Bądźmy świadkami miłości

Transkrypt

1 ISSN SIEDLCE LIPIEC nr 9 (145) 2010 Bądźmy świadkami miłości Takie jest hasło roku duszpasterskiego i takie samo hasło będzie nam towarzyszyć podczas tegorocznej XXX Pieszej pielgrzymki na Jasną Górę. Zapraszam wszystkich chętnych do wzięcia udziału w tej jubileuszowej pielgrzymce do Naszej Jasnogórskiej Pani. Każdy z nas ma coś dla Matki Bożej, czy to podziękowanie, czy prośbę, czy dziękczynienie. Zachęcam kto może i czuje się na siłach niech weźmie udział w tej pielgrzymce. Zachęcam wszystkich i młodych i starszych. Idźmy z Maryją i do Maryi. o. Krzysztof Wolnik OMI Przewodnik Czwóreczki

2 Słówko od Proboszcza... Kochani Parafianie! Pozdrawiam Was w wakacyjnym, urlopowym czasie. Pozdrawiam wypoczywających i pracujących. Minęło kilka tygodni od zakończenia Roku Kapłańskiego. Na swych życiowych ścieżkach spotykacie kapłana. Kim dla Was jest kapłan Jezusa Chrystusa? Spotykacie go w kościele, w kancelarii to oczywiste! Spotykacie go idącego ulicą, stojącego w kolejce na poczcie, spacerującego nad zalewem, chodzącego miedzy sklepowymi półkami. Spotykacie go nieraz siedząc na ławce przed blokiem, czy oczekując na autobusowym przystanku. Spotykacie go w wielu, różnorodnych chwilach życia. Jak się wtedy zachowujecie, co czujecie, co myślicie? Oto refleksja świętego Jana Marii Vianneya, patrona kapłanów. Przeczytaj pomyśl on tak żył i tak uczył: Gdybym spotkał kapłana w towarzystwie anioła, to najpierw pozdrowiłbym kapłana. Anioł jest przyjacielem Boga, lecz to kapłan Go reprezentuje. Święta Teresa miała zwyczaj całować miejsce, po którym przeszedł kapłan. Kiedy spotykacie kapłana, mówcie sobie w duszy:,, Oto ten, który uczynił ze mnie dziecko Boże, otworzył mi niebo łaską chrztu świętego, obmywa mnie z grzechów i karmi moją dusze. Widząc z daleka wieżę kościelną, pomyślcie, że mieszka tam Jezus. A jak to się stało, że mógł tam zamieszkać? Kapłan tam wszedł i odprawił Mszę Świętą. Jakąż wielką radością napełniło apostołów spotkanie ze Zmartwychwstałym Panem, którego tak bardzo kochali! Kapłan powinien odczuwać tę samą radość, trzymając w dłoniach Chrystusa. Przywiązujemy wielką wagę do przedmiotów przechowywanych w domku w Loretto, których dotykały ręce Najświętszej Dziewicy i Jezusa. A czyż dłonie kapłana, który dotyka codziennie Ciała i Krwi Jezusa Chrystusa, nie są jeszcze cenniejsze? Kapłaństwo jest umiłowaniem Serca Jezusa. Kiedy spotykacie kapłana, zawsze myślcie o Jezusie. Drodzy Parafianie! 13 lipca minęła pierwsza rocznica nagłej śmierci o. Wiesława Lewicza. Modląc się o dar nieba dla zmarłego kapłana dziękowaliśmy Bogu za wszelkie dobro, którym obdarował naszą parafię przez posługę o. Wiesława. Niech dar modlitewnej pamięci będzie wyrazem wdzięcznych serc. Zbliża się 30. Piesza Pielgrzymka Podlaska na Jasna Górę. Zapraszam do wspólnego wędrowania w naszej Tereskowej Czwórce. Zapraszam! Przewodnikiem naszej grupy będzie o. Krzysztof Wolnik, który jako neoprezbiter rozpoczyna swą kapłańską posługę w parafii św. Teresy. Wszystkim wędrującym życzę jak najobfitszych duchowych owoców pielgrzymiego trudu. Bardzo serdecznie zapraszam, pozostających w domach Parafian i Gości, na Apele Duchowej Pielgrzymki do naszej świątyni. W dniach sierpnia o godz Apel Duchowego Pielgrzyma poprzedzony śpiewem od godz sierpnia, o godz uroczysta Eucharystia dziękczynna za Pieszą i Duchową Pielgrzymkę. Po niej Apel Jasnogórski zakończony śpiewami uwielbienia Boga, od Którego pochodzi wszelkie dobro. Bóg Jest Miłością pod tym hasłem wędrujemy do naszej Matki pieszo i duchowo zapraszając Ją, aby w codzienności wędrowała z nami w życiowej pielgrzymce ku Ojcu. Zapraszam jak co roku Wszystkich Pielgrzymów Pieszych i Duchowych na dziękczynny Apel rozpoczynający się o godz w Uroczystość Matki Bożej Częstochowskiej. W uroczystość Wniebowzięcia Maryi przeżywać będziemy w naszej świątyni, o godz Mszę św., podczas której S. Agnieszka Skup złoży śluby wieczyste w Zgromadzeniu Sióstr Karmelitanek Instytutu Naszej Pani z Karmelu. Radujmy się i uwielbiajmy Boga obdarzającego naszą parafię powołaniami kapłańskimi i zakonnymi. Kochani Parafianie! Zgodnie ze słowem ks. bpa Z. Kiernikowskiego, skierowanym do diecezjan w ub. roku, wznowiona została trzydniowa adoracja Najświętszego Sakramentu w diecezji siedleckiej, zwana też Czterdziestogodzinnym Nabożeństwem. Wyznaczony został termin tej adoracji dla każdej parafii, tak, aby nieustannie trwał kult Eucharystyczny w diecezji. Nasza parafia trwać będzie na tej adoracji, każdego roku, w dniach: września od rannej do wieczornej Eucharystii. Choć adoracja podzielona będzie między różne grupy, pamiętajmy, że jest to czas, w którym Eucharystyczny Jezus oczekuje na każdą i każdego z nas. Oby jak najwięcej z nas nawiedziło w tych dniach świątynię i trwało wraz z adorującą grupą na modlitwie. Wdzięczny i pamiętający w modlitwie o. Piotr, proboszcz Uczymy się wierzyć wierząc Uczymy się cierpieć cierpiąc Uczymy się kochać kochając ks. J. Twardowski Drodzy Ojcowie Krzysztofowie, życzymy Wam, abyście niosąc ludziom Chrystusa niestrudzenie i z gorliwością, w duchu wierności Bogu nauczyli ich pełnego przeżywania każdego dnia, zaś sami, ucząc nas, byli w ciągłej zażyłości z Bogiem. Niech w tej posłudze wspiera Was Matka Boża. Redakcja Posłańca 2 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY

3 Rajd 3,6 s. Ekspedycja Jerozolima Nie będzie błędem, jeśli napiszę, iż wakacje rozpoczęły się na dobre! Co roku mamy wielkie oczekiwania na wspaniale spędzone lato. Nie chcę się powtarzać pisząc, iż to okres wyczekiwany z wielkim utęsknieniem przez wielu z nas. Po miesiącach (w większości przypadków) ciężkiej pracy mamy okazję zrealizować nasze urlopowe marzenia. Napisano już mnóstwo poradników gdzie, jak i kiedy najlepiej spędzić czas - każdy wybiera według własnego gustu i upodobań. Jedni preferują spokojne wylegiwanie się na plaży, lub przy hotelowym basenie z jakże popularną ostatnimi czasy opcją All-inclusive, inni marzą o zrobieniu czegoś szalonego, nietypowego, czasem nawet niebezpiecznego, a zarazem czegoś, co przyniesie dobro innym. Nie przeciągając - piszę ten artykuł, ponieważ dowiedziałam się o bardzo szalonej wyprawie. Na coś takiego niewielu z nas miałoby odwagę. Nie wiem nawet, jak nazwać takie zachowanie? Otóż w sierpniu ruszy niezwykła grupa, licząca siedemnaścioro śmiałków, którzy na rowerach zamierzają dotrzeć do Izraela!! Na stronie internetowej rajdu ( jest napisane, iż Rajd 3,6 s. - Ekspedycja Jerozolima to akcja zainicjowana przez ewangelizacyjną wspólnotę młodzieżową Niniwa i Stowarzyszenie Oblacka Pomoc Misjom LUMEN CARITATIS PUK, PUK Zacznijmy od jednego PUK to skrót nazwy Przedsiębiorstwa Usług Komunalnych, które dba o czystość miasta, wywozi śmieci. Przypomina mi się wywiad z nawróconym muzykiem Salem Solo, który mówi tak: Teraz mieszkam w Chicago, w bardzo czystym, przyjemnym miejscu. Każdego dnia wystawiam z domu śmieci, potem przyjeżdża specjalna ciężarówka, która je wywozi. Myślałem o tym i w końcu zrozumiałem, że Chrystus przybył, żeby zabrać wszystkie śmieci, grzechy całego świata. To celem przyjścia z pomocą afrykańskim dzieciom umierającym z głodu. Rajd 3,6 s. - Ekspedycja Jerozolima jest pielgrzymką rowerową 17 młodych ludzi, którzy z całym wyposażeniem (bez pomocy samochodu!) jadą z Kokotka Lublińca do Ziemi Świętej. Codziennie przemierzać będą średnio 150km! Swój trud związany z trudem wyprawy chcą ofiarować w intencji głodujących dzieci w Afryce, bowiem co 3,6 sekundy z tego powodu ginie na świecie jedno dziecko! Chcemy swoim zaangażowaniem uczulić innych na tę trudną sytuację. Musicie się zgodzić ze mną, że jest to bardzo oryginalny pomysł na spędzenie wakacji!! Ja osobiście stałam się ich gorącym kibicem, zawierzam to przedsięwzięcie w codziennej modlitwie, całym sercem pragnę, aby im się udało, przyznam, że sama nie miałabym tyle odwagi, aby się zdecydować na taką akcję. Dlatego zapraszam wszystkich do odwiedzenia powyższej strony internetowej - znajdziecie tam wszystkie informacje na temat rajdu. Koniecznie spójrzcie na listę uczestników, gdyż mamy tam swojego człowieka. Na koniec mogę napisać, że gdyby na świecie było więcej takich ludzi i takich akcji, byłoby znacznie ciekawiej! Nie wyszedł z tego artykuł, a reklama rajdu i chyba właśnie o to mi chodziło. Duchowa uczestniczka rajdu! jest swego rodzaju niebiański człowiek od zbierania śmieci. On chce zabrać wszystkie śmieci z mojego życia. Ale to oznacza, że my je najpierw musimy zebrać i wystawić przed dom. Muszę włożyć wszystkie moje słabości do wielkiego worka, wszystko, co wstydliwe, grzechy, z których nie mogę się podnieść, złe przyzwyczajenia, słowa. To wszystko musze przekazać Chrystusowi. On przyszedł do nas właśnie dlatego, żeby nas z tego wyzwolić. Dwa: puk, puk to już pukanie do drzwi. Do drzwi serca Jezusa nie trzeba pukać, bo one wciąż są otwarte. To Jezus puka do drzwi ludzkiego serca Twojego i mojego czy Mu otworzę? Przed wstąpieniem do seminarium jeździłem na rekolekcje oazowe Ruchu Światło-Życie. Jego założyciel, sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki, był naznaczony cierpieniem, obozami i radykal- W braciach i we mnie Jesteś w cieple uśmiechu wnuków, dzieci, żony, w stronach księgi, co ciągle otwarta na stole. Jesteś, gdy drgnieniem głowy sąsiad śle ukłony, gdy ktoś łyk wody daje w podróży mozole. Jesteś w braciach, gdy bodaj gestem dobro sieją, w oczu rzędach radosnych, światem niezmąconych. Jesteś także i we mnie wiarą i nadzieją i miłością, dla której biją serca dzwony. Stefan Todorski nym przyjęciem Chrystusa po nawróceniu w więzieniu. Rozliczał siebie nieustannie, jak człowiek, który wie, że to życie podarowano mu co do sekundy. To widać w jego pamiętnikach, że on nie chciał marnować dnia na byle co. Tam na rekolekcjach słuchałem wielu przejmujących świadectw nawróconych młodych ludzi. Niektórzy z nich płakali ze wzruszenia, przyjmując Jezusa za Pana swego życia. Ten niebiański człowiek od zbierania śmieci stoi dziś przed Twoim domem i czeka. Czy wpakujesz do worka wszystkie Twoje śmieci, Twoje zło: zmarnowany czas, puste gesty i słowa, lenistwo, nieczystość. wszystko? I nie bój się, że nie wytrwasz w postanowieniach, bo za krótki czas znowu usłyszysz: puk, puk przyjechał z nieba PUK. O. Krzysztof Pabian POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 3

