Poprzedni rok zakończyliśmy z literką Z,

Transkrypt

1

2 AKADEMICKI PRZEGLĄD SPORTOWY Pismo Zarządu Głównego AZS AZS Redaktor naczelny: Bartłomiej Korpak Sekretarz redakcji: Halina Hanusz Adres redakcji: Warszawa ul. Kredytowa 1a 1a tel./faks (22) Projekt graficzny i skład: i Piotr FALL, Rachwaniec Kraków FALL tel. (12) , , Numer zamknięto stycznia grudnia r. r. Wydawnictwo zrealizowano ze środków Ministerstwa Sportu i i Turystyki, nakład 5000 egz. egz. ISSN [od redakcji] Litera S Poprzedni rok zakończyliśmy z literką Z, było zatem kilka refleksji o naszym Związku. Miarą jego trwałości jest 100-letnia historia AZS. W nowym roku, który ku utrapieniu i zdziwieniu wielu znowu jest jubileuszowy, słów kilka na literę S. Na sport przyjdzie czas, wszak przed nami dwie tegoroczne uniwersjady, teraz o studentach. Najczęściej używanym synonimem określenia sport akademicki jest wyrażenie sport studencki. Tak, po to powstał AZS, aby, sportowców studentów wspierać, stwarzać im warunki do mistrzostwa olimpijskiego, ale także by uczyć panowania nad własnym organizmem. Pewnie podobne organizacje działają w bardzo wielu krajach całego świata. W polskim wydaniu fascynujące jest coś innego, Akademicki Związek Sportowy stworzyli sami studenci. Najpierw ci z imienia i nazwiska, studiujący w murach Uniwersytetu Jagiellońskiego, znaleźli sposób na powołanie i zarejestrowanie stowarzyszenia, a potem w przeciągu tych 100 lat ciągle nowi i nowi brali na siebie odpowiedzialność za sekcję, klub, organizację. Powtarzało się to nieopisanie wiele razy, najpierw na dużych uczelniach, potem mniejszych, aż po 1989 roku w większości szkół wyższych. Często sami nie doceniamy tego faktu, bo w naturalny sposób przestajemy być wcześniej lub później studentami, ale przypomnijcie sobie Wasz AZS. Czy gdyby nie koleżeństwo, wspólna przygoda, jakaś młodzieńcza fantazja, miałoby to uczelniane sportowanie taki wymiar? Niosłoby ze sobą tyle emocji? Czy gdyby nie studenci, to jakaś inna moc tajemna sprawiłaby ten nadzwyczajny urok rywalizacji sportowej, organizowania przeróżnych przedsięwzięć, trenowania dla siebie, dla szkoły, dla reprezentowania Polski? Może i tak, ale jakim kosztem. Koniec roku utwierdził mnie w tym przekonaniu, że w studentach siła AZS. Najpierw słyszałem jak Magda Hołownia, studentka VI roku Uniwersytetu Medycznego z Warszawy, przekonywała grono pracowników i studentów z uczelni ukraińskich, że jak się chce, to można. Jej klub przez 2 lata zwiększył stan organizacyjny dziesięciokrotnie. Studenci i nowe kierownictwo SWFiS pokonało barierę niemożności, magnificencja rektor wsparł wszystko poważną subwencją i teraz wszyscy chętni mogą uprawiać taki sport, jaki lubią. Sporo zajęć prowadzą sami studenci, którzy zdobyli niezbędne uprawnienia instruktorskie. Dzisiaj Uniwersytet Medyczny nie ma swoich obiektów, ale widząc zaangażowanie studentów, władze uczelni nabierają wiatru w żagle. Kilka dni później, podczas wigilijnego spotkania AZS Uniwersytetu Warszawskiego, prof. Alojzy Nowak mówił z wielkim podziwem do młodszych koleżanek i kolegów z AZS o ich niebagatelnej roli jaką odgrywają w społeczności uniwersyteckiej. O tym, że łącząc studia ze sportową pasją są chlubą, doskonałym przykładem dla innych, że są już dziś wielcy. Może okres wigilii sprzyja patosowi, ale z drugiej strony, czy to nie jest prawda? Kiedyś zdobywali zimą Babią Górę, pływali Wisłą z prądem i pod prąd, pociągami III klasy przemierzali Europę na zawody sportowe. Jak było trzeba, obstawiali mosty i rozbrajali pruskich żołnierzy, ginęli na frontach wojennych. W czasach pokoju marzyli o koszulce i całych trampkach, a jak już było lepiej, to o dożywianiu i stypendium. Na tysiąc jeden sposobów wykazywali się zmysłem organizacyjnym, kończyli studia, robili kariery. Dużo to czy mało? Próbujemy od pewnego czasu zacząć większą dyskusję nad rolą studentów w naszym AZS. Może mijające 100 lat jest dobrym powodem. To jest miejsce na Twoją reklamę! aps@azs.pl Redaktor aps nr (269)

3 MIASTO LODU Lata nieparzyste od 1981 roku kojarzą się z uniwersjadami (wcześniej od 1960 do 1978 były to lata parzyste). Nie ina czej jest i tym razem. Jeszcze nie ochłonęliśmy po igrzyskach w Pekinie, a już za chwilę w Chinach następna wielka impreza sportowa XXIV Uniwersjada Zimowa w Harbinie. Sport światowy to wielka rywalizacja i gigantyczne przedsięwzięcia. Prestiżowo i propagandowo największą uwagę świata oczywiście przykuwają igrzyska olimpijskie. Te w ostatnich kilkudziesięciu latach to już nie tylko walka gladiatorów o światowy prymat, sławę i pieniądze, ale wręcz bitwa krajów, narodów i ras. Dla wielu państw to ważny element prymatu (obok sukcesów gospodarczych, potęgi militarnej, potencjału intelektualnego). Są też igrzyska, dzięki wszechobecnej telewizji, okazją do pokazania się na światowej arenie tych wszystkich, którzy niewiele mają do powiedzenia w globalnej rywalizacji. Dlatego tak bezcenny staje się medal olimpijski. Oprócz olimpijskich zmagań cała kula ziemska na chwilę zamiera tylko podczas mistrzostw świata w piłce nożnej, finału Pucharu Narodów w rugby, może jeszcze podczas rywalizacji w lekkoatletyce czy koszykówce. Igrzyska sportowe studentów uniwersjady od lat zabiegają o prestiż i światowy rozgłos. Z tym drugim poszło łatwiej. Pod względem liczby startujących państw i sportowców to już olbrzymie przedsięwzięcia. Z każdą kolejną uniwersjadą wzrasta liczba startujących państw, zaczęto więc ze względów organizacyjnych ograniczać liczbę rywalizujących sportowców. Co do prestiżu, to budują go wyniki sportowe i udział gwiazd. Ponieważ najlepsi sportowcy swój startowy kalendarz układają według algorytmu finansowego, przeto z uniwersjadowymi zmaganiami często im nie po drodze. Często też nie mają podstaw formalnych do startu, bo nie mają czasu na studiowanie. Tak więc otwiera się szansa na światowe sukcesy dla zdolnej sportowo młodzieży. Ten wstęp jest po to, aby uzasadnić takie stwierdzenie: Uniwersjady to gigantyczna, światowa impreza sportowa, chociaż postrzegana bardziej jako spotkanie sportowe młodzieży niż tylko rywalizacja sportowa na szczytach. Chińczycy przygotowują się do imprezy bardzo starannie już od kilku lat. To wyzwanie nie tylko dla tego regionu, ale i ważny cel całego państwa. Już dziś słyszy się o aspiracjach Harbinu jako miejsca przyszłych zimowych igrzysk olimpijskich, a zatem miejsca na przypadek i improwizację w tym przypadku nie ma. Ciąg dalszy na s. 6 Harbin W lutym w chińskim Harbinie rozpocznie się XXIV Uniwersjada Zimowa. Wystartuje w niej kilka tysięcy młodych sportowców reprezentujących około 50 krajów, wśród nich 120-osobowa ekipa z Polski. Zanim jednak rozpoczną się igrzyska, proponuję dowiedzieć się czegoś więcej o miejscu sportowych zmagań. Harbin ma bowiem z Polską wiele wspólnego. Stolica prowincji Heilongjiang leży w północno-wschodniej części Chin nad rzeką Sungari, przy granicy z Rosją. Z powstaniem miasta związana jest postać polskiego inżyniera Adama Szydłowskiego, który osadę tę założył w 1898 roku, podczas budowy Kolei Wschodniochińskiej. W pracach budowlanych uczestniczyło kilka tysięcy Polaków inżynierów, budowniczych, techników kolejowych. Część z nich to potomkowie zesłańców po powstaniach listopadowym i styczniowym, zesłanych na Syberię. Do drugiej wojny światowej zamieszkiwali oni w Harbinie, zakładając polskie organizacje (m.in. gimnazjum im. H. Sienkiewicza), zasiadając we władzach miasta. Do miasta napływali też repatrianci z ponad 30 innych krajów, głównie z Rosji. Po drugiej wojnie światowej decyzją władz obcokrajowcy musieli opuścić Chiny. Ślady ich obecności możemy jednak odnaleźć dziś w architekturze miasta dzielnice Nangang i Daoli (niegdyś dzielnica rządowa), a także uważana za najbardziej reprezentacyjny punkt Harbinu ulica Centralna, pełne są budynków, kamienic budowanych w europejskim stylu. Ślady obcych wpływów widać także w kilku zachowanych do dzisiaj cerkwiach i meczetach.

4 [z historii] Polacy w studenckim ruchu sportowym w latach Pierwsze Akademickie Zimowe Igrzyska Świata odbyły się w 1928 roku we włoskiej Cortinie d Ampezzo. Polskę reprezentował tylko studencki zespół hokejowy oparty na zawodnikach warszawskiego AZS (Edmund Czaplicki, Lucjan Kulej, Aleksander Kowalski, Tadeusz Adamowski, Aleksander Tupalski, Włodzimierz Krygier, Aleksander Słuczanowski), który od 1921 roku budował podwaliny nowoczesnego hokeja na lodzie w Polsce. W latach dwudziestych hokeiści zespołu AZS Warszawa byli reprezentacją kraju, grali w ME (1926 i 1927), na IO w Saint Moritz (1928), a w latach byli mistrzami Polski. Nic dziwnego, że zdobyli złoto w Cortinie, a jedenaście lat później na AMŚ w Trondheim (1939) czwarte miejsce. Następne igrzyska odbyły się w 1930 r. w Davos (Szwajcaria), a trzecie i czwarte w słynnym Saint Moritz (1933, 1935). W czwartych mistrzostwach Janusz Kalbarczyk, łyżwiarz AZS Warsza- Tabela 1. Zestawienie medali zdobytych przez akademicką reprezentację Polski na akademickich mistrzostwach świata w sportach zimowych w latach Lp. rok miejsce złote Medale srebrne brązowe razem I 1928 Cortina d Ampezzo 1 1 II 1930 Davos III 1933 Saint Moritz IV 1935 Saint Moritz 1 1 V 1937 Zell am See VI 1939 Trondheim VII 1947 Davos VIII 1949 Spindlerovy Mlyn IX 1951 Poiana VIII 1953 Semmerling IX 1956 Zakopane X 1957 Oberammergau XI 1959 Zell am See Polacy nie startowali wa, zdobył brąz, bijąc trzy razy rekordy Polski na różnych dystansach. W tych zawodach po raz pierwszy wystartowali polscy narciarze. W 1937 r. w Austrii Marian Woyna-Orlewicz w kombinacji norweskiej zdobył pierwszy dla Polski tytuł akademickiego mistrza świata w narciarstwie. Na szóstych międzynarodowych mistrzostwach znów złoto w tej konkurencji, ale wywalczył je Mieczysław Wnuk. W 1947 r. w Davos brała już udział kilkunastoosobowa grupa narciarzy. Osiągnęli bardzo dobre rezultaty, złoty medal w sztafecie 4x8 km w składzie: Tadeusz Kaczmarek, Mieczysław Gąsienica-Samek, Stefan Dziedzic i Marian Woyna-Orlewicz. Za dwa lata w Spindlerovym Mlynie Polacy byli medalistami prawie w każdej rozgrywanej konkurencji. W 1950 roku następuje rozłam w studenckim ruchu sportowym z podziałem na orientację zachodnią (kraje członkowskie FISU) i zawodami pod nazwą Tydzień Sportu Akademickiego: Bad Gastein (Austria) 1951, Saint Moritz (Szwajcaria) 1953, Jachorina (Rumunia) 1955). Orientacja wschodnia państw organizowała w dalszym ciągu zawody pod nazwą Akademickich Mistrzostw Świata w: Poiana (Rumunia) 1951, Semmering (Austria) 1953 i Zakopane Po 1957 roku odbyły się jeszcze dwie, tym razem wspólne imprezy: Oberammergau w Zachodnich Niemczech (1957) i Zell am See w Austrii, a od 1960 roku sporty zimowe, tak samo jak i letnie, rywalizowały w zawodach pod nazwą uniwersjady. W światowej rywalizacji studentów-sportowców najbardziej znanym polskim akademikiem był Stefan Dziedzic, Zdobył razem 12 medali, startując w kombinacji norweskiej, w konkurencjach alpejskich i klasycznych. Akademickie starty i sukcesy cenił sobie wysoko, wymieniając je zawsze, kiedy mówił o swojej karierze sportowej. Stefan Dziedzic był zawodnikiem AZS Zakopane, człowiekiem sportu, trenerem-wychowawcą, sędzią. Dorobek medalowy akademickiej reprezentacji Polski przedstawia tabela 1. Polacy w światowym ruchu uniwersjadowym w latach Polscy studenci-sportowcy startowali we wszystkich 23 zimowych uniwersjadach, które odbyły się w latach W przeciwieństwie do letnich uniwersjad na każdej stawali na podium. Łącznie wywalczyli 103 medale: 33 złote, 32 srebrne i 38 brązowych. Najwięcej medali akademicka reprezentacja Polski w sportach zimowych zdobyła w Zakopanem w 2001 roku 14 (8 3 3), na ostatniej XXIII Uniwersjadzie w Turynie w (7 2 3) i w Popradzie w 1999 roku 10 (5 2 3). W klasyfikacji medalowej (nieoficjalnej) Polska dwa razy uplasowała się na wysokim, trzecim miejscu (Poprad 1999 i Zakopane 2001) wśród kilkudziesięciu innych startujących reprezentacji. W dotychczasowych startach nasza ekipa prezentowała dobrą medalową passę w narciarstwie klasycznym (biegi, skoki, biathlon), narciarstwie alpejskim, snowboardzie, łyżwiarstwie figurowym i łyżwiarstwie szybkim. Mniej udane były starty w hokeju na lodzie czy short-tracku. Co do pozycji medalowej w hokeju nadal pozostaje Polakom tylko wspomnienie zwycięstwa w I Zimowych Akademickich Mistrzostwach Świata z Cortiny d Ampezzo w 1928 r., wywalczonego przez drużynę klubową AZS Warszawa. W latach sześćdziesiątych reprezentowani byliśmy przede wszystkim w narciarstwie klasycznym. Pierwsze medale brązowe wywalczyły we francuskim Chamonix w 1960 roku sztafety klubowe AZS Zakopane kobiet (3x4 km w składzie: Weronika Stempak, Stefania Pradziad i Irena Arłamowska) i mężczyzn (4x8 km: Szymon Krasicki, Władysław Marek, Kazimierz Augustynek i Kazimierz Wójcik). Sztafety były przygotowane przez trenera Janusza Kobylańskiego, wcześniej zawodnika AZS Lwów, po wojnie AZS Zakopane. Można go nazwać trenerem kolekcjonerem uniwersjad, ponieważ od Chamonix (1960) do Zakopanego (1993) brał udział we wszystkich, i to z sukcesami. Pierwszą złotą medalistką była Stefania Biegun, wygrała bieg na 8 km i razem z koleżankami zdobyła srebrny medal aps nr (269)

