W ROKU KAPŁAŃSKIM PARAFIA OTRZYMAŁA DAR KAPŁAŃSTWA

Transkrypt

1 CZASOPISMO PARAFII PW. JAKUBA WIĘKSZEGO APOSTOŁA W OBRZE W ROKU KAPŁAŃSKIM PARAFIA OTRZYMAŁA DAR KAPŁAŃSTWA Urodziłem się 3 sierpnia 1983 roku w Sulechowie (woj. lubuskie), a pochodzę z Obry (woj. wielkopolskie). Moimi rodzicami są Augustyn Wolnik i Grażyna z domu Pewniak. Mam dwóch młodszych braci Pawła i Michała oraz młodszą siostrę Ewę. Paweł już się ożenił i ma wspaniałą żonę Halinę, a Michał ma wspaniałą narzeczoną S a r ę. Ojciec Krzysztof Wolnik OMI NR 2(16) 2010 Moja siostra Ewa od września rozpocznie naukę w szóstej klasie szkoły podstawowej. Moją edukację rozpocząłem od przedszkola w Obrze. Bardzo miło wspominam panią dyrektor Małgorzatę Tobys, która do dzisiaj pełni tę funkcję. W tzw. zerówce moją wychowawczynią była pani Elżbieta Kramarek. W 1990 roku rozpocząłem ośmioletnią naukę w szkole podstawowej. Przez pierwsze trzy lata moim wychowawcą była pani Aleksandra Hajduk, a potem aż do ósmej klasy pan Roman Poniedziałek. Bardzo miło wspominam to wychowawstwo. Moja klasa zawsze była żywiołowa i zgrana. Bardzo miło wspominam wszystkich kolegów i koleżanki. Nie mogę tutaj zapomnieć, że przez ten czas należałem do zespołu szkolnego Promyczki i Wesołe nutki, który prowadziły panie Barbara Bajon i Aleksandra Smukała. Już w szkole podstawowej miałem styczność z oblatami, ale jeszcze wtedy nie myślałem, że pójdę drogą oblackiego życia. Podczas nauki w zerówce moim katechetą był o. Zbigniew Matejek, a w pierwszej klasie szkoły podstawowej o. Władysław Poddębniak. W klasie drugiej o. proboszcz Ryszard Lis, który kończył wtedy swoje proboszczowanie w Obrze. Potem byłem ministrantem, a wszystko za namową mojego dziadka Witolda, dziękuję mu za to. Ministrantem byłem aż do momentu wstąpienia do nowicjatu. Wtedy tak naprawdę zacząłem poznawać oblatów.

2 Poznałem wtedy wielu kleryków, dzisiaj wspaniałych misjonarzy oblatów np. o. Sławomira Kalisza, o. Piotra Dudka, o. Jarosława Pachockiego, o. Rafała Wleklaka, o. Artura Piwowarczyka i wielu innych. Nie mogę tutaj zapomnieć o tych długich rozmowach z o. Krzysztofem Jurewiczem czy o. Marcinem Wrzosem. Bardzo duże zasługi w tym, że jestem dzisiaj kapłanem miał też o. proboszcz Stanisław Wódz, to pod jego okiem kształciłem śpiew i czytanie na mszy św. Po ukończeniu szkoły podstawowej w 1998 roku rozpocząłem edukację w szkole średniej, a mianowicie w Zespole Szkół Rolniczych i Technicznych w Powodowie. Poszedłem na kierunek agrobiznesu. Moją wychowawczynią była pani Karolina Nagalska. Moja klasa była niesamowita. Byliśmy bardzo zgraną klasą. Utkwiła mi bardzo w pamięci nasza wycieczka w góry. Wszystkich wspominam bardzo miło. Po ukończeniu tego kierunku i zdaniu matury w 2003 roku, trzeba było decydować gdzie, dalej pójdę dalej. Przyszło powołanie i poszedłem do nowicjatu Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej na Święty Krzyż. Tam odbyłem roczny nowicjat. Rozpoczynało nas ten nowicjat 23. Ukończyło 18. Po krótkich wakacjach przybyliśmy do Obry. Tam zaczęły się studia filozoficzno teologiczne. Przyznam, że nie było łatwo. Ale jeśli się zaufa na 100 procent Panu Bogu, to wszystko będzie dobrze. W seminarium pełniłem kilka urzędów: kaplicowego, cmentarzowego, refektarzowego, gościnnego oraz byłem opiekunem Przyjaciół Misji w Obrze i Granowie. Czas biegł bardzo szybko, trzeba było decydować się, z czego pisać magisterkę, sprawa nie była łatwa, ale zdecydowałem się pisać tę pracę z historii kościoła. Początkowo chciałem pisać o historii naszej parafii, ale jak się okazało taka praca już powstała, więc napisałem pracę na temat Misyjne oddziaływanie parafii i seminarium w Obrze w latach Tydzień przed święceniami obroniłem tę pracę i uzyskałem tytuł magistra teologii. 29 maja tego roku przyjąłem z rąk abpa Stanisława Gądeckiego święcenia kapłańskie. Tydzień później 6 czerwca odprawiłem pierwszą mszę prymicyjną w parafii. W tym miejscu jeszcze raz dziękuję przede wszystkim Panu Bogu, że mnie powołał, naszej Matce Pocieszenia, że była przy mnie każdego dnia. Dziękuję także moim rodzicom, rodzeństwu z rodzinami, dziadkom i babciom, dziękuję wszystkim parafianom za udział w tej mszy prymicyjnej, tym którzy dekorowali trasę najpierw z domu mego rodzinnego do kościoła, a potem z kościoła na salę wiejską. Dziękuję panu sołtysowi Janowi Cichemu i całej radzie sołeckiej. Dziękuję całej parafii za wszelką życzliwość i pomoc w zorganizowaniu tej prymicji. Dziękuję tym, którzy usługiwali w sali wiejskiej. Dziękuję ojcom, braciom, klerykom, siostrom służebniczkom, kamerzyście, orkiestrze, chórowi, pocztom sztandarowym, dzieciom, które mnie prowadziły w wianku, ministrantom i wszystkim, którzy w jakikolwiek sposób przyczynili się do uświetnienia tej uroczystości prymicyjnej. Dziękuję całej mojej rodzinie i tym wszystkim którzy wzięli udział w tej prymicji. Decyzją przełożonych, moją pierwszą parafią jest już od 1 lipca parafia św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Siedlcach, jestem tutaj wikarym, zapewniam wszystkich o mojej modlitwie i zarazem proszę także o nią dla mnie. Szczęść Boże o. Krzysztof Wolnik OMI Drogi Prymicjancie o. Krzysztofie! U progu Twej kapłańskiej drogi życzymy Ci przede wszystkim świętości i odwagi w głoszeniu Ewangelii. Życzymy Ci z całego serca, abyś był kapłanem każdego dnia i dla każdego człowieka. Wspieraj ludzi Słowem Bożym i umacniaj ich w wierze. Niech Twoje życie o. Krzysztofie będzie cudownym darem Bożym dla każdej parafii, w której będziesz duszpasterzował i dla całego Kościoła. Szczęść Boże! o. Proboszcz Franciszek Bok i Redakcja Εν αρχη ην ο Λογος και