STÓ-wa (42) ( listopad grudzień Gimnazjum S.T.O., Szczecin, ul. Tomaszowska 1, tel

Transkrypt

1 STÓ-wa 2 ( listopad grudzień 2005 (42) zchomikiem Znowu nie jesteśmy wyruszyładolasuwposzukiwaniumarchewek. w komplecie Sffawolna JeŜynka Gimnazjum S.T.O., Szczecin, ul. Tomaszowska 1, tel Kochani, kolejny numer STÓ-wy oddajemy Wam prosto z karnawałowej zabawy, rozedrganego światłami i muzyką parkietu, w dobrych nastrojach, z nadzieją na prawdziwe, zimowe feryjne szaleństwo. Zapraszamy do lektury rzeczy listopadowych - nieco przygaszonych w barwie, ale to przecieŝ czas refleksji, trudno uniknąć filozoficznych pytań o sens ludzkiego Ŝycia, trudno zaakceptować śmierć, pogodzić się z jej nieuchronnością. PowaŜny i wbrew pozorom bardzo aktualny jest temat niepodległości i Ojczyzny. Grudzień skrzy się radością, świątecznymi zapachami, serdeczną bliskością przyjaciół i rodziny, pięknymi spotkaniami przy wigilijnym stole. Dziękujemy wdzięcznie autorom spoza redakcji za podarunek z tekstów - ich pracy codziennej. Z ciekawością, ale i pokorą czekamy niecierpliwie na Wasze opinie (prawda jest taka, Ŝe łakniemy ich niczym kania dŝdŝu, nawet miaŝdŝąca krytyka jest lepsza niŝ obojętność...). Do następnego numeru...

2 Zapowiedzi listopada w naszej szkole obchodziliśmy Dzień Niepodległości. Na uroczystym apelu zaśpiewaliśmy Mazurka Dąbrowskiego, Wojenko, wojenko i Rotę. Przypomnieliśmy sobie równieŝ trudną drogę do odzyskania wolności. KaŜdego ranka budzą mnie kroki Ewy na korytarzu. Potem otwierają się drzwi i wpada ona - z rozwianym włosem, masą zeszytów i toreb. Myślę: To będzie cięŝki dzień... Niedawno przeczytałam ksiąŝkę. I nie byłoby w tym nic dziwnego, jako Ŝe namiętnie pochłaniam róŝnego rodzaju literaturę, gdyby nie okazało się, Ŝe ksiąŝka ta ma ok stron, opowiada legendę - bardzo starą i na pierwszy rzut oka - nudną. Zapowiadała się jak najgorzej. Tymczasem okazała się wybawieniem. Od czego? Od nieciekawego trudu codziennego Ŝycia i jego wszelkich komplikacji. Jest to cudowna powieść, w której historia pięknie splata się z fikcją. wędrówka dwóch przyjaciół, którą poznajemy poprzez ich własną opowieść, pełną wątków romansowych - gości w nich miłość i przyjaźń obok nienawiści i zazdrości. Bohaterowie filozofują, szukając sensu własnych doświadczeń. Kubuś uwaŝa, Ŝe wszystko jest zapisane w niebie, a więc naleŝy po prostu poddać się woli BoŜej, natomiast jego Pan próbuje sam decydować o swoim losie... DYSKOTEKA Pod koniec listopada w naszej szkole odbyła się pierwsza dyskoteka. Choć nie przyszło za wiele osób, byli przedstawiciele kaŝdej klasy, niestety (a moŝe stety) było tylko 3 chłopaków (2 z pierwszej klasy i 1 z trzeciej). Bawiliśmy się bardzo dobrze - światła jakby cudem prawie się nie psuły, a fenomenalną muzykę puszczał DJ Szkudi. Naszą genialną imprezę co jakiś czas przerywał pan Przemek (ciekawe - dlaczego), ostatecznie ją kończąc przed 21, kiedy to oznajmił, Ŝe pora do domu. Na szczęście dał nam potańczyć jeszcze przy jednej piosence... Zapraszamy WSZYSTKICH na następną dyskotekę. śmijka WOLNA POLSKA Szczególny dzień Dzień Niepodległości to bez wątpienia n a j w a Ŝ n i e j s z e ś w i ę t o n a r o d o w e, upamiętniające niezwykle istotne dla Polaków wydarzenie - oto po wielu latach niewoli, dokładnie po 124, Polska była znów niezaleŝna i powróciła na mapy Europy. Uczniowie i nauczyciele naszej szkoły w wigilię tego święta zebrali się w sali multimedialnej na apelu, aby wspólnie je uczcić. Trzy poszczególne grupy wiekowe (klasy 1-3, 4-6

3 oraz gimnazjum) przygotowały scenkę historyczną, a takŝe odśpiewały pieśni patriotyczne, opisujące piękno naszego kraju, wyraŝające naszą miłość i przywiązanie do niego, nawiązujące teŝ bezpośrednio do dramatycznych losów naszego narodu. Wydarzenia Uroczystość ot wier ał Mazur ek Dąbrowskiego, następnie uczniowie pokazali scenkę przypominającą najwaŝniejsze wydarzenia lat 1917 i 1918, które doprowadziły do odzyskania niepodległości. Wypowiadał się sam Józef Piłsudski! Opowieść przeplatana była wierszami nawiązującymi do wspomnianych wydarzeń. Usłyszeliśmy takŝe Rotę oraz Wojenko, wojenko - niezwykle poruszające pieśni patriotyczne (profesjonalnie wykonane przez gimnazjalistów). Patriotyzm od dziecka Od dziecka rodzice i nauczyciele wpajają nam miłość i przywiązanie do naszego kraju. Jednak wielu młodych ludzi opuszcza swoją Ojczyznę w poszukiwaniu pracy, a czasem tylko przygód. Być moŝe i my zostaniemy za granicą na stałe. Jednak pamiętajmy, Ŝe to tu spędziliśmy nasze młode lata. MoŜe kiedyś, na starość, gdy na powrót będzie za późno, gdyŝ zapuścimy korzenie w nowym miejscu, zrozumiemy, Ŝe wspomnieniami i tak - jak pokazują losy wielu emigrantów - będziemy wracać do naszej prawdziwej i jedynej Ojczyzny. Nocny Marek WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH Koniec października upływa nam w atmosferze zadumy - wspominamy naszych zmarłych bliskich, porządkujemy groby, zastanawiamy się nad sensem Ŝycia, przywołując wiele filozoficznych prawd. Nasza chwila zadumy poświęcona była dwóm wspaniałym kobietom - pani Iwonie Walczak i Izie Zielińskiej. Dzień był pochmurny i smutny tak jak my, gdy kolejny raz uzmysłowiliśmy sobie, jak kruche jest ludzkie Ŝycie. Stojąc w zadumie przy grobach, obserwując targane wiatrem ogniki zniczy, ogrzewające zmarznięte kwiaty - mogliśmy w spokoju wspomnieć panią Iwonę - nie tylko świetną nauczycielkę, która do matematyki potrafiła przekonać nawet najbardziej zatwardziałego humanistę, ale przede wszystkim - wspaniałą kobietę. Nasze serca pamiętają doskonale równieŝ panią Izę, która zawsze miała czas dla swoich uczniów, nigdy nie odmawiała im pomocy - niewaŝne, czy mieli problemy z zawiłą gramatyką, czy teŝ z lektorem, który nie mówił po polsku. Zawsze mogliśmy na nią liczyć. Minuty ciszy, słowa modlitwy cicho szeptanej, ulotne jak wiatr, jak ludzkie Ŝycie Refleksja wypełniona pamięcią i niewysłowioną wdzięcznością Johnnie Walker SZKOLNA WIGILIA Jak co roku, w ostatni dzień przed feriami świątecznymi, spotkaliśmy się przy wigilijnym stole - wszyscy uczniowie gimnazjum wraz ze swoimi wychowawcami i nauczycielami. O 9.00 w sali 22 rozpoczęły się przygotowania do święta - trzeba było przecieŝ ustawić stoły, rozłoŝyć obrusy, ułoŝyć talerze, mniejsze i większe, kubeczki, sztućce, rozpakować niezliczoną ilość wspaniale pachnących i wyglądających potraw. Czynnościom tym towarzyszą zwykle radosne śmiechy i rozmowy, a w klasie panuje niemal tłok. W tym roku było inaczej, poniewaŝ większość z nas powędrowała do sali

