Pozbawienie wyroku wykonalności

Transkrypt

1 BRONISŁAW ZIEMIANIN Pozbawienie wyroku wykonalności Prawomocny wyrok sądowy jest tytułem egzekucyjnym. Wiąże on wszystkie podmioty prawa, w tym także sądy oraz organy władzy i administracji publicznej (art k.p.c.). Jeżeli zostanie zaopatrzony w sądową klauzulę wykonalności, staje się tytułem wykonawczym, który może być podstawą egzekucji (art. 776 k.p.c.). Moc wyroku nie jest jednak absolutna. Może on być udaremniony, jeżeli po jego wydaniu pojawi się któraś z okoliczności wymienionych w art k.p.c., np. zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło. Pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności następuje w takim przypadku w drodze powództwa przeciwegzekucyjnego. Powództwo wytacza się przed sąd właściwy rzeczowo, w którego okręgu prowadzona jest egzekucja (art k.p.c.). W 2010 r. rolnik X.X. wytoczył przed Sąd Rejonowy w K.O. powództwo o pozbawienie wykonalności wyroku Sądu Apelacyjnego w P. Sąd Rejonowy powództwo oddalił, Sąd Okręgowy w Z.G. zaś oddalił apelację. Wszystkie trzy wyroki zasługują na refleksję. Punktem wyjścia analizy będzie stan faktyczny, który leżał u ich podstaw. W 1993 r. Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa objęła gospodarstwo rolnika X.X. restrukturyzacją. Rolnik otrzymał od ARiMR dwa kredyty na łączną kwotę zł ( zł i zł). Tucz gęsi, którym się zajmował, nie dał jednak spodziewanych efektów, ponieważ ARiMR nie uruchomiła w terminie umownym kredytu na kwotę zł. W 1994 r. rolnik potrącił wierzytelność ARiMR z tytułu obu kredytów z własną wierzytelnością z tytułu poniesionej straty na hodowli gęsi. Strata rolnika przekraczała znacznie wartość obu kredytów. Niezależnie od dokonanego potrącenia zażądał on więc naprawienia pozostałej szkody. ARiMR odmówiła. Rolnik skierował więc w 1996 r. pozew do Sądu Okręgowego w W. Przedmiotem sporu była kwota przekraczająca zł. Wyrokiem z grudnia 2006 r. Sąd Okręgowy w W. zasądził od ARiMR na rzecz rolnika odszkodowanie w wysokości zł oraz odsetki ustawowe za okres od czerwca 1999 r. do dnia zapłaty. Wyrokiem z marca 2008 r. Sąd Apelacyjny w W. zmienił wyrok Sądu Okręgowego w ten sposób, że zasądził dodatkowo odsetki za okres od sierpnia 1994 r. do czerwca 1999 r., ale nie od całej zasądzonej przez Sąd Okręgowy kwoty, lecz od różnicy między tą kwotą a kwotą kredytów objętych potrąceniem. Odsetki od całej zasądzonej kwoty wyniosłyby za ten okres ponad zł. Natomiast Sąd Apelacyjny zasądził odsetki jedynie w kwocie nieznacznie przekraczającej zł. W uzasadnieniu wyroku Sąd ten dokonał dwóch ważnych ustaleń: po pierwsze, że potrącenie dokonane przez rolnika w 1994 r. wierzytelności ARiMR w kwocie zł było prawnie skuteczne; po drugie, że od wierzytelności objętej potrąceniem rolnik nie może domagać się odsetek, gdyż uległa ona umorzeniu. W lipcu 2000 r. ARiMR, nie czekając na wyrok Sądu Okręgowego w W. z powództwa rolnika, wniosła przeciwko niemu dwa powództwa do Sądu Okręgowego w Z.G. Jednym dochodziła zwrotu kredytu w kwocie zł, a drugim w kwocie zł. Obydwa powództwa oparte były na jednakowej podstawie faktycznej i jednakowej podstawie prawnej. Sąd Okręgowy w Z.G. zawiesił postępowania w obu sprawach do czasu prawomocnego zakończenia postępowania przed Sądem Okręgowym w W. Zawieszone postępowania podjęte zostały dopiero po wydaniu wyroku przez Sąd Apelacyjny w W., to znaczy w 2008 r. Wyrokiem z grudnia 2008 r. Sąd Okręgowy w Z.G. umorzył obydwa postępowania, przyjmując za Sądem Apelacyjnym w W., że potrącenie wierzytelności ARiMR w kwotach zł i zł, którego dokonał rolnik w 1994 r., było prawnie skuteczne. Sąd uznał zgodnie z art k.c. że wierzytelności potrącone uległy umorzeniu, postępowanie sądowe o ich zaspokojenie jest więc bezprzedmiotowe. Wyrokiem z 8 kwietnia 2009 r. Sąd Apelacyjny w P. zmienił pierwszy wyrok Sądu Okręgowego w Z.G. w ten sposób, że zasądził od rolnika na rzecz ARiMR kwotę zł oraz koszty postępowania. W uzasadnieniu wyroku Sąd Apelacyjny w P. przyjął wbrew stanowisku Sądu Apelacyjnego w W. że dokonane przez rolnika w 1994 r. potrącenie wierzytelności było nieskuteczne.