5 w sztafecie 3x4 km, co było sukcesem polskiego narciarstwa kobiecego. Dotychczas największe sukcesy w trzech uniwersjadowych startach w biegach narciarskich miała Justyna Kowalczyk, studentka i reprezentantka KS AZS AWF Katowice. W Turynie w 2006 r. została brązową medalistką igrzysk olimpijskich, a rok później też w Turynie multimedalistką XXIII Uniwersjady (3 złote i 1 brązowy w sztafecie). Od III Zimowej Uniwersjady narciarze alpejczycy nie tylko wpisali się w medalowy dorobek Polaków, mówiło się wręcz o tzw. polskiej szkole narciarskiej. W 1964 roku Jerzy Woyna-Orlewicz, syn Mariana Woyny-Orlewicza, pierwszego polskiego medalisty w narciarstwie (1937 r.), student Politechniki Krakowskiej, w świetnym stylu wywalczył tytuł akademickiego mistrza świata w slalomie gigancie, a w kombinacji alpejskiej był trzeci. W Sestriere (1966) obronił trzecie miejsce w kombinacji i w slalomie specjalnym. Tę ostatnią konkurencję wygrał Andrzej Bachleda, który również na drugim miejscu skończył gigant i trójkombinację alpejską. Andrzej Bachleda był medalistą dwóch kolejnych uniwersjad w fińskim Rovaniemi (srebro w gigancie i kombinacji alpejskiej) i Lace Placid w 1972 roku (złoto w gigancie). Trudno nie wymienić pierwszych uniwersjadowych medali zdobytych przez polskie alpejki. Wyjechały je siostry Tlałkówny po udanym starcie w Sofii w 1983 roku i w Belluno w Małgorzata Tlałka 2 brązowe medale, a w Belluno srebro. Dorota srebro w slalomie, Małgorzata w trójkombinacji, a brąz w slalomie specjalnym. Poza siostrami alpejkami w późniejszych startach medalistkami były: Katarzyna Szafrańska (Sapporo 1991 brąz w gigancie), Katarzyna Krzyżyńska (Zakopane 2001 złoto w gigancie i slalomie specjalnym, Insbruck 2005 złoto w gigancie), i Katarzyna Karasińska (Turyn 2007 złoto w slalomie). Dalsze próby analizowania zdobyczy medalowych dotyczą kolejnej konkurencji narciarskiej, jaką są skoki. Rozpoczął je Andrzej Sztolń, AZS Zakopane, który w 1964 roku w Spindlerovym Mlynie zdobył brązowy medal. Potem Jarosław Mądry na XIV Uniwersjadzie w Sofii wywalczył srebro. Cztery medale w skokach w trzech uniwersjadach zdobył Łukasz Kruczek (Muju-Chonju 1997 złoto, Poprad 1999 złoto, Zakopane razy złoto na K85 i K120), który po ukończeniu katowickiej AWF na zimowej uniwersjadzie w Tarvisio był trenerem polskich skoczków. Od Uniwersjady w Popradzie medale zdobywali polscy snowboardziści: Małgorzata Kukucz złoto i brąz, w Zakopanem Blanka Isielonis złoto, a Klaudyna Mikołajczyk brąz, w Tarvisio Wojciech Pająk złoto, Blanka Isielonis brąz, w Innsrucku Paulina Ligocka złoto, Michał Ligocki brąz, i na ostatniej w Turynie złoto w half pipe Pauliny i Michała. Również od uniwersjad w Popradzie, Zakopanem i Innsbrucku dobrą passę prezentowali biathloniści. Najlepszym wśród mężczyzn był Tomasz Sikora (Poprad 1999 dwa złote medale: bieg na 12,5 km i 10 km sprint, Zakopane 2001 cztery medale: złote bieg 20 km, 10 km sprint, 12,5 km na dochodzenie i brąz sztafeta 4x10 km). Wśród kobiet równie udane starty zanotowały: Agata Suszka Poprad, złoto na 10 km na dochodzenie i brąz w sztafecie, Magdalena Gwizdoń Innsbruck, złoto w biegu na 7,5 km i 10 km. Polskimi multimedalistami zimowych uniwersjad zostali: 1. Tomasz Sikora, biathlon 6 medali (5 0 1), 2. Justyna Kowalczyk, biegi narciarskie 6 (4 1 1), 3. Łukasz Kruczek, skoki 5 (4 0 1), 4. Dagmara Krzyżyńska, narciarstwo alpejskie 3 (2 1 0), 5. Magdalena Gwizdoń, biathlon 2 (2 0 0), 6. Paulina Ligocka, snowboard 2 (2 0 0), 7. Andrzej Bachleda Curuś 5 (1 4 0), 8. Krzysztof Wańczyk 4 (1 2 1), 9. Jerzy Woyna-Orlewicz, narciarstwo alpejskie 4 (1 1 2), 10. Katarzyna Wójcicka, łyżwiarstwo szybkie 4 (1 1 2). Na zimowych uniwersjadach polscy akademicy zdobyli medale w następujących dyscyplinach: narciarstwie klasycznym, narciarstwie alpejskim, biathlonie, skokach narciarskich, snowboardzie, łyżwiarstwie figurowym i łyżwiarstwie szybkim. Dorobek medalowy w układzie dyscyplin prezentuje tabela 2. Tabela 2. Dorobek medalowy reprezentacji Polski na zimowych uniwersjadach w latach w układzie dyscyplin sportowych Lp. Dyscyplina Medale złote srebrne brązowe Razem 1. Narciarstwo klasyczne Narciarstwo alpejskie Biathlon Skoki narciarskie Snowboard Łyżwiarstwo figurowe Łyżwiarstwo szybkie Razem Polska na rzecz FISU Przedstawiciele Polski działali w światowej federacji na rzecz sportów zimowych. Pierwszy był Ludwik Fischer (wcześniej AZS Warszawa, później AZS Zakopane), który w latach był członkiem Komisji Technicznej Zimowych Uniwersjad (CT). W komisji kombinacji klasycznej był Władysław Gąsienica-Roj. W 2007 roku, w czasie XXIV Letniej Uniwersjady w Bangkoku, odbyły się wybory do władz FISU kolejnej kadencji. Członkiem Komitetu Wykonawczego FISU ponownie został wybrany Marian Dymalski, który jest też członkiem Komisji Nadzoru Zimowej Uniwersjady (CSUH). W dniach października 2007 roku na posiedzeniu Komitetu Wykonawczego FISU Zofia Kiełpińska została przewodniczącą biegów narciarskich (wcześniej była delegatem technicznym), a Wojciech Gołębiowski przewodniczącym (CTI) snowboardu. Polska dwukrotnie była gospodarzem zimowych universjad. XVI Uniwersjada, która odbyła się od 5 do 14 lutego 1993 r. rozpoczynała się od wspaniałego i efektownego otwarcia pod Krokwią, na którym tańczył Janosik z cesarzową w inscenizacji krakowskiego dyrektora teatru STU Krzysztofa Jasińskiego. W czasie trwania uniwersjady odbyło się pierwsze w historii spotkanie akademickiej reprezentacji Polski z prezydentem Lechem Wałęsą. Było też spotkanie z prymasem Polski Józefem Glempem oraz wiele innych nie tylko sportowych przeżyć. Dewizą polskich akademików było... jak najdalej, jak najszybciej! Jej autorem był Stanisław Ustupski, który wywalczył srebrny medal w kombinacji norweskiej i brąz w drużynowym konkursie skoków. A uniwersjada zapamiętana została z polskiej i góralskiej atmosfery i gościnności. Wszyscy wyjeżdżający powtarzali: To były piękne dni! W przypadku drugiej polskiej uniwersjady w 2001 roku Polacy postawili na młodość. Była to pierwsza zorganizowana uniwersjada w XXI wieku. Ponownie wspaniałe otwarcie po Krokwią. Było bajanie starego Sabały, wizje zaklętych w Giewoncie rycerzy, ale i Golec uorkiestra. Brawurowe wykonanie ich przebojów porwało wszystkich nie tylko do śpiewania, ale i do tańczenia. I tak było w czasie wszystkich dni zakopiańskiej uniwersjady, mimo niesprzyjąjącej do przeprowadzenia poszczególnych konkurencji wiosennej aury. To była uniwersjada Tomasza Sikory, ówczesnego studenta KN w Raciborzu, a w 2006 r. srebrnego medalisty igrzysk olimpijskich w Turynie. Był to również wielki sukces organizacyjny zakopiańczyków, którym poza odwołanym zjazdem alpejczyków udało się zorganizować i zakończyć rywalizację we wszystkich pozostałych konkurencjach. O 52 komplety medali walczyło ponad 2000 studentów-sportowców z 43 krajów. To też był rekord! Halina Hanusz

