Nasz Patron. Pismo Parafii pw. św. Józefa w Kicinie Luty 2012 Nr 27

Transkrypt

1 Nasz Patron Pismo Parafii pw. św. Józefa w Kicinie Luty 2012 Nr 27 W tym numerze szczególnie polecamy: Rok liturgiczny s. 3 Wyniki skanowania kościoła s. 11 Historia kicińskich Misteriów Wcielenia s. 12 Sprawozdanie z życia parafii w roku 2011 s. 17 NA DZIEŃ MATKI BOSKIEJ GROMNICZNEJ Gdy życie nasze dobiegnie końca, Gdy Bóg ostatnie godziny policzy, Niech nam zawiesi jak promienie słońca Światło gromnicy. Gdy nasze czoło pot śmiertelny zrosi, Gdy nasze łoże obstąpią szatani, Twojej obrony niech każdy uprosi Gromniczna Pani! Kiedy nad nami zawisną czarne chmury, Gdy na wsze strony lecą błyskawice, Gdy ciemność straszna od dołu do góry: Świećmy gromnice! Matko Najświętsza! My nędzni grzesznicy Pod Twoją obronę się uciekamy, Przed Twym obrazem, przy świetle gromnicy Ciebie błagamy! Tyś jasna gwiazda na morzu żywota, Pokus się o Ciebie rozbiją bałwany! Kto się ucieka do Ciebie, Matko złota, Jest wysłuchany. Bądź nam Matką w życiu i przy zgonie, Niech Twoja łaska nam przyświeca, Niech nasza miłość ku Tobie zapłonie Jako gromnica! Franciszek Kobryńczuk

2 Słowo Naszego Proboszcza Słowo księdza proboszcza Już na dobre rozpoczął się nowy rok kalendarzowy. Będzie on na pewno inny od wszystkich poprzedzających go lat. Tylko Pan Bóg jest zawsze ten sam i taki sam. Również Jego słowa są zawsze te same i takie same. Tutaj nic się nie zmienia. To ludzie podlegają zmianom, w wyniku których albo łatwiej im do Boga, albo trudniej. Jeśli trudniej, to coś z rozwojem duchowym szwankuje, coś jest nie tak. Gwarantem właściwego kierunku rozwoju człowieka pozostaje Kościół. Bynajmniej nie dlatego, że władzę w Kościele sprawują nieomylni pasterze, ale z zapewnienia samego Chrystusa: Tobie dam klucze Królestwa Niebieskiego... (Mt 16, 19) oraz Bramy piekielne go nie przemogą (Mt 16, 18). Kościół cieszy się asystencją Ducha Świętego, dzięki któremu trwa już 20 wieków, chociaż bardzo wielu oświeconych prorokowało jego kres. Żyjąc w takim właśnie Kościele, musimy się go wciąż uczyć. Bieżący rok duszpasterski przeżywamy pod hasłem Kościół naszym domem, a to stwarza dogodną okazję do uczenia się Kościoła. Jak to rozumieć? Przede wszystkim więcej słuchać i czytać tego, co Kościół mówi i pisze sam o sobie. Niejednokrotnie informacje o nim, te pochodzące ze źródeł pozakościelnych, cieszą się większą popularnością niż zdanie samego Kościoła. Bardziej dowierza się takim tekstom, które wiary nie wzmacniają, ale ją osłabiają i pozostawiają człowieka z coraz większymi religijnymi wątpliwościami, nie dając nic w zamian. Tę praktykę można porównać do picia wody z kałuży, a nie z krystalicznego źródła. Ludzie, którzy nie chcą uczyć się Kościoła, nie szukają prawdy, ale sensacji. A przecież Pan Bóg nie jest sensacją, lecz Prawdą. Po drugie: tak jak nikt nie nauczy się pływać, siedząc na ławce i tylko co jakiś czas wskakując do wody, tak nie poznamy czym jest Kościół, zatrzymując się na pozycji obserwatora i widza. Trzeba wejść do Kościoła, tzn. przyjąć na siebie jakąś odpowiedzialność, jakieś zadania, czyli posługę na rzecz rozwoju wspólnoty. Jest to konieczne, aby w myśleniu o Kościele osiągnąć tę świadomość, która pozwala mówić: my jesteśmy Kościołem, a nie wołać na Kościół oni. W tej dziedzinie jest jeszcze bardzo wiele do zrobienia. Ale przy dobrej woli, przy posłuszeństwie Duchowi Świętemu, który nigdy od Kościoła nie odciąga, lecz do niego prowadzi, możemy dokonać jakościowego skoku w rozwoju wiary. I jeszcze ostatnia kwestia: świadectwo wiary. Jest zadziwiające jak wielokrotnie ci, którzy są zdegustowani złymi zachowaniami ludzi Kościoła, sami zwalniają się z dawania świadectwa przynależności do Chrystusa. Czasami jest to zależność wprost proporcjonalna, a dotyczy to i młodzieży, i dorosłych. Bywa, że odnoszą się bardzo krytycznie, wręcz krytykancko, do tych, którzy chodzą do kościoła. Od siebie natomiast niczego nie wymagają, a nawet zwalniają się z realizacji Chrystusowego wezwania: Do każdego więc, kto się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie (Mt 10, 32). Uczmy się Kościoła, a stanie się on naszym domem. ks. Andrzej Magdziarz Rok liturgiczny Kościół wspomina w ciągu roku całe misterium Chrystusa, od momentu Wcielenia przez Zesłanie Ducha Świętego, aż po oczekiwanie na ponowne przyjście Chrystusa na końcu czasów. Rok liturgiczny, jak wiemy, nie pokrywa się z rokiem kalendarzowym. Początek roku liturgicznego w Kościele Katolickim przypada zawsze na I niedzielę adwentu, która wypada między 27 listopada a 3 grudnia, a w istocie zaczyna się już pierwszymi nieszporami w sobotę ją poprzedzającą. Rok liturgiczny dzieli się na okresy. Adwent trwa do I nieszporów uroczystości Narodzenia Pańskiego 25 grudnia (kończy się więc wieczorem 24 grudnia). Trwa od 23 do 28 dni i obejmuje 4 kolejne niedziele. Adwent dzieli się na dwie części. Pierwszy okres to czas do 16 grudnia włącznie. Wspominamy w nim przyjście Chrystusa, myśli i serca skupione są na oczekiwaniu Jego powtórnego przyjścia na końcu cza- 2 Luty 2012

3 Z życia Kościoła sów. Drugi okres adwentu to dni od 17 do 24 grudnia włącznie. Są one czasem bezpośrednich przygotowań do uroczystości Narodzenia Pańskiego. W pierwszą niedzielę adwentu przypominamy obietnicę powtórnego przyjścia Jezusa, w drugą i trzecią (zwaną także Gaudete) mówimy o postaci św. Jana Chrzciciela; w ostatniej skupiamy uwagę na osobie Maryi Matki Boga. Szczególnym dniem w okresie adwentu jest dzień 8 grudnia to uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Kolejny czas to okres Narodzenia Pańskiego. Zaczyna się on od I nieszporów uroczystości Narodzenia Pańskiego (wigilia, 24 grudnia) i trwa do niedzieli Chrztu Pańskiego (niedzieli po Objawieniu Pańskim). Uroczystość Narodzenia Pańskiego ma własną oktawę jest jakby przedłużona na 8 kolejnych dni, do dnia 1 stycznia włącznie. W drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia obchodzimy święto św. Szczepana, pierwszego męczennika; 27 grudnia czcimy św. Jana, Apostoła i Ewangelistę; 28 grudnia obchodzimy święto świętych Młodzianków; grudnia należą do oktawy Narodzenia Pańskiego. W niedzielę oktawy Narodzenia Pańskiego obchodzi się święto Świętej Rodziny: Jezusa, Maryi i Józefa; 1 stycznia, w ostatnim dniu oktawy, przypada uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi. Niedziela między 2 a 5 stycznia to II niedziela po Narodzeniu Pańskim. 6 stycznia obchodzi się uroczystość Objawienia Pańskiego. Niedziela po tym święcie to święto Chrztu Pańskiego, które kończy okres Narodzenia Pańskiego. Adwent wraz z okresem Narodzenia Pańskiego stanowią tzw. cykl bożonarodzeniowy. Oprócz niego, w roku liturgicznym istnieje jeszcze drugi cykl, dłuższy cykl wielkanocny. Składa się on z dwóch części: Wielkiego Postu i okresu wielkanocnego. Oba te cykle rozdzielone są okresami zwykłymi. Wielki Post, trwa 40 dni a Środa Popielcowa to jego początek; data jej zależy od daty uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego. W Środę Popielcową kapłani na znak pokuty i umartwienia posypują nasze głowy popiołem. Do dobrego przeżycia tego czasu pomagają nam modlitwa, post i jałmużna. Obowiązuje w tym dniu post ilościowy (tzw. post ścisły). Okres Wielkiego Postu to także niedzielne gorzkie żale i piątkowe nabożeństwa drogi krzyżowej. W tym okresie cechą szczególną w liturgii jest to, że nie odmawiamy hymnu Chwała na wysokości Bogu, Ciebie, Boże, chwalimy oraz aklamacji Alleluja. W tym czasie szczególnymi dniami są 4 marca święto św. Kazimierza królewicza; 19 marca uroczystość św. Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny; 25 marca uroczystość Zwiastowania Pańskiego. Do okresu Wielkiego Postu nie wlicza się sześciu niedziel, będących jak w ciągu całego roku bardziej radosnymi wspomnieniami Zmartwychwstania. Ostatnia niedziela Wielkiego Postu jest nazywana Niedzielą Męki Pańskiej (Niedziela Palmowa). Rozpoczyna ona okres Wielkiego Tygodnia, czasu bezpośrednio poprzedzającego Święte Triduum Paschalne. Wielki Post kończy się w Wielki Czwartek przed sprawowaną wieczorem Mszą Wieczerzy Pańskiej. Ten moment to początek Świętego Triduum Paschalnego, to najważniejszy okres w całym roku liturgicznym. Msza św. w Wielki Czwartek ma najbardziej uroczystą ze wszystkich liturgię w roku kościelnym. Triduum Paschalne kończy się II nieszporami uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego. Te trzy dni stanowią jeden wspólny obchód liturgiczny; żadna z liturgii tych dni nie kończy się błogosławieństwem czy rozesłaniem. Kościół w sposób szczególny trwa w tym czasie przy Chrystusie, rozważając tajemnicę Jego męki, śmierci i zwycięskiego Zmartwychwstania. Święta wielkanocne trwają więc od wieczora Wielkiego Czwartku. Po Świętym Triduum Paschalnym następuje okres wielkanocny. Rozpoczyna się Niedzielą Zmartwychwstania Pańskiego. Wyznacza się ją Luty

