Z Edenu do Betlejem. 1 Księga Mojżeszowa 3:15 Piotr Słomski (Peter Slomski) 27 grudnia, 2015 r.

Transkrypt

1 Pozwalamy i zachęcamy do kopiowania i rozprowadzania tego materiału w dowolnej formie, pod warunkiem, że nie zmienia się tekstu w żaden sposób i nie pobiera opłaty poza kosztem reprodukcji. Wszelkie wyjątki muszą być zatwierdzone przez autora i Zbór Ewangeliczny Agape w Poznaniu. Z Edenu do Betlejem 1 Księga Mojżeszowa 3:15 Piotr Słomski (Peter Slomski) 27 grudnia, 2015 r. Z Betlejem do Edenu Czy kiedykolwiek zadałeś sobie pytanie, dlaczego Syn Boży stał się człowiekiem? Moglibyśmy odpowiedzieć na nie tak: Gdyby Syn Boży nie narodził się jako człowiek, nie obchodzilibyśmy Bożego Narodzenia!. Nie wiemy, czy Syn Boży urodził się w Betlejem dokładnie 25 grudnia. Jednak niezależnie od daty, ludzie na całym świecie nie obchodziliby Bożego Narodzenia, gdyby Jezus nie przyszedł na świat. Na nasze pytanie można też odpowiedzieć z teologicznego punktu widzenia: Jezus stał się człowiekiem, aby wybawić nas od grzechów i kary za nie. Ale dlaczego Bóg nie mógł po prostu przebaczyć nam naszych grzechów? Czy my nie przebaczamy innym, jeśli upamiętają się, mówiąc Wybaczam ci? Czy Bóg nie mógł po prostu powiedzieć z nieba: Wybaczam wam? Po co ten cały trud z narodzinami w Betlejem, w brudnym żłobie? Aby zrozumieć narodzenie Jezusa, musimy udać się w podróż w czasie. Jeśli chcemy zrozumieć to, co wydarzyło się w Betlejem, musimy zrozumieć to, co się stało w Edenie. Musimy cofnąć się do chwili, w której Bóg stworzył świat. Musimy wrócić do narodzenia pierwszego człowieka. Mówiąc o jego narodzeniu, mam na myśli stworzenie pierwszego człowieka. To jest klucz do zrozumienia, dlaczego Syn Boży stał się człowiekiem. W naszej podróży w czasie przyjrzymy się kilku wersetom z Biblii. Z nicości do świętości W 1 Księdze Mojżeszowej 1:27, czytamy: I stworzył Bóg człowieka na obraz swój. Na obraz Boga stworzył go. Jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich. Adam, pierwszy człowiek, został stworzony na obraz Boga. Co to znaczy, że został stworzony na obraz Boga? Wyjaśnienie znajdujemy w Nowym Testamencie. List do Efezjan 4:24, mówi: A obleczcie się w nowego człowieka, który jest stworzony według Boga w sprawiedliwości i świętości prawdy. Być jak Bóg, być stworzonym na Jego obraz oznacza, że mamy być sprawiedliwi i święci. Innymi słowy, bycie na podobieństwo Boga oznacza życie bez grzechu. Potwierdza to inny fragment z Nowego Testamentu. W Liście do Kolosan 3:8-10, czytamy: A teraz odrzućcie i wy to wszystko: gniew, zapalczywość, złość, bluźnierstwo i nieprzyzwoite słowa z ust waszych; nie okłamujcie się nawzajem, skoro zewlekliście z siebie starego człowieka wraz z uczynkami jego, a przyoblekli nowego, który się odnawia ustawicznie ku poznaniu na obraz tego, który go stworzył. Bycie na podobieństwo Boga, który nas stworzył, oznacza, że mamy być przeciwieństwem tych, którzy się złoszczą, nienawidzą innych, bluźnią, mówią nieprzyzwoicie i kłamią. Bycie na podobieństwo Boga znaczy więc, że mamy żyć bez grzechu. Musimy starać się żyć bez grzechu. Oczywiście, doskonałe życie bez grzechu jest niemożliwe tu, na ziemi, ponieważ nikt nie urodził się doskonały. Bez grzechu nie urodził się żaden człowiek. Jednak Adam urodził się bez grzechu. To znaczy, został stworzony bez grzechu. Miał żyć w 1

