Wolność wpisana była i jest w dusze Polaków Biskup Polowy WP Tadeusz Płoski

Transkrypt

1 DWUTYGODNIK ORDYNARIATU POLOWEGO WOJSKA POLSKIEGO Rok XVII nr 20 (369) listopada 2008 r. Wolność wpisana była i jest w dusze Polaków Biskup Polowy WP Tadeusz Płoski Fot. Krzysztof Stępkowski

2 Z nauczania Koœcio³a Katolickiego Liturgia Koœcio³a Marana, tha! PrzyjdŸ, Panie nasz! Wszelkie rozważania chrześcijańskie na temat spraw ostatecznych, nazywane eschatologią, wychodzą zawsze od zmartwychwstania: w wydarzeniu tym sprawy ostateczne już się rozpoczęły i w pewnym sensie są już obecne. Tak pisze Apostoł do Tesaloniczan: Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus istotnie umarł i zmartwychwstał, to również tych, którzy umarli w Jezusie, Bóg wyprowadzi wraz z Nim (4,14). I dalej: Zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi. Potem my, żywi i pozostawieni, wraz z nimi będziemy porwani w powietrze, na obłoki naprzeciw Pana, i w ten sposób zawsze będziemy z Panem (4,16-17). Paweł opisuje paruzję Chrystusa w sposób niezwykle żywy i posługując się symbolicznymi obrazami, które przynoszą jednak proste i głębokie przesłanie: na końcu będziemy zawsze z Panem. To właśnie, pomijając obrazy, stanowi zasadnicze przesłanie: naszą przyszłością jest bycie z Panem ; W Drugim Liście do Tesaloniczan Paweł zmienia perspektywę; mówi o wydarzeniach negatywnych, które mają poprzedzić to końcowe i ostateczne. Nie można dać się zwieść, jakoby Dzień Pański był naprawdę bliski, zgodnie z rachunkiem chronologicznym: W sprawie przyjścia Pana naszego Jezusa Chrystusa i naszego zgromadzenia się wokół Niego, prosimy was, bracia, abyście się nie dali zbyt łatwo zachwiać w waszym rozumieniu ani zastraszyć bądź przez ducha, bądź przez mowę, bądź przez list, rzekomo od nas pochodzący, jakoby już nastawał Dzień Pański. Niech was w żaden sposób nikt nie zwodzi (2,1-3). Jednakże intencja tego Listu św. Pawła ma wymiar przede wszystkim praktyczny; pisze on: Albowiem gdy byliśmy u was, nakazywaliśmy wam tak: Kto nie chce pracować, niech też nie je! Słyszymy bowiem, że niektórzy wśród was postępują wbrew porządkowi: wcale nie pracują, lecz zajmują się rzeczami niepotrzebnymi. Tym przeto nakazujemy i napominamy ich w Panu Jezusie Chrystusie, aby pracując ze spokojem, własny chleb jedli (3,10-12). Innymi słowy oczekiwanie paruzji Jezusa nie zwalnia od zadań tego świata, lecz przeciwnie, nakłada odpowiedzialność przed boskim Sędzią za nasze uczynki na tym świecie. Właśnie w ten sposób wzrasta nasza odpowiedzialność za pracę na tym świecie i dla niego. To samo i ta sama więź między paruzją powrotem Sędziego/Zbawiciela a naszym zaangażowaniem w naszym życiu pojawia się w innym kontekście i w nowych aspektach w Liście do Filipian. Paweł przebywa w więzieniu i czeka na wyrok, którym może być kara śmierci. W tej sytuacji myśli o swoim przyszłym byciu z Panem, ale także o wspólnocie w Filippi, która potrzebuje swego ojca, Pawła, i pisze tak: Dla mnie bowiem żyć to Chrystus, a umrzeć to zysk. Jeśli bowiem żyć w ciele to dla mnie owocna praca, co mam wybrać? Nie umiem powiedzieć. Z dwóch stron doznaję nalegania: pragnę odejść, a być z Chrystusem, bo to o wiele lepsze, pozostawać zaś w ciele to bardziej dla was konieczne. A ufny w to, wiem, że pozostanę, i to pozostanę nadal dla was wszystkich, dla waszego postępu i radości w wierze, aby rosła wasza duma w Chrystusie przeze mnie, przez moją ponowną obecność u was (1,21-26). Paweł nie lęka się śmierci, przeciwnie: oznacza ona bowiem całkowite bycie z Chrystusem. Życie dla innych staje się programem jego życia i dlatego okazuje doskonałą gotowość pełnienia woli Boga, tego Boga, który zadecyduje. Po przeanalizowaniu różnych aspektów oczekiwania na paruzję Chrystusa, przejdźmy teraz do pytania: jaka jest podstawowa postawa chrześcijanina wobec spraw ostatecznych: śmierci, końca świata? Pierwszą postawą jest pewność, że Jezus zmartwychwstał, jest z Ojcem, i właśnie dlatego jest z nami, na zawsze. Po drugie pewność, że Chrystus jest ze mną. Przyszłość nie jest mrokiem, w którym nikt się nie orientuje. Chrześcijanin wie, że światło Chrystusa jest mocniejsze i dlatego żyje nie w nieokreślonej nadziei, lecz w nadziei, która daje pewność i odwagę do stawiania czoła przyszłości. dokoñczenie na str. 10 PAPIESKIE INTENCJE MISYJNE NA LISTOPAD Aby wspólnoty chrześcijańskie w Azji potrafiły znaleźć jak najlepsze sposoby głoszenia Go mieszkańcom tego rozległego kontynentu o bogatym dorobku kulturalnym i antycznych formach duchowości, przy zachowaniu pełnej wierności Ewangelii. Na okładce: Warszawa, Plac Piłsudskiego, 11 listopada 2008 r. Uroczysta zmiana wart przed Grobem Nieznanego Żołnierza 07 grudnia 2 Niedziela Adwentu Głos wołającego na pustyni: prostujcie drogi Panu. Dla Niego prostujcie ścieżki. (Mk 1.3). Adwent to czas oczekiwania, ale także dobrego przygotowania na godne przyjęcia przychodzącego Pana. Nie chodzi tu o przygotowanie czysto fizyczne, ale to duchowe. Najistotniejsze w tym przygotowaniu jest przygotowanie naszych serc. Bardzo ważną rolę spełniają tu rekolekcje adwentowe, które przychodzą nam z pomocą, dają sposobność do przeprowadzenia lepszego rachunku sumienia i szczerej spowiedzi. I do takiego przeżywania Adwentu wzywa nas św. Jan Chrzciciel prostujcie drogi Panu. Sam siebie nazywa głosem wołającego na pustyni. Tak jest i dziś bo wiele słyszymy dziś deklaracji, obietnic i refleksji politycznych. Ale one nie są w stanie zmienić ludzkich serc na lepsze. Często jest odwrotnie: coraz więcej wzajemnych pretensji i oskarżeń. Historia świata jest dziś tak bardzo poplątana. 08 grudnia Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami (Łk 1.28) Pośrodku liturgicznego okresu adwentu staje przed naszymi oczami Maryja, Niepokalanie Poczęta. Bóg wybrał Maryję na Matkę Jezusa i zachował Ją od grzechu pierworodnego. Dlatego też Archanioł Gabriel zwrócił się do Niej słowami: Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą i dodaje błogosławiona jesteś między niewiastami błogosławiona, czyli szczęśliwa, możemy powiedzieć święta. Bo Maryja nie bała się przyjąć Bożego planu, a przez to ukazała nam drogę wiary i zaufania Bożemu słowu. Bóg wybiera także nas, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Napełnia nas błogosławieństwem. Jednak nie zmusza nas do przyjęcia Jego łaski. To od nas zależy, czy tak jak Maryja, przyjmiemy ją i będziemy realizować Boży plan w naszym życiu. 14 grudnia 3 Niedziela Adwentu Przyszedł On na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości (J 1.7). To zdanie z dzisiejszej Ewangelii mówiące o świadectwie jest dla nas chrześcijan XXI wieku szczególnym wezwaniem. Jako chrześcijanie, ludzie wiary, jesteśmy wezwani, do dawania świadectwa o Jezusie. Jesteśmy powołani, by zaświadczyć o Jego obecności w naszym życiu i naszym życiem. Tym świadectwem jest także nasz wspólny trud budowania cywilizacji miłości, o którą tak często apelował Sługa Boży Jan Paweł II. Miłości opartej na wartościach uniwersalnych, takich jak prawda, godność człowieka, pokój, solidarność, sprawiedliwość i wolność. Jest nią wspólny trud budowania cywilizacji miłości, wzniesionej na fundamencie uniwersalnych wartości: prawdy, godności człowieka, pokoju, solidarności, sprawiedliwości i wolności. Dzisiejsza niedziela nazywana jest także Gaudete co znaczy Niedziela Radości. Tą radością trzeba się dzielić jak chlebem, tą radością trzeba żyć, mieć radosne oczy i radosne spojrzenie na Boga, świat, człowieka i samego siebie. 2

3 90. rocznica odzyskania niepodległości Dobrze, że jesteś, Ojczyzno 11 listopada 2008 roku minęło 90. Lat o chwili kiedy Polska, po 123 latach niewoli, odzyskała niepodległość. Obchody rocznicowe odbyły się nie tylko w Polsce, ale i poza granicami kraju. W kościołach sprawowane były Msze święte w intencji Ojczyzny, w jednostkach wręczone zostały odznaczenia, teatry i ulice miast stały się miejscem przemarszów, spektakli i uroczystych koncertów. W 90. rocznicę odzyskania niepodległości szerokim echem odbił się apel polskiego Kościoła do elit politycznych o współpracę i jedność. Arcybiskup Józef Kowalczyk, Nuncjusz Apostolski w Polsce w dniu Święta Niepodległości, przewodniczył Mszy św. w intencji Ojczyzny w stołecznej Bazylice Św. Krzyża. W wygłoszonej homilii Biskup Tadeusz Płoski, Biskup Polowy Wojska Polskiego, zachęcał do jedności i przestrzegł elity polityczne przed wyobcowaniem wobec narodu. Po Mszy św. odsłonięta została tablica epitafium upamiętniająca ułanów krechowieckich. We Mszy św. uczestniczyli m. in. Prezydent RP Lech Kaczyński z małżonką, Marszałek Senatu Bogdan Borusewicz, przedstawiciele kancelarii prezydenta RP, minister Obrony Narodowej, 11 listopada, Bazylika Świętego Krzyża, Warszawa gen. Franciszek Gągor, Szef Sztabu Generalnego, generalicja, parlamentarzyści, harcerze i kombatanci. Przed rozpoczęciem Mszy św. wierni odśpiewali Mazurka Dąbrowskiego. Na początku liturgii Abp Kowalczyk przyjął z rąk harcerzy ZHP Ogień Niepodległości, który jest zapalany na grobach zmarłych-uczestników walk o niepodległą Polskę. W kazaniu Biskup Płoski powiedział, że na wszystkich Polakach spoczywa odpowiedzialność za los kraju. Przypomniał, że 90 lat temu, podczas odrodzenia niepodległej Polski odbudowie towarzyszył ogromny zapał, który scementował wszystkich: ziemian, inteligencję i chłopów, bo wszyscy uświadamiali sobie, że do wolności doszli pod przewodnictwem patriotyzmu i religii. Podkreślił, że wiara i służba, są w tradycji chrześcijańskiej nierozerwalnymi siostrami. Ordynariusz wojskowy zaapelował do elit politycznych, aby wzorem pokolenia odrodzonej 90 lat temu Ojczyzny, budowali Polskę przezwyciężając pojawiające się zaprzaństwo, małostkowość i brak wiary. Polską niepodległość roku 1918 wyrąbali ludzie o wielkich sercach, wielkiej wierze, szanujący przodków, którzy dla wolności umierali podkreślił. Wolność naszej Ojczyzny zbyt często była wyłączną sprawą elit. Gdy te były słabe przegrywaliśmy wszystko przestrzegł. Biskup Płoski przypomniał, że listopad, okres odwiedzania cmentarzy, jest miesiącem, w którym pojawiają się pytania o cenę wywalczonej niepodległości. Zachęcił wiernych do pielęgnowania tradycji i pamięci o wielkich polskich patriotach. Zachowujmy i szanujmy nasze dziedzictwo, tak jak czynili to Włodkowic, Kopernik, Sobieski, Pułaski, Kościuszko, a w naszych czasach Jan Paweł II powiedział. Mszę św. koncelebrowali m. in. ks. prał. Roman Indrzejczyk, kapelan prezydenta RP, ks. płk Sławomir Żarski, Wikariusz Generalny Biskupa Polowego WP, ks. kmdr Leon Szot, Kanclerz Kurii polowej WP. Po Mszy św. odsłonięto tablicę upamiętniającą ułanów krechowieckich i ich dowódcę płk Bolesława Mościckiego. Tablicę umieszczoną w Bazylice staraniem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, odsłonił Prezydent. Aktu poświęcenia tablicy epitafijnej dokonali Arcybiskup Kowalczyk i Biskup Płoski. W południe, na Pl. Piłsudskiego przed Grobem Nieznanego Żołnierza, odbyła się uroczysta odprawa wart. Obok Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z Małżonką uczestniczyli w niej szefowie delegacji z wielu państw. Naszego zachodniego sąsiada reprezentowała kanclerz Angela Merkel. Święto Niepodległości, Wrocław 3

