Środa :00-23:00 KONCERT PLENEROWY: Coma, Mirror Field

Transkrypt

1

2 Poniedziałek :00-16:00 Warsztaty sztukmistrzów 16:00-21:00 Open Stage Wtorek :00-15:00 II Lubelskie dyktando Młodych 16:00-20:00 Alter Fest 20:00-22:00 Koncert 10-lecie Teatru ITP najważniejsze wydarzenia: Środa :00-23:00 KONCERT PLENEROWY: Coma, Mirror Field Czwartek :00-24:00 Zawody sportowo- obronne młodzieży akademickiej COOL - ARMIA :00-21:30 II Międzynarodowy Przegląd Teatrów Pleśń z oczu 21:00-24:00 Kino samochodowe Piątek :00-21:30 II Międzynarodowy Przegląd Teatrów Pleśń z oczu Imprezy towarzyszące ( ) Wystawa Oblicza Fotografii, Wystawa Teatru ITP Szczegółowy plan na: w zakładce KULturalia

3 W NUMERZE: STUDENT 4 Studiuj niebanalnie mediteranistyka 5 Kto tam? IDiKS! 6 Pod górkę, czyli zasłyszane tu i ówdzie... 7 Sonda: Lublin miastem ewakuacji? 8 Warto wiedzieć! WYWIAD NUMERU 9 Koncerty, festiwale, zawody czyli zbliżają się KULturalia KULTURA 11 Tabletka szczęścia 12 Wiedźmin 13 Cuba libre. Notatki z Hawany SPOŁECZEŃSTWO 14 Święta w rytmie flamenco 15 Świat w obrazkach 16 Seriale nowej generacji HYDEPARK 17 JAK NOWO NARODZONY Historia nie całkiem normalna Drodzy Czytelnicy, Jeśli chodzi o szefa mamy do czynienia z trzema typami: dobry, zły i taki, który docenia swojego pracownika po jego częściowej lub całkowitej utracie. Naczelny tejże gazety należy do trzeciego sektora ;) Dlaczego? Dopiero kiedy oddaliłam się od Ojczyzny o dwa tysiące kilometrów, zapytał A może napisałabyś wstępniak do kolejnego numeru? Z jednej strony zawstydzona zaszczytem, jakiego dostąpiłam, z drugiej dumna, że miłościwie nam panujący Naczelny wreszcie mnie docenił, postanowiłam sprostać zadaniu. Pośród stosu mądrych książek, grona promotorów i marzeń o zdobyciu pierwszego w życiu tytułu naukowego, udało nam się stworzyć kolejny numer Cosia. Jak zapowiadają się tegoroczne KULturalia? Dlaczego Walentynki obchodzi się w Wielkanoc? Odpowiedzi na te i inne nurtujące Was pytania jak zwykle w naszej gazecie :) Życzę przyjemnej lektury! Edyta Kowalczyk z-ca red. nacz. SPORT 19 W Polsce kopią wszyscy, wygrywa PZPN Zapraszamy do współpracy! tekstycosnowego@gmail.com Wydawca: Instytut Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej KUL Redaktor naczelny: Rafał Górka Z-ca red. nacz.: Edyta Kowalczyk Sekretarz redakcji: Kazimierz Kmiecik Skład redakcji: Katarzyna Kwitowska, Natalia Słupek, Dawid Janocha, Przemysław Klekot, Przemysław Leś, Grzegorz Maciążek, Michał Ruczyński, Paweł Zuń Korekta: Katarzyna Nowakowska, Magdalena Panasko Skład, szata graficzna: Rafał Górka Kurator: dr Małgorzata Żurakowska Kurator honorowy: mgr Grzegorz Winnicki redakcjacosnowego@gmail.com Okładka: KULman - P. Rozpiątkowski, fot. K. Stępień Redakcja nie ingeruje w poglądy autorów i zastrzega sobie prawo skracania tekstów i zmian tytułów, nie zwraca także nadesłanych materiałów 3

4 STUDENT Studiuj niebanalnie mediteranistyka Po ś r ó d l i c z n e j i z r o k u n a r o k w z b o g a c a n e j o f e r t y e d u k a c y j n e j KUL, w y r ó ż n i a j ą s i ę k i e r u n k i z a s k a k u j ą c e. Cz ę s t o j e d n a k t o w ł a ś n i e o n e o f e r u j ą n a j c i e k a w s z y t o k n a u c z a n i a i ł ą c z ą w s o b i e e l e m e n t y p r z y j e m n e g o z p o ż y t e c z n y m. Je d n y m z k i e r u n k ó w, n a k t ó r y n i e sposób nie zwrócić uwagi jest mediteranistyka. Pierwszym pytaniem, które zadają sobie studenci, słysząc nazwę tego kierunku, jest: Mediteranistyka? A co to?. Odpowiedź jest bardzo prosta studia te zajmują się badaniem kultury, historii, religii i dorobku krajów śródziemnomorskich. Studenci zdobywają wiedzę o narodach, krajach i dorobku kulturalnym tego rejonu świata. Skąd wziął się pomysł mediteranistyki na KUL-u? Z historii, bo przecież cywilizacja zachodnia zaczęła się właśnie tam, na terenie Śródziemnomorza opowiada ks. dr hab. Krzysztof Kaucha, pomysłodawca kierunku. Współcześnie zainteresowanie przecież nadal trwa archeologia, historia, również naukowcy z innych dziedzin humanistycznych oczywiście siedzą mocno w krajach Śródziemnomorza, w ich kulturze i religiach. Sami studenci niezwykle pozytywnie odnoszą się do kierunku, który wybrali. Program studiów jest naprawdę ciekawy i na pewno dosyć nietypowy mówi Bartek, który na studia przyjechał z Garwolina. To jest coś nowego, oryginalnego, jest w stanie zainteresować właściwie każdego ze względu na różnorodność. Gwarantuje też naukę przynajmniej jednego obcego języka. To właśnie języki są jednym z głównych atutów kierunku. Studenci mediteranistyki mają możliwość uczyć się: włoskiego, hiszpańskiego, arabskiego, hebrajskiego współczesnego oraz łaciny. Studenci mieli do tej pory kłopot z językami, mianowicie taki, że jest ich za mało wspomina ks. Kaucha Postulowali o zwiększenie ich liczby i zostało to uczynione. 4 Inne przedmioty, które znajdują się w programie studiów to między innymi: historia, geografia, historia sztuki Śródziemnomorza, religiologia, natura judaizmu, współczesne ruchy muzułmańskie. W pierwszym semestrze był bardzo ciekawy zarys kulturoznawstwa mówi Inez, studentka pierwszego i jak na razie jedynego rocznika mediteranistyki. W tym semestrze chrystologia fundamentalna i religiologia. Zajęcia z tych przedmiotów są prowadzone w ten sposób, że wzbogacają nas nie tylko o wiedzę, ale także o sposób myślenia. Przy kierunku działa też Koło Naukowe Studentów Mediteranistyki. Co prawda dopiero się ono rozwija, ale już powstają pierwsze inicjatywy. Mamy zamiar zaprosić z wizytą attaché kulturalnego ambasady Izraela, którego spotkaliśmy podczas jego wykładu na UMCS-ie i nawiązaliśmy z nim już kontakt. Wyraził on chęć, aby przyjechać do nas z wykładem tłumaczy Tomek Münch, przewodniczący koła. W przyszłym roku chcielibyśmy zaprosić kogoś związanego z Chorwacją. W tym roku jedziemy do Grecji na konferencję mediteranistyczną, a w przyszłym roku ma się ona odbyć w Chorwacji właśnie. Chcielibyśmy, aby ktoś związany z tym krajem pojawił się u nas. Konferencja mediteranistyczna, o której mowa odbywa się co roku, a jej organizatorem jest Mediterranean Studies Association z siedzibą w Stanach Zjednoczonych. To znakomita okazja dla studentów, którzy mają możliwość z bliska zobaczyć kraje, o których uczą się na zajęciach. To też dobre miejsce, aby zastanowić się nad ścieżką kariery jaką chcą obrać. Każdy, idący na studia, zastanawia się przecież nad perspektywami pracy po ich zakończeniu. Studia te przydadzą się osobom, które myślą o współpracy z firmami z tamtego regionu, bo dobrze jest poznać ich kulturę. mówi Tomek Można pracować też w biurze podróży lub instytucjach kulturalnych związanych z rejonem Śródziemnomorza. Chciałabym wyjechać za granicę i pracować w sektorze związanym z historią sztuki. Jeżeli zostanę w Polsce, to planuję już w przyszłym roku odbyć praktyki w Muzeum Historii Żydów Polskich, które dopiero się buduje. Być może później będę tam pracować opowiada Inez. Mediteranistyka to kierunek, który pomaga rozwijać zainteresowania i zdobywać wiedzę na studiach nowatorskich w skali naszego kraju. KUL jest bowiem pierwszą uczelnią w Polsce, która wdrożyła ten kierunek. Jak widać, chociażby po reakcjach studentów, eksperyment się udał. Studia to przecież nie tylko nauka, to też pasja, którą możemy realizować, czego przykładem jest właśnie mediteranistyka. Przemysław Leś fot. R. Czyrka

