Z życia szkoły 1 Listopad 2013

Transkrypt

1 Z życia szkoły Listopad

2 Powitajmy nowy odcinek Bomby!.. 3 1A z pomocą w schronisku. 4 Ostrowskie Zaduszki Freestyle School Battle Pierwsze Liceum z perspektywy Pierwszaka Mój nauczyciel - mój mistrz Pani Ewa Marika Własne zdanie Siwy Sokół Ruletka Grabarza Myślistwo Przystanki literackie Oktoberfest Mein Lehrer Ciekawszy od spalonego Wiersze Kingi Na ekranie Książka Na scenie Zagadki

3 Słyszeliście kiedyś o rosyjskiej ruletce? Tę "zabawę" wymyślili prawdopodobnie carscy oficerowie, choć to już wyższy poziom gier hazardowych. Krąży wiele legend odnośnie pochodzenia tej specyficznej rozrywki, lecz najczęściej powielana wskazuje na to, że rosyjscy żołnierze zmuszali w ten sposób więźniów do walki o życie, traktując to jednocześnie jako formę zabawy. W magazynku broni umieszczało się jeden nabój, a następnie dana osoba obracała bęben. Kolejnym krokiem było przyłożenie pistoletu do głowy oraz pociągnięcie za spust. Jeśli komora była pusta gracz wygrywał. Kiedy jednak trafiła się komora z nabojem nietrudno zgadnąć, jakim finiszem kończyła się ta gra. Życie lub śmierć, brak skomplikowanych zasad. Motyw rosyjskiej ruletki zyskał powszechną sławę, choć należy spojrzeć z przymrużeniem oka na wszelakie pochodne historie. Istnieje także wersja, która jako istotę gry przedstawia iluzję. Podobno to mogła być forma teatrzyku dla widzów, którzy emocjonowali się rozstrzygnięciem gry, mimo fikcyjnego wymiaru spektaklu. Gracze mogli wiedzieć, z którego rewolweru korzystać Tymi lub samymi spodziewali słowami się, że zaczęłam pistolet nie wstęp jest naładowany. poprzedniego Mitów na numeru ten temat naszej krąży szkolnej wiele gazetki. Wspomniałam również, że odcinek powstawał z niemałymi trudnościami. Miło mi stwierdzić, że i listopadowy. Zapewne nikt nie spodziewał się, że z tematem przyjdzie nam się zmierzyć na lekcjach historii w szkole średniej numer nas nie zawiódł - dzięki temu wydaniu Bomby redakcja ma chyba więcej wrogów niż przyjaciół. Ale nie za sprawą pewnego wyjątkowo sympatycznego nauczyciela. Dobry żart pomyślałem, słysząc po raz pierwszy przejmujemy się tym nic a nic, bo czego to się nie robi dla I LO nazwę "Ruletka Grabarza". Rzeczywistość okazała się jednak inna, mnie, moim koleżankom i kolegom przyszło zawalczyć z profesorem W aktualnym w jego numerze autorskiej każdy grze. znajdzie Zasady coś są dla względnie siebie bezpieczne, trzymacie właśnie choć nieco w ręce wpływają jeden wielki na szybkość twórczy pracy misz-masz. serca. Zamiast W sekcji pistoletu Na własne kostka oczy do znajdziemy gry. Zamiast wydarzenia walki o życie z życia próba szkoły: uniknięcia wypad pierwszoklasistów serii niewygodnych do pytań. schroniska, W najgorszym sprawozdanie przypadku z przegrywa Zaduszek się oraz dobry relację humor z tegorocznej na resztę dnia edycji i zapełnia konkursu wolne Freestyle miejsce School w dzienniku Battle. sugestywną Następnie cyfrą mamy jeden. trzy Zdaje artykuły się, na że nie temat poznaliśmy Mój nauczyciel jeszcze wszystkich mój mistrz metod może profesora ktoś Grabarza, odnajdzie ale tam szerokie swojego spektrum twórczych rozgrywek zadba o naszą atencję wobec nauczyciela. Mówiąc krótko: rzutem kostką byłego belfra? Mi się udało. Na stronie szóstej znajdziemy refleksje na temat naszej szkoły. Żyjemy w wolnej Polsce oraz wolnej szkole, więc każdy może wyrażać swoje zdanie gdzie mu się żywnie podoba, nawet w naszej rozgrywkę gazetce osoby panie siedzące i panowie, obok. kontrowersje Wachlarz możliwości na temat aborcji naprawdę w artykule nie zawiedzie Własne uczniów zdanie. poszukujących Z kolei Siwy wrażeń. Sokół to Ruletka artykuł Grabarza dotyczący o tyle ks. przewyższa Lecha Ziemskiego, swojego który prekursora, stał się inspiracją, że daje drugą a zarazem szansę tematem na obronę. naszych W tym koleżanek wypadku w decyduje ogólnopolskim już tylko to, konkursie co uczeń Uczeń posiada i mistrz w głowie. warto Niektórzy wspomnieć, ze skłonnościami że dziewczyny masochistycznymi zdobyły II miejsce celowo w szukają Polsce porażki, gratulacje! by zaprezentować W sekcji historia nauczycielowi gorąco swoją polecam wiedzę, artykuł a także zatytułowany sprezentować Ruletka sobie Grabarza przyzwoity w stopień. szczególności tym, którzy nie mieli okazji poznać jeszcze ekstrawaganckich metod nauczania naszego pana profesora. Cała redakcja Gra o życie w nieco delikatniejszej, szkolnej wersji jest tym, co odróżnia historię od innych przedmiotów. jest pełna nadziei, że pan profesor zaprzestanie częstego pokazu swojej kreatywności z użyciem kości do gry. Nietypowa forma motywacji do nauki niesie ze sobą wiele zalet. Trudno wyobrazić sobie skuteczniejszy bodziec Przecież nie można pozwolić na spowszednienie takich zabaw, stałoby się to nudne Kolejnym tematem w do otwarcia przepełnionego stronicami wiedzy podręcznika niż wizja jutrzejszego rzutu kostką w rywalizacji z Bombie jest myślistwo w sam raz dla zagorzałych obrońców zwierząt i zajęcie nie tylko dla facetów. Dzięki profesorem. Zatem jest to sposób, by zadbać o systematykę oraz regularność podopiecznych. Ruletka Grabarza gazetce możemy również podszlifować ukochany przez uczniów, czuły i delikatny język niemiecki (redakcja ma dostarcza także wielu emocji, więc lekcje historii choć z pozoru najgorsze nie mają prawa być oskarżone o świadomość, że jedyne, co może zatrzymać uczniów na dłużej przy tym tekście to Oktoberfest ) Przystanki sztampowość czy nudziarstwo. Metodyka z pewnością niespotykana, ale mam wrażenia, że wyjątkowo skuteczna. literackie to artykuł przede wszystkim dla humanistów. Lektura obowiązkowa i nawet ma obrazki! Końcowe Rzecz jasna, nie cała klasa sięgnie po książki, jednak na pojedyncze personalia to zadziała. Możemy się złościć i teksty w naszej gazetce to nic innego jak kultura parę słów o tym, że obrazy kryją sobie więcej sekretów i narzekać, ale w ostatecznym Słyszeliście kiedyś o rosyjskiej ruletce? Tę "zabawę" wymyślili prawdopodobnie tajemnic niż niejeden człowiek by się spodziewał to wszystko w artykule Ciekawszy od spalonego. Następna carscy oficerowie, choć to już wyższy poziom gier hazardowych. Krąży wiele legend odnośnie pochodzenia tej sekcja to już tradycja wiersze naszej mat-fizowej poetki w Kąciku poetyckim. Możemy także przeczytać o specyficznej rozrywki, lecz najczęściej powielana wskazuje na to, że rosyjscy żołnierze zmuszali w ten sposób tym, na co warto wybrać się do kina (i NA PEWNO nie ma tam żadnego filmu, na który poszliśmy ze szkołą), a więźniów do walki o życie, traktując to jednocześnie jako formę zabawy. W magazynku broni umieszczało się także o przyszłej premierze Bum! najnowszej książki Mo Yana. Dodatkowo informacja o czerwcowym jeden nabój, a następnie dana osoba obracała bęben. Kolejnym krokiem było przyłożenie pistoletu do głowy oraz koncercie Black Sabbath w Łodzi temat, który zainteresuje niejedną osobę. Tradycyjnie, pod koniec gazetki pociągnięcie za spust. Jeśli komora była pusta gracz wygrywał. Kiedy jednak trafiła się komora z nabojem zamieszczamy parę zagadek. nietrudno zgadnąć, jakim finiszem kończyła się ta gra. Życie lub śmierć, brak skomplikowanych zasad. Motyw rosyjskiej ruletki Tak zyskał jak już powszechną wspomniałam, sławę, choć w listopadowym należy spojrzeć wydaniu z przymrużeniem Bomby mamy oka na mnóstwo wszelakie artykułów pochodne na historie. przeróżne Istnieje tematy. także Życzymy wersja, która miłej jako lektury istotę czy gry to pod przedstawia ławką na iluzję. nudnej Podobno lekcji (?) to czy mogła w domu być forma pod kocem teatrzyku z kubkiem dla widzów, gorącej którzy herbaty emocjonowali w ręce. A jak się nikt rozstrzygnięciem tego nie przeczyta gry, nic mimo nie szkodzi, fikcyjnego redakcja wymiaru i tak dostanie spektaklu. piątki Gracze z polskiego mogli wiedzieć, ( a że redakcja z którego jest rewolweru mat-fizem, korzystać to nie powiemy, lub spodziewali piątki się się, przydadzą ) że pistolet nie jest naładowany. Mitów na ten temat krąży wiele. Have fun Zapewne nikt nie spodziewał się, że z tematem przyjdzie nam się zmierzyć na lekcjach historii w szkole średniej Tosia za sprawą pewnego wyjątkowo sympatycznego nauczyciela. Dobry żart pomyślałem, słysząc po raz pierwsz decydujesz o losie swoim bądź towarzyszy z ławek. Jednego dnia wybierasz trzy cyferki, a drugiego skazujesz na TEKST TOSI 3