6 Ciąg dalszy ze s. 3 Jednak współczesny Harbin to przede wszystkim prężnie rozwijające się przemysłowe miasto liczące około 3,3 miliona mieszkańców. Zasoby naturalne prowincji: drewno, węgiel, ropa naftowa i gaz ziemny, a także bardzo żyzne gleby, mają istotny wpływ na dynamiczny rozwój miasta. Harbin nazywany jest też zimową stolicą Chin, to zapewne za sprawą bardzo niskich temperatur, które w najzimniejszej porze roku sięgają nawet 30 O (śnieg zaczyna padać już w październiku stąd inne określenie Harbinu bing cheng, czyli miasto lodu). Taka temperatura sprzyja zaś uprawianiu sportów i różnych form rekreacji. O wadze, jaką harbińczycy przykładają do sportu, może świadczyć fakt, że miasto organizuje zawody w sportach zimowych o zasięgu międzynarodowym, a ostatnio aspiruje do zorganizowania pierwszych zimowych igrzysk olimpijskich w Chinach w 2018 roku. Tegoroczna uniwersjada będzie sprawdzianem dla organizatorów, czy rzeczywiście są gotowi przygotować imprezę na tak dużą skalę. Jeśli zaś chodzi o rekreację co roku odbywa się tu Międzynarodowy Festiwal Rzeźb Śnieżnych i Lodowych. Warto zaznaczyć, że impreza obywająca się na przełomie stycznia i lutego ma korzenie rosyjskie. Jednym ze zwyczajów obchodzonego na początku roku przez zamieszkujących w Harbinie Rosjan święta chrztu Chrystusa (Kreszczenie) było wznoszenie krzyży wykutych z lodu z rzeki Sungari. Wokół krucyfiksów rzeźbiono lodowe płoty, latarnie. Z czasem święto zatraciło swój prawosławny charakter, stając się widowiskowym wydarzeniem, które na stale wpisało się w kalendarz plenerowych imprez Harbinu i które od 1963 roku przyciąga do miasta miliony turystów. O Harbinie mówi się, że to najbardziej europejskie miasto w Chinach, miasto, w którym przeplatają się wpływy różnych kultur. Właśnie tam nasi sportowcy będą walczyć o najwyższe miejsca podium. Z jakim efektem? O tym w następnym numerze APS. MM Polska reprezentacja Solą każdej uniwersjady jest rywalizacja sportowa. Nie inaczej będzie w Harbinie. Poziom tej rywalizacji trudny jest do przewidzenia. Co prawda w pobliżu zawodów uniwersjadowych w kalendarzu sportowym dużo imprez najwyższej rangi, z mistrzostwami i pucharami świata włącznie, więc być może najlepsi z najlepszych start w Harbinie odpuszczą, ale z drugiej strony już wiadomo, że z Korei po mistrzostwach świata przyleci do Harbinu specjalny samolot czarterowy z biathlonistami. Zapewne kogoś przywiezie. Po rewelacyjnie udanych startach w kilku poprzednich zimowych uniwersjadach, wielu medalowych zdobyczach i wysokiej pozycji w rywalizacji światowej, nadzieje i oczekiwania związane ze startem naszej reprezentacji są wysokie. Wielu sportowców dostało szanse obrony podium. W snowboardzie wystartują wszyscy najlepsi specjaliści poszczególnych konkurencji tej dynamicznie rozwijającej się dyscypliny. Złotych medali będą bronili Paulina Ligocka, świeżo upieczona medalistka mistrzostw świata, i Michał Ligocki. Oboje w half pipe. Ale z nadziejami patrzeć będziemy na start reprezentantów także w crossie i slalomie. Duża część ekipy to bardzo uzdolniona młodzież, która zaczyna starty w konkurencji seniorów. Wśród nich Karolina Sztokfisz, Karolina Jasion, Marcin Bocian, Jakub Dytkowski. W narciarstwie alpejskim do medalowego duetu z Turynu Katarzyny Karasińskiej (złoto) i Oli Kluś-Zamiedzowy (srebro) dołączyła w tym roku Agnieszka Daniel-Gąsienica. Wszystkie zawodniczki specjalizują się w slalomie i slalomie gigancie. W tym sezonie ze zmiennym szczęściem startują w zawodach pucharu świata, po Harbinie czeka je najważniejsza impreza tego roku, mistrzostwa świata. Honoru męskich nart bronić będzie aktualnie najlepszy polski alpejczyk, Maciej Bydliński. Powtórzenie sukcesów Justyny Kowalczyk z poprzednich startów (w Turynie 3 złote i brąz w sztafecie) jest raczej niemożliwe. Reprezentacja na Harbin oparta jest o najzdolniejszą narciarsko młodzież, w większości z roczników Każde miejsce w czołowej ósemce należy uznać za sportowy sukces. Sytuacja w łyżwiarstwie tylko nieco podobna. Katarzyna Wójcicka zakończyła karierę w sporcie studenckim z dorobkiem 2 medali w 2007 roku (złoto i brąz), ale większość jej koleżanek z reprezentacji Polski wystartuje w Harbinie. Luiza Złotkowska, Karolina Ksyt, Kamila Danej zarówno w konkurencjach indywidualnych, jak i w sztafecie powinny walczyć o poprawę miejsc zajętych w Turynie. Podobne zadania stawiane są przed męską ekipą. Jedyną zagadką jest start najlepszych (Niedźwiedzki, Kustra, Chmura), trwa walka o finał pucharu świata, który odbywać się będzie w terminie kolidującym z uniwersjadą. Po raz pierwszy w historii startów uniwersjadowych będziemy walczyć w kobiecym curlingu. Dyscyplina na polskim gruncie nowa, dobrze promowana w środowisku akademickim Łodzi i Gliwic. Mamy zespoły ligowe, mamy zawody akademickie, teraz pora na światową konfrontację. Ekipę poprowadzi fiński trener Markku Uusipavalniemi. Na wstępie wspominałem, że zapowiedziany jest lot czarterowy z biathlonistami z mistrzostw świata do Harbinu. W tym samolocie będą też polscy reprezentanci. Oczywiście na Tomka Sikorę liczyć już nie możemy z uwagi na wiek (chociaż należy mieć nadzieję, że nasz medalista olimpijski z Turynu pamięta o medalach na Uniwersjadzie w 2001 w Zakopanem), za to na wszystkich pozostałych zawodników w dużej mierze tak. Chyba większe możliwości zdobycia medalu mają bardziej doświadczone biathlonistki. W składzie m.in. Krystyna Pałka (V miejsce na Igrzyskach w Turynie), Agnieszka Grzybek, Paulina Bobak, Magdalena Nykiel i Weronika Nowakowska. Łyżwiarstwo to także zawody na krótkim torze. Wystartuje narodowa reprezentacja i obserwując wyniki międzynarodowej rywalizacji, nie będzie im łatwo. Short track generalnie opanowali Koreańczycy z Południa, a zapewne na własnym terenie Chińczycy będą im chcieli jak najwięcej medalowych krążków dla siebie uszczknąć w myśl zasady: Gdzie się dwóch bije Do atutów w rywalizacji trzeba po stronie plusów zapisać niewątpliwie urodę naszych łyżwiarek. Zdjęcia z kalendarza sekcji AZS Politechniki Opolskiej (Aida Bella, Malwina Zawada) na rok 2009 nie pozostawiają żadnych wątpliwości. Skromnie będzie Polska reprezentowana w łyżwiarstwie figurowym. W uniwersjadzie wystartuje Przemysław Domański. W ocenie fachowców uczynił znaczne postępy, uzyskał bardzo wartościowy rezultat podczas ostatnich mistrzostw Europy i start w międzynarodowym towarzystwie w Harbinie jest zaplanowany jako kolejne zawody przed tym najważniejszym startem, czyli mistrzostwami świata. Na koniec skoki. Przed laty aktualny trener kadry narodowej Łukasz Kruczek bodajże pięciokrotnie stawał na podium uniwersjadowym. Ostatnio nie było już takich sukcesów. Powietrze zeszło z całej dyscypliny. W składzie bardzo doświadczony Marcin Bachleda i Rafał Ślisz po obiecujących skokach w ostatnich konkursach w pucharze świata. Zawody uniwersjadowe będzie można śledzić w transmisjach bezpośrednich realizowanych przez EUROSPORT 2. Oby było to emocjonujące widowisko z udziałem polskich reprezentantów. BK aps nr (269)

7 [rozmowa] Z pamięci AZS obchodzi swoje setne urodziny. Na Podlasiu Związek powstał znacznie później, po drugiej wojnie światowej, kiedy organizowano tu strukturę szkolnictwa wyższego. W 1950 roku w Białymstoku powstała Akademia Medyczna, dziś najstarsza uczelnia regionu. To właśnie w jej strukturach powołano pierwszy klub uczelniany AZS na Podlasiu. Dziś mamy sposobność spotkać się z tymi, którzy go zakładali wówczas studentami, teraz nestorami podlaskiego AZS wieloletnimi pracownikami Studium Wychowania Fizycznego białostockich uczelni, zasłużonymi działaczami AZS. Ludźmi, którzy są prawdziwą skarbnicą wiedzy o naszej organizacji dr. Zbigniewem Wollnym i dr. Zbigniewem Bujnowskim. Kiedy zaczynamy rozmowę o początkach AZS w Białymstoku, obaj panowie z ochotą przypominają sobie fakty. Najciekawszy jest okres wczesnych początków. Był rok Wówczas bardzo trudno było dostać się na uczelnię, a raczej utrzymać się na niej. Władza czuwała bowiem nad poprawnością swojej doktryny. Dlatego też jeśli któryś ze świeżo przyjętych na studia pochodził z inteligenckiej rodziny, która na dodatek przed wojną odgrywała jakąś rolę w życiu publicznym, miał spore problemy. Podobnie było ze studentami, którzy sami byli zaangażowani w niesłuszną działalność przed wojną lub w jej czasie. Wspomina Zbigniew Bujnowski: Pamiętam taką sytuację. Na ulicy zaczepił mnie jakiś nieznajomy. Byłem już po studiach. W pierwszej chwili nie poznałem go, ale przedstawił się i zaczęliśmy rozmawiać. Był to jeden z moich kolegów z roku, którego zaraz po przenosinach z uczelni łódzkiej do Białegostoku zamknął Urząd Bezpieczeństwa. Jakubowski, bo tak się nazywał, działał w podziemnym harcerstwie. Kiedy rozwiązano harcerstwo, on przed kilka lat jeszcze w nim działał. UB zaczął się nim interesować już na I roku Akademii Medycznej w Łodzi. Przeczuwając późniejsze problemy przeniósł się na studia do Białegostoku, ale i tutaj go namierzono i zabrano sprzed domu, kiedy wracał po zajęciach. Dostał pięć lat więzienia za swoją przeszłość Z kolei drugi z kolegów uciekł z Białegostoku, porzucając studia. Słyszałem z opowiadań jak pewnego razu wpadł do domu, a mieszkał z innym znajomym na stancji, i zaczął się pospiesznie pakować. Co robisz? spytali koledzy. Muszę stąd uciekać, jak najszybciej Okazało się, że służył w KBW (Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego przyp. PS). Po demobilizacji KBW on trafił na studia. Któregoś dnia spotkał na ulicy swojego byłego dowódcę. Dowódca poznał go i powiedział: Dobrze, że cię spotykam. Pracuję teraz w UB. Muszę z tobą się spotkać i nawiązać współpracę. Więc czym prędzej spakował swoje rzeczy i wyjechał z miasta. Takie były losy niektórych, takie były czasy Dziś wielu z nas nie ma świadomości czasów, w których żyli protoplaści podlaskiego AZS, nasi dziadkowie. Czy były one ciekawsze? Czy dziś, z perspektywy Dr Zbigniew Bujnowski (po lewej) i dr Zbigniew Wollny legendy AZS Białystok lat i doświadczeń, mogą panowie ocenić czasy, w których działali w AZS jako studenci i porównać je do dzisiejszych? Dr Wollny ma kontakt z młodzieżą akademicką, jest wykładowcą WSWFiT w Białymstoku. Czy dziś są ciekawsze czasy na studencką działalność? Trudno dać jednoznaczną odpowiedź na to pytanie. Trzeba byłoby znów przeżyć ten sam okres w życiu mając 20 czy 25 lat, ale dzisiaj, w tej rzeczywistości mówi dr Bujnowski. Cóż możemy dziś powiedzieć jako emeryci? Młodzież dzisiejsza jest zupełnie inna. Świat się zmienił. Są inne oczekiwania, inne warunki i inne potrzeby młodych ludzi. Mam 17-letniego wnuka i szczerze powiem, że bardzo trudno się dzisiaj z młodzieżą rozmawia. A kiedyś? Jak to wyglądało? Kiedyś było inaczej. Kiedy powstawał AZS na białostockiej Akademii, w sali kolumnowej zebrali się wszyscy studenci uczelni. To było 9 października 1950 roku, tydzień po oficjalnej inauguracji roku akademickiego. Powstanie AZS było naprawdę wielkim wydarzeniem na uczelni, ale atmosfera ówczesnego studiowania była zupełnie inna niż w późniejszych latach, zwłaszcza po upadku komuny czy teraz. Życie studenckie płynęło innym rytmem. Była niesamowita dyscyplina. Wszystkie wykłady były obowiązkowe. Obecność sprawdzano niczym w szkółce dla małych dzieci. Za kwadrans ósma zawsze była obowiązkowa prasówka, podczas której czytano wybrane artykuły z gazet. Ale wracając do spotkania w sprawie AZS entuzjazm był duży. Kto został pierwszym szefem? No właśnie, i tu jest ciekawostka, bowiem całe wybory odbyły się niezgodnie z doktryną komunistyczną, w myśl zasady: Głosujesz na kogo chcesz, wybierasz kogo trzeba! Rzucano kandydatury z sali i ogłoszano demokratyczne wybory. Wiadomo było, że taki demokratyczny zarząd, wybrany przez ogół, nie mógł się długo ostać. Trwało to kilka miesięcy. A pierwszym szefem został Ryszard Kinalski. Kim był Ryszard Kinalski? To jedna z najbarwniejszych postaci początków białostockiej Akademii Medycznej. Na studia do Białegostoku przyszło wówczas dwóch studentów, już magistrów, którzy ukończyli wrocławską Wyższą Szkołę Wychowania Fizycznego Kinalski właśnie, i Mieczysław Róg. Kinalski pochodził ze Lwowa. Został pierwszym kierownikiem Studium Wychowania Fizycznego, będąc równocześnie studentem. Kinalski został też pierwszym szefem pierwszego klubu uczelnianego AZS na Podlasiu.

