remonty kolejny etap S. 4 uzaleznień uczą się by spełnić swoje marzenia s. 6 KONFERENCJA OŚRODKA W PARZYMIECHACH s. 5

Transkrypt

1 Szpital dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Branicach Wojewódzki Specjalistyczny Zespół Neuropsychiatryczny w Opolu Wyd. 178 LIPIEC-SIERPIEŃ 2014 Rok XVII nowa metoda terapii uzaleznień remonty kolejny etap S. 4 Program rehabilitacyjny KONFERENCJA OŚRODKA W PARZYMIECHACH s. 5 uczą się by spełnić swoje marzenia s. 6

2

3 Spis treści WYDARZENIA Grill w letni czas Celina Zacharska...3 Bazylika Św. Rodziny dbałość, która budzi szacunek Hieronim Śliwiński...3 Remonty kolejny etap Hieronim Śliwiński...4 Nowa metoda w terapii uzależnień Ośrodek Terapii Uzależnień w Parzymiechach...5 Uczą się, by spełnić marzenia Hieronim Śliwiński...6 Ogródek pyszna sprawa R. Czepczor i M. Koziura...7 Wiara a choroba R. Czepczor i M. Koziura...7 WRAŻENIA, ODCZUCIA, OPINIE... Dzień dobry Kalimera! Magdalena Wiącek...8 Krótka historia Wariatki E. Żłobicka...10 Dziecko w dorosłym, dorosły w dziecku Justyna Jonek...11 Podążając za zasadami Grzegorz Wójcicki...16 Mógł Tuwim, to może i Kurowski KaJ...18 Czas relaksu, czas planowania Belka...19 Kwestionariusz cz. II Jacek Robinson Różycki...20 Bajki uczą nie tylko dzieci H. Śliwiński...25 TWÓRCZOŚĆ Baśń JESTEM EWA...12 Zdrada i inne wiersze Belka...15 Zbyt ciasne serce i inne wiersze ks. M.Kluczny, Z. Brożek, A. Iwanowicz...17 Do Ciebie Boże... Zbigniew Brożek...20 Ocalić i inne wiersze Belka...21 Szczęście zakratowane cz. II Belka...22 Kryminał i inne wiersze M. Wiącek, J. R. Różycki, A. Iwanowicz, Piotr Radiměřský...22 FASCYNACJE Wielka cisza Piotr Radiměřský...9 Wyznania czyetlnika... Justyna Jonek...15 STAŁE RUBRYKI Z pamiętnika pacjenta Janusz Hoffman...26 REDAKCJA Redaktor naczelny: Hieronim Śliwiński, Koordynator w WSZN Opole: Iwona Kapral. Adres redakcji: Redakcja Miesięcznika ZYGZAK, Pracownie Terapii Zajęciowej, BRANICE, ul. Szpitalna 18, hieronim.sliwinski@wp.pl, Internet: Druk: Zakład Aktywności Zawodowej im. Jana Pawła II w Branicach. Grill w letni czas Pod koniec czerwca, korzystając ze wspaniałej pogody, Pracownie Terapii Zajęciowej zorganizowały dla swoich podopiecznych grill w ogrodzie przy pracowniach. Była to forma nagrody dla tych osób, które aktywnie biorą udział w zajęciach rehabilitacyjnych. Kiełbaskę, dodatki do niej i słodkie bułki zasponsorował Cichy Przyjaciel pracowni, który już wielokrotnie przy różnych okazjach fundował chorym przysmaki, a który pragnie pozostać anonimowy. Przysmaków było tyle, że nawet najwięksi smakosze mieli dość i nie byli w stanie więcej zmieścić w brzuchu. Oczy by jadły, ale brzuchy były pełne. W czasie pieczenia kiełbasek chorzy słuchali muzyki, śpiewali wesołe piosenki, żartowali. Chorzy i terapeuci mieli okazję skorzystać z nowej formy relaksu chodzenie po foli bąbelkowej bosymi stopami. To było bardzo przyjemne przeżycie i takie trzeszczące. Nie dało się przejść po folii i się nie uśmiechnąć. Odpoczywano na kocach i karimatach w cieniu drzew, łasowano smakowicie pachnące kiełbaski i słodkie bułeczki. Spędziliśmy bardzo miłe przedpołudnie. Wszyscy uczestnicy tej przyjemnej, plenerowej imprezy pragną z serca podziękować Cichemu Przyjacielowi PTZ za smaczny dar i możliwość przyjemnego spędzenia czasu na łonie natury. (Zdjęcia na str. 28) Celina Zacharska Bazylika Św. Rodziny dbałość, która budzi szacunek Z początkiem sierpnia zakończył się kolejny etap prac remontowych w bazylice pw. Św. Rodziny położonej w sercu branickiego szpitala. Została wymieniona instalacja elektryczna, która w znacznej części była instalowana w czasie budowy bazyliki na początku lat 30. ubiegłego wieku. Ks. Alojzy Nowak, już od 14 lat dba by bazylika, która każdorazowo budzi podziw u zwiedzających, odzyskała swoją niegdysiejszą świetność. W to dzieło włożył całe swoje serce, a sekundują Mu w tym Parafianie, którzy dobrowolnymi datkami wspierają te prace. Niezwykle ważna jest w tym względzie również życzliwość Dyrekcji szpitala. Te czynniki sprawiły, że tak wiele udało się już zrobić. H. Śliwiński ZYGZAK LIPIEC-SIERPIEŃ

4 Wydarzenia remonty kolejny etap W Samodzielnym Wojewódzkim Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Branicach nie ustają prace remontowe i modernizacyjne. Z informacji jaką uzyskaliśmy od p. Jarosława Gospodarczyka kieronika Działu Administracyjno-Technicznego wynika, że zakończony został remont dachu w pawilonie J (powierzchnia ok m 2 ) i instalacji c.o. W pawilonie trwa obecnie wymiana instalacji ciepłej wody i ocieplanie stropów. Prace te realizowane są w ramach programu Zwiększenie efektywności energetycznej SWSdNiPCh w Branicach poprzez kompleksową termomodernizację etap I współfinansowany przez Unię Europejską ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Opolskiego na lata w ramach osi priorytetowej nr IV Ochrona środowiska, Działanie 4.3 Ochrona powietrza, odnawialne źródła energii. Zakończona został budowa wind w pawilonie D (winda wewnętrzna) i w pawilonie C (winda zewnętrzna, panoramiczna). Odbył się odbiór wewnętrzny obu wind, a w połowie września odbędzie się odbiór przez dozór techniczny oraz przez PEFRON. Został również wdrożony I etap Systemu Informatycznego e-usługi, realizowanego w ramach programu Wprowadzenie e- -Usług w WSZN Opole i SWSdNiPCh w Branicach. We wrześniu ma rozpocząć się remont Oddziału Leczenia Objawów Abstynencyjnych B7 oraz wykonanie stref przeciwpożarowych w pawilonach C i D w celu dostosowania ich do obowiązujących przepisów p.poż. W planach na ten rok jest również naprawa chodników obok pawilonu B i remont altany terapeutycznej obok pawilonu C. Hieronim Śliwiński Winda panoramiczna pawilon C Wejście do windy wewnętrznej w pawilon D Odnowiony dach w pawilonie J - widok z wieży kościoła Pawilon J - widok od strony bramy głównej 4 ZYGZAK LIPIEC-SIERPIEŃ 2014

5 Konferencję rozpoczął p. Andrzej Rybak Nowa metoda w terapii uzależnień Sprawozdanie z konferencji w Branicach W dniu 10 lipca 2014 r. w pięknej sali konferencyjnej Samodzielnego Wojewódzkiego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych im. Biskupa J. Nathana w Branicach odbyła się, z inicjatywy p. Marka Grzyba prezesa Ośrodka Terapii Uzależnień sp. z o.o. w Parzymiechach, konferencja regionalna na temat Innowacyjna Metoda Terapeutyczna w stacjonarnym Leczeniu Uzależnień Alkoholowych Osób Dorosłych. Od strony logistycznej organizatorów wsparł p. Janusz Gawlik kierownik Oddziału Terapii Uzależnień miejscowego szpitala. Konferencję rozpoczął p. Andrzej Rybak koordynator projektu, w prezen- tacji przedstawiła założenia, cele które projekt zakłada, czyli opracowanie wdrożenie i spopularyzowanie innowacyjnej metody leczenia uzależnień. Podkreślił wagę przyznanych funduszy europejskich bez których projekt ten nie miałby szans na powstanie. Następnie głos zabrał p. Marek Grzyb lekarz psychiatra, specjalista psychoterapii uzależnień oraz certyfikowany specjalista terapii krótkoterminowej skoncentrowanej na rozwiązaniu, który w swojej prezentacji bardzo ciekawie i z pasją opowiedział o drodze, którą podążał ku innowacyjnej metodzie terapeutycznej. Opowiedział o powodach podjęcia wysiłku wdrożenia tej metody. W tym wystąpieniu poznaliśmy również podstawowe różnice między metodami oraz sposób funkcjonowania dwóch podejść terapeutycznych w jednym ośrodku. Dla OTU w Parzymiechach nowa metoda jest poszerzeniem oferty, a co za tym idzie możliwością dotarcia do tych grup odbiorców, do których do tej pory tradycyjny model terapii nie trafiał. To w jaki sposób w chwili obecnej w Ośrodku Terapii w Parzymiechach jest zorganizowana terapia w dwóch równorzędnych obok siebie współistniejących metodach tj. terapii skoncentrowanej na rozwiązaniu i terapii strukturalno-strategicznej wzbudziło duże zaciekawienie. Model terapii krótkoterminowej skoncentrowanej na rozwiązaniu różni się całkowicie od tradycyjnych koncep- lek. med. Marek Grzyb Konrad Grzyb Barbara Wojtasik dr Leszek Cichobłaziński ZYGZAK LIPIEC-SIERPIEŃ