ο Λογος ην προς τον θεον και θεος ην ο Λογος ODWIECZNE SŁOWO Słuchanie Słowa Jedno Słowo wypowiedział Ojciec, którym jest Jego Syn, i to Słowo wypowiada nieustannie w wieczystym milczeniu, w milczeniu też powinna słuchać Go dusza (św. Jan od Krzyża). Tylko w milczeniu można usłyszeć głos Syna Bożego ciągle mówiącego do nas. W pamiętnikach Daga Hammarskjölda czytamy: Najlepsze i najwspanialsze, do czego można dojść w życiu, jest to, że umilkniesz i pozwolisz mówić i działać Bogu. Według semickiego myślenia, ten kto mówi, ukazuje siebie samego, kim faktycznie jest. Stąd słowo ma taką moc działania i trwania, jaką ma ten, kto je wypowiada. Przemawiający Bóg wypowiada Słowo, które jest wszechmocne i wieczne, gdyż On jest wszechmocny i wieczny (E. Szymanek). Reguła św. Benedykta rozpoczyna się słowami Szema Izrael Słuchaj Izraelu. J. Pasierb tak komentuje ich treść: A więc otwórz się na Słowo, które przychodzi stamtąd, gdzie było na początku: od Boga. Otwórz się na Słowo, które cię stworzyło, które cię odkupiło, które jak ognisty język oświeca cię i uświęca. Nie ocalisz sam siebie, zbawienie musi przyjść z zewnątrz. Wsłuchując się w siebie, słyszysz przeważnie szum własnej krwi. Posłuchaj: Ktoś mówi do ciebie nieustannie, nie jesteś sam w śmiertelnej ciszy samotności. Dociera do ciebie głos (Skrzyżowanie dróg, Poznań 1989, s. 234). Słowo ma charakter osobowy i dynamiczny. Ciągle przychodzi, może być usłyszane i można doświadczyć Jego mocy i skuteczności. Do słuchania swego Syna nawołuje Bóg na Górze Przemienienia: To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie (Mk 9, 7). Jezus zaś poucza: Kto przychodzi do Mnie, słucha słów moich (Łk 6,47). Błogosławieni ci, którzy słuchają słowa Bożego i zachowują je (Łk 11, 28). Mówiono przecież, że nikt tak nie przemawiał jak Jezus. Toteż słuchano Go z zapartym tchem (Łk 19, 48). Słuchanie wymaga pewnego rodzaju bezruchu. Zwierzęta, jak np. jeleń, pies, zając zatrzymują się na chwilę, by usłyszeć dochodzące do nich głosy z dalszej odległości. Milczenie jest warunkiem dobrego słuchania. Słowo Boże można usłyszeć jedynie w ciszy. Św. Jakub zachęca również do słuchania, mówiąc: Wiedzcie, bracia moi umiłowani: każdy człowiek winien być chętny do słuchania, nieskory do mówienia (Jk 1, 19). Zostaliśmy wezwani do słuchania. Wezwanie to ma się łączyć z posłuszeństwem w wierze (Rz 1, 5; 16, 26). Słuchać oznacza też usłuchać, być posłusznym. Takie znaczenie tego słowa można odczytać w większości języków. Nie wystarczy jednak słuchać w sensie fizycznym. Trzeba słuchać uszami serca. Tak słuchała Boga Maryja: zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu (Łk 2, 19; por. też 2, 51). O Lidii, chrześcijance z miasta Tiatyry, Dzieje Apostolskie tak wspominają: Pan otworzył jej serce, tak że uważnie słuchała słów Pana (16, 14). Jan Paweł II może być również przykładem człowieka potrafiącego słuchać. Na tysiącach zdjęć widać go zwróconego do rozmówcy uchem. Można to było również zauważyć w telewizji. Człowiekowi potrzebne jest do szczęścia wybrane, znalezione i ukochane Słowo, które jest Bogiem i najwyższym dobrem zdolnym ugasić najgłębsze pragnienia ludzkiego serca. Stworzenie powołane do istnienia ze względu na kult Boga Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało (J 1, 3). Wszystko, co się stało, za pośrednictwem Słowa się stało. Nowy Testament objawia, że Bóg stworzył wszystko przez odwieczne Słowo, tj. przez swojego umiłowanego Syna, Jezusa Chrystusa. W Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko ma w Nim istnienie (Kol 1, 16-17). Bóg jest wszystkim. Jest większy i wspanialszy niż wszystkie Jego dzieła. To, co widzimy jest zaledwie małą cząstkę tego, czego nie widzimy. Słowo, które wyszło od Boga, wszystkim kieruje zgodnie z wolą Ojca. Stworzenia są zwierciadłem Bożej wspaniałości i odblaskiem Jego istoty. 2 3

3 Pismo Święte i Tradycja nie przestają nauczać, że świat został stworzony dla chwały Bożej. Bóg, stwarzając wszystko, kierował się miłością i dobrocią. Cały stworzony wszechświat jest wielorakim i nieustannym wezwaniem do oddawania chwały Stwórcy. W szczególny sposób do tego powołany jest człowiek jako król stworzenia, obdarowany szczególnymi darami przez Boga. Jest rzecznikiem stworzeń i przedstawicielem Boga, istotą, która ma za zadanie wychwalać dzieła rąk Jego. On jest też największym darem Boga. Sobór Watykański II naucza: Człowiek bowiem przez Chrystusa odkupiony i uczyniony w Duchu Świętym nowym stworzeniem, może i powinien miłować rzeczy same jako stworzone przez Boga. Otrzymuje je bowiem od Boga i widzi je niejako spływające z ręki Bożej dlatego je szanuje. Dziękując za nie Bogu-Dobroczyńcy i używając stworzeń oraz korzystając z nich w duchu ubóstwa i wolności, wprowadza siebie w prawdziwe posiadanie świata, niby nic nie mając, a wszystko posiadając (KDK 37). Stworzenie mówi o Bogu. Człowiek wyciszony potrafi rozumieć język stworzenia, które mówi o Bogu, ale Bogiem nie jest. Ono w jakiś sposób odsłania nam Boga, ale On jest nieskończenie większy, niż wszystko, co zaistniało przez Niego. Jak naucza Kościół: Powinni więc wierni poznawać najgłębszą naturę stworzenia, jego wartość i przeznaczenie do chwały Bożej, i przez świeckie również dzieła dopomagać sobie wzajemnie do bardziej świętego życia (KK 36). Uwielbienie rodzi się stąd, że Bóg jest nieskończenie wielki, a człowiek mały; Bóg istnieje z siebie, a człowiek dzięki mocy Bożej; Bóg istnieje od wieków, a człowiek zaistniał w czasie; Bóg jest bytem nieskończonym, a człowiek stworzeniem Bożym. Jest zatem aktem czystej sprawiedliwości, by oddawać hołd Temu, który jest