4 gimnastycznej na próbę jasełek, przygotowywanych przez nasze anglistki - panie: Darię i Kasię, germanistki - panie: Martę i Agnieszkę, oraz panią Anię - czuwającą nad oprawą muzyczną. Po pierwszym przedstawieniu wszystkie gwiazdy sceny wraz z opiekunkami przybyły na wigilię. Sala 22 prezentowała się wspaniale - suto zastawione, pięknie udekorowane stoły, okazała choinka z błyszczącymi bombkami i migoczącymi światełkami tworzyły prawdziwie świąteczną atmosferę. śyczenia jako pierwsza złoŝyła wszystkim pani dyrektor Marzena Ukraińska, przyłączyli się do nich nasi wychowawcy i nauczyciele, a potem kaŝdy miał okazję podzielić się ze wszystkimi opłatkiem. Wypowiadaliśmy piękne słowa szczerych Ŝyczeń miłości, zdrowia, spełnienia marzeń niejednokrotnie prawdziwie wzruszeni, wykorzystując tę jedyną w roku magiczną chwilę takŝe na pojednanie. Na spróbowanie tradycyjnych potraw wigilijnych mieliśmy niewiele czasu, poniewaŝ przed nami było kolejne przedstawienie jasełek. Tym razem wszyscy spotkaliśmy się w sali gimnastycznej, uczestnicząc w tajemnicy narodzin Chrystusa. Ci, którzy nie występowali, mogli podziwiać swoich kolegów i koleŝanki oraz nagradzać ich brawami równieŝ za pięknie wyśpiewane piosenki w trzech językach. A potem znów zasiedliśmy do stołu, by juŝ na spokojnie ucztować i po prostu pobyć ze sobą w świątecznej atmosferze. Bardzo szybko nadeszło południe i trzeba było doprowadzić klasę do porządku. śegnaliśmy się głośnymi Wesołych Świąt oraz Szczęśliwego Nowego Roku. Ta szkolna Wigilia była bardzo uroczysta, ale nie zabrakło prawdziwej serdeczności i ciepła. Martyna

5 ŚWIĘTA, ŚWIĘTA...I PO ŚWIĘTACH Świąteczna atmosfera Pod koniec roku zwykle robi się biało, w oknach stoją świeczniki adwentowe, drzewa i krzewy w ogrodach są przybrane grającymi, mrugającymi lub po prostu świecącymi lampkami czy kolorowymi łańcuchami, przed domami stają bałwanki - wielkie i takie całkiem malutkie, ubrane w czapki, garnki, patelnie czy szaliki, trzymające w rękach nieodłączne miotły. Jednak w tym roku pogoda spłatała nam figla i zamiast mroźnego, białego boŝonarodzeniowego poranka, patrząc przez okno, mogliśmy ujrzeć jedynie brudnoszary krajobraz jesieni, co prawda zimnej, ale jakby nie było jesieni. A naszą świąteczną atmosferę diabli wzięli. Bo jak tu wyjść na sanki czy narty albo po prostu na bitwę na śnieŝki, jak ulepić ze śniegowego puchu towarzysza naszemu białemu straŝnikowi, kiedy nie ma śniegu?! Pogoda sprawiła nam oburzający dowcip, przesuwając śnieŝne szaleństwo o kilka dni, ale moŝe to nam zapewni przynajmniej białe ferie i... Wielkanoc? Potrawy na stołach Jeszcze kilka lat temu w Wigilię obowiązywał ścisły post. Jednak z biegiem czasu coraz mniej rodzin decyduje się na dania postne. Na wigilijnym stole moŝemy znaleźć bigos, pierogi z mięsem, pieczoną kaczkę(!) czy zrazy. Rzadko na stół trafiają potrawy tradycyjne, często juŝ zapomniane, o niespotykanych nazwach i fantazyjnych smakach. Tylko w niektórych domach moŝemy się natknąć na kutię czy kompot z suszu, a takŝe na ciszkę, kulebiaka czy moczkę. Prezenty w procentach Z ostatnich badań wynika, Ŝe większość z nas, bo ok. 80 procent, dostaje co roku słodycze - wszelkiej maści czekolady, wśród których poczesne miejsce zajmują czekoladowe mikołaje, od najmniejszych - na choinkę, do tych naprawdę duŝych, wielkości lalek-bobasów. Następne 5 procent z nas znajduje pod choinką ubrania. Pozostałe 15 dostaje w prezencie to, o czym naprawdę marzy. Okazuje się jednak, Ŝe ponad 10 procent z nas marzy o biŝuterii. MoŜe to wam coś podpowie na przyszły rok... Wigilia szkolna W naszej szkole takŝe obchodziliśmy wigilię narodzin Jezusa. Uczniowie i nauczyciele gimnazjum, a takŝe szkoły podstawowej świętowali juŝ 22. grudnia, w ostatni szkolny dzień 2005 roku. Rodzice, a nawet sami uczniowie przygotowywali niektóre potrawy. Na pewno moŝna było naliczyć tradycyjne 12 potraw. Statystyki policyjne Tegoroczne święta BoŜego Narodzenia na terenie województwa zachodniopomorskiego, jak się okazuje, minęły bardzo spokojnie i bezpiecznie. Od piątku 24 grudnia 2004 r. zatrzymano 54 osoby na gorącym uczynku, czyli podczas przestępstwa; policjanci interweniowali 843 razy, na drogach województwa doszło do 15 wypadków, w których 17 osób zostało rannych, a 3 poniosły śmierć. Odnotowano 80 kolizji drogowych, w których brało udział 17 *wedługinstytutubadańopiniipublicznej nietrzeźwych **danekomendywojewódzkiejpolicji kierowców i 2 rowerzystów. W Szczecinie zatrzymano wszczecinie 38 osób nietrzeźwych. Nocny Marek

6 Historia pewnej wędrówki Nasze spotkanie W sobotę, 19 listopada 2005 roku, klasa trzecia odwiedziła Teatr Współczesny, gdzie obejrzała popremierowy spektakl Kubusia Fatalisty i jego Pana. Uczniowie byli bardzo podekscytowani, poniewaŝ zostali w ten sposób wyróŝnieni jako najbardziej dojrzali do zapoznania się z niełatwym pod wieloma względami przedstawieniem (jak zapowiadała pani Ewa). Umówieni byliśmy na godzinę 18:45, lecz prawie do ostatniej minuty trzymaliśmy w niepewności pana Przemka, czy aby na pewno wszyscy się pojawią. Przed rozpoczęciem przedstawienia dziewczyny oddały się najświeŝszym ploteczkom, jednak kiedy o godzinie siódmej zadzwonił ostatni dzwonek, obwieszczający rozpoczęcie spektaklu, wszystkie poddały się magii teatralnego widowiska. A było czemu! Kubuś-sługa i jego Pan Przedstawienie trwało ponad dwie i pół godziny, z piętnastominutową przerwą. Pierwsza część, dłuŝsza, opowiadała głównie o wydarzeniach, które dotyczyły Kubusia czyli sługi, druga natomiast jego Pana. Obaj bohaterowie wędrują, wspólnie odtwarzają historię swojego Ŝycia, próbując odnaleźć jego sens. Przy okazji poznajemy ich charaktery i zasady, jakim hołdują w swoim Ŝyciu. Co ciekawe, wszystkie historie są natury miłosnej. I tak Kubuś wiejski mądrala, niecnie wykorzystuje swojego przyjaciela, a raczej jego narzeczoną, kiedy ten prosi go o pomoc. Flirtuje z poznanymi na zabawie dwiema statecznymi paniami, oczarowując je swoją (wątpliwą) niewinnością. Z lubością daje się pielęgnować w chorobie atrakcyjnej brunetce. Pan zaś dzieli się z nami opowieścią o swej namiętności do panny Agaty, która na skutek wielu intryg zazdrosnego konkurenta koniec ma raczej Ŝałosny, czytaj - więzienny. Scenki Kubuś i jego Pan to nie jedyne postacie zaludniające świat powiastki Diderota.

