Transkrypt

1 Wiara Pocieszająca jest prawda, że wiarę otrzymaliśmy od Pana Boga za darmo, w czasie chrztu świętego. Warto sobie przypominać, że człowiek, który został ochrzczony, został uwolniony od grzechu pierworodnego, otrzymał od Pana Boga łaskę uświęcającą, bilet do nieba i jeszcze wiarę, nadzieję i miłość. W prezencie. Czym jest dar wiary? Uzdolnieniem do tego, żeby wierzyć, nawet gdy jest to bardzo trudne. Czym jest dar nadziei? Uzdolnieniem do tego, żeby ufać, nawet gdy jest to bardzo trudne. Czym jest ten dar miłości? Uzdolnieniem do tego, żeby kochać, nawet gdy jest to bardzo trudne. Ludzie mają rozmaite talenty. Pamiętajmy, że każdy człowiek ochrzczony niejako ze swej natury ma zdolność, talent do tego, żeby wierzyć. Ta zdolność do wierzenia (i sama wiara) jest mu dana, jest w nim zaszczepiona przez Pana Boga i w nim jest. Człowiek ochrzczony po prostu ma wiarę, niczym gotówkę w banku. Nie zapominajmy o tym! Bo wydaje się, że niektórzy chrześcijanie zapominają o tym cennym depozycie złożonym w głębi ich serc. Mamy zdolność do tego, by dawać sobie radę ze wszystkimi kłopotami w dziedzinie wiary. Rzadko o tym myślimy. Na co dzień jesteśmy zajęci różnymi sprawami, ale w czasie niedzielnej Mszy Świętej czy w czasie rekolekcji mamy okazję do refleksji. Nieżyjąca już dziennikarka Maria Ziemianin miała dość tak zwanych ciekawostek z życia towarzyskiego (ten ma piątą żonę, tamta po raz szósty wychodzi za mąż itp.) i postanowiła poszukać takich małżonków, którzy żyją długo i szczęśliwie w jednym zgodnym związku. I znalazła takich małżeństw ponad

2 osiemdziesiąt. Pisała o nich reportaże, które zebrała potem w dwóch książkach. Wcześniej koledzy dziennikarze ostrzegali autorkę: Maryśka, ta książka będzie nudna jak flaki z olejem. Któż zechce przeczytać tyle opowiadań o małżeństwach z długim stażem?! Toż to beznadziejny pomysł!. Tymczasem okazało się, że pomysł był bardzo ciekawy. Historia każdego z opisanych małżeństw jest inna i każda jest interesująca: Jednym wszystko układało się pomyślnie, wręcz idealnie; u innych trochę iskrzyło, ale wiara w Boga pomogła im przetrwać; jeszcze inni nawet się rozstali, ale miłość zwyciężyła i wrócili do siebie. Pewien starszy pan wyznał, że po 65 latach małżeństwa wciąż kocha swoją żonę... Na szczęście dzieje się tak i w dzisiejszym świecie. Kiedy w małżeństwie czy rodzinie wszystko układa się dobrze, to trzeba dziękować za to nieustannie Panu Bogu i prosić Go o dalsze błogosławieństwo, a Matkę Najświętszą o dalsze orędownictwo. A jeśli coś jest nie tak, gdy coś zaczyna się psuć? Wtedy należy szukać przyczyny tego stanu rzeczy, ale najpierw w sobie. Trzeba zadać sobie parę pytań: Jak silna jest moja wiara w Boga? Jak silna jest moja ufność w Jego dobroć i moc? Czy potrafię przebaczać i czy wierzę w to, że dzięki przebaczeniu nawet wielkie zło może przynieść wielkie dobro...? A jeśli małżeństwo jest niesakramentalne i oboje nie mogą przyjmować Komunii Świętej...? Wtedy trzeba prosić Pana Boga o znalezienie wyjścia, bo tylko On może to rozwikłać w sobie tylko wiadomy sposób. Dzieje się wiele dobra, ale media na ogół zbytnio się nim nie zajmują. Natomiast chętnie pokazują przeróżne skandale i awantury. A może dałoby się jednak pokazywać to, co dobre...? Iluż ludzi podtrzymano by na duchu! Iluż zachęcono by do powrotu na dobrą drogę! Ileż małżeństw by uratowano! Iluż

