dziękując bogu i ludziom

Transkrypt

1 niedziela w Chicago nr 47 (189) L rok XLIX 19 XI 2006 CHICAGO w numerze: Śpiewem chwalmy Go czyli o tegorocznym Festiwalu Piosenki Religijnej 400 lat Witowa górale z Chicago o swej podhalańskiej ojczyźnie Katechizacja w polskiej szkole i. Emilii Plater nowa placówka, nowe wyzwania W ten sposób współcześni wyobrażają sobie pierwszą Wieczerze Dziękczynienia w 1621 r. dziękując bogu i ludziom 23 listopada Amerykanie obchodzą Święto Dziękczynienia. To jedno z najważniejszych amerykańskich świąt ma bardzo rodzinno-religijny charakter. Obchodzą je zarówno chrześcijanie, jak i żydzi czy muzułmanie. Jako pierwsi zasiedli do dziękczynnej uczty pielgrzymi, którzy 1620 r. przybyli do Ameryki na statku Mayflower, uciekając z Anglii przed prześladowaniami religijnymi. Rok wcześniej, gdy wylądowali w dzisiejszym stanie Massachusetts, musieli stawić czoła amerykańskiej zimie. Z pierwszych 102 kolonistów wiosny doczekało zaledwie 55. Przetrwali, bo uczyli się od Indian jak łowić ryby, zastawiać sidła, czy uprawiać kukurydzę. Dopiero następnej jesieni, dzięki Indianom, pielgrzymi mogli zebrać obfite plony i przetrwać trudny czas. Od śmierci głodowej uratowały ich tamtej zimy dzikie indyki, na które polować nauczyli ich także Indianie. W dowód wdzięczności gubernator William Bradford w 1621 r. ogłosił Święto Zbiorów, na które zaproszono także wodza Massasoit i 90 Indian. Dumni Czerwonoskórzy nie przyszli z pustymi rękoma, przynieśli w darze pięć saren, mnóstwo ryb i ostryg. Przy stołach, a może przy ogniskach, raczono się dzikim ptactwem, opiekanymi bulwami, prażoną kukurydzą i zbożowymi podpłomykami. Niektóre źródła podają, że na deser były jagody i żurawiny, a także frumenty angielski rodzaj kutii. Tak niegdyś wyglądało bogate w symbolikę Święto Dziękczynienia czyli Thanksgiving. Symbolizuje ono zarówno trudne początki, jak i przekonanie, że pracą, wytrwałością i pokorą można osiągnąć wiele na obczyźnie. Dzień ten mówi o dziękowaniu Bogu za wszelkie dobra, łaski i błogosła- wieństwa. To ulubione święto każdego pokolenia imigrantów. Dzień Dziękczynienia ogłosił świętem narodowym w 1863 r. prezydent Abraham Lincoln. W 1941 r. Kongres USA oficjalnie ogłosił dniem Święta Dziękczynienia czwarty czwartek listopada każdego roku. Od tego czasu Święto Dziękczynienia jest w Stanach Zjednoczonych uroczystością rodzinno-religijną, a także okazją do licznych spotkań w gronie krewnych i przyjaciół. Punktem kulminacyjnym jest obfity obiad, a daniem głównym pieczony indyk. Jada się go również w wojsku i w więzieniach. W dużych miastach organizacje charytatywne rozkładają na ulicach stoły z mnóstwem pieczonego indyka dla wszystkich bezdomnych. W miejscowości Burns w stanie Kansas rodzina Toma Grimwood a od wielu lat zaprasza do domu na dziękczynny obiad zagranicznych studentów z Uniwersytetu Kansas. Obecnie zwyczaj ten rozprzestrzenił się na cały stan. Ponad 24 rodziny z wielu miejscowości Kansas przyjmują studentów z różnych krajów świata, w tym również z Polski. Polonia amerykańska także gromadzi się w tym dniu przy wspólnym stole, aby w gronie rodziny, bliskich i przyjaciół dziękować Bogu za dobro, którego doświadczyli. W tym dniu w wielu świątyniach celebrowane są dziękczynne Eucharystie i nabożeństwa oraz modlitwy o błogosławieństwo Boże dla Ameryki God bless of America. Ks. Slawomir Kurc I