5 Kto tam? IDiKS! STUDENT St u d i a d z i e n n i k a r s k i e b e z w ą t p i e n i a s ą d l a l u d z i a k t y w n y c h i k r e a t y w n y c h. Wy s t a r c z y s p o j r z e ć n a d z i a ł a l n o ś ć c z ł o n k ó w k o ł a n a u k o w e g o d z i a ł a j ą c e g o p r z y In s t y t u c i e Dz i e n n i k a r s t w a i Ko m u n i k a c j i Sp o ł e c z n e j, k t ó r z y, w c i e l a j ą c w ż y c i e a k c j ę p r o m o c j i k i e r u n k u i u c z e l n i, p r z e k o n y w a l i u c z n i ó w l i c e ó w, ż e t o i d e a l n e miejsce dla osób pełnych niespożytej energii. Dziennikarstwo i Komunikacja Społeczna jest stosunkowo nowym, ciągle kształtującym się i ulepszającym swoją strukturę, kierunkiem na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W ubiegłych latach zainteresowanie w czasie rekrutacji było dość duże, jednak IDiKS był uważany przez kandydatów na studia za zbyt mało doświadczony w edukowaniu przyszłych dziennikarzy. W związku z tym stanem rzeczy członkowie Koła Naukowego Studentów Dziennikarstwa KUL postanowili wcielić w życie swój nowy projekt, tj. promocję KUL-u i IDiKS-u w szkołach średnich w Lublinie i okolicach. Studenci chętni do wzięcia udziału w tej inicjatywie podzielili się na zespoły dwu-, trzyosobowe, a każda z grup wybrała szkołę, w której chciała przeprowadzić prezentację naszej uczelni. Na liście znalazły się szkoły m.in. z Lublina, Chełma, Krasnegostawu. Poszczególne zespoły kontaktowały się z dyrekcją wybranych przez siebie placówek, a po uzyskaniu pozwolenia na przeprowadzenie prezentacji IDiKS-u pozostawało już tylko ustalenie dogodnego terminu. Przed wizytą w szkołach część studentów należących do koła naukowego uczestniczyła w szkoleniu prowadzonym przez pracownika Działu Informacji i Promocji. Spotkanie to pozwoliło poszerzyć ogólną wiedzę na temat uczelni, a także zapoznać się z aktualną ofertą edukacyjną. Większość prezentacji odbyła się na przełomie marca i kwietnia, uczestniczyli w nich uczniowie z II i III klas (głównie o profilach humanistycznych, także typowo dziennikarskich). Cały przebieg każdego wystąpienia w dużej mierze zależał od samych studentów. Mieli oni dostęp do prezentacji multimedialnej oraz filmiku promocyjnego, które były wspaniałym uzupełnieniem pokazu, ale tak naprawdę członkowie koła byli zdani sami na siebie, swoje umiejętności i elokwencję. W liceach przyjęto nas bardzo serdecznie, zaproponowano herbatę i skierowano do wcześniej przygotowanej sali. Młodzież licealna pomimo uciechy, że przepadła im lekcja zdawała się być bardzo zainteresowana prezentacją mówi Magda, która wraz ze swoją grupą była w Krasnymstawie i prowadziła spotkania w tamtejszych szkołach. Studenci podczas prezentacji poruszyli także temat samego studiowania na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, struktury uczelni i zasad jej funkcjonowania. Omówione zostały głównie zagadnienia dotyczące prowadzonych przez uczelnię poziomów kształcenia, lokalizacji kampusów uniwersyteckich, możliwości korzystania z ponad dwumilionowego księgozbioru Biblioteki Uniwersyteckiej, a także szansy studiowania za granicą (programy ERASMUS czy CO- MENIUS), na innych uczelniach w Polsce (program MOST) i związana z tym nauka europejskich języków nowożytnych i starożytnych, a także języków bardziej egzotycznych jak chiński czy hebrajski. Zainteresowanie słuchaczy wzbudziła spora lista organizacji studenckich, które pozwalają na aktywne spędzanie czasu, rozwijając i doskonaląc różne umiejętności studentów. 5 Uczniowie zadawali najróżniejsze pytania. Niektóre dotyczyły samego kierunku jakim jest dziennikarstwo, poszczególnych specjalizacji, przedmiotów i wykładowców. Inne poruszały kwestie warunków w akademikach, form zaliczenia zajęć z wychowania fizycznego, przebiegu sesji oraz życia towarzyskiego poza murami uczelni. Oczywiście często pytano o zasady postępowania rekrutacyjnego. Jeśli studenci nie potrafili wyczerpująco odpowiedzieć na pytanie zadane przez uczniów odsyłali ich na stronę internetową uczelni, na której można znaleźć sporo przydatnych informacji. Zachęcano również do odwiedzenia Uniwersytetu w trakcie Dnia Otwartych Drzwi (który w tym roku odbył się 5 kwietnia). Z pewnością każda ze stron uczestnicząca w tych spotkaniach wiele z nich wyniosła. To przyjemna forma samokształcenia. Podszkoliliśmy się w umiejętności spontanicznego działania, odpowiadania na różne, czasami trudne pytania. kontynuuje swoją relację z wizyty w szkołach Magda. Sami nauczyciele podchodzifot. sxc.hu

6 STUDENT li do tej inicjatywy z dużą aprobatą. Podkreślali pozytywne aspekty takich prezentacji: pomagają one podjąć decyzję o wyborze kierunku studiów i uczelni (tym, którzy są kompletnie niezdecydowani lub którzy cały czas się wahają), uświadamiają uczniom, że studia wiążą się nie tylko z zajęciami obowiązkowymi i imprezami, ale również z długą listą zajęć dodatkowych, jak koncerty, spektakle, wystawy, warsztaty, dyskusje i liczne debaty, międzynarodowe i ogólnopolskie kongresy, zjazdy naukowe i konferencje. Tego typu inicjatywy z pewnością są potrzebne Instytutowi Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej z kilku przyczyn. Przede wszystkim fot. R. Czyrka pozwalają na promowanie kierunku i całej uczelni w różnych środowiskach szkół średnich. Uczniowie mogą zapoznać się z ich szeroką ofertą edukacyjną oraz innymi dziedzinami nauk prowadzonymi na KUL. Umożliwiają również kandydatom na studia bezpośredni kontakt ze studentami, a przyszli dziennikarze dzięki takim prezentacjom mogą m.in. nauczyć się jak pokonać stres związany z publicznymi wystąpieniami. Promocja kierunku, to tylko jedna z wielu inicjatyw studentów IDiKS. Kolejną opiszemy w następnym numerze COŚ nowego. Katarzyna Kwitowska Pod górkę, czyli zasłyszane tu i ówdzie... Jak donosi nasz korespondent wojenny, na Wydziale Prawa doszło do dantejskich scen w trakcie zapisów na zajęcia. Niestety fotografie są zbyt drastyczne, aby umieścić je na łamach COŚ nowego. 6 Pragnę zdementować plotkę jakobym doceniał pracowników redakcji po ich częściowej lub całkowitej utracie. Powód jest prosty nie robię tego nigdy. A mój wstępniak nie powstał z czystego lenistwa. Lubelskie media doniosły, że na jednej z rad wydziałów doszło do aktu wytupania pewnego mówcy. Wieść niesie, że studenci podchwycą ten trend na nudnych wykładach. Przed nami KULturalia Jak zapewniają organizatorzy w tym roku idzie nowe. W jednym jesteśmy tylko wierni tradycji jak zwykle nie mamy sponsorów. Z wielką radością odszczekuję nieprawdziwą informację, jakoby elektroniczne kioski miały zadziałać na Majdanku dopiero pod koniec 2015 roku. Przed świętami pełną parą pracował już jeden. W ramach pokuty i trwając w radosnym oczekiwaniu na trzy kolejne, postanawiam nie napisać już w tym numerze niczego złośliwego. Przejdźmy więc do pochwał. Po wpadce z newsletterem o Wielkim Teście z Historii Dział Informacji i Promocji KUL wziął się ostro do pracy i zbombardował redakcyjną skrzynkę gradem wiadomości. Było ich tak dużo, że nie wiem o których napisać. Odbyła się V edycja Ogólnopolskich Spotkań Prasy Akademickiej. Oprócz gwiazd (Andrzej Morozowski czy Kamil Durczok) byli na niej przedstawiciele niemal wszystkich studenckich redakcji. Miała być relacja, ale jej nie będzie, bo za wyjazd, w przeciwieństwie do innych uczestników, płaciliśmy z własnych kieszeni. Pracownicy Katedry Zoologii i Ekologii Bezkręgowców otrzymali Platynowy Kasztan za zaangażowanie w biologiczne metody zwalczania szrotówka kasztanowcowiaczka. Niestety rzeczona platyna okazała się szkłem. Kasia i Magda (odpowiedzialne za korektę) postanowiły ujawnić szerszej publiczności swoje nazwiska. Aż się prosi o kilka błenduf w numerze... RG

7 STUDENT Sonda: Lublin miastem ewakuacji? Lu b l i n o d z a w s z e s ł y n ą ł z w i e l u r e n o m o w a n y c h u c z e l n i. Je d n a k w o s t a t n i m c z a s i e c o r a z m n i e j o s ó b d e c y d u j e s i ę n a k o n t y n u o w a n i e n a u k i w n a s z y m m i e ś c i e. Dl a c z e g o Lu b l i n t r a c i n a a t r a k c y j n o ś c i i jak wygląda w oczach studentów KUL-u? Marcin Litwiński, I rok pedagogiki KUL, Lublin Chyba zdecyduje się zostać w Lublinie, na KUL-u. Na drugim stopniu nie zamierzam też zmieniać kierunku, ale mam zamiar rozpocząć studia na drugim. Trochę mnie wkręciło to studiowanie. Wiele osób chce wyjechać do innych miast, zrezygnować z Lublina. Uważają, że jest tam wyższy poziom nauczania i czekają ich tam lepsze warunki. Jednak ja myślę, że Lublin to miejsce, które jest świetne dla studentów i wiele się tu dzieje. Niestety, po studiach ciężko tu o pracę i osobiście będę szukał jej gdzie indziej. Magda Pawlik, III rok dziennikarstwa KUL, Katowice Ja na pewno nie zostanę. Moje plany są już ustalone, wyjeżdżam. Prawdopodobnie będzie to Kraków lub wrócę do Katowic. Jeżeli chodzi o kierunek to na magisterce chciałabym zmienić dziennikarstwo na socjologię o specjalizacji PR. Decyzja o wyjeździe jest dosyć złożona. Częściowo chodzi o uczelnię. Kiepski nastrój stwarza studiowanie na Majdanku, z dala od centrum. Z drugiej strony jestem ze Śląska, z Katowic, do których mi tęskno, a poza tym ciężko dojechać stamtąd do Lublina. Kraków jest znacznie bliżej mojego domu. Z Lublinem nie jest tak źle. Jest tu kilka miejsc wartych zobaczenia, no i na pewno można tu dobrze poimprezować. Aleksander Matuszewski, I rok politologii KUL, Nałęczów Będąc na pierwszym roku wydaje mi się, że nie zmienię politologii na nic innego. Chcę kontynuować naukę na KUL-u. Skoro już coś zacząłem, to chcę to skończyć. Studiuję, ponieważ interesują mnie nauki polityczne i myślę, że będzie to mój docelowy kierunek. Jeżeli Lublin stworzy mi możliwości pracy, to zostanę tutaj, a jeżeli nie, to poszukam w innym mieście. Lublin to miejsce otwarte dla studentów. Jest tu wiele dobrych uczelni, można się bawić, a życie jest stosunkowo niedrogie. Tak naprawdę Lublin nie odstaje od innych miast. opinie zebrał Grzegorz Maciążek, fot. Agnieszka Wurszt W poniedziałek, 9 maja, o godzinie 9.30 w sali 241 budynku DMMII rozpocznie się spotkanie: Kompetencje medialne w społeczeństwie informacyjnym Serdecznie zapraszamy! 7

