W NUMERZE: Zmarł ks. Stanisław Mól Zapłacimy za Pałac w Piekarach Wielkopostne rozmowy Złote i diamentowe gody NR / ( ) STYCZEŃ - LUTY

Transkrypt

1 NR / ( ) STYCZEŃ - LUTY EGZEMPLARZ BEZPŁATNY ISSN - W NUMERZE: Zmarł ks. Stanisław Mól Zapłacimy za Pałac w Piekarach Wielkopostne rozmowy Złote i diamentowe gody

2 2 reklama

3 3 100 DNI PO WYBORACH WYWIAD Z WÓJTEM PAWŁEM MISIEM Minęło 100 dni od zaprzysiężenia Pana na wójta Gminy Liszki. Przypomnijmy, w II turze wyborów zdobył Pan aż 75,31 % głosów poparcia. Ta olbrzymia przewaga oznacza, że mieszkańcy chcieli zmian. Rzeczywiście odniosłem spory sukces w wyborach. Ta przewaga przypomina mi, jak wielka ciąży na mnie odpowiedzialność. Obietnice złożone przeze mnie w kampanii są powoli wdrażane. Tempo zmian nie jest tak szybkie, jakbym sobie tego życzył, ale opracowując swój program wyborczy nie brałem pod uwagę tego, że miesiąc po zaprzysiężeniu trzeba będzie zmierzyć się z bardzo niekorzystną dla nas decyzją sądu. Chodzi oczywiście o sprawę Pałacu w Piekarach i wyrok zasądzający od Gminy Liszki na rzecz Hanny i Ryszarda Zielińskich kwotę zł wraz z ustawowymi odsetkami. W związku z tym musiał zostać przygotowany i uchwalony nowy budżet pomniejszony o zasądzoną kwotę, co oznaczało, że wiele z planowanych wcześniej wydatków zostało skreślonych z tegorocznego planu budżetowego. Zapowiadał Pan utworzenie bezpośredniego połączenia z Liszkami dla mieszkańców Cholerzyna, Chrosnej, Mnikowa i Morawicy. Kiedy możemy spodziewać się realizacji tej zapowiedzi? Planujemy utworzenie linii łączącej Skałki Mnikowskie, poprzez Chrosną, Morawicę Cholerzyn, Budzyń, Kryspinów z Liszkami. Obecnie trwają rozmowy z prywatnymi przewoźnikami dotyczące finansowania oraz ustalenia liczby kursów. Firma transportowa, która chciałaby obsługiwać nową linię musi spełnić szereg formalności. Przede wszystkim musi zdobyć zgodę na regularną linię, aby o nią wystąpić należy opracować rozkład jazdy oraz uzyskać pozwolenia dotyczące korzystania z przystanków znajdujących się przy drogach powiatowych i wojewódzkich. Trwają również rozmowy z Zarządem Infrastruktury Komunalnej i Transportu w Krakowie w sprawie z dołożenia kursów na najbardziej obciążonych liniach MPK. Nie są to rozmowy łatwe. Obecnie ZIKiT sprawdza opłacalność takiego rozwiązania. W wypadku, gdy uzna, iż jest ono opłacalne, Gmina będzie pokrywać tylko 50% stawki (na dzień dzisiejszy wynosi ona 6,13 zł) do każdego przejechanego kilometra. W przeciwnym wypadku 100% kosztów dodatkowego kursu (od Salwatora do przystanku końcowego) spadnie na nas. Na razie otrzymaliśmy taką kalkulację dla linii 269 wprowadzenie czterech dodatkowych przejazdów kosztowałby Gminę 121 tys. rocznie. W programie wyborczym wskazywał Pan na konieczność skontrolowania procesów przetargowych podejmowanych przez Gminę w ostatnich latach. Kontrola taka jest konieczna. Jak pokazała sprawa pałacu w Piekarach, jedna źle zawarta umowa może mieć w przyszłości dla Gminy katastrofalne konsekwencje. Myślę, że w tej sytuacji decyzja zlecenia audytu zewnętrznego jest zrozumiała. Musimy sprawdzić czy przypadkiem nie czekają na nas jeszcze inne tego typu nieprzyjemne niespodzianki. Zakres audytu jest szeroki, więc trzeba liczyć się z tym, że to może potrwać. W chwili obecnej Gmina jest również kontrolowana przez Regionalną Izbę Obrachunkową. Jej zakończenie planowane jest na koniec marca. Na spotkaniach z wyborcami podkreślał Pan chęć przekształcenia Urzędu Gminy w instytucję nie tylko przyjazną obywatelowi, ale odpowiadającą wyzwaniom XXI wieku. Jakie kroki w tym kierunku zostały podjęte? Obecnie wdrażamy w urzędzie program elektronicznego obiegu dokumentów SIDAS. Jest to oprogramowanie służące do zarządzania dokumentami, korespondencją, sprawami i poleceniami w urzędzie. Jednocześnie trwają szkolenia urzędników z obsługi usług elektronicznych na platformie epuap. Już wspominałem o trwających obecnie w Urzędzie Gminy kontrolach. Ich wyniki pokażą między innymi, które referaty są słabsze, gdzie znajdują się słabe punkty i pomogą w przygotowaniu reorganizacji urzędu. Jak wygląda sprawa budowy obwodnicy Kaszowa i Liszek? Wszyscy wiemy, jak bardzo jest ta inwestycja ważna dla mieszkańców naszej gminy. Odkąd autostrada podrażała, natężenie ruchu znacznie wzrosło, co oczywiście wpływa negatywnie na komfort zamieszkania na tym terenie. Jednak budowa obwodnicy wymaga dużych nakładów finansowych. Według sporządzonych kalkulacji inwestycja ta kosztowałaby nas 65 mln zł. Obecnie poszukujemy zewnętrznego źródła jej finansowania. A co z edukacją? Oświata zajmuje bardzo ważne miejsce w strategii gminy. Pracujemy nad poprawieniem efektywności kształcenia w naszych szkołach. Chcemy, aby w naszych placówkach było bezpiecznie i aby poziom nauczania był wysoki. W kwietniu odbędą się konkursy na stanowiska dyrektorów w trzech szkołach: Szkole Podstawowej w Piekarach, Szkole Podstawowej w Rącznej oraz w Gimnazjum w Mnikowie. W tym roku ma ruszyć budowa szkoły w Morawicy. W planach mamy też stworzenie Zespołu Szkół w Mnikowie. Liszki jako jedyna obok Czernichowa gmina w powiecie krakowskim nie posiada Gminnego Ośrodka Kultury jako instytucji animującej życie kulturalne mieszkańców. Czy należy się spodziewać zmiany tego stanu rzeczy ewentualnie stworzenia innych mechanizmów organizujących tę jakże ważną sferę życia społecznego? Polityka kulturalna naszej gminy zmierza do tego, żeby powstała instytucja, która będzie się zajmowała kulturą, dodatkowymi zajęciami dla dzieci i młodzieży. Chcemy ożywić życie kulturalne naszej gminy. Wystawa linorytów Krzysztofa Kościelniaka, której wernisaż odbył się 27 lutego, była pierwszą z wielu, mam nadzieję, wydarzeń kulturalnych. Dziękuję za rozmowę. Z wójtem Gminy Liszki rozmawiała A. Pyla

4 4 NOWI SOŁTYSI W niedzielę 18 stycznia 2015 roku w gminie Liszki odbyły się wybory sołtysów i rad sołeckich. Sołtys to pierwszy szczebel samorządu, przedstawiciel władz gminy, który jest najbliżej każdego z mieszkańców. Tryb wyborów sołtysa i rady sołeckiej określony został w art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Zgodnie z nim sołtys oraz członkowie rady sołeckiej wybierani są w głosowaniu tajnym, bezpośrednim, spośród nieograniczonej liczby kandydatów, przez stałych mieszkańców sołectwa uprawnionych do głosowania. Zgodnie z ordynacją wybory sołeckie muszą się odbyć najpóźniej do pół roku po wyborach samorządowych. Dla dokonania ważnego wyboru sołtysa i rady sołeckiej na zebraniu wiejskim wymagana jest obecność 30 uprawnionych do głosowania mieszkańców sołectwa. Wyboru dokonuje się większością zwykłą osób uprawnionych obecnych na zebraniu. Oto reprezentanci mieszkańców poszczególnych sołectw na okres następnych czterech lat. 1. Józef Kowalik (Liszki) 2. Barbara Rupikowska (Mników) 3. Maria Frankowska (Morawica) 4. Danuta Janas (Jeziorzany) 5. Tadeusz Mastek (Czułów) 6. Bogdan Baster (Chrosna) 7. Kazimierz Kruk (Cholerzyn) 8. Marcin Soja (Baczyn) 9. Jan Baran (Kaszów) 10. Zofia Pyla (Piekary) 11. Krzysztof Krupa (Rączna) 12. Małgorzata Antos (Ściejowice) 13. Stanisław Kruk (Budzyń) 14. Józefa Wyżga (Kryspinów) RADY SOŁECKIE Liszki 1. Tadeusz Bierzało 2. Marek Stefan Buczek 3. Jan Kowalik 4. Ryszard Józef Para 5. Beata Bożena Sobesto Mników 1. Lucyna Białecka 2. Danuta Dymek 3. Rozalia Frankowska 4. Katarzyna Kopeć 5. Lucyna Meus Morawica 1. Sławomir Białecki 2. Tadeusz Kołodziejczyk 3. Jan Korpak 4. Bożena Kubera 5. Stanisława Niedziołka Piekary 1. Barbara Czech 2. Grażyna Kaczmarczyk 3. Zdzisław Królik 4. Adam Janusz Mlostek 5. Monika Agnieszka Steczko Ściejowice 1. Aniela Jasiołek 2. Grażyna Suchan 3. Renata Barbara Suchan Jeziorzany 1. Grzegorz Góralczyk 2. Jacenty Przebinda 3. Zbigniew Stawowski 4. Zbigniew Stelmach 5. Beata Maria Stępska Czułów 1. Maria Grabowska 2. Stanisława Galos-Noga 3. Małgorzata Poniedziałek 4. Jolanta Solarz 5. Wiesław Ziarniak Chrosna 1. Leon Bała 2. Andrzej Więcek Cholerzyn 1. Bogdan Józef Bartyzel 2. Barbara Bulda 3. Stanisława Paluch 4. Józef Urbaniec 5. Andrzej Wyżga Baczyn 1. Ewa Celina Czech 2. Stanisław Czech 3. Anna Ducastel 4. Mateusz Janik 5. Michał Karol Soja Budzyń 1. Małgorzata Gabriela Czarny-Cyris 2. Danuta Zofia Górka 3. Tomasz Tadeusz Hałabuda 4. Marcin Wojciech Lipiarz 5. Barbara Stryczniewicz Rączna 1. Wiesław Cetera 2. Stanisław Maślanka 3. Krzysztof Matys 4. Sławomir Rosek 5. Marcin Piotr Wąsik Kaszów 1. Małgorzata Marta Gaweł 2. Danuta Jaskowska 3. Janusz Paweł Marchewka 4. Stanisław Powroźnik 5. Mariusz Wąsik Kryspinów 1. Stanisław Marek Koszycki 2. Jerzy Kogut 3. Zofia Mazur 4. Czesław Sadko 5. Wojciech Żarski Bogdan Baster Barbara Rupikowska Danuta Janas Józef Kowalik Kazimierz Kruk Małgorzata Antos Stanisław Kruk Maria Frankowska Zofia Pyla Jan Baran Józefa Wyżga Krzysztof Krupa Marcin Soja Tadeusz Mastek