4 Z życia Kościoła na pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca. Stanowi ona I niedzielę wielkanocną. Przez kolejnych 8 dni trwa oktawa uroczystości Zmartwychwstania. Oktawa trwa do II niedzieli wielkanocnej, czyli niedzieli Miłosierdzia Bożego. Kolejne 50 dni po uroczystości Zmartwychwstania trwa okres wielkanocny, w którym Kościół raduje się ze zwycięstwa Chrystusa. W kościele obok ołtarza stoi paschał, baranek wielkanocny, figura Jezusa Zmartwychwstałego oraz krzyż z czerwoną stułą. Czterdziestego dnia po Zmartwychwstaniu Pańskim, zawsze w czwartek, obchodzi się uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. W Polsce od 2003 r. jest ona przeniesiona na najbliższą niedzielę. Dni powszednie po tej uroczystości aż do następnej soboty włącznie stanowią czas przygotowania i oczekiwania na Zesłanie Ducha Świętego Pięćdziesiątnicę. Ta uroczystość kończy okres wielkanocny. Okres zwykły w ciągu roku. Oprócz okresów mających własny charakter w roku liturgicznym pozostaje 33 lub 34 tygodnie. Okres zwykły składa się z dwóch części: pierwsza trwa od poniedziałku po święcie Chrztu Pańskiego do wtorku przed Środą Popielcową (to około 4-6 tygodni). Druga część okresu zwykłego zaczyna się w poniedziałek po uroczystości Zesłania Ducha Świętego i kończy przed pierwszymi nieszporami I niedzieli adwentu. W ostatnią niedzielę roku liturgicznego obchodzi się uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata. Ranga obchodów liturgicznych. Każdy dzień jest uświęcony przez Mszę świętą i Liturgię Godzin. W pierwszy dzień tygodnia, który nazywa się Dniem Pańskim, czyli niedzielą, Kościół obchodzi misterium paschalne zgodnie z tradycją apostolską wywodzącą się od samego dnia Zmartwychwstania Chrystusa. W ciągu roku liturgicznego Kościół z szczególną miłością oddaje cześć Najświętszej Matce Bożej Maryi męczennikom Kościoła oraz świętym. Obchody liturgiczne zależnie od znaczenia, jakie się im przypisuje, dzielą się na: uroczystości, święta i wspomnienia. Uroczystości zalicza się do dni głównych, a ich obchód rozpoczyna się wieczorem w dniu poprzednim od pierwszych nieszporów. Obchód największych uroczystości: Zmartwychwstania i Narodzenia Pańskiego trwa przez osiem dni, czyli oktawę. Święta obchodzi się w granicach dnia kalendarzowego, nie mają zatem pierwszych nieszporów. Wspomnienia dzielą się na obowiązkowe i dowolne. Wspomnienia dowolne można obchodzić; można jednakże je również pominąć. Ponadto w soboty okresu zwykłego, w które nie wypada żaden wyższy rangą obchód, można obchodzić wspomnienie dowolne Najświętszej Maryi Panny. Często zdarza się, że w jednym dniu przypada kilka obchodów liturgicznych. Niektóre z nich mogą obowiązywać jedynie na określonym terytorium (np. państwa, prowincji, metropolii, diecezji, miasta) lub w danej społeczności (w szczególności zakonu, stowarzyszenia życia apostolskiego czy instytutu życia konsekrowanego). Może być również tak, że w dniu, w którym powinno obchodzić się jakieś wspomnienie, przypada ruchome święto bądź uroczystość. W takich przypadkach o tym, który z tych obchodów jest celebrowany, decyduje Tabela pierwszeństwa dni liturgicznych. oprac. J.K. Rozpoczyna się Wielki Post Wiesz, żeśmy marnym prochem, Wiesz, że jesteśmy zbrukani. Jezu, człowieku pośród ludzi Zmiłuj się nad grzesznikami.* 22 lutego, w Środę Popielcową, przyjdziemy do kościoła, by ukorzyć się przed wszechmocą Boga, by przypomnieć sobie samym, że bez Życia Jezusa Chrystusa w nas nic nie znaczymy. Wielu z nas podejmie trud postu, nawet o samej wodzie przez cały dzień, po to, by skierować dusze ku Krzyżowi. Ściszymy muzykę w samochodach, pomodlimy się tego dnia bardziej skupieni. W uszach zabrzmi nam przejmująca pieśń Krzyżu święty nade wszystko i słowa jej kolejnej zwrotki: Niesłychanać to jest dobroć / Za kogo na krzyżu umrzeć; / Któż to może dzisiaj zdziałać, / Za kogo swoją duszę dać? / Sam to Pan Jezus wykonał, / Bo nas wiernie umiłował. Postaramy się, by tym razem nie zmarnować czasu pokuty i nie przegapić czasu nawrócenia pirogov *z francuskiej pieśni wielkopostnej, autor: D. Rimaud, tłum. pirogov 4 Luty 2012

5 Z życia Kościoła Święta Agata W języku greckim agathé znaczy dobra, szlachetna. Święta Agata jest jedną z najbardziej czczonych w chrześcijaństwie świętych, i to już od czasów starożytnych. Wczesne są też świadectwa jej kultu. Wystarczy tu wspomnieć, że już w V wieku włączono jej imię do kanonu Mszy św. Mimo to mało mamy przekazów historycznych o jej życiu i męczeństwie. Opis jej męczeństwa, czyli tzw. passio, powstał prawdopodobnie w wieku VI, ale zaginął. Zapewne był on źródłem dla kolejnych trzech pasji, nie przedstawiających jednak znaczącej wartości historycznej. Niemniej można w nich odnaleźć pewne elementy, które w zestawieniu z badaniami archeologicznymi nasuwają przypuszczenie, że święta Agata poniosła śmierć męczeńską za panowania Decjusza, najprawdopodobniej w 251 r. Według wspomnianej passio miała pochodzić ze znakomitego rodu, a tradycja mówi, że odznaczała się wyjątkową urodą. Po przyjęciu wiary chrześcijańskiej postanowiła żyć w dziewictwie. Gdy odrzuciła rękę prefekta Katanii, oddano ją do domu rozpusty, gdzie z Bożą pomocą strzegła swej niewinności. Wówczas poddano ją torturom. Obcięto jej piersi, ciało szarpano metalowym hakiem, w końcu rzucono ją na rozżarzone węgle. Taki był kres jej cierpień. Pochowano świętą Agatę z wielką czcią w rodzinnym mieście, Katanii (miasto portowe na Sycylii u podnóża Etny), gdzie do dziś znajdują się jej doczesne szczątki. W rok po jej śmierci, w czasie wybuchu wulkanu, ognista lawa zagrażająca miastu zatrzymała się i przeszła obok, nie wyrządzając żadnej szkody. Zgodnie z ogólnym przekonaniem stało się tak za sprawą świętej. Rychło tedy uznana została za patronkę Katanii i innych miast sycylijskich, gdzie po dziś dzień odbywają się uroczyste i malownicze procesje ku jej czci. Wieki średnie uczyniły św. Agatę patronką zawodów mających kontakt z ogniem, a więc odlewników, ludwisarzy i kominiarzy. Została też opiekunką chroniącą przed wszystkimi wypadkami z ogniem, orędowniczką w chorobach piersi i wspomożycielską karmiących matek. Kult św. Agaty objął z czasem całe Włochy, następnie Francję, Niemcy i Polskę. 5 lutego Kościół wspomina świętą Agatę w liturgii. W tym dniu poświęca się sól, chleb i wodę, których wierni używają do ochrony przed piorunami i ogniem. Według wierzeń, sól wsypana do ognia gasi płomienie, a rzucona w kopaną studnię oczyszcza wodę. Ten bogaty w zwyczaje kult przejawił się także w malarstwie i rzeźbie. Zwykle artyści przedstawiali obok świętej Agaty przedmioty mające związek z jej męczeństwem: metalowe kleszcze, dom w płomieniach, chleb lub płonącą świecę symbol Chrystusa. W literaturze niewiele jest jednakże utworów jej poświęconych. Tym bardziej warto wspomnieć, że nasz wielki poeta i niegdysiejszy proboszcz parafii kicińskiej, Jan Kochanowski, napisał na jej cześć Wotywę świętej Agacie od ognia uprzywilejowanej patronce. Każdego roku, 5 lutego, umieszczał nad drzwiami kawałek poświęconego chleba, prosząc świętą o ochronę swego dworu. Mądrość ludowa wychwala jej wielkość w przysłowiach: Gdzie święta Agata, bezpieczna tam chata. Sól (chleb) świętej Agaty chroni od ognia chaty. Jak św. Barbara prognozuje nam pogodę na Boże Narodzenie, tak św. Agata czyni to przed Wielkanocą: Gdy św. Agata po błocie brodzi, człek w Zmartwychwstanie po lodzie chodzi. Imię Agata w Polsce znane jest od XII wieku. Wśród imion nadawanych nowonarodzonym dzieciom, Agata jest wciąż bardzo popularna. Miasto Sejny w diecezji ełckiej obrało ją na swoją patronkę. Ciągle poszerza się lista jej szczególnych czcicieli. Dołączyły do niej pielęgniarki, a ostatnio liczne stowarzyszenia kobiet po mastektomii. Grażyna Sobańska Źródła: Fros H., Sowa F., Twoje imię, Kraków, 1982; wyb. Berner J., Mądrej głowie dość przysłowie, Warszawa 1987; Ogrodowska B., Zwyczaje, obrzędy i tradycje w Polsce. Mały słownik, Warszawa 2005 Luty

