JEDEN Z WIELU DNI PRACY W TERENIE SŁOWO PREZESA. G³os Weterana i Rezerwisty. Kwiecieñ 2008

Transkrypt

1 Kwiecieñ 2008 G³os Weterana i Rezerwisty WIOSENNE, ZAPRACOWANE PREZYDIUM Niezwykle starannie i skrupulatnie zostało przygotowane przez sekretarza generalnego płk. Jana Kacprzaka posiedzenie Prezydium Zarządu Głównego ZBŻZiORWP pod przewodnictwem prezesa ZG, gen. dyw. Adama Rębacza. Uczestnicząc w spotkaniu ludzi odpowiedzialnych za bieżącą działalność Związku zauważyłem, że jak rzadko kiedy, niezwykłą aktywność w obradach wykazali nie tylko wszyscy wiceprezesi ZG, ale i przewodniczący komisji problemowych. Ewenementem był udział w obradach aż trzech przedstawicieli MON: p. Anity Rzepeckiej z Departamentu Spraw Socjalnych, płk. Czesława Wieliczko dziekana Korpusu Oficerów Wojsk Lądowych i płk. Adama Wroneckiego szefa logistyki Dowództwa Garnizonu Warszawa. Autor planu dnia, sekretarz generalny w szczegółach mówił o zbliżającej się konferencji problemowej Związku (14-15 maja 2008 r.), zapoznał także kolegów z wytycznymi do kampanii sprawozdawczowyborczej w kołach i zarządach przed Zjazdem Krajowym. Powszechnie znane jest stanowisko ZG w sprawie waloryzacji rent i emerytur. Wiceprezes Aleksander Kubacki w nawiązaniu do wystąpienia p. Anity Rzepeckiej nie pozostawił cienia wątpliwości, że kierownictwo Związku czyni zabiegi i starania w tej nie cierpiącej zwłoki sprawie. Będą ogromne problemy powiedział wiceprezes ale jesteśmy po to, aby je rozwiązywać. O związkowym planie wydatków i dochodów (budżecie) w 2008 r.) referował wiceprezes Jan Gazarkiewicz. Zaprogramowane przedsięwzięcia będą kosztować, toteż wszyscy organizatorzy i wykonawcy zostali zobowiązani do maksymalnie racjonalnego wykorzystania środków. Tradycyjnie, jak każdego roku odbędą się m.in. centralne zawody sportowo obronne. Mniej kosztów, a więcej inicjatywy, wymagać będzie akcja Związku pt.: Tradycja zobowiązuje. Wiceprezes Kazimierz Kolasa zapoznał również prezydium z planem przejmowania Tradycji Związków II Rzeczpospolitej. W Zarządzie Głównym odbyło się już bardzo ciekawe spotkanie z kilkoma prezesami związków sięgających tradycji II RP. Relacja z wiosennego posiedzenia Prezydium ZG nie byłaby pełna bez informacji o wynikach działalności Fundacji Pomocy Emerytom i Rencistom Wojskowym. Prezes Fundacji Mieczysław Mikrut nawiązał również od proponowanych zmian w statucie. Wśród dyskutantów nie zabrakło głosów kol. Józefa Mroczki z Rzeszowa i Józefa Móla z Bydgoszczy. Kończąc pragnę dodać, że byliśmy usatysfakcjonowani tym, że szanowne Prezydium wysłuchało również informacji o nadchodzącym (22-25 kwietnia 2008 r.) Sejmiku Korespondentów GWiR. Po raz pierwszy wezmą w nim udział prezesi zarządów wojewódzkich i rejonowych, których zaprasza prezes ZG, a redakcja będzie miała z tego powodu wiele satysfakcji. Po raz pierwszy również będą wręczane, oprócz tradycyjnych wyróżnień, medale Za Zasługi dla >>Głosu Weterana i Rezerwisty<<. Antoni WITKOWSKI RADA REDAKCYJNA W SKIERNIEWICACH Po raz drugi w historii pisma Rada Redakcyjna zebrała się na wyjazdowym posiedzeniu, tym razem w Skierniewicach. Było to możliwe dzięki uprzejmości prezydenta miasta oraz zaangażowaniu miejscowych działaczy ZBŻZiORWP Stanisława Krawczyka wiceprezesa ZR i prezesa Koła nr 2, Tadeusza Krzemińskiego sekretarza ZR, Władysława Lachowskiego, Zenona Domagały i Mariana Sarniaka członków zarządu Koła o raz doc. dr inż. Juliana Kojło-Wołkowieckiego korespondenta. Impreza rozpoczęła się w Ratuszu (zbudowanym w latach ), spotkaniem z prezydentem Skierniewic panem Leszkiem Trębskim, który zapoznał nas z historią miasta (od 550 SŁOWO PREZESA JEDEN Z WIELU DNI PRACY W TERENIE Dochodzi dziesiąta, wyjeżdżam z zatłoczonej Warszawy. Na katowickiej o wiele wyższy komfort jazdy. Myślami jestem nie tylko przy przepisach ruchu drogowego, ale także przy programie dnia. Nie będzie lekko gdyż jadę do Skierniewic na posiedzenie Rady Redakcyjnej pod przewodnictwem komandora Zbigniewa Ciećkowskiego. Obecni będą przedstawiciele wydawcy, między innymi wiceprezes Zarządu Głównego kol. Jan Gazarkiewicz, a także dyrektor biura odpowiedzialny za prenumeratę kol. Stanisław Kordowski. Niespełna 50 km od Warszawy dostrzegam przepiękny krajobraz, niezłe drogi biegnące przez lasy idealne warunki do relaksu. Z konieczności ograniczyłem się do relaksowej jazdy samochodem. Czas szybko uciekał, ale uzmysłowiłem sobie, że w tym mieście ostatni raz byłem pod koniec XX wieku. A przecież to stolica nauk ogrodniczych. Przed spotkaniem z prezydentem Skierniewic panem Leszkiem Trębskim, wszyscy uczestnicy stanowili jedną grupę, o to zadbali koledzy z Zarządu Rejonowego na czele z wiceprezesem kol. Stanisławem Krawczykiem oraz Juliuszem Kojło-Wołkowieckim i Tadeuszem Krzemińskim. Spotkanie byłych żołnierzy zawodowych z panem prezydentem, zasługuje na szczególną uwagę. Krótko mówiąc, poza informacją o mieście, o planach jego rozwoju, usłyszeliśmy słowa świadczące o szacunku dla społecznej pracy naszych organizacyjnych kolegów, oraz o perspektywie doskonalenia współpracy władz samorządowych z organizacjami pozarządowymi. Nie mniej interesujące było spotkanie z przewodniczącą Rady Miasta panią Anną Janus, wyjątkowo zaangażowaną w działalność dla dobra środowiska i społeczności całego miasta. Myślę, że działania pani przewodniczącej zmierzają w kierunku tworzenia społeczeństwa bez podziałów. Autentyczne zatroskanie o rozwój miasta, o tworzenie dobra społecznego, wzbudziło mój najwyższy szacunek. Pragnę nadmienić, że Pani Przewodnicząca towarzyszyła nam w prezentacji zabytkowych obiektów miasta, zwłaszcza Pałacu Prymasowskiego, po którym nas oprowadziła pani mgr Ewa Gładka. Na długo w pamięci pozostanie urocze spotkanie muzyczne. Szefem zespołu ludowego jest sekretarz Zarządu Rejonowego kol. Jan Szczechowicz. Gratulacje! Panowie prezesi, jednak można... Nasi koledzy ze Skierniewic wzorowo przygotowali też miejsce obrad Rady Redakcyjnej, które na co dzień służy Wojskowemu Kołu Myśliwskiemu i Kołu Wędkarskiemu. Myślę, że są godni naśladowania w całym Związku. Posiedzenie Rady Redakcyjnej, przyniosło nowe spojrzenie na wiele problemów dotyczących być albo nie być Głosu Weterana i Rezerwisty. Troska o jakość gazety przejawiała się w wypowiedziach uczestników spotkania. Przygotowana prezentacja elektronicznego wydania GWiR przez pana płk. rez. Miłosza Białego jest bardzo interesująca. Myślę, że szczegóły rozpatrzymy w najbliższym czasie. I tak zbliżała się godzina 18.00, czas do domu odległego 500 km. Niestety brzydka pogoda nie ułatwiła jazdy samochodem. Warto jednak było, bo za mną był udany kolejny dzień pracy społecznej. Serdecznie dziękuję organizatorom, uczestnikom merytorycznych prac i wszystkim, którzy wsparli realizowanie przedsięwzięcia. Adam RĘBACZ 1

2 G³os Weterana i Rezerwisty Kwiecieñ 2008 lat prawa miejskie). Mówił także o problemach dnia dzisiejszego, o osiągnięciach i przyszłości 50-tysięcznego miasta. Wysoko ocenił działalność miejscowej organizacji ZBŻZiORWP, a zwłaszcza prezesa Koła nr 2 mjr. Stanisława Krawczyka w przeszłości radnego, obecnie komendanta Straży Miejskiej oraz Zarząd Koła za współpracę z władzami miasta, udział w imprezach historyczno-patriotycznych i działaniach na rzecz obronności. Za wszystko co czynią dla środowiska byłych żołnierzy zawodowych oraz dla miasta, prezydent złożył podziękowanie a prezesowi ZG Adamowi Rębaczowi wręczył Medal 550-lecia Skierniewic. Prezes ZG zapoznał prezydenta ze strukturą Związku, rolą i zadaniami, jakie spełnia w środowisku emerytów wojskowych, a także wobec społeczności i władz samorządowych miast, w których prowadzi działalność. Prezydent został uhonorowany Medalem Pamiątkowym 25-lecia ZBŻZiORWP. Z ratusza udaliśmy do Pałacu Prymasowskiego wybudowanego w latach i przebudowanego w XVIII i XIX wieku. Obecnie mieści się tutaj Instytut Warzywnictwa. W 1807 r. Napoleon Bonaparte ofiarował Skierniewice swemu marszałkowi Ludwikowi Davout, natomiast w 1820 r. car Aleksander I oddał je bratu księciu Konstantemu. W 1884 r. w pałacu odbył się zjazd trzech cesarzy: rosyjskiego Aleksandra III, austro-węgierskiego Franciszka Józefa i niemieckiego Wilhelma I. Z wielkim zainteresowaniem obejrzeliśmy dworzec kolejowy wybudowany w latach w tzw. stylu ceglanym nawiązującym do gotyku angielskiego, restaurowany w latach Duże wrażenie na zwiedzających zrobił wybudowany w 1999 r. zalew na rzece Łupia z torem kajakowym. Przyszedł czas na obrady, zaszczycili je: gen. dyw. Adam Rębacz prezes ZG oraz płk Jan Gazarkiewicz i płk Kazimierz Kolasa wiceprezesi ZG ZBŻZiORWP. W obradach uczestniczyli również przedstawiciele Koła nr 2: prezes ZR PŁK Maciej Krzyżanowski, st. chor. Tadeusz Krzemiński i dr Julian Kojło-Wołkowiecki. Redakcję reprezentowali płk Antoni Witkowski i ppłk Jerzy Reinert. Z członków Rady obecni byli: kmdr Zbigniew Ciećkowski, Stanisława Garbalińska, płk Stefan Jakubowski, płk Jan Machno, płk Stanisław Markiel, płk Mieczysław Mikrut, płk Bogdan Miller, płk Zbigniew Moszumański płk Mie czyslaw Pudelewicz i mjr Grzegorz Sikorski. Zygmunt Broniarek przesłał list usprawiedliwiający nieobecność. Posiedzeniu w ośrodku myśliwskim Koła nr 2 na skraju Puszczy Bolimowskiej udostępnionej Radzie przez Wojskowe Koło Łowieckie kierowane przez mjr. rez. Władysława Lachowskiego, przewodniczył kmdr Zbigniew Ciećkowski, który przedstawił główne kierunki działalności publicystycznej w roku W dyskusji głos zabrali: Bogdan Miller, Mieczysław Mikrut i Stefan Jakubowski poruszając m.in. działalność Rady zgodnie z regulaminem, zwrócili uwagę na warunki, w jakich pracuje redakcja, potrzebę wzrostu liczby prenumeratorów. płk Miłosz Biały omówił projekt strony internetowej miesięcznika. Stanisław Markiel z Poznania członek Komitetu Organizacyjnego X Sejmiku przedstawił program zjazdu korespondentów a redaktor naczelny uzasadnił kandydatury do tytułu Autora Roku 2007 oraz poinformował o nowym wyróżnieniu jakim będzie Medal Za Zasługi dla GWiR. Kmdr Zbigniew Ciećkowski podsumował obrady, a gen. dyw. Adam Rębacz podziękował Redakcji i Radzie Redakcyjnej za dotychczasową działalność i życzył owocnej pracy w 2008 roku, zaś organizatorom za wspaniałe przyjęcie! W przerwie obrad wystąpił Zespół Muzyczny pod kierownictwem Jana Szczechowicza. Stefan Antoni JAKUBOWSKI GOŚCINNY I PRZYKŁADNY POZNAŃ Ń Od redakcji Koledzy związkowcy z Poznania zaskoczyli uczestników ubiegłorocznego Sejmiku Korespondentów w Solinie-Lwowie tym, że na zakończenie pobytu w Bieszczadach zgłosili gotowość do organizacji Jubileuszowego, bo dziesiątego zjazdu współtwórców GWiR w stolicy Wielkopolski. Warunek, że z wyjazdem do Berlina również został zaakceptowany, więc jedziemy oto do Poznania, gdzie działa niezwykle aktywnie prezes ZW płk dr Zygmunt Maciejny oraz przewodniczący Koła naszych korespondentów, zdobywca Sowy płk Stanisław Markiel, wpisany właśnie do Księgi honorowej Zasłużonych dla ZBŻZiORWP. *** Prezes płk dr Zygmunt Maciejny zaprosił ostatnio na plenum ZW panią Krystynę Łybacką na konsultacje w sprawie współdziałania organizacji zrzeszającej emerytów służb mundurowych, nie tylko z wojska ale i w sprawie przeprowadzenia konsultacji z przedstawicielami organizacji zrzeszających emerytów służb mundurowych. Z relacji płk Maciejnego wynika, że posłanka zaplanowała spotkanie członków Sejmowej Komisji Obrony Narodowej ze środowiskiem emerytów i służb mundurowych w Poznaniu. Miejscem spotkania będzie klub Hetman w Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych w Poznaniu. Zamiarem posłanki jest również powołanie pełnomocnika przy URM jako reprezentanta naszego środowiska. Jest więc iskierka nadziei na początek integracji o szerszym zasięgu, a rezultaty zależą głównie od chęci i stanu zaangażowania ze strony przedstawicieli służb mundurowych. Podczas obrad plenarnych prezes zarządu Koła w Babkach mjr Lucjan Maćczak wręczył płk. Maciejnemu postulat członków tego Koła o zorganizowanie drugiego Domu Emeryta Wojskowego. Potrzebę powstania takiego obiektu przedstawi kol. Tadeusz Böhm na łamach GWiR pt.: Szacunek dla starszych osób. Prezes ZW bardzo pozytywnie ocenił inicjatywę Koła w Babkach i zaproponował dokonanie rozpoznania, gdzie i który z budynków wojskowych może być na ten cel wykorzystany. Zapewnił, że otrzymane dane pozwolą na podjęcie stosownych kroków. Można się spodziewać i mieć nadzieję na podjęcie tego tematu przez korespondentów i członków władz Związku. Obrady plenarne zostały poprzedzone spotkaniem korespondentów GWiR. Przewodniczący klubu korespondentów płk Stanisław Markiel przedstawił stan prenumeraty i publikacji. Stan liczbowy wojewódzkiej instancji jest mniejszy o 123 członków, co uszczupliło stan prenumeraty tylko o 3 egzemplarze. Czasopismo zaprenumerowało 146 członków w tym również kilku sympatyków Związku. Średnio, jeden egzemplarz w 2007 r. przypadała na 4,14 członków a w 2008 r. wskaźnik ten wynosi 3,28. Pomimo tego, płk Markiel stwierdził, że nie jest pewny, czy każdy z członków zarządu prenumeruje Głos Weterana i Rezerwisty. Pozytywnie oceniono tematy korespondentów oraz liczbę opublikowanych artykułów. W dyskusji wyrażono niezadowolenie z opóźnień w publikowaniu materiałów, co w kilku przypadkach czyniło te materiały nieaktualnymi. Niemniej, stan prenumeraty GWiR w Wielkopolsce, może być przykładem dla wszystkich w naszym Związku. Antoni RADNY GDY BĘDZIEMY W POZNANIU przypomnijmy sobie, że to piękne miasto otoczone fortami hitlerowcy wykorzystali do długotrwałej obrony. 60-tysięczna załoga przez 30 dni i nocy, na czele której stał były komendant miast gen. Mattern i zagorzały nazista gen. Gonell. Cytadela miała 12 tys. załogę. Jej forty i ruweliny osłaniała 3 metrowe warstwa ziemi. Niemcy w ogóle całe miasto przygotowali jako twierdzę do długotrwałej walki. Nacierające wojska radzieckie pod koniec stycznia 1945 r. zdały sobie sprawę, że walki o wyzwolenie Poznania będą krwawe. Gen. Czujkow w pierw- 2