nieskończenie wielki i wspaniały. W rzeczywistości człowiek nie żyje z siebie samego, ale z mocy Bożej podtrzymującej go. Stworzenie jest jedynie bladym cieniem nieskończonej piękności Boga. Są jednak ludzie, którzy korzystają z darów Bożych, ale nie dziękują za nie Stwórcy. Jedzą Jego chleb, ale czci Mu nie oddają. Natura jednak nie znosi pustki. Jeżeli człowiek nie czci Boga, to będzie oddawał cześć innym bożkom. Dzisiejszy świat w dużym stopniu ulega takiej pokusie. Bożkiem może stać się to wszystko, co człowiek usiłuje uczynić centrum swego życia i dążeń. Pokusa ta może przybierać najrozmaitsze formy począwszy od prymitywnych do bardziej wysublimowanych. Do form bałwochwalstwa prostackiego zalicza się przemoc, siłę, władzę, pieniądz, a także sukces, przyjemności i seks. Jak się wyraził jeden z myślicieli: Wokół tych bożków tańczy współczesny człowiek, nie mniej gorliwie niż ludzie prymitywni wokół swoich figur z drewna. Do bardziej subtelnych bożków naszych czasów zalicza się kult rozumu, postępu, fałszywie pojęty humanizm, ubóstwianie człowieka za cenę detronizacji i negacji samego Boga. W tym wypadku człowiek staje się miarą wszystkich rzeczy. Bałwochwalstwo jednak przynosi mu ogromne szkody. Opowiadał pewien profesor, jak został przywitany, gdy znalazł się w czasie ostatniej wojny w jednym z obozów koncentracyjnych. Na pierwszym apelu stanął przed nim oficer SS z pejczem w ręce. Uderzył kilka razy pejczem po swoich wyglancowanych oficerskich cholewkach i pokazując palcem na siebie, oświadczył: Tu ja jestem bogiem, wasze życie tylko ode mnie zależy!. Tak dzieje się zawsze, gdy na miejscu Boga stanie człowiek, gdy na tronie, zamiast Boga, umieści swoją własną miłość, egoizm. Wtedy jego namiętności, niczym nieokiełznane i nieskrępowane, stają się tyranem niosącym zniszczenie i niewolę. Powiedzenie Człowiek jest dla człowieka najwyższą istotą staje się bolesną ironią. Już w raju szatan obiecał pierwszym rodzicom: będziecie jak bogowie. Nie stali się jednak nieśmiertelnymi bogami. Wtedy czytamy w Piśmie Świętym otworzyły im się obojgu oczy i poznali, że są nadzy (Por. Rdz 3, 5-7). W ten sposób skończył się sen o ubóstwieniu i nastąpił powrót do nagiej rzeczywistości i śmiertelnej egzystencji. Człowiek niewątpliwie upodabnia się do tego, w czym uznaje swą najwyższą wartość. Jeśli służy Bogu żywemu, jest w nim coraz więcej życia i tych treści, które stanowią jego najgłębszą istotę (życie, miłość, prawda, dobro, piękno). Oddając zaś cześć bożkom, które ostatecznie są nicością i ułudą, wpędza siebie w pustkę i bezsens życia. Po prostu nikczemnieje. Trafnie na ten temat wyraża się prorok Jeremiasz: Poszli za nicością i stali się sami nicością (Jr 2, 5; por. też 2 Krl 17, 15). Warto też przytoczyć słowa parafrazujące wypowiedź Jana Pawła II: Powiedz mi, co prawdziwie kochasz, a powiem ci, kim jest twój Bóg. Oddawanie kultu Bogu jest ze wszech miar największą naszą powinnością, ale również wielkim zaszczytem i radością. Całe życie chrześcijanina powinno być ustawiczną chwałą Boga. Do tego usilnie zachęca św. Paweł: Przeto czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko na chwałę Bożą czyńcie (1 Kor 10, 31). Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie. W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was (1 Tes 5, 16-17). Podsumowanie 1.Słowo istniało już przed stworzeniem świata; nie ma początku, będąc wiecznym i nieskończonym bytem 2.Za pośrednictwem Słowa powstał świat i wszystko, co na nim istnieje. 3.Cały stworzony wszechświat jest wezwany do oddawania chwały Stwórcy i posłuszeństwa Słowu. NAUCZANIE KOŚCIOŁA - Kościół Siedmiu Sakramentów Katechizm Kościoła Katolickiego SAKRAMENT ŚWIĘCEŃ Święty Paweł mówi do swojego ucznia Tymoteusza: Przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie przez nałożenie moich rąk (2 Tm 1, 6). Jeśli ktoś dąży do biskupstwa, pożąda dobrego zadania (1 Tm 3, 1). Do Tytusa powiedział: W tym celu zostawiłem cię na Krecie, byś zaległe sprawy należycie załatwił i ustanowił w każdym mieście prezbiterów. Jak ci zarządziłem (Tt 1, 5). Cały Kościół jest ludem kapłańskim. Przez chrzest wszyscy wierni uczestniczą w kapłaństwie Chrystusa. Uczestnictwo to jest nazywane wspólnym kapłaństwem wiernych. U jego podstaw i dla służenia mu istnieje inne uczestnictwo w posłaniu Chrystusa, przekazywane przez sakrament święceń, którego misją jest pełnienie służby we wspólnocie, w imieniu i w osobie Chrystusa-Głowy. Kapłaństwo urzędowe różni się istotowo od wspólnego kapłaństwa wiernych, ponieważ udziela świętej władzy w służbie wiernym. Pełniący urząd święceń wykonują swoją posługę wobec Ludu Bożego przez nauczanie (munus docenti), kult Boży (munus liturgicum) i rządy pasterskie (munus regendi). Od początku posługa święceń była udzielana i wykonywana według trzech stopni: jako posługa biskupów, prezbiterów i diakonów. Posługi udzielane przez święcenia są niezastąpione w organicznej strukturze Kościoła. Bez biskupów, prezbiterów i diakonów nie można mówić o Kościele 88. Biskup otrzymuje pełnię sakramentu święceń, która włącza go do Kolegium Biskupów i czyni widzialną głową powierzonego mu Kościoła partykularnego. Biskupi jako następcy Apostołów i członkowie kolegium mają udział w odpowiedzialności apostolskiej i w posłaniu całego Kościoła pod zwierzchnictwem papieża, następcy św. Piotra. Prezbiterzy są zjednoczeni z biskupami w godności kapłańskiej, a równocześnie zależą od nich w wykonywaniu swoich funkcji duszpasterskich; są powołani, by być roztropnymi współpracownikami biskupów. Tworzą oni wokół swojego biskupa prezbiterium, które wraz z nim jest odpowiedzialne za Kościół