W cieniu nuragów czyli z Kopernikiem na Sardynii.

Wielkość: px

Rozpocząć pokaz od strony:

Download "W cieniu nuragów czyli z Kopernikiem na Sardynii."

Fabian Niemiec
8 lat temu
Przeglądów:

1 W cieniu nuragów czyli z Kopernikiem na Sardynii. Nasza wyprawa na Sardynię rozpoczęła się 22 stycznia2012 roku i stanowiła podsumowanie czteromiesięcznej pracy nad zagadnieniami związanymi ze zrównoważoną gospodarką, która była tematem kolejnego bloku w naszym projekcie Heal the World. Yes We Can. Tego dnia nasza czwórka* pod opieką prof. Bożeny Kubiak - koordynatora projektu i pani dyr. Iwony Wachstiel wyleciała z Pyrzowic na lotnisko w Bergamo, we Włoszech. Był to nasz pierwszy przystanek w drodze do Porto Torres, małego rybackiego miasteczka na dalekiej Sardynii. W oczekiwaniu na następny samolot udało nam się zwiedzić urokliwe Bergamo, miejsce urodzenia Gaetano Dionizettiego, jednego z najbardziej znanych włoskich kompozytorów. Ciekawostką jest fakt, że Bergamo składa się z dwóch części tj. Górnego Miasta (Città alta), gdzie można odnaleźć większość zabytków: bazylikę Santa Maria Maggiore, mury obronne z XVI wieku czy Palazzo della Ragione, jeden z najstarszych pałaców we Włoszech oraz Dolnego Miasta (Città bassa). Obie części miasta łączy kolejka, która pozwala na szybkie dotarcie do górnej części miasta, ponadto zapewnia ciekawe widoki. Następnego dnia przed południem siedziałyśmy już w autobusie wiozącym nas z lotniska w Alghero do Sassari. Niebo było lekko zachmurzone, a my z bagażami dzielnie maszerowałyśmy przez miasto, usiłując poznać uroki tego drugiego co do wielkości miasta Sardynii. Sassari, mimo faktu, iż jak przystało na jedno z najstarszych włoskich miast (powstało w X wieku) posiada dużą ilość zabytkowych budowli nie zrobiło na nas oszałamiającego wrażenia. Wszystko za sprawą pewnego zaniedbania, opuszczonych budynków, sypiących się tynków i sporej liczby śmieci zalegających na ulicach i skwerach. Wieczorem dotarliśmy do Porto Torres. Na miejscu spotkały nas pierwsze niespodzianki, - znalezienie naszego apartamentu okazało się całkiem sporym wyzwaniem. Zadziwił nas fakt, że najnowsza mapa miasteczka, którą 1

bloku w naszym projekcie Heal the World. Yes We Can. Tego dnia nasza czwórka* pod opieką prof. Bożeny Kubiak - koordynatora projektu i pani dyr.

2 posiadałyśmy nie pokazywała części ulic, ulice nie miały tabliczek z nazwami i nikt, nawet młodzi ludzie nie mówił ani słowa po angielsku. 24 stycznia 2012 roku to dzień, w którym nie brakowało polskich akcentów. Rozpoczął się od wizyty w miejscowym muzeum archeologicznym oraz zwiedzania starożytnych ruin, m.in. największego na terenie Włoch rzymskiego mostu spinającego brzegi rzeki Mannu. Na miejsce zbiórki przyprowadził nas Patryk, jak się okazało syn Polki z Krosna i Sardyńczyka. Po wyprawie do czasów panowania rzymskiego, kiedy to miasteczko nosiło nazwę Turris Lybissonis nadszedł czas na najbardziej oficjalną część naszego pobytu na Sardynii. Wszyscy uczestnicy projektu zostali serdecznie powitani przez burmistrza Porto Torres oraz zaproszeni do szkoły naszych gospodarzy na posiłek przygotowany przez uczniów i ich rodziców z tradycyjnymi sardyńskimi potrawami zaserwowanymi na ogromnym stole w kształcie łodzi. Były tam makarony, oliwki, sery, kiełbasy, pizza z różnymi dodatkami, zapiekanki i słodkie ciasteczka, ale największe wrażenie zrobił na nas tradycyjny sardyński chleb cieniutki jak kartka papieru i w smaku przypominający łagodne, pozbawione soli chipsy. Chleb ten noszący po włosku nazwę carta da musica albo pane carasu wypiekany na Sardynii od stuleci, początkowo przez pasterzy przebywających przez długie miesiące poza domem, utrzymuje podobno świeżość przez rok, o ile jest przechowywany w suchym miejscu. W posiłku towarzyszyła nam pani Irena, Polka od ponad 30 lat mieszkająca w Porto Torres. Pani Irena nauczycielka prawa morskiego i ekonomii w naszej szkole partnerskiej zaskoczyła na doskonałą polszczyzną i znajomością zmian, które zaszły w polskiej oświacie od czasu jej wyjazdu z kraju. Po zwiedzeniu szkoły, odbyły się prezentacje uczniów z poszczególnych krajów pokazujące działania zrealizowane w bloku tematycznym poświęconym zrównoważonej gospodarce. Na koniec dnia mieliśmy okazje zobaczyć szkolne planetarium (szkoda, że nie mamy takiego w szkole) oraz pokaz sardyńskich tańców ludowych. Tancerze 2