4 Na własne oczy 1A z pomocą w schronisku Dnia wybraliśmy się na wycieczkę do schroniska dla bezdomnych zwierząt w Wysocku Wielkim. Nasza wizyta miała charakter dobroczynny. Postanowiliśmy te pozostawione, pozbawione miłości istoty nagrodzić wspólnym spacerem jak i zabawą. Każdy z nas był zobowiązany do przygotowania prezentu dla małych obywateli w postaci karmy. Po dotarciu na miejsce ciężko nam było spojrzeć na tak liczne grono psów, które zaledwie minimalny czas temu niewyobrażalnie cierpiało. Reakcja małych pupili na naszą wizytę przeszła najśmielsze oczekiwania. Ciche, spokojne schronisko stało się w jednym momencie wielkim chaosem. Piski, szczekanie czy szarpanie ogrodzenia wszystko wskazywało na radość ze strony naszych podopiecznych. Najistotniejsza chwila dla psiaków nadeszła, gdy tylko smycze znalazły się w zasięgu ręki. Spacer, zabawa i bieganie wywołało uśmiech na naszych twarzach, a obszerna radość na pewno zawitała u niewinnych pociech. Nie zabrakło również kotów, które już na sam widok prosiły o trochę ciepła, miłości. Na zakończenie po ciężkiej, ale przyjemnej pracy czekały na nas nagrody. Wycieczka mimo formy integracyjnej była dla nas lekcją miłości, dobrego traktowania jak i szanowania zwierząt. Uświadomiliśmy sobie jakim człowiek potrafi być egoistą. Zwierzęta są jak ludzie. Czują! Weronika Ostrowskie Zaduszki 2013 W sobotę 2 listopada 2013 roku o godz odbyły się Ostrowskie Zaduszki 2013 w kościele pw. Najświętszego Zbawiciela. W tym roku niosły przesłanie: Tam jeszcze światło, tutaj cień. Dedykowane były Ostrowianom, którzy odeszli w minionym roku. Wystąpił Chór Nauczycielski im. Stanisława Wiechowicza pod dyrekcją Jerzego Wojtaszka. Koncert uświetnili także: Marcel Stasierski i 4

5 Krystian Przybył grający na organach, Daria Stachowicz swoim śpiewem, Mateusz Fidyka grający na trąbce i recytująca poezję Aleksandra Kiełb Szawuła. Dodatkowo piękna przedsięwzięciu dodała prezentacja multimedialna i zapalone znicze, które wraz z Zosią i Adamem miałam zaszczyt roznosić we wskazane miejsca. Cała oprawa wydarzenia była niezwykła i w świetle przybywających zniczy, wykonywanej muzyki i recytowanej poezji, tworzyła niezwykły klimat. Jestem bardzo szczęśliwa, że mogłam uczestniczyć w tak pięknym wydarzeniu kulturalnym naszego miasta. Marysia, Zosia i Adam FREESTYLE SCHOOL BATTLE 16 października już po raz drugi w Zespole Szkół Technicznych odbyły się międzyszkolne zawody taneczne Freestyle School Battle; W wydarzeniu udział wzięli tancerze z całej Polski ze szkół podstawowych gimnazjalnych oraz ponadgimnazjalnych. Zawodnicy (soliści i duety) rywalizowali w takich kategoriach, jak: B-boying, Hip Hop, Bary Contest. Naszą szkołę reprezentowali uczniowie klasy 1A - Weronika Kaźmierczak i Karolina Mocek, 1B - Barbara Sadowska i Adam Dybciak oraz Alicja Orczykowska uczennica klasy 2C. Wywołani uczestnicy wychodzili na parkiet. Słysząc muzykę puszczaną przez DJ Krystiana Ludwikowskiego zaczynali tańczyć mając tylko do dyspozycji 1 minutę. Jury przy podjęciu decyzji brało pod uwagę ilość jak i jakość zaprezentowanego całego układu. Od razu było widać, że czują muzę i potrafią na gorąco przygotować niebywałe taneczne show. Po kilku godzinach prawdziwej tanecznej bitwy jury wyłoniło zwycięzców. Mimo ostrej walki i chęci niestety naszym uczniom nie udało się pokonać przeciwników i zakwalifikować do finału. Wszyscy zgromadzeni integrując się stworzyli niebywałą atmosferę, która w dużej mierze i motywowała uczestników. Zabawa trwała ponad sześć godzin a nikt nie odczuwał zmęczenia. Taneczna bitwa, dla wielu realizacja własnych marzeń sprawiła, że ZST było najgłośniejszym i najbardziej roztańczonym miejscem w mieście. Weronika 5

