Nr 5/7 MAJ 2014 KOMUNIMAGIA KOBIETA NA RYNKU PRACY OBLICZA KOBIET BIZNESMAMA STREFA ROZWOJU OPOWIEŚCI DLA DUSZY ROZWIJAK

Transkrypt

1 Nr 5/7 MAJ 2014 KOMUNIMAGIA KOBIETA NA RYNKU PRACY OBLICZA KOBIET BIZNESMAMA STREFA ROZWOJU OPOWIEŚCI DLA DUSZY ROZWIJAK

2 Redakcja Od redakcji Magdalena Kluszczyk Redaktor naczelna Z ogromną radością witamy w naszym zespole Martę Żubrycką. Inga Zawadzka Zastępca redaktora Z dumą ogłaszamy, że nasz magazyn objął patronat medialny nad projektem BIZNESMAMA. Anna Mróz Redakcja i korekta W imieniu redakcji życzę inspirującej lektury! Magdalena Kluszczyk Spis treści KOMUNIMAGIA 4 Komunikacja w procesie zmiany 9 Korzystać czy egzekwować? 10 Wąsy tygrysa KOBIETA NA RYNKU PRACY 12 Jak znaleźć pracę? OBLICZA KOBIET 16 Kobieta z pasją BIZNESMAMA 18 Projekt BiznesMama STREFA ROZWOJU 24 Projekt healthy lifestyle 28 Trzy strategie wzmacniające pewność siebie i poczucie własnej wartości 30 W zgodzie ze sobą 31 Burgundzkie smaki 32 W maju odwiedźmy muzeum OPOWIEŚCI DLA DUSZY 33 Potwory łóżkowe 36 ROZWIJAK 3

3 KOMUNIMAGIA Komunikacja w procesie zmiany Truizm nr 1: jedyną stałą jest nieustanna zmienna. Truizm nr 2: wszyscy chcą, żeby coś się wydarzyło i każdy się boi, że coś się stanie. Truizm nr 3: żeby coś zmienić trzeba coś zmienić. Truizm nr 4: zmiany są niezbędne do rozwoju. Pomimo wszystkich truizmów na temat zmian, pomimo świadomości, że zmiany są nieuniknione i że podlegamy im każdego dnia boimy się zmian, opieramy się im i dążymy do zachowania status quo, ponieważ to, co znane daje nam poczucie bezpieczeństwa (najczęściej złudne, ale przecież tak bardzo kochamy złudzenia). dokładnie ten sam w przypadku przeprowadzania zmian we własnym życiu, w życiu swojej rodziny czy społeczności, w jakiej działamy. ROLA LIDERA WPROWADZAJĄCEGO ZMIANĘ Przełamanie oporu i utrwalenie nowych sposobów działania możliwe jest wówczas, gdy pracownicy zrozumieją, że: MUSZĘ SIĘ ZMIENIĆ. Aby pracownicy zrozumieli konieczność zmiany, potrzebują przede wszystkim informacji, danych, wyjaśnień kierownictwa organizacji. Rolą lidera jest zadbać o to, by informacje dotarły do ludzi, by uświadomiły im, że od drogi zmian nie ma odwrotu. Lider musi wiedzieć, dlaczego nowe rozwiązanie czy sposób działania są konieczne i potrafić przekazać to ludziom. Musi zdobyć informacje pokazujące zagrożenia, które związane są ze starym systemem. Znacząca zmiana ma szanse powodzenia jedynie w sytuacji, gdy ludzie są przekonani, że obecny sposób działania jest bardziej bolesny i ryzykowny teraz lub w przyszłości niż planowana zmiana. CHCĘ SIĘ ZMIENIĆ. Aby ludzie zaakceptowali zmianę, potrzebują zobaczyć swoje szanse. Tu ważny jest indywidualny kontakt, pokazywanie możliwości, zysków wynikających ze zmiany, perspektyw rozwoju, które zmiana otwiera przed całą organizacją i każdym pracownikiem. Lider powinien pomóc każdemu odpowiedzieć na pytanie: co ja z tego będę miał? POTRAFIĘ DZIAŁAĆ PO NOWEMU. Aby ludzie nauczyli się nowych sposobów działania, powinni uczestniczyć w zaplanowanym procesie rozwoju. Ale szkolenia to nie wszystko. Muszą uzyskiwać wsparcie od lidera przy stosowaniu nowych umiejętności, mieć przekonanie, że chwilowe niepowodzenia czy błędy są nieodłącznym elementem procesu uczenia się. Przeprowadzenie ludzi przez zmianę, przyjęcie roli lidera zmiany, każdy lider powinien zacząć od pytania: czy ja jestem przekonany, czy poradziłem sobie z własnym oporem, czy odpowiedziałem na pytania: po co muszę, czy chcę i czy potrafię się zmienić? JAK UNIKNĄĆ BŁĘDÓW W KOMUNIKOWANIU ZMIAN Zmiany w firmie wymagają intensywnej komunikacji z pracownikami. Zapotrzebowanie pracowników na informacje i ich chęć dialogu znacznie się wtedy zwiększają. Utrzymanie odpowiedniego poziomu zaangażowania, a co za tym idzie powodzenie zmian, w dużej mierze zależą więc od umiejętnej komunikacji z pracownikami. Praktyka pokazuje, że to duże wyzwanie i firmy popełniają tu sporo błędów. Pierwsze podejście określić można jako proaktywne. Polega ono na przewidywaniu możliwych kryzysów i aktywnym zapobieganiu im poprzez komunikację głównie poprzez wyprzedzanie plotek. Drugi typ podejścia to działanie reaktywne. Odpowiednie komunikaty przekazywane są pracownikom, gdy już nie ma innego wyjścia, a kryzys wewnątrz firmy już się rozpoczął. Trzeci rodzaj podejścia to brak komunikacji. TYPOWE BŁĘDY Sytuacja zmian stawia bardzo wysokie wymagania wobec komunikacji z pracownikami, dlatego firmy często popełniają wtedy błędy. Dotyczą one najczęściej następujących działań (czy też braku działań): czekanie z komunikacją, aż wszystko będzie w szczegółach potwierdzone, przyjmowanie pozytywnej wersji zdarzeń jako jedynej możliwej, unikanie otwartego mówienia o problemach, bazowanie na komunikacji pozwalającej na unikanie kontaktu z pracownikami, brak wytłumaczeń dla kluczowych decyzji, brak zastosowania argumentów, które odnoszą się bezpośrednio do pracowników (brak konkretów ). Każdy z tych błędów (a z moich obserwacji wynika, że zazwyczaj są one popełniane seriami, ponieważ bazują na błędnych założeniach) prowadzi do nieefektywności zmian. Przy takim podejściu do komunikacji, w firmie dominują plotki, szerzy się cynizm i niewiara pracowników w powodzenie zmian, a kierownictwo jest oderwane od rzeczywistego dialogu, prowadzonego przez pracowników. Większość energii jest kierowana na gaszenie pożarów, które ciągle pojawiają się w wyniku błędów komunikacyjnych. Punktem wyjścia jest przyjęcie odpowiednich założeń co do komunikacji, które będą podstawą do proaktywnych działań. Bo tylko proaktywna komunikacja przynosi efekty w sytuacji zmian. Rozpocznij działania jak najwcześniej zmiana jest konieczna (muszę ją zaakceptować), Pracownicy nie czekają z plotkami do momentu, zmiana jest potrzebna i przyniesie korzyści (chcę się aż wszystko będzie potwierdzone. Brak komunikacji w początkowych fazach zmian, przeważnie spo- zmieniać), Postanowiłam podzielić się z Wami istotnymi, moim można nauczyć się nowych sposobów działania zdaniem, założeniami w kwestii komunikacji w procesie zmiany. Będzie to dotyczyło firm, ale model jest Można mówić o trzech typowych podejściach do komunikowania zmian w firmach. twierdzone i będzie można wydać oficjalny i pewny wodowany oczekiwaniem, aż wszystko będzie po- (potrafię sprostać zmianie). 4 5

4 komunikat, skutkuje właśnie dominacją plotek w organizacji. Ważne jest, aby od początku budować zaufanie do kierownictwa firmy jako nadawcy informacji i komunikować to, co może się wydarzyć oraz to, co chce zrealizować kierownictwo (ale niekoniecznie przyszłe decyzje dokładnie tak będą wyglądały). tylko wtedy, jeśli jest przekazany podczas bezpośredniego spotkania. Co więcej, bezpośrednia komunikacja to możliwość dialogu. Pracownicy mogą w takich sytuacjach wyrażać swoje wątpliwości, przekazywać pytania, co ułatwia dopasowanie komunikacji do oczekiwań pracowników. bardzo dobrej komunikacji zarządzanie zmianą to przede wszystkim zarządzanie komunikacją w zmianach. 7 GRZECHÓW GŁÓWNYCH Przygotuj plan komunikacji dla pesymistycznych wersji zdarzeń Planowanie komunikacji w zmianach ma wiele wspólnego z planowaniem komunikacji kryzysowej. Na początku należy wziąć pod uwagę wszystkie prawdopodobne scenariusze wydarzeń, skupiając się na tych, które są negatywne dla organizacji. Planowanie działań komunikacyjnych powinno być ukierunkowanie na to, aby zminimalizować prawdopodobieństwo wystąpienia tych negatywnych wersji zdarzeń. Z drugiej strony trzeba mieć przygotowany plan reakcji na takie negatywne sytuacje. Nie obawiaj się otwarcie mówić o problemach W wielu firmach komunikowanie zmian sprowadza się jedynie do przedstawiania pozytywów zmiany. Często podważa to wiarygodność nadawcy takich komunikatów, jeśli wszyscy pracownicy widzą problemy, a komunikaty przedstawiają optymistyczną rzeczywistość. Otwarte mówienie o problemach nie demotywuje pracowników. Demotywujące jest udawanie, że wszystko jest w porządku pracownicy nie czują się wówczas poważnie traktowani. Istotne jest, aby przy okazji przedstawiania trudności i problemów podać plan działań, który pozwoli te wyzwania pokonać. Wtedy komunikat nie tylko buduje wiarygodność nadawcy, lecz także tworzy przekonanie, że kierownictwo kontroluje sytuację. A pracownicy czują się traktowani w komunikacji po partnersku. Im więcej konieczności przekonywania, tym więcej komunikacji bezpośredniej Duża część kadry kierowniczej w sytuacji zmian unika bezpośrednich rozmów z pracownikami. Najczęściej wynika to z obaw, że staną wobec konieczności odpowiedzi na trudne pytania. Jeśli zmiany są dokładnie przemyślane i wynikają z rzeczywistej sytuacji rynkowej firmy, to żadne pytanie nie powinno być trudne. A bezpośrednia komunikacja jest najlepsza do działań perswazyjnych, nieodzownych w sytuacji zmian. Poza tym bezpośrednie spotkania z pracownikami dają pracownikom dowód, że są ważnymi partnerami dla kierownictwa. Taki komunikat działa Komunikowanie faktów to za mało zawsze podawaj przyczyny stojące za decyzją Wytłumaczenie przyczyn zmian daje pracownikom lepsze rozumienie sytuacji, a także zmniejsza nieprzewidywalność przyszłości. Jeśli pracownicy wiedzą na bazie jakich przesłanek zarządzający podejmują ważne decyzje, to w przyszłości będą wiedzieli, czego się mogą spodziewać w zależności od sytuacji firmy. Poza tym tłumaczenie przyczyn decyzji edukuje pracowników, jeśli zmiany w firmie odnoszone są to sytuacji rynkowej. Buduje to świadomość rynkową dzięki powiązaniu tego, co dzieje się na rynku i w firmie. W praktyce każdy komunikat dotyczący ważnych działań w firmie powinien zawierać, poza głównymi faktami, przyczyny decyzji oraz możliwe konsekwencje dla firmy i pracowników. Przekazuj informacje o zmianach w odniesieniu do sytuacji pracowników Zazwyczaj komunikaty dotyczące zmian odnoszą się do firmy jako całości ( Nasza firma stoi przed wyzwaniami... Musimy poprawić wyniki... Naszej firmie przyniesie to korzyści... ). Jest to naturalne spojrzenie dla zarządu, który zajmuje się całością firmy. Jednak z punktu widzenia pracowników takie informacje są niekonkretne. Pracownicy, słysząc taki komunikat, zadają sobie od razu pytanie: Co z tego dla mnie wynika?, czyli: czy mogą zmienić się moje zadania, wynagrodzenie, sposób współpracy z innymi, a także co z tego będę mieć? Nie zawsze takie konkrety można przedstawić pracownikom od samego początku. Ale istotne jest, żeby komunikat był konstruowany tak, aby pracownicy otrzymali jak najwięcej konkretów, czyli informacji odnoszących się do ich sytuacji, a nie tylko do ogólnej sytuacji firmowej. Opierając działania komunikacyjne na powyższych założeniach, na pewno zwiększamy szanse na powodzenie zmian. Zmiany mogą się udać, jeśli pracownicy będą je rozumieć, akceptować i zaangażują się w odpowiednie działania. Nie da się tego osiągnąć bez 1. Brak jasności przy czterech pytaniach Komunikowanie zmian opiera się na czterech kluczowych informacjach, które należy przekazać Dlaczego się zmieniamy? Dokąd zmierzamy? Jak do tego dojdziemy? Co to dla mnie oznacza? Bez jasnych odpowiedzi na te cztery kwestie, będziecie na straconej pozycji już na samym początku. Pierwsze pytanie, jakie zostanie Ci zadane nie będzie brzmiało: co? czy jak?, lecz dlaczego?. Tak więc, bez jasnych i zrozumiałych powodów do zmiany, napotkasz barierę na samym początku. Nie odpowiadaj jednak na to pytanie, używając biznesowego żargonu, lecz przekaż to w odniesieniu do jednostki. Odbiorcy niekoniecznie muszą polubić powód do zmian, ale muszą go zrozumieć. Kiedy już wytłumaczysz dlaczego, przejdź do odpowiedzi na pytania gdzie? (krótko i zwięźle, nie rozgaduj się) oraz jak? (przynajmniej od czego zamierzasz zacząć). I na koniec bardzo ważna rzecz: Co to dla mnie oznacza?. Nie będziesz mieć wystarczająco dużo informacji, by zadowolić wszystkich (kogokolwiek?), ale nie warto przedstawiać sytuacji jako lepszej, niż w rzeczywistości. Pożałujesz tego. 2. Zapominanie, że zmiany dotyczą ludzi To nie firmy się zmieniają, ale ludzie. Największym błędem, z jakim się spotkałam, było niedocenienie wpływu kultury i ludzkich zachowań na proces wprowadzania zmian. Nie oznacza to, że musimy wszyscy zdobyć dyplomy z psychologii, ale powinniśmy mieć podstawowe pojęcie o tym, przez co ludzie przechodzą w trakcie wdrażania zmian to kluczowy element narzędzi osoby odpowiedzialnej za komunikowanie zmian. Warto poświęcić trochę czasu, by zrozumieć krzywą zmian, jak ludzie reagują i czego potrzebują w kontekście psychologicznym. Zrobi to z Ciebie znacznie lepszego komunikatora. 6 7

