Beata Vogel- Kluge. Bezpiecznik N.N. Notatnik z szufladki zaprzyjaźnionej sąsiadki

Transkrypt

1 Beata Vogel- Kluge Bezpiecznik N.N. Notatnik z szufladki zaprzyjaźnionej sąsiadki A.D

2 SPIS TREŚCI Pięknie jest czyli Jak dobrze wstać skoro świt... 4 Jestem z innej bajki czyli My sister & your kids... 7 Nieszczęścia chodzą stadami czyli Tragikomedia w odsłonach trzech Spacerek albo Za czym ta kolejka tak stoi Żywot człowieka poczciwego w erze pieniądza łupanego Okienko na świat Sposób na mężczyznę Coraz bliżej święta, coraz bliżej święta Brr!!! Prrr!!! Przedświąteczna aprowizacja albo Wielka Irytacja Grypa (ale nie ptasia) Gdy rozum śpi budzą się demony czyli Do czego zdolny jest człowiek w łóżku uziemiony A jednak cuda się zdarzają Magia niskiej ceny Merry Christmas everyone! Jesteśmy na wczasach, w tych góralskich lasach Polak i Polka na bankiecie czyli O wadach i zaletach bywania w świecie oraz w toalecie W życiu różnie bywa czyli Okolicznościowo-noworoczna retrospektywa People are strangers albo Co ja temu winna, że jestem inna Jestem za a nawet przeciw czyli My husband kupuje new car Wapno na parkiecie czyli Stare dobre małżeństwo w dyskotece Te dni Stawka większa niż życie czyli Nie ze mną takie numery Brunner

3 Z deszczu pod rynnę Welcome to the hell, welcome to the jungle czyli Jak nie urok to przemarsz wojska Oda do szarego mydła Dlaczego ku pokrzepieniu serc nie krzepi albo Wielki Inkwizytor Cierpienie ponoć uszlachetnia (ponoć bo tak do końca to nie wiadomo ) Każdy może być poetą, ale nie każdy wariatem Na straganie w dzień targowy Byle do wiosny! Krótka rozprawa między dwiema osobami (panem i panią) oraz reklamą Być kobietą, być kobietą Liga rządzi, Liga radzi, Liga nigdy cię nie zdradzi! czyli Między nami kobietami After day czyli Zgubne skutki picia wódki Lustereczko powiedz przecie czyli Bądź piękna na wiosnę Miłe złego początki A koniec żałosny Wiele hałasu o nic W okowach biurokracji czyli Absurdy polskie Sprzątanie jako powołanie Odsiecz (ale nie wiedeńska) Nie ma tego złego Le grand final: Wielki Kanał (albo Wielka Radość - zależy jak na to spojrzeć )

4 Pięknie jest czyli Jak dobrze wstać skoro świt Drrryyńń, drrryyyńńń, drrrryyyyyyyyńńń!!!!!! - Co jest? słyszę swój głos przedzierający się przez watę snu. - Co jest??! Raczej co z tobą, kobieto! Ogłuchłaś?! Już pora!! wrzeszczy mi do ucha mój niezwykle subtelny mąż. - Pora? Na co pora? wiem, gadam jak potłuczona, ale przecież jeszcze śpię! - Na Telesfora odbija piłeczkę mój najsłodszy. Wstawać pora! Już ósma! Znowu się przez ciebie spóźnię! - No już dobra, dobra, nie wściekaj się, wstaję mruczę ugodowo, gramoląc się z łóżka. A w duchu zazdroszczę Telesforowi, który na pewno nie musiał nigdy wstawać o tak nieprzyzwoicie wczesnej porze Pomału, pomalutku, zaczynam mieć przebłyski świadomości i logicznego myślenia, więc już całkiem przytomnie zapytuję: - A czemu właściwie miałbyś się przeze mnie spóźnić? Przecież jesteś facet samoobsługowy? Chyba nic się w tej materii nie zmieniło, hę? Śniadanie robisz sobie sam?? dorzucam z lekkim odcieniem niepewności (może coś przespałam?). - Sam, sam, pewnie, że sam! Tak jak się sam ubieram, myję i golę głos mego ukochanego zaczyna wibrować, przybierając przy tym odcień gderliwości, w którym mu tak nie do twarzy - Ojej, po co ten sarkazm, przecież jesteś dużym chłopcem - Dziękuję za cenne spostrzeżenie rzuca mi przez ramię Pan Zrzędliwy, pochłonięty rytuałem golenia. A więc, jak trafnie zauważyłaś, jestem dużym chłopcem i w dodatku ŻONATYM!!! Nie wiem czemu, ale usłyszałam to ostatnie słowo wystukane w powietrzu drukowanymi literami - Jakbym nie wiedziała! Powiem więcej: jesteś żonaty ze mną dodaję licząc, że to go ostatecznie rozbroi. Nic z tego. Widocznie wstał lewą nogą i dlatego tak marudzi. - A co robią normalne żony? indaguje my dear husband. Zakładam, że to pytanie retoryczne. Nie myliłam się, już pada odpowiedź: - Robią mężowi śniadanie, pomagają zawiązać krawat itepe, itede - No ale ja nie jestem normalna! Ha, ha, i tu go mam, na to już nie będzie miał argumentów! W końcu: widziały gały co brały, to teraz cierp ciało, coś chciało. - Ale mi nowina! Gdybyś miała dobrze w głowie, to byś nie zostawiała na ostatnią chwilę czegoś, od czego podobno zależy twoje życie! Już łapiesz, skarbie? O rany! Na śmierć zapomniałam! Przecież dziś rano miałam oddać maszynopis do druku! Jak zawalę, to mogę pożegnać się z pracą! Oj!!! I jak w godzinie skonania w jednej chwili przelatuje człowiekowi przed oczami całe życie, tak mi przez głowę galopuje całe stado możliwych wyjść awaryjnych: 1) Wpaść w panikę. Nieee, panikować będę później, teraz nie mam czasu. 