Jedziemy dumni. Tymi słowami ks. Artur Stochła. Przed wyjazdem na beatyfikację. Jeśli zostajesz w domu. Słowem i światłem. krótko

Transkrypt

1 1 maja 2011 nr 17/812 I krótko Przed wyjazdem na beatyfikację Jeśli zostajesz w domu Wrocław. Uroczystości beatyfikacyjne będzie można oglądać m.in. na telebimie przy bazylice garnizonowej pw. św. Elżbiety. 1 maja o godz w katedrze wrocławskiej zostanie odprawiona Msza św. dziękczynna. Słowem i światłem Papieski Wydział Teologiczny. Warsztaty dla studentów i licealistów poświęcone Sztuce słowa Jana Pawła II odbędą się 7 maja w godz. od 14 do 18 w auli PWT we Wrocławiu. W programie zajęcia pt. Sztuka komunikacyjna Jana Pawła II,»Głos jak dzwon«kultura żywego słowa tajemnica perswazyjnej emisji głosu,»mów z mocą«mowa ciała. Uroczysta gala ku czci Jana Pawła II odbędzie się 13 maja o godz. 19 w auli PWT. Będzie można wysłuchać prelekcji rektora PWT, ks. prof. W. Irka ( Jak Papież zmieniał oblicze ziemi? ) i prof. Jana Miodka ( Język Jana Pawła II w moim życiu ) oraz wysłuchać programu słowno-muzycznego, przygotowanego przez ks. dr. Zdzisława Madeja, Magdę i Radosława Kotów wraz z uczestnikami warsztatów. Zgłoszenia na zajęcia przyjmuje dziekanat PWT do 5 maja. Potrzeba dziś mężczyzn i kobiet doskonale dwujęzycznych, to znaczy zdolnych mówić językiem Boga w języku ludzkim mówił w 2004 r. kard. Paul Poupard. Organizatorzy chcą odpowiedzieć na to zapotrzebowanie. Jedziemy dumni Uroczystość, która odbędzie się 1 maja na Placu św. Piotra Janowi Pawłowi II nie jest do niczego potrzebna, bo on żyje w niebie. To wszystko jest dla nas. Biało-czerwona flaga z napisem Wrocław będzie towarzyszyła pielgrzymom z Kuźnik Tymi słowami ks. Artur Stochła z wrocławskiej parafii pw. Andrzeja Boboli zachęcał przygotowujących się do organizowanego przez siebie wyjazdu do Rzymu, by beatyfikacja była przede wszystkim głębokim przeżyciem duchowym. Jeśli Kościół ogłasza kogoś błogosławionym, nie czyni tego dla samej uroczystości. Ludzie powinni uwierzyć w moc wstawiennictwa tego człowieka mówi wikariusz z Kuźnik. Pielgrzymów, którzy z nim wyjadą do Wiecznego Miasta, czeka całonocne czuwanie w okolicach Placu św. Piotra. Spędzając noc pod gołym niebem na modlitwie, chcemy jeszcze bardziej przygotować się do przeżycia tego wielkiego święta zaznacza. Przyznaje, że miał pewne obawy, czy zaproponować ten program swoim parafianom, jako że większość z nich to ludzie starsi. Niepotrzebnie, bo wszyscy chętnie przystali na ten pomysł cieszy się. Jednym z uczestników pielgrzymki jest Anna Malinowska. Zastaliśmy ją, jak wraz ze swoimi znajomymi na biało-czerwonej fladze, którą zamierza zabrać do Rzymu, pisała: Wrocław. Marzyłam od najmłodszych lat, by spotkać się twarzą w twarz z Janem Pawłem II. To marzenie spełniło się w 2004 r., kiedy z całą rodziną podeszliśmy do papieża i ucałowałam jego dłoń wspomina. Dziś nie wyobrażam sobie, że mogłabym nie pojechać na beatyfikację. Jan Paweł II był i jest ważną osobą w moim życiu. Czułam i czuję jego bliskość i zawsze byłam przekonana, że mogę liczyć na jego pomoc. Dodaje przy tym, że po śmierci Papieża Polaka modliła się nie tylko o jego beatyfikację, ale prosiła także o wstawiennictwo w swoich małych sprawach: Miałam pewność, że jest wśród zbawionych i że ma wielką moc wstawiennictwa przed Bogiem. Ksiądz Artur podkreśla też, że jako Polacy możemy jechać dumni na uroczystości beatyfikacyjne. Przecież to nasz rodak zostaje wyniesiony na ołtarze! Ks. Rafał Kowalski ks. Rafał Kowalski 1 maja 2011 Gość Niedzielny

