Praca zrealizowana w ramach stypendium artystycznego Prezydenta Miasta Białegostoku

Transkrypt

1

2 Praca zrealizowana w ramach stypendium artystycznego Prezydenta Miasta Białegostoku

3 Serdeczne podziękowania p. Franciszce Rogozińskiej za udostępnienie rodzinnego archiwum

4

5 Popularne jest tworzenie list lub rankingów czy to najbardziej utalentowanych, zasłużonych czy wpływowych ludzi. Kryteria doboru kandydatów do tych o tych zestawień mogą być różne i nie koniecznie obiektywne. Zastanawiamy się czasami nad celowością tworzenia tych list, ale czytamy je zazwyczaj chętnie. Jak ocenić wagę kogoś, jako człowieka, jego odkrycia, twórczości, działań czy roli, jaką odegrał w danej dziedzinie czy społeczeństwie bez narażania się na zarzut zbyt głębokiego subiektywizmu? Nad problemem tym biedzą się często socjolodzy, statystycy tworząc mniej lub bardziej wiarygodne algorytmy, wzory, zestawienia i wartościujące tabele. Klasyczna metoda oka i szkiełka to wyraz fascynacji i wiary w możliwość zbadania czegoś, co tak naprawdę we wzory i wykresy ująć się nie da. Inni wolą tzw. metody jakościowe, których nazwa także budzi moje wątpliwości, co do swojej trafności i adekwatności. Bo jak obliczyć, oszacować, ocenić wpływ kogoś, kogo znało się, co prawda krótko, ale jakże intensywnie. Ta monografia jest próbą czy zarysem przedstawienia postaci, której portret widzę oczami wyobraźni nawet teraz, pisząc te słowa. Burza zupełnie siwych włosów i takiego koloru broda okalają twarz dobrotliwego mistyka. W jego pracowni panował niepowtarzalny, duchowy klimat. Coś na kształt braterstwa czy powinowactwa w sztuce. Szkoda, że nikt z przebywających tak licznie w jego białostockiej pracowni adeptów nie przejął pałeczki w sztafecie pokoleń i nie tworzy w tej szlachetnej technice. Być może wpływ na to miał gwałtowny rozwój i postęp technologiczny. Tak jak każde zjawisko ma on swoje dobre i złe strony. Dzięki najnowocześniejszym technikom cyfrowym i komputerowym możliwe stało się uzyskiwanie efektu gumy na zdjęciu, bez całego uciążliwego zestawiania odczynników, żmudnego nakładania poszczególnych warstw i wielominutowego poddawania naświetlaniu promieniami słonecznymi. Teraz mamy do dyspozycji programy tematyczne. Ale z drugiej, tej ciemniejszej strony medalu widzimy jak bardzo ten proces odarty jest z magii i surowego uroku tworzenia czegoś, co określa się z angielska hand made. Kiedyś jak dowodzi białostocki etnograf Wojciech Kowalczuk, w XIX wieku mało, która gospodynię z dorzecza Narwi czy Biebrzy mogła sobie pozwolić na zakup tkanych przemysłowo w fabryce firanek. Co zdolniejsze, więc wycinały wzory w białym papierze i naśladując kupcze tkaniny tą namiastką ozdabiały w swoich domach okna. Teraz, ponieważ zalewa nas masowo produkowana tandeta bardziej cenimy wytwór noszący cechy zindywidualizowanej, wyjątkowej twórczej działalności. Może wycinanki w oknach nie są trwałe i z pewnością ze względów praktycznych nie wrócą do naszych mieszkań, ale robione ręcznie firanki już są wyżej cenione, jako ozdoba, jeśli weźmiemy je, jako ilustrujący przykład. 4

6 Prace Dziadka są wyjątkowe i niepowtarzalne. Stanowią też swego rodzaju dokument, ponieważ przedstawiają świat, którego już prawie nie ma. Stare, powykręcane wierzby czy sosny, pokryte słomianą strzechą drewniane chaty to widok niestety coraz rzadziej oglądany a jeśli już to często w oderwaniu od swego naturalnie ukształtowanego otoczenia, bo w skansenach i muzeach wsi. Taka jest po prostu kolej rzeczy, że po starych przychodzą nowe pokolenia i nowe porządki a ci, których czas się wypełnił odchodzą dając miejsce innym, młodszym. W obecnych, ciągle zmieniających się warunkach społeczno gospodarczych tym pilniejszą, więc staje się potrzeba poczucia tożsamości. Nie można jej osiągnąć bez świadomości tego, jakie są nasze korzenie, skąd pochodzimy, co nas ukształtowało i dlaczego właśnie tacy jesteśmy. Każde zdrowe społeczeństwo powinno cenić sobie szczególnie tych, którzy są solą tej ziemi - dodają smaku, kolorytu swoją osobą, działaniami twórczymi, wpływem, ciśnieniem, jaki często w sposób niezamierzony wywierają na resztę. Zdarza się, że są oni niedoceniani przez zwykłych i niewyrobionych zjadaczy chleba. Są często postrzegani, jako genialni dziwacy spędzający w uniesieniu godziny kontemplacji nad jakimś fragmentem pejzażu czy rzeczywistości, która ich zachwyciła i starający się ten zauważony cud altruistycznie utrwalić, zachować a później pokazać w swoich pracach tym, którzy sami nie byli w stanie go zauważyć. Bo nie każdy ma dar widzenia niezwykłego piękna rzeczy zwyczajnych, codziennych, znajdujących się tak, blisko, że ich po prostu wcale nie wyróżniamy z naszego otoczenia. Henryk szczodrze rozpraszał i rozdawał swój czas. Nie był przy tym zupełnie świadom jak jest on cenny dla wszystkich. Oddawał też innym swoje prace, a także swoje pomysły, wiedzę i zainteresowanie innymi ludźmi. W jednym tylko względzie okazał się oczywiście niechcący egoistyczny - razem ze sobą, na drugą stronę zabrał swoją pasję. W Białymstoku są ci, którzy znają technologię tworzenia w jego technice, ale ciągle nie ma nikogo aktywnie tworzącego w technice gumy, nikogo tak pracowicie spędzającego czas w swojej pachnącej farbą drukarską pracownią. Mam głęboką nadzieję, że właśnie moja skromna praca przyczyni się do jeszcze większego spopularyzowania postaci Henryka Rogozińskiego wśród członków naszego społeczeństwa. Chciałbym, aby stał się modny i żebyśmy z dumą mogli zawsze chwalić się tym faktem, że znaliśmy go osobiście i mogliśmy wspólnie przebywać, rozmawiać i poznawać świat z kimś tak wspaniałym, jako człowiek, przyjaciel i artysta. Kogoś, kto tak bardzo wzbogacił swoją osobą i twórczością nasze życie kulturalne. 5