5 5 ZAPISANA KSIĘGA Gdy pod koniec 2012 roku Rada Gminy na wniosek społeczności Szkoły Podstawowej w Rącznej nadawała księdzu Stanisławowi Mólowi, tytuł Honorowego Obywatela Gminy Liszki, nikt nie przypuszczał, że zaledwie trzy lata później, ciężka choroba powali tego energicznego kapłana i spowoduje jego śmierć. Wraz z nią kończy się pewien rozdział w historii Rącznej zmarły był bowiem ostatnim spośród urodzonych w tej miejscowości trójki kapłanów noszących to nazwisko. Powołania do kapłaństwa nie biorą się z niczego. Na pewno ich dojrzewaniu sprzyja atmosfera panująca w domu, a zwłaszcza przykład rodziców i krewnych. Pod tym względem dom rodzinny Mólów był miejscem wymarzonym. Dziadek ks. Stanisława, Jan Mól, był nie tylko działaczem społecznym: wójtem Rącznej i radnym powiatu krakowskiego, lecz także człowiekiem głęboko wierzącym, członkiem Komitetu Kościelnego w Liszkach (rady parafialnej). Wspierał także działające w Rącznej Stowarzyszenie Polskiej Młodzieży Katolickiej m.in. użyczając młodym katolikom swego domu na spotkania. Jeden z czterech synów Jana, Władysław ( ), pod wpływem przeżyć wojennych (brał udział w bitwie pod Verdun) odkrył w sobie powołanie i wstąpił do Seminarium Duchownego w Krakowie. Owocną posługę duszpasterską przerwało aresztowanie go przez Niemców w czerwcu Zmarł w KL Auschwitz 28 października 1942 r. Inny z synów Jana Móla, Feliks, w młodości mocno zaangażował się w działalność wspomnianego Stowarzyszenia Polskiej Młodzieży Katolickiej w Rącznej. Przez kilka lat pełnił w nim nawet funkcję prezesa. Nie poszedł jednak w ślady brata, powołanie swoje widział w pełnieniu roli męża i ojca. Ożenił się z Zofią Kuberą. Owocem tego małżeństwa była czwórka dzieci: dwie córki i tyluż synów. Obaj chłopcy tj. Stanisław ( ) oraz kilka lat młodszy Kazimierz ( ) wybrali życie zakonne i kolejno wstąpili w szeregi Towarzystwa Jezusowego. Ks. Stanisław Mól progi małego seminarium w Nowym Sączu przekroczył w 1948 roku. W szeregi Zakonu, którego członkiem był także jego patron św. Stanisław Kostka, został przyjęty rok później. Po odbyciu nowicjatu w Starej Wsi, 31 lipca 1951 roku złożył pierwsze śluby. Wiedzę z zakresu filozofii i teologii zdobywał kolejno w Krakowie i Warszawie. W stolicy przyjął święcenia kapłańskie z rąk kard. Stefana Wyszyńskiego 31 lipca 1958 roku. Wreszcie po trzeciej probacji rozpoczął pracę misjonarza. Posługę taką pełnił od 1960 roku do 2012, gdy po raz ostatni głosił rekolekcję w krakowskiej parafii św. Stanisława Męczennika na Dąbiu. Kaznodziejstwo stało się dla niego wielka pasją. Z ogromnym zaangażowaniem prowadził misje i rekolekcje parafialne, głosił kazania podczas triduów paschalnych i odpustów, a przy tym spowiadał. Ogółem w ciągu życia kapłańskiego pełnił tego typu posługę 1034 razy. Niezależnie od tego zwierzchnicy powierzali mu różne obowiązki i funkcje. Dwukrotnie był przełożonym domu zakonnego. Po raz pierwszy w latach zarządzał klasztorem przy Małym Rynku 8 w Krakowie. Natomiast w roku 1981 objął funkcję superiora, a dodatkowo proboszcza parafii i kustosza sanktuarium w Wambierzycach, którą piastował przez trzy lata. Na przełomie lat 80. i 90. dwukrotnie wyjeżdżał do Grecji, by pracować wśród mieszkających tam emigrantów polskich. Nie brakował chwil trudnych. Lata PR- L-u to przecież czas nieustannej wojny państwa komunistycznego z Kościołem. O tym, że i ks. Stanisław Mól nie krył się za innymi, świadczy fakt, iż w latach 60. kilkakrotnie zaszedł za skórę władzom. Ksiądz Stanisław Mól od dłuższego czasu znany jest Wydziałowi do Spraw Wyznań jako duchowny, który wykazuje wrogą postawę wobec polityki naszego Państwa. Ksiądz Mól w swych wystąpieniach w czasie głoszenia kazań w sposób ostry podważa ustawę o dopuszczalności przerywania ciąży oraz zasady dekretu o ochronie sumienia i wyznania czytamy w piśmie skierowanym przez władze świeckie do Przełożonego Małopolskiej Prowincji Towarzystwa Jezusowego. Przez całe swoje dorosłe życie, ks. Stanisław nie zapominał o rodzinnych stronach. W miarę możliwości bywał w Rącznej i Liszkach. Wspierał działania mające na celu budowę kościoła w rodzinnej wsi, a w ostatnich latach był inicjatorem włączenia miejscowości do szlaku Jana Pawła II. Dołożył też swoje cegiełki do dzieła upamiętniania lokalnej historii. Własne wspomnienia oraz zasłyszane tradycje zawarł w książeczce Rączna widziana oczami rodaka. Podobny, pamiętnikarski charakter ma inna publikacja autorstwa ks. Stanisława: Siew męczennika. Kapłani z rodziny Mólów. Opowieść o życiu i działalności trzech spokrewnionych ze sobą kapłanów przetkana jest wieloma anegdotami. Odzwierciedla to pogodne usposobienie autora, potrafiącego o najbardziej poważnych kwestiach religijnych i egzystencjalnych mówić z humorem. Książka Siew męczennika ukazała się w 2006 roku, gdy ks. Mól był jeszcze w pełni sił. Zakończenie jej ostatniego, autobiograficznego rozdziału dopisało w ostatnich tygodniach życie. 8 lutego 2015 roku Bóg powołał jej autora do Wieczności. Trzy dni później, tj. 11 lutego po mszy św. w bazylice Serca Pana Jezusa, której przewodniczył pochodzący z Jeziorzan ks. abp Stanisław Nowak, emerytowany metropolita częstochowski, ciało kapłana zostało pochowane w kwaterze ojców jezuitów na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. W imieniu Gminy Liszki, żegnała zmarłego delegacja, na czele której stał wójt Paweł Miś. Adam Kowalik