2 W piśmie procesowym z 9 kwietnia 2009 r., skierowanym do Sądu Apelacyjnego w P. przed wydaniem wyroku w drugiej sprawie, której przedmiotem było roszczenie ARiMR o zwrot kredytu w kwocie zł, pełnomocnik rolnika poddał ostrej krytyce wyrok, którym zasądzono na rzecz ARiMR kwotę zł. Pełnomocnik wskazał na wyraźną sprzeczność ustaleń Sądu Apelacyjnego w P. z wcześniejszym ustaleniem Sądu Apelacyjnego w W. i na naruszenie przez Sąd Apelacyjny w P. art k.p.c., zgodnie z którym Sąd ten był związany wyrokiem Sądu Apelacyjnego w W. Po wyroku Sądu Apelacyjnego w P. powstała zupełnie nowa sytuacja prawna. Sąd Apelacyjny w W. uznał wcześniej, że rolnikowi przysługują odsetki za okres od sierpnia 1994 r. do czerwca 1999 r., jednakże nie mogą one być liczone od tej części wierzytelności, która została objęta potrąceniem. Sąd Apelacyjny w P. zaś przyjął, że potrącenie nie doszło do skutku, natomiast odsetki przemilczał. W świetle wyroku Sądu Apelacyjnego w W. rolnik nie ma obowiązku zwrócić ARiMR kredytu w kwocie zł, ponieważ uległ on umorzeniu w wyniku potrącenia. Natomiast w świetle późniejszego wyroku Sądu Apelacyjnego w P. miałby zwrócić ten kredyt, nie otrzymując od ARiMR należnych odsetek od wierzytelności, która zdaniem tego Sądu nie została potrącona. Biorąc pod uwagę ten anormalny stan rzeczy, który wytworzony został po wyroku Sądu Apelacyjnego w P., rolnik złożył 9 kwietnia 2010 r. pisemne oświadczenie o potrąceniu zasądzonej na rzecz ARiMR kwoty zł z należnych mu odsetek, które dwukrotnie przewyższają tę kwotę. Oświadczenie to wpłynęło do Sądu Apelacyjnego w P. przed datą rozstrzygnięcia sprawy o zwrot kredytu w kwocie zł. Wyrokiem z maja 2009 r. Sąd Apelacyjny w P. oddalił apelację ARiMR od wyroku Sądu Okręgowego w Z.G. W uzasadnieniu wyroku stwierdził, że kwestia skuteczności potrącenia dokonanego przez rolnika przesądzona została w wyroku Sądu Apelacyjnego w W., a wyrok tego Sądu ma moc wiążącą dla innych sądów. W końcowej części uzasadnienia wyroku Sąd Apelacyjny w P. uznał, że apelacja ARiMR nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż jej wierzytelność z tytułu kredytu na kwotę zł uległa umorzeniu w wyniku potrącenia. Pozwy wniesione przez ARiMR do Sądu Okręgowego w Z.G. oparte zostały jak wyżej podano na takiej samej podstawie faktycznej i takiej samej podstawie prawnej. Wyroki w obu sprawach powinny więc być jednakowe. Tymczasem Sąd Apelacyjny w P. w jednej sprawie zajął stanowisko, że potrącenie dokonane przez rolnika w 1994 r. było nieskuteczne, w drugiej zaś że było skuteczne. Pierwszy wyrok tego Sądu stoi w jawnej sprzeczności ze wcześniejszym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w W., narusza więc postanowienia art k.p.c. Drugi wyrok jest zgodny z prawem. Pismem z listopada 2009 r. komornik sądowy zawiadomił rolnika o wszczęciu egzekucji na podstawie wyroku Sądu Okręgowego w Z.G. zmienionego przez Sąd Apelacyjny w P. na niekorzyść rolnika w sprawie o zwrot kredytu w kwocie zł. 31 listopada 2009 r. rolnik wniósł do Sądu Rejonowego w K.O. powództwo o pozbawienie wykonalności prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Z.G. Za podstawę