6 Z życia Kościoła Przemienieni przez zwycięstwo Jezusa Chrystusa Pod koniec stycznia w duchu ekumenizmu, wyrażonym powyższym hasłem (por. 1 Kor 15,51-58), wiele osób modliło się podczas spotkań Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan. Od początków XX wieku taki Tydzień obchodzony jest w świecie chrześcijańskim zawsze pomiędzy 18 a 25 stycznia. W jego ramach odbywają się spotkania i nabożeństwa organizowane przez Rady Ekumeniczne, Konferencje Episkopatów i inne organy Kościołów różnych krajów. W Polsce w modlitwy włączają się: Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny, Kościół Ewangelicko- Augsburski w RP, Kościół Ewangelicko- Reformowany w RP, Kościół Ewangelicko- Metodystyczny w RP, Kościół Polskokatolicki w RP, Kościół Starokatolicki Mariawitów w RP, Kościół Chrześcijan Baptystów w RP, Kościół Rzymskokatolicki i Ukraińska Cerkiew Greckokatolicka. Sobór watykański II w dekrecie o ekumenizmie podkreślał moc takiej modlitwy, ponieważ ten święty plan pojednania wszystkich chrześcijan w jedności jednego i jedynego Kościoła Chrystusowego przekracza ludzkie siły i zdolności (Unitatis redintegratio, 24). Według księdza Wojciecha Hryniewicza często mówi się dziś o kryzysie w ekumenii, widać oznaki zmęczenia, zniechęcenia i zobojętnienia. Myślę, że wiele rzeczy nas denerwuje w innych wspólnotach wierzących, może nawet i traktujemy protestantów czy grekokatolików z rezerwą, często jesteśmy po prostu obojętni. Tak więc bardzo potrzebna jest i modlitwa, i nasz dialog z braćmi w Chrystusie dialog merytoryczny i pełen życzliwości. Ks. Hryniewicz mówi: Ale nie tracę nadziei, że przezwyciężenie rozbieżności i podziałów dokona się kiedyś dzięki ludziom o otwartych umysłach i sercach. Może również dzięki nam? Bo w gruncie rzeczy jedność między Kościołami nigdy nie została całkowicie zerwana. ( ) Podział nie sięgnął samych korzeni i głębi naszej wiary. Dokonał się w sferze widzialnych relacji międzykościelnych. W Poznaniu będzie miało miejsce jeszcze jedno wydarzenie ekumeniczne: 13 lutego (poniedziałek) o godz w kościele rzymskokatolickim pw. św. Wojciecha na Wzgórzu św. Wojciecha zostaną odprawione nieszpory prawosławne ku czci świętych Cyryla i Metodego, a kazanie wygłosi ks. bp prof. Marek Jędraszewski (Kościół Rzymskokatolicki). pirogov na podstawie wiadomości z oraz cytowanego przez J. Majewskiego w artykule Zaklęty krąg (Tygodnik Powszechny nr 4, ) ks. Wacława Hryniewicza Ekumenia żyje nadzieją, wyd. Święty Wojciech, Poznań Dzień Życia Konsekrowanego Zgromadzenie Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi W związku z przypadającym 2 lutego Dniem Życia Konsekrowanego chcemy przybliżyć działalność Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi. Wspólnota ta jest wielu parafianom szczególnie bliska. Na pewno w przyszłości będzie miejsce na łamach pisma na przybliżenie czytelnikom również innych zgromadzeń. Zgromadzenie powstało we Włocławku pod koniec XIX wieku za sprawą grupy kobiet pod przewodnictwem Franciszki Rakowskiej. Opiekunem duchowym stowarzyszenia został o. Ksawery Sforski. Ze względu na represje ze strony zaborców organizacja działała nieoficjalnie. Zatwierdzenie zrzeszenia pod nazwą Stowarzyszenie Kobiet Wspólnej Pracy Rzymsko- Katolickiego Wyznania miało miejsce 31 grudnia 1910 r. Po śmierci o. Sforskiego opiekę duchową przejął ks. Wojciech Owczarek, który wyznaczył kierunek działania oraz stworzył strukturę zgromadzenia. 27 października 1922 roku biskup włocławski erygował Stowarzyszenie Kobiet Wspólnej Pracy od Najświętszej Maryi Panny. Hasło przewodnie zgromadzenia brzmi Módl się i Budynek przy ulicy Tomickiego w Poznaniu 6 Luty 2012

7 Z życia Kościoła pracuj. Obecnie Zgromadzenie, oprócz licznych placówek w Polsce, posiada filie w Niemczech, Wielkiej Brytanii oraz na Białorusi. Placówka w Poznaniu przy ulicy Tomickiego powstała w 1937 roku. Wtedy też utworzono przedszkole, które z przerwami istnieje do dnia dzisiejszego. Obecnie do Przedszkola nr 26 uczęszcza 45 dzieci w wieku 3-6 lat, w tym przedszkolak z Kicina. Wspólnotę poznańską stanowi 12 sióstr. Oprócz pracy w przedszkolu siostry są katechetkami w SP 85 w Poznaniu. Działają też w Towarzystwie Chrystusowym dla Polonii Zagranicznej, w wydawnictwie karmelitańskim. Codziennie wydają ciepłe posiłki osobom bezdomnym pukającym do ich drzwi. Lokalizacja domu w Poznaniu daje siostrom możliwości kształcenia się na wyższych uczelniach, np. na pedagogice na UAM, na studiach podyplomowych z zarządzania oświatą; siostry uczestniczą też w rożnych kursach i szkoleniach. W domu przy ulicy Tomickiego znajduje się kaplica, w której codziennie sprawowana jest Eucharystia. W Dniu Życia Konsekrowanego pamiętajmy w modlitwie o siostrach zakonnych i zakonnikach z naszych rodzin i o tych, których spotkaliśmy na naszej drodze. Wypraszają oni codziennie dla nas wiele łask u Boga. Bardzo potrzebują i naszej modlitwy. tabsik Źródła: W przedszkolu Gregorianka Jak zapewne Czytelnicy zauważyli, przez cały praktycznie styczeń sprawowana była w naszym kościele Msza św. zwana gregorianką. Aby przybliżyć pojęcie mszy gregoriańskich, sięgnijmy do szóstego tomu Encyklopedii Katolickiej 1. Mianem tym określa się 30 mszy odprawianych w intencji jednej osoby zmarłej, w ciągu 30 kolejnych dni przez jednego lub wielu kapłanów. Nazwa wiąże się z imieniem papieża Grzegorza I Wielkiego (ur. 540 r. 604 r.) i z wydarzeniem mającym miejsce jeszcze wtedy, kiedy święty był przełożonym założonego przez siebie klasztoru benedyktyńskiego. Szczegóły tamtych wydarzeń przywołuje w tygodniku Niedziela 2 ks. Paweł Staniszewski: Po śmierci jednego z mnichów, w jego celi znaleziono trzy złote monety, których posiadanie sprzeciwiało się regule życia zakonnego. Grzegorz, aby pomóc zmarłemu oczyścić się po śmierci z powyższego grzechu, polecił odprawienie za niego trzydziestu mszy każdego dnia jednej. Trzydziestego dnia podobno pojawił się ów zakonnik jednemu z braci, mówiąc, że został uwolniony od wszelkiej kary i dziękował za okazane mu miłosierdzie. Odprawione msze wyjednały mu wybawienie z czyśćca. Praktyka mszy gregoriańskich rozwinęła się najpierw w klasztorach, później w kościołach. Towarzyszyło jej przekonanie o niezwykłej skuteczności dla zmarłych pozostających w czyśćcu, źródłem zaś tej skuteczności według wielu kanonistów są zasługi papieża Grzegorza. Trzeba podkreślić, że jeżeli chodzi o znaczenie mszy gregoriańskich, to nie istnieje żadna oficjalna doktryna Kościoła z nimi związana. Powinny one być traktowane jako Msze święte za zmarłych, których zwyczaj jest tradycją przedgregoriańską, potwierdzoną oficjalnie przez Sobór Trydencki ( r.) jako najbardziej skuteczny sposób modlitwy za osoby, które potrzebują oczyszczenia po śmierci. Jeszcze do XX wieku zwracano uwagę na zachowanie ciągłości odprawiania mszy; niezawi- Luty

8 Z życia Kościoła nione przerwanie ciągłości było niedopełnieniem istotnego warunku, a więc i przyjętego zobowiązania, i należało msze odprawiać od nowa. Różnicę zdań i wątpliwości w tej kwestii usunęła dopiero deklaracja Kongregacji Soboru (1967 r.) stwierdzając, że pomimo przerwy z powodu nieprzewidzianej przeszkody (np. choroby), msze gregoriańskie zachowują z woli Kościoła te same owoce, jakie dotychczas przypisywała im praktyka Kościoła i pobożność wiernych. Obowiązuje wówczas jak najszybsze uzupełnienie liczby mszy. Na marginesie warto dodać, iż papież Grzegorz Wielki był inicjatorem wielu dzieł, które otrzymały nazwę od jego imienia. Jest to przede wszystkim chorał gregoriański, który dzięki temu papieżowi został odnowiony i rozpowszechniony w Kościele zachodnim. Kiedyś żywo rozpowszechniony był też zwyczaj obchodzenia świąt szkolnych, nazywanych od imienia św. Grzegorza, patrona studentów gregoriankami. gzal Źródła opracowania: 1 praca zbiorowa pod red. Jana Wolkusza, Encyklopedia Katolicka t.6, Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 1993; 2 ks. Paweł Staniszewski Niedziela dodatek młodych, ed. łowicka 35/2003 (na podst. Patrologia Latina, 77, 416, 420,421) oraz strona księdza J. Pierzchalskiego SAC. Modlitwa za zmarłych jest ważną powinnością, bowiem nawet jeśli odeszli w łasce i w przyjaźni z Bogiem, być może potrzebują oczyszczenia, by dostąpić radości nieba. Jan Paweł II, z rozważań na Anioł Pański, 2003 r. Z ksiąg metrykalnych Do wspólnoty Kościoła zostali włączeni: 3 grudnia 2011 Martyna Barczak Jakub Domagała 26 grudnia Maja Berenika Blige Do wieczności odeszli: 29 listopada 2011 śp. Zbigniew Mikołajczak (l.55) z Koziegłów 30 listopada śp. Franciszek Orzeł (l.98) z Czerwonaka 24 grudnia śp. Władysław Lorencki (l.85) z Poznania 4 stycznia 2012 śp. Sylwester Paprocki (l.67) z Kicina Światowy Dzień Chorego W dniu Matki Bożej z Lourdes 11 lutego, już po raz dwudziesty będziemy obchodzić Światowy Dzień Chorego. W zamierzeniu Ojca Świętego Jana Pawła II, który ten dzień ustanowił, ma on zwrócić uwagę na chrześcijański sens cierpienia i uwrażliwić na ludzi chorych. W ten szczególny dzień Kościół wzywa nas do modlitwy, refleksji i dostrzeżenia tych, którzy cierpią na duszy i ciele. Bardzo mocno podkreśla, jak ważni są chorzy, jak ich ofiara, którą składają z cierpienia oraz modlitwa, która z tej ofiary płynie, są bezcenne. Chorzy, którzy przeżywają swoje dolegliwości w jedności z Chrystusem, są skarbem Kościoła. To właśnie kapłani najbardziej odczuwają moc ich modlitwy. Pamiętam słowa śp. ks. kan. Zbigniewa Pawlaka: jesteście najdrożsi jesteście na wagę złota. Moi pomocnicy i sprzymierzeńcy! Choroba i cierpienie to ciężka próba dla człowieka. Dla ludzi sprawujących opiekę nad chorymi to swoisty egzamin z wiary, miłości i człowieczeństwa. To oni, właśnie oni, uczą nas być dobrymi ludźmi. Dają nam szansę do okazania świadectwa chrześcijańskiej miłości i bezinteresownego poświęcania się. Wzorem dla nas mogą być Matka Teresa i dr Wanda Błeńska, które czerpały radość i siły z posługi najbardziej cierpiącym. Oto modlitwa, która wspiera mnie w pracy z chorymi. Niech będzie również oparciem dla wszystkich mających kogoś chorego w rodzinie: Boże daj mi siłę, abym mogła zrobić wszystko, czego ode mnie żądasz, a potem żądaj ode mnie czego chcesz.* Barbara Babiarczyk * Słowa św. Augustyna z Hippony ( ) filozofa i teologa chrześcijańskiego, ojca i doktora Kościoła. 8 Luty 2012