7 Anna i Romuald Rogozińscy mieli trzech synów, najstarszy z nich Henryk przyszedł na świat roku w Grabowcu gm. Bielsk Podlaski. Dwaj młodsi bracia to Romuald i Tadeusz. Po skończeniu szkoły podstawowej rozpoczął naukę w Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Kościuszki w Bielsku Podlaskim, Zamieszkał u cioci Marii, która była krawcową. Ciocia prenumerowała Przyjaciółkę". Tam były zamieszczane "wykroje i wzory", a także był dział "chcę wszystko zrobić" - mówił Henryk Rogoziński. Nie mam siostry, więc robiłem sobie eleganckie czapeczki, takie wiązane na szydełku. Interesowałem się także szkółkarstwem, miałem pasiekę w Grabowcu. Robiłem raczej wszystko. Pasjonowałem się radiotechniką i fotografią. Właśnie w "Przyjaciółce" był artykuł o tym jak zrobić aparat fotograficzny czy też radio kwarcowe. W rodzinnej wsi, zdjęcie z archiwum rodzinnego H. Rogozińskiego Zacząłem fotografować 2 lata przed maturą około 1951r. Zrobiłem sam pierwszy skrzynkowy aparat z jedną soczewką i o dziwo robił nawet zdjęcia. Robiło się na błonie i papierach do światła dziennego, odbitki robiło się metodą stykową w kopioramce w talerzach Cioci. Po tygodni szkliwo pękało i zaczynały się kłopoty. Przed samą maturą z kolegą Jurkiem Gościkiem zrobiliśmy pracownię na strychu piekarni - było tam zawsze ciepło. Mieliśmy już wówczas pierwszy powiększalnik walizkowy produkcji radzieckiej. Ponieważ mieliśmy powięk- 6

8 szalnik powstał problem kupienia aparatu małoobrazkowego - kupiliśmy na spółkę praktinę - wszystko w niej działało tylko zdjęcia nie były ostre. Oddaliśmy ją do komisu tracąc solidarnie po parę groszy i kupiliśmy aparat z ebonitu produkcji polskiej a nazwy nie pomnę na format 6x6. Wróciliśmy do metody stykowej kopioramką. Studia rozpocząłem w 1953 roku. Dostałem się Wojskową Akademię Techniczną, na radiolokację, czyli to, co mnie pasjonowało. Wcześniej jednak odbyłem junacką Służbę Polsce. Junacka Służba Polsce - zdjęcie z kolegami 1953, z archiwum rodzinnego H. Rogozińskiego Myślałem, że jak już jestem w Warszawie, to będą mógł spotykać się z kumplami, a tu guzik. Skorzystałem z okazji, że można było się przenieść na inną uczelnię. Wybrałem, więc astronomię, bo tego jeszcze nie znałem. Na zajęcia chodziłem chyba przez miesiąc. Wszystko się podobało poza niewielką ilością studentów. Przeraziłem się, że codziennie będą mnie pytać. 7

9 W końcu poszedłem tam, gdzie było najwięcej kumpli z mojej budy, na meliorację SGGW w Warszawie. Praktyka studencka SGGW 1953, z archiwum rodzinnego H. Rogozińskiego 8

10 Studenckie życie, 1954, fotografia z archiwum rodzinnego H. Rogozińskiego W tym czasie odwiedziłem Warszawskie Towarzystwo Fotograficzne na ul Śniadeckich i zostałem jego członkiem. Oczywiście nie od razu, lecz po szkoleniach i kursach. Wtedy już fotografowałem Warszawę, lecz w tak dużym mieście nie mogłem się przyzwyczaić do ruchu miejskiego, który mi przeszkadzał. Wobec powyższego fotografowałem w nocy naświetlając film na papierosa (czas ekspozycji). Paliłem wówczas sporty służbowe, które dostawaliśmy po 10 sztuk na zajęciach w studium wojskowym. Największym kłopotem było wytłumaczyć się przed milicją z obecności w nocy w dziwnych okolicznościach i z dziwnym sprzętem. Obsyłałem już wówczas konkursy ze skromnymi sukcesami. Fotografia z archiwum rodzinnego H. Rogozińskiego 9

11 W czasie studiów byłem młodszym asystentem z fizyki u prof. Dryńskiego. Mieszkałem na Jelonkach w pokojach asystenckich i wówczas przy karuzeli założyliśmy z Jurkiem Mrożewskim pierwszą kooperatywę studencką. Miałem wówczas relatywnie najwięcej pieniędzy w życiu - robiłem masówkę - zdjęcia aktorów, które musiał posiadać każdy młody człowiek odbitka kosztowała nas 7 gr. a sprzedawano ją po złotówce. 2.7 odbitki kosztowała mnie porcja makaronu ze śmietaną serem i cukrem w barze mlecznym na Kazimierzowskiej. Byłem sportowcem, uprawiałem biegi długodystansowe. W między czasie rozchorowałem się i studia na SGGW przerwałem na piątym roku. Próbowałem dostać się na operatorkę do Łodzi, ale koledzy wybili mi to z głowy. Zostałem również członkiem Białostockiego Towarzystwa Fotograficznego. Deklarację członkowską Polskiego Towarzystwa Fotograficznego Oddziału w Białymstoku wypełnił w dniu roku. Do PTF został przyjęty Wprowadzającymi byli: Mieczysław Mantey i Edward Modzelewski. W rubryce o działalności fotograficznej 10

12 wpisał: Udział w trzech wystawach fotograficznych autorskich, od 1955 do 1958 prowadziłem studenckie koło fotograficzne na Jelonkach, byłem skarbnikiem. Jestem członkiem Federacji Amatorskich Klubów Filmowych. Na deklaracji jest adnotacja o wydaniu legitymacji członkowskiej Białostockiego Towarzystwa Fotograficznego nr 0078 wydana roku. W dniu roku zawarł związek małżeński z Franciszką z domu Kropiewnicka zdjęcie z archiwum rodzinnego H. Rogozińskiego 11

13 Podjął pracę w Białostockich Zakładach Graficznych przy ul. Malmeda w Białymstoku, jako chemigraf 1. W 1964 roku rozpoczął zaocznie naukę w Państwowej Szkole Technicznej w Warszawie. Dyplom potwierdzający uzyskanie tytułu: technik poligraf w zakresie reprodukcji uzyskał 28 czerwca 1966 roku. Jak wielokrotnie mówił Henryk Rogoziński: Po ukończeniu szkoły chcieli mnie zrobić jakimś kierownikiem, dlatego odszedłem z pracy. Pozostały we mnie jednak ciągotki graficzne. W 1967 roku ukończył Studium Fotografii i Filmu w Płocku, ( zaświadczenie nr 177) Głównej Komisji Weryfikacyjnej Instruktorów Amatorskich Zespołów Artystycznych w Warszawie uprawniające do pełnienia funkcji instruktora fotografii kategorii pierwszej. Rozpoczął pracę w Wojewódzkim Domu Kultury. Przez dziesięć lat prowadził kursy z zakresu fotografii. 1 Chemigrafia to technika drukarska polegająca na chemicznej obróbce powierzchni niektórych metali mających zastosowanie w poligrafii. Powierzchnia trawionego metalu jest częściowo zakryta warstwą odporną na chemię używaną w czasie trawienia i dzięki temu uzyskuje się odpowiedni relief. Warstwę maskującą powierzchnię metalowej płyty można usuwać/nakładać mechanicznie lub można posłużyć metodami fotograficznymi wówczas mamy do czynienia z fotochemigrafią. 12