5 3. Szefowie, którym brakuje pokory Podczas procesu zmian, szefowie zachowują się czasem heroicznie w stylu macho, a czasem wręcz odwrotnie: ich nieobecność jest nadto widoczna. Sposób, w jaki zachowuje się szef, jest bardzo ważny, a najważniejszym zachowaniem ze wszystkich jest okazywanie pokory. Przywódcy muszą przejawiać prawdziwą empatię i zrozumienie wobec ludzi, którym przewodzą. Powiedzenie: wiem, przez co przechodzisz nie wystarczy. Czasami należy być otwartym i przyznać, że nie zna się odpowiedzi na wszystkie pytania. Trzeba też umieć rozpoznać, kiedy ludzie cierpią. Najlepszą rzeczą, jaką może zrobić szef w trakcie wdrażania zmian, to wcale nie wyjście na scenę i zrobienie prezentacji, ale podejście do kogoś i zapytanie go: więc, jak się masz?. 4. Zachęcanie pracowników do zadawania pytań a potem ignorowanie ich Podczas zmian ludzie mają dużo wątpliwości i zadają sporo pytań, szczególnie na samym początku. Z tego powodu pozwolenie im na zadawanie pytań jest kluczowe, jeśli chcesz, by byli zaangażowani od samego początku. Ale nic bardziej nie obniża zaangażowania, jak brak odzewu na zadane pytanie. Zauważ, że użyłam słowa odzew, a nie odpowiedź. To dlatego, że nie zawsze mamy odpowiedzi na pytania (na początku wiele pytań będzie dotyczyło wpływu zmian na jednostkę, a wtedy z reguły mamy za mało informacji). Ale brak odpowiedzi NIGDY nie jest wytłumaczeniem braku odzewu. 5. Zakładanie, że inni będą się przejmować Twoimi sprawami, kiedy Ty nie przejmujesz się ich Szefowie czasami denerwują się, że zmiany nie następują wystarczająco szybko i popełniają błąd, próbując na siłę przyśpieszyć proces komunikowania. Ale ludzie zaangażują się w to tylko wedle własnych potrzeb i priorytetów. Jeśli nie będą zadowoleni ze swoich osobistych spraw, ciężko im będzie przejawiać podekscytowanie związane z przyszłością. Jeśli martwią się o swoją przyszłość, mogą być niechętni do współpracy. Ważne jest, by wysłuchać tych pracowników i zrozumieć, co im chodzi po głowach. Nie wolno traktować ich protekcjonalnie jeśli wolą rozmawiać o miejscach parkingowych zamiast o strategii, pogódź się z tym. Kiedy będą gotowi, porozmawiają o tym, o czym chcesz. 6. Brak wsparcia i niewystarczające angażowanie kierowników liniowych Wszystkie badania kwestionariuszowe pokazują, że podczas procesu wdrażania zmian ludzie chcą otrzymywać informacje bezpośrednio od swoich szefów. Bezpośredni przełożeni są najważniejszym elementem układanki. Żadne grube ryby, ale swoi kierownicy. Podczas procesu zmian, bezpośredni przełożeni muszą pełnić rolę pośredników, prezenterów, mediatorów, słuchaczy, pracowników społecznych, tych, którzy motywują i służą jako wzór. Lecz gdy to robią, zakładamy, że mogą to robić, ponieważ nazwa ich stanowiska zawiera słowo kierownik. To nieprawda, ci ludzie (przeważnie najbardziej nieszczęśliwi ludzie w firmie) potrzebują naszego wsparcia. I pamiętaj, oni prawdopodobnie też odczuwają skutki i krzywą wdrażania zmian. Komunikatorzy, pracujcie ciężko ze swoimi kierownikami liniowymi. Bez nich jesteście zgubieni! 7. Przedkładanie prezentacji nad konwersację Ktoś kiedyś powiedział: przy wielkich zmianach, używaj małej komunikacji. Oznacza to, że im większy wpływ zmian, tym bardziej musisz komunikować się twarzą w twarz, opierając się na konwersacji i dyskusji. Nikt nigdy nie zmienił swojego zachowania (w dobrym sensie) dzięki Power Pointowi, więc nie licz na to, że organizowanie wielkich wydarzeń zmieni serca i umysły. To rozmowy w małym gronie, interakcja i współpraca będą miały istotny wpływ. Więc zachęć ludzi do rozmawiania, pozwól im wyrzucić z siebie wszystko, nakłoń do dzielenia się swoimi pomysłami i przemyśleniami, zbliż do siebie zespoły. Nie próbuj zarządzać i planować każdą interakcję. Pozwól ludziom być ludźmi. Korzystać czy egzekwować? Ludzie żądają wolności słowa, żeby zrekompensować sobie wolność myśli, której unikają Pewne wydarzenia skłoniły mnie do refleksji nad prawem do wyrażania opinii oraz nad cienką granicą pomiędzy prawem do wyrażania opinii a egzekwowaniem owego prawa niezależnie od niczego. Moim zdaniem ludzie, którzy wiedzą, że mają prawo do wyrażania opinii, wiedzą też, że mają prawo do jej NIEWYRAŻANIA. I korzystają z obu praw bez robienia wokół tego szumu. Po prostu. Nie podchodzą do drugiej osoby z tekstem: Ależ ty masz brzydki nos!. Chociaż, w myśl prawa do wyrażania opinii - prawo do tego mają. Inni natomiast starannie, skrupulatnie i konsekwentnie to prawo egzekwują. Gdy ktoś zwróci im uwagę obruszają się i powołują na prawo do wyrażania swojego zdania. W przypadku wyrażenia opinii, że ich pogląd może bezpośrednio kogoś dotknąć również się obruszają i czują się dotknięci, zasłaniając się wolnością słowa i awersją do cenzury. O, to ciekawe. Czyli mam prawo do wyrażania swojego zdania i choćby nie wiem co, prawo to będę stosować. Jednakże zastosowanie tego prawa wobec mnie nie jest już takie oczywiste. Inni niech się miarkują i nie mówią, co im ślina na język przyniesie! Otóż, w moim przekonaniu, po pierwsze - masz prawo, jeśli uznajesz takie samo prawo innych do odpowiedzi. Masz prawo prosić o co chcesz, jeśli uznajesz prawo innych do odmowy. Masz prawo wyrażać każdą opinię, jeśli uznajesz prawo innych do wyrażania opinii, choćby na twój temat. I w takim samym stopniu radujesz się z tej opinii, jak ze swojej własnej. Po drugie, prawo to nie przymus. Prawo to wybór. A wybór niewiele ma wspólnego z bezmyślnym odruchem. Jeśli WYBIERAM niewyrażanie opinii, robię to świadomie, nie dlatego, że się boję. Jeśli WYBIE- RAM wyrażanie opinii, to również świadomie, nie dlatego, że ktoś tego oczekuje albo tak trzeba. Przestaję wówczas traktować samego siebie jak bojownika o prawdę i wolność słowa. Zdaję sobie sprawę z konsekwencji i traktuję je jako naturalny rezultat mojego wyboru. Po trzecie, wyrażaniu opinii powinna towarzyszyć zapowiedź, iż jest to MOJA opinia, zwłaszcza gdy owa -Kierkegaard opinia jest krytyczna. To znacznie upraszcza komunikację, czyni przekaz klarownym, szanującym odbiorcę i zapobiega konfliktom. Nazywam to autoryzacją wypowiedzi. Ja uważam, moim zdaniem, według mnie brzmi zdecydowanie inaczej niż generalizacja: wiadomo, że, to bzdura, lub perfidna manipulacja: nikt normalny by tego nie zaakceptował, tylko człowiekowi bez wyobraźni może się to podobać. Również, gdy wyrażamy opinię pochlebną, warto pamiętać, że rozmówca może być przeciwnego zdania. Autoryzując wypowiedź pozostawiamy odbiorcy swobodną przestrzeń i takie samo prawo do opinii, jakie przyznajemy sobie. Można wówczas uznać, że swoją opinię wyrażamy, a nie narzucamy. Po czwarte, owa subtelna różnica (a w praktyce nie tak bardzo subtelna) pomiędzy WYRAŻANIEM a EGZEKWOWANIEM polega na sztuce odpuszczania. Jeśli potrafimy być uważni wobec rozmówcy mam tu na myśli tę prawdziwą uważność, która jest lwią częścią empatii to dokładnie wyczuwamy, czy nasza opinia jest potrzebna. Gdy koleżanka opowiada mi ze łzami w oczach, że partner ją zaniedbuje i ma obawy, czy ich związek przetrwa czuję, że chce się wygadać, wyżalić. Czuję, że moja opinia jej nie pomoże, a przynajmniej nie w tym momencie. Mogę, rzecz jasna, zapytać, czy chce znać moje zdanie i czego ode mnie w tej sytuacji oczekuje (zapytać życzliwie, troskliwie i przyjaźnie), ale dopóki wyraźnie nie zażąda ode mnie opinii odpuszczam sobie jej wyrażanie. Mam prawo, ale z niego nie korzystam. Jestem w tej rozmowie dla niej, a nie dla siebie. Często słyszę od ludzi, że cenią sobie swoją bezkompromisowość i szczerość, że zawsze mówią prawdę i przez to mają wielu wrogów Zdecydowana większość tych ludzi to ci, którzy EGZEKWUJĄ swoje prawa, łamiąc granice praw innych osób. Bo Twoja wolność kończy się tam, gdzie zaczyna się wolność drugiej osoby. Bo przed wolnością słowa powinna iść wolność myśli, jak powiedział Kierkegaard. Po piąte no właśnie, co po piąte? 8 9