8 Warto wiedzieć! STUDENT Ur o c z e s t u d e n t k i, b ł y s k f l e s z y i p r o f e s j o n a l n e m a k i j a ż e t a k b y ł o 8 m a r c a n a KUL-u. A w s z y s t k o z a s p r a w ą Ag e n c j i Fo t o g r a f i c z n e j Te r r a, k t ó r e j c z ł o n k o w i e zorganizowali sesję fotograficzną z okazji Dnia Kobiet. Po raz kolejny mieliśmy przyjemność zorganizowania otwartej sesji zdjęciowej dla studentek powiedział nam zachwycony prezes AF Terra Karol Furmanek zainteresowanie było tak duże, że po jednym dniu zapisów trzeba było zamknąć listę. I tak sfotografowaliśmy ponad 100 osób. Szczególne podziękowania kieruję do dziewczyn z Wyższej Szkoły Nauk Społecznych, które wykonały piękne makijaże, oraz do parlamentarzystów KUL, którzy byli współorganizatorami sesji. Członkowie AF Terra po raz kolejny udowodnili, że warto podejmować tego typu działania na naszej uczelni, bo nie tylko cieszą się one dużą popularnością wśród studentów, ale również odbijają się szerokim echem w lokalnych mediach. Rafał Górka fot. A. Rachoń to musical przygotowywany w obecnym roku akademickim przez Studentów i Wykładowców Filologii Klasycznej KUL. Jest to opowieść o ścieraniu się ambicji i dążeń bohaterów, wynikających z ich osobowości. Ubrana w formę antycznej tragedii sztuka ma przybliżyć odbiorcom specyfikę starożytnego teatru. Dzięki wykorzystaniu różnych form przekazu (muzyka, taniec, śpiew) może wzbudzić zainteresowanie nie tylko studentów, ale każdego z mieszkańców Lublina. Sztuka jest odpowiedzią na potrzebę połączenia wysokiej kultury z kulturą popularną. To całkowicie autorski musical, który łączy antyczną strukturę tragedii ze współczesną muzyką (aranżacje Piotr Czyż), tańcem w wykonaniu grupy Uliczna Formacja z Radomia, oraz strojami zaprojektowanymi przez młodą artystkę Natalię Siebułę. Reżyserem, a zarazem autorem scenariusza i muzyki jest Mateusz Kowalski, student V roku Filologii Klasycznej KUL. Fabuła przedstawienia jest prosta: dwóch braci Corvus i Cygnus (łac. Kruk i Łabędź) wyprawia się w podróż, która odmieni na zawsze ich życie: jeden liczy na to, że stworzy kopię Paradotis, kobiety, którą kochał, a która go porzuciła; drugi że znajdzie wreszcie sposób na zdjęcie klątwy ciążącej na nim za zabójstwo ojca. Co stanie się z braćmi? Tego można się dowiedzieć 30 maja, o godzinie 19.00, na uniwersyteckiej auli im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Wejście na musical jest bezpłatne. Serdecznie zapraszam! 8 Barbara Stachowicz

9 WYWIAD NUMERU Koncerty, festiwale, zawody czyli zbliżają się KULturalia 4 m a j a u k a z a ł s i ę p l a n KULt u r a l i ó w. To t a k ż e d z i e ń, t r a d y c y j n e g o j u ż, k o r o w o d u s t u d e n c k i e g o, k t ó r y j a k c o r o k u z d o m i n o w a ł l u b e l s k i e u l i c e. Ki l k a d n i w c z e ś n i e j r u s z y ł a s t r o n a w w w.k u l t u r a l i a.l u b l i n.p l i f a n p a g e KULt u r a l i ó w, g d z i e m o ż n a u z y s k a ć n a j ś w i e ż s z e i n f o r m a c j e n a t e m a t p r o g r a m u i m p r e z y. Cz e g o m o ż e m y s i ę s p o d z i e w a ć? O p r z y g o t o w a n i a c h d o t e g o r o c z n e g o ś w i ę t a s t u d e n t ó w opowiada ich główny organizator Kacper Kubiec. Natalia Słupek: W tym roku, dzięki współpracy samorządów studenckich, świętować będziemy przez cały maj, nie martwiąc się o nakładające się na siebie koncerty. Jakie zespoły wystąpią na naszej uczelni? Kacper Kubiec: Zapraszamy na duży, otwarty koncert plenerowy na Poczekajce, gdzie zagra zespół, którego fani chyba z trudem pomieszczą się na terenie kampusu. Mówimy o zespole Coma. Zagra także Mirror Field, gwiazda Dni Celtyckich, która zaproponowała energetyczny show, być może wystąpi jeszcze jedna z lubelskich kapel oraz laureat przeglądu Alterfest. W zeszłym roku pojawiały się propozycje, by to studenci drogą głosowania wybierali zespoły, które miałyby się pojawić. Czy ten pomysł upadł? W tym momencie nie ma na to oczywiście szans, bo wszystko jest już dopięte na ostatni guzik, natomiast kolejne edycje, jeżeli koledzy się zgodzą... Na większości uczelni nie funkcjonuje taki system, ale jeżeli osoba, która zaproponowała taką formę, poczyniłaby odpowiednie kroki, by pomysł przeszedł, to pewnie by coś z tego wyszło. Ja osobiście nie miałem czasu ani możliwości, aby się tym zająć. Ale popierasz tą ideę? Raczej tak, są jednak plusy i minusy. Minusem jest brak niespodzianki. Organizatorzy imprezy starają się wybrać gwiazdy, które będą się cieszyć dużym zainteresowaniem. Z drugiej strony powszechne są opinie, że w Lublinie panuje powtarzalność. Wchodzimy w pewien schemat mamy zespoły reggae, rockowe, parę znanych kapel, jednak występuje rotacja tych samych nazwisk, choć niezaprzeczalnie popularnych. Może studenci powinni przez samorządy wprowadzić coś świeżego, czy to na KUL-u czy w ogóle w trakcie całych juwenaliów? Być może tak, tylko pytanie, czy plebiscyt na najpopularniejszą kapelę dałby taki skutek, że przyjechałby ktoś nowy. Druga rzecz, trzeba by ograniczyć jakimiś ramami ten wybór, choćby ze względów ekonomicznych. Mogłaby się pojawić kategoria muzyki techno, hip-hopu, rocka alternatywnego, nawet disco polo czy też jakakolwiek inna, o której zadecydowaliby sami studenci. No tak, tylko teraz pytanie, co wtedy gdy na KUL-u wygra kapela disco polo? Być może byłaby fajna impreza, ale przypuszczam, że pojawiłoby się wiele głosów, że powinniśmy mieć na względzie charakter uczelni, nie odcinać się od niego, pamiętać o pewnych normach narzuconych przez uniwersytet, które trzeba spełniać. A jeżeli plebiscyt wygra kapela, której właśnie ze względu na to, co śpiewa, nie moglibyśmy zaprosić? Więc nie pojawi się w plebiscycie wśród opcji wyboru? Można ograniczyć kapele, tylko wtedy to się robi takie... Jak mówię, popieram ten pomysł, nie udało się nam tego zrobić, natomiast rzeczywiście mogłaby to być fajna promocja, bo zrobilibyśmy coś nowego. Musi się jednak znaleźć ktoś, kto to poprowadzi. Zachęcam wszystkich, którzy będą czytać ten artykuł, aby angażowali się w inicjatywy, bo nie ma ludzi chętnych do współpracy. Jeżeli mówimy o charakterze uczelni, to powiedz, czym KULturalia powinny się wyróżniać wśród innych imprez tego typu? Po pierwsze, wydaje mi się, że charakter całych KULturaliów już nas wyróżnia nie kładziemy nacisku przede wszystkim na imprezę masową, choć takowa owszem jest, już drugi rok z rzędu. Ja osobiście uważam ją za istotną, przede wszystkim dla promocji uczelni. Dużo czasu i energii poświęcamy na alternatywne inicjatywy, takie jak dyktando 9 fot. K. Kubiec