9 Z życia na co dzień Żyjmy w miłości Luty to najkrótszy w roku miesiąc, który z racji zarówno klimatu związanego z mroźną zimą, jak i z uwagi na brak znaczących świąt czy rocznic w kalendarzu, szybko nam mija nie pozostawiając w pamięci żadnego poważniejszego śladu czy tematu do przemyśleń. Jednak dla wielu z nas od niedawna kojarzy się on z obcą nam kulturowo przybyłą zza oceanu tradycją walentynkowego obdarowywania się przez kochających się i bliskich sobie ludzi. Być może to właśnie ten brak powodu do świętowania spowodował, że ktoś kiedyś wymyślił to święto, by wnieść odrobinę radości i uczucia w naszą szarą, zimową egzystencję w tym czasie. Jednak żeby nie popaść całkowicie w związaną z tą okazją gorączkę powierzchowności, spójrzmy na to nieco szerzej. Wynieśmy z tego coś, co pozwoli nam celebrować głębię okazywanej sobie wówczas miłości nie tylko od święta, ale każdego dnia roku. Przystańmy zatem na chwilkę i zastanówmy się czym dla każdego z nas jest miłość. Czy jest wytartym sloganem, słowem niemalże do cna zużytym, zdezawuowanym, zbanalizowanym i w zasadzie pustym? Czy to instynkt macierzyński? A może fizyczne zbliżenie? Czy jest to swoista i niepowtarzalna relacja między ludźmi, którą ofiarował nam w darze (i właśnie z miłości) Pan Bóg? Dlaczego by na przykład i na przekór dzisiejszym czasom nie przyjąć, że miłość to właśnie najważniejszy sens istnienia każdego człowieka, to całkowita akceptacja i otwartość na innych i wszystko wokół. Jeśli jest w naszym sercu, jest i w tym, co nas otacza: w przyrodzie, w pięknie krajobrazu, w deszczu i słońcu, w widoku pełni księżyca i w odgłosach dochodzących z oddali. Jeśli jesteśmy pełni miłości, widzimy ją wszędzie, a przede wszystkim w innych ludziach w ich pięknie, niepowtarzalności i odmienności. Prawdziwa miłość to bezgraniczna adoracja konkretnej osoby, takiej jaką jest ona naprawdę, ze wszystkimi swoimi wadami i niedoskonałościami. To też rozumienie całego świata takim jakim on jest. To także umiejętność bycia w chwili obecnej, która oznacza, że człowiek potrafi żyć w harmonii z tym, co tkwi w nim w środku i otacza nas na zewnątrz. Od zarania dziejów nad istotą i sensem miłości zastanawiali się wszyscy myśliciele i naukowcy. Nic więc dziwnego, że duchem miłości przeniknięta jest Biblia, najważniejsza księga na świecie. Stanowi ona kopalnię wiedzy o miłości. To właśnie miłość Boga powoduje, że stwarza on człowieka na swoje podobieństwo. W dowód miłości Bóg ofiarowuje pierwszym ludziom raj najlepsze miejsce na ziemi, by mogli w nim zamieszkać. Daje im również nieśmiertelność i poczucie bezpieczeństwa. Wiele obrazów o miłości spotykamy w księgach Starego Testamentu zwłaszcza w Pieśni nad pieśniami, która zawiera w sobie prawdziwy opis potęgi miłości. Najbardziej znanym biblijnym przekazem o miłości jest znajdujący się w nowotestamentowym Liście do Koryntian Hymn o miłości autorstwa św. Pawła z Tarsu. Hymn apostoła to bardzo piękna pochwała miłości. Bo przecież: Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje... Dla św. Pawła miłość jest uczuciem najważniejszym, które nadaje sens całemu ludzkiemu życiu. Miłość to uczucie ponadczasowe, bez którego człowiek nie istnieje. Kocham więc nie za coś i nie dlatego, że ktoś mi coś daje, ale pomimo tego wszystkiego. Kocham bliźniego swego, ponieważ kocham samego siebie. Wspaniale jest być ze sobą i wspólnie tworzyć świat. Im bardziej kochamy, tym więcej siebie dajemy czyniąc przy tym dobro, gdyż miłość, która nie jest niczym więcej niż tylko uczuciem, nie miałaby sensu. Miłość to nie pojedynczy uczynek, lecz pewien klimat, w którym żyjemy. To podejmowanie przez całe życie wysiłku, dzięki któremu nieustannie się uczymy, Luty

10 Z życia parafii odkrywamy i w którym wzrastamy, aby stać się lepszym człowiekiem. Lepszym dla siebie, dla swoich bliskich i dla ludzi wokół nas. Warto się zatem zastanowić, kogo tak naprawdę kochamy. Z pewnością Pana Boga, naszych rodziców, współmałżonków, dzieci, przyjaciół... Pamiętajmy jednak, że jako chrześcijanie mamy obowiązek kochania także i nieprzyjaciół. Przecież Jezus nauczał: Kochajcie waszych wrogów i módlcie się za waszych prześladowców... Jeżeli bowiem miłujecie jedynie tych, którzy was miłują, co za zasługę z tego macie? Czyż tego samego nie robią także grzesznicy?! A jeżeli pozdrawiacie tylko waszych braci, cóż nadzwyczajnego robicie? Czyż tego nie robią także poganie?! (por. Mt 5,43 47). Odpowiedzmy sobie zatem na pytanie w skrytości naszych serc, co tak naprawdę jest dla nas ważne abyśmy nasze życie zawsze budowali na bazie trwałych wartości. H.K. Tropikalna wycieczka ministrantów Bez pracy nie ma kołaczy tak mówi stare powiedzenie ludowe. Maksyma ta sprawdziła się także w życiu naszych ministrantów. 3 grudnia zeszłego roku we wczesnych godzinach rannych wyruszyła z Kicina ekspedycja do ciepłych krajów, a konkretnie do parku wodnego Tropical Island pod Berlinem. Wycieczka ministrantów została sfinansowana ze środków zebranych przez chłopców podczas zeszłorocznych odwiedzin duszpasterskich. Czas podróży znacząco się skrócił dzięki otwartemu kilka dni wcześniej odcinkowi autostrady: Nowy Tomyśl Świecko. Pogoda na zewnątrz była nienajlepsza, ale nie miało to większego znaczenia. We wnętrzu kopuły parku jest zawsze ciepło i przyjemnie. Temperatura wody wynosiła ~ 30 C. Pod dachem mieści się basen imitujący ocean wraz z plażą i zabudowaniami, a także laguna z wodospadem i rwącą rzeką. Do dyspozycji chłopaków były różnego rodzaju zjeżdżalnie: małe, duże, kręte, proste, zjazd na dętkach itd. Niektórzy zmierzyli się nawet z najszybszą zjeżdżalnią, na której według informacji można osiągnąć prędkość nawet 70 km/h. Pewnego rodzaju atrakcją był wspólny posiłek na plaży, podczas którego podobnie jak pierwsi chrześcijanie każdy z każdym dzielił się tym, co miał przygotowane przez troskliwych rodziców. W drogę powrotną wyruszyliśmy około godziny Ostatnią atrakcją dnia była wizyta w restauracji McDonald s, gdzie zmęczeni i wycieńczeni podróżnicy mogli się posilić. Do domów wszyscy powrócili cali i zdrowi tuż przed północą. Moc wrażeń i ogrom atrakcji sprawił, że czas od położenia się w łóżku do zaśnięcia mierzył się w sekundach. Niektórym chłopcom na tyle brakowało energii, że zasnęli w ubraniach. Dzielni ministranci i w tym roku podczas kolędy dostawali do puszki grosiki. Pieniążki wrzucane przez parafian są dla chłopaków rodzajem nagrody za wielogodzinne towarzyszenie księdzu. Śpiew kolęd pod czujnym okiem gospodarzy oraz wędrowanie od domu do domu niezależnie od panujących warunków atmosferycznych wymagają przecież od ministrantów odwagi, hartu ducha i ciała. I w tym roku z pieniędzy kolędowych będą mogli opłacić sobie krótkie wakacje służby liturgicznej lub jakiś wyjazd ministrancki. tabsik Nasz Patron Pismo Parafii pw. św. Józefa w Kicinie Zespół redakcyjny: Honorata Klimecka, Ewa Pirogowska, Renata Sobańska, Janusz Kołdyka, ks. Andrzej Magdziarz, Bartłomiej Tabaczka, Grzegorz Zalewski. Adres redakcji: ul. Kościelna 2, KICIN naszpatron.redakcja@gmail.com Drukarnia: P.P.H.U. Alfa Druk, ul. Spławie 15, Poznań Redakcja zastrzega sobie prawo do opracowania i skracania nadesłanych materiałów fot. H.K. 10 Luty 2012