6 Wydarzenia cji leczenia długoterminowego, opartego na rozumieniu uzależnienia, jako nieuleczalnej choroby i metodzie tzn. 12 Kroków AA. Jest alternatywą dla obecnie stosowanego w Polsce podejścia, będąc szczególnie pomocnym osobom z zaburzeniami zachowania związanymi z alkoholem, które nie decydują się na abstynencję od alkoholu, jako nadrzędny cel do końca życia. Największe zainteresowanie uczestników konferencji wzbudziła część prezentacji w której p. M. Grzyb opowiedział o autorskim programie terapii opartym na modelu terapii skoncentrowanej na rozwiązaniu. Pan M. Grzyb podzielił się również doświadczeniami z etapu wdrażania metody tj. szkolenia terapeutów jak również z okresu testowania metody. Uczestnicy Konferencji w kuluarach wyrażali niedosyt; chcieliby się dowiedzieć jeszcze więcej o innowacyjnej metodzie i ubolewali, ze tak mało czasu i środków poświęca się na poszukiwaniu nowych, nowoczesnych metod w leczeniu uzależnień. W dalszej części konferencji specjaliści psychoterapii z Ośrodka w Parzymiechach Barbara Wojtasik i Konrad Grzyb zaprezentowali opisy przypadku i opowiedzieli o procesie testowania metody. Wzbudziło to bardzo duże zainteresowanie szczególnie wśród praktyków psychoterapii uzależnień, którzy w licznym gronie byli obecni na konferencji. Konferencja zakończyła się prezentacją badań naukowych dotyczących innowacyjnej metody terapii uzależnień, wyniki badań zaprezentowała dr Leszek Cichobłaziński, współautor badań oraz prezentacją Autorskiego Programu Aktywizacji Zawodowej. Konferencja trwała jednakże dalej w postaci interesującej dyskusja w kuluarach podczas lunchu. Uczestnicy konferencji podkreślali trud włożony przez Dyrektora ośrodka i jego współpracownika w proces wdrażania innowacyjnej metody leczenia uzależnień, sygnalizowali chęć bliższego tj. praktycznego, poznania metody za pomocą warsztatów, staży. Naprzeciw oczekiwaniom uczestników konferencji wyszedł p. M. Grzyb, który zapowiedział coroczne organizowanie przez Ośrodek w Parzymiechach konferencji Co nowego w leczeniu uzależnień. Tekst przesłany z Ośrodka w Parzymiechach Uczą się, by spełnić swoje marzenia Realizacja specjalnego programu rehabilitacyjnego realizowanego w Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym trwa od blisko 3 miesięcy. Jak pisaliśmy w poprzednim wydaniu naszej gazety, uczestniczy w nim 22 pensjonariuszy zakładu. Program zajęć prowadzonych z uczestnikami obejmuje m.in. zajęcia ruchowe rano i po południu, zajęcia grupowe i indywidualne z psychologiem, indywidualne konsultacje z lekarzem, zajęcia komputerowe, treningi kulinarne i muzykoterapię. Muzykoterapia Zajęcia komputerowe Większość osób uczestniczących w programie wdrożyło się w zajęcia i z chęcią w nich uczestniczy. Widoczna jest u nich chęć zrobienia czegoś dobrego dla siebie, ale również dla innych. Niebagatelny wpływ ma na to dobra, koleżeńska atmosfera panująca w trakcie zajęć. Ze swej strony życzymy osobom uczestniczącym w programie rehabilitacyjnym wytrwałości, satysfakcji czerpanej z pracy nad sobą i spełnienia marzeń. Hieronim Śliwiński 6 ZYGZAK LIPIEC-SIERPIEŃ 2014

7 Wydarzenia Ogródek pyszna sprawa Mamy własny ogródek! Dzięki staraniom chorych i terapeutów zajęciowych z pawilonu K, w którym mieszczą się oddziały Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego uzyskaliśmy pozwolenie Dyrekcji na zagospodarowanie pod ogródek działki znajdującej się obok magazynu Zakładu Energetyki Cieplnej. Trzeba było włożyć sporo pracy w jej zagospodarowanie, ale trud ten opłacił się, bo chorzy robili to z prawdziwą radością, a zasiane warzywa pięknie rosną i cieszą oko. Posialiśmy marchew, buraczki, rzodkiew, posadziliśmy także pomidory, jak również piękne kwiaty, by działka wyglądała bardziej domowo. Chorzy pod opieką terapeutów mogą aktywnie brać udział w pielęgnacji ogródka pieląc i podlewając grządki. Dorodne warzywa są wykorzystywane w czasie prowadzonych w pracowni treningów kulinarnych. Praca w naszym ogródku jest formą hortiterapii, czyli terapii związanej z przebywaniem w ogrodzie, która pomaga nie tylko w leczeniu chorób o podłożu psychicznym, ale także przy wielu innych dolegliwościach. Są dowody naukowe na to, że praca w ogrodzie uszczęśliwia! Hortiterapia ma swe początki w starożytnym Egipcie, gdzie kapłani i lekarze zalecali spacery po ogrodach jako środek na choroby umysłowe. Sam Hipokrates twierdził, że przyroda jest lekarstwem w każdej chorobie. Leczenie ogrodami, pomijając dobroczynną rolę wysiłku fizycznego i ruchu, pomaga zachować równowagę psychiczną, zmniejsza stres i polepsza koncentracje. Właśnie dzięki naszemu ogródkowi wielu chorych chętniej wychodzi na świeże powietrze i angażują się w prace ogrodnicze, co pozwala im poczuć się w ZOL-u prawie jak u siebie w domu, o czym czasem opowiadają w trakcie zajęć. Roksana Czepczor i Mateusz Koziura Praca w ogródku jako forma hortiterapii Trening kulinarny Wiara a choroba Choroba nie jest istotą życia, tylko wyzwaniem, któremu trzeba stawić czoła. Każdego miesiąca odbywają się Msze Święte dla pensjonariuszy z 4 oddziałów Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego (trzech mieszczących się w pawilonie K i jednego w pawilonie A) Samodzielnego Wojewódzkiego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Branicach. Celebruje je kapelan szpitala ks. Alojzy Nowak z Parafii pw. Św. Rodziny. Msze odprawiane są w intencji wszystkich pensjonariuszy. Dla wielu chorych to ważne wydarzenie w ich ZOL-owskim życiu. Dlatego chętnie śpiewają nabożne pieśni i odmawiają wspólnie modlitwy. Przed mszą jest możliwość przystąpienia do spowiedzi świętej. Dzięki mszy osoby wierzące zaspakajają swoje potrzeby duchowe. Wspólna modlitwa umacnia pozytywne więzi i ma działanie terapeutyczne, botam gdzie jest choroba, tam trzeba też podtrzymywać nadzieję, a uczestnictwo we mszy działa na osoby wierzące wspomagająco. Wiedzcie, że nie jesteście samotni na drodze życia, gdyż towarzyszy wam Chrystus, który was nigdy nie zawiedzie. (św. Jan Paweł II) Roksana Czepczor i Mateusz Koziura Bóg jest wszędzie, w każdym życia naszego momencie gdy chodzę, gdy siedzę, gdziekolwiek jestem, tam Bóg za mną idzie. a życie jak rzeka raz z prądem raz pod prąd przepływa, trzeba je brać takim jakim jest i cieszyć się każdym dniem... to wiary, nadziei i miłości trzeba by żyć i być Ela Mizgała ZYGZAK LIPIEC-SIERPIEŃ

8 Wrażenia, odczucia, opinie... Dzień dobry Kalimera! Jeżeli wyruszasz do Itaki, proś, aby twoja podróż była długa, obfita w przygody i nauki. Konstandinos P. Kawafis Witam wszystkich, pragnę opowiedzieć o mojej wakacyjnej podróży do Grecji. Magicznego miejsca na ziemi, gdzie można spotkać miłych ludzi, a także zobaczyć piękne plaże stworzone do odpoczynku. Pojechałam tam razem z moją mamą. Była to pielgrzymka śladami św. Pawła Apostoła zorganizowana przez Uniwersytet Teologiczny w Opolu. Towarzyszył nam w tej wyprawie przesympatyczny ksiądz Norbert Widok. Naszą podróż zaczęliśmy 28 czerwca 2014 roku Mszą Świętą w kościele seminaryjno-akademickim pw. Świętej Jadwigi Śląskiej. Po uroczystej mszy wszyscy z wypiekami na twarzy, po pożegnaniu się z bliskimi, którzy niestety nie mogli towarzyszyć nam w tej wyprawie, wsiedliśmy do autobusu. Przywitała nas cudowna pilotka Pani Kasia, która swoją erudycją sprawiła, że podróż do kraju oliwą pachnącym stała się niezapomnianym przeżyciem i na długo ta pielgrzymka pozostanie w mojej pamięci. Grecja przywitała nas piękną pogodą. Na termometrze temperatura przekraczała 32 stopnie. Słońce przygarnęło nas w swoje gorące ramiona i towarzyszyło nam do końca pielgrzymki. (...)Życzyć sobie winieneś by długa była wędrówka. Oby wiele było poranków letnich, w których z jakąż rozkoszą, z jakąż radością będziesz przypływał do portów przedtem ci jeszcze nie znanych. ITAKA Konstandinos P. Kawafis Pierwszym miejscem pobytu były Saloniki. Urosły one do rangi drugiego pod względem wielkości miasta w Grecji. Najważniejszy zabytek to Biała Wieża, a także piękna, duża Rotunda. Nie zapomnę zespołu wiszących klasztorów z XIV wieku usytuowanych na skalnych szczytach nazywanych przez wszystkich Meteory z greckiego z powietrza. Całodzienny wypoczynek nad morzem Egejskim sprawił, że nabraliśmy sił do dalszego pielgrzymowania. Gdy słońce stanęło w zenicie, a jego gorące promienie spadały na kamienie, to nie było mowy o spacerze brzegiem morza, ponieważ kamienie parzyły w stopy. Osobiście zakochałam się w teatrze Epidauros słynie on ze swoich ogromnych rozmiarów, a także z doskonałej akustyki. Wypowiadane przez znajdującą się na scenie osobę słowa są doskonale słyszalne na całej ogromnej widowni. To co w Mykenach zachwyca, to potężne mury i wszystkim znana Brama Lwów. Spojrzałam także w twarz Agamemnona. Ateny podobnie jak inne stolice są bardzo dużym i hałaśliwym miastem. Tłumy ludzi, turystów przeróżnej karnacji, sklepy z pamiątkami, liczne knajpki. Jeśli ktoś to lubi to dzielnica Aten Plaka będzie dla niego wspaniałym nieodzownym miejscem do odpoczynku. Msze święte mieliśmy bardzo często na świeżym powietrzu. Czułam się wtedy jak pierwsi chrześcijanie, gdy msze święte odprawiał święty Paweł Apostoł. Ostatnim punktem naszej wyprawy były Delfy i wyrocznia,,pytia. Pamiętam jak kiedyś w liceum wykładowca, który uczył nas matematyki prosił abyśmy rozwiązali zadanie. Gdy ktoś tego zadania nie umiał zrobić, zaczynał się motać i zaczynał mówić o czymś innym, wtedy nauczyciel stawał przy tablicy i mówił Nie pleć, nie pleć, bo pleciesz jak Pytia. Będąc w Delfach przypomniała mi się ta sytuacja. Grecja żegnała nas ogromnymi polami bawełny, pięknymi żółtymi słonecznikami, pasmem gór Olimp, a także drzewami oliwnymi, które rozkładały swoje gałązki jakby chciały nam wszystkim pomachać i powiedzieć Adio, Cherete. (...)Itaka dała ci tę piękną podróż, bez Itaki nie wyruszyłbyś w drogę. Niczego więcej ci już dać nie może. Wróciwszy tak mądry, po tylu doświadczeniach, zrozumiesz prawdziwie co to jest Itaka. ITAKA Konstandinos P. Kawafis Magdalena Wiącek 8 ZYGZAK LIPIEC-SIERPIEŃ 2014