3 dzieciom oszczędzono by cierpień! Ileż zgorszeń nie miałoby miejsca...! Dziecko kochających się rodziców rozwija się w harmonii i z łatwością wchodzi w dorosłość. Nie musi bowiem przezwyciężać złych nawyków ani nadrabiać braków w tym, co dobre i potrzebne. Zna bowiem klimat dobroci, radości, przebaczenia, miłości... Ojciec Święty Jan Paweł II wołał: Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi. To my właśnie możemy tę ziemię odnawiać przez odnawianie samych siebie. Starajmy się trwać przy Bogu, a On da nam siłę, byśmy wytrwali przy Nim aż do śmierci. Nie będziemy tego żałować. Zarówno w małżeństwie, jak i w kapłaństwie potrzebna jest współpraca z darem Bożym, otrzymanym na chrzcie. Ten, kto ma silną wiarę, poradzi sobie z każdą trudnością. Ale żeby mieć silną wiarę, trzeba się o nią troszczyć, trzeba ją w sobie pielęgnować. Trzeba przede wszystkim modlić się, i to regularnie. Nieraz słyszymy, że ktoś stracił wiarę. Czasem i księża gubią sens swego posługiwania; tracą wiarę i schodzą ze ścieżki powołania. Przyczyny takiego kryzysu mogą być różne: złe wychowanie, nieodpowiednie przygotowanie do stanu kapłańskiego, niewłaściwe relacje z przełożonym... Człowiek jest słaby. Kapłan, który rzetelnie odmawia modlitwy brewiarzowe, który nie zaniedbuje rozmyślania czy lektury duchowej, który trwa na adoracji przed Najświętszym Sakramentem, który odmawia Różaniec i modli się do Matki Boskiej na pewno nie»rzuci sutanny«. Ja jestem kapłanem już 53 lata. Nie jestem ideałem, ale trwam w powołaniu. Ważne jest właśnie to, żeby trwać. Potrzebni są świadkowie wierności.

4 Podobnie jest z powołaniem do małżeństwa. Jeśli małżonkowie tracą wiarę, to znaczy, że dla nich Pan Bóg praktycznie nie istnieje. I z byle powodu się rozwodzą. Dla człowieka, który traci wiarę, wszystko traci sens. Ten, kto nie wierzy w Boga, skłonny jest uważać się za kogoś najważniejszego i wszystkich, i wszystko podporządkowywać sobie. Skoro bowiem nie ma Boga... Taki człowiek zwykle nie pamięta, że życie ludzkie jest krótkie. Nawet jeśli ktoś dożyłby stu paru lat, to cóż to jest... A ludzie wierzący w Boga? Jedni wierzą mocno i wydają się być w swej wierze niezachwiani. Inni dopiero raczkują na tej drodze i poszukują punktów oparcia. Jeszcze inni przeżywają zachwiania w wierze czy to z powodu własnych słabości, czy ze względu na to, co się dzieje w świecie czy nawet w Kościele... Kiedy pewna mała dziewczynka chciała poczęstować mnie czekoladą, powiedziałem: Dziękuję, ja jestem stary, a więc swoją czekoladę już zjadłem. Moja babcia też jest stara, a je czekoladę odrzekła dziewczynka. Bo twoja babcia to nie jest byle jaka babcia. Twoja babcia może jeść czekoladę odparłem. A dziewczynka na to: Co to znaczy»byle jaka«? Nikt nie jest byle jaki. Każdy jest jakiś! Dziecko potrafi zaskoczyć swoją mądrością i pokazać, że ma swoją osobowość. Nawet usta dzieci i niemowląt oddają Ci chwałę (Ps 8,3). Warto sobie uświadomić, że każdy z nas jest jakiś. Każdego człowieka stworzył Bóg, każdego osobiście. A w sakramencie chrztu hojnie nas obdarował.