6 Wąsy tygrysa ludowa przypowieść koreańska w blasku księżyca. Powtórzyło się to następnej nocy, ale tym razem odległość była tak mała, że kobieta mogła przemówić do tygrysa cichym, łagodnym głosem. Następnej nocy tygrys, nim zjadł posiłek, spojrzał w oczy Yun Ok. Jeszcze następnej, zwierzę czekało na kobietę już na drodze do jaskini. Gdy tygrys się najadł, kobieta pogłaskała go po głowie. Od jej pierwszej wizyty minęło sześć miesięcy. W końcu pewnej nocy Yun Ok, głaszcząc tygrysa po głowie, powiedziała: - Wspaniały Tygrysie, muszę zdobyć trzy twoje wąsy, proszę, nie złość się na mnie i wyrwała trzy wąsy z jego pyska. Tygrys zamruczał łagodnie i otarł się pyskiem o jej kolana. Następnego dnia kobieta pojawiła się w chacie pustelnika już o wschodzie słońca. - Mistrzu! zawołała. Mam wąsy tygrysa! Zrób mi teraz lekarstwo, by mój mąż stał się znów kochający i czuły! Pustelnik wziął wąsy, obejrzał je dokładnie, a potem wrzucił do ognia palącego się w kominku. - Och, panie! zawołała gniewnie kobieta. Co uczyniłeś?! - Powiedz mi, jak je zdobyłaś zapytał pustelnik. - Najpierw każdej nocy chodziłam na zbocze z miseczką jedzenia. Stałam daleko, ale za każdym razem podchodziłam coraz bliżej, zdobywając zaufanie tygrysa. Przemawiałam do niego łagodnie i czule, by zrozumiał, że nie zrobię mu nic złego. Byłam cierpliwa. Każdej nocy przynosiłam mu jedzenie, wiedząc, że wcale nie będzie jadł. Ale nie poddawałam się. Przychodziłam każdej nocy. Nigdy nie powiedziałam mu nic przykrego. Nigdy go nie zganiłam. I w końcu pewnej nocy zbliżył się do mnie o kilka kroków. Minął jakiś czas, a on czekał już na mnie na ścieżce. Zjadł pokarm z miski, którą trzymałam w dłoniach. Głaskałam go po głowie, a on mruczał z zadowolenia. Wtedy wzięłam trzy jego wąsy. - Oswoiłaś tygrysa! powiedział zachwycony pustelnik. Zdobyłaś jego zaufanie i miłość. - A ty spaliłeś jego wąsy! krzyknęła Yun Ok Wszystko na nic! - Wąsy już nie są potrzebne, kobieto rzekł Mędrzec. Czy mężczyzna jest bardziej niebezpieczny niż tygrys? Czy jest mniej czuły na dobroć i zrozumienie? Jeśli dzięki cierpliwości i łagodności udało ci się zdobyć miłość i zaufanie dzikiej krwawej bestii, to czy nie potrafisz zrobić tego samego ze swoim mężem? rozmyślając nad prawdą, którą znalazła w chacie górskiego pustelnika. Młoda kobieta imieniem Yun Ok przyszła pewnego Chcę, abyś dał mężowi jakieś lekarstwo, aby znów dnia do domu górskiego pustelnika, by prosić o radę. był kochający i czuły. Pustelnik był mędrcem, znał się na czarach i potrafił - Cóż, to powinno być takie proste, prawda? zapytał INGA ZAWADZKA sporządzać cudowne lekarstwa. pustelnik. Lekarstwo! Bardzo dobrze, ale żeby -Po co przyszłaś? zapytał pustelnik. je zrobić potrzebuję trzy wąsy żywego tygrysa. To redaktor działu KomuniMagia -Och, sławny Mędrcze powiedziała kobieta. najważniejszy składnik. Przynieś mi je, a dam ci to, Jestem załamana! Zrób dla mnie jakieś lekarstwo! czego potrzebujesz. Współzałożycielka i opiekun merytoryczny Konsorcjum Firm Szkoleniowych OPEN Grupa Dobrych -Tak, tak. Wszyscy chcą lekarstwa! Czy można - Wąsy żywego tygrysa? Jak to możliwe? uleczyć chory świat jakimś tam lekarstwem? - Jeśli to lekarstwo jest dla ciebie aż tak ważne, uda Trenerów, które prowadzi wraz z córką szefem -Mistrzu odparła kobieta jeśli mi nie pomożesz, ci się je zdobyć odparł pustelnik. Potem odwrócił OPEN. będę naprawdę zgubiona! głowę i nie odezwał się więcej. -Opowiedz mi więc swoją historię powiedział w Kobieta wróciła do domu. Wiele myślała o sposobach Trener, coach, autor wielu programów edukacyjnokońcu pustelnik. zdobycia tygrysich wąsów. Pewnej nocy wykradła się -rozwojowych oraz programów dla osób zagrożonych wykluczeniem społecznym. -Chodzi o mojego męża zaczęła Yun Ok. Jest z domu z miseczką ryżu polanego sosem i poszła na mi bardzo drogi. Przez ostatnie trzy lata walczył na zbocze góry, gdzie mieszkał tygrys. Stanęła w dużej wojnie. Teraz wrócił do domu i prawie się do mnie odległości od tygrysiej jaskini i postawiła miseczkę Od 20 lat szkoli i wspiera trenerów na wszystkich poziomach zaawansowania, jest współtwórcą, opieku- nie odzywa. Nie rozmawia również z innymi. Gdy z jedzeniem. Zawołała tygrysa, aby przyszedł się ja coś powiem, on nie słucha. Jeśli już się odzywa, najeść, ale zwierzę się nie pojawiło. nem merytorycznym i jednym z trenerów Akademii to bardzo niegrzecznie. Gdy podaję mu do jedzenia Następnej nocy Yun Ok podeszła trochę bliżej. Trenera Open oraz Programu Trenerskiego Open by coś, czego nie lubi, odsuwa talerz i zły wychodzi z Znowu ofiarowała tygrysowi miskę z jedzeniem. Horses. pokoju. Czasami, kiedy powinien pracować na polu Każdej nocy kobieta podchodziła kilka kroków Od 1993 roku jest również szefem i trenerem zespołu ryżowym, siedzi bezczynnie na wzgórzu i spogląda bliżej tygrysiej jaskini. I powolutku tygrys zaczął negocjacyjnego, specjalizującego się w trudnych negocjacjach. w kierunku morza. przyzwyczajać się do jej obecności. -Tak czasem zdarza się, gdy człowiek powraca z Pewnej nocy kobieta zbliżyła się do jaskini na rzut wojny zauważył pustelnik. Mów dalej. kamieniem. Tym razem tygrys podszedł kilka kroków Kobieta zaniemówiła. A potem pobiegła do domu, -Nie mam nic więcej do powiedzenia, Wielki Uczony. w jej stronę i zatrzymał się. Stali tak naprzeciw siebie 10 11

7 KOBIETA NA RYNKU PRACY 12 JAK ZNALEŹĆ PRACĘ CZYLI PROCES REKRUTACYJNY Z ODWRÓCONEJ PERSPEKTYWY Według danych GUS Polak przeciętnie szuka pracy około 12 miesięcy. W każdej gazecie pełno jest historii o tym, jak ktoś wysłał tysiące CV, został zaproszony na zaledwie kilka rozmów, z których zazwyczaj nic jeszcze nie wyniknęło. No właśnie, wysyłanie CV, najcześciej jednego, zupełnie nie dostosowanego do potrzeb potencjalnego pracodawcy, jest najczęstszym i zarazem najmniej skutecznym sposobem znalezienia pracy. Dlaczego tak się dzieje? Warto, jak zawsze zresztą, spojrzeć na problem z innej, cudzej perspektywy, czyli w tym przypadku z perspektywy pracodawcy. Załóżmy, że firma X ma do obsadzenia wakat. Co robi najpierw dyrektor działu, w którym wakat powstał? Analizuje, czy któryś z pracowników jego działu albo całej firmy ma odpowiednie kompetencje (wiedzę, doświadczenie, umiejętności, postawy), aby móc objąć dane stanowisko. Jest to tzw. rekrutacja wewnętrzna, a ponieważ jest ona dość powszechna, zawsze warto aplikować nawet na mniej pożądane stanowisko do dobrych firm, bo w ten sposób właśnie najłatwiej dostać wymarzoną pracę. Załóżmy, że wśród pracowników własnej firmy pracodawca nie znalazł odpowiedniej osoby. Co dalej? Dalej właściciel rekrutacji poszukuje wśród osób, z którymi wpółpracuje (firmy zewnętrzne) i których jakość pracy ocenia wysoko. Coraz bardziej popularne wśród pracodawców staje się używanie tzw. referral fee. Jest to opłata, najczęściej w wysokości PLN, jaką pracodawcy płacą pracownikom za polecenie kandydata na określone stanowisko. Robią to coraz chętniej, ponieważ dostają w ten sposób osobę sprawdzoną, za którą ich własny pracownik gwarantuje dobrym imieniem. Nikt nie poleci przecież osoby, za którą potem musiałby się wstydzić. Znacząco obniża to czas i koszty rekrutacji. Mając wszystko powyższe na względzie, zachęcam mocno moich klientów do tego, aby stworzyli i pielęgnowali własną sieć networkingową. Beata Kacpewicz, w swojej książce Networking w karierze, podaje zasadę , co oznacza, że 100 osób daje przeciętnie kontakt do 10 pracodawców, co daje przeciętnie jedną konkretną ofertę pracy. Pomimo że aż 40% Polaków przyznaje (dane z portalu absolvent. pl), że dostało pracę dzięki rodzinie i znajomym, cały czas na takim sposobie poszukiwania pracy leży cień czasów PRL-u pod nazwą kolesiostwo, kumoterstwo czy ręka rękę myje. Networking, do którego zachęcam, to jednak zupełnie coś innego to proces, w którym poznajesz ludzi, wymieniasz się z nimi informacjami, służysz im wsparciem, dajesz i to ty dajesz jako pierwszy, wnosząc wartość w życie innych i nie oczekując niczego w zamian. Zwrot przyjdzie zawsze, zazwyczaj później, od kogoś zupełnie innego, często w zwielokrotnionej formie. Networking wymaga systematycznych działań, polega na pielęgnowaniu kontaktów, na byciu szczerze zainteresowanym innymi, to nie jest działanie, w którym jak trwoga to do Boga czyli odzywam się po 2 latach do koleżanki, żeby pomogła mi teraz znaleźć pracę. Dlatego sieć kontaków warto budować dużo, dużo wcześniej niż dopiero w sytuacji kryzysowej, tak aby, kiedy do takowej dojdzie, móc z niej skorzystać. Mówiąc o poszukiwaniu pracy przez rodzinę i znajomych, warto pamiętać o jednej postawowej rzeczy - aby Cię polecano, potrzebujesz przede wszystkim nauczyć się opowiadać przekonująco o swoich kompetencjach. Pamiętaj, że osoby te znają Cię głównie od strony prywatnej i najczęściej nie do końca wiedzą, czym się dokładnie zajmujesz w życiu zawodowym. Ponadto potrzebujesz mieć przygotowane referencje i CV; a teraz najważniejsze musisz mieć jasną wizję tego, co chcesz robić i dlaczego. Znów zmiana perspektywy przychodzi do Was kolega i mówi: nie wiesz może, czy ktoś nie szuka kogoś do pracy, chciałbym się gdzieś zaczepić. Ja bym nie poleciła osoby, która chce się gdzieś zaczepić, poszukuje jakiejkolwiek pracy, byle by tylko była, a sama tak naprawdę nie wie, czego chce od życia, bo trudno byłoby mi zagwarantować swoim dobrym imieniem, że osoba ta będzie pracowała z pełnym zaanagażowaniem, wykazując lojalność względem pracodawcy. Raczej obstawiałabym, że będzie rozglądać się wokół, szukając kolejnej lepszej propozycji. Dlatego przed wykonaniem telefonu z prośbą o pomoc warto dobrze się zastanowić, jakiej KONKRETNIE pracy szukamy i co nas wyróżnia na tle innych kandydatów. Tutaj przypominam o tzw. elevator speech przygotowanej jednomintowej opowieści o sobie, ciekawej, bez sztampy, która mówi o naszym rozwoju, kompetencjach i zaangażowaniu w pracę. Kolejnym krokiem, który zazwyczaj robią pracodawcy, jest zgłoszenie się do zewnętrznej firmy rekrutacyjnej to wiąże się z określonymi kosztami zazwyczaj od 1 do 3-miesięcznego wynagrodzenia pracownika, ale daje dostęp do większej puli kandydatów, minimalizując jednocześnie czas ich selekcji. Z tego powodu warto mieć swoje CV w bazie danych dużych agencji rekrutacyjnych, a także zaaktualizować swój profil na Linkedin. Są to zazwyczaj dwa pierwsze miejsca, do których zaglądają rekruterzy poszukujący pracowników. Szukanie pracy jest też dobrym czasem, aby przyjrzeć się, jak budujemy swoją markę na rynku pracy. Proponuję wpisać w Google swoje imię i nazwisko i zobaczyć, jakie wyniki otrzymamy. Warto też zobaczyć, co nasz profil w mediach społecznościowych może o nas powiedzieć - jakie informacje udostępniamy, co lajkujemy, co i w jaki sposób komentujemy. To wszystko składa się na naszą markę na rynku pracy. Wracając do tematu - szacuje się, że w Polsce ponad 50% rekrutacji stanowią właśnie rekrutacje niejawne, dokonywane głównie przez headhunterów i agencje rekrutacyjne. Dzieje się tak z różnych powodów. Najbardziej oczywistym jest niechęć komunikowania w ten sposób konkurencji o mających nadejść zmianach organizacyjnych; kolejny to, że poszukiwana jest osoba na stanowisko aktualnie zajęte. Rekrutacje ukryte mają dla pracodawcy także wiele korzyści wewnętrznych pracownicy nie plotkują, nie spekulują, są więc bardziej efektywni i skoncentrowani na pracy. Sposobem, z którego pracodawcy starają się korzystać najrzadziej, gdyż jest niezwykle kosztowny ze względu na niezbędną ilość poświęcanego mu czasu, jest zamieszczanie ogłoszeń o pracę. Znawcy rynku pracy twierdzą, że zaledwie 20, maksymalnie 30% ogłoszeń ogląda światło dzienne to niewiele, prawda? A jak szukają zazwyczaj pracy pracownicy? Wysyłając CV na takie ogłoszenia. Skuteczność tej metody jest niewielka; wg. R. Bollesa, autora kultowego poradnika dla poszukujących pracy, pt.: Jakiego koloru jest Twój spadochron?, wynosi maksymalnie kilkanaście procent. Dlatego zanim rozpoczniecie poszukiwa- 13