9 Fascynacje Wielka cisza Gdy Philip Gröning, po dziewiętnastu latach od pierwszej rozmowy z przeorem klasztoru, dostał pozwolenie na nakręcenie filmu, na ponad 3 miesiące zamieszkał wśród mnichów, aby dzielić z nimi codzienność i osobiście odczuć panującą w zakonie atmosferę. Jest wiele filmów które na zawsze pozostaną w naszej pamięci takim niewątpliwie jest WIELKA CISZA w reżyserii Philip Gröninga. Jest to również film, który po obejrzeniu może zmienić całe nasze życie i nic już nie będzie takie jakie było przed obejrzeniem. Coś sobie uświadomisz? Otworzą się jakieś drzwi, które wcześniej były zamknięte? Coś w wielkiej ciszy usłyszysz, coś zobaczysz? Bo właściwie nieważne, czym Wielka cisza jest. Ważne, kim jesteś Ty. Czy jesteś gotowy na takie coś. Jeżeli tak to zapraszam do obejrzenia. Klasztor Kartuzów, położona w malowniczych Alpach Francuskich siedziba zakonu o najsurowszej regule w kościele katolickim. Tutaj zewnętrzny świat nie ma dostępu. Rytm dnia wyznacza modlitwa, od samego rana po wieczór, przy posiłku i przy każdej wykonywanej czynności. Tutaj wszechobecnie panuje skupienie i kontemplacja. Czytanie Biblii, śpiewanie psalmów, rąbanie drewna, doglądanie warzyw i ziół w przyklasztornym ogrodzie. Każda czynność jest pełna prawdziwej głębokiej wiary. Tutaj modlitwa przestaje wyznaczać rytm dnia tutaj cały dzień i każda jedna czynność staje się modlitwą. Gdy Philip Gröning, po dziewiętnastu latach od pierwszej rozmowy z przeorem klasztoru, dostał pozwolenie na nakręcenie filmu, na ponad 3 miesiące zamieszkał wśród mnichów, aby dzielić z nimi codzienność i osobiście odczuć panującą w zakonie atmosferę. Film jest wyjątkowy, nie tylko z uwagi na bycie jedynym nakręconym w klasztorze, wyjątkowa jest sama forma tego dokumentu. Nie ma tutaj żadnych dat, historycznych rysów, długich wypowiedzi ekspertów czy wywiadów. Podczas całego obrazu pojawia się zaledwie kilka, niejako przypadkiem posłyszanych dialogów i parominutowa wypowiedź jednego ze starszych mnichów, reszta jest ciszą. Przez ponad dwie godziny i 40 minut reżyser jest tylko niemym obserwatorem uporządkowanego klasztornego życia. Kamera, która stara się być jak najbardziej niezauważalna, pokazuje nam zakonną codzienność taką, jaka jest. Gotowanie, roznoszenie jedzenia do cel, spożywanie posiłku, praca, modlitwa, nauka a wszystko zatopione w ciszy, ciszy pełnej ładu i ukojenia. Zgrabne lawirowanie między pełnymi barwy i ostrości pejzażami, kadrami detali, portretami zakonników i ich pracy oraz nieostrymi i celowo słabymi jakościowo zapisami kontemplacji płatków śniegu, deszczu, krów schodzących z pastwiska to wszystko sprawia, iż widz przeniesiony zostaje w zupełni inny wymiar, gdzie czas przestaje być odczuwalny, a myśli przestają pędzić w gąszczu nieistotnych spraw. Nie jest to kino łatwe i na pewno nie polecam tego obrazu zwolennikom komercyjnej papki rodem z Hollywood. Nie jest to także najlepsza pozycja na piątkowe popołudnia. Jednak każdego, kto czasami zadaje sobie pytanie o sprawy ostateczne, każdego kto szuka odpowiedzi na te najistotniejsze pytania o życie i Boga zachęcam do znalezienia odrobiny czasu na ten dokument. Mnisi z klasztoru w Charteseuse odnaleźli w ciszy codziennej modlitwy spokój i wielką radość, my natomiast, widzowie, dostaliśmy wspaniałą szansę na odrobinę refleksji i zadumy. I jeszcze jedno nie jest to oczywiście film dla wszystkich. Nie jest dla osób kochających w kinie popijać colkę i komentować akcję. Nie dla poszukujących w kinie rozrywki i odmóżdżenia. Nie, nie, nie. To nie tutaj. Ten film męczy ale z tego wysiłku rodzi się coś bardzo, bardzo ważnego. Obraz ten jest bowiem sam w sobie tak mistyczny, jak miejsce, które przedstawia. Pokazuje tylko drogę na którą jeśli wejdziesz, to... poznasz siebie? Odnajdziesz coś? Zapraszam więc bardzo serdecznie do obejrzenia tego filmu. Piotr Radimirsky ZYGZAK LIPIEC-SIERPIEŃ

10 KRÓTKA HISTORIA WARIATKI (...) To, że jestem chorującą w niczym mi nie przeszkadza, ani w życiu rodzinnym, mam na myśli córkę, syna i jedną z pięciu sióstr, ani w pracy zawodowej, ani we własnym osobistym rozwoju. Miałam trzydzieści lat gdy pojawiły się u mnie zaburzenia psychiczne. Mało powiedziane, zespół maniakalno-paranoidalny. Dzisiaj mam 48 lat, czyli osiemnaście lat już jestem osobą chorującą. Przyjmuję leki obowiązkowo. Pierwszy raz koleżanka mnie zaprowadziła do szpitala. Miałam małą córeczkę, zaledwie pięcioletnią. Ubrałam ją w jakieś ciuszki i poszłam z nią do kościoła. Potem do teatru, gdzie pracuję do dziś. Jestem aktorką. Choroba szarpała mną i targała. Bałam się każdego cienia, swojego oddechu i każdej pary oczu, które wydawało mi się, że patrzą na mnie z każdej dziury, ściany, muru. Miałam wrażenie, że założyli mi podsłuch, kamery, że jestem obserwowana i prześladowana, że kosmici mnie podglądają. Straszne? Śmiejecie się, że głupia? Ja głęboko w to wierzyłam i to była moja rzeczywistość. Gdyby nie Basia, znajomi w pracy, to nie wiem gdzie teraz byłabym. Potem koleżanki bały się ze mną spać w pokoju na wyjazdach służbowych. Rodzina się zjechała. Gadali: Wariatka. Weź się w garść. Zapina spinki dziecięce we włosy. (A ja tylko bawiłam się ze swoim dzieckiem) Śmieszne? Głupie? Taka była moja rzeczywistość. Potem wiele lat borykałam się z własnymi emocjami, bólem, rozdarciem, jednak nie przeszkadzało mi to w wychowywaniu córeczki, potem wzięłam bratanka na wychowanie i jego chorą na raka matkę? Siostra zadzwoniła do mnie i powiedziała, żebym ich wyrzuciła, bo muszę myśleć o sobie. Ja ich nie wyrzuciłam. Wychowywałam, opiekowałam się chorą osobą, mimo własnego chorowania. Łatwo nie było, ale byłam zaparta w swoim działaniu. Matka mojego bratanka zmarła, dzisiaj chłopak ma osiemnaście lat. Jestem z niego dumna i zadowolona z siebie. Kocham syna, jak swoje własne dziecko, całym sercem kocham. Przeszłam osądzanie, czyli jako osoba chorująca musiałam mieć kuratora, jeśli chciałam go nadal wychowywać. Córka wyjechała do Wrocławia, urodziła córeczkę, gdy ja po raz drugi trafiłam do szpitala, ponieważ odstawiłam leki. Wierzyłam, że po 11 latach brania ich z pewnością jestem już zdrowa. Leki brane nieustająco spowodowały mnóstwo skutków ubocznych, ale największą sprawą była wiara we własne uzdrowienie. To był błąd? Nie. Patrzę na to teraz z innej perspektywy. Miałam szczęście, że trafiłam do szpitala ponownie. Dzięki temu zmieniono mi leki na inne i co najważniejsze poznałam mnó- stwo ciekawych ludzi, co pozwoliło mi na osobisty rozwój. Właśnie w szpitalu nauczyłam się wielu artystycznych technik jak tkactwo, malarstwo, zaczęłam pisać do ZYGZAK-a, w którym jest mnóstwo mojej twórczości, zdjęć prac, zdjęć osobistych. Nie boję się tego, nie wstydzę. Wręcz przeciwnie, jestem dumna. Mało? W Radio Opole przeprowadzono ze mną wywiad jako osobą chorującą psychicznie, gdzie jasno i otwarcie mówiłam czym się zajmuję, kim jestem. Dzisiaj ten wywiad można odsłuchać na blogu: Publicznie w Opolskim Teatrze Lalki i Aktora na jednej z pierwszych imprez, dzisiaj już Stowarzyszenia Mój Duch Przyjazny otwarcie o tym mówiłam. Dzisiaj jestem wiceprezesem tego stowarzyszenia. Krótko: Stowarzyszenie Mój Duch Przyjazny działa na rzecz osób chorujących psychicznie i nie tylko psychicznie. Działamy poprzez kulturę i sztukę, wydobywając osoby tworzące. Wspieramy się wzajemnie. Organizujemy wystawy, wieczory poetyckie spektakle teatralne. Promujemy również rękodzieło i inne dziedziny sztuki. Poprzez wspólne działania dajemy świadectwo, że osoby chorujące są piękne i tworzą piękności. Naszym założeniem jest także jawnie mówić o swoich problemach, jednak nikt do niczego nie zmusza. Sprawa jest dobrowolna. Ja należę do osób, które nie wstydzą się własnego wariactwa, delikatniej ujmując nie wstydzę się własnego chorowania. Nic w tym nadzwyczajnego, ani złego. Powiem więcej, jako osoba chorująca spotykam na swojej drodze całe mnóstwo dobra, dobrych ludzi i szereg życzliwości. Jedyne czego mi brakuje, to rodziny, która nie w całości, ale częściowo się 10 ZYGZAK LIPIEC-SIERPIEŃ 2014