6 społeczenstwo Pierwsze Liceum z perspektywy Pierwszaka 1 września to niekoniecznie respektowana data przez młodzież. Automatycznie koniec naszego wiecznego nieróbstwa, imprezowania jak i przyjemności. Zaczynamy kolejny etap zmagań z samym sobą, z własnymi ambicjami poszerzając i udoskonalając o najróżniejsze wiadomości. Dla wielu z nas to nowy etap edukacji, kiedy z gimnazjalnych pąków przeistaczamy się w licealną dojrzałą młodzież. Trudna to była decyzja, kiedy spośród tak dużej ilości szkół przyszedł czas, by wyłonić tę ostateczną. Teraz to 1 Liceum im. ks. Jana Kompałły i Wojciecha Lipskiego stało się dla nas drugim domem. Chaos, pustka,strach towarzyszył większości z nas pojawiając się w murach tego Liceum po raz pierwszy. Mimo obaw po kilku dniach w tej szkole zaklimatyzowaliśmy się bezproblemowo. Troska jaka bije od starszych kolegów i koleżanek pozwala nam czuć się bezpiecznie. To oni są dla nas przykładem i oparciem w potrzebie. Profesorowie wobec nas również okazali się oddanymi, uczciwymi ludźmi, którym możemy zaufać. Obowiązkowo, tak jak pani profesor Aleksandra Kierstein ujęła w naszym hymnie Wzorem naszych poprzedników by tradycjom wierni być my przystosowaliśmy się do tradycji tej szkoły. Bardzo pozytywnie odbieramy to liceum. Choć droga zmagań przed nami jeszcze długa, to w murach tej szkoły przyjemnie przetrwamy nawet nie jedną burzę. Jesteśmy świadomi, że liceum stawia przed nami wiele wyzwań, czasami będą one trudne a innym razem przyjdą z łatwością. Z ręką na sercu możemy powiedzieć, że dokonaliśmy dobrego wyboru szkoły, po której odziedziczymy na pewno szacunek do ojczyzny, do kościoła oraz zrozumiemy podstawowe wartości człowieczeństwa. Weronika 6 Mój nauczyciel Mój mistrz Nie musiałam zbyt długo się zastanawiać, kto nim jest. A jest nim od niemal dziesięciu lat, nieprzerwanie i bardzo systematycznie. W wakacje zwyczajnie za nim tęsknię.

7 W momencie, gdy zostałam nim obdarowana, przyjęłam to z trwogą i ze łzami w oczach. Spodziewałam się bowiem kobiety zgodnie z obietnicami mamy. Tymczasem okazał się nim mężczyzna! Niepewnym krokiem przestępowałam próg jego gabinetu, by ujrzeć go po raz pierwszy. Moje obawy były zbyteczne. Momentalnie przerodziły się w niebywałą harmonię. I tak pozostało do dzisiaj. Jest dla mnie nie tylko autorytetem, ale mistrzem. Gdy zasiada do klawiatury fortepianu, to jest to pięknem nietuzinkowym i jednocześnie perfekcją. Opowiada o muzyce, jakby malował obrazy i dokładał coraz to bardziej wyrafinowanych barw. Kiedy mnie uczy, to misternie i dokładnie oddaje całego siebie. Nigdy nie karci, a daje świetne przykłady z życia. Każda minuta, czy kolejna lekcja z nim spędzona, to uczta i niesamowity dialog mistrza z uczniem. Każde wypowiadanie przez niego słowo jest dobrocią. Każda wskazówka drogowskazem. Każdy uśmiech uskrzydleniem. Egzamin podsumowaniem współpracy i godzin wspólnie spędzonych. Punktualność, pracowitość, wrażliwość, subtelność we wszystkich rodzajach zachowań, takt i nie ukrywam - urok osobisty tworzą jego obraz stworzony przeze mnie w murach szkoły muzycznej. Swoją pracą tworzy też inny obraz autorytet wśród studentów. Jest bowiem wykładowcą uniwersytetu. Czasem zdradza mi, co aktualnie grają jego uczelniani podopieczni. Mówi o nich z troską! A jednocześnie sam wciąż się kształci, doskonaląc samego siebie. W zeszłym roku szkolnym zdobył tytuł doktora muzyki. Gościnnie jest muzykiem Filharmonii Kaliskiej. Od czasu do czasu mam okazję usłyszeć mojego mistrza i w tym zacnym gronie ludzi sztuki. Życie obdarowało mnie niesamowitym prezentem moim nauczycielem fortepianu panem Robertem Adamczakiem. To prezent, który rozpakowuję powoli z każdym dźwiękiem, z każdym utworem, który gram pod jego perfekcyjnym spojrzeniem, z każdą chwilą. Chciałabym, aby każda z chwil była dla niego słoneczna i szczęśliwa! Marysia Pani Ewa To już chyba tradycja, że uczniowie narzekają na swoich nauczycieli, profesorów. Kiedy dostaną złą ocenę ze sprawdzianu czy uwagę do dziennika, wina spada na pedagogów. I nie ma się czemu dziwić. Musimy przecież na kimś wyładować nasze zdenerwowanie. Jednak z drugiej strony taka jest ich praca. Nauczyciele mają różne metody nauczania. Jedną z nich, być może, jest motywacja uczniów do nauki poprzez stawianie złych stopni. Uważam, że każdy z nauczycieli musi skutecznie nauczać, ale nie stresować. Mój nauczyciel,mój mistrz takim- tytułem mogę wyróżnić jednego z pedagogów, z którym w gimnazjum już od niemal pierwszych starć nawiązałam wspólny język. To pani profesor Ewa Wojtczak - opiekunka naszej polszczyzny była dla nas wsparciem każdego dnia dając lekcje, motywację do dalszego działania. Jej zajęcia stawały się dla nas jak balsam dla duszy, jak obiadek u mamusi. Bezstresowe, pełne dobra, przyjemnej atmosfery i śmiechu. Mobilizujące do pogłębiania wiedzy o naszym ojczystym języku. Cechowała ją cierpliwość, wyrozumiałość i życzliwość mimo wielu naszych przywar i niedociągnięć. W ciągu zmagań z panią profesor zawsze mogliśmy liczyć na pomoc i wsparcie. To był zaszczyt u jej boku dorastać, rozwijać się i kształtować swoją osobowość w najważniejszych latach mojego dzieciństwa. Zawsze chętna pomocy, która służyła cennymi radami. Jestem wdzięczna za trud włożony w naukę jaką przekazywała i wierzę, że dzięki temu wyrosnę na wartościowego człowieka. Nierzadki upór i wszystko złe co od nas uczniów pochodziło na pewno sprawiało jej wiele przykrości,choć mimo to, czuwała nad nami jak matka i ojciec. Dziś śmiało mogę powiedzieć, ze jestem dumna ze swojej wiedzy którą dzięki mojemu nauczycielowi, mistrzowi posiadam. Weronika 7

8 Marika Za mojego mistrza uważam moją trenerkę ze szkoły tańca, Marikę. Podziwiam ją za to, że stara się nam przekazać jak najwięcej wiedzy na temat prawdziwego hip hopu i układa dla nas coraz to ciekawsze choreografie. Mara, bo tak ją wszyscy nazywamy, uczy nas nie tylko tańca, ale również tego, jak żyć. Nieświadomie uczymy się od Niej działania w zespole i wzajemnego szacunku. Wierzy mocno w nasze możliwości i dodaje nam otuchy. Jest z nas bardzo dumna, nawet wtedy, gdy robimy malutkie postępy. Widać, że robi to, co kocha. Organizuje swoim grupom mnóstwo pokazów tanecznych. Stara się nam pokazać jak najwięcej prawdziwego tańca, zabiera na różne contesty i warsztaty taneczne. Jest świetną tancerką. Tańczyła na festiwalach dla agencji artystycznej Saltimbancoitaliano w Dubaju (ZAE) i w Sharjah (ZAE). To prawdziwa profesjonalistka. Marika jest świetną nauczycielką także dlatego, że nie tworzy bariery między sobą a swoimi podopiecznymi. Traktuje nas jak dobrych znajomych, co powoduje bardzo miłą atmosferę na zajęciach jak i po nich. Dzięki Niej zaczynamy wierzyć we własne siły i nie obawiamy się podejmowania wyzwań, jakimi są indywidualne występy. Kształtuje to w nas wyższą samoocenę i pewność siebie. Z grupy przypadkowych, obcych sobie osób staliśmy się jedną wielką rodziną. Cieszę się na każde spotkanie z Nią, bo jest ono gwarancją, że nawet najgorszy dzień stanie się odrobinę lepszy a humor z pewnością się poprawi. Karolina polityka ciężko, często nawet śmiertelnie chorego. Jak wiadomo od czwartku, 26 września br. niedoszła regulacja została odrzucona przewagą głosów 233 posłów. Ryzykując społeczny lincz (wyolbrzymiam), mogę śmiało powiedzieć: całe szczęście. Odwołując się do burzliwego tematu ostatnich miesięcy, chcę w kilku zdaniach udowodnić, że każdy człowiek ma prawo do wybrania własnej ścieżki życiowej i ustalenia osobistych priorytetowych zasad moralnych. W mediach aż huczy od projektu zaostrzenia ustawy aborcyjnej, popieranego głownie przez posłów Prawa i Sprawiedliwości, Polskiego Stronnictwa Ludowego i Solidarnej Polski. Dekret mówi o zakazie przerwania ciąży kobietom, które spodziewają się dziecka z poważnymi wadami genetycznymi bądź 8 Czy naprawdę rodzice decydujący się na usunięcie płodu z zerowymi szansami na normalne, satysfakcjonujące życie są mordercami? Czy naprawdę można rzucać tak bezwzględne i spore oskarżenia? Czym jest przy tym wybór, możliwość decydowania o samym sobie? Odpowiem: niczym.(swoją drogą zauważyłam, że za wszelką ceną wracamy do znienawidzonego nawyku milczenia. Czyżbyśmy nadal jedną nogą stali w PRL-u? Otóż, śmiem przypomnieć, iż od 24 lat jesteśmy wolnym, niezawisłym państwem.)