2 Katarzyna Kupiś To w Ameryce widok niezwykły manifestacja wiary i modlitwy na ulicach miasta JESIENNE PACIORKI R Przed ołtarzem położono wielki różaniec Choć przez cały rok ludzie modłą się na różańcu, to jednak miniony miesiąc uważa się za miesiąc różańcowy. Wtedy też odbywają się liczne spotkania modlitewne, których celem jest popularyzowanie tej pięknej modlitwy. Od kilku lat wiernych z różańcem w ręku spotkać można nie tylko w chicagowskich kościołach, ale i na ulicach miasta, gdzie uczestniczą w procesji różańcowej. Jest to znakomita okazja, aby pokazać innym grupom etnicznym nasze piękne, polskie tradycje. W tym roku rodacy mieli po temu okazję aż dwukrotnie, mogli bowiem uczestniczyć w drodze różańcowej zarówno w Chicago, jak i na południowo-zachodnich przedmieściach w Lemont. Z różańcem w ręku W sobotę, 28 października, uczestnicy nabożeństwa spotkali się w kościele św. Kamila przy S. Lockwood Ave. w Chicago. Następnie procesja różańcowa przeszła ulicami miasta do parafii św. Brunona przy S. Harding Ave. Wśród około 1400 pielgrzymów można było zauważyć całe rodziny i kilka pokoleń z lampionami i różańcami. Procesji przewodniczył proboszcz parafii św. Kamila, kapelan ZPPA o. Wacław Lech, któremu towarzyszyli m.in.: ks. Sławomir Kurc z parafii św. Daniela, karmelita o. Elizeusz Bagiński, ks. Emil Cudak z parafii św. Ryszarda oraz siostry albertynki z parafii św. Kamila. W różańcu uczestniczyło wielu Podhalan, nie brakowało też przedstawicieli Zarządu Głównego Związku Podhalan w Północnej Ameryce. Szli m.in. obecny prezes ZPPA Stanisław Zagata oraz jego poprzednik Henryk Mikołajczyk. Niektórzy z uczestników maszerowali ubrani w stroje góralskie, nieśli m.in. figurkę Matki Bożej Ludźmierskiej, Gaździny Podhala oraz obraz przedstawiający Ojca Świętego Jana Pawła II w góralskim kapeluszu, który na co dzień jest ozdobą Domu Podhalan przy S. Archer Ave. w Chicago. II

3 PB Katarzyna kupiś PB Ognie pamięci niech płoną prezentacje Pod Krzyżem Katyńskim zaciągnięto wartę honorową ÓŻAŃCA Po procesji w kościele św. Brunona odprawiona została uroczysta Msza św. w intencji pielgrzymki, zakończenia miesiąca różańcowego oraz beatyfikacji Jana Pawła II. Mszę św. koncelebrowali: o. Wacław Lech, ks. Emil Cudak, o. Elizeusz Bagiński oraz gospodarz świątyni, proboszcz parafii św. Brunona ks. Waldemar Kilian. Gdzie światło, tam Ty, Tam serce Twoje, różaniec w ręku i my To hasło przyświecało wiernym, którzy dzień później, 29 października, uczestniczyli w procesji różańcowej, która przeszła ulicami Lemont. Modlili się o szybką beatyfikację Jana Pawła II. Przy pięknej pogodzie ponad 300-osobowa grupa pielgrzymów wyruszyła z St. Mary s Franciscan Monastery parafii św. Marii. Jest to miejsce bardzo dobrze znane chicagowskim Podhalanom z corocznych pikników organizowanych przez zespół Siumni pod nazwą zbójnicka watra. Pod przewodnictwem wicekapelana Związku Podhalan w Północnej Ameryce ks. Franciszka Florczyka uczestnicy procesji przeszli ulicami Lemont do parafii św. Cyryla i Metodego. Podobnie jak w Chicago, nieśli obraz z wizerunkiem Ojca Świętego, świece, lampiony, różańce, emblematy i sztandary m.in. Koła nr 23 Odrowąż Podhalański im. dr. Jakuba Zachemskiego. Wielu z nich ubranych było odświętnie w stroje regionalne. Zarząd Główny Związku Podhalan reprezentował Andrzej Tokarz, II wiceprezes do spraw kultury i