11 odsunęła ode mnie. Jest to małomiasteczkowe podejście do osób, które czegoś więcej chcą od życia, do chorujących psychicznie. Problemem zaściankowości mojej rodziny jest to, że łykam tabletki na prawidłowe funkcjonowanie mózgu, który nota bene jest takim samym organem ciała ludzkiego jak wątroba, trzustka czy inny organ. Powiem tak: choroba psychiczna jest moją dolegliwością, ale to dzięki tej chorobie uświadomiłam sobie swoją wartość jako człowieka i istoty ludzkiej. Pamiętam jak pierwszy raz wydrukowano w ZYGZAK-u, gazetce szpitala psychiatrycznego, mój tekst Tereska, Droga jakich wiele, pierwsze moje zdjęcie. Byłam dumna z siebie i czułam się wyróżniona, że oto ktoś wreszcie mnie zauważył, docenił, dowartościował przez to. Kiedy otrzymałam Zygzaka, ręce mi drżały, byłam poruszona i niewyobrażalnie szczęśliwa. To było wielkie przeżycie. Czułam, że mam bliskie osoby wokół siebie i nie jest to bynajmniej rodzina, a personel szpitala. Swego czasu byłam częstym gościem szpitala psychiatrycznego, gdy już przestałam być pacjentką. Dzisiaj odwiedzam tam bliskie mi osoby, które traktują mnie jak przyjaciela i to jest dla mnie największa wartość. To, że jestem chorującą w niczym mi nie przeszkadza, ani w życiu rodzinnym, mam na myśli córkę, syna i jedną z pięciu sióstr, ani w pracy zawodowej, ani we własnym osobistym rozwoju. Nie narzekam z powodu choroby, w ogóle nie narzekam, nie przeklinam, nie chowam się w mysią dziurę z powodu choroby, przeciwnie żyję jawnie, otwarcie i ze szczęściem. Zawsze chodzę z podniesioną głową i nie szukam kamieni pod stopami. Elżbieta Żłobicka Wrażenia, odczucia, opinie... Dziecko w dorosłym, DOROSŁY w dziecku Lubię obserwować dzieci. Można się od nich wiele nauczyć i wiele prawd sobie przypomnieć, jeśli ma się odwagę i siłę, by ocalić dziecko w sobie. dejść do stoliczka, podać bułkę i zauważyć, że dziewczynki ładnie się bawią pisakami. Dorośli dyskutują o tym, stawiają diagnozy: Czasem współpracuje, jest pomocna, a czasami taki egoista z niej wychodzi... Następna maleńka chwilka spokoju. Dziewczynki piją soczki. Blondynka wzdycha: Ja mogę robić tak wiele, że ja nie wiem, co ja mam robić! Kobieta dzielnie odpowiada i napomina: Myszko, trochę ciszej. Nie skaczemy po kanapie. Bobyś się przewróciła i płakała. Ostrożnie, żebyś się nie uderzyła... Dziewczynki zaangażowały się w zabawę, której nie znałam z dzieciństwa. Nowa zabawa nazywa się mama i dziecko. Oczywiście obie dziewczynki chciały być ma- Byłam w kawiarni, której klimat bardzo lubię. W powietrzu unosi się zapach kawy, wystrój wnętrza stanowią półki z książkami i tablice z wypisanymi kredą sentencjami. Na ciemnej szkolnej tablicy zapisano także menu. Wybieram karmelową kawę i karmelowe ciasto (miodownik). Siedzę i obserwuję dwie dziewczynki. Może czteroletnie. Zbyt do siebie niepodobne, by były siostrami. Może ich mamy są przyjaciółkami i jedna z nich opiekuje się czeladką. Dwuosobową. Składającą się z brunetki i blondynki. Blondynka ma trudny do ujarzmienia temperament, silne zdanie i przywódczy charakter. Jeśli moglibyśmy życie przyrównać do pieśni, ona byłaby urodzoną dyrygentką. Docierają do mnie strzępki rozmów: Carny to mój ulubiony kolor. Nie, nie, nie! Nie będziemy malować świeczek na torcie, bo to nudne przecież jest. Dyskusja kolorowa toczy się dalej: Ona wzięła mój ulubiony kolor!!! I już do łez bliziutko... Kobieta natomiast siedzi z laptopem na kolanach i niestrudzenie uspokaja: Masz tyle ulubionych kolorów, weź po prostu inny. Przez maleńką chwilkę panuje spokój. Nagle: Tati, tati, tatusiu, a gdzie moja bułka? I dziewczynka biegnie boso w stronę taty, który musi pomami, a żadna nie chciała być dzieckiem. W końcu któraś została dziewcynką Kalolinką. A mama napominała: Ale, ale, ale... Chodź, dziecko, stój tu, uważaj, żebyś na nóżkę nie nadepnęła. Po maleńkiej chwilce zmodyfikowano schemat zabawy: dla trzech osób. Była mama, starsza siostra i dzidziuś. Tylko grzecznie się bawić, OK? Bez odpowiedzi. Bez odzewu. Piłam kawę i zastanawiałam się, jak długo dziewczynki będę uzbrojone w siłę, spontaniczność i poczucie, że mają moc sprawczą. I zastanawiałam się, czy społeczeństwo i kultura wyrządzą im coś w rodzaju krzywdy. I zastanawiałam się, ile z dziecka potrafiłam w sobie ocalić. Justyna Jonek Dorosły uśmiecha się średnio 17 razy w ciągu dnia, a dziecko 400 razy! Zmień tę statystykę... Uśmiechaj się!!! ZYGZAK LIPIEC-SIERPIEŃ

12 Twórczość Baśń JESTEM Dom mojej młodości. Przypomnij sobie niewiarygodne moje z niego odejście Mamo. Myślę, że się przyzwyczaiłaś. Śmierć ojca była do przewidzenia. Zostałaś sama jak paluszek. Krysia ma swoją rodzinę. Czasami Cię odwiedzi. Pamiętam Tatusia. Jego bezradność. Jego powolne konanie. Gdy już wyszedł z kliniki. Gdy byłeś chory przyniosłam ci trampki, gdy ćwiczyłeś na szpitalnej siłowni. Twój paraliż. Twoja mózgowa niewinność. Niemoc karygodnej wódki. Przemoc alkoholu. W granicach tolerancji. Udar mózgu jako krytyka młodości. Kochałam cię. Nie chciałam żebyś umarł. Rozumiałam cię. Pomogłam Ci. Zabroniłam Ci. Powstrzymałam Cię. Wytrąciłam Ci kieliszek z ręki. Nawróciłam Cię. Wyraziłeś skruchę. Cieszyłeś się życiem. Przestałeś pić. Wcześniej. Jaka była feta. Nasze domowe przyjaźnie w gościach. Dyskusje wieczorowe przy suto zastawionym stole. Grzybki marynowane śliskie płaczki maślaczki płaczące dziewiczne panienki. Grzyby, które żyją w kupie, są to opieńki. W zalewie kółeczka marchewki i cebulki, ziele angielskie, koreczki, śledzik. Przystawka na pierwszym miejscu. Na podłużnym stole szynka różowa, smaczna, tak dużo kosztuje, a także bigos myśliwski i nieśmiertelna sałatka jarzynowa. Jest to pycha. Na temat pokarmów. Zastanawiam się nad tym, ile smaków składa się na ten sklep. Stół ma być wystawny. Słodycze do kawy, a może herbaty. Przepyszne ciasta, ciasta kolorowe i takie różne. Takie jak zazwyczaj. A tort pulchny, sernik, keks z bakaliami, piernik z kokosem, makowiec trochę siwy, tortowe ciastka i kruche ciasteczka, ptysie, bezy, szarlotka i pełna misa owoców. Jakie szkła, kryształy, literatki, kieliszki, lampki na koniaczek. Wędlina ułożona na porcelanowych owalnych talerzach. Barszczyk z krokietem. Móżdżek w kokilkach i studzienina. Cały czas wódka, wino, miód pitny, dżin z tonikiem. Do późna w nocy polityka. Tato zasłużył na chorą głowę. Mój Boże. Nie wiedział co się stanie potem. To jest odległe w czasie. Tym opilstwem tłumaczę jego chorobę. Nieszczęśnik. Przed śmiercią nie panował nad mową. Nie umiał się wypowiedzieć. Wysławiał się z kłopotem. Przez jakiś czas nie pił alkoholu za moją przyczyną. Nie robił tego od mojej ingerencji aż do śmierci. Upodobał sobie taśmy video. Bardzo polubił filmy. Oglądał je ciągle. Umierał tak dyskretnie. Nie zwierzał się. Nie mógł kierować autem. Potem wyjechałam. Gdy już tu byłam na miejscu dożywotnim, dowiedziałam się o tym nieszczęściu. O jego zejściu. Przybyłam wtedy do Miasteczka Miłosierdzia. Zaczął się nowy, najbardziej dziwny czas mojej egzystencji. Tyle lat panie dziejku. Na pogrzeb tatusia nie udałam się. Mama pozostała sama. Dom zaistniał pustką. Starsza waleczna kobieta. Szczególnie wtedy, gdy jest taka zaradna. Zdana na niedobry los. Mówi się, że to ostatni wyż. Niekiedy trzecia młodość. Góra doświadczeń. Mądrość. Życiowy upór. Mama ma ogromną wolę życia. Chyba się nie mylę. Koniec końców. Jeszcze jest teraz. Podróż do mnie wymaga zakupów. Jestem na Mamy utrzymaniu. Mam też pieniążki od Taty. Państwo mi wypłaca dolę. Codzienny żywot w uzdrowisku psychiatrycznym. To wywczasy na naszą kieszeń. Starczy, aby było wygodnie. Leczenie ziszcza nasze marzenia. Jest tu wielka biblioteka. Można do woli czytać, pisać, malować w pracowniach, nawet kuchcić. Gimnastykować się, sypiać po obiedzie. Chodzić na chór. Czuć się w pełni szczęśliwym. Spacerować. Można gnić, jeśli jest się leniwym. Swawola, tańce, zabawa. Uroczysty grill. Terapia. Program jest zadowalający. Odwiedziny mojej Mamuni. 12 ZYGZAK LIPIEC-SIERPIEŃ 2014