14 Wojewódzki Dom Kultury w Białymstoku ok roku. Zdjęcia z archiwum rodzinnego H. Rogozińskiego 13

15 Zdjęcia wykonane ok. roku 1967, archiwum rodzinne H. Rogozińskiego 14

16 W dniach grudnia 1966 roku Białostockie Towarzystwo Fotograficzne zorganizowało pierwszy w dziejach towarzystwa plener fotograficzny pt. Ziemia Augustowska. Uczestnicy pleneru wykonywali zdjęcia, mając na uwadze zorganizowanie wystawy poplenerowej oraz udział w błyskawicznym konkursie ogłoszonym przez Zarząd BTF pt. Plener fotograficzny w obiektywach jego uczestników. Autorem nagrody błyskawicznego konkursu został Janusz Niechwiedowicz. W marcu 1967 roku oceniono plon pierwszego pleneru. Komisja Kwalifikacyjna BTF (był w niej Henryk Rogoziński - jest to pierwsza wzmianka o udziale w pracach BTF) 2 przyznała nagrody. Pierwszą otrzymał Waldemar Grzegorczyk, druga - Janusz Niechwiedowicz, a trzecią Wiktor Wołkow. Podczas Walnego Zebrania BTF w listopadzie 1969 roku wybrano na nową kadencję nowego prezesa. Został nim Henryk Rogoziński - instruktor fotografii Wojewódzkiego Domu Kultury w Białymstoku 3. Na zebraniu wniesiono projekt poprawek do statutu BTF. Poprawki dotyczące rozszerzenia terenu działalności poza miasto wojewódzkie zatwierdzono. Utworzony zarząd opracował szczegółowy plan działalności na rok 1970, zwracając szczególną uwagę na gromadzenie zdjęć dokumentujących miasto i województwo. Zamierzeniem towarzystwa było wydanie albumu Białystok i województwo". Dokonano wyboru Komisji Artystycznej, której zadaniem było kwalifikowanie zdjęć na wystawy oraz do teki dyspozycyjnej BTF. Członkowie Zarządu spotykali się na częstych zebraniach, opracowując wycinkowe plony działania na najbliższe okresy. Członków towarzystwa informowano na bieżąco o wszystkich sprawach związanych z działalnością. W maju 1970 roku podpisano akt porozumienia BTF z Radą Osiedla,,1000- lecia" Białostockiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Zgodnie z podpisanym porozumieniem udostępniona została członkom towarzystwa osiedlowa pracownia fotograficzna. Do pozyskanych niewielkich pomieszczeń dostarczono sprzęt i księgozbiór BTF. Na bazie pracowni przeprowadzono 3 kursy fotograficzne dla początkujących amatorów. Wykłady i ćwiczenia prowadzone były przez instruktorów BTF nieodpłatnie. Z przeprowadzanych szkoleń skorzystało ponad sześćdziesiąt osób. Zaplanowano również zorganizowanie XIV Wystawy Amatorskiej Fotografii Artystycznej. Brak funduszy nie pozwolił na realizację zamierzenia. Zorganizowano, więc zbiorową wystawę prac członków BTF z okazji Festiwalu Filmów Społecznie Zaangażowanych,,Publicystyka 70". W roku 1971 przeprowadzono kilkanaście spotkań poświęconych doskonaleniu technik fotograficznych i estetyce fotografii. Zorganizowano spotkania autorskie z Andrzejem Pytlińskim i Tomaszem Olszewskim. Zorganizowano 2 Waldemar Jasienowicz - Działalność Towarzystwa Fotograficznego w Białymstoku, Białystok Legitymacja nr 78 potwierdzająca, że Henryk Rogoziński jest członkiem zwyczajnym Białostockiego Towarzystwa Fotograficznego została wstawiona dopiero w dniu roku. 15

17 osiem wystaw indywidualnych, odbyło się szereg spotkań autorskich w różnych środowiskach miasta i województwa. Autorem jednej z nich był Henryk Rogoziński. W działalności szkoleniowej nawiązano kontakt z Miejską Poradnią Kulturalno-Oświatową i WDK. Zorganizowano wspólnie 2 kursy fotograficzne - jeden dla początkujących drugi dla zaawansowanych. Członkowie BTF wzięli udział w trzydniowym plenerze poświęconym fotografowaniu na błonach Orwo-Chrom. Sprowadzono z FASFP Jubileuszową Wystawę Amatorskiej Fotografii Artystycznej eksponowaną w Białymstoku i w miastach powiatowych. Początek roku 1972 zaznaczył się spadkiem aktywności Zarządu. Jedyną ważniejszą imprezą było współdziałanie z WDK w zorganizowaniu seminarium szkoleniowego dla działaczy ruchu fotograficznego czterech województw: warszawskiego, lubelskiego, olsztyńskiego i białostockiego. W maju 1972 roku zwołano Walne Zebranie sprawozdawczo - wyborczego. Prezesem wybrany został Antoni Zdrodowski - zasłużony działacz amatorskiego ruchu fotograficznego i filmowego, działający w środowisku białostockim od lat pięćdziesiątych. Pierwszym wiceprezesem został Henryk Rogoziński. Zarząd przedłożył wytyczne dla działalności w latach następnych, uwzględniając większe zaktywizowanie środowiska fotograficznego. W związku z opracowanym przez Wydział Kultury PMRN programem rozwoju kultury na lata zwrócono się do BTF o przekazanie informacji o towarzystwie oraz przedstawienie wniosków dotyczących przyszłości BTF. Działacze BTF wysunęli propozycję wybudowania obiektu z pracowniami, salami wystawowymi dla potrzeb stowarzyszeń prowadzących działalność w zakresie plastyki i fotografii. Zaproponowano władzom miejskim, aby do czasu urzeczywistnienia wniosku udostępniły zastępczy lokal w celu zaadaptowania go na pracownię, salę zebrań i salę wystawową. Tymczasem prowadzono działalność, borykając się z trudnościami w niewielkiej pracowni osiedlowej BSM. Spotkania z członkami odbywały się w wypożyczanych obiektach, wystawy eksponowano w pomieszczeniach klubów. XV Wystawę Amatorskiej Fotografii Artystycznej eksponowana była w klubie MPiK. Jury w składzie - Wacław Żdżarski, Tomasz Olszewski, Antoni Zdrodowski - zakwalifikowało 59 fotogramów 25 autorów. Drugą nagrodę uzyskał Henryk Rogoziński. Rok 1973 był rokiem jubileuszowym w działalności BTF. Obchody XX-lecia towarzystwa połączono z otwarciem XVI Wystawy Amatorskiej Fotografii Artystycznej BTF. Autorzy najlepszych prezentowanych zdjęć otrzymali medale (w tym - Henryk Rogoziński). W mieście i województwie wyeksponowano 14 wystaw indywidualnych, jedna z nich autorstwa Henryka Rogozińskiego. Swą pierwszą wystawę przygotowywał przez 10 lat, a roboczo nazwał ją "wszystkie chwyty dozwolone" - były to portrety i pejzaże. 16