5 Nikt z nas nie musi być zawsze pierwszy, wszędzie najlepszy. Nawet Adam Małysz nie zawsze»wyskacze«pierwsze miejsce na podium. Nieraz bywa i poza podium. Ale skacze. Każdy z nas ma wielką, niepowtarzalną wartość. Także malutkie dziecko ma wielką, niepowtarzalną wartość, chociaż o tym nie wie. Wiedzą o tym jednak dorośli, szczególnie jego rodzice. Ciągle rozmawiają z tym swoim dzieckiem, a raczej przemawiają do niego. Ale kiedyś ono im odpowie... Nawet w najgłupszym kazaniu jest jedno zdanie dla ciebie. Uważaj, żebyś go nie przegapił mawiał pewien benedyktyn, mój współbrat. Kiedyś otrzymałem od dwudziestokilkuletniego młodzieńca list, w którym napisał on, że właśnie to opowiadanie o dziewczynce i czekoladzie bardzo mu pomogło. Był bowiem czymś załamany, sfrustrowany, miał wszystkiego dosyć, a tu nagle usłyszał, że jest kimś, że jest jakiś, że ma godność... Wiara jako cnota teologalna to określona zdolność dana człowiekowi przez Pana Boga. Jeden człowiek ma talent do pisania wierszy, inny pięknie maluje, jeszcze inny ma uzdolnienie do gry na instrumentach czy spryt do interesów albo jest genialnym matematykiem... A człowiek ochrzczony ma talent, uzdolnienie czy spryt do tego, żeby wierzyć. Kiedyś pewien ojciec spierał się z 4-letnią córeczką o to, kto co ma posprzątać. Gdy w końcu jakoś się dogadali i zabawki zostały uporządkowane, ów tata mówi: Ważne, że jest posprzątane. A dziewczynka na to: Ważny jest człowiek. Tatę zamurowało. Kto tu kogo uczy? Skąd to dziecko ma taką mądrość? Otóż dziecko obserwuje, patrzy, kombinuje i wie. Z pewnością dorośli mogą wiele nauczyć się od dzieci. Chociażby tego, żeby uśmiechać się do siebie nawzajem, szczególnie do najbliższych, w rodzinie.

6 W codziennym zabieganiu zwykle nie mamy czasu na to, żeby zastanawiać się nad naszą wiarą. Tymczasem sprawa wiary jest w życiu chrześcijanina bardzo istotna i powinien on znaleźć czas na zagłębienie się w nią. Msza Święta niedzielna, czy nawet w dzień powszedni, nabożeństwa, rekolekcje, modlitwa, odpowiednia lektura, chwile refleksji... Od czasu do czasu, a szczególnie wtedy, gdy przeżywamy jakieś trudności czy przeciwności, trzeba się zatrzymać choćby na krótko aby odkryć w sobie moc. Bo ta moc jest w każdym z nas trzeba w to uwierzyć i trzeba w to wierzyć. Tak, mamy w sobie moc! Święta Elżbieta powiedziała do Matki Bożej: Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana (Łk 1,45). Małżonkowie, którzy ślubowali sobie miłość wobec Chrystusa, niejako zaprosili Go do swego wspólnego życia i dzięki temu dzięki łasce sakramentu potrafią kochać się nawzajem nawet w sytuacjach trudnych. Potrafią też kochać swoich nieprzyjaciół, zgodnie z nakazem Jezusa: Jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, podobnie wy im czyńcie! Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny. Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone. Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie (Łk 6, ). Zarówno za dobro, jak i za zło trzeba odpłacać dobrem. Tymczasem nasza wiara okazuje się niekiedy słaba. A słaba wiara nie daje wsparcia, nie pomaga kochać nieprzyjaciół. A nieprzyjaciółmi wydają się nam nieraz nawet nasi domownicy... W pewnym domu rodzice tak się kłócili, i to permanentnie, że