10 WYWIAD NUMERU (I Lubelskie Dyktando Młodych odbyło się w 2010 r.), które jest adresowane nie tylko do studentów, ale także do młodzieży spoza uczelni. Wyjątkową pozycją są dwa festiwale Alterfest i Open Stage. W tym roku rozszerzyła się potężnie akcja Międzynarodowego Przeglądu Teatrów Pleśń z oczu, także Teatr ITP, obchodzący dziesięciolecie, zaprezentuje swój koncert plenerowy. Mam nadzieję, że tak będzie i w przyszłym roku, a całe fundusze, które mamy, nie zostaną przeznaczone na trzy dni koncertów. Poza tym wyróżnia nas to, że jesteśmy imprezą bezalkoholową. Może nie trzeba się tym chwalić, a może właśnie powinniśmy zrobić z tego atut? Podczas ubiegłorocznego koncertu plenerowego pokazaliśmy, że da się zrobić bardzo dobrą, dużą imprezę bez alkoholu. Wróćmy na chwilę do alternatywnych wydarzeń na KUL-u czy one faktycznie zwiększają frekwencję samych KULturaliów, są jakoś zauważane? Open Stage zapełnił całą Aulę Wyszyńskiego, a tam jest 500 miejsc. Lubelskie Dyktando w zeszłym roku miało wysoką frekwencję, myślę, że w tym roku będzie podobne zainteresowanie. Natomiast jeżeli chodzi o inne rzeczy, to nie muszą one przyciągać setek zainteresowanych, one są kierowane do specyficznych grup odbiorców. Jeżeli pojawia się propozycja wplecenia jakiejś formy aktywności w program KULturaliów, to my się zgadzamy. Dzięki małym inicjatywom różni ludzie o różnych charakterach i pasjach mogą znaleźć coś dla siebie. To była wina firmy ochroniarskiej, na którą my, organizatorzy, nie mieliśmy wpływu. Poruszyliśmy tę sprawę z właścicielami, przekazaliśmy informacje, które spływały m.in. na moją skrzynkę mailową. Mam nadzieję, że w tym roku unikniemy podobnej sytuacji, co zostało mi obiecane przez firmę ochroniarską. Nasza współpraca będzie opierać się na trochę innych zasadach. Oczywiście jako, że jest to impreza masowa, istnieje wymóg sprawdzania osób wchodzących na teren, natomiast ja się absolutnie nie zgadzam na prowokacyjne zachowanie ochrony. Co do alkoholu nie było go, nie ma i nie będzie. Pomijając sponsorów takich jak browary czy kwestia finansowania KULturaliów doczeka się jakichś nowych działań, zmian? Kwestia sponsoringu jest trudną kwestią na KUL-u. W tym roku nie zajmowali się nią członkowie USS-u tylko firma zewnętrzna. Oferta, którą proponujemy, nie jest gorsza od ofert innych uczelni. Pomimo, że nie mamy sponsora piwnego, który oczywiście ciągnie za sobą innych sponsorów, jest nadzieja, że wszystko się uda i zdobędziemy fundusze. Które punkty programu KULturaliów mógłbyś szczególnie polecić? Na pewno Open Stage, jest atrakcyjny zarówno dla uczestników, jak i odbiorców, zawsze pojawia się jakaś gwiazda. Fajnym wydarzeniem będzie pokaz teatru ogni. Wezmą w nim udział uczestnicy Lubelskiej Konwencji Żonglerskiej, która odbędzie się od piątku do niedzieli na Poczekajce. Żonglerze zaplanowali dla nas Fire Stage, który powinien być naprawdę ciekawy, oraz otwarte warsztaty. Wyjątkowy będzie na pewno koncert Teatru ITP, przez dziesięć lat zespół pokazał, że ma wiele do zaoferowania. Zapraszam także na Alterfest i przegląd teatrów z udziałem grup z Niemiec, Białorusi, Ukrainy, no i oczywiście koncert, którego chyba nie trzeba reklamować. Czy, podobnie jak w tamtym roku, także na Majdanku możemy się spodziewać KULturaliowych atrakcji? Tak, w tym roku na Majdanku organizujemy dwudniową imprezę. Legia Akademicka proponuje międzyuczelniany turniej militarny, oprócz tego jest także nasz autorski projekt kino samochodowe. Ponieważ jest tam bardzo duży teren, mamy miejsce na profesjonalne wyświetlanie filmów. A co zostanie pokazane o tym zadecyduje Koło Kulturoznawców, z tego co wiem, będą to dwie nowe produkcje. To jedyna biletowana impreza, ale jej koszt jest raczej symboliczny, także zapraszam wszystkich zmotoryzowanych i nie zmotoryzowanych. W zeszłym roku podczas koncertu plenerowego doszło do nieprzyjemnych scysji ochroniarze przeszukiwali studentów w poszukiwaniu alkoholu, sami prowokowali agresywne zachowanie. Czy podjęto jakieś działania, aby ta sytuacja się nie powtórzyła? 10 fot. R. Grablewski

11 Tabletka szczęścia KULTURA Za s t a n a w i a l i ś c i e s i ę, j a k t o j e s t b y ć i d e a l n ą w e r s j ą s i e b i e? p y t a b o h a t e r f i l m u Je s t e m Bo g i e m. Gd y b y t a k p o j a w i ł a s i ę s z a n s a n a z m i a n ę s w o j e g o ż y c i a d z i ę k i n o w e m u s p e c y f i k o w i, k t ó r y s p r a w i a, ż e n a s z m ó z g p r a c u j e n a n a j w y ż s z y c h o b r o t a c h? Na j i n t e l i g e n t n i e j s i l u d z i e n a ś w i e c i e w y p a d a l i b y p r z y t y m p r z e c i ę t n i e. Na u k a d o w o l n e g o z j ę z y k ó w z a j ę ł a b y k i l k a g o d z i n, g r y n a pianinie t r z y d n i, a k a ż d ą d z i e d z i n ę w i e d z y o d e k o n o m i i p o m e d y c y n ę c h ł o n ę l i b y ś c i e j a k g ą b k a. Ku s z ą c e, p r a w d a? Edward Morra (Bradley Cooper) jest na dnie. Stara się pisać książki, co niestety nie idzie mu najlepiej. Dnie spędza w barach, wena nie chce przyjść, dziewczyna oznajmia, że odchodzi tak wygląda życie Eddiego. Wszystko się zmienia, gdy wpada mu w ręce nowy lek, teoretycznie całkowicie bezpieczny. NZT, bo tak się nazywa tabletka, potrafi pobudzić neurony w mózgu i uruchomić cały jego potencjał. Eddie przekonuje się, że dzięki jednej pigułce dziennie jego możliwości stają się nieograniczone. Kończy pisać książkę w 4 dni, w ciągu kolejnych 10 zarabia na giełdzie 2,5 mln dolarów. Pracę oferuje mu właściciel jednej z największych firm na świecie Carl Van Loon (Robert DeNiro). Gdy wszystko układa się wspaniale, Eddie odkrywa, że zażywanie NZT ma skutki uboczne i nie jest to bezpieczny lek, lecz narkotyk. Jestem Bogiem, w reżyserii Neila Burgera, dotyka tematu dążenia do osiągnięcia czegoś znaczącego w życiu. Wybicie się ponad przeciętność nie jest łatwym wyzwaniem. Wymaga to mieszanki kilku elementów: geniuszu, talentu, szczęścia, sprytu, ciężkiej pracy, wytrwałości. Jednak, jak wiadomo, nie zawsze posiada się je wszystkie jednocześnie. Każdy za to marzy o wspaniałym życiu. Gdyby więc pojawiła się łatwa i szybka droga do realizacji wszystkich pragnień, obarczona jednak pewnym ryzykiem, to wątpię, aby ktoś z was oparł się pokusie. Jednak może pojawić się dylemat do czego wykorzystać niezwykłe zdolności? Dla własnego zysku czy może postarać się chociaż w niewielkim stopniu zmienić świat na lepsze? Niestety tego typu pytań twórcy Jestem Bogiem nie postanowili sobie zadać. Otarli się jedynie o taką problematykę. Zamiast na moralne dylematy i refleksyjny wydźwięk filmu postawiono na wartką akcję ozdobioną ciekawymi ujęciami, historie z dawką intrygi i przyzwoite aktorstwo Bradleya Coopera. W ogólnym rozrachunku Jestem Bogiem wypada nienajgorzej. Ciężko jednak usprawiedliwić połowiczne wykorzystanie intrygującego pomysłu na fabułę. Po seansie Jestem Bogiem warto więc sięgnąć po książkę Alana Glynna Dawka geniuszu, z której zaczerpnięto pomysł na film. Dawid Janocha 11 materiały promocyjne