13 Jest w leciech. Mimo to dobrze się trzyma. Dźwiga wiktuały. Dużo do jedzenia. Bardzo apetyczne. Kosmetyki też mi przywozi. Kosztowne perfumy. Pieniące, pachnące mydełko. Mamusia przyjeżdża do mnie co trzy tygodnie. Ponownie stwierdzam, iż pomimo podeszłego wieku jest silna. Gdy przyjeżdża, opowiada mi o sobie. Mówi, jak tęskni, popłakuje. Opłakuje za Tatą. Zwierza mi się ze swojego bólu. Jak stało się pusto. Wspominamy moje dzieciństwo. Młodość. To jest wzruszające, że pamięta tyle dobroci, a zło omija. Przymierzam bluzkę z bawełny, miękką i wesołą, z aplikacją słońca w promykach. Otrzymałam kierpce. Zawsze mam zaspokojone braki w garderobie. Przywiezione jedzenie smakuje mi. To są Mamy wymysły kulinarne. Serce w piekarniku. Chorobowa restauracja. Szczyty to dźwiganie literatury. Znawczyni mojej pasji. Jej zawód, władca biblioteki. Zalecanie lektury. Mama wie, jak pragnę książek. Przyjechała nie na próżno. Zawsze się stara. Jest pomysłowa. Dostarcza mi prasy literackiej. Od siostry otrzymałam maskotkę. Kupiła mi zabawkę. Rozkoszna figurka z gliny pokryta lakierem. Mały aniołek. Przekazany w moje ręce. Dziękuję ci bardzo. Bardzo, bardzo, bardzo ci dziękuję. Spełnienie tęsknoty za domem. Poza tym Mama dzwoni do mnie. Pamiętam, jak oczekuję co tydzień na telefon. Czekam wiernie jak piesek. Dzielą nas kilometry. Są pokonane. Tęsknota to codzienna przywara. Czym jest jestestwo. Zaspokajanie braków. Chorągiewka niezgodna z działaniem. Presja umysłowości. Iskierka absurdu, pojemnym w balladzie ukojeniu muzyką. Czy to wre. Jaka ja jestem. W jaki sposób istnieje łączność między mną a nimi. Dlaczego czuję się, że wyprawiam omyłki. Błąd natury będący błędem w sztuce. Indolencja matczyna, zestarzenie się. Klamka zapada. To wypadek. Nieszczęśliwy wypadek. Nic o tym nie wiem i tak jest dobrze. Linie papilarne. Co w nich widzisz. Twórcza materia pomysłów. Ażeż brak. Związek karykatury z wielbicielami. Sceptyka. Warsztatowy szew. Łapanka kulomiotnego wiersza. Brzmienie kryształowej ciszy. Dewiacja. Wyrzucanie na śmietnik książek. Co tak boli, jak śmierć Bogdanki. Szum nieznośny ulicy. Przemieszczam się w czasie. Powracam w myślach do dzieciństwa. Chłopczyk ma nowoczesne zabawki. Samochodziki na resorach. Wiecie on ma marki. Niekancerowane znaczki pocztowe nie na wysyłkę. Zaprosił mnie na oględziny. Jego mama zgodziła się szczególnie. Byłam u niego całe popołudnie. Mój mały przyjaciel. Za zgodą rodziców. Przedstawił mi, jak wspomniałam, bardzo bogatą kolekcję owych znaczków pocztowych. Coś przepięknego. Ich papiernicza uroda. Czystość. Nieskazitelna estetyka. Pietyzm. Klasery to atrakcja i udział w sztuce. Higiena matrymonialna. Podział uwagi między koleżanką a kolegą. To mi się śni. Jesteśmy podzieleni. Imponuje mi jego królestwo. On podziwia to co ja uwielbiam. Czym się bawię. W jego towarzystwie zdobywam wiedzę, jaką ma płeć. Wrócę do tego. Teraz wam opowiem o moich zabawkach. Są dziewczyńskie. Moja mała plastikowa łazienka na wzór prawdziwej i pralka, która sama pierze, porcelanowy miniaturowy serwis do kawy, herbaty. Mały medyk w zestawie, pukle waty, słuchawki, witaminy, plastry i co jeszcze. Zdobyłam prawdziwą strzykawkę. Mam sztuczne zwierzątka. Całe ZOO. O, i lalki i misie. Mam dużo skrawków, by ubrać lalki. Kokarda dla misia. A jest też pajacyk z gumy! Żabka, bąk, klocki, mozaikowy ZYGZAK LIPIEC-SIERPIEŃ

14 Twórczość kalejdoskop. Mam małą drukarenkę z pieczątką, stos książek z pięknymi obrazkami, puzzle. Gry planszowe. Huśtawka przymocowana w drzwiach. Wracam do chłopca. Kupił w składnicy harcerskiej modele samolotów. Będzie je sklejał. Ma małą na wzór prawdziwej kolejkę torową. Mój przyjaciel jest dżentelmenem. Le Pettit Prince. Moi państwo. Zaznajomiono nas. Niestety nasze drogi się rozeszły. To już przeminęło. Refleksja. Z tak dawno. Wspominam od kiedy tylko sięgam pamięcią. Mam dużo czasu na przemyślenia. W naszym ośrodku krzewi się kultura doznań. Terapia miejscowa polega na przywróceniu umiejętności, potrzebnych aby żyć. I żeby to była aprobata istnienia. To cały kombinat. Inwestycja. Tak to się trzyma. Naturalny obowiązek rzeczy wyklucza upadki. Gdy się chce zdrowia. Do tego dąży. Trzeba na coś liczyć. Człowiek chory skazany jest na żywot, w którym musi pokonać stress. Jaka jest okolica. Jak tu naokoło zielono. Ależ rajsko. Liście szczególnie rozwiązłe drzewa. Plama krajobrazu materialnej biologii, konstrukcja złożonych tkanek. Jak pięknie jest na dworze. Park i ławeczki. Romantycznie. Kolonada, która przypomina mi najwcześniejsze dzieciństwo. Strzały światła. Blask bije w oczy. Robię daszek z dłoni. Patrzę wysoko do góry. Lato to pora szaleńcza. Basen, las za miastem, wczasy w górach, morze dla wolnych. Mama mnie odwiedziła. Było ślicznie. Tym razem mama mi zakupiła klapki ortopedyczne. Gorąc to czas okrągłej, pyzatej, opalonej gęby. To nie obraza, to po staropolsku. To czas poziomki. Prysznic i sjesta. Jagody. W jej środku mikroskopijne ziarno. Sztuka życia. Wielkie widowisko. Zastanawiam się, czy mam prawo walczyć. Z pokutą jestem co dnia. Stychy czytam ciągle. Psalmy karmią mnie nadzieją ustawiczną i przedziwną. Ksiądz odprawia u nas mszę co miesiąc. Przychodzi do oddziału. Jest to wielka Kościołu rola. Wysłuchanie Sługi zbawienia. Dziękujemy ci Księże za obecność Boga w naszym mieszkaniu. Tu na miejscu w Branicach jest Bazylika. Jest misterna i bogata. Witraże, nawa. Ławki. Przy ołtarzu balaski. Pobocza. Konfesjonał. Jest ambona. Jest mikrofon. Jest obok kaplica. Co roku odbywa się u nas biesiada. Ale frajda. Fajnie jest. Tańcujemy. Bajera. Śmiejemy się głośno. Ja wtedy zawsze mam dobry humor, który rzednie. Jest zamieszanie, śpiew. Nagłośnienie. Duże poczucie wolności. A nagle. Przepraszam. Bardzo przepraszam. Koi mnie cisza i znowu i tak jest dobrze. Tak to jest a tak. Tak musi być. Muszę odejść. W warunkach szpitalnych czuję się dobrze, bezpiecznie i tak będzie zawsze. Jestem tu na stałe. Jestem tu do śmierci. Śmieję się i się karam. Czasem się buntuję. Kocham być sama. Ach jaka cisza. Dziewczyn nie ma w pokoju. Są na terapii. A ja czytam, maluję, piszę. Jest boski spokój. Nie lubię rozmów. Czasami słucham i odpowiadam lakonicznie, sporadycznie i niechętnie. Najczęściej zgadzam się z opinią bliźnich. To jest mój upadek. Czuć się wyzwolonym to dla mnie niemożliwe. Jestem w psychiatryku. Krytyka otoczenia. Nie mam poczucia ciągłości. Stan mój to awaria. Widzieć łzy w oczach tych, którzy są ze mną do końca. Wybić się. Oderwać od dna. Zawiesić się na sterze. Z pewnością mnie zechcesz. Umiarkowana walka o przyszłość. Miejsce. Błędy podstawowe. Obłędne Universum. To ja. Literacki kustosz. Oprowadzam po miejscu, gdzie straszy. Moja choroba dobija mnie. Koronacja. Otwieram książkę. Po co tu. Moja piosenkowa banialuka. Wybór należy do pani. Kobiece pretensje. Stałe poczucie winy. Wątek ten sam. Aparycja. Jestem twoją żywicą. Usłysz proszę mgiełko, fiołku, muzyka. A o tym nie wiedziało. Dziś na obiad był kapuśniak. Twoja kancelaria. Twój dźwięk. Do tego stopnia wrażliwe jak kiedyś. Czy ktoś opublikował tomik Latoś i inne moje wiersze, na przykład Proso, czy poemat Język polski? Kwiaty się ścina. Tekst i grafika: EWA Materia Stek Stęk Stępa Mam... Tat... Bat Greka Rzym Treska Ja wiem Bo wiem Bowiem Czyli Czem Chatka Kolargola Matematyka Rachunek Suma Suma Suma Rum Trygonometria Algebra Słownik Przy Na Do Ja Wam Dam Bilet Omlet Do wyjścia Oko Lico Około Mniam Papu Lu Piuska Krawat Na nowo Krem Sos Farsz EWA 14 ZYGZAK LIPIEC-SIERPIEŃ 2014