4 ści współczesnych Polaków. Chronologiczne ramy widowiska stanowiły dwa wydarzenia o wielkim znaczeniu dla historii Polski i świata, będące zarazem najwybitniejszymi osiągnięciami polskiego oręża: zwycięstwo pod Wiedniem w 1683 r. oraz bitwa warszawska i wygrana wojna polsko-bolszewicka w 1920 r. Po zakończonym koncercie, dokonano uroczystego wręczenia diamentowej płyty za nagranie albumu Pieśń Ojczysta Reprezentacyjnemu Zespołowi Artystycznemu WP oraz Adamowi Buszko z Caritas Ordynariatu Polowego WP, który dokonał wyboru pieśni do albumu. Licznie zgromadzeni goście z zagranicy, a wśród nich: szefowie delegacji z Arabii Saudyjskiej, Austrii, Bośni i Hercegowiny, Bułgarii, Chorwacji, Cypru, Czarnogóry, Czech, Estonii, Finlandii, Francji, Grecji, Gruzji, Iraku, Lichtensteinu, Litwy, Macedonii, Niderlandów, Niemiec, Rumunii, Serbii, Słowacji, Słowenii, Szwecji, Turcji, Ukrainy, Węgier i Komisji Europejskiej, reprezentacja najwyższych władz państwowych Polski i tłumnie przybyli warszawiacy, oddali hołd bohaterom, twórcom i przywódcom II Rzeczypospolitej, do której tradycji dzisiaj nawiązujemy. W swoim wystąpieniu Prezydent Lech Kaczyński podkreślił wartość patriotyzmu, który jest miłością do Ojczyzny i należy go odróżnić od nacjonalizmu, a przede wszystkim od szowinizmu, który jest przejawem nienawiści. Uświetnieniem Dnia Niepodległości była defilada, która zakończyła całą uroczystość. Entuzjazm warszawiaków wzbudziła kawaleria, której obecność na najważniejszych świętach państwowych stała się już tradycją. Defiladę poprzedziło złożenie wieńców przez delegacje na płycie Grobu Nieznanego Żołnierza. Z okazji Święta Niepodległości w stolicy odbyła się rekonstrukcja historyczna Warszawa wita Komendanta. Na Plac Piłsudskiego przyjechał Komendant, w którego rolę jak co roku wcielił się aktor Janusz Zakrzeński, aby na scenie wygłosić odezwę do żołnierzy. Towarzyszyli mu członkowie Rady Regencyjnej. Następnie z placu Piłsudskiego wyruszyła barwna parada wojskowa. Kilkuset rekonstruktorów w historycznych polskich mundurach, z zabytkową bronią, wspólnie z jednostkami reprezentacyjnymi Wojska Polskiego przedefilowało Krakowskim Przedmieściem i Nowym Światem na dziedziniec Muzeum Wojska Polskiego. U zbiegu Al. Jerozolimskich i Nowego Światu stanęło miasteczko wojskowe, gdzie dla zwiedzających przygotowano historyczny i współczesny sprzęt wojskowy. Wieczorem w Pałacu Prezydenckim odbyła się uroczystość wręczenia nominacji generalskich oraz orderów i odznaczeń z okazji Święta Niepodległości. Na stopień generała brygady zostało mianowanych 7 pułkowników. Wśród odznaczonych znalazł się były Rzecznik Interesu Publicznego Bogusław Nizieński, którego uhonorowano najwyższym odznaczeniem państwowym Orderem Orła Białego. Wręczone zostały także Krzyże wojskowe i inne wojskowe odznaczenia za misje pełnione poza granicami kraju przeciwko terroryzmowi. Z okazji Święta, Prezes NBP, Sławomir Skrzypek, przekazał prezydentowi Kaczyńskiemu pamiątkowe monety wybite z tej okazji przez Mennicę Państwową. Wspaniałe widowisko artystyczne w Teatrze Polskim otworzył Minister Obrony Narodowej Bogdan Klich, który podkreślił, że koncert jest ważnym akcentem na mapie wydarzeń, które przechodzą przez nasz kraj z okazji 90. rocznicy wybicia się Polski na niepodległość. Minister Klich oddał cześć Polskiemu Wojsku: Niepodległość wyszła z krakowskich Oleandrów w sierpniu 1914 r. i szła wraz z Wojskiem Polskim i z I Kompanią Kadrową. Zanim mieliśmy państwo, mieliśmy już wojsko... Kiedy zastanawiam się, na czym polegał ten zryw niepodległościowy, odpowiadam na tym, że udało się stworzyć Wojsko Polskie. Część artystyczna była niezwykłym widowiskiem w wykonaniu Reprezentacyjnego Zespołu Artystycznego WP, ukazującym wybrane wydarzenia historyczne, obecne w świadomo- Obchody Œwiêta Niepodleg³oœci w kraju Pamięć o wszystkich Polakach, którzy, nie tylko 90 lat temu, dla Ojczyzny oddali to co dla człowieka najcenniejsze, własne życie oraz radość i duma dzisiejszych Wrocławian w dniu Święta Niepodległości towarzyszyły uczestnikom uroczystych obchodów we Wrocławiu. Organizatorami tegorocznych wrocławskich uroczystości byli: Dowódca Śląskiego Okręgu Wojskowego gen. dyw. Zbigniew Głowienka, Marszałek Województwa Marek Łapiński, Wojewoda Dolnośląski Rafał Jurkowlaniec i Prezydent Wrocławia Rafał Dutkiewicz. Już 10 listopada 2008r. o wielu Wrocławian miało możliwość uczestniczyć w Teatrze Polskim we Wrocławiu w widowisku Wolna, Niepodległa, Nasza. W dniu Święta, uroczystości niepodległościowe rozpoczęła w Bazylice Mniejszej p.w. Św. Elżbiety we Wrocławiu Msza św. celebrowana przez J.E. Abp Mariana Gołębiewskiego. Punktualnie o godz na Wrocławskim Rynku rozpoczął się uroczysty apel, w którym uczestniczyli żołnierze z wszystkich jednostek wrocławskiego garnizonu policjanci i funkcjonariusze Straży Granicznej. Po wystąpieniach władz regionu i miasta apel zakończyła defilada kilkuset żołnierzy i funkcjonariuszy. Po defiladzie do ugrupowania dołączyła kolorowo ubrana młodzież i rozpoczęła się radosna Parada Niepodległości. Na czele Parady w pięknej bryczce jechał sam Marszałek Piłsudski. Parada zakończyła się przy Wrocławskiej Operze, gdzie mieszkańcy stolicy Dolnego Śląska mięli możliwość uczestniczenia w spektaklu Kocham Cię Polsko. Przez cały dzień Wrocławianie i turyści interesowali się stoiskiem promocyjnym Wojska Polskiego, które przygotował na Rynku Wojewódzki Sztab Wojskowy we Wrocławiu. Wieczorem na nabrzeżu Odry odbył się niepodległościowy pokaz sztucznych ogni. Uroczystości rocznicowe, zorganizowane przez Straż Graniczną odbyły się także w Nowym Sączu, 1 Bazie Lotniczej w Warszawie. Celebrowanym Eucharystiom przew odniczył ks. płk Kazimierz Tuszyński, Dziekan Straży Granicznej. Podczas apeli wręczone zostały odznaczenia i medale pamiątkowe. Niektóre z uroczystości poprzedziły 11 listopada. Było tak m.in. w Jarocinie, gdzie tamtejszy garnizon obchody zorganizował 8 listopada br. na pamiątkę zawiązania się w tym dniu pierwszej w Wielkopolsce Rady Żołnierskiej i opanowania przez żołnierzy więzienia dokoñczenie na str. 7 4