7 dziecko w końcu zapytało: Czy wyście się kiedykolwiek kochali?. Dziecko widzi. Widzi piękną miłość niekiedy nawet w telewizji, widzi ją w innych rodzinach, a co widzi w swoim domu? Czasem tylko awantury i kłótnie... Zabraknie miłości, gdy zabraknie wiary, gdy zapomni się o przebaczeniu. Złe czyny należy zawsze potępić, ale nie człowieka, który je popełnił. Każdy zasługuje na przebaczenie i każdemu mam przebaczyć, a więc tym bardziej osobie, której ślubowałem miłość, wierność i uczciwość małżeńską. Zostaliśmy ochrzczeni i należymy do Kościoła, chodzimy do kościoła z pewnością jest to znak naszej wiary. Ale czy ją pielęgnujemy? Czy nią żyjemy, czy według niej postępujemy? Czy ją pogłębiamy? Czy wspominamy na swój chrzest, chociażby żegnając się wodą święconą? Wielu ludzi także chrześcijan! żyje dziś tak, jakby Pana Boga nie było. Inni dopuszczają możliwość, że On istnieje, ale nie chcą pogodzić się z myślą, że to On rządzi światem. Wolą chodzić swoimi drogami i sami decydować o swoim życiu i o tym, co jest dla nich dobre, a co złe. I upadają, błądzą, bankrutują. Pewien chłopiec, mieszkający wraz rodziną w Szwecji, zakomunikował mamie: Od dzisiaj nie będę chodził do kościoła. Dlaczego? pyta mama. Bo w mojej klasie chodzę tylko ja i wszyscy się ze mnie śmieją. Czy czeka to także Polskę...? Jest plaga rozwodów. Pewna pani zaprasza na święta wszystkich swoich byłych mężów z ich żonami oraz rodzicami (dzieci oczywiście też); atmosfera jest bardzo miła, nikt do nikogo nie ma pretensji... Mówią, że trzeba się przyzwyczajać, bo teraz tak to już będzie. Ale Pan Jezus powiedział: Od

8 początku tak nie było. Opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem (por. Mt 19,5.8). Jeszcze jeden obrazek z polskiej rodziny mieszkającej w Szwecji: Pewna pani powiedziała mi, o co zapytała ją córka: Mamusiu, dlaczego jesteś tylko z tatusiem? Wszystkie moje koleżanki mają po kilka mamuś, po kilku tatusiów, wielu dziadków i wiele babć i mnóstwo prezentów. Na wakacje jeżdżą raz tu, raz tam, a ja tylko z wami.... Inni moi znajomi wrócili ze Szwecji do Polski. Choć powodziło się im świetnie, nie mogli wytrzymać tam dłużej. Lepiej w naszej Polsce i w naszym Kościele, nawet jeśli zarobki są tutaj mniejsze. Ktoś powiedział, że w trudnych czasach łatwo jest być dobrym. Na czarnym tle nawet szare wydaje się białe. Jeśli więc uda się jednemu, drugiemu i trzeciemu małżeństwu, i kolejnym, to oblicze tej ziemi będzie się zmieniać... Na szczęście w Polsce nie jest aż tak źle i ufajmy, że nigdy tak nie będzie, że oprzemy się działaniom tych środowisk, które próbują narzucić nam ów»nowoczesny«styl życia i sposób rozumowania. Świadczą o tym Polacy wyjeżdżający na emigrację. Mówią oni, że jak tak dalej pójdzie, to my będziemy nawracać na chrześcijaństwo czy reewangelizować Anglików, Irlandczyków, Hiszpanów czy choćby Francuzów. Patrzą oni bowiem ze zdumieniem na to, że Polacy, i to także młodzi, chodzą do kościoła! Przecież współcześni emigranci chyba nie uciekają od wartości chrześcijańskich, ale wyjeżdżają po to, by zabezpieczyć byt sobie i swoim bliskim, po czym wielu z nich powróci. I polscy duszpasterze jadą za swymi owcami... Bo najważniejsze jest to, aby wytrwały one w wierze. I znów wracamy do prawdy, która jest tematem naszych rozważań: Ludzie ochrzczeni często nie wiedzą, nie pamiętają o tym, że otrzymali majątek. To tak, jakby ktoś zapomniał, że ma w szufladzie pół miliona, i wciąż zabiega o kolejne dziesięć czy