12 Wiedźmin KULTURA Co ś p o r u s z y ł o s i ę w o d d a l i. Ad r e n a l i n a z a c z ę ł a k r ą ż y ć w ż y ł a c h, p o w o d u j ą c p u l s o w a n i e s k r o n i. Zm r u ż y ł s w o j e k o c i e o c z y, b a c z n i e n a s ł u c h u j ą c k o l e j n e g o r u c h u p r z e c i w n i k a. Do t y k a d e l i k a t n i e ostrza. Jest zawsze gotowe do walki. Zawsze. Pieśni i ballady nie kończą się nigdy, o pani, bo poezja jest wieczna i nieśmiertelna, nie zna ni początku, ni końca... - odpowiada Mistrz Jaskier zapytany o koniec jednej ze swoich ballad. Podobnie dziełem, które wydawałoby się być wieczne i nieśmiertelne jest saga o Wiedźminie pióra Andrzeja Sapkowskiego. Książka ta dotarła do szerokiej grupy odbiorców, uzyskując w szybkim czasie niezwykłą liczbę zwolenników i fanów. Zainspirowany Wiedźminem death metalowy zespół Vader nagrał singiel Sword Of The Witcher, który z kolei promował, bijącą rekordy popularności, grę komputerową The Witcher oraz The Witcher 2, która trafi na sklepowe półki w maju bieżącego roku. Co spowodowało tak wielkie zainteresowanie dziełem Sapkowskiego, na czym polega jego fenomen literacki, co skłoniło czytelników do sięgnięcia po pozycję z literatury fantasy, która nie cieszy się aż tak wielką popularnością jak chociażby powieści grozy? Autor prezentuje nam Geralta z Rivii tytułowego bohatera, którego wiedźmiński fach polega na zabijaniu potworów i ochronie ludzi przed wszelakim plugastwem. Mimo tak szczytnych działań bohater często boryka się z problemem odrzucenia przez społeczeństwo, braku akceptacji czy nawet pogardy ze strony innych osób. Spowodowane jest to odmienną fizjologią, która jest niezbędna do wykonywania tego zawodu. Każdy wiedźmin musi przejść tzw. Próbę Traw, która powoduje nieodwracalne mutacje w organizmie, dzięki którym doskonali się w walce i może stawiać czoła niebezpieczeństwu. Niestety niewielu wytrzymuje działanie mutagenów, większość nie przechodzi tej próby 12 i pod wpływem toksyn umiera. Na szczęście Geralt zdaje test pomyślnie i wyrusza z misją oczyszczania świata z potworów. W swojej wędrówce nie jest samotny zazwyczaj towarzyszy mu przyjaciel, znakomity trubadur, znany na całym świecie bard Mistrz Jaskier, częsty bywalec zarówno najznamienitszych królewskich dworów, jak i najobskurniejszych zamtuzów. Geralt nie jest typowym wojownikiem, jakich spotykamy wielu w innych dziełach. Pod wpływem wyżej wspomnianej Próby Traw utracił on pigment włosów i przez ich śnieżnobiały kolor zwany jest Białym Wilkiem. Nienaturalne są również jego oczy, których źrenice zwężają się jak u nocnych zwierząt, przez co doskonale widzi w ciemnościach. Ponadto jego organizm odporny jest na trucizny, dzięki czemu może wypijać specjalnie przyrządzone eliksiry pomagające mu w walce, które dla zwykłego człowieka byłyby zabójcze. Uwagę przykuwa też wiedźmiński styl noszenia broni na plecach nie, jak to bywa zazwyczaj, u pasa. Posiada on aż dwa miecze srebrny do walki z monstrami, zaś żelazny zachowuje dla ludzi. Jednak ostrze nie jest jego jedyną bronią. Geralt posługuje się również magią i potrafi pokonywać przeciwników za pomocą specjalnych magicznych znaków, które kreśli w powietrzu, szepcząc zaklęcia. Mogą one powalić, ogłuszyć czy nawet podpalić wroga. Kolejną niezwykłą cechą bohatera jest nadludzka spostrzegawczość, inteligencja i opanowanie. Wydawałoby się, że dzięki tym zdolnościom Wiedźmin potrafi w każdej sytuacji zachować spokój i wyjść ze wszystkich opresji bez szwanku, ale nie do końca jest to prawdą. Ma również swoje słabe strony, nie jest wyidealizowanym herosem. Mimo swojej odmienności i szczególnych cech, nadal pozostaje człowiekiem, boryka się z ludzkimi problemami, czuje i kocha jak zwykły śmiertelnik. Absolutnie zachwyca kunszt literacki Sapkowskiego. Język, jakim się posługuje jest niezwykle barwny, obrazowy, a zarazem prosty i trafiający do każdego odbiorcy. Często wprowadza stylizacje gwarowe, nie stroni również od wulgaryzmów. Postacie, w zależności od rasy i pochodzenia, wypowiadają się w całkowicie odmienny sposób. Elfowie, jako odrębna rasa, mają nawet swoją własną kulturę i język. Sapkowski stworzył cykl powieści, który porywa nas do świata fantasy na wiele godzin od początku do samego końca. Różnorodność bohaterów, wielowątkowość i nieprzewidywalność fabuły, nadaje książce oryginalny, nieszablonowy wyraz, przez co czytelnik z bólem serca odkłada ją z powrotem na półkę. Saga o Wiedźminie przesycona jest elementami humorystycznymi. Niezwykle trafne komentarze, czy to narratora, czy bohaterów, cynizm i cięte riposty Geralta ociekające wręcz ironią, zabawne porównania, gry słowne rozśmieszają czytelnika do łez. Autor bawi się językiem, materiały promocyjne

13 KULTURA tworząc esencję dobrego humoru, lecz Wiedźmin to nie tylko powieść humorystyczna. Sapkowski często wprowadza odbiorcę w refleksyjny nastrój i skłania do namysłu przez poruszanie tematów egzystencjalnych oraz czysto filozoficznych takich jak przeznaczenie, zło, dobro, śmierć. Przez pryzmat świata fantasy ukazuje i ustosunkowuje się do problemów współczesnego świata - rasizmu, nietolerancji, władzy, żądzy pieniądza i wojny. Dzięki takiej mnogości tematów w powieści każdy znajdzie coś dla siebie, poczynając od wątków walki i wojny, przez przyjaźń, miłość i romanse, a na poszukiwaniu swojego przeznaczenia i miejsca w świecie kończąc. Według mnie Saga o Wiedźminie Andrzeja Sapkowskiego to w stu procentach udana próba wykreowania odrealnionego świata w sposób przystępny i zrozumiały dla szerokiej grupy odbiorców. Książka fascynuje wielu czytelników niezależnie od wieku, nawet tych, którzy nie do końca lubują się w gatunku fantasy. Myślę, że jest to pozycja, po którą naprawdę warto sięgnąć i zatracić się w niej na długie godziny. Milena Florczak Cuba libre. Notatki z Hawany Wy o b r a ź c i e s o b i e, ż e w ł a ś n i e k u p i l i ś c i e n o w y t e l e f o n k o m ó r k o w y, a l e n i e m o ż e c i e z n i e g o k o r z y s t a ć, b o w s k l e p a c h n i e m a k a r t d o ł a d o w u j ą c y c h k o n t o. Ch c e c i e w y s ł a ć e-m a i l, j e d n a k w w a s z y m m i e ś c i e i n t e r n e t j e s t d o s t ę p n y j e d y n i e w h o t e l a c h. Mo g ą z n i e g o s k o r z y s t a ć w y ł ą c z n i e c u d z o z i e m c y, o i l e z a p ł a c ą s p o r ą s u m ę z a k i l k a n a ś c i e m i n u t b a r d z o w o l n e g o ł ą c z a. Je ż e l i w y b i e r a c i e s i ę n a z a k u p y, t o pamiętajcie o d w ó c h k i e s z e n i a c h n a p i e n i ą d z e j e d n e j n a w a l u t ę, w k t ó r e j o t r z y m u j e c i e p e n s j ę, o r a z o d r u g i e j n a t a k z w a n e w y m i e n i a l n e p i e n i ą d z e, k t ó r e p o z w o l ą w a m n a k u p i e n i e w i ę k s z o ś c i t o w a r ó w n a n i e l e g a l n y m r y n k u l e k a r s t w, o w o c ó w, a n a w e t uszczelek i żarówek. Koszmar? Nie. Witajcie na Kubie. materiały promocyjne Zaczęło się od bloga. Yoani Sanchez, absolwentka filologii hiszpańskiej, założyła go w 2007 roku. Wymykała się do hotelów, by na skromnej stronie wpisywać raz na miesiąc notkę ilustrującą kolejne absurdy życia w Hawanie. W ciągu czterech lat została ogłoszona jedną ze stu najbardziej wpływowych kobiet świata, otrzymała wiele nagród dziennikarskich, a także została kubańską persona non grata, solą w oku samego Fidela Castro. Jej blog jest obecnie tłumaczony przez wolontariuszy z całego świata na kilkanaście języków, w tym na język polski. Nowe wpisy pojawiają się rzadko, często dzięki pomocy przyjaciół z zagranicy, umieszczających notki na serwerze. W książce Cuba libre. Notatki z Hawany możemy przeczytać najciekawsze, bardzo odważne opinie autorki i najbardziej nieprawdopodobne historie związane z Kubą. Sanchez pozwoliła sobie na więcej niż kolejny wzniosły manifest przeciwko opresyjnej władzy. Uważa się za głos pokolenia nazywanego Generacion Y ludzi urodzonych w epoce, gdy jedyną możliwością sprzeciwu wobec bezsensu codziennego życia było nadawanie dzieciom imion rozpoczynających się od litery Y. Blog sprawił, że obnażone zostały absurdy kubańskiej polityki przejawiającej się we wszystkich sferach życia. Sanchez posłużyła się bronią, której ideologiczni przywódcy boją się najbardziej satyrą i ironią. Pisze o nadziei i radzeniu sobie z przeszkodami, jakie stawia przed Kubańczykami przywódca i jego świta. O karach grożących za złamanie jednej z absurdalnych reguł, o ograniczeniach dla prywatnych przedsiębiorstw i nieudolności tych państwowych. Pisze o dzieciach, które zamiast lekcji z nauczycielem mają zajęcia z telewizorem program jest taki sam dla uczniów wszystkich klas. Nikt nic nie rozumie, nikt nie notuje, a nauczyciele nie są w stanie wyjaśnić, co właściwie było przedmiotem zajęć. U ludzi rodzi się niechęć do jakiejkolwiek aktywności i sprzeciwu wobec państwa. Co można zrobić, by wygrać bez broni, manifestów i wielkiej ideologii? Przestać być biernym. Yoani Sanchez odważyła się na to pewnego dnia. Przyznaje się szczerze do swojej winy: (...) nie trzymam broni pod łóżkiem. Niewątpliwie jednak systematycznie popełniałam obrzydliwe przestępstwo: wierzę, że jestem wolna. ( ) Na dodatek, mimo że nie przywłaszczyłam sobie cudzej własności, wielokrotnie chciałam ukraść to, co sądziłam, że do mnie należy: Wyspę, jej marzenia, jej spuściznę. Warto docenić jej działanie przeczytać książkę i śledzić bloga. Natalia Słupek 13