8 Wspomnieli panowie, że nie utrzymał długo tej funkcji. Właśnie. Kilka miesięcy później zastąpił go Stanisław Szmit. Zresztą wymieniony został cały zarząd. Po jakimś czasie dano Kinalskiemu do zrozumienia, żeby zrezygnował. Związek Nauczycielstwa Polskiego wyznaczył nowego kandydata spośród swoich członków. Jak wyglądała działalność AZS w pierwszych latach? Oczywiście był problem z boiskami, i generalnie miejscem do gry i treningów. Bardzo szybko studenci wzięli się do pracy. Park Branickich, okalający Pałac, w którym mieści się uczelnia, był wówczas zarośnięty. Wyglądał zupełnie inaczej niż dzisiaj. Tu, gdzie dzisiaj są klomby i rabaty, powstały boiska, oczywiście ziemne do siatkówki i koszykówki. Jedna z dwóch hal w mieście była przy ulicy Lipowej w szkole podstawowej nr 15, kolejna na piętrze liceum przy ul. Ogrodowej. Dopiero w 1952 roku oddano do użytku halę Jagiellonii (po 56 latach została zburzona, w grudniu 2008 przyp. PS). Powoli staraliśmy się stworzyć jakieś warunki do uprawiania sportu. Entuzjazm był ogromny. Wszystko kręciło się wokół Akademii Medycznej. Nie było wówczas żadnych innych uczelni w mieście. Akademia była centrum sportu, nie tylko akademickiego. Bardzo szybko staliśmy się jedną z najlepszych drużyn w siatkówce, koszykówce. W mistrzostwach miasta w 1953 roku brylowaliśmy już w siatkówce, a jakiś czas potem i koszykówce. Warto przypomnieć, że było wtedy wiele drużyn w obu dyscyplinach. Do ścisłego finału w męskiej piłce siatkowej awansowało sześć zespołów klubowych, w tym i Akademia, podczas kiedy dzisiaj nie ma żadnego. Czy na samym początku były tylko gry zespołowe? Absolutnie nie. Najwięcej studentów uprawiało lekkoatletykę. Ale były też i inne dyscypliny. Kinalski, który jeszcze we Lwowie powąchał narciarstwa biegowego, zorganizował sekcję. Narty były bardzo popularne. Pamiętam, jak grupa studentów wybrała się na trening do Ogrodniczek truchtem (około 5 km od granic Białegostoku PS) i na żwirowni zbudowano pierwszą w regionie skocznię narciarską. Oczywiście wcześniej trzeba było uzyskać zgodę sołtysa. Niedługo później odbyły się tam zawody w skokach, a wyniki były zadziwiające. Długość skoków metrów. Skocznia nazywała się Pętak. Z biegiem czasu pojawiały się nowe dyscypliny. Królował również tenis stołowy. Ówczesna rzeczywistość wyglądała zupełnie inaczej. Nie było telewizji, internetu i innych wynalazków cywilizacyjnych. Sport akademicki był wtedy bardzo popularny? Kiedy odbywały się mecze siatkówki czy koszykówki lub mistrzostwa miasta w lekkoatletyce, stadion Zwierzyniecki pękał w szwach. Było ogromne zainteresowanie sportem. To była jedna z niewielu rozrywek dla ówczesnej młodzieży czy mieszkańców miasta. AZS rozrósł się w latach sześćdziesiątych, gdy w Białymstoku powstały kolejne uczelnie. Pierwsza drużyna siatkarek AZS Akademii Medycznej rok 1951 To prawda. W 1959 roku powstała WSN, czyli Wyższa Szkoła Nauczycielska, która potem stała się filią Uniwersytetu Warszawskiego. W 1965 roku powstała WSI Wyższa Szkoła Inżynierska, czyli późniejsza Politechnika Białostocka. Jednak liga międzyuczelniana zaczęła regularnie grać w 1974 roku, wcześniej organizowane były dni sportu bądź jednodniowe turnieje o puchar dziekana jednego czy drugiego wydziału. Oczywiście wtedy studenci mieli dni wolne od nauki. Na Akademii w latach 60. dominowały gry zespołowe. Nie było mocnych na koszykarzy czy siatkarki. Przez 4 lata zespół siatkarek cztery razy zdobył tytuł wicemistrzyń w akademickich mistrzostwach Polski, a trenerem tego zespołu był Zbigniew Bujnowski. Pojawili się pierwsi reprezentanci w lekkoatletyce. Idol przez wiele lat to maratończyk Albin Czech. Pamiętam takie obrazki, kiedy wszyscy rano szli z akademika na zajęcia, a Czech wracał z treningu po 25-kilometrowym biegu. Piłka ręczna również ma bogatą tradycję w białostockim AZS. Wywodzi się stąd kilku znakomitych zawodników. Pamiętam wspomina dr Wollny jak przyszedł do mnie szef Studium i powiedział: Oddaj tenis stołowy Frankowi (Franciszek Kubiciel, jeden z nauczycieli SWFiS w Akademii Medycznej PS), a tobie w przyszłym roku zrobimy piłkę ręczną, przecież ty jesteś specjalistą od ręcznej. I tak na Akademii powstała sekcja piłki ręcznej. Pamiętam, że jak graliśmy mecze ligi międzyuczelnianej na boisku asfaltowym przy ul. Mickiewicza, gdzie była Filia UW, to studenci-kibice siedzieli na płotach, drzewach. Takie było ogromne zainteresowanie. Dziś nie tylko nie ma ręcznej w lidze międzyuczelnianej, ale na mecze innych dyscyplin przychodzi garstka kibiców. Mimo niewielkiej bazy lokalowej nie mieliście chyba problemów z rozgrywaniem meczów, turniejów i tym podobnych wydarzeń? Z tym generalnie nie było problemu. Jeśli nie było hali, grało się na podwórku. Poza tym ile hal w Polsce mieściło się w domu studenta! W Białymstoku w akademiku Akademii Medycznej, i w Warszawie na placu Narutowicza w przedwojennej Ymce na Politechnice. Nie było tak źle, jednak nie było tego, co mamy dzisiaj. Czy można w jakiś sposób porównać ówczesny sport akademicki do dzisiejszego? Absolutnie nie. Kiedyś był żywioł, masowość. Nie było mowy o sporcie kwalifikowanym w dzisiejszym rozumieniu choć były zespoły akademickie występujące w ligach państwowych większość zawodników tam grających była studentami studiów dziennych. To co jest teraz, to nie jest sport akademicki. Przykładem drużyna siatkówki AZS Białystok, grająca dziś w ekstraklasie. Kiedyś numery na koszulkach wycinaliśmy z kapeluszy naszych mam, babć. Dziś sport to przemysł, choć wciąż w strukturach AZS. Dawniej sport stanowił specyficzną radość. Teraz liczą się tylko pieniądze. Kto wie, jak wyglądałaby sytuacja, gdybyśmy mieli narzędzia naszych wnuków? Ale niestety, naszą młodością zawładnęła komuna. Rozmawiał Paweł Surynowicz Foto PS, archiwum dr. Zbigniewa Wollnego aps nr (269)

9 [rozmowa] Wrocławski AZS także dla niepełnosprawnych Problemy osób niepełnosprawnych układają się w długą listę. Jedną z poważniejszych kwestii są na niej trudności, z jakimi zmagać się muszą niepełnosprawni sportowcy. Już samo porównanie ilości czasu, jaki sportowcy pełnosprawni (średnio 270 dni w roku) i dotknięci kalectwem (średnio 3 obozy dwutygodniowe w roku) przebywają na różnego rodzaju obozach i zgrupowaniach, pokazuje, że ich sytuacja jest bardzo trudna. Problemem tym zajęli się szefowie wrocławskiego KŚ AZS. Zaproponowanym przez nich rozwiązaniem przynajmniej części dotychczasowych bolączek sportowców niepełnosprawnych ma być stworzenie na bazie Ośrodka Sportowego KŚ Centralnego Sportowego Ośrodka Szkoleniowego Osób Niepełnosprawnych. O szczegółach tego nowatorskiego w skali naszego kraju przedsięwzięcia mówi dyrektor hotelu GEM Zbigniew Gębka. Skąd pomysł stworzenia Centralnego Sportowego Ośrodka Szkoleniowego Osób Niepełnosprawnych? Idea wyrosła z oceny zaplecza, jakim dysponujemy. Mówiąc konkretniej, szeroka baza, którą posiadamy, m.in.: hala tenisowa, korty, pływalnia, a także siłownia czy choćby sauna legła u podstaw tego pomysłu i stała się zalążkiem idei utworzenia Centralnego Sportowego Ośrodka Szkoleniowego Osób Niepełnosprawnych. Warto zaznaczyć, że obiekty przy ul. Baudouina de Courternay od samego początku były przystosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych. Ośrodek, o jakim rozmawiamy, łatwiej zlokalizować w miej scu, które dysponuje już przynajmniej częścią potrzebnej infrastruktury. Tak właśnie jest w naszym przypadku. Chcemy wykorzystać istniejący hotel, zaplecze sportowe i gastronomiczne oraz fakt, że cała ta infrastruktura znajduje się w jednym miejscu, co stanowi duże udogodnienie dla osób mających problemy z przemieszczaniem się. Koncentrujemy się na zapleczu, które posiadamy i które chcemy ulepszać. Nie bez znaczenia jest, że jesteśmy jedynym tego typu obiektem we Wrocławiu. Nie musimy więc zaczynać od zera, co pozwala zaoszczędzić sporo czasu i pieniędzy. Czy w Ośrodku były już rozgrywane imprezy, w których uczestniczyli sportowcy niepełnosprawni? Oczywiście. Ośrodek właściwie od samego początku istnienia służy sportowcom dotkniętym kalectwem. Z ważniejszych wydarzeń wymienię choćby mistrzostwa Polski w koszykówce na wózkach i w siatkówce na siedząco. Gościliśmy międzynarodowe zawody w podnoszeniu ciężarów o Srebrną Sztangę i międzynarodowe integracyjne zawody pływackie. Rozgrywane na kortach i w hali w przy ul. Baudouina de Courternay mistrzostwa w tenisie ziemnym na wózkach uznawane są za prestiżowe i przyciągają wielu kibiców. Także kadra narodowa korzysta z naszych obiektów, ostatnio przed wyjazdem na Paraolimpiadę w Pekinie przygotowywali się u nas pływacy. Organizacja zawodów tak na szczeblu krajowym, jak i międzynarodowym wymaga od personelu szczególnych umiejętności. Czy pracownicy placówki są merytorycznie przygotowani do udzielania pomocy niepełnosprawnym sportowcom? Tak, choć należy pamiętać, że osoby pozbawione pełnej sprawności ruchowej często same doskonale dają sobie radę. Mało tego, nie oczekują specjalnego traktowania, którym możemy wyrządzić im więcej złego niż dobrego. Niepełnosprawni chcą się czuć w miarę możliwości normalnie i należy to uszanować. Oczywiście, kiedy zachodzi taka potrzeba, nasi pracownicy są gotowi do udzielenia wszelkiej pomocy. Niejednokrotnie zresztą udowodnili, że nie stanowi to dla nich żadnego problemu. Jeśli zaś chodzi o jakieś specjalistyczne zadania, z którymi należy wiązać Centralny Sportowego Ośrodka Szkoleniowy Osób Niepełnosprawnych, to na pewno personel współpracujący z trenerami musiałby przejść odpowiednie szkolenia. Mówił Pan o przystosowaniu Ośrodka do potrzeb osób niepełnosprawnych. Jakie to udogodnienia? Część z nich wiąże się z wymogami kategoryzacyjnymi dla hotelu, chociażby te dotyczące łazienek. Sanitariaty na parterze są zgodne ze światowymi standardami. Posiadamy także platformę dźwigową, pomocną zwłaszcza dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich. Zatem jakie zmiany w Ośrodku są przewidziane dla podniesienia komfortu gości pozbawionych pełnej sprawności fizycznej?

10 Oczywiście istniejąca już część hotelu wymaga dalszych ulepszeń, które wiążą się na przykład z dodatkowymi podjazdami czy powiększeniem łazienek na piętrze. Z kolei planowana rozbudowa hotelu zakłada dobudowanie nowego skrzydła z 38 pokojami o podwyższonym standardzie. Nowa część połączona byłaby ze starą m.in. za pomocą dwóch niezależnych wind plus ta już istniejąca. Każdy rejon hotelu byłby więc obsługiwany przez windy, co całkowicie rozwiązuje problem komunikacji między piętrami. Takie inwestycje wymagają zapewne znacznych nakładów finansowych. O pieniądzach jakiego rzędu mowa? Z obliczeń, które wykonaliśmy w ubiegłym roku, wynika, że potrzebujemy około 30 mln złotych. Są to jednak tylko wstępne szacunki, a przez wzgląd na to, że były robione w roku 2008, mogą się okazać już nieaktualne. Jest to, jak się domyślam, wydatek przekraczający możliwości finansowe AZS. Gdzie szukacie funduszy na realizację tego przedsięwzięcia? Nie ukrywam, że kiedyś o pieniądze na tego typu cele było dużo łatwiej. Można było wykorzystywać możliwości, których teraz już nie mamy, jak np. dofinansowanie ze strony Totalizatora Sportowego. Przede wszystkim chcemy zabiegać o środki z Państwowego Funduszu Osób Niepełnosprawnych. Nie ukrywam, że liczymy również na wsparcie ze strony samorządu miejskiego i wojewódzkiego. Rozumiem, że Wojewódzkie Zrzeszenie Osób Niepełnosprawnych START współpracuje z wrocławskim KŚ AZS przy urzeczywistnianiu projektu stworzenia Ośrodka Szkoleniowego Osób Niepełnosprawnych? Współpracujemy już ze sobą od wielu lat. A ta pozytywna kooperacja wynika przede wszystkim z relacji międzyludzkich. Nigdy nie było między nami nieporozumień czy problemów. Zawsze potrafiliśmy się porozumieć. START traktujemy trochę ulgowo. Nigdy nie patrzyliśmy na zgrupowania, pobyty sportowców niepełnosprawnych w sposób czysto komercyjny. Nie stawialiśmy wyśrubowanych warunków płatniczych. Raczej staramy się realnie oceniać możliwości finansowe zrzeszenia, które także boryka się z problemami niewystarczającej ilości pieniędzy. Powstanie Centralnego Ośrodka Szkoleniowego Osób Niepełnosprawnych traktujemy w sposób zupełnie naturalny jako wspólną sprawę. Ważne jest dla nas także wykorzystanie pomocy osób niepełnosprawnych przy różnego rodzaju konsultacjach, jakie będą niezbędne w fazie projektowania nowej części obiektu. Chcemy, żeby ci, dla których Ośrodek ma powstać, czuli się w nim naprawdę komfortowo i mieli w nim jak najlepsze warunki do trenowania i wypoczynku. Jak ta inicjatywa została przyjęta w środowisku sportowców niepełnosprawnych? Jest to stosunkowo nowy pomysł. Informacja nie dotarła jeszcze do wszystkich. Ośrodek jest ogromną szansą dla rozwiązania choćby części ich problemów, z czego zdają sobie sprawę przede wszystkim najbardziej zainteresowani. Tak jak już wspominałem to nasza wspólna sprawa, która przyniesie wiele korzyści wszystkim stronom. Idea wydaje się jak najbardziej słuszna i potrzebna, co do tego chyba nikt nie ma wątpliwości, ale na koniec chcę zapytać, jak ocenia Pan realne szanse na powodzenie tego projektu? Gdybyśmy rozmawiali jeszcze rok temu, sprawa przedstawiałaby się inaczej. Dziś czas jest o wiele trudniejszy, przede wszystkim z uwagi na skomplikowaną sytuację ekonomiczną i kryzys gospodarczy, który dotyka wiele obszarów. Nie znaczy to jednak, że stworzenie ośrodka jest niemożliwe. Kiedy zaczynaliśmy budowę istniejącego już ośrodka, również nie było łatwo, ale krok po kroku daliśmy sobie radę. Dzisiaj warunki ekonomiczne są niepewne, ale chęć urzeczywistnienia tego pomysłu ze strony szefostwa wrocławskiego KŚ AZS jest ogromna. Zajmują się tym ludzie, którzy mają ogromny zapał do pracy. Wierzę więc, że Centralny Ośrodek Szkoleniowy Osób Niepełnosprawnych powstanie. I tego bardzo serdecznie panu, ale przede wszystkim sportowcom życzę. Rozmawiała Anna Halewicz Foto Hotel GEM aps nr (269)

