Wojny, których nie przeżyłam to spektakl, który eksploruje niewygodne i wstydliwe

Transkrypt

1

2

3

4 Wojny, których nie przeżyłam to spektakl, który eksploruje niewygodne i wstydliwe doświadczenie naszej współczesności doświadczenie właściwe podglądaczom historii (którymi w zasadzie wszyscy jesteśmy), typowe dla obserwatorów obcych wojen, rzucających swoje ciekawskie spojrzenia z bezpiecznego terytorium, na którym wojna jest wciąż tylko słowem, cudzym wspomnieniem, niebezpieczną fantazją. Fantazją niezwykle kuszącą bo dającą prawo do zawłaszczenia nie swoich przeżyć, obsadzenia siebie w dowolnie wybranej roli, wyprodukowania emocjonalnych wstrząsów bez poniesienia realnych konsekwencji. Od czasu wybuchu konfliktu zbrojnego na terytorium Ukrainy wojna stała się widmem, które nawiedza polski teatr, prowokując pytania o etyczną odpowiedzialność sztuki, jej sprawczość, zdolność do ekspresji współczesnych lęków. Wojny, których nie przeżyłam podejmują ten problem z innej perspektywy, stawiając w centrum artystycznych działań fenomen niebezpośrednich doświadczeń doświadczania wojen poprzez serie medialnych obrazów i artystycznych przetworzeń. Spektakl powołuje do życia Instytut, w którym sześcioro badaczy i świadków drobiazgowo analizuje poprzez słowo, ruch i dźwięk - zjawisko funkcjonowania w świecie, w którym wojna staje się przyczynkiem do badania ekstremalnych emocji, rozgrywania egotycznych scenariuszy i niestosownych manipulacji. Spektakl będzie prezentowany również w trakcie tegorocznej edycji Festiwalu Prapremier.

5 Instytut Badań Wojen Nieprzeżytych został powołany z woli stworzenia jednolitej, choć bogatej i choć urozmaiconej, polityki artystyczno - kulturalnej. Akt jego założenia jest reakcją na wszędobylskie wojenne narracje, przedwojenne lęki, prowojenne nastroje, powojenne antycypacje i wojenne obsesje, które opanowały zbiorowe wyobraźnie. Rada Instytutu jest w pełni świadoma ryzyka związanego z dopuszczeniem do władzy medialnego, informacyjnego, wizualnego, komunikacyjnego i artystycznego chaosu. Stąd celem i misją Instytutu jest ustalenie raz na zawsze prawdziwej, a przez to obowiązującej, a przez to pożądanej, metody zajmowania się historią i polityką w sztuce. Albo przynajmniej porządne skatalogowanie chaosu. Lub chociaż spisanie rzetelnego Kalendarium Wojen Nieprzeżytych.

6 Spektakl Weroniki Szczawińskiej i Agnieszki Jakimiak jest jedną z propozycji Teatru Polskiego w ramach projektu kulturalni bez ograniczeń, dzięki któremu uruchomiliśmy bezpłatne spektakle z tłumaczeniem na język migowy i z audiodeskrypcją. Celem projektu jest intensyfikowanie inicjatyw ograniczających przeszkody w dostępie do kultury oraz uświadamiających potrzebę uczestnictwa w niej. Nie chcemy stwarzać dla naszych odbiorców barier. Zależy nam na tym, żeby wszyscy czuli się w Teatrze swobodnie, uczestnicząc w jego działaniach i wymianie myśli na równych prawach. Jednym z pierwszych elementów takiego postrzegania działalności teatru publicznego było uczestnictwo aktorów niewidomych i ociemniałych w spektaklu Faust w reż. Michała Borczucha (premiera 14 marca 2015).

7 Osoby niewidome i ociemniałe zapraszamy na: Сварка (swarka), reż. Katarzyna Szyngiera/ 17 października godz Wojny, których nie przeżyłam, reż. Weronika Szczawińska/ 6 listopada godz Dla osób niesłyszących przygotowaliśmy: Romville, reż. Elżbieta Depta/ 15 października godz Komornicka. Biografia pozorna, reż. Barek Frąckowiak/ 29 października godz Сварка (swarka), reż. Katarzyna Szyngiera/ 20 listopada godz Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu Kultura Dostępnej.

