckich. Po ukończeniu lat 30, udał się do Mediolanu, gdzie starał się o uzyskanie mecenatu rodziny Sforza nad swoimi zdolnościami inżyniera wojennego, architekta, malarza i rzeźbiarza. Uzyskał ich opiekę w roku Pracował nad wieloma dużymi projektami z najlepszymi architektami tamtej epoki, m.in. z Bramante, i szybko zyskał wielką sławę w całej Italii. Clos Lucé Niewątpliwie Leonardo da Vinci, obok Michała Anioła, jest jednym z najpowszechniej znanych geniuszy XV wieku, których twórczość na polu sztuki i nauki zapoczątkowała okres renesansu. Da Vinci urodził się we Włoszech, ale ostatnie dni spędził we Francji, w pobliżu Amboise, jako gość króla Franciszka I de Valois, który był zafascynowany włoskim renesansem. 14 ŚWIAT PEUGEOT ŚWIAT PEUGEOT 15

10 Podróże Pieniądze uzyskane z mecenatu pozwalały mu na dostatnie życie. Kiedy w 1499 roku Mediolan upadł po najeździe króla francuskiego Ludwika XII, Leonardo wyjechał do Mantui, a następnie wrócił do Florencji i wstąpił na służbę u księcia Cesare Borgii. To właśnie w tym okresie powstał najsłynniejszy obraz na świecie, Gioconda, lepiej znany pod nazwą Mona Lisa, który aktualnie znajduje się w zbiorach Luwru. W roku 1507, artysta wrócił do Medio lanu i wstąpił na służbę do Ludwika XII, który ciągle zajmował Lombardię. Po kolejnych latach spędzonych w Rzymie, od 1513 do 1516, przyjął zaproszenie nowego króla Francji, młodego Franciszka I ( ), który zakochał się w Italii i jej artystach i chciał sprowadzić ich do swojego kraju. A któż mógłby być lepszym nauczycielem, jeśli nie najlepszy z nich? Królewskie miasto Amboise i dwór królewski Clos-Lucé Leonardo, jako 64-latek, przebył drogę do Francji przez Szwajcarię i Sabaudię na mule, w towarzystwie swojego ucznia Francesco Melzi i sługi Battisty de Villanis. W bagażu miał ze sobą trzy obrazy: Mona Lisę, Św. Jana Chrzciciela i Św. Annę Samotrzecią. Wszystkie te trzy arcydzieła znajdują się obecnie w paryskim Luwrze. Leonardo nie dotarł do Paryża, udał się bowiem na dwór do królewskiego miasta Amboise, koło Tours, nad Loarą, gdzie król wraz z dworem często przebywali podczas licznych przenosin z jednej rezydencji do drugiej. Zamieszkał w zamku Clos-Lucé, znanym też pod nazwą dworu Cloux. Ta wspaniała wiejska rezydencja zbudowana została z cegieł i kamieni w odległości jedynie 500 m od zamku królewskiego przez kamerdynera Ludwika XI ( ) Etienne Le Loup. Pojazd desantowy Król Karol VII ( ), syn Ludwika XI, kupił tę posiadłość dla swojej żony Anny Bretońskiej, po której odziedziczyła ją Ludwika Sabaudzka, matka Franciszka I. Tam właśnie w 1516 roku wprowadził się Leonardo i spędził swoje ostatnie dni życia. Mówi się, że król i cała jego świta uwielbiali towarzystwo tego włoskiego geniusza i wszyscy darzyli go szczerym uczuciem. Istniało nawet podziemne przejście łączące zamek i posiadłość, dzięki któremu król mógł odwiedzać incognito swojego gościa, co czynił prawie każdego dnia. Zabawy, plany, obrazy i rysunki W podziękowaniu dla gospodarza, Leonardo organizował wspaniałe zabawy, w których wykorzystywał stworzone przez siebie genialne, niewiarygodne maszyny i prezentował je oszołomionemu królowi. Podczas jednej z takich okazji, we wrześniu 1517, pokazał maszynę w kształcie lwa, który podrapany pod szyją wypluwał świeże lilie (były one symbolem francuskich monarchów). 