W tym numerze gazetki chcieliśmy pokazać Wam to, co w Naszej szkole dzieje się w ostatnich miesiącach nauki i w końcówce roku szkolnego.

Transkrypt

1 W tym numerze gazetki chcieliśmy pokazać Wam to, co w Naszej szkole dzieje się w ostatnich miesiącach nauki i w końcówce roku szkolnego. To jest moja ostatnia gazetka w tym roku jako redaktora i ostatnie spotkanie z kołem dziennikarskim. Chciałam Wam bardzo podziękować za czas, który Nam poświęciliście, pisząc swoje artykuły i udzielając się wraz z Nami podczas spotkań i uroczystości. Dziękujemy też nauczycielom, którzy poświęcali nam swój czas i wprowadzali w świat osób dorosłych. 1

2 19. zwiedza Mariano Italiano! Dnia r. odbyła się wycieczka do Włoch. Wyjechaliśmy o godzinie 14:00. Pierwszym przystankiem był wieczorny spacer po Wiedniu, po jego Starówce: Ring, Hofburg, Plac i Katedra św. Szczepana. W poniedziałkowy poranek, rozpoczęliśmy zwiedzanie Wenecji, m.in. Ponte Rialto, czyli najstarszy i jedyny od czasu wybudowania Ponte dell Accademia w XIXw. Most wenecki nad Canal Grande. Oprócz odwiedzenia Placu i Bazyliki św. Marka i Pałacu Dożów mieliśmy czas na pierwsze zasmakowanie się we włoskiej pizzy i lodach. Około godziny 19:00 dotarliśmy do hotelu Arno w Chianciano Terme, gdzie mogliśmy wreszcie odpocząć po długiej podróży. Rano, po śniadaniu udaliśmy się Do Lukki, gdzie obejrzeliśmy katedrę San Martino, kościół San Michele in Foro i bazylikę San Frediano. Kolejnym punktem naszej wtorkowej wycieczki była Piza, zwiedzanie Placu Cudów. Ostatnim miastem była Volterra, słynna z kręcenia w niej filmu pt: Księżyc w Nowiu. Dowiedziałam się, że Katedra San Martino, poświęcona św. Marcinowi jest wybudowana (na miejscu wcześniej istniejących budowli) od XI wieku w stylu romańskim. We wnętrzu katedry szczególnym zabytkiem jest tempietto, mała ośmiokątna marmurowa kaplica z kolumienkami wykonana w 1484 roku przez Mattea Civitaliego, w której przechowywana jest rzeźba z XIII w. - Volto Santo. Jest to najważniejsza relikwia. Wiem już teraz, że w Kościele San Michele in Foro stoi na szczycie czterometrowy posąg św. Michała Archanioła, z dwoma mniejszymi postaciami aniołów po bokach. We wnętrzu warto zobaczyć malowidło Filippina Lippiego przedstawiające czworo świętych (Helenę, Hieronima, Sebastiana i Rocha) Czwartego dnia całą wycieczką jedziemy zwiedzać perłę Umbrii, miasto św. Franciszka- Asyżu. Podziwialiśmy w dwupoziomowej Bazylice m.in. wspaniałe freski Giotta i odwiedziliśmy kryptę Biedaczyny z Asyżu. Następnie przejechaliśmy do miejscowości Santa Maria degli Angeli z Bazyliką Matki Bożej Anielskiej. Wisieńką na torcie był przejazd do Arezzo. Zwiedzanie kościoła Santa Maria della Pieve uznanego za jeden z najpiękniejszych kościołów Toskanii. 2

3 Mogę już opowiedzieć Wam, że Bazylika Matki Bożej Anielskiej jest kościołem, który powstał dla ochrony pierwszego miejsca związanego z działalnością św. Franciszka, który swoje zadanie "odnowy domu bożego" potraktował w sposób dosłowny i rozpoczął odbudowę zniszczonego małego, jednonawowego kościółka z apsydą. W1211 r. św. Franciszek wraz z swoimi uczniami przeniósł się w okolice kościoła z Rivotorto. 22 kwietnia 1212r. benedyktyni podarowali go na własność nowemu zgromadzeniu. Z Porcjunkulą związane jest także powstanie zakonu klarysek (w tym miejscu, w marcu 1211 r. św. Klara złożyła śluby zakonne). Zagłębiliśmy się również w dzieje z życia św. Franciszka. Był on włoskim duchownym katolickim, diakone m, założycielem zakonu franciszkanów, a pośrednio także klarysek i tercjarzy, misjonarz, mistyk śred niowieczny, stygmatyk święty Kościoła katolickiego, uważany za prekursora ekologii odwiedziliśmy Sienę( pomnik światowego dziedzictwa kultury UNESCO), jeden z najpiękniejszych placów na świecie- Piazza del Campo. Spacerowaliśmy po Casa di Santa Caterina- domu naznaczonej stygmatami patronki Sieny i Włoch. Byliśmy w gotyckim kościele San Domenico, w którym przechowywana jest relikwia: głowa św. Katarzyny i obejrzeliśmy perłę architektury średniowiecznej- Montepulciano, uroczego miasta na wzgórzu. Ostatnim punktem było tzw. idealne renesansowe miasto Pienza. Co już wiem o Sienie? Otóż, według legendy Sienę założyli synowie Remusa Senio i Aschio, którzy uciekając przed Romulusem schronili się w górach i wznieśli zamek Senio. Herbem miasta stało się godło ich rodu wilczyca karmiąca Romulusa i Remusa, a barwami balzany miejskiego sztandaru były biel i czerń. Znam już dzieje św. Franciszka, więc podzielę się teraz z Wami informacjami o św. Katarzynie. Była ona włoską tercjarką dominikańską, mistyczką, katolicką świętą, patronką Europy. Po złożeniu przyrzeczeń tercjarskich (profesji tercjarskiej) w wieku 17 lat, prowadziła w swoim rodzinnym domu ascetyczne, niemal klasztorne życie zgodne z zasadami duchowości dominikańskiej, pomagając jednocześnie biednym, chorym i trędowatym. W 1370, uzasadniając to wolą Chrystusa, rozpoczęła życie apostolskie. Najsmutniejszy, bo ostatni dzień 6, w którym zwiedziliśmy przepiękną Florencję, stolicę Toskanii. Obejrzeliśmy Kościół św. Wawrzyńca, który stanowi jeden z najwspanialszych przykładów architektury wczesnorenesansowej we 3