9 Przecież powszechnie wiadomo, że budżet państwa nie jest w stanie wypłacać godnych zasiłków potrzebnych na utrzymanie rodziny z dzieckiem wymagającym stałej opieki. (Nie zająknę się nawet jednym słowem na temat emerytur i pracy do rychłej śmierci, która przestaje być obiektem żartów nasiąkniętych czarnym humorem.) Nikt nie może odbierać dzieciom z syndromem Downa prawa do życia krzyczą obrońcy życia. (przypis z internetowego serwisu Newsweeka a, którego notabene jestem stałą czytelniczką od przeszło 2 lat). Pozwolę sobie zapytać, o jakie życie chodzi? Statystyczny Polak nie poradzi sobie z finansowym obciążeniem, które jest konsekwencją wychowywania chorego potomka. Pomijając kwestię pieniędzy: nie każdy jest na to psychicznie i emocjonalnie gotowy. Czytałam kiedyś historię polskiej matki emigrującej za zarobkiem na jedną z europejskich wysp. Kobieta wśród współlokatorów miała opinię skąpej, wręcz ascetycznej. Koniec końców okazało się, że jest nieszczęśliwą matką poważnie upośledzonej córki. Poświęciła wszystko, żeby zapewnić jej przyzwoite życie. Czyn bardzo chwalebny. Po kilku latach oburzenie wywołała tragiczna śmierć kalekiej, bardzo zaniedbanej dziewczynki. Dziewczynki, w której płynęła krew owej szlachetnej rodzicielki. Kontrastując, mogę przytoczyć temat powieści Doroty Terakowskiej Poczwarka, którą, nawiasem mówiąc, mocno polecam. Pisarka odtwarza historię małżeństwa, o ambitnych planach i wygórowanych oczekiwaniach wobec jeszcze nienarodzonego dziecka. Gdy dysfunkcyjne dziecko przychodzi na świat, życie rodziców obraca się o 180 stopni. Matka postanawia wychować córeczkę, mimo protestów ojca brzydzącego się ciężkiego kalectwa, bez szans na poprawę. Przez kilka lat kobieta zmaga się z nieustanną tułaczką, jej życie przeistacza się w niezliczone pasmo poświęceń i wyrzeczeń. Jest to przykład rodziców, którzy mimo wszystko zaopiekują się dzieckiem, i zaakceptują je na dobre i na złe. Wytrzymają psychiczną presję w imię miłości i całkowitego oddania. Naprawdę bardzo ich podziwiam i chwalę. Ale nie generalizujmy, każdy jest inny i powtarzam: pozwólmy wybrać. Dlatego bardzo cieszę się z odrzucenia projektu. Pozostawmy alternatywę ludziom, w których sytuacji nikt z nas nie chciałby się znaleźć. Ania historia Siwy Sokół Jak się okazuje historyk to nie tylko brodaty (i zdawałoby się zimny i zgorzkniały) człowiek w okularach, który zdołał już spamiętać wszystkie daty, wydarzenia czy postaci, ale także (a wręcz przede wszystkim) prawdziwy odkrywca. Uczniowie naszej szkoły mieli okazję poznać warsztat historyka poprzez udział w konkursie Mistrz i uczeń organizowanym przez Muzeum Historii Polski. Wraz z moją przyjaciółką Michaliną podjęłyśmy się tego wyzwania. Czuwał nad nami nasz nauczyciel historii prof. Piotr Grabarz. Zadaniem konkursowym było napisanie pracy na temat wybranego bohatera na podstawie zgromadzonego materiału źródłowego. Naszą uwagę zwrócił ks. Lech Ziemski Siwy Sokół którego portret możemy zobaczyć w naszej szkole po drodze na drugie piętro. Jest to postać naprawdę niezwykła harcerz, wychowawca, a nade wszystko - Mistrz. Mistrz, którego dzieło widać nie tylko w pożółkłych dokumentach, ale także w oczach jego wychowanków, w subtelnych gestach, szczerym uśmiechu i ciepłym głosie jego uczniów. Uczniów, którzy sami dla wielu stali się Mistrzami. 9

10 Podczas tworzenia pracy niezwykłym przeżyciem były dla mnie wizyty w archiwach, kontakt ze źródłami naprawdę wspaniałym uczuciem jest dotknięcie kurtki, którą nosił Siwy Sokół, dokumentów, które osobiście wysyłał do Kurii. Niesamowitym jest czytać wspomnienia wychowanków zapisane na kartach książek, a także widzieć przed sobą uczniów ks. Ziemskiego, którzy z tak ulotną iskrą w oku opowiadają o swoim Mistrzu, o ideałach, którym są wierni po dziś dzień. Jednak gdy przyjdzie ten ogrom materiałów uporządkować, nadać mu formę i spisać, bywa to niekiedy nużące i niewdzięczne (zwłaszcza, gdy termin oddania pracy zbliża się nieubłaganie).cały nasz trud został jednak doceniony przez jury konkursowe, które przyznało nam II miejsce w naszej kategorii wiekowej. Nagrodą dla laureatów są warsztaty w PWSFTT i T w Łodzi, a także możliwość nakręcenia etiudy filmowej o swoim bohaterze. Za nami już zdjęcia, a także warsztaty montażowe. Było to niezapomniane przeżycie mogłyśmy wejść w zupełnie nowy dla nas świat pełen cudownych, ale jakże subtelnych emocji świat obrazu. Ta piękna przygoda była wędrówką przez tajemniczy świat filmu podczas której spotkałyśmy wiele wspaniałych i niezwykle ciepłych ludzi, którzy byli naszymi przewodnikami czy też współtowarzyszami. Przed nami jeszcze warsztaty dźwiękowe i premiera filmu, która wyłoni zwycięzcę. Przyznać trzeba jednak, że udział w tym projekcie był bardzo budującym doświadczeniem. Niezależnie od wyniku II części konkursu pozostanie nam w sercu naprawdę piękne i ciepłe uczucie, że znaleźliśmy Siwego Sokoła, który żyje nadal nie tylko w zakurzonych opracowaniach ale jest ciągle żywy w gorących sercach i cichych czynach. Daria Ruletka Grabarza Hello, I want to play a game. Jeśli myślicie, że występ artystyczny w zamian za spóźnienie bądź kartkówki na każdej lekcji należą do niekonwencjonalnych metod nauczania, to prawdopodobnie nie macie historii z profesorem o dość wymownym nazwisku. Grabarz, to mówi nadzwyczaj wiele. Słyszeliście kiedyś o rosyjskiej ruletce? Tę "zabawę" wymyślili prawdopodobnie carscy oficerowie, choć to już wyższy poziom gier hazardowych. Krąży wiele legend odnośnie pochodzenia tej specyficznej rozrywki, lecz najczęściej powielana wskazuje na to, że rosyjscy żołnierze zmuszali w ten sposób więźniów do walki o życie, traktując to jednocześnie jako formę zabawy. W magazynku broni umieszczało się jeden nabój, a 10 następnie dana osoba obracała bęben. Kolejnym krokiem było przyłożenie pistoletu do głowy oraz pociągnięcie za spust. Jeśli komora była pusta gracz wygrywał. Kiedy jednak trafiła się komora z nabojem nietrudno zgadnąć, jakim finiszem kończyła się ta gra. Życie lub śmierć, brak skomplikowanych zasad. Motyw rosyjskiej ruletki zyskał powszechną sławę, choć należy spojrzeć z przymrużeniem oka na wszelakie pochodne historie. Istnieje także wersja, która jako istotę gry przedstawia iluzję. Podobno to mogła być forma