2 II gość wrocławski To nie przypadek Pielgrzymka z podkowami Archiwum GN Koczurki. Na pątniczy szlak wyruszą w lipcu, ale przygotowania rozpoczęli już dawno. Uczestnicy VI Konnej Pielgrzymki z Trzebnicy do Lichenia tuż przed Wielkanocą spotkali się w Koczurkach, gdzie bp Andrzej Siemieniewski (na zdjęciu) poświęcił ich pielgrzymi proporzec. Jest wykonany na wzór proporca ułańskiego, zawieszony na lancy; znajdują się na nim barwy Trzebnicy, z drugiej strony barwy papieskie mówi ks. Krzysztof Dorna SDS z parafii w Koczurkach, który wraz z grupką kilku osób zainicjował kilka lat temu pielgrzymkę koniarzy i jest jej duchowym opiekunem. W spotkaniu pątników z biskupem wziął udział także jeden z czworonożnych pielgrzymów koń Kuba, który mimo młodego wieku raz już wędrował do Lichenia. W grupie (już zamkniętej) są zarówno weterani, jak i świeżo upieczeni koniarze, miłośnicy rajdów, ułani, a nawet prawdziwy rycerz z bractwa przy zamku Chojnik. ac Gość Niedzielny 1 maja 2011 Kiedy Jan Paweł II odwiedzał Wrocław, częściej dla nowo narodzonych chłopców wybierano imię Karol Wrocław. Dwukrotna wizyta Jana Pawła II w stolicy Dolnego Śląska została doskonale upamiętniona. Okolicznościowe tablice w miejscach, które nawiedził, poświęcone kamienie węgielne pod budowę dolnośląskich kościołów, fotografie i pamiątkowe książki przypominają o tym, że Wrocław miał szczęście gościć następcę św. Piotra w 1983 i 1997 r. Odkryliśmy jeszcze jedną pamiątkę odwiedzin Papieża Polaka w naszym mieście. Jak się dowiedzieliśmy, w latach, kiedy Jan Paweł II nawiedzał Wrocław, częściej nowo narodzonym chłopcom nadawano imię Karol. Z danych Urzędu Stanu Cywilnego Pamięć i nadzieja wynika, że w 1983 r. aż 66 noworodków otrzymało to imię. Dla porównania rok wcześniej jedynie 35. W następnych latach liczba ta spadała. Przykładowo w 1989 r. wynosiła 32, w 1993 r. 37. Ponownie wzrosła w 1997 r., kiedy do stolicy Dolnego Śląska przybyli uczestnicy Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego, a wśród nich Jan Paweł II. Wówczas aż 59 małych wrocławian otrzymało za patrona św. Karola Boromeusza. Nie wierzymy w przypadki. Wierzymy natomiast, że rok wyniesienia na ołtarze Papieża Polaka zmobilizuje wielu młodych rodziców do wyboru tego pięknego imienia. xrk Wrocław-Swojczyce. Niech wołanie Jana Pawła II o odzyskanie nadziei, jego wołanie: Z Chrystusem, naszą Paschą, wszystko jest możliwe dodaje nam sił w codziennym trudzie pokonywania zła i grzechu mówił ks. Jarosław Grabiak, proboszcz parafii pw. św. Jacka, u progu świąt na cmentarzu na wrocławskich Swojczycach. Mszą św. koncelebrowaną rozpoczęła się tam uroczystość poświęcenia urn z ziemią z miejsc kaźni Polaków na Wschodzie oraz ze Smoleńska, a także tablicy ku czci 96 ofiar sprzed roku, umieszczonej przy krzyżu upamiętniającym Golgotę Wschodu (na zdjęciu). Odsłonili ją członkowie rodzin ofiar Henryk Szmajdziński i Jacek Świat. Uroczystość zgromadziła m.in. przedstawicieli sybiraków, wojska, harcerzy, ale także PiS, PO, PSL i SLD. Organizatorami spotkania byli mieszkańcy sąsiednich osiedli na czele z Anną Bocheńską i Mieczysławem Pelcem. ac Agata Combik Agata Combik Z papieżem wśród bezdomnych Wrocław. Przyjmijcie ode mnie tę modlitwę, której nauczył mnie mój ojciec, i pozostańcie jej wierni mówił Jan Paweł II w Warszawie w 1979 r., wspominając tekst modlitwy do Ducha Świętego, którą od dzieciństwa codziennie starał się odmawiać. Ten modlitewny zwyczaj Karola Wojtyły przypomniał bp Andrzej Siemieniewski w czasie rekolekcyjnego spotkania w noclegowni dla bezdomnych przy ul. Małachowskiego. Biskup wręczył jej mieszkańcom tekst modlitwy i zachęcał ich, by starali się na wzór papieża być jej wierni. Wytrwała modlitwa do Ducha Świętego jest sposobem, by otworzyć się na dar uzdrowienia serca, jaki niesie Zmartwychwstały Jezus tłumaczył. Zachęcał, by swoje serce podobnie jak zamkniętą w pudełku święcę otworzyć i dać się zapalić przez Boży płomień. Więcej o wizytach członków wrocławskich wspólnot w noclegowni w następnym numerze. ac Agata Combik Każdy uczestnik spotkania w noclegowni mógł z rąk biskupa otrzymać tekst papieskiej modlitwy wroclaw@goscniedzielny.pl Adres redakcji: Wrocław, ul. Trzebnicka 11/4 telefon/faks: (71) , (71) , (71) Redagują: ks. Rafał Kowalski dyrektor oddziału, Agata Combik