4 Włoszech. Świątynia jest dziełem dwóch wybitnych włoskich architektów Filippa Brunelleschiego i Michała Anioła, a jej wnętrze zdobią dzieła m.in. Donatella i Filippa Lippiego. Tutaj także spoczywają członkowie rodu Medyceuszy, w tym wpływowego władcy Kosmy Medyceusza Starszego. Obejrzeliśmy Kaplicę Meyceuszów, która mieści się przy kościele San Lorenzo we Florencji we Włoszech. Stanowi formę mauzoleum. Jej pierwszym architektem był Michał Anioł (budował ją w latach ), zaś budowę ukończył Giorgio Vasari w roku 1557.Znajdują się w niej nagrobki Lorenza II di Piero de' Medici (księcia Urbino) wraz z rzeźbami Poranka i Zmierzchu oraz Giuliana di Piero de' Medici z rzeźbami Dnia i Nocy, wykonane przez Michała Anioła. Mieliśmy szansę obejrzeć dominikański kościół Santa Maria Novella, o której wiemy, że jest to kościół przy placu o takiej samej nazwie (Piazza Santa Maria Novella). Został zbudowany w miejscu wcześniejszego oratorium pw. Marii Panny Patronki Winnic. Inicjatorami rozpoczętej w 1246 r. budowy gotyckiej bazyliki byli dwaj zakonnicy: Sista z Florencji i Ristora z Campi. Widziałam wspaniałą kolekcję w Galerii Uffizi z pracami Botticellego, Tycjana, Michała Anioła oraz malarzy spoza Italii takich jak np. Rubens, Rembrandt czy Durer. Zwiedzanie zakończyliśmy wspólną kolacją i w godzinach wieczorny wyruszyliśmy do Wrocławia. Cała wycieczka była niesamowita, oprócz doznań kulturalnych mieliśmy szanse spróbować przepysznych potraw i nacieszyć oczy pięknymi krajobrazami. W żadnych szkolnych wycieczkach, oprócz tych organizowanych przez Gimnazjum nr 19 nie będziecie się tak dobrze bawić, przy czym ucząc! Adrianna Kosie 3c Wycieczka do Włoch Pierwszego dnia po południu wyjechaliśmy z Wrocławia by udać się do pierwszego miasta, które mieliśmy w planie odwiedzić, a była to stolica Austrii. Wieczorem dotarliśmy do Wiednia i tam spędziliśmy około trzech godzin na zwiedzaniu starówki. Zauważyłam, że jest to bogate miasto. Wszystkie budynki były ślicznie wyremontowane i odnowione. Można tu było dostrzec wiele drogich sklepów, które wypełniały centrum. Po opuszczeniu tego nowoczesnego miasta wyruszyliśmy w stronę Wenecji. Kolejnego dnia naszej wyprawy do Włoch odwiedziliśmy jedno z najpiękniejszych miast na świecie- Wenecję, zwaną również miastem na wodzie. Zobaczyliśmy jedne z piękniejszych kościołów, które wyróżniały się na tle dawnej architektury specyficznym białym kolorem. To wynik wykorzystania do budowy wapiennych bloków. Niestety materiał ten nie jest dość pięknie oświetlone. Nie da się tam ujrzeć pozostawionych samym sobą ruin i starych wyniszczonych budynków.wszystko jest 4

5 odporny na wilgoć i wiatr, dlatego bardzo często prowadzone są przy tych budynkach remonty. Miasto to charakteryzuje się specyficznym sposobem komunikacji. Ludzie tutaj przemieszczają się drogą wodną. Transport, a właściwie jego brak na ulicach, zaważył na wizerunku miasta. Nie zobaczycie tutaj rowerów, samochodów czy skuterów. Zamiast tego regularnie kursują tramwaje wodne, korzystają z nich również turyści. Istnieją w tym mieście nawet przystanki wodne. Bogatsi wybiorą najbardziej reprezentacyjny środek transportu - gondolę, za którą trzeba zapłacić jak za luksusową taksówkę ( euro za 30 min.). Pozostaje jeszcze zwiedzanie na własnych nogach. Głównym punktem dzisiejszego dnia było odwiedzenie znanego na całym świecie placu św. Marka i znajdującej się na nim Bazyliki. Gdy weszliśmy na tętniący życiem rozległy plac, ujrzeliśmy mnóstwo gołębi. Pogoda w ten dzień była przepiękna. Wszystko cudownie oświetlone przez promyki włoskiego słońca. Jedyny minus to tłumy ludzi, którzy przyjechali z całego świata zobaczyć zabytkowy plac. Odpływając statkiem, rzucaliśmy ostatnie spojrzenia na to przepiękne miasto. Wieczorem przyjechaliśmy do naszego hotelu, który znajdował się w małej uzdrowiskowej miejscowości - Chianciano Terme. Trzecim etapem naszej podróży była Lukka, o której nie mogę za dużo powiedzieć, ponieważ odwiedziłam wtedy okoliczny szpital z powodu skaleczonego palca. Jednak rzeczą, która mnie zadziwiła, była budowa tego miasta. Otóż stara jego część znajdowała się na środku i była otoczona murem, jak to w dawnych czasach bywało. Stare miasto otoczone nowym, przypominało inne miasta w tej części Włoch. Kolejnym przystankiem dzisiejszego dnia była znana na całym świecie Piza. Dostaliśmy tam czas wolny, by móc zobaczyć najważniejsze zabytki tego miejsca. Głównym z nich była znana wieża, dzięki której to miasto zyskało światową sławę. Potem pojechaliśmy do Voltery, miasta założonego przez Etrusków w VI w. p.n.e. Było to małe miasteczko położone na wysokim wzgórzu. Widoki z tego miejsca na dolinę 5

6 rozpościerającą się wokół robiły wrażenie. W czwarty dzień wycieczki odwiedziliśmy Sienę, po której oprowadzała nas przewodniczka, Polka mieszkająca we Włoszech. Zobaczyliśmy wiele zabytków między innymi: Piazza del Campo (na którym dwa razy w roku odbywa się słynny wyścig konny zwany we Włoszech - Palio), Palazzo Publico z Torre del Mangia (dzwonnica ratuszowa), Katedrę Santa Maria z bogato zdobioną fasadą i biblioteką z historycznymi księgami, pisanymi jeszcze ręcznie, Casa di Santa Caterina (czyli dom świętej Katarzyny, naznaczonej stygmatami patronki Sieny i Włoch), kościół San Domenico (w którym przechowywane są relikwie św. Katarzyny: jej głowa i kciuk), Fortece Medyceuszy. Następnie zobaczyliśmy perłę średniowiecznej architektury, czyli Montepulciano. Chodziliśmy po przepięknych, pełnych włoskiego klimatu, wąskich uliczkach. Zwiedziliśmy katedrę, Palazzo Comunale oraz Palazzo Bucelli, w który wmurowano etruskie płaskorzeźby i urny grobowe. Potem odwiedziliśmy Pienzę, gdzie mogliśmy skosztować regionalnych przysmaków, takich jak owczy ser pecorino, regionalne salami i kiełbasa z dzika. To renesansowe miasto zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Na koniec dnia wróciliśmy do hotelu i zjedliśmy jak zwykle pyszną kolację. Na wieczorny posiłek w hotelu zawsze na pierwsze danie podawali nam makaron, potem na drugie mięso z dodatkami i na koniec deser. Piątego dnia we Włoszech poznaliśmy historię św. Franciszka, która rozpoczęła się nie w Asyżu, jak wcześniej myśleliśmy, ale pod Asyżem. Było to miasteczko Santa Maria degli Angeli (zwane czasem Asyżem Dolnym). Zobaczyliśmy tam Bazylikę Matki Bożej Anielskiej oraz Ogród Różany, w którym św. Franciszek wpadł w róże (potem straciły kolce), Kaplicę Porcjunkula - miejsce śmierci św. Franciszka. Zadziwiająca była trasa prowadząca z tego miasteczka prostą linią do Asyżu. Wędrują nią ludzie na kolanach, po to by odkupić swoje grzechy. Na jej początku zapisane są łacińskie słowa: PAX ET BONUM, czyli dobro i pokój. Po zwiedzeniu tego miejsca udaliśmy się do Asyżu, który docenił św. Franciszka tak naprawdę dopiero po jego śmierci. Po rodzinnym mieście tego świętego oprowadzał nas polski franciszkanin mieszkający we Włoszech. Pokazał nam dwupoziomową Bazylikę i wspaniałe freski Giotta, które się w niej znajdowały, a także kryptę Biedaczyny z Asyżu, czyli jego grób. 6