8 nie pracy, odwróćcie perspektywę i spójrzcie na ów proces oczami potencjalnego pracodawcy. A wtedy skupicie się na rozbudowaniu sieci kontaktów, zaktualizowaniu wiedzy branżowej, uzupełnieniu niezbędnych kompetencji, stworzeniu naprawdę dobrego profilu na Linkedin i oczywiście przygotowaniu CV, które będzie historią Waszego sukcesu, a nie zwykłą biografią. Więcej na ten temat znajdziecie w moich poprzednich artykułach 7 grzechów głównych popełnianych przez poszukujących pracę i 7 grzechów głównych popełnianych na rozmowie rekrutacyjnej. I ważna, naprawdę ważna rzecz na zakończenie nawet mając pracę, z której jest się bardzo zadowolonym, warto cały czas trzymać rękę na pulsie - monitorować branżę, uczestniczyć w targach/ konferencjach/ imprezach, śledzić dyskusje/ blogi, aktualizować swój profil, jednym słowem konsekwentnie budować swoją markę na rynku pracy. EWA KAWECKA Jestem międzynarodowym coachem ICC oraz certyfikowanym doradcą zawodowym i edukacyjnym. Ukończyłam 2-letnie studia podyplomowe z zakresu coachingu kariery (SWPS) oraz roczne studia podyplomowe z zakresu zarządzania zasobami ludzkimi (SWPS). Przez kilka lat kierowałam działem HR w międzynarodowym koncernie chemicznym, gdzie zdobyłam szerokie doświadczenie związane z rekrutacją i selekcją pracowników, przeprowadzaniem assessment centre, planowaniem ścieżek karier, zarządzaniem talentami oraz procesami outplacementu. Obecnie, podążając za swoimi marzeniami, pracuję jako coach z menedżerami średniego oraz wyższego szczebla, wysoko wykwalifikowanymi specjalistami, adwokatami i radcami prawnymi, a także przedsiębiorcami prowadzącymi własną działalność. Zajmuję się też doradztwem zawodowym dla osób poszukujących pracy lub pragnących ją zmienić

9 OBLICZA KOBIET OBLICZA KOBIET 16 Szukając pomocy dla kręgosłupa mojego i końskiego, spotkałam Natalię - kobietę, która niczym 220 woltów poraża entuzjazmem, chęcią działania i sprawia, że z uśmiechem rozciągasz mięśnie. Oto Kobieta z PASJĄ : NATALIA JASICKA-KRUGIOŁKA - fizjoterapeutka, miłośniczka koni i, przede wszystkim, matka. Od dziecka jestem wielkim miłośnikiem koni. Całe życie układam tak, aby móc jeździć i być z końmi jak najczęściej. Konie uczyły mnie wrażliwości i pokory oraz wyciszały w momentach życiowych zawirowań. Kobieta z pasją jazdy w ówczesnym PGR-rze, niedaleko Poznania. Trenerka dawała mi głównie konie trudne w obsłudze, kopiące i gryzące, których nikt już nie chciał. Wtedy odkryłam, że moża spokojem, cierpliwością i odpowiednim dotykiem zyskać ich zaufanie i sprawić, że z największego agresora zrobi się grzeczny konik. Nie miałam wtedy zielonego pojęcia na temat technik pracy z koniem. Wszystko robiłam, kierując się wyczuciem. Z czasem odkryłam też moc dotyku leczniczego. Przez wiele lat jeździłam na zawody jako luzak, gł. WKKW. Po crossach, godzinami potrafiłam siedzieć w boksie i coś wmasowywać. Wtedy zapragnęłam się tego uczyć. W tamtych czasach nie było szkół pracy manualnej z końmi, a sama weterynaria mnie aż tak nie pociągała. Postanowiłam więc iść do szkoły usprawniającej ludzi. Wybór okazał się strzałem w dziesiątkę. Ukończyłam Studium Medyczne, później Akademię Medyczną, odbyłam dziesiątki szkoleń i oddałam się pracy jako fizjoterapeuta. Ciężko było połączyć pracę zawodową z końmi, bo wszystkiemu chciałam poświecić się na 100%. Pracowałam ponad swoje siły, sądząc, że jestem niezniszczalna. Urodziłam dziecko. Energii miałam za dziesięciu, jednak jak się okazało - niewystarczająco siły. Pewnego dnia, zeskakując z konia poprzez przerzucenie nogi przodem, poczułam ból. Wygięłam się w tył, z rozrywającym bólem kręgosłupa. Wiedząc już wiele na temat objawów, czułam, że nie jest dobrze. Badania potwierdziły moje przypuszczenia - klasyczna dyskopatia. Zaczęła się walka z ciałem. Nie zgodziłam się na operację, gdyż nie było wskazań bezwzględnych. Bolała mnie noga i plecy. Przez pół roku nie byłam w stanie się schylić, założyć normalnie skarpet, podnieść czajnika. Regularnie chodziłam do osteopaty. Nie mogłam jeździć, wziąć na ręce córki, przez długi czas pracować, ale nie zamierzałam się poddać. Ćwiczyłam codziennie, chodziłam z koniem do lasu i w końcu zaczęło odpuszczać. Gdy ponownie wsiadłam na konia, załamałam się. Moje ciało, usztywnione wielomiesięcznym bólem, było dla konia zupełnie nieczytelne. Mimo pracy z trenerem nie robiłam żadnych postępów. Zaczęłam się analizować. Przez kilka miesięcy rozciągałam mięśnie, pracowałam nad napięciami psychogennymi i, ku swej ogromnej radości - zaczynałam głębiej siedzieć, coraz więcej odczuwać, a mój koń z dnia na dzień poprawiał jakość swoich chodów, pracował chętniej i dosłownie piękniał w oczach. Postawiłam to opisać. Początkowo w gronie stajennych znajomych zaczęłam dzielić się swoimi spostrzeżeniami. Podobnie jak ja, zaczynali robić postępy. Odkryłam, jak mało świadomi jesteśmy swojego ciała, jak mało wiemy o jego funkcjonowaniu, budowie i zależnościach. Stworzyłam szkolenie. Wstąpiły we mnie nowe siły. Czułam całą sobą, że mam to robić. Szczęście podwójne, bo udało się w ten sposób połączyć dwie moje pasje pracę fizjoterapeuty oraz konie... Radość moja jest ogromna, gdy dostaję informację od jeźdźców, że lepiej dogadują się z końmi, że widzą, jak w komunikacji wiele zależy od naszych ciał! Że konie są szczęśliwsze i lepiej chodzą i w końcu, że można jeździć bez bólu pleców czy bioder, bo tak naprawdę całe nasze życie powinniśmy pracować nad poprawianiem i utrzymywaniem sprawności. Obecnie prowadzę szkolenia, jeżdżąc po stajniach całej Polski, wykładam tematykę sprawności jeźdźca na UPHB, kończę też pisać książkę. Mimo ukończonych 40 lat czuję, że wiele jeszcze mam do zrobienia. Rozwijam szkolenia nie tylko dla jeźdźców. Uczę seniorów, jak żyć bez bólu, prowadzę warsztaty, na których uczę ludzi magicznej mocy dotyku. Ludzie za mało okazują sobie czułości. Najpierw odkryłam ją, dotykając konie, a teraz chcę zarazić ludzi potrzebą wzajemnej bliskości. Każdy jej potrzebuje, bo nie tylko koi ona smutek, daje poczucie bezpieczeństwa, lecz także uśmierza ból. Konie, jak i inne zwierzęta, są tego przykładem! Siła jest w każdej z nas, trzeba tylko mieć marzenia, nie poddawać się przeciwnościom losu i, słuchając wewnętrznego głosu, brnąć przed siebie. Jako matki, mamy tej siły w sobie więcej. Jeśli potrafimy walczyć jak lwice o zdrowie i szczęście swojego dziecka, to mamy też w sobie moc, aby zrealizować siebie. Przeciwności losu traktujmy jako wyzwania. Każde czegoś uczy. Dawaj to, co masz, czym jesteś. Dawaj przedmioty, ale nade wszystko dawaj siebie, swoją opiekę, swoją pomoc, swoje współczucie. Dawaj póki czas, póki masz co dawać, póki masz rzeczy, póki masz siły, póki stać cię na serdeczną troskę, na współczucie, na uśmiech i radość. Dawaj swoją pomoc, dawaj siebie samego póki cię jeszcze trochę jest. Ks. Maliński 17