11 teatrzyku dla widzów, którzy emocjonowali się rozstrzygnięciem gry, mimo fikcyjnego wymiaru spektaklu. Gracze mogli wiedzieć, z którego rewolweru korzystać lub spodziewali się, że pistolet nie jest naładowany. Mitów na ten temat krąży wiele. Zapewne nikt nie spodziewał się, że z tematem przyjdzie nam się zmierzyć na lekcjach historii w szkole średniej za sprawą pewnego wyjątkowo sympatycznego nauczyciela. Dobry żart pomyślałem, słysząc po raz pierwszy nazwę "Ruletka Grabarza". Rzeczywistość okazała się jednak inna, mnie, moim koleżankom i kolegom przyszło zawalczyć z profesorem w jego autorskiej grze. Zasady są względnie bezpieczne, choć nieco wpływają na szybkość pracy serca. Zamiast pistoletu kostka do gry. Zamiast walki o życie próba uniknięcia serii niewygodnych pytań. W najgorszym przypadku przegrywa się dobry humor na resztę dnia i zapełnia wolne miejsce w dzienniku sugestywną cyfrą jeden. Zdaje się, że nie poznaliśmy jeszcze wszystkich metod profesora Grabarza, ale szerokie spektrum twórczych rozgrywek zadba o naszą atencję wobec nauczyciela. Mówiąc krótko: rzutem kostką decydujesz o losie swoim bądź towarzyszy z ławek. Jednego dnia wybierasz trzy cyferki, a drugiego skazujesz na rozgrywkę osoby siedzące obok. Wachlarz możliwości naprawdę nie zawiedzie uczniów poszukujących wrażeń. Ruletka Grabarza o tyle przewyższa swojego prekursora, że daje drugą szansę na obronę. W tym wypadku decyduje już tylko to, co uczeń posiada w głowie. Niektórzy ze skłonnościami masochistycznymi celowo szukają porażki, by zaprezentować nauczycielowi swoją wiedzę, a także sprezentować sobie przyzwoity stopień. Gra o życie w nieco delikatniejszej, szkolnej wersji jest tym, co odróżnia historię od innych przedmiotów. Nietypowa forma motywacji do nauki niesie ze sobą wiele zalet. Trudno wyobrazić sobie skuteczniejszy bodziec do otwarcia przepełnionego stronicami wiedzy podręcznika niż wizja jutrzejszego rzutu kostką w rywalizacji z profesorem. Zatem jest to sposób, by zadbać o systematykę oraz regularność podopiecznych. Ruletka Grabarza dostarcza także wielu emocji, więc lekcje historii choć z pozoru najgorsze nie mają prawa być oskarżone o sztampowość czy nudziarstwo. Metodyka z pewnością niespotykana, ale mam wrażenia, że wyjątkowo skuteczna. Rzecz jasna, nie cała klasa sięgnie po książki, jednak na pojedyncze personalia to zadziała. Możemy się złościć i narzekać, ale w ostatecznym rozrachunku należy wybaczyć autorowi gry. Akurat jego nazwisko predestynuje do takich zabaw. Co ważne, podczas obserwacji męczarni znajomych z klasy poziom endorfin znacznie wzrasta*. Profesorowi Grabarzowi należą się niskie ukłony za pomysłowość. Znajduję jednak pewne uchybienie: pan nigdy nie przegrywa. * O ile w porę poprosicie o kropkę. Dominik Myślistwo NaTURA Często spotykam niezbyt zorientowanych obrońców zwierząt", którzy wręcz fanatycznie atakują myśliwych, nie mając zielonego pojęcia na temat łowiectwa lub myląc je z kłusownictwem. Sama kiedyś myślałam, że myślistwo polega na tym, że kilku dość przysadzistych panów, wbrew woli ekologów, gania z dubeltówkami po lesie i strzela we wszystkich kierunkach, by zdobyć kilka ton krwistych kawałków mięsa na bigos. W rzeczywistości polowanie nie polega na tym, że idzie się do lasu z dubeltówką i strzela do wszystkiego, co się rusza, żeby zaspokoić żądzę krwi. 11

12 Należy stanowczo rozdzielić dwa pojęcia: myślistwo i kłusownictwo. Myśliwi współpracują z leśniczymi i ich zadanie polega na utrzymywaniu pewnej hierarchii w lasach w myśl ekonomii, zgodnie z gospodarką rolną i leśną. Z własnego doświadczenia wiem, że myśliwi znają się jak nikt inny na zwierzynie. W drodze na moje pierwsze hubertowskie polowanie już po kilku zdaniach mojego wprowadzającego wiedziałam, że nie jadę z byle kim w samochodzie. To właśnie on wytłumaczył mi zasady etyki łowieckiej na początku mojego stażu. Zrozumiałam, że ilość sztuk do odstrzału zawsze jest ściśle ustalona i bardzo się tego pilnuje. Myśliwi starają się polować na słabsze sztuki, które można poznać np. po niesymetrycznych porożach. Nie ma szans na to, żeby myśliwi mieli pozwolenie na polowanie bez ograniczeń - zawsze, nawet przy dozwolonym odstrzale, istnieją pewne regulacje prawne i okresy ochronne, których naruszenie grozi odpowiedzialnością karną. Nawet za pojedynczą sztukę zastrzeloną niezgodnie z prawem można wytoczyć proces, a Polski Związek Łowiecki w takim wypadku zawiesza myśliwego, zwykle na okres roku. Kłusownictwo natomiast, to jeden z bardziej palących problemów polskiego myślistwa wynikający głównie z braku wyobraźni, lekceważenia prawa i chęci osiągnięcia zysku lub zdobycia trofeów. Kłusownicy najczęściej nie zabijają z chęci zdobycia mięsa, lecz dla przyjemności. Działają w miejscach oddalonych od wsi i zabudowań, a urządzenia, które stosują, by złapać zwierzynę, mogą być groźne także dla ludzi. Przeważnie ustawiają wnyki na tzw. przesmykach, czyli ścieżkach regularnie uczęszczanych przez zwierzynę. Zwierzę wpada w sidła, zaczepia o nie łbem lub nogą, po czym umiera w strasznych męczarniach. Pomimo zagrożenia karą pozbawienia wolności i grzywny, takie sprawy często kończą się już na komisariacie. Policjanci wiedzą, że sąd umorzy sprawę ze względu na znikomą czynu". szkodliwość W Wojskowym Kole Łowieckim nr 499 Sokół we Wrocławiu zrozumiałam, że to właśnie myśliwi z Polski, Niemiec i Austrii spośród całej Europy najbardziej przestrzegają tradycji polowań, oddając właściwy szacunek zwierzętom i dokarmiając je zimą. Najlepszym przykładam jest pokot, czyli tradycyjny sposób zakończenia łowów, kiedy przy ubitej zwierzynie, leżącej w określonym porządku według łowieckiej hierarchii, zbierają się myśliwi oraz naganka. Zwierzynę układa się na prawym boku od prawej ku lewej stronie i na cześć każdego gatunku z upolowanych zwierząt odgrywa się poszczególny hejnał. Jako jedyna dziewczyna w kole, widząc to poszanowanie i godne obchodzenie się z odstrzeloną zwierzyną, uświadomiłam sobie, że takie postępowanie świadczy nie tylko o kulturze polskich myśliwych, ale także wyraża ich szacunek dla przyrody. Iza LUDZIE I STYLE 12 Przystanki literackie Wędrujesz po Tatrach Tu mieszkał taki a taki poeta, pewnie przeraża Was taki napis? Nie bójcie się, spróbujcie otworzyć drzwi przeszłości i zaglądnijcie do miejsc, w których spędzili czas nasi wielcy poeci