3 Kwiecieñ 2008 G³os Weterana i Rezerwisty DLACZEGO PRENUMERUJĘ I CZYTAM GŁOS WETERANA I REZERWISTY Prenumeruję, ponieważ w obiektywny sposób informuje on co dzieje się w środowisku, które było moim środowiskiem służby Ojczyźnie i narodowi. Każdy artykuł miesięcznika jest źródłem wiedzy o tym, czym zajmują się poszczególne ogniwa podstawowe Związku, do którego należę, i jak oceniają otaczającą rzeczywistość moi współtowarzysze pracy i służby. Zamieszczane z miesięczniku materiały pomagają mi analizować moje działania na rzecz środowiska, w którym żyję, Ojczyzny, rodziny i siebie samego. Głos Weterana i Rezerwisty pomaga mi żyć i obiektywnie oceniać rzeczywistość. Dlatego nie czuję się zagubiony i lepiej rozumiem współczesność. Pozwala mi to na włączanie się w działania mające na celu usuwanie wszelkich nieprawidłowości występujących w różnych dziedzinach życia. Szczególnie przeciwstawiam się zakłamywaniu historii, wypowiadając się na łamach naszego miesięcznika oraz prasy lokalnej. Zachęcam wszystkich wojskowych świadczeniobiorców do prenumerowania i czytania naszego miesięcznika. Na jego łamach oraz w prasie lokalnej stawiajmy tamę fałszywym ocenom naszego żołnierskiego wysiłku, zgodnego z interesem narodu i kraju. Jako społeczność ludzi, którzy dobro Ojczyzny stawiali i stawiają ponad swoje własne, mamy prawo i obowiązek zdecydowanie przeciwstawiać się zakłamywaniu i fałszowaniu przeszłości oraz domagać się obiektywnej naukowej oceny najnowszej historii. Tworzyliśmy ją wraz z całym narodem w konkretnych międzynarodowych uwarunkowaniach. OGLĄDAJĄC STARE FOTOGRAFIE Z POZNANIA N A W pamięci mam 29 listopada 1962 r. Dzień Podchorążego w Oficerskiej Szkole Wojsk Pancernych (Poznań-Golęcin), w którym to zostaliśmy zaprzysiężeni. Od tej chwili mogliśmy używać tytułu podchorąży. Spośród starszych roczników wyróżnialiśmy się nowym typem umundurowania wyjściowego. My, składający przysięgę założyliśmy go po raz pierwszy w Wojsku Polskim, kolejne roczniki podchorążych noszą go do dzisiaj. Dzisiaj nie ma już pancernej alma mater, tak się toczy historia oręża i wojska, nie tylko polskiego. Wtedy Golęcin tętnił życiem, technika pancerna w tym miejscu była zauważalna, ale przede wszystkim podchorążowie, których było wielu. Program X sejmiku w tzw. Dniu Poznańskim przewiduje obecność pod pomnikami Armii Poznań na Cytadeli i pod Pomnikiem Powstańców Wielkopolskich. Każdy emeryt i rencista wojskowy, który czuje się żołnierzem, powinien prenumerować nasz miesięcznik i na jego łamach wypowiadać się przeciwko opluwaniu nas za to, że wraz z całym narodem dźwigaliśmy Polskę z wojennych ruin, dając jej siłę polityczną, ekonomiczną i militarną na miarę naszych możliwości., które doprowadziły nasz kraj do pełnej suwerenności. Do tego Jednością silni postawmy tamę fałszowi, przedstawiając obiektywną prawdę o naszych dokonaniach konieczne było elastyczne współdziałanie nawet z tymi, których interesy nie były tożsame z polskimi. Przypominajmy społeczeństwu, że nie ma wiecznych wrogów i przyjaźni. Wieczne są tylko polskie interesy. Andrzej MAGRYŚ Nasz rocznik miał szczęście być promowanym w 1965 r. jako jedyny we wrześniu. Fakt ten był wynikiem uroczystości związanych z odsłonięciem Pomnika Powstańców Wielkopolskich, właśnie pod nim promował nas na pierwszy stopień oficerski marszałek Marian Spychalski. Po przeglądzie wojsk odbyła się promocja, po raz pierwszy w mieście, a nie w koszarach. Kiekrz (z jeziorem) byłym podchorążym kojarzy się ze szkoleniem związanym z płetwonurkowaniem. Dla nas czołgistów były to ważne zajęcia, niewątpliwie ciekawe. Umiejętności które uzyskałem w Kiekrzu bardzo mi się przydały w późniejszym przygotowywaniu pancerniaków do forsowania po dnie. W ośrodku szkolenia podwodnego w 26 Pułk Czołgów Średnich im. Niemieckich Bojowników Antyfaszystowskich, przemianowanym na 27 pcz. Szkoliłem w nim wiele załóg czołgów przygotowywujących się do forsowania po dnie, także czołgistów z 4 DZ. Jerzy REINERT szych dniach lutego wystosował do otoczonego garnizonu niemieckiego ultimatum proponujące wstrzymanie oporu, a 11 lutego przed ostatecznym szturmem na twierdzę marszałek Żukow wystosował do dowództwa otoczonego garnizonu nowe ultimatum. Oba te dokumenty podkreślały, że zaprzestanie oporu ocali życie tysięcy oficerów i szeregowych. Ultimatum zostało odrzucone. Jednostki radzieckie 39 DPGw 29 Korp. Gw i 91 Korp. Piech. rozpoczęły szturm na Poznań. W wyniku ciężkich walk o cytadelę 23 lutego 1945 r. gen. Mattern skapitulował, a nazista gen. Gonell popełnił samobójstwo. Do zwycięstwa nad Niemcami w Poznaniu, przyczynił się w dużej mierze ruch oporu mieszkańców stolicy Wielkopolski. Stanisław PRZYWARA 3

4 G³os Weterana i Rezerwisty Kwiecieñ NA INAUGURACJĘ OBRAD X SEJMIKU NASZYCH KORESPONDENTÓW Każdy trud milszy jest od spoczynku, jeśli osiągniemy cel, dla którego się trudziliśmy. (Maria Konopnicka) ZACZĘŁO SIĘ NIEWINNIE... Poczytuję sobie za zaszczyt możliwość chociaż cząstkowego opisania pewnych faktów w Głosie Weterana i Rezerwisty. Wszystko ma swój początek i koniec. Moje zainteresowanie miesięcznikiem zaczęło się w momencie, kiedy jako sekretarz Koła nr 13 Stowarzyszenia,,Rodzina Wojskowa w Krakowie otrzymałam ze ZBŻZ jego egzemplarz. Wkrótce miesięcznik stał się moją pasją trafił do umysłu i do serca. Piękna, kolorowa oprawa, wspomnienia z lat wojennych, materiały dotyczące emerytów i rencistów i ich problemów. Priorytetem były sprawy socjalno-zdrowotne, artykuły o zasłużonych weteranach i ich rodzinach potrzebujących opieki medycznej bądź finansowego wsparcia. Pismo czytali tacy jak ja, byli żołnierze zawodowi oraz zainteresowani wspomnieniami tych, którzy odeszli już na wieczną służbę. Czegoś mi jednak w tym czasopiśmie brakowało. W nadmiarze artykułów o tematyce politycznej i żołnierskiej, oczywiście niezbędnych, gubiły się sprawy życiowe, bieżące. Zabrakło miejsca na tematy z życia kobiet wdów zorganizowanych w kołach działających przy ZBŻZ, a przecież to niemałe środowisko. Pismo, mimo ciekawych treści, robiło wrażenie chłodnego biuletynu, chociaż w zamiarze było miesięcznikiem otwartym, czytanym także przez cywilów związanych z wojskiem, w tym przez wiele kobiet. Wysłałam do Redakcji artykuły i wiersze o nieco odmiennej treści. Zaczęło się niewinnie... Wszystko wskazywało na to, że Redakcji zależy na czytelnikach i pomyślnej przyszłości Głosu Weterana. Ujmując rzecz humorystycznie: nawet papier toaletowy, żeby żyć, musi się rozwijać starałam się wprowadzić, jak to kobieta, dużo ciepła i uczucia w sprawach problemów Jestem korespondentem GWiR od stycznie 1997 r. Często przypadki rządzą naszym losem. Tak było ze mną. W lipcu 1996 r. czytałem Głos Weterana, w którym zainteresował mnie artykuł broniący honoru platerówek. Był to protest przeciwko książce pułkownika WOP Henryka Piecucha pt. Od Bieruta do Ochaba. Autor na kilku stronach w ordynarny sposób szargał dobre imię dziewczyn w mundurach, młodych wówczas żołnierek 1 DP. Stanąłem i ja w ich obronie, ponieważ znałem trochę historię i życie obecnych pań mieszkających w Platerówku koło Lubania. Napisałem krótki artykuł, nie myśląc, że zostanie wydrukowany w GW. Gdy ukazał się, pomyślałem, że przecież mogę pisać i w innych sprawach. Tak też się zaczęło. A więc zacząłem pisać systematycznie. Redakcja drukowała większą część moich artykułów. samotnych wdów, osieroconych rodzin, wychowania dzieci, pomocy w organizowaniu życia i dzieleniu się codziennymi kłopotami. Wkrótce odbiła się echem moja korespondencja. Z satysfakcją pisałam kolejne artykuły z własnego podwórka, m.in. wspomnienia z 35 lat wdowieństwa po majorze WOP o szkodliwości palenia papierosów (co było powodem choroby męża), o spotkaniu młodego WOP-isty z kardynałem Wyszyńskim w Komańczy w Bieszczadach (gdzie mój mąż pełnił służbę) itp. Redakcja doceniła moje zaangażowanie i zostałam wkrótce uhonorowana. W 1999 r. w Modlinie zorganizowano I Sejmik Korespondentów Głosu Weterana. Byłam jego bohaterką, spotkał mnie zaszczyt otrzymania tytułu,,autorki Roku 1998, statuetki,,sowy, a później Patentu korespondenta i współredaktora >>Głosu Weterana<<. Było to dla mnie ogromne zaskoczenie, ale równocześnie satysfakcja ze spotkania się z weteranami z całej Polski, okazja do odświeżenia znajomości sprzed wielu lat. Sejmik zaszczycili swoją obecnością przedstawiciele rządu, a także pisarz Wojciech Żukrowski, którego w niedługim czasie żegnaliśmy na wieczną wartę. Na sejmiku dyskutowano na temat trudności związanych z finansowaniem i zwiększeniem nakładu Głosu Weterana.... Redakcja czyniła starania, aby zwiększyć indywidualną prenumeratę oraz nakład, a także kontakty by nasz,,głos... docierał poza granice Polski. Długo żyliśmy wspomnieniami tego Sejmiku. W następnych etapach organizowano kolejne. W różnych ciekawych miejscach zjeżdżali się korespondenci z całej Polski, by nawiązać bliższe kontakty, dzielić się doświadczeniami. Stałam się wierną czytelniczką i korespondentką,,głosu Weterana i Rezerwisty. Cieszyło mnie to, że Redakcja zrozumiała, iż kobiety są znaczącą częścią środowiska wojskowego. Do satysfakcji należy współpraca z taką Redakcją, która nie jest jedynie, tubą polityków wrzeszczących o rzekomych sukcesach. Jeśli podejmuje krytykę, czyni to w sposób przekonujący, wiarygodny, w słowach wyważonych, z pełną kulturą. Kończąc swoje rozważania pozwolę sobie zacytować fragment listu Josepha Ryszarda Kiplinga: Jeżeli potrafisz spożywać każdą minutę nadając wartość każdej przejmującej chwili Twoja jest Ziemia i wszystko co na niej. Zofia Kopacz Sowa z Krakowa MOJA PRZYGODA Z GWIR To był ogromny doping. Chciałem pisać i pisać. Problemów dotyczących naszej organizacji nie brakowało. Tak się rozpisałem, że szybciej niż myślałem zostałem stałym korespondentem swojego miesięcznika. Po dwóch latach otrzymałem zaproszenie do udziału w pierwszym sejmiku korespondentów czasopisma, zorganizowanego w Modlinie w 1999 r. Oczywiście pojechałem. Wspominam go do dziś. Niezapomniana atmosfera, przyjazny klimat, wzajemne szacunek uczestników i wielu dostojnych gości zrobiły na mnie duże wrażenie. W rozmowie z kolegami nawet zażartowałem, że ptaka Sowę zdobytą wówczas przez p. Zofię Kopacz z Krakowa będę gonił i być może w przyszłości zechcę ją złapać. Rok później drugi sejmik w Augustowie. Pamiętając Modlin, niestraszna była zima i odległość. Wraz z kolegami: Zenonem Bremborem z Sulechowa i Józefem Cieślakiem z Krosna Odrzańskiego wyruszyliśmy w ponad 600-kilometrową drogę na drugi koniec Polski. Tam otrzymałem patent i legitymację korespondenta. Był to znak, że w pogoni za Sową obrałem dobry kierunek i należy dalej trwać w postanowieniu. Dotychczas nigdy nie myślałem, że mogę zostać korespondentem jakiegoś pisma, w dodatku gazety własnej organizacji. Zbliżał się rok 2001, a zatem kolejny, już III sejmik. Wiadomość, że będzie w Babimoście, na ziemi lubuskiej, pozwoliła mi włączyć się aktywnie do prac nad jego organizowaniem. Przychylność władz Zie-

5 Kwiecieñ 2008 G³os Weterana i Rezerwisty lonej Góry umożliwiła całodzienny pobyt uczestników sejmiku w Zielonej Górze i okolicy. Jego przebieg oceniono bardzo pozytywnie. Sejmik okazał się bardzo szczęśliwy dla mnie. Zostałem wyróżniony tytułem Korespondenta Roku 2000 i otrzymałem statuetkę Sowy. Dziękując za wyróżnienie, oświadczyłem, że ten ptak dodaje skrzydeł, a więc obliguje do dalszej wytężonej działalności. Powiedziałem, że będę tak czynił dopóty, dopóki starczy mi zdrowia i sił, bo chęci nie zbraknie nigdy. I tak z różnym rezultatem jest już ponad 10 lat. Jeżeli nic nie stanie na przeszkodzie, w 2008 r., będę uczestniczył w jubileuszowym X Sejmiku Korespondentów GWiR w Poznaniu, co wcześniej sygnalizowano podczas ubiegłorocznego sejmiku w Solinie i w GWiR Myśląc o jubileuszowym sejmiku, pragnę w kilku słowach podsuwać miniony czas. O każdym z dotychczasowych sejmików można napisać dużo dobrego. Każdy z nich był inny, na swój sposób ciekawy. Kolejny organizator (gospodarz) starał się zawsze wprowadzić coś nowego, innego niż poprzednik. Sejmiki odbywały się zawsze gdzie indziej, co pozwalało poznawać coraz to nowe rejony kraju. Na sejmiki wyjeżdżałem bardzo chętnie i z wielkim zainteresowaniem. Dzięki nim poznawałem ciekawych przyjaciół, zdobywałem nową wiedzę i doświadczenie. Jestem pewien że dotychczasowy aktywny kontakt z GWiR był jednym z głównych powodów wyróżnienia mnie w 2007 r. wpisem do Honorowej Księgi Zasłużonych. Na pamiątkę dotychczasowej współpracy z czasopismem sporządziłem krótką historię (zbiorek) na podstawie materiałów z dziewięciu sejmików. Zamieściłem również wszystkie moje artykuły w kolejności drukowania w GWiR. Zbiorek zostanie zamknięty materiałem z X sejmiku. Okazuje się, że będzie do dość bogaty i ciekawy materiał. Kiedy patrzy się wstecz na minioną sejmikową dekadę, należy podkreślić, że dobra wola i wysiłek redakcji oraz korespondentów jest ważny, nawet bardzo ważny, ale najważniejszy i nie on decyduje w pełni o powodzeniu naszego pisma. Tym czynnikiem jest rzesza czytelników, a więc prenumeratorów. To oni dyktują wielkość nakładu gazety, to ich zainteresowanie niejako wskazuje, o czym przede wszystkim powinniśmy pisać. To oni są ostatecznym wyznacznikiem być albo nie być GWiR! Inaczej nasz trud może okazać się bezcelowy. Malejący od pewnego czasu nakład GWiR musi budzić obawy o dalszy byt miesięcznika. Może zabrzmi to jak banał, ale jest prawdą, że ZBŻZiORWP bez GWiR to jak żołnierz bez karabinu. Jako długoletni aktywny członek naszego Związku, korespondent, prenumerator i uważny czytelnik naszego pisma, z niepokojem obserwuję obecny stan nie tylko związkowego organu prasowego, ale i całej organizacji. Zadziwia i przeraża niezrozumiała obojętność większości kolegów byłych żołnierzy zawodowych wobec własnego środowiska. Środowiska, z którym przez wiele lat każdy z nas był tak ściśle związany na dobre i złe. Wszyscy w trudzie i znoju przeżywaliśmy twardą, ciężką, męską, żołnierską przygodę. Czyżby ta większość uważała, że po zdjęciu munduru kończy się dla nich świat? Że już nic nie można zrobić? Wiem, że korespondenci dużo uwagi poświęcali temu zagadnieniu. Czynią to nadal, ale skutek jest marny, niezadowalający. Zastanawiałem się wraz z kolegami często, gdzie tkwi przyczyna tej obojętności części byłej kadry? Co by powiedzieć, ludzi świadomych. Od kilku lat dawałem temu wyraz w wielu artykułach, np.: Co dalej z GWiR (luty 2001 ); Działajmy szybko (marzec 2001); Czas na zmiany (lipiec 2001); To nasza wspólna sprawa (luty 2003); Coś trzeba zrobić (listopad 2003); Co mi to da? (luty 2007). To tylko niektóre z nich. Ponadto wiele uwagi poświęcałem problemom organizacyjnym, ludziom Związku, działaczom społecznym itp. wykorzystując bliski kontakt z GWiR oraz to, że jestem jego skromnym współtwórcą, przy każdej okazji podczas zebrań zawsze podkreślam, i czynię to nadal, konieczność większej integracji środowiska byłej kadry. Siła naszego oddziaływania jest bowiem wprost proporcjonalna do liczby i aktywności członków naszego Związku. Im więcej nas, tym łatwiej bronić wspólnych interesów. Tylko z wielkim i silnym każdy się liczy, a to zależy od nas i jest naszą sprawą. Nikt nas w tym nie wyręczy. Mając na uwadze aktualny stan Związku i GWiR oraz doświadczenia minionych lat, przedstawię nasuwające się wnioski: sejmiki korespondentów to wielka sprawa, to uznanie i nagroda dla autorów artykułów, to nauka, doświadczenie i ciekawa, zasłużona rozrywka; oby jeszcze długo się odbywały kolejne; pisanie do gazety o sprawach swojej organizacji to wielka przyjemność i satysfakcja, to ciekawe i pożyteczne spędzanie wolnego czasu przez emerytów czy rencistów; to miły obowiązek członka organizacji; członek ZBŻZiORWP nie czytający GWiR jest głuchy i ślepy na problemy organizacji, jest ubogi w wiedzę o niej; niewiedza to główna przyczyna obojętności; dalszemu rozwojowi Związku będzie służyć zrozumienie konieczności jego istnienia oraz pomoc ze strony decydentów MON; zasadne byłoby zorganizowanie narady prze ZG Związku i Radę Redakcyjną i Redakcję z udziałem najaktywniejszych korespondentów, by zastanowić się nad sposobami i możliwościami polepszenia sytuacji. Z okazji jubileuszowego X Sejmiku Korespondentów GWiR przekazuję Radzie Redakcyjnej i Redakcji, Kolegom i Korespondentom, i Czytelnikom najlepsze pozdrowienia i życzenia dalszego trwania w dobrej kondycji przez długie lata! Hieronim KOSIOR ŻEBY NIE BYĆ DŁUŻNIKIEM! W związku ze spopularyzowaniem mojej osoby przez żonę Halinę w bardzo osobistej refleksji Po prostu o moim mężu, opublikowanej w Głosie Weterana i Rezerwisty nr 11/2007 oraz przedstawieniu mnie jako działacza Związku przez prezesa ZW ZBŻZiORWP płk. Aleksandra Chmiela w materiale pt.: Kandydat Zarządu Wojewódzkiego w Lublinie do tytułu >>Człowieka Związku Roku 2007<< ( GWiR nr 1 z 2008 r.) czuję się zobligowany podziękować Redakcji za opublikowanie tych materiałów o mnie. Nie ukrywam, że nie tylko sprawiły mi przyjemność, lecz i wprawiły w zażenowanie. Nolens volens nobilitowały mnie jako człowieka niezwykłego. Prawda jest jednak taka, że wcale się nim nie czuję. Jestem prezesem Koła nr 10 ZBŻZiORWP im. por. Józefa Daczkowskiego w Lublinie. Prezesuję już 16. rok, czyli 4 kadencje. Może więc wydawać się, że jestem tym człowiekiem, który znalazł się na właściwym miejscu według moich wyborców. Muszę to nieskromnie przyznać. Teraz chciałbym skupić się na działalności Koła. Ze smutkiem jednak muszę przyznać, że minionego roku nie zaliczam do udanych. Przyczyn tego stanu rzeczy upatruję w wymówieniu w marcu 2007 r. porozumienia przez kierownictwo MON z naszym Związkiem oraz niezawarciu nowego [już zawarte przyp. red.]. w wyniku tej niezrozumiałej i krzywdzącej dla nas decyzji, my, byli żołnierze zawodowi i oficerowie rezerwy WP, poczuliśmy się ludźmi niepotrzebnymi, traktowanymi po macoszemu, wręcz gorszej kategorii. A jakie były tego reperkusje w Kole? Oczywiste! Zmniejszyła się społeczna 5