7 Poznajemy równieŝ smutną historię Karczmarki, mamy okazję wzruszyć się wierną i pełną szacunku postawą jej męŝa. Towarzyszymy dwóm upadłym arystokratkom. Czekamy na karę dla podstępnego i nieczułego kochanka, który wreszcie wpada we własne sidła A wszystko to wiele mówi nam o ludzkich namiętnościach, o miłości i przyjaźni oraz towarzyszącym im nierzadko zdradzie i zazdrości. Moja ocena Oceniam ten spektakl bardzo wysoko. Dlaczego? śeby to w pełni zrozumieć, trzeba sztukę po prostu zobaczyć. Dla jednych będzie lekką, obyczajową, zabawną historyjką, a dla innych - źródłem wielu ciekawych spostrzeŝeń. Trzeba teŝ przyznać, Ŝe moŝna obejrzeć ten spektakl więcej niŝ raz i za kaŝdym delektować się nim na nowo, dostrzegając coraz to nowe szczegóły. Moje uznanie zdobyła scenogr afia - jak zwykle we Współczesnym oszczędna, ale wymowna, kostiumy z epoki oraz kapitalna muzyka. Tak więc zdecydowanie warto obejrzeć ten spektakl nie tylko ze względu na dowcipne puenty, ale takŝe z powodu świetnej gry aktorskiej oraz samego charakteru przedstawienia i jego ukrytych znaczeń. Zapraszam do Teatru Współczesnego! Nocny Marek Sylwester Zabawa sylwestrowa u niektórych była odjazdowa, a u innych nudna jak flaki z olejem. Parę osób z naszego gimnazjum podzieliło się ze mną informacjami na temat ich ostatnich godzin roku 2005 i jak widzą rok AGATA III G - Siedziałam w domu ze znajomymi. - Dobrze. Jeśli jest towarzystwo ok., to zawsze jest fajnie, nawet jak jest nudno. - Mam nadzieję, Ŝe będzie fajny i bezproblemowy (przynajmniej w miarę). ANIA III G - Byłam z Olivią i koleŝanką na imprezie u koleŝanki tej mojej koleŝanki. - Zabawa - hmm... było wesoło... bardzo fajnie. - Hmmm, dla mnie będzie bardzo cięŝkim rokiem ze względu na koniec gimnazjum, a dla poza tym Myślę, Ŝe w świecie zajdą wielkie zmiany... OLA III G - Nic ciekawego. Byłam we Włoszech, a tam sylwestra najczęściej spędza się jedząc Delikatnie mówiąc: nie najlepszy sylwester w moim Ŝyciu... - W ogóle się nie bawiłam. Było beznadziejnie. - Nie mam pojęcia. Mam nadzieję, Ŝe rok 2006 po prostu lepszy niŝ poprzedni. PIOTREK II G - W sylwestra byłem na imprezie u cioci... - Bardzo dobrze się bawiłem. - Myślę, Ŝe będzie to rok dosyć dobry... pełen niespodzianek... miłych i tych niemiłych Jak widać powyŝej, większość ostatni dzień 2005 roku spędziła na dobrej zabawie wśród rodziny lub przyjaciół. Wszyscy mają nadzieję, Ŝe rok 2006 przyniesie wiele dobrych rzeczy, nie tylko nam, ale i całemu światu. śmijka

8 Geniusz dlaczego? Mgły Avalonu to ksiąŝka, którą po prostu trzeba - a przede wszystkim warto przeczytać. Wspaniała literatura - jest w niej wszystko, co kojarzy się z istotą barwnego Ŝycia, przedstawione z niezwykłym talentem pisarskim. Zazwyczaj trudno jest powiedzieć od razu, czy ksiąŝka nam się spodoba, czy nie. Czy wryje się w pamięć? W moim przypadku, gdy tylko zaczęłam czytać pierwsze strony Mgieł Avalonu, wiedziałam, Ŝe długo nie zapomnę tej opowieści. Nie mogłam się od niej wręcz oderwać... Legenda Poznajemy legendę, której wątki tworzono i splatano ze sobą przez wieki. Mgły Avalonu ukazują nam króla Artura oczami jego Ŝony Ginewry, oraz siostry, a zarazem kochanki - Morgiany. Artur - władca otoczony wiernymi druhami, czuły i kochający mąŝ, człowiek pełen wątpliwości. Koloryt epoki rycerskiej: wyprawy wojenne, turnieje, święta, codzienność. Przepiękny motyw Świętego Graala. Słodkie mgły Avalonu usuwacie się w niebyt... MoŜe uda się ocalić choć odrobinę waszego tajemniczego piękna? Morgiana le Fay Kobieta nieodgadniona, kapłanka Wielkiej Bogini, straŝniczka wiary, która wkrótce otrzyma miano pogańskiej. Kobieta, która zapragnęła, by magia Ŝycia blisko natury pozostała na zawsze, by nie zniknęła pod naporem chrześcijaństwa. Ostatnia, pochodząca z czarownego ludu, która przechowuje bezcenną wiedzę o przodkach. Kobieta nazywana morderczynią, wiedźmą, a czasem i nawet lubieŝnicą. Jaka jest naprawdę Morgiana, musicie dowiedzieć się sami. Marion Zimmer Bradley autorka - wspaniale, lekko pisze, tworząc obrazy pełne uczuć i barw. Dzięki niej nawet głupia historia staje się diamentem. Mgły Avalonu doskonale nadają się na wakacje (czy ferie zimowe), gdy moŝemy na chwilę odetchnąć i odciąć się od świata. Zatopić w tę magiczną historię, która jednocześnie wydaje się tak... prawdziwa? Z tej samej półki Warto teŝ sięgnąć po jeszcze jedną pozycję tej samej autorki - Pani Avalonu to kolejna ksiąŝka, której zrecenzowania sobie nie odmówię. Co jednak, gdy poczujemy smutek, Ŝe mgły Avalonu rozwiały się dla nas bezpowrotnie? Wyspy Brytyjskie juŝ dawno wyrzekły się magii i nie odnajdziemy juŝ tam tych samych mgieł, ale zawsze moŝemy wrócić do ksiąŝki, która nie zniknie... z naszych półek. Nadzieje Ta opowieść z pewnością się Wam spodoba. Została okrzyknięta światowym bestsellerem juŝ jakiś czas temu, jednak jej wartość wciąŝ rośnie. MoŜe ktoś z Was kiedyś udowodni, czy któraś z postaci, umieszczanych w angielskich legendach arturiańskich, istniała naprawdę. Nocny Marek