6 6 WIELKOPOSTNE ROZMOWY W Środę Popielcową posypaliśmy głowy popiołem i weszliśmy w wielkopostną codzienność. Czym właściwie jest Wielki Post i kiedy został w Kościele ustanowiony? Wielki post ma swoje źródło już w czasach biblijnych. Czterdzieści lat wędrówki Narodu Wybranego przez pustynię, to był dla Izraela Wielki Post połączony z trudnymi warunkami życia, brakiem jedzenia i wody do picia. Sam pobyt na pustyni jest wkroczeniem na trudną drogę życia po to, aby u celu dotrzeć do Ziemi Obiecanej, opływającej w mleko i miód. Mleko i miód są symbolami wszelkiego dobrobytu. Drugim źródłem postu jest czterdziestodniowy post Jezusa na pustyni. W ten sposób Jezus przygotowywał się do publicznej działalności. Tam się modlił i tam pościł. Posypywanie głowy popiołem, pokutny ubiór, post to wszystko znane jest Figura Chrystusa Cierniem Koronowanego w Kaszowie już w Starym Testamencie. Można napotkać te praktyki w Księdze Proroka Jonasza. Mieszkańcy Niniwy na skutek nawoływania proroka Jonasza posypali sobie głowy popiołem, ubrali się w wory pokutne i zaczęli pościć, aby wyprosić Boże przebaczenie. Podobnie Hiob dotknięty trądem po utracie całego majątku usiadł na popiele i przywdział wór pokutny, w ten sposób Hiob pragnął wyprosić Boże miłosierdzie. Kościół sięgając do tradycji biblijnej w IV wieku wprowadził praktykę wielkiego postu poprzedzając nim radość zmartwychwstania. Oprócz umartwienia, pokuty i postu czas ten jest napełniony rozważaniem Męki Pańskiej. Do czego zobowiązani są katolicy w tym szczególnym okresie? Liczba czterdzieści jest symboliczna i oznacza czas przygotowania, czas umartwienia i postu. W tym czasie chrześcijanin jest zobowiązany do refleksji nad swoim życiem i zastanowieniem się nad kwestią własnego zbawienia. Warto wtedy postawić sobie pytanie, czy nasze życie zmierza do zbawienia. Co mam zmienić w swoim życiu, aby przez życie zmierzać do zbawienia? Praktyki, które proponuje Kościół mają pomóc na drodze nawrócenia. Umartwienie umacnia wolę. Modlitwa umacnia ducha i daje treść do refleksji. Jałmużna otwiera na drugiego człowieka. Uczy miłości bliźniego. Dlaczego ochrzczeni ludzie potrzebują nawrócenia? Nawrócenie w języku greckim biblijnym określane jest terminem metanoia. Termin ten oznacza zmianę myślenia. Człowiek, który grzeszy, stawia w danym momencie na pierwszym miejscu jakąś rzecz, przyjemność, które wybiera wbrew przykazaniom Bożym lub kościelnym. Nawrócenie jest odwróceniem się od tego, co jest grzechem i zwróceniem się w stronę Boga i tego czego Bóg od człowieka oczekuje. Tak jak już wspomniał Ksiądz Profesor, Kościół proponuje trzy drogi przybliżenia się do Boga post, jałmużnę i modlitwę. Czy jednak w dobie Internetu te, by użyć popularnego w mediach słowa wytrychu, średniowieczne praktyki nie przeżyły się? Dlaczego mamy sobie czegoś odmawiać? W dobie konsumpcji ludzie sądzą, że nie potrzeba sobie niczego odmawiać, bo w ten sposób wyraża się ich wolność, gdy mogą robić to, co chcą. Jednak wolność nie polega na uleganiu wszystkim zachciankom. Na przykład osoba uzależniona od komputera, internetu, czy gier, ulegając swoim słabościom ukazuje, że przez rzecz, która może być postrzegana jako dobra jest zniewolona. Dobra rzecz może zniewolić. Wobec tego wolność polega na tym, że człowiek umie korzystać z różnych dóbr tego świata we właściwym wymiarze i we właściwy sobie sposób. Odmawianie sobie dobrych rzeczy ma na celu formację ludzkiej woli. Dojrzały człowiek potrafi dobrze kierować swoim życiem. Umie właściwie wybierać. Tego trzeba się uczyć. Umartwienie, post to nic innego jak formacja swojej woli. Tradycyjnie w Wielkim Poście w kościołach odprawiane są nabożeństwa Gorzkich Żali i Drogi Krzyżowej, za udział, w których wierni mogą uzyskać odpust zupełny. Po co katolikowi odpusty? Odpust to darowanie kar za grzechy, jakie człowiek będzie musiał ponieść w czyśćcu. Odpust zupełny to darowanie wszystkich takich kar, na które człowiek jest narażony z powodu grzechów. Odpust cząstkowy, to darowanie części kar. Są to ogromne Boże dary, które człowiek może uzyskać poprzez wypełnienie określonych praktyk. Chrześcijanin może te odpusty ofiarować za siebie, lub za zmarłych. W ten sposób możemy dopomóc sobie (lub zmarłemu) na drodze zbawienia, to znaczy w osiągnięciu nieba po śmierci. Z ks. prof. dr hab. Romanem Bogaczem o Wielkim Poście rozmawiała A. Pyla

7 7 DZIEJE PAŁACYKU W PIEKARACH Pałac w Piekarach, który przysporzył ostatnio trosk Zarządowi i Radzie Gminy Liszki, został wzniesiony w drugiej połowie XIX wieku na zamówienie ówczesnego dziedzica majątku - Alfreda Milieskiego. Nie była to pierwsza budowla tego typu na terenie folwarku piekarskiego, choć z pewnością najwspanialsza pod względem architektonicznym. Wcześniej, gdy właścicielami wsi klucza tynieckiego byli o.o. Benedyktyni, stał tu drewniany dwór. Na polecenie Franciszka Żeleńskiego, który w dobie Sejmu Wielkiego kupił Piekary wraz z okolicznymi wsiami, zastąpiono go nowym budynkiem, tym razem murowanym. Kolejny właściciel, syn Franciszka Kryspin, znacznie go rozbudował. W 1819 roku zadeklarował, że Piekary są jego główną rezydencją. Oświadczenie to było podyktowane względami politycznymi. Dzięki temu mógł, jako obywatel Wolnego Miasta Krakowa, brać udział w życiu politycznym namiastki wolnej Rzeczypospolitej. Inne bowiem jego posiadłości, jak Brzesko i Krzywaczka, gdzie zapewne spędzał większość czasu, znajdowały się już na terenie zaboru austriackiego. Po śmierci Kryspina Żeleńskiego (+1853) Piekary zostały odłączone od reszty majątku. Odziedziczył je syn córki Kryspina - Antoniny, wspomniany na wstępie Adolf Milieski. Nowy właściciel odznaczał się dużym talentem w sprawach gospodarczych i energią działania. Wprawdzie Piekary nie były jego główną rezydencją, tę rolę pełnił ojcowy Rychwałd koło Żywca, jednak postanowił gruntownie przebudować tutejszy dwór. Na jego zamówienie projekt nowej willi wykonał wybijający się galicyjski architekt Filip Pokutyński. Na fundamentach starego dworu Żeleńskich miała stanąć nowoczesna rezydencja, w bardzo modnym wówczas stylu neogotyckim. Projekt zrealizowano na początku lat 60. XIX w. Wzniesiony wówczas budynek należy do wybitnych przykładów willi neogotyckich w Polsce. Tak tego typu budowle charakteryzował Tadeusz S. Jaroszewski w książce O siedzibach neogotyckich w Polsce : Mianem willi opatrujemy zwykle te siedziby neogotyckie, które trudno sklasyfikować jako zamek lub jako pałac. Nie mają, tak jak zamek, cech obronności, nie mają również w tym stopniu co pałac charakteru reprezentacyjnego. Są to budowle nieregularne i malownicze, mniejsze od zamków i pałaców, wyposażone zazwyczaj w wieżę, która stanowi dominantę całości kompozycji. Dodajmy, że Pokutyński tak był z projektu zadowolony, że postanowił pochwalić się nim szerszemu gronu osób zainteresowanych architekturą. W 1865 roku opublikował album pt. Willa w Piekarach, wydanie autograficzne. Zawierał on 14 ilustracji przedstawiających plany, elewacje i szczegóły dekoracji wnętrz. Pałacyk w Piekarach jest budowlą nieregularną, w przeważającej części jednopiętrową z wieżą i tarasami. Centralną część budynku zajmują dwie klatki schodowe: paradna oraz przylegająca do niej druga, skromniejsza, prowadząca na drugie piętro do mieszkań służby. Parter zajmowały niegdyś pokoje gościnne, kancelaria, salon męski, biblioteka i pomieszczenia dla służby. Część reprezentacyjna znajdowała się na I piętrze. Były tam dwa salony, wielka jadalnia, pokoje pani domu, gabinet, sypialnie i pokój dla służby żeńskiej. Z salonu większego wchodziło się na obszerny taras, z którego rozciągał się piękny widok na Tyniec. To z tego miejsca, późnym popołudniem 26 lipca 1886 roku, Maria Milieska (żona Adolfa), dostrzegła pożar zabudowań wsi Tyniec. Wysłana przez nią w sukurs walczącym z żywiołem tyńczanom, uzbrojona w przyrządy gaśnicze służba dworska, którą poprowadził rządca Tadeusz Myczkowski, wydatnie przyczyniła się do stłumienia ognia. Choć i tak straty były duże. Spłonęło 6 domów i 3 stodoły. Willę w Piekarach otaczał starannie urządzony park. W pobliżu stały budynki gospodarcze: stajnie, stodoły, spichlerze, browar i gorzelnia. Obiekt nie przestał bowiem pełnić funkcji centrum gospodarczego majątku. Dobrze prowadzone gospodarstwo przysparzało właścicielowi dochodów. W 1908 roku zmarł Alfred Milieski. Jego dobra odziedziczył syn Witold, który zapewne już wcześniej zastępował schorowanego ojca w zarządzaniu majątkiem. W przeciwieństwie do Alfreda, mocniej związanego z Rychwałdem, Witold na stałe zamieszkał w Piekarach. Nie dorównywał jednak talentem ojcu. A może po prostu nie miał szczęścia. Złą passę zapoczątkował pożar zabudowań gospodarczych, jaki miał miejsce we wrześniu 1913 roku. Ogień wybuchł we dworze, jak przypuszczają, w skutek podpalenia brogu ze sianem, od czego zajęły się stodoły, które spłonęły doszczętnie. W stodołach spłonęły także maszyny rolnicze i cały zbiór tegoroczny donosił dziennik Głos Narodu. Potem było już tylko gorzej. Okres po I wojnie światowej nie sprzyjał ziemiaństwu. Miliescy popadali w długi, które powiększało życie ponad stan członków rodziny. W 1922 r. Witold sprzedał Ściejowice. W latach 30. długi wzrosły do tego stopnia, że musiał sprzedać także Piekary. Nowym właścicielem został 73-letni inż. Włodzimierz Braun, założyciel i przez szereg lat dyrektor kamieniołomów bazaltu w Tenczynku. Niestety, nie zdążył wprowadzić się do nowego domu, bowiem zmarł nagle