partykularny. Otrzymują od biskupa misję kierowania wspólnotą parafialną lub określoną funkcję kościelną. Diakoni są wyświęcani dla zadań posługi w Kościele. Nie otrzymują oni kapłaństwa posługi, ale święcenia dają im prawo do ważnych funkcji w posłudze słowa, w kulcie Bożym, w zadaniach duszpasterskich i charytatywnych, które mają pełnić pod pasterskim zwierzchnictwem swojego biskupa. Sakrament święceń udzielany jest przez włożenie rąk, któremu towarzyszy uroczysta modlitwa konsekracyjna. Prosi się w niej Boga, by otrzymującemu święcenia udzielił łask Ducha Świętego, potrzebnych dla jego posługi. Święcenia wyciskają niezatarty charakter sakramentalny. Kościół udziela sakramentu święceń tylko mężczyznom (viris) ochrzczonym, których zdolności do wykonywania posługi kapłańskiej zostały starannie rozeznane. Odpowiedzialność i prawo dopuszczenia kogoś do przyjęcia sakramentu święceń przysługuje władzy kościelnej. W Kościele łacińskim sakrament święceń prezbiteratu jest udzielany w sposób zwyczajny tylko kandydatom, którzy są gotowi dobrowolnie przyjąć celibat i publicznie wyrażają wolę zachowania go z miłości do Królestwa Bożego i służby ludziom. Udzielanie sakramentu święceń wszystkich trzech stopni należy do biskupów. Z nauki Kościoła przedstawionej w Katechiźmie Kościoła Katolickiego,Poznań, Pallotinumm (opr. Dariusz Poszwiński) 4 5

4 Moje Camino Na przełomie czerwca i lipca 2009 roku przeszliśmy szlak pielgrzymkowy do grobu św. Jakuba w Santiago de Compostela. Wędrowaliśmy we dwoje mój syn Roman i ja drogą portugalską CAMINO PORTUGUES. Moja przygoda z Camino de Santiago rozpoczęła się kilka lat temu, gdy ze względów zdrowotnych nie mogłam pojechać na autokarową pielgrzymkę do grobu św. Jakuba zorganizowaną przez O. Lucjana Osieckiego w 2001 roku. Liczyłam na to, że może kiedyś tam dotrę, ale nigdy nie myślałam, że będzie to PIESZA PIELGRZYMKA. Trochę słyszałam na temat tego niezwykłego szlaku (że ludzie z różnych stron świata pielgrzymują samotnie nawet kilkaset kilometrów) ale nie myślałam, że będą jedną z nich. Jakież było moje zdziwienie, a zarazem zadowolenie, gdy Romek zaproponował mi wspólne, nietypowe spędzenie tegorocznego urlopu piesze pielgrzymowanie do Santiago de Compostela. Mieliśmy na tę wyprawę łącznie z przelotami 16 dni od 26 czerwca do 11 lipca 2009 roku, wybraliśmy drogę portugalską. 27 czerwca przylecieliśmy do Porto jedno z piękniejszych miast Europy, zbudowane na wzgórzach, pełne starych kościołów i budowli, ale także domów w ruinie. W Katedrze kupiliśmy Credenciały (paszporty pielgrzyma) i zwiedzaliśmy miasto: m.in. kościół św. Franciszka, Wieżę Kleryków (225 schodów), stalowy most Ludwika I nad rzeką Douro (zbudowany w 1886 r. wg projektu ucznia Gustavo Eiffla) i na drugim brzegu rzeki dzielnice z winiarniami. Wieczorem Msza św. u Karmelitanek, później na rynku WIELKA FIESTA do późnych godzin nocnych (parada śpiewających i tańczących grup dzieci i dorosłych z ogromnymi okazami warzyw przypominało to nasze dożynki), a następnie zasłużony odpoczynek we wcześniej zarezerwowanym hotelu. Drugiego dnia pojechaliśmy pociągiem do miejscowości VALENÇA miasta na granicy portugalsko-hiszpańskiej i stąd zaczęło się nasze piesze pielgrzymowanie. Zaopatrzyliśmy się w muszle, które przywiązaliśmy do plecaków właśnie po muszli rozpoznaje się pielgrzyma i wyruszyliśmy. Do Santiago de Compostela ok.120 km plus 90 km do Finisterry (tzw. koniec świata ). Cały szlak jest oznaczony muszlą św. Jakuba lub żółtymi strzałkami, pomimo to, można się zgubić szczególnie w dużych miastach. Trud pielgrzymowania wynagradzały nam piękne widoki (ocean, góry). Pokonywaliśmy, z plecakami ważącymi 8 10 kg, odcinki liczące km dziennie. Wzdłuż szlaku usytuowane są albergue (schroniska), dzięki któ- rym mogliśmy korzystać z noclegu, kuchni, zrobić pranie czy wziąć prysznic (oczywiście za okazaniem paszportu pielgrzyma). Po dotarciu do schroniska mieliśmy czas na zwiedzanie miasta, wspólne rozmowy z innymi pielgrzymami, czy uczestnictwo we mszy świętej. Nocowaliśmy w następujących miejscowościach (w schroniskach): TUI, PORRINO, REDONDELA, PONTEVEDRA, BRIALLOS, TEO, SANTIAGO DE COMPOSTELA -2x albergue Aquarium, VILASEIRO, OLVEIROA, FISTERRA i jeszcze raz SANTIAGO DE COMPOSTELA Monte do Gozo. Droga portugalska jest szlakiem mało uczęszczanym. Praktycznie szło z nami 14 osób (Niemcy-2, Szwedzi-2, Nowozelandka-1, Hiszpanie-2 i Słowacy-7) mijaliśmy się po drodze, ale w schroniskach zawsze się spotykaliśmy. Tylko raz na trasie do Santiago zdarzyło się, że musieliśmy dołożyć 12 km, gdyż schronisko było zapełnione, bo dołączyła 30-osobowa grupa młodzieży. Po 7 dniach 4 lipca dotarliśmy do Santiago de Compostela. Z daleka widać wieże Katedry dojście zabiera nam jeszcze trochę czasu. Weszliśmy na Plac Obradorio (przed frontem katedry); jest tu wielu pielgrzymów, są rowerzyści, a także pielgrzymi na koniach. Warto tu zostać, by zwiedzić miasto. Poszliśmy do Biura Pielgrzyma po tzw. COMPOSTELĘ. Osoby, które dotarły do Santiago pieszo ostatnie 100 km, rowerem lub konno ostatnie 200 km, mogą się ubiegać o potwierdzenie odbycia pielgrzymki. Następnie udaliśmy się do Katedry. Główne wejście prowadzi przez Portyk Chwały. Centralne miejsce zajmuje bogato zdobiony ołtarz z figurą św. Jakuba. Pielgrzymi mogą wejść za tę figurę, by dotknąć świętego, a nawet się przytulić, a potem dotrzeć pod ołtarz, gdzie w srebrnej trumnie przechowywane są relikwie św. Jakuba. Inną ciekawostką znajdującą się w Katedrze jest ogromne, największe na świecie (40 kg) kadzidło - botafumeiro kiedyś jego zadaniem było odświeżanie powietrza w świątyni, dziś jest