7 Ostatniego dnia zabraliśmy rzeczy z hotelu i po śniadaniu pojechaliśmy do Florencji, stolicy Toskanii. Po tym mieście oprowadzała nas pani przewodnik. Zaczęliśmy od Kościoła św. Wawrzyńca, potem zobaczyliśmy Kaplicę Medyceuszów, dynastii zasłużonej dla tego miasta, następnie dominikański kościół Santa Maria Novella, gdzie zobaczyliśmy dzieło Masaccia - Święta Trójca, odwiedziliśmy Piazza della Signoria z Fontanną Neptuna, monumentalnym Dawidem Michała Anioła (kopią, bo oryginał jest w muzeum). Następnie zwiedziliśmy Palazzo Vecchio oraz wspaniałą kolekcję w Galerii Uffizi z pracami Botticellego, Tycjana, Michała Anioła oraz malarzy spoza Italii takich jak Rubens, Rembrandt, Durer czy Lucas Cranach. Moim spostrzeżeniem z tego miasta było to, że wszędzie można było dostrzec pełno rzeźb nagich ludzi. Chodziliśmy ruchliwymi uliczkami miasta, a na chwilę relaksu pozwoliły nam dopiero zielone Ogrody Boboli znajdujące się w centrum przy dawnym Pałacu Medyceuszy. Po zwiedzaniu miasta, mimo że nie udało się nam z braku czasu zobaczyć jeszcze wielu ważnych zabytków, na koniec dnia poszliśmy do restauracji na obiadokolację. Potem wróciliśmy do autokaru i wyruszyliśmy w drogę powrotną do Polski. Mam nadzieję, że wszyscy zapamiętamy tę szkolną przygodę we Włoszech. Jestem z tej wycieczki bardzo zadowolona i wspomnienia z niej na pewno utkwią w mojej pamięci na długo. Weronika Byczuk kl. 2b Z kresów do Wrocławia Historia mojego pradziadka Po zakończeniu w lutym 1945 roku konferencji w Jałcie we Lwowie długo nie ogłaszano jej postanowień. Lwów przestał być polskim miastem, a dla jego mieszkańców należało znaleźć inne miejsce. Nie mówiło się jeszcze konkretnie gdzie i kiedy, bo zachodnia granica Polski nie była jeszcze wyznaczona, a niemiecka armia wciąż broniła terenów, które wkrótce miały przypaść Polsce. Kiedy we Lwowie rozpoczęła działalność Polska Komisja Ewakuacyjna zajmująca się wydawaniem kart ewakuacyjnych, zaświadczeń, rejestracją przesiedleńców i ich mienia oznaczało to dla mieszkańców Lwowa jedno - ewakuację. Tu przyszli na świat, chodzili do szkół, zakładali rodziny, pracowali. Kochali swoje miasto, nie 7

8 wyobrażali sobie życia gdzie indziej. Początkowo nie zgłaszali się do rejestracji i nie pobierali kart ewakuacyjnych. Ciągle żywili przekonanie, że może da się jakoś przeczekać. Niestety, sowiecka władza była nieugięta. Rosjanie za pomocą specjalnie organizowanych transportów kolejowych i samochodowych ściągali ludzi z głębi Rosji i z Ukrainy i rejestrowali jako mieszkańców Lwowa. Opór Polaków stał się bezsensowny. Bali się Ukraińców, nowych porządków; musieli opuścić swoje ukochane miasto. Jednym z nich był mój pradziadek, który do momentu wyjazdu pracował na lotnisku we Lwowie. Miał wtedy 25 lat, od dwóch tygodni żonę i głowę pełną planów na wspólne życie. Nowa sytuacja wywoływała obawy o los rodziny i bliskich. Tak po prostu zostawić wszystko i ruszyć w nieznane? Kiedy zdecydował się na wyjazd, musiał najpierw wszystko pozałatwiać, zgodnie z wymogami. Zgłosił się do Komisji Ewakuacyjnej, zwolnił się z pracy i zaczął przygotowania. Trzeba było zapakować wiele rzeczy, bo wyjeżdżał z rodziną ( z żoną, ojcem, siostrami i bratem ) i z całym dobytkiem. Co tu zabrać? Szkoda niedawno zrobionych na zamówienie przez miejscowego stolarza sosnowych mebli. Jeszcze pachnących żywicą. A co zrobić z pięknym kompletem naczyń stołowych z porcelany, prezentem ślubnym? Przez lata zbierany dobytek, pamiątki, fotografie rodzinne to wszystko musi się zmieścić w kilku podróżnych bagażach. Należało wybrać spośród rzeczy ważnych i potrzebnych ważniejsze i niezbędne. Wszystko, co pakowali, dziadek wywoził na stację w Nawarii koło Lwowa, bo tam miały być podstawione dla nich wagony. Cały miesiąc od chwili wywiezienia rzeczy do momentu wyjazdu upłynął na wyczekiwaniu, aż skompletuje się cały skład pociągu. Ludzie na zmianę pilnowali swego dobytku, by nie został rozkradziony. Atmosfera stawała się coraz bardziej nerwowa, bo nikt nie wiedział, co go czeka w najbliższej przyszłości. Wreszcie późnym popołudniem 25 listopada (w dzień św. Katarzyny) dzwony kościelne zaczęły bić. Był to umówiony znak, że przyjechał pociąg i należy stawić się na stację. Ostatnie spojrzenie ma dom, okolicę Po krótkim, smutnym pożegnaniu z sąsiadami, którzy zostali na miejscu, jeszcze tylko cmentarz i ostatnia modlitwa nad grobem mamy i na zawsze opuścił swoje domostwo, gospodarstwo i ojcowiznę Żal ściskał serce, a łzy dławiły gardło. Czy kiedyś tu jeszcze powrócę? - z pewnością pomyślał. Na miejscu został przydzielony do wagonu numer 23 wraz ze swoją rodziną i żywym inwentarzem. Wszyscy upchani do jednego wagonu - razem ludzie i bydło. Było ciasno, brudno i śmierdząco. Idealne warunki do rozwoju chorób i pasożytów. Wszy dawały się we znaki; były na ubraniach, we włosach, podłodze, a nawet chodziły po oknach. Spali na snopkach słomy położonych w kącie wagonu. Mimo trudnych warunków, wszyscy sobie pomagali i pocieszali się, jak mogli. Podróż trwała bardzo długo. Czasem pociąg zatrzymywał się w polu i kolejarze mówili, że zabrakło wody lub węgla do parowozu. Pradziadek wiedział, że chodzi o łapówkę w formie bimbru, ale i na to byli przygotowani. Jak zanieśli bańkę wódki, to pociąg jechał dalej. Którejś nocy skład został zatrzymany, a wagony zadrutowane. Wybuchła panika. Co z nami będzie? Dokąd nas wiozą? Słowo Sybir wypowiadane ze strachem odbierało nadzieję. Niektórzy byli przekonani, że wywożą ich właśnie tam, skąd już nie ma 8