powództwa przyjęty został art pkt 2 k.p.c. W uzasadnieniu pozwu stwierdzono, że po zasądzeniu od rolnika na rzecz ARiMR kwoty zł jego zobowiązanie wygasło na skutek dokonanego przez niego 9 kwietnia 2009 r. potrącenia. Wyrokiem z czerwca 2010 r. Sąd Rejonowy w K.O. oddalił powództwo przeciwegzekucyjne. W uzasadnieniu wyroku trafnie przywołał art k.p.c., ale nie wyciągnął z tego przepisu właściwych wniosków. Przyjął mianowicie, iż na mocy tego przepisu jest związany wyrokiem Sądu Apelacyjnego w P. co do tego, że wierzytelność ARiMR nie uległa umorzeniu w wyniku potrącenia, natomiast nie wziął pod uwagę wcześniejszego wyroku Sądu Apelacyjnego w W., z którego jasno wynika, że wierzytelność ta uległa umorzeniu na skutek potrącenia. Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w W. związany jest nie tylko Sąd Apelacyjny w P., który rozpatrywał apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Z.G., lecz także Sąd Rejonowy w K.O., który rozpatrywał powództwo przeciwegzekucyjne. Sąd Apelacyjny w P. dostrzegł błąd, który popełnił przy rozpatrywaniu apelacji od wyroku dotyczącego kredytu w kwocie zł. Zmienił więc zdanie przy rozpatrywaniu w późniejszym terminie apelacji od wyroku dotyczącego kredytu w kwocie zł. W uzasadnieniu wyroku w tej drugiej sprawie przyznał wyraźnie, że jest związany wyrokiem Sądu Apelacyjnego w W. Oddalił przeto apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Z.G., uznając za Sądem Apelacyjnym w W., że wierzytelność ARiMR uległa umorzeniu na skutek potrącenia.

3 W świetle wyroku Sądu Apelacyjnego w W. sytuacja rolnika jest taka, że nie musi on zwracać ARiMR kredytów, bo uległy one umorzeniu w wyniku potrącenia, ale nie może też domagać się od ARiMR odsetek, które byłyby dwukrotnie wyższe od tych kredytów, gdyby kredyty nie zostały potrącone. Bilans rozliczeń między ARiMR a rolnikiem wychodzi więc na zero. Zupełnie inaczej zaś sprawa wygląda w świetle wyroku Sądu Apelacyjnego w P. Sąd ten nie uznał potrącenia dokonanego przez rolnika w 1994 r. za skuteczne, a jednocześnie przemilczał całkowicie sprawę odsetek. Rozliczenie między ARiMR wygląda więc następująco. Rolnik musi zapłacić ARiMR kwotę zł z tytułu zwrotu kredytu, sam zaś nie może żądać od ARiMR odsetek, ponieważ żaden z sądów mu ich wyraźnie nie przyznał. Selektywna interpretacja uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w W. przez Sąd Apelacyjny w P. i Sąd Rejonowy w K.O. doprowadziła do tego, że rolnik nie tylko pozbawiony miałby być odsetek w kwocie przekraczającej zł, lecz jeszcze musiałby zapłacić ARiMR zł z tytułu zwrotu kredytu. Prawidłowa wykładnia wyroku Sądu Apelacyjnego w W. musi prowadzić do wniosku, że jeśli nie uzna się potrącenia za skuteczne, to ARiMR należeć się będzie zwrot kredytu w kwocie zł, rolnikowi zaś należeć się będą odsetki w kwocie przekraczającej zł. Sąd Apelacyjny w P. nie uznał potrącenia za skuteczne i zasądził od rolnika na rzecz ARiMR kwotę zł tytułem zwrotu kredytu. Stworzył więc tym samym nowy stan faktyczny. Skoro potrącenia w świetle jego wyroku nie było, to rolnikowi należą się odsetki. A jeżeli z odsetek tych potrącił on wierzytelność ARiMR po