10 BIZNESMAMA CEL GŁÓWNY PROJEKTU: wsparcie aktywizacji zawodowej kobiet, ze szczególnym uwzględnieniem kobiet powracających na rynek pracy po urlopie macierzyńskim/wychowawczym w powiecie krakowskim: edukację kobiet w zakresie łączenia roli matki z aktywnością zawodową poprzez samozatrudnienie. CELE POZOSTAŁE: uświadomienie opinii społecznej, że łączenie roli matki i bizneswoman jest nie tylko możliwe, ale może być pasją, alternatywą dla innych form pracy, ścieżką rozwoju, czy wreszcie sposobem na życie. I że o takie dobro trzeba dbać, ponieważ nie dość, że kobiety te przyczyniają się do pomnażania naszego starzejącego się społeczeństwa, to także przyczyniają się do rozwoju gospodarki. GRUPA DOCELOWA PROJEKTU: Projekt dla świadomych kobiet kobiety w wieku lat, mieszkanki powiatu krakowskiego, nieaktywne zawodowo, z wykształceniem średnim, wyższym lub pokrewnym. FAKTY W LICZBACH: Polska zajmuje jedno z ostatnich miejsc wśród krajów wysokorozwiniętych jeśli chodzi o poziom aktywności zawodowej kobiet. W 2011 roku w Małopolsce odsetek kobiet w ogóle bezrobotnych wyniósł 54,3%, przy czym większość z nich dotknął problem długotrwałego pozostawania bez pracy (51%). Pośród bezrobotnych kobiet, panie, które nie podjęły zatrudnienia po urodzeniu dziecka stanowiły 17,5%. W Krakowie od marca 2012 roku do kwietnia 2013 roku ilość bezrobotnych kobiet zwiększyła się o 15 % z osób do , z czego przynajmniej 1990 to kobiety samotnie wychowujące dzieci. POZYCJA KOBIET NA RYNKU PRACY: Bezrobocie kobiet pojawia się głównie jako następstwo przerwania pracy zawodowej (podstawowym powodem przerwania pracy jest macierzyństwo). Powrót do pracy po urlopie macierzyńskim jest utrudniony w grupie lat bezrobocie kobiet jest o ponad 60% wyższe od analogicznego udziału mężczyzn. Kobietom trudniej konkurować na rynku pracy nie tylko ze względu na ograniczenie czasu, który mogą poświęcić pracy zawodowej i przez to na mniejsze doświadczenie, ale również dlatego, że pracodawcy oceniają ich pracę jako mniej wartościową. Sytuacja na rynku pracy danej grupy zależy również od jej zdolności do samodzielnego kreowania miejsc pracy. Kobiety zdecydowanie rzadziej od mężczyzn podejmują samodzielną działalność. Gdyby kobiety równie często co mężczyźni zakładałyby działalność gospodarczą, to bezrobocie miałoby szansę diametralnie się obniżyć. WNIOSEK: Jednym z rozwiązań przyczyniającym się do wznowienia aktywności zawodowej kobiet na rynku pracy po okresie macierzyństwa i urlopu macierzyńskiego jest podjęcie własnej działalności gospodarczej. Dla wielu z nich własna firma jest nie tylko receptą na wyjście z trudnej sytuacji na rynku pracy (m.in. wysokie bezrobocie i trudności ze znalezieniem pracy dla matki z małym dzieckiem), ale również możliwością realizowania swoich marzeń i pasji. Ta forma zatrudnienia jest na ogół uznawana za dogodną dla kobiet z uwagi na elastyczny czas pracy i niskie koszty dla pracodawców. Praca na własny rachunek, dzięki cechującej ją elastyczności godzin pracy oraz możliwości samodzielnego decydowania o poszczególnych obowiązkach, jest jedynym sposobem na pogodzenie obowiązków rodzinnych 18 19

11 z zawodowymi. Powyższa analiza problemu zadecydowała o przygotowaniu projektu Biznes Mama skierowanego do kobiet nieaktywnych zawodowo i zaprezentowanie im formy samozatrudnienia jako sposobu na wznowienie aktywności zawodowej. DZIAŁANIA: INKUBATORIUM Biznes Mamy KONKURSY Elementem projektu są konkursy. Pierwszy z nich Biznes Mama Małopolski przekonał nas, iż można być równoczesnie mamą, doskonale zorganizowaną bizneswoman, umieć radzić sobie ze stresem, ogarnąć chaos wokół siebie, być kreatywną, śmiałą, pewną siebie. Słowem, wykorzystać wszystkie swoje atuty, aby osiągać zaplanowane cele i cieszyć się życiem. W konkursie wyłoniono kilkanaście Biznes Mam, a główną nagrodę głosami publiczności - otrzymała Pani Dominika Mruc. Kolejne konkursy w przygotowaniu. Cykl warsztatów dla kobiet. Inspirujemy, motywujemy, doradzamy. Zgodnie z hasłem przewodnim projektu - Polub siebie. Uwierz w ducha. Zrób biznes. zajmujemy się ciałem, duchem i biznesem. Pierwsza edycja odbyła się w okresie październik grudzień 2013 roku. Druga edycja startuje w kwietniu 2014 roku. ARTshop Program, który ma na celu promocję Kobiet Artystycznych i ich twórczości. Chcemy pokazać, iż można przekuć talent i pasję w biznes. Promować będziemy rękodzieło wytwarzane przez małopolskie kobiety. Eventy Organizować bedziemy eventy gdzie poza Strefą Projektu, przygotowane zostaną atrakcje, tak by odwiedzające nas rodziny mogły spędzić wspólnie czas na zabawie. Eventy mają na celu prezentację Biznes Mam i ich działań. 20 Platforma wymiany doświadczeń Powstanie portal o charakterze doradczym z podziałem na trzy obszary tematyczne BIZNESOWY; ROZ- WOJU OSOBISTEGO oraz WIZERUNKU ZEWNĘTRZNEGO. Na sukces biznesowy składa się wiele czynników, oprócz kwestii bezpośredni związanych z kwestiami administracyjnymi, branżowymi, bardzo ważne jest kształtowanie tak zwanych umiejętności miękkich determinacji w działaniu, odporności na stres, skutecznej autoprezentacji, umiejętności negocjacyjnych. Nie od dziś też wiadomo, że dla kobiet odpowiednio wykreowany wizerunek zewnętrzny jest ważną kartą przetargową w wielu biznesowych negocjacjach, a przede wszystkim, kiedy wspaniale wyglądamy, czujemy się pewne siebie i pewne sukcesu. I rzecz najważniejsza tego wszystkiego można się nauczyć, poznać, przećwiczyć. Portal e-learningowy ma dostarczyć tej wiedzy w formie teorii, ćwiczeń, filmików instruktarzowych, wreszcie sesji on-line, czatów z różnymi ekspertami. Newsroom Funpage projektu pełnić będzie rolę forum, na którym informować będziemy o ciekawych inicjatywach, spotkaniach oraz prowadzić będziemy dialog z kobietami, które prowadzą firmy lub zechcą je założyć. Informować chcemy o tym, co może nam pomóc w prowadzeniu firmy. Z czasem, mamy nadzieję, do informacyjnego kanału właczą się uczestnicy projektu, by wzajemnie sobie pomagać. Chcemy mówić o wszystkim o czym nie wiemy, a wiedzieć powinniśmy. Obszary aktywności: Biznes Mama. Artystycznie Biznes Mama. Eco. Biznes Mama. Student. Biznes Mama. Junior. Biznes Mama. Networking. Biznes Mama. Biblioteka. ORGANIZATORZY I PARTNERZY PROJEKTU: CelEdu - Anna Machacz ViaCracovia. Inny sposób podróżowania Anna Płachczewska-Rogozińska Dworek Białoprądnicki Renata Lisowska Polinvest Audit Sp. z o.o. Polubiarka Klaudyna Schubert Photographies Akadamicki Inkubator Przedsiębiorczości Ambasadorem projektu jest Pani Renata Lisowska - Dyrektor Centrum Kultury Dworek Białoprądnicki w Krakowie, były rzecznik i pełnomocnik Prezydenta Miasta Krakowa Profesora Jacka Majchrowskiego, wieloletnia dziennikarka TVP Kraków. PATRONAT MEDIALNY: Gazeta Krakowska Nasze Miasto Fuss Manko naszemiasto.pl Magazyn Kobieta-Lider-Mentor obejmuje patronat medialny nad projektem BizneMama 21

12 Anna Płachczewska Rogozińska Zawód: filolog, polonista i ukrainista Praca: od kilku lat z mężem prowadzę firmę działającą w obszarach kultury, edukacji, turystyki. Inny Sposób Podróżowania to klucz do wszystkiego, bo podróże bywają przeróżne. Są podróże w czasie, w głąb duszy i te, kiedy to przemieszczamy się z miejsca na miejsce. Jednak zawsze podczas nich uczymy się wielu ciekawych rzeczy, poznajemy siebie i innych Jestem wieloletnim nauczycielem licealnym i animatorem kultury, pilotem wycieczek krajowych i zagranicznych. Od kilku lat jestem również trenerem umiejętności miękkich i rozwoju osobistego. brałam drogę własnej firmy i wreszcie złapałam wiatr w żagle. Jest trudno i fascynująco, jest dynamicznie i stresująco, czasem mało snu, a za dużo pracy. Ale kiedy kończymy wycieczkę i widzę roześmiane buzie dzieciaków, albo po evencie ludzie mówią, że był dopięty na ostatni guzik, to ten sukces rekompensuje wszystko. Bo jest od początku do końca nasz, mój. Te wszystkie moje doświadczenia zebrałam i przekazuje innym na moich autorskich warsztatach dotyczących wyznaczania sobie celów, automotywacji, umiejętności radzenia sobie ze stresem. Kiedyś prowadząc zajęcia z motywacji z długotrwale bezrobotnymi, jeden mężczyzna powiedział mi, że gdybym była jego żoną, to on by teraz był prezesem firmy. No to poczułam wtedy, że jestem na dobrej drodze Jako Koordynator Projektów Edukacyjnych kin IMAX zajmowałam się prowadzeniem ogólnopolskich projektów edukacyjnych i promocyjnych a współpracując z Teatrem Groteska w Krakowie, przez kilka lat z rzędu organizowałam najbardziej smoczą imprezę w Polsce czyli Wielką Paradę Smoków. Słów kilka ode mnie: Organizacja eventów to dla mnie pasja a pasja to narkotyk, który wciąga powoli i nie można bez niego życ. Żaden odwyk nie pomoże Pasje trzeba realizować. Bez nich życie nie miałoby blasku. Poranki bez dreszczyku emocji straciłyby swój urok. Dla jednych pasją jest zdobywanie gór a dla mnie każdy event jest jak zdobycie Mont Everestu. Długa, ciężka droga prowadzi na szczyt, ale jak już go zdobędę mam niesamowitą satysfakcję, iż kolejna impreza zakończyła się sukcesem Anna Płachczewska-Rogozińska info@viacracovia.pl ZAPRASZAMY DO KONTAKTU biuro@biznesmama.com.pl Zadzwoń: ANNA MACHACZ lub anna.machacz@cel-edu.pl Jest autorem lub współautorem innowacyjnych programów edukacyjnych wychodzących poza mury szkolne, skierowanych do uczniów wszystkich stopni edukacji - od przedszkola do matury. Słów kilka ode mnie Rodzina i praca; praca i rodzina to dwa obszary, w których się realizuję. Długo szukałam swojej drogi zawodowej, z rodziną poszło gładkoj. W szkole było za ciasno, choć pasja nauczania pozostała na zawsze, w różnych firmach też nie było idealnie. Wreszcie wy- Anna Machacz Zawód: teatrolog Praca: od wielu lat zajmuję się organizacją i koordynacją projektów oraz wydarzeń kulturalnych. Zajmuję się przede wszystkim przygotowywaniem i wdrażaniem autorskich projektów edukacyjnych, realizacją autorskich warsztatów tematycznych, tworzeniem scenariuszy eventów edukacyjnych, organizacją eventów kulturalnych i naukowych, imprez firmowych, przedsięwzięć plenerowych. KLIKNIJ TUTAJ, aby odwiedzić stronę projektu 23