9 powrotu. Dopiero po przekroczeniu granicy usłyszeli polską mowę. Były to głosy polskich żołnierzy. Ulga: "Jesteśmy u swoich!" Otwarto wagony i wtedy dowiedzieli się, że są na dawnych ziemiach niemieckich, tzw. ziemiach odzyskanych. Pradziadek miał dylemat, dokąd teraz jechać. Wszystko było tu obce i nieznane. Chciał osiedlić się tak, aby już więcej się nie przenosić. Transport, którym jechał, został skierowany do Wrocławia. Pradziadek nie znał tego miasta, nigdy o nim nie słyszał, tak jak wielu Polaków, którzy poszukiwali dla siebie nowego domu. To były dawne niemieckie tereny. Wielu ludzi się tu osiedliło, ale mój krewny wraz z rodziną postanowił pojechać dalej. Tym razem zatrzymali się w Lubaniu Śląskim. Już nawet zajął tu dom i zamierzał zostać, ale jak zrobił dokładniejsze rozeznanie, zrezygnował i ponownie pojechali do Wrocławia. Był już styczeń 1946 r. Zima na szczęście była bardzo łagodna. Pradziadek razem ze swoim ojcem poszli dokładnie rozeznać się w okolicy. Wrocław pomimo zniszczeń wojennych zrobił na nich dobre wrażenie. Miasto duże, powoli uruchamiane poniemieckie zakłady pracy, więc może łatwiej zarobi się na chleb. To zadecydowało, że właśnie tu postanowili pozostać. Zgłosili się do Polskiego Urzędu Repatriacyjnego, który zajmował się rejestracją przybyłych ze wschodu. Wielu lwowiaków osiedliło się w mieście i jego okolicach. Mój pradziadek wybrał przedmieście Wrocławia i zamieszkał na Wojnowie. Za mienie pozostawione we Lwowie wybrał dom z dużym ogrodem i podwórkiem. Zamieszkał tu z żoną, ojcem i bratem. Siostry pozajmowały osobne domy, które później musiały wykupić. Ludzie zasiedlali domy blisko siebie, ponieważ bali się Niemców, którzy jeszcze całkowicie nie opuścili tych terenów. Początki były bardzo trudne, szczególnie dla starszych. Niektórzy z nich przez długi czas nie rozpakowywali bagaży, siedzieli na walizkach, bo mieli nadzieję, że pewnego dnia znów ruszą w drogę powrotną do Lwowa. Tam ziemia rodziła bogate plony, chleb smakował inaczej... Młodym łatwiej było się przyzwyczaić do nowej rzeczywistości, na którą składały się zniszczone miasto, niepewność jutra, codzienna bieda. Wszystkim towarzyszył niepokój o przyszłość, ale zawsze trzymali się razem i jak mogli, tak sobie pomagali. Pradziadek zatrudnił się w Zakładach Sztucznego Jedwabiu na Kowalach. Po pracy jeździł wraz z kolegami do centrum i pomagał w odbudowie miasta. Mijały lata, powoli zaczął wrastać w to miejsce. Tu przyszły na świat jego dzieci, a potem wnukowie, doczekał się prawnuków. I ja jego prawnuk wrocławianin wspominam dzisiaj pradziadka, który przyjechał tu ze Lwowa na kresach. Mój pradziadek swoje rodzinne miasto odwiedził kilka razy i zawsze z sentymentem je wspominał. O przesiedleniu opowiadał dużo, szczegółowo i barwnie, tak że wszyscy go słuchali z zapartym tchem. Mimo że byłem mały, pamiętam, że język zdradzał jego lwowskie korzenie, bo dziadek mówił po 9

10 lwowsku. Był niezwykle otwartym, gościnnym i wesołym człowiekiem. Taka jest moja babcia, a po babci i moja mama. Ale tacy są chyba wszyscy lwowiacy, uczynni, gościnni i pełni humoru, mają swoje przepyszne potrawy, jak np. gołąbki z tartych ziemniaków z sosem śmietanowym. Lubią spotkania i pogawędki. Przy okazji świąt, imienin czy innych uroczystości świętują przy suto zastawionych stołach, a każdy nawet przypadkowy gość jest zawsze mile widziany. W pracy wykorzystałem wspomnienia mojej babci i innych członków rodziny. Łukasz Sobolewski kl. II c Wrocławskie Afrykarium We Wrocławskim Ogrodzie Zoologicznym zadomowiły się różne stworzenia wodne. Możemy je podziwiać w otwartym w 2014 roku Afrykarium, unikatowym na skalę światową kompleksie przedstawiającym różne ekosystemy związane ze środowiskiem wodnym Czarnego Kontynentu. W 19 akwariach i basenach o pojemności niemal l wody prezentowane są zwierzęta zamieszkujące plaże i rafę koralową Morza Czerwonego, rzekę Nil, krainę Wielkich Rowów Afrykańskich, głębię Kanału Mozambickiego, plaże Wybrzeża Szkieletów (Namibia) i Dżunglę dorzecza Kongo. W maju wybraliśmy się do Afrykarium na lekcje biologii i języka polskiego. Podziwialiśmy piękno natury, fotografowaliśmy zwierzęta. Najciekawsze okazy doczekały się portretów literackich. Przedstawiamy je we fragmentach prac uczniów klasy 3b. Morska stadnina Z wszystkich stworzeń Wrocławskiego Afrykarium najbardziej niezwykły jest konik morski. Głowa niby łeb konia, drobne ciałko wyprostowane jakby do marszu i ogon zawinięty w kucz wiolinowy. Koniki morskie sprawiają wrażenie zwinnych zwierzątek, lecz to tylko złudzenie. Łagodne w usposobieniu większość czasu spędzają w ukryciu, przyczepiając się ogonem do czego popadnie. Ich skóra niczym koral, który je otacza, jest chropowata i pełna wyrostków. Niestety, te niesamowite, dziwaczne i piękne zarazem wybryki natury są coraz mniej liczne na naszej planecie. Widok koników morskich hipnotyzuje mnie i mogę się im przyglądać długo. Uwielbiam ich drobną i elegancką posturę. Te morskie odmieńce są pełne spokoju i gracji, lubią kryć się w cieniu. Trochę mnie w tym przypominają. Piękna czy bestia? Hanna Gawędzka 3b 10