13 1. Zajrzyj do Harendy (Muzeum Jana Kasprowicza). Tę piękną drewnianą willę, w stylu podhalańskim kupił poeta od pewnej angielskiej malarki w 1924r. i spędził tu ostatnie lata swojego życia, został pochowany w pobliskim mauzoleum. Spoczywa tez tam jego żona Maria, przy niej poeta znalazł ukojenie po burzliwych romansach młodości i małżeństwie z Jadwigą, która porzuciła go dla przyjaciela, Stanisława Przybyszewskiego. Jeszcze do niedawna po muzeum oprowadzała W okolicach Krakowa 1. Odwiedź Rydlówkę drewniany dworek w Bronowicach, zbudowany przez Włodzimierza Tetmajera, brata młodopolskiego poety Kazimierza Przerwy Tetmajera. W 1900 roku odbyło się tutaj właśnie wesele Rydla z Jadwigą Mikołajczykówną, znane z dramatu Wyspiańskiego. Odnajdziemy tam słynne postacie Wesela. Na Mazurach 1. Zwiedź Muzeum Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego w Leśniczówce Pranie w Karwicy. Tutaj poeta spędzał po kilka miesięcy w ciągu roku i tutaj powstały najlepsze Jego wiersze. Z warszawskiego mieszkania poety przewieziono meble i przedmioty codziennego użytku, jest również słynna zielona gęś! żona poety, niewiele starsza od jego córek, które też tam mieszkały. Maria podobno kazała zdjąć ze ściany obraz Jadwigi, gdyby któryś z turystów powiedział, że była ładna.. 2. Nie zapomnij obejrzeć projektowanej przez Witkacego Witkiewiczówki. 3. Wspomnij Bolesława Prusa, zwłaszcza wspinając się z Kuźnic niebieskim szlakiem do Murowańca. Autor Lalki wspinał się tym szlakiem wiele razy, ale zawsze zawracał z powodu lęku wysokości! 4. Odwiedź Muzeum Kornela Makuszyńskiego, to dom, w którym poeta mieszkał. Zachował się autentyczny wystrój. Można też zrobić sobie spacer na zakopiański stary cmentarz, gdzie został ten niezwykle popularny pisarz pochowany. Natalia Po niemiecku 13

14 Sag mir, welche Farbe du magst, und ich sage dir, wer du bist. ROT Du bist sehr aktiv. Du kannst nicht faulenzen. Immer musst du etwas zu tun haben. Manchmal bist du aggressiv. Du bist auch neugierig du reist gern und lernst dabei viele Leute kennen. GRÜN Du magst die Natur, Bäume, Tiere und alles, was lebt, sind deine Freunde. Du bist ruhig, ordentlich, nett. Du bleibst gern zu Hause oder machst lange Spaziergänge ganz allein. Du liebst Ruhe und Stille. SCHWARZ So pünktliche Menschen wie du, trifft man ziemlich selten. Du bist sehr taktvoll. Leider bist du oft traurig und ein bisschen pessimistisch. Versuch mal, häufiger zu lachen. So wirst du glücklicher. GELB Es macht Spaß, so fröhliche Menschen zu treffen. Du bist immer gut gelaunt. Viele Leute haben dich gern, denn du lachst oft, bist optimistisch und temperamentvoll. Leider bist du ab und zu eifersüchtig. BLAU Du bist ein sportlicher Typ. Immer tolerant und hilfsbereit, in der Schule hast du aber manchmal Probleme, denn du träumst zu viel und passt nicht immer gut auf. Du bist kreativ und spontan, aber oft unselbstständig. Interessante ZITATE Nur wer seinen eigenen Weg geht, kann von niemandem überholt werden (Marlon Brando) Sprache ist die Quelle aller Missverständnisse (Antoine de Saint-Exupery) Ein Buch ist ein Freund, der dich nie verrät (jüdisches Sprichwort) Klug kann nur ein guter Mensch sein (Aristoteles) O K T O B E R F E S T Jedes Jahr findet in München das Oktoberfest statt. München ist unter den deutschen Städten vor allem die Stadt der Kunst Museen und Galerien dieser Stadt locken zu jeder Jahreszeit mit Sonderausstellungen von Weltrang. Das berühmteste aller historischen Feste ist das Münchner Oktoberfest, zu dem die Besucher aus der ganzen Welt kommen, um das Fassbier zu trinken, die knusprigen Brathendl zu verzehren und den Nervenkitzel in den Geschäften zu erleben. Oktoberfest im Jahre 1810 sah allerdings anders aus. Anlass war die Hochzeit des Kronprinzen Ludwig mit der Prinzessin Therese von Sachsen- Hildburghausen, zu der der König Max Joseph seine Bürger auf eine damals noch am Stadtrand gelegene Wiese einlud. Und dieses Fest war ein solcher Erfolg, dass die Gardekavallerie den Antrag stellte, die Festwiese nach der Braut zu benennen und die Stadt München beschloss, dieses Fest alljährlich zu wiederholen. Dieses Oktoberfest ist ein gewaltiges Bierfestival. Bier kann man nur in Literkrügen bekommen. Weniger als eine Maß (=1 Liter Bier) kann man gar nicht bestellen. Zwischen den riesigen Zelten der sieben großen Münchner Brauereien gibt es zahlreiche Attraktionen Karussells, Geisterbahnen. Eine große Attraktion ist am Sonntag der Trachtenzug durch München zur Wiese, der in seiner Farbenpracht und Vielfältigkeit für jeden Zuschauer ein unvergessliches Erlebnis bleibt. Natalia 14