3 gość wrocławski III Kolejna świątynia pw. Jana Pawła II w naszej diecezji? Mamy cząstkę Wadowic Miejsc, które Papież Polak nawiedził na Dolnym Śląsku, jest wiele. Mało kto wie, że w podwrocławskich Pruszowicach jest posadzka, po której stąpał nowy błogosławiony. Posadzka, a właściwie jej fragment, pochodzi z bazyliki pw. Ofiarowania NMP z Wadowic. W tym kościele Karol Wojtyła przyjął sakrament chrztu świętego oraz przystąpił do Pierwszej Komunii św., nawiedzał go też w czasie każdej wizyty w rodzinnym mieście. Jak to się stało, że fragment jego posadzki znalazł się w Pruszowicach? Ta licząca ok. 600 mieszkańców wioska należy do parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa we Wrocławiu-Pawłowicach. Znajduje się tutaj niewielka kapliczka, jednak od kilku lat trwają prace przy budowie nowego kościoła. Zgłosił się do mnie architekt, który Pruszowiczanie wierzą, że gdy zakończą budowę, papież będzie już ogłoszony świętym na dole: Kamień znajduje się przy wejściu do przyszłego kościoła zaproponował pomoc w postaci gotowego projektu, jeśli świątynia będzie poświęcona Janowi Pawłowi II mówi ks. Michał Machał, proboszcz z Pawłowic. Jako doktor prawa kanonicznego ksiądz Michał miał świadomość, iż błogosławiony nie może zostać patronem kościoła bez specjalnej zgody Stolicy Apostolskiej. Nie występowaliśmy o nią do metropolity, gdyż mamy nadzieję, iż zanim ukończymy budowę, będziemy już po kanonizacji naszego papieża dodaje. W międzyczasie jednak skontaktował się z proboszczem wadowickiej bazyliki i poprosił o kamień z posadzki tej świątyni. Ksiądz Gil zaprosił nas do siebie i nie tylko spełnił prośbę, ale także złożył ofiarę na zdjęcia ks. Rafał Kowalski Parafianie ks. Michała z okazji beatyfikacji przygotowali sztandar poświęcony Janowi Pawłowi II budowę kościoła w Pruszowicach opowiada proboszcz z Pawłowic. W ostatnich dniach rozpoczęły się prace przy stawianiu murów i kamień został umieszczony w miejscu, w którym w przyszłości będzie wejście do nowego kościoła. Trudno powiedzieć, kiedy zakończy się budowa. Przed parafianami i księdzem Michałem jeszcze wiele pracy. Jedno jest pewne dzięki nim w okolicach Wrocławia mamy cząstkę Wadowic. xrk Kwietniowe Wieczory Tumskie Wysoko, jak najwyżej Stałem się takim wędrującym pasterzem, wędrującym papieżem mówił Jan Paweł II w 1987 r. na Jasnej Górze. Jak za nim iść, jakimi drogami? Mówił o nich ks. prof. Roman Rogowski w czasie Wieczorów Tumskich w kościele pw. Świętego Krzyża, nawiązując do słów wypowiedzianych 8 czerwca 1979 r. przez Jana Pawła II do GOPR-owców, którzy przekazali mu klucze do kaplicy w Gorcach. Pilnujcie mi tych szlaków mówił wtedy. Dziś powiedziałby: Pilnujcie mi tych szlaków szlaków Ewangelii i mojej nauki twierdził prelegent. I przypomniał chwilę, gdy Wanda Rutkiewicz po zdobyciu Mount Everestu wręczyła papieżowi kamień ze szczytu. Dobry Bóg chciał, że tego samego dnia weszliśmy tak wysoko powiedział jej wtedy. Ta wspinaczka oznacza dla każdego stawanie się człowiekiem takim, jakim go Bóg pomyślał uważa ks. R. Rogowski. Bóg kiedyś nas nie zapyta: czemu nie byłeś Abrahamem czy Mojżeszem, ale: czemu nie byłeś sobą mówił, podkreślając, że nie można nikogo ślepo naśladować. Jeśli już to tylko Jezusa Chrystusa. Pokolenie JPII musi przekształcić się w pokolenie JCh, pokolenie Jezusa Chrystusa stwierdził. A odnosząc się do nowego szlaku przetartego przez Jana Pawła II, wskazał m.in. na budowanie nowego wizerunku papieża. Pomagał mu zmysł aktora zawsze grał tylko siebie i tylko sobą podkreślił. ac W części muzycznej spotkania wystąpił amerykański chór Main Street Singers Agata Combik 1 maja 2011 Gość Niedzielny