11 Wargacz garbogłowy to ryba, która zapisała się w mojej pamięci po wizycie w Afrykarium. Jest nazywana Napoleonem, pewnie ze względu na to, że należy do wargaczy, które zazwyczaj mają niewielkie rozmiary, cm. Napoleon podobny kształtem znacznie je przerósł, bo jego długość osiąga nawet 2,5 metra. Ryba ta pośród innych małych stworzeń wygląda na olbrzyma. Przerażają jej wielkie, niebieskie usta. Kiedy podpłynęła do szyby akwarium, spostrzegłam pięknie mieniące się łuski. Barwy przechodziły z niebieskiej w zieloną i purpurowo-błękitną. Wówczas spostrzegłam, że jest piękna. Kiedy patrzyłam na nią z różnych perspektyw, widziałam raz bestię, raz cudną rybę. Nie zapomnę tego ślicznego potwora. Joanna Trypka 3b Płaszczka orleniokształtna Wygląda jak rąb. Ma szerokie, umięśnione płetwy, a ciało silnie grzbietobrzusznie spłaszczone. Z nim ciągnie się długi jak brzytwa ogon wyposażony w jadowity kolec. Jej ubarwienie wcale nie jest nadzwyczajne, lecz gdy podpłynęła, mieniąc się w żłótawych promieniach słońca, wyglądała zachwycająco: grzbiet jasnobrązowy jak kora, brzuch bielutki niczym śnieg. Podpłynęła zwrócona przodem do szyby i dostrzegłam na jej pyszczku grymas na kształt uśmiechu. Niebezpieczna, śmiertelnie groźna, a jednak wciąż piękna i skupiająca uwagę większości zwiedzających. Ryba ta zachwycila również mnie i widzę w niej odzwierciedlenie ludzkich cech. Przywodzi na myśl powiedzenie: nie oceniaj po wyglądzie. Płaszczka może być metaforą dwulicowości i fałszywości. Chętnie wrócę jeszcze do Afrykarium i poszukam innych zwierząt wartych opisania, które odzwierciedlają ludzkie cechy. Podwodny tygrys Kalina Pabian 3b We Wrocławskim ZOO żyje prawdziwe bóstwo z Afryki. Pływa w wodzie niczym drapieżny tygrys polujący na sawannie. Grzbiet stworzenia pokrywają złocisto-piaskowe łuski podkreślone pomarańczowymi paskami i czarną obwódką. Z tułowia o jajowatym kształcie wystają dwa imponujące stateczniki przypominające postrzępione chińskie wachlarze ozdobione czarnozłotymi plamami. Płetwy grzbietowe falują, przypominając indiański piuropusz lub prowokujący irokez. Czubek zadartej mordy zdobią wyłupiaste, zielone oczy otoczone rzęsami podobnymi do pręcików kwiatowych. Ryba zachwyca kształtem i barwami, oczy gapiów nie przestają jej śledzić, dopóki nie oddali się w głębinach akwarium. Karp Koi Weronika Denes 3b Jego widok zapiera dech w piersiach. Smukłe ciało o opływowym kształcie pokrywają równo ustawione łuski. Po obu stronach głowy tkwią paciorki oczu. Ogon oraz płetwy przypominają wachlarze. Każdy okaz jest 11

12 inny, a wszystkie oryginalne. W znacznej mierze zawdzięczają to kolorowym plamom pokrywającym ich ciała. Jedne wyglądają, jakby ktoś musnął je pędzlem, inne jakby były namalowane z precyzją godną Leonarda da Vinci. Niektóre przypominają kulkę paintballową rozpryśniętą na białym kaflu. Członkowie japońskiej mafii yakuzy docenili kunszt tych stworzeń, zdobiąc swoje ciała ich wizerunkami. Karena Dąbrowska 3b BYŁO JEST BĘDZIE we Wrocławiu r. klasa 3b wraz z nauczycielką od języka polskiego, Elżbietą Kielman, wybrali się do Muzeum Współczesnego Wrocławia na wystawę, która dotyczyła życia Żydów po II Wojnie Światowej. Powodem udania się klasy matematyczno-fizycznej do nowoczesnego zbioru dzieł sztuki było zakończenie ostatniego semestru nauki w Gimnazjum nr 19 w wyjątkowy sposób. pobliżu pl. Jana Pawła II. Kiedy patrzymy na budynek dawnego bunkra od strony Rynku wrocławskiego, po prawej stronie możemy zobaczyć otaczające go stare, PRL-owskie bloki, natomiast po lewej, pnące się w górę, owoczesne centra biznesowe Muzeum Współczesne, które było celem naszej wycieczki znajduje się na pl. Strzegomskim 2 we Wrocławiu, niedaleko ulic Legnickiej, Braniborskiej i Robotniczej, w Muzeum towarzyszy instalacja Pociąg do nieba, której twórcą jest Andrzej Jarodzki, a 12