9 Uczniowie Gimnazjum S.T.O odkryli ostatnio naprawdę rewelacyjny sposób na spędzanie piątkowych wieczorów. Zamiast siedzieć przed komputerem i czekać, aŝ ktoś łaskawie wejdzie na gadu-gadu, albo leŝeć przed telewizorem i oglądać wszystkie lecące w telewizji seriale, wolimy chodzić do teatru. Zachęceni Kubusiem Fatalistą i jego Panem, wybraliśmy się z naszymi wychowawcami na Samobójcę w reŝyserii Anny Augustynowicz, dobrze znanej nam juŝ z innych przedstawień. Tytułowym samobójcą jest Siemion Siemionowicz Podsiekalnikow, brawurowo zagrany przez Mirosława Guzowskiego. Wiedzie on monotonne Ŝycie biedaka u boku swojej Ŝony - Marii Łukianowej (Joanna Matuszak) i teściowej, Serafiny Iljinicznowej (Ewa Sobiech), gdy nieoczekiwanie zwykła, błaha sprzeczka mał- Ŝeńska gwałtownie przerywa tę monotonną, pozbawioną jakiegokolwiek sensu egzystencję. Po znajomych roznosi się wstrząsająca wiadomość, Ŝe Siemion ma zamiar popełnić samobójstwo. Jego sąsiad, Aleksander Kałabuszkin (grany przez znanego nam Kubusia Fatalistę, czyli Mariana Dworakowskiego), tak jak i wiele innych ludzi, dostrzega w tym tragicznym fakcie moŝliwość zysku. Siemion, znalazłszy się pod presją owładniętego rządzą władzy i mamony ogółu, nastawionego jedynie na czerpanie korzyści z Ŝycia i zdobycie presti- Ŝu, nie ma innego wyjścia, niŝ naprawdę stać się samobójcą. Anna Augustynowicz rewelacyjnie przedstawiła problem poruszony w tekście Nikołaja Erdmana zakłamanie i totalną bezpłciowość społeczeństwa. W prosty, a zarazem dosadny sposób - ukazuje nam (i wytyka!), jacy naprawdę jesteśmy. Widać to szczególnie w zachowaniu ludzi oczekujących na samobójstwo Podsiekalnikowa. Niech pan nie je, niech pan pije! Jeszcze pół godziny do dwunastej! krzyczy Margarita Iwanowna Pierieswietowa (Beata Zygarlicka). Czy to nie Ŝałosne? Strategia hieny w pełnym wydaniu. W przedstawieniu postacie umalowane są w charakterystyczny, cyrkowy sposób. Poruszają się niczym laleczki na sznurkach, porcelanowe baletnice z grających pozytywek, postacie z kreskówek. Bohaterowie lekcji o społeczeństwie pokazującej wyraźnie, iŝ w masie zaciera się wartość jednostki. Stajemy się podobni do innych, tak samo nieciekawi i prości, by nie rzec - prostaccy. Dla korzyści - sławy, prestiŝu, pieniędzy - jesteśmy w stanie porzucić własną osobowość, stać się cieniem samego siebie. Oglądając to przedstawienie, uzmysławiam to sobie jeszcze bardziej. Wraz z rozwojem akcji jedyną osobą, która nie daje się wciągnąć w wir intryg, jest Ŝona Siemiona, Maria, która - choć zagubiona w świecie pełnym masek, gierek i konszachtów - do końca pozostaje sobą. Czy tak powinno być? Czy naprawdę na świecie waŝniejsze są wszystkie inne wartości niŝ bycie sobą?

10 Nie ukrywam, przedstawienie wywarło na mnie ogromne wraŝenie. Po intymnym, filozoficznym Kubusiu Fataliście zderzyłam się z zupełnie innym rodzajem teatru. JuŜ na samym początku zwróciłam uwagę na scenografię wręcz ascetyczną, a jakŝe wymowną. Klasyczne, czarne skrzynie w teatrze mogą przecieŝ znaczyć niemalŝe wszystko. Stół, łóŝko, krzesło... Takie rozwiązanie scenograficzne (w tym wypadku autorstwa Marka Brauna) to nie nowość w Teatrze Współczesnym. Jednak bardzo szybko dostrzegamy element na scenie całkiem niezwyczajny, coś, co naprawdę rzadko gości na deskach teatru, a mianowicie - orkiestrę. Wprost ze sceny płynie rewelacyjna muzyka, która -splatając się ze słowami wypowiadanymi przez aktorów, podkreśla ich wartość, buduje niesamowitą, wręcz niepowtarzalną atmosferę. Naprawdę wielkie gratulacje naleŝą się kompozytorowi, panu Jackowi Wierzchowskiemu, za oprawę muzyczną spektaklu. Dzwonki, perkusyjne talerze, tamburynek, saksofon, gitara to wszystko sprawia, Ŝe dana chwila, dany moment, jest jeszcze bardziej wzniosły, pozwala widzowi głębiej poczuć jego sens. Podsumowując polecam serdecznie Samobójcę tym, którzy mają ochotę spędzić niezwykle wartościowy wieczór w teatrze. Przedstawienie to na pewno zostanie mi na długo w pamięci, poniewaŝ rzadko kiedy ma się do czynienia z teatrem tego typu. Teatrem, który daje nam niezapomnianą lekcję o nas samych. Nie poddawajmy się i nie stańmy się samobójcami. Ludzie tylko na to czekają. Sffawolna JeŜynka Tym razem nasze gimnazjum ruszyło do stolicy Niemiec z zamiarem odwiedzenia rekinów i wielorybów w tamtejszym akwarium, a następnie, z racji tego, Ŝe zbliŝały się upragnione przez wszystkich święta, mieliśmy udać się na jeden z licznych boŝonarodzeniowych kiermaszów, organizowanych corocznie przez naszych sąsiadów. Gotowi ujrzeć prawdziwe delfiny i gigantycznego wieloryba, pełni werwy i ciekawości - minęliśmy stojącego przed wejściem konika morskiego i wkroczyliśmy w tajemniczy świat morskiej fauny. Niestety, akwarium nie zaspokoiło naszych ciekawości obiecanych delfinów jakoś dziwnie zabrakło, rekiny okazały się zdecydowanie niezadowalającymi nas miniaturami tych drapieŝnych bestii, a wieloryb, owszem, trafił się, ale jedynie na stempelku, który kaŝdy z nas otrzymał, kiedy wchodziliśmy do środka. Największą atrakcją akwarium okazały się przezabawne płaszczki, które, zazwyczaj ukryte w piasku na dnie morza, okazały się bardzo towarzyskie i z chęcią się do nas uśmiechały (dość szokujące przeŝycie). Powodzeniem cieszyły się równieŝ pełne gracji koniki morskie, oplatające zwinnymi ogonkami zanurzone w wodzie pręty. Z prawdziwym zachwytem moŝna było wpatrywać się w ich podwodne harce, obserwować zabawy i figle. Kiedy juŝ napatrzyliśmy się na nasze ulubione morskie potworki, przeszliśmy z jednej części akwarium do drugiej, gdzie czekała na nas nie lada atrakcja winda umiejscowiona w samym środku potęŝnego akwarium. Dla fanów morskich stworzeń było to fantastyczne przeŝycie - stać sobie spokojnie i obserwować, jak tuŝ obok przepływają ławice zabawnych, Ŝółciutkich rybek. Jednak przejaŝdŝka windą szybko się skończyła i ku naszemu rozczarowaniu okazało się, Ŝe to juŝ wszystkie atrakcje akwarium. Niewiele myśląc, aby poprawić sobie humory, ruszyliśmy na pierwszy z obiecanych nam kiermaszy, jednak na miejscu okazało się, Ŝe przybyliśmy za wcześnie i obiekt był jeszcze zamknięty. Nie straciliśmy jednak wiary i pędem minęliśmy kilka ulic, by trafić na kolejny kiermasz, tym razem juŝ otwarty.

11 BERLIN Czerwone, lśniące jabłuszka w pysznej, lizakowej polewie. Wyśmienite banany oblane czekoladą. PraŜone migdały, orzechy, suszone owoce. A obok tradycyjne, niemieckie potrawy świąteczne tak nas przywitał Berlin tej zimy. Mogliśmy do woli najeść się tych wszystkich pyszności, a przy okazji rozejrzeć się za upominkami dla przyjaciół i rodziny. Stoiska z drewnianymi bibelotami, budki z orientalnymi pamiątkami, a nawet (cieszące się u nas wielką sławą) stoisko z kalendarzami to wszystko sprawiło, Ŝe święta, mimo dokuczliwego braku śniegu, przybliŝyły się nam odrobinę i poczuliśmy ich magię. Nic nie było nam straszne, ani mróz, ani nieznośny, drobny deszcz ze śniegiem, ani chlapa, nic nie mogło popsuć nam humorów było tyle do jedzenia i oglądania! Z czasem jednak pogoda naprawdę zaczęła nam dokuczać i wspólnymi siłami zdołaliśmy namówić naszą panią przewodniczkę na króciutką wizytę w centrum handlowym, gdzie dopiero mogliśmy tak naprawdę zaszaleć. Kilka godzin buszowania po sklepach było tym, co wielu osobom podobało się najbardziej, jednak zmęczenie w końcu nas dopadło i większość naszej ferajny, rozpaczliwie poszukując miejsca na odpoczynek, ulokowała się na schodach przy dekoracyjnej fontannie, skąd zostaliśmy, nie wiedzieć czemu, szybko i brutalnie przepędzeni przez jakiegoś niezbyt wyrozumiałego pracownika centrum. I wtedy naszym jedynym marzeniem stało się jak najszybciej dostać się do cieplutkiego autokaru i odpocząć po wyczerpującym dniu zwiedzania. A kiedy wyjeŝdŝaliśmy, zaczynało dopiero robić się pięknie zapaliły się delikatne, ulotne światełka, błyszczące pomiędzy gałęziami nagich, zmarzniętych drzew, rozbłysnął ogień choinkowych lampek, nagle, wśród ogólnego zgiełku, niebo przybrało odcień granatu i dzień zaczął chylić się ku zachodowi. Czas wracać - mówił nam, i tak to w końcu znaleźliśmy się w autokarze, czekając na powrót do domów, chociaŝ moŝe niektórzy Ŝałowali, Ŝe nie mogą poczuć magii wieczornego, tajemniczego Berlina. Sffawolna JeŜynka