13 STREFA ROZWOJU 24 Projekt healthy lifestyle 7 prostych zasad, które zmienią Twoje życie na lepsze Za rok od teraz będziesz żałować, że nie zaczęłaś dzisiaj Karen Lamb Jeszcze kilka lat temu zdrowy styl życia kojarzył mi się z rezygnacją, z pozbawieniem się przyjemności i nieustanną kontrolą swojego zachowania. Właściwie to z czymś wyjątkowo trudnym i nieatrakcyjnym. 6 lat temu to, co dziś nazywam zdrowym stylem życia, stanowiło odległy, nieosiągalny cel. Zazdrościłam tym, którzy potrafili tak żyć, wyobrażając sobie, że są w całkiem innej sytuacji: maja pieniądze na to wszystko, chodzą do specjalistów, na siłownię, do dietetyka, mają inne geny i zostali inaczej wychowani. Im jest łatwiej. Dziś niezmiernie mnie bawi mój dawny tok myślenia. Byłam wtedy przekonana, że aby żyć zdrowo, po pierwsze muszę mieć dużo pieniędzy, a po drugie, że muszę zrezygnować z codziennych przyjemności, bez których moje dni nie byłyby już tak fantastyczne. A co było w nich takiego fantastycznego? Dwa kubki kawy na pusty żołądek (bez tego nie da się żyć!), niejedzenie śniadania (przecież nie lubię śniadań!), chodzenie spać o 2 w nocy, a czasem o 4 nad ranem (ach, te nocne relacje.), cola, gdy spadał mi poziom energii i batony zamiast obiadu (proste, szybkie i przecież smaczne!), o sporcie oczywiście nie było mowy (bo po pierwsze nie mam kondycji, a po drugie nie cierpię biegać!). Jak myślisz, ile było w tym wszystkim prawdziwej fantastyczności? Na co dzień byłam zestresowana, często smutna, zazwyczaj niewyspana i głodna, brakowało mi motywacji, energii i odwagi by spełniać swoje marzenia i realizować plany. Ale dzielnie tłumaczyłam sobie, że bez tego nie da się żyć, że dwa kubki kawy rano są niezbędne, że spać trzeba do 10, a śniadanie jeść po 14, a w nocy pielęgnować relacje, które powodują nieustanny chaos w moim życiu. Było trochę tych bzdur. A w nie wierzyłam jak w prawdy absolutne. Wydawało mi się niezmiennie, że jak z tego zrezygnuję to stracę coś bezcennego Siebie. Zaraz wytłumaczę Ci dlaczego. Ale najpierw opowiem Ci o tym, jak dziś wygląda moje życie. Dziś dawni znajomi nie poznają mnie na ulicy, zachwycając się moją energią, działaniami i przemianą, jak to nazywają. Nie to jest jednak najważniejsze. Najważniejsze jest to, że ja nie poznaję sama siebie. Na podstawie moich doświadczeń gwarantuję każdemu, że gdy tylko ma odpowiednią determinację, jest w stanie przeprojektować swoje życie i samego siebie w taki sposób, żeby czerpać pełną satysfakcję z każdego dnia. Jak to zrobić? Bardzo prosto. Wybierz cel i nigdy się nie poddawaj! Dziś wstaję o 6 rano, piję szklankę wody, zakładam adidasy i idę biegać. W czasie biegu myślę tylko o pozytywnych rzeczach, afirmuję swoje cele i nastrajam swój umysł dobrą energią. Wracam, jem pyszne (to podstawa!) i pełnowartościowe śniadanie, parzę zielona herbatę i zachwycam się budzącym się dniem. Gdy mam więcej czasu, wychodzę na ogród i oddycham głęboko, albo biorę ulubioną książkę. To mój codzienny rytuał. Dzięki niemu mam energię i odwagę do wszystkich wyzwań, które spotykają mnie w ciągu dnia. To daje mi wewnętrzną moc, buduje pewność siebie i sprawia ogromną radość. Dziś wiem, że to co kiedyś nazywałam szczęściem, było jego kiepską atrapą. Dziś jestem naprawdę zadowolona, spokojna, a moje życie przepełnia harmonia i spełnienie. To, co powinnaś wiedzieć to to, że zdrowy styl życia to nie jedzenie warzyw i chodzenie na fitness. To coś o wiele głębszego. To filozofia, która przejawia się w każdym Twoim działaniu. W Twoich emocjach i myślach, w sposobie podejścia do innych ludzi, do tego, co Cię spotyka i do siebie samej. Gdy żyjesz zdrowo, dbasz o swoje ciało w takim samym stopniu jak o swój umysł (emocje i uczucia). Zachowujesz harmonię i balans, unikając lub minimalizując wszystko, co Ci szkodzi i ma na Ciebie negatywny wpływ. Twój umysł i Twoje ciało stanowią integralną całość i każdorazowo oddziałują na siebie nawzajem. Gdy medytujesz, zyskuje nie tylko Twój umysł, ale także ciało, ponieważ medytacja wpływa na regulację poziomu hormonów, na wszystkie układy Twojego organizmu, na przemianę materii i procesy obronne organizmu. Podobnie, kiedy jesz zdrowe jedzenie, ma to wpływ na Twoje emocje i myśli. Cały Twój organizm, łącznie z Twoim umysłem, są w ciągłym procesie. Dlatego tak ważne jest zachowanie balansu. Dla mnie zdrowy styl życia jest wyrazem szacunku do samego siebie. Gdy dbasz o siebie, pokazujesz sama sobie, że jesteś ważna i wartościowa. A co pokazujesz sobie, gdy o siebie nie dbasz? Znasz odpowiedź. Długo zajęło mi dochodzenie do takiego stylu życia, jaki prowadzę obecnie. Kosztowało mnie to też wiele wysiłku, ponieważ wszystkiego musiałam dowiedzieć się sama. Na szczęście zawsze byłam dociekliwa i szybko przyswajałam praktyczną wiedzę. Dlatego wyciągnęłam wiele lekcji ze studiów psychologicznych i powoli zaczęłam zmieniać moje życie. Ty nie potrzebujesz studiować psychologii (większość osób nie rozwiązuje tam swoich problemów!), wystarczy, że po przeczytaniu tego artykułu rozpoczniesz swoje poszukiwania. Odważ się zajrzeć do swojego wnętrza i zobaczyć co się tam dzieje. Odważ się spojrzeć krytycznym okiem na swój styl życia. Nie oceniaj. Przyglądaj się. Przeprojektuj wszystko to, co Ci się nie podoba i nie odpowiada Twoim ideałom, poszukaj tego, co dla Ciebie dobre i wprowadź harmonie do swojego życia. Wszystko, czego potrzebujesz, to trochę odwagi. Jestem pewna, że masz ją w sobie. Nie wiesz od czego zacząć? Podam Ci gotowy przepis na początek. Jednak to od Ciebie zależy czy z niego skorzystasz. Gotowa? Oto kilka prostych i bardzo podstawowych (a jednocześnie wystarczających) zasad, które możesz od już wprowadzić do swojego życia, aby czerpać z niego większą radość i satysfakcję. 1. CODZIENNIE UPRAWIAJ SPORT Nie masz czasu? Siły? Jasne, że masz. Przecież to Ty panujesz nad swoim życiem. Nie chodzi o to, żebyś codziennie biegała czy chodziła na siłownię. Chodzi o ruch. Francuzki na przykład, wszędzie gdzie tylko mogą, chodzą pieszo, często robią porządki i uwielbiają spacery, same noszą zakupy i nie używają windy. To takie proste. Jeśli masz ochotę na więcej, to jedź rowerem do pracy, idź pobiegać rano, albo zapisz się na zajęcia fitness. Ruch jest naturalnym antystresorem i lekarstwem na wiele chorób. Ale przede wszystkim przyjemnością! Wykorzystaj naturalną moc swojego ciała. 2. ZDROWO I ŚWIADOMIE SIĘ ODŻYWIAJ Jedz nieprzetworzone produkty, zrezygnuj z gotowych dań, fixów, torebek, proszków i mieszanek. Za- 25

14 26 ufaj naturze. Warzywa i owoce to bogactwo witamin. Upiecz swój własny chleb, eksperymentuj z różnymi rodzajami mąk i zbóż. Czytaj etykiety, kupuj produkty prosto od rolnika, kiedy tylko jest to możliwe. Szybko docenisz wartość takiego jedzenia i już nigdy nie kupisz zupy w proszku. Zawsze lepiej zjeść coś prostego, niż wykwintne danie doprawione chemią. Prawdziwy luksus tkwi w prostocie. 3. WYSYPIAJ SIĘ I RELAKSUJ Organizm posiada naturalną moc samouzdrawiania. Potrzebuje jednak do tego odpowiednich warunków. Daj mu tyle godzin snu, ile potrzebuje, wyjeżdżaj na wycieczki, przebywaj na łonie przyrody, chodź na masaże i do sauny. 4. PIJ WODĘ Wodę, zioła, zieloną herbatę, soki, które sama wyciśniesz ze świeżych owoców. Te napoje dadzą Ci więcej energii niż kawa, gdy tylko przyzwyczaisz do nich swój organizm i zrezygnujesz z innych wspomagaczy. Woda oczyszcza organizm z toksyn, oczyszcza nie tylko ciało, ale i umysł. Zainteresuj się ziołolecznictwem. To naprawdę fascynująca dziedzina nauki. A soki czy naprawdę muszę Cię przekonywać? 5. DBAJ O SWOJE EMOCJE To bardzo ważne. Emocje potrafią kierować naszym życiem. Naucz się Ty nim kierować. Zrezygnuj z rzeczy, które wywołują w Tobie negatywne stany, albo zaakceptuj je i naucz się z nimi żyć. Nie walcz z wiatrakami. Szkoda Twojego potencjału. Energia, którą marnujesz na taką walkę jest zbyt cenna. W trudnych chwilach oddychaj, wyjdź na spacer, uprawiaj sport, spójrz z metaperspektywy. Naucz się odpuszczać, zostawiać. Nie wszystko to Twój problem i nie zawsze jesteś odpowiedzialna. Nie daj się zwariować swojej własnej głowie. I koniecznie znajdź swój sposób na radzenie sobie z trudnymi emocjami. Joga, terapia, sport, przyroda, grupa wsparcia, sen Znajdź to, co ci pomaga i korzystaj z tego zawsze, kiedy potrzebujesz. 6. ŚMIEJ SIĘ Śmiech, według badań naukowych przeprowadzanych na całym świecie, jest najlepszym antydepresantem i lekiem na wiele chorób. Zwiększa poziom hormonów szczęścia, leczy nieuleczalne choroby, pozwala przetrwać najtrudniejsze chwile, uruchamia naturalne procesy obronne organizmu, zwiększa odporność, a do tego jest zaraźliwy. To nasz niezwykle cenny zasób, o którym zbyt często zapominamy. 7. CZERP RADOŚĆ Z ŻYCIA To podstawowy punkt. W życiu chodzi o radość z przeżywania każdego dnia, o wykorzystywanie swoich talentów i uprawiania pasji. Chodzi o bycie szczęśliwym. Rób więc to, co Cię uszczęśliwia, co daje Ci radość i sprawia, że dostajesz skrzydeł. Czerp radość ze wszystkiego, co robisz: z pracy, z uprawiania ogródka, z parzenia herbaty, z rozmów z ludźmi, z podróży dookoła świata i wygranej w totolotka. Uczyń swoje życie pasmem niekończących się radości. Zacznij od zdrowego stylu życia, a za rok nie uwierzysz, jak wiele się zmieniło. Zaangażuj się w zmiany. Projektuj i działaj. Nie szukaj wymówek. Każda wymówka, którą znajdziesz, jest w Twojej głowie, a nie w rzeczywistym świecie. Wymówki są dla ludzi, którzy są zbyt słabi, aby zmierzyć się z samymi sobą. Naucz się być swoim przyjacielem i wspierać samą siebie w dążeniu do wybranych celów. Ja Ci gwarantuję, że powyższe zasady działają. Ale od Ciebie zależy pierwszy krok. Wymówki nie zmienią Twojego życia. Ty możesz. Lato się zbliża Gotowa na zmiany? Witamy Martę w redakcji magazynu KLM! Marta Żubrycka Jestem absolwentką Psychologii stosowanej na Uniwersytecie Jagiellońskim, coachem szkolącym się w Noble Manhattan Coaching i trenerem, którego pasją są warsztaty rozwojowe. Łącząc to wszystko nazwałabym siebie Life Designer em, bo najbardziej dla mnie fascynującym obszarem rzeczywistości jest zmiana i kreacja. Zmiana, jaka zachodzi w ludziach pod wpływem różnorodnych czynników, potencjał jaki ludzie w sobie rozwijają, odkrywanie duszy kogoś, kto myślał (nigdy więcej!), że jest przeciętny. Nie ma przeciętnych ludzi, ani przeciętnych dni. Uczę tego innych, ale najpierw nauczyłam tego samą siebie. Wszystko, co mówię, jest tym w co wierzę. A wierzę w sport i zdrowe odżywianie (ciało to połowa nas, nierozerwalnie związana z naszą duszą, jak ciało choruje to dusza także, i odwrotnie), wierzę w minimalizm (tak, mniej znaczy więcej!), w pozytywne myślenie (działa cuda, choć to ciężka praca), w marzenia (tak spełniają się, zazwyczaj wtedy, kiedy najmniej się tego spodziewasz), w radość (zawsze, wszędzie, każdego dnia, w każdej sytuacji) i w slow life (doświadczanie codzienności, zanurzanie się w tu i teraz, dbanie o chwile i czerpanie z nich jak najwięcej to dla mnie esencja życia). Wszystko, co proponuję moim klientom, jest tym, co sama na sobie wypróbowałam. Codziennie traktuję siebie trochę jak królika doświadczalnego ale dzięki temu wiem co działa, a co nie. Wiem też, jak trudno czasem jest wprowadzić pewne zmiany, ale nauczyłam się jak w tym wytrwać. Moje prywatne osiągnięcia nierozerwalnie wiążą się z moim życiem zawodowym. Stąd wiem, że w świecie nie ma ograniczeń. Ograniczenia są w naszej głowie. A jak się ich pozbędziemy, to nagle otwiera się przed nami niesamowity świat inna galaktyka, w której możliwości nie mają końca! I wtedy stajemy się prawdziwymi artystami, tworzącymi samych siebie. To fascynująca podróż, w której towarzyszyłam samej sobie, a w której teraz towarzyszę moim klientom. Czy wspominałam już, że podróżowanie to moja największa pasja? No właśnie. Dlatego to robię. Bo to kocham. 27