13 data jej powstania przypada na 2010r. Ten artystyczny projekt zawdzięcza swoje położenie historii, niegdyś, niedaleko pl. Strzegomskiego (czyli w miejscu, gdzie jest teraz rzeźba Pociąg do nieba) mieścił się zakład PAFAWAG, w którym produkowano wagony kolejowe i lokomotywy. Niedaleko bunkra, będącego dziś tymczasowym zbiorem dzieł sztuki jest C.H. Magnolia i wrocławskie lotnisko. Współczesne Wrocławskie Muzeum leży również przy drodze Berlin-Warszawa, dlatego na odbywające się w nim wystawy przyjeżdża wielu zagranicznych gości. Dawny bunkier, pełniący podczas II Wojny Światowej rolę szpitala, z zewnątrz ma kształt cylindryczny. Jest on wykonany w stylu militarnym, fortyfikacyjnym, ponieważ ma grube ściany i małe okna. Nad wejściem głównym do budynku znajduje się mural Stanisława Dróżdża Było-Jest-Będzie, który zapewne każdy mieszkaniec Wrocławia dobrze zna. Zanim zaczęliśmy oglądać wystawę wewnątrz muzeum, razem z naszą polonistką zinterpretowaliśmy to wyjątkowe dzieło Dróżdża, biorąc pod uwagę konteksty historyczny, filozoficzny, językowy i artystyczny. Omawiając mural, doszliśmy do wniosku, że znaczenie historyczne Było-Jest- Będzie wiąże się z budynkiem, na którym jest on umieszczony, bowiem ten dawny bunkier w 1942r. był szpitalem, obecnie jest to muzeum, a w przyszłości nie wiemy jeszcze jak będzie służył ludziom. Jego filozoficzny kontekst odwołuje się do zasady carpe diem, według której żyli ludzie w starożytności; filozofowie mówili też, że czas (główny motyw muralu) płynie jak rzeka. Dziś często przywołujemy powiedzenie: czas to pieniądz. Rozważając językową stronę muralu, po dyskusji doszliśmy do wniosku, że ów mural jest multiplikacją czasowników było i będzie. Słowa użyte na ścianie Współczesnego Muzeum są zapisane w prostym języku, zwięźle, dzięki czemu każdy może je na własny sposób interpretować. Wielokrotne użycie wyrazów będzie i było oraz pojedynczego, umieszczonego w centrum, najmniejszego słowie jest, eksponuje to ostatnie, prowokując refleksję o przemijaniu, relacji teraźniejszości do przeszłości i przyszłości. Zauważyliśmy, że litery dzieła Dródża układają się w kształt klepsydry, która symbolizuje upływ czasu; na muralu zastosowany jest też kontrast czerni i bieli. Przez proste wykonanie Było-Jest-Będzie kierujemy naszą uwagę na treść muralu, a nie wygląd. Dzieło Stanisława Dróżdża, które mieści się nad wejściem głównym do Muzeum Współczesnego we Wrocławiu to kaligram (według Dróżdża pojęciokształt), co jeszcze bardziej podkreśla jego filozoficzną i zarazem artystyczną wymowę. Po omówieniu muralu weszliśmy do środka bunkra, wjechaliśmy windą na V piętro, poszliśmy z przewodniczką oglądać wprowadzającą wystawę fotograficzną, której autorem jest duet, Janicka i Wilczyk. Podczas opowiadania o zdjęciach pani, która nas oprowadzała, powiedziała : Miasto to tkanka, w której coś się ciągle zmienia i zaciera. Słowa te sprawiły, że 13

14 zaczęliśmy patrzeć na przedstawione zdjęcia również sercem, a nie tylko wzrokiem. Fotografie przedstawiały nagie miasto, które nie ma czego ukryć. Janicka i Wilczyk udokumentowali wygląd pozostałości po Getcie warszawskim z wieżowców. Zrobione w ten sposób zdjęcia są jakby przygotowane pod mikroskop i ukazują żydowską historię miasta. Kolejnym naszym punktem zwiedzania była czytelnia na IV piętrze Muzeum Współczesnego, w której znajdowała się wystawa z Drezna wypełniona komiksami napisanymi w języku angielskim i niemieckim, których tematem była tożsamość żydowska w powojennej Europie. Ostatnim piętrem naszego zwiedzania było piętro III. Mieściła się tam wystawa Von ken you mach?. Jej tytuł został zaczerpnięty z piosenki Aarona Lebedeffa, który w latach 20. wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i szybko stał się tam gwiazdą żydowskiego wodewilu. Kolekcja dzieł z tamtego piętra, której autorami są Rafał Jakubowski i Valentina Marcanao od r. pokazuje zwiedzającym sytuację żydów po II Wojnie Światowej. Eli Petel, HYHYHY (Might This Thing Be), 2007 Wystawa, która najbardziej mnie ujęła, to sztuka tożsamościowa, wykonana przez Krystynę Biodzewską. Kobieta maluje swój portret rozbity na części; przyczyną stworzenia takich obrazów przez Biodzewską było dowiedzenie się o żydowskim pochodzeniu matki i pragnienie odkrycia, kim naprawdę jest, Żydówką czy Polką. Inną wystawą, która zwróciła moją uwagę, była prezentacja sztuki Haima Maora pt.: Twarze rasy i pamięci. Przedstawiała ona pomieszane fotografie Niemców i Żydów w różnym wieku. Ludzie na zdjęciach są pokazani z profilu jak przestępcy w więzieniu. Ten projekt uświadomił nam, że ludzie są do siebie podobni, mogą być zarówno sprawcami jak i ofiarami zbrodni. Klasowe wyjście do wrocławskiego Muzeum Współczesnego pozwoliło nam zdobyć wiedzę o Żydach i ich losach w trakcie II Wojny Światowej. Być może niektórzy słuchając wykładu przewodniczki o tych ludziach, zmienili swoje nastawienie i podejście do nich i ich kultury. Moim zdaniem była to wspaniała lekcja podsumowująca dział na temat różnych kultur oraz semestr z języka polskiego. Weronika Denes, kl. 3b Rajd klas III na Ślężę W dniu deszcz i była mgła. Jednak nic nas nie r. o godzinie 8:30 trzecie klasy powstrzymało. Zaczęliśmy naszą wyruszyły na coroczny rajd klas trzecich, wycieczkę na zajeździe autokarowym, podczas którego wchodziliśmy na górę gdzie pani wyznaczyła nam żółtą trasę. Ślężę. Ten dzień nie był jednym z Czas naszej wspinaczki wynosił ok. 1.30h. najlepszych na taką wycieczkę, padał Gdy dotarliśmy na szczyt, mieliśmy 14

15 zaplanowane ognisko, jednak z powodu złej pogody zostało odwołane. Na górze było małe schronisko, w którym mogliśmy odpocząć, kupić sobie coś ciepłego do picia lub jakaś pamiątkę. Kiedy nabraliśmy sił, zeszliśmy i ruszyliśmy autokarem w drogę powrotną. Wycieczkę zaliczam do udanej, mimo brzydkiej pogody. Wspólnie spędziliśmy ze sobą czas, czego będzie mi brakować w liceum. Weronika Wrona i Natalia Chabło 3c 19. ocenia Mechanizmy działania systemu totalitarnego na podstawie filmów:,,w ciemności i Katyń Żeby dobrze zrozumieć ten temat najpierw należy zgłębić samo znaczenie terminu totalitaryzm i zasady działania takiego ustroju państwa. Ustrój ten bowiem jest odległy od współczesnych standardów świata i może wydawać się nam nierzeczywisty. Dlatego zaczynam od zgłębienia samego znaczenia tego słowa. Otóż totalitaryzm to ustrój, w którym dobro mniejszości jest przedkładane nad dobro większości. Władza w takich państwach jest utrzymywana za pomocą propagandy, terroru i narzucania ideologii państwowej. Cel uświęca środki. Te mechanizmy zostały opisane w filmach,,katyń oraz,,w ciemności. W filmie,,katyń opisane są wydarzenia od kampanii wrześniowe w Polsce, w 1939r. do okresu utrwalania władzy ludowej na ziemiach polskich. Film głównie opiera się na wątku zbrodni katyńskiej. Ukazane jest łamanie wszelkich zasad moralnych i praw człowieka przez armię czerwoną. Ludność polska zderza się z ciemnym widmem totalitaryzmu. Najtragiczniejszym przykładem tego jest mord na polskich oficerach w Katyniu. Po zakończeniu wojny Polska znalazła się w uścisku komunizmu. Siano propagandę o tym, że zbrodni katyńskiej dopuścili się Niemcy, oraz że wszystkie organizacje wojskowe np: AK, które walczyły o wolną Polskę są zbrodniarzami i wrogami narodu. Za sprzeciwienie się narzucanym poglądom przez państwo, groziła śmierć. Wielu Polaków mimo wszystko wpisało się w ten zbrodniczy ustrój, niewierząc w to, że Polska będzie kiedykolwiek wolna. Film W ciemności przedstawia czasy okupacji Polski przez III Rzeszę. Pokazuje sposób, w jaki faszystowskie władze Niemiec traktują ludność żydowską i wprowadzają w życie swoją koncepcję narodu panów. Główną postacią tego filmu jest zwykły złodziejaszek, który próbuje przetrwać ciężkie wojenne czasy i dorabia się przy każdej dogodnej sytuacji. Przypadkowo, kiedy chodzi z kolegą po kanałach napotyka grupę uciekających Żydów z getta. Stwierdza, że jest to dobra okazja do zarobienia pieniędzy. Początkowo pomaga im za pieniądze, nie bacząc na to co tak naprawdę się z nimi stanie. Jednak ostatecznie ratuje ich przed śmiercią i wydostaje z kanałów na świat. 15