4 Św.Teresa od Dzieciątka Jezus WYRZECZENIA,,Niewątpliwie Chrzest Święty składa w duszach bardzo głęboki zalążek cnót Boskich, skoro objawiają się już od dzieciństwa i skoro nadzieja dóbr przyszłych wystarcza, by przystać na wyrzeczenia. Przez Chrzest ja też jestem dzieckiem Boga. Otrzymuję miłość i akceptację, a wraz z nią wezwanie, by na drogach swojego życia - małżeńskiego, zakonnego, samotnego - dążyć do świętości. Nawet, jeśli drogi te są mocno oddalone od Bożych dróg, mogę zawsze powrócić. Wyrzeczenie się popełnionego zła jest przecież możliwe przez Sakrament Pojednania. Nie zapominajmy o tym w czasie wakacji. Wakacyjne opalanie się w słońcu Gdy w ubiegłym roku Ela zaproponowała mi napisanie kilku słów o wakacyjnym wypoczynku zadałem nam wszystkim pytanie Wakacje z Bogiem czy od Boga?. Niestety, obawiam się, że pytanie to nigdy nie przestanie być aktualne i że wielu naszych sąsiadów robi sobie wakacje od Boga nie tylko na dwa miesiące, ale i na znacznie dłużej. W tym roku pragnę zwrócić uwagę na inną kwestię, a mianowicie na wakacyjne ewangelizowanie. Każdy z nas wielokrotnie słyszał Jezusowy nakaz idźcie na cały świat i głoście Ewangelię. (Mk 16,15) Zbawiciel nie wyznaczył nam miejsca ani czasu w jakim mamy przekazywać Dobrą Nowinę, a w jakim mamy od tego obowiązku odpoczywać. W majowym wydaniu miesięcznika List przeczytałem artykuł ewangelizacja na żebraka. Autorka opisuje w nim swoją wakacyjną przygodę, gdy wraz z księdzem i grupą młodych ludzi podjęła się letniej ewangelizacji wzdłuż wybrzeża. Bez jedzenia, pieniędzy, bez umówionych noclegów, bez transportu do kolejnych miejscowości. Autorka pisze: Rano o 9.00 wystawialiśmy w danej miejscowości w kościele Najświętszy Sakrament.. Potem dwie osoby z ekipy zostawały na całodziennej B.P. adoracji, a reszta wyruszała na ewangelizację do miasteczka, na deptak i na plażę.. Trudno w to uwierzyć, ale w miejscowościach nadmorskich, gdzie ludzie przyjeżdżają na wypoczynek, w tygodniu, każdego dnia naszej ewangelizacji miejscowy kościół był pełen ludzi. Zainteresowanych całą relacją z tej przedziwnej wyprawy odsyłam do miesięcznika List. Wiem, że taka wyprawa ewangelizacyjna wymaga sporego przygotowania poprzez odpowiednią formację duchową i nie każdy powinien się tego podejmować. Ale gdy chwilę pomyślimy, to możemy wymienić wiele przykładów i sposobów ewangelizowania bez specjalnego przygotowywania się. Czy zdajemy sobie sprawę, że ewangelizowaniem może być proste pytanie zadane sąsiadowi z kempingu: Czy nie orientuje się Pan, gdzie tu jest najbliższy kościół i o której godzinie jest msza święta?, albo Nie wie Pan, czy może w tym kościele jest odprawiana wieczorna msza święta?. Niby tak niewiele, a jakie może mieć znaczenie dla drugiej osoby. Ten sąsiad z kempingu wybiera się na mszę o 20 wieczorem, właściwie to co mi szkodzi - mogę pójść z nim, a grilla zrobię później. Można i inaczej. Widzę, że lubią państwo podróżować, czy byli Państwo w pobliskim sanktuarium Matki Bożej w Świętej Lipce? To niedaleko stąd, a warto zobaczyć. Myślę, że każdy z nas, gdy chwilę pomyśli, może podać wiele takich przykładów. Jedni z naszych znajomych opowiadali o spotkaniu z autostopowiczem. Jadąc samochodem rozpoczynali właśnie modlitwę różańcową, gdy zauważyli młodego człowieka łapiącego okazję. Zatrzymali się. Gdy autostopowicz podszedł do nich, koleżanka powiedziała do niego, że właśnie rozpoczynają modlitwę i może jechać, jeżeli to mu nie przeszkadza. Mężczyzna, jak się później przyznał nie wierzył w to, co usłyszał. Gdy ruszyli kontynuowali różaniec jednocześnie obserwując pasażera. W pierwszej chwili zaskoczenie, wręcz drwiący uśmiech, ale po pewnym czasie przyłączył się do wspólnej modlitwy. Jak powiedział, nie pamięta, kiedy modlił się po raz ostatni. Pasażer wysiadł i więcej go nie widzieli, ale na pewno pozostawiło to ślad w jego sercu. Niedawno w rejonie wileńskim (dla niedowierzających Wilno to stolica Litwy) odbyła się piękna uroczystość. Radni Rady Rejonu Wileńskiego jednogłośnie podjęli uchwałę o ustanowieniu Chrystusa Króla, Królem swojego lokalnego samorządu. Na uroczystościach była delegacja z Siedlec. Po powrocie do moich rąk trafiła lokalna gazetka parafialna Spotkania. Przeczytałem w niej między innymi artykuł o dziewięcioosobowej rodzinie, z której aż pięć córek wstąpiło do zakonu. Postanowiłem wykorzystać z tego tekstu mały fragment. Gdy jedna z dziewcząt prosiła o radę księdza czy nie popełnia błędu myśląc o wstąpieniu do zakonu, kapłan jej odpowiedział: Najlepsze co teraz możesz zrobić, to opalać się w słońcu. Zrozumiała tę poradę. Poszła opalać się przed tabernakulum. Wakacje. Słońce, ciepło, rozgrzane i opalone ciała. Ładujemy swoje akumulatory jak to przyjęło się ostatnio mówić. Ale czy potrafimy dostrzec to najcieplejsze światło, to które najładniej opala, które nadaje kolor życiu. Opalajmy się tym Boskim światłem, nie mijajmy wakacyjnych kościołów, korzystajmy z tej przecudnej Eucharystycznej energii i prowadźmy do niej innych, aby opalali się razem z nami. Bogdan Kozioł 4 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY

5 Fatima cudowne miejsce na ziemi W związku z niedawną wizytą Ojca Świętego Benedykta XVI w Fatimie, odżyły moje wspomnienia z pobytu wraz z mężem w tym słynnym sanktuarium. 13 maja 1917 r., Niebo wybrało właśnie to miejsce na przekazanie światu przesłania. Matka Boża ukazując się trójce pastuszków: Łucji, Hiacyncie i Franciszkowi, od maja do października (13 dnia każdego miesiąca), powierzyła im 3 tajemnice: - w pierwszej ukazała wizję piekła i przerażające cierpienie dusz - w drugiej prosiła o oddawanie czci Jej Niepokalanemu Sercu - w trzeciej mówiła o prześladowaniu chrześcijan, upadku komunizmu i cierpieniach papieża. Upominała jednocześnie, aby modlić się o nawrócenie grzeszników i odmawiać różaniec. Na pamiątkę tych cudownych objawień wzniesiono w Fatimie Kaplicę Objawień ( w 1919r.), w której znajduje się kolumna z umieszczoną statuą Matki Bożej oraz Bazyliką Różańcową (budowaną w latach ). Bazylika otoczona wspaniałymi monumentalnymi schodami i kolumnadą góruje nad placem, a co pół godziny rozlega się z niej bicie dzwonów na melodię Ave Maryja. Wnętrze świątyni kryje grobowce Franciszka, Hiacynty oraz siostry Łucji, zmarłej 12 lutego 2005 r. Odwiedzający pielgrzymi zostawiają tu wciąż świeże kwiaty, modląc się w skupieniu i w wielkiej zadumie. Bazylikę zdobi 15 ołtarzy poświęconych 15 tajemnicom różańcowym. Płaskorzeźba nad największym ołtarzem, przedstawia historię przekazania orędzia Matki Bożej pastuszkom, przygotowanym do tego przez Anioła Stróża Portugalii. W 2007 roku, tj. w 90 rocznicę objawień, powstała nowoczesna Bazylika wyrastająca głęboko z ziemi i mogąca pomieścić 10 tys. ludzi. Kamień węgielny pod tę budowlę, w postaci fragmentu grobu św. Piotra, podarowany został przez Ojca Świętego Jana Pawła II stąd na tle tej olbrzymiej świątyni wzniesiono pomnik naszego wielkiego rodaka. Jedno z największych sanktuariów Maryjnych odwiedzane jest przez liczne rzesze pielgrzymów z całego świata. Przyciąga ich kult Maryi, wiara i pragnienie cudu. Będąc w tym świętym miejscu widziałam ludzi bardzo chorych, cierpiących i nie zapomnę, jak podczas mszy świętej w Kaplicy Objawień, wniesiono na łóżku szpitalnym młodą dziewczynę, która zwrócona w kierunku figurki Matki Boskiej Fatimskiej, oczekiwała pomocy od Najświętszej Panienki. Zwróciłam też uwagę (uczestnicząc we mszy świętej na placu przed Bazyliką), jak modlą się żarliwie i z wielką ufnością portugalskie kobiety o zmęczonych i spalonych słońcem twarzach. Niezapomniane też będzie dla mnie pożegnanie figurki Fatimskiej po zakończonej Eucharystii odprawionej w rocznicę objawień, kiedy to wszyscy zgromadzeni na placu wierni, machając białymi chusteczkami śpiewają: Ave Maria, ave virgina ora pro nobis Maria (Zdrowaś Maryja, zdrowaś dziewica, módl się za nami Maryjo). Kiedy brałam udział w wielu mszach świętych w Bazylice i w Kaplicy Objawień, duże wrażenie zrobił na mnie sposób przekazywania znaku pokoju przez wiernych. Na słowa: Przekażcie sobie znak pokoju, Portugalczycy zwracają się do siebie i całują się w oba policzki. Najpiękniejsze jednak w Fatimie są nabożeństwa różańcowe odprawiane wieczorem w Kaplicy Objawień (o godz czasu portugalskiego). Każda cząstka różańca odmawiana jest przez przedstawicieli pielgrzymek w innym języku. Odmawianie różańca poprzedza zapalenie świec, po czym wierni ruszają w uroczystej procesji po placu. Płonące świece wokół niesionej figurki Matki Boskiej Fatimskiej zamieniają plac przed Bazyliką w rozedrgane i migocące morze światła a piękny śpiew niesiony wiatrem, wydaje się lecieć prosto do Nieba. Zauważyłam, że ogień płonie w Fatimie bez przerwy. Obok Kaplicy Objawień wyznaczono miejsce, gdzie wierni zatykają rozjarzone świece ich płomienie niosą do Nieba niezliczone intencje a słup ognia podsycany stearyną bije na 2 metry w górę. Po kształcie świec można odgadnąć, z jakimi problemami pielgrzymi przychodzą do Matki Bożej. W mojej pamięci pozostaną jeszcze inne, niepowtarzalne obrazy, takie jak wzruszający pomnik pastuszków zmierzających do Nieba, który jest usytuowany przy jednym z dwóch rond wjazdowych do Fatimy. Niezwykle wyjątkowa, przecinająca plac przed Bazyliką jest ścieżka pokutna, po której pielgrzymi idą na kolanach, niosąc Maryi, prośby, podziękowania oraz przebłagania za grzechy. Wielkie zainteresowanie wśród pielgrzymów wzbudza betonowy fragment muru berlińskiego, ustawiony u wejścia do sanktuarium jest to nietypowy dar Portugalczyka osiadłego w Niemczech na pamiątkę zapowiedzianego przez Maryję upadku komunizmu. Fatima to miejsce szczególne na ziemi warto się tam wybrać, aby umocnić swoją wiarę, wyciszyć przyziemne problemy i zrozumieć, co jest w życiu naprawdę ważne. Hanna Protasewicz POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 5

6 WYWIAD Z O. ROMANEM KRAUZ OMI A.B.: Drogi Ojcze minęło sześć lat od momentu objęcia przez Ojca funkcji przełożonego siedleckiej wspólnoty oblatów. Proszę by zechciał się Ojciec podzielić swoimi refleksjami: jakie były dla Ojca lata spędzone wśród nas. O. Roman Krauz: Kiedy przyszedłem do Siedlec znalazłem się w komfortowej sytuacji, a to dlatego, że wszystkie zasadnicze odpowiedzialności i zadania spoczywały na Proboszczu. Wynika to ze specyfiki siedleckiego klasztoru, a mianowicie stąd, że życie naszej oblackiej wspólnoty obraca się w przeważającej mierze wokół tego, co dzieje się w parafii. Wszyscy Ojcowie byli i są w jakiś sposób zaangażowani w pracę w parafii, z mniejszym lub większym zakresem odpowiedzialności. Najbardziej bezpośrednio zaangażowani są oczywiście proboszcz i wikariusze. Ja byłem dodany do pomocy i gdzie mogłem pomagałem. W tej dziedzinie pracy moim przełożonym był proboszcz, który wyznaczał zadania do spełnienia w parafii. Oczywiście ze względu na mój wiek i zdrowie niektórych obowiązków mi nie powierzano takich jak np. pogrzeby i śluby. Do tego byli młodsi i bardziej fotogeniczni. Co do pogrzebów to jestem przekonany, że nie chciano, abym się zbytnio męczył. Odczytuję to jako miły gest ze strony Wspólnoty. A.B.: Obowiązki związane z parafią nie były jedynymi, które Ojciec podejmował, co jeszcze wchodziło w zakres Ojca odpowiedzialności? O. Roman Krauz: P r z e z o k. 5 l a t m i e s z k a l i ś m y w starym klasztorze i muszę powiedzieć, że moja funkcja przełożonego ograniczała się do niewielu funkcji organizacyjnych we wspólnocie. Byłem również odpowiedzialny za stronę materialną naszej wspólnotymusiałem zadbać np. o to, co włożyć do garnka, co kupić, znać ceny, wiedzieć, gdzie kupić korzystniej, umieć rozróżnić świeże od nieświeżego, a więc podejmowałem wiele funkcji praktycznych, które innym kapłanom z racji ich zadań umykają. Dla mnie to wszystko musiało stać się bardzo znajome. Od początku mojego pobytu, w starym klasztorze, prowadzone były różne drobne prace naprawcze, remontowe. Właściwie przez te wszystkie lata staraliśmy się po trochu coś naprawiać, ulepszać. Tak było do momentu, gdy nasi przełożeni podjęli decyzję, aby budynek, w którym mieściła się szkoła KSW przekształcić na klasztor oblacki. Wówczas jako przełożonemu i jednocześnie ekonomowi powierzono mi doglądanie tych przekształceń. Obecnie już od grudnia, dokładnie od święta Niepokalanego Poczęcia NMP mieszkamy w nowych pomieszczeniach. Gdy się wprowadzaliśmy było jeszcze trochę do zrobienia, do dopracowania, ale dom był już funkcjonalny. Pozostały jeszcze prace na zewnątrz budynku. A.B.: Sześcioletni pobyt w Siedlcach był zaledwie ułamkiem w Ojca oblackiej i kapłańskiej drodze. Jak wiadomo większości naszych parafian, przez 23 lata pracował Ojciec na Madagaskarze. Jakie refleksje nasuwają się Ojcu, gdy spogląda Ojciec na całą swoją dotychczasową pracę kapłańską? O. Roman Krauz: Moja historia oblacka obfituje w sytuacje, które wymagały ode mnie dużego zaangażowania. Zwykle posyłano mnie do takich miejsc, gdzie trzeba było organizować wszystko od spraw najbardziej podstawowych. Tak było od mojej pierwszej placówki na Madagaskarze, gdzie pierwszym zadaniem okazało się wybudowanie toalety. Położona pięknie na zboczu pod drzewem awokadowym. Taka była rzeczywistość. Dom, który tam zastałem był jako taki, drewniany, przestronny, ładnie położony na wzgórzu, z dwuskrzydłowymi drzwiami wielkości wrót od stodoły. Kolejną sprawą było doprowadzenie wody. W tamtym rejonie nie ma nigdzie studni, jedyną możliwością jest pozyskanie wody deszczowej. W tym celu trzeba było zawiesić na budynku rynny i podstawić pod nie baseny. Kupiliśmy stalowe baseny o pojemności dwóch metrów sześciennych. Nie koniec na tym, bo musiałem wybudować wieżę, która była w stanie utrzymać ciężar zbiorników i miała odpowiednią wysokość, by dogodnie dało się czerpać wodę. Później trzeba było założyć prąd. Nie było oczywiście elektrowni, ale misja posiadała agregat prądotwórczy, który uruchamialiśmy wieczorem na godzinę lub dwie podczas nabożeństw w kościele. Pomagało nam to od strony liturgicznej, ponieważ na Madagaskarze o godzinie 18 jest już zupełnie ciemno, nie ma takich długich wieczorów jak w Polsce, noc zapada w ciągu kilkunastu minut - stąd oświetlenie było niezbędne. W momencie mojego przybycia do placówki pod opieką naszej misji znajdowało się 13 wiosek, w chwili gdy ją opuszczałem było ich ponad 50. Swój pobyt w tej misji zakończyłem wybudowaniem jednego skrzydła nowego domu misyjnego, tym razem murowanego. Następnie przeniesiono mnie do miasta Tamatave, i znów trzeba było zaczynać od podstaw. Parafia, którą przede mną przez 10 lat opiekował się kapłan malgaski, szczególnie od strony materialnej, była mocno zapuszczona, w tym co dotyczy utrzymania i konserwacji. Przez dziewięć lat mojego pobytu w tej liczącej 6 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY

