Być pośrednikiem MIŁOŚCI

Transkrypt

1 1 Miłość i profesjonalizm cz. II Aleksandra Karasowska Doświadczenia ostatnich sześciu lat intensywnej współpracy ze Stowarzyszeniem św. Filipa Nereusza w Rudzie Śląskiej (opisywane w publikacjach zamieszczanych na łamach Remedium), przyczyniły się do głębokiej przemiany mojego myślenia o pomaganiu ludziom. W poprzedniej części tekstu pisałam o tym, w jaki sposób weszłam na drogę świadomej współpracy z Panem Bogiem. Teraz chciałabym pokazać jej owoce przemianę w sposobie pełnienia profesjonalnej roli oraz cuda MIŁOŚCI, które się wydarzyły w życiu moim i innych osób. Cuda Bożej Miłości Kierowani pragnieniem dzielenia się dobrem z ubogimi i osamotnionymi w swoich zmaganiach rodzinami, zaczęliśmy podejmować działania, które czasami wydawały się nieprofesjonalne i ryzykowne pożyczanie pieniędzy rodzicom będącym w potrzebie, odwiedzanie ich w domu (nie oficjalnie w roli pracownika świetlicy, ale po przyjacielsku, wpadanie na kawę ), proszenie ich o pomoc, o modlitwę za inne osoby, uczestnictwo rodziców w superwizji, podczas której omawiamy sytuacje w ich rodzinie i wspólnie poszukujemy rozwiązań, organizowanie wspólnych szkoleń, a nawet rekolekcji dla profesjonalistów i rodzin. W przedziwny sposób działania te zaczęły przynosić dobre owoce, choć podejmując je, często przeżywaliśmy wątpliwości. Pamiętam pytania wychowawców: czy możemy sobie na to pozwolić, czy rodzice nie staną się roszczeniowi, czy nie rozbudzimy oczekiwań, których potem nie będziemy w stanie udźwignąć? Poszukując odpowiedzi, w każdej konkretnej sytuacji rozważaliśmy różne możliwości działania, a także ich potencjalne skutki. Widząc człowieka, który na naszych oczach przeżywa kryzys, upada, nie ma już siły dalej iść sam, szukaliśmy możliwości wzmocnienia go, decydując się na niekonwencjonalne rozwiązania i zawierzając je Panu Bogu. Uczestnicząc w tych sytuacjach jako superwizor, wiedziałam, że przekraczamy zasady profesjonalne, mając jednocześnie pełną świadomość, że profesjonalizm nie wystarczy, aby zaradzić ludzkim nieszczęściom, że tu potrzebna jest MIŁOŚĆ, która uzdrawia i podnosi, przywracając utracone w wyniku bolesnych przeżyć poczucie godności. I wiedziałam, że nikt z nas sam w sobie nie ma takiej MIŁOŚCI. Najbardziej chyba znaczącym dla mnie przeżyciem było uczestnictwo w rekolekcjach dla rodzin: przez trzy dni modliłam się wspólnie z wychowawcami, rodzicami, dziećmi. Tu dokonało się to, czego pragnęłam przez całe lata, patrząc bezsilnie na tyle bólu i cierpienia. Tu zobaczyłam, jak przytłoczeni trudnymi doświadczeniami, poranieni ludzie, podnoszą się, doświadczając Bożej Miłości. Jak dzieje się coś, czego nie jest w stanie sprawić najbardziej