16 W ten sposób nasz opryszek staje się prawdziwym bohaterem. Po tym wszystkim chyba nikt nie powinien uważać, że totalitaryzm jest czymś dobrym. Jest to system, który manipuluje ludźmi, działa ponad prawem, nie przyjmuje sprzeciwu, uzależnia nas od władzy w ogromnym stopniu. Państwo może bez problemu ingerować w nasze życie prywatne, zawodowe i w każdej chwili może nas zniszczyć w imię dobra ogółu. Ostatnio miałem możliwość obejrzeć sztukę graną w Teatrze Polskim we Wrocławiu Spektakl "Mayday" -to zabawna komedia o życiu dwóch znajomych -Johna Smitha i Stanleya Gardnera. John pracuje jako taksówkarz w Anglii, ma żonę... i jeszcze żonę. Z taką tajemnicą,szczerze mówiąc, żyje od wielu lat. Zawód taksówkarza i niezwykły talent kłamcy pomagają utrzymać iluzję kochającego męża, który nigdy nie zwraca uwagi na inne kobiety - w Rosji nazywamy taka sytuacje "afrykańskimi pasjami ". Tu pojawia się mały problem, który przez kłamstwa wyrasta na wielką sprawę.główny bohater wreszcie tak skomplikował swoje życie, że nie umiał sobie z tym poradzić. Na tle humoru pojawia się sens -bez względu na to jak "dobrze " kłamiesz, zawsze zaplątujesz się we własnych kłamstwach. Koktajl dobrego czarnego humoru pijecie bardzo lekko, a wasza głowa odurza się humorem. Na koniec chciałbym powiedzieć, że ten spektakl otrzymał Nagrodę Publiczności na XVI Ogólnopolskim Festiwalu Komedii Talia 2012 w Tarnowie. Sawa Wroński kl. II c Latajacy Holender - na koniec sezonu operowego Nie mogę oprzeć się pokusie uczestniczenia w superwidowisku, kończącym sezon operowy, mimo horrendalnej ceny, jaka za taki spektakl należy zapłacić. Widziałam już Napój miłosny, Turandota, Poławiacze pereł, Makbeta, Otello na Wyspie Słodowej. 16

17 Jestem zachwycona pomysłem zorganizowania takich spektakli i również jego oprawą sceniczną i muzyczną. Latający Holender przypomina legendarną historię, która ma swój początek w XVII wieku, kiedy pewien statek żeglował z Amsterdamu do Batawii (obecnie Dżakarta) na Jawie. Jego kapitanem był nieustraszony i doświadczony wilk morski, Holender Hendrik Van der Decken. Rejs przebiegał gładko, aż do Przylądka Dobrej Nadziei w Afryce, gdzie rozpętał się straszliwy sztorm. Na nic się zdała walka z żywiołem i wszelkie próby dalszej żeglugi, ale Van der Decken za nic miał gorące prośby marynarzy, którzy błagali go, by zatrzymał żaglowiec. Kapitan miotał obelgi, bluźnił Bogu i przysięgał, że dopłynie do Zatoki Stołowej mimo burz. Wtem na pokładzie ukazał się niebiański przybysz, nie wiadomo sam Bóg czy anioł pański. Van der Decken jednak nie oddał mu należnej czci i w zapamiętaniu wypalił do niego z pistoletu. W odpowiedzi gość oznajmił surowo, że kapitan i jego statek już nigdy nie zaznają spokoju. Będą żeglować po morzach przez całą wieczność, przynosząc nieszczęście wszystkim, których spotkają. Tak też się stało. Legenda głosi, że Latający Holender przynosi nieszczęście, a jego widok zwiastuje śmierć. Spektakl Waldemara Zawodzińskiego prezentuje próbę ocalenia Holendra. Jeśli ożeni się z kobietą, która będzie mu wierna, może uda mu się złamać klątwę. Wybawicielką Holendra okaże się Senta, która słyszała legendę o przeklętym żeglarzu i pragnie swoim uczuciem przynieść mu ratunek. W chwili, gdy z wysokiej skały rzuca się do morza, wyznając swą wierną miłość, los Holendra zostaje ostatecznie odmieniony. Super widowisko zgromadziło na Pergoli mnóstwo miłośników opery. Życzę im i sobie wiele spotkań ze sztuką i muzyką, by móc słuchać śpiewu ludzi wspaniale obdarzonych niezwykłym talentem. Małgorzata Woźniak, nauczyciel języka polskiego Warsztaty kryminalne Dni 28 maja kilkuosobowa grupa uczniów z naszego gimnazjum wzięła udział w obchodach Międzynarodowego Festiwalu Kryminału. Trafiliśmy na dwudniowe warsztaty do gimnazjum nr 14 na ul. Piotra Skargi. Pierwszy dzień zajęć rozpoczęliśmy od spotkania z pisarzem Mariuszem Czubajem, niezwykle barwną postacią. Opowiedział nam on o swojej twórczości, wyjaśnił jak istotna jest rzetelność w pracy nad kryminałem i odpowiedział na wszystkie zadawane mu pytania. Powiedział nam, że aby książka odniosła sukces nie może być pisana pod publiczkę, musi być od serca, po swojemu, być osobistym wyznaniem, a nie może na siłę schlebiać czytelnikom. Przepis na sukces to zajmująca historia, która przyszpila czytelnika, a bohater wykreowany przez autora nie powinien 17