sztuki, odpowiedzialny za przygotowywanie imprezy. W pielgrzymce uczestniczył też oddział ułanów ze Stowarzyszenia Przyjaciół Ułanów Polskich im. Tadeusza Kościuszki w Chicago oraz uczniowie z Polskiej Szkoły im. Jana Pawła II w Lemont. Na zakończenie w kościele św. Cyryla i Metodego odprawiona została uroczysta Msza św., której przewodniczył ks. Franciszek Florczyk. Katarzyna Kupiś Za dusze wszystkich zmarłych, a szczególnie Polaków poległych w obozach Golgoty Wschodu, modlili się 1 listopada przedstawiciele Polonii zgromadzeni pod Pomnikiem Katyńskim na cmentarzu św. Wojciecha w Niles, pod Chicago. Zaduszkowym rozmyślaniom przewodniczył proboszcz bazyliki św. Jacka ks. Michał Osuch. Mimo normalnego dnia pracy, mimo przenikliwego zimna i silnego wiatru, pod Katyńskim Krzyżem zjawiło się wielu Polaków. Wśród nich przedstawiciele Klubu Motocyklowego Sokół, którzy od lat wspierają wszystkie uroczystości jakie wiążą się z Katyniem. Tak było i tym razem. Upamiętniając męczęńską śmierć oficerów polskich zamordowanych w Katyniu, Sokoły złożyły wieniec, który stał się symbolem pamięci całej Polonii. Uroczystości Wszystkich Świętych, wciąż bardzo pieczołowicie pielęgnowane przez Polonię sprawiają, że każdego roku amerykańskie cmentarze na przedmieściach Chicago rozświetlają się płomieniem tysięcy zniczy i świec. Od kilku lat zakaz palenia ognia na chicagowskich cmentarzach spowodował, że Polacy, którzy nie mają tu grobów swych bliskich, podążają na przedmieścia, by tam postawić ogniki pamięci na dawno już zapomnianych mogiłach. Piotr Batorowicz Wieńce składają przedstawiciele chicagowskich Sokołów III

4 niedziela w chicago PB Zespół Tęcza Zespół Boże Nutki Śpiewem chwalmy Go! Publiczność doskonale bawiła się przy religijnych przebojach grupy Siewcy Lednicy Prowadzący festiwal ks. Jacek Wesołowski IV

5 prezentacje PB Szczęśliwy z sukcesu zespół Ichtis Nagroda dla zespołu Gwiazdeczka Tegoroczny jubileuszowy 15. Festiwal Piosenki Religijnej w Chicago trwał blisko siedem godzin i jak zwykle okazał się doskonała okazją do przeglądu lokalnych zespołów religijnych. Podobnie jak w ubiegłym roku festiwal odbywał się w Copernicus Center. W tym roku patronat duchowy nad festiwalem sprawowała Misja Miłosierdzia Bożego w Lombard, z proboszczem ks. Adamem Bobolą na czele. W tym roku do walki o Złotą Nutę festiwalu stanęło aż 48 wykonawców, których wejście na scenę zapowiadali ks. Jacek Wesołowski i Krzysztof Szulewski Kto śpiewa dwa razy się modli mówi stare przysłowie, o czym przypomniał wszystkim ks. Adam Bobola. Od dokładnie 15 lat chicagowska Polonia ma szczególny przywilej manifestowania uczuć religijnych oraz wiary i przynależności do tutejszej wspólnoty Kościoła katolickiego właśnie przez śpiew i wspólne muzykowanie. Chicagowski Festiwal Piosenki Religijnej pokazuje jak silna jest wiara młodych Polaków zamieszkujących okolice Wietrznego Miasta. W czasach gonitwy za elektronicznymi gadżetami, coraz szybszymi samochodami i coraz modniejszymi strojami, niełatwo jest stanąć na scenie w obecności swych rówieśników i śpiewać chwaląc Pana. Uznanie za prowadzenie festiwalu należą się więc nie tylko organizatorom, ale przede wszystko jego uczestnikom: dzieciom, młodzieży oraz dorosłym wykonawcom. To właśnie ich postawa jest czytelną formą dawania świadectwa swej wiary. Jubileusz chicagowskiego Festiwalu Piosenki Religijnej