18 Praca powstała podczas pleneru fotograficznego Wigry 87, Zdjęcie z archiwum rodzinnego H. Rogozińskiego 17

19 Pseudosolaryzacje lata 70, zdjęcie z archiwum rodzinnego H. Rogozińskiego 18

20 Z cyklu Puszcza IV 85, zdjęcie z archiwum rodzinnego H. Rogozińskiego Henryk Rogoziński był zafascynowany technikami tonorozdzielczymi. Zjawisko to znalazło powszechne zastosowanie w technice fotograficznej i przyjęto nazwę pseudosolaryzacji. 4 Jak mówił Chcąc wykonać pseudosolaryzację, powinniśmy najpierw przeprowadzić analizę tonów składowych negatywu lub pozytywu wyjściowego. Od budowy tonalnej obrazu i proporcji 4 technika ingerencji w obraz fotograficzny, która polega na częściowym powtórnym odwróceniu tonów obrazu negatywowego na pozytywowy 19

21 poszczególnych tonów zależy jak i gdzie po możliwie kontrolowanej pseudosolaryzacji nastąpi odwrócenie tonów i jaki osiągniemy końcowy efekt. W celu otrzymania zupełnego efektu graficznego, tj. białej lub czarnej linii konturowej, należy do kopiowania użyć kontrastowego materiału graficznego FO-5 ORWO lub bardzo kontrastowego papieru bromowego. Aby otrzymać zupełny efekt (białą linię konturową) w czasie zaświetlenia i wtórnego wywołania nie należy poruszać ani materiałem wywołanym, ani wywoływaczem. Można również drogą kolejnych przekopiowań i zaświetleń uzyskać zwielokrotnienie efektów pseudosolaryzacji, prowadzące do uzyskania abstrakcyjnego rysunku o formach trudnych do odczytania. Pokazał ją po raz pierwszy w Białymstoku w 1973r. Były to w 50 % pejzaże i w 50% portrety. W każdym z tych tematów połowa prac była wykonana na papierze barwnym FOTON - kolor a druga połowa na FOTON - bromie. Nie używał filmów barwnych, lecz wszystkie prace pochodziły z czarno-białego negatywu. Rogoziński wspominał w trakcie wieszania trzy prace zostały powieszone do góry nogami. Kierownik BWA zadzwonił do mnie przerażony a ja spokojnie zapytałem czy autoportret wisi poprawnie, jeśli tak to nic nie zmieniamy. A wieszał je profesjonalista plastyk, podczas gdy ja wówczas miałem jeszcze status amatora (zaawansowanego). W 1974 roku w ramach,,panoramy XXX-lecia" prezentowano w stolicy osiągnięcia województwa białostockiego. Białostockie Towarzystwo Fotograficzne zaprezentowało trzy wystawy fotograficzne - wystawę zbiorową członków BTF,,Białostocczyzna w fotografii", Pejzaż i portret" Henryka Rogozińskiego oraz,,ptaki" Wiktora Wołkowa. Wystawa była prezentowana w klubie Pod Egidą. Po otwarciu wystawy Henryk Rogoziński przebywał w Warszawie kilka dni i popijając kawę przy stoliku rozmawiał z zaproszonymi gośćmi m. in. Zbigniewem Dłubakiem 5, Janem Sunderlandem 6, Witoldem Dederko 7, Mieczysławem Cybulskim 8. Na jednym z tych spotkań pojawił się również Włodzimierz Habel 9, który bardzo zainteresowany był techniką gumy. Przyjechał do pracowni Witolda Dederki w tzw. konsultacjach technicznych. Na jednym ze spotkań w klubie Pod Egidą Witold Dederko opowiadał o technice wykonywania gum metodą tzw. warszawską, później zaprosił do swojej pracowni całe towarzystwo i pokazał praktycznie proces tworzenia. To były pierwsze zetknięcie się Henryka Rogozińskiego z techniką gumy Informacja uzyskana podczas rozmowy z Mieczysławem Cybulski w dniu

22 Wystawa prezentowana podczas,,panoramy XXX-lecia" została zakwalifikowana do pokazów za granicą. Prace zyskały nową oprawę i z płyty paździerzowej w kolorze mysim oprawiona została w ramki mosiężne ręcznie polerowane w warsztacie na tyłach kina Pokój w Białymstoku. Prace pojechały na zachód do NRD (muzeum w Meiningen w okręgu Suhl) razem z autorem. Z tej wystawy część prac została przesłana do Związku Polskich Artystów Fotografików na Placu Zamkowym w Warszawie, te prace pokazał na komisji artystycznej podczas przyjmowania do Związku Polskich Artystów Fotografików. Liczba przedstawionych prac musiała zgadzać się z liczbą negatywów a ponieważ kilka prac było wykonanych z jednego negatywu i różniły się jedynie rozbarwieniem miałem 18 negatywów na 20 prac. Jednak nie przeszkodziło to Komisji Artystycznej w uznaniu Henryka Rogozińskiego za pełnoprawnego członka roku Henryk Rogoziński został przyjęty na członka rzeczywistego do Związku Polskich Artystów Fotografików. Legitymację członkowską otrzymał 5 września 1975 roku 11. Jedna z wystaw, 1974, zdjęcie z archiwum rodzinnego H. Rogozińskiego 11 W legitymacji członkowskiej jest błędnie wpisana nazwa miejsca urodzenia. Jest podana miejscowość Grabowice, powinno być Grabowcu. 21

23 Część prac przy pomocy których Henryk Rogoziński dostał się do ZPAF, zdjęcia z archiwum rodzinnego H. Rogozińskiego 22