11 [AME] Dziewczyny lubią brąz W zawodach tych, zorganizowanych już po raz piąty przez European University Association (EUSA) rywalizowało w stolicy Irlandii 17 uczelni z 10 państw. V Akademickie Mistrzostwa Europy w Tenisie, Dublin (Irlandia), Polskę reprezentowały uczelniane zespoły, które dotarły do finału ostatnich drużynowych mistrzostw Polski szkół wyższych. Były wśród nich AWF Wrocław i Politechnika Warszawska w kategorii kobiet oraz Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej z Warszawy i KUL z Lublina w kategorii mężczyzn. Najwyżej w drabince turnieju z polskich zespołów zapisała się Politechnika Warszawska z Olą Rosowską i Pauliną Prażmowską na czele, zdobywając brązowy medal. Prawie każdy z zespołów startujących w Dublinie miał wśród swoich reprezentacji zawodniczki i zawodników z aktualnymi rankingami WTA i ATP, co przesądziło o wysokim poziomie rozgrywanych pojedynków. Mecze były bardzo wyrównane i niezwykle emocjonujące. O wyniku zdecydowanej większości pojedynków przesądzała dopiero gra deblowa (po singlach było najczęściej 1:1). W przypadku brązowych medalistek, czyli zespołu Politechniki, wszystkie mecze kończyły się decydującym o wyniku spotkania deblem. Sympatycznym dziewczętom z Warszawy udało się osiągnąć bardzo wiele, o czym zadecydowały w dużym stopniu ich umiejętności deblowe. Ola Rosowska (w przeszłości wygrywała turnieje w deblu, łącznie z mistrzostwami Polski seniorek) stworzyła z Pauliną Prażmowską parę, która pokonała teoretycznie mocniejsze przeciwniczki (z aktualnym rankingiem WTA), przesądzając o zwycięstwie w poszczególnych pojedynkach. W batalii o brązowy medal nasze dziewczyny nie dały żadnych szans Rosjankom, pewnie wygrywając debla i pokonując przeciwniczki w pięknym stylu, a to przecież zwyciężczynie ostatnich dwóch edycji tych mistrzostw (Eindhoven 2006, Moskwa 2007). Drugi półfinał turnieju kobiecego, w którym Rosjanki mając piłkę meczową w supertiebreaku w deblu przegrały z reprezentacją London Metropolitan University 14:12 jest kolejnym potwierdzeniem, jak bardzo wyrównany poziom reprezentowały cztery najlepsze zespoły tych mistrzostw. W finale kobiecego turnieju o zwycięstwie zadecydowała również gra deblowa, którą na swoją korzyść rozstrzygnęły zawodniczki London Metropolitan University-1, pokonując 2:1 Niemki z Monachium. Drugi polski zespół AWF z Wrocławia z Natalią Kołat, Sylwią Humińską, osłabiony brakiem Marty Leśniał (rozpoczęła w międzyczasie studia w USA) zajął 5 miejsce. Na tej samej 5 pozycji uplasowali się mężczyźni z SWPS Warszawa z Marcinem Maszczykiem, Łukaszem Cygańskim, Mateuszem Kniagininem w zespole. Warszawiacy dość pechowo przegrali z Francuzami z Montpellier w ćwierćfinale. Po singlach wynik meczu był remisowy 1:1, a w decydującym deblu, przy stanie setów 1:1, SWPS prowadził w supertiebreaku 4:2, ostatecznie przegrywając go 10:6. W walce o miejsca 5 do 8 warszawiacy wygrali swoje mecze, zajmując ostatecznie miejsce o 2 pozycje wyżej niż przed rokiem w Moskwie. KUL-owi z Lublina bez Wojtka Gawlaka w drużynie nie udało się obronić wysokiej pozycji z ubiegłego roku i uplasował się na 12 pozycji na 16 startujących zespołów. Tegoroczną edycję zawodów EUSA powierzyła Polsce. Turniej zorganizuje AZS Poznań, a symboliczne przekazanie flagi ekipie Politechniki Warszawskiej odbyło się podczas ceremonii zakończenia AME Dublin Tekst i foto Krzysztof Kentla

12 Studencki mar Akademickie Mistrzostwa Polski w Szachach, Wrocław, 5 7 grudnia 2008 Jolanta Zawadzka (UE Wrocław) wśród kobiet, a Marcin Dziuba (UMCS Lublin) wśród mężczyzn byli najlepsi podczas Akademickich Mistrzostw Polski w Szachach, które rozegrano we Wrocławiu. Drużynowo zwyciężyła Politechnika Poznańska. Jak co roku w pierwszy weekend grudnia w stołówce Politechniki Wrocławskiej rozegrano jeden z największych szachowych turniejów w naszym kraju Akademickie Mistrzostwa Polski. Blisko 290 uczestników reprezentujących 46 uczelni wyższych z całego kraju przez trzy dni rozegrało aż 18 rund. Intensywność zawodów była zatem olbrzymia. Można to nazwać szachowym maratonem, bo rozgrywki trwają każdego dnia od rana do późnego wieczora mówił Rafał Siwik, główny arbiter zawodów. Wśród grających nie zabrakło reprezentantów Polski z niedawnej Olimpiady Szachowej w Dreźnie, m.in. zawodników wrocławskiej Polonii: Jolanty Zawadzkiej i Mateusza Bartla. W Dreźnie na rozegranie 13 rund mieli niemal dwa tygodnie, a w czasie AMP musieli rozegrać więcej pojedynków w bardzo krótkim czasie. To dla nas żaden problem. Jesteśmy przyzwyczajeni do takich zmian. Myślę, że nie ma to wpływu na naszą grę ocenił Mateusz Bartel, który w zawodach reprezentował warszawską SGGW i wśród mężczyzn zajął 4. miejsce. Wygrał Marcin Dziuba (UMCS Lublin). Przyjeżdżamy tu grać z całej Polski, a jak zwykle wygrał Marcin. On jest chyba specjalistą od akademickich mistrzostw żartowali jego rywale. Dziuba w pokonanym polu zostawił reprezentantów Polski oprócz Bartla także kolegę z UMCS Lublin Grzegorza Gajewskiego (zajął 2. miejsce). Wspomniana dwójka wraz z reprezentantem Uniwersytetu Wrocławskiego Stanisławem Zawadzkim (19. miejsce) nie tylko udanie rywalizowała na szachownicach, ale także bacznie obserwowała całe zawody, aby zrelacjonować je w nowym czasopiśmie szachowym Mat ( pl), którego pierwszy numer wkrótce ujrzy światło dzienne. Uznaliśmy, że na rynku jest potrzeba wydania tego typu czasopisma. Pracujemy w pocie czoła nad pierwszym numerem i mamy nadzieję, że spodoba się czytelnikom wyjaśnił Stanisław Zawadzki. aps nr (269)

13 ton szachowy Wśród kobiet w mistrzostwach tryumfowała Jolanta Zawadzka (UE Wrocław). W całym turnieju była jedyną olimpijką z Drezna i faworytką do wygranej. Choć nie startowały koleżanki z reprezentacji Polski, to o zwycięstwo wcale nie było łatwo. To były trudne zawody. Zresztą szybkie szachy (w tym przypadku 1 godz. na partię przyp. red.) rządzą się swoimi prawami. Trzeba szybciej podejmować decyzje, a to nie jest takie proste podsumowała wrocławska szachistka. W klasyfikacji drużynowej zwyciężyła Politechnika Poznańska przed Uniwersytetem Warszawskim i UMCS Lublin. Studenci bardzo poważnie podeszli do rywalizacji, bowiem często od zajętych miejsc zależała wysokość stypendium, jakie otrzymają ze swojej uczelni. Na pewno jest to czynnik bardzo mobilizujący usłyszeliśmy od uczestników turnieju. Ale studenckie mistrzostwa stały nie tylko pod znakiem rywalizacji. Była to także okazja do spotkania się akademickiej braci, zawarcia nowych przyjaźni i wspominania zawodów sprzed roku. Przy okazji takich spotkań w ramach rekreacji wyszło na jaw, że szachiści to także świetni pokerzyści. Po zakończeniu zmagań szachowych rekreacyjnie rywalizowali w pokerze sportowym, a finał tych rozgrywek odbył się w kasynie Hotelu Plaza. WYNIKI Klasyfikacja drużynowa (46 uczelni) 1. Politechnika Poznańska 2. Uniwersytet Warszawski 3. UMCS Lublin 4. Politechnika Gdańska 5. SGGW Warszawa 6. AE Poznań 7. UWM Olsztyn 8. Politechnika Warszawska. Klasyfikacja indywidualna Mężczyźni 1. Marcin Dziuba (UMCS Lublin) 2. Grzegorz Gajewski (UMCS Lublin) 3. Paweł Czarnota (Uniwersytet Śląski Katowice) 4. Mateusz Bartel (SGGW Warszawa) 5. Aleksander Miśta (Politechnika Gdańska) 6. Daniel Frączek (UJ Kraków) 7. Marcin Krysztofiak (Uniwersytet Warszawski) 8. Filip Bargłowski (SGGW Warszawa). Kobiety 1. Jolanta Zawadzka (UE Wrocław) 2. Beata Kądziołka (SGH Warszawa) 3. Magdalena Kozak (Politechnika Warszawska) 4. Aneta Korościel (UAM Poznań) 5. Dorota Czarnota (AE Katowice) 6. Daria Pokojska (UE Kraków) 7. Anna Gasik (Uniwersytet Warszawski) 8. Katarzyna Toma (UP Lublin). Tomasz Brusiło, foto Wojciech Zawadzki

14 [AMP] Ping-Pong Pękł w Cieszynie Już szósty raz w ciągu trzech lat Akademicki Związek Sportowy w Cieszynie zaprosił wybitnych sportowców na rozgrywki rangi mistrzowskiej grudnia 2008 roku hala Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie gościła zawodniczki i zawodników z województw śląskiego, dolnośląskiego, opolskiego i lubuskiego. Cieszyn małe przygraniczne miasto na jeden dzień stało się polską stolicą tenisa stołowego. Z każdym rokiem AZS w Cieszynie doświadcza nowych wrażeń oraz realizuje własne pomysły i ambitne plany. Akademickie Mistrzostwa Polski w Tenisie Stołowym to cykl imprez, który w tym roku akademickim zastąpił Mistrzostwa Polski Szkół Wyższych. Impreza rangi mistrzowskiej w tej dyscyplinie odbyła się w Cieszynie po raz pierwszy. Pierwszego dnia mistrzostw wieczorem odbyła się konferencja techniczna, na której, jak zawsze, każdy miał coś do powiedzenia. Sędzia główny mistrzostw, wybitny znawca tenisa stołowego w regionie, pan Waldemar Szczupak sprawnie i profesjonalnie przeprowadził losowanie grup i koordynował konferencję techniczną. Jego pomoc w organizacji turnieju była nieoceniona. Kiedy opadły Akademickie Mistrzostwa Polski w Tenisie Stołowym, Cieszyn, grudnia 2008 emocje po konferencji technicznej, wszyscy uczestnicy mogli zaszczycić organizatorów swoją obecnością w Klubie Studenckim Pan opticum. I tu organizatorzy zadbali o wszystko. Do rana nikt nie balował, ponieważ już od 8.00 dnia następnego zaczynały się zawody. Organizator dopełnił wszelkich starań, by hala sportowa otwarta była dla zawodników już od Tak też z wybiciem na zegarach godziny zero pojawili się pierwsi zawodnicy, by rozgrzać się i nastawić na zwycięstwo. Do Cieszyna przyjechało prawie 150 uczestników i uczestniczek. Zapowiadany bardzo wysoki poziom zawodów nie był tylko plotką. Wspaniałe wymiany i długie (nawet 2,5- -godzinne) mecze powodowały emocje wśród kibiców, zawodników i trenerów. Wśród mężczyzn rywalizacja toczyła się zacięcie w 4 grupach po cztery zespoły, a u kobiet w 3 grupach, trzy- i czterozespołowych. Według uczestników, pod względem organizacyjnym cieszyński AZS poradził sobie świetnie. Kolejny raz zawiodła jednak frekwencja na widowni. Bardzo przykre jest to, że pomimo niezłej reklamy tak dobrej i ciekawej imprezy na najwyższym poziomie, w której brali udział nawet mistrzowie Polski, brak było zainteresowania społeczności lokalnej. Nic na to nie poradzimy. Najważniejsze dla organizatora było zadowolenie uczestników. AZS Cieszyn już od 3 lat stara się obudzić cieszyniaków: zachęcić ich do dopingowania sportowców i współzawodnictwa w czasie imprez lokalnych. Niestety, jak do tej pory społeczność lokalna zawodzi. Z czasem rozpoczęła się faza finałowa, i tutaj emocji było co nie miara. Każdy mecz przynosił kolejne, nierzadko bardzo zaskakujące rozstrzygnięcia. Uczestnicy walczyli do ostatniej kropli potu i nie poddawali się nawet w sytuacjach trudnych i wydawałoby się bez wyjścia. Każdy punkt, każda akcja premiowana była brawami drużyn zasiadających na widowni. W ostatecznym boju o pierwsze miejsca wśród kobiet walczyły AJD Częstochowa, AWF Wrocław, AWF Katowice i Uniwersytet Wrocławski. Po zaciętych meczach półfinałowych w finale zmierzyły się drużyny z Częstochowy i wrocławskiego AWF. Spotkanie to zakończyło się wynikiem 3:1 i pierwsze miejsce strefy D zdobyły zawodniczki z Akademii Jana Długosza z Częstochowy. W rywalizacji mężczyzn także bez walki się nie obyło. Do finału dotarły drużyny z Zielonej Góry i Częstochowy i po zaciętym finale i końcowym wyniku 3:2 rywalizację tak jak wśród kobiet wygrała Akademia z Częstochowy. O miejsca trzecie i czwarte walczyła Politechnika Śląska z Uniwersytetem Przyrodniczym z Wrocławia. Przyrodnicy polegli, a zawodnicy ze Śląska mieli powody do radości. Mistrzostwa w tenisie stołowym to jedna z wielu imprez, jakie organizuje AZS Cieszyn w bieżącym roku akademickim. Przygotowany na maj finał AMP swoją rangą przewyższa wszystkie turnieje, które odbywały się w cieszyńskiej hali dotychczas, a udział studentów z całego kraju z pewnością podniesie prestiż nie tylko naszej uczelni, ale i miasta. AZS Cieszyn podczas AMP w Piłce Ręcznej chce stanąć na najwyższym poziomie organizacyjnym. Organizatorzy imprez sportowych są zauważani nie tylko na terenie Śląska Cieszyńskiego, ale także w centrali AZS w Warszawie, z czego są dumni i zmotywowani do kolejnych ważnych kroków w swojej działalności. Tekst Paweł Bajtlik Foto Marcin Strządała aps nr (269)