był udany. Widownia dopisała, jury spełniło chyba oczekiwania publiczności, a sami wykonawcy udowodnili, że śpiewanie jest nie tylko ich pasją, ale także formą modlitwy. Zamiarem organizatorów festiwalu jest nie tylko promowanie polskości, śpiewanie katolickich piosenek w naszym ojczystym języku, ale także, a może przede wszystkim, konsolidowanie wszystkich polonijnych grup, które działając przy poszczególnych parafiach rozrzuconych po całym Chicago, które organizują się w chóry i zespoły muzyczne. Tu, na festiwalu, wszyscy oni mogą wymienić doświadczenia i spotkać się pod jednym dachem. Jak co roku, zainteresowanie festiwalem jest ogromne. Mowa tu nie tyle o publiczności, ale o zespołach działających przy polonijnych kościołach oraz solistach amatorach. Po raz kolejny festiwal okazał się więc sukcesem. To dowód, że NAGRODZENI I WYRÓŻNIENI W FESTIWALU PIOSENKI RELIGIJNEJ: Zespoły: Emaus, Radość, Ichtis i Gwiazdeczki za wykonanie piosenki Przyjaciela mam i już. Za interpretację Ave Verum Corpus Boże Nutki. Za piosenkę Nie lękaj się Weronika i Violetta Dabros, a także Anna Gofron, Kamila Zukowski i Mateusz Szkubel dostrzegło jury i nagordziło w tegorocznym festiwalu. Wszyscy oni zaśpiewali na Złotą Nutę. Niełatwe zadanie, jakie mieli do wykonania członkowie jury, zaowocowało jeszcze wręczeniem wyróżnień w poszczególnych kategoriach wiekowych. I tak otrzymali je: Marlena Pierzchała, Bartosz Szewczyk, uczniowie z ABC Music Academy za piosenkę Kołacz, schola z parafii św. Jakuba, grupa Nagle i zespół Światło Nadziei. chicagowska Polonia, zwłaszcza ta najmłodsza, kształtowana jest w duchu patriotyzmu i wiary i w duchu hasła naszych ojców i dziadów: Bóg, Honor, Ojczyzna. Jednocześnie jednakże Festiwal Piosenki Religijnej to istny maraton nie tylko dla służb technicznych i organizatorów, ale przede wszystkim dla samych uczestników, w większości małych dzieci, które nie są w stanie wytrzymać siedmiu godzin napięcia i ciągłego wyczekiwania na nagrody. Miejmy nadzieję, że za rok uda się zorganizować festiwal trwający dwa dni. I jeszcze słowo o gościach z Polski Siewcach Lednicy. To właśnie za sprawą tego zespołu, przez kilkanaście minut Copernicus Center drżał w posadach od radosnego śpiewania i tańczenia. Siewcy Lednicy rozpalili do czerwoności całą publiczność, która w prawdziwym uniesieniu śpiewem chwaliła Pana. I niech właśnie to pozostanie w pamięci nas wszystkich. Piotr Batorowicz V

6 ze zbiorów autora niedziela w chicago warto przeczytać W tej rubryce polecamy uwadze czytelników książki godne naszym zdaniem lektury. Naszymi przewodnikami po świecie księgarskim są znawcy tematu ze znanej chicagowskiej księgarni Źródło. A jako że jesienna pora sprzyja różnorodnym zajęciom domowym w tym przyjemności czytania tym gorliwiej zachęcamy do spędzania wieczorów z filiżanką herbaty i z dobrą książką. Naprawdę warto Tym razem polecamy: Grono katechetów z Polskiej Szkoły im Emilii Plater Katechizacja jak mówić o Bogu Zwykle sobotni poranek płata figle. Raz jest zimno, deszczowo, lub nieco słonecznie. Jednak pomimo zmieniającej się pogody, rodzice pierwsi nauczyciele wiary przywożą swoje pociechy na lekcje religii do nowoczesnego budynku szkoły J.Adams Jr. High School, przy 700 Springinsguth Rd, w Schaumburg, gdzie rezyduje Polska Szkoła im. Emilii Plater istniejąca od ponad 30 lat. Od kilku lat wprowadzona została