4 IV gość wrocławski Gość Niedzielny 1 maja 2011 Wokół beatyfikacji. Był styczeń 2010 r. Tej zimy, jak nigdy wcześniej, traciłam siły, a razem z nimi nadzieję i wiarę w Pana Boga... I jak nigdy wkurzało mnie, gdy słyszałam: Będzie dobrze, tylko zaufaj Jezusowi i módl się do Niego za wstawiennictwem Jana Pawła II. Przecież Oni zapomnieli o mnie... tekst Ewelina Stec-Pietrzak ewelinastec2504@onet.eu Odtąd wszystko, co nas łączy i dzieli, będziemy dźwigali we dwoje i z pomocą naszego papieża Miłość z JPII Sprawność i siły odzyskane na turnusach rehabilitacyjnych w sierpniu i październiku 2009 r. uleciały jak ptaki do ciepłych krajów na zimę. Boże Narodzenie spędzone z przyjaciółmi, którzy okazali się mniej przyjacielscy, niż sądziłam, dołożyło stresów. Mroźne dni i złe emocje zaowocowały pogarszającym się samopoczuciem stwardnienie rozsiane (SM) nie lubi mocnych przeżyć i ekstremalnej pogody. Było coraz gorzej. W niektóre dni nie mogłam przejść stu metrów, nawet o kulach. Pewnego wieczora, siedząc przed telewizorem, zaczęłam cała sztywnieć. Miałam wrażenie, że najdrobniejszy ruch głową spowoduje złamanie kręgosłupa. Z minuty na minutę traciłam władzę w całym ciele, a także oddech. Resztkami sił powiedziałam mamie, że się duszę. Nie pamiętam, jak znalazłam się w brodziku, pod strumieniem ciepłej wody. Początkowo nic nie czułam i tylko, jakby z oddali, słyszałam głos mamy stojącej przy mnie i pocieszającej. Kiedy sztywne mięśnie zaczęły odpuszczać, a mój oddech był coraz głębszy, usłyszałam stanowczy głos: Albo wiozę cię na pogotowie, albo dzwonimy po jakiegoś lekarza, który powie nam, co robić w takich sytuacjach. Minęło jeszcze trochę czasu, zanim zrozumiałam, o co chodzi mamie. O szpitalu nie chciałam słyszeć, bo mimo upływu ponad dwóch lat wciąż pamiętałam koszmarny pobyt na oddziale neurologii i boleśnie odczuwałam skutki wykonanej tam punkcji. Mama, nie czekając na moją decyzję, zadzwoniła do naszej lekarki pierwszego kontaktu, która pochwaliła pomysł z ulokowaniem mnie pod prysznicem i zaprosiła na wizytę, by przepisać mi leki zwiotczające mięśnie. Sugerowała też konsultację neurologiczną i rehabilitację. Ta ostatnia rada sprawiła, że przypomniałam sobie fizjoterapeutów z Dąbka, gdzie odbyłam turnusy rehabilitacyjne. Wirtualna zażyłość Był późny wieczór. Tylko Mariusz, masażysta, który podczas pobytu w ośrodku rehabilitacyjnym zrobił na mnie wrażenie bardzo zatroskanego o pacjentów, a zarazem pogłębiającego swoją wiedzę i umiejętności, odebrał telefon ode mnie. Pracował drugi rok z chorymi na SM i sporo wiedział o naszych problemach i sposobach radzenia sobie z nimi. Był zaskoczony, że do niego dzwonię, ale wysłuchał mnie cierpliwie, odpowiedział na moje pytania i udzielił porad. Przez kolejne dni dzwoniliśmy do siebie Mariusz z pytaniem o moje samopoczucie, ja z podziękowaniami za jego troskę i zainteresowanie. Chętnie podpowiadał też ćwiczenia skuteczne dla chorych na SM rehabilitantce, która w tym trudnym okresie choroby pomagała mi stanąć na nogi. Z biegiem czasu krótkie rozmowy telefoniczne zamieniliśmy na kontakt przez Skype a. Coraz rzadziej rozmawialiśmy o mojej chorobie, a częściej o nas. Wymienialiśmy poglądy na różne tematy, dzieliliśmy się przeżyciami. Z dnia na dzień zdawaliśmy sobie sprawę z tego, jak wiele nas łączy. Słuchaliśmy podobnej muzyki, chodziliśmy na te same filmy, czytaliśmy tych samych autorów. Łączyły nas też wspólne marzenia o dalekich podróżach, fascynacja morzem i przyrodą. Zgadzaliśmy się w tak wielu sprawach, że czasem aż trudno było nam w to uwierzyć. A kiedy mieliśmy inne poglądy na jakiś temat, potrafiliśmy o tym dyskutować, nie kłócąc się, tylko dochodząc do wspólnych wniosków. Rozmowy na Skype ie bardzo nas zbliżyły. Tym bardziej że przez ponad rok choroby w moim rodzinnym Wrocławiu, poza jedną koleżanką z pracy, która mnie nie opuściła, a dziś jest moją najlepszą przyjaciółką, nie udało mi się znaleźć rówieśników, którzy zaakceptowaliby moją niepełnosprawność i mimo niej zbliżyli się do mnie. Nie ukrywam, że ja sama też nie potrafiłam dotrzeć do tych, którzy