12 ROZRYWKA 20 listopada 2005 sala od języka polskiego Gimnazjum S.T.O O ile się orientuję - Szczecin. DROGA DORY! Na samym początku mojego listu pragnę Cię bardzo, ale to bardzo przeprosić. Wiem, moje zachowanie jest karygodne, powinienem pisać do Ciebie częściej. Jednak, Kochana Dory, jestem w pełni usprawiedliwiony dzieciaki z podstawówki jakiś czas temu dorwały się do mnie i BEZCZELNIE urwały mi PŁETWĘ! WyobraŜasz to sobie? W jakich warunkach ja Ŝyję! Moja kumpela, Ewa, musiała mnie zszywać. Nie, Ŝeby była niedelikatna, broń BoŜe, ale co odcierpiałem, to moje. Jakoś mi nie przyszło do głowy, aby opisać Ci, Dory, moje tutejsze Ŝycie. W kaŝdym liście tylko narzekam i narzekam, Ŝe tęsknie, Ŝe brak mi wody, kumpli z ławicy i w ogóle. A jak mi się tutaj wiedzie? No cóŝ. Siedzę sobie w sali od polskiego, naleŝącej do wyŝej wspomnianej Ewy. Jak się dowiedziałem od Stefana, mojego znajomego z sali informatycznej (nie przepadam za nim, bo uparcie nie chce mi poŝyczyć swojej pluszowej korony), siedzę tutaj zamiast telewizora i góruję sobie nad całym tym gimnazjalnym tałatajstwem. A ile się przy tym napatrzę na róŝne dziwadła! Naprawdę, LUDZIE SĄ DZIWNI. No, ale moŝe od początku. KaŜdego ranka budzą mnie kroki Ewy na korytarzu. Potem drzwi otwierają się i wpada ona, z rozwianym włosem, z masą zeszytów i toreb. To będzie cięŝki dzień - myślę, tylko ciekawe, czy dla uczniów, czy dla niej samej. Chwila na zorganizowanie się, podlanie kwiatków, hop, siup, no! JuŜ moŝna zaczynać lekcje. Po dzwonku do klasy wtaczają się (bo nie powiem, Ŝe wchodzą) zaspani trzecioklasiści. Dziewczyny wyglądają tragicznie po wychowaniu fizycznym, doskonale je rozumiem (sam od dawna nie ćwiczyłem, jak juŝ, to jedynie wymachuję z przeraŝeniem płetwami, kiedy mop sprzątaczki znajduje się w niebezpiecznie bliskiej odległości). Siadają. Zaczyna się przygotowanie do egzaminu. Ewa siedzi dumnie za biurkiem, podaje numer zadania, a te zaspane dzieciaczki mruczą z niechęcią odpowiedzi. A jak coś nie gra, to się robi ciekawie. Ewa próbuje coś wytłumaczyć. To jest dopiero paradne, Dory, Ŝebyś Ty kiedykolwiek widziała takie zdziwienie i niezrozumienie malujące się na ludzkich twarzach. No ale dobra, udają, Ŝe wszystko gra. Przechodzą do kolejnego zadania. Ktoś ukradkiem odrabia matematykę i tylko co jakiś czas przelotnym spojrzeniem bada sytuację. Drugi skubie so-

13 bie z nudów paprotkę, lepiej, Ŝeby nie został zauwaŝony, bo będzie z nim kiepsko. Co jak co, ale w klasie kwiatków nie wolno skubać. Minuta wlecze się za minutą, niektórzy zerkają na zegarek. W końcu dzwoni dzwonek i tak mija lekcja. Tego dnia pierwsza i druga gimnazjalna mają język polski. I sytuacja się powtarza. Jeden coś rysuje, drugi ściąga chemię, ktoś myśli o niebieskich migdałach wpatrzony z czułością w swoją koleŝankę, ha, ja wszystko widzę i jestem, jak to mówią, na czasie. Mógłbym robić za swatkę, jeśli tylko dane by mi było opuścić mój tron w postaci podstawki na telewizor. No ale wracając do tematu. Dory, prawdę mówiąc, na lekcjach polskiego panuje ład i porządek (za to niektórzy ukradkiem ziewają), natomiast inne przedmioty, o BoŜe, młode gupiki w akwarium mniej broją!! Muzyka?! Wos?! Matko Święta, ratuj! Trzecia klasa na muzyce uparcie chce śpiewać, ale bynajmniej nie chorały gregoriańskie (chociaŝ niektórzy próbują), a jeŝeli nie dostają tego, czego pragną, strzelają focha (ukulturalniam się tutaj, widzisz, Dory!) i robią praktycznie wszystko. Odrabiają dodatkowy niemiecki, grają w karty, jedzą, piją, lulek nie palą (oj, chyba za duŝo mi się tej literatury po głowie pałęta ), wrzeszczą, rysują, przesyłają listy w tak kolosalnych liczbach, Ŝe kaŝda normalna poczta by sobie nie poradziła, chodzą po klasie i brudzą! WSZĘDZIE BRUDZĄ, DORY! Ja bym w naszej szkółce juŝ dawno za to wyleciał. Po muzyce powraca Ewa, przeprowadza zajęcia koła naukowego. Nie byłoby w tych spotkaniach nic dziwnego, gdyby nie rytualne sprzątanie po owych balangach na muzyce. Widzę kilka dziewczyn i Ewę zasuwające po klasie z miotłami, dwie ustawiają ławki w kwadracik lub prostokąt. No, a potem to juŝ pogrąŝone w swoich sprawach znikają w świecie, w którym niekoniecznie dane jest mi się z nimi znaleźć. Z zajęć dodatkowych Ewa ma w swojej sali równieŝ kółko teatralne. To dla mnie lepsze niŝ kino! Jestem widzem, mam najlepszy punkt obserwacji i do tego nie płacę za bilet! Lubię zajęcia kółka teatralnego. Zawsze jest zabawnie, nie ma spotkania bez jakiejś gafy. A kiedy po zajęciach przyjdzie pani sprzątaczka z wiaderkiem i mopem, Ewa szybko ubiera się, zabiera ze sobą miliony tobołków i odchodzi, puszczając mi na do widzenia zalotnie oczko. Opuściła mnie, a więc czas iść spać i czekać, aŝ pojawi się następnego dnia rano. Widzisz Dory, tak wygląda moje Ŝycie. Myślę sobie, Ŝe tak naprawdę chyba przesadzam z tym narzekaniem. Zawsze moŝe być gorzej, mogę na przykład wylądować gdzieś z tyłu w kącie, utracić mój tron na stojaku od telewizora. To nie byłoby miłe. Kończę, bo płetwa zaczyna mnie boleć, rana jeszcze nie do końca się zabliźniła. Odpisz szybko, czekam z niecierpliwością na wieści z Pacyfiku. Zawsze oddany, Nemo (Sffawolny)