8 8 25 sierpnia 1934 roku. Piekary objęła więc w posiadanie wdowa wraz z synami: Mieczysławem, Kazimierzem i Włodzimierzem. Niestety nie cieszyli się długo nowym domem. Podczas okupacji hitlerowskiej majątek przejęli Niemcy. W pałacyku zamieszkał reprezentujący III Rzeszę zarządca. Po przepędzeniu Niemców przez Armię Czerwoną willę i dobra ziemskie zagarnęła tzw. władza ludowa. Kilka miesięcy budynek zajmowała szkoła podstawowa. Następnie rozpoczęło w nim działalność Technikum Zielarskie. Istniało do 1953 roku. W latach obiekt należał do Ministerstwa Górnictwa. Kolejnym użytkownikiem został Szpital dla Psychicznie i Nerwowo Chorych im. Józefa Babińskiego w Krakowie. Na terenie willi w Piekarach funkcjonowała jego filia. Pod koniec lat 80. szpital wykwaterowano. Po upadku PRL pałacyk został przekazany Gminie Liszki. Adam Kowalik ZAPŁACIMY ZA PAŁAC W PIEKARACH Kiedy radni układali swoje programy wyborcze, nie spodziewali się, że zaraz na początku kadencji będą musieli zrewidować plany. Stabilność budżetu na rok 2015 postawiła pod znakiem zapytania ciągnąca się od kilkunastu lat sprawa sprzedaży Pałacu w Piekarach. 17 grudnia ubiegłego roku Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział I Cywilny wydał wyrok zasądzający od Gminy Liszki na rzecz Hanny i Ryszarda Zielińskich kwotę zł wraz z ustawowymi odsetkami. Dodatkowo Gmina ma pokryć koszty procesu sądowego w wysokości zł oraz wpłacić 2367,59 zł na rzecz Skarbu Państwa z tytułu części wydatków na opinię biegłego sądowego. Samorząd nie był na tę sytuację przygotowany. Według założeń dochody gminy w tym roku wyniosą 46 mln zł, natomiast zaplanowane wydatki osiągną kwotę 57 mln zł. A więc już na starcie deficyt skalkulowano na 11 mln zł. Konieczność wypłaty zasądzonych milionów musi pociągnąć za sobą zaciągnięcie kredytu oraz rezygnację z wielu inwestycji. Zespół pałacowo-parkowy w Piekarach stał się własnością Gminy Liszki na podstawie decyzji Wojewody Małopolskiego z sierpnia 1993 roku. Jeszcze w grudniu tego samego roku Rada Gminy podjęła uchwałę zezwalającą na jego sprzedaż. Pierwszy przetarg został ogłoszony 17 lutego 1994 roku. W jego wyniku nabywcą nieruchomości miała zostać Michele Mosler. 20 marca podpisano umowę przedwstępną sprzedaży. Nabywca odstąpił jednak od umowy. Ogłoszono kolejny przetarg. Wtedy ofertę złożyli Hanna i Ryszard Zielińscy, którzy za pałac gotowi byli zapłacić 100 tys. zł. Zarząd Gminy uznał tę kwotę za niewystarczającą. Po tygodniu oferenci zaproponowali 200 tys. zł i 21 grudnia 1995 roku Gmina Liszki podpisała z nimi umowę sprzedaży zespołu pałacowo-parkowego (Gminę reprezentował ówczesny wójt Wojciech Burmistrz oraz członek zarządu Stanisław Stopa). Niestety nie zachowano przy tym wymaganych procedur. Przede wszystkim pominięto prawo byłych właścicieli do pierwokupu. Zaniedbanie to dziwi, ponieważ już wcześniej pełnomocnik rodziny Braunów informował, że jego klienci są zainteresowani odzyskaniem majątku. Sprawa trafiła do sądu. W 2001 roku sąd pierwszej instancji unieważnił umowę sprzedaży. Apelacja wniesiona przez Gminę Liszki została oddalona. Po czym 6 maja 2004 roku Sąd Najwyższy wydał wyrok oddalający kasację od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie. W roku 2005 rodzina Braunów wystąpiła o wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji komunalizacyjnej (na podstawie której Gmina Liszki stała się właścicielem nieruchomości). Tym razem sprawa trafiła do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, który 12 marca 2008 roku stwierdził nieważność decyzji Wojewody Małopolskiego o przekazaniu na własność Gminie Liszki działki nr 644/4. Kolejne odwołania Gminy zostały oddalone, a sporna nieruchomość ostatecznie wróciła do Skarbu Państwa. W wyniku utraty praw do Pałacu w Piekarach, 28 lipca 2010 roku Gmina zwróciła Ryszardowi i Hannie Zielińskim zł. Pół roku później Zielińscy złożyli pozew przeciwko Gminie o waloryzację sądową tej kwoty, domagając się wypłaty ,86 zł. W rozmowie z dziennikarzami Dziennika Polskiego Ryszard Zieliński uzasadniał jej wysokość zainwestowaniem w pałac około 12 mln zł. Wspomniał również o wielkich rachunkach jakie poniósł za pielęgnację drzew w parku, osuszanie budynku i wymianę tynków. Ta ogromna suma miała zrekompensować utratę spodziewanych zysków. Sprawa nie jest jeszcze zamknięta. Po otrzymaniu odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem Gmina Liszki złożyła apelację. Redakcja

9 9 DZIADKOWIE ZAWSZE POTRZEBNI Dziadkowie to wielki skarb, zwłaszcza w naszych czasach, kiedy o pracę jest tak trudno. Młode mamy często stają przed poważnym dylematem: czy pozostać z maluszkiem w domu, czy może wrócić do pracy i powierzyć go pod opiekę obcej osobie, której na dodatek trzeba będzie oddać połowę miesięcznego wynagrodzenia. I tu z odsieczą przybywa ukochana babcia, która nie tylko odbierze wnuka ze szkoły, nakarmi i pomoże w lekcjach, ale w wolnej chwili włączy też pralkę, a nawet wyprasuje. Oczywiście nie wszyscy mają szczęście posiadania takiej, nazwijmy ją, tradycyjnej babci. Tradycyjnej, ponieważ jak sami możemy zaobserwować rola dziadków na przełomie ostatnich lat uległa znaczącej zmianie. Na przełomie lat 80-tych i 90-tych statystyczna babcia mająca wnuki w wieku przedszkolnym, była już na emeryturze. Współcześni dziadkowie, ze względu na opóźniający się wiek emerytalny coraz dłużej pracują. Zdarza się, a tendencja ta wzrasta, że dziadkowie osiągając wiek emerytalny mają już,,odchowane wnuki, które nie potrzebują ich opieki, a swój wolny czas wolą spędzać z rówieśnikami. Są także przypadki, w których DZIEŃ BABCI I DZIADKA W SZKOLE PODSTAWOWEJ W CZUŁOWIE 30 stycznia w Szkole Podstawowej im. Antoniego Sewiołka w Czułowie odbyła się uroczystość z okazji Dnia Babci i Dziadka. Wśród zaproszonych gości oprócz Babć i Dziadków znaleźli się również Pradziadkowie i Prababcie. Spotkanie odbyło się w 3 różnych grupach wiekowych: dzieci 3 i 4-letnich, dzieci 5 i 6-letnich i dzieci z klas I-III. Oglądając występy wnuków, zwłaszcza tych najmłodszych, seniorzy nie kryli łez wzruszenia. Po części artystycznej przyszedł czas na coś dla ciała. W osobnej sali rodzice przygotowali pyszny poczęstunek. To był dla wszystkich wyjątkowy dzień. SP Czułów DZIEŃ BABCI I DZIADKA W SZKOLE PODSTAWOWEJ W JEZIORZANACH W czwartek 22 stycznia w Szkole Podstawowej im. Ojca Świętego Jana Pawła II w Jeziorzanach odbyła się bardzo ciepła i wyjątkowa uroczystość. Uczniowie zaprosili do szkoły swoje Babcie oraz Dziadków, by wspólnie obchodzić ich święto. Dzieci wraz ze swoimi wychowawcami przygotowały program artystyczny składający się z kolęd, wierszy i piosenek. Uczniowie przedstawili również Jasełka Bożonarodzeniowe. Niejednej babci i dziadkowi łezka zakręciła się w oku widząc swoje wspaniałe pociechy. W atmosferze wzruszenia i radości wszyscy częstowali się pysznymi słodkościami przygotowanymi przez Rodziców. W uroczystości wzięli również udział Wójt Gminy Liszki Paweł Miś oraz Sołtys Ściejowic Małgorzata Antos. SP Jeziorzany to sami rodzice nie chcą, aby dziadkowie wtrącali się w wychowanie wnucząt. Częste kontakty z teściami, nie wspominając już o wspólnym mieszkaniu to trudna sztuka kompromisu, którą chyba nie wszyscy posiedli. Choć rzeczywiście niektóre praktyki naszych kochanych babć mogą przyprawić o zawrót głowy. Ale nie zapominajmy, że tu w cale nie chodzi o nas tylko o dzieci. Dziadkowie są pomocą i wsparciem rodziców. Uzupełniają życie wnuków tym, na co rodzice nie mają czasu, siły lub pomysłu. Opowiadają o przeszłości, pokazują pamiątki rodzinne, uczą znaku krzyża i katechizmu. Natomiast dzieci czując się częścią trwałej całości budują swoją tożsamość. Wspólne spędzanie czasu to dla wnuków radosne dzieciństwo, a dla dziadków źródło energii. Temat dziadków to,,temat rzeka. Pamiętajmy jednak, że każda babcia i dziadek są wyjątkowi i niepowtarzalni, a czas spędzony z nimi jest dla dzieci bezcenny, dlatego warto pielęgnować relacje dziadków z wnukami. Magdalena Piotrowska