18 być jego faworytem, ulubieńcem. Powinien być bezwzględny, mieć swoje wady. Jest to dość ważna rada dla młodych pisarzy, liczących na sukces. Po spotkaniu z panem Mariuszem zostaliśmy uraczeni ciekawym wykładem o historii komiksu przez pana Szymona Kloskę. Opowiadał on z prawdziwą pasją o tych obrazkowych książkach, zachęcił do lektury i polecił kilka, najlepszych jego zdaniem, tytułów. Poza tym przytoczył historię pop artu i definicję komiksu utworzoną przez Scotta McCloud a- komiks to celowa sekwencja sąsiadujących ze sobą obrazów plastycznych i innych, służąca przekazywaniu informacji i/lub wywołaniu reakcji estetycznej u odbiorcy. Drugiego dnia poznaliśmy od środka zasady pracy scenarzysty, nauczyliśmy się pisać scenariusz do filmu i wysłuchaliśmy fragmentów nowej książki Zbigniewa Miłoszewskiego- Gniew - ostatniej części trylogii. To z niej zrobiliśmy scenariusz. A wszystko to za sprawą Borysa Lankoszabardzo ciekawej postaci, scenarzyście m.in. filmu Ziarno Prawdy. Był on obiektywny, konsekwentnie przedstawił nam wady i zalety pracy w branży filmowej oraz opowiedział swoją historię. Po panu Borysie przyszła kolej na kolejnego pisarza- Marcina Wrońskiego, który wyjaśnił nam jak trudne jest tworzenie książki i jak istotne jest trzymanie się terminów. Przedstawił nam to za pomocą schematu 4 pór roku, nauczył jak tworzyć historię logiczną i trzymającą w napięciu. Był to jeden z ciekawszych elementów warsztatów, który z pewnością przyda nam się w przyszłości. Podsumowując, warsztaty były bardzo ciekawym doświadczeniem, dały nam szansę na poznanie osobistości ze świata kryminału i dały cenne wskazówki, dotyczące naszej twórczości. Hanna Gietz 3c Fantastyka XXI wieku Literatura fantasy staje się w naszych czasach bardzo popularna. Zainteresowanie nią jest tak duże, że twórcy decydują się na współpracę z wytwórniami filmowymi czy producentami gier, żeby ich świat w pewien sposób zmaterializować. Dzięki temu mamy takie wspaniałe szeroko rozwinięte uniwersa jak Gra o Tron, gdzie każdy, liczący zaledwie godzinę, odcinek serialu kosztuje kilkanaście milionów dolarów! A przecież filmowa adaptacja Władcy Pierścieni zdobyła 17 Oskarów. Polscy twórcy fantastyki też mają swoje sukcesy i chociaż serial na podstawie,,wiedźmina nie odniósł dużych sukcesów, niektórych nawet zrażając do przeczytania powieści, to gra o przygodach Wiedźmina Geralta z Rivi bije rekordy sprzedaży. Lecz nawet te przedsięwzięcia są ściśle nadzorowane i wspomagane przez autorów w trosce o spójność dzieł i dobre imię twórców. Jednak wraz ze wzrostem popularności fantastyki musimy nauczyć się odróżniać dobrą fantastykę od miernej bądź słabej 18

19 lub co gorsza plagiatu. Kiedyś niewiele było powieści natury fantastycznej, lecz teraz jesteśmy zalewani nowymi kreacjami światów, w które możemy się z lubością zagłębić. Czasem stojąc w księgarni z kilkoma książkami w rękach, zastanawiam się, którą wybrać. Niekiedy po pierwszych słowach można pokochać książkę, czasem naszą uwagę przykuwa pięknie wykonana okładka lub ciekawy tytuł. Kolejną przykrą rzeczą są plagiaty. Owszem, można napisać książkę z fabułą umieszczoną w uniwersum, które już istnieje, ale przeważnie są to ogólnoświatowe projekty prowadzone przez sławnych autorów, którzy pozwalają młodszym i mniej doświadczonym kolegom na rozwój swojej twórczości. Przykładem takiego działania jest Project: Metro 2033 Dymitria Głuchowskiego. Pisarze z całego świata przysyłają mu pomysły na nową fabułę osadzoną w stworzonym przez Głuchowskiego uniwersum Metra. Lecz niekiedy twórcy bez zezwolenia lub chociażby konsultacji z głównym autorem piszą własne książki, często zmieniając zasady panujące w świecie lub mocno komplikują fabułę i zostawiają wiele niedopowiedzeń, gdyż są to głównie młodzi, niedoświadczeni pisarze. Fantastyka to wspaniały dział w literaturze, gdyż pozwala nam rozbudzić wyobraźnię i potrafi nas zaskoczyć. W dzisiejszych czasach naprawdę jest z czego wybierać i warto czasami przeczytać coś z działu fantastyki, choćby najbardziej pospolitą i wielokrotnie adaptowaną książkę. Adam Waszkowski 3b 19. żegna Ogłoszenia Kochani, rozstrzygnęliśmy roczny, szkolny konkurs twórczości Własnej, Laureatem została Dominika Zakrzewska z 1d.Gratulujemy Dziękujemy Wam za udział w zabawie związanej z typowaniem zdjęć. Nikomu indywidualnie nie udało się dokonać prawidłowych rozpoznań. Cieszymy się, że próbowaliście. Sukces w konkursie literackim Płynąć pod prąd Julia Siepsiak uczennica 3c otrzymała dyplom uznania w Ogólnopolskim Konkursie Literackim Płynąć pod prąd za pracę pt.: Żeby Polska była Polską. 19

20 Wręczenie nagród odbędzie się w Lublinie podczas zjazdu Klubu Herbertowskich Szkół. Konkurs umożliwia przedstawienie historii ludzi nieznanych, ukrytych, może zapomnianych, osadzonych w konkretnej rzeczywistości historycznej, społecznej i rodzinnej, którzy kierowali się wartościami nadrzędnymi dla poety Zbigniewa Herberta. Julia zaprezentowała sylwetkę swojego dziadka Zdzisława Brońskiego ps. Uskok - podoficera rezerwy Wojska Polskiego, członka Polskiej Organizacji Zbrojnej i Armii Krajowej, dowódcy oddziału partyzanckiego AK, a następnie Zrzeszenia WIN na Lubelszczyźnie. Pośmiertnie odznaczonego Krzyżem Virtuti Militari klasy V, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Dziadek Julii to ostatni dowódca lubelskiego podziemia niepodległościowego; żołnierz wyklęty, żołnierz niezłomny, który zginął w swojej kryjówce 21 maja 1949 roku od wybuchu granatu. Swoim życiem i śmiercią stworzył jedną z chlubniejszych kart polskiej historii. Przypis redakcji Redaktor naczelny: Wiktoria Szewior Redaktorzy: Julia Siepsiak, Malwina Nowak, Weronika Wrona, Natalia Chabło, Nicole Zacharska, Igor Paszczyk, Marek Moskal, Ola Szarameta, Gabi Łozińska Opiekun pisma: mgr Małgorzata Woźniak 20