2 2 kompetentny profesjonalista w sercach rodzi się Wiara, Nadzieja i Miłość. Choć obiektywnie w ich życiu nic się nie zmienia (nadal są ubodzy i ciążą na nich wszystkie problemy), stają się jednak piękni i pełni jakiegoś wewnętrznego poczucia godności, wyzwala się z nich radość, pragnienie czynienia dobra, są sobie w jakiś sposób bliscy, choć nie znają się zbyt dobrze. Prowadząc grupy wielokrotnie widziałam eksplozję radości czy optymizmu, która jednak często była zwykłą euforią i znikała w konfrontacji z życiem. Tutaj byłam pewna, że nie jest to proces grupowy, stan euforii ani żadna poufałość uczestnicy (a wśród nich ja sama) czuli się przyjęci przez Boga wraz ze swoimi słabościami i trudnym życiem, kochani i wartościowi, napełnieni MIŁOŚCIĄ i spragnieni, aby ją dawać innym. Od czasu rekolekcji minęło kilka miesięcy, przyszła ciężka zima i trudny czas dla rodzin żyjących w bardzo ubogich warunkach. A jednak cud Miłości trwa ludzie wspierają się wzajemnie, rozwiązują trudne sytuacje, modlą się, poszukują dobra. Oczywiście opisanych tu sposobów działania nie można wprost traktować jako profesjonalnych wskazówek do pracy z takimi rodzinami i przenieść na każdy grunt. Tutaj w sposób naturalny wynikały one z wydarzających się sytuacji, stanowiąc część relacji opartej na coraz większej bliskości i zaufaniu, jakie się buduje pomiędzy wychowawcami a rodzicami. Są to jedne z niewielu sytuacji w moim zawodowym życiu, gdzie działamy poza dostępną wiedzą i doświadczeniem. Wynika z nich jednak wiele wniosków, które mogą być pomocne dla profesjonalistów, i są przekazywane w kolejnych tekstach publikowanych na łamach Remedium. Myślę, że zasady profesjonalne są na tyle potrzebne i ważne, że jedynym uzasadnieniem ich przekroczenia może być większe dobro, jakie w konkretnej sytuacji wynika z miłości do drugiego człowieka. Nie jest łatwo określić, co to oznacza. Znam niemało przypadków, gdy wychowawcy z miłości przygarniali dzieci, wikłając się z nimi w trudne relacje. Dla nas gwarancją bezpieczeństwa jest Bóg, któremu zawierzamy wszystkie nasze działania i który nas prowadzi. Służyć ludziom Pamiętam moment, kiedy uświadomiłam sobie, że wszystkie moje umiejętności, specyficzne talenty, wiedza, doświadczenie, a także uznanie, jakie mam u innych w związku z wykonywaną pracą, nie należą do mnie: są DAREM, który zobowiązuje, bo jest przeznaczony przede wszystkim dla tych, do których jestem posłana. Potrzebowałam wtedy więcej pieniędzy i postanowiłam wykorzystać moje kompetencje pracując dla biznesu. Podjęłam o to starania i skutki były zachęcające. Jednak kiedyś, siedząc w sali pełnej osób, usłyszałam

3 3 w sercu pytanie: Co ty tu robisz? To nie jest twoje miejsce!. Od razu zrozumiałam o co chodzi dary, które otrzymałam od Boga nie były przeznaczone do takich działań. Od tego czasu mam świadomość, że moja praca nie jest tylko sposobem zdobywania środków na utrzymanie, ale przede wszystkim misją, którą dobrowolnie podejmuję. Wiem, że każda chwila spotkania jest cenna, dana nam po to, aby dokonało się coś ważnego. To pomaga się skoncentrować pomimo zmęczenia, wytrwać w trudnych sytuacjach. Pamiętam pewne szkolenie, kiedy szczególnie mocno doświadczyłam oporu i zniechęcenia wychowawców, bardzo sfrustrowanych swoją pracą. W ciągu kolejnych godzin czułam, jak i mnie ogarnia coraz większe poczucie bezsensu, jednak nie chciałam się poddać. Miałam nadzieję, że może coś jeszcze się wydarzy, więc próbowałam możliwie najlepiej zrealizować każdy z kolejnych kroków szkolenia. Musiałam walczyć z pokusą, aby sobie odpuścić i tylko przetrwać do końca. W duchu prosiłam Boga, aby to spotkanie ich umocniło. Starałam się pokazać wszystkie mocne strony ich pracy, jakie udało mi się dostrzec. W końcu z drżeniem serca zaproponowałam rundkę na podsumowanie zajęć, spodziewając się usłyszeć same trudne słowa. A potem ze zdziwieniem słuchałam refleksji, które były prawdziwe i głębokie. Okazało się, że ten ostatni moment, kiedy doceniłam ich starania okazał się najważniejszy i najbardziej otwierający! Uświadomiłam sobie, jak łatwo mogłam to zniszczyć, poddając się zniechęceniu. I, że nie byłabym zdolna wytrwać, gdyby nie wiara, że Bóg jest przy mnie i działa, nawet gdy ja nie widzę żadnych owoców mojej pracy! Być pośrednikiem MIŁOŚCI Wiedza i profesjonalne doświadczenie może dawać poczucie mocy, szczególnie jeżeli nasze działania przynoszą dobre skutki, a inni je zauważają i doceniają. Łatwo wtedy sobie samemu przypisać te wszystkie sukcesy. Wydaje się to bardzo racjonalne przecież uczyłam się, zdobywałam doświadczenie, a teraz wkładam trud w wykonywanie pracy. I to jest prawda, ale niepełna. Już wiele lat temu rozumiałam, że to moi klienci podjęli trud: uczestniczyli w terapii czy szkoleniu, zaangażowali swój czas, energię, wiedzę, umiejętności, odwagę w próbowaniu czegoś nowego, dokonali zmiany we własnym życiu, myśleniu, pracy. Ja, jeżeli dobrze wykonałam swoje zadania, byłam tylko katalizatorem tej zmiany. Od tego momentu zaczęłam świadomie oddawać im moc, którą próbowali przelać na mnie. Teraz jednak widzę to jeszcze głębiej doświadczając działania Pana Boga w moim życiu, mam świadomość, że On mnie posyła, kieruje moimi krokami i przeze mnie przychodzi do ludzi, że wszystko co mam i czynię jest Jego darem i sukcesy, i porażki. Dlatego tak bardzo pragnę, aby to było na Jego chwałę. Czasami zdarza się, że ludzie są zaintrygowani