15 Fascynacje Anne Fadiman, Ex libris Wyznania czytelnika Dziewiętnaście funtów starych książek to przysmak co najmniej dziewiętnaście razy większy niż funt świeżego kawioru - pisze autorka, obdarowana przez męża kartonami z książkami. A wszystko zaczęło się od zaślubin dwóch księgozbiorów. O tym, że eseje Anny Fadiman cechuje znaczna siła oddziaływania, mogę poświadczyć osobiście. Otóż po przeczytaniu jednego z nich, Wiecznego atramentu, odezwała się we mnie nieodparta pokusa, by zerwać się, pójść do sklepu i kupić pióro, co też niezwłocznie uczyniłam. Wprawdzie nie jest tak stylowe jak opisywany niebieski parker ani nie wiąże się z nim żadna mroczna anegdota, pokroju tej o Walterze Scotcie, któremu na polowaniu nagle przyszło do głowy genialne zdanie i by się nie ulotniło, pisarz zabił kruka, a potem piórem umoczonym w jego krwi zapisał słowa, ale swój urok ma. Mogę dodać, że podobnego rodzaju tęsknot książka budzi więcej. Po przetrawieniu Psot wieloczłonowców zaobserwowałam u siebie chęć wzięcia udziału w podobnej zabawie. Zasady są proste kto wynajdzie najdłuższe słowo, zwycięża. Z autorką wygrał jej starszy brat Kim paradimetylaminobenzaldehydem. Kiedy połknęłam esej o zwyczaju czytania książek w miejscach przez nie opisywanych, przypomniałam sobie, iż Nieznośną lekkość bytu zgłębiałam w Czechach, ojczyźnie autora. Z Kundery nic już prawie nie pamiętam, za to mam gdzieś czterolistną koniczynę, zasuszoną w tej właśnie książce, i wynotowany cytat o pięknie O pasjach i przyjemnościach miłośnika książek pisze Anna Fadiman wnikliwie, błyskotliwie, dowcipnie. Przedstawia swoją rodzinę, wyłapującą w restauracji literówki w menu (jak smakuje kaczka po rekińsku?). Opisuje reakcję męża po usłyszeniu pytania: Czy uważasz mnie za niezrównanej piękności i nieskalanej czystości kwiat, który został położony na twej piersi?. Wątpliwość ta towarzyszyła lekturze Zwierciadła prawdziwej kobiecości. Księgi nauk, pomocnych kobiecie w jej ziemskiej drodze. Zapewne nie każdy uważa, że najlepszym prezentem urodzinowym jest kilka kilogramów książek z antykwariatu, ale niejeden się zaśmieje, gdy przeczyta o najczęstszej reakcji autorki na gastronomiczne odwołania w literaturze, czyli o przemożnej chęci najazdu na lodówkę. Taki dystans zbliża. Justyna Jonek Zdrada Gdy ją zdradził chichy krzyk wydała z siebie potem błagał i przepraszał prosił, szeptał czułe słowa kłamał ciągle już gotowa przyjąć jego przeprosiny podarować wszystkie winy jednak zdanie swe zmieniła żyć z nim już nie potrafiła tak codziennie dnia każdego wyszedł z domu co miał zrobić sama w kącie dzisiaj płacze nie wybacza myśl ta trudna do niej wraca i pogodzić nie potrafi myśli swoich swoich uczuć jakże trudnych taka kolej zdarzeń durnych Między wiersze Między wiersze wkładam swe uczucia. Myślę, piszę, tworzę ale kogo to obchodzi. Gubię się w powodzi uczucia swego, lecz nadzieja jest przede mną, że Ty wreszcie mnie dostrzeżesz, to co cenne nie odbierzesz. W serce wkradłeś się ukradkiem. Czy to jest przypadkiem? Od niechcenia? Bo masz czas? A ja tęsknię, marzę, śnię... Czy Ty okłamałeś mnie tym spojrzeniem, swą czułością? Skoro milczysz, to tak jest. Belka ZYGZAK LIPIEC-SIERPIEŃ

16 Wrażenia, odczucia, opinie... PODĄŻAJĄC ZA ZASADAMI Jesteśmy tym, co w swoim życiu powtarzamy. Doskonałość nie jest jednorazowym aktem, lecz nawykiem. ARYSTOTELES Mamy XXI wiek, a w światowej kulturze wciąż żyje wiara w przeznaczenie i jego nieuchronność, wiara w to, że pewne sytuacje w naszym życiu są wcześniej zaprogramowane i nie unikniemy ich w żaden sposób. To bardzo szkodliwe przyzwyczajenie, kiedy ludzie zaczynają automatycznie przypisywać przyczynom niektórych wydarzeń z ich życia, zrządzeniu losu, a nie decyzjom podejmowanym przez nich samych oraz przez innych ludzi. To jakby zbiorowa psychoza, która dotyczy najczęściej ludzi ze średnich warstw społeczeństwa, którzy dorastali w trudnych warunkach, lecz co zaskakujące, ułomność ta dotyczy także niektórych dobrze usytuowanych i wykształconych osób. We współczesnym, szybko rozwijającym się świecie nie ma chyba już miejsca na filozoficzne dywagacje typu: nieunikniony wpływ siły wyższej na porządek świata. Zwłaszcza, że szybki rozwój nauk np. takich jak fizyka, medycyna czy biologia, zawdzięczamy również Statystyce i Teorii Prawdopodobieństwa. Warto więc nieustannie przypominać, że tego typu światopogląd jak wiara w przesądy, należy traktować raczej jak rodzaj nawyku z którym można i należy walczyć. A to przez edukowanie ludzi i przeciwstawianie się ignorancji, czyli wcielanie w życie innych zdrowych nawyków. Nawyki i przyzwyczajenia mają bardzo silny wpływ na nasze życie, lecz pamiętajmy, że nawyki można zmieniać. Niektórych dobrych zwyczajów możemy także się uczyć od innych ludzi. Z kolei takie nawyki jak praca nad sobą samym czy samodyscyplina stanowią podstawę dla dobrych stosunków z innymi, a np. to, jakimi otaczamy się osobami ma silny wpływ na następujące sfery: naukę i pracę zdrowie psychiczne i naszą kondycję poczucie bezpieczeństwa i stabilizację nawyki(!) Jeżeli chcielibyśmy lepiej panować nad swoim życiem i np. nieco zmienić swoje złe nawyki, wtedy moglibyśmy np. skorzystać z przedstawionych poniżej przykładów. PRZYKŁAD I Większość życiowych problemów starajmy się rozwiązywać w gronie rodzinnym lub wraz ze swoim partnerem. Wówczas stwarzamy okoliczność, którą odbieramy jako niewygodną dla losu. Stajemy się bowiem świadkami sytuacji, w której pozorny wpływ przeznaczenia zaczyna dotyczyć dwojga lub więcej osób, a więc wpływ ten znacząco słabnie. Trzeba też zdawać sobie sprawę z faktu, że zarówno my jak i inni ludzie, osiągamy dojrzałość dla rozmaitych spraw w różnych momentach życia. Należy więc zawsze szukać bliższych więzi, tak aby wzajemnie się wspierać i uzupełniać w swojej pracy zawodowej i umiejętnościach społecznych. Wszelkie nawyki myślowe dużo lepiej i szybciej się utrwalają gdy powiązać je z jakąś aktywnością fizyczną. Widać to wyraźnie w przykładzie II. Nawyk jest albo najlepszym sługą, albo najgorszym panem. Nathaniel Emmons PRZYKŁAD II Planujmy, zaczynając od codziennych, prostych czynności jak toaleta poranna, wysiłek fizyczny, praca, edukacja itp. Ułóżmy plan tygodniowy. Decyzja życiowa ustalająca pewien stały rytm działania, to systematyczne przeciwstawianie się idei nieuchronności losu. Większość osób nie zdaje sobie nawet sprawy, jakie drzemią w nich możliwości. PRZYKŁAD III Zapiszmy się u doświadczonego psychologa na warsztaty odkrywania uzdolnień (talentów). Poznając lepiej siebie, nabieramy pewności i chęci do życia, które staje się wtedy ciekawsze i bogatsze. Ludzie są leniwi i posługują się swoim językiem w sposób niechlujny, a ponadto negatywnie-sugestywny. PRZYKŁAD IV Bądźmy bardziej precyzyjni, używając przy tym tzw. języka proaktywnego np. zamiast: MUSZĘ myślmy MOGĘ, zamiast NIC NIE MOGĘ ZROBIĆ myślmy ZOBACZMY CO DA SIĘ ZROBIĆ itp. Tego typu ćwiczenie, stosowane, gdy przydarzy się okazja, znacznie poszerza nasz krąg wpływu, poprawiając relacje z innymi oraz zwiększa znacznie szansę na sukces w życiu. Życie oparte na osobistych zasadach przebiega znacznie ciekawiej i łatwiej, a gdy te zasady są głęboko zakorzenione w nas samych (jak nawyki) i nie są sprzeczne z wartościami, wnosimy także wiele dobra w życie innych. PRZYKŁAD V Można nawet zmienić nieco porządek rzeczy, stymulując lub kształtując tak pozornie trwałe ogniwa rzeczywistości, jak przepisy prawne i normy techniczne. Może tak być, gdy tylko w należyty sposób zadbamy o popularyzację swojej myśli technicznej czy styl i jakość świadczonych usług. Oto jak wygląda ten łańcuch/cykl zależności: Przepisy prawne powstają przy rozwiązywaniu problemów życiowych lub napotykaniu na nowe sytuacje, gdzie często siłą inicjującą są dobrodziejstwa wynikające z osiągnięć technicznych. Zasady kierowania rodzą się w umysłach ludzi, którzy działają zgodnie z prawem lub przeciw niemu. Jednak gdy pielęgnujemy nasze dobre nawyki, to zaraz za tym idzie sposób zarządzania, co ma bezpośredni związek z funkcjonowaniem warsztatu czy firmy. W ten sposób, dzięki dyscyplinie, myśli technicznej, uczciwości(!) i oryginalnym ideom możemy stymulować lub kształ- 16 ZYGZAK LIPIEC-SIERPIEŃ 2014