deklarowali chęć spotkań, gdy będę na to gotowa. Większość z nich założyła rodziny, wszyscy pracowali, mieli swoje towarzystwo, a ja bez znajomych, bez pracy czułam się wyrzucona na margines. Kontakty z chorymi na SM, poznanymi w Dąbku, były sporadyczne. Wiedziałam, że mogę liczyć na pomoc i życzliwość najbliższej rodziny i wielu przyjaciół mojej mamy, ale to zupełnie inne pokolenie... Mariusz stawał mi się coraz bliższy. Zaczęliśmy nieśmiało, między wierszami, napomykać o wspólnej przyszłości. Byłam zdecydowana przenieść się z Wrocławia do Ciechanowa, gdzie mieszkał. Mieczysław Swadźba

5 gość wrocławski V To nie przypadek! 2 kwietnia 2010 roku był Wielki Piątek. Tego dnia Mariusz pierwszy raz odwiedził Wrocław. Ku zaskoczeniu mojej mamy postanowił przyjechać do mnie na Wielkanoc. Właśnie wtedy, gdy spotkaliśmy się po ponad dwóch miesiącach wirtualnych rozmów, zrozumieliśmy, że zakiełkowało w nas prawdziwe uczucie. Rozmowy o nim nabrały konkretnych kształtów po kilku miesiącach, gdy dyrekcja ośrodka w Dąbku nie przedłużyła z Mariuszem umowy o pracę. Razem zaczęliśmy przez internet szukać zatrudnienia dla niego najpierw w jego rodzinnych stronach, a gdy tam się nie udało, na Dolnym Śląsku. Paradoksalnie w miejscach, gdzie zapewniano nas, że masażysta jest bardzo potrzebny, odrzucano ofertę Mariusza, bo... skończyły się kontrakty z NFZ. Był koniec września 2010 roku. W sobotę 16 października Mariusz przyjechał do Wrocławia i... poprosił mnie o rękę. Byłam bardzo szczęśliwa, a moja mama, która pierwsza się o tym dowiedziała ogromnie zaskoczona. Wiedzieliśmy z Mariuszem już wtedy, że chcemy zamieszkać na Dolnym Śląsku i tutaj budować naszą przyszłość. Gdy w listopadzie mój narzeczony dostał pracę, zaczęliśmy myśleć o ślubie. Zaproponowałam sakrament małżeństwa w pierwszą rocznicę początku naszej miłości, 2 kwietnia, a Mariusz bardzo się ucieszył i poparł mój pomysł. W paschalne dni 2010 roku rozpierała nas nie tylko radość zmartwychwstania Jezusa, ale także rodzącego się uczucia. Wtedy była Wielkanoc. Rok później 2 kwietnia wypadał w Wielkim Poście, ale to nie stało się dla nas przeszkodą w złączeniu naszego życia. W wyborze tej daty utwierdziła nas moja mama. Kiedy zastanawialiśmy się, czy to dobry czas na ślub, zapytała: Dlaczego wybraliście ten dzień? W odpowiedzi usłyszała, że to rocznica naszej miłości. Wtedy powiedziała do mnie: Nie tylko! 2 kwietnia, gdy Jan Paweł II wrócił do domu Ojca, zdecydowałaś, że pojedziesz na pogrzeb papieża. Kiedy wyruszałaś do Rzymu, zaczęłam modlić się za przyczyną Jana Pawła II o wyprostowanie dróg twojego życia, o miłość dla ciebie i o dobrego męża. Mijały lata, ty podejmowałaś kolejne życiowe decyzje, nie zawsze trafne, a ja nie ustawałam w modlitwie, ufając, że nasz wielki rodak pomoże ci, nie zawiedzie i nie opuści. Skoro więc Mariusz oświadczył ci się 16 października, w 32. rocznicę wyboru Karola Wojtyły na papieża, a ślub chcecie wziąć 2 kwietnia, w 6. rocznicę śmierci Jana Pawła II, to nie jest przypadek. Gratuluję Wam wspaniałego patrona waszego małżeństwa!. Spokój od Jana Pawła Ja, Ewelina, biorę Ciebie, Mariuszu, za męża i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i wszyscy święci mówiłam łamiącym się głosem, patrząc mojemu wybrankowi głęboko w oczy. Głos drżał mi też, gdy czytałam Hymn o miłości z Pierwszego Listu do Koryntian św. Pawła (13,1-13). Mariusz starał się być dzielny, gdy czytał fragment z Księgi Mądrości Syracha (26,1-4, 26,13-18) i tylko jego cichy głos zdradzał wzruszenie. Mocne przeżycia, które nim targały, wypłynęły łzami podczas przysięgi małżeńskiej. Ale po niej oboje nas ogarnęła nieopisana radość. Czeka nas niełatwa droga i wiele przeszkód przyjdzie nam pokonać, jednak niewyobrażalnie budująca jest świadomość, że wszystko, co nas czeka, będziemy przeżywali razem, we dwoje. Oto właśnie staliśmy się jednością, nie ma już mnie i