15 Mein Lehrer Der perfekte Lehrer trinkt nicht, raucht nicht, spielt nicht und existiert nicht. Ist dieser Spruch richtig? Nein. Das ist nur ein Klischee. Jeder Lehrer ist nur ein Mensch Das ist jedoch die Wahrheit, dass der Lehrer in der Schule der Lehrer sein und seine schlechten Seiten nicht zeigen sollte. Ein guter Lehrer soll vor allem seine Beschäftigung mögen. Es wäre auch erwünscht, wenn er gut ausgebildet und erfahren wäre. Die lehrende Person soll auch Vertrauen und Sympathie erwecken und Ansehen genießen. Die Schüler sind zufrieden, wenn ihr Lehrer schülerfreundlich und witzig ist. Es ist toll, wenn der Lehrer Sinn für Humor hat und Spaß versteht. Ein guter Lehrer sollte auch mit Rat und Tat zur Seite stehen. Nicht nur das ist ja wichtig. Die Person, die uns lehrt, sollte auch streng sein, um uns etwas beizubringen. Das ist auch wesentlich. Es wäre prima, wenn der Lehrer auf die Interessen der Schüler eingehen würde und den Unterricht abwechslungsreich gestalten würde. Dadurch würden die Schüler im Unterricht aufpassen. Die gerechte Notengebung ist ebenfalls bedeutsam. Wenn der Lehrer gerecht ist und seine Schüler lobt, sind die Schüler sehr zufrieden und sie werden zum Lernen motiviert. Im Allgemeinen ist es sehr schwer, ein perfekter Lehrer zu sein. Der Lehrer sollte zugleich ein Lehrer, ein Tutor und ein guter Freund sein. Das ist sehr schwierig zu tun. Die Schüler sollten ihre Lehrer ehren, weil ein guter Lehrer ihr Reichtum ist. Ola SPRICHWÖRTER Auge um Auge, Zahn um Zahn. Alle Wege führen nach Rom. Aller Anfang Ist schwer. Każdy początek jest trudny Alles hat seine Zeit. Wszystko ma swój czas Alte Liebe rostet nicht. Stara miłość nie rdzewieje Aufgeschoben ist aufgehoben. Co się odwlecze, to nie uciecze Aus den Augen, aus dem Sinn. Co z oczu to z serca CIEKAWOSTKI Niemcy wydają ok. 12, 5% swoich zarobków na żywność 54% Niemców posiada ogród. W niemieckich ogrodach stoi w sumie 8 mln krasnali ogrodowych Niemcy oglądają telewizję średnio 233 min. Dziennie Ulubionym kolorem aż 40% Niemców jest niebieski W Niemczech mieszka ok milionerów W 2010 r. było w Niemczech 1325 browarów. Najstarszy browar w Niemczech istnieje od 972 lat 15

16 kultura Wiele osób nie rozumie, co może być ciekawego w sztuce. Przecież to tylko obrazki albo figurki. Nawet ładne, ale do zobaczenia raz i nigdy więcej. Z kolei JA nie mogę się nadziwić, jak sztuka może wydawać się n u d n a. Przepraszam, ale nudna to jest piłka nożna (właśnie w tym momencie męska część czytelników przestała czytać ten artykuł). W piłce nie ma nic ciekawego, żadnych intryg, tajemnic, sekretów. No, może poza spalonym odwieczną zagadką kobiet. A w sztuce? Tajemnica na tajemnicy! I wcale nie myślę tutaj o tajemniczym uśmiechu Mona Lisy (która, nawiasem mówiąc, moim zdaniem, nie jest ani tajemnicza ani interesująca). Wiecie, sztuka nie musi być nudna Madonna w grocie albo Madonna wśród skał to obraz namalowany przez Leonarda da Vinci (którego chyba nie muszę przedstawiać). Obraz przedstawia Marię Pannę w ciemnej grocie z dwójką dzieci u stóp są to bez wątpienia Jezus i Jan Chrzciciel. Co niektórym powinna zaświecić lampka, że gdzieś już o tym słyszeli. A jakże, kłania się tutaj Kod Leonarda da Vinci. Niestety, autor przekręcił tajemnicę obrazu o 180 stopni i większość teorii znajdujących się w Internecie na temat tego dzieła jest po prostu błędna. Fakt, który sprawia, że historycy sztuki od dziesiątek lat ślęczą nad Madonną w grocie, jest całkiem prosty Leonardo namalował Madonnę wśród skał w DWÓCH nieco odmiennych wersjach. Pierwsza wersja namalowana została w latach i aktualnie znajduje się w paryskim Luwrze. Druga natomiast powstała 10 lat później i oglądać ją możemy w National Gallery w Londynie. Dwie najważniejsze rzeczy, które różnią oba obrazy to zamiana dzieci oraz postać anioła. 16 Ciekawszy od spalonego Pierwsza jest widoczna: niedopuszczalnym wtedy było, ażeby Jan Chrzciciel błogosławił Jezusa, zakrawało to o niemały skandal. Głównie z tego powodu Bractwo, które złożyło zamówienie na to dzieło, odmówiło przyjęcia obrazu, a 10 lat później Leonardo namalował płótno poprawnie. Druga, o wiele ciekawsza rzecz, to anioł znajdujący się po prawej stronie obrazu. Zwróćmy uwagę na to, że w pierwotnej wersji anioł wskazuje palcem na Jezusa (w drugiej wersji dłoni już w ogóle nie ma). I właśnie ta feralna RĘKA jest przedmiotem tylu interpretacji. Autor Kodu Leonarda da Vinci wysunął ciekawą, choć mylną (na potrzeby książki), interpretację układu dłoni. Jeśli się przyjrzymy i uruchomimy naszą wyobraźnię, to bez mrugnięcia okiem potwierdzimy jego słowa, że jakoby rozcapierzona dłoń Maryi wygląda, jakby trzymała czyjąś głowę, a dłoń anioła podrzynała gardło chodziło tutaj o zabicie Jana Chrzciciela. Świetna teoria, jestem pewna, że wszyscy czytelnicy Kodu w nią naiwnie uwierzyli. NIESTETY, jest ona nieprawdziwa. Jeśli ktoś bardziej interesuje się życiorysem Leonarda, to wie, że w renesansie artyści nie mogli podpisywać się na swoich pracach (wyjątek Pieta Michała Anioła, niemniej jednak artysta miał niemałe problemy z powodu swojego podpisu) i bardzo nad tym ubolewali. Wiadomo również, że w czasie, kiedy powstawała Madonna da Vinci mocno przyjaźnił się z dwójką głuchych artystów. To dzięki nim Leonardo nauczył się języka migowego. I właśnie teraz nastąpi wielkie wyjaśnienie zagadki (albo wyciągniemy królika z kapelusza ): Jeśli spojrzymy na pionowy układ dłoni Maryja Anioł Jan Chrzciciel i dane gesty zinterpretujemy jako litery alfabetu migowego, co otrzymujemy? LDV Leonardo da Vinci. Zatem niestety, zabójcza jak i ciekawsza interpretacja z Kodu Leonarda jest w 100% błędna. Oczywiście, nie wiadomo, czy podłożenie pod gesty alfabetu migowego jest poprawne, bo często historycy sztuki przesadzają w interpretacjach (coś w rodzaju Ta czerwona kropka bez wątpienia nawiązuje do pierwszej miłości artysty, bo wiemy, że kobieta miała przez

17 tydzień pofarbowane na czerwono włosy ). Niemniej jednak, mam nadzieję, że jeśli ktoś będzie miał okazję być w Luwrze, to nie pobiegnie najbardziej popularnym szlakiem turystów: Mona Lisa Nike z Samotraki Wenus z Milo i potem poleci robić sobie zdjęcia pod wieżą Eiffle a, tylko stanie chociaż na sekundę przed Madonną wśród skał i zastanowi się: O co mu chodziło z tymi łapami? Jeśli ktoś mi udowodni, że w meczu piłkarskim też można się bawić w takie interpretacje, to obiecuję, że następny artykuł będzie o spalonym. Tosia Kacik poetycki Dotyk duszy Dotyk duszy- cierpieniem ciała; Dusza dotyku- ciałem radości; Człowiek pogrążony w materii Znaczenia nabiera wędrując po nicości; Ból dłuższy trwania Złudnego mozolnego przemijania Rozdarcie większe utracania Szybszego trudniejszego zabierania; Istota dążąca ku normalności Odnajduje szczęście w zmyślonej przestrzeni poruszania; Odnaleźć szczęście Pragnąć to zbyt mało by kochać Życie poszukiwacza nie jest życiem odkrywcy; Egzystencja wywodzi się z celów Brak dążeń powoduje utratę życia; Pragnienie elitarnego dobra zakrywa chęć prostej korzyści; Brzydota ciała utrudnia wędrówkę duszy Ślepota ducha rozdziera tragizmem mięśnie i kości; Kicz jest radością chwili i problemem historii Prostota nie zachwyca, nadając głęboki charakter; Wojna postu z karnawałem Walka pieniądza z bogactwem Uderzenie serca- wyłączeniem mózgu Serca uderzenia-mózgiem działalności Kinga 17