5 Myœli Józefa Pi³sudskiego Niewola moskiewska tym się różni od wszelkiej innej, że oprócz krzywdy i ucisku naród ujarzmiony znosić musi stale upokorzenia. Rząd rosyjski za przykładem wszystkich despotów Wschodu lubuje się w zewnętrznych przejawach uległości i pokory, w obrażaniu godności ludzkiej niewolnika. Nie dosyć mu uderzyć nahają, chce on jeszcze, by uderzony pocałował narzędzie tortury; mało mu powalić przeciwnika, trzeba jeszcze wymierzyć zwyciężonemu policzek. * * * Marzeniem Niemiec jest doprowadzenie do kooperacji z Rosją, dojście do takiej kooperacji byłoby naszą zgubą. Do tego dopuścić nie można. Mimo ogromnych różnic w systemach i kulturze Niemiec i Rosji, trzeba stale pilnować tej sprawy. Na świecie powstawały już dziwaczniejsze sojusze. Jak przeciwdziałać? Gra będzie trudna przy paraliżu woli i krótkowzroczności Zachodu. * * * Przed Polską leży i stoi wielkie pytanie: czy ma być państwem równorzędnym z wielkimi potęgami świata, czy ma być państwem małym, potrzebującym opieki możnych? Na to pytanie Polska jeszcze nie odpowiedziała. Ten egzamin z sił swoich zdać jeszcze musi. Czeka nas pod tym względem wielki wysiłek, na który my wszyscy, nowoczesne pokolenie, zdobyć się musimy, jeżeli chcemy zabezpieczyć następnemu pokoleniu łatwe życie, jeżeli chcemy obrócić tak daleko koło historii, aby wielka Rzeczpospolita Polska była największą potęgą. * * * Oburzała mnie specjalnie absolutna bezkarność wszystkich nadużyć w państwie i wzrastająca coraz bardziej zależność państwa od wszystkich noworiszów, którzy na równi ze mną i wielu ludźmi przyszli do państwa polskiego ubodzy i zdążyli kosztem państwa i kosztem wszystkich obywateli w kilka krótkich lat wyrosnąć na potentatów pieniężnych, chcąc, by ku hańbie naszej Ojczyzny państwo we wszystkich drobiazgach zależało od nich. * * * Panowie posłowie już zatracili wszelką przyzwoitość, tak jakby chcieli powiedzieć, że poseł do Sejmu chociażby był kryminalistą, łotrem i chociaż nie robi nic, a tylko dokucza każdemu to jednak wszyscy muszą stać przed nim i kłaniać mu się nisko. * * * Polacy chcą niepodległości, lecz pragnęliby, aby ta niepodległość kosztowała dwa grosze i dwie krople krwi. A niepodległość jest dobrem nie tylko cennym, ale bardzo kosztownym. * * * Całe życie walczyłem o znaczenie tego, co się zwie imponderabilia, jak honor, cnota, męstwo i w ogóle siły wewnętrzne człowieka, a nie dla starania o korzyści własne czy swego najbliższego otoczenia. Nie może być w państwie za wiele niesprawiedliwości względem tych, co pracę swą dla innych dają, nie może być w państwie gdy nie chce ono iść ku zgubie za dużo nieprawości. * * * Gdy starsze pokolenie w atmosferze niewoli walcząc, środków walki niewolnikom właściwych musiało się nieraz chwytać, dziś młodzież harcerska w jasny czas wolności drogami ludzi wolnych chodzić może i na prawdziwie wolnych obywateli wyrastać. Moi chłopcy! Za pracę waszą i trud szczere podziękowanie. Harcerzy widzi dziś Polska wszędzie, gdzie robota i na froncie, i wewnątrz kraju. Widzi szczególnie tam, gdzie robota ciężka, gdzie trzeba na ochotnika iść, gdzie łatwo głowę położyć. * * * Matka mnie do tej roli, jaka mnie wypadła, chowała. Gdy jestem w rozterce ze sobą, gdy wszyscy są przeciwko mnie, gdy wokoło podnosi się burza oburzenia i zarzutów, gdy okoliczności nawet są pozornie wrogie moim zamiarom, wtedy pytam się samego siebie, jakby matka kazała mi w tym wypadku postąpić, i czynię to, co uważam za jej prawdopodobne znaki, za jej wolę, już nie oglądając się na nic... 5

6 Kapelani odznaczeni Orderem Virtuti Militari Na drogach ku Niepodległej W rocznicę odzyskania niepodległości wspominamy kapelanów, którzy w latach towarzyszyli żołnierskim drogom ku wolności. Byli obecni we wszystkich polskich formacjach zbrojnych. Wspierali duchowo żołnierską służbę, pełnili posługę sakramentalną, nieśli pociechę chorym i rannym, grzebali zabitych... Ich kapelańska służba zaskarbiała uznanie żołnierzy i dowódców. Sześciu z nich jeden biskup, pięciu kapłanów zostało uhonorowanych najwyższym żołnierskim odznaczeniem Orderem Virtuti Militari, ustanowionym przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego po zwycięskiej bitwie z Rosjanami stoczonej 18 czerwca 1792 roku pod Zieleńcami, wskrzeszonym w Polsce Niepodległej uchwałą Sejmu Ustawodawczego z 1 sierpnia 1919 roku. Przypomnijmy sylwetki kapelanów, którzy znaleźli się pośród najdzielniejszym z dzielnych, odznaczonych Orderem Virtuti Militari przez Kapitułę powołaną przez Józefa Piłsudskiego. Najsłynniejszy spośród nich to biskup Władysław Bandurski ( ), kapłan archidiecezji lwowskiej, w 1906 roku wyniesiony do godności biskupa sufragana lwowskiego. Wybitny działacz narodowy, pisarz, publicysta, porywający kaznodzieja. Współpracownik Józefa Piłsudskiego przygotowującego w zaborze austriackim kadry do zbrojnego Czynu Niepodległościowego. Po wybuchu wojny włączył się w prace Naczelnego Komitetu Narodowego. W tradycji legionowej zapisał się jego pobyt w 1915 i 1916 roku na froncie. Żołnierzom w okopach przynosił otuchę, umacniał ich postawą biskupa-kapelana. Przypominał: Niewola zatraca język, niewola wydziera wiarę. Powtarzał: Służba dla Rzeczpospolitej kapłaństwem jest. Wysoki poziom ideowy i moralny [legionistów przyp. J.Ł] w znacznym stopniu jego działalności przypisać należy napisano we wniosku o odznaczenie biskupa Bandurskiego Orderem Virtuti Militari. W II Rzeczypospolitej, jako kapelan oboźny Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny, otoczony był powszechnym szacunkiem. 15 sierpnia 1996 roku trumnę z doczesnymi szczątkami Kapelana Legionów, przywiezioną z Katedry Wileńskiej, złożono Katedrze Polowej Wojska Polskiego. Kapelanem I Brygady Legionów był ks. Stanisław Żytkiewicz ( ), kapłan diecezji przemyskie.w sierpniu 1914 roku, wraz z rzeszowskimi ochotnikami wstąpił do Legionów, był tam m.in. kapelanem 1 pułku piechoty w I Brygadzie. Za ofiarną posługę duszpasterską otrzymał Order Virtuti Militarni. W Polsce Niepodległej m.in proboszcz Dywizji Lwowskiej, załogi Lwowa, 2 Dywizji Piechoty Legionów, a w czasie wojny polsko- -bolszewickiej dziekan Frontu Południowo- -Wschodniego, Frontu Środkowego, a także Grupy Uderzeniowej znad Wieprza, która odegrała decydującą rolę w rozgromieniu Armii Czerwonej. W 1937 roku ze względów zdrowotnych przeszedł w stan spoczynku; zamieszkał w rodzinnej Boguchwale koło Rzeszowa. Ks. Józef Panaś ( ), kapłan diecezji przemyskiej, przed wybuchem wojny wspomagał polskie organizacje paramilitarne. W sierpniu 1914 roku wraz z Drużyną Bartoszową z Dobromila (był tam prefektem) wstąpił do Legionu Wschodniego, później pełnił posługę kapelańska w Legionach Polskich, był m.in. ich superiorem. Z II Brygadą Legionów uczestniczył w kampanii karpackiej, besarabskiej i wołyńskiej. Order Virtuti Militari otrzymał za swoją postawę podczas walk z Ukraińcami o Przemyśl w listopadzie 1918 roku. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, dziekan Armii Wschód, Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów, Okręgu Korpusu w Przemyślu. Od 1927 roku pozostawał w stanie spoczynku; angażował się w działania ugrupowań opozycyjnych. W czasie wojny włączył się we Lwowie w konspirację Związku Walki Zbrojnej. Zginął w 1940 roku z rąk NKWD pośmiertnie odznaczony w 1942 roku przez dowódcę AK Orderem Virtuti Militari ( po raz drugi) Innym szlakiem szedł ku Niepodległej o. Jan Józef Dekowski ( ), syn emigrantów polskich do Stanów Zjednoczonych, kapłan Zgromadzenia Misjonarzy Ducha Świętego. W początkach 1918 roku przybył z ochotnikami polskimi do Francji; był tam kapelanem 3 pułku strzelców Armii Polskiej, uczestniczył w walkach w Wogezach, gdzie wyróżnił się podczas natarcia niemieckiego, a zachowaniem swoim dawał przykład męstwa i i cnót obywatelskich żołnierzowi polskiemu otrzymał za to order Virtuti Militari. Po wojnie wrócił za ocean, był proboszczem parafii polskich w Toronto i w Ontario. Dla ojczyzny ratowania rzucił się przez morze także o. Józef Jaworski ( ), kapłan Zgromadzenia Ducha Świętego, pierwszy kapelan ochotniczych oddziałów polskich w ośrodku szkoleniowym Niagara on the Lake w Kanadzie. W styczniu 1918 roku przybył do Francji, był kapelanem 1 pułku strzelców podczas walk w Szampanii i Wogezach, 7 sierpnia 1918 roku pomimo wielkiego niebezpieczeństwa, pod ogniem ckm, dotarł do wysuniętej placówki (...) wspomagał słowem znajdujących się tam żołnierzy. W 1919 roku wyruszył z Błękitną Armią gen. Józefa Hallera do Polski, wziął udział w wojnie polsko- -bolszewickiej jako kapelan 43 pułku Legionu Bajończykow, był dziekanem Dowództwa Okręgu Generalnego w Białymstoku. Po demobilizacji pracował w parafiach w Poznaniu 6