10 10 DZIEŃ BABCI I DZIADKA W KASZOWIE W niedzielę 1 lutego 2015 roku w Remizie OSP w Kaszowie odbyła się doniosła uroczystość Wspólne Kolędowanie połączone z Dniem Babci i Dziadka. Dyrektor Szkoły Barbara Szewczyk serdecznie powitała licznie zebranych gości i złożyła wszystkim noworoczne życzenia. Honorowym gościem uroczystości był Wójt Gminy Liszki Pan Paweł Miś, absolwent naszej szkoły. Swoją obecnością zaszczycili nas również Radna Gminy Liszki Dagmara Pilis i Sołtys Jan Baran. Specjalnie z tej okazji wystąpiły dzieci z oddziałów przedszkolnych i uczniowie z klas I-VI Szkoły Podstawowej nr 1 DZIEŃ BABCI I DZIADKA W SZKOLE PODSTAWOWEJ W KRYSPINOWIE Święto Babci i Dziadka to uroczystość, która stała się już tradycją Szkoły Podstawowej im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Kryspinowie. W tym roku uczestniczyło w niej 150 babć i dziadków. Przybyłych gości serdecznie przywitała dyrektor szkoły Stanisława Kruk, która w imieniu swoim oraz pracowników i uczniów złożyła Seniorom najlepsze życzenia. W pięknie udekorowanym holu szkoły uczniowie wszystkich klas przedstawili swój program artystyczny. Były recytacje wierszy, piosenki, tańce ludowe oraz gra na instrumentach muzycznych. Specjalną niespodzianką dla zaproszonych gości było przedsta- DZIEŃ BABCI I DZIADKA W SZKOLE PODSTAWOWEJ W MNIKOWIE 7 lutego w Szkole Podstawowej w Mnikowie odbyło się doroczne Święto Babci i Dziadka. Wspólnym staraniem nauczycieli, rodziców i dzieci przygotowano dekoracje, poczęstunek i występy najmłodszych dla uczczenia szanownych babć i dziadków. Mimo okresu dużej zachorowalności, tego dnia w szkole zjawili się niemal wszyscy mali artyści Zerówka rozpoczęła pięknym śpiewem i tańcami, grupa maluchów wraz z wychowawcą po zakończonym występie zapozowała zgromadzonym do wspólnego zdjęcia - prawdziwi profesjonaliści. Nawiązując do dekoracji z regionu krakowskiego klasa II i III wykonały teatralno-muzyczną inscenizację legendy o Smoku Wawelskim wieńcząc ją popisowym wykonaniem krakowiaka. Klasa I zapreim. Świętego Józefa w Kaszowie. W repertuarze znalazły się piękne kolędy i pastorałki, piosenki o babci i dziadku oraz tańce. Zebrani goście mogli podziwiać również Jasełka w wykonaniu przedszkolaków oraz uczniów z klas IV-VI. Dyrektor Szkoły serdecznie podziękowała gościom za przybycie, Rodzicom, Nauczycielom, Pracownikom Szkoły i Dzieciom za przygotowanie uroczystości, a Paniom z Koła Gospodyń Wiejskich i Panom Strażakom za gościnne przyjęcie. Dyrektor Szkoły życzyła mieszkańcom Kaszowa, aby w przyszłości mogli spotkać się w nowo wybudowanej sali gimnastycznej. Barbara Szewczyk wienie teatralne Jasełka w wykonaniu najmłodszych uczniów szkoły z grupy przedszkolnej oraz niepowtarzalny występ uczniów klas pierwszych, którzy zaprezentowali pokaz tańców ludowych: krakowiaka i zbójnickiego. Potem przyszedł czas na występy starszych uczniów. Część artystyczna zakończyła się wspólnym kolędowaniem przy akompaniamencie pianina w wykonaniu Jacka Włodarczyka. Po uroczystości nastąpiła chwila dla fotografa. Dziadkowie i ich wnuki chętnie pozowali do pamiątkowego zdjęcia. Był to niezwykły dzień, nie tylko dla dzieci, ale przede wszystkim dla ich Babć i Dziadków. Dzień, w którym gościło wiele uśmiechów, wzruszeń i radości SP w Kryspinowie zentowała wiersze i piosenki dla swych najbliższych, a na koniec dzieci wręczyły przybyłym babciom i dziadziusiom wykonane własnoręcznie upominki. W finale uczniowie zatańczyli pod przewodnictwem pana Sławomira Turskiego, aby zaprezentować licznie zgromadzonym dziadkom i rodzicom repertuar, którego nauczyli się uczestnicząc od września w lekcjach tańca towarzyskiego. Na twarzach dziadków gościła nieskrywana duma, każdy wśród występujących uczniów wypatrywał własnych wnuków z radością robiąc pamiątkowe zdjęcia. Dyrektor szkoły Maria Rachwalik podziękowała małym aktorom, przygotowującym ich nauczycielom, a w szczególności przybyłym gościom. Życzylibyśmy sobie, aby każdy kolejny Dzień Babci i Dziadka upłyną w tak radosnej atmosferze - albo jeszcze lepszej. SP w Mnikowie

11 11 NIECH ŻYJĄ NAM BABCIE I DZIADKOWIE! Dnia 21 stycznia 2015 roku w SP w Piekarach miało miejsce bardzo ważne i jednocześnie miłe spotkanie. Jak co roku dyrekcja szkoły, nauczyciele klas młodszych wraz z uczniami przyjęli w szkole niezwykłych gości Babcie i Dziadków. Dzieci przygotowały piękne dekoracje i mnóstwo życzeń w formie różnorodnych prac plastycznych. Babcie i Dziadkowie delektując się słodkim poczęstunkiem i ciepłą herbatką oglądali występy, w wykonaniu dzieci z oddziału przedszkolnego i klas I III. Przedszkolaki zaprezentowały jasełka, a uczniowie kl. II i III bajkę teatralną Czerwony Kapturek w wersji humorystycznej. SZKOŁA PODSTAWOWA W RĄCZNEJ ŚWIĘTUJE DZIEŃ DZIADKA I BABCI r. już po raz 21 odbył się w Szkole Podstawowej w Rącznej dzień Babci i Dziadka. Uroczystość zgromadziła ponad sto babć i dziadziusiów. Uczniowie zaprezentowali bardzo różnorodny program artystyczny: były wiersze, piosenki i tańce w wykonaniu dzieci z klas O III, inscenizacja klasy V pt. Jeden zero dla nieba, pokaz tańców polskich (krakowiaka i polki) w formie towarzyskiej w wykonaniu Małgosi Witalec i Michała Berbeć. Przepięknie zaprezentowały się dziewczynki z OP i kl. I w tańcach baletowych Walc kwia- podziękowania Została ona przez gości przyjęta entuzjastycznie i nagrodzona gromkimi brawami. Dzieci z klasy I poprzez wierszykowane życzenia, również uczciły uroczysty dzień. Kontynuacją występów był pokaz zdolności wokalnych, tanecznych i muzycznych uczniów klas II i III. Głośne sto lat zaśpiewane przy akompaniamencie pianina, stanowiło ukoronowanie wyjątkowego dnia. Pozostało tylko wręczyć własnoręcznie przygotowane przez wnuki upominki i mocno ucałować kochane Babcie i Dziadków. Dziękując za przybycie pani dyrektor Grażyna Wrona Drobczyk, zapowiedziała, że uczniowie wraz z nauczycielami, będą z niecierpliwością oczekiwać na kolejne spotkanie w przyszłym roku. Elżbieta Nęcka tów i frag. Jeziora Łabędziego. Wiele wzruszeń dostarczyły słuchaczom Gabrysia Matys i Wiktoria Rubiś, które zaśpiewały piosenkę Kolędowy czas oraz Weronika Kowalik, która wykonała pieśń pt. Santa Lucia. Uroczystość zakończył występ chóru szkolnego: zabrzmiały najpierw kolędy, a następnie piosenki trzech pokoleń babcie, dziadkowie i rodzice wraz z chórzystami zaśpiewali Kawiarenki i Złoty pierścionek. Na koniec wspólnie odśpiewaliśmy uroczyste Sto lat. Następnie goście udali się na poczęstunek przygotowany przez rodziców. SP w Rącznej Prezes i Zarząd Ochotniczej Straży Pożarnej w Kryspinowie składają gorące podziękowania Panu Janowi Pyli, prezesowi P.P.H.U Promerol S.A. za udzielenie pomocy materialnej przy remoncie strażnicy OSP Kryspinów. Bardzo dziękuję mieszkańcom Czułowa za każdy oddany na mnie głos. Cieszę się, że moje starania i wieloletnia działalność społeczna zostały pozytywnie ocenione. Tadeusz Mastek Sołtys Wsi Czułów Składam serdeczne podziękowania wszystkim mieszkańcom Kaszowa, którzy oddali na mnie swoje głosy. Chciałbym zapewnić, że zrobię wszystko, aby nie zawieść Państwa zaufania. Jan Baran Sołtys Wsi Kaszów

12 12 ZŁOTE I DIAMENTOWE GODY W GMINIE LISZKI Miłość, cierpliwość, zaufanie i kompromis to według jubilatów sprawdzona recepta na długie wspólne życie. 12 par obchodzących jubileusze 60-cio i 50-cio lecia pożycia małżeńskiego przybyło 8 stycznia 2015 roku do restauracji Romantica w Mnikowie na uroczyste spotkanie z przedstawicielami władz Gminy Liszki. Małżonkowie świętujący złote gody otrzymali z rąk wójta Pawła Misia Medale za Długoletnie Pożycie Małżeńskie nadawane przez prezydenta RP. Wszystkim parom zostały wręczone dyplomy oraz pamiątkowe upominki ufundowane przez gminę. - Swoją postawą przywracają Państwo wiarę w to, że odpowiedzialność za drugiego człowieka może być w życiu wartością najważniejszą mówił wójt Gminy Liszki, składając długoletnim małżonkom gratulacje i najlepsze życzenia. Do powinszowań dołączyli się obecni na uroczystości przewodniczący Rady Gminy Zbigniew Kaczor oraz zastępca wójta Paweł Lipowczan. Po uroczystej ceremonii i symbolicznej lampce szampana wszyscy zasiedli do stołu i w przyjemnej atmosferze wspominali minione lata. Diamentowe gody - jubileusz 60-lecia pożycia małżeńskiego obchodzili: Agnieszka i Władysław Kapustowie z Kryspinowa Złote Gody jubileusz 50-lecia pożycia małżeńskiego obchodzili: Maria i Władysław Bastrowie z Chrosnej Maria i Stanisław Batorowie z Kaszowa Anna i Józef Czubajowie z Morawicy Stefania i Andrzej Kucharscy z Kaszowa Stanisława i Edward Lipiarzowie z Mnikowa Adela i Tadeusz Mazurowie z Piekar Stanisława i Jan Płatkowie z Kaszowa Anna i Tadeusz Powroźnikowie z Kaszowa Jadwiga i Ludwik Rumianowie z Morawicy Maria i Jan Steczko z Liszek Zofia i Jan Wsołkowie z Rącznej Wszystkim Jubilatom jeszcze raz serdecznie gratulujemy i życzymy wszelkiej pomyślności i zdrowia na dalsze lata wspólnego życia!