11 Wyniki skanowania kościoła Osuwanie się południowej ściany naszego kościoła było zauważane przez wszystkich uczestników nabożeństw i przez zwiedzających. Widocznym symptomem tego zjawiska był węzeł na styku prezbiterium i nawy głównej przy ołtarzu św. Stanisława biskupa. O potrzebie zbadania procesu pochylania się i obsuwania ściany południowej oraz samej technologii skanowania pisaliśmy już w Naszym Patronie (nr 22 z września ubiegłego roku, str. 7-8). W niniejszym artykule pragniemy pokrótce przedstawić fakty związane z przedsięwzięciem. Podsumowania dokonał pan Adam Sobański z Parafialnej Rady Ekonomicznej. Każdy obiekt publiczny musi posiadać tzw. książkę obiektu budowlanego. Minimum raz w roku dokonuje się wpisu do powyższej księgi. Podstawą do wpisu jest dokonanie przeglądu technicznego obiektu przez specjalnie do tego powołaną komisję. Takowa komisja działała również przy naszej parafii. Skład komisji powołuje zarządca (czyli w naszym przypadku ksiądz proboszcz) mianowany prze właściciela (Kurię). W kwietniu 2011 r. po takim przeglądzie spisano protokół, w którym stwierdzono wyraźne obsuwanie się ściany południowej. Wystosowaliśmy pismo do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z prośbą o opinię na powyższy temat. W połowie maja wizytował obiekt przedstawiciel Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego wraz z Powiatowym Konserwatorem Zabytków. Dokonano szczegółowych oględzin konstrukcji budynku. Na tej podstawie 31 maja 2011 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał decyzję, zgodnie z postanowieniem której zostaliśmy zobowiązani do odwrotnego działania: do monitorowania stanu budynku i do wykonania ekspertyzy technicznej. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nakazał właścicielowi przedstawić ekspertyzę techniczną drewnianego Pochylenie ściany południowej kościoła oraz obserwacje geodezyjne w terminie do 15 lipca oraz prowadzić monitoring geodezyjny przemieszczeń konstrukcji w terminie do 1 października Otrzymane wyniki należało przedłożyć w tutejszym Inspektoracie. Podjęliśmy decyzję o wykonaniu monitoringu w technologii scanning 3D, ponieważ liczyła się przede wszystkim precyzja i bardzo krótki czas wykonania pomiarów. Potrzebne było przeprowadzenie kilku skanowań, by móc porównać potem ich wyniki i ocenić w jakim tempie osuwa się południowa ściana kościoła. Pierwsze skanowanie zostało wykonane 25 lipca (o nim pisał Nasz Patron), a wtórne na początku listopada. Po porównaniu wyników została wykonana ekspertyza techniczna istniejącego stanu oraz opracowano wskazówki co do dalszego postępowania. Chodziło głównie o to, jak zabezpieczyć budynek kościoła w problematycznym miejscu. Ekspertyzy zostały ukończone 30 listopada, a ich wynik został nam przekazany 5 grudnia. Na podstawie pomiarów nie stwierdzono dalszego osuwania się ściany południowej. Nie znaczy to jednak, że niebezpieczne zjawisko zostało zatrzymane raz na zawsze. Powodem zahamowania osuwania się ściany mógł być brak obfitych opadów oraz wykonane uprzednio odprowadzenie wód deszczowych poza obręb budynku. Musimy zlecić opracowanie fot. G.Z. Z życia parafii dotyczące dalszej ewentualnej degradacji konstrukcji obiektu. Stwierdzenie, że ściana południowa na razie się nie osuwa, nie zwalnia nas z odpowiedzialności za stan konstrukcji kościoła. Po wykonaniu takiego opracowania będziemy zmuszeni do jak najszybszego wykonania zabezpieczenia całości konstrukcji. Jednakże ze względu na wysokie koszty musimy ten proces rozłożyć w czasie. Na powyższe prace otrzymaliśmy ze starostwa powiatowego dotację w wysokości zł. Adam Sobański Luty

12 Z życia parafii Historia kicińskich Misteriów Wcielenia niemowlęcia Franciszka Wielicha z Koziegłów (urodzonego w grudniu 1998 r.). To wydarzenie zostało sfilmowane przez Telewizję Poznańską. Po śmierci Ewy Mazur (18 października 2000 r.) Misterium Wcielenia nie było kontynuowane. Do podjęcia działań w tym kierunku zmobilizowało nas zaproszenie z Muzeum Etnograficznego w Zielonej Górze, aby Misterium Wcielenia odtworzyć na terenie skansenu Reżyser w akcji fot. H.K. w Ochli. Wówczas reżyserii podjął się Leszek Lesiczka i kontynuuje to przedsięwzięcie z wielką pasją do dnia dzisiejszego. Dnia 10 grudnia 2006 r. grupa 47 osób udała się do Ochli, aby w naturalnej scenerii wśród XVIII-wiecznych drewnianych domostw przedstawić sceny z narodzin Pana Jezusa. Było to nowe przeżycie duchowe dla uczestników. Wszyscy wystąpili w strojach przywiezionych z Kicina. Byli wśród nich mieszkańcy Kicina, Janikowa, Klin oraz Koziegłów. W postać Maryi Panny Misterium 2012 r. fot. G.Z. Scenarzystką, pomysłodawczynią i pierwszym reżyserem kicińskiego Misterium Wcielenia była śp. Ewa Mazur. Pierwszy raz zostało przedstawione jesienią 1998 r. Brali w nim udział zarówno dorośli (wśród nich zespół Ave), jak i młodzież oraz dzieci. Były także zwierzęta, między innymi koń oraz krowa, ponieważ prawdziwa szopa oraz pozostałe sceny zbudowane były na zewnątrz kościoła. W postać Maryi Panny wcieliła się śpiewająca Karolina Piotrowska (obecnie Sobczak) z Czerwonaka, a św. Józefem został Jerzy Wawrzyniak z Kicina, który pod tą postacią występuje do dnia dzisiejszego. Dzieciątkiem Jezus był malutki Marcin Jaskulski z Czerwonaka (urodzony w kwietniu 1998 r.). Zdjęcia z pierwszego Misterium Wcielenia są umieszczone w albumie Misterium Zbawienia. Powstał on dzięki wielkiej pasji Ewy Mazur do przeżywania Ewangelii w sposób szczególnie osobisty poprzez żywe obrazy i wypowiadane przez nas samych słowa Dobrej Nowiny. Został wręczony Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II podczas parafialnej pielgrzymki do Rzymu w październiku 1999 r., pod duchowym przewodnictwem księdza kanonika Zbigniewa Pawlaka. Album stanowi nasze skromne votum wdzięczności Panu Bogu za łaskę wiary, nadziei i miłości oraz za dar obecności Jana Pawła II wśród nas. W ten sposób zostało spełnione jedno z ostatnich marzeń Ewy Mazur. Zdjęcia stanowiły także tematykę pocztówek bożonarodzeniowych wydanych przez naszą parafię. Następne Misterium Wcielenia odbyło się już w kościele w Święto Narodzenia Pańskiego 1998 r. Po raz trzeci było wystawione w okresie bożonarodzeniowym z początkiem 1999 r. z udziałem Misterium w Ochli fot. H.S. wcieliła się Marta Nowak (obecnie Ratajczak) z Klin, którą odtwarza do dnia dzisiejszego. Na zakończenie uroczystości została otwarta wystawa fotografii Zygmunta Gajewskiego ze zdjęciami zawartymi w naszym albumie Misterium Zbawienia. Całe przedsięwzięcie w Ochli zostało zarejestrowane przez Telewizję Regionalną, a nasi uczestnicy udzielili także wywiadów rozgłośniom radiowym. Od 2007 r. Misterium Wcielenia jest odtwarzane w naszym kościele zawsze w styczniu. W obecnym 2012 r. odbyło się po raz dziesiąty. Halina Bączkowska 12 Luty 2012