6 G³os Weterana i Rezerwisty Kwiecieñ aktywność z powodu zwątpienia w skuteczność działań na rzecz obrony praw i dobrego imienia byłego żołnierza zawodowego i jego rodziny. Nie bez znaczenia jest także, że nadal nie jest wyjaśniona kwestia udostępnienia pomieszczeń na zebrania koła i posiedzenia jego Zarządu. Dzisiaj de facto nie mamy patronatu. Mieliśmy szczęście do marca ub.r. Skorzystam zatem z okazji i serdecznie podziękuję Dowództwu 1 Kołobrzeskiego Batalionu Zmechanizowanego i 3 Brygady Zmechanizowanej Legionów im. Romualda Traugutta (od 1993 r. do 2003 r.) za wieloletnią, życzliwą nam zawsze pomoc i owocną współpracę. Jako prezes Koła jestem w dalszym ciągu zapraszany przez 3 BZL na okolicznościowe uroczystości, takie jak: zaprzysiężenie młodego rocznika, jajko wielkanocne, czy Święto Brygady. Wrócę do spraw Koła. Liczy ono 60 członków. Skupia byłych żołnierzy zawodowych i oficerów rezerwy rozwiązanego 3 Pułku Wojsk Obrony Wewnętrznej Ziemi Lubelskiej. 25 kolegów przekroczyło 80 lat, 13 ma uprawnienia kombatanckie. Muszę dodać, że nie udało się nam pozyskać na członków Koła kilkunastu mieszkających w Lublinie przedstawicieli naszego środowiska. Będziemy nadal próbować. Szczęśliwie, że nikt nie wystąpił ze Związku, mimo przyczyn, o których już wspomniałem, i nikt nie odszedł na wieczną wartę w minionym roku. Zarząd Koła wciąż pracuje. Siedmioosobowa załoga odbyła dziesięć posiedzeń, na których oceniła wyniki i nakreśliła zadania przewidziane w programie oraz wynikające z potrzeb. Wspomnę także o niestety tylko dwóch zebraniach, tj. zorganizowanym w marcu ub.r., podsumowującym półmetek działalności 9. kadencji Koła, i w grudniu minionego roku. Frekwencja wyniosła 70%. Ze składkami nie mieliśmy większych kłopotów, bo członkowie Zarządu Koła docierali do poszczególnych członków i dzięki temu zebrali je od 51 kolegów, co stanowi 85% stanu. Dzięki tej metodzie nieźle przedstawia się sytuacja, jeśli chodzi o prenumeratorów GWiR. W 2008 r. utrzymany został poziom z 2007 r., czyli zbiorowo jest prenumerowanych 26 egzemplarzy oraz jeden prenumerator jest indywidualny, co stanowi prawie 50% w skali Zarządu Wojewódzkiego skupiającego 19 kół. To jest nasza chlubą! A co z kolportażem? Docieramy (członkowie ZK) do prenumeratorów osobiście. Wcześniej podzieliliśmy się podopiecznymi, i nie tylko w kwestii składek czy prenumeraty. Przy okazji rozmawiamy na różne tematy: związkowe, polityczne, społeczno-ekonomiczne, zdrowotne czy też dotyczące pomocy materialnej. Wystawiamy wnioski o tę pomoc do Fundacji Pomocy Emerytom i Rencistom Wojskowym. W ubiegłym roku wsparcie otrzymało dwóch kolegów z Koła. Ubolewamy, że wpływ Koła na pomoc z funduszu socjalnego będącego w gestii WBE jest zerowy. Nikt nic nie wie. Pełna tajemnica! Czy tak musi być? Nie chciałbym, żeby to pytanie było retoryczne. Wcześniej wspomniałem, że bywamy okazjonalnie w domach naszych członków. Dodam jeszcze odwiedziny w szpitalu bądź wizyty w domu u leczących się ambulatoryjnie. O pobudkach, jakie nami kierują, nie wspomnę, gdyż byłoby to truizmem. Najważniejsze, że wypełniamy wobec naszych kolegów humanitarny obowiązek jedynie ze szczerego serca. Towarzyszą nam wówczas jakżeby inaczej Polaków rozmowy (wprawdzie nie nocne). Pamiętamy, by satysfakcjonować naszych członków w różny możliwy sposób. Oto dane z 2007 r. z tej dziedziny: trzy awanse (dwa na podpułkownika, jeden na majora), na 13 złożonych wniosków; cztery odznaczenia Za Zasługi dla Obronności Kraju ; trzy odznaki Za Zasługi dla ZBŻZiORWP; czterech kolegów uhonorowanych dyplomami i wpisami do honorowej księgi zasłużonych dla wojewódzkiej organizacji; kol. Franciszek Pudełko wyróżniony dyplomem i wpisem do honorowej księgi Związku; dwanaście listów gratulacyjnych wraz z upominkami książkowymi z okazji okrągłych rocznic urodzin (70., 75. i 80.). Jako prezes jestem niezmiernie dumny z osiągnięć sportowych Koła w dziedzinie strzelectwa z broni pneumatycznej (ppn i kpn). Zawody organizują: ZW ZBŻZiORWP wraz z Zarządem Rejonowym LOK w Lublinie, II miejsce (na osiem zespołów ZBŻZiORWP) czteroosobowej ekipy i indywidualnie w dwuboju też II miejsce wywalczone przez ppłk. Antoniego Hypsia musi cieszyć, prawda? Zarząd Koła (od dawna to czyni) zaprasza do udziału w obchodach świąt oraz rocznic państwowych i oręża na terenie Lublina, a także pod Rąblowem i na Wzgórzach Porytowych. W uroczystościach tych biorą udział członkowie Zarządu Koła, przykładem chorąży sztandaru Związku st. sierż. sztab. Janusz Guziejko. Nie mogę nie wspomnieć, że Koło kultywuje tradycje naszej byłej formacji wojsk wewnętrznych i jednostki ziemi lubelskiej. Znajduje to odbicie w okolicznościowych, majowych spotkaniach, które mają bardzo uroczysty charakter. Pamiętamy o mogiłach żołnierzy poległych w walce o spokój i bezpieczeństwo ludności; zwłaszcza o bohaterze byłej jednostki ziemi lubelskiej kpt. Ryszardzie Brzeskim oraz o poległych z zasadzce w lesie Krężnica Okrągła 16 żołnierzy z mazowieckiej jednostki. Stoi tam zbezczeszczony pomnik. Wielkie podziękowania należą się młodzieży szkolnej zapalającej znicze w tymże miejscu w Dniu Święta Zmarłych. Zabiegamy o godny pochówek zmarłych towarzyszy broni z wojskową asystą honorową, sztandarem Związku i pożegnalnym słowem. Pamiętamy również o wdowach po kombatantach, którym ostatnio Urząd ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych nie przyznał uprawnień członka podopiecznego (w ub.r. dwie wdowy spotkała ponownie represyjna lustracja). Informacje o podobnych faktach zamieszczała Trybuna nr z grudnia 2007 r. (artykuł Paragraf ). Jestem korespondentem GWiR. W ubiegłym roku zamieszczono 16 moich prac dotyczących pracy naszego Związku, którą również popularyzowałem na łamach Polsce Wierni w sześciu artykułach. Byłem wyróżniany. Coroczne dokonania i ważne wydarzenia w życiu Koła odnotowujemy w kronice prowadzonej od 1981 r., obejmującej obecnie trzy tomy. Każdy członek ma prawo wglądu do niej na pierwszych zebraniach w roku. To ja jestem kronikarzem. Czy ta nasza praca jest wyjątkowa? Nie wiem. Mam tylko świadomość, że towarzyszy jej chęć zintegrowania środowiska i zarażenia bakcylem społecznej służby dla innych i ku pokrzepieniu serc. To ja miałem być dłużnikiem. Nie byłoby jednak ja, gdyby nie było my. Hubert KĘPSKI 6 PRZYPOMINAM I APELUJĘ! Szanowne Koleżanki i Koledzy. 30 kwietnia zgodnie z obowiązującym prawem mija termin rozliczeń naszych przychodów z urzędem skarbowym. Zeznania, stosownie do ustawy należy złożyć (zgodnie ze stanem faktycznym uzyskiwanych przychodów), na drukach PIT-28, PIT-36, PIT-36L, PIT-37 i PIT-38. Rozliczając się za rok 2007 ustawodawca dał podatnikom możliwość przekazania 1% należnego podatku Organizacjom Pożytku Publicznego (OPP) TYLKO ZA POŚREDNICTWEM właściwego dla podatnika urzędu skarbowego. W porównaniu z ubiegłymi latami jest to zmiana podstawowa. W tym roku można przeznaczać 1% należnego podatku tylko jednej OPP. Ustawodawca zwiększył jednak liczbę podmiotów, tj. - wypełniających PIT-28 i PIT-36L - mogących także przekazać OPP jeden procent należnego podatku. Nasza emerycka społeczność w dużej liczbie jest rozliczana z należnych podatków przez WOJSKOWE BIURA EMERYTALNE (WBE). Podatnicy, których przed urzędem skarbowym rozliczało WBE, NIE mieli okazji przekazać 1% należnego podatku na Związek. KOLEŻANKO I KOLEGO, PROSZĘ! Przekaż 1% należnego podatku na rzecz naszego Związku. Można to zrobić, także pomimo tego, że WBE już nas rozliczyło z fiskusem. Jeżeli rozliczaliśmy się indywidualnie, a nie znaliśmy nazwy Organizacji Pożytku Publicznego i jej numeru i nazwy w

7 Kwiecieñ 2008 G³os Weterana i Rezerwisty KRS, to w KWIETNIU mamy jeszcze szansę przekazania 1%. Jeżeli już rozliczyliśmy z urzędem skarbowym, a nie wsparliśmy żadnej OPP, to ZRÓBMY KOREKTĘ SWEGO PIT-u (do 30 kwietnia) i wyślijmy ją do stosownego urzędu skarbowego. DLATEGO PRZY KOREKCIE NA STR 1: dla PIT-28, w: - dział A. MIEJSCE SKŁADANIA ZE- ZNAŃ, pozycja 6. Cel złożenia formularza, zaznacz kwadrat 2. korekta zeznania, wstaw X. Pod pozycją 136. Nazwa OPP: ZWIĄ- ZEK BYŁYCH ŻOŁNIERZY ZAWODO- WYCH I OFICERÓW REZERWY WOJSKA POLSKIEGO; w pozycji 137. Numer KRS: ; w pozycji 138. Wpisać kwotę. Dla PIT-36, w dział A. MIEJSCE I CEL SKŁADANIA ZEZNANIA, pozycja 6, kwadrat 2. korekta zeznania, wstaw X. Pod pozycją 312. Nazwa OPP: ZWIĄ- ZEK BYŁYCH ŻOŁNIERZY ZAWODO- WYCH i OFICERÓW REZERWY WOJSKA POLSKIEGO; w pozycji 313. Numer KRS: , w pozycji 314. Wpisać kwotę. Dla PIT 36L, w dział A. MIEJSCE I CEL SKŁADANIA ZEZNANIA, pozycja 6. Cel złożenia formularza, zaznaczyć kwadrat 2. korekta zeznania, wstaw X. Pod pozycją 108. Nazwa OPP: ZWIĄ- ZEK BYŁYCH ŻOŁNIERZY ZAWODO- WYCH I OFICERÓW REZERWY WOJSKA POLSKIEGO, pod pozycją 109. Numer KRS: W pozycji 110. Wpisać kwotę. Dla PIT-37, w dział A. MIEJSCE I CEL SKŁADANIA ZEZNANIA, pozycja 8 kwadrat 2. korekta zeznania postaw X. Pod pozycją 124. Nazwa OPP:(należy wpisać) ZWIĄZEK BYŁYCH ŻOŁNIERZY ZAWODOWYCH I OFICERÓW REZERWY WOJSKA POLSKIEGO, w pozycji 125. Numer KRS: , w pozycji 126: wpisać kwotę. Dla PIT-38, w dział A. MIEJSCE I CEL SKŁADANIA ZEZNANIA, pozycja 6, zaznaczyć kwadrat 2. Korekta zeznania, wstaw X. Pod pozycją 60. Nazwa OPP: ZWIĄZEK BYŁYCH ŻOŁNIERZY ZAWODOWYCH I OFICERÓW REZERWY WOJSKA POL- SKIEGO, pod pozycją 61. Numer KRS: , pod pozycją 62; wpisać kwotę. NALEŻY PAMIĘTAĆ o tym, że przekazywana kwota NIE może przekraczać 1% kwoty podatku należnego, i tak dla: - PIT-28, wyliczona z pozycji 104; - PIT-36, wyliczona z pozycji 180; - PIT-36L, wyliczona z pozycji 51; - PIT-37, wyliczona z pozycji 112; - PIT-38, wyliczona z pozycji 34. Wszystkie wyliczone kwoty zaokrąglamy do pełnych dziesiątek groszy w dół. Piotr KACZMARSKI PRIORYTET FUNDACJA T.Z. KNOBEL 52 CAROLBREEN SQ AGINOCOURT ONT M1V 1H5 CANADA Od redakcji: Jeżeli otrzymałeś PIT z WBE to wpisz tę treść do korekty PIT-u, a także nr KRS i kwotę 1%. 7