13 13 ROK 2014 W STOWARZYSZENIU MAŁOPOLSKA MORAWICA Stowarzyszenie Małopolska Morawica działa nieprzerwanie już ponad 4 lata. W czasie naszego istnienia zorganizowaliśmy wiele spotkań integracyjnych, wycieczek i wydarzeń kulturalnych. Działamy dzięki funduszom pozyskanym ze składek członkowskich, dotacjom z gminy Liszki oraz naszym sponsorom. Przede wszystkim jednak udaje nam się organizować różne wydarzenia dzięki zaangażowaniu i pracy zarządu stowarzyszenia, jego członków oraz wszystkich ludzi spoza naszej organizacji, którzy chętnie nam pomagają. Wspólnie działamy dla dobra naszej miejscowości, starając się przygotować imprezy dla osób z każdej grupy wiekowej. Rok 2014 był pełen pracy i minął wszystkim bardzo szybko. Mimo ograniczonego czasu i niewielkich środków finansowych naszego stowarzyszenia udało nam się wyjść z kilkoma ciekawymi inicjatywami. Miniony rok rozpoczęliśmy od Dnia Seniora, który organizujemy regularnie odkąd powstała nasza organizacja. Jest to okazja dla wszystkich Morawiczan po 65 roku życia, aby spotykali się w swoim gronie, porozmawiali, powspominali, a także by pochwalili się swoimi zdolnościami aktorskimi czy recytatorskimi. Spośród utalentowanych seniorów na wyróżnienie zasługują zwłaszcza Jadwiga Korpak, Apolonia Idzik i Stefania Bator, które rok rocznie przygotowują na spotkania krótki program artystyczny. W tym roku Dzień Seniora przybrał jednak nieco inną formę niż dotychczas, ponieważ postanowiliśmy wziąć naszych seniorów w podróż w czasie do ich młodości. W tym celu zebraliśmy stare zdjęcia z Morawicy i przygotowaliśmy z nich slajdowisko. Opatrzyliśmy je krótkim tekstem dotyczącym powojennej historii naszej miejscowości i wyświetliliśmy na ekranie. Wszyscy mogli do tej historii dorzucić coś od siebie. Niejedna osoba odnalazła na zdjęciu siebie lub swojego sąsiada. Rozegraliśmy też mały konkurs polegający na rozpoznawaniu osób z Morawicy ze starych zdjęć. Trzeba przyznać, że nasi seniorzy wykazali się tu znakomitą pamięcią twarzy i nazwisk! Cieszymy się, że tyle osób przychodzi na Dzień Seniora i dziękujemy również wszystkim młodym, którzy swoich rodziców czy dziadków podwożą na te spotkania. Kolejnym wydarzeniem minionego roku była wycieczka na Litwę, podczas której zwiedzaliśmy miejsca związane z historią Polski. Dzięki zorganizowanej wycieczce można było zarówno odpocząć poprzez rejs kanałem Augustowskim i spacery po Augustowie jak również pogłębić naszą wiedzę historyczną na temat Wileńszczyzny, która od wieków związana jest z historią naszego kraju. Poznaliśmy miejsca i kulturę naszych przodków oraz obecne życie mieszkańców Litwy. Wilno i Troki to miasta przypominające o polskich korzeniach. Polskie nazwiska na Cmentarzu na Rosie, na tablicach pamiątkowych w budynkach uniwersyteckich, na zabytkowych kamienicach świadczą o polskości na tym obszarze. Zwiedziliśmy Kaplicę Matki Boskiej Ostrobramskiej - cerkiew św. Ducha, Klasztor Bazylianów (tu był więziony A. Mickiewicz z przyjaciółmi) - ratusz, Sanktuarium Miłosierdzia Bożego gdzie znajduje się oryginał obrazu Jezu, ufam Tobie spacer ul. Niemiecką, Świętojańską, Zamkową, Bernardyńską (miejsca związane z A. Mickiewiczem, J. Słowackim, J.I. Kraszewskim, S. Moniuszką) Uniwersytet Wileński (tu studiował J. Słowacki, A. Mickiewicz, Cz. Miłosz) pałac prezydencki (tu mieszkał Napoleon, J. Piłsudski) katedra św. Stanisława (nekropolia królów polskich) zakątek gotycki i pomnik A. Mickiewicza kościół św. Piotra i Pawła wieża TV (oglądanie miasta z lotu ptaka). Pod koniec sierpnia zorganizowaliśmy wraz z Klubem Sportowym Alfa oraz Ochotniczą Strażą Pożarną w Morawicy festyn rodzinny Pełnia Lata połączony z licznymi konkursami i zabawą taneczną. Na festynie, jak co roku, każdy mógł znaleźć coś dla siebie najmłodsze dzieci bawiły się na dmuchanych zamkach, te starsze w kulach wodnych i tzw. bumper ball, spragnieni konkurencji brali udział w konkursie wspinaczkowym, a dla głodomorów przygotowaliśmy kiełbaski z grilla i ciasta. Strażacy przyjechali zaprezentować swój nowy wóz ratowniczo-gaśniczy, a także czuwali nad zabawą z sikawkami. Na festynie gościnnie wystąpili także tancerze z Klubu Tańca Elita oraz prowadzone były warsztaty ikebany. Wieczorem rozpoczęliśmy zabawę taneczną, która trwała do wczesnych godzin rannych, a parkiet był zapełniony do samego końca! Długie grudniowe wieczory podsunęły nam pomysł, aby jakoś je wykorzystać, więc zorganizowaliśmy grupowe wyjście do kina. Postanowiliśmy zobaczyć największy polski hit 2014 roku film pt. Bogowie. Zapowiedzi były bardzo obiecujące, jednak nie spodziewaliśmy się aż tak dużego zainteresowania ze strony Morawiczan - na seans wybrało się 30 osób! W zawiązku z tak dużą ilością chętnych postanowiliśmy zorganizować kolejne wyjście do kina tym razem na komedię pt. Za jakie grzechy dobry Boże. Tym razem wybrało się z nami 40 osób! Bardzo cieszymy się, że nasze inicjatywy spotykają się z takim zainteresowaniem i obiecujemy, że to nie ostatnie tego typu wydarzenie. Choć rok 2014 przeszedł już do historii, na pewno będziemy go mile wspominać. Dziękujemy jeszcze raz wszystkim naszym dobroczyńcom i bezinteresownym osobom, na których pomoc możemy zawsze liczyć. Cieszymy się, że tak wiele osób przychodzi na nasze imprezy i już teraz zapraszamy na kolejne wydarzenia w 2015 roku. Zachęcamy również do odwiedzania strony www. facebook.com/stowarzyszeniemalopolskamorawica gdzie znajdziecie relacje z naszych imprez. Jeżeli ktoś chciałby się zapisać do naszego stowarzyszenia lub ma do nas jakieś pytania, zapraszamy do pisania pod adres: biuro.smm@ gmail.com Do zobaczenia w 2015 roku! Stowarzyszenie Małopolska Morawica

14 14 Z WIZYTĄ W MORAWICKIEJ SZKOLE O Szkole Podstawowej im. kpt. pil. M. Medweckiego w Morawicy zrobiło się ostatnio bardzo głośno. To wynik bardzo emocjonalnej dyskusji, jaka rozgorzała podczas sesji Rady Gminy wokół umieszczenia rozpoczęcia budowy nowego budynku dla tej placówki w tegorocznym planie budżetowym. Ostatecznie zadanie to znalazło się w budżecie, ale ponieważ zostało przegłosowane przewagą zaledwie jednego głosu, aby przekonać nieprzekonanych na kolejną sesję zaproszono mieszkańców Morawicy i Chrosnej. Atmosfera była gorąca, budowa szkoły pozostała w planie budżetowym, ale jak to zwykle w takich sytuacjach bywa, odtąd każdy stał się ekspertem od szkoły w Morawicy. Budować czy nie budować, a jeśli budować to w bieżącym czy może jednak w przyszłym roku? Ile osób, tyle opinii. W tej sytuacji nie pozostało mi nic innego, jak tylko udać się do Morawicy, aby sprawę rozeznać na miejscu. Swoją wizytę rozpoczęłam od Alfy budynku najmłodszego, zakupionego w 1992 roku po zlikwidowanej Włókienniczej Spółdzielni Pracy. Z zewnątrz to typowy popeerelowski budynek - szary i ponury. W środku prezentuje się znacznie lepiej. Pomimo ciasnoty udało się stworzyć bardzo przyjazne miejsce. Klasy są pomalowane, czyste i dobrze wyposażone. Moją uwagę przyciągnęły stojące w salach lekcyjnych duże kosze z jabłkami. Dyrektor placówki i mój przewodnik po szkole Zbigniew Pawłowski wyjaśnił, że owoce te przeznaczone są dla uczniów. Każdy może zjeść tyle jabłek, na ile tylko ma ochotę. Szkoła promując zdrowy styl życia wprowadziła program Owocowa szkoła. Ma on wykształcić w wychowankach właściwe nawyki żywieniowe. Obecnie rozdawane są jabłka, w przyszłości mają pojawić się również inne owoce, a także soki. Następnie udajemy się do pomieszczeń na parterze. Oprócz gabinetu dyrektora i bardzo ciasnej szatni znajdują się tutaj dwie klasy. Sale są większe od tych na piętrze, ale jedna z nich jest wyłączona z użytku. Trochę zdziwiła mnie ta decyzja, ale już wkrótce miałam się przekonać o jej słuszności. Pomimo otwartych okien w klasie unosił się bardzo nieprzyjemny zapach. A do tego ta wilgoć! Wszystko stało się jasne. W szkole zadomowił się grzyb. Pomimo licznych prób nie udało się go skutecznie wytępić. Obecność zarodników w powietrzu to poważne zagrożenie dla zdrowia uczniów. Ich wdychanie może być przyczyną trudności z oddychaniem, zawrotów głowy a także nudności. Z Alfy udaliśmy się do oddalonego o 100 m Pałacu. Budynek ten zajmują najmłodsi wychowankowie szkoły. W odnowionych salach na parterze uczą się pięcio- i sześciolatki z Oddziału Przedszkolnego. Dwa kolejne pomieszczenia są już przygotowanei czekają na przyjęcie maluchów w wieku od 2,5 4 lat. Wchodzimy na piętro, gdzie mieszczą się pracownia komputerowa oraz sala trzecioklasistów. Pomieszczenia te znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie nieocieplonego strychu, co powoduje ogromne straty ciepła. Wprawdzie firma URSA przekazała szkole darowiznę w postaci 120 rolek wełny mineralnej służącej do ocieplenia budynków, ale ze względu na to, że Pałac został wpisany do rejestru zabytków, nie można dokonać w nim żadnej zmiany bez wcześniejszej akceptacji konserwatora. Ten swoją zgodę na ocieplenie stychu uzależnił od wykonania projektu budowlanego, za który trzeba zapłacić 10 tys. zł. Opuszczamy Pałac i udajemy się do trzeciego oddalonego o 160 m budynku U sióstr Naprzeciwko wejścia znajduje się sala gimnastyczna. Rozglądam się za szatnią, ale nigdzie nie mogę jej dostrzec. Chwilę później dowiaduję się, że dziewczynki przebierają się w magazynku na sprzęt sportowy, natomiast chłopcom za garderobę służy wieszak ustawiony na korytarzu przed salą... Mijamy tę niecodzienną szatnię i stromymi schodami udajemy się na piętro do sal lekcyjnych, w których uczą się uczniowie klas I i II. Pomieszczenia są duże i jasne, oba wyposażone w kolorowe, przystosowane do potrzeb młodszych dzieci mebelki. Budynek U sióstr to ostatni punkt mojej wizyty w morawickiej szkole. W drodze na parking uświadomiłam sobie, jak wielkim wyzwaniem organizacyjnym jest posiadanie przez szkołę trzech budynków. Uczniowie muszą przechodzić z budynku do budynkuczasami nawet kilka razy w ciągu dnia. Jeśli pogoda dopisuje jest to tylko niedogodność, ale w deszczowy lub mroźny dzień przejście z Alfy do budynku U sióstr stanowi poważne utrudnienie. Nic więc dziwnego, że chociaż placówka może się pochwalić dobrymi wynikami w nauczaniu, wykwalifikowaną i doświadczoną kadrą pedagogiczną orazprofesjonalną organizacją, coraz więcej rodziców wybiera dla swych dzieci szkoły w Krakowie. W tej sytuacji mieszkańcy Morawicy i Chrosnej postanowili działać. Najpierw dobrowolnie się opodatkowali. W ciągu kilku lat udało im się zgromadzić kwotę wysokości 3 mln zł (są to środki wiejskie). W drodze wymiany gruntów gminnych i parafialnych pozyskano działkę oraz wykonano projekt budowy nowej szkoły. W 2014 roku Rada Gminy Liszki podjęła uchwałę o umieszczeniu w planie budżetu na rok 2015 kwoty niezbędnej do rozpoczęcia budowy szkoły w Morawicy. To jeszcze bardziej zmotywowało mieszkańców do działania. Sami szukają brakujących środków finansowych. Rozmawiali z przedstawicielami Międzynarodowego Portu Lotniczego im. Jana Pawła II Kraków Balice Sp. z o.o., od których uzyskali zapewnienie o chęci odkupienia przez nie gruntów wiejskich. Gdy tylko transakcja dojdzie do skutku, wieś dołoży do budowy szkoły kolejne miliony. Dyrektor Pawłowski stara się o pozyskanie funduszy zewnętrznych na budowę hali sportowej. I jeżeli wszystko ułoży się pozytywnie, gmina do budowy tej placówki dołoży tylko 30 % wartości. Natomiast w pesymistycznym scenariuszu będzie to ok. 50% całej wartości obiektu. Uczniowie, dyrekcja oraz grono pedagogiczne Szkoły Podstawowej im. kpt. pil. M. Medweckiego w Morawicy składają gorące podziękowania wszystkim mieszkańcom Morawicy i Chrosnej, Radnym Gminy Liszki na czele z panem przewodniczącym Zbigniewem Kaczorem, pani sołtys Marii Frankowskiej, pani Helenie Kitlińskiej, pani Janinie Greli, pani Genowefie Burmistrz, a w szczególności Proboszczowi Parafii św. Bartłomieja w Morawicy księdzu Władysławowi Palmowskiemu za wieloletnie starania oraz nieustający wysiłek w staraniach o budowę nowej szkoły. Redakcja