7 12 tysięcy wiernych parafii, ciągle było coś do remontowania i napraw. W międzyczasie przeżyłem duży cyklon, który wyrządził wiele szkód, na szczęście nie w naszym kościele, za to w zabudowaniach gospodarczych, tam gdzie mieścił się nasz prenowicjat. Właściwie gdzie się pojawiałem, ciągle miałem taką robotę, widocznie sam takiej szukałem, albo taka robota szukała mnie. A.B.: Może to Ojca charyzmat? O. Roman Krauz: Może charyzmat, a może nie, ale rzeczywiście postępowałem w myśl zasady Jest potrzeba, potrafisz - to rób, gdy skończysz - idź dalej, a inni poprowadzą pracę w głąb, i duchowo, i praktycznie lepiej niż ty, co się znasz na cegłach. I taka jest prawda, dlatego najrozsądniejsze było pójść gdzieś, gdzie mógłbym się do czegoś przydać. Obecnie biorąc pod uwagę zdrowie i wiek bardziej mi przystoi pilnować domu, niż wchodzić na wysokie rusztowania, chociaż, zapewne są tam prace, w których mógłbym pomóc lub chociaż ich doglądać. A.B.: Wsłuchując się w Ojca wypowiedź nietrudno dostrzec jak bliski jest Ojcu Madagaskar mimo fizycznej odległości tysięcy kilometrów. Co było przyczyną Ojca powrotu po 23 latach pracy? O. Roman Krauz: Rzeczywiście jestem bardzo zakochany w Madagaskarze, jednak tę swoją miłość zmuszony byłem zamknąć w swoim sercu, by mnie zbytnio nie rozbijała. Dlaczego opuściłem miejsce, które jest mi tak drogie? Przyczyną wyjazdu był mój stan zdrowia. W 2000 roku, pod koniec urlopu, udałem się do znajomego lekarza, ponieważ zaledwie miesiąc po zastosowaniu przeze mnie kuracji na wrzody żołądka, ponownie pojawiły się dolegliwości. Lekarz zaniepokoił się tą informacją, bo zazwyczaj po tego typu leczeniu objawy choroby ustępują na co najmniej pół roku. Trafiłem do szpitala, gdzie najpierw zrobiono mi USG. Okazało się, że na wątrobie mam jakieś podejrzane plamy. Następne badanie, tym razem tomografia potwierdziły wykryte poprzednio zmiany. Dwa tygodnie później przeszedłem operację, podczas której usunięto mi część wątroby i woreczek żółciowy. Gdy się podleczyłem wróciłem na Madagaskar, ponieważ byłem jeszcze przełożonym całej grupy. Przez dwa lata dokończyłem swój mandat. Po tym okresie należał mi się tzw. urlop sabatyczny, który bierze się po ok. 10. latach pracy na misjach i przeznacza np. na dokształcenie. W moim przypadku ten urlop przeznaczony został na leczenie. Po upływie roku zrobiono mi badanie. Zlecający je lekarz nie znalazł niczego niepokojącego, ale zdecydowanie odradził wyjazd na Madagaskar. Drugi lekarz, z którym się skonsultowałem, również odradził mi wyjazd. Zdawałem sobie sprawę, że mój stan zdrowia w Polsce jest dobry, nie wiadomo było czy nie pogorszy się w warunkach panujących na Madagaskarze. Ponadto pobyt w miejscu, gdzie niełatwo o lekarza i szpital, jest trudne psychicznie, gdy wie się, że może się takiej pomocy potrzebować. Kolejna kwestia to fakt, że w kraju takim jak Madagaskar dostęp do opieki medycznej jest bardzo utrudniony, a poza tym świadczenia te są bardzo drogie. Ktoś kto potrzebuje tylu badań i lekarstw, co ja byłby dużym obciążeniem dla całej grupy. Uznałem zatem, że będzie najrozsądniej, gdy zostanę w kraju i jeszcze się do czegoś przydam. Wyjeżdżając z Madagaskaru miałem nadzieję, że jeszcze tam wrócę, bagaże były spakowane bo w planie był to roczny wyjazd. Przyjechałem do Polski z jedną walizką, jak nowo narodzony. Widocznie tak właśnie miało być, abym nie miał pamiątek, zdjęć, tego, co nagromadziłem przez te lata. Teraz to wszystko zostało spalone, bo skoro nie wracam nie ma potrzeby tego trzymać. Ostatnio otrzymałem od siostry zakonnej z Francji. Okazało się, że jakieś dziesięć lat temu, będąc duszpasterzem akademickim w Tamatave wystawiłem jej - wówczas studentce, opinię, dzięki której mogła wstąpić do zakonu. Na wrzesień bieżącego roku przewidziane są jej śluby wieczyste. A.B.: Zakończył Ojciec sześcioletni okres posługi w Siedlcach, Jakie plany i zadania stoją przed Ojcem w najbliższym czasie? O. Roman Krauz: Normalną koleją przełożony wybierany jest na trzy lata, które mogą być przedłużone na następne trzy. Upłynęło 6 lat jest więc rzeczą naturalną i zdrową, że opuszczam to stanowisko, o czym wiedziałem od początku. Przywilejem przełożonego jest to, że mogłem wybrać miejsce, do którego chciałbym się udać. Przełożeni przychylili się do mojej prośby i dołączę do wspólnoty dwóch Oblatów pracujących w Kokotku, ośrodku młodzieżowym organizującym ruch Niniwa. Udaję się tam może niekoniecznie po to, by bezpośrednio angażować się w ten ruch, bardziej po to, by swoją obecnością wspierać współbraci w ich wysiłkach. A.B.: Drogi Ojcze, w imieniu redakcji Posłańca oraz swoim własnym życzę Bożego błogosławieństwa i opieki Niepokalanej. Dziękuję za rozmowę. Rozmawiała Agnieszka Blicharz Zapytaj Kapłana Po co żyć? Bardzo często ludzie pytają mnie jaki sens ma życie? Pytają zarówno młodzi jak i starsi. Przyznam się, że i ja kiedyś się nad tym zastanawiałem. I doszedłem do takiego wniosku. Jeśli spotkamy w życiu Boga i będziemy przy Nim to wtedy na pewno będzie się nam chciało żyć. Wystarczy Mu tylko zaufać. A odkryłem to podczas adoracji Najświętszego Sakramentu. Zachęcam korzystajcie jak najczęściej z nawiedzenia Najświętszego Sakramentu. Jezus do nas mówi: Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Celem jest nauczyć kochać. Kocha się wtedy, kiedy ty, ten drugi, jesteś szczęśliwy, wtedy ja też jestem szczęśliwy. A kiedy ty, ten dugi, jesteś nieszczęśliwy, cierpisz, wtedy mnie też boli. Znany o. Knabit mówi: Życie jest odrobiną czasu daną ludzkim wolnościom, żebyś jeśli chcesz nauczył się kochać z przekonaniem, że musisz walczyć ze złem. Niech miłość będzie odpowiedzią na miłość. o. Krzysztof Wolnik OMI POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 7