13 Z życia parafii Papieskie Dzieło Misyjne Dzieci Kolędnicy Misyjni fot. J.T. W 1843 r. francuski bp Karol de Forbin Janson powołał do istnienia Dzieło Misyjne Dzieci, które było odpowiedzią na apel misjonarzy w Chinach, proszących o pomoc dla opuszczonych i umierających dzieci. Wkrótce do tego dzieła dołączyli najmłodsi z innych krajów. Od roku 1922 dziełu patronuje Stolica Apostolska, a jego pełna nazwa brzmi: Papieskie Dzieło Misyjne Dzieci (PDMD). W Polsce dzieło to istnieje od 1858 r. Oprócz spotkań, kongresów misyjnych i stałej formacji, wydawane jest czasopismo dla dzieci Świat Misyjny. Zgodnie z założeniami bp. K. de Forbin Jansona, dzieci należące do PDMD są zobowiązane do odmówienia codziennie modlitwy Zdrowaś Maryjo oraz do odłożenia jednego grosza na tydzień. Jest to program duchowej i materialnej pomocy dzieciom nie znającym Chrystusa. Dziś na całym świecie Dzieło to przyczynia się do budzenia ducha powszechnego braterstwa, popiera integralny rozwój dzieci, kształtuje ich misyjną świadomość i otwarcie na cały świat. Jan Paweł II określił PDMD jako prawdziwą sieć solidarności ludzkiej i duchowej pomiędzy dziećmi starych i nowych kontynentów. źródło: ekumenizm.pl Kolędnicy Misyjni Pan Jezus przyszedł na świat jako Zbawiciel wszystkich ludzi. Niestety, do wielu milionów mieszkańców naszej planety nie dotarła jeszcze ta radosna nowina. Dzieciom podejmującym inicjatywę Papieskiego Dzieła Misyjnego nie jest obojętny los ich rówieśników, również tych, którzy nie są naszymi braćmi w wierze. W tym roku po raz pierwszy do akcji Kolędników Misyjnych przyłączyły się dzieci z ogniska misyjnego działającego w naszej parafii. Skąd wziął się zwyczaj kolędowania misyjnego? Narodził się on w krajach niemieckojęzycznych, gdzie kolęduje się z okazji uroczystości Trzech Króli. W Polsce zaś zwyczaj ten został związany z okresem następującym bezpośrednio po Bożym Narodzeniu. To z kolei zakłada dobór postaci w zespole kolędniczym są nimi nie tyle trzej mędrcy, ile raczej postaci z jasełek. Kolęda misyjna po raz pierwszy została zaproponowana i przygotowana w 1993 roku przez centralę krajową PDM w Warszawie. Odtąd trud kolędowania stał się w Polsce piękną tradycją i jest podejmowany w wielu diecezjach. Jak wygląda kolędowanie misyjne? Tuż po Bożym Narodzeniu grupki dzieci w strojach kolędniczych, z przygotowanym kilkuminutowym programem jasełkowym, odwiedzają rodziny w swojej parafii. Głoszą im radość z narodzenia Chrystusa. Mówią także o trudnej sytuacji swoich rówieśników z dalekich krajów po to, by rozbudzić w mieszkańcach parafii poczucie odpowiedzialności za cały Kościół. Dlatego też w zespole kolędniczym oprócz postaci z jasełek jest również osoba reprezentująca misyjny kraj, do którego w danym roku kierowana jest pomoc. Na zakończenie dzieci składają gospodarzom życzenia. W dowód wdzięczności za złożoną ofiarę pozostawiają każdej rodzinie gwiazdkę z błogosławieństwem nasi misjonarze zostawiali pamiątkowy obrazek. W ten sposób dzielimy się radością Bożego Narodzenia z rodzinami w całej parafii. Tej radości bardzo potrzebują nasze domy i rodziny. Radość chrześcijańska, jeśli jest prawdziwa, staje się darem dla innych, o czym przypominają Kolędnicy w odwiedzanych rodzinach. Zatem misyjny wymiar kolędy wyraża się również w zebranych ofiarach. Komu niosą pomoc Kolędnicy? Z ofiar zebranych podczas kolędy misyjnej realizowane są projekty wskazane specjalnie na tę okazję polskim dzieciom zaangażowanym w Papieskim Dziele Misyjnym Dzieci przez Stolicę Apostolską. Tegoroczne ofiary z misyjnego kolędowania zostały przeznaczone na projekty służące dzieciom z Republiki Sudanu Południowego. Tak jak pasterze, którzy wiedzieli, że radosnej nowiny o narodzeniu Boga-Człowieka nie mogą zatrzymać tylko dla siebie, dzieci z naszej parafii wyruszyły 27 grudnia, aby podzielić się tą radością z jej mieszkańcami. Kolędowaliśmy trzy dni: Luty

14 Z życia parafii w Kicinie na ul. Nowe Osiedle, w Janikowie na ulicy Ogrodniczej i Leśnej, i w Klinach przy Trakcie. Przyjmowano nas ciepło i serdecznie, a do skarbonki misyjnej składano ofiary. W wielu domach pojawiły się łzy wzruszenia. Wspólnie z nami domownicy śpiewali kolędy (Staś akompaniował na trąbce) i obdarowywali mnóstwem słodyczy. Zaangażowanie dzieci było tak wielkie, że już po pierwszym dniu kolędowania każde dziecko potrafiło odegrać role swoich kolegów. Zakończenie kolędowania odbyło się w uroczystość Trzech Króli. Podczas Mszy św. w procesji z darami zanieśliśmy m.in. skarbonkę z zebranymi ofiarami: w sumie 1575 zł! Za wszelkie dobro, którego doświadczyliśmy podczas naszego kolędowania pragniemy jeszcze raz wszystkim podziękować. Mali misjonarze: Agatka, Basia, Gabryś, Józio, Klaudia, Laura, Stasiu, Weronika z Janikowa, Weronika z Kicina, Wiktoria, Ula i Zosia, a także opiekunki ogniska misyjnego: Kamila Mazur i Joanna Tyborowska Misyjny Dzień Dzieci w Lesznie Na całym świecie w uroczystość Objawienia Pańskiego obchodzony jest Misyjny Dzień Dzieci. W tym roku w Archidiecezji Poznańskiej obchodzono go po raz ósmy w sobotę 7 stycznia w parafii pw. św. Kazimierza Królewicza w Lesznie. Przybyły na niego, wraz ze swoimi opiekunami, dzieci ze szkolnych i parafialnych grup misyjnych, zaangażowane w Papieskie Dzieło Misyjne Dzieci oraz Papieskie Dzieło św. Piotra Apostoła. Wcześniej (co właśnie opisaliśmy) jako Kolędnicy Misyjni odwiedzały one domy w swoich parafiach i zbierały ofiary dla rówieśników w Sudanie Południowym. Misyjny Dzień Dzieci rozpoczął się Mszą św. pod przewodnictwem bp. Grzegorza Balcerka, którą koncelebrowali ks. Waldemar Babicz, diecezjalny dyrektor Papieskich Dzieł Misyjnych oraz o. Paweł Zając ze Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Po Mszy św. dzieci i ich opiekunowie obejrzeli jasełka przygotowane przez uczniów ze Szkoły Podstawowej w Dakowach Mokrych oraz spotkali się z misjonarzem o. Pawłem Zającem, który opowiedział im o swojej pracy misyjnej w Arktyce kanadyjskiej. Uczestnicy wzięli też udział w loterii misyjnej, z której środki zostaną przeznaczone również na wsparcie dzieci z Sudanu Południowego. Dzięki zaproszeniu sióstr klawerianek*, po raz pierwszy uczestniczyły w obchodach tego dnia dzieci z naszej parafii. Czynnie brały udział we Mszy św. oraz w wydarzeniach Dnia, który rozgrywały się w pobliskiej szkole podstawowej. Dzieci z naszego ogniska misyjnego przedstawiły grupę Kolędników Misyjnych z Kicina. Skorzystały również z możliwości zrobienia sobie zdjęcia z księdzem biskupem. Otrzymaliśmy dyplom uznania za udział w kolędowaniu oraz pamiątki związane z tegoroczną akcją Kolędników Misyjnych. W radosnych nastrojach i pełni nowych doświadczeń powróciliśmy do Poznania. Bardzo rodzinny klimat, wiele uśmiechu, sympatyczna atmosfera wszystko to pozostanie w pamięci uczestników spotkania. Oby było takich spotkań więcej. Przy okazji tego artykułu składam serdeczne podziękowania osobom, które pomogły nam w zorganizowaniu wyjazdu do Leszna. Kamila Mazur * Zgromadzenie Sióstr Misjonarek św. Piotra Klawera (SSPC); w Poznaniu mieści się przy ul. Dmowskiego. Charyzmat zgromadzenia: animacja misyjna mająca na celu informowanie i formowanie dzieci, młodzieży oraz dorosłych do współpracy w ewangelizacyjnej misji Kościoła. Źródło: O historii rodziny ofiarodawczyni pianina dla parafii W listopadzie 2011 roku kicińskiej parafii podarowano pianino. Losy rodziny ofiarodawczyni, pani Anieli, są powiązane z wieloma historycznymi i patriotycznymi wydarzeniami. Dziś przedstawiamy kilka wydarzeń przez nią opowiedzianych. Wiktor Maćkowiak, dziadek pani Anieli, urodzony w wielodzietnej, chłopskiej rodzinie, kształcił się w Berlinie; był od marca 1919 r. pierwszym dyrektorem Wyższej Szkoły Budowy Maszyn w Poznaniu, a w latach dyrektorem Poznańskiej Kolei Elektrycznej, honorowym członkiem Gedanii.* Należał 14 Luty 2012

15 Z życia parafii również do Związku Ludowo-Narodowego oraz do Towarzystwa Gimnastycznego Sokół. Gdy zaczęła się wojna, został zabrany przez Niemców do obozu w Dachau i tam zginął. Żona Wiktora Maćkowiaka o jego śmierci dowiedziała się któregoś dnia, kiedy otrzymała przesyłkę pudełko po cygarach wypełnione popiołem i z dołączoną kartką informującą, że są to prochy męża. Drugi dziadek pani Anieli, Andrzej Tłok, był lekarzem w Kórniku. Zasłużył się tym, że leczył biednych ludzi nie pobierając opłat. Podobno go tak kochali, że jak zmarł, to wyrywali sobie jego trumnę, żeby tylko ją donieść na swoich plecach. Ma na kórnickim cmentarzu napisane: Przeszedł przez życie czyniąc dobrze. Niestety, moja mama nie zdążyła go poznać jak wychodziła za mąż za mojego ojca, ale była bardzo dumna ze swojego teścia wspomina pani Aniela. Bardzo ważną postacią w rodzinie był również ojciec pani Anieli, Zbigniew Tłok. Był prawnikiem, jednak wojna spowodowała, że trafił do wojska, powołany jako oficer rezerwy. W 1940 roku zginął w Katyniu przez postrzał w tył głowy. Prawdopodobnie miało to miejsce w kwietniu, z tego czasu pochodzą ostatnie wzmianki w pamiętnikach kolegów o wywiezieniu przez Rosjan Zbigniewa Tłoka. Jego żona, matka pani Anieli, bardzo dobrze znała język niemiecki i pracowała wówczas u Niemca jako maszynistka. Pewnego dnia została wezwana do swojego szefa, który źle traktował Polki, krzyczał na nie, bił po twarzy: Mama w strachu (...). A on podał jej rękę, kazał jej siadać, powiedział: «Składam pani kondolencje, bo nazwisko pani męża znalazło się na liście katyńskiej [zamieszczonej w niemieckiej książce] i w związku z tym ma pani jeden dzień urlopu.» Wyszła oszołomiona z tego gabinetu szefa, a tam pod drzwiami koleżanki: «No jak Haniu, co się stało, co się stało?» A ona: «Słuchajcie, dostałam jeden dzień urlopu.» Tylko to było dla niej ważne, bo Polacy sobie zakodowali, że jeżeli coś Niemiec mówi, to znaczy, że jest to kłamstwo i nie trzeba brać w ogóle tego pod uwagę. Dopiero kiedy pani Aniela i jej matka zobaczyły nazwisko Zbigniewa Tłoka w książce wydanej przez Niemców z listą zamordowanych w Katyniu, uwierzyły w jego śmierć. Ciało zidentyfikowano przez znalezienie przy nim wizytówek oraz szkaplerza. Przeszłość rodziny pani Anieli wiąże się z wydarzeniami, których echo wciąż obecne jest w wielu polskich domach. Historia zamknięta w sekretarzyku czy w zdjęciu ojca, który został zamordowany w Katyniu, wydaje się wciąż głucho wołać, dzieląc się swoim bólem i przestrzegając przed błędami przeszłości. Na podstawie wspomnień pani Anieli opracowała R.S. *Gedania Posnaniensis nazwa korporacji akademickiej, której głównym celem było głoszenie idei powrotu Gdańska do Polski. Poznański Orszak Trzech Króli Trzech mędrców ze wschodu oraz kilkudziesięciu dworzan i pastuszków w asyście poznaniaków i gości (także z naszej parafii) przeszło w piątek 6 stycznia ulicami Poznania. Uroczysty przemarsz rozpoczął się w południe na placu Wolności, skąd trzej królowie, reprezentujący trzy kontynenty, poprowadzili uczestników na Stary Rynek. Przy żłóbku złożyli Dzieciątku swoje dary. Na trasie prowadzącej uliczkami Starego Miasta można było obserwować inscenizacje przygotowane przez uczniów poznańskich szkół i Orszak na Starym Rynku w Poznaniu fot. G.Z. nawiązujące do miejsc ich historycznej podróży. Święto Objawienia Pańskiego jest obchodzone w Kościele od stuleci, jednak pochody i przedstawienia biblijne to nowa tradycja. Pierwszy orszak zorganizowano w 2009 r. w Warszawie. Pomysł podchwycił także Poznań. W obecnej, drugiej edycji, mimo wyjątkowo niesprzyjającej pogody na plac Wolności przyszły prawdziwe tłumy. Dla wielu osób była to bardzo dobra okazja do wspólnego śpiewania kolęd. Chętnym rozdawano śpiewniki z kolędami oraz symboliczne, papierowe korony. W obchodach brał również udział metropolita poznański abp Stanisław Gądecki. Wyjaśniał Luty