2 posłuszeństwie Bogu. Jego przeznaczeniem było żyć jak ktoś, kto został stworzony na obraz Boga. Nie można tego powiedzieć o żadnym innym stworzeniu, na przykład o zwierzętach. Tylko ludzie zostali stworzeni na obraz Boga. Tylko ludzie mają duszę, za którą są odpowiedzialni przed Bogiem. Zatem Bóg stworzył Adama i jego żonę, Ewę, do doskonałego życia w moralnym posłuszeństwie Jemu jako Jego dzieci. Było to najwspanialsze życie, jakie można sobie wyobrazić. Adam i Ewa otoczeni byli pięknem stworzenia. Wszystko, co stworzył Bóg, było dobre. Rośliny zasadzone przez Adama rosły doskonale, były świeże i nie psuły się. Owoce i warzywa były pełne białka i witamin, niezbędnych dla życia Adama i Ewy. Nikt nie umierał, nikt nikogo nie zabijał. Zwierząt nie trzeba było zabijać dla mięsa. W 1 Księdze Mojżeszowej 1:29, czytamy: Potem rzekł Bóg: Oto daję wam wszelką roślinę wydającą nasienie na całej ziemi i wszelkie drzewa, których owoc ma w sobie nasienie: niech będzie dla was pokarmem. Rośliny były pokarmem nie tylko dla ludzi, ale również dla zwierząt, które nie musiały się wzajemnie zabijać, jak mówi 1 Księga Mojżeszowa 1:30: Wszystkim zaś dzikim zwierzętom i wszelkiemu ptactwu niebios, i wszelkim płazom na ziemi, w których jest tchnienie życia, daję na pokarm wszystkie rośliny. I tak się stało. Tak wyglądał świat, w którym żył, i nad którym panował w sprawiedliwości i świętości Adam, pierwszy człowiek, wraz ze swoją żoną, Ewą. W 1 Księdze Mojżeszowej 1:28, czytamy: I błogosławił im Bóg, i rzekł do nich Bóg: Rozradzajcie się i rozmnażajcie się, i napełniajcie ziemię, i czyńcie ją sobie poddaną; panujcie nad rybami morskimi i nad ptactwem niebios, i nad wszelkimi zwierzętami, które się poruszają po ziemi. Aby Adam i Ewa mogli panować nad stworzeniem sprawiedliwie, potrzebowali zasad, które dał im Bóg. Otrzymali jeden bardzo ważny nakaz. W 1 Księdze Mojżeszowej 2:16-17: I dał Pan Bóg człowiekowi taki rozkaz: Z każdego drzewa tego ogrodu możesz jeść, ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy tylko zjesz z niego, na pewno umrzesz. Zjedzenie owocu z tego drzewa oznaczało pragnienie, aby być jak Bóg. Adam został stworzony na obraz Boga, ale Bogiem nie był. Miał żyć w posłuszeństwie. Gdyby więc był posłuszny, wszystko potoczyłoby się dobrze. Adam jednak wszystko zniweczył poprzez swoje nieposłuszeństwo. Postanowił zjeść owoc z drzewa poznania dobra i zła. Szatan przyszedł pod postacią węża i skusił Ewę, aby zjadła z tego drzewa, po czym dała owoc Adamowi, i on również go zjadł. Szatan przekonał Ewę, że po zjedzeniu owocu z drzewa poznania dobra i zła nie umrą, jak powiedział im Bóg, ale staną się jak On. Gdy Adam posłuchał szatana i jego kłamstw, i zjadł owoc z tego drzewa, zaprzeczył podobieństwu Boga w sobie zniszczył obraz Boga w sobie. Nie pragnął już być świętym i sprawiedliwym jak Bóg. Zamiast tego chciał być Bogiem. Sprzeciwił się swojemu Stwórcy. Zwątpił w Jego ojcowską dobroć w stosunku do niego. Przestał być wiernym synem Boga, a