jedną z najbardziej wyczekiwanych atrakcji. Kadzidło uruchamiane jest przez 4 mężczyzn najczęściej w Roku Świętym (gdy dzień św. Jakuba 25 lipca przypada w niedzielę) oraz w inne ważne uroczystości, z reguły na mszy św. dla pielgrzymów (codziennie o godz lub 18.00). Oprócz Katedry na uwagę zasługują okoliczne budynki (Pałac Biskupów, Hotel Katolicki, ratusz) czy ogromne, przepiękne parki. W niedzielę 5 lipca uczestniczyliśmy we mszy św. specjalnej dla pielgrzymów. W ogłoszeniach po mszy wymieniono narodowości pielgrzymów, którzy w tym dniu dotarli do Santiago de Compostela. Po 2-dniowym odpoczynku w schronisku w Santiago gdzie spotkaliśmy Polaków ze Szczecina i Gorzowa - ruszyliśmy na Finisterrę. Drogę tę podzieliliśmy na 3 etapy. Krajobraz wzdłuż oceanu był przepiękny - bardziej górzysty, pogoda nadal dopisywała, a ostatnie 2 dni było bardzo gorąco. Po dotarciu do celu, widać już tylko bezkresną otchłań oceanu. Bardzo dużo ludzi przychodzi oglądać zachód słońca, a niektórzy nawet nocują na cyplu. Tu również otrzymujemy potwierdzenie pieszego przejścia drogą św. Jakuba na koniec świata tzw. FISTERRANĘ. Ale to nie koniec naszego pielgrzymowania. Autobusem wybraliśmy się jeszcze do malowniczej Muxii. Warto tu zobaczyć romański kościół Santa Maria w pobliżu portu rybackiego; Sanktuarium Nosa Señora da Barca. Legenda głosi, że do tego miejsca przybiła kamienną łodzią Matka Boska, by wesprzeć Apostoła Jakuba w Jego dziele chrystianizacji na Półwyspie Iberyjskim. Barokowy wystrój ołtarza z gotycką figurą Matki Boskiej oraz okręt unoszony przez Anioły. Wśród kamieni, o które rozbijają się fale oceanu można zobaczyć kamień przypominający żagiel i drugi burtę łodzi, pozostałości z łodzi Matki Boskiej. Do Santiago powinno się pielgrzymować ścieżkami św. Jakuba, to nie to samo co przejechać autobusem lub przelecieć samolotem. Dlatego zachęcam wszystkich, którzy mają czas i zdrowie do podjęcia tego wysiłku. Trud pielgrzymki daje się łatwo znieść, zwłaszcza, gdy widzi się o wiele starsze, często uśmiechnięte osoby. Trasy pielgrzymie, miejsca noclegowe są wspaniale przygotowane, a Portugalczycy i Hiszpanie bardzo gościnni. Barbara Kaczmarek 6 7

5 Zło dobrem zwyciężaj 6 czerwca 2010 r. to nowa data w kalendarzu liturgicznym; data ważna szczególnie dla nas Polaków. Tego dnia bowiem zakończył się proces beatyfikacyjny ks. Jerzego Popiełuszki i został On uroczyście ogłoszony BŁOGOSŁAWIONYM. Uroczystości beatyfikacyjne pod przewodnictwem legata papieskiego abp. Angelo Amato odbyły się w Warszawie na Pl. Piłsudskiego, w czasie Mszy św., którą koncelebrowało ok. stu biskupów i 1,6 tys. kapłanów. Aby zrozumieć, kim był ks. Jerzy Popiełuszko, trzeba się cofnąć w czasy PRL-u; czasy nie tak znowu odległe, aby ich nie pamiętać. Ks. Jerzy był duszpasterzem ludzi pracy, był kapelanem związanym z Solidarnością i robotnikami. Wspomagał ludzi skrzywdzonych i prześladowanych przez komunistyczne władze. To kapłan, który od 1982 r. odprawiał Msze św. za Ojczyznę i wygłaszał kazania religijno-patriotyczne, w których przez pryzmat Ewangelii i nauk Kościoła interpretował moralny wymiar peerelowskiej rzeczywistości. Starsi Parafianie z pewnością pamiętają, iż działalność ks. Popiełuszki nie podobała się ówczesnym władzom, które na wszelki możliwy sposób atakowały kapłana. Inwigilacja, przesłuchania i fałszywe oskarżenia miały zastraszyć ks. Jerzego, który w tych trudnych dla siebie chwilach zwykł mawiać: Prawda kosztuje dużo, lecz wyzwala. Nie bał się więc mówić głośno tego, co inni bali się powiedzieć szeptem! Władze PRL-u bardzo szybko dostrzegły, iż ks. Jerzy Popiełuszko to niezwykły człowiek i wspaniały kapłan, którego siła i wiara stawała się inspiracją dla milionów Polaków. Również ks. Jerzy zdawał sobie sprawę, iż stał się w pewnym sensie wyrazicielem pragnień i dążeń społeczeństwa, które nie tylko chciało, ale przede wszystkim miało prawo żyć w prawdzie. Słowa zwyczajnego skądinąd kapłana dodawały Polakom otuchy i rozjaśniały mroczne dni stanu wojennego jak żadne inne, a kościół św. Stanisława Kostki na Żoliborzu w Warszawie, bardzo szybko stał się enklawą wolności, gromadząc i łącząc ludzi różnych zawodów, ale podobnie myślących. Niezapomniane homilie (26) ks. Jerzego wątpiącym przywracały nadzieję, strwożonym dawały odwagę, a poniżanym godność. Wyciszały również wzburzone nastroje, gdyż ich myślą przewodnią było przesłanie: Zło dobrem zwyciężaj. Owo przesłanie świadczyło o wielkiej mądrości ks. Jerzego Popiełuszki, ponieważ wykluczało z ludzkich zachowań wszystko to, co było niegodne i złe, a zarazem wytrącało broń z rąk przeciwników! Niestety nie wszystkich. Otóż 19 października 1984 r., kiedy wracał z Bydgoszczy, gdzie w parafii pw. Świętych Polskich Braci Męczenników odprawił Mszę św. za Ojczyznę i uczestniczył w różańcu został porwany przez oficerów Służby Bezpieczeństwa z IV Departamentu MSW zwalczającego Kościół katolicki. Pobito Go do nieprzytomności pałkami, związano sznurem i wtłoczono do bagażnika samochodu, a następnie zawieziono na tamę we Włocławku i wrzucono Jego zmasakrowane, obciążone workiem z kamieniami, ciało do Wisły. Zwłoki Ks. Jerzego zostały odnalezione dopiero 30 października i złożone w grobie 3 listopada, tuż przy kościele św. Stanisława Kostki na Żoliborzu w W-wie. Tego dnia do żoliborskiej świątyni przybyło 500 tys. ludzi pragnących uczestniczyć w ostatniej drodze Kapłana Męczennika, który w warunkach zniewolenia uczył przebaczania, a swą postawą budził ducha Narodu. Pogrzeb przerodził się w wielką wolnościową manifestację! Grobu ks. Jerzego Popiełuszki trudno nie zauważyć, otoczony jest bowiem