m.in. największego na terenie Włoch rzymskiego mostu spinającego brzegi rzeki Mannu. Na miejsce zbiórki przyprowadził nas Patryk, jak się okazało syn Polki z Krosna i Sardyńczyka.

3 ubrani w tradycyjne stroje zaprezentowali najbardziej popularne tańce, w tym ballu tundu, taniec, w którym istotną rolę odgrywa sposób trzymania się partnerów za ręce. Na zakończenie swoich występów artyści także i nas zaprosili do tańca. 25 stycznia to kolejny dzień pełen wrażeń. Głównym punktem programu była wizyta w starożytnym mieście Tharros. To założone w VIII wieku p.n.e przez Fenicjan miasto było wielokrotnie przebudowywane przez późniejszych mieszkańców tj. Punitów i Rzymian. Poznawaniu ruin miasta towarzyszyły nadmorskie krajobrazy, oraz przyjemnie grzejące słońce, do którego chętnie wystawialiśmy twarze ( miłe uczucie przy świadomości, że to styczeń, środek zimy, a w Polsce dwudziestostopniowe mrozy).tego dnia pojechaliśmy również na farmę rybną oraz na obiad do rybnej restauracji, gdzie miłośnicy ryb i owoców morza mieli prawdziwą ucztę. Warto wspomnieć, że wszystkie atrakcje tego dnia pozostawały w ścisłym związku z tematyką naszego projektu. Otóż ta część Sardynii to stosunkowo biedny rejon wyspy, gdzie kryzys gospodarczy dał się odczuć szczególnie mocno. Mieszkańcy utrzymują się z turystyki i rybołówstwa. Zima to jednak martwy sezon, nie ma turystów, nie łowi się ryb. Aby przetrwać ten najgorszy okres okoliczni rybacy zawiązali kooperatywę, czyli spółdzielnię, do której należą kutry i łodzie rybackie oraz wspomniane wyżej rybna restauracja i farma rybna. Rybacy 3

To założone w VIII wieku p.n.e przez Fenicjan miasto było wielokrotnie przebudowywane przez późniejszych mieszkańców tj. Punitów i Rzymian.