17 czerwca 1518 roku, dwór został oczarowany przez baśniową krainę, opisywaną przez Galeazzo Viscontiego, jako ferię świateł tak jasną, że zdawało się, jakoby noc salwowała się ucieczką. Ale wymyślanie zabaw było jedynym zajęciem Leonarda. Pracował też nad różnymi poważnymi projektami, takimi jak udział przebudowie zamku królewskiego w Amboise, jak też podobno miał swój udział w budowie zamku Chambord. Wykonał plany idealnego pałacu z udogodnieniami, które były absolutnie nieznane w tamtych czasach, takich jak system telefoniczny, czy samozamykające się drzwi, jak również sprzęt do chodzenia po wodzie. Zaprojektował również system kanalizacyjny dla regionu Sologne oraz przejściowy budynek dla sądu, który często zmieniał siedzibę. W końcu, stworzył też plany sieci kanałów łączących zamki położone wzdłuż Loary, za pomocą systemu tam i śluz na rzece. Zmarł 2 maja 1519 roku, jak mówią niektórzy, w ramionach swojego przyjaciela króla Franciszka I. Sypialnia Leonarda Swoje książki i przyrządy malarskie zapisał w spadku Francesco Melzi, część swojego ogrodu koło Mediolanu słudze Battiscie de Villanis, a swoje ubrania służącej Mathurine. Byli też inni słynni goście, którzy zamieszkiwali posiadłość Clos-Lucé, między innymi poeta Clément Marot ( ). Obecnie, po przywróceniu posiadłości wyglądu szesnastowiecznego dworu, mieści się tam muzeum poświęcone prześwietnemu włoskiemu Geniuszowi, przyjacielowi króla Francji. Jeśli będziecie przejeżdżać przez Amboise, odwiedźcie dom Leonarda da Vinci. Można tam podziwiać stworzone przez firmę IBM modele niebywale futurystycznych maszyn, o których śnił Leonardo, takich jak samochód, pojazd desantowy, samolot, helikopter i wiele innych. Atmosfera tego miejsca jest taka, jakby sam Leonardo tam ciągle był. Na dużym ekranie w 100- osobowej sali projekcyjnej można obejrzeć godzinną prezentację audio-wideo ukazującą życie tego wszechstronnego geniusza. Park wokół dworu jest wspaniałym miejscem na letnie pikniki. Można również skosztować doskonałych francuskich crêpes w otwartej cały dzień restauracyjce, która wychodzi na porośnięty różami włoski renesansowy ogród. Duch Leonarda jest tu ciągle obecny. Manon Renonciat Szef Działu Promocji Le Clos Lucé 47, avenue Charles-de-Gaulle Neuilly-sur-Seine Tel. : +33 (0) Fax : +33 (0) Zdjęcia : Dokumentacja Muzeum Clos-Lucé 16 ŚWIAT PEUGEOT ŚWIAT PEUGEOT 17

11 Sztuka życia CHRISTIAN DESCOMBES Najnowsze dzieło autorstwa Alaina Ducasse na temat sztuki kulinarnej zatytułowane Desery i wypieki Alain Ducasse Smaki pasji Restauracja Plaza Athénée w Paryżu Restauracja Essex House w Nowym Jorku Jest jednym z największych nazwisk we francuskiej gastronomii. Jego reputacja sięga daleko poza granice Francji. Celem życia Allaina Ducasse jest dzielenie się swoją pasją z klientami i współpracownikami. Restauracja Louis XV w Monako CZYŻ TO WŁAŚNIE FAKT przyjścia na świat na farmie w departamencie Landes w południowo-zachodniej Francji (13 września 1956 r.) zainspirował Alaina Ducasse do wykorzystywania w kuchni jedynie typowych produktów dla danego regionu? Taka interpretacja jest dość kusząca, gdyż wszystkie trzy wykwintne restauracje haute cuisine, które stworzył Alain, nie serwują jednakowych standardowych potraw. Każda z nich oferuje swoje specjały; każda ma wyjątkową osobowość, związaną z otaczającymi ją ludźmi, z klimatem i położeniem geograficznym. Każda z restauracji korzysta tylko z lokalnie dostępnych produktów. Restauracja przy Plaza Athénée w Paryżu serwuje typowo francuską współczesną kuchnię, która zmienia się w zależności od pory roku i dostaw. Ta w Nowym Jorku, Essex House, wyszukuje najlepszych producentów w Stanach Zjednoczonych i lansuje tylko ich starannie selekcjonowaną żywność. Trzecia, w Monako, zwana Louis XV, czerpie z typowych zasobów śródziemnomorskich. Szacunek jest jedną z głównych zasad, którymi kieruje się Alain Ducasse. Zasady tej przestrzega w każdej dziedzinie życia. Gotowanie to proporcja 60% składników i 40% techniki. Kierując