16 Z życia parafii znaczenie pochodu w tradycji: Droga trzech króli to pouczenie o drodze, którą każdy człowiek musi przejść, prowadzony światłem wiary, aby dojść do prawdy. Oni są tym symbolem mozolnego dochodzenia do prawdy. Forma spotkania jest ludyczna, chodzi o to, aby podkreślać rodzinność, aby dzieci miały okazję do wspólnej zabawy z rodzicami, którzy na co dzień są zabiegani i nie mają dla nich czasu. Po wspólnym kolędowaniu, uczestnicy marszu wzięli udział we Mszy św. w kościele franciszkanów na Wzgórzu Przemysła. gzal Z życia szkoły Z wizytą w Koszutach Dzieci wzięły udział w lekcji muzealnej, posłuchały wykładu na temat dawnych tradycji bożonarodzeniowych. Pani przewodnik pięknymi opowieściami wprowadziła dzieci w świąteczny nastrój i klimat polskich dworów w dawnych czasach. Dzieci miały okazję zwiedzić zaciszne wnętrza ziemiańskiej siedziby, posłuchać historii choinki, dowiedzieć się jak w minionym wieku ludzie mieszkali i spędzali święta Bożego Narodzenia. Mogły zobaczyć jak wyglądały najstarsze ozdoby świąteczne. Potem wspólnie wykonały ozdoby choinkowe, przeżyły wizytę świętego Mikołaja, który razem z nimi śpiewał kolędy, przygrywając na fortepianie, a potem obdarował wszystkich łakociami. Było dużo śmiechu i zabawy. W drodze powrotnej dzieci zwiedziły fabryczkę słodyczy w Środzie Wlkp. Przed Bożym Narodzeniem 20 grudnia 2011 r., uczniowie klas drugich ze Szkoły Podstawowej im. Augusta Cieszkowskiego w Kicinie wybrali się na wycieczkę do Koszut*. Zwiedzili stary siedemnastowieczny dworek, położony w zrekonstruowanym parku krajobrazowym z ciekawą roślinnością i starodrzewem z pierwszej połowy XIX wieku. Ekspozycja stała muzeum pt. Mała siedziba ziemiańska w Wielkopolsce prezentowana jest w siedmiu salach, urządzonych w duchu dawnego polskiego dworu z końca XIX i początku XX wieku. Wnętrze jest bardzo bogate, warte zobaczenia. Zgromadzone tu zestawy mebli oraz uzupełniające wystrój malarstwo, tkaniny i przykłady rzemiosła artystycznego pozwalają odtworzyć wygląd i atmosferę szlacheckiego dworu, a pozostawione jakby mimochodem drobne sprzęty dają wrażenie stałej obecności jego dawnych mieszkańców. fot. M.D. Ten szczególny dzień się budzi... Tegoroczne jasełka szkolne zostały przygotowały przez klasy trzecie. Widzami byli wszyscy uczniowie klas 0-VI, nauczyciele i pracownicy naszej szkoły. Wszystko było wspaniale przygotowane, począwszy od scenerii po oryginalne stroje. Dzieci przebrane za anioły czuwały nad Świętą Rodziną, pastuszkowie przybyli śpiesznie, aby powitać narodzonego Jezusa, trzej królowie złożyli dary u stóp Dzieciątka. Uczniowie z niezwykłym zapałem recytowali swoje wiersze, a także śpiewali kolędy. Przygotowanie i prezentacja jasełek nagrodzone zostały gromkimi brawami. Całość przedstawienia przeplatana była kolędami oraz zimowymi piosenkami w wykonaniu solistów i chóru anielskiego tworzącymi niepowtarzalny klimat radości i refleksji. Po gromkich oklaskach pan dyrektor wygłosił mowę i złożył wszystkim bożonarodzeniowe życzenia, życząc obecnym zdrowych i spokojnych świąt, spędzonych w rodzinnej atmosferze oraz pomyślności w nowym roku. Kolędy, świąteczne dekoracje i wzajemne życzenia pozwoliły wczuć się w atmosferę zbliżających się świąt, pełną ciepła, radości i bliskości. Podkreślał ją jeszcze padający za oknem, pierwszy tej zimy śnieg. Małgorzata Dolska *Koszuty wieś w województwie wielkopolskim, w gminie Środa Wielkopolska. Miejscowość zawdzięcza swoją nazwę koszutom, czyli jeleniom zamieszkującym rozległe lasy, które niegdyś porastały te tereny. 16 Luty 2012

17 Z życia parafii Z naszej Biblioteki Od paru miesięcy istnieje u nas biblioteka parafialna, w której można znaleźć książki bardzo przydatne zarówno w ogólnym poznaniu świata, jak też w rozwoju naszej wiary. Księgozbiór ten był gromadzony przez poprzednich duszpasterzy, a przede wszystkim przez ś.p. ks. kan. Zbigniewa Pawlaka, który sam był wielkim miłośnikiem książek. Uważał on je za swych pomocników w życiu i wierze. Wśród literatury, która może zainteresować człowieka wierzącego, przede wszystkim warto wskazać na książki dotyczące świętych. Ich przykład jest dla nas ważny, bo ukazuje drogę do Boga, która rzeczywiście doprowadziła do Jego poznania i zjednoczenia z Nim w wieczności. W naszej bibliotece znajdziemy więc biografie bardzo znanych postaci, takich jak bł. Jan Paweł II, św. Ojciec Pio, lecz także osób z pozoru mniej wybitnych jak np. św. Adam Chmielowski, znany jako brat Albert. Żywot brata Alberta, pióra Alicji Okońskiej pt. Adam Chmielowski to opowieść o człowieku do pewnego stopnia typowym dla tamtych (2 poł. XIX wieku) czasów. Biografia ta to jakby połączenie fragmentów życiorysów kilku osób. Syn ubogiego ziemianina, student w carskiej szkole oficerskiej, następnie uczestnik powstania styczniowego, poważnie ranny to pierwsza część jego epopei. Oprócz tego Adam Chmielowski to wzięty malarz z widokami na karierę artystyczną, który w końcu wstępuje do zakonu franciszkanów i zostaje opiekunem bezdomnych i głodnych. Przykład brata Alberta pokazuje, że w świecie pędzącym do sukcesu i zamożności można zdobyć się na rezygnację z udziału w tym wyścigu, by ocalić w swoim życiu to, co najważniejsze: czyste sumienie i serce oraz wzrok utkwiony w Chrystusa. Brat Albert dostrzegł go ostatecznie w drugim człowieku: biednym, głodnym, odrzuconym. I służbie takiemu człowiekowi oddał się bez reszty. Książka Okońskiej pięknie odmalowuje też realia, w jakich żył brat Albert ukazując, że świat nie zmienił się tak bardzo w ciągu ostatnich stu lat i że rozdarcie i zagubienie, które prześladują człowieka dziś, były takim samym problemem już wtedy. Przełom XIX i XX wieku to intensywny rozwój gospodarczy, czas, gdy pojawiło się wiele przełomowych wynalazków jak samochód, samolot, lodówka, fotografia, radio, film i wiele innych. Ludzie uważali, że są bliscy znalezienia lekarstw na wszelkie choroby, w tym także na starość. Brat Albert dostrzegł jednak drugą stronę tego rozwoju biedę, opuszczenie oraz osamotnienie tych, którzy nie potrafili poradzić sobie w pędzącym świecie. Czytajmy książki. Wysiłek to niewielki, a dzięki nim mamy dostęp do wspaniałego źródła wiedzy i mądrości. Witold Tyborowski Sprawozdanie z życia parafii za rok 2011 Niniejszy artykuł stanowi rodzaj podsumowania życia parafialnego w minionym 2011 r. Czynię to w oparciu o dwa wymiary: duszpasterski i materialno-ekonomiczny. 1. Wymiar duszpasterski Wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś co się słyszy jest słowo Chrystusa (Rz 10, 17). Podstawą życia religijnego jest słuchanie Słowa Bożego. Sercem przyjęte Słowo prowadzi do sakramentów świętych. Na Słowie Bożym i sakramentach świętych człowiek może rozwijać wiarę, zatem te dwie kwestie stanowią jej fundament. W minionym roku duszpasterskim nasza uwaga w głoszonym słowie Bożym wiązała się z tematem roku kościelnego: W komunii z Bogiem. Od lipca minionego roku w głoszeniu Słowa Bożego i sprawowaniu sakramentów świętych uczestniczy ks. kanonik Remigiusz Pieprzyk. Przez ostatnie 36 lat był proboszczem w Iwnie. Obecnie mieszka w Domu Księży Emerytów w Poznaniu. W kicińskim kościele Słowo Boże wraz z jego wyjaśnianiem i zgłębianiem było głoszone podczas każdej Eucharystii, zarówno w niedziele, uroczystości, święta, jak i w dni powszednie. Ponadto proklamacja Słowa Bożego dokonywała się w czasie misji parafialnych, wielkopostnych rekolekcji dla dzieci, w czasie gorzkich żali, dróg krzyżowych, nabożeństw majowych, czerwcowych, październikowych, fatimskich, Luty