24 Od 1976 rozpoczął pracę na własny rachunek. W marcu 1977 roku Białostockie Towarzystwo Fotograficzne gościło fotografików litewskich. W czasie kilkudniowego pobytu goście z Wilna i Kowna spotkali się z członkami BTF oraz uczestniczyli w plenerze fotograficznym w Białowieży. Swoje prace prezentował tam również Henryk Rogoziński. 18 kwietnia 1977 roku na Walnym Zebraniu Członków BTF dokonano wyboru nowych władz towarzystwa. Henryk Rogoziński zrezygnował z prac w zarządzie, podczas zebrania zaproponował zwiększenie ilości spotkań z ciekawymi fotografikami spoza Białegostoku przy okazji ich pobytu na Białostocczyźnie m. in. przy okazji organizowanych spotkań, przez WDK Publicystyka. Ponadto wskazał na konieczność uczestniczenia członków BTF w imprezach fotograficznych organizowanych przez innych organizatorów. Zgłosił propozycję opracowania regulaminu Komisji Artystycznej BTF. W wyniku głosowania jawnego do Zarządu wybrano nowe osoby, a na przewodniczącego Komisji Artystycznej wybrano Henryka Rogozińskiego. 12 W dniu 25 maja 1977 roku Urząd Wojewódzki w Białymstoku wydał zaświadczenie uprawniające do pracy w charakterze instruktora fotografii kategorii S. W miesiącu marcu 1978 roku wespół z Wojewódzkim Domem Kultury (miejsce pracy Henryka Rogozińskiego w latach ) powołano grupę twórczą fotografików, członków BTF w celu przygotowania do wstąpienia w szeregi ZPAF. Patronat nad tą grupą objęła Delegatura ZPAF w Białymstoku. Odbyło się tylko jedno zebranie powyższej grupy (założycielskie) 13. Był także współorganizatorem Ogólnopolskiego Festiwalu Amatorskich Filmów Publicystycznych w Białym- 12 Protokół z Walnego Zebrania członków BTF z dnia Sprawozdanie z wykonania zamierzeń zawartych w planie pracy BTF na 1978 rok. 23

25 stoku, W owym czasie BTF było organizatorem jedynego w Polsce (znanego w wielu krajach) Biennale Fotografii Sportowej. Podczas jednego z wernisaży, ok. 1977, zdjęcie z archiwum rodzinnego H. Rogozińskiego W 1978 roku uczestniczył między innymi w plenerze fotograficznym Wieś siedlecka 78 Celem pleneru fotograficznego w Gródku n/bugiem organizowanego wspólnie przez Centrum Kultury i Sztuki Województwa Siedleckiego oraz Warszawski Ośrodek Kultury było doskonalenie fachowych umiejętności instruktorów i popularyzatorów sztuki fotografii. Główny temat - "WIEŚ SIEDLECKA '78" miał obrazować przemiany w dziedzinie kultury pracy, obyczajów, nowe formy obrzędowości świeckiej, nowoczesność w krajobrazie. Podczas pleneru Wieś Siedlecka 78, foto: Michał Kurc 24

26 Z prawdziwym zachodem jak twierdził - zetknął się wyjeżdżając do Szwajcarii. Tam dowiedział się, że prace powinny być wykonane nie na polskim FOTONIE, lecz na papierze Illforda typu Gallery. Prezentowane prace zrobiły furorę jako prezenty. Zobaczył tam prace identyczne jak jego. Okazało się, że to jest serigrafia 14, a Rogozińskiemu, jako drukarzowi nie trzeba było nic więcej tłumaczyć. Miał gotowe negatywy - zgrafizowane. Po powrocie oczywiście zaczęły się nowe eksperymenty - nowe, jeżeli chodzi o tworzywo. Niestety zaczął się stan wojenny i jakiekolwiek narzędzia mogące służyć do druku uznawane były za niebezpieczne dla bytu państwowego. Musiał zlikwidować swoje eksperymenty włącznie z niebezpiecznymi narzędziami. W okresie stanu wojennego musiał zawiesić działalność instruktorską (zakaz gromadzenia się) i w związku z powyższym przestał zarabiać pieniądze, ponieważ zdjęcia mógł robić jedynie w towarzystwie opiekuna w mundurze, co było krępujące. Dysponował, więc ogromną ilością wolnego czasu i sporą porcją opracowanych graficznie negatywów. Szukał techniki, która nie godziłaby w interesy klasy wówczas rządzącej. Przypomniał spotkanie z Witoldem Dederko, sięgnął do technik szlachetnych, wybrał najbardziej pracochłonną, niebudzącą podejrzeń, że mógł robić to masowo technikę tzw. gumy. Techniki te pochodzą z XIX-tego wieku, gdy fotografia starała się dostać na półeczkę Sztuki. Starania ówczesnych fotografów zmierzały w kierunku zbliżenia się w odbiorze i materiale do technik szlachetnych (malarstwo, grafika, akwarela). Papier fotograficzny zastąpiono papierem do grafik artystycznych, co pozwoliło na rozwinięcie struktury powierzchni papieru i kolorystyki. W drugiej kolejności starano się wyeliminować z obrazu srebro, które mimo swej szlachetności z czasem się utlenia i zanika. Sepiowanie polegające na zamianie srebra metalicznego na trwały siarczek srebra spowodowało, że zdjęcia wytrzymały próbę czasu i nadal możemy je podziwiać. Srebro zastąpiono jego trwałymi związkami, wprowadzono pigmenty i tlenki metali (tlenki nie ulegają starzeniu przez utlenianie). Otrzymano w ten sposób bogatą gamę kolorystyczną obrazu utworzonego z pigmentów lub tlenków metali. Wyeliminowano 14 Serigrafia - technika graficzna - nowoczesna, lecz sięgająca swoją historią początków naszej ery. Na Dalekim Wschodzie tą techniką, a raczej szablonami z liści palmowych i bananowych zdobiono tkaniny dekoracyjne i ubraniowe, oraz karty do gry. W Europie znaczny rozwój tej techniki przypada na lata pięćdziesiąte. Początkowo była to technika poligraficzna do druku, prostych rysunków i małych nakładów, oraz nadruków na materiałach trudnych w druku znanym do tej pory, np. tkanina, blacha, ściana itp. W Polsce ta technika została nazwana sitodrukiem. Nazwa pochodzi od sit młyńskich, z których sporządzano formy drukarskie. Po zajęciu znacznego miejsca wśród technik poligraficznych, zainteresowali się sitodrukiem plastycy (graficy) i tą technikę użytą do celów artystycznych nazwano "serigrafią". Za pomocą sita możemy wykonać odbitki graficzne bardzo proste jak i złożone. Formy drukowane mogą być wykonywane ręcznie za pomocą za pomocą pędzla i kleju, lub fotograficznie przy pomocy emulsji światłoczułej i diapozytywów. Do naświetlania na sito można użyć rysunek wykonany tuszem na kalce lub folii przezroczystej. 25