się powyższą maksymą, Alain nie pozostawia nic przypadkowi. Nie wystarczy mu żywność najwyższej klasy, musi mieć także najlepsze narzędzia do jej przyrządzenia. Specjalnie dla niego wyprodukowano miedziane garnki o ściankach grubości 35 mm, a nie standardowych 23 lub 24mm. Sam zaprojektował noże, które lepiej tną i siekają, stworzył specjalny moździerz wykonany z bretońskiego granitu, litego dębu i polerowanej stali oraz wymyślił specjalny szpikulec do rożna Określenie fanatyk jakości w odniesieniu do Alaina, to za mało powiedziane. Dyrygent orkiestry. Alain zaangażowany jest w każdy aspekt swej działalności, sprawdza każdy element tej układanki, będąc szefem firmy, liderem, nauczycielem, łowcą talentów i specjalistą PR w jednej osobie. Jest prawdziwym dyrygentem swej kulinarnej orkiestry, który idealnie panuje nad grą wszystkich instrumentów tworzących jego świat. Nie jest jednak żadnym powierzchownym dyktatorem, a wręcz daleko mu do niego. Jego dążeniu do perfekcji towarzyszy szczególny rodzaj inteligencji oraz umiejętność przekazywania i dzielenia się wiedzą, poszanowanie osobowości swoich uczniów oraz swobody wyrażenia siebie, którą im wpaja. To, co napędza Alaina Ducasse, to zamiłowanie do jego rzemiosła, to pasja smaków, harmonii, subtelności, wyboru jedynie tego, co najlepsze, to dążenie do absolutnej perfekcji. Dla Alaina Ducasse, jakość również oznacza lojalność i oddanie. Szefowie kuchni w restauracjach Ducasse a są jego wieloletnimi uczniami i partnerami. Są od lat przesiąknięci jego duchem, ucząc się od niego, szlifując rzemiosło u jego boku, przejmując jego metody i sposób myślenia. Dzięki temu, Jean François Piège, szef kuchni w paryskiej Plaza Athénée, współpracuje z wielkim francuskim kucharzem od ośmiu lat, Didier Elena z Essex House w Nowym Jorku od trzynastu lat, a Franck Cerutti z Louis XV z Monako od dwudziestu trzech lat! Niemniej jednak, żaden z nich nie jest klonem swojego szefa, są oni raczej ambasadorami jego perfekcji, umiejętności i przede wszystkim jego pasji. Alain Ducasse przebył długą drogę z farmy w Landes. Drogę usłaną gwiazdami i sukcesami. Po tym, jak pracował w hotelu i ukończył szkołę gastronomiczną w Bordeaux, szkolił się u najlepszych szefów kuchni we Francji: u Michela Guérard w Eugénie- -les-bains, niedaleko swych rodzinnych stron w południowo-zachodniej Francji, następnie u Rogera Vergé na Lazurowym Wybrzeżu i w końcu u Alaina Chapela którego uznaje za swojego duchowego mentora w Mionnay, koło Lyons. W 1984 roku Michelin Guide przyznał mu po raz pierwszy dwie gwiazdki za restaurację La Terrasse w Juan-les-Pins, a sześć lat później Alain otrzymał również trzy gwiazdki za restaurację Louis XV w Monako pierwszą restaurację hotelową, w słynnym Hôtel de Paris, której przyznano to prestiżowe wyróżnienie. Alain Ducasse miał wtedy 33 lata. W 1997 otrzymał również kolejne trzy gwiazdki za firmowaną swoim nazwiskiem restaurację w paryskim hotelu Le Parc-Sofitel przy rue Raymond-Pointcarré, zaledwie osiem miesięcy po jej otwarciu! Kiedy restauracja Louis XV otrzymała z kolei trzy gwiazdki w marcu 1998, Alain Ducasse stał się szefem kuchni, który otrzymał najwięcej gwiazdek w historii, w tym dwa razy po trzy. Gdy przeniesiono restaurację z ulicy Raymond-Pointcarré do Plaza Athénée, kolejne trzy gwiazdki zawisły nad jej wejściem już po pięciu miesiącach. W grudniu 2001, restauracja Essex House w Nowym Jorku otrzymała w rankingu New York Times cztery gwiazdki i pięć w rankingu Mobil Guide. Czekamy zatem na szóstą gwiazdkę, którą ktoś przyzna restauracji Alaina Ducasse. Zdjęcia: Alain Ducasse 18 ŚWIAT PEUGEOT ŚWIAT PEUGEOT 19

12 PEUGEOT 206.