15 15 NOWY ROK TANECZNY 2015 ROZPOCZĘTY SUKCESAMI W sobotę r. pary taneczne z Piekar reprezentujące Fundację im. Ks. Siemaszki wzięły udział w IX Ogólnopolskim Turnieju Tańców Polskich o Puchar prof. Mariana Wieczystego w Słomnikach. Organizatorem imprezy było Stowarzyszenie Sztuki i Edukacji Artystycznej z Krakowa oraz Miejsko Gminny Ośrodek Kultury w Słomnikach. W turnieju wzięło udział 100 par, które przyjechały do Słomnik z całej Polski m.in. z Łodzi, Ozorkowa, Proszowic, Dobczyc, Burzenina, Sieradza, Łowicza, Krakowa, Niewiadowa, Bielska Białej no i oczywiście z Piekar. Nasze pary wystartowały w 5 kategoriach i w każdej z nich zajęły miejsca na podium. W kategorii 0 - I miejsce zajęli Gabriela Ulbrych i Emil Białoń z Fundacji im. Ks. Siemaszki II miejsce zajęli Łucja Siejka i Franciszek Brzeziński z Fundacji im. Ks. Siemaszki III miejsce zajęli Amelia Sikorska i Maciej Węgiel z Brzezia W kategorii I - I miejsce Aleksandra Klimek i Dominik Bigaj z MLZPiT Krakowiak II miejsce Zofia Brzezińska i Paweł Tabor z Fundacji im. Ks. Siemaszki III miejsce Agata Kędzierska i Stanisław Kędzierski z Brzezia Kategoria II - I miejsce Julia Guzy i Michał Klimek z KTP Maki i Powoje z Krakowa II miejsce Dorota Sikora i Wiktor Kasprzycki z Fundacji im. Ks. Siemaszki III miejsce Małgorzata Witalec i Michał Berbeć z Fundacji im. Ks. Siemaszki Kategoria III - I miejsce Julia Pater i Mikołąj Szafraniec MLZPiT Krakowiak II miejsce Aniela Biczak i Grzegorz Galos z Fundacji im. Ks. Siemaszki III miejsce Małgorzata Wąsik i Michał Sikora z Fundacji im. Ks. Siemaszki W kategorii II debiut zatańczyli po raz pierwszy Gabryjela Matys i Dominik Tyr- ka oraz w Kat. II Angelika Lenart i Piotr Soból z Fundacji im. Ks. Siemaszki i choć tym razem nie udało im się zająć miejsc na podium ogromne gratulacje za determinację na parkiecie i życzenia dalszej wytrwałości na treningach. W kategorii VII - wystartowały dwie dorosłe pary reprezentujące Fundację im. Ks. Siemaszki Miejsce I zajęli Katarzyna i Piotr Sikora Miejsce II zajęli Ewa Głowacz Berbeć i Zbigniew Banyś Państwo Ewa Głowacz Berbeć i Zbigniew Banyś tego samego dnia wieczorem wystartowali w Kategorii Taniec Polski w VI Turnieju Tańca Towarzyskiego o puchar prof. Mariana Wieczystego dla grup hobby i senior w Nowym Targu. Gratuluję wszystkim parom udanego startu w nowym roku i życzę kolejnych sukcesów. Anna Kruczek - Kierownik Zespołu Tanecznego Chochliki, instruktor prowadzący pary.

16 16 OBWODNICA BIELAN JUŻ ZA DWA LATA Do 2017 roku zostanie wybudowana obwodnica Bielan, łącząca ulice Księcia Józefa i Mirowską. Ułatwi ona wjazd na autostradę kierowcom jadącym od strony Liszek, którzy do tej pory, chcąc dostać się do autostrady, musieli skręcić w lewo w Kryspinowie i włączyć się do ruchu dopiero na węźle w Balicach, albo przejechać przez Piekary do węzła Mirowskiego. Nowa droga będzie miała tylko około kilometra długości i będzie przebiegać równolegle do autostrady po jej wschodniej stronie. W ciągu ulicy Księcia Józefa, przy granicy miasta, powstanie nowe rondo, od którego zostanie poprowadzona droga na południe. Przetnie ona rzekę Sankę i dojdzie do drugiego ronda zlokalizowanego w ciągu ulicy Mirowskiej, blisko węzła autostradowego. Inwestycja o wartości 30,5 miliona złotych będzie współfinansowana ze środków miejskich i wojewódzkich. Decyzja środowiskowa dla tego projektu została wydana w 2013 roku, a budowę zaplanowano na lata W planach miasta jest również remont nakładkowy nawierzchni ulicy Mirowskiej i korekta skrzyżowania ulic Mirowskiej i Księcia Józefa.

17 17 TENIS STOŁOWY Z KONTRĄ RĄCZNA Turniej Mikołajkowy Uczniowie SP w Cholerzynie Mikołajkowe pingpongowe zmagania w gminie Liszki zorganizowane przez Uczniowski Klub Sportowy Kontra Rączna przy współorganizacji Szkoły Podstawowej w Morawicy i Szkoły Podstawowej w Cholerzynie cieszyły się ogromnym zainteresowaniem dzieci, młodzieży i dorosłych. W turniejach tenisa stołowego w Morawicy i Cholerzynie wzięło udział łącznie 56 uczniów szkół podstawowych, gimnazjalnych i dorosłych amatorów tej pięknej dyscypliny sportu. W dniu r. rozegrano turniej dla uczniów Szkoły Podstawowej w Morawicy, w którym startowało 9 dzieci. Na zakończenie Dyrektor SP w Morawicy Zbigniew Pawłowski i trenerka UKS Kontra Rączna Sylwia Rożek wręczyli dyplomy, medale, słodycze i pamiątkowe czapeczki mikołajkowe. W dniu r. w Szkole Podstawowej w Cholerzynie rozegrano turniej szkół podstawowych, gimnazjalnych i amatorów oraz konkurs podbijania piłeczki rakietką dla najmłodszych adeptów tenisa stołowego. Uśmiech i radość towarzyszące zmaganiom najmłodszych pingpongistów w Cholerzynie mogą być realizowane dzięki wielkiej przychylności Dyrektorki Szkoły Podstawowej Pani Marii Gałek, która udostępniła salę gimnastyczną na treningi sekcji UKS Kontra Rączna prowadzone przez trenerkę Sylwię Rożek. Z każdym dniem można zaobserwować coraz większą popularność tenisa stołowego na terenie Cholerzyna i całej gminy Liszki. Miłym akcentem turnieju w Cholerzynie była wizyta Wójta Gminy Pawła Misia. Na zakończenie turnieju zdobywcy miejsc 1 3 w każdej kategorii otrzymali puchary, medale, dyplomy, słodycze i czapeczki Mikołaja ufundowane przez UKS Kontra Rączna, a flesze aparatów fotograficznych podczas robienia pamiątkowych zdjęć błyskały jeszcze długo po zakończeniu zawodów. Największą i najmilszą mikołajkową atrakcją dla młodych pingpongistów UKS Kontra były dwa wyjazdy do Wieliczki pod opieką Sylwii Rożek. W rozegranym w dniu r. Grand Prix Wieliczki młodzi tenisiści stołowi UKS Kontra Rączna w konfrontacji z zawodnikami z klubów bardziej renomowanych walczyli bardzo dzielnie. W drużynie UKS Kontra znaleźli się: Paweł Zabagło, Bartłomiej Gala, Olaf Kozak, Dawid Gala, Konrad Steczko, Tadeusz Kamiński, Grzegorz Kuć, Filip Kopeć, Jakub Kowal i Sebastian Makowski. W dniu r. młodzi reprezentanci klubu uczestniczyli w kolejnym turnieju Grand Prix Wieliczki, gdzie gośćmi honorowymi byli: szwedzki tenisista stołowy Jörgen Persson złoty medalista mistrzostwa świata w grze pojedynczej w 1991 r., czterokrotny Mistrz Świata w grze drużynowej oraz Lucjan Błaszczyk najlepszy polski tenisista stołowy ostatnich lat, Mistrz Europy w grze mieszanej, 11-krotny Mistrz Polski w grze pojedynczej. Obaj wielcy mistrzowie zaprezentowali młodym tenisistom stołowym grę pokazową na najwyższym światowym poziomie. Jan Grądalski Sekretarz UKS Kontra Rączna Turniej Mikołajkowy Uczniowie SP w Morawicy Zawodnicy UKS Kątra Rączna podczas Grand Prix Wieliczki