różańcem z kamieni ułożonych na kształt granic Polski, a wielki krzyż tego kamiennego różańca położony jest w centrum mogiły. Łącznik zaś ma postać orła w koronie z Matką Boską Jasnogórską na piersi. Do grobu księdza a teraz już błogosławionego ks. Jerzego Popiełuszki przybywa tysiące osób z kraju i z całego świata, aby oddać hołd Kapłanowi Męczennikowi. Co więcej, od ponad 20 lat przy grobie trwa nieprzerwanie, dzień w dzień noc w noc, całodobowe czuwanie, bez względu na pogodę i porę roku; płoną znicze i stoją świeże kwiaty. Będąc w Warszawie, warto znaleźć czas i pojechać na Żoliborz do kościoła św. Stanisława Kostki, aby pomodlić się u Jego grobu. Warto też pojechać jeszcze z jednego powodu. Jest nim Muzeum, które funkcjonuje już od 2004 roku, a które w całości poświecone jest pamięci ks. Jerzego Popiełuszki. Ekspozycja obejmuje 10 sal, z których każda podporządkowana jest innym wydarzeniom z życia Błogosławionego. Sale mają swoje nazwy, które mówią same za siebie: 1.W cieniu PRL-u 2. Korzenie 3. Żołnierski różaniec 4. Dar kapłaństwa 5. Niebo runęło nam na głowy 6. Golgota 7. Odszedł pasterz dobry 8. Pomnażanie Dobra Muzeum powstało i funkcjonuje dzięki ofiarnej pracy wielu ludzi, hojności darczyńców i zaangażowaniu przewodników-wolontariuszy. Odwiedziło je już 400 tys. ludzi. Nie muszę chyba dodawać, iż zwiedzając je, przeżywa się tamte czasy prawie realnie. Niesamowite wprost wrażenie robi sala GOLGOTA, która jest wręcz namacalnym upamiętnieniem męczeńskiej śmierci ks. Jerzego. Szum płynącej wody, półmrok, drzewa, świetlisty krzyż i zdjęcia zmasakrowanego ciała. W gablotach zaś buty, koszula, spodnie, które miał na sobie w chwili śmierci, a także narzędzia zbrodni: pałka, sznur, kamienie, worek. Kościół katolicki 6 czerwca uznał po trwającym 13 lat procesie beatyfikacyjnym iż śmierć ks. Jerzego była śmiercią męczeńską za wiarę, a nie tylko wynikiem politycznej rozgrywki. To bardzo ważne, ponieważ był to pierwszy proces beatyfikacyjny w historii Polski, który dotyczył męczennika z okresu panowania systemu ateistycznego, totalitarnego i komunistycznego! Kult zamordowanego kapłana rozpoczął się właściwie już na drugi dzień po odkryciu tej strasznej prawdy, a do Stolicy Apostolskiej z najróżniejszych krajów zaczęło napływać tysiące próśb o Jego beatyfikację. W tym roku minie 26 lat od męczeńskiej śmierci ks. Jerzego Popiełuszki. Należałoby więc sobie postawić pytanie: Jakie znaczenie ma ta śmierć i ta beatyfikacja dla nas?! Jakie przesłanie niosą te wydarzenia w momencie naszej historii?! Może Bóg poprzez błogosławionego ks. Jerzego da nam łaskę otrzeźwienia i umocnienia w tożsamości katolickiej, społecznej i narodowej. Oprac. Barbara Bajon 8 9

6 Bezpieka w walce z Parafią pw. św. Jakuba w Obrze Kościół wchodził w okres komunistycznego totalitaryzmu dotknięty olbrzymimi stratami z okresu II wojny światowej. Rany instytucjonalne i straty osobowe jeszcze głębiej związały duchownych ze społeczeństwem. W czasie wojny, tak jak po niej, Kościół wzorem okresu zaborów stał się depozytariuszem idei Polski Niepodległej. Wybitne osobistości, hierarchowie i proboszczowie dodawali otuchy, chronili przed komunistycznym bezprawiem, stawali się żywymi drogowskazami pokazując, jak godnie przetrwać w systemie totalitarnym. Furię komunistów wzbudzała siła Kościoła i jego wiernych, której załamać nie mogły nawet najbardziej wyrafinowane represje i propagandowe spektakle. Nie pomagało tumanienie społeczeństwa przez serwilistycznych pseudokatolików, zawodziły coraz bardziej wyrafinowane metody działań operacyjnych czy rozbudowywana sieć agenturalna, nie pomagały nawet prowokacje i skrytobójcze mordy. Oczywiście komunistom udało się pozyskać do jawnej lub tajnej współpracy część laikatu katolickiego, udało się przekabacić lub złamać niektórych duchownych. Niezależnie jednak od strat, jakie poniósł w konsekwencji komunistycznych represji, Kościół wyszedł z komunizmu zwycięsko. Pomimo że skutki niektórych działań bezpieki trwają po dzień dzisiejszy, należy uznać, że intrygi bezpieki zakończyły się jedynie krótkotrwałymi sukcesami. Zwycięstwo w sporze z reżimem odniósł Kościół, będący przez pięćdziesiąt lat depozytariuszem nie tylko wiary, ale także tradycji niepodległości. Duchowieństwo, pomimo dotkliwych strat, w przeważającej części okazało się odporne na próby pozyskania, represje i zróżnicowane nękania. Potrafiło, pomimo agresywnych działań operacyjnych, realizować swą misję. Doktryna partii komunistycznej w Polsce (PPR/PZPR) opierała się na wzorach sowieckich, a te lansowały tzw. rozdział Kościoła od państwa, wywodzący się jeszcze z rewolucji francuskiej. Zgodnie z tą doktryną, całkowite oddzielenie Kościoła od państwa miało prowadzić do pełnej sekularyzacji życia, to jest do usunięcia wszelkich symboli religijnych z obszaru publicznego, zniesienia przysięgi religijnej, konfiskaty całego majątku Kościoła, innymi słowy do wyrugowania religii z przestrzeni życia publicznego i zamknięcie wszelkich jej przejawów do przestrzeni prywatnej. 