8 Reżyserka, dramaturżka, kulturoznawczyni. Absolwentka Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim. Reżyserię studiowała w warszawskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza. Doktor nauk humanistycznych. Nominowana do Paszportu Polityki 2014 w kategorii Teatr. Za reżyserię spektaklu Zemsta otrzymała II nagrodę Koszalińskich Konfrontacji Młodych m-teatr 2010; za reżyserię Jak być kochaną nagrodę Jury Społecznego na Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Reżyserskiej Interpretacje w Katowicach (2012); wyróżniona Nagrodą Marszałka Województwa Dolnośląskiego za dramaturgię do spektaklu W pustyni i w puszczy. Z Sienkiewicza i z Innych (2012). Otrzymała także wyróżnienie (wraz z innymi twórcami spektaklu Komornicka. Biografia pozorna) w Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (2012). Zrealizowała m.in. spektakle: Jackie. Śmierć i księżniczka na podstawie tekstu Elfriede Jelinek, Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie, 2008; Zemsta na podstawie tekstu Aleksandra Fredry, Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu, 2009; Noże w kurach na podstawie tekstu Davida Harrowera, Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie 2010; Białe małżeństwo na podstawie dramatu Tadeusza Różewicza, Teatr im. Stefana Żeromskiego w Kielcach, 2010; Jak być kochaną według tekstu Agnieszki Jakimiak, Bałtycki Teatr Dramatyczny im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie, 2011; Źle ma się kraj według autorskiego scenariusza pisanego wraz z Mateuszem Pakułą, Teatr Polski im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy, 2012; RE//MIX Zamkow: 2 albo 3 rzeczy które o niej wiem według tekstu Agnieszki Jakimiak, Komuna Warszawa, 2012; Re-wolt na podstawie tekstu Anny Wojnarowskiej, Europejskie Centrum Solidarności i Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego, Gdańsk-Warszawa 2012; Artyści prowincjonalni, Teatr Powszechny w Łodzi, 2013; Geniusz w golfie, Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, 2014; Teren badań: Jeżycjada, Centrum Kultury Zamek w Poznaniu w koprodukcji z Komuną Warszawa, 2014; Dzieci Jarocina śpiewają Retrojutro,

9 przedstawienie stworzone w ramach cyklu Wielkopolska:Rewolucje, 2014 (cztery ostatnie spektakle na podstawie scenariuszy Agnieszki Jakimiak), Niewidzialny chłopiec na podstawie dramatu Tymoteusza Karpowicza, Wrocławski Teatr Współczesny 2015; Klęski w dziejach miasta według scenariusza Agnieszki Jakimiak, Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu, Współautorka i dramaturżka projektów: W pustyni i w puszczy. Z Sienkiewicza i z Innych (reż. Bartosz Frąckowiak, Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu 2011) oraz Komornicka. Biografia pozorna (reż. Bartosz Frąckowiak, Hobo Art Foundation, Scena Prapremier In Vitro w Lublinie, Teatr Polski w Bydgoszczy 2012). Autorka (wraz z Krzysztofem Kaliskim) słuchowiska na podstawie Dźwiękowego zapisu doliny Tymoteusza Karpowicza oraz zdarzenia teatralnego opartego na fragmentach poematu Odwrócone światło tegoż autora (Wrocławski Teatr Współczesny, 2013). Zrealizowała (wraz z Krzysztofem Kaliskim) dźwiękową instalację Monologi Feniksany, zaprezentowaną na wystawie Anny Baumgart Zaśpiewajcie, niewolnicy (Galeria Bunkier Sztuki w Krakowie, 2014) oraz na wystawie Głos (CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie, 2014). W roku 2014 otrzymała (wraz z Piotrem Wawrem jr, Danielem Malone, Krzysztofem Kaliskim) rezydencję artystyczną w poznańskim Centrum Kultury Zamek, której efektem stała się wystawa audiowizualna Pamiętam, że w Zamku.

10 Dramatopisarka, dramaturżka i eseistka. Absolwentka Międzywydziałowych Studiów Humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim i studentka dramaturgii na Wydziale Reżyserii krakowskiej PWST; recenzentka teatralna i filmowa, laureatka I miejsca w Konkursie o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka. Publikowała m.in. w ResPublice, Dwutygodniku, Didaskaliach, Kinie. Autorka opracowania dramaturgicznego i tekstów do spektakli w reżyserii Weroniki Szczawińskiej, m.in. Geniusz w Golfie, Jak być kochanką, Re//mix Zamkowy: 2 albo 3 rzeczy, które o niej wiem. Wraz z Goranem Injaciem i Jowanną Wichowską współpracowała jako dramaturżka z Oliverem Frljiciem przy spektaklu Nie-boska komedia. Szczątki i asystentka Jana Peszka w PWST w Krakowie. Uczestniczka Forum Dramatopisarskiego przy Festiwalu Neue Stucke aus Europa w Wiesbaden.