8 G³os Weterana i Rezerwisty Kwiecieñ LIST OTWARTY 8 Nie można milczeć i przechodzić obojętnie, gdy były minister obrony narodo wej pan Aleksander Szczygło obraża polskich żołnierzy, mówiąc o tych zatrzymanych w sprawie ostrzelania wioski w Nangar Khel w Afganiastanie,...że banda durniów strzelała do cywili.... Co prawda przeprosił za,,emisję tej wypowiedzi, a potem do dał, że,,przeprasza wszystkich, którzy poczuli się urażeni, ale nie przeprosił polskich żołnierzy. Środowiska kombatanckie i wojskowe są oburzone tym bez precedensu w histo rii polskich Sił Zbrojnych wydarzeniem, gdy minister obrony nazywa podległych mu żołnierzy,,bandą durniów. Tymi słowami dał wyraz pogardy dla nich, poniżył ich godność i honor żołnierski, jednocześnie uzewnętrznił prawdziwe swoje oblicze. Potwierdził swój stosunek do polskich żołnierzy, do kadry zawodowej, którą w okresie jego ministrowania poniżał, powodując swoim postępowaniem atmosferę strachu i niepewności o dalszą służbę. Pod błahym pozorem zdejmował ze stanowisk i zwalniał do rezerwy generałów i starszych oficerów, wykształconych, doświadczonych, o wy sokich kwalifikacjach wojskowych, tylko dlatego, bo ukończyli,,niesłuszne uczelnie wojskowe, w zachodnich państwach NATO wysoko cenione. Pogardzając nimi, nie zdobył się na pożegnanie generałów zgodnie z ceremoniałem wojskowym. Obecny minister obrony narodowej pan Bogdan Klich, człowiek wysokiej kul tury osobistej, życzliwy żołnierzom, który wziął w obronę żołnierzy z nieszczęśliwego ostrzelania wioski w Afganistanie, pożegnał Pana Szczygłę zgodnie z ceremoniałem wojskowym, z wielką klasą. A On, niejako w,,podzięce za to, na każdym kroku cenzuruje Jego poczynania, wytyka Mu, według swojego widzimisię, popełnione błędy, często występuje w telewizji w aureoli jedynego sprawiedliwego i najmądrzejszego, kreując się na wzorzec moralny, wspierany przez TV publiczną. Jego nie stać było na wzięcie w obronę swoich żołnierzy, za których przecież moralnie odpowiada. Wszak, jako swoich podwładnych, wysłał ich na niebezpieczną misję do Afganistanu. Zdaniem wielu kompetentnych i światłych ludzi, za niszczenie wartościowej kadry Sił Zbrojnych RP, skrzywdzenie wielu bardzo dobrych generałów i oficerów, za zatrucie atmosfery w polskiej armii, w której trudno było służyć, pracować i oddychać, pan Aleksander Szczygło powinien być postawiony przed Trybunałem Stanu. My przedstawiciele związków kombatanckich i stowarzyszeń wojskowych, w statutach których, jako jedno z głównych zadań zapisano,,obrona czci, honoru i godności żołnierza polskiego, mamy moralne prawo i obowiązek domagania się, aby pan Aleksander Szczygło zastępca przewodniczącego Komisji Obrony Narodowej Sejmu i przewodniczący podkomisji ds. współpracy z zagranicą i NATO, a także członek Rady Bezpieczeństwa Narodowego, nie tylko przeprosił polskich żołnierzy, ale także poważnie zastanowił się, czy jest godzien tych funkcji, zważywszy, że żołnierze Woj ska Polskiego i środowisko wojskowe po prostu nie darzą Go zaufaniem i nie życzą sobie, aby ich w tych instytucjach reprezentował. Prezes Zarządu Okręgowego Związku Inwalidów Wojennych Wojciech Olenderek płk w st. spocz. Prezes Zarządu Okręgowego Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych Jan Żuławiński kpt. w st. spocz. Wiceprezes Zarządu Głównego Prezes Zarządu Wojewódzkiego Związku LWP Krzysztof Majer ppłk rez. Prezes Zarządu Wojewódzkiego Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy WP Zdzisław Barszczewski gen. bryg. w st. spocz. Przewodniczący Stowarzyszenia Tradycji Orężnych i Myśli Obronnej Zdzisław Rozbicki gen. bryg. w st. spocz. Wrocław, 20 lutego 2008 r. Otrzymują: 1. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej pan Lech Kaczyński 2. Premier Rządu Rzeczypospolitej Polskiej pan Donald Tusk 3. Marszałek Sejmu pan Bronisław Komorowski 4. Marszałek Senatu pan Bogdan Borusewicz 5. Minister Obrony Narodowej pan Bogdan Klich 6. Szef Sztabu Generalnego WP pan generał Franciszek Gągor 7. Rzecznik Praw Obywatelskich pan Janusz Kochanowski 8. Redakcje pism i periodyków

9 Kwiecieñ 2008 G³os Weterana i Rezerwisty Z ŻYCIA ZWIĄZKU GŁÓWNY SĄD KOLEŻEŃSKI 14 marca 2008 r. odbył swoje plenarne posiedzenie omawiając: aktualną sytuację Związku oraz wysłuchując sprawozdania z dotychczasowej współpracy i kontaktów z Sądami Koleżeńskimi szczebla wojewódzkiego i rejonowego. W posiedzeniu uczestniczył płk Mieczysław Mikrut prezes Fundacji Pomocy Emerytom i Rencistom Wojskowym. Przewodniczący Sądu płk Józef Piotrowicz m.in. omówił działania władz naszego Związku w sprawie aresztowania i przetrzymywania nadal w areszcie naszych żołnierzy oskarżo- O KONTROLI ZWIĄZKU CIĄG DALSZY W GWiR nr 12/07 czytelnicy zapoznali się ze strukturą i kompetencjami społecznych organów kontroli komisji rewizyjnych w strukturach Związku (naczelnych, wojewódzkich, rejonowych i kołach). Obecnie pragnę przedstawić wyniki kontroli w latach jaką został objęty Zarząd Główny. Rok 2007 zostanie podsumowany po kontroli w kwietniu 2008 r. Kontroli dokonuje 3-4-osobowy zespół w ciągu 3-4 dni. Przewodniczący GKR informuje o tym pisemnie prezesa Zarządu Głównego podając tematy podlegające kontroli. Od VII Zjazdu Delegatów tj. od 26 października 2005 r. Główna Komisja Rewizyjna przeprowadziła kontrole - Zarządu Głównego; sześć - zarządów wojewódzkich i osiem kontroli zarządów rejonowych. Kontrola w Zarządzie Głównym prowadzona w maju 2006 r. obejmowała: ocenę organizowania pracy, realizację zadań statutowych; stan ewidencyjny człon- ków i Kół Związku oraz opłacanie składek członkowskich, a także politykę wyróżnień i mianowań członków Związku; realizację zadań opieki specjalnej i socjalno-zdrowotnej z jednoczesnym sprawdzeniem rozchodu przydzielonych środków finansowych przez MON; zakres pomocy prowadzonej przez Fundację Pomocy Emerytom i Rencistom Wojskowym. Ponadto kontrolowaliśmy realizację zadań proobronnych; finansowe wyniki działalności ZG; uchwalenie budżetu, plan dochodów i wydatków, bilans, ocena sprawozdania rocznego; finansowanie i prenumeratę, działalność wydawniczą, w tym Głosu Weterana i Rezerwisty. Osobno sprawdzaliśmy dokumentację finansową oraz zgodność stanu kasy z ostatnim raportem kasowym. Trzeba stwierdzić, że Zarząd Główny pracował intensywnie koncentrując siły na wykonaniu zadań postawionych w Uchwale Programowej Krajowego Zjazdu. Zasadnicze nych przez wojskowe organa prokuratorskie o popełnienie zbrodni wojennej na ludności cywilnej w Afganistanie. Stanowisko władz naszego Związku w powyższej sprawie opublikowane zostało w nr 3/08 Głosu Weterana i Rezerwisty. W dyskusji na powyższy temat zabierali głos: płk Jerzy Jackiewicz, kmdr Zbigniew Ciećkowski, mjr Stanisław Majsterek. Płk Mieczysław Mikrut w swoim wystąpieniu przedstawił sprawę 1% z należnego podatku na działalność organizacji pożytku publicznego, na Fundację Pomocy Emerytom i Rencistom Wojskowym. Ponieważ ZBŻZiORWP uzyskał również status organizacji pożytku publicznego, co pozwala mu także zwracać się z apelem do swoich członków oraz ich rodzin o 1% z należnego podatku pobieranego od emerytur lub rent na rzecz Związku, jako pomoc dla organizacji pożytku publicznego. Przewodniczący sądu odczytał prośbę płk. Zenona Gębickiego o zwolnienie ze względów zdrowotnych z funkcji sekretarza GSK, ale pozostawienie go w składzie Głównego Sądu Koleżeńskiego, jako członka. Sekretarzem Głównego Sądu Koleżeńskiego został wybrany mjr. rez. Stanisław Majsterek z Krakowa. Jerzy JACKIEWICZ kierunki działalności Związku były zawarte w opracowanym Planie zasadniczych zamierzeń ZG na 2005 r. Zarząd wykonał szereg przedsięwzięć związanych z przygotowaniem i przeprowadzeniem VII Krajowego Zjazdu Delegatów w Rembertowie. Komisja stwierdziła, że Zjazd był przygotowany dobrze, nie mniej odnotowano szereg usterek, np. zniekształcono nazwiska na kartach do głosowania, a uchwała o przyjęciu sztandaru Związku nie była zgodna z przepisami. Uchwalono nowy Statut Związku. Zjazd udzielił ustępującemu Zarządowi absolutorium za 4-letnią działalność oraz nadał tytuł Honorowego Prezesa Związku ustępującemu prezesowi ZBŻZiORWP płk. dr inż. Zenonowi Biesadze. Cdn. Zbigniew DOMAŃSKI Przewodniczący GKR SZTANDAR DLA KOŁA W OSTROWIE WIELKOPOLSKIM Wojsko w historii Ostrowa Wielkopolskiego zajmuje szczególne miejsce. Stacjonujące tu od 1919 r. jednostki wojskowe pielęgnowały patriotycznoniepodległościowe tradycje. Na początku XX wieku miały tu miejsce znaczące wydarzenia historyczne. Jest to miasto Republiki Ostrowskiej, miasto z którego rekrutowali się najlepsi żołnierze Powstania Wielkopolskiego. Współczesne wojsko musi być łącznikiem między historią a teraźniejszością. Byli żołnierze zdają sobie z tego sprawę. Legendą garnizonu był 60 Pułk Piechoty Wielkopolskiej. My, byli żołnierze, czujemy się spadkobiercami szlachetnych tradycji zarówno tych z lat 20., jak i z okresu wojny obronnej 1939 roku. Koło nr 2 ZBŻZiORWP w Ostrowie Wielkopolskim liczy 85 członków. Terenem jego działania są powiaty: ostrowski, ostrzeszowski i kępiński. Członkami Koła są kombatanci, byli żołnierze zawodowi i oficerowie rezerwy z terenu miasta i wymienionych powiatów. Zarząd Koła, w myśl statutu Związku, podjął w 2003 r. uchwałę w sprawie sztandaru, którą przedstawił na zebraniu ogólnym. Uchwała została przyjęta bez zastrzeżeń. Projekt sztandaru przedsta- wiono Prezydium Zarządu Głównego Związku do zatwierdzenia. 7 listopada 2006 r. uzyskaliśmy zgodę na jego wykonanie. Ustaliliśmy fundatorów i powołaliśmy komitet. Na zebraniu ogólnym wybrano dewizę na sztandarze: BÓG, HONOR, OJCZYZNA w porozumieniu z Zarządem Rejonowym ZBŻZiORWP KOMUNIKAT Informuję, że Zarząd Dolnośląski Związku Żołnierzy LWP im. 2 Armii WP jest wydawcą książki Stan wojenny wspomnienia, komentarze. Wydawnictwo zawiera wspomnienia żołnierzy różnych stopni, osób cywilnych oraz dokumenty i zdjęcia ukaże się w końcu kwietnia. Objętość około 340 stron i indeks nazwisk. Zainteresowanych jej nabyciem proszę o dokonanie przedpłat w kwocie 20 zł, na konto Zarządu Dolnośląskiego ZŻLWP nr Promocję planujemy 11 maja br. w Uniejowicach koło Złotoryi z okazji uroczystych obchodów Dnia Zwycięstwa. Z żołnierskim pozdrowieniem Wiceprezes Zarządu Głównego Prezes Zarządu Dolnośląskiego Związku Żołnierzy LWP płk rez. mgr Krzysztof MAJER 9

10 G³os Weterana i Rezerwisty Kwiecieñ w Kaliszu, komendantem Wojskowej Komendy Uzupełnień w Ostrowie Wielkopolskim, Prezydium Miasta Ostrowa Wielkopolskiego, przewodniczącym Rady Miejskiej w Ostrowie Wielkopolskim oraz przewodniczącym Rady Powiatu Ostrowskiego. Prowadzimy akcję związaną z uroczystością wręczenia sztandaru, który jest już gotowy. Uroczystość ta została zaplanowana na dzień Święta Konstytucji 3 Maja w 2008 r. Sztandar Koła będzie symbolem tradycji, honoru i męstwa byłych żołnierzy zawodowych i oficerów rezerwy Wojska Polskiego. Chcemy się dobrze przygotować do uroczystości jego wręczenia. Hieronim JOKŚ Od redakcji. Publikujemy sam tekst, bowiem zdjęcia do materiału nie zostały załączone. SŁOWO PREZESA KU PRZYPOMNIENIU Z wielkim zainteresowaniem w Kole nr 1 ZBŻZiORWP w Łodzi, czytamy systematycznie publikacje zawarte w Głosie Weterana i Rezerwisty, który dla nas jest dobrą okazją zarówno do retrospekcji, jak i do spojrzenia na najbliższą przyszłość. Juko żołnierz polski wytrącony kulą wroga z szeregów ojczystego wojska i często zdany na łaskę losu, znalazłem swoje miejsce w szeregach Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego. Dziś skupia on weteranów walk o wolność i niepodległość tych, którzy do Polski szli z różnych stron świata, którzy walczyli z okupantem hitlerowskim, mają partyzancki rodowód, byli żołnierzami AK, więźniami obozów hitlerowskich i stalinowskich oraz żołnierzami I i II wojny światowej. Pięknie powiedział Wyspiański: Polska, to wielka i święta rzecz. W imię tej wielkiej i świętej Polski Wy inwalidzi wojenni ponosiliście trudy walki, przelewaliście swoją krew, jako legionista, oddaję hołd waszemu cierpieniu. Pamiętając o skali tych przeobrażeń, nie wolno zapominać o tych, którzy brali bezpośrednio i pośrednio udział w ich kształtowaniu i w ofierze narodowej oddali wszystko, co posiadali najcenniejszego życie i zdrowie. Nawiązując do słów gen. dyw. Adama Rębacza i wypowiedzi czytelnika Piotra Kowalczyka na łamach naszego pisma, pragnę wyrazić opinię swojego środowiska, którego członkowie poszkodowani przez wojnę i los pozbawieni są należnych praw. Martwi ich, że decydenci próbują oszczędzać, wyciągając ostatnie grosze z chudych od zawsze kieszeni emerytów wojskowych. Wyjątkowo dotkliwie odczuwamy regres w opiece medycznej i w ograniczonym dostępie do bezpłatnych świadczeń lekarskich. Mundurowi doznali krzywdy bo: pozbawiono nas prawa do 100% emerytury, odebrano prawo do świadczeń waloryzacyjnych z tytułu uprawnień wynikających z ustawy. Waloryzację płacową (wojskową) zamieniono na cywilną, sprowadzając w tym samym do starego portfela emerytalnego w wojsku. Nastąpiło więc naruszenie nabytych uprawnień emerytalnych wynikających z ustawy z 29 maja 1974 r. oraz obecnej Konstytucji RP, art. 2 (zasada sprawiedliwości społecznej). W sprawach socjalnych powinno być przywrócone prawo emerytów i rencistów do wypoczynku, a inwalidom wojennym i wojskowym należy się korzystanie z wczasów wypoczynkowych w domach wojskowych z ulgą 50% niezależnie od ich sytuacji materialnej. Powinien być przywrócony dodatek 10% do emerytury za zasługi na polu chwały i działalność w pracy cywilnej. Z okazji rocznic państwowych i wojskowych, w przemówieniach powołuje się na słowa Marszałka Józefa Piłsudskiego o jego wkładzie i uznaniu oraz szacunku do oficerów rezerwy, tymczasem obecna rzeczywistość upływa w poczuciu poniżenia i braku honoru i godności dla służb mundurowych. Chcemy aby nasze kierownictwo Ministerstwo Obrony Narodowej okazało więcej ludzkiego traktowania wymierającej już resztki żołnierzy uczestników walk o niepodległość Polski w latach Tak, jak to jest w państwach Zachodniej Europy i USA. Tam się nie odbiera należnych świadczeń socjalnych, a prawo nie działa wstecz. Ryszard DĄBROWSKI Łódź 10 TOMASZÓW MAZOWIECKI MY, ZWIĄZKOWCY, staramy się, aby tradycji stało się zadość. Spotykamy się w gronie kombatantów, wspominamy młode lata, a czas zaciera twarze naszych bliskich. Przypominają się chwile, kiedy jako dzieci czekaliśmy na pierwszą gwiazdkę, a zapach świąt pobudzał nasze apetyty. Potem był czas wojny, obozy jenieckie, obozy pracy i obozy zagłady. Tam też pamiętaliśmy o tradycji. Kto mógł, dzielił się nawet skórką chleba, aby powiedzieć sobie to, czego głośno się nie wymawiało. Te ciche życzenia była najprawdziwsze, i najszczersze. Dziś też sobie życzymy, tylko czego? Są tacy, którym nie brakuje przysłowiowego ptasiego mleka. A są i tacy, którzy nie mają dachu nad głową. My mamy i dach nad głową, i emeryturę, ale nie mamy już zdrowia, aby walczyć o własne zdrowie. Dziś ludzie po 60. to dla służby zdrowia margines. Emeryt potrzebny tylko do wyborów. A o kombatantach... niewielu pamięta. Dlatego pokażmy wszystkim, że nasz Związek, w tym Koło, którego prezesem jest płk Józef Suchodolski, jest nierozerwalny, a my wierni naszej Ojczyźnie! Ale też nie dajmy się poniżać. Walczmy o nasz honor! HONOR KOMBATANTA I WETERANA! Barbara SZCZYGIEŁ W informacji zamieszczonej w nrze 3/2008 GWiR pt.: Uwaga nawigatorzy z 39 plm Mierzęcice zakradł się błąd. Numer mojego telefonu to: Z lotniczym pozdrowieniem Marek ZAPIÓR PARLAMENTARZYŚCI BYLI WŚRÓD NAS Na poligonie drawskim odbyło się spotkanie środowiska byłych żołnierzy zawodowych Regionu Środkowopomorskiego z parlamentarzystami (w tym członkami Sejmowej i Senackiej Komisji Obrony Narodowej) oraz samorządowcami województwa zachodniopomorskiego. Celem spotkania było przybliżenie posłom i senatorom głównych problemów z którymi od lat boryka się środowisko byłych żołnierzy zawodowych. Organizatorem spotkania był prezes Stowarzyszenia Żołnierzy 8 Dywizji im. Bartosza Głowackiego z Koszalina płk Włodzimierz Warchalski. Środowisko byłych żołnierzy zawodowych reprezentowali nasi członkowie: kol płk rez. Jerzy Brzewski oraz ppłk