stał się synem marnotrawnym. Z życia do śmierci W tamtej chwili Adam umarł, zgodnie w wcześniejszym ostrzeżeniem Boga. Nie oznacza to, że dosłownie padł martwy, ale od tego momentu jego ciało zaczęło się starzeć, czego doświadczamy i my teraz. A później nadszedł dzień, w którym Adam umarł śmiercią fizyczną. To nigdy by się nie wydarzyło, gdyby nie zjadł owocu z drzewa poznania dobra i zła. Adam jednak nie umarł jedynie śmiercią fizyczną. Umarł również pod względem duchowym. Śmierć oznacza rozstanie, oddzielenie. Adam oddzielił się od Boga. Został stworzony na obraz Boga, ale ten obraz został zniszczony. Wyobraź sobie, że ktoś namalował twój portret. Każdy, kto na niego patrzy, widzi ciebie. Wszyscy twierdzą, że jest twoją wierną podobizną. Ty również uważasz, że to bardzo dobry portret, 2

3 podobieństwo. Ale nagle pojawia się ktoś, kto szepcze ci do ucha, że on wcale nie jest taki świetny. Wręcz przeciwnie, jest okropny. Ten ktoś nie przestaje szeptać, aż w końcu dajesz się przekonać, chwytasz nóż, i niszczysz obraz. W momencie, kiedy nóż rozcina płótno, dociera do ciebie, że popełniłeś błąd, ale jest za późno. Patrząc na obraz, nadal widzisz swoją podobiznę, ale teraz jest zniszczona. Nie jest już tym doskonałym portretem. Właśnie to spotkało Adama. Miał być sprawiedliwy i święty, ale przestał taki być. Obraz Boga w nim został zniszczony przez jego nieposłuszeństwo. Jednak obraz Boga został zniszczony nie tylko w Adamie. Zniszczony obraz Boga noszą w sobie wszyscy jego potomkowie. Posłuchajmy, co mówi 1 Księga Mojżeszowa 5:3: Adam zrodził syna na podobieństwo swoje, na obraz swój Adam został stworzony na obraz i podobieństwo Boga, ale Mu się sprzeciwił. Obraz Boga w nim został zniszczony i teraz na świecie pojawił się tupot małych, złych stóp. Adam stał się ojcem rodu ludzi podobnych do niego. Istnieje jeden ludzki ród, i jest to ród Adama. Wprawdzie to Adam zgrzeszył, ale jego upadek jest również naszym udziałem, ponieważ jesteśmy jego potomkami. Jego upadek dotknął naszej fizyczności. Pamiętaj, że w chwili upadku Adam zaczął umierać. Jego ciało zaczęło się starzeć, czego doświadczamy i my jako jego dzieci. Dlatego w każdym nowym pokoleniu pojawiają się mutacje, co pociąga za sobą różne choroby. Nasze ciała nie ewoluują i nie stają się coraz doskonalsze, przeciwnie, starzeją się i niszczeją, co jest konsekwencją upadku Adama. Ale grzech Adama wpłynął również na naszą duchowość. Nasza moralność, podobnie jak moralność Adama, została zniszczona. Apostoł Paweł ujął to wprost w Liście do Rzymian. Przeczytam kilka jego słów z Listu do Rzymian 5:12-19: przeto przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, tak i na wszystkich ludzi śmierć przyszła przez upadek jednego człowieka umarło wielu przez upadek jednego człowieka śmierć zapanowała przez jednego przez upadek jednego człowieka przyszło potępienie na wszystkich ludzi przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami Ale ktoś może zaprotestować: Czy to jest sprawiedliwe? Czy nie jestem panem swojego losu, kapitanem swojej duszy? Czy nie ja sam określam swoje przeznaczenie? Odpowiedź negatywna jest trudna do przyjęcia w kulturze, przepełnionej