7 i Bydgoszczy, w 1938 wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Ks. Jan Więckowski ( ) był kapłanem diecezji płockiej, wybuch wojny zastał go w Paryżu dokąd został skierowany na studia, duszpasterzował jeńcom-polakom, w 1917 roku został kapelanem szkoły oficerskiej w Quintin, a następnie kapelanem naczelnym Armii Polskiej we Francji. Podczas walk w Szampanii dał dowody nieustraszonej odwagi: w okopach pierwszej linii bojowej niósł pociechę rannym; zachowaniem swoim podnosił ducha żołnierzy, zyskując ich bezgraniczną miłość i szacunek (cytat z wniosku odznaczeniowego). W 1919 roku po przybyciu Błękitnej Armii do Polski został jej dziekanem, brał udział w walkach pod Lwowem. Po zakończeniu wojny studiował na Zachodzie muzykę gregoriańską, później był proboszczem w Pawłowie kolo Przasnysza, Kroczewie koło Zakroczymia, Malużynie i Szydłowie kolo Mławy. ks. Jan Więckowski ks. Józef Panaś bp Władysław Bandurski Sześć kapelańskich żywotów najdzielniejszych z dzielnych, odznaczonych Orderem Virtuti Militari. To także dzięki ich ofiarnej posłudze, w listopadowe dni 1918 roku, Polska powstała, by żyć wolna wśród wolnych, równa wśród równych Niepodległa. (w tekście wykorzystano informacje zawarte w książce Bogusława Szwedo, Zawsze w pierwszej linii. Kapłani odznaczeni Orderem Virtuti Militari , , słowo wstępne ks. bp. gen dyw. Sławoj Leszek Głódź, Warszawa 2004). o. Józef Jaworski o. Jan Józef Dekowski ks. Stanisław Żytkiewicz Jędrzej Łukawy dokoñczenie ze str. 4 sądowego, dworca kolejowego i poczty, co dało początek polskiej administracji. Mundurowi wraz ze społecznością miasta świętowali także 50-lecie stacjonowania Jarocinie batalionu usuwania zniszczeń lotniskowych. W Jarocinie uroczystą Eucharystię w kościele pw. św. Antoniego z Padwy celebrował Biskup Polowy, ks. płk Bogdan Radziszewski oraz ks. Marek Janus kapelan Garnizonu Jarocin. Po Mszy św. na placu apelowym w jednostce wojskowej odbyła się okolicznościowy apel oraz pokaz sprzętu jakim dysponuje batalion. Biskup Polowy Wojska Polskiego Tadeusz Płoski dokonał poświęcenia specjalistycznego sprzętu. Dzień Święta niepodległości był także okazją do znaczących wydarzeń kulturalnych. W warszawskim kinie Wisła odbyła się premiera filmu 11 listopada, nakręconego przez amatorów, miłośników historii, opowiadający o mordzie dokonanym przez Niemców na mieszkańcach podwarszawskiej Zielonki. W odwecie za rozwieszenie plakatów z Rotą Marii Konopnickiejw pierwsze okupacyjne Święto Niepodległości. Film o tych wydarzeniach postanowili nakręcić młodzi dwudziestoletni ludzie z Zielonki z 38. Szczepu Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej Rosa Venti. Młodzi amatorzy, filmowcy harcerze, Kamil Kulczycki i Urszula Szałata, napisali scenariusz i wyreżyserowali film 11 Listopada. W filmie wystąpiło 150. amatorów z Zielonki, Warszawy i innych miast. Na premierę filmu do Kina Wisła przybyli twórcy filmu, przedstawiciele władz państwowych i samorządowych, duchowieństwo, kombatanci, harcerze i młodzież. Gośćmi uroczystości była również Młodzież polska z Białorusi, Litwy, Łotwy, Rosji i Ukrainy uczestnicy Zlotu Niepodległości. Jacek Sasin, doradca Prezydenta Kaczyńskiego, odczytał list Lecha Kaczyńkiego do uczestników premiery filmu 11 Listopada. Powiedział również, że Pan Prezydent był głęboko poruszony, gdy dowiedział się o nieznanym sobie dotąd akcie heroizmu harcerzy z Zielonki Wydarzenie z Zielonki z 11 listopada 1939 r. było w okresie PRL poddawane manipulacji propagandowej. Święto Niepodległości, związane z datą 11 listopada było przez komunistów zakazane. Nawet odsłonięcie pomnika odbyło się 22 lipca 1960 r., i to nie przy dźwiękach Roty, ale Międzynarodówki. Na wniosek Michała Kulczyckiego, brata zamordowanego Józefa Kulczyckiego, IPN dnia 21 lutego 2008 r. podjął zawieszone w 1979 r. śledztwo w sprawie mordu z 11 listopada 1939 r. na dziewięciu mieszkańcach Zielonki. Obchody Œwiêta Niepodleg³oœci w Kosowie Mszą świętą w intencji Ojczyzny, celebrowaną przez kapelana XIX zmiany PKW KFOR ks. mjr Krzysztofa Smolenia, rozpoczęły się obchody Święta Niepodległości w Camp Bondsteel. Kontynuacja uroczystych obchodów miała miejsce na placu apelowym, gdzie zebrały się pododdziały polsko-ukraińskiego batalionu. Dowódca kontyngentu ppłk Andrzej Niemiec w przemówieniu okolicznościowym podkreślił znaczenie dnia 11 listopada w historii Polski. Wśród zaproszonych gości znaleźli się m.in. Attache RP w Macedonii Pan Marek Grygalun, zastępca dowódcy Międzynarodowej Brygady Wschód płk Randy Alewel, dowódcy batalionów: greckiego, słowackiego, czeskiego oraz przedstawiciele instytucji międzynarodowych i władz lokalnych. Na tak doniosłej uroczystości nie mogło zabraknąć przedstawicieli polskich policjantów z Mitrowicy z podinspektorem Tomaszem Miciukiewiczem na czele. Po wręczeniu wyróżnień i defiladzie dowódca PKW KFOR ppłk Andrzej Niemiec zaprosił wszystkich gości na tradycyjny żołnierski poczęstunek. Oprac. kes 7

8 Pożywne Słowo Z Ks. Biskupem Andrzejem Suskim, Ordynariuszem diecezji toruńskiej, o Synodzie Biskupów rozmawia w Rzymie Ks. mjr Paweł Piontek W niedzielę 6 października w Bazylice św. Pawła w Rzymie, Ojciec Święty Benedykt XVI uroczystą Mszą świętą zainaugurował obrady Synodu Biskupów o Słowie Bożym. Ksiądz Biskup jest jednym z Ojców Synodalnym przybyłych z Polski. Czy jest to pierwszy Synod, w którym Ksiądz Biskup uczestniczy? Należę do delegacji polskich biskupów na XII Zgromadzenie Zwyczajne Synodu Biskupów, które odbywa się w Rzymie pod przewodnictwem Ojca Świętego Benedykta XVI. Tematem wiodącym tej sesji w dniach 5-26 października br. jest Słowo Boże w życiu i misji Kościoła. Wcześniej uczestniczyłem w X Zgromadzeniu Synodu nt. Biskup sługą Ewangelii Jezusa Chrystusa dla nadziei świata. Zmienia się tematyka obrad synodalnych, ale za każdym razem doświadczam na Synodzie powszechności Kościoła oraz kolegialnej odpowiedzialności biskupów z różnych części świata za Kościół i jego posłannictwo. Należy również pamiętać, że w pracach Synodu biskupom towarzyszą eksperci oraz audytorzy reprezentujący różne środowiska kościelne. Są wśród nich także ludzie świeccy oraz przedstawiciele innych kościołów chrześcijańskich. W jaki sposób dokonało się powołanie Księdza Biskupa na Synod o Słowie Bożym? Podobnie, jak większość członków Synodu uczestniczę na zasadzie wyboru. Delegatów wybiera Krajowa Konferencja Biskupów, wybranych zaś zatwierdza Ojciec Święty, który zwołuje Synod. Konferencja Episkopatu Polski, proporcjonalnie do ilości wiernych, mogła wybrać czterech delegatów. Z nominacji papieskiej uczestniczy w Synodzie Kardynał Stanisław Dziwisz. Do grona ekspertów został powołany Ksiądz Prof. Waldemar Chrostowski. żyć, jakie wątki poruszy w swoim wystąpieniu? Rzeczywiście, prawo wypowiedzenia się na Synodzie przysługuje każdemu uczestnikowi. Jest ku temu kilka okazji, zwłaszcza podczas dyskusji na zebraniach plenarnych i w grupach roboczych. Wystarczy zgłosić się do dyskusji w nawiązaniu do wstępnego dokumentu (Instrumentum laboris), który przedstawia szeroką panoramę tematyczną. Osobiście zamierzam wypowiedzieć się w sprawie parafii, jako uprzywilejowanego miejsca głoszenia Słowa Bożego i dzielenia się nim we wspólnocie wiary. Każdy kapłan, a w szczególności Biskup, jest powołany do głoszenia Ewangelii czyli Dobrej Nowiny o Bogu. Przede wszystkim dokonuje się to w Liturgii Słowa, podczas sprawowania Eucharystii. To chyba jednak nie wystarcza... Głoszenie Słowa Bożego odbywa się najczęściej w liturgii, szczególnie w liturgii eucharystycznej. Istnieje ścisła, wręcz organiczna więź między proklamacją Słowa Bożego i Eucharystią, sprawowaną jako ofiara i uczta. Zwykło się nawet mówić o dwóch stołach tej liturgii stół Słowa, czyli ambona oraz stół Ofiary, czyli ołtarz. Istnieje wszakże wiele innych okazji do obcowania ze Słowem Bożym. Wystarczy wspomnieć rekolekcje i misje, czytanie i rozważanie Pisma świętego w grupach i rodzinach, indywidualną lekturę Biblii, zwłaszcza czytanie modlitewne zwane lectio divina. Nie samym bowiem chlebem żyje człowiek. Oprócz chleba potrzebuje również pożywnego słowa, strawy dla ducha, by życie nie sprowadzało się do wegetacji. Współczesny człowiek, a szczególnie młody, nie ma czasu na czytanie czegokolwiek albo wręcz ma wstręt do tego, co drukowane. Pismo święte nie jest zwykłą książką, ale Słowem Boga spisa- Każdy z uczestników obrad ma prawo wypowiedzieć się na forum Synodu. Nie jest jednak możliwe, aby w wyznaczonym, stosunkowo krótkim czasie, podjąć wszystkie zagadnienia związane ze Słowem Bożym. Czy może Ksiądz Biskup przyblinym pod natchnieniem Ducha Świętego, poprzez które poznajemy Stwórcę. Zatem Biblię trzeba czytać w inny sposób, w jaki? Biblia to list Boga skierowany do każdego z nas osobiście. W tym liście Bóg wyznaje nam swoją miłość, kreśli swoje zbawcze plany wobec nas, ukazuje drogę do pełni życia i szczęścia. Nadal chętnie czytamy książki zawierające dobre wiadomości. Pismo święte zawiera wiadomość najlepszą, jaka może spotkać człowieka. W Zmartwychwstaniu Chrystusa śmierć już została pokonana. Jesteśmy przeznaczeni do życia bez końca. Trzeba jednak Bogu uwierzyć, że mówi prawdę. Czytanie Biblii wymaga wiary, że Słowo Boże jest żywe i skuteczne. Kilka lat temu Ordynariat Polowy wydał Pismo Święte, z przeznaczeniem dla żołnierzy, w formacie, który mieści się w kieszeni munduru polowego. Zatem Słowo Boże fizycznie jest obecne w izbach żołnierskich, kaplicach i izbach modlitwy. Wystarczy powiedzieć Tolle et lege! (bierz i czytaj). Jak zachęcić żołnierza, oficera, aby sięgnął po Pismo Święte? Zachęta jest prosta. Jeśli człowiek chce znać prawdę o sobie, swoim życiu, o swoim ostatecznym przeznaczeniu niech weźmie do ręki Pismo święte i czyta. Mieć w zasięgu ręki Biblię i nie czytać jej znaczy tyle, co nosić w kieszeni ważny list, który nie został otwarty i przeczytany. Dziękuję bardzo za rozmowę. oprac. at Fot. arch. Niedziela / Toruń 8