27 żelatynę, jako nośnik pigmentów, ponieważ była wrażliwa na wilgoć i działanie bakterii zastępując ją gumą arabską (żywicą akacji afrykańskiej). Jej wytrzymałość potwierdzają papirusy pisane zawiesiną pigmentu w gumie arabskiej, które są nadal czytelne. Stąd wzięła się nazwa techniki - technika gumy. W Polsce pionierami techniki gumowej byli między innymi: Henryk Mikolasch, Józef Świtkowski oraz Edward Osterloff. Marian i Witold Dederkowie stworzyli swoistą odmianę gumy. Polegała ona deformacji negatywu i obrazu wyjściowego przy pomocy retuszu. Nazwali ją fotonitem. Własnego stylu dorobił się Henryk Rogoziński. Filtrując w obrazie szczegóły nadawał jednowarstwowej w oglądzie gumie graficzny wymiar i powtarzał w takich nakładach, jak zwykli to robić graficy. Swoje prace nazywał wręcz foto grafika, w późniejszym czasie oznaczał je, jako guma. Tworzył cykle prac. Najczęściej były to wiejskie krajobrazy, drzewa, architektura drewniana. Najczęściej jednak fotografował wierzby. Na kilku pracach widoczni są ludzie, np. cykl Puszcza IV - 85, Drzewa I W bardzo ciekawy sposób Rogoziński sygnował swoje prace. Ilość odbitek uzależniona była od formatu powiększenia. I tak, format odbitki 30 x 40 cm kopiowany był w 30 egzemplarzach, ale np. format 13 x 18 cm był kopiowany już w 100 egz. Okładka katalogu z wystawy H. Rogozińskiego w Galerii Fotografii w Kielcach, lipiec

28 Bez wątpienia, od lat siedemdziesiątych technika gumowa przeżywa prawdziwy renesans w Polsce. 15 Rogoziński opracował swoją własną emulsję do gumy jednowarstwowej czarnej. Składała się ona z: pigmentu 15 cm, gumy arabskiej 100 cm, dwuchromianu potasu 50 cm. Ilość pigmentu czarnego należy tak wyznaczyć, aby po posmarowaniu emulsją gazety codziennej druk na niej był jeszcze trochę czytelny, czas naświetlania lampą kwarcową 15 Marek Grausz, Moje gumowanie, powrót do starej techniki fotografii, Toruń 1990 r. str

29 250 W ok. 60 minut lub ustalić doświadczalnie. Wywoływać metodą paryską do zniknięcia wszelkich szarości, ewentualnie zastosować delikatny strumień wody. 16 Na kilku warsztatach organizowanych w Toruniu przez Marka Grausza Henryk Rogoziński próbował tworzyć gumy wielobarwne. Po kilkunastu próbach zdecydowanie z nich zrezygnował, twierdząc, że w nich się nie znajduje. 17 W wyciągu z rejestru stowarzyszeń i związków Urzędu Wojewódzkiego z dnia roku Henryk Rogoziński figuruje ponownie, jako wiceprezes BTF. 18 W latach osiemdziesiątych BTF otworzył własną galerię przy ul. M.C. Skłodowskiej gdzie organizowało regularnie wystawy członków, w tym Henryka Rogozińskiego. Salon Wystawowy BWA w Białymstoku w czerwcu 1984 roku zorganizował pierwszą wystawę białostockiej Delegatury ZPAF. Henryk Rogoziński zaprezentował tam swoje prace. Krytyk sztuki Andrzej Koziara tak opisuje prace: Henryk Rogoziński trzyma się blisko ziemi, pozostaje w kręgu natury, ale na swój sposób, w każdym bądź razie nie popada w ton apokaliptyczny. Podejmując temat już obrosły literackimi mitami: ziemia rodzi, wybiera z niego jakby jeden wątek i konsekwentnie, trzymając się raz obranej drogi, tworzy Obraz rejestrujący czas wegetacji roślin, ale bez literackiej anegdoty. Rogoziński wydaj się tu być najwierniejszym, wręcz purytańskim, wyznawcą fotografii, jako sztuki wizualnej. Interesują go w temacie przede wszystkim zmiany struktury ziemi, o zmitologizowany proces rodzenia przedstawia, jako pozbawione emocji zmiany wyglądów rzeczywistości widzialnej. Niektóre z pejzaży, w których fotografik wyraźnie preferuje takie a nie inne kształty, mogą wywoływać określone skojarzenia, ale w gruncie rzeczy jest to fotografia tak dalece zafascynowana samą plastycznością rzeczywistości, że przywiązanie do nich większej 16 Marek Grausz Moje gumowanie w trzydziestolecie pracy twórczej Toruń 2004 r. str Rozmowa z Markiem Grauszem podczas pleneru fotograficznego w Toruniu, 2009 r. 18 Wyciąg z rejestru stowarzyszeń poz. Nr SA.6015/37/80 z dnia

30 wagi byłoby niecelowe. Widać to wyraźnie w całej serii zbliżeń, w fotografiach drzew, których struktura, jest wartością samą w sobie. Najefektowniej wygląda to na zdjęciach starego cmentarza. Trudno o temat bardziej kuszący w stronę anegdoty, a jednak Rogoziński fotografując rozsypującego się aniołka wśród zieleni przede wszystkim interesuje się fakturą, kształtem, linią, kompozycją, a jeśli widzowi zdarzy się zadumać przy okazji nad przemijaniem, nad nietrwałością kamiennej postaci wobec wiotkiej, co roku odradzającej się zieleni, to będzie to na marginesie, niejako poza fotografią 19. W dniu 17 stycznia 1986 roku ZPAF wystawił dyplom, w którym stwierdza, że Henryk Rogoziński wykazał się dorobkiem twórczym, złożył egzamin z teorii i praktyki w zakresie fotografii artystycznej. W wyniku powyższego na podstawie ustawodawstwa PRL władze ZPAF nadały tytuł Artysty Fotografika oraz prawo wykonywania zawodu. W Białostockim Towarzystwie Fotograficznym oprócz własnej pracy artystycznej i zawodowej, jako poligraf, organizował rozmaite kursy, plenery, warsztaty, seminaria i konsultacje. Brał aktywny udział w licznych plenerach krajowych i wystawach. 19 Wstęp do katalogu pierwszej wystawy białostockiej Delegatury ZPAF autorstwa Andrzeja Koziary, Salon Wystawowy BWA, czerwiec