2) No to się wścieknę, że dopiero teraz mi o tym mówi. To jest to: wyładować nerwy i od razu poczuję się lepiej! Eee, też nie. W końcu jest moją ostatnią deską ratunku! Więc 3) Błagać, błagać, błagać!!! - Miej litość, proszę cię, ja już nie zdążę, weź płytkę i druki, podrzuć to w moim imieniu! Powiedz, że chora jestem, no wymyśl coś, jesteś taki mądry!!! Ale lizuska ze mnie, wstyd! A co tam, ponoć cel uświęca środki, więc brnę dalej w ten deseń Wiem, że mnie nie zostawisz w potrzebie, przecież mnie kochasz, chyba nie życzysz mi śmierci? Będę ci robić śniadania, wiązać krawaty - Podobno nie umiesz? wpada mi w słowo Pan Ostatnia Deska Ratunku. Słucha mnie, to dobrze! 4

5 - Aleś ty drobiazgowy, nauczę się Please!!! - Dobrze, dobrze, dawaj te papiery, ale umowa stoi: śniadania i krawaty. OK? - OK! uff, ulżyło mi. Biegnę do biurka. Napad paniki powoli ustępuje. Przerzucam stos papierzysk. No gdzie to jest?!! Zaraz, zaraz dlaczego on powiedział, że się przeze mnie spóźni? Jasnowidz czy co? Coś mnie tknęło - Ej, co ty kombinujesz? Wrabiasz mnie, przyznaj się! wpadam do łazienki z plikiem wydruków w ręce. Małżonek jest wyraźnie ubawiony: - A jak myślisz? Wiedziałem, że znowu zaśpisz, więc na pewno będziesz się chciała mną wyręczyć. Nie pierwszy raz zresztą - westchnął. Tak jakoś kąśliwie. - Nawet bym cię nie budził, ale nie mogłem w tym bałaganie znaleźć niczego, co by się mogło nadawać do druku. A tak à propos bałaganu skoro już tak wcześnie wstałaś, może byś posprzątała? - Ty podstępny.!!! - Na jutrzejsze śniadanie proponuję jajka na bekonie ze śmiechem zawołał Pan Przewrotny i tyle go widziałam. Śmiać się czy płakać? Wybieram opcję pierwszą. Hey, you, hej T. *) udało ci się, 1:0 dla ciebie. Ale ja przynajmniej nie muszę ruszać się z domu Zawsze są jakieś pozytywy! *) W kwestii formalnej: T. (to jest mój ślubny) czyt. z angielska, czyli Ti. Tak lepiej brzmi. No i kojarzy się odpowiednio, angielsko. Nie, nie z angielską flegmą. Raczej z dobrą herbatą - taką wyrazistą w smaku i aromacie. Ekskluzywną i pobudzającą. Na przykład z earl gray em. Z prawdziwym gentelmanem * * * Po tak miłej wczesnoporannej konwersacji wypadałoby jakimś równie miłym akcentem rozpocząć ten Kolejny Dzień z Reszty Mojego Życia. Tylko jakim? W tym całym rozgardiaszu zapomniałam, jak bardzo boli mnie głowa. Więc już nie jest miło, a kolejny dzień z reszty mojego życia niczym nie różni się od poprzedniego kolejnego dnia z reszty mojego życia, tzn. wczorajszego. Bo wczoraj znowu przesadziłam. Troszeczkę. No, może trochę więcej. Ciut, ciut. Efekt do przewidzenia megaból rozsadza czerep rubaszny. Booooliii!!! A więc - na śniadanie w postaci załącznika tabletka z ryciną krzyżyka. Na ból. Głowy. A zresztą na wszystko. Nie znam umiaru. Jak już się dorwę, tracę poczucie czasu i rozsądku nie spocznę, póki nie opróżnię jej do cna, do dna. Jej, tzn. głowy. He, he, ktoś pewnie by pomyślał, że butelki Nic z tego. Muszę rozczarować tych, co mają wyczulony zmysł węchu i zapewne zwietrzą między wierszami alkoholowe opary. Wysokie procenty mnie nie kręcą i nie nęcą (no, może za wyjątkiem lokat bankowych. Szczególnie, gdy ocieram się pod koniec miesiąca o złowrogą czarną dziurę w budżecie domowym). Owszem, przyznaję się bez bicia, jestem nałogowcem (pierwszy na liście uzależnień jest mój ślubny ale, ale - prosimy nie powtarzać!). Na drugiej pozycji plasuje się nałóg bardziej nietypowy czyli wspomniane opróżnianie głowy (innymi słowy wybebeszanie, po którym następuje reset mózgu). Stąd ten Bezpiecznik. Żeby z nadmiaru irytacji różnymi życiowymi wypadkami doszczętnie nie sfiksować. Szmergla