4 4 podchodzą i pytają: skąd ty masz taką radość, zapał, nadzieję I wtedy z radością mogę wyznać prawdę, która zwykle podczas moich szkoleń pozostaje ukryta: To Pan Bóg, to On sam działa przez mnie. Klucz do serca człowieka Psychologia próbuje zgłębiać wnętrze człowieka. Bada i opisuje mechanizmy jego zachowań, nigdy jednak nie jest w stanie przeniknąć ani nawet dotknąć tajemnicy ludzkiego serca jest w nim przestrzeń, do której nie mamy dostępu. Kiedyś myślałam, że jako psycholog mogę mieć duży wpływ na innych ludzi: do czegoś ich skłonić, albo wyrokować kto się zmieni, kto nie. Później praca, szczególnie z alkoholikami, nauczyła mnie pokory doświadczyłam czym jest wolność każdej osoby i przestałam oceniać, co jest lub nie jest możliwe w czyimś życiu. Ostatnio zrozumiałam, że to Bóg posługuje się mną, jako profesjonalistką, to On daje klucz do serca człowieka. Podczas superwizji omawialiśmy sytuacje, które skłoniły mnie do refleksji. Dziewczynka uciekła z domu i spędziła noc w nieznanym miejscu, była poszukiwana przez rodzinę, wychowawców, policję. Wszyscy się o nią martwili, pragnęli żeby wróciła, ale ona nie odbierała telefonów, nie chciała rozmawiać. Jedyną osoba, która potrafiła do niej dotrzeć i sprowadzić do domu okazała się pani kucharka, jedna z mam zatrudnionych w świetlicy. Drugie zdarzenie miało miejsce podczas letniego obozu: chłopiec z problemami emocjonalnymi przeżywał wyjątkowo trudny czas, wpadł w złość i nie można było zapanować nad jego zachowaniem. Także tutaj najbardziej pomocna okazała się pewna mama zaprosiła go do swojego pokoju i tam w towarzystwie jej małych dzieci chłopiec się wyciszył i uspokoił. W obu tych trudnych sytuacjach byli obecni profesjonalni wychowawcy i socjoterapeuci, kompetentni i bardzo oddani dzieciom, jednak okazali się bezradni. Bo profesjonalizm ma swoje ograniczenia, możemy zrobić wszystko jak najlepiej, ale w ostateczności tym, który otwiera serce człowieka jest Bóg. On też wybiera osobę, przez którą chce działać. Modlitwa Moja praca w ciągu kilku ostatnich lat polega w dużej mierze na towarzyszeniu profesjonalistom w analizowaniu najtrudniejszych przypadków z ich praktyki. Często nie udaje nam się znaleźć łatwych, ani jednoznacznie dobrych rozwiązań pozostaje poczucie bezsilności w obliczu zła i cierpienia, któremu nie możemy zaradzić. Kiedyś w środku nocy przypomniał mi się pewien chłopiec. Widziałam, że pomimo ogromnego zaangażowania wychowawców, sprawy idą źle i nie mamy już na niego wpływu. Zobaczyłam jego życie,

5 5 łańcuch bolesnych niszczących doświadczeń Opanował mnie smutek i lęk, a także wielkie pragnienie, aby ten chłopiec doświadczył dobra, aby uwierzył, że jego życie ma sens, że jest cenny i wartościowy. To pragnienie było coraz silniejsze, rozrywało moje serce i wtedy po raz pierwszy popłynęły słowa modlitwy: Panie, ja nic nie mogę nie mam już wiedzy, rozwiązań, pomysłów, dobrych słów oddaję go Tobie, Ty jesteś MIŁOŚCIĄ, Ty masz moc go ocalić Od tego czasu wciąż oddaję Bogu w modlitwie osoby, które spotykam w mojej pracy. W ten sposób nie muszę dystansować się emocjonalnie powierzam Mu wszystkie moje uczucia i troski związane z nimi i mam siły, aby dalej służyć. Pisząc te osobiste wyznania, pragnę przekazać coś bardzo ważnego: droga zawierzenia Bogu swojego profesjonalnego rozwoju i pracy, przekształcenia jej w misję służenia ludziom zgodnie z Jego wolą, nie jest zarezerwowana dla wybranych! Przez wiele lat byłam osobą niewierzącą. Spotkałam Boga wśród ludzi, do których mnie posłał w ramach mojej pracy i przez nich Go poznałam i uwierzyłam. Przez nich On mnie dalej prowadzi. Pomaganie w Nim jest możliwe i dostępne dla każdego. Bóg dając nam talenty, stawiając w konkretnych miejscach, chce nas wspierać i dawać swoją MIŁOŚĆ, czeka tylko na naszą decyzję. Ostatecznie nie mamy nic do stracenia, możemy tylko zyskać Autorka jest psychologiem, pracowała jako terapeutka z dziećmi, młodzieżą, rodzinami. Prowadzi szkolenia dla wychowawców i nauczycieli.