jego, jesteśmy MY. O trudach, które nas czekają, przypomniał nam w kazaniu ks. Janusz Gorczyca, proboszcz parafii śś. Apostołów Piotra i Pawła w Oławie, poproszony przez nas o błogosławieństwo i przewodniczenie ślubnej uroczystości. Podpowiedział nam najlepsze, bo Boże rozwiązania. Towarzyszący nam także przy ołtarzu ks. Andrzej Szyc, proboszcz mojej wrocławskiej parafii Trójcy Świętej, przypomniał nam, że licząc na wsparcie Jana Pawła II, możemy być spokojni. Im bliższy był dzień naszego ślubu, tym bardziej bałam się, że nogi odmówią mi posłuszeństwa, że nie dojdę do ołtarza, że upadnę, mimo że Mariusz będzie obok mnie. W chwilach największego strachu prosiłam Jana Pawła II, by pozwolił nam godnie przeżyć jedno z najważniejszych wydarzeń w życiu. I pomógł. Nie zapomnieli o nas Pan Bóg i nasz Patron. Dziękujemy Ci, Janie Pawle II. maciej Pietrzak Mieczysław Swadźba Ewelina Stec Mariusza poznałam na turnusie rehabilitacyjnym w sierpniu 2009 r. w Dąbku, gdy... masował moje chore, obolałe ciało Zimą 2010 r., gdy mój stan się pogorszył, Mariusz telefonicznie odpowiadał na moje pytania i udzielał mi cennych porad Gdy w kościele MB Królowej Pokoju w Polanicy-Zdroju ślubowaliśmy sobie miłość, oprócz rodziny byli z nami przyjaciele z Brzegu Dolnego, Karłowa, Kłodzka, Łoziny, Międzylesia, Oławy, Piechowic, Przesieki, Wrocławia i Katowic Łączy nas wiele. Również wspólne marzenia o dalekich podróżach, fascynacja morzem i przyrodą Anna sobańska 1 maja 2011 Gość Niedzielny

6 VI gość wrocławski Gość Niedzielny 1 maja 2011 opowiada ks. Mariusz Rosik Rok Biblijny w archidiecezji wroclaw@goscniedzielny.pl Grób Jezusa A w miejscu, w którym Go ukrzyżowano, był ogród pisze Jan Ewangelista. Dziś po ogrodzie nie pozostało śladu. Kaplicę grobu, w którym złożono ciało Jezusa, a który już po trzech dniach pozostał pusty, otacza potężna rotunda, zwana po grecku Anastasis (Zmartwychwstanie). Wybudowano ją w 1868 r. Nad wejściem do kaplicy grobowej wywieszono trzy obrazy, należące do łacinników, Greków i Ormian. Już sam ten fakt jest znaczący: Bazylika Grobu jest podzielona, jak podzielone jest chrześcijaństwo. Ale wyznania łączą się przy Jezusowym Grobie. Przedsionek budowli stanowi tzw. Kaplica Anioła z kamieniem, na którym miał siedzieć Boży posłaniec, oznajmiając: Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj! Zmartwychwstał!. Właściwy grób znajduje się w skalnej grocie, obecnie wyłożonej marmurem. Ława, na której złożono ciało Jezusa, zwana arcosolium, ma około dwóch metrów długości i metra szerokości. Grób należał do zamożnego Józefa z Arymatei i był przedmiotem czci już od pierwszego pokolenia chrześcijan. Gdy w 135 r. Hadrian zamienił Jerozolimę na Aelia Capitolina i na miejscu grobu wystawił świątynię Wenus, pośrednio pomógł archeologom. Wenus czczona była na Bliskim Wschodzie jako Asztarte, która co roku schodziła do podziemi po Adonisa, bożka płodności, a ten co roku zmartwychwstawał, przywracając cykl wegetacyjny. To osobliwe nawiazanie pozwoliło później św. Helenie na w miarę łatwą lokalizację grobowej pieczary. Wejście do Bazyliki Grobu ks. Mariusz Rosik Konkurs Jan Paweł II Papież Dobroci rozstrzygnięty Kolorowy Błogosławiony Otaczają go dzieci, ale też pszczółki i gołębie, pochyla się nad chorymi w szpitalach i rozmawia z Ali Agcą; wyłania się z plastelinowych dzieł i misternie ułożonych ziaren zbóż. A aureolę ma w kształcie wielkiego, czerwonego serca. Nagrodzonych i wyróżnionych zostało 30 dzieci Tak Papieża Polaka widzą dzieci uczestnicy konkursu plastycznego zorganizowanego przez wrocławską redakcję GN, Biuro Podróży Panorama i Szkołę Podstawową we Wszechświętem. Jedna z najbarwniejszych prac należy do Ali Ciszewskiej z Sicin, zdobywczyni I miejsca. O konkursie dowiedziałam się od pani w szkole, a Jana Pawła II poznawałam dzięki rodzicom, a także z książek, zdjęć mówi. Swoją pracę wykleiłam z małych kawałeczków