11 W SŁUPSKU ZWIERAJĄ SIŁY Porozumienie podpisują od lewej: Franciszek Makles, Adam Biechoński, Stefan Pawlina, Romuald Detmer. Z inicjatywy prezesa ZR ZBŻZiORWP w siedzibie Zarządu Okręgowego Emerytów i Rencistów Policyjnych w Słupsku podpisano Słupskie Porozumienie Związków i Stowarzyszeń Służb Mundurowych. Podpisy złożyli: prezes ZR ZBŻZiORWP ppłk (r) Romuald Detmer, prezes ZO Stowarzyszenia Emerytów i Rencistów Policyjnych podkom. Franciszek Makles, prezes Zarządu Koła nr 3 Związku Emerytów i Rencistów Pożarnictwa st. bryg. Adam Biechoński, prezes terenowego Koła Krajowego Związku Emerytów i Rencistów Służby Więziennej kpt. SW Stefan Pawlina. rez. były senator - Grzegorz Andrzej Niski. Gospodarzami spotkania byli przebywający na poligonie dowódcy 3 i 8 pplot z Koszalina, którzy zaprezentowali uczestnikom spotkania fragmenty ćwiczenia wojskowego, w tym m.in. pokaz ewakuacji rannego żołnierza z pola walki przy użyciu śmigłowca oraz działanie żołnierzy przygotowujących się do misji stabilizacyjnej w Kosowie w ramach KFOR. Nasi przedstawiciele przekazali parlamentarzystom m.in. oczekiwania środowiska dotyczące nie rozwiązanej od lat sprawy waloryzacji rent i emerytur dla środowiska wojskowego, jak również problemy opieki zdrowotnej dotyczącej środowiska byłych Kwiecieñ 2008 Z ŻYCIA KÓŁ KIELECKIEM Gdy zabierałem się do pisania tego artykułu, na myśl przyszła mi średnia emerytura byłych wojskowych mieszkających na terenie województwa świętokrzyskiego, która wynosi 1170 złotych. Jest to kwota mała na utrzymanie rodziny i przy ciągle wzrastających cenach artykułów spożywczych oraz przy zapowiadanych podwyżkach cen energii elektrycznej i gazu. Bez waloryzacji lub znaczących podwyżek emerytur ciężko będzie przeżyć ten 2008 r. W takim nastroju przyszedłem na zebranie Koła nr 10 Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego, zorganizowane 14 grudnia 2007 r. w Klubie Seniora Kieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. W sali byli już znani mi koledzy weterani służby wojskowej. Wszyscy w podeszłym wieku. Wkrótce zasiedliśmy przy stołach i zaczęło się doroczne zebranie. Rozpoczął je prezes Koła ppłk Czesław Gajda. Powitał przybyłych na zebranie członków Koła oraz kolegów z Koła nr 2 w Kielcach, a także prezesa Zarządu Wojewódzkiego ZBŻZiORWP płk. mgr. Stefana Kuzińskiego. Przedstawił program zebrania, obejmujący: żołnierzy zawodowych. Szczegółowy opis ww. problemów wraz z niektórymi propozycjami rozwiązań nasi przedstawiciele przekazali parlamentarzystom na piśmie. Taką informację Zarząd Rejonowy również przesłał do Zarządu Głównego ZBŻZiORWP. Sylwester WACHOWICZ G³os Weterana i Rezerwisty Cele Porozumienia to: * Zacieśnienie współpracy pomiędzy Stowarzyszeniami i Związkami służb mundurowych oraz koordynacja ich działań; * Ochrona praw i interesów środowisk służb mundurowych w szczególności socjalnych, zdrowotnych i kulturalnych; * Kształtowanie wśród społeczeństwa postaw obywatelskich i patriotycznych; * Aktywizacja środowisk służb mundurowych do czynnego uczestnictwa w życiu publicznym, wzmacnianie procesów integracyjnych; * Kształtowanie w środowisku służb mundurowych koleżeńskiej więzi i wzajemnego szacunku, środowiskowej solidarności, wzajemnego poszanowania, godności i honoru. Jednocześnie wybrano władze POROZUMIENIA w składzie: Przewodniczący płk (r) Jan Karaś, zastępca przewodniczącego podkom. Franciszek Makles, zastępca przewodniczącego st. bryg. Andrzej Krzywulski, sekretarz por. SW Zdzisław Jaworski, członkowie.st. bryg. Adam Biechoński, ppłk (r) Adam Żurawski, kpt. SW Stefan Pawlina, nadkom. Ryszard Skibiński. Porozumienie nie narusza praw i obowiązków związków i stowarzyszeń sygnatariuszy Porozumienia. Romuald DETMER wręczenie odznaczeń, poinformowanie o działalności Kół nr 10 i 2 w minionym roku, złożenie życzeń świątecznych i noworocznych. Program przyjęto jednogłośnie. Do wręczenia odznaczeń poproszono prezesa Zarządu Wojewódzkiego. Odznaczeni zostali: ppłk Władysław Wyrębkiewicz złotym medalem, mjr Stanisław Biela srebrnym medalem, st. sierż. Czesław Kasprzykowski brązowym medalem Za Zasługi dla Obronności Kraju. W drugiej części zebrania prezes Koła nr 10 przedstawił tematykę zebrań, które odbyły się w minionym roku. Omawiano na nich: zagadnienia integracji członków Związku; uchwały i zarządzenia Zarządu Głównego; kwestie opieki paliatywnej i szpitalnej w ramach wolontariatu; proces wychowania młodzieży w duchu patriotycznym i dbanie o obronność kraju; sprawy udziału członków Związku w uroczystościach z okazji świąt państwowych oraz w organizowaniu przedsięwzięć dla uczczenia ważnych rocznic. Podobną tematykę zebrań przedstawił prezes Koła nr 2 płk Mieczysław Maciejewski. Sekretarz tego Koła kpt. mgr Stanisław Babiarz uwypuklił w swoim wystąpieniu zagadnienie integracji Związku, który powinien stanowić jednolitą organizację byłych żołnierzy zawodowych. Obecnie Związek jest rozbity na małe koła, na skutek czego jest słabszy w działaniu. Podkreślił efekty uzyskane w patriotycznym wychowaniu młodzieży. Zorganizowano trzy wycieczki do Muzeum Orła 11

12 G³os Weterana i Rezerwisty Kwiecieñ Białego w Skarżysku-Kamiennej, gdzie młodzież zapoznała się z militariami z okresu przedwojennego, z okresu okupacji czasu powojennego na Wschodzie i Zachodzie. Odbyły się także duże wycieczki do Krakowa, pod przewodnictwem kol. Babiarza, śladami Tadeusza Kościuszki. Staraniem Zarządu Wojewódzkiego Związku na terenie województwa świętokrzyskiego zorganizowano trzyosobowe grupy spośród młodzieży 33 szkół ponadpodstawowych i licealnych, które opisały 100 pamiątkowych miejsc, które warto poznać i uwiecznić ze względu na wartości historyczne. Zebrane materiały znajdą się w katalogu, który zostanie wydany przy wsparciu wojewody świętokrzyskiego. Związkowcy uczestniczyli aktywnie w rajdach organizowanych z okazji świąt państwowych. Drużyna byłych żołnierzy zajęła w zawodach strzeleckich III miejsce, a organizator przedsięwzięć związanych z 89. rocznicą odzyskania niepodległości kolega Adach otrzymał podziękowanie od wojewody. To tylko niektóre zadania, które wykonywali członkowie wspomnianych Kół w 2007 r. Na zakończenie zebrania prezes Zarządu Wojewódzkiego podziękował członkom i władzom obu kół za duży wkład czasu, pracy i zaangażowania w działalność dla dobra Ojczyzny. Równocześnie złożył życzenia świąteczne i noworoczne, a lampka wina, podzielenie się opłatkiem, herbata i pączek dopełniły oprawy świątecznego spotkania. Wystąpił także zespół pieśni, który działa od października 2007 r. przy Zarządzie Wojewódzkim. W skład tego Zespołu wchodzą następujące osoby: Teresa Gajda, Marta Chałacińska, Stanisława KOŁO PREZESA KAZIMIERZA PIECKI Fotografia przestawia od lewej: prezesa Koła nr 10 kol. płk. r. Kazimierza Pieckę, lek. med. Agnieszkę Zielińską lekarza rodzinnego Przychodni Lekarskiej Wojskowej Akademii Technicznej oraz pielęgniarkę dypl. Renatę Zielińską kierownika Zakładu Opiekuńczo-Pielęgnacyjnego przy Przychodni Lekarskiej WAT podczas zebrania Koła. Zdjęcie wykonano podczas zebrania na temat: Stan i perspektywy służby zdrowia na rzecz weteranów i rezerwistów. B. JANUKOWICZ G. Pawlik, Krystyna Słocińska (solistka), Zygmunt Chałaciński, Aleksander Dyk, Mieczysław Adamiec, Mieczysław Maciejewski (solista), Czesław Gajda, Antoni Nowak, Janusz Struski, Klemens Gerlach, Bogusław Sobczak (kierownik muzyczny). Kolega Adach menadżer zespołu powiedział: Chcemy pieśnią okazać wdzięczność i podziękować tym, dzięki którym możemy obecnie w spokoju i wolności żyć i śpiewać. Złożył także wszystkim życzenia. Po czym rozbrzmiewały słowa kolęd: Bóg się rodzi, Jezus malusieńki oraz pieśni patriotyczne: Rozkwitały pęki białych róż i innych. w takim nastroju składano sobie życzenia zdrowia i pomyślności, aby w dobrym zdrowiu i optymistycznym nastroju spotkać się za rok. Norbert SAMULAK Z ŻYCIA KOŁA I NIE TYLKO W salach wystawowych Klubu Dowództwa Garnizonu Warszawa odbył się wernisaż dorocznej już 42 wystawy zbiorowej malarstwa i rzeźby twórców ze Stowarzyszenia Studio Plastyczne Wiarus. Studio istnieje 55 lat. Jest jedną z najstarszych tego typu organizacji nie tylko w Warszawie, ale i w kraju. Działa w szeroko rozumianym środowisku wojskowym warszawskiego garnizonu. Zasługuje tym samym na szczególne uznanie i wsparcie. Założycielem i pierwszym prezesem Studia był nieżyjący już płk Czesław Furmanek (funkcję pełnił 25 lat). W wystawie uczestniczyło 32 twórców, prezentując ponad 80 prac wykonanych w różnych technikach i o różnorodnej tematyce od portretu począwszy, przez sceny rodzajowe wojskowe i pejzaże, na abstrakcji kończąc. Artyści z Wiarusa uczestniczą w wielu plenerach i wystawach w kraju i zagranicą. Swoje prace prezentują w galeriach i na charytatywnych aukcjach. Znajdują się one także w zbiorach prywatnych i muzeach. Są ozdobą wielu instytucji wojskowych oraz wojskowych domów wypoczynkowych, szpitali i sanatoriów. Wernisaż cieszył się, jak zawsze, dużym zainteresowaniem publiczności. Wśród licznie przybyłych gości, oprócz sympatyków i członków rodzin artystów, byli m.in. przedstawiciele Akademii Sztuk Pięknych, związków twórczych, Ambasady Japonii w Polsce i lokalnych mediów. Podobnie jak w przypadku poprzednich wernisaży, tak i na ten licznie przybyli członkowie Koła ZBŻZiORWP działającego przy Departamencie Kadr MON. Prezesem Stowarzyszenia Studio Plastyczne Wiarus, jest bowiem członek naszego Koła, artysta malarz płk dr Roman Stanisław Mleczko (Manro). Marian SMOLIGA 12

13 CHLUBA ZWIĄZKU 3 lutego 2008 r. płk Wacław Krzyżanowski ukończył 85 lat. Urodził się w Zarzeczu w województwie nowogródzkim. Na początku II wojny światowej wraz z całą rodziną został wysiedlony do posiółka Trichino, leżącego w głębi tajgi, w obwodzie archangielskim, a następnie przetransportowany do Uzbekistanu. Przebywał tam do 30 kwietnia 1943 r. to jest do czasu powołania do służby wojskowej. W bitwie pod Lenino był szeregowym zwiadowcą, w drugim jej dniu podczas silnego bombardowania przez hitlerowskie lotnictwo został ranny. Z 1 Armią WP prze- Kwiecieñ 2008 szedł cały szlak bojowy. Służbę wojskową pełnił do 20 stycznia 1976 r. na różnych stanowiskach w organach wymiaru sprawiedliwości. Po przejściu w stan spoczynku włączył się aktywnie w nurt działalności społecznej. Należał do ZBoWiD, Związku Sybiraków oraz do Związku Inwalidów Wojennych RP. Do ZBŻZiORWP wstąpił w 1981 r. był założycielem Koła nr 6 w Koszalinie. Do G³os Weterana i Rezerwisty dzisiaj pełni funkcję skarbnika. Mimo podeszłego wieku aktywnie działa w Kole i jest wzorem godnym naśladowania. Trzeba przy tym zaznaczyć, że kolega Wacław jest najstarszym członkiem Zarządu Koła na terenie działania Zarządu Rejonowego. Za swoją postawę został wpisany do księgi zasłużonych dla ZR w Koszalinie, do honorowej księgi zasłużonych Zarządu Głównego ZBŻZiORWP, a także uhonorowany odznaką Za Zasługi dla ZBŻZiORWP. Z okazji jubileuszu 85-lecia życzmy koledze Wacławowi zdrowia, a sobie dalszej z nim współpracy. Andrzej GLANC REFLEKSYJNIE O DZIAŁALNOŚCI W ŁÓDZKIM KOLE NR 4 Rok 2008 biegnie już szybko. Kiedy patrzę na swoje życie i moich kolegów z Koła nr 4 ZBŻZiORWP Łodzi podobnie jak Oni, nie wiem, kiedy to wszystko minęło. Dawniej zastanawialiśmy się, czy doczekamy roku A teraz?... Jakiego momentu doczekamy? Tego nikt nie wie. Jaki więc był miniony rok dla naszego Koła? Dla mnie, był to rok tragiczny i smutny. Trapiły mnie różne niepokoje. (Pisałem o tym w grudniowym numerze GWiR). Natomiast dla mojego Koła nr 4, mimo nie sprzyjającej sytuacji społeczno-politycznej w kraju, był rokiem twórczego, wielokierunkowego, społecznego działania. Z satysfakcją pragnę podkreślić, że nasze Koło liczące 65 członków należało i należy do grupy największych i najlepiej działających w Łodzi. Każde z siedmiu zebrań zorganizowanych w ubiegłym roku, było atrakcyjne nie tylko z uwagi na jego merytoryczną treść i formę. Spełniało również funkcję kształcącą i integrującą nasze związkowe środowisko. Interesująco organizowane były obchody historycznych rocznic, zwłaszcza związanych z tradycjami WP. Uczestniczyła w nich także młodzież szkolna i wielu mieszkańców Łodzi. Następnie zauważyłem wzrost aktywności społecznej członków Koła. Z powodzeniem rozwijała się kontynuowana już od kilku lat współpraca z Zespołem Szkół Ponadgimnazjalnych nr 6 im. Powstańców Wielkopolskich i Centralnym Szpitalem Klinicznym Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. W spotkaniach z młodzieżą szkolną najczęściej brali udział: płk mgr Jan Rycek prezes Koła, ppłk Tadeusz Rechenek wiceprezes, ppłk Tadeusz Fąfara, ppłk Stanisław Kozdrój kmdr ppor. Marek Gibel, mjr Ludwik Zięba, st. chor. sztab. Zenon Pawłowski sekretarz zarządu koła i prowadzący wspólnie z żoną kronikę koła, st. chor. sztab. Alojzy Sąsiadek, i mat. pchor. Rafał Krokos. Wielu członków koła działa również aktywnie w innych organizacjach społecznych. Np. prezes koła płk Jan Rycek jest znanym działaczem i członkiem Zarządu Związku Polskich Spadochroniarzy. St. chor. sztab. Alojzy Sąsiadek jest prezesem Koła Sybiraków, płk Stanisław Święcicki wiceprezesem Zarządu Miejskiego Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków i członkiem Stowarzyszenia Saperów Polskich. Płk dr Jan Powała, płk mgr Bolesław Bartosiński, płk mgr Tadeusz Bukowski są stałymi prelegentami Koła i nie tylko. Wspólnie z płk. mgr. Józefem Lelito prezesem ZW, płk. Ryszardem Rzeźnikiem i kolegami z innych kół wzięli udział w opracowaniu 25-letniej historii łódzkiej organizacji ZBŻZiORWP. Szczególną uwagę zwracaliśmy na: udział członków Koła w zawodach strzeleckich organizowanych przez Zarząd Główny i Wojewódzki Związku, Ligę Obrony Kraju i władze miasta. Do najaktywniejszych strzelców, którzy osiągają najlepsze wyniki należą: płk Jan Rycek, kmdr ppor. Marek Gibel, mat pchor. Rafał Krokos i st. chor. sztab. Zenon Pawłowski. Na jedno z zebrań zaprosiliśmy obsługę karetki pogotowia, która zorganizowała praktyczny pokaz udzielania pierwszej pomocy. Inne z zebrań odbyło się w Miejskim Muzeum Tradycji Niepodległościowych. Do słabości niestety, w naszej pracy należy brak przyjęć nowych członków... Marian ANYSZ Od redakcji. Te refleksje ukazują nie nieco spóźnione z winy redakcji. JEST KOŁO W CZŁUCHOWIE! Przy Wojskowej Komendzie Uzupełnień w Człuchowie w maju 2006 r. powstało Koło nr 11 i... praktycznie ono nie istniało, ponieważ prezesa Koła dopadła poważna choroba, a pozostali członkowie Zarządu nie mieli argumentów do działania. W dniu 28 lutego 2008 r. na wniosek prezesa ZR komendant WKU i sekretarz Koła zorganizowali 1. Integracyjne Spotkanie INTERNET Szanowne koleżanki i koledzy! Należąc do żołnierskiej wspólnoty, naszego Związku, zapewniamy sobie pełniejsze, bogatsze życie na rentach i emeryturach. Jak wyglądają i będą wyglądać nasze dni, zależy od nas samych. Od zaangażowania i pracy w kołach i władzach Związku. Pracy dla siebie i innych. Obiektywnie możemy ocenić, że marazm i nihilizm jest nam obcy dyskutujemy na zebraniach, jeździmy na wycieczki i spotykamy się z ciekawymi ludźmi, których zapraszamy, i sami jesteśmy zapraszani. Życie nasze nie jest puste i jałowe. Druga połowa naszej życiowej drogi jest pasjonująca i twórcza. Mobilizuje nas również samopomoc koleżeńska. Musimy nadal się doskonalić w dobie naszej cywilizacji. Cywilizacji elektroniki i globalnej komunikacji, determinującej Środowiska Wojskowego. Na tym spotkaniu doszło do odnowy Koła nr 11. Powołano nowy Zarząd Koła nr 11 w składzie: prezes mjr (r.) Zbigniew Szymański, sekretarz ppłk Wiktor Swędrzyński, skarbnik st. sierż. sztab. (r.) Jerzy Piasecki. Wierzę, że Koło pod tym kierownictwem i przy pełnym poparciu komendanta WKU będzie prężnie działać dla dobra środowiska wojskowego w garnizonie Człuchów. Romuald DETMER nasz byt. Choć cześć z nas pozostaje przy książkach i gazetach, musimy sprostać zdobyczom nowej ery ery komputerów i Internetu. Umiejętne wykorzystanie Internetu przyniesie nam wymierne korzyści indywidualnie i zbiorowo. Dotrzemy bowiem do większego audytorium. W lokalnych środowiskach lepiej nas poznają i docenią. Nastąpi zbliżenie pokoleń internauci w większości to ludzie młodzi. 13