15 [AMP] Wielka impreza małej uczelni Wyższa Szkoła Handlu i Usług w Poznaniu jest jedyną uczelnią niepubliczną w Polsce założoną przez niezależną organizację samorządu gospodarczego. Kształci studentów z całej Polski, korzystając z tradycji i wieloletnich doświadczeń swojego założyciela Wielkopolskiego Zrzeszenia Handlu i Usług. Od maja 2005 roku w WSHiU działa Klub Uczelniany AZS. Studenci WSHiU reprezentujący Klub i uczelnię odnieśli już wiele spektakularnych sukcesów sportowych w AMŚ i AMP, jednak podstawowym systemem rywalizacji są dla nich przede wszystkim Akademickie Mistrzostwa Wielkopolski. W 55 konkurencjach startuje tutaj aż 29 uczelni, a reprezentanci WSHiU często uzyskują w AMW czołowe miejsca. Klub Uczelniany AZS WSHiU często organizuje także imprezy sportowe dla środowiska akademickiego. Ostatnio, w dniach stycznia br., Klub przeprowadził eliminacje strefy A (kujawsko-pomorskie, pomorskie, wielkopolskie i zachodniopomorskie) Akademickich Mistrzostw Polski w Futsalu. Przyznanie prawa do organizacji tej dużej i prestiżowej imprezy było dla małego Klubu Uczelnianego ogromnym wyrazem uznania i zaufania. Na uczelni, w której obecnie studiuje zaledwie 871 osób, KU AZS liczy 53 członków. Klub bez wątpienia tego zaufania nie zawiódł i bardzo sprawnie przygotował oraz przeprowadził imprezę, w której wzięło udział 16 zespołów. Mistrzostwa, w trakcie których rozegrano 28 meczów, odbyły się w gościnnej hali sportowej Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu; tylko 2 mecze zostały rozegrane w hali poznańskiego Gimnazjum nr 54. Funkcjonalna hala Akademickie Mistrzostwa Polski w Futsalu, Eliminacje strefy A, Poznań, stycznia 2009 UP, oddana do użytku zaledwie w październiku 2008 roku, była niewątpliwie wielkim atutem mistrzostw. Jest jakby stworzona do gry w futsal, poza tym dysponuje aż ośmioma szatniami oraz licznymi pomieszczeniami biurowymi i wypoczynkowymi. Przychylność, życzliwość i wielka cierpliwość kierownika SWFiS UP Mariana Łuszczaka sprawiły, że organizatorzy i uczestnicy turnieju czuli się w hali Uniwersytetu Przyrodniczego niemal jak w domu. To, że na mistrzostwach dopisali sponsorzy, trochę zaprzecza płynącym zewsząd informacjom o pełzającym ku nam coraz szybciej kryzysie gospodarczym. Dom Wydawniczy REBIS ufundował nagrody i wydał informator mistrzostw, firma TEAM-SPORT dostarczyła organizatorom doskonałe piłki futsalowe, firma MARCO zastosowała szczodre zniżki na przewozy autokarowe, a przedstawiciele RED BULL bezpłatnie rozdawali na trybunach napoje energetyczne. Sponsorom mistrzostw należą się gorące podziękowania. Mistrzostwa obfitowały w sportowe niespodzianki. Do takich na pewno należy zaliczyć wyeliminowanie z dalszej fazy rozgrywek utytułowanego zespołu Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Zespół niczego szczególnego na boisku nie pokazał, uległ w bezpośredniej walce o awans grającej w pięcioosobowym składzie (bez rezerwowych na ławce!) drużynie AWF Poznań, a poza tym jak się wydaje ekipa trenera Zenona Jezierskiego ma poważne problemy organizacyjne. Zaskoczeniem jest także wyeliminowanie drużyny Uniwersytetu Szczecińskiego przez Akademię Wychowania Fizycznego i Sportu z Gdańska. W meczu o awans do finałów AMP szczecinianie bardzo długo prowadzili, żeby minimalnie ulec gdańszczanom w ostatnich minutach gry. Innego rodzaju niespodzianką sportową mistrzostw była doskonała postawa drużyny Wyższej Szkoły Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa z Poznania. Można zaryzykować twierdzenie, że przeogromną część jej wartości stanowi bramkarz i grający trener Rafał Nuckowski najstarszy wiekiem, lecz bez wątpienia najmłodszy duchem uczestnik eliminacji strefy A. Szczęśliwe i skuteczne interwencje bramkarza WSNHiD w bezpośrednim meczu z Uniwersytetem Przyrodniczym z Poznania, którego stawką był awans do finałów AMP, wprawiały w zdumienie nawet najbardziej wytrawnych kibiców futsalu, a z kolei napastnicy UP, którzy nie byli w stanie zdobyć w tym meczu nawet jednego gola, po kolejnych zmarnowanych okazjach bramkowych mogli jedynie miotać (oczywiście po cichu) bezsilne przekleństwa. Klasą dla siebie był w Poznaniu zespół Uniwersytetu Gdańskiego. Drużyna trenera Mariusza Kindy zdecydowanie wygrała wszystkie mecze i należy w niej właśnie upatrywać jednego z najpoważniejszych kandydatów do zwycięstwa w AMP. Wielkim pechowcem poznańskiego turnieju została Wyższa Szkoła Bankowa z Torunia. Wskutek jedynego w całym turnieju błędu popełnionego przez organizatorów w ostatniej kolejce rozgrywek fazy grupowej w grupie C, w której występowali torunianie, zmierzyły się reprezentacje UAM Poznań i Politechniki Poznańskiej. Teraz wiemy, że oczywiście mecz zespołów z tego samego miasta/środowiska, zgodnie z regulaminem AMP w futsalu, powinien był zostać rozegrany w grupie jako pierwszy, ale w natłoku przygotowań do Mistrzostw nikt spośród członków komitetu organizacyjnego, a także nikt z zainteresowanych zespołów WSB Toruń i WSB Gdańsk, nie zwrócił w porę uwagi, że w ustalonym komputerowo programie gier (schemat rozgrywek i kolejność meczów dla każdej grupy była identyczna) tkwi regulaminowy błąd. WSB Toruń miał ogromne szanse na awans, gdyby w meczu UAM PP nie padł remis. Poznańskie zespoły zgodnie podzieliły się jednak punktami i oba wyszły z grupy, a torunianie niestety odpadli z dalszej rywalizacji. To trudny do zaakceptowania, lecz niezamierzony zgrzyt w imprezie sportowej, która poza tym przebiegała w duchu fair play i w niczym niezakłóconej atmosferze uczciwej sportowej rywalizacji. Cichymi bohaterami mistrzostw są studenci-działacze Klubu Uczelnianego AZS WSHiU z prezesem Piotrem Kantorskim na czele. W większości absolwenci wrześniowego (2008) obozu szkoleniowego akademickich organizatorów sportu, kompetentnie i sprawnie przygotowali ogólnopolską imprezę sportową, w gruncie rzeczy debiutując w charakterze organizatorów tak poważnych zawodów. Ewenementem i zaskoczeniem było przygotowanie przez nich rzecz raczej rzadko spotykana na zawodach eliminacyjnych specjalnych zaproszeń, szczegółowych informatorów, identyfikatorów i plakatów reklamujących imprezę. Natomiast nie dziwi zgodne postanowienie: za rok chcemy gościć futsalistów ponownie, a mistrzostwa przygotujemy jeszcze lepiej! Piotr Kuś

16 kujawsko-pom kujawsko-pomorskie Oby nam się... Nowy rok jest idealną porą do nowych postanowień. Kwestia wytrwania w nich jest inną sprawą. Czego można nam życzyć? Życzenia wytrwałości, szczęścia, zdrowia są tak znane jak ornitologom np. wystawa kanarków w Poznaniu. Wiele życzeń można wymyślić, ale chyba najlepiej pasującymi słowami są oby nam nie przeszkadzano... Patrząc przez pryzmat polityki, jaką stosują uczelnie państwowe, wcześniejsze słowa dobrze się wkomponowują w atmosferę, która nierzadko panuje na akademickim podwórku (prywatne szkoły w większości wiedzą, że przez sport mogą się promować i to robią). Zamieniać salę gimnastyczną na salę wykładową to jest możliwe jeżeli ktoś wątpi, zapraszam w progi Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego! Możliwość rozwijania własnych pasji dzięki udostępnieniu pomieszczenia, w którym można trenować, sprzętu, z którego można bez strachu korzystać to są życzenia dla niedocenionych jeszcze przez kluby. Czasem słychać echo PRL, w którym niejedna osoba powtarzała jak mantrę, że prawdziwy talent i bez sprzętu się obędzie jednak Wam, nie tylko przez wzgląd na to, że przeżyliśmy w XXI wieku już dziewięć lat, życzę, by skupiać się nie na szukaniu pomieszczeń, ale na samym treningu. Na szczęście wyżej opisanych sytuacji jest coraz mniej i dalsze dramatyzowanie nad nimi mija się z celem składania życzeń noworocznych. Wielkimi krokami zbliża się sesja (na niektórych uczelniach już odbywają się pierwsze egzaminy) życzę przebrnięcia przez nią i przede wszystkim wyniesienia z zajęć jedynie samych przydatnych w dalszym życiu wiadomości oby było ich jak najwięcej. A po sesji kontynuacji planów sportowych, udziału w akademickich mistrzostwach Polski (dawne mistrzostwa Polski szkół wyższych) życzę nie tyle pierwszego miejsca, co spotkania ze znajomymi, którzy AZS kojarzą z rywalizacją, ale i czymś więcej ludźmi zarażonymi pasją do sportu. Dla których liczy się nie tylko udział w imprezach, ale i ich organizacja na uczelniach, w regionie. Niektórych azetesiaków nie trzeba długo namawiać do wyjazdu grudniowy Zieleniec towarzyszenie w rozgrywkach Młodej Fiesty, czy późniejsze spotkanie w Trójmieście oczywiście, że możliwe! Kto zaraził ludzi z Krakowa, Łodzi, Gdańska, Warszawy, Białegostoku, Legnicy, Wrocławia, Opola, Cieszyna, Szczecina, Poznania, Rzeszowa, Piły czy Bydgoszczy? Tylko jeden stulatek AZS. Ten oto przykład pokazuje, że AZS, jeżeli ktoś chce, nie pozwoli zostać opuszczonym w grupie siła. I Wam życzę na ten rok i następne lata, byście zarówno kiedy odnosicie sukcesy, jak i porażki, nie zostali sami! Mateusz Tomanek Redaktor: Mateusz Tomanek mateusztom@o2.pl Razem tworzymy historię! Młodzi, ambitni, a co najważniejsze, przed nimi przyszłość tak w skrócie można przedstawić drugoligowych piłkarzy ręcznych z AZS UKW. Styczeń 2007 wizja 21 stycznia 2007 roku wielki dzień w historii polskiej piłki ręcznej. Prowadzona przez Bogdana Wentę reprezentacja narodowa grała rewelacyjnie, co ostatecznie zakończyło się zdobyciem tytułu wicemistrza świata. Tego dnia mecz Polaków na żywo w Westfallen Halle w Niemczech obserwowała trójka kibiców piłki ręcznej Marek Jasnoch, Sylwester Wróbel i Magdalena Wróbel. Na fali euforii i sukcesu w ich głowach zaczęła kiełkować idea stworzenia zespołu piłki ręcznej z prawdziwego zdarzenia. Drużyny, którą będą tworzyć przyjaciele i która będzie grała dla kibiców widowiskowo i z polotem. W drodze powrotnej z Niemiec do Polski przyszli założyciele AZS UKW obmyślali już strategię i snuli plany stworzenia zespołu: Nie umieliśmy rozmawiać o niczym innym, jak tylko o piłce ręcznej. mówi Magdalena Wróbel. Dyskusja o możliwości założenia drużyny szczypiorniaka w Bydgoszczy była niesamowita. Odbyła się istna bitwa na argumenty dodaje Magda. Postanowiliśmy się założyć. Kluczowym pytaniem było, czy można zrobić w mieście piłkę ręczną na prawdziwie wysokim poziomie sportowym i organizacyjnym. Zdania były podzielone, ale mimo to postanowiliśmy spróbować! opowiada z pasją pomysłodawczyni. Marzec 2007 twórcy Przełom marca i kwietnia 2007 roku to okres licznych spotkań poświęconych tworzeniu zespołu. Na pierwszym, zorganizowanym w gabinecie prezesa KU AZS UKW Krzysztofa Kościańskiego, podjęta została decyzja o zgłoszeniu zespołu do rozgrywek pod logo AZS. Trenerem został Bruno Budrewicz (były zawodnik AZS Warszawa), który od lat z sukcesami szkoli młodzież z Uczniowskiego Klubu Sportowego Iskra. Zadaniem nowego trenera stało się skompletowanie ostatecznego składu, który będzie reprezentował Bydgoszcz w rozgrywkach ligowych. Krzysztof Kościański, użyczając marki AZS, ułatwił działaczom pozyskanie nowych sponsorów. Pomocną dłoń wyciągnęli: Jan Kac, Grzegorz Kapka, Adam Kaczmarek, Jan Grzela, Jarosław Gajewski, Sylwester Wróbel oraz, pod koniec sezonu, Adam Pawłowski, były piłkarz ręczny, a obecnie prężny przedsiębiorca z Bydgoszczy. To właśnie ci ludzie stali się współtwórcami bydgoskiego szczypiorniaka. Maj 2007 narodziny Maj to już regularne treningi i ciężka praca stworzonego od podstaw zespołu. Chcąc sprawdzić jak największą liczbę graczy, trenerzy (w międzyczasie dołączył do zespołu Artur Markowski trener bramkarzy) zapraszali na zajęcia najbardziej utalentowanych zawodników z regionu. Kilkumiesięczna selekcja pozwoliła na uformowanie meczowej czternastki. Dla działaczy maj to okres nieustannych spotkań z osobami ze Związku Piłki Ręcznej w celu sprawdzenia i oddania wszystkich niezbędnych dokumentów. Udało się. Zaczynamy spełniać marzenia! powiedział tuż po decyzji jeden z założycieli Sylwester Wróbel. 25 maja 2007 roku drużyna została zgłoszona do rozgrywek II ligi, a 30 sierpnia Klub Uczelniany AZS Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego otrzymał tak długo oczekiwaną licencję zezwalająca na udział w rozgrywkach mistrzowskich w piłce ręcznej mężczyzn organizowanych przez Związek Piłki Ręcznej w Polsce. Październik 2007 maj 2008 królewski debiut Zespół złożony w większości z młodych, utalentowanych zawodników z dorobkiem trzynastu punktów zajął ostatecznie dziewiąte miejsce w lidze, co środowisko piłki ręcznej w Bydgoszczy przyjęło z dużym optymizmem i nadziejami na przyszłość. Wiąże się to z ogromnymi postępami, jakie poczynili w trakcie sezonu młodzi chłopcy trenujący pod okiem Bruno Budrewicza. W debiutanckim sezonie wyróżnił się z pewnością Mariusz Łukasiewicz, który strzelił aż 166 bramek i zdobył tytuł króla strzelców całej drugiej ligi razem tworzymy historię Udany debiut klubu w rozgrywkach spowodował istotne zmiany w strukturze klubu. Widząc ogromne możliwości drzemiące w bydgoskiej piłce ręcznej, działacze przystąpili do budowy profesjonalnego klubu, który będzie walczył o najwyższe cele. Udało się zbudować zespół, który stać na walkę z najlepszymi. Wszyscy postępują według klubowego hasła»razem tworzymy historię«, bo klub dla nas to nie tylko miejsce, gdzie się pracuje i odbiera wypłatę. Działacze, sponsorzy, zawodnicy i trenerzy wszyscy jesteśmy jak rodzina, która razem tworzy piłkę ręczną w Bydgoszczy. Piłka ręczna to dla nas nie tylko aps nr (269)