9 Adwent w oczekiwaniu... Refleksje na prze³omie Roku Liturgicznego Na wadowickim kościele, pod zegarem odmierzającym upływający czas, umieszczono napis Czas ucieka wieczność czeka. Rozważaniom nad tajemnicą przemijania sprzyja szczególnie czas przełomu roku liturgicznego. Rok liturgiczny to wspomnienie zbawczego misterium Jezusa Chrystusa w ciągu jednego roku kalendarzowego, który kończy się na sobocie trzydziestego czwartego tygodnia zwykłego, tuż po Uroczystości Chrystusa Króla Wszechświata, a rozpoczyna w pierwszą niedzielę Adwentu. Różne okresy roku liturgicznego, zgodnie z tradycją, Kościół obchodzi przez pouczenia, modlitwy, uczynki pokutne i dzieła miłosierdzia. Na nas katolików, wiara nakłada szczególne obowiązki. W trakcie jednego roku przekazywana jest cała historia zbawienia, opisana na kartach Biblii. Kolejno odsłaniane jest całe Misterium Chrystusa: oczekiwanie, zwiastowanie, nadejście, działalność, śmierć i zmartwychwstanie. Ten czas jest oczekiwaniem na Króla Wszechświata. Król Miłości, Prawdy i Pokoju Nad stolicą Brazylii, Rio de Janeiro, na szczycie wysokiej góry Corcovado wznosi się wspaniały, monumentalny pomnik Chrystusa o wysokości 32 metrów. Jezus zwrócony jest w stronę miasta i oceanu. Ręce wyciąga na znak przyzywający wszystkich do siebie. Pomnik jest oświetlony przez całą noc; okrętom na pełnym morzu jest drogowskazem, ludziom w mieście i dolinie przypomnieniem, że w Jego Królestwie panuje pokój. Chrystus ukazuje się nam jako Szermierz zgody, jako Król, który nie uznaje waśni, rozdarcia, skłócenia, sporów, wojen, nienawiści, rozdziałów, uprzedzeń. Jezus jest Bogiem-Człowiekiem, Stworzycielem i Odkupicielem. Ma zatem z tego tytułu absolutną, najwyższą, jedyną i pełną władzę nad wszechświatem. Chrystus wyznaje przed namiestnikiem rzymskim, Piłatem: Tak, jestem Królem (J 18, 37). Jezus wyjaśnia, że Jego Królestwo nie jest z tego świata. Nie ma ono charakteru politycznego, lecz duchowy. Jest trwalsze i powszechniejsze. Jego Królestwo jest Prawdą. Kto będzie uciekał przed prawdą i ją znienawidzi, tego ona nie wyzwoli, ale oskarży i potępi. Zapewnia o tym św. Augustyn, który długie lata też stronił od prawdy. Ludzie kochają prawdę, kiedy wyjaśnia. Nienawidzą jej, kiedy gani. Kochają prawdę, kiedy sama się im odsłania. Nienawidzą jej, kiedy ich samych odsłania. I odpłaci im ona tak, iż ci, którzy się nie odsłonią w prawdzie, tych ona na przekór ich woli ujawni, a sama im jednak się nie ujawni. (Wyznania X, 23, 33-34). Chrystus Król Prawdy i jej Zwiastun, Najwyższy Prawodawca i Nauczyciel cnoty, założył nowe Królestwo i powołał do niego wszystkich ludzi. Chrystus jest Królem pokoju. Królestwo Jezusa Chrystusa jest królestwem pokoju. Nie ma w nim miejsca na nienawiść, bunt, odwet, przemoc, niesprawiedliwość. W Jego Królestwie obowiązuje nowa Konstytucja (Mt 5, 1-12). Zobowiązuje ona do wzajemnej miłości, przebaczenia, praktykowania cnót sprawiedliwości. To Królestwo z daleka widział prorok Izajasz i przepowiadał, że będzie w nim pokonane to, co zwierzęce, nieludzkie, podłe. Chrystus Król chce dla ludzi zewnętrznego pokoju, wyeliminowania wojny. Ten pokój gwarantuje wolność, czasy spokojne, pomyślność, rozwój. Pokój, jaki przynosi Chrystus Król, jest o wiele głębszy, duchowy, nadprzyrodzony. Oznacza usprawiedliwienie, uświęcenie, zbawienie, zobowiązuje też do manifestowania niestrudzonej życzliwości na co dzień w domu, sąsiedztwie, miejscu pracy, w jednostce wojskowej. Pokój duchowy ma przemieniać się w spokój zewnętrzny. Podwójne oczekiwanie na przybycie Króla W chrześcijaństwie termin adwentus stał się klasycznym wyrażeniem na oznaczenie przyjścia Chrystusa, zarówno w sensie Wcielenia, jak i powtórnego przyjścia w chwale. Religijny sens Adwentu oczekiwanie na przyjście Chrystusa Pana, dla człowieka wierzącego, stanowi ważny element indywidualnego przygotowania się na nieuniknione spotkanie z Chrystusem. Okres Adwentu ma podwójny charakter, zawiera w sobie podwójne przesłanie. Jest to liturgiczny okres przygotowania siebie na przeżycie tajemnicy Wcielenia, czyli okres przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, przez którą wspominamy pierwsze przyjście Syna Bożego do ludzi. To właśnie w Chrystusie Bóg objawia się człowiekowi w ludzkim ciele. Równocześnie jest okresem, w którym poprzez wspomnienie pierwszego przyjścia Chrystusa, kieruje się dusze ku oczekiwaniu Jego powtórnego przyjścia na końcu czasów. Te dwie idee adwentowe: narodzenie Chrystusa i wyczekiwanie drugiego przyjścia, podzieliły Adwent na dwie części. Dzień 17 grudnia stanowi granicę tego podziału. Pierwsza część Adwentu akcentuje oczekiwanie na drugie przyjście Chrystusa w dniu ostatecznym, natomiast druga część jest przygotowaniem wiernych na spotkanie z Chrystusem przy żłóbku. Okres Adwentu przypomina bardzo ważną prawdę, że jako chrześcijanie jesteśmy w trakcie nieustannego oczekiwania, ciągłego wypatrywania Zbawiciela. W okresie Adwentu liturgia często podkreśla rolę Matki Bożej Rodzicielki w dziele zbawienia. Świadczą o tym zarówno czytania biblijne, jak i celebrowana Maryjna Msza Roraty. Nazwa Roraty wywodzi się od słów pieśni na wejście: rorate. Najstarsze ślady odprawianej w Polsce Mszy roratniej w okresie adwentowym sięgają XIII w. Swój szczytowy rozwój osiągnęły w XVI w. W związku z Roratami powstało szereg zwyczajów, jak procesje z lampionami, zapalanie świecy adwentowej roratki, która ma symbolizować Najświętszą Maryję Pannę, jako Jutrzenkę przed przyjściem Słońca Jezusa Chrystusa, czy też wieniec adwentowy. Na wieńcu umieszcza się 4 świece, jako symbol 4 niedziel Adwentu. W kolejne niedziele Adwentu zapala się odpowiednią ilość świec. W całości wieniec adwentowy jest obrazem wspólnoty oczekującej w miłości i radości swego Pana. Rozpoczynamy Adwent 2008 r. W tym adwentowym oczekiwaniu pojawia się wołanie św. Jana Chrzciciela: prostujcie drogę Panu, które dotyczy każdego chrześcijanina i każdej drogi życia. Liturgiczne wskazania i zachęty adwentowe dla człowieka wierzącego powinny przygotować ludzkie serca do radosnego spotkania z Panem. Adwent to czas szczególny, który powinien motywować do podejmowania kroków w kierunku spraw Bożych odważniej niż dotychczas. Warto wykorzystać ten czas na pogłębienie życia wiary i osobistej więzi z Panem, który nadchodzi. W tym okresie w sposób szczególny uświadamiamy sobie prawdę, że Bóg przychodzi do nas, czeka na nas, przynosi nam Swoje dary: zbawienie, miłość, miłosierdzie i pokój. Ks. por. Krzysztof Kara, parafia wojskowa w Bydgoszczy 9

10 Odpust w Boernerowie Wpatrzeni w oblicze Matki Miłosierdzia Fot. ks. ppłk Jan Osiński Parafia cywilno-wojskowa p.w. Matki Bożej Ostrobramskiej na Boernerowie przeżywała 16 listopada 2008 r., kolejny odpust w swej 76-letniej historii. Wieczornej Mszy św. o godz. 18 przewodniczył Biskup Polowy WP, gen. dyw. prof. dr hab. Tadeusz Płoski. Po Mszy św. Biskup Płoski pobłogosławił urny z ziemią, przywiezioną z cmentarzy w Charkowie i Miednoje. Urny zostały umieszczone pod krzyżem misyjnym. Na wszystkich niedzielnych mszach ks. dr Dariusz Sztuk (SDB) głosił dla boernerowskich parafian słowo wywiedzione z nauczania św. Pawła. Przy kościele na skraju Puszczy Kampinoskiej grupy parafialne zorganizowały też piknik i festyn, na którym m.in. promowana była kolejna książka Jerzego Bogdana Raczka Jubileusze Boernerowa. Proboszcz Kościoła p.w. Matki Boskiej Ostrobramskiej ks. płk Jan Domian powitał przybyłych na mszę św. odpustową gości i parafian. Eucharystię, której przewodniczył Biskup Polowy Tadeusz Płoski, koncelebrowali m.in.: prorektor UKSW ks. prof. Henryk Skorowski, ks. prof. Koral z UKSW, dziekan dekanatu Jelonkowskiego Jan Popiel, kapelan Policji Jan Kot (SAC), kapelan szpitala na Szaserów ks. ppłk Marek Kwieciński. Obecny był również proboszcz sąsiedniej michalickiej parafii cywilnej na Bemowie p.w. Matki Bożej Królowej Aniołów ks. Józef Groński. Ks. płk Jan Domian powiedział na wstępie, że odpust parafialny jest okazją do dziękczynienia za lata przeszłe, ale i wypraszania opieki Matki Miłosierdzia dla wspólnoty parafialnej na przyszłość. Najlepszą formą dziękczynienia, podkreślił ksiądz Domian, jest Eucharystia. - Wpatrujemy się dziś w oblicze naszej Pani, Matki Miłosierdzia, obecnej w Ikonie Ostrobramskiej, nazywanej przez teologów ikoną tajemnicy Trójcy świętej, mówił w kazaniu odpustowym ks. dr Dariusz Szczuk. Pielgrzymujemy do Ostrej Bramy w Wilnie, drogami wiary podążamy też do Nazaretu, do Bazyliki Zwiastowania, gdzie można przeczytać napis: Tutaj Słowo ciałem się stało. Kaznodzieja wskazał też na dwa miejsca, gdzie zamanifestował się prymat Boga w życiu Maryi. Pierwsze to scena spotkania z Aniołem w Nazarecie. Pytanie Maryi ze sceny Zwiastowania: Jak mi się to stanie? świadczy, że od początku była ona świadoma, że to ktoś inny będzie wykonawcą dzieła: To Ty, Boże zrealizujesz to moim życiu zdała się całkowicie na Boży plan wobec Jej życia. Z Nazaretu Maryja wyrusza w pielgrzymkę do Ein Karim, do swojej kuzynki Elżbiety. Pochyla się nad nią ze słowem miłości i miłosierdzia, usługując brzemiennej Elżbiecie. Bo słowo Boże właściwie odczytane niesie miłość i miłosierdzie, podkreślił ks. Sztuk. Kaznodzieja przypomniał, że o roli słowa Bożego rozważali ostatnio w Watykanie biskupi zgromadzeni na synodzie. Na zakończenie kazania, zachęcając do kontemplacji ikony Matki Bożej Ostrobramskiej, w której odbija się piękno majestatu Trójcy św., ks. Szczuk powiedział: niech to piękno promieniuje na nas. Amen. Po Mszy św. w szyku procesyjnym Biskup Polowy Tadeusz Płoski udał się wraz z kapłanami i wiernymi pod krzyż misyjny. Tutaj urny z prochami, które generał Gągor przekazał na ręce dwojga krewnych oficerów pomordowanych na nieludzkiej ziemi, pobłogosławił i poświęcił Biskup Tadeusz Płoski. Delegacje wojskowych i parafian złożyły pod Krzyżem wieńce i zapaliły znicze. Elżbieta Szmigielska-Jezierska dokoñczenie ze str. 2 I wreszcie trzecia postawa. Sędzia, który przychodzi ponownie sędzia i zbawiciel zarazem pozostawił nam zadanie życia na tym świecie zgodnie z Jego sposobem życia. Dał nam swoje talenty. Dlatego naszą trzecią postawą jest odpowiedzialność za świat, za braci przed Chrystusem, a zarazem również pewność Jego miłosierdzia. Mamy talenty, otrzymaliśmy zadanie pracowania, aby ten świat otworzył się na Chrystusa, aby się odnowił. W zakończeniu swego Pierwszego Listu do Koryntian św. Paweł powtarza i wkłada w usta Koryntian modlitwę, zrodzoną w pierwszych wspólnotach chrześcijańskich obszaru Palestyny: Marana, tha! Co dosłownie oznacza: Przyjdź, Panie nasz! (16,22). Była to modlitwa pierwszych chrześcijan, również ostatnia księga Nowego Testamentu Apokalipsa, kończy się tą modlitwą: Przyjdź, Panie!. Czy my też możemy się tak modlić? Mam wrażenie, że trudno nam dziś, w naszym życiu, w naszym świecie szczerze modlić się o to, aby zginął ten świat, aby nadeszło nowe Jeruzalem, aby przyszedł Sąd Ostateczny i sędzia, Chrystus. Myślę, że choć szczerze nie odważamy się modlić o to z wielu powodów, to jednak w należyty i właściwy sposób my także możemy za pierwszymi chrześcijanami powiedzieć: Przyjdź, Panie Jezu! Oczywiście, nie chcemy, aby nastąpił teraz koniec świata. Z drugiej strony jednak chcemy, aby skończył się ten niesprawiedliwy świat. Chcemy również, aby świat doznał zasadniczej przemiany, aby zaczęła się cywilizacja miłości i aby nadszedł świat sprawiedliwości, pokoju, bez przemocy, bez głodu. Chcemy tego wszystkiego, ale jak mogłoby do tego dojść bez obecności Chrystusa? Bez obecności Chrystusa nigdy nie nadejdzie świat rzeczywiście sprawiedliwy i odnowiony. Benedykt XVI Audiencja ogólna (fragmenty) 12 listopada 2008 r. 10