14 DROGI FELIKSIE! Znamy się juŝ jakiś czas. NaleŜę do tego klubu od pięciu lat, jakiś czas temu przekroczyłem magiczną siódemkę (swoją drogą, chciałbym ci podziękować za wspaniałe Ŝyczenia urodzinowe - miło wiedzieć, Ŝe starzy przyjaciele o tobie pamiętają) i wiesz dobrze, Ŝe nie jestem juŝ tym kociakiem, który rzucał się na wszystko, co się rusza. Nie lubię robić zamieszania wokół swojej skromnej kociej osoby, ale to, co przydarzyło mi się dwa dni temu, woła o pomstę do nieba! Nadal nie mogę wyjść z szoku Ale do rzeczy. W sobotę do mojej pani przyszła koleŝanka; nie Ŝeby to samo w sobie było dziwne po moim domu cały czas przewijają się jacyś ludzie. Nie zawsze do końca normalni, aczkolwiek do tej pory nikt nie sprawiał mi Ŝadnych kłopotów, więc nie narzekałem. Jednak ta dziewczyna jednym zdaniem, czterema krótkimi słowami, rozwaliła cały mój, do tej pory, uporządkowany świat! Mówię Ci, Feliksie, nigdy nie wierz ludziom, którzy są wysocy, mają długie ciemne włosy (właśnie je ścięła dla niepoznaki) i noszą imię Magda. A jeśli jeszcze ich nos zdobią okulary, to w ogóle uciekaj, jak najdalej moŝesz! Naprawdę, ja wcale nie Ŝartuję Ale, ale, ja tu zanudzam Cię moimi rozterkami Ŝyciowymi, a Ty pewnie zastanawiasz się, o co mi chodzi. JuŜ tłumaczę. OtóŜ wyŝej wspomniana Magda nagle wbiegła do salonu, gdzie leŝałem na kanapie. Gdy tylko mnie zauwaŝyła, podeszła bliŝej i zaczęła mi się badawczo przyglądać. Nie, Ŝebym nie był przyzwyczajony. Mój urok osobisty i piękny kolor oczu często sprawiają, Ŝe ludzie mnie podziwiają, ale ona Ona Ach, Feliksie, to jest dla mnie naprawdę trudne. Po chwili wpatrywania się we mnie odwróciła się do mojej pani i spytała: Czy on jest Ŝywy? Kompletnie osłupiałem. Przez chwilę myślałem, Ŝe naprawdę umarłem! Ale kiedy popatrzyłem na moją panią i zobaczyłem, Ŝe ta niewdzięcznica, zamiast ofuknąć swoją nieokrzesaną koleŝanką, śmieje się do łez, wiedziałem, Ŝe jeszcze nie opuściłem tego ziemskiego padołu! Tak, nie przeczytałeś źle, Mój Drogi. Ona najzwyczajniej w świecie się ze mnie nabijała! Postanowiłem nie dawać po sobie poznać, jak bardzo mnie to wszystko zabolało, choć dla zasady postanowiłem obrazić się na jeden dzień. Feliksie, czy Ty kiedyś teŝ przeŝyłeś coś podobnego? Ja wiem, Ŝe juŝ nie biegam duŝo i najczęściej moŝna mnie zobaczyć śpiącego, ale chyba nie będę się zachowywać jak ten młokos Viggo, który nadal biega za myszkami (tak, tak tymi zabawkowymi ) albo jak Mała znosząca do naszego domu mnóstwo gryzoni (tych Ŝywych). ChociaŜ muszę przyznać, Ŝe czasem zabawnie jest popatrzeć na moją panią, która wrzeszczy, Ŝeby ratować to biedne maleństwo, przy czym sama boi się do niego zbliŝyć. Gryzonia znaczy. Hehe. Ale jeszcze zabawniej jest, kiedy w domu pojawi się pająk. Och Feliksie, wtedy to dopiero zaczyna się komedia! Moja pani zaczyna wrzeszczeć i ucieka jak najdalej. Jeśli w domu ktoś jest, to pół biedy, ale kiedy jest sama No i znowu odszedłem od tematu. Muszę jeszcze nad tym popracować. W kaŝdym razie chciałem Cię tylko prosić o radę. Jeśli sam nie spotkałeś się z takim traktowaniem, to moŝe mógłbyś się spytać chłopaków, czy któryś z nich coś takiego przeŝył? Byłbym bardzo wdzięczny. Do zobaczenia w niedzielę na spotkaniu klubu. Kacper, Kot Dumny (Walker)

15 Quee ueen Brytyjski zespół rockowy utworzony w czerwcu 1971 roku. Zaliczenie grupy do jakiegokolwiek stylu jest trudne ze względu na wyjątkowość brzmienia. Najczęściej jej muzykę charakteryzuje się jako melodyjny hard rock, glamour rock. W wielu utworach daje się zauwaŝyć wpływy rocka progresywnego. Grupa Queen wypracowała łatwo rozpoznawalne brzmienie oparte na melodyjnej grze elektrycznej gitary, ostro grającej sekcji rytmicznej oraz bardzo charakterystycznym i technicznie poprawnym śpiewie. Queen nie stroniła od muzycznej groteski. Pozamuzyczne ekstrawagancje na równi z muzyczną integralnością przyczyniły się do popularności zespołu. śmijka SKŁAD ZESPOŁU John Deacon - gitara basowa, instrumenty klawiszowe, takŝe kontrabas i śpiew Brian May - gitara, instrumenty klawiszowe, śpiew Freddie Mercury - śpiew, instrumenty klawiszowe (zmarł w 1991) Roger Taylor - perkusja, instrumenty klawiszowe, śpiew Lucifer's Heritage (Demo) (1986) 1973 Queen 1974 Queen II 1974 Sheer Heart Attack 1975 A Night at the Opera 1976 A Day at the Races 1977 News of the World 1978 Jazz 1979 Live Killers (podwójny album koncertowy) 1980 The Game 1980 Flash Gordon (album z muzyką do filmu) 1981 Greatest Hits 1982 Hot Space 1984 The Works 1986 A Kind of Magic 1986 Live Magic (album koncertowy) 1989 The Miracle 1989 Queen At The Beeb (osiem nagrań dla Radio 1 zarejestrowanych w 1973 roku) 1991 Innuendo 1991 Greatest Hits II 1992 Live at Wembley '86 (podwójny album koncertowy) 1995 Made In Heaven 1997 Queen Rocks 1999 Greatest Hits III 2004 Queen on fire - Live at the Bowl (podwójny album koncertowy) 2005 Return of the Champions (podwójny album koncertowy z Paulem Rodgersem) 2005 A night at the Opera (30TH Anniversary Collectors Edition Cd I Dvd) śmijka

16 FLORENCJA DOJAZD Aktualnie najtańszym i najszybszym sposobem dotarcia do Florencji ze Szczecina jest skorzystanie z połączenia lotniczego easyjet ( z Berlina Schöneffeld. Na lotnisku w Pizie znajduje się wypoŝyczalnia samochodów, do Florencji moŝna jednak dostać się takŝe tańszym sposobem - regularne kursującym autobusem. ZWIEDZANIE Jeśli naprawdę chcemy zwiedzić Florencję, powinniśmy wynająć przewodnika. Nie tylko opowie nam ciekawe historie, których nie wyczytamy z ksiąŝki, odpowie na najbardziej podchwytliwe pytania*, ale takŝe wskaŝe dobrą restaurację czy kawiarnię. We Florencji nie warto wynajmować samochodu. Wąskie uliczki i dziwna awersja włoskich kierowców do kierunkowskazów sprawią, Ŝe miła wycieczka zamieni się w prawdziwe piekło. Na dodatek wszystkie najwaŝniejsze zabytki leŝą w centrum miasta, a spacer po nim jest samą przyjemnością. * W Toskanii jest ograniczona ilość przewodników i kaŝdy zajmuje się jedynie swoim obszarem (to znaczy, Ŝe jedna osoba nie moŝe oprowadzać po dwóch miastach), co sprawia, Ŝe ich wiedza jest naprawdę rozległa. Osobom zainteresowanym bardzo chętnie podam kontakt do bardzo dobrej, przewodniczki mówiącej po polsku. Florencję moŝna podzielić na cztery główne części: Oltarno, Część Wschodnią, Zachodnią i Północną., czyli po drugiej stronie Arno, kiedyś uwaŝane było za gorszą część Florencji. Mieszkali tu ludzie, których nie stać było na wybudowanie własnego domu (tak zwanego palazzo) w centrum miasta. Jednak kiedy w 1550 roku przeniósł się tu dwór ksiąŝąt Medicich, ranga dzielnicy natychmiast wzrosła. Dziś Oltarno to przede wszystkim sklepiki z antykami, starociami i Ŝywnością. Jednak na Via Maggio, gdzie znajdują się imponujące XVI-wieczne pałace, zawsze panuje gwar i tłok. Jeśli chcemy mieć chwilę spokoju, wystarczy skręcić w którąś z bocznych uliczek i juŝ będziemy bezpiecznie schowani wśród starych murów Florencji.