1 Realizacja tej doktryny w warunkach polskich, z uwagi na bardzo silną pozycję Kościoła katolickiego w życiu społecznym, przybrała w praktyce partii komunistycznej charakter długofalowy. Etapy tego procesu, realizowanego aż do chwili upadku komunizmu w Polsce, przedstawiały się następująco: wrzesień 1945 r. zerwanie konkordatu ze Stolicą Apostolską, utworzenie ruchu księży patriotów na przełomie 1949/1950, mającego na celu rozbicie duchowieństwa, systematyczne usuwanie nauki religii ze szkół, usuwanie symboli religijnych, próba rozbicia hierarchii Kościoła przez usunięcie administratorów apostolskich na ziemiach zachodnich i północnych w 1950 r., likwidacja zorganizowanej akcji dobroczynnej, prowadzonej przez Kościół w ramach Związku Caritas w końcu stycznia 1950 r., próba przejęcia całkowitej kontroli nad Kościołem za pomocą dekretu o obsadzaniu stanowisk kościelnych z lutego 1953 r., próba podporządkowania Konferencji Episkopatu przez aresztowanie kard. Wyszyńskiego we wrześniu 1953 r. Momentem przełomowym w tym procesie stał się memoriał, podpisany 8 maja 1953 r. przez wszystkich biskupów polskich, pt.: Non possumus - będący publicznym wyznaniem wiary i wyrazem gotowości poniesienia wszelkich konsekwencji. 2 Inwigilacją Kościoła w Powiatowym Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Wolsztynie zajmował się referat V, w którym pracowali m. in. referenci: Plutecki i Kazimierz Nowak. W sprawozdaniu z pracy pionu Departamentu XI w PUBP w Wolsztynie za miesiąc lipiec 1953 r. umieszczono następującą informację: W ostatnim czasie na terenie gromady Obra przebywała kolonia letnia młodzieży. W związku z tym miejscowy proboszcz Maksymilian Górnik miał do tych dzieci, które udały się do kościoła na mszę, wypowiedzi, które w zasadzie nie powinny mieć miejsca. Mówił, że oni przebywający na koloniach mają prawo chodzenia do kościoła, a on będzie tak msze odprawiał, że mogą z niej korzystać. Jednak gdyby ktoś odmówił im pójścia do kościoła, to mają przyjść do niego, a on ich odpowiednio pouczy, że takiego człowieka czeka 5 lat więzienia. W związku z tym, aby uprzedzić wymienionego księdza urząd spowodował wezwanie jego do referenta ds. wyznań i przeprowadzenia z nim rozmowy, gdyż podobne wypadki miały miejsce w okresie 1 maja br. Na bazie stwierdzonych faktów jego wypowiedzi przeprowadzona była rozmowa, gdzie zarzucono księdzu zbyt rygorystyczne podchodzenie do dzieci i parafian. Ks.Górnik przyznał się do winy i zarzucanych mu faktów, jednak w toku rozmowy wymieniony również stawiał zarzuty, że nauczycielstwo niewłaściwie postępuje, gdyż nie wymieniając nazwiska powiedział, że jedna z uczennic szkoły za nie branie udziału w wycieczce zorganizowanej przez szkołę, w czasie kiedy były organizowane rekolekcje dla młodzieży, a za to została uderzona przez nauczycielkę w twarz. Poza tym mówił, że jedno z dzieci przyniosło krzyż do szkoły, gdzie znów miała nauczycielka rzucić ten krzyż na ziemię. Wobec tego ks. Górnik stwierdził, że o ile zarzucane mu jest łamanie porozumienia, to również takowe łamane jest przez poszczególne osoby piastujące stanowiska państwowe. W toku rozmowy oświadczył nawet, że rodzice przyjeżdżają do dzieci na koloniach i ci rodzice przychodzą do niego, aby stworzył dogodne warunki dla dzieci, aby mogły korzystać z kościoła, mówiąc przy tym, że rodzice nawet oświadczają, że gdy nie będą mogły korzystać z kościoła, to dzieci zostaną zabrane do domu z kolonii. Urząd dotychczas nie stwierdził faktów lewackich, czy takowe faktycznie miały miejsce, jednak w najbliższym czasie takowe zostaną wyjaśnione. Po odpowiedniej rozmowie ksiądz stwierdził, że ma niewłaściwe wyskoki, jednak jest człowiekiem bardzo nerwowym, ale natychmiast zmieni swe postępowanie i wobec władz będzie się lojalnie prowadził, zaznaczając przy tym, aby i władza również pilnowała, aby nie notowano takich faktów, jakie podał wyżej. 3 Dr Krzysztof Błaszczyk 1. Ks. J. Myszor, Partia wobec Kościoła, w Gość Niedzielny, dodatek IPN, cz. II, 2007 r., s Tamże, s IPN Po /19, Sprawozdania i raporty z lat , s Stara szkoła w Obrze (archiwum autora artykułu) 10 11

7 Święty Jakubie, patronie nasz, pomóż nam kroczyć za Chrystusem Pieśń, którą dziś zaprezentuję możemy usłyszeć i zaśpiewać tylko raz w roku. Mowa oczywiście o hymnie parafialnym. Hymn (z języka greckiego hymnos oznacza pieśń pochwalną). Nasza Pieśń pochwalna została napisana przez o. W. Popielewskiego OMI, melodię do niej skomponował o. St. Wódz OMI. Od lat śpiewamy ją 25 lipca w dniu odpustu parafialnego. Warto, aby każdy parafianin potrafił zaśpiewać swój Hymn. Poniżej znajdziemy tekst i zapis nutowy. 1.Prowadziłeś życie proste, tak zwyczajne. Pan cię wezwał, byś porzucił swoje sieci. Zobaczyłeś w jego oczach wielką miłość, chciałeś odtąd jej poświęcić resztę życia. ref.: Święty Jakubie patronie nasz, Pomóż nam kroczyć za Chrystusem (2x) 2.W blasku słońca w pyle drogi szedłeś z Panem, z Góry Tabor do Ogrodu Oliwnego. On cię uczył jak być wiernym w każdej chwili On ci dawał swoją siłę, abyś wytrwał. 3.Nasze życie tak podobne do twojego. W dniach tak prostych i zwyczajnych Pan nas woła. Ucz jak patrzeć w jego oczy miłujące, ucz jak rzucać swoje sieci, by iść za Nim. Muzyka świecka Dzięki uprzejmości naszej parafianki z Jażyńca, Pani Kazimiery Prządki, możemy zamieścić tu teksty piosenek, których uczył o. Henryk Tomys OMI. Starsi parafianie znają je doskonale, czego mogliśmy doświadczyć podczas zeszłorocznego pikniku parafialnego po odpuście ku czci Matki Bożej Pocieszenia. Wtedy to, Pani Kazimiera zaśpiewała nam kilka piosenek, których teksty znała na pamięć. Oto jedna z nich: 1.Na polowiźnie za rogatkami mieszkała sobie z rodzicielami. Piękna jak anioł, skoczna jak myszka, to była sobie panna Franciszka. 2.A ojciec Frani, co był rzeźnikiem zabijał świnie, padały z kwikiem. I robił z tego kiełbasy, kiszki, taki był ojciec panny Franciszki. 3.A matka Frani, co sklepik miała, co ojciec zadźgał, ona sprzedała. Ludzie kupili kiełbasy, kiszki to była matka panny Franciszki. 4.A naprzeciwko był fryzjer młody, pięknej postaci, cudnej urody. On to rzekł matce, kupując kiszki, że chce być mężem panny Franciszki. 