hollywoodzkimi wizjami superbohaterów, którzy podobno drzemią w każdym z nas. Prawda zaś jest taka, że wszyscy od urodzenia borykamy się z problemem, który pojawił się w czasach, kiedy nie mogliśmy nic zrobić, bo nie było nas jeszcze na świecie: wszyscy zostaliśmy zrodzeni z Adama. Jesteśmy tacy sami, jak on, pochodzimy z jego rodziny, i mamy tę samą grzeszną tożsamość. Jak to możliwe, że już małe dziecko wie, jak manipulować swoimi rodzicami? Przecież nie nauczyło się tego od nikogo. Jest tak, ponieważ urodziło się grzeszne. Wszyscy rodzimy się jako grzesznicy, i dlatego grzeszymy i umieramy. Każde dziecko Adama może powiedzieć to, co mówi Dawid w Psalmie 51:7: Oto urodziłem się w przewinieniu i w grzechu poczęła mnie matka moja. Postępujemy zgodnie z tym, kim jesteśmy. Wielu ludzi nie jest gotowych, aby tę prawdę przyjąć, choć czasami ci sami ludzie wierzą w to, kiedy jest im tak wygodnie. Co mam na myśli? Wyobraź sobie, co by było, gdybyśmy przychodzili na świat nieskalani i wolni od wpływu grzechu; gdyby cierpienie i śmierć były skutkiem wyłącznie osobistego grzechu. Co wtedy, na przykład, powiedzielibyśmy o dzieciach od urodzenia upośledzonych umysłowo? Czy nie musielibyśmy stwierdzić: Te biedne dzieci cierpią przez swój własny grzech? Ale apostoł Paweł tego nie mówi w Liście do Rzymian. Mówi natomiast, że problem każdego z nas nie zaczyna się w chwili narodzin, ale tkwi głębiej pochodzi od Adama. Wyjaśnienia dzisiejszego cierpienia i grzechu należy szukać w Edenie. 3

4 Ludzkość nie jest masą oderwanych od siebie jednostek, które same decydują o swoim losie. Przodkiem całej rasy ludzkiej jest Adam. Wszyscy pochodzimy od niego. Wszyscy jesteśmy z nim związani. Kiedy on zgrzeszył, zgrzeszyliśmy i my; kiedy on umarł, umarliśmy i my. W chwili urodzenia stałem się częścią grzesznej, przepełnionej winą i martwej ludzkości. To jest moja tożsamość od urodzenia. Dziś jednak większość z nas żyje w świecie hiper indywidualizmu. Stwierdzenie, że jesteśmy grzeszni, ponieważ pochodzimy od Adama, wydaje się niesprawiedliwe. Dlaczego muszę cierpieć z powodu tego, co on zrobił? Ale poprzez brak zgody na to, że w Adamie wszyscy jesteśmy grzesznikami, ten indywidualizm zniekształcił nasze spojrzenie na chrześcijańską dobrą nowinę ewangelię. Dobra nowina została przekształcona w krótkie przesłanie, reklamę dla konsumenta: Przyjdź, a ubogacisz i ulepszysz swoje życie. Przyjmij łaskę. Możemy stać się lepszymi ludźmi, ponieważ każdy z nas ma w sobie cząstkę dobra. Potrzebujemy tylko prosić Boga, aby nam pomógł. Sądzimy, że Jezus przyszedł, aby wyciągnąć do nas rękę. Ale Biblia mówi nam coś innego. Apostoł Paweł miał inne zdanie na ten temat. Widział, że problem leży znacznie głębiej, a jego perspektywa była znacznie szersza. Według niego naszym przeznaczeniem nie jest to, że czasem upadamy, i potrzebujemy tylko wybaczenia. Gdyby to było takie proste, z pewnością ulegalibyśmy pokusie, aby starać się jeszcze bardziej i żyć bardziej moralnie. Bóg widziałby nasze starania, i przebaczyłby nam. Problemem jest jednak nasza tożsamość. Narodziliśmy się z Adama. Nadzieja nie polega na tym, że będziemy się bardziej starać i