14 SPOŁECZEŃSTWO Święta w rytmie flamenco Za s t a n a w i a l i ś c i e s i ę k i e d y ś, c z y m o ż l i w e j e s t uniknięcie k ą p i e l i w Śm i g u s a Dy n g u s a? A m o ż e z a m i a s t c z e k a ć n a p i e r w s z e p o d r y g i w i o s n y, l e p i e j b y ł o b y s p ę d z i ć Wi e l k a n o c w k l i m a c i e ś r ó d z i e m n o m o r s k i m? W s ł o w n i k u Hi s z p a n ó w c z ę ś c i e j n i ż s ł o w o Pa s c u a (Wi e l k a n o c), pojawia s i ę Se m a n a Sa n t a n a o k r e ś l e n i e Wi e l k i e g o Ty g o d n i a, który obchodzi się nieco inaczej niż w Polsce... Domingo de Ramos Na początku krótkie wyjaśnienie dla fanów Realu Madryt. Celebracja Wielkiego Tygodnia nie rozpoczyna się od dnia Sergio Ramosa, choć dla wielu w tym kraju piłka nożna jest równoznaczna z religią. Otóż, tak jak w Polsce, wszystko zaczyna się od Niedzieli Palmowej. W zależności od regionu tradycje są różne. Wszystkie jednak nawiązują do uroczystego wjazdu Jezusa do Jerozolimy. Procesje na ulicach Hiszpanii są niezwykle widowiskowe, za sprawą figur towarzyszących tym pochodom. Na różne sposoby przedstawiają one moment przekroczenia przez Chrystusa bram miasta. Do najbardziej spektakularnych procesji należą te na południu Hiszpanii w Andaluzji (zwłaszcza Sewilli). Tam w okresie wielkanocnym przyjeżdża najwięcej turystów, aby na własne oczy przekonać się, jak na południu Europy obchodzi się Wielkanoc. W Niedzielę Palmową swoją działalność rozpoczynają bractwa zakonne. Odtąd przez cały tydzień uczestniczą w procesjach, podczas których zakładają habity z typowymi spiczastymi kapturami. Kilkudziesięcioosobowe grupy niosą pokaźnych rozmiarów platformy z wizerunkami Jezusa i Maryi. Warto wspomnieć, że kult Matki Boskiej jest w Hiszpanii bardzo silny, o czym świadczy duża ilość kościołów pod Jej wezwaniem. Niedziela Palmowa to również pierwsze prezenty dla dzieci. Najmłodsi mieszkańcy Katalonii mogą w tym dniu oczekiwać podarków od swoich rodziców chrzestnych są to tradycyjnie udekorowane liście palmowe. 14 Ku Klux Klan Semana Santa to jeden wielki ciąg procesji. Każdego dnia, podobnie jak w Niedzielę Palmową, na ulicach pojawiają się figury świętych. Każda z nich jest w wyjątkowy sposób przystrojona kwiatami, a niosącym platformy towarzyszą dźwięki muzyki. Zakonnicy w swoich strojach wyglądają niczym przedstawiciele Ku Klux Klanu za sprawą spiczastych kapturów. Jako los nazarenos przewodniczą procesjom, niosąc w rękach świece. Symbolizują pierwszych chrześcijan, którzy na modlitwy zbierali się pod osłoną nocy w obawie przed prześladowcami. Procesjom towarzyszą pieśni wielkopostne w rytmie flamenco. Ta z pozoru radosna i dynamiczna muzyka idealnie pasuje do pieśni religijnych mówiących o cierpieniu. Przy jej dźwiękach zdejmowane są z platform posągi Maryi i Jezusa, a mężczyźni biorą je na swoje ramiona. Postacie, oświetlone świecami zakonników, wyglądają jakby płynęły wśród tłumu. Wielka Sobota jest natomiast czasem wyciszenia i oczekiwania na Zmartwychwstanie, które obwieszczają dzwony kościoła. Kiedy obchody Wielkiego Postu i Semana Santa dobiegają końca w Sewilli rozpoczyna się Fiesta. Miasto tonie w kwiatach i słychać radosne rytmy flamenco. Małpka zamiast wiadra wody Poniedziałek Wielkanocny nie jest w Hiszpanii świętem miłośników mokrej roboty. Ważny punkt w katalońskiej tradycji wielkanocnej to przygotowanie tzw. Mona de Pascua, czyli czekoladowego ciastka na kształt pączka z gotowanymi jajkami w środku. Mona znaczy po hiszpańsku małpa, więc często przybierają one kształt właśnie tego poczciwego, choć mało wielkanocnego zwierzęcia. W języku marokańskim znaczy to również prezent. Zgodnie z tradycją rodzice chrzestni podarowują te słodycze swoim chrześniakom. To również okazja dla cukierników do wykazania się swoimi umiejętnościami. Najbardziej okazałe monas mają szansę wystąpić w telewizji ;) Edyta Kowalczyk fot. sxc.hu

15 Świat w obrazkach SPOŁECZEŃSTWO De m o t y w a t o r y n i e w y m a g a j ą j u ż o d u ż y t k o w n i k ó w, a b y d e m a s k o w a l i s m u t n ą r z e c z y w i s t o ś ć. Pr z e c i w n i e, c o r a z w i ę c e j r a d o s n y c h i l u s t r a c j i i p o z y t y w n y c h p r z e s ł a ń. By ć m o ż e w ł a ś n i e d l a t e g o w s i e c i n i e b r a k u j e s t r o n, gdzie cynizm i ironia grają pierwsze skrzypce. Jeśli, drogi Czytelniku, nie znasz popularnych demotów, prawdopodobnie mieszkasz z dala od wszelkiej cywilizacji w zapomnianej przez Boga i ludzi wspólnocie Amiszów. Demotywatory od dawna okupują amerykański Internet, a w Polsce przyjęły się kilka lat temu z dużym sukcesem. Strona należy, a jakże by inaczej, do serwisu Joe Monster, serwującego zdrową dawkę dowcipu i satyry. Gdy pół godziny temu autor tego artykułu zajrzał na demoty, online było blisko 36 tysięcy użytkowników, a liczba obrazków dodanych poprzedniego dnia do poczekalni wynosiła 3,5 tysiąca. To spory wynik, ale prawdziwe oblężenie strona przeżywała w 2009 roku, kiedy była rewelacją polskiego Internetu. Sukces kultowych demotów był spektakularny. Strona w ciągu krótkiego czasu potrafiła wytworzyć własną grupę odbiorców bez krzykliwej reklamy i PR-owskich działań. Nie ma się czemu dziwić, bo reklama przyszła sama. Byli nią użytkownicy rozsyłający treści po swoich znajomych, przez co popularność strony rosła. Szata graficzna jest jednolita i stonowana, brak serii krzykliwych kolorów, wszystko jest czytelne i przejrzyste. Sposób użytkowania jest prosty i aby podziwiać humor internautów na stronę można wejść bez wcześniejszego logowania. Jeśli chcesz tworzyć tu potrzeba już konta. Twoje prace przy odrobinie szczęścia i kilku przychylnych głosach mogą trafić na tzw. główną z najlepszymi obrazkami. Nic więc dziwnego dzięki szerokiej dostępności i braku udziwnień strona plasowała się w czołówce najchętniej odwiedzanych witryn internetowych. Obecnie według danych portalu alexa.com, który prowadzi ranking najpopularniejszych stron internetowych, demotywatory plasują się w Polsce na 12 pozycji, wyprzedzane tylko przez takie potęgi jak: Google, Facebook, Allegro czy inne z wieloletnim stażem. Jest to bardzo dobry wynik, biorąc pod uwagę prostotę całego pomysłu. Teraz, gdy zainteresowanie demotywatorami powoli maleje, a konkurencja rośnie, pojawiły się jak grzyby po deszczu podobne strony jeszcze ostrzej wyśmiewające szarą rzeczywistość. W globalnym śmietnisku pełno witryn czyhających na spadek po poprzedniku. Bazują na podobnej koncepcji i w przeważającej części rozwinęły się po sukcesie popularnych zniechęcaczy. Google Trends do stron spokrewnionych zalicza przede wszystkim kwejk.pl, sadistic.pl i całą gamę dzieci Joe Monster bazujących na treści z demotywatorów. Witryny korzystają głównie z tego, że gusta użytkowników ciągle ulegają zmianie. Demoty, zyskując szczyt popularności, odbierane są często jako mainstreamowe i nieciekawe, bo straciły na ekskluzywności. Użytkownicy to przeważnie osoby w wieku lat, głownie bezdzietni mężczyźni z wyższym wykształceniem. Tak mówią statystyki na alexa.com, chociaż na stronie często widać obrazki w stylu a u nas w gimnazjum, co kłóci się odrobinę z danymi. Jednak profilowo wszystko się zgadza. Treści, chociaż śmieszne, są z konserwatywnego nurtu, w którym dom, wiara i rodzina stanowią najwyższe wartości. Co innego reprezentują najnowsze witryny. Na stronach Kwejka i Sadistic raczej trudno spotkać cokolwiek, co wiązałoby się z prawicowymi poglądami. Nowy legion rezerwowy jest bardzo liberalny, a użytkownicy śmieją się zarówno z tradycji, Kościoła i wszelkich zasad społecznych, co na demotywatorach byłoby nie do pomyślenia. Wszyscy dostają równo po głowie, a im głupszy obrazek tym lepiej. Na porządku dziennym jest podkradanie sobie nawzajem treści i łamanie praw autorskich, o które właściwie nikt się już nie troszczy. Zmieniły się też zasady. Nie potrzeba już pseudofilozoficznej pointy, wystarczy śmieszny i najlepiej drastyczny rysunek, aby trafić na szczyt. Mocną grupę użytkowników stanowią tutaj osoby mające od 18 do 25 lat, już niekoniecznie z wyższym wykształceniem, także mężczyźni przeglądający stronę w domu oraz w pracy. Zmieniają się więc poglądy społeczne, a nowa grupa internautów kreuje treści nie tyle płytsze, co wyraźnie inne w stosunku do swoich poprzedników. Świat widziany obrazkami jest prostszy i łatwiej ulega deformacji. Sama idea podobnej rozrywki nie zniknie, bo przy takiej częstotliwości odwiedzania strony ich właściciele zarabiają krocie na samych reklamach. Można mieć tylko nadzieję, ze wkrótce Polacy będą znani ze swojego dystansu do świata, a nie z romantycznego ubolewania nad przeszłością. Kazimierz Kmiecik 15 fot. demotywatory.pl