31 30

32 W dniu 20 stycznia 1987 roku Ministerstwo Kultury i Sztuki ustanowiło Henryka Rogozińskiego rzeczoznawcą w specjalności: ocena dzieł sztuki współczesnej w zakresie fotografiki. Lubił uczyć fotografii i miał w tej dziedzinie wielu utalentowanych wychowanków. Wspominał z uśmiechem, że prowadzi "młodzież" od lat 7-miu do 70-ciu, bo przy uprawianiu hobby wiek nie gra roli. Do jego pracowni przy ul. Mickiewicza w Białymstoku przychodzili uczniowie ze szkół podstawowych i spotykali się ze starszymi kolegami w wieku swoich dziadków. Moje eksperymenty trwają do dziś, nie zmienia się jedynie to, że jestem czarno-biały, zgrafizowany i dobrze uziarniony bez pomocy komputera. Z książki ''Łowcy Obrazów'' dowiedziałem się o sobie, że wypracowałem osobisty styl nazwany przez autora książki, Zbigniewa Tomaszczuka, ''filtracji detalu w obróbce negatywu'' 20. Jeden z uczestników zajęć w pracowni Rogozińskiego Kamil Kopania wspomina Chyba nikt z tych, którzy przychodzili do pracowni przy ulicy Mickiewicza w Białymstoku, nie zwracał się inaczej do Henryka Rogozińskiego jak tylko: "Mistrzu". Z pewnością wynikało to z faktu, iż był On osobą niezwykle otwartą i serdeczną, a na swój sposób także magiczną - roztaczał wokół siebie aurę, która nie pozwalała mówić do niego z użyciem formułek "Panie Henryku" lub "proszę Pana". Osoby prawdziwie wyjątkowej nie nazywamy w tak prozaiczny sposób. Henryk Rogoziński był prawdziwym mistrzem fotografii - niekwestionowanym autorytetem dla młodych ludzi, którzy przychodzili do jego pracowni. Uczył uważnie patrzeć na świat, z cierpliwością i zaangażowaniem wprowadzał w tajniki zarówno zwykłej fotografii, jak i tak doskonale przez Niego zgłębionej techniki gumy; szczególną uwagę zwracał na kompozycje fotograficznego kadru. Kiedy poszukiwał tematu do kolejnej fotografii, wybierał najbardziej odpowiednie ujęcia, a gdy wreszcie zajmował go niezwykle pracochłonny proces opracowywania negatywów - pozwalał obserwować, jak krok po kroku powstaje dzieło sztuki maja 1989 r. Białostockie Towarzystwo Fotograficzne zorganizowało jubileuszowy konkurs fotografii artystycznej. Henryk Rogoziński, jako juror obok Zdzisława Rynkiewicza kwalifikował prace na wystawę. Przyjęto do wystawienia 41 prac 13 autorów. Otwarcie odbyło się ona 7 czerwca 1989 r. w Galerii BTF 22. Była to ostatnia wystawa w siedzibie BTF. 20 Zbigniew Tomaszczuk - Łowcy Obrazów szkice z historii fotografii, Centrum Animacji Kultury Warszawa 1998 str Katalog wystawy Henryk Rogoziński eksponowanej w Galerii Arsenał w Białymstoku w dniach 8 28 października 2004 roku, strona Protokół jubileuszowego konkursu fotografii artystycznej sporządzony w dniu r. podpisany przez Komisarza konkursu Zbigniewa Ciepłuchę 31

33 Rok okres transformacji, okazał się zabójczy, społecznym organizacjom twórczym, w tym Białostockiemu Towarzystwu Fotograficznemu. Nasza galeria poszła pod młotek a nasi członkowie,,pod chmurkę". Społeczna działalność artystyczna nie wytrzymała konkurencji z kapitalizmem. 23 W 1990 roku Rada Fundatorów w składzie: Mieczysław Cybulski, Krystyna Małgorzata Dołowska, Stanisław Fitak, Ryszard Frankowski, Jan Jaśkiewicz, Jerzy Mąkowski, Henryk Muchin, Henryk Rogoziński, Janusz Woliński powołała do życia fundację,,fotografia dla Przyszłości", zadaniem, której jest wspierać działania fotograficzne, upowszechniać działania twórcze, wspierać szkolnictwo fotograficzne i inne. Powstanie Fundacji,,Fotografia dla Przyszłości'' było wynikiem prowadzonych akcji zatytułowanych,,fotografie dla przyszłości" 24. Grupa fotografików podjęła uchwałę o założeniu Fotoklubu Rzeczypospolitej Polskiej Stowarzyszenia Twórców, zdjęcie z strony internetowej Michała Kurca 27 maja 1995 roku grupa fotografików (wśród nich Henryk Rogoziński) podjęła uchwałę o założeniu Fotoklubu Rzeczypospolitej Polskiej Stowarzyszenia Twórców. Został członkiem Kapituły Fotoklubu Rzeczypospolitej Polskiej, otrzymał legitymację członkowską Nr 4. Fotoklub RP miał dwa istotne zadania, których już nikt nie spełniał: popieranie twórczości fotograficznej oraz należyte uhonorowanie osiągnięć w tej dziedzinie. Pierwsze z nich spełnia inspirując, współorganizując plenery fotograficzne, konkursy, wystawy, drugie to nadając tytuł honorowy "Zasłużony dla Fotografii Polskiej" osobom, których zasług aż nazbyt 23 Z rozmowy z Zdzisławem Rynkiewiczem długoletnim prezesem BTF

34 długo nie dostrzegano ani należycie nie honorowano, a także pośredniczy w uzyskiwaniu tytułów Międzynarodowej Federacji Sztuki Fotograficznej, w której reprezentuje Polskę na zasadzie wyłączności. 25 Chętnie uczestniczył w działaniach proekologicznych. Aktywnie działał w Wszechnicach Biebrzańskich organizowanych przez WWF i Biebrzański Park Narodowy. W jednej z nich w dniach 7-8 grudnia 2002 omawiane były tematy poświęcone fotografii przyrodniczej 26. Wszechnica biebrzańska, Osowiec Twierdza , foto. Marek Tomaszuk

35 Plener fotograficzny Supraśl 1989, foto. Włodzimierz Ciesłowski Plener fotograficzny Gugny 2003, foto. Marek Tomaszuk 34

36 Henryk Rogoziński brał udział w setkach wystaw indywidualnych jak i też zbiorowych. Brał udział w takich wystawach zbiorowych jak: Krajobrazy świata i 40-lecie fotografii polskiej zorganizowanych w warszawskiej Zachęcie, trzykrotnie wystawiał na krakowskiej Venus. Kilkakrotnie z powodzeniem uczestniczył w poznańskim Interarcie oraz na Targach Sztuki we Florencji i Paderborn w Niemczech 27. Spotkałem się z jedynym znanym mi przypadkiem wykorzystania wizerunku Rogozińskiego do działań komercyjnych. Firma Foma produkująca papiery fotograficzne umieściła w wzorniku produkowanych materiałów portret Henryka Rogozińskiego. Zdjęcie z archiwum Marka Tomaszuka 27 Andrzej Koziara Kurier Podlaski nr 132 z dnia 12 lipca 1994 r. 35

37 Na temat prac Henryka Rogozińskiego ukazało się bardzo dużo recenzji w czasopismach i gazetach. Poniżej zamieszczam kilka przykładów. 36

38 . 37

39 38

40 Chętnie uczestniczył w plenerach fotograficznych. Był zawsze mile widziany ze względu na swój ujmujący sposób bycia. Każdy starał się mieć z Nim wspólne zdjęcie z powodu Jego oryginalnego i wyróżniającego wyglądu. 39

41 Otwarcie wystawy w Galerii BTF w Białymstoku, lata 80, foto Bogusław Skok Otwarcie wystawy w Parku Krajobrazowym Puszczy Knyszyńskiej, Supraśl, foto Marek Tomaszuk 40

42 Wernisaż, restauracja w CH Auchan 2000, foto Jarosław Bierć V spotkania z Naturą i Sztuką, Supraśl, czerwiec 2000, foto Jarosław Bierć 41