zasądzeniu na jej rzecz kwoty zł, to jeszcze przysługuje mu w stosunku do ARiMR roszczenie o zapłatę różnicy. Od wyroku Sądu Rejonowego w K.O., mocą którego oddalone zostało powództwo przeciwegzekucyjne, rolnik wniósł apelację do Sądu Okręgowego w Z.G. W uzasadnieniu apelacji zarzucił Sądowi Rejonowemu, że nie dokonał on funkcjonalnej wykładni wyroków Sądu Apelacyjnego w W. i Sądu Apelacyjnego w P., lecz oparł swoje rozstrzygnięcie na literalnym brzmieniu wyroku tego drugiego Sądu. Zdaniem rolnika, rozstrzygnięcie to jest wadliwe, ponieważ oparte zostało na błędnych przesłankach. Sąd Okręgowy w Z.G. oddalił apelację. W uzasadnieniu wyroku zawarł twierdzenie, zgodnie z którym: We wszelkiej interpretacji należy posługiwać się wykładnią językową, zaś wykładnia celowościowa może mieć znaczenie wyłącznie pomocnicze. Z twierdzeniem tym nie sposób się zgodzić. Normy zawarte w wyroku, jako normy indywidualne, są konkretyzacją norm prawnych, które mają charakter abstrakcyjny 1. Skoro więc przy wykładni przepisów prawa stosuje się trzy metody wykładni (językową, systemową i funkcjonalną) 2, nie ma żadnych powodów, by wykładnia wyroku miała być dokonywana wyłącznie w kontekście językowym. W piśmiennictwie prawniczym przyjmuje się, że przy wykładni prawa punktem wyjścia jest metoda wykładni językowej, ale gdy jej zastosowanie nie pozwala na usunięcie wątpliwości, należy przejść do wykładni systemowej, jeżeli zaś i ona nie daje należytych efektów konieczne jest zastosowanie wykładni funkcjonalnej 3. Podobne reguły powinny być stosowane przy wykładni niejasnych wyroków. Sąd Okręgowy w Z.G. stwierdził w uzasadnieniu wyroku, że celem wykładni wyroku Sądu Apelacyjnego w W. i wyroku Sądu Apelacyjnego w P. nie było modyfikowanie tych wyroków, lecz jedynie ustalenie ich znaczenia. Jest to twierdzenie, które nie ma żadnego związku z treścią apelacji. Rolnik nie domagał się w apelacji zmodyfikowania któregokolwiek z tych wyroków, lecz jedynie wskazał na to, że to właśnie Sąd Apelacyjny w P. zmodyfikował w sposób niedopuszczalny wyrok Sądu Apelacyjnego w W. Przyjął bowiem w uzasadnieniu swojego wyroku, że wierzytelność ARiMR w kwocie zł nie została umorzona w wyniku potrącenia, podczas gdy z wyroku Sądu Apelacyjnego w W. wynika wyraźnie, że została ona w tym trybie umorzona. Rolnik domagał się od Sądu Rejonowego w K.O. poprawnej interpretacji wyroków sądów apelacyjnych w W. i w P. oraz wyciągnięcia z nich prawidłowych wniosków w kontekście art k.p.c. W świetle tego przepisu Sąd Apelacyjny w P., który orzekał później, nie mógł zignorować jednoznacznych ustaleń Sądu Apelacyjnego w W., dokonanych wcześniej. Skoro jednak zignorował on te ustalenia, to w postępowaniu o pozbawienie wykonalności jego wyroku należało wziąć pod uwagę nowe okoliczności, które zaistniały po wydaniu tego wyroku. 1 Por. W. Siedlecki, Z. Świeboda, Postępowanie cywilne. Zarys wykładu, Warszawa 2000, s Por. J. Wróblewski, Sądowe stosowanie prawa, Warszawa 1988, s. 128 i n. 3 Por. K. Opałek, J. Wróblewski, Zagadnienia teorii prawa, Warszawa 1969, s Zob. też M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki, Warszawa 2002, s. 277 i n.