8 Pierwszy i ostatni wywiad Dlaczego taki tytuł? Powód jest prosty - kiedy przychodziłem do parafii zapomnieliście, a może nie zdążyliście przeprowadzić takiego wywiadu ze mną, a przecież zawsze w Posłańcu ukazuje się wywiad z nowym wikariuszem. Ale nawet chyba dobrze, bo po co na początku wiele gadać o sobie - lepiej niech ludzie sami poznają kim jestem. Ojcze Jarosławie, Siedlce to pierwsza parafia w kapłańskim życiu Ojca. Z jakimi myślami i nadziejami przyjechał Ojciec do nas latem 2008 roku? Przychodząc do Siedlec wiedziałem, że jest to duża parafia (nigdy w Siedlcach nie byłem - jakoś mi się nie złożyło), wiedziałem, że trzeba się będzie zabrać do roboty. A z jakimi nadziejami? Z nadzieją, że sprostam zadaniom i wymaganiom, jakie mi zostały postawione. Już na początku został Ojciec rzucony na głęboką wodę Piesza Podlaska Pielgrzymka na Jasną Górę. Trzeba się było zmagać z organizacją, poznaniem zasad i ludzi, pokonaniem słabości wynikających ze stanu zdrowia. Co było dla Ojca najtrudniejsze? Kiedy przyszedłem do Siedlec przez miesiąc musiałem zorganizować naszą Czwóreczkę i była to dla mnie głęboka woda, ale dzięki pomocy pielgrzymkowej braci i przyjaciół udało się to wszystko pokonać. Ujęła mnie tutaj życzliwość ludzi, z jaką się spotkałem już na pierwszych spotkaniach z odpowiedzialnymi wspólnot, które prowadziłem. Wiedziałem, że można na nich polegać i że ten czas pielgrzymki będzie dobry i owocny. I tak było. Pielgrzymka dla mnie to był czas spotkania z ludźmi młodymi w takich codziennych, zwyczajnych sytuacjach życiowych, sytuacjach naznaczonych niekiedy zmęczeniem, kryzysem, ale było to dzielenie się wiarą. Kiedy Pan Bóg rzuca mnie na tak głęboką wodę to chce, żebym się nauczył pływać, bo wątpię, żeby chciał mnie utopić. Zatem Chrystusowe wezwanie Wypłyń na głębię! było łaską? Tak był to dla mnie czas łaski. Idąc na pielgrzymkę otrzymałem wielkie wsparcie modlitewne, wsparcie parafian, którzy wiedzieli, że Pudzianem nie jestem i otaczali moją drogę modlitwą. Był to czas dla mnie bardzo dobry. Podczas dwuletniej posługi kapłańskiej w naszej parafii dał się Ojciec poznać jako duszpasterz niezwykle pracowity i pokorny. Piękne dekoracje okolicznościowe, duchowa i organizacyjna opieka nad kilkoma wspólnotami, praca katechetyczna w PG nr 6 i SP nr 12, prowadzenie Czwóreczki do Częstochowskiej Pani, to tylko niektóre formy pracy duszpasterskiej. Znajdował Ojciec jeszcze czas na, tak bardzo potrzebne w pracy duszpasterskiej, nieformalne spotkania z parafianami. Jak Ojciec godził te wszystkie zajęcia? Jak wie to redakcja Posłańca św. Teresy noc niekoniecznie musi trwać aż tak długo. Nieformalne spotkania z parafianami są dla mnie bardzo ważne, bo uważam, że kapłan powinien uczestniczyć w życiu swoich wiernych. Spotkanie z człowiekiem to piękny dar od Pana Boga. Kiedy tylko przyszedłem do Siedlec, pojechałem na Festiwal Życia do Kodnia. Usiadłem sobie na krawężniku, aby coś zjeść i wtedy podeszła do mnie para młodych ludzi, usiadła razem ze mną. Rozmawialiśmy długo, a na końcu podziękowali za to, że można było porozmawiać z księdzem bez wielkich ochów i achów, bez wielkiego dystansu, ale tak zwyczajnie pogadać z księdzem, który siedzi na krawężniku. Kiedy spotykamy Pana Jezusa w ewangelii - widzimy Go między innymi rozmawiającego z ludźmi u studni na brzegu jeziora, tak prosto i zwyczajnie, bo taka jest ewangelia - prosta i zwyczajna. Jestem wdzięczny za każde spotkanie. Ojcze Jarosławie, dwa lata wspólnego pielgrzymowania do Pana minęło niezwykle szybko. Czy dla Ojca to również było okamgnienie? Tak, okamgnienie to dobre określenie i, jak to mówią parafianie, dwa lata to za mało, dla Was i dla mnie. Które wspomnienia z Siedlec zabierze Ojciec w swoją drogę? Tych wspomnień jest zbyt wiele, aby je tu wymienić, ale są to sytuacje związane z ludźmi, więc z Siedlec zabiorę ludzi, których spotkałem, zabiorę też te wydarzenia, w których uczestniczyłem, te radosne i te smutne. Na czym będzie polegała Ojca praca w Poznaniu? W Poznaniu będę pracował w charakterze misjonarza ludowego, jest to praca niezwiązana z pracą w parafii. Misje Ludowe to pierwszy cel naszego zgromadzenia. Św. Eugeniusz de Mazenod zakładając nasze zgromadzenie zakonne w głoszeniu misji widział najbardziej skuteczny środek w chrystianizacji wiosek w południowej Francji, aby na nowo ożywić wiarę gasnącą w sercach wielkiej liczby jego dzieci. Tak jak za czasów św. Eugeniusza, tak i teraz misjonarze ludowi w naszym zgromadzeniu zajmują się głoszeniem Słowa Bożego podczas Misji Parafialnych czy rekolekcji. Potrzeby są bardzo duże. Pożegnanie Ojca było bardzo radosne. Czy Ojciec się cieszył, że od nas odchodzi? Nie cieszyłem się, że Was zostawiam. Związałem się bardzo mocno z parafianami i wiele radości sprawiało mi posługiwanie w parafii św. Teresy, jednak wiem, że moje życie jest związane z ciągłym wędrowaniem, jak śpiewa Stare Dobre Małżeństwo: Wędrówką jedną życie jest człowieka; idzie wciąż, dalej wciąż. Poza tym wiem, że od czasu do czasu będziemy się spotykać gdzieś w Polsce. Jaki będzie cel pierwszej wyprawy rowerem? Jeszcze nie wiem! Na razie trzeba będzie popracować nad kondycją. Pozdrawiam wszystkich Parafian, szczególnie członków wspólnot parafialnych, którymi się opiekowałem. Pamiętajcie o mnie w modlitwie, a ja zapewniam o mojej pamięci modlitewnej. Wspomnienie Ojciec Jarek z tego powodu, iż sam jest jeszcze bardzo młody, znalazł bez problemu wspólny język i drogę porozumienia z młodzieżą. Otwarty. Uśmiechnięty. Z ogromnym poczuciem humoru. Fan ciężkich brzmień. To właśnie spowodowało, że pomiędzy Ojcem a młodymi nie było żadnych barier. Atmosfera na pielgrzymkach zawsze była przyjemna i pełna uśmiechu. Również jako opiekun redakcji Posłańca potrafił z poczuciem humoru kierować wszystkim i rozwiązywać pojawiające się problemy. Miał do wszystkiego bardzo ludzkie podejście, myślę, że właśnie dlatego młodzi ludzie nie odczuwali żadnych przeszkód, aby zwrócić się o pomoc, czy poradę. Co zapamiętamy najlepiej z pobytu Ojca Jarka w naszej parafii? Myślę, że bez wątpienia będzie to Jego optymizm i niezliczone pokłady energii, którą zarażał wszystkich dookoła. Patrycja 8 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY

9 Wypadek Do wyjazdu zostało już tylko kilka dni. Michaś codziennie kilkanaście razy patrzył gorączkowo na kalendarz i marzył o chwili, która odsłoni przed nim upragnione góry. Prawdziwych gór jeszcze nie widział, a wyjedzie w te najwyższe w Polsce Tatry. Czas jednak nie przynosi samych radosnych zdarzeń. Trzy dni przed podróżą dotarła do chłopca wiadomość, że jego babcia potknęła się na schodach i tak pechowo złamała nogę, że mimo założonego gipsu, nie będzie mogła samodzielnie poruszać się przez co najmniej trzy tygodnie. - I co teraz będzie? pomyślał. Przecież mama na pewno nie zechce nigdzie wyjechać. Jestem pewny, że będzie musiała spędzać z babcią dużo czasu i pomagać jej we wszystkim. Chłopcu zrobiło się tak przykro, że nie potrafił opanować wyciekających z oczu łez. - Może jednak pojedziemy?... wyraził w myśli nadzieję po ustąpieniu fali płaczu. Co charakteryzuje dzisiejsze rodziny czy rozumienie RODZINY? Po pierwsze: lekceważony jest tradycyjny model rodziny. Dziś usiłuje się nam wmówić, że partnerki/partnerzy homoseksualni i adoptowane dziecko/ dzieci to też rodzina. A najpiękniejszym przykładem rodziny jest rodzina wielopokoleniowa: dziadkowie, rodzice, dzieci. Już słyszę niemożliwe dzisiaj. A jednak, najczęściej na wsiach (ale nie tylko) realizowany jest model wielopokoleniowej rodziny. I to jest piękne. Przekaz kultury nowemu pokoleniu realizuje się w rodzinie. Tu zawsze przypomina mi się rodzina, w której dziecko nigdy nie słyszało o Katyniu. Czy rodzice nie wiedzieli, czy w domu o historii się nie mówiło? O Katyniu ten młody człowiek dowiedział się, gdy był już dorosły Po drugie: życie rodzinne zaburza emigracja. Emigracja jednego lub obojga rodziców. Pozostają w kraju sieroty. Dzieci tęsknią, i choćby zajmowali się nimi najbardziej kochani dziadkowie lub ciocie/wujkowie nie zastąpią rodziców. Po trzecie: spadek liczby urodzeń. By była zastępowalność pokoleń winien być minimum wskaźnik dzietności 2,11, a obecnie w Polsce jest on najniższy z krajów UE i wynosi 1,24 Kilka liczb: w 1980 r. było urodzeń, natomiast w 2006 r. tylko Prawie o połowę nastąpił spadek urodzeń, czyli mamy ujemny przyrost naturalny. Może ale W tym momencie w głowie Michała zaczęły pojawiać się obrazy z poprzednich lat, kiedy babcia prawie każdego dnia była przy nim, bo rodzice dłużej, niż ona, pracowali. - Nie możemy jej zostawić pomyślał. Będą przecież kolejne wakacje, a góry przez rok się nie rozsypią. Wieczorem, kiedy matka po wszystkich domowych czynnościach usiadła w foteliku ze szklanką herbaty, chłopiec odezwał się: - Myślę, mamusiu, że już postanowiłaś, ale chcę, abyś od razu wiedziała, że ja też z wyjazdu rezygnuję. Wiem, że musimy i wiem, że nie muszę, ale chcę zostać z babcią. - Kocham Cię, synku uśmiechnęła się mama. Liczyłam, że zrozumiesz. Ale z wyjazdu tak całkiem rezygnować nie będziemy. W góry pojechać nie możemy. Nawet jeśli zabralibyśmy tam babcię, to nie moglibyśmy wyjść na kilka godzin na górską wycieczkę narażając ją na brak opieki. Możemy jednak zawieźć babcię nad jezioro i być prawie cały czas przy niej. Już wynajęłam pokój nad samiutką wodą. Rodzina Ocenia się, że 40% rodzin wielodzietnych (a za takie uznaje się rodziny z czworgiem dzieci (zgodnie z przepisami, choć potocznie mówi się już o rodzinie z trojgiem dzieci jako o wielodzietnej) w Polsce zagrożonych jest ubóstwem. Czy mamy w RP politykę prorodzinną? Moim zdaniem nie, bo takową nie jest becikowe (jednorazowo 1000 zł na każde urodzone dziecko) ani wydłużony do ½ roku urlop macierzyński powinien co najmniej być roczny płatny urlop, by matka mogła spokojnie karmić niemowlę, a nie tracić pokarm, gdy tylko zacznie się bieganie do pracy. Zasiłki rodzinne w wysokości 48 zł przy dochodzie na jedną osobę w rodzinie wyższym niż 504 zł to po prostu kpina z pomocy państwa dla rodzin. Co powinno być standardem w polityce prorodzinnej państwa? 1/ wyższe zasiłki rodzinne 2/ dłuższe, płatne urlopy macierzyńskie 3/ niższe podatki dla rodzin wielodzietnych. Pieniądze na rodzinę to nie wydatek a inwestycja/ a rodzina to nie problem a rozwiązanie problemu powiedział Raul Flores sekretarz generalny Konfederacji Dużych Rodzin. W tej chwili Francja przoduje pod ***** Jezioro było piękne, z kilkoma wysepkami, otoczone starą puszczą. Na jego brzegu, na dużej leśnej polanie rozlokowała się malutka wioska, a w niej drewniany kościółek przylegający do wody i śliczna kaplica ustawiona na wysepce połączonej z lądem usypaną z ziemi alejką. Każdego ranka Michaś siadał na bujnej trawie polany i patrzył na srebrzącą się w promieniach słońca wodę i wsłuchiwał się w przeróżne głosy puszczy. Wieczorem zaś spacerował po wyspie przy kaplicy i rozmyślał. Kiedy wpatrywał się w wychodzącego z wody na wyspę, ustawionego na zanurzonym w wodzie cokole, pomnikowego papieża Jana Pawła II albo w słynący cudami obraz Matki Boskiej Studzienicznej w ołtarzu urokliwej świątyni, mówił do siebie: - Chcę tu przyjeżdżać. Chcę przyjeżdżać z babcią, kiedy będzie mogła chodzić tak, jak chodził w tym miejscu papież, jak chodziła przy tym jeziorze kiedyś i na pewno teraz, Studzieniczna Pani. Stefan Todorski względem dzietności w Europie, choć 15 lat temu było zupełnie inaczej. To dzięki odpowiedniej polityce osiągnięto ten rezultat. Przede wszystkim powołano ministra ds. rodziny. I nastawiono się na faktyczne wsparcie. W Hiszpanii od 36 lat prowadzona jest polityka wsparcia rodzin wielodzietnych poprzez: kartę ulg w transporcie publicznym, w opłatach na edukację, obniżenie cen wody, zwolnieniu od podatku przy zakupie samochodu lub domu W USA jest szeroko rozbudowany system stypendialny osobiste zwolnienia podatkowe w rodzinach ubogich. We Francji, Niemczech są podatki przyjazne rodzinie, w UE wprowadza się wspólne opodatkowanie rodziny i kwoty wolne od podatku na każde dziecko. A jaki Ty, drogi Czytelniku Posłańca, masz stosunek do rodzin wielodzietnych? Czy może wyśmiewasz się ze znajomej, gdy rodzi kolejne dziecko przecież jedno wystarczy, w takich trudnych czasach. Lub komentujesz nieumiejętność zabezpieczenia się przed ciążą A może pomagasz tak jak możesz: przekazujesz ubranka, zabawki, wózek dla dziecka znajomym? Może czasem przypilnujesz dziecko, gdy sąsiadka musi coś załatwić? Może życzliwą i dobrą radą pomagasz? Jedni drugich brzemiona noście - jak to przesłanie realizuję ja? SH POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 9