43 Plenerowe fotografowanie, z archiwum domowego H. Rogozińskiego Podczas pleneru fotograficznego Krzętów 2003, foto. Marek Tomaszuk 42

44 Na plenerze, zdjęcie z archiwum rodzinnego H. Rogozińskiego 43

45 Plenerowe aranżacje, z archiwum rodzinnego H. Rogozińskiego 44

46 Henryk Rogoziński na fotografii Pawła Świątkiewicza. Na jednym z wernisaży spotkał Ludwika Jerzego Kerna, który zadedykował wiersz, był on później wydrukowany w Przekroju. 45

47 Zdjęcie grupowe pleneru fotograficznego Krzętów 2003, foto Marek Tomaszuk Zdjęcie grupowe pleneru fotograficznego Janów Podlaski 2003, foto. Andrzej Ruciński 46

48 Ostatnimi plenerami, w których uczestniczył Henryk Rogoziński były zorganizowane w 2003 roku: Gugny (współorganizator, komisarz pleneru), Krzętów oraz Podlaski Przełom Bugu w Janowie Podlaskim. Na wystawach poplenerowych powyższych plenerów Henryk Rogoziński pokazał powiększenia barwne. Poniżej reprodukcje tych prac. 47

49 W grudniu 2003 roku współorganizował opłatek białostockich środowisk fotograficznych, była to ostatnia impreza, w której Henryk Rogoziński uczestniczył. Za swoją pracę został odznaczony: Odznaka Zasłużony Białostocczyźnie 1974, Srebrny Krzyż Zasługi 1987, Odznaka Ministra Kultury: Zasłużony działacz Kultury, Medal na 40 lecie ZPAF 1987 Złoty Medal Zasłużony Dla Fotografii Polskiej 2003 Prace Henryka Rogozińskiego cieszyły się zawsze wielką popularnością i chętnie były kupowane jako prezenty. Był autorem ponad 50 wystaw indywidualnych w kraju i za granicą. Rogoziński miał zawsze zwyczaj podczas wernisażu przekazywać jedną pracę, którą można było wylosować. Miał również miły zwyczaj wręczać prace dla każdego, kto odwiedzał Jego pracownie. 48

50 Wystawy autorskie Białystok 73, 74, 77, 86, 94, 96 Biała Podlaska 99 Bielsk Podlaski 95 Busko Zdrój 96 Bydgoszcz 87 Ciechanowiec 96 Cisna 98 Jastrzębie 2001 Katowice 76 Kielce 87, 89 Końskie 96 Kraków 2000 Łomża 77, 91 Miechów 96 Międzyzdroje "POL FOTO" 99 Mikołajki 93 Ostrołęka 97, 98 Ostrowiec Świętokrzyski 97 Olecko 98 Oleśnica 99 Olsztyn 90 Przasnysz 98 Rzeszów 99 Sanok 97 Sokołów Podlaski 98 Toruń 91 Warszawa 74, 95 Węgorzewo 97, 98 Zamość 95 Zielona Góra 2000 Litwa: Wilno 86 Kowno 87 Białoruś: Grodno 87, 89, 92, 94, 98 Mińsk 90 Świetłogorsk 89 Ukraina: Mariupol 92 Niemcy: Hamburg-Hochheide 92 Udział w Targach - "Interart" Poznań 1987, 1988, Targi Sztuki - Florencja - Włochy Paderborn - Niemcy 1991 Zakupy wystaw autorskich Biuro Wystaw Artystycznych Białystok Galeria Sztuki Współczesnej Białystok Muzeum Religii - Grodno Związek Fotografików Litwy - Wilno 49

51 3 czerwca 2004 po ciężkiej i wyczerpującej chorobie odszedł od nas. Pochowany został na cmentarzu komunalnym w Białymstoku, zabrał ze sobą aparat fotograficzny i nieodłączne tranzystorowe radyjko. Na nagrobku znajduje się kopia jednej z Jego prac z serii Motywy Sakralne I-87 50

52 8 października 2004 roku w białostockiej Galerii Arsenał przyjaciele i uczniowie zorganizowali wystawę prac Henryka Rogozińskiego. Otwarcia wystawy dokonała żona, Pani Franciszka Rogozińska. Z tyłu znajduje się portret Henryka wykonany przez Adama Gryczyńskiego podczas jednego z plenerów Art Eko. Wydano również okolicznościowy album. foto: Marek Tomaszuk 51

53 O Henryku Rogozińskim podczas wystawy mówią: Wiesław Turno Henryk Rogoziński był znakomitym fotografem, przyjacielem, człowiekiem życzliwym, kochającym innych ludzi, kochającym sztukę, człowiekiem bardzo wrażliwym na wszystko, co go otaczało. Heniek nie ma naśladowców, dlatego że, to, co robił to było bardzo trudne, skomplikowane technologicznie. Ja byłem niejednokrotnie świadkiem jak próbował zarazić tą swoją fotografią, tym swoim sposobem wykonywania fotografii innych. Niestety nie doczekał się następców. Sądzę, że główny powód to, dlatego że proces był szalenie pracochłonny. Paweł Pierściński Henryk Rogoziński właściwie nie wykonywał fotografii. On tylko próbował wyjść z fotografii, ale te fotografie, które on wykorzystywał do swojej techniki, były fotografiami bardzo szczególnymi. On określał z góry efekt, który uzyska, wyszukiwał takie tematy wśród krajobrazu, wśród zabytków architektury i później bardzo konsekwentnie prowadził obróbkę tych ujęć. Chciałbym tutaj podkreślić, że On od samego początku przewidywał, jaki będzie efekt końcowy, Henryk do tego dążył wszystkimi siłami. Mimo że poszczególne etapy procesu były czymś bardzo kapryśnym, On potrafił nad tym panować. To jest Jego wielka zasługa. Marek Dolecki Henryk był w pracy samotnikiem, dlatego jest dużo młodych ludzi, którzy biegają z różnymi świetnymi aparatami, ale później efekt tej całej pracy to jest w samotności w tym czerwonym świetle. Ja bardzo często jak wpadałem do pracowni Henryka mówiłem, Heniu popatrz 200 metrów obok najładniejszy w Europie park, idź przejdź się, a on cały czas robił wyciągi i dalej i dalej. To był tytan pracy. 52

54 W piątą rocznicę śmierci przyjaciele z Białej Podlaskiej oraz Siedlec zorganizowali wystawę, na której zaprezentowali prace, które są w ich posiadaniu. Uczestnicy pleneru w Janowie Podlaskim na wystawie prac Henryka Rogozińskiego w Białej Podlaskiej 2009, foto. Marek Tomaszuk 53

55 W dniu 9 września 2013 roku fotograficy z białostockich środowisk twórczych zwrócili się z prośbą do przewodniczącego Rady Miasta Białegostoku o nadanie jednej z alej parkowych imienia Henryka Rogozińskiego. 54