14 G³os Weterana i Rezerwisty Kwiecieñ My sami, członkowie Związku, bliżej się poznamy, oglądając strony założone przez poszczególne Koła. Zakładajmy zatem strony w Internecie. Umieszczajmy tam plany zamierzeń. Dokumentujmy życie kół i własną pracę. Zapraszajmy gości na nasze uroczystości. Aktualizujmy zamieszczane wiadomości. Są w naszych szeregach pasjonaci komputerów. Ostatecznie może pomogą nam dzieci lub wnuki. Część z nas ma komputery. Na tych ochotnikach będzie więc spoczywał ciężar przygotowania stron. W Kołach przeważnie nie ma komputerów z dostępem do Internetu, a nasz Głos Weterana i Rezerwisty nie może być jedną z niewielu płaszczyzn dzielenia się doświadczeniami. Jest on adresowany do określonej grupy odbiorców, ma więc określoną specyfikę, nam najbliższą. Nie jest dostępny w sprzedaży detalicznej. Istniejącą lukę informacyjną wypełnią nasze informacje zamieszczane w Internecie. Będzie możliwość większej promocji. Nasze szpakowate włosy to symbol mądrości, nie archaizmu cywilizacyjnego. Waldemar PANERT 14 JUBILACI POW Płk Jan Czerniak - prezes Koła nr 14 ZBŻZiORWP w Inowrocławiu w 9 stycznia 2008 r. ukończył 85 lat. Służbę w Wojsku Polskim pełnił od r. do r. Absolwent Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 1 i Wyższego Kursu Doskonalenia Oficerów przy Akademii Sztabu Generalnego WP. Służbę pełnił na stanowiskach liniowych i w szkolnictwie wojskowym, kończąc ją na stanowisku dowódcy 2 Pułku Kolejowego w Inowrocławiu. Aktywny działacz wielu organizacji społecznych na terenie Inowrocławia. Od 1981 r. w szeregach Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy WP jako członek założyciel Koła nr 14. W latach członek Zarządu Koła, a od 1985 r. prezes Koła. Odznaczony Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, wieloma medalami państwowymi i resortowymi. Za długoletnią ofiarną działalność w Związku wyróżniony odznaką honorową Za Zasługi dla Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych, wpisem do księgi honorowej Zarządu Wojewódzkiego i Zarządu Głównego. Pomimo wieku prężny i aktywny członek Związku, charyzmatyczny Prezes, serdeczny kolega. Płk dypl. Józef Musiał - prezes Koła nr 3 w Bydgoszczy 3 stycznia 2008 r. ukończył 80 lat. Służbę w Wojsku Polskim rozpoczął r. w Szkolnej Kompanii Oficerów Rezerwy przy 4 Pułku Czołgów Ciężkich w Elblągu. Dowodził plutonem i kompanią czołgów. W latach studiował na ASG WP. Dowodził 14 Pułkiem Czołgów w Braniewie i 1 Pułkiem Czołgów LUDZIE ZWIĄZKU w Elblągu. Szef Sztabu 16 DPanc. Po ukończeniu ASG ZSSR im. Woroszyłowa Szef Oddziału Operacyjnego POW, następnie służył w Sztabie Zjednoczonych Sił Układu Warszawskiego, zastępca Szefa Zarządu Operacyjnego GZSB, szef WSzW Bydgoszcz. Służbę zakończył na stanowisku zastępcy Szefa Sztabu POW w 1990 r. Członek ZBŻZiORWP od 1990 r. Od 1993 r. prezes Koła nr 3 przy Dowództwie POW i członek Zarządu Wojewódzkiego. Odznaczony Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi i wieloma medalami państwowymi i resortowymi. Za długoletnią ofiarną działalność w Związku wyróżniony odznaką honorową Za Zasługi dla Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych, wpisem do księgi honorowej Zarządu Wojewódzkiego i Zarządu Głównego. Wspaniały kolega, doskonały organizator pracy związkowej. Płk mgr Mieczysław Matelski - prezes Koła nr 2 w Bydgoszczy 2008 r. ukończył 80 lat. Służbę wojskową rozpoczął jako ochotnik w marcu 1945 r. w Grupie Zapasowo-Operacyjnej 1 Armii WP. Brał udział w wyzwalaniu Ziem Zachodnich oraz w walkach z UPA. Absolwent Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 3 w Tomaszowie Mazowieckim (1946 r.). Dalszą służbę pełnił w Departamencie Uzupełnień MON, RKU Więcbork i Toruń. W 1965 r. ukończył Wydział Prawa na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie 3-letnie seminarium doktorskie Katedry Prawa na UMK w Toruniu. W listopadzie 1971 r. odszedł do rezerwy ze stanowiska szefa Wydziału Poboru i Uzupełnień WSzW Bydgoszcz. Członek - założyciel ZBŻZ. Od 1985 r. prezes Koła nr 2 w Bydgoszczy i członek Zarządu Wojewódzkiego. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Zasłużonym na Polu Chwały i wieloma innymi medalami. Za zasługi dla Związku wyróżniony odznaką honorową Za Zasługi dla Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych, wpisem do księgi honorowej Zarządu Wojewódzkiego i Zarządu Głównego. Rzutki prezes, aktywny działacz wielu organizacji. Organizator wielu przedsięwzięć patriotyczno-obronnych, zwłaszcza wśród młodzieży. Gen. bryg. Zdzisław Ostrowski - Honorowy Prezes ZW w Bydgoszczy 16 lutego 2008 r. ukończył 75 lat. Kadet, a po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego w Legnicy - oficer WP. Był dowódcą pododdziałów, wykładowcą taktyki i sztuki operacyjnej w Akademii Sztabu Generalnego WP. Dowódca 15. Dywizji Zmechanizowanej, zastępca Dowódcy Śląskiego i Pomorskiego Okręgu Wojskowego. W latach Pełnomocnik Rządu RP ds. pobytu w Polsce wojsk byłego ZSSR. Po zwolnieniu do rezerwy w 1995 r. wstąpil do naszego Związku. W 1997 r. został wybrany na prezesa ZW w Bydgoszczy. W 2002 r. ze względu na stan zdrowia zrezygnował z pracy na stanowisku prezesa ZW. Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski oraz licznymi orderami i medalami wielu państw. Przez Związek wyróżniony honorową odznaką Za Zasługi dla ZBŻZiORWP oraz nadaniem tytułu Honorowy Prezes Zarządu Wojewódzkiego. Wielce doświadczony dowódca i organizator. Wspaniały człowiek, serdeczny kolega.

15 Kwiecieñ 2008 G³os Weterana i Rezerwisty JUBILEUSZ MJR. STEFANA SIBERY Urodził się 15 marca 1923 r. w miejscowości Uników w rodzinie chłopskiej. Dzieciństwo i młodość spędził na pomaganiu rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. W kwietniu 1945 r. został powołany do służby wojskowej, którą rozpoczął jako kursant w Oficerskiej Szkole Politycznej w Łodzi. Po jej ukończeniu został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy kompanii w 10 Pułku Piechoty. Od maja 1946 r. do maja 1948 r. był w rezerwie. W marcu 1948 r. ponownie został powołany do służby wojskowej i wyznaczony na stanowisko dowódcy kompanii w 16 Batalionie Zastępczej Służby Wojskowej. Od maja 1952 r. do grudnia 1955 r. pełnił obowiązki szefa sztabu batalionu. W styczniu 1956 r. został skierowany na Kurs Doskonalenia Oficerów Służb Kwatermistrzowskich, a po jego ukończeniu wyznaczony na stanowisko szefa służby mundurowej w 26 Pułku Czołgów. W maju 1963 r. objął stanowisko szefa służby mundurowej w Batalionie Inżynieryjno-Saperskim w Katowickiej Brygadzie Obrony Terytorialnej w Gliwicach. Po 30 latach służby wojskowej ze względu na stan zdrowia został przeniesiony do rezerwy. Był uczestnikiem zebrania założycielskiego Koła naszego Związku w czerwcu 1981 r. Przez dwie kadencje był członkiem Zarządu Koła. W społecznej pracy szczególną wagę przywiązywał do integracji środowiska. Za długoletnią i ofiarną służbę wojskową został uhonorowany: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi oraz medalami resortowymi i pamiątkowymi. Za działalność społeczną otrzymał odznakę honorową Za Zasługi dla ZBŻZiORWP oraz dyplom pamiątkowy i medal 25-lecia Związku. Waldemar MALINOWSKI JUBILEUSZ KOMBATANTA Porucznik w stanie spoczynku Józef Wielopolski urodził się 27 marca 1928 r. w miejscowości Bukowa, pow. sandomierski (obecnie woj. świętokrzyskie). Od najmłodszych lat związany był z ruchem ludowym. W czasie niemieckiej okupacji należał do zbrojnego oddziału Batalionów Chłopskich. Oddziałem tym dowodził wytrawny dowódca Waldemar Kowalski ps. Zemsta. Jubilat brał udział w wielu akcjach zbrojnych, walcząc z niemieckim okupantem, ale także z UPA. Terenem działań był powiat sandomierski i staszowski, a także opatowski, odniósł on wiele zwycięstw w potyczkach z okupantem. Po wyzwoleniu wstąpił w szeregi Wojska Polskiego. Pracował w strukturach Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Kielcach. Z Kielc trafił do Radomia. Służba w wyzwolonym kraju była ciężka i niebezpieczna. Walki trwały bowiem nadal rzeczywistość i czasy były takie a nie inne. W tym czasie na bieg historii nie miał wpływu w zasadzie nikt. Kraj był zniewolony i atakowany przez formacje UPA. Polskie ziemie, zwłaszcza na terenach wschodnich, wymagały obrony i zapewnienie spokoju. Jubilat miał w tym swój udział. Po zakończeniu służby w resorcie MSW osiadł na ziemi radomskiej, gdzie pracował na rzecz demokratycznego i wolnego państwa, zajmując różne stanowiska w wielu instytucjach. W okresie powojennym był represjonowany. Podupadł na zdrowiu. Nie zważał jednak na to. Ceniony jest za przychylność, zrozumienie, koleżeńskość oraz zwyczajną ludzką dobroć. Nigdy nikomu nie odmawia pomocy. Udziela jej w miarę swoich możliwości. Cieszy się szacunkiem różnych grup zawodowych oraz środowiskowych bez względu na poglądy i zapatrywania. Po przejściu na emeryturę udziela się społecznie. Jest długoletnim członkiem ZBŻZiORWP. To on mimo swoich lat jest najczęściej widywany w poczcie sztandarowym. Jest jednym z fundatorów sztandaru dla Zarządu Rejonowego w Radomiu. Nazwisko jubilata jest na drzewcu sztandaru. Za swoją działalność był wielokrotnie wyróżniany odznaczeniami państwowymi oraz resortowymi i regionalnymi. Ma kochającą żonę, wielopokoleniową rodzinę oraz przyjaciół, na których może liczyć, bo nic co dobre nie może być nieodwzajemnione. Może właśnie to dzięki temu możemy cieszyć się, że jest wśród nas. Niech tak pozostanie jak najdłużej ku zadowoleniu nas wszystkich. Tadeusz TYMICKI PODWÓJNY JUBILEUSZ KORESPONDENTA Z ŁOMŻY Starszy chor. sztab. Wacław Ostrowski urodził się 19 grudnia 1932 r. w niewielkiej, ale pięknej miejscowości Wielobory, położonej wśród lasów w powiecie zambrowskim, w rodzinie rolniczej, jako najstarszy z pięciorga rodzeństwa. Szkołę podstawową ukończył w 1949 r. Rutkach. Pragnął zostać nauczycielem, rozpoczął naukę w Liceum Pedagogicznym w Łomży. W listopadzie 1952 r. podczas nauki w III klasie otrzymał kartę powołania do trzyletniej zasadniczej służby wojskowej. Wcielony został do 36 Specjalnego Pułku Lotniczego w Warszawie. Po przeszkoleniu został pisarzem w tajnej kancelarii pułku. Fizycznie sprawny, uprawiał różne dziedziny sportu. Ukończył kurs skoczków spadochronowych i wykonał 3 skoki z samolotu transportowego (Li-2). Służbę ukończył w październiku 1955 r. w stopniu plutonowego. 1 lutego 1956 r. rozpoczął wojskową służbę nadterminową w WKU Łomża, następnie przeniesiony do WKU Wysokie Mazowieckie na stanowisko kierownika kancelarii - w 1965 r. wrócił do WKU Łomża. W 1971 r. ukończył w Rembertowie Szkołę Chorążych Administracji mianowany do stopnia chorążego został pomocnikiem kierownikiem sekcji I. Dodatkowo prowadził z kadrą WKU programowe zajęcia z WF. Przez trzy kadencje sprawował obowiązki przewodniczącego Sądu Koleżeńskiego dla chorążych w garnizonie Łomża. Uczestniczy w pracach PCK i honorowym krwiodawstwie. Po przejściu na emeryturę w 1988 r. w stopniu st. chor. sztab. przez cztery lata nadal pracował w WKU jako pracownik cywilny. Następnie podjął pracę w Zespole Szkół Mechanicznych w Łomży, jako nauczyciel przysposobienia obronnego. Przez 7 lata realizował swoje młodzieńcze marzenia, w szczególności w realizacji zawodów sportowo-obronnych z młodzieżą pn. Sprawni jak żołnierze i O srebrne muszkiety. Za 15