4 pracują dla spółdzielni, ryby hodowane na farmie są dostarczane do restauracji, a nadwyżki sprzedawane, zyski trafiają na konto kooperatywy i są dzielone między jej członków. Środa 26 stycznia był ostatnim dniem spędzanym razem z uczestnikami projektu Comenius. Pomimo porannego chłodu ( noce i poranki nawet na Sardynii są zimne) i spóźnionego autokaru, dzień okazał się również wspaniały. I tym razem mieliśmy się przyjrzeć jak w życie wcielane są zasady zrównoważonej gospodarki, czyli takiej, która zachowuje i kształtuje relacje pomiędzy wzrostem gospodarczym, dbałością o środowisko (nie tylko przyrodnicze, ale także sztuczne wytworzone przez człowieka) oraz jakością życia ludzi. Nasi gospodarze zabrakli nas do ponadstuletniej winnicy Sella & Mosca, położonej nieopodal Alghero, będącej obecnie jedną z największych winnic w Europie. Tutaj mogliśmy usłyszeć o procesie produkcji wina, obejrzeć ogromne magazyny pełne beczek i butelek z leżakującym trunkiem. Sama produkcja oparta jest w znacznym stopniu na tradycyjnych metodach i odbywa się z poszanowanie środowiska naturalnego, w należącym do winnicy muzeum można oglądać także repliki odkrytych na terenie posiadłości przedmiotów z czasów rzymskich. Wielu obecnych pracowników to wnukowie i prawnukowie pierwszych właścicieli, zarządców i pracowników winnicy. Po wizycie w enotece objeżdżaliśmy wybrzeże, podziwiając widoki roztaczające się z klifów oraz potężne skały wynurzające się z morza. W trakcie naszej podróży po Sardynii wszędzie towarzyszyły nam palmy i opuncje z dojrzewającymi owocami oraz drzewa mandarynkowe obsypane pomarańczowymi, co miałyśmy okazję sprawdzić, słodkimi mandarynkami. Wśród winnic, mandarynkowych sadów, skarlałych dębów, cedrów i drzew poziomkowych co chwila zauważałyśmy kamienne wieże tzw.nuragi. 4

Pomimo porannego chłodu ( noce i poranki nawet na Sardynii są zimne) i spóźnionego autokaru, dzień okazał się również wspaniały.

5 Te tajemnicze budowle zbudowane z ociosanych kamieni bez użycia zaprawy stanowią charakterystyczna cechę sardyńskiego krajobrazu i towarzyszą turystom na każdym kroku. Nie jest to szczególnie zaskakujące, ponieważ jest ich tutaj prawie 7000, najstarsze pochodzą z XVI p.n.e. Na koniec czekał nas jeszcze spacer po uroczej starówce Alghero pełnej wąskich uliczek z małymi sklepikami, w których sprzedawcy oferowali typowe pamiątki z Sardynii, czyli tradycyjne wyroby jubilerskie z korali. Wieczorem nastąpił najsmutniejszy moment naszej wycieczki na Sardynię, czyli pożegnalna kolacja. Zapewnieniom, że o sobie nie zapomnimy i nadziejom, że jeszcze kiedyś się spotkamy nie było końca. Piątek spędzałyśmy już same, bez naszych zagranicznych kolegów i koleżanek. Ponownie powróciłyśmy do romantycznego Alghero, na nowo trochę inaczej spojrzałyśmy na Sassari, oraz poczułyśmy atmosferę prawdziwego, małego włoskiego miasteczka Castelsardo, gdzie ze wzgórza zamkowego podziwiałyśmy wspaniały widok na Zatokę Asinara. 27 stycznia z samego rana miałyśmy samolot do Rzymu stolicy Włoch. Z powodu braku czasu postawiłyśmy na Rzym w pigułce, czyli przejechałyśmy się busem turystycznym, co dało nam możliwość zobaczenia najważniejszych budowli rzymskich, które część z nas znała do tej pory jedynie z pocztówek. Ten tydzień był naprawdę wspaniały. Wyjazd pozwolił nam poznać nowych ludzi, poćwiczyć angielski i odkryć nieznany wcześniej zakątek Europy. I przede wszystkim przeżyć wspaniałą przygodę. Tekst: Justyna Dunaszewska Zdjęcia: Paulina Gacek 5

małymi sklepikami, w których sprzedawcy oferowali typowe pamiątki z Sardynii, czyli tradycyjne wyroby jubilerskie z korali.

Podobne dokumenty

WYJAZD DO TURCJI W RAMACH PROJEKTU COMENIUS EURO VILLAGES

WYJAZD DO TURCJI W RAMACH PROJEKTU COMENIUS EURO VILLAGES PONIEDZIAŁEK, 13.05 Wczesnym porankiem nasz grupa składająca się z czterech uczniów klasy trzeciej i dwóch opiekunów udała się na lotnisko w Balicach,