tam katechizacja jako dodatkowe zajęcie pozalekcyjne. W zeszłym roku liczba uczeszczających na religię sięgała około 400 uczniów, a w tym roku już prawie 500. Świadczy to o niezwykłym rozwoju, ale i o świetnej współpracy pomiędzy Kościołem katolickim i polską szkołą. Życzliwe i fachowe podejście liderów szkoły, a przede wszystkim prezes Jolanty Harrison i dyrektor Haliny Tracz, przyczyniają się do sprawnie działającej administracji i klarownych zasad związanych z uczeniem religii poza środowiskiem parafialnym. Z drugiej strony przekonałem się, że rodzice mają większe zaufanie do katechizacji, która odbywa się za aprobatą archidiecezji i w bezpośrednim kontakcie z najbliższą parafią, prowadzącą duszpasterstwo w języku polskim. Większość rodziców uczęszcza tam na Msze św., a w szkole co sobotę widzi nie tylko księdza, ale i katechetów, którzy są zaangażowani w życie parafii. Jest to wielki plus Szkoły Polskiej im. Emilii Plater, w której katechizacja prowadzona jest w ramach parafii pw. św. Jana Ewangelisty w Streamwood. To ona przygotowuje i aprobuje katechetów we współpracy z polskim koordynatorem archidiecezjalnego biura katechezy Elżbietą Chudzik. Umożliwia to ciągły rozwój duchowy, formacyjny i eklezjalny. Parafialna dyrektorka nauczania katolickiego Pat Schaff zapewnia rodziców o bezpieczeństwie dzieci. Z tego względu każdy katecheta musiał przejść szereg szkoleń, odnoszących się do wymagań diecezji, a dotyczących właściwych zachowań w środowisku szkolnym, sprawdzenia niekaralności katechety i podania jego nazwiska na listę stanowego departamentu monitorowania wszelkich nadużyć wobec małoletnich. Trzeba przyznać, że ta świetnie wyszkolona kadra katechetów, która otrzymała dyplom katechety z rąk Księdza Arcybiskupa, stara się mieć ciągły kontakt z rodzicami lub opiekunami dzieci. Oprócz tradycji polskich, przygotowuje uczniów do życia w środowisku amerykańskiego Kościoła. Są wprowadzone dodatkowe teksty w dwóch językach: polskim i angielskim. Dydaktycznie lekcje prowadzone są ciekawie używając tradycyjnych metod nauczania, ale także nie stroniąc od nowoczesnych: plakatów, filmu, nagrań dżwiękowych, piosenek, zajęć grupowych, dialogu...itp. Wspólnie z koordynatorem katecheci realizują całościowy program nauczania: od zerówki, przez przygotowanie do Pierwszej Komunii św., potem poznawanie życia Kościoła we wszystkich wymiarach, czytane jest Pismo Święte i poruszane są zagadnienia współczenego świata, aż po sakrament dojrzałości chrześcijańskiej i klasy licealne. Zauważyłem niezwykłą pasję w przekazywaniu i przyjmowaniu wiary podczas lekcji religii w Szkole Polskiej im. Emilii Plater. A co najważniejsze prowadzi do aktywacji życia parafialnego, gdzie są grupy młodzieżowe, spotkania ze Słowem Bożym, różne grupy Książka ta (trzecie wydanie), wyrosła na gruncie bogatych doświadczeń o. Józefa Augustyna SJ, jako rekolekcjonisty i kierownika duchowego. Oto fragment tekstu: Na pytanie, co dla człowieka jest najważniejsze, odruchowo możemy dawać różne odpowiedzi. Wiele jest rzeczy ważnych albo nawet: wszystko jest ważne. Odpowiedzi takie wypływają zwykle z zagubienia i wewnętrznego chaosu i nie są one owocem refleksji nad własnym życiem. Najważniejsze w ludzkim życiu może być tylko jedno. Czym jest to jedno dowiemy się z książki o. Augustyna, którą można polecić dorosłym i starszej młodzieży. Jan Zając Księgarnia Katolicka Źródło Źródło Books & Gifts, 5517 W. Belmont Ave, Chicago, IL 60641, USA, tel.: (773) zrodlo@sbcglobal.net muzyczne; gdzie można doświadczyć wspólnoty wierzącej w Boga w Trójcy Jedynego. Uważam, że to wielki dar Boży, o który katecheci spotykając się pół godziny przed lekcją religii modlą się prosząc Ducha Bożego o pomoc. Ks. Władysław Takuski VI