16 G³os Weterana i Rezerwisty Kwiecieñ co był wyróżniony przez kuratora oświaty w Łomży. Aktywnie pracuje społecznie w LOK, między innymi pełnił funkcję wiceprezesa ZR w Łomży. W wolnym czasie lubi pracować na działce i zajmować się pszczołami. Do ZBŻZiORWP wstąpił 16 grudnia 1993 r., gdzie aktywnie włączył się do pracy społecznej. Przez trzy kadencje pełnił funkcję skarbnika w Kole nr 1. Od wyborów w 2005 r. pełni obowiązki wiceprezesa w Kole nr 1 i Zarządzie Rejonowym. Wyróżniony wpisem do księgi honorowej Zasłużonych dla Zarządu Rejonowego w Łomży oraz odznaką honorową Za Zasługi dla ZBŻZiORWP. Na 25-lecie Związku został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. Posiada złote, srebrne i brązowe medale resortowe i odznaki: Za Zasługi dla Województwa Łomżyńskiego ; odznakę II stopnia Honorowego Dawcy Krwi oraz PCK i LOK W 2007 r. uchwałą Zarządu Fundacji Pomocy Emerytom i Rencistom Wojskowym wyróżniony dyplomem uznania. Jest najaktywniejszym korespondentem Głosu Weterana i Rezerwisty. 19 grudnia 2007 r. ukończył 75 lat. Zgodnie z uchwałą zebrania Koła za wykonywanie od wielu lat pracę społeczną, otrzymał pięknie wykonany List Gratulacyjny z życzeniami od wszystkich członków Koła nr 1 ZBŻZiORWP. Z żoną Wiesławą wychowali trójkę wspaniałych dzieci. Córkę Bożenę mgr. inż.. technologii żywienia. Córkę Dorotę, obecnie powiatowego lekarza weterynarii w Toruniu. Syna Wojciecha, st. chor. sztab. Wojska Polskiego. Pierwszego września 2007 r. w 50. rocznicę ślubu, uroczystej dekoracji medalami Za Długoletnie Pożycie Małżeńskie przyznanymi przez Prezydenta RP dokonał wiceprezydent Łomży. Po odegraniu marsza Mendelsona, gratulacje, życzenia i kwiaty składali Jubilatom: wiceprezydent, kierownik Urzędu Stanu Cywilnego, Rodzina i obecni sąsiedzi. Na zakończenie doniosłej uroczystości wzniesiono lampkę szampana toast za zdrowie i pomyślność Jubilatów. Zygmunt KLIMASZEWSKI MJR JAN STRASZAK Urodził się 1 marca 1928 r. we Francji w rodzinie robotniczej. W kraju tym ukończył szkolę podstawową. Dalszą naukę przerwały działania wojenne. Jako ochotnik od lipca 1944 r. brał czynny udział we francuskim ruchu oporu. Po powrocie do kraju w 1946 r. podjął pracę jako górnik w kopalni węgla kamiennego Rozbark w Bytomiu, jednocześnie ucząc się w szkole średniej. W maju 1950 r. został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej do 38 Pułku Artylerii. W lipcu 1951 r. został skierowany do Oficerskiej Szkoły Politycznej w Łodzi. Po jej ukończeniu w kwietniu 1953 r. pełnił zawodową służbę wojskową w 15 Pułku Czołgów w pionie oświatowo-wychowawczym. W lutym 1958 r. został skierowany na Kurs Doskonalenia Oficerów Kulturalno-Oświatowych, który ukończył w 1959 r. Objął wówczas stanowisko kierownika Klubu Garnizonowego Katowickiej Brygady Obrony Terytorialnej w Gliwicach. Wiele uwagi poświęcał organizowaniu pracy kulturalno-oświatowej na rzecz kadry zawodowej, ich rodzin, pracowników cywilnych oraz żołnierzy służby zasadniczej z garnizonu Gliwice. Ze względu na stan zdrowia po 30 latach zawodowej służby wojskowej został zwolniony i przeniesiony do rezerwy. Był uczestnikiem zebrania założycielskiego Koła naszego Związku powstałego w czerwcu 1981 r. Przez dwie kadencje był członkiem Zarządu Koła oraz członkiem Komisji Rewizyjnej. W pracy społecznej szczególną uwagę zwracał na integrację środowiska oraz organizowanie świąt państwowych i wojskowych. Za długoletnią i ofiarną służbę wojskową został uhonorowany: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Partyzanckim, Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz medalami resortowymi i pamiątkowymi. Za działalność społeczną otrzymał honorową odznakę Za Zasługi dla ZBŻZiORWP oraz dyplom i medal pamiątkowy 25-lecia Związku. Waldemar MALINOWSKI MOBILIZUJE Profesor Tadeusz Kotarbiński na jednym z wykładów powiedział, że życie to wyboista kładka, a filozofią życia jest przejście przez nią prosto, z podniesioną głową. Słowa te znajdują odzwierciedlenie w postawach i działaniu członków stowarzyszeń żołnierskich, skupiających żołnierzy pozostających w rezerwie i w stanie spoczynku, którzy nie szukali wygody i podejmowali trud służby dla Ojczyzny i narodu. To oni zapisali chlubne karty polskiego oręża w czasie wojny i wraz z całym narodem odbudowywali obronność kraju i po jej zakończeniu. Jednym z nich jest mjr Piotr Górski, który z powodów patriotycznych wybrał zawodową służbę wojskową. Był świadomy tego, że jako syn legionisty wyróżnionego w bitwie warszawskiej 1920 r. nie będzie pozytywnie oceniamy z politycznego punktu widzenia w odrodzonym Wojsku Polskim. Z obranego celu nie zrezygnował i po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął naukę w OSPNR. Następnie dowodził żołnierzami pracującymi w kopalniach węgla i innych minerałów. Jako specjalista od wielu spraw technicznych był przydatny również w zakładach pracujących dla wojska. W ciągu 30 lat służby trzykrotnie był zwalniany i powoływany do służby (z przyczyn politycznych). Mimo przeszkód stawianych mu przez służby wywiadu nie załamał się, z honorem służył Ojczyźnie przez 30 lat w żołnierskim mundurze, a w okresie zwolnienia pracował w Lidze Obrony Kraju w Lubsku, Gubinie i Słubicach, szkoląc kierowców wojskowych z porozumieniem z MON i LOK. W służbie wojskowej i pracy cywilnej był ceniony przez przełożonych i podwładnych za systematyczne pogłębianie wiedzy i umiejętne, życzliwe jej przekazywanie oraz za wzorowe wykony- wanie zadań i tworzenie koleżeńskiej atmosfery. Po przejściu w stan spoczynku aktywnie włączył się w działalność stowarzyszeń grupujących żołnierzy w rezerwie i stanie spoczynku. W ZBŻZiORWP wzorowo wykonuje zadania wynikające z powierzonej mu funkcji. Jako wiceprezes Zarządu Rejonowego do spraw socjalnych, niesie pomoc najbardziej potrzebującym samotnym, obłożnie i przewlekle chorym, wdowom, emerytom i rencistom wojskowym w rejonie radomskim. Umiejętnie włącza zarządy kół do organizowania koleżeńskiej pomocy. Jego aktywność jest przykładem dla członków Związku w całym rejonie. Za wzorową służbę i pracę oraz działalność społeczną został wyróżniony: Srebrnym Krzyżem Zasługi, medalami Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny, Ligi obrony Kraju, Za Zasługi dla Obronności oraz honorową odznaką ZBŻZiORWP. 60-krotnie był wyróżniany odznakami organizacyjnymi i dyplomami za współdziałanie ze stowarzyszeniami działającymi na rzecz patriotyczno-obronnego wychowania młodzieży. Wyróżnienia traktuje jako zobowiązanie do aktywnego działania. To dzięki tysiącom takich ludzi nasz Związek umacnia obronność kraju, kształtując patriotyczną świadomość młodych pokoleń Polek i Polaków. Andrzej MAGRYŚ 16

17 Kwiecieñ 2008 G³os Weterana i Rezerwisty APOLITYCZNOŚĆ W numerze 1 (styczniowym z 2008 r.) Głosu Weterana i Rezerwisty ze zdziwieniem przeczytaliśmy artykuł Antoniego Radnego pt.: Integracja to powinność, w którym autor sugeruje, że apolityczność ZBŻZiORWP była powodem powstania m.in. Stowarzyszenia Kombatantów Misji Pokojowych ONZ. Ubolewam, że autor nie zadał sobie trudu, aby zajrzeć do statutu Stowarzyszenia i uświadomić sobie, że członkami organizacji nie są politycy, lecz żołnierze WP, policjanci, POCZTA personel medyczny i specjaliści cywilni, którzy uczestnicząc w misjach czy też po powrocie do kraju nigdy nie angażowali się w żadną polityczną działalność. Podstawą działalności Stowarzyszenia jest jego statut. W rozdziale I 2 stanowi, że jest ona dobrowolną, demokratyczną i samorządną organizacją, a 4, że Stowarzyszenie i wszystkie jego ogniwa zachowują w swej działalności statutowej neutralność partyjną i tolerancję światopoglądową. Pragniemy również podkreślić, że główną ideą Stowarzyszenia jest kultywowanie tradycji związanych ze służbą na rzecz pokoju i międzynarodowego bezpieczeństwa, popularyzowanie idei i zadań pokojowych wśród polskiego społeczeństwa, integrowanie uczestników tych misji w celu utrzymywania nawiązanych w trudnych i niebezpiecznych warunkach służby więzi i przyjaźni, jak również udzielanie pomocy członkom w trudnych sytuacjach życiowych. Stowarzyszenie współpracuje z takimi instytucjami, jak MON, MSZ, MSWiA, ŚFK, UDsKiOR oraz krajowymi organizacjami kombatanckimi. Alfred MAJEWSKI LIST OTWARTY Z RADOMIA Żołnierze zawodowi rezerwy i w stanie spoczynku z garnizonu Radom, kierując się potrzebą zahamowania procesu dalszego obniżania się standardu życia emerytów i rencistów wojskowych oraz poszerzania się obszarów tzw.,,starych portfeli i brakiem perspektyw na poprawę sytuacji, a także potrzebą legislacyjnych rozwiązań określających miejsce, rolę i zadania żołnierzy rezerwy, wysłali 28 lutego 2008 r. do Prezesów: Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy WP, Związku Żołnierzy LWP, Klubu Generałów WP, Federacji Stowarzyszeń Rezerwistów i Weteranów Sił Zbrojnych RP, Stowarzyszenia Seniorów Lotnictwa Wojskowego RP i Przewodniczącego Konwentu Dziekanów Korpusu Oficerów WP, list otwarty zaczynający się mottem To przecież wojskowi wojskowym zgotowali ten los i wojskowi powinni naprawić błędy przeszłości. 56 byłych żołnierzy zawodowych, którzy podpisali się pod wyżej wymienionym listem, uprzejmie prosi Szanownych Adresatów o spotkanie się w siedzibie Klubu Generałów WP lub Zarządu Głównego ZBŻZiORWP i, po: wcześniej przeprowadzonej konsultacji oraz przemyśleniu w swoich środowiskach, wspólne wypracowanie oraz podjęcie stosownych działań dotyczących 1. Powołania Komitetu Obywatelskiej Inicjatywy Ustawodawczej w celu przygotowania obywatelskich projektów ustaw i list do zebrania, w zarządach terenowych Związków, przynajmniej 100 tysięcy podpisów od osób popierających inicjatywę w sprawie: nowelizacji ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (zlikwidowanie wielce niesprawiedliwego systemu tzw.,,starych portfeli i przywrócenie waloryzacji płacowej emerytur i rent, w takim stopniu w jakim zachowano i korzystają nadal sędziowie oraz prokuratorzy). Nie mniej ważną sprawą jest również przywrócenie żołnierzom zawodowym, którzy utracili zdrowie w czasie zawodowej służby wojskowej, uznanych przez Komisje Lekarską za inwalidę wojskowego wskutek urazów doznanych w czasie pełnienia służby albo choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub wa- runkami służby wojskowej, statusu inwalidy wojskowego, zamienionego Ustawą z dnia 10 grudnia 1993r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin, statusem rencisty wojskowego. ustawowego określenia statusu prawnego żołnierzy rezerwy, obowiązków żołnierzy rezerwy na rzecz obronności, jak i ich uprawnień określenia stanowisk, które mogą i powinni zajmować oficerowie, chorążowie i podoficerowie w instytucjach państwowych, samorządowych i podmiotach gospodarczych oraz obowiązków ich pracodawców i resortu obrony narodowej; sprawę nowelizacji ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, w celu skreślenia zapisów zabraniających żołnierzom zawodowym tworzenia i zrzeszania się w związkach zawodowych, pozostawiają decyzji władz Konwentu Dziekanów Korpusu Oficerów WP. Jednocześnie z przygotowywaniem projektów ustaw i zbieraniem podpisów, a także po wniesieniu projektów do Sejmu RP, proponuje się organizować, przez zarządy i koła Związków, spotkania z parlamentarzystami. W czasie spotkań informować posłów i senatorów o problemach z którymi borykają się emeryci i renciści oraz ich rodziny, o istniejących różnicach w emeryturach między,,starymi, a,,nowymi portfelami, a także o wojskowych i cywilnych systemach emerytalnych w innych państwach NATO, o tym jak traktowani są w tych krajach żołnierze zawodowi w rezerwie oraz związki rezerwistów i weteranów wojskowych, o tym, kto je finansuje i czym się zajmują. Proponować również parlamentarzystom, żeby w czasie głosowania nad ww. projektami ustaw dotyczących środowiska zachowującego i przestrzegającego zasady apolityczności i neutralności partyjnej, nie obowiązywała dyscyplina partyjna, aby każdy poseł i senator głosował według własnego sumienia. Ważną rolę w dostarczaniu niezbędnych argumentów do przekonywania niektórych parlamentarzystów mogą i powinny odgrywać miesięczniki,,głos Weterana i Rezerwisty oraz,,wojsko Ludowe, zamieszczając na swych łamach artykuły na ww. tematy, które będą wykorzystane w czasie spotkań, a także w przeciwstawianiu się lansowanej przez polityków opinii, przekazywaniu społeczeństwu mitu o posiadaniu przez wojskowych bardzo wysokich emerytur i przywilejów. 2. Dokonania bilansu plusów i minusów istnienia oraz działania obok siebie wielu, liczniejszych i mniej liczniejszych, związków, stowarzyszeń i klubów byłych żołnierzy zawodowych, w tym również działalności Federacji Stowarzyszeń Rezerwistów i Weteranów Sił Zbrojnych RP. Na podstawie tej oceny wypracować perspektywiczną, korzystną wizję dla środowiska żołnierskiego. Nadal różnorodność organizacyjna i działanie obok siebie oraz rywalizacja? Czy integracja, zjednoczenie w ramach jednego związku,,braci żołnierskiej, w myśl zasady,, w jedności, a nie w rozproszeniu siła? Na pytanie, jeśli nie rozpoczniemy teraz kolejnej batalii o realizację wymienionych w niniejszym liście celów teraz, to kiedy? Autorzy listu odpowiadają, że czas najwyższy wykorzystać skupiony w naszym żołnierskim środowisku potencjał ludzi z ogromnym zasobem wiedzy i doświadczenia życiowego oraz ich wiedzę, umiejętności organizacyjne do ochrony i obrony prawnej nabytych uprawnień, żołnierzy zawodowych w służbie czynnej, w rezerwie i w stanie spoczynku oraz ich rodzin, do godziwych warunków materialnych i zdrowotnych. Brak należytej solidarności naszego środowiska, bezczynność, obojętność i wygodnictwo, a także przesadna uprzejmość, niewłaściwie pojęta apolityczność i neutralność partyjna, gdy przez partie i koalicje naruszane były lub nadal będą fundamentalne normy Konstytucji RP oraz zasady demokratycznego państwa prawnego, zasady sprawiedliwości i zasady ochrony praw nabytych, była i jest oraz będzie korzystna dla ludzi, którzy są wrogo do nas nastawieni, którzy nas organicznie nie cierpią i opluwają. List kończy się przysłowiem,,czas utracony nigdy się nie wróci. Do listu zostały dołączone 4 załączniki w celu wykorzystania ich do opracowania uzasadnień nowelizacji ustaw. Jan BIESIAGA 17

18 G³os Weterana i Rezerwisty Kwiecieñ WYGODNICTWO PRZYWÓDCÓW ZWIĄZKOWYCH? Uważnie przeczytałem artykuł Jerzego Soboczyńskiego, zamieszczony w 10/2007 numerze miesięcznika GWiR. Moim zdaniem, właściwie ocenił on problemy ludzi służących Ojczyźnie w mundurach polskiego żołnierza. Trafnie pokazał on stosunek ugrupowań politycznych, które sprawują władzę lub ubiegają się o nią, do emerytów i rencistów służb mundurowych. Nie mogę jednak zgodzić się z posądzeniem kierownictwa naszego Związku o wygodnictwo polityczne i tchórzostwo przejawione w sprawie obrony czci i godności byłych żołnierzy oraz praw nabytych w okresie służby. Uważam, że władze związkowe wkładają wiele wysiłku, by nasze środowisko było dostrzegane przez rząd i samorządy terytorialne we wszystkich dziedzinach naszej działalności. Na pewno wyniki tych działań nie są takie, jakich oczekujemy, ponieważ żyjemy w okresie, gdy nie ma jedności narodowej, a dominuje nieuzasadniony rewanżyzm ze strony ugrupowań politycznych, które żyją przeszłością. Kolegom, którzy zgodzili się przyjąć funkcję w instancjach związkowych i pełnią je na zasadzie wolontariatu, należą się ZDEGRADOWAĆ LEONIDA BREŻNIEWA Jeśli dobrze zrozumiałem informacje przekazywane w mediach, prezydent RP Lech Kaczyński wystąpił z inicjatywą uchwalenia ustawy pozwalającej mu na pozbawienie bez wyroku sądu stopni generalskich członków WRON. Inicjatywa zaskakująca i wręcz porażająca. Jest to afront i wyraźne votum nieufności dla niezawisłych sądów. Jak można wymierzyć karę bez rozpatrzenia zarzutów w postępowaniu przed sądem, a zwłaszcza bez ustalenia istotnych okoliczności popełnienia czynu, bez wskazania osób współodpowiedzialnych, a także bez określenia stopnia winy?! Okolicznościom wprowadzenia stanu wojennego, jak również współodpowiedzialności innych osób za doprowadzenie do sytuacji, w której jego ogłoszenie stało się konieczne, pragnę poświęcić kilka zdań. Na wstępie chciałbym zwrócić uwagę na fakt, że zarzuty pod adresem gen. Wojciecha Jaruzelskiego są ferowane bez jakichkolwiek odniesień do ówczesnych uwarunkowań zewnętrznych. W wywodach zacietrzewionych oskarżycieli Generała Polska z tamtego okresu jawi się jako państwo w pełni suwerenne, leżące na odizolowanej od otoczenia wyspie, w którym społeczeństwo i władze mogłyby kształtować system społeczno-polityczny według własnych potrzeb i upodobań. A tak przecież nie było.,,miejsce Polski w powojennej Europie określiła wielka trójka, a w konsekwencji jej ustaleń podstawowe zasady funkcjonowania naszego państwa sprecyzowali Józef Stalin i jego następcy. Zdumiewa niebywała przewrotność niektórych polityków i publicystów. Od wielu lat mówią i piszą o zniewoleniu, o uzależnieniu od wielkiego brata, a nawet o drugiej okupacji, ale gdy należy ocenić okoliczności i przyczyny wprowadzenia stanu wojennego natychmiast, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, znikają z ich pola widzenia i świadomości porozumienia w Jałcie, Układ Warszawski i doktryna Breżniewa. Na polu walki jako jedyny odpowiedzialny za wydarzenia z początku lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku pozostaje Wojciech Jaruzelski. Bo nie rozumiał, bo nie chciał, bo nie zgadzał się itd. itp. Oskarżyciel Generała nie chciał zauważyć, że nasze możliwości decydowania o własnych sprawach były w tamtym okresie bardzo KOMENTARZ serdeczne podziękowania za ich trud, jaki ponoszą dla dobra Związku oraz całego środowiska emerytów i rencistów wojskowych. To dzięki ich działaniu istnieje nasz Związek, który broni naszych praw na tyle, na ile jest to możliwe w trudnej sytuacji, gdy przestępców wynosi się na piedestał, a ludzi zasłużonych dla kraju i narodu prześladuje. Działalność instancji związkowych musi być wyważona, dyplomatyczna i zgodna z prawem, by tym, którzy chcieliby pozbyć się naszego Związku, nie dać argumentów umożliwiających jego rozwiązania. Musimy zrozumieć, że w odróżnieniu od innych grup zawodowych nie mamy zaplecza, które by nas popierało. Żołnierze zawodowi w służbie czynnej nie mogą bowiem, zgodnie z prawem, popierać żadnych działań antyrządowych. Przywódcy naszego Związku muszą zatem bronić naszych praw metodami przekonywania rządzących do naszych racji, wynikających z przepisów prawnych. Wyobraźmy sobie sytuację, w której zasłużony żołnierz negocjuje z młodym przedstawicielem władzy, znającym trud żołnierza tylko z filmów, defilad lub kilku miesięcy zasadniczej służby w wojsku. Takie rozmowy dość często są prowadzone ze skrywaną pogardą i bagatelizowaniem naszych spraw. Przykre jest to, że musimy uniżenie prosić o to, co nam się prawnie należy za nasz żołnierski trud dla narodu i kraju. Mimo to bądźmy sobą i służmy Ojczyźnie na miarę naszych sił i możliwości, a tym, którzy spychają nas na margines życia i nie doceniają naszych zasług, powiedzmy: Boże odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią. Andrzej MAGRYŚ TRYBUNA CZYTELNIKÓW ograniczone. W. Jaruzelski nie ponosił żadnej odpowiedzialności za ten stan rzeczy. On taki układ zastał; podobnie jak jego poprzednicy: Władysław Gomułka, Edward Gierek, Stanisław Kania. Wszyscy oni starali się krępujący nas gorset zależności od ZSRR w miarę możliwości poluźnić, ale pewnych granic nie mogli przekroczyć. Gdyby na ich miejscu znalazł się jakikolwiek inny przywódca nawet sam Lech Kaczyński też by tego nie dokonał. Nie można zapomnieć o ówczesnym podziale świata na dwa przeciwstawne, wrogie sobie bloki. Ten podział wydawał się wybitnym politykom i mężom stanu nie do ruszenia. Ani w 1956 r. ani w 1968 r., ani nawet później nie widzieli oni możliwości dokonania jakichkolwiek zmian. Oczywiście, przywódcy państw zachodnich byli zainteresowani osłabieniem bloku socjalistycznego, ale nie przez wysłanie wojsk w celu udzielenia pomocy narodom usiłującym wyrwać się spod radzieckiej kurateli. Globalna, kosmiczna awantura nie leżała w ich interesie. Narody dążące do uzyskania pełnej suwerenności pozostawały sam na sam z potężnym imperium, a wynik ewentualnego starcia był z góry do przewidzenia. Liderzy,,Solidarności i ich doradcy doskonale orientowali się w sytuacji geostrategicznej i dlatego ich działania należy ocenić jako świadome popychanie narodu ku katastrofie. W tym miejscu pragnę powołać się na wspomnienia Lecha Kaczyńskiego opublikowane w,,dzienniku z dnia 13 grudnia 2006 r.:,,jeszcze trzy tygodnie przed wprowadzeniem stanu wojennego wyraziłem przekonanie, że >>Solidarność<< jest już na ostatniej prostej że musi dojść do starcia. Po cichu przyznawałem, że nie widząc scenariusza na zwycięstwo [podkr. Cz. B.]. Trudno to zrozumieć: nie widzi szans na zwycięstwo, a mimo to nic nie robi, aby marsz ku starciu powstrzymać. Czy tak postępując Lech Kaczyński i jego koledzy nie stali się współodpowiedzialnymi za doprowadzenie do sytuacji, w której ogłoszenie stanu wojennego było konieczne? Można wiele napisać o nieodpowiedzialnych, prowokacyjnych żądaniach i hasłach liderów opozycji, ale na to nie ma miejsca w krótkim artykule. Zasygnalizuję więc problem współodpowiedzialności na jednym z wielu przykładów. Na zjeździe,,solidarności we wrześniu 1981 r. uchwalono posłanie do ludzi pracy państw Europy Środkowo-Wschodniej. Był to niemądry, niepotrzebny,,wyskok, który zaszkodził,,solidarności i przyczynił się do wzrostu napięcia w stosunkach Polska-ZSRR. Zarzucono polskim przywódcom, że nie tylko tolerują organizacje kontrrewolucyjne we