9 dwadzieścia złotych. A wystarczyłoby sięgnąć do owej szuflady... Każdy człowiek ochrzczony ma w swym wnętrzu zakodowaną wiarę. Jego zadaniem jest jej rozwijanie, praktykowanie, czyli postępowanie według jej zasad. Chrześcijanie winni sięgać do podstaw swej wiary, zgłębiać jej tajniki. Ale dziś wielu nie znajduje na to czasu; są zagonieni, zapracowani, zatroskani o swój byt materialny, o pomnażanie posiadanych dóbr majątkowych, bo przecież można by mieć jeszcze więcej... Dopiero wtedy, gdy jeden czy drugi przyjdzie do kościoła na niedzielną Mszę Świętą albo na rekolekcje, przemówi do niego jakieś słowo i skłoni go do refleksji nad sensem życia... Dziś wielu zastanawia się nad tym, czy Bóg naprawdę istnieje i czy rzeczywiście to On stworzył ten świat, a jeśli tak, to czy nim rządzi... No bo skoro jest tyle zła, nieszczęść, kataklizmów... Kobiety podchodzą do spraw wiary bardziej emocjonalnie niż mężczyźni, ale dzisiaj coraz więcej osób płci pięknej też stara się te sprawy zgłębić. Otrzymuję wiele listów od pań zarówno młodszych, jak i starszych które pytają o zagadnienia związane z wiarą w Boga... Dzielą się swymi wątpliwościami, szukają odpowiedzi na nurtujące je problemy. I umacniają się, stają się silniejsze. A mężczyźni? Właśnie mężczyźni często zastanawiają się nad tym, czy Bóg naprawdę istnieje i czy to On stworzył ten świat, a jeśli nawet stworzył, to czy go potem nie zostawił i róbta, co chceta... Papież Benedykt XVI (wielki teolog!) zwraca uwagę na to, że należy znać podstawy swojej wiary, tak by umieć znaleźć odpowiedź na pytania czy nawet zarzuty ludzi chwiejnych w wierze albo i niewierzących. Trzeba mieć argumenty.

10 Czy umiemy odpowiedzieć na pytanie, skąd się wszystko wzięło, skąd wziął się świat? Są różne hipotezy: jakaś pierwotna materia (a skąd się wzięła?) poruszała się w chaosie, aż z tego chaosu przypadkowo (czyżby?) powstał kosmos... To tylko hipoteza, a chcąc przyjąć hipotezę, trzeba w nią po prostu... uwierzyć. Rzetelni naukowcy zawsze odróżniają hipotezę, prawdopodobieństwo, od tego, co nauka udowodniła. Wszyscy na ogół są zgodni co do tego, że świat miał początek i że był tzw. Big Bang (Wielki Wybuch). I potrafią powiedzieć, co działo się już w ułamek sekundy po tym Wielkim Wybuchu i potem. Ale o samym Wielkim Wybuchu, o samym początku świata nie potrafią nic powiedzieć... Nie wiedzą, co było przed owym Wielkim Wybuchem i skąd on się wziął. Człowiek potrafi określić dokładną datę zaćmienia Słońca na parę tysięcy lat przed Chrystusem, ustawia zegarki według gwiazd bo cały wszechświat porusza się z niezwykłą precyzją i regularnością. Czyżby przypadek mógł sprawić, że z chaosu powstał tak cudownie uporządkowany świat? (Nawiasem mówiąc, ów chaos też musiał skądś się wziąć...) Warto się zastanowić, czy opłaci się wierzyć w taką bzdurę. Chyba że komuś (sobie?) na złość... Warto się zastanowić, czy nie opłaci się raczej uwierzyć w to, co objawił człowiekowi sam Bóg: Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało (J 1,1 3). To»Słowo«to po grecku»logos«i oznacza nie tylko wypowiedziane przez Boga Słowo (czyli samego Jezusa Chrystusa), ale i Mądrość, która tak wspaniale urządziła ten świat. Dopiero człowiek popełniwszy grzech pierworodny zaczął wszystko psuć... Nie przeszedł próby, nie zdał egzaminu, więc Pan Bóg żeby go ratować zastosował plan awaryjny. Bo tak umiłował świat, że przebaczył mu jego grzech i Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął ale miał