10 WYWIAD Z S. EZECHIELĄ ZE ZGROMADZENIA SIÓSTR SŁUŻEBNICZEK A.B.: Po roku pracy wśród nas zostaje Siostra posłana, by posługiwać w innym miejscu. Jaką refleksją zechciałaby się Siostra podzielić z czytelnikami Posłańca? S. Ezechiela: Minął rok mojej pracy, za co dziękuję Panu Bogu. Mówiąc szczerze nie spodziewałam się, że tak szybko zostanę skierowana do Siedlec, mimo że mówiono mi, iż wcześniej czy później tu trafię. Dziękuję Bogu za czas spędzony tutaj, szczególnie za pracę z dziećmi, które bardzo kocham. Jaka refleksja? Chyba ta, że Bóg posyłając człowieka obdarza go łaskami potrzebnymi do wypełnienia powierzonego mu zadania. Ponadto spotkałam się w Siedlcach z wielką otwartością, życzliwością i wychodzeniem naprzeciw, co bardzo pomagało mi wejść we wspólnotę parafialną. Ta otwartość i życzliwość także ze strony pracujących w tutejszej parafii ojców była dla mnie szczególnie cenna. A.B.: Jak mogliśmy dowiedzieć się z parafialnych ogłoszeń, po opuszczeniu Siedlec udaje się Siostra do Warszawy. Jakie zadania czekają Siostrę w nowym miejscu? S. Ezechiela: Będę mieszkała w domu prowincjalnym i będę posługiwała w szkole ucząc klasy od 0-5. Szkoła, w której mam pracować jest szkołą integracyjną, będę więc pracowała także z dziećmi chorymi. Jest to dla mnie nowe doświadczenie, dotychczas nie miałam kontaktu z takimi osobami, ufam, że Bóg udzieli mi łask potrzebnych w tej posłudze. Żywię nadzieję, że w nowym miejscu również spotkam się z życzliwością i otwartością. Ze swojej strony mogę powiedzieć, że otoczę powierzone mi dzieci wielką miłością- tym co najlepsze, a co będzie dalej zobaczymy. A.B.: Czym jeszcze będzie się Siostra zajmowała w Warszawie? S. Ezechiela: Oprócz szkoły mam zajmować się tym, czym zajmowałam się dotychczas, czyli powołaniówką, z tą różnicą, że przez miniony rok dojeżdżałam do Warszawy, a teraz będę tam na miejscu. A.B: Na czym w praktyce polega to zadanie? S. Ezechiela: Każde zgromadzenie ma tzw. powołaniówkę, w której swoją troską obejmuje młodzież, w naszym zgromadzeniu - młodzież żeńską. Dajemy możliwość pogłębienia formacji, życia religijnego dziewczętom, które tego pragną, tym zaś, które ponadto myślą o życiu zakonnym pomagamy rozeznać powołanie. Czynimy to organizując dni skupienia tutaj w Siedlcach, w Warszawie i w innych domach naszego zgromadzenia. A.B.: Za kilka dni rozpoczynają się wakacje. Jak będą wyglądały Siostry tegoroczne wakacje? S. Ezechiela: W tym roku moje wakacje zapowiadają się bardzo ciekawie, ponieważ już 30 czerwca rozpoczynam probację przed odnowieniem ślubów zakonnych. Probacja to czas zatrzymania się, pogłębienia swojej relacji z Bogiem, to także czas zadania sobie pytania czy nadal chcę uczestniczyć w życiu zakonnym, czy chcę służyć Bogu. 2 sierpnia rozpocznę rekolekcje, a w Katowicach - odnowię śluby zakonne. A.B.: W imieniu własnym i redakcji Posłańca życzę Siostrze Bożego błogosławieństwa w nowym miejscu, do którego Bóg Siostrę posyła, oraz owocnych wakacji. S. Ezechiela: Bardzo dziękuję, zapewniam o mojej modlitwie i także o nią proszę. Całym sercem, a nade wszystko modlitwą będę w Siedlcach. Rozmawiała Agnieszka Blicharz bloog posłańca Pielgrzymowanie Św.Teresa z Lisieux, patronka misji, wybrała nieco inny sposób pielgrzymowania po świecie niż większość pielgrzymów. Ona również pragnęła być wszędzie:,,rozważając Kościół jako Ciało Mistyczne, nie rozpoznałam się w żadnej jego membrze opisanej przez św. Pawła, albo lepiej, chciałam się odnaleźć we wszystkich (...) Miłość jest kluczem mojego powołania. Jeśli Kościół jest ciałem złożonym z wielu członków, nie może zabraknąć czegoś najważniejszego, nie może zabraknąć serca, które płonie miłością (...) Zrozumiałam, że miłość zawiera się we wszystkich powołaniach, miłość jest wszystkim, obejmuje wszystkie czasy i wszystkie miejsca. Tak więc i my, jak św.teresa niekoniecznie musimy pielgrzymować fizycznie, przemierzając pieszo, samochodem, samolotem wiele kilometrów. Nasze duchowe pielgrzymowanie może być równie owocne. Nie zapominajmy jednak o miłości i ofiarowaniu tego pielgrzymowania już na początku trasy. Nasz Kościół daje wszystkim możliwość Duchowej Pielgrzymki w sierpniu (2-13 sierpnia). Wszyscy jesteśmy z a p r o s z e n i!!! B.P. 10 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY

11 WARTO PRZECZYTAĆ: Maria Teresa Carloni (cz. 3) - Maria Teresa Carloni apostołka prześladowanego Kościoła Alberto di Chio - Luciana Mirri, tłumacz Wanda Kapica, przedmowa bp Antoni P. Dydycz, Wydawnictwo Sióstr Loretanek, 2008 r. W tej części pragnę przedstawić kilka dowodów materialnych działalności włoskiej mistyczki, wspomagającej Kościół Milczenia. Historia 1. Pastorał Piusa XII Z oświadczenia prałata Cristofora Campan y ( Przewodniczącego Ruchu na rzecz Odrodzenia Chrześcijaństwa na Wschodzie) pozostawionego w Drohiczynie 22 czerwca 1993 roku: Papież Pius XII całym sercem popierał ofiarę, jaką pani Maria Teresa Carloni złożyła za Kościół Milczenia (tak nazywano wówczas Kościół prześladowany w krajach pozostających pod władzą reżimu komunistycznego). Mając na uwadze jej poświecenie się Bogu, jak również zdolności, jakimi została obdarzona, powierzył jej w tamtych latach wiele misji. Na znak wdzięczności i zaufania do Marii Teresy Carlowi Ojciec Święty podarował jej srebrny pastorał, który należał do niego od 13 maja 1917 roku. Pius XII otrzymał go podczas swych święceń biskupich, a przekazał pani Carlowi podczas audiencji, która miała miejsce 20 grudnia 1957 roku. Maria Teresa Carloni strzegła pastorału zazdrośnie, jak największego skarbu, ale w pewnym momencie poczuła się niegodna posiadania go i postanowiła go przekazać jednemu z pasterzy prześladowanego Kościoła. Ponieważ darzyła wielkim szacunkiem i przywiązaniem jego Eminencję Kardynała Wyszyńskiego, Prymasa Polski, zapragnęła podarować pastorał właśnie jemu (str ). Kardynał Wyszyński przekazał ten pastorał biskupowi diecezji, która graniczy z Rosją, aby po upadku komunizmu mógł stanąć na ziemi, na której teraz panuje materializm ateistyczny i tak dziękował 21 grudnia 1962 roku ofiarodawczyni: Z serca dziękuję za artystyczny pastorał biskupi i szczodry dar materialny pięciuset tysięcy lirów, ofiarowany biskupom polskim przebywającym w Rzymie podczas Ekumenicznego Soboru Watykańskiego II (str. 318). 22 lipca 2003 r. bp Antoni Pacyfik Dydycz tak pisał do prałata Alberto Di Chio, po jego wizycie w Drohiczynie: ( ) Papież ofiarował ów pastorał Pani Marii Teresie Carloni, która z kolei przekazała go Słudze Bożemu Kardynałowi Stefanowi Wyszyńskiemu. On zaś wręczył wspomniany pastorał mojemu poprzednikowi, biskupowi Władysławowi Jędruszukowi, który przyjął święcenia biskupie 23 czerwca 1963 roku. Prawdopodobnie wówczas otrzymał ten pastorał. Do stycznia 1967 roku biskup Jedruszuk pracował jako biskup pomocniczy przy administratorze apostolskim diecezji pińskiej (poza siedziba diecezji, jako że Pińsk znajduje się obecnie na terytorium Białorusi).Od stycznia 1967 roku aż do 5 czerwca 1991 roku piastował stanowisko administratora apostolskiego diecezji pińskiej. 5 czerwca 1991 roku ogłoszono powstanie diecezji drohiczyńskiej, a biskup Władysław Jędruszuk został jej pierwszym ordynariuszem. Aktualnie pastorał Piusa XII przechowywany jest pieczołowicie jako jedna z najbardziej wzruszających relikwii okresu prześladowań ze strony totalitarnego systemu. Braterska miłość obaliła żelazna kurtynę (str. 320). Zdjęcie przedstawia biskupa Dydycza z pastorałem. A pastorał można zobaczyć w gablocie Muzeum Diecezjalnego w Drohiczynie (na końcu pierwszej sali). Historia 2. Pierwsza podróż Marii Teresy Carloni do Polski Wizyta trwała od 9 sierpnia do 26 sierpnia 1966 roku. Oto jak wyglądał program jej pobytu, spisany w pamiętnikach mistyczki (str ): 10 sierpnia: Warszawa, Getto Żydowskie, Palmiry i Cmentarz Włoski z lat , ; 11 sierpnia: Laski, Żelazowa Wola (rodzinna miejscowość Chopina), Niepokalanów; 12 sierpnia: Warszawa; 13 i 14 sierpnia: Częstochowa; 15 sierpnia: Częstochowa, Kraków, Ludźmierz, Zakopane; 16 sierpnia: Pustelnia Brata Alberta Chmielowskiego, Kraków/Skałka; 17 sierpnia: Kraków, Wieliczka, Częstochowa, Warszawa; 18 i 19 sierpnia: Warszawa; 20 sierpnia: Płock, Włocławek, Toruń, Gdańsk; 21 sierpnia: Sopot, Gdynia, Swarzewo, hel, Gdańsk, Oliwa, Bursztyny; 22 sierpnia: Bydgoszcz, Biskupin, Kruszwica, Strzelno, Mogilno, Trzemeszno, Gniezno; 23 sierpnia: Gniezno, Poznań, Rogalin, Kórnik, Gniezno; 24 sierpnia: Łęczyca, Warszawa; 25 sierpnia: Wilanów, Łazienki, Warszawa; 26 sierpnia: powrót do Włoch. Maria Teresa tak pisała o nas: Naród polski odznacza się prostotą i serdecznością. Ludzie są uśmiechnięci i cechują się tym, że nawet cierpiąc ucisk, są świadomi własnej przewagi moralnej nad oprawcą. (...) Naród polski doznał ogromnych krzywd, był poniżany i gnębiony. Wszystko pamięta ale przebaczył i nie chce nic więcej, tylko wolności (str ). Warto sięgnąć po prezentowaną lekturę, poza poszerzeniem wiedzy historycznej poznamy dzieje duszy obdarzanej licznymi łaskami ale i cierpiącej fizycznie, zda się ponad ludzkie siły. Wszystko można znieść jeśli się kocha SH MYŚLI JANA PAWŁA II,,Przeżywajmy w duchu i prawdzie głęboką tajemnicę obecności Chrystusa w naszych tabernakulach: On jest wśród nas, aby pocieszać chorych, aby być wiatykiem umierających, aby każda dusza szukająca Go przez adorację, uwielbienie i modlitwę mogła zaznać Jego dobroci. Jan Paweł II POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 11