zasłużymy na Bożą wyrozumiałość. Naszą jedyną nadzieją jest to, że zostaniemy wyrwani ze starego rodu Adama, i narodzimy się na nowo, jako nowy człowiek, nowe stworzenie. Od Adama do Chrystusa Dlatego prawdopodobnie najbardziej zdumiewającą dobrą nowiną, którą usłyszeli Adam i Ewa w smutnym dniu ich upadku, były słowa, które Bóg wypowiedział do węża (zawarte w 1 Księdze Mojżeszowej 3:15): I ustanowię nieprzyjaźń między tobą a kobietą, między twoim potomstwem a jej potomstwem; ono zdepcze ci głowę, a ty ukąsisz je w piętę. Słuchając szatana, Adam sprzeciwił się Bogu i sprowadził śmierć na siebie i swoje potomstwo. Ale w słowach Boga była nadzieja obietnica życia. Pojawi się potomek, dziecko, które zdepcze głowę węża. Słowo przetłumaczone jako zdepcze oznacza zmiażdży. Wąż, szatan, który skusił Adama i Ewę, otrzyma śmiertelny cios, zostanie zmiażdżony. Wtedy też zostanie zmiażdżone całe jego królestwo grzechu. Kto może tego dokonać, jeśli nie potomek kobiety. Bóg musi posłać syna. W nim jest nadzieja życia dla Adama i jego potomstwa. Adam został tak poruszony tymi słowami, że nadał kobiecie nowe imię. W 1 Księdze Mojżeszowej 3:20, czytamy: I nazwał Adam żonę swoją Ewa, gdyż ona była matką wszystkich żyjących. Gdy w Biblii ktoś otrzymuje nowe imię, na przykład Abram staje się Abrahamem, Szymon Piotrem, a Saul Pawłem, zawsze oznacza to coś niezwykle ważnego. Podobnie jest tutaj. Wcześniej, gdy Adam zobaczył swoją żonę po raz pierwszy, nazwał ją mężatką czyli kobietą (1 Księga Mojżeszowa 2:23). Ale w świetle nadziei, którą właśnie otrzymał, nadaje jej imię Ewa, co znaczy Życie!. Umierającemu rodowi Adama życie przyniesie dziecko. Pojawi się drugi Adam, który przyniesie ratunek. Pierwszy Adam z krwi i kości zawiódł Boga i pociągnął za sobą ku zagładzie całą ludzkość. Ale przyjdzie drugi Adam z krwi i kości, który nie zawiedzie. W starym Adamie jest śmierć, natomiast w nowym Adamie jest życie dla rodzaju ludzkiego. I tak dochodzimy do tego, dlaczego Syn Boży musiał stać się człowiekiem. W naszej teologicznej podróży z Edenu zbliżamy się do Betlejem. Skoro Syn Boży miał być ostatnim Adamem, 4

5 aby odwrócić upadek, stanąć na czele nowej ludzkości i być jedno ze swoim ludem, musiał stać się człowiekiem. Tak jak Adam był przedstawicielem upadłej ludzkości, tak Syn Boży musiał się stać przedstawicielem zbawionej, nowej ludzkości. Musiał być człowiekiem. Musiał spełnić odwieczną obietnicę o potomstwu kobiety. W Edenie nastąpił upadek, ale w Betlejem pojawiła się nadzieja: w żłobie narodziło się dziecko. Syn Boży musiał więc stać się człowiekiem. Pojawił się jednak dość oczywisty problem. Jeśli grzech Adama rzeczywiście pociągnął za sobą potępienie całej ludzkości, jak ten, który był boski mógłby stać się człowiekiem, unikając jednocześnie potępienia, które jest udziałem każdego człowieka? Jak miałby zbawić swój lud od grzechu, skoro sam urodziłby się z grzechem, który płynie w żyłach wszystkich potomków Adama? Począwszy od 1 Księgi Mojżeszowej 4, kiedy to Adam zrodził Kaina, mężczyźni rodzili dzieci na swój grzeszny obraz i podobieństwo. To, co narodziło się z ciała, jest ciałem (zob. Ew. Jana 3:6). Potrzeba było więc