7 kącik podhalański Ks. Andrzej Godlewski (od lewej), ks. Adam Bobola i ks. prał. Andrzej Maryniarczyk. Kwiaty wręcza wiceprezes ZPPA Maria Krzeptowska-Giewont i prezes koła Witów Józef Giewont 400 lat Witowa Katarzyna Kupis Witów to wieś małopolska, położona w powiecie tatrzańskim, w gminie Kościelisko, licząca obecnie ok mieszkańców. Pierwsi osadnicy dotarli do obszaru dzisiejszego Witowa wędrując doliną Czarnego Dunajca ku Tatrom prawdopodobnie na przełomie XVI i XVII wieku. Źródła historyczne mówią o zalążkach osady już w 1606 r. Nazwa wsi pochodzi od nazwiska wielkorządcy krakowskiego Stanisława Witowskiego, który w latach zarządzał starostwem nowotarskim. Budowę kościoła pw. Matki Bożej Szkaplerznej w Witowie rozpoczęto w 1911 r., rok później świątynia została poświęcona. Ważnym wydarzeniem w życiu mieszkańców była wizyta bp. Karola Wojtyły w 1961 r. W 1983 r. Karol Wojtyła powrócił w te okolice, do Doliny Chochołowskiej, już jako Ojciec Święty Jan Paweł II. Od 1999 r. w Witowie działa oddział Związku Podhalan. Natomiast od 1973 r. witowianie mają swoje Koło przy Związku Podhalan w Północnej Ameryce. Tak wielu naszych przodków szło przed nami drogą wiary, a jednocześnie poszanowania tradycji i kultury. Dziś, świętując jubileusz 400-lecia Witowa, oglądamy się wstecz, dziękując za otrzymane łaski. Jednocześnie prosimy Pana o dalsze błogosławieństwo na każdy dzień naszego pielgrzymowania. Tymi słowami, w kościele św. Kamila w Chicago, członkowie Koła nr 27 Witów przy Związku Podhalan w Północnej Ameryce rozpoczęli 29 października obchody 400 lat istnienia swojej rodzinnej wsi. Do świątyni przybyli przedstawiciele wielu kół ZPPA, poczty sztandarowe i zaproszeni goście, a wśród nich gość honorowy z Polski, rodowity witowianin, ks. prof. dr hab. Andrzej Maryniarczyk z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Współkoncelebransem Mszy św., oprócz znakomitego gościa, był również wicekapelan Związku Podhalan ks. Andrzej Godlewski z parafii św. Turybiusza. Eucharystii przewodniczył kapelan Koła Witów ks. Adam Bobola, dyrektor Misji Miłosierdzia Bożego w Lombard. Słowo Boże wygłosił ks. prof. dr hab. Andrzej Maryniarczyk W dziejach Witowa odnaleźć możemy trzy ważne momenty, punkty orientacyjne, które pozwoliły budować to, co dzisiaj nazywamy dziedzictwem Witowa. Jednym z nich jest kamień z krzyżem i napisem I nic nad Boga, który historycy wiążą z początkami wsi. Jest to punkt orientacyjny, co w życiu jest najważniejsze, byśmy własne życie orientowali na Boga. Jeśli wierzymy w Boga, nigdy nie jesteśmy samotni, ani w kraju ani na obczyźnie. Kolejnym symbolem Witowa jest szkaplerz oraz Matka Boża Szkaplerzna, której obraz widać w każdej polskiej chacie. I w kościele i w sklepiku i w pysznej komnacie, która perły ma od królów, złoto od rycerzy, w którą wierzy nawet taki, który w nic nie wierzy, jak pisał onegdaj Jan Lechoń. Z kolei Gwiazda Betlejemska, która jest w herbie Witowa, jest symbolem narodzonego Chrystusa. Gdziekolwiek będziemy, jeśli