12 Inny wypoczynek Podczas tegorocznego wypoczynku spotkałam małżeństwo, państwa Trąbczyńskich z Wrocławia. Pani Halina, ciepła, serdeczna kobieta o szczerym uśmiechu i pan Zygmunt, człowiek dobry. Takie wrażenie odniosłam już przy pierwszym spotkaniu. W miejscu, gdzie spędzałam urlop, oni byli przejazdem. Wracali z Borów Tucholskich. Krótkie i miłe spotkanie. Przy każdym posiłku poznawaliśmy się coraz bardziej. Zainteresowali mnie w tych swoich opowieściach, sposobem spędzania urlopu. Oboje są emerytami. Swoje wyjazdy planują wcześniej, korzystając z informatorów, przewodników, map, ale również wykorzystują informacje od znajomych osób. Mniej więcej wygląda to w ten sposób, że planują sobie miejsce docelowe, do którego zmierzają samochodem, np. przez dwa tygodnie. Powodem tak długiego dojazdu nie jest niesprawny samochód czy błądzenie podczas jazdy. Pani Halina z mężem tak planują trasę, aby po drodze zahaczyć o jak największą liczbę sanktuariów Maryjnych. Ale zatrzymują się również tam, gdzie mogą spotkać ciekawych, dobrych i mądrych ludzi. Swoje noclegi spędzają zazwyczaj przy sanktuariach lub w Domach Pielgrzyma. Opowiadali mi o miejscach, o których nie słyszałam, o cudownych krajobrazach, o ludziach. Zbyt krótkie było nasze spotkanie, aby opisać wszystko. Zafascynowali mnie nie tylko sposo- bem spędzania urlopu, ale również swoim świadectwem wiary, otwartością na ludzi, sposobem życia. Nie gromadzą dóbr materialnych można powiedzieć, że nawet o te dobra nie dbają gromadzą przeżycia, spotkania, rozmowy, krajobrazy. Nie dzieję się to jednak bez wyrzeczeń, każdy wyjazd kosztuje, ale dla nich ważniejsze jest to, ile zobaczą, czego doświadczą, kogo spotkają. Podczas jednego z posiłków opowiadali mi o wzgórzu w okolicach Lubiewa, porośniętego makami i chabrami. Czerwono niebieskie wzgórze. Z jakim zachwytem potrafili o tym opowiadać - zobaczyć to miejsce na zdjęciu czy w folderze to za mało, trzeba to zobaczyć na własne oczy. I takich perełek naszych polskich, spotykają podczas swoich wyjazdów bardzo wiele. Urzekło mnie to, że potrafią to dostrzec, zatrzymać się, nacieszyć tym widokiem, że potrafią powiedzieć: Jaka piękna jest ta nasza polska ziemia, jak piękne jest to, co spotykamy po drodze, jak dobry jest Bóg, że to wszystko stworzył, abyśmy mogli się tym cieszyć. Przypomniały mi się słowa, które usłyszałam od zaprzyjaźnionego kapłana: Trzeba zbierać drogocenne obrazki z życia, bo to bagaż na ostatnią podróż, zabierzemy je ze sobą. Kiedy im to powtórzyłam, byli naprawdę szczęśliwi, że zbierają coś, co będzie miało wartość po tamtej stronie życia. E.Ł.a bloog posłańca Piękno przyrody Przytoczę dziś zabawne i piękne słowa ś.p. ks. Jana Twardowskiego o lecie:,,w lipcu i sierpniu o Bogu uczy las, bo jest tak piękny, że tylko Pan Bóg mógł go stworzyć; bocian, bo lata bez paszportu i dolarów z Polski do Egiptu i z Egiptu do Polski ( mówią: cudów nie ma, ale bocian leci na gapę i w drodze pokazuje tylko łapę); biedronka, bo tylko Pan Bóg mógł ją tak pięknie namalować: raz na żółto, raz na czerwono i czasem ozdobił dwoma kropkami, czasem sześcioma - taki dokładny, wie nawet, gdzie kropkę postawić! Czy spędzając urlopy potrafimy w ten sposób patrzeć na otaczający nas świat, na przepiękną przyrodę, na cuda natury? Czy pokazujemy ją naszym dzieciom? Albo zapytam inaczej: Czy mamy jeszcze urlopy??? B.P. ŚMIEJ SIĘ Z NAMI URLOP W POLSCE Żona ciepłym głosem zwraca się do męża: - Kochanie, może pojechalibyśmy w tym roku na wakacje do Grecji? - Nie mamy euro. - To może do Szwajcarii? - Nie mamy franków. - Trudno, będziemy musieli spędzić urlop w Polsce. - Ale złotówek też nie mamy...! - mruknął mąż. KUPNO Nowobogacki kupuje lamborghini. Pyta sprzedawcę: - A te dwa białe paski wzdłuż samochodu przez środek to co to? - To maskowanie, przydaje się jak pan bierzesz pod siebie podwójną ciągłą. STRACH - Jak się czuje pani mąż? - pyta Kowalska sąsiadkę. - Bardzo się niepokoi. Lekarz mu powiedział, że umrze za trzy miesiące. - To straszne! - No właśnie, a on ma już miesiąc opóźnienia! PRZEKROCZENIE PRĘDKOŚCI Policjant zatrzymuje kierowcę. - Oszalał pan?! - krzyczy do niego - W takiej mgle jechał pan 180 km/godz.?!!! - To nie moja wina! Po prostu w tej mgle nie widać szybkościomierza! PRAWDA - Powiem ci prawdę - zwierza się Kowalski Nowakowi- Ożeniłem się dla pieniędzy. - Warto chociaż było? - Gdzie tam! Lepiej było wziąć kredyt! MAŁY PROBLEM Blondynka zrobiła prawo jazdy, kupiła w salonie samochód i mówi do koleżanki: - Mogłybyśmy pojechać na wakacje do Hiszpanii, tylko jest mały problem, ktoś musiałby mi wyprowadzić samochód z garażu... SNY Do czego są potrzebne sny? Żeby się w nocy nie nudzić. Przyg. B.P. 12 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY

13 Kalendarz Liturgiczny lipca XVI Niedziela Zwykła Rdz 18,1-10a Kol 1, Łk 10, lipca Mi 6, Mt 12, lipca Wspomnienie Bł. Czesława, Prezbitera Mi 7, Mt 12, lipca Jr 1, Mt 13, lipca Wspomnienie Świętej Marii Magdaleny Pnp 8,6-7 albo 2 Kor 5,14-17 J 20, lipca Święto Świętej Brygidy, Zakonnicy i Patronki Europy Ga 2,19-20 J 15, lipca Wspomnienie Świętej Kingi, Dziewicy Jr 7, 1-11 Mt 13, lipca XVII Niedziela Zwykła Rdz 18,20-32 Kol 2,12-14 Łk 11, lipca Wspomnienie Św. Joachima i Anny, rodziców NMP Jr 13,1-11 Mt 13, lipca Jr 14,17-22 Mt 13, lipca Jr 15, Mt 13, lipca Wspomnienie Św. Marty 1 J 4,7-16 J 11,19-27 albo Łk 10, lipca Jr 26, 1-9 Mt 13, lipca Wspomnienie Św. Ignacego z Loyoli, Prezbitera Jr 26,11-16 Mt 14, sierpnia XVIII Niedziela Zwykła Koh 1,2;2,21-23 Kol 3,1-5.9 Łk 12, sierpnia Jr 28,1-17 Mt 14, sierpnia Jr 30, Mt 14, sierpnia Wspomnienie Św. Jana Marii Vianeya, Prezbitera Jr 31,1-7 Mt 15, sierpnia Jr 31,31-34 Mt 16, sierpnia Święto Przemienienia Pańskiego Dn 7, albo 2P 1,16-19 Łk 9,28b-36 7 sierpnia Ha 1,12-2,4 Mt 17, sierpnia XIX Niedziela Zwykła Mdr 18,6-9 Hbr 11, Łk 12, sierpnia Święto Św. Teresy Benedykty od Krzyża, Dziewicy i Męczennicy, Patronki Europy Oz 2,16b.17b Mt 25,1-13 lub Mt 16, sierpnia Święto Św. Wawrzyńca, Diakona i Męczennika Mdr 3,1-9 lub 2 Kor 9,6-10 j 12, sierpnia Wspomnienie Św. Klary, Dziewicy Ez 9,1-7; 10,18-22 Mt 18, sierpnia Ez 12,1-12 Mt 18,21-19,1 13 sierpnia Ez 16,59-63 Mt 19, sierpnia Wspomnienie Św. Maksymiliana Marii Kolbego, Prezbitera i Męczennika Ez 18, b Mt 19, sierpnia XX niedziela zwykła Uroczystość Wniebowzięcia NMP Ap 11,19a; 12,1.3-6a.10ab 1Kor 15,20-26 Łk 1, sierpnia Ez 24,15-24 Mt 19, sierpnia Ez 28,1-10 Mt 19, sierpnia Ez 34,1-11 Mt 22, sierpnia Ez 36,23-28 Mt 22, sierpnia Wspomnienie Św. Bernarda, Opata i Doktora Kościoła Ez 37,1-14 Mt 22, sierpnia Wspomnienie Św. Piusa X, Papieża Ez 43,1-7a Mt 23, sierpnia XXI Niedziela Zwykła Iz 66,18-21 Hbr 12, Łk 13, sierpnia 2 Tes 1,1-5.11b-12 Mt 23, sierpnia Święto Św. Bartłomieja, Apostoła Ap 21,9b-14 J1, sierpnia 2 Tes 3, Mt 23, sierpnia Uroczystość NMP Częstochowskiej Prz 8,22-35 albo Iz 2,2-5 Ga 4,4-7 J 2, sierpnia Wspomnienie Św. Moniki 1 Kor 1,17-25 Mt 25, sierpnia Wspomnienie Św. Augustyna, Biskupa i Doktora Kościoła 1 Kor 1,26-31 Mt 25, sierpnia XXII Niedziela Zwykła Syr 3, Hbr 12, a Łk 14, sierpnia 1 Kor 2,1-5 Łk 4, sierpnia 1 Kor 2,10b-16 Łk 4, września Wspomnienie Bł. Bronisławy, Dziewicy 1 Kor 3,1-9 Łk 4, września 1 kor 3,18-23 Łk 5, września Wspomnienie Św. Grzegorza Wielkiego, Papieża i Doktora Kościoła 1 Kor 4,1-5 Łk 5, września 1 Kor 4, 6-15 Łk 6,1-5 5 września XXIII Niedziela Zwykła Mdr 9,13-18b Flm 9b Łk 14,25-33 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 13

14 INFORMATOR PARAFIALNY SAKRAMENT CHRZTU Sakrament Chrztu św. odbywa się zasadniczo w pierwszą i trzecią niedzielę miesiąca (lub tylko w jedną z nich) w czasie Mszy św. o godz. 12:00 oraz w Boże Narodzenie i Wielkanoc o godz. 14:00. Chrzest zgłasza się przynajmniej tydzień wcześniej. Zgłaszający chrzest przynosi ze sobą: metrykę urodzenia dziecka, dokument ślubu kościelnego jego rodziców oraz dane personalne rodziców i chrzestnych (imię, nazwisko, datę urodzenia, wyznanie, miejsce zamieszkania i zaświadczenie, że dana osoba może być ojcem lub matką chrzestną). Spotkanie formacyjno-organizacyjne odbywa się w sobotę przed niedzielą chrztów o godz Przypominamy, że ci, którzy nie przyjęli sakramentu bierzmowania, lub żyją w związku niesakramentalnym, nie mogą być rodzicami chrzestnymi. SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA Narzeczeni zgłaszają się do kancelarii parafialnej na trzy miesiące przed planowanym ślubem, w celu spisania protokołu przedślubnego. Przynoszą ze sobą dowody osobiste, metryki chrztu z aktualną datą i z adnotacją o bierzmowaniu, świadectwa ukończenia religii z ostatniej klasy. W trakcie przygotowań narzeczeni są zobowiązani do uczestnictwa w dniu skupienia, który odbywa się w naszej parafii, w drugą niedzielę każdego miesiąca (początek o godz ) oraz do kursu przedmałżeńskiego w parafii Bożego Ciała w pierwszy lub trzeci wtorek miesiąca (początek o godz ). Po zgłoszeniu się do kancelarii narzeczeni muszą udać się do USC, właściwego ze względu na zamieszkanie jednej ze stron, w celu dokonania formalności wynikających z prawa świeckiego. USC wyda narzeczonym zaświadczenie (3 egz.) o tym, że mają oni prawo zawrzeć małżeństwo wg prawa polskiego (zaświadczenie jest ważne 3 miesiące od daty wydania), które należy dostarczyć do kancelarii parafii, gdzie będzie zawierane małżeństwo. SAKRAMENT CHORYCH W nagłych przypadkach należy wezwać kapłana o każdej porze. Odwiedziny chorych i osób w podeszłym wieku odbywają się w pierwsze piątki miesiąca, lub w inne wyznaczone dni, od godz Chorych należy zgłosić w kancelarii lub zakrystii, podając dokładny adres zamieszkania. MSZE ŒWIÊTE: - KANCELARIA CZYNNA: Parafia Rzymskokatolicka p.w. œw.teresy Bank PKO SA I O w Siedlcach Sakrament małżeństwa zawarli: Budzyński Konrad i Pióro Klaudia Ślaz Michał i Nasiłowska Aneta Symanowicz Ignacy i Wieczorek Joanna Matuszczuk Piotr i Urban Ilona Ślaz Wojciech i Szubuk Magdalena Kulicki Łukasz i Orzełowska Monika Sakrament Chrztu przyjęli: Pliszka Nadia Zofia, Bruśniak Maria, Marcinkowska Julia Zofia, Polkowski Mateusz, Firasiewicz Blanka Anna, Jankowski Szymon Tomasz, Łukasiak Patrycja Anna, Lewandowska Nikola, Łomot Wiktoria, Michałowska Zuzanna Matylda, Siemion Łukasz, Witczuk Nikola Jolanta, Szewczuk Hanna Karolina, Strymer Wiktor, Strymer Igor Piotr. Modlitwie polecamy zmarłych: Gorzała Cezariusz (ur.1962), Denisiuk Aneta Maria (ur.1971), Rypina Stanisław (ur.1948), Borsuk Paweł (ur.1991), Piwko Czesława (ur.1928), Sygnowski Stefan (ur.1926), Turkiewicz Bogdan (ur.1955), Tralewska Genowefa (ur.1928), Gozdek Jarosław (ur.1972). Wydarzenia ; Pożegnanie o. Romana Krauz 4.07; Duszpasterze i parafianie powitali uroczyście po Mszy Św. o godz naszego nowego wikariusza o. Krzysztofa Wolnika, który na koniec udzielił prymicyjnego błogosławieństwa ; O. Krzysztof Wolnik wraz z panią Janiną Celińską i panią Celiną Tyszko, uczestniczyli w spotkaniu liderów i kapłanów opiekunów grup Odnowy w Duchu Świętym. Spotkanie miało miejsce w Ortelu Królewskim ; Wieczorem została odprawiona Msza Św. w intencji zmarłego o. Wiesława Lewicza w pierwszą rocznicę śmierci. POS ANIEC ŒWIêTEJ TERESY Miesiêcznik Parafialny - ukazuje siê od 1998 r. Redakcja: o. Krzysztof Wolnik OMI - Opiekun Redakcji, o. Piotr Wójcik OMI, o. Krzysztof Pabian OMI, El bieta ugowska - redaktor naczelna, Agnieszka Blicharz, Patrycja Cepek, Jaros³aw G³owacki, Maciej Grochowski, Stefania Hêciak, Bogdan Kozio³, Luba Niewiñska, Barbara Piwowarczyk, Miros³awa Postrzygacz, Stefan Todorski, Daniel Wielgórski. Korekta: Miros³awa Postrzygacz, Foto: Waldemar Stefaniak DTP: eggatta@gmail.com Druk: IWONEX Adres: Redakcja Pos³añca œw. Teresy Parafia Rzymskokatolicka p.w. Œw. Teresy od Dzieci¹tka Jezus SIEDLCE, ul. Garwoliñska 19 poslaniec@teresasiedlce.pl Piesza Pielgrzymka Podlaska GRUPA 4 * 2-15 sierpnia wymarsz z katedry po Mszy Św. o godz * Zapisy na pielgrzymkę przyjmuje młodzież KSMu zaangażowana w pielgrzymkę * Zapisy będą 31 lipca i 1 sierpnia przy domu parafialnym * 1 sierpnia są zdawane bagaże Osoby zwolnione z opłat: muzyczni niosący swój instrument muzyczny, medyczni posługujący, trzecia i kolejna osoba z rodziny, zwalnia tylko Przewodnik Zwolnione osoby płacą tylko ubezpieczenie określone przez kierownictwo. Przy zapisie dokonywane są następujące opłaty: Wpisowe 90 zł, w tym jest opłata za bagaż podstawowy /15 kg., w tym śpiwór i materac/, a także namiot, butlę gazową, miski, wiaderka oraz obsługę toalet. Za każdy kilogram nadwagi bagażu 3 zł. Przy zapisie należy dość rygorystycznie przestrzegać składania bandaży /3 sztuki, najlepiej dwa zwykłe i 1 elastyczny, ewentualnie 3 zwykłe, bandaże powinny szerokie/. 14 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY

15 Pożegnanie o. Romana Krauz OMI Imieniny o. Proboszcza POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 15

16 Pożegnanie o. Jarosława i s. Ezechieli