11 życie wieczne (por. J 3,16). Jezus wszystko cierpliwie naprawia. I pragnie, abyśmy Mu w tym pomagali. Możemy więc wierzyć w to, że Bóg jest potężnym i mądrym Stwórcą. A czy możemy wierzyć w to, że Bóg nas kocha? Tak, możemy wierzyć i w to, że Bóg nas kocha, bo Słowo, które było na początku u Boga i które było Bogiem, i przez które wszystko się stało, co się stało to właśnie Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas (J 1,14). Powtarzamy te słowa, odmawiając modlitwę Anioł Pański. Ojciec Święty Jan Paweł II już na początku swego pontyfikatu wzywał, by odmawiać tę modlitwę. Dlaczego? Dlatego, że te właśnie słowa zawarte w modlitwie Anioł Pański przypominają nam o tym, że Bóg jest Miłością i tak nas kocha, iż stał się ciałem i zamieszkał między nami. To są podstawy naszej wiary i ten, kto ma je wpojone, ma do czego się odwoływać. Chrzest święty daje nam tę moc wiary niejako od środka. Bóg-Stwórca, Bóg-Mądrość, Bóg-Miłość jest z nami! Miłość dwojga ludzi nie jest tylko ich prywatną sprawą. Bo miłość nigdy nie jest egoistyczna, zawsze wylewa się na zewnątrz. Owocem miłości mężczyzny i kobiety jest dziecko. Po to właśnie mężczyzna i kobieta są stworzeni tak właśnie. Pary homoseksualne próbują pokazać Panu Bogu figę, twierdząc, że taką mają skłonność i już. Tymczasem przeciętny, normalny człowiek, wie czym się różni mężczyzna od kobiety i czym różnią się ich role. Ale dzisiaj trzeba być ostrożnym w tej sprawie, bo za nazwanie homoseksualizmu»zboczeniem«można trafić na ławę oskarżonych. Za obrazę mniejszości. Cóż, ja jako ksiądz też jestem mniejszością, więc proszę mnie nie obrażać i nie odbierać mi prawa do wyrażenia swego sądu! Twierdzę bowiem, że homoseksualiści sprzeniewierzają się prawu Bożemu, co nie znaczy, że kogokolwiek potępiam. Przeciwnie. Uważam, że trzeba rozumieć sytuację, a czasem wręcz tragedię tych ludzi. Często robią oni dobrą minę do złej gry, ale tylko na pokaz. W prywatnej rozmowie z kapłanem

12 wielu z nich przyznaje, że przeżywają wielki dramat, że nie umieją wyplątać się z tej sieci. Różne są uzależnienia. Jednych zniewoliły papierosy, innych alkohol, jeszcze innych narkotyki czy seks taki lub inny. Naprawdę są to dramaty. Ale Pan Bóg daje nam moc przede wszystkim w sakramentach. W małżeństwie, w rodzinie wszyscy są równi, każdy ma swoją godność: i mąż, i żona, i dziecko. Należy chronić swoją godności, ale i szanować godność męża/żony czy dziecka. Każdemu należy się szacunek, uznanie, a także przebaczenie, jeśli się potknie. Wiele tragedii i dramatów ma miejsce w rodzinach dlatego, że członkowie tych rodzin nie potrafią przebaczać. Jako proboszcz parafii w Tyńcu poszedłem kiedyś (przed wielu laty) do starszej pani, która była już na łożu śmierci. Wiedziałem bowiem, że choć była ona dobrym człowiekiem, żywiła gniew do pewnej osoby. Zacząłem jej tłumaczyć: Niech pani machnie ręką na to, co było. Trzeba darować, przebaczyć. Przecież pani wie, że zbliża się koniec... Wtem jej uśmiechnięta dotąd twarz jakby zesztywniała i usłyszałem: Nie przebaczę! Nie ma mowy! Nie przebaczę! Zrozumiałem, że oto owieczka wymyka się z owczarni i zaraz złapie ją diabeł, a ona w ogóle tego nie dostrzega, w ogóle nie rozumie, co się dzieje. I mnie jako duszpasterza poniosło: Proszę pani, jeśli pani nie przebaczy, to się pani potępi. A ona ze spokojem stwierdza: To się potępię, a nie przebaczę. Ciarki przeszły mi po plecach. Pomyślałem sobie: Kobieto, czy ty wiesz, co ty mówisz?!. Cóż za zawziętość serca! A z drugiej strony, jakaż mała wiara w Boga i znajomość tego, co jest istotą tej wiary... Poprosiłem poprzedniego proboszcza, by do niej poszedł; pomyślałem sobie, że jako jej stary znajomy może