16 SPOŁECZEŃSTWO Seriale nowej generacji materiały promocyjne Da w n o t e m u w Am e r y c e... No m o ż e n i e t a k d a w n o, a l e j e s z c z e p a r ę l a t t e m u d o n a k r ę c e n i a s e r i a l u c z ę s t o w y s t a r c z a ł y d w a, m o ż e t r z y p o m i e s z c z e n i a i g r u p a n i e k o n i e c z n i e z n a n y c h a k t o r ó w. Je d n a k o d p a r u l a t s i ę t o zmienia. Ob e c n i e s e r i a l e z k r a j u Wu j a Sa m a c o r a z c z ę ś c i e j p r z y p o m i n a j ą w i e l k i e h o l l y w o o d z k i e p r o d u k c j e, p o d c z a s g d y niskobudżetowe sitcomy i seriale odchodzą w niepamięć. 16 Już w końcówce lat 90-tych zaczęto produkować seriale z coraz większym rozmachem, ale naprawdę przełomowa okazała się produkcja Zagubionych. Serial emitowany przez stację ABC od 2004 roku, ukazywał historię grupy 48 osób ocalałych z katastrofy samolotu. Większa część akcji sześciosezonowego serialu rozgrywała się na egzotycznej wyspie, którą w serialu imitowała hawajska wyspa O ahu. Część scen była kręcona w Sydney oraz w Los Angeles. Już sama różnorodność geograficzna była dość zaskakująca jak dla serialu. Do tego dochodziły znane nazwiska w obsadzie oraz obecność licznych i wysokiej klasy efektów specjalnych. To wszystko w połączeniu z zagmatwaną i zaskakującą fabułą przyniosło serialowi szesnastomilionową widownię podczas emisji pierwszego sezonu oraz niewiele mniejszą podczas kolejnych. Budżet jednego odcinka popularnego serialu często przekracza budżety kilku polskich superprodukcji razem wziętych. Dowód? Hugh Laurie za rolę w serialu Dr House otrzymuje 400 tysięcy dolarów. Mówimy tu oczywiście o stawce za jeden epizod. Gaża brytyjskiego aktora wydaje się jednak błaha przy pieniądzach, które za jeden odcinek serialu Dwóch i pół zarabiał do niedawna Charlie Sheen 1,25 miliona dolarów. Oba wspomniane wyżej nazwiska są już znane szerokiej publiczności. O ile Laurie był już wcześniej popularny, a dopiero dzięki roli kontrowersyjnego doktora stał się gwiazdą światowego formatu, o tyle Sheen jeszcze przed powstaniem serialu był rozpoznawalny na całym świecie. Znane nazwiska w głównych rolach to kolejny trend, który jeszcze parę lat wcześniej był raczej rzadko spotykany w serialach. To raczej one były odskocznią dla młodych aktorów. Teraz dzieje się inaczej. Jedną z głównych ról w telewizyjnym hicie zeszłego roku Zakazanym imperium gra popularny aktor Steve Buscemi. W głównego bohatera Magii kłamstwa wcielił się natomiast jeden z ulubieńców Quentina Tarantino Tim Roth. Również w obsadzie wspomnianych już wcześniej Zagubionych znalazły się znane nazwiska, jak chociażby Naveen Andrews ( Angielski pacjent, Duma i uprzedzenie ) czy Dominic Monaghan ( Władca pierścieni ). Nie tylko rozmach stał się znakiem rozpoznawczym nowych seriali. Charakterystyczny jest też schemat jeżeli chodzi o głównego bohatera. Postacią centryczną większości najpopularniejszych seriali jest postać geniusza, osoby niedoścignionej w swojej profesji, zazwyczaj jednocześnie samotnika i ekscentryka. W dodatku na ekranie od zawsze jest miejsce na zagadki, a popyt na detektywów nigdy nie maleje. Tak więc dr Gregory House to mizantrop i cynik, ale jednocześnie jeden z najlepszych na świe- cie lekarzy diagnostyków. Nawiasem mówiąc postać House a wzorowana jest na słynnym literackim detektywie Sherlocku Holmesie. Tytułowym bohaterem serialu Detektyw Monk jest były policjant z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi. Jednocześnie jest bacznym obserwatorem posiadającym niezwykłe umiejętności łączenia faktów. Podobnie rzecz ma się w Magii kłamstwa, której bohater, dr Cal Lightman jest specjalistą z zakresu mikroekspresji i mowy ciała. Postać ta powstała na wzór dra Paula Ekmana, eksperta w dziedzinie mowy ciała. Podobni bohaterowie występują zresztą w wielu innych serialach, takich jak Mentalista (detektyw), Kości (kryminolog-antropolog) i Dexter (morderca, będący jednocześnie policyjnym specjalistą w dziedzinie analizy śladów krwi). Oczywiście postać wyalienowanego geniusza nie jest jedyną drogą do zrobienia dobrego serialu, co udowadniają takie produkcje jak Zagubieni czy Herosi. Jednak to dość popularny schemat, po który sięgają producenci. Ma on jeszcze jedną istotną zaletę. Każdy z odcinków serialu tego typu jest zazwyczaj osobną historią, więc wszystkie sezony trzymają podobny poziom. Inaczej sprawa ma się z serialami, których jeden wątek fabularny ciągnie się przez cały sezon albo i dłużej. W tym przypadku często pierwszy sezon jest niedoścignionym wzorem dla następnych, z reguły okazujących się słabszymi i nudniejszymi. Moda na seriale nie przemija, ale one same muszą ewoluować. Kolejnym krokiem jakiego należy oczekiwać w najbliższej przyszłości, jest to, że producenci każdy nowy serial wypełnią do granic możliwości wielkimi gwiazdami. Pytanie tylko czy to krok w dobrym kierunku, bo gdzie by byli dziś tacy aktorzy jak Denzel Washington, George Clooney, Johnny Depp czy Brad Pitt gdyby nie ich serialowe początki? Przemysław Leś

17 HYDEPARK JAK NOWO NARODZONY Historia nie całkiem normalna Część 8. Krajobraz za drzwiami przypominał przedmieścia Bagdadu. Korytarz biegnący przez całe drugie piętro wyglądał tak, jakby dopiero co rozegrała się na nim regularna bitwa. Bałagan to stanowcze niedopowiedzenie. Wszelkiego rodzaju wyposażenie biurowe, ubrania, zbite lampy, mnóstwo technicznie zaawansowanego sprzętu telewizyjnego oraz krew. Basia zauważyła ją chwilę po mnie, z jej piersi wydostał się stłumiony okrzyk przerażenia. Ciemnoczerwona plama obok ciała zabitego terrorysty z każdą sekundą powiększała się. Kilka metrów za zwłokami stał mężczyzna z wycelowanym w naszą stronę pistoletem. Do lufy miał dokręcony tłumik. Gdyby nie jego dość pretensjonalna mina nie zdziwiłbym się, gdyby za chwilę rzucił w moją stronę: Go ahead, make my day!. Na szczęście my również posiadaliśmy broń, którą niezwłocznie wycelowaliśmy w nieznajomego. Sytuacja iście patowa, musiałem jakoś otworzyć partię tych niezamierzonych szachów. Spokojnie, nie chcemy zrobić ci krzywdy. Nie jesteśmy terrorystami debiut Retiego, posługując się terminologią szachową, to może nie był, raczej klasyczna partia hiszpańska. Grunt, że przeciwnik wykazywał chęć do konwersacji o czym poinformowała mnie lufa jego pistoletu, skierowana teraz w podłogę. Mężczyzna był silnie zdenerwowany, cały się trząsł. Wyglądało na to, że poziom adrenaliny w jego krwi opadał, i do nieznajomego zaczęły dochodzić sygnały rzeczywistości. Kim jesteście i co tu robicie? wyrzucił z siebie Jan Bizon (sądząc po identyfikatorze). W kilku zdaniach wyjaśniłem Janowi przyczyny, dla których znalazłem się wraz z Basią w tak uroczym miejscu jak ten korytarz. Nastąpiła pora na rewanż, choć Jan niezbyt był skory do szczerej rozmowy. Udało mi się uwolnić z więzów. Zaatakowałem klawiaturą stojącego obok mnie strażnika. Dostał w głowę, padł nieprzytomny na ziemię. Zabrałem mu pistolet i dobiłem go. Chwilę później zastrzeliłem tego tutaj. Sekunda zwłoki i to on zabiłby mnie. Właśnie miałem zamiar uwolnić mych kolegów, siedzą związani w następnym pokoju, gdy pojawiliście się wy. Na całym piętrze nie ma już ani jednego turbana mówiąc Jan skrzywił się z niesmakiem Ja nie wiem co robić dalej. Wszystko mi się miesza. Nigdy wcześniej do nikogo nie strzelałem, a tutaj ci dwaj nie żyją, rozumiesz to? jeszcze chwila i z opanowanego faceta prawnik przeistoczy się w płaczącą wierzbę. Do ocalenia skóry prezydenta potrzebowałem jak najwięcej zaprzyjaźnionych, opanowanych facetów, na pewno nie histeryków. Zrobiłeś to, co musiałeś. Ci ludzie nie mieliby żadnych skrupułów, gdyby chodziło o zabicie ciebie, dlatego ty musisz być bezwzględny względem nich. Musimy uratować resztę zakładników z budynku zanim będzie za późno. A tych dwóch martwych dżentelmenów z Azji ewidentnie próbowałoby nam w tym przeszkodzić, nie uważasz? Dlatego weź się w garść. No, już dobrze, dobrze poklepałem Jana przyjacielsko po plecach, gdy ten, pod wpływem mej jakże pięknej i patetycznej przemowy, z płaczem wpadł mi w ramiona. Chwilę potem prawnik otarł łzy mankietem koszuli, podwinął rękawy i sprawdził stan magazynka swego pistoletu. Znów przypominał głównego bohatera filmu Różowy Cadillac, przynajmniej z twarzy. Idź z Basią uwolnić resztę, potem Zaraz! Stój! podniosłem głos, gdyż właśnie przypomniałem sobie o jednym, bardzo istotnym szczególe. Chwilę przed nami na to piętro wbiegło dwóch uzbrojonych terrorystów! Co z nimi? Zgoda, spanikowałem, ale tylko na sekundę i tylko dzięki wyjątkowym okolicznościom. Tak czy siak, pampersy miałem jeszcze suche. Jacy terroryści? Poza tymi dwoma Arabami na całym piętrze są tylko zakładnicy z sąsiedniego pokoju. Co jak co, ale człowiek przechodzący taką sinusoidę samopoczucia, w tak krótkim okresie czasu jak Jan nie mógł kłamać. Szczerze zdziwił się, gdy z niepokojem spytałem się o jegomościów ze schodów. W takim razie albo rzeczywiście nikt poza mną i Basią nie wchodził ostatnio na to piętro, albo miało tu miejsce bardzo dziwne zjawisko z pogranicza teleportacji i iluzji, na analizę którego nie miałem aktualnie ani czasu, ani ochoty. Skupiłem się na pilno- 17