17 Warto zobaczyć: Budowę Palazzo Pitti rozpoczęto w 1457 roku dla bankiera Luki Pittiego, który imponującą wielkością budynku chciał pokazać wyŝszość swego rodu nad rodziną Medicich. Jak na ironię, to właśnie Medyceusze kupili pałac, gdy spadkobiercy Pittiego zostali doprowadzeni do bankructwa Obecnie w pięknie dekorowanych salach mo- Ŝemy oglądać skarby z kolekcji Medicich. Wprawdzie zbiory te nie są tak bogate i znane jak w Galerii Uffizzi, jednak przed wejściem nie stoją kilometrowe kolejki. Uwaga, czeka nas kontrola plecaków lub torebek lepiej nie zabierać rzeczy, które mogą zostać uznane za niebezpieczne. Ogrody Boboli zostały załoŝone w 1549 roku po zakupieniu przez Mecydeuszy. Nad Florencji góruje wspaniała Katedra (Duomo). To tu większość turystów kieruje swe pierwsze kroki. Mimo Ŝe w okresie renesansu miasto w duŝym stopniu zostało przebudowane, to w tym miejscu Florencja zachowała swój średniowieczny charakter. Dante Alighieri, którego dom znajduje się właśnie we wschodniej części miasta, nawet dziś bez trudu odnalazłby się w wąskich i krętych uliczkach. Warto zobaczyć: Santa Maria del Fiore (Duomo), katedra florencka, stoi w środku miasta, górując nad nim swą imponującą kopułą, zaprojektowaną przez Brunelleschiego. Jest ona bezsprzecznie rewolucyjnym osiągnięciem, gdyŝ w tamtych czasach była największą kopułą bez konstrukcji szkieletu nośnego. Jak to wygląda od środka, moŝemy się przekonać, wspinając się po 463 stopniach na sam szczyt. Jednak do Duomo zawsze są długie kolejki, więc jeśli nie mamy tyle czasu, moŝemy wejść na campanile, która jest tylko sześć metrów niŝsza niŝ katedra. Z góry rozciąga się piękny widok na całe miasto, ale ostrzegam, Ŝe wejście na górę jest bardzo ciasne, strome i naprawdę męczące. Jednak uwaŝam, Ŝe warto. Zaraz obok Duomo znajduje się baptysterium, gdzie trzeba zwrócić uwagę na piękne odrzwia (nazwane przez zachwyconego Michała Anioła Bramą Raju ), zaprojektowane przez Lorenzo Ghibertiego w 1401 roku. Przedstawionych jest na nich dziesięć scen z Biblii, między innymi: pijaństwo Noego i ofiarowanie Izaaka. Oczywiście w baptysterium znajdują się kopie drzwi zrobione przez Japończyków. Oryginał moŝna podziwiać w Museo dell Opera del Duomo. Santa Croce to wspaniały gotycki kościół, który kryje piękne grobowce wielu sławnych florentyńczyków, między innymi Michała Anioła, Galileusza czy Machiavellego; znajduje się tu teŝ cenotaf Dante Alighieriego. MoŜna takŝe poszukać polskich akcentów. Podpowiem, Ŝeby spojrzeć do Cappela Salvati. Na zewnątrz kościoła znajduje się klasyczna Cappella de Pazzi, zaprojektowana przez Brunelleschiego, a w budynkach klasztornych mieści się muzeum malarstwa i rzeźby sakralnej. Uwaga, nie zapominajmy, Ŝe wchodzimy do kościoła! Nawet w największy upał powinniśmy mieć przy sobie coś, czy moŝna zakryć gołe ramiona. Natomiast bez obaw moŝna chodzić boso. Plazza della Signoria jest jedyną w swoim rodzaju galerią rzeźb na wolnym powietrzu. Zobaczymy tu Dawida dłuta Michała Anioła, Fontannę Neptuna (bezlitośni florentyńczycy naśmiewali się z budowy ciała Neptuna twierdzili, Ŝe zamiast mięśni ma worki kartofli), Porwanie Sabinek czy Perseusza. MoŜemy teŝ obejrzeć posąg Cosimo I, okrutnego władcy Florencji, który podporządkował sobie całą Toskanię. Za jego czasów dzwony obwieszczające czyjąś śmierć dzwoniły nawet kilkanaście razy dziennie. Wprawdzie później okazało się, Ŝe miało to być tylko przestrogą dla mieszkańców, jednak strach pozostał.

18 W Galerii Uffizi znajdują się jedne z największych dzieł rensansu. Kolekcja ta powstała dzięki bogactwu Mecydeuszy, którzy byli najwiekszymi mecenasami sztuki we Florencji. Wizyta w Uffizi jest swoistą wędrówką przez historię sztuki: od gotyku do późniejszych okresów renesansu. UwaŜam, Ŝe nawet jeśli nie interesujemy się zbytnio malarstwem, to warto zobaczyć dzieła Botticellego, Michała Anioła czy genialnego Leonarda da Vinci. Uwaga, do Galerii zawsze są kilometrowe kolejki. Radzę zarezerwować bilety parę dni (a w sezonie, czyli w lipcu i sierpniu, nawet kilka miesięcy) wcześniej. zawdzięcza swój charakter Cosimowi il Vecchio. To on zlecił najlepszym artystom budowę San Lorenzo i Palazzo Medici-Riccardi. Jednak stragany - które niemal całkowicie zasłaniają zabytkowe budynki - przypominają, Ŝe Florencja zawsze była przede wszystkim miastem kupców. Kupując jakieś towary na straganach, trzeba pamiętać o tym, Ŝe większość z nich zyskuje swoją wartość dopiero po długim targowaniu się Warto zobaczyć: San Lorenzo, czyli kościół świętego Wawrzyńca, był kościołem parafialnym Medyceuszy. To dzięki ich szczodrości jest on tak bogato dekorowany. Szczególną uwagę warto zwrócić na schody wiodące do biblioteki. Są one jednym z najbardziej nowatorskich projektów Michała Anioła, który jest równieŝ odpowiedzialny za monumentalne rzeźby nagrobne Medyceuszy, zaliczające się do jego największych arcydzieł. miasta jest najbardziej podobna do tej Florencji załoŝonej przez Rzymian. Wąskie, równoległe ulice, biegną na północ od brzegów rzeki Arno do Piazza della Repubblica, gdzie dziś znajduje się łuk triumfalny, górujący nad okolicą. Warto zobaczyć: Ponte Vecchio - jak sama nazwa wskazuje (vecchio znaczy stary ), jest najstarszym mostem we Florencji został zbudowany w 1345 roku. Na początku na moście urzędowali rzeźnicy, grabarze i kowale, którzy traktowali rzekę jako wysypisko odpadów, więc zostali usunięci* i zastąpieni złotnikami. Dziś na Starym Moście moŝna kupić pierścionki, kolczyki czy inne świecidełka, jednak renoma tego miejsca sprawia, Ŝe ceny niekoniecznie są zgodne z prawdziwą wartością biŝuterii. *WiąŜe się z tym bardzo ładna historia. OtóŜ Cosimo I, który był niezwykle okrutnym władcą, miał ogromną słabość do swojej Ŝony Eleonory z Toledo. PoniewaŜ cierpiała ona na melancholię (tęskniła za hiszpańskimi widokami), Cosimo kupił dla niej Palazzo Pitti i - aby łatwiej było tam dojść z Pallazzo Vecchio, ich drugiej rezydencji kazał wybudować Vasariemu korytarz między posiadłościami. Jednak kiedy Eleonora przechodziła korytarzem, czuła niemiły zapach, dochodzący z wody, więc Cosimo zastąpił rzeźników złotnikami. Do gotyckiego kościoła Santa Maria Novella warto zajrzeć ze względu na znajdujące się w jego wnętrzu dzieła jedne z największych we Florencji. W Kaplicy Strozzich moŝemy zobaczyć freski inspirowane Boską Komedią Dantego, który równieŝ został tu sportretowany. MoŜna go znaleźć na fresku Raj po lewej stronie, wśród członków rodu Strozzich. JEDZENIE i PICIE Kuchnia toskańska wywodzi się z kuchni ludzi ubogich, więc przygotowuje się ją z prostych produktów, takich jak: oliwa z oliwek, pomidory, fasola, szynka i róŝne rodzaje salami. Mimo to jedzenie jest jedną z największych atrakcji tego regionu. Problemem mogą być godziny, w których Toskańczycy się posilają: obiad (pranzo) jedzą około godziny 13.00, a kolację (cena), która tak naprawdę jest odpowiednikiem naszego obiadu, spoŝywają dopiero około Uwaga, colazzioni - to śniadanie.