nie dostać. Nie ześwirować. Toteż tak sobie ciskam na papier ten myślotok-słowotok jak serię z CKM-u. Na jednym oddechu. To świetny sposób, aby się trochę zdystansować do rzeczywistości, a przy tym odstresować i wyluzować. I można się nie przejmować, że wychodzi nieliteracko, niestylistycznie. Co w moim przypadku jest bardzo wskazane, bo na co dzień muszę bardzo się pilnować, język szlifować, ważyć słowa, myśli w okrągłe zdania układać. Bo pisać bez ładu i składu felietoniście nie wypada. Na szczęście Bezpiecznik leży sobie bezpiecznie w szufladzie kuchennego stołu i nikomu nic do tego, co i jak w nim wypisuję. Na szczęście - dla mojego zawodowego image u. Bo byłby to wstyd wielki dla pani redaktor (niedoszłej nauczycielki, w dodatku języka naszego ojczystego) gdyby się wydało, 5

6 że od czasu do czasu zdarza się jej słowa rymować. I to w dodatku zazwyczaj prymitywnie, gramatycznie. A fe! Co ja jednak na to poradzę, że jak tylko się zdenerwuję albo czymś rozemocjonuję, to tak sobie prostacko rymuję. Ooo, właśnie jak przed chwileczką. Na forum publicznym (czyli w tzw. życiu) staram się tę wadę skrzętnie ukrywać. Ale w końcu gdzieś człowiek musi to udawanie odreagować i być po prostu szczerym. Przynajmniej przed sobą. Każdy ma jakąś swoją przestrzeń wolności dla swego ego. Ja mam Bezpiecznik. Tyle, że się od tego z nim obcowania za bardzo uzależniłam. Cóż, w życiu nie ma nic za darmo Tak czy siak tkwię w szponach nałogu objawiającego się: a) niemożnością zaśnięcia (bez uprzedniego zrzucenia balastu myśli kłębiących się w czaszce), którą likwiduje: b) przedspanne przelewanie wyżej wymienionych na papier. Bo tenże (jak wieść gminna niesie) jest cierpliwy i wszystko zniesie. Nawet to, czego człowiek znieść nie jest w stanie (pewnie dlatego tyle różnych bzdetów się drukuje, a mało kto je czyta). Skutkiem owego przymusowego pisania jest: c) zarwana noc - co powoduje poranne dolegliwości głowowe. No właśnie. Znów jestem niewyspana. Toteż jak przystało na nałogowca reanimuję się zastrzykiem. Kofeiny. I od razu czuję się jak w reklamie: najmilsza chwila poranka, kawy. iiii (tylko bez nazw!) kawy X filiżanka! I już jest pięknie. Pora popracować! *** Nie chwal dnia przed zachodem słońca, mawiała moja babcia. Miała rację. Co za dzień! Próbuję coś napisać. Za oknem wyje kosiarka. Czuję się niemal jak bohater Dnia świra. Biedaku, nie jesteś sam! Wiem, co to znaczy pracować w domu ranną porą, gdy zmorą są: kosiarki, wrzeszczące dzieciaki i wyjące psiaki. No i kobiety bijące (te wrzeszczące dzieciaki, te wyjące psiaki) oraz - dla odmiany - kotlety! (Rany, ile jedna rodzina może pochłonąć schabowych?)! Do tego te sąsiadki i ich pode drzwiowe gadki. Rozumiem, poglądy trzeba wymieniać, to dobry trening dla szarych komórek, ale ile czasu można komentować rewelacyjne perypetie bohaterów 1526 odcinka?! Chcąc nie chcąc sama zaczynam śledzić sekretne życie jakiejś Juanity, tylko nijak nie mogę pojąć, dlaczego przez 5 kolejnych odcinków ona wciąż płacze z tego samego powodu. Może taśma się zacięła? Telewizyjne tasiemce w wersji streszczonej przez ich wielbicielki są nawet strawne (szczególnie po kilku porcyjkach valium). Za to zupełnie nieprzyswajalny jest drugi z ulubionych tematów poruszanych pod moimi drzwiami - czyli niekończące się utyskiwania pod tytułem: Życie jest ciężkie No jest. Ale czy od tego ciągłego roztrząsania robi się lżejsze? Może i tak w końcu jak człowiek wyrzuci, co mu leży na wątrobie, to na pewno zrobi się o kilka deko lżejszy Jednak wolałabym, żeby ten balast zrzucano gdzie indziej a przynajmniej nie na mojej wycieraczce. Wśród tej rozkosznej wrzawy, tak znanej i lubianej przez mieszkańców blokowisk, ciśnienie moje zaczyna sięgać wartości grożących wylewem. Jasne, mogłabym zatkać uszy (np. stoperami), ale wtedy nie usłyszę dzwonka telefonu i klops. Odpada. Próbowałam więc kulturalnie uciszyć rozgadane towarzystwo klatkowe, ale gdzie tam! Dopiero się rozjazgotało! - A co pani taka wrażliwa, pogadać sobie już nie można? - Patrzcie taką, siedzi w domu, dzieciaków nie ma, z nudów chyba się jej przykrzy, to i porządnym ludziom głupotami głowę zawraca! Zazdrośnica! - Paniusia jedna, histeryczka, no! No! Poddaję się. Pasuję. W środku dalej kipi. Cóż, wolność Tomku w swoim domku. (Tyle, że w moim jest kilkadziesiąt mniejszych domków, a w każdym pełno Tomków, plus 6