4 Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w W. ustalone zostały w sposób jednoznaczny trzy fakty. Po pierwsze, ustalono, że rolnikowi od zasądzonego odszkodowania należały się odsetki ustawowe nie od czerwca 1999 r., jak ustalił Sąd Okręgowy w W., lecz od sierpnia 1994 r.; po drugie, ustalono, że wierzytelność ARiMR w kwocie zł uległa umorzeniu w wyniku dokonanego przez rolnika w 1994 r. potrącenia; po trzecie, ustalono, że rolnik nie może otrzymać od zasądzonego mu odszkodowania odsetek ustawowych w takim zakresie, w jakim odszkodowanie objęte zostało potrąceniem ( zł). Wszystkie te fakty wynikają z uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w W. Były one przesłankami rozstrzygnięcia zawartego w tym wyroku. Uzasadnienie decyzji sądowej jest zaś jak pisze prof. J. Wróblewski jedynym sposobem wykazania, że jest to decyzja racjonalna, a jednocześnie jest podstawą kontroli tej racjonalności, prowadzącej do uznania trafności czy też błędności podjętej decyzji 4. Ze względu na treść art k.p.c. Sąd Apelacyjny w P. nie miał prawa przyjąć w swoim wyroku, że któraś z przesłanek, na których Sąd Apelacyjny w W. oparł swój wyrok, nie wystąpiła. Tymczasem Sąd Apelacyjny w P. ocenił te przesłanki selektywnie. Nie zakwestionował pierwszej z nich, co oznacza, że uznał prawo rolnika do odsetek ustawowych od całej kwoty odszkodowania. Natomiast odmiennie potraktował dwie pozostałe przesłanki. Wbrew stanowisku Sądu Apelacyjnego w W. przyjął mianowicie, że potrącenie dokonane przez rolnika w 1994 r. nie było prawnie skuteczne i że wierzytelność ARiMR z tytułu kredytu w kwocie zł nie uległa umorzeniu. W konsekwencji więc zerowy bilans rozliczeń między ARiMR a rolnikiem, oparty na wyroku Sądu Apelacyjnego w W., uległ takiej zmianie, że rolnik z jednej strony nie może wyegzekwować od ARiMR należnych mu odsetek, z drugiej zaś musi zwrócić tej instytucji kredyt w wysokości zł. Sąd Okręgowy w Z.G., który rozpoznawał apelację od wyroku Sądu Rejonowego w K.O., stwierdził w uzasadnieniu swojego wyroku, że rozstrzygnięcie Sądu Apelacyjnego w W. korzysta w całości z powagi rzeczy osądzonej, w tym także w zakresie odsetek, nie może więc być modyfikowane. Sąd Okręgowy nie zauważył jednak, że rolnik nie domagał się w apelacji zmodyfikowania wyroku Sądu Apelacyjnego w W., lecz jedynie wyciągnięcia z niego prawidłowych wniosków. Oddalając odsetki od wierzytelności objętej potrąceniem, Sąd Apelacyjny w W. wyraźnie wskazał, że od wierzytelności potrąconych odsetki nie przysługują. Powołał się przy tym na oświadczenie o potrąceniu wierzytelności, które zawarte jest w piśmie rolnika z 1994 r. Sąd Apelacyjny w P. natomiast potrącenia tego nie uwzględnił. Po wyroku tego Sądu powstała więc nowa sytuacja. Rolnik musi zwrócić kredyt w kwocie zł, a jednocześnie nie może domagać się od ARiMR odsetek, gdyż zdaniem tego Sądu zostały one oddalone przez Sąd Apelacyjny w W. Jeżeli podstawą rozliczeń między ARiMR a rolnikiem ma być wyrok Sądu Apelacyjnego w P., a nie wyrok Sądu Apelacyjnego w W., to nie można zasadnie twierdzić, że rolnikowi nie należą się odsetki, które oddalił Sąd Apelacyjny w W. Oddalenie nastąpiło bowiem przy założeniu, że prawo do nich nie powstało, albowiem wierzytelność, od której mogły być liczone, uległa umorzeniu w wyniku potrącenia. Skoro Sąd Apelacyjny w P. przyjął, że potrącenie