11 Niebanalne życiorysy Warto pomyœleæ Najświętsza Maryja Panna Ostrobramska Matka Miłosierdzia Zarówno cudowny obraz, jak i kaplica, w której się mieści, oraz sama Ostra Brama mają bogatą historię, ściśle wiążącą się z historią rozbudowy Wilna. Na przełomie XV-XVI w. postanowiono otoczyć je murem obronnym. Powstało dziewięć bram miejskich, z których jedna nosiła nazwę Miednickiej, inaczej Krewskiej. Nieco później przyjęła się inna nazwa bramy - Ostra. Zgodnie z tradycją na bramach obronnych zawieszano święte obrazy. Ostra Brama po obu jej stronach również miała własne obrazy, które po pewnym czasie uległy zniszczeniu. Jednym z tych obrazów był wizerunek Matki Bożej. Z czasem miejsce to stało się miejscem modlitwy do Maryi. Kult Matki Miłosierdzia z Ostrej Bramy jest ogromny i niezrównany w swej sile. Sięga drugiej połowy XVII w. i wiąże się z obroną murów miasta. Jednakże wyraźne jego wzmożenie nastąpiło w I połowie XVIII w. Oryginalny obraz jest namalowany temperą na ośmiu dębowych deskach. W późniejszych latach obraz został przemalowany farbą olejną; zmieniono także wizerunek Matki Bożej (zamalowano m.in. pukiel włosów wymykający się spod chusty i skrócono palce dłoni). Nie znamy twórcy obrazu. Namalowano go prawdopodobnie w I poł. XVII wieku na wzór obrazu Martina de Vosa - flamandzkiego artysty. Dzisiaj odrzuca się całkowicie wersję o wschodnim pochodzeniu obrazu, który miał przywieźć z wyprawy książę litewski Olgierd w XIV wieku, jak też i to, że Matka Boża ma twarz Barbary Radziwiłłówny. Głowę Matki Bożej zdobią dwie korony. Pierwsza pochodzi z końca XVII wieku, w XIX wieku ozdobiona została klejnotami ofiarowanymi jako wota. Druga korona, z połowy XVIII wieku, podtrzymywana jest przez dwa aniołki i ozdobiona sztucznymi kamieniami. 2 lipca 1927 r. odbyła się uroczysta koronacja obrazu złotymi koronami. Dokonał jej arcybiskup metropolita warszawski kard. Aleksander Kakowski w obecności prezydenta Ignacego Mościckiego i marszałka Józefa Piłsudskiego. Obraz przedstawia pochyloną Madonnę bez Dzieciątka. Głowę otoczoną promienną aureolą Maryja lekko pochyla w lewo, smukłą szyję zdobi szal. Jej twarz jest pociągła, półprzymknięte oczy dodają jej powagi; ręce trzyma skrzyżowane na piersiach. Szczególny rozwój czci do Matki Miłosierdzia nastąpił po rozbiorach Polski. W 1993 roku modlił się w kaplicy w Ostrej Bramie Jan Paweł II. Ofiarował wtedy Matce Bożej Miłosierdzia złotą różę. Kult Matki Boskiej Ostrobramskiej jest ciągle żywy i obecny nie tylko na terenie Litwy, ale także w sąsiednich krajach. (jur) Myœli nieprzedawnione Nie dziwmy się Kościołowi, że wszystko zaczyna od Matki Najświętszej, tak przecież zaczął sam Bóg. (Stefan Kardynał Wyszyński) Boernerowski jubileusz Książka stanowi interesujący appendix do wydanej rok temu monografii Boernerowo i Jego Świątynia, również pióra Jerzego Raczka. Czytelnik dowiaduje się z niej o przebiegu Jubileuszu 70-lecia parafii, 75-lecia powstania osiedla Boernerowo oraz setnej rocznicy utworzenia Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego. Program obchodów był niezwykle bogaty. W minionym roku odbyły się m.in. misje święte (trzecie w historii parafii), podczas których poświęcono krzyż misyjny, wybito medal jubileuszowy, wydrukowano pamiątkową kopię obrazu Matki Boskiej Ostrobramskiej, wydano wspomnianą już książkę o Boernerowie, zorganizowano rodzinny konkurs śpiewania kolęd. Kulminacyjnym punktem Bogaty program jubileuszu obchodów 70. rocznicy budowy kaplicy Matki Bożej Ostrobramskiej na warszawskim Boernerowie, zaowocował publikacją, która w sposób kompletny dokumentuje miniony rok. Nakładem wydawnictwa Rytm ukazała się właśnie książka Jerzego Bogdana Raczka Jubileusze Boernerowa. Książkę słowem wstępnym zaszczycili przyjaciele i opiekunowie parafii Matki Bożej Ostrobramskiej, Bp Tadeusz Płoski, Biskup Polowy WP, Andrzej Przewoźnik, Sekretarz Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, gen bryg. Kazimierz Gilarski, Dowódca Garnizonu Warszawa oraz gen. bryg. Zygmunt Mierczyk, rektor Wojskowej Akademii Technicznej. obchodów roku Jubileuszowego parafii była dziękczynna pielgrzymka do sanktuarium Matki Bożej Ostrobramskiej w Wilnie, w której uczestniczyło ponad 250 osób ze środowisk skupionych wokół parafii. Wszystkie powyższe wydarzenia (a także wiele innych), zostały w rzetelny sposób opisane i zilustrowane bogatym materiałem fotograficznym. Fotografiami upamiętniono także poprzednich proboszczów kierujących boernerowską parafią. Znajdziemy tu też reprodukcje dokumentów i listów jubileuszowych, przekazanych w tym roku do kancelarii parafialnej. Książkę zamyka szereg homilii Biskupa polowego, które wygłoszono podczas Eucharystii jubileuszowych wydarzeń parafialnych. Pó³ka z ksi¹ kami W książce znalazły się też informacje o formach działalności laikatu przy parafii. Szczegółowo omówione zostały Terenowy Ośrodek Przymierza Rodzin, Koło Żywego Różańca, Koło Towarzystwa Przyjaciół KUL, Koło Żywego Różańca Rodzin, Akcję Katolicką, Garnizonowy Zespół Caritas, Parafialną Poradnię Rodzinną i Służbę Liturgiczną. Jubileusze Boernerowa stanowią niewątpliwie cenne źródło dokumentacyjne, w którym jak w stopklatce, zatrzymany jest rok z życia parafii wojskowej. Książka z każdym rokiem będzie zyskiwała na wartości. Im więcej czasu upłynie od chwili jej wydania, tym chętniej sięgać będą do niej mieszkańcy parafii, historycy, varsavianiści i sympatycy duszpasterstwa wojskowego. Jubileusze Boernerowa 75. Rocznica budowy osiedla ( ) i 70. Rocznica parafii ( ), Jerzy Bogdan Raczek, Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 2008, ss (kes) 11

12 André Frossard nawrócony w stylu św. Pawła Spotkał Boga, którego negował Fot. Krzysztof Stępkowski Żadna inna instytucja nie była mi bardziej obca niż Kościół katolicki daleka jak Księżyc Nagle zostałem oddany Kościołowi, przekazany i powierzony jak nowej rodzinie, z poleceniem podjęcia dalszego ciągu życia na jego rachunek (André Frossard, Istnieje inny świat ). To wyznanie uczynił André Frossard już jako słynny francuski dziennikarz i filozof, zaprzyjaźniony najpierw z Karolem Wojtyłą, a potem Janem Pawłem II. O swoim nawróceniu i jego okolicznościach milczał 34 lata. W 1969 r. napisał książkę Dieu existe, je l ai rencontré (Bóg istnieje, spotkałem Go). Historia Frossarda czy też wcześniejsza o prawie sto lat historia cudownego nawrócenia bogatego francuskiego Żyda ateisty Alfonsa Ratissbonne a świadczą o jednym dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych. To my ludzie, ślizgając się po powierzchni pozorów, stawiamy granice Bożemu Miłosierdziu. A że jest ono niezgłębione, wiedzieli nie tylko św. Faustyna i bł. ks. Sopoćko ale i ci, którzy w samą porę zostali uratowani, wyłowieni z mętnego morza grzechu, jak rozbitki. Nie ma takiego dna, takiego błota, z którego Chrystus, jedyna nasza Nadzieja, nie chciałby nas uratować Inna sprawa, czy będziemy się zapierać jak żaba błota. Sądy wygłaszane w duchu ekskluzywizmu: ten czy ta jest stracony, a my, ci lepiej wierzący, wygłaszane przez prymusów katolicyzmu są niczym innym jak deklaracją pychy. Gdy ulegamy takiej pokusie autorytatywnych sądów, warto wtedy zapytać, a co na to św. Paweł, prześladowca chrześcijan, św. Augustyn, sekciarz i łajdaczysko, św. Edyta Stein, uczennica Husserla, ateistka, czy właśnie André Frossard, wychowany w komunistycznej rodzinie, na antyklerykalizmie Woltera? Frossard ze swoją książką trafił pod mój dach jakieś kilka lat temu w czasie kapelańskiej wizyty duszpasterskiej. Kilkoma książkami został przez kapłana obdarowany mój najstarszy syn i tak się złożyło, że zaczął czytać Guittona, a ja Frossarda. Nic wtedy jeszcze o nim nie wiedziałam. O tym, że był dziennikarzem, dowiedziałam się póżniej. Czy to przypadek, że moją pracę dziennikarską w Ordynariacie Polowym rozpoczęłam od dwóch lektur, których autorami byli dziennikarze, najwybitniejsi (nawróceni z ateizmu i komunistycznych kłamstw) apologeci chrześcijańscy XX w. Vittorio Messori ( Przekroczyć próg nadziei i Opinie o Jezusie ) oraz Frossard ( 36. dowodów na istnienie diabła ). Jestem bardzo wdzięczna za te dary obu ofiarodawcom; byłemu Biskupowi Polowemu Sławojowi i wówczas przyszłemu Biskupowi księdzu Tadeuszowi. I Frossard, i Messori z ciemności intelektualnych, z miazmatów komunistycznej ideologii, w których byli zanurzeni, zostali pociągnięci przez Veritatis splendor blask Prawdy. Do dziś zachwycam się wielkością i mądrością Bożej pedagogii. To oni, nawróceni ateiści, mnie, która miała szczęście wychować się w praktykującej regularnie rodzinie katolickiej, pokazali, jak piękny i bezcenny skarb wyniosłam z domu. Św. Paweł i podążający jego duchową drogą wciąż przypominają, że myślenie wykluczające kogokolwiek z prawa do Miłości Chrystusa jest antyewangeliczne. A św. Augustyn nie przestaje upominać. Bezkompromisowo trzeba potępiać i przestrzegać przed grzechem, moralnym złem. Osądzać czyn, a nie człowieka. Oni, którzy doświadczyli brudu grzechu i bezwstydnej ignorancji i arogancji, najlepiej wiedzieli, przed czym ostrzegają. Nie wierzcie im! Ludziom, którzy odrzucają Boga osobowego. Oni będą budować świat bez miłości, nadziei i wolności i szybko staną się mordercami swoich braci i sióstr, ostrzegał Frossard przed konsekwencjami ateizmu. Dwudziestolatek przenikniêty œwiat³em Pracował wtedy w 1935 r. jako początkujący dziennikarz. Miał 20 lat i głowę umeblowaną przez przeciwników katolicyzmu, którzy uważali Kościół za matecznik obskurantyzmu i zacofania. Ojciec Ludwik Oskar Frossard założył w 1920 r. Francuską Partię Komunistyczną i został pierwszym sekretarzem. Miał żydowskie korzenie; babka była Żydówką, a matka niepraktykującą protestantką. Zaczytywał się w ideologach oświecenia, którzy przygotowali teoretyczny podkład pod rzezie katolików, od Wandei poczynając. Kto wie czy intelektualiści XIX i XX w. o lewackich poglądach i czystych rękach, nie mają dusz zbroczonych krwią niewinnych katolickich ofiar? Chrystus, Bóg wcielony, nie dopuścił, by młody Frossard znalazł się w ich gronie. Obok jego boku postawił przyjaciela, praktykującego katolika, Andrzeja Villemin. Nie udało mu się jednak nawrócić przyjaciela słowami. 8 czerwca 1935 r. Villemin zaprosił Frossarda na obiad. Po drodze zatrzymali samochód na rue d;ulm, gdzie w Kościele trwała nieustanna adoracja Najświętszego Sakramentu. Zniecierpliwiony czekaniem Frossard wszedł do Kościoła ateistą, a wyszedł żarliwym katolikiem. Stanął wobec niezwykłego światła, które przeniknęło go do głębi, objawiając moc i piękno Bożej miłości, radości i prawdy. W tym dniu stałem się katolikiem od stóp do głów, katolikiem ponad wszelką wątpliwość a nie protestantem, ani muzułmaninem, ani Żydem pisze Frossard Byłem tak zaskoczony, widząc siebie przy wyjściu z kościoła katolikiem, jakbym był zaskoczony znajdując siebie przy wyjściu z ogrodu zoologicznego żyrafą ( Istnieje inny świat ). To tym bardziej cudowne nawrócenie, że nie bardzo nawet miał wtedy pojęcie, czym jest monstrancja z wystawionym Najświętszym Sakramentem. Przede wszystkim zostają mi dane słowa duchowego życia słyszę je jakby wypowiadane obok mnie przez osobę, która widzi, czego ja jeszcze nie widzę tak opisuje te mistyczne przeżycia Frossard. dokoñczenie na str