nie chcemy zagubić celu swej drogi, orientujmy się właśnie na tę Gwiazdę Betlejemską. Niech pamięć o tym, skąd wyszliśmy, będzie też naszą siłą do tego, byśmy dziedzictwo Witowa w sobie nosili. Ks. prof. Andrzej Maryniarczyk dokonał aktu poświęcenia nowego sztandaru koła Witów. Przygrywała kapela Młodzi Mistrzowie Sztuki Podhalańskiej Andrzeja Krzeptowskiego-Bohaca. Po Mszy św. podziękowania za udział i pomoc w przygotowaniu uroczystości złożyli: ks. Adam Bobola, Maria Krzeptowska-Gewont w imieniu Zarządu Głównego ZPPA oraz prezes Koła nr 27 Witów Józef Giewont. Maria Krzeptowska-Gewont zacytowała fragment ze słowa wstępnego do monografii Witowa, opracowanej pod kierownictwem ks. prof. Maryniarczyka. W imieniu Związku i Koła Witów podziękowała Księdzu za tę książkę i za wkład w kulturę polską, po czym wręczyła bukiet kwiatów. Na zakończenie obchodów witowianie ustawili się przed ołtarzem do pamiątkowej fotografii, po czym udali się do Domu Podhalan na rocznicowy bankiet. Katarzyna Kupś VII

8 niedziela w chicago słowo redaktora naczelnego Zazdrość to jeden z tzw. grzechów głównych, będących przyczyną innych grzechów. To przywara, która ogromnie utrudnia życie. Potrafi być przyczyną waśni, sporów, kłótni, a niekiedy nawet zbrodni. Z powodu zazdrości wielu ludzi podejmuje przeróżne działania, żeby komuś dokuczyć, odebrać spokój. Czasem mówi się, że zazdrość jest częściej cechą kobiet, które mogą zazdrościć innym kobietom statusu materialnego czy społecznego, ale i mężczyźni nie są od tej wady wolni. Również osoby duchowne. Uczucie zazdrości towarzyszy ludziom w każdych okolicznościach w szkole, miejscu pracy i zamieszkania. Także, gdy patrzymy na scenę polityczną, czasami myślimy, że poczynania polityków skażone są zazdrością: że ktoś wygrał wybory, że zajmuje lepsze stanowisko. Trudno uznać wygraną konkurenta. Dominują więc podchody, podstęp, przeróżne gry stosowane po to tylko, by podejść przeciwnika, dokuczyć mu, wystawić na pośmiewisko. Podobnie reagują dziennikarze, którzy nie tolerują jakiejś partii politycznej lub polityka i czekają na jego niewłaściwy krok, by go zdyskwalifikować w opinii publicznej. Miłość nie zazdrości Ks. Ireneusz Skubiś Redaktor naczelny Niedzieli Mówię o tym z przykrością, ale wydaje się, że zjawisko pospolitej zazdrości jest wśród nas bardzo powszechne. Badania naukowców dowodzą, że ludzie, którzy kierują się w życiu zazdrością częściej zapadają na choroby, są znerwicowani, mało twórczy. Tracą cenną energię na nieustanne porównywanie, analizowanie cudzego życia, a nie zajmują się swoim. Pamiętajmy, że nad tym niezdrowym uczuciem można zapanować. Trzeba tylko uświadomić je sobie i starać się przezwyciężyć. A jeśli jeszcze poprosimy o pomoc modlitewną sukces będzie gwarantowany. Postawa pozbawiona zazdroci buduje dobre relacje międzyludzkie, rodzi zaufanie i daje poczucie bezpieczeństwa, nawet wtedy, gdy jesteśmy na pozycji przegranej. Niech wygrywa lepszy. Jakże dobrze będziemy się czuć sami w szczerości wobec siebie i Pana Boga, z jasnym, życzliwym spojrzeniem na świat. Bo tak naprawdę to i przed Panem Bogiem i przed ludźmi liczy się tylko dobroć serca, uczciwość i to, co Ewangelia nazywa miłością bliźniego. q Jak słuchać Radia Maryja w Chicago i okolicach? 