17 tować takie domeny, jak normy techniczne, oraz inspirować grupy ludzi odpowiedzialnych za ich ustalanie. Dzięki temu możemy też pośrednio (często mimowolnie) wpływać na stanowione prawo, dotyczące dziedzin w których technika odgrywa ważną rolę. Istnienie norm technicznych jest konsekwencją posiadania wiedzy specjalistycznej i korzystania z niej przez ludzi świadomie (oraz aktywnie) uczestniczących w swoim życiu psychicznym i dobrze znających swoje potrzeby. Normy techniczne są ustalane w celu popularyzacji nauki, konieczności standaryzacji oraz w celu zachowania technicznego i prawnego ładu. Jak widać, życie pełne jest możliwości. Ponieważ wydaje się, że działanie jedynie w pojedynkę może być rzeczywiście mało efektywne, to pozostaje nam oswoić się z faktem, że dopiero praca ukierunkowana na przezwyciężenie własnych słabości oraz budowanie trwałych więzi z innymi, podparta niejednokrotnie jakimś nawykiem (np. regularnym wysiłkiem fizycznym) czyniona chociażby w intencji dowolnie złożonego celu powinna przynosić oczekiwane rezultaty. Wszystko zaczyna się w naszej głowie. Siej myśl zbieraj pracę, siej pracę zbieraj nawyk, siej nawyk zbieraj charakter, siej charakter zbieraj los głosi maksyma. Jesteśmy skazani jedynie na los wywalczony własną, świadomą pracą. Grzegorz Wójcicki greg13.75@wp.pl Zbyt ciasne serce Przychodzisz i pytasz o drogę do serca; Ja wciąż jak głuchy odwracam się tyłem Wciąż jeszcze nie chcę do końca usłyszeć Że chcesz mnie całego na wieki. A ja wciąż dzielę me serce na drobne I ciągle zbyt małym domem zostaje By wszystkich móc objąć, co bliscy mi bardzo I ciągle niedosyt głęboki zostaje A Ty wciąż mnie uczysz Twej ekonomii Że gdy Tobie oddam całe serce moje To w nim znajdzie miejsce każdy człowiek mały I nigdy się dzielić sercem nie przestanę Więc dzisiaj otwieram drzwi serca mojego Tobie Boże, Któremu Miłość jest na imię Tobie oddaję tych co w sercu moim I kochaj ich zawsze za mnie i przeze mnie Ks. Marian Kluczny Jeśli chcesz Jeśli chcesz to odejdź nawet dziś Nie wrócą przecież tamte dni. Ty wiesz, ja wiem więc jeśli chcesz. Jeśli chcesz. Jeśli dawno już zgubiłaś ślad Do marzeń naszych, naszych snów. Pożegnaj mnie idź jeśli chcesz Znajdziesz może gdzieś Swoje miejsce pośród dnia. Spotkasz może gdzieś Lepszą miłość, lepszy świat. Minie wiele lat I czas zatrze wspomnień ślad Sama wiesz. Nie umiałem może kochać tak, Choć chciałem ci pół świata dać I nieba pół i wiatr i deszcz. Sama wiesz. Gdy odejdziesz będzie pusto tak I smutniej będzie śpiewał ptak. Zbigniew Brożek Nie wszyscy wiedzą W środku nocy sny pobladły. Pogasły w świecach, w cieniu dnia Wyblakły błękit wyobraźni Zostawił tylko mi twój ślad. Nie szukajmy prócz siebie nic więcej, Niepotrzebne nam niebo bez gwiazd. Nie pytajmy nikogo o szczęście, o to wszystko co dobre jest w nas Śnił mi się wczoraj pewien obraz Bezbarwny pejzaż szarych pól I tak myślałem, że cię spotkam, Że przyjdziesz piękna do mych snów Nie szukajmy prócz siebie niczego Jeszcze błądzić będziemy nie raz By odnaleźć swą drogę do czegoś Trzeba umieć wędrować bez gwiazd Zbigniew Brożek Pożegnalne nuty zaszum mnie liśćmi w tęczowych kolorach otul muzyką jesiennego wiatru z szelestem lato babie pożegnamy w kieszeni kasztan zostawię na szczęście pożegnam buki i płonące klony wierzbie rozczeszę potargane włosy żurawiom kompas podrzucę w prezencie gęsiom wywróżę wiosenne powroty z lipy wystrugam pasterską fujarkę i zagram tanga pożegnalne nuty niech wspomnieniami otuli mi serce nim wiosna majem zielonym powróci nim deszcz sprowadzi smutne krajobrazy pragnę się cieszyć słoneczna jesienią odwiedzić lasy przecież są tak cudne jak morze gdy zachód barwi je czerwienią a gdy nasycę serce kolorami zapalę stosy niech płyną do nieba liściaste dusze siwymi smugami z duszą poety co czar ich opiewa Andrzej Iwanowicz ZYGZAK LIPIEC-SIERPIEŃ

18 Wrażenia, odczucia, opinie... MÓGŁ TUWIM, TO MOŻE I KUROWSKI Od bujającej w obłokach naiwności wolę taką poezję, która rodzi bunt, krytycyzm i ironiczny śmiech mówi o swojej twórczości Kurowski. Oficjalna promocja książki Mirosława Kurowskiego, zatytułowanej Będę wciąż pytał w twoim imieniu odbędzie się 19 września 2014 roku (piątek), o godzinie 17.00, w czytelni namysłowskiej Biblioteki Publicznej. Według kalendarza świąt nietypowych będzie to Dzień Dzikiej Flory, Fauny i Naturalnych Siedlisk, a więc dotyczący sfer nadzwyczaj bliskich Mirkowi. Swój udział w poetyckiej imprezie promocyjnej zapowiedział Staszek Młynarski z Głogówka, a więc spodziewać się można znakomitej oprawy wokalno-muzycznej zwłaszcza, że swój udział (warunkowo) zapowiedzieli również Małgosia Pasznicka z Wołczyna, Marcin Kowalski z Wrocławia oraz Jurek Górniak duchem wciąż Wenianin. Chęć przyjazdu zadeklarowała Grupa Cabineth z Zabrza, oczekując za to jedynie zwrotu poniesionych kosztów (niewielkich!). Zatem jeżeli pojawi się sponsor, bez wątpienia pojawi się także Cabineth. Lista wykonawców jeszcze jest niezamknięta, a na muzycznym horyzoncie Studio Piosenki NOK, Szkoła Muzyczna w Namysłowie i być może dwie niedawne poetessy-wenianki, Magda Kownacka i Ela Łuczkiewicz. Mirosław Kurowski jest w KMT Wena od niedawna, ale jest twórcą literacko bardzo kreatywnym. Jego utwory (tak prozę jak i wiersze) zawiera almanach Wciąż szukam pióra Mickiewicza (z 2013 roku) a także pokonkursowy zbiór utworów laureatów V edycji Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego O różę Karoliny (2013) bo trzeba wiedzieć, że w piątej edycji konkursu Mirosław Kurowski zajął I miejsce. Wiele jego utworów znaleźć można na internetowych stronach KMT Wena, Facebooku a zwłaszcza blogu Meandry. W Meandrach zamieszczane są różne formy literackie Mirosława od felietonów poczynając, poprzez wiersze, na Notkach w bloku na boku kończąc (owe Notki, to krótkie refleksje, spostrzeżenia i uwagi zapisywane na gorąco). Od bujającej w obłokach naiwności wolę taką poezję, która rodzi bunt, krytycyzm i ironiczny śmiech mówi o swojej twórczości Kurowski. Żeby taki cel zrealizować stosuje formy błyskotliwe, wartkie, pełnokrwiste, nie unikając prowokacji i pewnego rodzaju skandalizowania. Nie powinno to nikogo gorszyć. Wszak i w poprzednich epokach artyści, pisarze często pisali prowokatorskie dzieła i zachowywali się szokująco ryzykowali i tworzyli teksty, które bardzo silnie oddziaływały na ludzką wyobraźnię i psychikę, teksty, które były całkowicie sprzeczne z wyznawanymi dotąd poglądami i wartościami. Stosowali groteskę, parodię, nie stronili od wulgaryzmów, neologizmów, często opisywali sytuacje wręcz absurdalne i niemożliwe oraz przedstawiali ostre sceny erotyczne. Jednym z takich prowokatorów był tworzący w dwudziestoleciu międzywojennym poeta Julian Tuwim (tak, ten od Lokomotywy i wielu wspaniałych wierszy dla dzieci!). Mógł Tuwim, to teraz może i Kurowski szczególnie, że jego twórczość jest oryginalna, pozbawiona naśladownictwa. Jest Mirosław szczególnie wrażliwy na piękno przyrody i na wciąż postępującą dewastację środowiska a także na niewolenie ludzi (w szerokim rozumieniu tego zjawiska). Szczególną uciechę sprawiają mi neologizmy a zwłaszcza ulubiona forma Mirosława, która nieodparcie kojarzy mi się z Mechaniczną pomarańczą, brytyjskim dramatem science fiction z 1971 roku, który był ekranizacją powieści Anthony ego Burgessa o tym samym tytule. Tutaj dla pełnego zrozumienia posłużę się przykładem, przytaczając króciutki cytat z owego dzieła: To co teraz, ha? Byłem ja, to znaczy Alex i trzech moich kumpli, to znaczy Pete, Georgie i Jołop, a Jołop to znaczy po nastojaszczy jołop, i siedzieliśmy w Barze Krowa zastanawiając się, co zrobić z tak pięknie rozpoczętym, a wieczór był chujnia, mrok, ziąb, zima, sukin kot, choć suchy. Mam nadzieję, że teraz jest wszystko jasne aż do głębi. Tom z utworami Mirosława Kurowskiego Będę wciąż pytał w Twoim imieniu, jest kolejną, trzydziestą trzecią książką wydaną pod znakiem KMT Wena w dziewiętnastym roku istnienia Klubu. Polecam ją Twojej szczególnej uwadze, Szanowny Przyszły Czytelniku, bo warta tego. KaJ 18 ZYGZAK LIPIEC-SIERPIEŃ 2014