18 HYDEPARK fot. sxc.hu, blary54 waniu porządku na klatce schodowej, podczas gdy prawnicze wcielenie Rambo wraz z mą uroczą towarzyszką udali się kilka metrów dalej, aby uwolnić pozostałych zakładników przetrzymywanych na tym piętrze. Po kilku chwilach na korytarzu stało kilkanaście osób obydwu płci, każdy jednakowo przestraszony. Kobiety, pod opieką Basi i jej pistoletu, udały się w głąb korytarza do sali konferencyjnej, gdzie miały się schować. Natomiast ja, Jan oraz pozostałych ośmiu mężczyzn przystąpiliśmy do układania planu działania. Demokracja w tak niecodziennych okolicznościach na nic by się zdała, toteż za niemym przyzwoleniem audytorium wprowadziłem autorytaryzm. Wiem, że nikt z was nie chciał uczestniczyć w takim wydarzeniu. Fakty są jednak takie, iż jesteśmy w samym centrum opanowanego przez terrorystów budynku, i jeśli sami sobie nie pomożemy, to zginiemy tu wraz z innymi zakładnikami, prezydentem i grupką fanatycznych Arabów. Ci ludzie przyszli tutaj ze świadomością nadchodzącej śmierci męczeńskiej, więc niech nie wydaje wam się, iż to tylko niewinne ofiary nadinterpretacji Koranu. Oni chcą nas zabić i jeśli my nie zabijemy ich pierwsi cóż, możemy już teraz żegnać się z życiem powiało grozą, ale efekt był identyczny ze spodziewanym. Nikt się nie rozkleił, natomiast na twarzach pracowników mediów widziałem zdeterminowanie i chęć działania. Z takimi pomocnikami sytuacja więzionego piętro niżej prezydenta wyglądała nieco lepiej, o czym jednak biedaczek jeszcze nie wiedział. Miałem zamiar poinformować go o tym osobiście, w jedyny możliwy sposób uwalniając go. Dopiero w tym momencie pozwoliłem swoim towarzyszom na swobodną dyskusję na temat jak to zrobić, samemu zagłębiając się w myślach. Wiedziałem, że jest szansa jedna na milion, by akcja uwolnienia zakładników wraz z prezydentem miała przynieść powodzenie. Tą szansą było sprowadzenie wszystkich terrorystów 18 w jedno miejsce, gdzie byłaby możliwość ich, przynajmniej czasowej, neutralizacji. I nawet miałem w głowie zalążek planu jak tego dokonać W życiu nie słyszałem o czymś tak szalonym. Ale w obecnej sytuacji Zróbmy to! powiedział Jan w imieniu swoim i reszty zebranych po wysłuchaniu mego scenariusza działań na najbliższych kilka minut. Wiele racjonalnych czynników wskazywało na to, że rzeczony plan będzie ostatnią rzeczą w życiu, jakiej wykonania podejmie się każdy z nas, ale nie mieliśmy wyjścia. Nic lepszego w te kilka minut pozostałych do zaplanowanej egzekucji nie przyszło mi do głowy, a działać należało natychmiast. Nie wiem czy Jackowi udało się wezwać pomoc czy nie, nie miało to w tym momencie znaczenia. Najwyżej policja i jednostki specjalne przyjadą posprzątać to, co wraz z parszywą dziewiątką mych towarzyszy uda mi się zepsuć. Brak działania skazywał nas na zagładę, poprzez akcję zyskiwaliśmy szansę na przetrwanie oraz uratowanie innych, więc rachunek był prosty. Tak prosty, że nawet dla mnie, szczycącego się dwójką z matematyki w szkole średniej, nie przysporzyło kłopotu policzenie go. Więc do dzieła! powiedziałem i rzuciłem się w otchłań rozpaczy. A konkretniej na klatkę schodową, prowadzącą w dół budynku. Na odsiecz prezydentowi. Zaiste, powód godny śmierci! Tylko powiedzcie to memu instynktowi samozachowawczemu Przemysław R. Klekot vel The Heat Powieść Jak nowo narodzony, jest całkowicie oderwana od rzeczywistości i nie ma zupełnie nic wspólnego z prawdziwymi zdarzeniami, osobami, instytucjami itp.

19 SPORT W Polsce kopią wszyscy, wygrywa PZPN Po m a r c o w y m d w u m e c z u p o l s k i e j r e p r e z e n t a c j i m a ł o k t o d o s t r z e g a w s y t u a c j i r o d z i m e j p i ł k i k o p a n e j j a k i e ś p o z y t y w n e s t r o n y. Je d y n i e w s z e r e g a c h PZPN p a n u j e n i e z m ą c o n y s p o k ó j. Pa r a d o k s a l n i e t o w ł a ś n i e działacze z centrali są w komfortowej sytuacji. Za nieco ponad rok odbędą się finały EURO 2012, a nam pozostało czekać na losowanie biletów i kolejne paszportowe rewelacje Smudy. Trener, który swoją posadę zawdzięcza w głównej mierze mediom i kibicom, stracił już autorytet nie tylko w ich oczach, ale co najgorsze również w oczach swoich zawodników. Selekcjoner z wieloma tytułami na koncie ma obycie nie tylko na krajowym podwórku. Z powodzeniem prowadził rodzime kluby w spotkaniach na europejskiej arenie, zyskując uznanie jako twardy i konsekwentny szkoleniowiec. Jego bezkompromisowe wypowiedzi dały mu status ulubieńca dziennikarzy. Jednak jako trener reprezentacji Franz nie wytrzymał presji. Kiedy w ekipie ligowej jakiś zawodnik sprawiał problemy wychowawcze można było cofnąć go do drugiej drużyny, sprzedać i sprowadzić kogoś na jego miejsce. W zespole narodowym na takie zabiegi nie ma już miejsca. I to chyba jest największy problem Smudy, który chaotycznie na przemian wyrzuca zawodników, by następnie znów sięgnąć po nich bez słowa wytłumaczenia. Jego ofiarami padły ostoje polskiej defensywy. Po aferze samolotowej wyrzucił Artura Boruca i Michała Żewłakowa. Rekordzista pod względem występów z orłem na piersi, mimo 35 lat na karku, dalej byłby konkurencją dla ligowej miernoty. Niestety, ten rozdział został już chyba definitywnie zamknięty, bowiem selekcjoner pożegnał się z Żewłakowem w bardzo nieprzyjemny sposób. Jeszcze przed całym zajściem, obrońca Ankarangucu Ankara deklarował chęć gry w zespole narodowym na EURO Teraz głośno mówi o tym, że Smuda po prostu go olał. Wolał dać paszport Arboledzie, który od trzykrotnego mistrza Grecji jest raptem o 3 lata młodszy. Jeszcze większe szkody wyrządził konflikt Franciszka Smudy z bramkarzem Fiorentiny. Wydawać by się mogło, że Polska, dysponując co najmniej czterema klasowymi bramkarzami, jest na tej pozycji zabezpieczona. Dlaczego zatem między słupkami w meczu z Litwą stanął niejaki Sebastian Małkowski, do niedawna drugi bramkarz Lechii Gdańsk? Trudno logicznie odpowiedzieć na to pytanie. Wydaje się, że Smuda sam nie do końca jest świadom tego, jak duże konsekwencje ma jego postawa. Na pytania dziennikarzy Smuda odpowiada, że o powołaniach decydują sprawy osobiste. Trudno oprzeć się wrażeniu, że taka prywata prowadzi donikąd. Do selekcjonera zrazili się już niemal wszyscy zawodnicy. Nawet, mający u niego pewne miejsce w składzie, Robert Lewandowski mocno krytykuje Franza w wywiadach. Smuda wyraźnie pogubił się w swojej pracy z reprezentacją. Faktem jest, że Ireneusz Jeleń to piłkarz kontuzjogenny i wie o tym cała piłkarska Polska. Jednak po ostatnim zgrupowaniu, nie zagrawszy ani minuty, napastnik francuskiego Auxerre naraził się szkoleniowcowi, który oskarżył go o blokowanie miejsca w składzie młodszym i zdrowszym. Trener kazał przyjeżdżać na kadrę nawet w sytuacji, gdy ma się kontuzję, aby zawodnika zbadał sztab medyczny kadry i ja wypełniłem zalecenia Smudy broni się lider ataku francuskiej ekipy. O sytuacji polskiej ekstraklasy też nie możemy mówić w superlatywach. Nie dość, że zespoły z krajowego podwórka opierają się głównie na przeciętnych obcokrajowcach, to nawet właściciel Polonii Warszawa nie traktuje reprezentacji poważnie. Przed zgrupowaniem w Portugalii na mecze zostało powołanych czterech graczy stołecznej drużyny. Jednak prezes Wojciechowski interes klubu przedłożył nad dobro drużyny narodowej i zablokował wyjazd swoich pracowników. Smuda był bezradny. O kwestii powołań Arboledy, Perquisa i innych Polaków też napisano już sporo. Czarę goryczy przelała niedawna seks-afera w polskiej kadrze, po której sztab szkoleniowy zbojkotował media. Tego typu zachowania zdają się zaprzeczać naturze Smudy, który uchodził za twardziela na ławce trenerskiej. Niestety na stanowisku selekcjonera całkowicie wymiękł. a tymczasem w PZPN-ie święty spokój. Ministerstwa i sądy przed EURO 2012 nie ruszą tego archaicznego molocha, a najwięksi krytycy leśnych dziadków, czyli kibice strzelili sobie w kolano demolując Kowno. Jeżeli chodzi o media, to krytyka PZPN-u nie leży w niczyim interesie. TVP kurczowo trzyma się propagandy radości przed Mistrzostwami Europy, a Canal + póki co ma Ekstraklasę. A co na to prezes Grzegorz Lato? Zapewne jest wery hepi. Grzegorz Maciążek 19 fot. sxc.hu