17 [kujawsko-pomorskie] Bal czas zacząć! rownik SWFiS dr Andrzej Kostencki, dr Jan Deja, mgr Tadeusz Gajewski uświetnili Bal Sportowca Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego, który w klasyfikacji XXV Mistrzostw Polski Szkół Wyższych zajął II miejsce w typie akademii. Bal, który zaczął się 9 stycznia br., okraszony został wieloma atrakcjami przed wejściem pierwszych par na parkiet swoje umiejętności taneczne zaprezentowała uczelniana sekcja aerobiku sportowego. Później losowanie okolicznościowych koszulek AZS UTP, piłek... Jednak najwięcej emocji wzbudziła rywalizacja taneczna pary w rytm muzyki, a dokładniej podczas jej zatrzymania, musiały jak najszybciej zamienić się marynarkami. A na koniec? Jak zwykle były zdjęcia pamiątkowe poważne, m.in. prezentujące całą sekcję sportową, jak i z bardziej wyszukaną formą i układem pozowania. Reasumując, więcej takich balów trzeba! Jest to świetna forma integracji studentów, jak i miejsce wymiany doświadczeń czy spostrzeżeń sportowców i trenerów. Bal był połączony z wręczeniem upominków dla studentów, którzy przyczynili się do sukcesu bydgoskiej uczelni. Nagrody, które wręczył prorektor ds. dydaktycznych i studenckich UTP prof. dr hab. inż. Janusz Prusiński, dostali: Dorota Łyjak, Agnieszka Płoszyńska, Magdalena Myśków, Marta Bielecka, Agata Łęk, Magdalena Byzdra, Justyna Soroka, Katarzyna Andrzejewska, Piotr Łudzik, Łukasz Jaruszewski, Mariusz Musiał, Artur Domagalski, Jarosław Sułkowski, Krzysztof Lewandowski, Łukasz Pacholczyk, Maciej Skóra, Paweł Karasiewicz, Grzegorz Madajczyk, Marcin Pelc, Łukasz Walda, Bartosz Kaszyński, Michał Dembek, Michał Glinkowski, Adam Kapeliński, Jakub Rapicki. Tekst i foto Mateusz Tomanek Jesteście ambasadorami naszej uczelni na wszystkich imprezach sportowych! tymi słowami powitał na balu sportowca 250 studentów prorektor ds. dydaktycznych i studenckich prof. dr hab. inż. Janusz Prusiński. Panie w sukniach wieczorowych, panowie w garniturach, zaproszeni niecodzienni goście były prezes KU AZS ATR prof. dr hab. inż. Franciszek Rudnicki, obecna prezes KU AZS UTP dr inż. Aleksandra Niespodziana, kiecałe życie to pasja! z uśmiechem powiedziała Magda Wróbel. Magdalena Wróbel Skład Karol Królik, Mariusz Łukasiewicz, Łukasz Wiśniewski, Tomasz Burliński, Marek Kozłowski, Jarosław Knopik, Andrzej Jaworski, Krzysztof Machniewicz, Łukasz Płosiński, Przemysław Wójtowicz, Bartosz Dębowski, Włodzimierz Czerwiński, Artur Serafinowicz, Marek Jasnoch, Przemysław Kuciński, Marcin Paternoga, Tomasz Draganek, Damian Walczak Trener Bruno Budrewicz, trener bramkarzy Szymon Ligarzewski

18 œl¹skie œl¹skie Od motywacji do (samo)realizacji Grudzień to nie tylko święta Bożego Narodzenia, czas spędzony z najbliższymi, choinka i opłatek To także okres przemyśleń i postanowień noworocznych. Na pewno każdy z nas zastanawiał się, co mógłby w swoim życiu zmienić, żeby nie powtarzać wcześniej popełnianych błędów, uniknąć niewyjaśnionych sytuacji i nie wracać do chwil, które nie są tego warte Nie zawsze jednak jest to proste. Dlatego zanim powie się coś światu, najpierw trzeba obiecać to sobie. Do działania potrzebny jest impuls, który staje się motorem do urzeczywistniania pragnień. W prawdziwym sportowcu płynie krew zdobywcy. Dlatego właśnie uczestnicy akademickich mistrzostw Śląska czy innych akademickich zawodów, tak chętnie rywalizują ze swoimi rówieśnikami. Jednak co jest ich motywacją? Nie dla wszystkich ważne są nagrody rzeczowe, dyplomy Dla jednych liczy się bardziej uznanie i szacunek, dla innych samorealizacja, dla jeszcze innych odpowiednia dawka adrenaliny. To właśnie dlatego, że każdy z nas jest inny, żyjemy w świecie różnorodności i wciąż narastających emocji. Teraz powstaje pytanie, co tak naprawdę można sobie obiecać? Z pewnością siatkarze pragną być zręczniejsi, koszykarze bardziej skupieni, a snowboardziści chcą zwiększyć swoją koncentrację na stoku. Podobno wiara czyni cuda, ale czy to wystarczy? Otóż nie! Aby wysiłki nie poszły na marne, należy wykorzystać nadchodzący czas nie tylko na ćwiczenia i treningi, ale też pracę nad sobą. Trzeba tak zorganizować sobie zajęcia, aby nie kolidowały z innymi, równie istotnymi w naszym życiu. Żeby mięśnie lepiej pracowały, nie wystarczy pamiętać o dobrej rozgrzewce, pracy na treningu, ale i o odpoczynku, np. przy dobrym filmie, spotkaniu w gronie znajomych. Powinno się też znaleźć czas dla rodziny oraz na realizację marzeń To udowodnione naukowo, że gdy człowiek wie czego chce, ma określony cel i dąży do jego spełnienia, jego organizm nabiera takiej energii, że nie sposób go zatrzymać. Wystarczy tylko mieć dobrą motywację, która sprawi, że życie nie będzie szare i bez wyrazu, ale nabierze barw uśmiechu i szczęścia. Sportowcy spełniajcie więc swoje marzenia, ponieważ jak to stwierdził Paul Zulehner: Kto nie ma odwagi do marzeń, nie będzie miał siły do walki Beata Hrycyna Najniższy czas - najwyższe noty AWF! Zaszronione okna, korony drzew pokryte białymi kopułami, oblodzone drogi i nieodpalające silniki samochodów w skrócie zima. To właśnie teraz rozpoczęli swoją przygodę miłośnicy sportów takich jak narciarstwo czy snowboard. Był chłodny, wtorkowy poranek 20 stycznia, gdy na placu Andrzeja w Katowicach o godzinie 8:00 zebrała się przed autokarem grupa ludzi to uczestnicy tegorocznej I edycji Akademickich Mistrzostw Śląska w Snowboardzie. Podobnie jak w zeszłym roku zawody na wiślańskim Stożku były pełne wrażeń i narastających emocji, szczególnie że do rywalizacji stanęli studenci aż z 8 różnych śląskich uczelni: Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach, Politechniki Śląskiej w Gliwicach, Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, Akademii Ekonomicznej w Katowicach, Wyższej Szkoły Bankowej w Dąbrowie Górniczej, Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach, Wyższej Szkoły Ekonomii i Administracji w Bytomiu oraz Wyższej Szkoły Bankowej w Chorzowie. Kiedy autokar pojawił się na horyzoncie, reszta zawodników czekała już na miejscu. Ogółem startowały 52 osoby, w tym 14 kobiet i 38 mężczyzn. Każdy ze snowboardzistów miał 3 zjazdy w konkurencji slalom gigant z których 2 liczyły się do klasyfikacji. Sportowcy byli dobrze przygotowani solidny sprzęt, odpowiednie obuwie, ochraniacze na głowę i nadgarstki. Jednak większość z nich zżerała trema i niepokój podczas walki o dobrą lokatę na liście zwycięzców. Możliwości swoich zawodników oceniam wysoko, jednak nie znam przeciwników z Akademii Wychowania Fizycznego tak przed rozpoczęciem zawodów wypowiadał się opiekun i trener reprezentacji Politechniki Śląskiej z Gliwic, Arkadiusz Sypień. Wielu uczestników konkursu znało się już wcześniej chociaż z widzenia, jednak ciężko było do końca określić umiejętności oraz stopień zaawansowania rywali. Mimo drugiego miejsca w klasyfikacji ogólnej zawodnicy Politechniki i tak zajęli wysokie pozycje. Lepsi od nich okazali się jednak studenci z Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach. Pierwsze miejsce wśród mężczyzn zdobył Mariusz Kołodziejczyk, natomiast najniższy czas Kobiety Miejsce Imię i nazwisko Uczelnia Suma 1. Magdalena Pasko AWF 39,81 2. Nina Orzeł AWF 43,42 3. Anna Ficek AWF 48,91 4. Katarzyna Czernecka Politechnika Śląska 50,42 5. Magdalena Jureczko AWF 52,10 6. Bogna Świerkot Politechnika Śląska 54,04 7. Anna Zawartka Uniwersytet Śląski 54,09 8. Katarzyna Podżorska Politechnika Śląska 55,48 Mężczyźni Miejsce Imię i nazwisko Uczelnia Suma 1. Mariusz Kołodziejczak AWF 35,68 2. Mateusz Adamski AWF 36,99 3. Jakub Śyrek Politechnika Śląska 40,30 4. Filip Witański Politechnika Śląska 41,24 5. Piotr Gocyła WSB Dąbrowa Górnicza 41,34 6. Wojciech Gocyła Śląski Uniw. Medyczny 44,09 7. Przemysław Koralewicz Politechnika Śląska 45,15 8. Michał Śliwka Politechnika Śląska 45,19 spośród startujących kobiet uzyskała Magdalena Pasko. Po zawodach zwycięzcom wręczone zostały dyplomy. Tak oto pierwsza edycja Akademickich Mistrzostw Śląska dobiegła końca. Jeśli warunki pogodowe dopiszą, studenci będą mięli okazję zmierzyć się na stoku już w lutym. Tekst i foto Beata Hrycyna Zespół redakcyjny: Beata Hrycyna, Adam Zajączkowski beata_hrycyna@go2.pl aps nr (269)