papieru. Na moim rysunku przy papieżu są różne postacie, poza tym pszczoły, kwiatki, biedronki mówi Tomek z Góry. Jego kolega Szymon narysował Jana Pawła II przy chorym chłopcu podłączonym do kroplówki, a Martynka pochylającego się nad dziewczynką w szpitalnym łóżku. Jej praca była bardzo czasochłonna tworzy ją mnóstwo małych plastelinowych kuleczek. Dla Wiktorii z Oleśnicy bardzo ważny był symbol serca. Chciałam pokazać przez nie, że papież kochał cały świat tłumaczy. Ja przedstawiłam Jana Pawła II, jak wędruje z dziećmi po górach. Wiele słyszałam o nim od rodziców, babci, a ostatnio zwłaszcza od cioci Moniki mówi Kinga z miejscowości Piersno. Swoją pracę, wyklejankę z plasteliny, robiłam chyba pięć godzin. Konkurs oznaczał wiele wysiłku dla wielu nauczycieli, często w niewielkich wiejskich szkołach. Czy warto? Jaka może być lepsza inwestycja niż ta włożona w dzieci, młodzież? pytał ks. Rafał Kowalski, dyrektor wrocławskiego GN, podczas konkursowej gali. Dziecięce prace, pełne barw i uśmiechu, świadczą o tym, że następców Pokolenia JPII też ogarnęła dobroć i serdeczność nowego Błogosławionego. ac Więcej na stronie VII Słuchały z zachwytem Agata Faltin nauczycielka SP we Wszechświętem, pomysłodawczyni i koordynatorka konkursu Na zaproszenie do konkursu odpowiedziało ok. 100 szkół; nadesłano ok. 300 prac. Nie spodziewaliśmy się aż takiego odzewu. Bardzo się z niego cieszę, bo zależało mi na przybliżeniu postaci Jana Pawła II właśnie dzieciom z pierwszych klas szkoły podstawowej. Należą do pokolenia, które już Papieża Polaka nie pamięta, w chwili jego śmierci miały 2, 3, 4 lata Konkurs zachęcał je do poznania go. Sama też organizowałam lekcje na temat Jana Pawła II, opowiadałam dzieciom o małym Lolku, a one słuchały z zachwytem. Prace, które powstały, są owocem ich spotkań z Papieżem dobroci. Grzegorz Kijakowski

7 gość wrocławski VII Zwycięska praca Marta Kilian Papież dobroci wśród ludzi, drzew, ptaków i promieni słońca Marta Kilian Gala konkursu poświęconego Janowi Pawłowi II w oleśnickim MOKIS-ie Papiescy artyści Być może nie zostaną zatrudnieni w Kaplicy Sykstyńskiej, ale jeżeli chodzi o pasję i pomysłowość nie ustępują wiele największym mistrzom oddającym swe talenty następcom św. Piotra. Ich prace będzie można oglądać przez cały maj we Wrocławskim Teatrze Lalek. Zapraszamy! Grzegorz Kijakowski Uśmiech Jana Pawła II niepowtarzalny Marta Kilian Maryja, chleb, przebaczenie Ali Agcy praca Marcela Przybylskiego pełna jest wymownych elementów Marta Kilian Marta Kilian Ala Ciszewska z Sicin (na zdjęciu) za zajęcie I miejsca dzięki Biuru Podróży Panorama razem z opiekunem weźmie udział w uroczystościach beatyfikacyjnych w Rzymie. Marcel Nowak z SP w Ujeźdźcu Wielkim, zdobywca II miejsca, wraz z opiekunem spędzi weekend w jednym z wybranych przez siebie hoteli Gołębiewski. Pozostali laureaci otrzymali specjalne zaproszenia do Wrocławskiego Teatru Lalek, bony na zakupy w Media Markt, nagrody ufundowane przez biuro posła Kazimierza Ujazdowskiego, redakcję GN, wydawnictwa Salwator i WAM Podczas gali w oleśnickim MOKiSie wystąpił zespół ze szkoły we Wszechświętem, prowadzony przez Barbarę Szyndler. Razem z zespołem który powstał specjalnie z okazji konkursu grał i śpiewał ks. Jacek Hołowacz 1 maja 2011 Gość Niedzielny

8 VIII gość wrocławski Od 2011 roku 1 maja stanie się nowym świętem Błogosławione szkoły zdjęcia Anna M. Grzelak Dla młodzieży liczy się nie tylko Barka i wadowickie kremówki, ale sztuki teatralne, encykliki i przesłanie życia Papieża Polaka. Gimnazjum w Brzegu Dolnym swojego patrona traktuje na serio Dla nas jest świętym Józef Szumilas, dyrektor Gimnazjum nr 1 im. Jana Pawła II w Brzegu Dolnym Decyzja o beatyfikacji Jana Pawła II była dla nas wszystkich radosną wiadomością. Każdy z nas przeżywa ją głęboko i indywidualnie. Dla naszej społeczności szkolnej Jan Paweł II jest świętym. Do uroczystości