13 coś wskóra. Jakoś wydusił z niej to przebaczenie, pogrzeb kościelny się odbył, a co dalej to już działka Pana Boga... Wydaje się, że to przypadek skrajny, ale jest takich wiele, i to nierzadko w rodzinach... Nie jest łatwo dostrzec dobro w tym oceanie zła, który nas otacza. A przecież trzeba je widzieć...uczmy się dostrzegać dobro, które nas spotyka, i dziękujmy Panu Bogu za to dobro. Wielu ludzi chce żyć w zgodzie z innymi i posiąść sztukę przebaczania. Ci, którzy nie potrafią przebaczyć, mają po prostu słabą wiarę. Gdyby bowiem mieli silną wiarę w to, że Pan Bóg jest z nimi, to by uznali, że to On stawia ich przed tak trudnym zadaniem i że jest ono dla nich wyzwaniem. Zwłaszcza małżonkowie mają zapewnioną dzięki sakramentowi małżeństwa specjalną łaskę do tego, żeby wytrwać razem w dobrej i w złej doli, tak jak to sobie przyrzekali. Mówi się, że jak kota nie ma, to myszy harcują. I chrześcijaninowi łatwiej jest utrzymać właściwy kurs, jeśli wie, że jest przy nim obecny wszechmocny, mądry i dobry Bóg niczym kochający ojciec, który drży, aby Jego dziecko nie zboczyło z drogi prowadzącej do domu. Jeśli będziemy pamiętać o tym, że Bóg tak nas kocha, iż Syna swego dał, abyśmy nie zginęli na wieki, jeśli będziemy w to wierzyć, to utrzymamy się na właściwej drodze, nawet jeśli będzie nas to kosztowało sporo wysiłku. A z pewnością będzie nas to trochę kosztowało. Święty Paweł napisał: Wiemy przecież, że Prawo jest duchowe. A ja jestem cielesny, zaprzedany w niewolę grzechu. Nie rozumiem bowiem tego, co czynię, bo nie czynię tego, co chcę, ale to, czego nienawidzę to właśnie czynię. Jeżeli zaś czynię to, czego nie chcę, to tym samym przyznaję Prawu, że jest dobre. A zatem już nie ja to czynię, ale mieszkający we mnie grzech. Jestem