19 [œl¹skie] Ostatni kiedyś będą pierwszymi Anna Kurek, 21-letnia studentka socjologii w Katowicach od dawna uważa snowboard za swoją życiową pasję. Poważnie interesuje się tym sportem już drugi sezon. Czy mimo niezbyt wysokiej pozycji na liście w klasyfikacji ogólnej I edycji Akademickich Mistrzostw Śląska postanawia rozwijać swoje umiejętności w tym kierunku? Aniu, dlaczego właśnie snowboard? Muszę przyznać, że od dawna podobał mi się ten sport, długo miałam opory, ale w końcu się odważyłam. Dwa lata temu stanęłam na desce i poczułam, że to jest sport dla mnie. Snowboard stał się jednym z moich lepszych doświadczeń zimowe szaleństwo, świetny klimat i ludzie. Dlaczego wybrałam ten sport? Ponieważ jest w nim coś elektryzującego, atrakcyjnego, coś co mnie pociąga; szybkość, niemal artystyczne upadki i przede wszystkim dobra zabawa. Kilka razy spotkałam się z opinią, że to sport typowo męski. Jak się odnosisz do tego poglądu? Uważam, że to pogląd przestarzały i stereotypowy, ponieważ wiele kobiet jeździ na desce i daje sobie świetnie radę z różnymi konkurencjami. Prawdą jest jednak, że na snowboardzie głównie spotyka się mężczyzn, co pokazują ostatnie AMŚ, w których brało udział zaledwie 14 zawodniczek. Sądzę jednak, że ten sport stanie się za jakiś czas bardziej popularny również wśród płci pięknej. Startowałaś w Akademickich Mistrzostwach Śląska w poprzednim sezonie? Z jakim rezultatem? Niestety wcześniej nie startowałam. Dopiero w tym roku dowiedziałam się o Akademickich Mistrzostw Śląska. W zasadzie to przez to, że zapisałam się do AZS i zaczęłam chodzić na zajęcia ze snowboardu. Nie trzeba było długo mnie namawiać do wzięcia udziału w zawodach. Jak oceniasz kondycję i szanse swoich rywalek w tegorocznych mistrzostwach? Uważam, że były bardzo dobrze przygotowane, najlepiej jednak spisały się dziewczyny z AWF, które mają ze sportem do czynienia na co dzień. Uniwersytet Śląski również zajął dobre pozycje. Wierzyłaś w swoje możliwości? A może nagły spadek formy spowodowany był właśnie brakiem tej wiary? Startowałam pierwszy raz w takich zawodach, było mi ciężko się skupić i dobrze pojechać. Poza tym byłam trochę zestresowana, więc i zwątpienie się pojawiło, ale myślę, że następnym razem pójdzie mi znacznie lepiej. Planujesz uczestniczyć w kolejnej edycji zawodów? Tak, bardzo bym chciała pojechać na następne zawody, ale muszę jeszcze potrenować. To nie jest takie proste, jakby się mogło wydawać. Trzeba włożyć sporo pracy i wysiłku, żeby udało się zdobyć jakąś wyższą pozycję. Gdybyś miała komuś przekazać szerszą wiedzę na temat tego sportu, jakbyś go zdefiniowała? Co to jest snowboard, a raczej czym jest on dla ciebie? W kilku słowach: snowboard jest sportem wszechstronnie rozwijającym kondycję fizyczną. Nie jest łatwy, podnosi adrenalinę i jest bardzo ekscytujący. Snowboard jest dla mnie synonimem wolności. Na stoku niczym się nie przejmuję, problemy są gdzieś daleko, a ja tylko jadę i upajam się tym uczuciem. Ze snowboardem wiąże się wiele emocji, zwłaszcza jeżeli chodzi o ekstremalną jazdę. Polecam każdemu, gdyż jest to fantastyczny sport. Czy twoim zdaniem trzeba dużo praktyki, żeby nabrać wprawy w opanowaniu jazdy na desce? Czy to kwestia dobrego sprzętu? Myślę, że dobry instruktor potrafi człowieka zmotywować i nauczyć podstaw w ciągu kilku dni. Jednak żeby dobrze jeździć, potrzeba paru solidnych sezonów i przede wszystkim samozaparcia. Nie należy się poddawać zwłaszcza na początku, bo z doświadczenia wiem, że jest dość ciężko przejechać bez upadku kilka metrów. Zapewniam jednak, że później czerpie się z tego ogromną satysfakcję. Oczywiście nie bez znaczenia jest sprzęt, dopasowane buty, długość deski wszystko to wpływa na naukę i jej efekty. Z czego składa się podstawowy ekwipunek snowboardowca? Jak dobrać odpowiednią dla siebie deskę? Od czego to zależy? Przed wyjazdem na snowboard oprócz deski i butów należy mieć kask, który ochroni głowę przed urazami, gogle, ochraniacze na kolana, łokcie, kręgosłup, a także rękawice i ubranie snowboardowe. Wydaje się tego sporo, ale najważniejsze jest bezpieczeństwo i to, byśmy mogli wyjść ze stoku bez uszczerbku na zdrowiu. Jeżeli chodzi o dopasowanie deski, zależy to od wzrostu, wagi, a także płci i typu zaawansowania w jeździe. Najlepiej w tej kwestii poradzić się osoby sprzedającej sprzęt, aby wybrać optymalną opcję dla siebie. Czy wiążesz ze snowboardem swoją przyszłość? W przyszłości mam zamiar dalej jeździć i doskonalić swoje umiejętności. Jeszcze sporo nauki przede mną, także po zakończeniu studiów nie zamierzam rezygnować ze snowboardu. Mogę z dumą powiedzieć, że ta pasja zostanie mi na całe lata. Rozmowa, foto Beata Hrycyna

20 [z kraju] Bez zmian Po raz ósmy podsumowano kolejny rok rywalizacji w sporcie dzieci i młodzieży. System wspierany przez państwo i samorząd terytorialny przedstawia się imponująco. 66 dyscyplin sportowych, ponad 23 tysiące sklasyfikowanych zawodników reprezentujących 2329 klubów. Dane można podać bardzo dokładnie, bo cały system opiera się na precyzyjnej sportowej statystyce. Nie wdając się w głębokie analizy na pierwszy rzut oka wydaje się, że stwierdzenie bez zmian jak najdokładniej opisuje kolejny rok tej rywalizacji. W punktacji klubów na najwyższym podium ponownie Śląsk Wrocław z 1823,53 punktami (800 w strzelectwie). Fachowcy od sportu i statystyki zachodzą w głowę, co zrobić, by najwyższe podium skutecznie zaatakować. Niespełna 160 punktów mniej i 2 miejsce dla AZS AWF Katowice. Od lat w czołówce dzięki szkoleniu w narciarstwie, snowboardzie, pływaniu. Ostatnie miejsce na podium dla Zawiszy Bydgoszcz. W dziesiątce jak rok temu 6 klubów z gryfem na koszulce. AZS AWF Warszawa (4), AZS AWFiS Gańsk (5), AZS AWF Wrocław (8), AZS Organizacja Środowiskowa Poznań (9), AZS Zakopane (10). Ten ostatni klub był chyba najczęściej wymieniany podczas uroczystości w Warszawie. Był w dziesiątce, wygrał klasyfikację klubów w małych gminach, przyczynił się do czołowych lokat Zakopanego i gminy tatrzańskiej w odrębnych rankingach. Odbierając puchary, nagrody i gratulacje, prezes Klubu kolega Krzysztof Całka myślał głównie o tym, jak zamienić część tych honorowych wyróżnień na pieniądze z przeznaczeniem na podstawową działalność. Chociaż na dobry początek pojawił się też czek od ministra sportu na zakup sprzętu. W tym roku, aby nie drażnić konkurencji, AZS zrezygnował z demonstracyjnej radości wyrażanej oflagowaniem podium z dziesiątką najlepszych. Co nie zmienia faktu, że pozycja w tej sportowej rywalizacji naszych klubów jest coraz bardziej ugruntowana. Własne szkolenie w sporcie młodzieżowym to przede wszystkim kształtowanie własnej kadry w sporcie seniorskim, ale także pewna misja na rzecz środowisk lokalnych. Kadra trenerska, infrastruktura i urządzenia sportowe to główne atuty klubów AZS i uczelni, przy których działamy. Niebagatelną rolę odgrywają także w tym procesie: wieloletnia tradycja, właściwe wzorce wychowawcze, identyfikacja z wartościami pielęgnowanymi w AZS, autorytet wielu osób na co dzień związanych ze szkolnictwem wyższym i sportem olimpijskim. W roku 100-lecia AZS warto o tym szczególnie pamiętać. Bardzo interesująco wypada przegląd dorobku w poszczególnych dyscyplinach. W akrobatyce przewodzi zdecydowanie AZS AWF Poznań (402,67 pkt), czołowy ośrodek szkolenia w tej dyscyplinie. Za sprawą dyrektora klubu Józefa Ślusarka i całego zespołu szkoleniowego młodzi akrobaci z Poznania dominowali na polskich arenach. W biathlonie na drugim miejscu za BKS WP Kościelisko AZS AWF Katowice (391). Ta uczelnia w specjalny sposób zaangażowała się w tę dyscyplinę. Stworzono w Katowicach znakomite warunki zarówno do szkolenia sportowego, jak i podjęcia nauki na AWF. Docenieniem tej sytuacji było powierzenie funkcji prezesa Polskiego Związku Biathlonu rektorowi AWF prof. Zbigniewowi Waśkiewiczowi. Na piątej pozycji AZS AWF Wrocław, to efekt przejęcia przez ten klub szkolenia dawnej sekcji AZS filii Akademii Ekonomicznej w Jeleniej Górze. Listę najlepszych klubów w brydżu otwiera rewelacyjna sekcja AZS Uniwersytetu Warszawskiego (111), na 3 miejscu AZS Politechnika Wrocław (75). Dyscyplina jak najbardziej akademicka, na warszawskiej uczelni od niedawna stała się przedmiotem do wyboru na niektórych kierunkach studiów. Budowane przez lata przy klubach AWF w Gdańsku i Białej Podlaskiej ośrodki szkolenia w gimnastyce w kategoriach młodzieżowych nie przynoszą sukcesów sportowych. Na razie następców Leszka Blanika nie widać. Najwyżej w klasyfikacji AWF Kraków (7 miejsce), od niedawna tworzący warunki do szkolenia w tej dyscyplinie. W rywalizacji w judo zarówno kobiet, jak i mężczyzn zdecydowanie na czele Czarni Bytom. Z klubów AZS najwyżej OŚ AZS Poznań wśród kobiet (5 miejsce) i AZS Opole wśród mężczyzn (4 miejsce). Blisko medalowej pozycji byli w rywalizacji za rok 2008 kajakarze z AZS AWF Gorzów Wielkopolski, zajęli 4 miejsce razem z sąsiadującym w mieście klubem Admira, tracąc do podium tylko 6 punktów (251). Bardzo niewiele zabrakło lekkoatletom z AZS AWFiS Gdańsk do najwyższego stopnia podium. Tym razem skończyło się na 2 miejscu za Podlasiem Białystok. (494,5). W dziesiątce wysokie pozycje AZS AWF Warszawa (391), AZS AWF Kraków (324), AZS AWF Wrocław (266), AZS OŚ Poznań (262) i AZS UWM Olsztyn (250). Martwi bardzo odległa pozycja AZS Łódź (29 miejsce i 134 pkt). W dwóch kolejnych dyscyplinach na czele AZS Zakopane. Najlepsi w łyżwiarstwie (420 pkt) i narciarstwie alpejskim (127 pkt). Co się będzie działo po następnym roku, jak już zaczniemy odczuwać dobrodziejstwo własnego sztucznego toru łyżwiarskiego w Zakopanem. W narciarstwie klasycznym na pierwszym miejscu AZS AWF Katowice (550 pkt). Może przykład Justyny Kowalczyk zaczął oddziaływać na młode pokolenie biegaczek i biegaczy? W pływaniu na 3 miejscu też klub z Katowic (380 pkt). AZS AWF postawił na pływanie kilka lat temu, 2 lata mijają od oddania do eksploatacji nowoczesnej pływalni. Można oczekiwać progresji wyników. W pływaniu synchronicznym na czele listy klubowej zdecydowanie AZS AWF Poznań (145 pkt), dyscyplina dosyć nowa na polskich pływalniach. W snowboardzie znowu wracamy na południe do Zakopanego. AZS na 2 miejscu tuż za klubem F2 Dawidek Team z tego samego miasta. W szermierce na czele AZS AWF Warszawa (319), a w czołówce na 4 miejscu AZS AWFiS Gdańsk (217). Całe podium dla AZS w taekwondo olimpijskim. Zwyciężył AZS UWM Olsztyn (273) przed AZS AWF Warszawa (223) i AZS OŚ Poznań (176). Ten sam klub wygrał kolejny raz z rzędu rywalizację w tenisie (196). W tenisie stołowym na 2 miejscu AZS Akademii Ekonomicznej z Wrocławia (119) za GLKS Nadarzyn (183). W trathlonie udanie zadebiutował klub AZS AWF Katowice, na razie 11 miejsce (26), ale to początki tej dyscypliny na uczelni. Przegląd dyscyplin kończy żeglarstwo. SKŻ Sopot lideruje w tej klasyfikacji. W dziesiątce klubów na 9 miejscu AZS AWFiS Gdańsk. Statystyka jest bardzo obszerna, ale wiele elementów skłania do wniosków i refleksji. Dla klubów AZS sport młodzieżowy to budowanie własnego zaplecza, ale też konkretna współpraca z lokalnym samorządem. Warto o tym pamiętać. Bartłomiej Korpak aps nr (269)