beatyfikacji przygotowywaliśmy się przez cały rok. Za nami są już rekolekcje szkolne związane z nauczaniem Jana Pawła II. Odbył się też cykl spotkań szkolnych poświęconych patronowi oraz procesowi beatyfikacyjnemu. Mieliśmy, jak co roku, szkolną wieczornicę w rocznicę jego śmierci. Na co dzień w szkole działa Studio JP2. W czasie jego spotkań młodzież analizuje i interpretuje utwory Karola Wojtyły. Ponadto w przygotowaniu jest premiera kolejnej sztuki teatralnej Karola Wojtyły, a w maju planujemy wydanie specjalne gazetki szkolnej Novum poświęcone w całości patronowi. W tegorocznym majowym święcie patronalnym zapowiedział swój udział Cezary Żak, pochodzący z naszego miasta, a uroczystości dodatkowo uświetni koncert zespołu Bethel Grzesia Wlaźlaka, naszego absolwenta. Gość Niedzielny 1 maja 2011 Wybór patrona szkoły to poważna decyzja. Według danych Kuratorium Oświaty we Wrocławiu Jan Paweł II patronuje w naszej diecezji 23 placówkom edukacyjnym. Są to głównie szkoły podstawowe i gimnazja, choć znajdziemy wśród nich także przedszkola, a nawet jedną szkołę średnią dla dorosłych. Jego imię nadawano szkołom jeszcze przed 2005 r. Inicjatorami takich wyborów bywają sami uczniowie. Podobnie było z dolnobrzeskim Gimnazjum nr 1, gdzie tuż po śmierci Ojca Świętego uczniowie wyrazili życzenie, by ich szkoła przyjęła na swojego patrona Jana Pawła II. Gdy podczas ostatnich dni życia papieża tłumy czuwały w kościołach, młodzież gromadziła się i organizowała marsze pamięci, a na odprawianej na wrocławskim Rynku Mszy św. zgromadziły się tysiące wiernych, nietrudno było podejrzewać, że jest to raczej spontaniczny odruch serca niż przemyślana decyzja. Nie byłem pewien, czy uczniowie zdają sobie sprawę z odpowiedzialności za taki wybór, z jego wagi wspomina dyrektor Józef Szumilas. Jednak już w pierwszej rozmowie gimnazjaliści przekonali go, że dobrze wiedzą, czego chcą. Z papieżem byli emocjonalnie związani. Podkreślali, że to ich papież i przyjaciel, że widzą w nim przede wszystkim dobroć i miłość, i że z tymi wartościami się utożsamiają. Bardzo się ucieszyłem inicjatywą i mądrością młodzieży, a jednocześnie czułem lęk. Bałem się i boję, czy ja, jako dyrektor szkoły, sprostam zadaniom i odpowiedzialności za organizowanie pracy szkoły według wartości i nauki głoszonej przez Jana Pawła II komentuje. Wiosna w szkołach papieskich to czas szczególny, gdyż jest to okres większej pamięci o opiekunie. Na początek kwietnia przypada rocznica śmierci papieża, a w drugiej połowie maja w rocznicę urodzin święto patronalne. Od tego roku przybywa im nowa uroczystość 1 maja, dzień beatyfikacji Jana Pawła II. Anna M. Grzelak Jego uczniowie Monika Kuczyńska, III klasa Inicjatorem przyjęcia takiego patrona przez naszą szkołę był mój brat. Wtedy nie rozumiałam, czym się kierował, czy był to przypływ emocji po śmierci papieża. Teraz, po trzech latach nauki tutaj, muszę przyznać, że szkoła dużo wniosła w moje spojrzenie na osobę papieża. Dużo się o nim mówi i to daje owoce. Co roku odbywają się konkursy wiedzy o patronie, dotyczą ciekawostek, wydarzeń z jego życia, kiedy był chłopcem, księdzem, kardynałem i później papieżem. Konkursy są dla chętnych i zazwyczaj cieszą się dużym powodzeniem. Skałosz Milczanowski, III klasa Dni patrona obchodzone są bardzo hucznie, aby przypomnieć, że uczymy się pod patronatem Jana Pawła II i powinniśmy każdego dnia wcielać w życie to, co głosił. Na co dzień jednak też czuje się, że patronem jest ktoś ważny. Papież wierzył w młodych i my się staramy tego zaufania nie zawieść. Daniel Wilczyński, III klasa Myślę, że beatyfikacja na pewno na nas wpłynie i choć papież nigdy nie był zwykłą osobistością, to teraz nasza więź z nim pogłębi się. Staramy się kontynuować jego nauki i dostosowywać się do nich. Jako ministrant sam staram się czytać teksty Jana Pawła II i chcę, żeby wpłynęły na moje życie i na moją przyszłość.