czegoś nowego: Chrystus musi narodzić się z kobiety, ale nie może mieć za ojca człowieka, na którego obraz i podobieństwo zostanie zrodzony. Nie może być zrodzony na obraz Adama. Musi zostać poczęty mocą Ducha Świętego z dziewicy (zob. Ks. Izajasza 7:14; Ew. Łukasza 1:35), która urodzi świętego, z ducha (zob. Ew. Jana 3:6). Tak więc Maria w cudowny sposób poczęła z Ducha Świętego. W Betlejem narodził się ten, który miał stanąć na czele nowej ludzkości i nowego stworzenia. Syn Boży, narodzony z dziewicy, stał się człowiekiem. Józef i Maria, niezależnie od tego, jak bardzo by tego pragnęli, nie byli w stanie sami z siebie począć Zbawiciela świata. Życie Jezusa, pełne piękna i błogosławieństwa, nie jest przykładem życia jakiejś nadludzkiej istoty, do której możemy dążyć dzięki naszym wysiłkom. Jezus nie jest efektem skoku ewolucyjnego, czy owocem wewnętrznego potencjału rasy ludzkiej. Jego poczęcie było nadnaturalnym, cudownym działaniem Boga. Narodzenie z dziewicy to sprzeciw Wszechmocnego wobec naszych naiwnych prób zasłużenia na zbawienie. Oznacza to, że Jezus przede wszystkim jest Kimś, kim my nigdy nie będziemy mogli się stać, choć jest też dla nas przykładem miłości i dobra. Rodząc się z dziewicy w Betlejem, przyszedł jako Zbawiciel, nie jako przykład. Niemiecki reformator, Marcin Luter, uważał, że zrozumienie tego faktu ma dla nas kluczowe znaczenie: Głównym artykułem i fundamentem ewangelii jest, abyś, zanim weźmiesz przykład z Chrystusa, przyjął Go i rozpoznał jako dar, którym obdarował cię Bóg Ojciec dał nam Swojego Syna, aby nas zbawił. Gdyby było inaczej, Chrystus nie pomógłby nam bardziej, niż każdy inny dobry człowiek. Nie byłoby wtedy dobrej nowiny. Narodzenie Jezusa z dziewicy stoi na straży boskiej istoty chrześcijańskiej dobrej nowiny: jest tu nadnaturalna interwencja i zbawienie. Bóg przyszedł na świat, aby stać się człowiekiem, aby być z nami! W czasach tuż po powstaniu Nowego Testamentu niektórzy nie byli w stanie uwierzyć, że sam Bóg mógł prawdziwie stać się człowiekiem. Jest to o tyle zrozumiałe, że rzeczywiście brzmi to raczej niewiarygodnie. Oni jednak, zamiast zachwycić się tym faktem, czego zresztą nie czyni wiele innych religii i sektów, odrzucili całkowicie taką ewentualność, twierdząc że Chrystus tylko wydawał się być człowiekiem, a w rzeczywistości był duchem. Apostoł Jan potępił takie myślenie, jak czytamy w 2 Liście Jana 1:7: Bo wyszło na świat wielu zwodzicieli, którzy nie chcą uznać, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele. Taki jest zwodzicielem i antychrystem. W ślady Jana poszli późniejsi przywódcy chrześcijańscy, nadal sprzeciwiając się tym herezjom. Grzegorz z Nazjanzu, teolog żyjący w czwartym wieku, powiedział: To, czego [Chrystus] nie przyjął na siebie, tego też nie uzdrowił. Syn Boży musiał w pełni stać się człowiekiem, aby jak Adam być naszym przedstawicielem i nas zbawić. Człowieczeństwo Jezusa jest niezbędne dla zbawienia naszego człowieczeństwa. Gdyby Jezus nie był prawdziwie człowiekiem, nie mógłby stać na czele (być głową) nowej ludzkości. 5