7 kilkaset metrów korytarzy, na których każdy Tomek realizuje swoją wolność razem lub z osobna! Jakby nie mógł u siebie!) Wiem, jest na to rada: przecież można się wyprowadzić. Akurat! Skoro nie mam warunków do pracy, to jak mam zarobić na wolnostojące domostwo?! Kwadratura koła. To już lepiej posłucham, co tam u Juanity. Może już przestała płakać? Trzymam kciuki Do jutra! A raczej - Hasta manana! Jestem z innej bajki czyli My sister & your kids Dzisiaj odwiedziła mnie moja siostra, czyli second edition, czyli wersja druga poprawiona mojej skromnej osoby. Ulubienica rodziny (bo zaradna, profamilijna no i dzietna ) - w przeciwieństwie do mnie, niereformowalnie i permanentnie bezdzietnej - stąd też czarnej owcy. Rodziców na szczęście mam bardzo kochających i wyrozumiałych przynajmniej oni nie zatruwają mi życia ciągłym przypominaniem, że się starzeję, siwieję i powinnam pomyśleć o dzieciach (póki czas, póki mój organizm w tej kwestii nie powiedział jeszcze pas). Niestety, mieszkają zbyt daleko, by mnie na co dzień wspierać w życiowych wyborach i bronić przed skomasowanymi atakami bliższej i dalszej rodziny, bardzo zaniepokojonej faktem mojego nierozmnażania się. Zresztą i oni nie są pupilkami naszej licznej familii, bo: a) też są życiowo niezaradni, tzn. nie dorobili się willi z basenem, samochodu i pokaźnego konta, b) zasilili szeregi naszego społeczeństwa jedynie dwiema jednostkami (w dodatku płci żeńskiej, toteż nici z przetrwania naszego nazwiska), c) no i zbrodnia największa gdy tylko doczekali emerytury uciekli sobie bezczelnie w góry i zaszyli się w jakiejś chałupie, zamiast niańczyć wnuki swej (tej lepszej ) latorośli. I bardzo dobrze zrobili. W końcu im też się coś od życia należy. Zapewnili nam wszystko, co trzeba, tzn. wychowali nas w miłości i bezpieczeństwie, wykształcili co więcej człowiekowi potrzebne do życia? Moja siostra (pewnie pod wpływem swego bardzo pragmatycznego małżonka) jest nieco innego zdania i wciąż się dąsa, że posagu wielkiego nie dostała, że pożytku żadnego wnuczęta z dziadków nie mają, a jak chce złapać oddech, to musi bulić krocie opiekunkom. Fakt, że bezczelnie i za pełną darmochę podrzuca rodzicom dzieci na całe lato (górski klimat dobrze na zdrowie wpływa), rzecz jasna przemilcza. Sama zadowala się wczasami na Dominikanie bądź też w Tunezji, ale to tylko trzy tygodnie, na więcej ją nie stać (!), zaś resztę wakacji spędza na niekończących się remontach swojej posesji. Tak sobie biedna ręce urabia, nic z tego lata nie ma. Zupełnie nie rozumiem, po co jej ten wielki ogród, skoro nigdy nie ma czasu (przez te remonty), żeby korzystać z jego uroków. Na szczęście rzadko mam okazję, by się z siostrzyczką spotkać (no bo jestem antyrodzinna). Omijam, na ile się da, wszelkie familijne nasiadówki i wcale nie z tak niskich pobudek, jak swoje własne dobre samopoczucie. Wręcz przeciwnie staram się dbać (poprzez absencję na owych uroczystościach) o harmonię i sielankę rodziny, nie denerwować nikogo swoimi wywrotowymi poglądami na tematy wszelkie. Stąd dzisiejszy nalot my sister zaskoczył mnie wielce. Na pewno nie zwiastowało to dobrej nowiny. No i nie myliłam się. - Cześć, staruszko, jak leci! powitała mnie radośnie upychając przez drzwi gromadkę swych dzieci. - Jak co miesiąc - mruknęłam, starając się dać jej do zrozumienia swym brakiem entuzjazmu, że nie jestem zachwycona tą niezapowiedzianą wizytą. Pracuję. Normalny człowiek od razu by się skapował i powiedział coś w stylu: O, to nie będę przeszkadzać i grzecznie się wycofał. Ale nie moja siostra, która wraz ze swoim przychówkiem zdążyła już: 7