19 Kwiecieñ 2008 G³os Weterana i Rezerwisty własnym kraju, ale nawet pozwalają im na wychodzenie z dywersyjną działalnością na zewnątrz. Żądania położenia kresu działalności kontrrewolucji po sławnym posłaniu stały się jeszcze bardziej ostre. W piśmie L. Breżniewa do W. Jaruzelskiego z 21 listopada 1981 r. (trzy tygodnie przed ogłoszeniem stanu wojennego) czytamy:,,teraz jest absolutnie jasne, że bez zdecydowanej walki z przeciwnikiem klasowym niemożliwe jest uratowanie socjalizmu w Polsce. Jak to rozumieć? Czy autorzy,,posłania nie są współodpowiedzialni za wzrost napięcia, którego skutki są wszystkim znane? Współwinnych wśród przywódców,,solidarności nie widzą, niestety, niektórzy historycy. Profesor Andrzej Friszke w rozmowie z Andrzejem Kuczyńskim, opublikowanej w,,rzeczpospolitej z 9-19 grudnia 2006 r., odpowiedzialnością obciążą przede wszystkim ówczesnych przywódców Polski: Stanisława Kanię i Wojciecha Jaruzelskiego. Zarzuca im, że,,chcieli bronić systemu, jaki był w latach siedemdziesiątych, podczas gdy społeczeństwo chciało wielkich [podkr. Cz. B.] zmian. Formułując zarzuty, prof. Friszke nie chce uwzględnić faktu, że Jaruzelski nie,,chciał, lecz,,musiał bronić istniejącego systemu, bo do tego zobowiązywała go doktryna Breżniewa:,,Zagadnienie socjalizmu jest nie tylko sprawą danego kraju, lecz również wspólnym problemem stanowiącym sprawy obchodzące wszystkie kraje socjalistyczne. Warto się zastanowić, jaki byłby dalszy ciąg zdarzeń, gdyby W. Jaruzelski zgodził się na wszystkie żądania opozycji i 13 grudnia nie ogłosił stanu wojennego, lecz wystąpił z odezwą zupełnie innej treści, na przykład:,,rodacy! Socjalizm zbankrutował. Trzeba niezwłocznie przystąpić do budowy ustroju liberalno-demokratycznego. W imieniu KC PZPR i Rządu przekazuję pełnię władzy panu Lechowi Wałęsie i jego ekipie. Życzę sukcesów w zbożnej pracy dla szczęścia naszego Narodu!. Być może prof. A. Friszke wyraziłby Generałowi ogromne uznanie za tak odważną decyzję, ale jej konsekwencje byłyby straszne. Dobre chęci przywódców, którzy w swojej działalności uwzględnialiby życzenia społeczeństwa, niewiele w tamtych czasach znaczyły. Nie mogły doprowadzić do pożądanych zmian, o czym dobitnie przekonano się na Węgrzech w 1956 r. i w Czechosłowacji w1968 r. Rozpatrując okoliczności stanu wojennego, nie można pomijać ogromnego niepokoju, jaki wśród przywódców państw UW (G. Husak, E. Honnecker) budziła działalność,,so1idarności. Niektórzy historycy, w swoisty sposób interpretujący zapisy protokołu z posiedzenia Biura Politycznego KC KPZR z 10 grudnia 1981 r., uparcie twierdzą, że radzieckie kierownictwo nie zamierzało użyć sił zbrojnych do interwencji w Polsce. W tym celu, manipulując wyrwanymi z kontekstu fragmentami dokumentu, starają się ukryć fakt, że wypowiedzi członków Politbiura nie odnoszą się do problemu interwencji zbrojnej,,w ogóle, lecz dotyczą postępowania po ogłoszeniu przez W. Jaruzelskiego stanu wojennego. Aby uwiarygodnić swoje błędne wnioski, badacze świadomie pomijają, bardzo istotne fragmenty protokołu. Oto niektóre z nich: DZIĘKUJEMY DOWÓDCY Nawiązując do zdjęcia ze spotkanie opłatkowego pragnę poinformować, iż Koło nasze istnieje od marca 1981 r. Powstało na bazie 5 Pułku Zabezpieczenia POW w Bydgoszczy. W tym roku 27 marca odbyło się uroczyste zebranie poświęcone 40-leciu postania 5pzab i 27-leciu naszego Koła. Zaprosiliśmy z tej okazji byłą kadrę pułku. Pragniemy przy okazji serdecznie podziękować dowódcy i kadrze 1 bdow za przychylność oraz żołnierskie serce dla naszego Koła. Przekrój wiekowy naszych członków przedstawia się następująco: od 52 do najstarszego weterana wojny 1939, niewola, Sybir, potem żołnierz 1 Armii Wojska Polskiego, kończący szlak bojowy nad Łabą, którym jest mjr Witalis Perejczuk kończący 92 lata. Henryk KONARSKI Dmitrij Ustinow minister obrony ZSRR:,,Jeśli chodzi o to, jakoby tow. Kulikow powiedział o wprowadzeniu wojsk do Polski, to mogę z całą odpowiedzialnością powiedzieć, że Kulikow tego nie mówił [...]. Kulikow doskonale wie, że Polacy sami prosili, by nie wprowadzać wojsk [podkr. Cz. B.] Michaił Susłow przewodniczący Komisji Politbiura do spraw Polski:,,Równocześnie Polacy oświadczają wyraźnie, że są przeciwni wprowadzeniu wojsk. Jeżeli wojska wkroczą, będzie to oznaczało katastrofę [podkr. Cz. B.] Myślę więc, że wszyscy tutaj jesteśmy zgodni, że w żadnym wypadku nie może być mowy o wprowadzeniu wojsk. Warto zwrócić uwagę na określenie KATASTROFA użyte w wypowiedzi Susłowa. W całej pełni potwierdza późniejsze oświadczenie gen. W. Jaruzelskiego, że wybrał mniejsze zło. Oczywiście, sprzeciwiając się wkroczeniu wojsk Układu Warszawskiego, nie mógł w rozmowach z radzieckimi przywódcami posługiwać się pojęciami,,zło większe,,,zło mniejsze, ale każdy rozsądny człowiek zrozumie, co w danym przypadku oznaczało słowo KATASTROFA. Generał W Jaruzelski zdawał sobie sprawę z tego, czym grozi wkroczenie wojsk UW. Wiedział, że Wojsko Polskie nie bacząc na miażdżącą przewagę wroga, broniliby kraju przed nieproszonymi gośćmi. Skutki byłyby straszliwe. Generał czynił wszystko, aby przed takim starciem uchronić nie tylko Wojsko Polskie, ale cały nasz kraj. Czy za niedopuszczenie do interwencji zbrojnej wojsk UW nie należą się gen. Jaruzelskiemu wyrazy uznania? Gdyby gen. Jaruzelski kilka dni się spóźnił, stan wojenny w Polsce wprowadziłby marszałek Związku Radzieckiego Leonid Breżniew. Radzieccy przywódcy byli poirytowani przesuwaniem terminu wprowadzenia stanu wojennego przez W. Jaruzelskiego. Oto kilka wypowiedzi członków Politbiura na posiedzeniu (trzy dni przed 13 grudnia): Rusakow;,,To co mówi Jaruzelski, wygląda na wodzenie nas za nos. Gromyko:,,Mimo dość zgodnej decyzji Biura Politycznego KC PZPR co do wprowadzenia stanu wojennego Jaruzelski znów wykazuje wahania. Ustinow: (minister obrony ZSRR):,,Nieszczęście polega na tym, że przywódcy polscy nie wykazują stanowczości. A dalej:,,powinniśmy sami być w gotowości. O jaką, gotowość chodziło ministrowi obrony ZSRR? Nie trudno się domyślić, jeśli weźmie się pod uwagę że wojska UW pozostawały w gotowości zarówno przed stanem wojennym, jak i przez kilka miesięcy. Po jego ogłoszeniu. *** Dlatego oceniając stopień odpowiedzialności równych osób w tym liderów opozycji za rozwój wydarzeń w latach , nie można pominąć roli głównego winowajcy, tj. Leonida Breżniewa. Byłoby ze wszech miar wskazane, aby w Kancelarii Prezydenta RP, przygotowano wniosek o pośmiertne pozbawienie Leonida Breżniewa stopnia marszałka Związku Radzieckiego. Trudno przewidzieć, czy wniosek byłby na Kremlu uwzględniony, ale to już zupełnie inna sprawa. Czesław BIELEJEWSKI WOJSKO 19

20 G³os Weterana i Rezerwisty Kwiecieñ SAMOLOT F-16C/D BLOCK52+ DLA POLSKI 18 kwietnia 2003 r. podpisano umowę na dostawę 36 F-16C Block52+ oraz 12 F-16D Block52+ w latach Wraz z 48 samolotami Polskie Siły Powietrzne zakupiły pociski przeciwlotnicze bliskiego, średniego i dalekiego zasięgu, bomby konwencjonalne, bomby naprowadzane radiolokacyjnie, telewizyjnie, laserowo, amunicję do działka oraz urządzenia treningowe dla szkolenia pilotów. Dane taktyczno- techniczne samolotu F-16 Block52+ : masa własna: kg, masa uzbrojenia: kg, prędkość wznoszenia: 340 m/s, prędkość maksymalna: km/h ( 2,2 Ma ), zasięg do przebazowania (ze zbiornikami zapasowymi): około km, pułap m, taktyczny promień działania 550 km Opracowano na podstawie strony internetowej MILITARIUM. NET. Wiktor KAMIŃSKI XII ODDZIAŁ Ostatnio byliśmy świadkami niezmiernie ważnego wydarzenia w życiu łódzkiego zrzeszenia polskich spadochroniarzy: ustępujące władze przeprowadziły walne zebranie sprawozdawczo-wyborcze XII Oddziału Związku Polskich Spadochroniarzy w Łodzi. Jest stowarzyszeniem cenionym na terenie województwa łódzkiego. ZSP jest członkiem Europejskiej Federacji Spadochroniarzy. Działa aktywnie, podejmując działania patriotyczno-wychowawcze i proobronne. Walne zebranie sprawozdawczo-wyborcze odbyło się w obiektach Wojskowego Studium Nauczania Języków Obcych. W obradach, MISJE POKOJOWE W numerze 6. (216) GWiR z czerwca 2007 r. opublikowano apel uczestników IX Sejmiku Korespondentów naszego miesięcznika, członków ZBŻZiORWP SPOTKANIE Z KOMENDANTEM Po objęciu obowiązków komendanta WKU w Mielcu przez ppłk. Mirosława Ciesielskiego odbyło się 25 stycznia w starostwie z inicjatywy starosty spotkanie komendanta i jego zastępcy mjr. Daniela Chmielowca z Powiatową Radą ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych. Przybyłych powitali płk. rez. Zenon Kamiński pełniący funkcję nieetatowego łącznika między starostwem a Radą i Józef Smaczny wicestarosta, który przedstawił nowego komendanta. Zaznaczył, że liczy tak jak dotychczas na współpracę podczas organizowania kombatanckich uroczystości, podpułkownik Ciesielski powiedział o sobie: W Wojsku Polskim służę 25 lat po ukończeniu Wyższej Szkoły Oficerskiej Szkoły Wojsk Rakietowych i Artylerii. Pełniłem obowiązki dowódcy plutonu i baterii, szefa sztabu, dowódcy dywizjonu do dowódcy jednostki. Byłem także uczestnikiem misji wojskowych, dwukrotnie w Kosowie i raz w Iraku. Będąc dowódcą jednostki w Chełmie, współpracowałem z organizacjami kombatanckimi i osób represjonowanych. Poinformował także o przebiegu procesu uzawodowienia armii w 2010 r. Głos zabierali także prezesi poszczególnych organizacji, którzy przedstawiali zakres statutowej działalności. Miłym akcentem spotkania było odznaczenie płk. Zenona Kamińskiego Kombatanckim Krzyżem Zasługi, przyznanym przez Zarząd Główny Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Kraju, za wybitne zasługi w realizacji celów stowarzyszenia. Na zakończenie spotkania sekretarz ppłk rez. Bronisław Kowalczuk wręczył komendantowi WKU teczkę z artykułami, które ukazały się w latach w prasie lokalnej i miesięcznikach ogólnopolskich: Głosie Weterana i Rezerwisty oraz Kombatancie, mówiących o działalności Rady oraz związków kombatanckich i stowarzyszeń osób represjonowanych. Bronisław KOWALCZUK STOWARZYSZENIA SPADOCHRONIARZY oraz przedstawicieli Zarządu Okręgowego Stowarzyszenia Rodzina Wojskowa przy Dowództwie Wojsk Lądowych. Dotyczył on o podjęcia działań umożliwiających pozyskanie środków finansowych na rzecz polskich obywateli i ich rodzin poszkodowanych w misjach pokojowych pełnionych poza granicami kraju. obok delegatów Związku, uczestniczyło grono zaproszonych gości, m.in.: gen. dyw. rez. Leszek Chyła prezes Związku Polskich Spadochroniarzy, Krzysztof Chmiela prezes Aeroklubu Łódzkiego, płk Józef Lelito prezes Zarządu Wojewódzkiego Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy WP, płk rez. Bogdan Rzeszutek prezes Łódzkiego Zarządu Ligi Obrony Kraju. W obradach wybrali nowy Zarząd XII Oddziału. Kierowanie nim powierzono płk. Markowi Sokołowskiemu, na wiceprezesów wybrano: płk Jana Rycka i Janusza Brzezińskiego. Obowiązki skarbnika i sekretarza wojewódzkich struktur Związku złożono w ręce Jana Drzewieckiego i Kariny Teodorczyk. Działania Zarządu będą wspierać członkowie władz: Krzysztof Chmiela, Janusz Rzeźnik, płk rez. Jan Szydłowski, mjr Rafał Meresiński i Krzysztof Wieteska. W ramach XII Oddziału funkcjonują dwie grupy. Pierwsza z nich to Grupa Rekonstrukcji Historycznej 1 Samodzielnej Brygady im. gen. Sosabowskiego (kieruje nią Jacek Dziedziela). Druga to Młodzieżowa Sekcja Wojskowa Komando (tej grupie przewodniczy Sylwester Winiarski). Alek CISZEWSKI Wydawać by się mogło, że mamy do czynienia z odruchem serca. Pomoc poszkodowanym to brzmi pięknie. Chciałbym jednak zwrócić uwagę na pewien dość istotny szczegół. Wyjazd na jakiekolwiek misje poza granice naszego kraju wiąże się zawsze z chęcią poprawy sytuacji materialnej. Jest to najistotniej-