18 18 KASZOWIANKA ZNÓW NAJLEPSZA! W dniach lutego 2015 roku w wypełnionej po brzegi Hali Sportowo-Widowiskowej przy Zespole Szkół w Liszkach odbył się Halowy Turniej o Puchar Wójta Gminy Liszki. Organizatorem turnieju była Kaszowianka Kaszów. W siedemnastej edycji turnieju wzięło udział 8 drużyn reprezentujących kluby działające na terenie naszej gminy. Sobotnie rozgrywki prowadzone były w dwóch grupach w systemie każdy z każdym 2 x 15 minut.w wyniku losowania do grupy A trafiły następujące zespoły: LKS Tęcza Piekary, LKS Liszczanka Liszki, LKS Strażak Rączna oraz LKS Iskra Czułów, natomiast w grupie B rywalizowały ze sobą: LKS Kaszowianka Kaszów, LKS Gwiazda Ściejowice, LKS Lotnik Kryspinów i LKS Wisła Jeziorzany. W grupie A najlepszą okazała się Liszczanka, która drogę na szczyt tabeli wywalczyła wygrywając kolejno z Iskrą (3:4), Strażakiem (1:3) oraz z Tęczą (1:3). Drugie, premiowane awansem miejsce w grupie wywalczyła Tęcza Piekary. W grupie B spotkali się ze sobą faworyci turnieju Kaszowianka Kaszów oraz Lotnik Kryspinów. Obie drużyny przeszły przez eliminacje bez przeszkód i o zwycięstwie w grupie zadecydował lepszy bilans bramkowy podopiecznych Wojciecha Pituły. Niedzielne zmagania rozpoczął pojedynek Liszczanki z Lotnikiem. W zaciętym meczu lepsi okazali się kryspinowianie, którzy rezultatem 2: 1 wywalczyli awans do finału. W drugim pojedynku półfinałowym Kaszowianka wysoko (1:6) pokonała Tęczę Piekary. Po półfinałowych emocjach, nadszedł czas na walkę o poszczególne miejsca. Bój o VII miejsce wygrała Gwiazda Ściejowice, która pokonała Iskrę Czułów 6:1. W meczu o V miejsce miały się spotkać ze sobą Wisła Jeziorzany i Strażak Rączna. Jednak wiślacy nie stawili się do pojedynku i zostali ukarani walkowerem i przesunięciem na ostatnie miejsce turnieju. Ostatecznie, na piątym miejscu uplasowali się piłkarze z Rącznej, na szóstym znaleźli się reprezentanci Gwiazdy, na siódmym Iskra i ostatnie ósme miejsce zajęła drużyna z Jeziorzan. Przerwę pomiędzy meczami umiliły występy uczniów ze Szkoły Podstawowej nr 1 w Kaszowie. W bardzo atrakcyjnym programie artystycznym uczniowie przedstawili kluby biorące udział w turnieju. Pokaz przygotowany przez Magdalenę Piotrowską oraz Renatę Mądry został bardzo dobrze przyjęty przez zgromadzoną publiczność. Po występach najmłodszych, przyszedł czas na pokazy tańców towarzyskich i latynoamerykańskich. Nie zabrakło też meczu drużyn młodzików Kaszowianki i Lotnika. W pojedynku o trzecie miejsce zmierzyły się ze sobą Liszczanka z Tęczą Piekary. Ostatecznie wygrał zespół z Piekar, który do domu powrócił z brązowym medalem. W finałowym meczu spotkali się ze sobą faworyci turnieju: Lotnik z Kaszowianką. Po bardzo wyrównanym, pełnym walki meczu, padł remis i o wyniku zdecydowały rzuty karne. Tutaj lepsi okazali się kaszowianie. W klasyfikacji indywidualnej królem strzelców został Tomasz Grzesiak z 10 trafieniami na koncie. Najlepszym zawodnikiem turnieju wybrano Tomasza Armatysa, natomiast najlepszym bramkarzem został Michał Wolski. Końcowa klasyfikacja: 1. Kaszowianka Kaszów 2. Lotnik Kryspinów 3. Tęcza Piekary 4. Liszczanka Liszki 5. Strażak Rączna 6. Gwiazda Ściejowice 7. Iskra Czułów 8. Wisła Jeziorzany (karnie za nieobecność na finałach)

19 19 ROZMOWA Z KRZYSZTOFEM KOŚCIELNIAKIEM W piątkowy wieczór 27 lutego br., odbył się wernisaż wystawy Krzysztofa Kościelniaka Czarno-Białe Zapatrywania. Mieszkający w Cholerzynie artysta zaprezentował wykonane przez siebie linoryty. Tematem większości wystawionych prac była kobieta: młoda, starsza, podczas tańca, w chwilach intymnych, ale zawsze zachwycająca... Linoryt to ostatnia pasja artysty. Wcześniej realizował się w rzeźbie, malarstwie oraz fotografii. Swoją twórczość prezentował na wystawach m.in. w nowohuckim NCK oraz działającej w Zabierzowie Galerii na Piętrze. Kilka dni temu miał miejsce wernisaż Pana wystawy Czarno -Białe Zapatrywania. Wystawa jest wciąż dostępna dla zwiedzających w budynku byłego GOK w Liszkach. Skąd pomysł, aby właśnie w tym miejscu pokazać swoje prace? Jest to zasługa pani Marysi Starek i pani Teresy Paździor, które prowadzą znajdującą się tam Gminną Bibliotekę. Podczas jednej z rozmów zaproponowały, abym pokazał swoje prace. Zgodziłem się od razu. Od 22 lat jestem mieszkańcem gminy Liszki i jest moim wielki marzeniem, żeby w naszej gminie działał prężny Ośrodek Kultury. Życzyłbym sobie, aby było to tętniące życiem miejsce, w którym spotykają się dzieci, młodzież i reklama dorośli. Gmina to nie tylko chodniki i kanalizacja. Oczywiście są to rzeczy ważne, ale nie można zapominać o potrzebach duchowych. Bardzo się cieszę, że wójt Miś jest otwarty na kulturę i chętnie wspiera tego typu inicjatywy. Na wystawie możemy zobaczyć wspaniałe linoryty. Do tej pory dał się Pan poznać jako rzeźbiarz, fotograf no i oczywiście malarz. Skąd się wzięła fascynacja tą wymagającą techniką graficzną? Jest to bardzo wdzięczny sposób wyrażania myśli. Przede wszystkim linoryty powstają dość szybko. Rysunek czy myśl przenoszona jest na linoleum, potem trzeba ją wyrzeźbić (a więc mogę się tutaj realizować w mojej drugiej pasji rzeźbie), by wreszcie odbić powstałą matrycę na papierze. Jest to technika powtarzalna. Obraz czy rzeźba jest pojedynczym dziełem, a zatem i jego cena jest wyższa. Jest Pan wszechstronnym twórcą, która technika jest tą najbliższą sercu? Zdecydowanie fotografia, która towarzyszy mi od podstawówki. Pasja ta szczególnie rozwinęła się w czasach liceum. Do dziś z sentymentem wspominam mój aparat Zenit 11 i czarno białe klisze. W łazience miałem swoją ciemnię. Teraz mamy aparaty cyfrowe, a z nimi większe możliwości. No i koszty są też dużo mniejsze, zdjęcia można oglądać w komputerze a dawniej musieliśmy zapłacić za papier i wszystkie odczynniki. Czyli na następnej wystawie będziemy oglądać fotografie? Już była jedna taka wystawa w Lanckoronie. Nawet mam jeszcze zdjęcia tam wystawiane. A jaka była ich tematyka? Wystawa miała tytuł Miłowanie moje. Miłość bardzo szeroko rozumiana. Nie tylko ta kobiety do mężczyzny czy na odwrót, ale też miłość do przyrody, do sztuki itd. Dla mnie była to miłość do fotografowania. Ogólnie mówiąc moje postrzeganie otaczającego nas świata. Na zakończenie proszę się jeszcze z nami podzielić swoimi planami.. Staram się nie planować. Z planów często nic nie wychodzi i później jesteśmy rozczarowani, dlatego przyjmuję, co życie przynosi i dziękuję Panu Bogu za wszystko co mi daje. Organizatorzy dziękują sponsorom Panu Mateuszowi Klagowi oraz Panu Januszowi Trojanowi za zapewnienie poczęstunku podczas imprezy. Słowa uznania należą się także druhom z OSP Piekary, którzy nieodpłatnie odmalowali salę. ZIEMIA LISIECKA Magazyn Gminy Liszki, Nakład: 2000 egzemplarzy Adres Redakcji: Urząd Gminy w Liszkach, Liszki 230, Liszki tel , fax: Wydawca: Gmina Liszki Redaktor naczelny: Agnieszka Pyla, a.pyla@liszki.pl Skład: Studio agrafka, Druk: Vega druk, Cholerzyn 280

20 CZARNO - BIAŁE ZAPATRYWANIA KRZYSZTOFA KOŚCIELNIAKA