8 - zaanektować kanapę w salonie, - wymownym gestem zetrzeć kurz z kredensu, - zauważyć, że jak zwykle mam bałagan (który ja wolę nazywać artystycznym nieładem), - sprawdzić, jak tam żyją moje kwiatki na balkonie (w środku listopada!), - poprawić obrus, strzepnąć okruchy, przerzucić prasę (jakby ją to interesowało w końcu u mnie tylko publicystykę się czyta), - skrytykować moją nową fryzurę ( taka jakaś nietwarzowa jest i cię postarza ), - rozparcelować dziecięce bambetle na fotelach, - włączyć telewizor (bo akurat leci jakiś jej ulubiony serial), - by na koniec po tych wstępnych ceremoniach obwieścić radośnie: - Wiesz, Evitka kończy w sobotę 10 lat! Cudownie, prawda!? - Uhmm I co z tego? Każdy kiedyś kończy ileś lat. - No i robimy z Maxem wielkie party rodzinne z tej okazji. Oczywiście przyjdziesz? - Wiesz, mam dużo pracy próbowałam się jakoś wykręcić. Czyli jak zwykle. - Nie przesadzaj, nikt normalny nie pracuje w sobotę po południu. - A ja właśnie pracuję! prawie tupnęłam nogą. - No to tym razem popracujesz kiedy indziej. A w sobotę stawisz się u nas. Dzieci się bardzo za tobą stęskniły, chyba nie chcesz im sprawić zawodu, szczególnie Evitce, ona taka wrażliwa jest jak zawsze próbowała chwytu z poczuciem winy. Właśnie widziałam, jak się za mną stęskniły. Konradek już zdążył dorwać się do komputera T. i siedział teraz pochłonięty jakąś grą. Kamilek najwyraźniej wziął doniczkę za taką miniwersję piaskownicy i z upodobaniem grzebał w niej łopatką, wyrzucając piasek na moją piękną, beżową wykładzinę, a Evitka zniknęła nie wiedzieć kiedy w łazience i dam sobie rękę uciąć, że siedziała przed lustrem testując na swej dziesięcioletniej buzi moje kosmetyki. - Naprawdę się ucieszyły, że idziemy do ciebie kontynuowała siostra kompletnie ignorując fakt, że jej słowa absolutnie rozmijają się z rzeczywistością. Widoczną gołym okiem! - Taaak. Jakie to miłe. odparłam z przekąsem, ale matka dzieciom wzięła to za dobrą monetę. - Prawda?! To przyjdziesz? powiedziała wciskając mi jakiś karteluszek do ręki. - A to co? - Och, drobiazg! Wiem, że jesteś taka zapracowana, więc żeby ci oszczędzić kłopotu zrobiłam listę prezentów dla Evitki. Oczywiście możesz wybrać tylko jeden, nie myśl, że chcę cię narażać na koszty - usłużnie wyjaśniła zapobiegliwa mamusia. Spojrzałam na ten spis o rety, ładny mi drobiazg! Przecież to niemal lista prezentów ślubnych! Może za często nie bywam w sklepach, ale co nieco się orientuję. Przynajmniej w rzędzie wielkości, bo przy każdej pozycji podana też była marka produktu. Bez debetu się nie obejdzie! Już chciałam coś powiedzieć o zgubnych skutkach rozpieszczania dzieci drogimi prezentami, że sama sobie bicz kręci, że wychowa snobów i pozerów, ale po co wszczynać kłótnię. I tak stanęłoby na sakramentalnym Pogadamy, jak sama będziesz miała dzieci. - To czekamy o 17-tej. Aha, tylko ubierz coś normalnego, żeby ciocia nie dostała zawału na twój widok. Aaa, to i ciocia będzie! No to znów się nasłucham, jak ostatnio. Już sobie mogę wyobrazić naszą kolejną miłą konwersację przy herbatce: - A zastanawiałaś się, kochanieńka, kto będzie pracował na twoją emeryturę? (To oczywiście w ramach hit wieczoru czyli N. wciąż ma pusto w głowie, czyli pusto w dowodzie w rubryce dzieci ). - Na ciocię pracuje już czwórka i co? Emeryturka, jak sama ciocia mówi, cieniuuutka! Ledwie 800 złotych na rączkę - Eee, bo to jeszcze stary portfel. A dzieci pomagają - O ile pamiętam, to raczej ciocia im pomaga, a nie odwrotnie, jakieś pożyczki bierze, to na samochód dla Andrzejka, to na wczasy dla Małgosi 8

9 - Eee, od tego są rodzice przecież, żeby pomagać. Biedactwom ciężko się żyje, to co ma matka robić, przecież chce dla nich jak najlepiej! - A pewnie, pewnie, przecież Andrzejek nie będzie chodził piechotą, nóg szkoda, a Małgosia musi sobie odpocząć raz w roku, bo się tak męczy na tym bezrobociu. A ciocia to im jeszcze obiadki gotuje i autobusem wozi na drugi koniec miasta. Do kitu z taką podporą na starość! - Zazdrość przez ciebie przemawia, ot co! obruszyła się ciocia. Twoja rodzicielka obiadków ci nie gotuje, wyleguje się w tych górach tylko. Nic dziwnego, że córka idzie na zmarnowanie - Dałaby ciotunia spokój. Niech każdy żyje po swojemu! - Po swojemu, po swojemu. Trzeba żyć po bożemu. A dzieciom trzeba pomagać, bo coraz gorzej jest. - No właśnie. Ja ciągle myślę o dzieciach. Żeby nie miały źle. Więc najlepiej dla nich, jak ich w ogóle nie ma na tym łez padole - Ech, ty to zawsze wszystko przekręcisz! I tak pewnie będzie wyglądał ów miły wieczór na rodziny łonie. Mam to jak w banku. Tak mnie ta wizja wnerwiła, że musiałam odreagować. Warknęłam więc do siostry, która jakby nigdy nic (czyli jakby mnie tu nie było) gapiła się w telewizor: - A właściwie po co przyszłaś? Mogłaś zadzwonić. Mówiłam ci, że pracuję! - Właśnie, za dużo pracujesz, stanowczo za dużo! powiedziała starając się nadać swemu głosowi ton siostrzanej troski. Pomyślałam sobie, że dobrze ci zrobi, jak się trochę od tego pisania oderwiesz i zajmiesz czymś innym Chyba sprzątaniem! - zaklęłam w duchu widząc, że Kamilek wysypał już całą zawartość doniczki i teraz wklepuje piasek w wykładzinę wzniecając przy tym tumany kurzu. Ale przecież nie zwrócę mu uwagi, gdyż nie powinnam się wtrącać w wychowanie cudzych dzieci, a zresztą dzieci trzeba wychowywać bezstresowo, czyli nie tłumić ich twórczej inicjatywy i nie karcić, bo będą miały złe sny, złe wspomnienia z dzieciństwa, zaburzenia emocjonalne, a jeszcze nie daj Boże się rozpłaczą istna TRAUMA! Tak więc Kamilek korzystał z niczym nie skrępowanej swobody, dawał upust swej dziecięcej wyobraźni, a moja siostra tymczasem ciągnęła: - Właśnie wybieram się Ooo, czyżby chciała mnie wyciągnąć w jakieś fajne miejsce, żebym się od tego pisania oderwała? Może to i dobry pomysł - przynajmniej moje domostwo nie popadnie w kompletną ruinę, jeśli stąd wszyscy wyjdziemy. A posprzątam później, najlepiej jak wróci T. Choć z drugiej strony wizja popołudnia w kawiarni z trójką bezstresowych dzieciaków też nie należy do przyjemnych - do kosmetyczki, potem mam wizytę u fryzjera i w solarium. Wiesz, jak się jest kobietą zamężną, to trzeba dbać o siebie tu znacząco spojrzała na moją niedbającą o siebie osobę. Pomyślałam więc, że. Aha, chce mnie zaciągnąć na te wszystkie atrakcje. Ani myślę! -. że zaopiekujesz się moimi pociechami Aaaaa! Co???!!! Jak???!!! Ja i jej pociechy? Przez jakieś 3 godziny? Toż to cała wieczność! - Masz taki dobry kontakt z dziećmi, a one cię tak lubią Zobaczysz, to będzie czysta przyjemność. Z takimi aniołkami Chyba z diabołkami! Ich anielskie twarzyczki mnie nie zwiodą! - przecież ty tak lubisz dzieci, naprawdę nie wiem dlaczego jeszcze nie masz własnych A lubię, lubię. Szczególnie cudze. Wychowywane po ludzku, a nie po nowoczesnemu. I nie dłużej jak przez jakieś 10 minut. Po kwadransie to już każde dziecko zaczyna być marudne. Szczególnie, gdy przebywa na obcym gruncie, czyli tam, gdzie nie ma zabawek. Więc naturalnie szuka sobie rozrywki, co w bezdzietnym na co dzień otoczeniu zwiastuje katastrofę podobną tajfunowi. Owszem, zawsze można zająć malca jedzeniem, ale potem całe domostwo uciapane jest tłustymi odciskami wszędobylskich paluszków, dywan pełen 9

10 czekoladowych okruszków, książki opatrzone marchewkowymi ekslibrisami. Nie, nie mam przygotowania do pełnienia funkcji niani Już chciałam kategorycznie zaprotestować, gdy zorientowałam się, że moja siostra nie wiedzieć kiedy zdematerializowała się (to znaczy wybyła) i bezczelnie mnie ze swymi pociechami zostawiła. I gdyby nie woń drogich perfum unoszących się w powietrzu, tudzież tuman pyłu spowijający Kamilka z łopatką, mogłabym nawet stwierdzić, że jej tu nigdy nie było, a wszystko to mi się zwyczajnie przyśniło. Co robić? Wredna małpa z tej mojej siostruni, nawet nie zostawiła instrukcji obsługi! Rzadko bywam w tak ekstremalnych sytuacjach, ale nie ma wyjścia trzeba jakoś zapanować nad tym chaosem. Po pierwsze skupić całą trójkę w jednym miejscu. Lepiej jest mieć ich wszystkich na oku. W tym celu ruszyłam na odsiecz komputerowi T., z którym niecnie rozprawiał się Konradek, waląc ile sił w klawiaturę - aż biedna trzeszczała pod naporem jego dziecięcych paluszków. Wyglądał jak szalony pianista (a może genialny taki jest, ma wrodzony talent i pociąg do klawiszy? Może powinnam zasugerować siostrze, żeby go posłała do szkoły muzycznej? Nie będzie miał czasu mnie odwiedzać i znęcać się nad komputerem). Genialny czy nie, musiałam jakoś zastopować ten nadmiar energii i agresji, bo T. mi nie daruje, gdy zobaczy swój ukochany sprzęt w