24 godziny na dobę za pośrednictwem Internetu, na stronie lub z satelity AMC-4 (101 West), wraz z TV Trwam. Zapraszamy do słuchania codziennie od 7.00 p.m. do 8.00 p.m., a w niedziele od 6.00 p.m. do 8.00 p.m., na stacji WNWI 1080 AM; od poniedziałku do piątku w godzinach od 9.00 p.m. do p.m., na stacji WPNA 1490 AM. niedziela w chicago Dodatek do Tygodnika Katolickiego Niedziela 601 Hilside Ave., Hillside, IL tel. 1 (847) niedzielawchicago@niedziela.us; Redaktor odpowiedzialny w Chicago: ks. dr Adam Galek Redakcja częstochowska: Katarzyna Woynarowska woynarowska@niedziela.pl; tel. +48 (34) w. 216 chicagowskie refleksje Modlitwa w rodzinie (5) Intencja: Za wszystkich pozostających w niezgodzie ze swą rodziną. Komentarz: Poza rodziną, poza wspólnotą łatwo człowieka pokonać. Zły duch dobrze o tym wie, dlatego atakuje małżonków, aby nie tworzyli jedności ducha. Podzielonych łatwo pokonać, atakując ich od wewnątrz, kiedy ci oddalają się od Boga, od bliźnich, a wreszcie od samych siebie. Mass media, kierowane przez ośrodki antyreligijne, tworzą specyficzną kulturę posiadania, jako dobra najwyższego. Seks i sukces ukazują jako wartości, które powinien człowiek zdobywać, nie licząc się z sumieniem ani z drugim człowiekiem. Kultura laicka tworzy nową moralność opartą o indywidualizm i liberalizm, w której każdy ma swój kodeks etyczny i jest jedynym panem życia. Taka kultura oderwana od Boga obala całkowicie wartość człowieka jako osoby, małżeństwa i życia w rodzinie. Lekceważenie tradycji uważane jest za rodzaj bohaterstwa. Przeciwstawić się tej filozofii życia mogą jedynie ci, którzy mają zdrowe rodziny, dla których liczy się Bóg i Jego przykazania, a zwłaszcza przykazanie miłości. O miłości tej mówi nam św. Paweł w Liście do Koryntian (13,1-8 ). Tylko miłość cierpliwa, łaskawa, która nie zazdrości, nie unosi się Ks. Adam Galek Redaktor odpowiedzialny za Niedzielę w Chicago pychą, nie pamięta złego, jest ufna i pragnie dobra drugiej osoby może nadać sens ludzkiemu życiu. Ona pozostaje na zawsze. Pewna porzucona przez męża kobieta powiedziała kiedyś: Pamiętałam, że już raz ślubowałam przed Bogiem. Było ciężko, ale wytrwałam. I nadszedł dzień, kiedy mąż wrócił, a ja go przyjęłam. Dziś jesteśmy dobrym małżeństwie. Dzieci dorosły, założyły rodziny, cieszymy się wnukami, sobą, życiem. Proszę nie słuchać dobrych rad znajomych czy mass mediów, tylko zaufajcie sobie i wierzcie w Boga. Rozważanie: Wielu ludzi rani brak miłości w rodzinach. Niektórzy są dziećmi, których rodzice nie darzyli się miłością, więc sami jej także nie zaznali i nie są zdolni do obdarowania nią innych. Nie doświadczywszy nigdy miłości swych rodziców lub innych członków rodziny, samolubnie zwracają się ku sobie i kierując się jedynie względami egoistycznymi zostają wciągnięci w krąg niemiłości. Modlitwa: Miłosierny Boże, prosimy Cię, spraw, by znalazły się osoby, które będą umiały obdzielić hojnym sercem tych, których kochać nie nauczono. Tym, którzy czują, iż nie są kochani, użycz łaski i daru odkrywania miłości w sercach życzliwych im osób. Obdarz ich także odwagą otwarcia się na miłość i przyjęcie jej. Otwórz serca członków rodziny, by zdali sobie sprawę, że każdy z nich stanowi odrębną osobowość i by starali się nie być nigdy przyczyną czyjegoś bólu. Niech ich winą będzie raczej nadmiar miłości niż jej brak. Prosimy o to przez wstawiennictwo Najświętszej Rodziny z Nazaretu- Jezusa, Maryi i św. Józefa wzoru wszystkich rodzin chrześcijańskich. Amen q VIII