6 Z Betlejem do Nieba Syn Boży wybawia nas od grzechu, stając się podobnym do nas. Nie mógł przyjść na świat w ciele stworzonym w niebie. Nie pomogłoby to ludziom żyjącym na ziemi. Musiał przyjść w ludzkim ciele, takim, jak nasze. Bez połączenia pępowiną nie ma odkupienia. Jezus musiał stać się jak Adam, aby uczynić to, w czym Adam zawiódł. Urodził się więc z dziewicy w Betlejem, aby nas zbawić. Urodził się, aby przeżyć życie tak, jak miał je przeżyć Adam, który zawiódł. Jezus jest pierwszym człowiekiem i jedynym człowiekiem, który przeżył życie w doskonałym posłuszeństwie Bogu. Kochając Boga całym sercem, duszą, umysłem i mocą, a bliźniego jak samego siebie, jest pierwszym człowiekiem, który przestrzegał prawa Bożego i je wypełnił. Jezus był bez grzechu. Oznacza to, że nie był samolubny, bezduszny, okrutny, agresywny ani zarozumiały. Zmagał się z takimi samymi trudnościami, z jakimi zmagamy się i my w tym świecie pełnym cierpienia, ale był przepełniony miłością i radością. Jako doskonały człowiek wypełnił Boże prawo dla wszystkich, którzy pokładają w Nim ufność. Urodziliśmy się jako dzieci Adama, ale przez wiarę możemy stać się dziećmi Chrystusa, który jest ostatnim Adamem. Życie Jezusa, pozbawione grzechu, wypełnione prawością i posłuszeństwem, jest darem dla nas. My nie jesteśmy w stanie żyć bez grzechu. Dlatego nigdy nie zasłużymy sobie na akceptację Boga. I dlatego Syn Boży stał się człowiekiem: aby zasłużyć na nią w miejsce grzeszników. Jego prawość staje się naszą prawością, jeśli odwracamy się od grzechu i pokładamy w Nim ufność. Oznacza to, że musimy uznać, iż jesteśmy grzeszni i ponosimy winę. Oznacza to również, że musimy zwrócić się do Jezusa jako tego, który jako jedyny może nas zbawić poprzez Swoje prawe życie. Jeśli tak zrobimy, on obdarzy nas swoim prawym życiem. Bóg akceptuje nas jako swoje dzieci na podstawie prawości Jezusa. W Adamie jesteśmy martwi. W Jezusie jesteśmy powołani do życia. Posłuchaj, co mówi Paweł w Liście do Rzymian 5:17: Albowiem jeśli przez upadek jednego człowieka śmierć zapanowała przez jednego, ci, którzy otrzymują obfitość łaski i daru usprawiedliwienia, królować będą w życiu przez jednego, Jezusa Chrystusa. Dlatego właśnie Syn Boży musiał stać się człowiekiem. Dlatego musiał narodzić się z dziewicy. Musiał przeżyć życie w taki sposób, w jaki my nie potrafilibyśmy go przeżyć. W końcu zaś, z powodu naszych grzechów, musiał za nie wszystkie umrzeć. Poprzez Swoje życie, posłuszne aż do śmierci, Jezus daje życie wszystkim, którzy pokładają w Nim ufność. Posłuchaj raz jeszcze Pawła, który porównuje pierwszego i ostatniego Adama w Liście do Rzymian 5:19 i 21: Bo jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami, tak też przez posłuszeństwo jednego wielu dostąpi usprawiedliwienia Żeby jak grzech panował przez śmierć, tak i łaska panowała przez usprawiedliwienie ku żywotowi wiecznemu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego. Nie musimy już być potępieni w Adamie, jeśli wierzymy w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Dlatego właśnie Syn Boży zadał sobie tyle trudu, i narodził się w brudnym żłobie, w Betlejem. Gdyby nie Betlejem, nie byłoby nieba dla ciebie i dla mnie. Peter Slomski i Zbór Ewangeliczny Agape w Poznaniu. Strona internetowa: 6