18 Z życia parafii pierwszych pięciu sobót miesiąca, katechez dla rodziców, podczas przygotowywania dzieci i młodzieży do sakramentów świętych, autokarowych pielgrzymek krajowych i zagranicznych (na beatyfikację Jana Pawła II, na Morawy), pieszej parafialnej pielgrzymki do Dąbrówki Kościelnej. Ważną rolę spełniały także Misterium Męki i Śmierci Pana Jezusa oraz Misterium Wcielenia (bożonarodzeniowe). Nadto w świetlicy w Janikowie gromadzili się wierni na nabożeństwach majowych i w październiku na różańcowych. Z kolei mieszkańcy Klin po latach powrócili do nabożeństw majowych, które miały miejsce na byłym cmentarzu w tejże miejscowości. Tam też pobudowano kapliczkę ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa. Wymownym znakiem wiary są postawione dwa nowe krzyże misyjny przy kościele i drugi na cmentarzu. Słowo Pana Boga pobudza słuchacza do życia sakramentalnego. W roku 2011 sakrament chrztu św. przyjęło 30 dzieci. Do I spowiedzi i Komunii św. w naszym kościele przystąpiło 32 dzieci. Sakrament bierzmowania przyjęło 21 osób. Sakramentalny związek małżeński zawarło 21 par. W porównaniu z rokiem 2010 przedstawia się to odpowiednio: chrzest 28, I Komunia św. 22, bierzmowanie 22, ilość nowozawartych małżeństw 12. Do 24 osób udawaliśmy z co miesięczną posługą sakramentalną dla chorych. Zmarło 9 parafian (w roku ) Frekwencja na niedzielnej Eucharystii wyniosła w drugą niedzielę października 22% (o 6 punktów procentowych mniej niż przed rokiem). Tzw. comunicantes, czyli przystępujący do Komunii św. stanowili 52% uczestników Eucharystii, czyli o 10 punktów procentowych więcej niż w roku ubiegłym. W czasie Eucharystii rozdaliśmy niemal razy Komunię św., tj. o ponad 2000 więcej w porównaniu z rokiem Pięć osób wzięło udział w rekolekcjach dla członków Wspólnoty Żywego Różańca, cztery w rekolekcjach dla Służby liturgicznej, jedna w Pieszej Poznańskiej Pielgrzymce na Jasną Górę. Inne osoby wzięły udział w różnego rodzaju ćwiczeniach rekolekcyjnych organizowanych przez wspólnoty pogłębionego życia duchowego. Szczególnym wydarzeniem minionego roku duszpasterskiego była wizytacja kanoniczna ks. arcybiskupa Stanisława Gądeckiego. Tego rodzaju wizytacje odbywają się co pięć lat. Wielką rolę w życiu duchowym spełniają misje parafialne. Trwały one 9 dni, od 5 do 13 listopada. Niezastąpioną rolę spełniają grupy duszpasterskie, których członkowie podejmują określone zadania i działając zgodnie ze swoim charyzmatem ożywiają życie parafialne. W roku sprawozdawczym powołaliśmy dwie nowe Rady Duszpasterską i Ekonomiczną. Ponadto powstało Koło Misyjne Dzieci oraz młodzieżowy zespół muzyczny (schola). Zatem oprócz tychże grup w parafii działają: Parafialny Zespół Liturgiczny, Służba Liturgiczna (ministranci), Parafialny Zespół Caritas, Wspólnota Żywego Różańca (V Róż), Parafialny Oddział Akcji Katolickiej, Krąg Biblijny, chór parafialny Arsis, Eucharystyczny Ruch Młodych i redakcja Naszego Patrona. 16 osób podjęło Duchową Adopcję Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą. Grupę duszpasterską stanowią także panowie zbierający składkę. W roku 2011 jedna osoba rozpoczęła zajęcia w Szkole Katechistów, kolejne dwie w Studium Biblijnym. Kształceniu religijnemu służy katecheza szkolna i parafialna. Dzieci i młodzież naszej parafii uczęszczały na religię w tutejszej szkole oraz w innych miejscach swojej nauki. W Wielkim Poście katechizowani uczniowie Szkoły Podstawowej w Kicinie wzięli udział w trzydniowych szkolnych rekolekcjach. Ponadto, zgodnie z obowiązującą w Archidiecezji Poznańskiej praktyką, wprowadziliśmy katechezę parafialną dla wszystkich klas szkoły podstawowej. Odbywa się ona raz w miesiącu. Dotychczas uczestniczy w niej około 60% uczniów. Katecheza z udziałem dorosłych była prowadzona w kontekście przygotowania do sakramentów świętych (chrzest, pierwsza spowiedź i Komunia św. oraz bierzmowanie), a także w związku z udziałem dzieci w lekcjach religii. Przepływowi informacji sprzyja miesięcznik parafialny Nasz Patron wydawany w nakładzie szt. oraz strona internetowa www. parafiakicin.pl uaktualniana przez kompetentne osoby. W kościele rozprowadzamy Przewodnik Katolicki, Mały Przewodnik Katolicki i Miłujcie się. We wrześniu rozpoczęła działalność biblioteka parafialna. 18 Luty 2012

19 2. Wymiar materialno-ekonomiczny Gdy zsumujemy koszty prac remontowobudowlanych oraz inwestycyjnych kościoła, domu parafialnego, probostwa, budynku gospodarczego, koszty związane z opłatami za gaz, prąd, wodę, funkcjonowania biura parafialnego, wywozu śmieci, wówczas łączna wielkość wydatków sięga ponad zł. Pokrycie tych kosztów w zeszłym roku stało się możliwe dzięki ofiarności parafian, gości oraz dotacji udzielonej przez powiat poznański. Podstawa pod ołtarz fot. G.Z. Zakupiliśmy nowe ławki do kościoła, ambonę, pulpit, podstawę pod ołtarz soborowy. W zakrystii zamontowaliśmy nową szafę i nowy sejf. Dokonaliśmy bardzo kosztownego skanowania metodą 3D wnętrza świątyni wraz ze wzgórzem kościelnym. Było to konieczne ze względu na nakaz Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w związku z obsuwaniem się południowej ściany kościoła. Założyliśmy oświetlenie ewakuacyjne w świątyni, wymieniliśmy instalację grzewczą, założyliśmy grzejniki pod ławkami, wymieniliśmy tablicę rozdzielczą w zakrystii oraz oświetlenie prezbiterium. Kosztownym, ale bardzo potrzebnym przedsięwzięciem było założenie zewnętrznego oświetlenia świątyni i parkingu. Jest ono sterowane zegarem astronomicznym. Wymieniliśmy także przyłącze. Położyliśmy rury odprowadzające wody opadowe z dachu kościoła do studni chłonnych. Zakonserwowaliśmy płot okalający nasz kościół. W roku 2011 kontynuowaliśmy remont generalny budynku gospodarczego. W jego dolnej kondygnacji znajdują się cztery pomieszczenia. W trzech z nich skuliśmy tynki i wykonaliśmy nowe oraz położyliśmy posadzki. Jedno z pomieszczeń zostało wymalowane. Realizowaliśmy także inne liczne prace wokół budynków parafialnych, np. Z życia parafii przecinka drzew w ogrodzie za probostwem, wyrównywanie terenu przed probostwem, porządkowanie skarpy wokół kościoła, domu parafialnego i budynku gospodarczego. Parafia nasza wzbogaciła się także o pięć nowych ornatów: dwa zielone ufundowane przez mieszkańców Klin, dwa białe zakupione przez wiernych z Janikowa oraz jeden czerwony będący darem młodzieży bierzmowanej 27 listopada 2011 r. Wyrażam bardzo serdeczne podziękowanie Księdzu Kanonikowi, Paniom Katechetkom, Panom Organiście i Kościelnemu, Nadzwyczajnym Szafarzom Komunii Św., członkom grup duszpasterskich, osobom sprzątającym w kościele, wokół świątyni, w domu parafialnym, na probostwie, piorącym bieliznę kielichową i ołtarzową, dekorującym kwiatami kościół, Paniom pomagającym w prowadzeniu kościelnej księgi kasowej i biura parafialnego, zespołowi cmentarnemu, Paniom i Panom utrzymującym czystość na cmentarzu, a szczególnie Panu, który wywozi śmieci z cmentarza. Bóg zapłać wszystkim mężczyznom, którzy angażowali się w podejmowane prace remontowe, porządkowe i budowlane. Dziękuję za składane ofiary na tacę, daninę diecezjalną (złożyło ją 30% parafian), okazywane zaufanie, pomoc w prowadzeniu domu oraz za wszelką dobroć. Wszystkim, którzy czuli i nadal czują się odpowiedzialni za parafię składam wdzięczne Bóg zapłać. Rok Pański 2012 przeżywamy pod hasłem Kościół naszym domem. Ufam, że poprzez jeszcze gorliwsze słuchanie Słowa Bożego i przystępowanie do sakramentów świętych będziemy budować taką parafię, w której każdy z nas będzie mógł bardziej zadomowić się w Kościele. ks. proboszcz Andrzej Magdziarz W wydaniu 25/26 NP (s.11) w wykazie bierzmowanych w dniu 27 listopada 2011 r. pominięto Weronikę Borowiec. Przepraszamy. Redakcja Luty

20 Obiektywnie Ministranci podczas odnowy biologicznej przed tegoroczną kolędą r. (fot. H.K.) 2. Święto Świętej Rodziny r. (fot. H.K.) 3. Kolędnicy Misyjni r. (fot. J.T.) 4. Kiciński żłóbek (fot. G.Z.) 5. Misterium Wcielenia r. (fot. G.Z.) 6. Chór Arsis kolędowanie w Czerwonaku r. (fot. R.S.) 7. Na kolędowym szlaku (fot. H.K.) 8. Helenka czyli Dzieciątko Jezus r. (fot. H.K.) Luty 2012