15 3 strategie wzmacniające pewność siebie i poczucie własnej wartości Pamiętaj, im bardziej spychamy na bok rzeczy, które powinniśmy zrobić, tym większy rodzi się opór i lęk przed ich wykonaniem. Duże cele mogą być przytłaczające. Kiedy odkładamy realizację naszych celów lub rezygnujemy po kilku próbach, poczucie własnej wartości zostaje wystawione na ciężką próbę, bo przecież znowu nam się nie udało. Małe kroki pozwolą nam zwiększyć poczucie własnej skuteczności i tym samym wpłyną na sposób myślenia i spostrzegania siebie. 2. UCHWYCIĆ-ZAMIENIĆ Nie uda mi się, na pewno nie dostanę tej pracy, jestem do niczego - uwagi jakie wysyłasz pod swoim adresem to obusieczna broń, która godzi w poczucie własnej wartości i pewności siebie. Wyobraź sobie, że na urodziny dostajesz niezwykły prezent- pudełko pozytywnych myśli. Za każdym razem, kiedy w Twojej głowie pojawia się myśl, która podważa Twoją wartość i umiejętności, pudełko otwiera się uwalniając pozytywną myśl, która zasiewa ziarnko w Twoim umyśle. Powiedz, jak wyglądałoby Twoje życie, gdyby wszystkie Twoje myśli wyrażałyby szacunek i zaufanie do siebie? Wychwyć i zastąp negatywny monolog zdaniem, które będzie Cię inspirować i motywować do działania. Np. W każdym momencie, w którym pomyślisz na pewno mi się nie uda, powiedz głośno mam w sobie siłę, by żyć. Powtórz to zdanie kilka razy, aż poczujesz różnicę. Jakich słów potrzebujesz, aby zmienić swoje działania? 3. ŚCIANA RADOŚCI MAGDALENA KLUSZCZYK Redaktor naczelna magazynu Self-leadership Coach. Założycielka Pracowni Zmian. 28 To, co myślisz o sobie, to, jak się czujesz sama ze sobą, wpływa na decyzje, które podejmujesz, na relacje, które tworzysz, na zakres wykorzystywanego potencjału. Pewność siebie i poczucie własnej wartości to niezbędne komponenty satysfakcjonującego życia. Przedstawiam Ci 3 strategie wzmacniające pewność siebie i poczucie własnej wartości. 1. MAŁE KROKI Wyobraź sobie, że możesz zrealizować każde zadanie, efektywnie, bez poczucia lęku i przytłoczenia, z poczuciem, że zmierzasz w wyznaczonym kierunku. Podoba Ci się? To uczucie jest na wyciągnięcie ręki, pod warunkiem, że cel rozbijesz na małe, czy wręcz malutkie kroki. Załóżmy, że chcesz zadbać o swoją kondycję fizyczną. Postanowiłaś biegać. Twój cel to przebiec 20 km. Czego potrzebujesz, aby to osiągnąć? Wypisz wszystko, co przychodzi Ci do głowy. Najczęściej zapał gaśnie po pierwszych niepowodzeniach. Jednak, co zrobić, aby wytrwać?. Od jakich najmniejszych kroków mogłabyś zacząć? Dla jednych pierwszym małym krokiem będzie przygotowanie dzień wcześniej stroju do biegania, dla innych bieg przez 2 minuty. Jakie będą Twoje malutkie kroki? Wypisz kroki i zastanów się, czy któreś z nich możesz rozbić na jeszcze mniejsze, jeśli czujesz, że masz taką potrzebę. Stwórz miejsce, które będzie Ci przypominać wszystkie Twoje sukcesy, te małe i te duże. Chwile radości, spełnienia i wdzięczności. Rzeczy, z których jesteś naprawdę dumna. Dlaczego warto? W chwilach zwątpienia, kiedy poddajemy w wątpliwość nasze umiejętności i naszą wartość (ZAWSZE PAMIĘTAJ, ŻE JESTEŚ WARTA TEGO, ŻEBY OSIĄGNĄĆ W ŻYCIU SUKCES, bez względu na to jak go zdefiniujesz), zapominamy o tym, co już osiągnęłyśmy. Zapominamy o nagromadzonych, wyjątkowych wspomnieniach, które były naszym udziałem. Na pewność siebie i poczucie własnej wartości wpływają nasze wcześniejsze doświadczenia. Pielęgnuj je i zachowaj na Twojej ścianie radości. Ukończyłam akredytowaną przez ICF Szkołę Coachów The art and science of coaching prowadzoną przez Erickson College International z Vancouver. Swoją wiedzę psychologiczną rozwijałam w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej we Wrocławiu. Organizatorka i koordynatorka ogólnopolskiego projektu Zmieniaj-Pomagaj, Projektu Poliglota oraz Projektu Empatia. Specjalista ds. projektów i edukacji w organizacjach pozarządowych. Członiki Stowarzyszenia Aktywne Kobiety oraz SOS Husky. 29

16 W zgodzie ze sobą Zgoda na siebie Burgundzkie smaki Radość Mój Boże, jakież dobre jest życie ten cytat to kwintesencja urzekajacej opowieści o meandrach życia tytułowego bohatera Colasa Breugnonona. Romain Rolland napisał w formie pamiętnika książkę zadziwiającą swoim smakiem jak najprzedniejsza Boeuf bourguignon, ot taka wykwintna, a jednoczesnie prosta potrawa. Uwielbiam tę postać, jest jak soczysty owoc i wywołuje uśmiech od razu na myśl o tym jowialnym burgundczyku. Colas to rzeźbiarz, wielki miłośnik życia, wina, kobiet i opowieści, które snuje tak od niechcenia. Docenia wszystko to co się w jego życiu zdarza dobre i złe. Lubi dobrze zjeść, posmiać się i dużo gadac z przyjaciólmi. Mimo przeciwnosci losu wita każdy dzień zawsze z równym zapałem, soczystym humorem, wierząc w piękno życia i przyjaźń między ludźmi. Zgoda na siebie... Nikogo nie muszę chyba przekonywać, że kiedy uda się nam pokonać jakiś lęk, swoją niepewność, ograniczenia w nagrodę otrzymujemy cały wachlarz emocji. Głównie mówimy o tym pozytywnym i rozwijajacym aspekcie zmiany. A co z negatywnym? Abraham Maslow pisał o tym, że w człowieku ścierają się dwa dążenia do rozwoju i do poczucia bezpieczeństwa. Z jednej strony pragniemy świętego spokoju i dobrego samopoczucia, z drugiej coś nas pcha,żeby opuścić swoją strefę komfortu. Robię coś co mi do końca nie pasuje, ale dlaczego nie spróbowac?. Przecież to też dzięki pokonywaniu własnych słabości i niechęci się rozwijamy. No i może jak sie przełamię to okaże się,że całe życie o tym marzyłam. W głowie do tego kołaczą się stwierdzenia : trzeba przełamywać swoje słabości, bez porzucenia swojej dobrze znanej strefy nigdy niczego nie osiągniesz, doświadczenia zbierane dzięki zmianom są bezcenne itp. Gdzie jest granica miedzy tym,że tracimy, bo czegoś nie próbujemy,a tym,że tracimy bo próbujemy wbrew sobie i na siłę?. Czasem rzeczywiście przez chwilę dostajemy kopa, ale potem i tak gdzieś w głębi wolelibysmy wrócić do tej bezpiecznej wersji. Poraziło mnie ostatnio stwierdzenie pewnego 10 latka nie musze próbować,ja wiem,że to nie jest dla mnie dobre.. tak po prostu.... To wręcz oburzające tak sobie rezygnować nawet nie próbując... Ale może dzieciak całkiem mądrze kombinuje? Wydaje się czesto,że bedziemy ubożsi jeżeli nie doświadczymy róznych przeżyć od dzikiej wyprawy, skoków na bungie po całkowita zmianę naszego życia. Tylko czy rzeczywiscie? Czy ta pogoń za zmianą czasem nie przeradza sie w coraz to nowe poszukiwania lekarstwa na niezgodę na siebie, i presje,ze musimy doświadczać tego co inni uznają za konieczne. Coraz częściej ufam swojej intuicji i nie pokonuję na siłę siebie. Wychodzenie ze swojej strefy komfortu nauczyło mnie, że nie zawsze MUSZĘ ją opuszczać... Oczywiście nie zamyka oczu na przywary ludzi, na swoje błędy, ale wszystko traktuje z właściwym ironicznym dystansem. Zdumiewają go strwożeni i zamartwiający się o dzień jutrzejszy ludzie. Bawna postać, piewca życia opartego na poczuciu humoru i szacunku dla bliźniego, ale nie jest ślepy na to, co przynosi rzeczywistość. Troska to walka, walka to przyjemność!!! Colas jest stolarzem zakochanym w swojej pracy. Uwielbia proces tworzenia, a to co wyjdzie spod jego rąk traktuje jak swoje dziecko. Z pozoru hulaka, leń i opój jest człowiekiem,dla którego praca jest wartością i nie ucieka od odpowiedzalności. Nie załamują go kłopoty i różnego rodzaju klęski, bo we wszystkim stara dostrzec coś wartościowego i dobrego. I chociaż nie omija go nieudane życie rodzinne, zaraza,śmierć i kalectwo, a czasy są cieżkie i niebezpieczne wciąż potrafi się zachwycać się życiem i czekać na to, co przyniesie. To pełna witalnosci i wielkiej radości życia, tchnąca optymizmem książka. Nie ma smutnego czasu są tylko smutni ludzie Colas przekonuje, żeby się cieszyć się każdą chwilą i mruga do nas, żebyśmy nie przyjmowali wszystkiego tak serio, serio... ANNA WEINAR Doradca zawodowy, księgowa, analityk systemowy. Miłośniczka kotów. Odwaga nie polega na nie odczuwaniu strachu, lecz na uznaniu, że coś jest ważniejsze niż lęk. Ambrose Redmoon 30 ANNA WEINAR 31