nie było skuteczne, to aktualizuje się uprawnienie rolnika do żądania odsetek. Potrącenie z tych odsetek kredytu w kwocie zł, dokonane przez rolnika po wyroku Sądu Apelacyjnego P., jest więc skuteczne. Powództwo przeciwegzekucyjne rolnika powinno zatem być uwzględnione. W tym kontekście na uwagę zasługuje opinia K. Piaseckiego, wyrażona w komentarzu do Kodeksu postępowania cywilnego 5, oparta na orzeczeniu Sądu Najwyższego z 18 kwietnia 1980 r., IV CR 85/80 6. Jej treść jest następująca: Do uznania, że sprawa została prawomocnie osądzona, a więc że istnieją podstawy do odrzucenia nowego pozwu (art i art. 366 k.p.c.), nie wystarcza samo stwierdzenie, że w obydwu sprawach chodzi o to samo roszczenie i że strony obydwu procesów są identyczne; mimo bowiem identyczności stron i dochodzonego roszczenia stan rzeczy osądzonej nie występuje, jeżeli uległy zmianie okoliczności, których istnienie było przyczyną oddalenia pierwszego powództwa, a więc jeżeli roszczenie stało się w świetle nowego stanu faktycznego uzasadnione. W świetle opisanego wyżej stanu rzeczy nie ulega żadnej wątpliwości, że po wydaniu przez Sąd Apelacyjny w P. wyroku co do kredytu w kwocie zł w sprawie rolnika zaistniały nowe 4 J. Wróblewski, Sądowe, s Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz do artykułów 1 505, t. 1, red. K. Piasecki, Warszawa 2006 r., s. 1336, poz. 25, ust OSN 1980, nr 11, poz. 214.

5 okoliczności. Po wyroku Sądu Apelacyjnego w W. nie mógł on żądać od ARiMR odsetek od wierzytelności uznanej za potrąconą. Natomiast po wyroku Sądu Apelacyjnego w P. może ich żądać, ponieważ Sąd ten uznał, że potrącenia nie było. Skoro w świetle tego ostatniego wyroku może on żądać odsetek, to jest oczywiste, że może je potrącić z wierzytelności ARiMR. Stanowiska Sądu Rejonowego w K.O. i Sądu Okręgowego w Z.G. w tej sprawie są nietrafne, oparte bowiem zostały na błędnych przesłankach. Według art k.c. dwie wierzytelności można potrącić, jeżeli są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub innym organem państwowym. W świetle wyroku Sądu Apelacyjnego w W. rolnik nie mógł dochodzić przed sądem odsetek, ponieważ jego wierzytelność, od której miały być liczone, uległa umorzeniu w wyniku potrącenia. Natomiast w świetle wyroku Sądu Apelacyjnego w P. może on dochodzić odsetek, ponieważ Sąd ten uznał, że wierzytelność nie została potrącona i zasądził na rzecz ARiMR roszczenie z tytułu kredytu. Skoro zaś tych odsetek jak wyżej stwierdzono może dochodzić, to może też dokonać ich potrącenia z wierzytelności ARiMR. Według art. 45 ust. 1 Konstytucji RP każdy ma prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia jego sprawy. Sprawa rolnika, o którym mowa w tym artykule, nie została rozpatrzona sprawiedliwie. W postępowaniu przeciwegzekucyjnym utrzymano bowiem w mocy wyrok Sądu Apelacyjnego w P., który jest sprzeczny z wcześniejszym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w W. Artykuł k.p.c. zaś stanowi, że przy rozpatrywaniu sprawy sąd związany jest wcześniejszym wyrokiem innego sądu. Po wydaniu wyroku przez Sąd Apelacyjny w P. nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie rolnika wobec ARiMR wygasło. Potrącił on bowiem kredyt ARiMR w kwocie zł z należnych mu odsetek. Zaistniała więc pełna podstawa do tego, by wyrok Sądu Apelacyjnego w P. pozbawić wykonalności (art pkt 2 k.p.c.).