14 bowiem świadom, że we mnie, to jest w moim ciele, nie mieszka dobro; bo łatwo przychodzi mi chcieć tego, co dobre, ale wykonać nie. Nie czynię bowiem dobra, którego chcę, ale czynię to zło, którego nie chcę. Jeżeli zaś czynię to, czego nie chcę, już nie ja to czynię, ale grzech, który we mnie mieszka. A zatem stwierdzam w sobie to prawo, że gdy chcę czynić dobro, narzuca mi się zło. Albowiem wewnętrzny człowiek we mnie ma upodobanie zgodne z Prawem Bożym. W członkach zaś moich spostrzegam prawo inne, które toczy walkę z prawem mojego umysłu i podbija mnie w niewolę pod prawo grzechu mieszkającego w moich członkach. Nieszczęsny ja człowiek! Któż mnie wyzwoli z ciała, co wiedzie ku tej śmierci? Dzięki niech będą Bogu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego! (Rz 7,14 24). Łatwo więc robimy nie to, co chcemy, ale to, co nam się chce. A zmierzać ku doskonałości raczej nam się nie chce. Cały czas musimy niejako walczyć z sobą, aby utrzymać się na obranej już drodze wiary, aby za żadną cenę z niej nie zboczyć, aby nieustannie mimo upadków zmierzać we właściwym kierunku. Często pada pytanie: Po co się w ogóle chrzci małe dzieci? Odpowiadam pytaniem: A po się je szczepi? Przecież nie wiemy, czy któreś z nich nie będzie chciało, gdy podrośnie, chorować na tyfus, gruźlicę czy na inną chorobę... Na szczęście rodzice tych dzieci wiedzą, jak groźne są te choroby, i poddają swe pociechy odpowiednim szczepieniom. Podobnie jeśli rodzice wiedzą, czym jest chrzest, to proszą o ten sakrament dla swego dziecka. Chcą, aby zostało umocnione jak najwcześniej, aby od samego początku umiało radzić sobie z wszelkimi trudnościami. Nawet jeśli kiedyś zejdzie ono ze ścieżki wiary, to jako ochrzczone będzie miało większe szanse, by na nią

15 powrócić. Bo będzie miało do czego wrócić. Będzie miało zaszczepione w duszy cnoty wiary, nadziei i miłości, bo zostało zaszczepione w Boga. Tak, zdolność do wierzenia zostaje nam wszczepiona w sakramencie chrztu świętego, ale niewielu ludzi traktuje poważnie ten dar. A szkoda, bo ludzie wiary mogą dokonywać rzeczy wielkich. I dokonują rzeczy wielkich! Ponadto ludzie wiary łatwiej sobie radzą z rozmaitymi kłopotami czy problemami, także z tymi, które wiążą się nieodłącznie z życiem w małżeństwie, z życiem w rodzinie. Wspominaliśmy już o tym, iż nie jest możliwe, żeby tak wspaniale zorganizowany świat był dziełem przypadku czy żeby tak po prostu wyłonił się z chaosu. Podobna teza uwłacza zdrowemu rozsądkowi. Uważne zgłębianie Pisma Świętego prowadzi do odkrycia prawd, które potwierdzają słuszność wiary w Boga. Owszem, wiara nie jest wyrozumowana, ale jest rozumna. Argumenty, które uzasadniają postawę wiary, mogą się okazać bardzo przydatne w chwilach zwątpienia. Wielu ludzi szuka uzasadnienia dla swej wiary, by umieć znaleźć się w tym bezbożnym świecie, by umieć rozmawiać z kimś wątpiącym, poszukującym czy nawet szydzącym z Boga czy Kościoła. Otworzyć komuś oczy na Prawdę to naprawdę wielka rzecz. Pewna starsza pani powiedziała, że nigdy nie pokłóciła się ze swym współmałżonkiem. Jak tylko coś zaiskrzyło, zaraz mówiła: Myśmy sobie nie ślubowali, że będziemy się kłócić; myśmy sobie ślubowali miłość, wierność i uczciwość małżeńską. Daj buzi. I kłótnia się skończyła, zanim się zaczęła. Ci, którzy ślubowali sobie przed ołtarzem miłość i wierność, otrzymali w sakramencie małżeństwa moc, by kochać aż do śmierci, tak jak w sakramencie chrztu otrzymali moc, by wierzyć.

16 Wiara jest zwornikiem działania człowieka. Ten, kto nie ma wiary, nie może być taki, jaki być powinien. Wierzyć to przyjmować za prawdę to, co Pan Bóg podaje przez Kościół do wierzenia. Żyć w świetle wiary także w małżeństwie, w rodzinie to żyć według jej zasad, to być świadkiem Ewangelii.