5.A ojciec na to, gdy się dowiedział co fryzjer matce w sklepie powiedział. Pochwycił za nóż, krzyczy na chłystka: Nie dla cię chamie panna Franciszka. 6.A na to fryzjer zalał się łzami i kupił kiszek wraz z trychinami. A było tego dwa kilo bliska, zjedli to razem z panną Franciszką. 7.Z tej bajki taki morał wynika: nie kochaj nigdy córki rzeźnika. Bo porwie Ciebie i takie licho, że jak ten fryzjer staniesz się kichą. Drodzy i zawsze mi życzliwi parafianie Obry Jeszcze raz dzięki Wielkie i Bóg zapłać za serdeczności wiele w czasie ostatniego pobytu w Obrze. Wróciłem wiec do Yokadoumy, aby kontynuować moją pracę z katechetami oraz po ostatnim spotkaniu z Księżmi całej diecezji zacząłem pracę jako kapelan diecezjalny dla Grupy charyzmatycznej, dla Dames Apostoliques oraz Legion de Marie. Co za tym idzie, będzie więcej spotkań i wyjazdów, ponieważ jednak w tym się realizuję, przyjąłem te posługi z pewną radością, ciesząc się, że jeszcze mogę się na coś przydać. Święta Wielkanocne jak zwykle spędziłem w parafii Baka w Salapoumge. Tam mam swoje wioski Krzysztof Tomiak Pigmejów i zaczynam celebrować liturgię w języku baka, co nie raz wywołuje trochę śmiechu, kiedy coś nie jest dokładnie wymówione i wszyscy chcą pomóc w dobrym artykułowaniu. Są to takie małe radości życia misjonarza, który chce być rozumiany w języku miejscowym. Ponieważ mój pobyt świąteczny u Pigmejów związany był z sezonem ślimaków, więc co najmniej raz dziennie je konsumowałem. Nie robiło to na mnie wielkiego wrażenia, przecież przejechałem przez Francję. Święta celebrowane były z radością. Przyjąłem 14 Pigmejów do katechumenatu, Bierzmowałem 2 uczniów z liceum, ochrzciłem jedną nowonarodzoną tydzień przed świętami dziewczynkę. Chrzest u Pigmejów jest dosyć skomplikowany z powodu ich przenosin, więc myślę, że będzie kilku kandydatów na Boże Narodzenie, znowu tam pojadę. Obecnie jestem sam na biskupstwie. O. Biskup, znany wszystkim obrzanom, pojechał do Yaoudnde na zakończenie Roku Kapłańskiego, a Ekonom na zakupy. Za chwilę zostanie wyłączony prąd, więc muszę kończyć. Dzięki Wszystkim za wszystko, szczególnie Przyjaciołom Misji, na których mogę zawsze liczyć. Pozdrawiam Obrę, w której zawsze jest dobrze, nie zapominając o Ojcu Proboszczu i Wspólnocie Seminaryjnej. Serdecznie pozdrawiam każdego. o. Janusz z Kamerunu; Yokadouma 2010 AD 12 13

8 Świadome poddanie wszystkich naturalnych władz Mężczyzna odnajduje w sobie niezwykły dar duszy miłości nadprzyrodzonej to wiara w swych sennych wizjach jest w stanie zlokalizować ofiary, niestety nie odnajduje w sobie tylu sił, aby od/s. Weil/ naleźć żonę, poszukiwania doprowadzają go na granipróbowałam sobie przypomnieć, kiedy to właściwie cę obłędu, nie wie, na ile może wierzyć prowadzącym sięgnęłam po tę książkę... Niestety... Mam tą wredną go przeczuciom... Mimo to kolejne dni uczą go wiary przypadłość, że niespecjalnie liczę się z czasem i on w to, co nadprzyrodzone, a co najczęściej traktujemy z ze mną z resztą też ciągle mam go więc za mało. cynizmem. Kolejne dni brzmią również niemym stacpytana o to, tłumaczę ze śmiechem, że ja i czas sza- cato historii tych, którzy zaginęli. Ich rodziny w ponujemy swą niezależność. Jednakże czas wychodzi sępnym przemarszu ulicami miasta wraz ze zdjęciami swych bliskich nie odnajdują pomocy uciekają się z tego bez szwanku, a ja... ze mną to różnie bywa. więc do tego, co nieprawdopodobne to jest szukatym razem schwyciłam więc karty powieści ją prawdy i pewności (która podobno, choć najgorlawrence Thorntona Sny Carlosa Ruedy (1987). sza, lepsza jest niźli niepewność) w wizjach Carlosa. Odbiegając od obrazu ( Błękitny motyl ), abyśmy Ta psychologiczna powieść o wartkiej akcji zanadto nie rozgościli się na kanapie przed telewizo- jest moim zdaniem godna polecenia. Być może wątek rem z ( jak to mówimy ) władzą czyli pilotem wizji Carlosa zdaje się być naiwny, ale życie udowodw ręku. niło nam już niejednokrotnie, że to co, wydaje się być Powieść rozgrywa się pod koniec lat 70., nad najbardziej abstrakcyjne, w zderzeniu z prawdą o poargentyną niczym w piosence śpiewanej przez Boba tędze ludzkiego ducha traci swą surrealistyczną moc. Dylana ( That long black cloud is coming down ) zawisły czarne chmury brutalności junty wojskowej. W tych oto realiach rozpoczyna się mistyczna przygoda Carlosa. Dramatopisarz, który odkrył w sobie na tyle empatii, że jest w stanie pomóc rodzinom zaginionych osób... Osób o których mówić się nie powinno, które w mniemaniu władz w ogóle nie powinny stąpać po Ziemi, gdyż sprzeciwiły się systemowi. Każdego dnia przybywało tych, którzy ginęli w otchłaniach zielonego forda falcona, aby już nigdy nie powrócić do domu. W ROKU KAPŁAŃSKIM PARAFIA OTRZYMAŁA DAR KAPŁAŃSTWA Święcenia Kapłańskie i Prymicje ojca Krzysztofa Wolnika OMI Diana S. W ten sam sposób uprowadzona została żona Carlosa Cecilia, która ośmieliła się sprzeciwić reżimowi wbrew zagrożeniu jakie to za sobą niosło i powszechnemu mniemaniu, że Debe ser por algo (przecież czemuś to służy) napisała artykuł potępiający prześladowania. Pewnego dnia Carlosa wita już pusty dom. Dom, którego pustka nie jest zjawiskiem naturalnym, dom któremu gwałtem wyrwano lokatora

9 Święcenia Kapłańskie i Prymicje ojca Krzysztofa Wolnika OMI JAKUBOWY SZLAK kwartalnik parafii p w. Jakuba Większego Apostoła w Obrze. Prace redakcyjne: O.Proboszcz mgr Franciszek Bok OMI; o.dr Stanisław Czyż OMI, o.mgr Janusz Milanowski OMI, o.mgr Krzysztof Wolnik, Barbara Bajon, Barbara Kaczmarek, Diana Suseł, dr Krzysztof Błaszczyk, mgr Dariusz Poszwiński, Krzysztof Tomiak foto: fr. Jan Wlazły OMI, Skład publikacji i opracowanie graficzne: Wiesław Matysik ( Korekta: mgr Małgorzata Andrys