rozsypce. - Hej, Konrad, zostaw już w spokoju tę klawiaturę, bo zaraz się rozleci! Wujek będzie zły. Musisz tak w nią łomotać? - Jakby wujek miał joysticka, to bym klawiatury nie ruszał odparł rezolutnie niedoszły wirtuoz nie odrywając wzroku od monitora. - Ale nie ma. Więc skończ już tę zabawę. - Kiedy jeszcze wszystkich nie zabiłem! To był argument zło trzeba zwalczać w zarodku. Ale niekoniecznie kosztem klawiatury T. - To resztę zabijesz kiedy indziej. Niedobrze tak siedzieć przy komputerze, to niezdrowo, wzrok sobie popsujesz i będziesz musiał nosić okulary. - Ciocia też ciągle siedzi przy komputerze, a okularów nie nosi! No proszę, jaki spostrzegawczy! - Ja to co innego, ja pracuję - Ja też będę pracował na komputerze, jak dorosnę. Tata mówi, że informatyka to przyszłość! - Ale jak tak tylko grać będziesz w te strzelanki, to informatykiem nie zostaniesz. Trzeba się dużo uczyć - No przecież się uczę, same szóstki miałem na koniec roku. To chyba mogę się trochę rozerwać, co nie? Jaki wygadany! Pewnie po mamusi - Możesz, możesz, ale u siebie w domu, skoro rodzice ci pozwalają. Ja uważam, że takie gry są nieodpowiednie dla dzieci w twoim wieku zastosowałam koronny argument perswazji. - A tam, nie zna się ciocia na dzieciach! A to smarkacz jeden! Lekceważyć mnie będzie! Zapewne w domu nasłuchał się takich tekstów, jakżeby inaczej! - Znam się czy nie, teraz jesteś u mnie i nie masz nic do gadania. Wyłącz to wreszcie, nie stać mnie na marnowanie prądu Argument materialny powinien trafić do tego wrażliwego na cudze położenie młodzieńca. No i trafił: - Ale z cioci sknera Zacukałam się. Co za bezczelność! - Nie każdy ma tyle forsy, co twoi rodzice, niektórzy muszą żyć oszczędnie! - Aha, bo jakby ciocia miała jakiś biznes, to by się nie marnowała w tej gazecie za parę groszy. Tata mówił - Nie interesuje mnie młody człowieku zdanie twojego obrotnego tatusia! - Ojej, co się tak ciocia denerwuje 10

11 - To pewnie menopauza. Mama mówiła - w sukurs przemądrzalcowi przyszła jego równie mądralińska siostrzyczka, której chyba znudziło się już siedzenie przed lustrem w łazience. A raczej skończyły się (sądząc po jej twarzy w pełnym makijażu) pomysły na wykorzystanie zawartości mojej kosmetyczki. - O, panienka w końcu raczyła nas zaszczycić swoją obecnością! zasyczałam słodziutko wpadając jej w słowo. Jeszcze tego brakowało, żebym miała wysłuchiwać wykładu o stanie swoich nerwów (i tegoż powodach) od dziesięcioletniej smarkuli! Dobrze się składa, idziemy właśnie do salonu. Zapraszam, królewno. - A co będziemy robić? zapytał Konradek z ociąganiem, ale jednak wyłączając komputer. - Poczytamy sobie książkę. - Książkę? Od czytania też się wzrok psuje! odparował. A niech go! - No to ja wam poczytam. - A co ciocia poczyta? - A co byście chcieli? - Ma ciocia Seks w wielkim mieście? ożywiła się Evitka. Zdębiałam. Jednak uznałam, że bezpieczniej nie rozwijać tematu. - Myślałam raczej o bajce - Eee, to dobre dla dzieci prychnęła Evitka. - A wy to niby dorośli jesteście, co?! A tak w ogóle to zmyj zaraz ten tusz i puder! Kto to widział, żeby się w tym wieku malować! - U mnie w klasie wszystkie dziewczyny się malują odpyskowała. - A mama co na to? - Mama powiedziała, że to dobrze, bo dziewczynki muszą dbać o siebie jak najwcześniej, żeby się chłopcom podobać! Herezja! Czy tej mojej siostrze kompletnie na mózg padło?! Stanowczo za dużo ogląda reklam i seriali. Już ja jej przemówię do rozumu, najlepiej od razu! Złapałam za telefon: - To ty? odezwał się w słuchawce lekko zasapany głos. I jak się bawicie? Na pewno fajnie, nie? - Czy ty jesteś nienormalna, żeby pozwalać swojej córce się malować? Odbiło ci? zaczęłam ignorując tę dawkę hipokryzji. - O co ci chodzi? Już myślałam, że coś się stało dzieciom - Jeszcze nie! Ale jak tak dalej pójdzie, to twoja córka skończy jak jakaś kretynka, która całymi dniami tylko się mizdrzy przed lustrem, masuje, pudruje i facetów kokietuje! - No i co w tym złego? Fakt, zapomniałam, niedaleko pada jabłko od jabłoni. - Nic odparłam zrezygnowana. Chciałam tylko skonsultować z tobą poczynania twojej latorośli. Myślałam, że mnie nabiera. - Aha, pewnie dorwała się do twoich malowideł! - No właśnie. - Oj, na pewno dużo nie zużyła, a zresztą ty prawie się nie malujesz - Nie o to chodzi - Oj wiem, wiem, że musisz oszczędzać Co za jędza! - Nie o to chodzi - No to po co zawracasz mi głowę? Przecież wiesz, że jestem zajęta. Właśnie mam masaż. - Jasne, słyszę. Za ile będziesz? - No, trochę to potrwa Gdzieś ze dwie godzinki, mówiłam ci, jeszcze fryzjer, solarium Muszę kończyć. Bawcie się dobrze! Ubaw po pachy. Nadąsana Evitka, znudzony Konradek, Kamilek smętnie obgryzający łopatkę Trzeba jakoś przełamać ten marazm. - No to co poczytamy? 11