18 Afisz niepełnosprawnych ludzi, a potem pójdźmy do domu zjeść kolację czy coś w tym rodzaju. Osobiście, po Parę dni temu postanowiłam być bohaterem w swoim domu. Moim celem było stawienie czoła ponurej listopadowej pogodzie i zmuszenie się do odłożenia książki oraz kubka z ulubioną herbatą, a następnie wyjście spod koca, a co gorsza wyjście z domu. W skrócie poszłam do kina. Film, na który postanowiłam się udać, nosi tytuł Chce się żyć (Nie ma co, trafny tytuł - w sam raz na listopadową chandrę ). Jest to oparta na faktach historia Mateusza chłopaka cierpiącego na rozległe porażenie mózgowe. Nie chodzi, nie mówi, lekarze nie dają żadnych szans na poprawę stanu zdrowia, porównują go do rośliny. A jednak, życie lubi płatać figle w tym wypadku ofiarą kawału padła współczesna medycyna. Mateusz pomimo swojego upośledzenia fizycznego jest w pełni rozwinięty intelektualnie( pasjonuje się astronomią i kobiecymi biustami), a jego myśli i komentarze towarzyszą nam przez cały film. Życie kaleki nie jest usłane różami - to właśnie stara się nam przekazać bohater. Chce się żyć jest bezapelacyjnym dowodem na to, że polskie filmy mogą być i są genialne. (Nie mówimy tutaj oczywiście o jakichś szmatławych komediach, tylko raczej o filmach z sensem i przesłaniem). Nie obawiajmy się, nie jest to film z serii popłaczmy nad losem tych biednych wyjściu z kina nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Stałam pod Komedą i głęboko rozmyślałam. I uwierzcie mi, nie byłam sama. Reżyser w żadnym wypadku nie lituje się nad niepełnosprawnymi i nie mówi nam, że wszystko da się pokonać i zawsze będzie świetnie. Zero naiwności, zero fałszywej litości, tylko sama prawda. Prawda i wiara w człowieka. Nie sposób nie wspomnieć tutaj o nieprawdopodobnej grze Dawida Ogrodnika ( Jesteś bogiem ) i Kamila Tkacza (pierwszy raz na ekranie), którzy wcielili się w młodego i dorosłego Mateusza. W pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać, czy chłopak na ekranie gra czy nie jest przypadkiem naprawdę kaleką. Już w trakcie seansu zaczęłam się zastanawiać, dlaczego nie chodzimy ze szkołą na takie filmy. (Może otworzyłyby u co niektórych pewne szufladki w mózgu ). Za każdym razem jak wychodzę z klasą z kina, mam uczucie straconego czasu ( nie ja jedna!). Jednakże na ten film poszłam sama i nie żałuję. Uwierzcie mi, że po wyjściu z kina naprawdę CHCE SIĘ ŻYĆ ze zdwojoną mocą. Tosia 4 grudnia 2013 roku wydawnictwo W.A.B. planuje premierę powieści Mo Yana, Noblisty z 2012 roku, zatytułowanej Bum!. 18

19 Najnowszą powieść Mo Yana, najbardziej znanego na świecie chińskiego pisarza i laureata zeszłorocznej Nagrody Nobla, krytycy porównywali do dzieł europejskich mistrzów mrocznego i niewesołego absurdu - Güntera Grassa czy Witolda Gombrowicza. Główny bohater, Luo Xiaotong, jest nowicjuszem w klasztorze. Opowiada staremu mnichowi o swoim okrutnym dzieciństwie i traumatycznym okresie dorastania. Według niego światem rządzą chciwość, seks i władza. Właśnie tego nauczył się w swojej trudnej młodości, zwłaszcza obserwując właściciela ziemskiego i kochanka swojej matki Lao Lana, który bezlitośnie wyzyskiwał mieszkańców wioski dzięki wprowadzeniu monopolu na produkcję mięsa. Od tej pory mięso nieodłącznie kojarzy się małemu Luo z władzą i pożądaniem, zaś wszystkie stworzenia zamieszkujące Ziemię dzielą się dla niego na dwie kategorie potężnych mięsożerców i tych, którzy sami są mięsem i pozwalają się zjadać. Ta zarazem śmieszna i okrutna powieść nie tylko nie daje jednoznacznych odpowiedzi na pytania, które stawia, ale pozostaje otwarta na wiele, wręcz sprzecznych ze sobą interpretacji. Mo Yan zaś nadal jest mistrzem ukrytych aluzji oraz autorem opowiadającym przejmujące i pełne znaczeń historie. Bez wątpienia dwie poprzednie powieści Mo Yana - Obfite piersi, pełne biodra oraz Kraina wódki, były jednymi z najtrudniejszych, jakie przeczytałam w tym roku. W kolejnej publikacji spodziewam się popisu wyobraźni autora, który nie szczędził czytelnikowi opisu brutalnej rzeczywistości (historii Chin), jak i zmysłowej eksplozji barw, zapachów i dźwięków we wcześniejszych książkach. Zachęcam wszystkich do przeczytania dzieł Mo Yana, twórcy wartego poznania, wyznaczającego zupełnie inną jakość współczesnej literatury. Z radością czekam na Bum! i z góry polecam! Iza Black Sabbath w Łodzi na Arenie Atlas! 11 czerwca 2014 r. w Łódzkiej Arenie Atlas, zabrzmią ciężkie riffy muzyków z zespołu Black Sabbath. Grupa ogłosiła po trasie w Ameryce Północnej i Południowej, Australii, Azji i Europie (rozpocznie się ona 20 listopada), że zagrają w Polsce. Będzie to historyczny koncert bowiem ten występ będzie częścią ostatniej już trasy koncertowej zespołu, która promuje pierwszy od 35 lat studyjny album "13". Black Sabbath to grupa, która powstała w Birmingham w 1968 r. Przez zespół przewinęło się już wielu muzyków lecz z pierwszego składu zostali Tonny Iommi, Ozzy Osbourne, Geezer Butler. Na potrzeby trasy koncertowej zespół zasilił perkusista Tommy Clufetos i Adam Wakeman. Są legendami dla fanów muzyki hard rockowej i heavy metalu. Płyta "13" jest znakiem odrodzenia dla grupy, która po 35 latach weszła do studia i nagrała materiał, który podbija listy przebojów w 13 krajach. Utwory takie jak "God is Dead?" czy "Loner". Ceny biletów: Trybuny-378 pln/298 pln, Golden Circle EE-440 pln, Golden Circle-330 pln, Płyta-220 pln, Osoby niepełnosprawne- 220 pln Oskar 19

20 I. Co ma trzy ramiona, a chodzi bez stóp? II. Co pojawia się dwa razy w każdym momencie, raz w każdej minucie, ale nigdy w tysiącu lat? III. Marchew, kilka kamyków oraz fajka leżą razem na środku pola. Dlaczego? IV. Jaki gatunek kota można spożywać w barze lub restauracji? V. Do gospody wszedł mężczyzna i poprosił o szklankę wody. Barman wyciągnął pistolet i wystrzelił w powietrze. Mężczyzna podziękował mu i wyszedł. Dlaczego? VI. Jaki przedmiot można włożyć górą w dół komina, ale nie można go wyciągnąć? SUDOKU Odpowiedzi do zagadek: I. Zegar z sekundnikiem, II. Litera m, III. Są to pozostałości stopniałego bałwana, IV. Kotlet, V. Mężczyzna miał czkawkę i dlatego poprosił o wodę. Na widok broni wystraszył się i czkawka mu przeszła., VI. Parasolka NOGA REDAKCYJNA: Iza, Tosia, Weronika, Maria, Zosia, Adam, Karolina, Ania, Daria, Dominik, Natalia, Ola, Tosia, Kinga, Oskar Skład i łamanie: Iza 2/