19 Posiłki najczęściej rozpoczyna się od antipasti, czyli przekąsek (szynka, oliwki, salami), potem przechodzi się do primi (zupa, makaron, risotto), następnie zaś do secondi najczęściej jest to ryba lub mięso bez dodatków lub z warzywami (contorni) czy sałatą (insalata). Na końcu przychodzi czas na deser (dolci), owoce (frutta) lub sery (formaggio). Posiłek wieńczy espresso, nigdy cappuccino! Toskania jest jednym z największych producentów win we Włoszech, które świetnie pasują do odrobinę cięŝkiej kuchni regionalnej. Produkuje się tutaj wina białe i czerwone, ale to te drugie mają większą renomę w całej Europie. Najsłynniejsze wina, takie jak Vino Nobile di Montipulciano i Chianti, są robione z winogron Sangiovese, rosnących na wzgórzach Toskanii. Z napojów niealkoholowych są dostępne soki w małych buteleczkach (succo di frutta) lub świeŝo wyciskane (una spremuta). Warto teŝ spróbować koktajli mleczno-owocowych (un frullato). Na śniadanie pije się cappuccino, a po posiłku - espresso. NaleŜy uwaŝać, Ŝeby przypadkiem nie usiąść w kawiarnii Paszkowski, bo rachunek moŝe nas niemile zaskoczyć. Najtaniej teŝ nie jest w kawiarni hotelu Savoy, ale tam chociaŝ mamy szansę zobaczyć Gérarda Depardieu. ZAKUPY Florencja jest rajem dla wielbicieli mody. MoŜna odwiedzić sklepy Gucci, Giorgia Armaniego, Valntino, Chanel i prawie wszystkich znanych projektantów mody. Ciekawostką jest sklep (a właściwie zamek) Emilia Pucciego jeśli chcemy tam zajrzeć, musimy zapowiedzieć się duŝo wcześniej. Przy większych zakupach moŝemy się spotkać z pytaniem, czy chcemy wystąpić o zwrot 19% podatku. Byłoby miło, jednak teraz gdy jesteśmy w Unii Europejskiej ten przywilej nas nie dotyczy. Za to moŝna zobaczyć całe grupy Japonczyków, którzy wypełniają dokumenty na prowizorycznych stoliczkach. Uwaga, na ulicach zawsze stoi mnóstwo ludzi, usiłujących nam sprzedać podrobione torebki od najbardziej znanych projektantów. Nie nale- Ŝy dawać się skusić, bo za kupowanie takich rzeczy grozi wysoka kara pienięŝna. ROZRYWKA W letnie wieczory w całej Toskanii odbywają się koncerty z udziałem miejscowych grup muzycznych. Informacji o specjalnych wydarzeniach kulturalnych naleŝy szukać w dodatkach do gazet codziennych. Natomiast we Florencji wieczorem zawsze wychodzą uliczni artyści. Najwięcej jest muzyków, ale znajdują się teŝ cyrkowcy i magicy, którzy naprawdę potrafią zainteresować. Gry naszych rodaków moŝna posłuchać na Piazza della Repubblica lub pod Galerią Ufizzi. Johnnie Walker

20 W taksówce powiedział kierowcy głośno i wyraźnie, gdzie chce jechać i szybkim ruchem zdjął rękawiczki. Wreszcie było mu ciepło, od środka rozgrzewało go coś emanującego prosto z serca, bijącego teraz szybko, w takt melodii granej w radiu. Po piętnastu minutach kierowca w końcu stanął, uderzając gwałtownie o krawęŝnik. Jim podskoczył na fotelu zdziwiony i dopiero wtedy zorientował się, Ŝe jest juŝ na miejscu. Rozkojarzony trzy razy spytał o cenę kursu, w końcu zapłacił, wygramolił się z auta, wyciągnął z bagaŝnika torbę i ruszył w stronę znajomej, rozpadającej się drewnianej furtki. Ciocia Caroline tak naprawdę nie była jego ciocią. Była przyjaciółką jego matki - Anity, znały się niemalŝe od kołyski. Kiedy Jim pojawił się na świecie, Caroline pomogła Anicie w opiece nad nim. Traktowała go zawsze jak własnego syna, perfidnie rozpieszczała i zawsze wstawiała się za nim u Anity, kiedy coś przeskrobał. Nic więc dziwnego, Ŝe ciocia Caro zapadła mu tak bardzo w pamięć. Ostatni raz był tutaj dziesięć lat temu, na jej czterdziestych trzecich urodzinach. Miał wątpliwości, czy go pozna, czy przyjmie tak samo ciepło, jak za dawnych lat. Był juŝ przecieŝ dorosłym męŝczyzną. Dojrzałym, mającym własne Ŝycie, starającym się, by przeŝyć je po swojemu, zgodnie ze swoimi ideałami i przekonaniami. Jim przeszedł powoli przez dróŝkę prowadzącą do domu. Spod kamiennych płyt wyrastała soczyście zielona trawa, olbrzymi buk obsypał wejście kolorowymi liśćmi. Gdzieniegdzie pojawiał się ciepły brąŝ kasztanowych skórek. Jim jako dziecko uwielbiał kasztany. To z nimi wiąŝą się najpiękniejsze wspomnienia z wczesnego dzieciństwa wspólne spacery z matką po parku, pierwsze zabawy wśród drzew z kolegami z podwórka. Uśmiechnął się na samo wspomnienie, jednak po chwili znów przyszło mu na myśl, Ŝe moŝe jednak nie powinien tu stać. Wspomnienia z przeszłości domagały się rozpamiętywania. Zachęcały, by chociaŝ na chwilę zajrzał w Otchłań, w Czarną Dziurę i aby zatracił się we Wspomnieniach. Jednak Jim ponownie przezwycięŝył to uczucie i stanął na pierwszym drewnianym schodku. Pokonał kolejne powolnymi, ślamazarnymi ruchami, aŝ w końcu znalazł się przed pomalowanymi na pomarańczowy kolor drzwiami. Zapukał ostroŝnie i postawił torbę na ganku. Rozległ się cichy szelest po drugiej stronie, w oknie obok drzwi koronkowa firanka zafalowała prawie niewidocznie. W końcu Jim usłyszał zgrzyt klucza w zamku. Drzwi otworzyły się i stanęła w nich ciocia Caroline. Jima wypełniło uczucie radości, poczuł, Ŝe ma ochotę krzyczeć. Nic się nie zmieniła. Te same bystre, przeraźliwie błękitne oczy, potrafiące przeszyć człowieka na wskroś. Niegdyś piękne, kasztanowe loki dziś spięte były w elegancki kok. Na ciągle młodej twarzy pojawiła się mało widoczna siateczka zmarszczek, które i tak nie odbierały jej urody. JIMMY! krzyknęła głośno i niemalŝe rzuciła się na niego z radości. Wejdź, kochany, wejdź! Jej... ale wyrosłeś... przystojniacha z ciebie! Jim poróŝowiał delikatnie i zupełnie zdezorientowany tym nagłym przypływem uczuć dał się wciągnąć do domu. Poczuł silny zapach cynamonu i od razu przypomniał mu się smak pieczonych jabłek, specjałów cioci Caroline. Cofnął się po torbę i niezgrabnym ruchem przesunął ją przez próg.