12 - Ja ce Koziolka Matolka! wyseplenił Kamilek. Nie, tylko nie on! Matołków ma człowiek na co dzień! - Może później, Kamilku. Mam coś ciekawszego. - I wyciągnęłam na chybił trafił jakąś książkę z półki. Pszczółka Maja. Czemu nie. Trzeba zaszczepić tym malutkim materialistom odpowiednie wartości, podkreślić znaczenie wzajemnej pomocy itd. Jak tylko zaczęłam czytać, zaprotestował Konradek: - Ta pszczółka to jakaś głupia jest! Lata tylko i lata, i we wszystko się wtrąca. - Nie wtrąca się, tylko interesuje zmartwieniami przyjaciół i chce im pomóc zaoponowałam dydaktycznie. - Akurat, wścibska jest i tyle, jak nasza sąsiadka zawtórowała Konradkowi Evitka. - Tata mówi, że trzeba myśleć o sobie, a nie o innych, jak się chce do czegoś dojść w życiu! - przywalił z grubej rury Konradek. - Jak się wam nie podoba, to trudno. Przeczytam coś innego. Może mają trochę racji Maja rzeczywiście chciała wszystkich tak trochę uszczęśliwiać na siłę. Otworzyłam kolejną książkę. O Pinokiu. Bardzo pouczające. Kłamać przecież jest brzydko. Jak tylko dojechałam do fragmentu o wydłużającym się nosie, wtrąciła się Evitka: - Phi, wielkie mi co, martwić się za dużym nochalem! Niech ten Pinokio zrobi sobie operację plastyczną i problem z głowy! - Ale to nie o to chodzi, że miał za długi nos, tylko że mu się powiększał, gdy kłamał starałam się zwrócić ich uwagę na płynące z bajki przesłanie. - Eee, jakby się dobrze przypudrował, użył korektora, to nikt by nie zauważył. Mama mówi, że teraz można wszystko sobie poprawić Evitka nie dawała za wygraną. - Dajże spokój z tym nosem, o kłamanie chodzi, że to nieładnie - Jak nieładnie, to po co pisać, że kukiełce się nos wydłużał. Wciskanie kitu z tym nosem! Bujda na resorach! od razu zauważył Superinteligentny Konradek. Fakt. To wbrew fizyce i logice. Zaczęłam więc czytać o Kopciuszku. Przy przebieraniu grochu miałam już łzy w oczach. Biedna dziewczynka - Ale ściema pogardliwie wtryniła się Evitka ten Kopciuszek to ma coś nie tak z głową. Kupiła by puszkę groszku w supermarkecie, zamiast tak siedzieć i przebierać. - Wtedy nie było supermarketów próbowałam bronić koncepcji bajki, bo już czułam, że i tej nie doczytam do końca. - No to po co mamy słuchać o jakichś starociach? - Bo nic nowszego nie mam. - No pewnie - burknęła Evitka, ale już nie przerywała. Nie omieszkała jednak na koniec wsadzić łyżki dziegciu w beczkę miodu, czyli w happy end. Gdy z przejęciem kończyłam I żyli długo i szczęśliwie zareagowała błyskawicznie: - Akurat! Minie trochę czasu i temu królewiczowi znudzi się Kopciuszek, zacznie się oglądać za młodszymi panienkami. Na pewno spisali intercyzę i jakby co, to dziewczyna nic nie dostanie z tego królestwa - A ja myślę, że żyli długo i szczęśliwie, bo bardzo się kochali sceptycyzm i cynizm tej małej zadziwiał mnie coraz mocniej. - No, chyba że wróżka dbała o Kopciuszka i dała jej jakiś eliksir na młodość. Jakby się wygląd nie liczył, toby wróżka nie zaczarowała Kopciuszka przed balem! Miłość nie miłość, a o siebie trzeba dbać! filozoficznie stwierdziła Evitka. A niech jej będzie. Rzeczywiście jakby poszła na ten bal, jak stała, to raz nikt by jej nie wpuścił do zamku, dwa królewicz by się w niej nie zakochał. Czasem trzeba pomóc szczęściu. Hmmm - No to co teraz ciocia poczyta? ziewająco zapytał Konradek. Może by coś tak dla chłopaków? Otworzyłam bajkę o Śpiącej Królewnie. W sam raz dla małego mężczyzny. Niech się uczy, że o kobietę trzeba powalczyć, trzeba się ponarażać, by ją zdobyć. Ale jakoś nie przypadła mu ta historia do gustu. 12