17 OPOWIEŚCI DLA DUSZY W maju odwiedźmy muzeum Potwory łóżkowe 32 Wiosna w pełni. Soczysta zieleń, jasne kolory, oszałamiające zapachy wszystko to dodaje nam energii. Pełni optymizmu i radości, chętnie wybralibyśmy się za miasto, do lasu, na łąkę, położyli na świeżej trawie pod kwitnącą jabłonią i posłuchali uwijających się przy pracy pszczół. Niestety pierwszomajowy weekend nie trwa wiecznie, a nam pora wracać do codzienności. Polecam jednak urywać się od niej nieco częściej i szukać przyjemności nie tylko na łonie natury. Maj jest doskonałym miesiącem, aby zwiedzać muzea. To właśnie 18 maja jest Międzynarodowym Dniem Muzeów, a co roku organizowana jest Europejska Noc Muzeów. Tegoroczna wypada 17 maja. Warto wziąć udział w tym wydarzeniu, pomimo tłumów okupujących wszelkie placówki kultury. Wiele muzeów i galerii w całej Polsce organizuje wówczas wyjątkowe pokazy, prelekcje, koncerty, inscenizacje (na większość należy posiadać wejściówki, które rozdawane są wcześniej) albo po prostu oprowadzanie z przewodnikiem. W niektórych miejscach możemy wówczas zobaczyć to, czego na co dzień obejrzeć się nie da. Na przykład w zeszłym roku można było wziąć udział w Balu duchów w Zamku Królewskim w Warszawie lub podsłuchać sypialniane rozmowy małżeńskie mieszczan w Kamienicy Hipolitów w Krakowie. W wielu teatrach można w tym czasie zwiedzić kulisy, a swoje podwoje otwierają również niektóre instutucje, na przykład w Warszawie Gabinet Prezesa Rady Ministrów, Ratusz czy choćby fabryka Wedla. W miastach jeżdżą zabytkowe tramwaje i autobusy, można też spotkać dorożki. Ludzie wylegają na ulice, spacerują do późna w nocy, przesiadują w kawiarnianych ogródkach. Klimat śródziemnomorski nad Wisłą nie zdaża się często, dlatego, jeśli pogoda dopisze, wtopmy się w ten tłum i poczujmy powiew zbliżajacych się wakacji. ANNA MRÓZ W magazynie pełni rolę redaktora językowego. Z wykształcenia archeolog, redaktor językowy i korektor, z charakteru humanistka. Na cały etat pracuje w domu z dziećmi, ale zawsze znajdzie czas, aby coś napisać lub poprawić. Zawsze otoczona książkami, spośród których chętnie wybiera literaturę polską. Lubi dobrą fotografię i wyjścia do teatru. Ale nade wszystko lubi podróżować, poznawać nowe smaki i odkrywać zakątki bliskie i dalekie. Czy bałeś się kiedyś tak bardzo, jak ja? No wiesz, tak, że już bardziej nie można Serce bije wtedy tak mocno, że czujesz to bicie w głowie i w stopach. I na pewno nie jest w tym momencie tam, gdzie powinno być. I tylko serce czujesz, bo reszta ciała wbija cię zdrętwiałym ciężarem w ziemię. Najpierw nie możesz wydobyć z siebie głosu, a potem krzyk wyrywa się z ciebie jak oszalały. Jakby nie należał do ciebie I czy bałeś się kiedyś tego, czego bałem się ja? No wiesz Potworów Łóżkowych Są naprawdę przerażające. Te Potwory. Mają straszliwe paszcze, wielkie łapy, złe oczy, jakby pełne błyskawic. I jestem pewien, że chcą mnie skrzywdzić. Najgorsze jest to, że nikt mi nie wierzy. Rodzice najpierw udają, że wszystko rozumieją. Siedzą przy mnie, czekając, aż wypiję ciepłe mleko, przytulają, całują, a potem, jakby nigdy nic, życzą mi dobrej nocy. Mówią, że w domu nic mi nie grozi, że nie mam się czego bać. I odchodzą, zostawiając mnie na pastwę Potworów. Są takie noce, kiedy długo nie mogę zasnąć i boję się bardziej, niż zwykle. Proszę więc mamę, żeby została przy mnie albo płaczę tak, żeby usłyszeli mnie za zamkniętymi drzwiami (choć w zwykłych przypadkach wolę popłakać sobie sam). Wtedy ktoś przychodzi do mnie i uspokaja mnie, zirytowanym głosem mówiąc, że nie istnieją żadne Potwory! Jak to nie istnieją?! Przecież, co wieczór słyszę dźwięki, przez które cierpnie mi skóra. I nawet teraz nie chcę ich wspominać. Po jakimś czasie przestałem więc wierzyć dorosłym i dotarło do mnie, że muszę bać się sam. No, chyba że ty też bałeś się kiedyś tak bardzo, jak ja I tak bardzo, jak mnie przerażają cię zapalone nocne lampki. Jestem zwyczajnym chłopcem, który mieszka sobie 33

18 (jak tysiące chłopców i dziewczynek takich jak ja) pod łóżkiem. Jest tu ciepło, przytulnie i magicznie. Nie znam świata poza moim łóżkiem, choć wiem, że taki istnieje. Ale jestem zbyt mały, żeby wybrać się gdziekolwiek. Zresztą pod moim łóżkiem tyle się dzieje, aż czasem wydaje mi się, że całego życia nie wystarczy, by zajrzeć w każdy zakamarek, który mógłby skrywać jakąś tajemnicę. Czasem jest to kolorowa kredka, czasem szeleszczący, pachnący papierek, a czasem porzucony pluszowy miś, gotowy do zabawy i zwierzeń. Nigdy nie znajduję dwóch takich samych rzeczy pod moim łóżkiem i to jest właśnie magiczne w miejscu, w którym żyję. Zdarza się, że wpadnie do mnie kot Bazyli. Jest już taki gruby, że ledwo się tu mieści, ale lubimy się bardzo, a jego mruczenie zawsze mnie uspokaja. Spora część mojego życia składa się z dźwięków, które dobiegają do mnie spoza łóżka. Jedne znam z książek, które znajduję, o innych opowiadają mi rodzice, ale najbardziej lubię te odgłosy, o których nikt niczego nie wie, bo mogę sam tworzyć ich historie. I tylko dźwięki znad mojego świata, te, które należą do Potworów Łóżkowych (kiedy tam, w górze, świeci się nocna lampka), sprawiają, że wieczory zamieniają magię szelestów w koszmar jęków i krzyków. Wszystko zaczyna się wtedy, gdy jestem sam i zapala się lampka nocna. Bardzo boję się światła, które przedostaje się nawet tu, pod łóżko. Bo wtedy one zaczynają żyć. Te Potwory wiedzą, kiedy pojawić się, by nikt z dorosłych ich nie usłyszał, by nikt potem mi nie uwierzył. Kiedy światło lampki przenika do mnie, nade mną zaczynają się rozlegać chroboty i zawodzenia, a ja drżę ze strachu. Przestałem już wołać rodziców (ich oskarżenia o to, że wszystkiemu winna moja wybujała wyobraźnia, stały się takie upokarzające), więc czuję się bardzo samotny. Ostatniej nocy przebrała się miarka: co chwilę Potwory machały łapami tuż obok mojej głowy albo wytrzeszczały ogromne oczodoły, chcąc mnie wypatrzeć z góry. Kiedy zaczynałem płakać, Potwór wydobywał z gardła rozdzierający krzyk. Najpierw, rozżalony, widziałem oczyma wyobraźni, jak mama i tata opłakują puste miejsce po mnie i żałują, że nie uwierzyli swojemu synkowi. Nagle jednak moja wyobraźnia spłatała mi figla i zobaczyłem, jak zwyciężam Potwora i zostaję bohaterem podłóżkowej społeczności. Był to tak porywający obraz, że postanowiłem działać: jeśli nikt nie może przyjść mi z pomocą, uratuję się sam! Zasnąłem o świcie z gotowym planem i spokojnym sercem. Potwór też się jakoś uciszył Kolejnej nocy byłem już przygotowany. Umówiłem się wcześniej z moim misiem i kiedy tylko dostrzegłem przytłumione światło lampki, zamknąłem oczy i wskoczyłem na łóżko, tuląc mocno do siebie pluszowego przyjaciela. Nic się nie wydarzyło, pomyślałem więc, że Potwory jeszcze mnie nie dostrzegły. Otworzyłem oczy i zobaczyłem go. Małego chłopca, który leżał cichutko i wyglądał wystraszony spod kołdry. Miał zwichrzone, jasne włosy i piżamkę w niebieskie chmurki. A więc jego już dopadły i dlatego na razie dały mi spokój, pomyślałem, rozglądając się nerwowo. Chłopiec usiadł zaciekawiony. - Mam na imię Jacek, a ty, kim jesteś? zapytał, kładąc na poduszce włóczkowego psiaka. Ponieważ jestem dobrze wychowany, zapomniałem na chwilę o Potworach i odpowiedziałem: - Jestem Gucio, mieszkam pod łóżkiem. - POD ŁÓŻKIEM? Jacek wydawał się przerażony. Przecież tam mieszkają Potwory! Teraz i ja przestraszyłem się nie na żarty. A więc spóźniłem się. Jednak w końcu do mnie dotarły i dlatego tu na górze jest tak spokojnie. Usiadłem zrezygnowany na łóżku. Pewnie dopadły już moich rodziców. Chłopiec spojrzał na mnie współczująco: wiedział, jak bardzo niebezpieczne są Potwory, choć dotychczas nikt nie chciał mu w to uwierzyć. Ale, pomimo młodego wieku (miał może z sześć lat), Jacek potrafił trzeźwo myśleć. - Skoro są u ciebie, łatwo mogą dotrzeć także i do mnie stwierdził rzeczowo. Nie mieliśmy już wyboru, tym bardziej że poza nami nikt nie zdawał sobie sprawy z zagrożenia. Jacek zgasił lampkę i, trzymając się za ręce, zsunęliśmy się ostrożnie pod łóżko Jednak mój świat pozostawał w niczym niezmąconym spokoju! Sprawdziliśmy dokładnie każdy kąt, choć nie spodziewaliśmy się żadnego zaskoczenia: przecież Potwory Łóżkowe zachowują się tak głośno, że nie trzeba ich szukać. Widziałem, że chłopcu z łóżka podobał się mój dom. Pewnie był dla niego nie mniej tajemniczy niż jego dom dla mnie. Ale dziś nie mieliśmy zbyt wiele czasu na wspólne zadziwienia. Musieliśmy wykorzystać każdą chwilę na zdobycie wzajemnego zaufania. Wiedzieliśmy już, że będziemy wspierać się podczas tej wyprawy, która zaczynała smakować jak prawdziwa przygoda. Teraz więc znów wspięliśmy się na górę. Już chyba bardziej odważnie: byliśmy przecież razem. Jacek zapalił lampkę. I tu panował spokój. Nie wiem skąd mieliśmy tę pewność, ale kiedy spojrzeliśmy na siebie, wiedzieliśmy, że tej nocy Potwory zniknęły na zawsze. Od tego czasu zasypiam spokojnie. Mama siada przy mnie i mówi: No widzisz. I o co było tyle krzyku. Nie ma żadnych potworów. Uśmiecham się do niej. Jest tak rozczulająco naiwna. A ja czuję, że dorastam. Razem z Jackiem. EWA KRÓL Na krakowskiej teatrologii nauczyłam się tego, co okazało się najważniejsze: spełniania marzeń. W tym czasie redagowałam teatrałki do lokalnego oddziału Gazety Wyborczej i koncertowałam śpiewając autorskie piosenki. Na Festiwalu Piosenki Studenckiej zdobyłam wówczas Stypendium im. Wojciecha Bellona, co, zważywszy na brak tzw. oczywistych warunków wokalnych, uważam za jeden z największych moich sukcesów. Praca w Radiu Bielsko umożliwiła mi świadome korzystanie z głosu i słowa a słowo zamieniło się później w bajki i opowieści. Jedna z nich została wyróżniona pierwszym miejscem w konkursie na bajkę terapeutyczną Stowarzyszenia W Naszych Rękach, inne towarzyszyły mi w prowadzonych przeze mnie szkoleniach z zakresu komunikacji interpersonalnej. Nadal piszę i spełniam marzenia

19 ROZWIJAK ZAPRASZAMY NA WARSZTATY W MAJU ZNIŻKA 25% DLA CZYTELNIKÓW KLM!!! POZYSKIWANIE SPONSORA Rozwijak Informator o wydarzeniach rozwojowych Termin: maja 2014 Miejsce: Warszawa Cena: 1200 zł/osoba (zniżka 25% dla Czytelników KLM) Zgłoszenia: info@open.edu.pl (po otrzymaniu maila wysyłamy formularz zgłoszeniowy) NOWOŚĆ W NASZEJ OFERCIE! Cieszące się dużym wzięciem warsztaty - teraz jako SZKOLENIE OTWARTE. Warsztaty dotyczące pozyskiwania sponsorów i prowadzenia kampanii zdobywania funduszy były przez nas do tej pory prowadzone jedynie jako szkolenia zamknięte, dedykowane ośrodkom sportowym, organizacjom, fundacjom, stowarzyszeniom i konkretnym projektom. Cieszą się dużym wzięciem, a ich skuteczność przerosła nasze oczekiwania. Teraz przygotowaliśmy te warsztaty jako szkolenie otwarte: - Jeśli myślisz o ciekawych projektach, a brak Ci funduszy na realizację... - Jeśli chcesz oprzeć swoje działania lub ich część na sponsoringu... - Jeśli masz odwagę, charyzmę, wiarę w cel - a potrzebujesz pieniędzy ZAPRASZAMY NA WARSZTATY - Dowiesz co to jest SPONSORING (niby takie proste, a jednak ) - Poznasz złote zasady zdobywania funduszy - Przymierzysz się do PROCESU zdobywania funduszy otrzymasz gotowe narzędzia i zaprojektujesz ten proces - Nauczysz się myśleć projektowo, biznesowo, praktycznie i efektywnie - Nauczysz się obliczać i projektować zwrot z inwestycji (ROI) - Przygotujesz pisemną ofertę dla swoich potencjalnych sponsorów - Poznasz i przećwiczysz zasady prezentacji oferty sponsorowi - Poznasz i przećwiczysz komunikację multisensoryczną i perswazyjną - Przygotujesz własną kampanię pozyskiwania sponsora (trzeci dzień warsztatu) Program tu: Cena obejmuje: uczestnictwo w szkoleniu; materiały szkoleniowe; certyfikat; 3-miesięczną opiekę poszkoleniową on-line trenera prowadzącego; dwa obiady; napoje; owoce; słodycze Cena nie obejmuje: dojazdu; noclegów; śniadań; kolacji; kosztów parkingu

20