13 Misja w Czadzie Tutaj woda to skarb, to życie Swoją drugą misję na kontynencie afrykańskim, tym razem w Czadzie, rozpoczął ks. kpt. Tomasz Paroń. Poprzednio wziął udział w misji pokojowej w Kongo. W rozmowie telefonicznej i za pośrednictwem Internetu, dzieli się z czytelnikami Naszej Służby swoimi wrażeniami. Jak poprzednio tak i teraz przyszło się zmierzyć z trudnymi warunkami klimatycznymi i bytowymi. Znajduję się w Campie Iriba we wschodnim Czadzie, który jest położony na wysokości ponad 1000 m n.p.m. Mimo tej wysokości temperatura powietrza dochodzi do ponad 50 st. C w cieniu, a dobowe wahania przekraczają 30 stopni. W tej chwili w Czadzie trwa pora deszczowa, podczas której okresowe rzeki gwałtownie wzbierają, a dawno wyschnięte koryta zmieniają się w rwące potoki uniemożliwiające komunikację. Gwałtowne nawałnice poprzedzone są burzami piaskowymi. Niedawno na prośbę miejscowego sułtana polscy żołnierze utworzyli przeprawę na jednej z rzek, która w porze deszczowej jest trudna do przebycia. Warunki klimatyczne są jednak znacznie lepsze, niż w Kongo. Tam wysoka temperatura i wilgotność były bardzo uciążliwe. Nie męczą nas też zatrucia tak jak tam, wszyscy czują się dobrze. dodał ks. kapelan. W tych trudnych warunkach polscy żołnierze pracują od kwietnia budując bazę. Do tej pory wyrównano teren, usypano wały ochronne i ustawiono pierwsze namioty. W tej chwili mieszkamy w wieloosobowych, tymczasowych namiotach. Ukończenie właściwej bazy planowane jest w sierpniu, jeszcze przed przybyciem głównych sił. Dotkliwie odczuwalny jest brak wody, po którą co kilka dni muszą wyruszać ludzie z odległości kilku kilometrów. Również i my wyprawiamy się po wodę do położonej o kilka kilometrów od obozu Iriby [obóz, w którym stacjonują Polacy nosi tę samą nazwę przy. red.]. Woda to tu największy skarb.. to życie. Wokół jednej studni spotykają się tu całe grupy ludzi. Każdy ze swoim środkiem transportu. My z cysternami, a miejscowi na osiołkach. powiedział ks. Paroń. Czasami, te miejscowe środki transportu potrafią nieźle dokuczyć. Na ogół nieuwiązane, bezpańskie przechadzają się po okolicy. Kiedyś jeden z nich stał niedaleko naszych namiotów i ryczał przez całą noc. Nie można było spać dodaje kapelan. Głównym problemem wschodniego Czadu pozostaje około 250 tys. uchodźców z Sudanu rozlokowanych w 12 obozach. W polskiej strefie odpowiedzialności znajduje się aż pięć takich obozów. Zasadniczym celem operacji jest zapewnienie bezpieczeństwa organizacjom międzynarodowym (ONZ, Unia Afrykańska) działającym w Czadzie. Do tej pory nie było starć, z grasującymi tu uzbrojonymi bandami bo nasza obecność działa na szczęście odstraszająco. Jednak tego typu zagrożeń nie możemy wykluczyć w przyszłości. Czujemy ciężar odpowiedzialności, bo jesteśmy tu drugą po Francuzach, najliczniejszą grupą żołnierzy, niemniej patrzymy z optymizmem w przyszłość, bo na razie wszystko rozwija się pomyślnie mówił ks. Paroń. W tych niecodziennych warunkach rozpocząłem swoją ks. kpt. Tomasz Paroń, kapelan PKW Czad posługę duszpasterską, namiot-stołówka służy za miejsce odprawiania Mszy św., wieża wartownicza za konfesjonał, a wspólne przebywanie nie tylko w bazie, ale i na patrolach jednoczy ludzi i skłania do osobistych rozmów. Większość z żołnierzy brała już udział w misjach pokojowych w Iraku lub Kongo, dlatego znamy się i nie ma między nami dużego dystansu. Polski Kontyngent Wojskowy prowadzi operację na terenie Czadu w celu zapewnienia ochrony ludności cywilnej, zapewnienia ochrony personelowi ONZ oraz współpracujących z nim osób, zabezpieczenia swobody poruszania się organizacjom humanitarnym niosącym pomoc cywilnym uchodźcom, oraz lokalnej ludności oraz zabezpieczenia powrotu uchodźców do ich miejsc zamieszkania. Udział w operacji zadeklarowało dotychczas 14 państw członkowskich, w tym m.in. Włosi (100-osobowy szpital polowy) oraz Hiszpania i Portugalia (samoloty transportowe). Trwają rozmowy z innymi państwami, m.in. Rosją, która miałaby wesprzeć unijną misję kilkoma, najprawdopodobniej czterema śmigłowcami i ich ok. 100-osobowym personelem. Siły UE w Czadzie i Republice Środkowoafrykańskiej mają zajmować się m.in. ochroną uchodźców z ogarniętego konfliktem Darfuru sąsiadującej z Czadem prowincji Sudanu i ułatwić niesienie pomocy humanitarnej. Konflikt w Darfurze trwa już pięć lat i pochłonął, według różnych szacunków, od 200 do 400 tys. ofiar, a około 2,5 mln ludzi pozbawił domów. W rejonie operacji (ok. 900 km długości i km szerokości) funkcjonuje 12 obozów uchodźców niemal 350 tys. osób (w polskiej strefie znajduje się 6 obozów) oraz ok. 30 obozów przesiedleńców, w których schronienie znajduje ok. 180 tys. ludzi. Są one administrowane, zarządzane oraz zaopatrywane zarówno przez ONZ, jak i organizacje pozarządowe. Uchodźcy otrzymują w nich zakwaterowanie, wyżywienie, pomoc lekarską i edukację. Panujące w nich trudne warunki spowodowane są przede wszystkim przeludnieniem. Tekst i foto: ks. Tomasz Paroń kapelan PKW Czad/oprac. kes 13