19 Wrażenia, odczucia, opinie... Czas relaksu, czas planowania Trwają wakacje. W chwili obecnej trwa u mnie czas planów, ale może trzeba podsumować ubiegły sezon. Dla mnie sezon zaczyna się we wrześniu a kończy w czerwcu. Rytm ten wyznacza praca w teatrze. Dla mnie to był bardzo udany czas tego roku. Pracowałam dużo, ale też miałam dużo wolnego. Finansowo nie było źle. Stać mnie było na normalne życie. Byłam u mojej córci kilka razy, teraz znowu do niej wyruszam. Chwile z nią i moimi wnuczętami są przepiękne i nic ich nie zastąpi, nawet moja działka. Dużo przepracowałam czasu przy robótkach ręcznych. Stworzyłam kilka fantastycznych rzeczy, tym razem odzieży. Jestem z tego zadowolona, ponieważ nie była to praca odtwórcza, ale twórcza. Bazowałam na własnym doświadczeniu i pomysłach. Odkryłam ciekawą rzecz dla dziewiarek znaną że można bezszwowo tworzyć fantastyczne kostiumy. Skończyłam swoją sukienkę do spektaklu Mój Duch Przyjazny. Jestem z tego bardzo zadowolona. W pracy zawodowej wiodło mi się fantastycznie. Zdradzę też, że w przyszłym sezonie czeka mnie praca w Dziadach. Trzeba zbierać siły. A pogoda dopisuje i dosyć dobrze w tym roku znoszę upały. Cieszę się swoją działką, pracuję na niej nie tylko w ziemi, ale również piszę na niej, dziergam i odpoczywam. Moja enklawa spokoju. Jedynym moim, na razie marzeniem niedoścignionym, jest spędzenie urlopu gdzieś na wyjeździe, ale w tym roku kroi się szansa, że spędzę czas u mojej siostry ukochanej na wsi. Jednak będzie to czas rehabilitacji. O zdrowie trzeba zadbać, żeby móc cierpliwie i z przyjemnością pracować cały następny sezon. A potem do pracy. Ale nie mówmy już o pracy, bo to potem. Teraz trzeba łykać swobodę i relaksować się. Zanim pojadę do córci, pobędę sobie na działce, gdzie kwitną fantastyczne kwiaty, jest przepięknie kolorowo, daleko od ludzi, od zgiełku miasta, szumu samochodów. Ptaki dokazują i podfruwają blisko mnie. Jakiś trzmiel przeleci, bąki kolorowe siadają na kwiatach, jabłonie wydały owoc, drzewa cień rzucają, a ja siedzę i przenikam swobodą. Belka Dziewczyna przy fontannie płaskorzeźba Jacek Pietrzyk ZYGZAK LIPIEC-SIERPIEŃ

20 Do Ciebie Boże... dedykacja dla szkolnych kolegów Dałeś mi Boże szczęścia ponad miarę, Gdy odnalazłem swych dawnych kolegów, Gdy pod murami Jasnej Góry stałem Razem z innymi w zielonym szeregu. Dałeś mi Boże radości zbyt wiele, Gdy u Marcina na Tumskim Ostrowie Twojego sługi dobrzy przyjaciele Prosili Ciebie dla niego o zdrowie. Dałeś mi Panie nadziei na lata, Którą darować chciałbym wszystkim wokół, Lecz nie wystarczą wszystkie skarby świata Aby powstrzymać dziś łzę w moim oku. Aby powstrzymać łkanie mego serca, Co tak cichutko ku Tobie się wznosi. Ja wiem, że wszystko jest dziś w Twoich rękach\ Więc wraz z innymi chciałbym Ciebie prosić Klękam przed Tobą prosząc Ciebie o to, Byś nas wysłuchać Dobry Boże raczył. Zabierz klejnoty, zabierz srebro, złoto, Lecz nie zabieraj Panie nam przyjaciół. Pozostaw Boże nam na życia jesień, Tych, co cenimy tak jak mało kogo. Bo w nich jest radość, co nadzieję niesie, Bo w nich jest Boże przecież nasza młodość. Zbigniew Brożek Burza słów runęła, potoki łez spłynęły, tama emocji pękła, ciężkie pioruny przez chwil kilka biły pocałunki je wnet stłumiły pochmurne niebo moc swą straciło uśmiechem zajaśniało Wrażenia, odczucia, opinie... Kwestionariusz Część II Tak bym chciał NAPISAĆ KSIĄŻ- KĘ O MOIM ŻYCIU o Francji mojej Francji o mojej kuracji, o moim nędznym życiu (mówię nędznym bo i otarłem się o świat nędzy chociaż ten świat związany był o dziwo z kulturą szeroko pojętą). Taką książkę moją aby ją napisać trzeba się odważyć. Odważyć się uzewnętrznić i skonfrontować z czytelnikiem. To czego również się boję, to tego, że cała moja bieda (przepraszam, że pozwalam sobie na przywłaszczanie określeń samego Fryderyka Chopina jednak to z tym twórcą i człowiekiem najbardziej się utożsamiam), którą ja uznaję jako moją biedę i nad którą lamentuję, zostanie przez kogoś wykpiona i zbagatelizowana. Ktoś powie: «to nic ja przeżyłem więcej i ciekawsze rzeczy». Zawód który chciałbym wykonywać to wykładowca języka francuskiego, lub tłumacz. Chciałbym mieszkać we Francji bądź w Belgii, gdyż kocham kulturę francuską, literaturę, język, cenię sobie francuskie poczucie humoru i charakter Ja jestem bardzo nieśmiały. Blokuję się. Jednak w pokoju gdy piszę wyzwala się we mnie energia pozytywna i kreatywność. Powiedzmy, że mogę dać coś najlepszego co tylko we mnie jest, wręcz drzemie we mnie światu tylko wtedy gdy piszę sam w pokoju. Zatem muszę się często zamykać w czterech ścianach, bo tylko wtedy jestem uczynny i wartościowy dla świata dla czytelników, z którymi pragnę się komunikować. i łagodne usposobienie Francuzów oraz urodę Francuzek. Pół roku spędziłem we Francji łącznie na podróżach autostopem oto moja wyprawa. Jestem akurat w trakcie pisania tekstu o tym. Czułem wtedy zew natury, poczucie wolności (bliskie Strzelcom) samodzielność, instynkt przetrwania i poczucie mocy oraz odwagi. Chciałbym się wybrać na wyprawę w czasie WYPRAWĘ W CZASY XIX WIECZNE. Poznać Chopina, Liszta, Beethovena, być pianistą wirtuozem wizja optymistyczna. Chciałbym wybrać się też ale to już niemożliwe... w podróż Titanikiem i przeżyć miłość życia I PRZEŻYĆ... BĄDŹ ZGINĄĆ ŚMIERCIĄ HERO- ICZNĄ W OBRONIE KOBIETY LUB INNYCH WYŻSZYCH WARTOŚCI BYĆ MOŻE PO TO, BY JUŻ NIC NIE CZUĆ I BY JUŻ NIE CIERPIEĆ. Mam dobry rym i rytm w moich tekstach poetyckich co stanowi bazę dla treści. Nie sądzę aby moje teksty były zwykłymi rymowankami. Niektórym z nich poświęciłem tydzień lub dwa. Nie piszę na siłę. Piszę wtedy kiedy czuję komfort. To tak jak kobieta dla 20 ZYGZAK LIPIEC-SIERPIEŃ 2014