14 90. rocznica Straży Ochrony Kolei Zawierzeni Matce Bo ej Fot. jes Klęcząc na stopniach prezbiterium Katedry Polowej WP, Komendant Główny Straży Ochrony Kolei inż. Józef Hałyk zawierzył funkcjonariuszy i pracowników tej formacji opiece Matki Bożej. Tym aktem zawierzenia sokiści uczcili m.in. 90. rocznicę powstania swojej formacji. Marmurowa figura Matki Bożej miała na ramionach tego dnia, 13 listopada 2008 r., granatowy płaszcz z oznakami mundurowymi sokistów, ofiarowany Królowej Polski w ubiegłym roku. Uroczystej Eucharystii przewodniczył i homilię wygłosił Biskup Polowy WP gen. dyw. Tadeusz Płoski. W koncelebrze wystąpiło kilkunastu kapłanów; wśród nich kapelani pełniący posługę duszpasterską w środowisku kolejarskim. Oprawę muzyczną Mszy św. przygotowała orkiestra kolejowa z Siedlec. Kolejarski zespół z Siedlec wystąpił też z krótkim koncertem patriotycznym po Mszy św. Kapłani sprawowali Najświętszą Ofiarę w intencji żyjących i zmarłych funkcjonariuszy SOK. Modlitwie sokistów towarzyszyło wstawiennictwo Patronki kolejarzy św. Katarzyny Aleksandryjskiej. Biskup Polowy WP Tadeusz Płoski przypomniał w kazaniu historię i zasługi tej mundurowej formacji, która dziś współpracuje z Policją, Żandarmerią Wojskową i Strażą Graniczną. Na wstępie rozważał słowa z Ewangelii o Królestwie Bożym, które jest wśród nas. Biskup pokreślił, że historie ludzkie pełne są Bożych znaków, śladów Bożego działania. Człowiek jednak częściej przyjmuje postawę śledczego, który gromadzi negatywne dowody pod przyjętą a priori podejrzliwą tezę.- Obyśmy byli równie operatywni, obyśmy byli równie energiczni i wrażliwi na znaki Królestwa, podkreślił ordynariusz wojskowy. Kolejne rozważania w homilii skierowanej do sokistów Biskup poświęcił Patronce Kolejarzy św. Katarzynie Aleksandryjskiej. Kolejarze obrali ją za swą patronkę, wierząc, że skoro pod kołem męczeńskim nie zginęła to uchroni również innych od śmierci pod kołami pociągów. W licznych polskich lokomotywowniach i na dawnych sztandarach widniały wizerunki Świętej i kult ten nadal trwa w środowisku kolejarskim Na zakończenie homilii Biskup Płoski przypomniał genezę, transformacje tej związanej ze środowiskiem kolejarskim formacji, która powstała w listopadzie 1918 r. na wniosek Warszawskiej Dyrekcji Kolejowej. Ministerstwo Kolei Żelaznych powołało do życia protoplastkę SOK Straż Kolejową. Na jej czele stanął Emil Rauer, prezes I Okręgu Sokoła Ziemi Warszawskiej (Historia SOK patrz w dziale Nauczanie pasterskie ) W październiku 2001 roku SOK włączono w struktury PKP Polskie Linie Kolejowe S.A., zachowując jednak samodzielność organizacyjną służby Biskup zakończył homilię wskazaniem na przykład życia świętej Katarzyny. Nasza święta Patronka wiedziała, że dobra ziemskie różne bożki, którym tyle czasu i energii może codziennie poświęcamy znikają jak śnieg w promieniach wiosennego słońca. Każdy jednak może zawsze wyciągnąć ręce do innych dóbr, których nikt nam nie odbierze, komornik nie zajmie, na które rząd podatku nie nałoży Elżbieta Szmigielska-Jezierska dokoñczenie ze str. 12 Byłem więcej niż oczarowany, pełen szalonej wdzięczności wobec ogromu miłosiernego piękna pisał w innym miejscu o tym cudzie wewnętrznej przemiany. Takie nagłe nawrócenie jest jednak dopiero początkiem drogi uświęcenia, która trwa do końca życia. Po czasie uniesień i olśnień przychodzi próba wiary. To wtedy pojawiają się przeróżne pokusy, by z tej drogi czmyhnąć. Trudności, krew, pot i łzy, epatowanie zgorszeniami ze strony duchownych pokonywanie tych trudności na drodze wiary, dialogu miłości z Bogiem, czyni nas dojrzałymi chrześcijanami. Frossard ostrzegał zwłaszcza przed patrzeniem na upadki księży, na zgorszenia w Kościele nie można ulegać pokusie brania części za całość. Bo Miłość jest większa niż grzech. Wiara zakorzeniona w Eucharystii, w modlitwie uzdalnia do zawierzenia, do bezwarunkowego zaufania Bogu w Chrystusie. O tym wszystkim pisał i doświadczył tego sam Frossard. Zapytany, czy wierzy w istnienie diabła, odpowiedział: Jak można być chrześcijaninem i nie traktować poważnie rzeczywistości, która jest 147. razy wymieniana w Ewangeliach? I niech sobie gadają tzw. eksperci, którzy jak zwykle mówią o formach wyobrażeniowych, o mitach związanych z pojęciami czasów starożytnych, ale dla uspokojenia przede wszystkim siebie (V. Messori, Pytania o chrześcijaństwo). Z rozmowy z Vittorio Messorim Co mogę zrobić, skoro Bóg istnieje, skoro chrześcijaństwo jest prawdziwe, skoro jest życie pozagrobowe?... Co mogę zrobić, skoro istnieje Prawda i ta Prawda jest Osobą, która chce być poznana, która nas kocha i która nazywa się Jezus Chrystus? Nie mówię tego na podstawie hipotez Mówię o tym z doświadczenia. Widziałem. Nie wiem, dlaczego wybrano właśnie mnie, abym był świadkiem tego, co ukrywa się pod powierzchownością świata. Wiem tylko, że mam obowiązek świadczenia. Jestem skazany na mówienie, jestem przynaglany z łagodnością, ale uporczywie potrzebą recytowania lekcji, jakiej Bóg mi udzielił w owym wstrząsającym spotkaniu, latem 1935 r. w nieznanej kaplicy w centrum Paryża. (Vittorio Messori, Pytania o chrześcijaństwo) A gdy kiedyś zapytano Andre Frossarda, czy nie przesadza z czasem poświęcanym Bogu na modlitwie, lekturze duchowej, opowiedział: Czy ryba skarży się, ze połyka za dużo wody? Elżbieta Szmigielska-Jezierska 14

15 Kronika Diecezji Wojskowej Warszawa O modlitwę o pokój w Demokratycznej Republice Konga i szczególną pamięć o pracujących tam polskich misjonarzach zaapelował w specjalnym liście bp Wiktor Skworc, przewodniczący Komisji Episkopatu Polski ds. Misji. Z inicjatywy Komisji, piątek 14 listopada był obchodzony jako dzień duchowej solidarności i modlitwy z Demokratyczną Republiką Konga i pracującymi w niej polskimi misjonarzami. Sekretarz Komisji ds. Misji, ks. Tomasz Atłas poinformował, że 14 listopada w modlitwie łączyli się tegoroczni studenci Centrum Formacji Misyjnej, pracownicy Komisji oraz wszystkie żeńskie zakony kontemplacyjne w Polsce. KAI Warszawa Ks. kmdr. Leon Szot, kanclerz Kurii Polowej WP przewodniczył, 10 listopada 2008 roku, Eucharystii w Katedrze Polowej WP, w intencji poległych, zmarłych i żyjących członków Szarych Szeregów. W homilii Kanclerz Kurii Polowej wezwał do pielęgnowania etosu i wychowania młodzieży w duchu patriotyzmu. Msza św. sprawowana była także w intencji Ojczyzny, w przeddzień uroczystych obchodów 90. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości. W homilii ks. Szot powiedział, że, święta podobne do 11 listopada powinny być czasem refleksji nad dziejami narodu i zadumą nad bohaterami przeszłości. Zastanówmy się w tych dniach, co o Polsce stanowi? zachęcał. Podkreślił, że powstanie Państwa Podziemnego, którego część stanowiły Szare Szeregi, było przejawem ogromnej determinacji Polaków do odzyskania wolności. kes Hrubieszów W dniach od 7 do 9 listopada b.r. odbył się w Hrubieszowie XIII Ogólnopolski Festiwal Pieśni Patriotycznej i Religijnej Wojska Polskiego pod hasłem Otwórzcie drzwi Chrystusowi. Do Hrubieszowa przyjechało 39 wykonawców (zespołów i solistów) z całej Polski. Komitet Organizacyjny Festiwalu przygotował bazę noclegową dla 300 osób. 7 listopada o godz odbył się koncert inauguracyjny XIII Festiwalu Pieśni Patriotycznej i Religijnej WP. Przez cały dzień trwały przesłuchania koncertowe. W niedzielę o godz w kościele pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy odprawiono Mszę Świętą w intencji uczestników festiwalu oraz zaproszonych gości zarówno z Ministerstwa Obrony Narodowej, Dowództwa Wojsk Lądowych, 2 Korpusu Zmechanizowanego, jak i miejscowych władz. O godz w HDK odbył się koncert galowy w wykonaniu najlepszych zespołów. Werdykt JURY odczytała dyrektor Alicja Saturska, a następnie wręczono nagrody od Biskupa Polowego WP, Ministra Obrony Narodowej, Dowódcy Wojsk Lądowych, Dowódcy 2 Korpusu Zmechanizowanego, Dowódcy Jednostki Wojskowej w Hrubieszowie, ks. prałata płk Andrzeja Puzona, władz miasta, gminy, powiatu i innych sponsorów. Wyróżniono 17 zespołów i solistów I miejsce i nagrodę w kategorii zespół otrzymali Zespół AKWA- RIUM z Klubu Garnizonowego w Przemyślu, w kategorii solistów zwyciężyli ex eqo: Jagoda Kurpios z Klubu Garnizonowego we Wrocławiu i Milena Przybylska z Klubu Garnizonowego w Bartoszycach. Festiwal zakończył koncert Edyty Geppert. AP Jarocin Garnizon Jarocin, 90-rocznicę Odzyskania Niepodległości, obchodził 8 listopada br. na pamiątkę zawiązania się 8 listopada 1918 r. pierwszej w Wielkopolsce Rady Żołnierskiej i opanowania przez żołnierzy więzienia sądowego, dworca kolejowego i poczty, co dało początek polskiej administracji. Mundurowi wraz ze społecznością miasta świętowali także 50-lecie stacjonowania Jarocinie batalionu usuwania zniszczeń lotniskowych. Uroczystość rozpoczęła się Mszą św. w kościele pw. św. Antoniego z Padwy celebrowaną przez Biskupa Polowego. Wraz z Biskupem Mszę św. koncelebrowali ks. płk Bogdan Radziszewski oraz ks. Marek Janus kapelan Garnizonu Jarocin. We Mszy św. uczestniczyli m.in. parlamentarzyści z terenu województwa wielkopolskiego, Piotr Florek Wojewoda Wielkopolski, Marek Woźniak Marszałek Województwa Wielkopolskiego, samorządowcy gminni i powiatowi, żołnierze z 16 batalionu usuwania zniszczeń lotniskowych oraz przedstawiciele służb mundurowych: Policji, Straży Pożarnej, Straży Miejskiej a także młodzież szkolna i kombatanci. Po Mszy św. na placu apelowym w jednostce wojskowej odbyła się okolicznościowy apel oraz pokaz sprzętu jakim dysponuje batalion. Biskup Polowy Wojska Polskiego Tadeusz Płoski dokonał poświęcenia specjalistycznego sprzętu. Po apelu Biskup spotkał się z kadrą kierowniczą batalionu. Uroczystość zakończyła się uroczystym capstrzykiem. zjk Łódź W drugą niedzielę listopada, dwa dni przed narodowym Świętem Niepodległości odbył się w kościele garnizonowym p.w. św. Jerzego w Łodzi koncert p.t. Santo subito, santo, dedykowany Janowi Pawłowi II z okazji 30. rocznicy wyboru kard. Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową. Wykonawcami utworów byli Krzysztof Cwynar oraz Studio Integracji w Łodzi. Na koncercie zgromadzili się liczni wierni oraz żołnierze ze Szkoły Podoficerskiej Służb Medycznych w Łodzi. Proboszcz parafii garnizonowej w Łodzi w podziękowaniu wykonawcom podkreślił, że koncert ten nazwać można modlitwą serca i rodzajem rekolekcji duchowych. PW Więcej informacji na stronie internetowej: Nasza Służba pismo Ordynariatu Polowego Wojska Polskiego. Redaktor naczelny ks. płk Krzysztof Wylężek, sekretarz redakcji i fotoreporter Krzysztof Stępkowski, starszy redaktor Elżbieta Szmigielska-Jezierska, starszy redaktor Krzysztof Burek, redaktor-fotoreporter Anna Tokarska, wiadomości internetowe ks. płk SG Zbigniew Kępa, obsługa internetu mł. chor. sztab. Jarosław Berkieta. Adres redakcji: Warszawa 62, ul. Tokarzewskiego-Karaszewicza 4, tel./fax: , tel , fax: , naszasluzba@ordynariat.pl, Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych oraz zastrzega sobie prawo do ich redagowania, skracania i zmiany tytułów. Opracowanie graficzne, skład, łamanie, korekta i druk: Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi w Laskach, tel./fax: (022) ISSN

16 Krzyczeli, żeśmy stumanieni, Nie wierząc nam, że chcieć to móc! Laliśmy krew osamotnieni, A z nami był nasz drogi Wódz! z Marsza Pierwszej Brygady fot. Anna Tokarska