GTF KURIER 11 (14) BANKI? Dr Krzysztof Gołata o zaufaniu do instytucji finansowych WAŻNE KOPALNI. O współpracy GTF z Alior Bankiem

Transkrypt

1 KURIER GTF MAGAZYN GÓRNOŚLĄSKIEGO TOWARZYSTWA FINANSOWEGO ISSN: (14) LISTOPAD 2013 CZY WARTO KOCHAĆ BANKI? Dr Krzysztof Gołata o zaufaniu do instytucji finansowych WAŻNE PARTNERSTWO O współpracy GTF z Alior Bankiem W ZABYTKOWEJ KOPALNI Reportaż z konferencji i integracji

2 STRZAŁ W DZIESIĄTKĘ. 10 MAGICZNYCH MIEJSC NA 10-LECIE GTF. KONKURS DLA AGENCJI KREDYTOWYCH WSPÓŁPRACUJĄCYCH Z GTF. WSZYSTKIE PROPOZYCJE I WARUNKI UCZESTNICTWA W KONKURSIE NA STRONIE POD ZAKŁADKĄ "KONKURS NA 10-LECIE".

3 NA WSTĘPIE Szanowni Państwo, Drodzy Czytelnicy, każdego miesiąca dzielimy się z Państwem refleksjami, dotyczącymi problemów na rynku finansowym czy w polskiej gospodarce w ogóle. Nasze komentarze mają charakter wypowiedzi osobistych, własnych przemyśleń. Oczywiście, nie uzurpujemy sobie praw do nieomylności, a możliwość zamieszczania komentarzy kusi niezmiernie. Czym dzisiaj żyje rynek consumer finance? Najwięcej emocji budzą próby ucywilizowania rynku pożyczek pozabankowych. Do publicznej wiadomości co rusz są podawane informacje o kolejnej koncepcji zmian, o kolejnej propozycji jakiegoś organu państwa czy partii politycznych. Wszystko zmierza do tego, że Komisja Nadzoru Finansowego będzie mogła kontrolować wszystkie firmy, co do których istnieje podejrzenie, że gromadzą środki pieniężne, należące do klientów. Z kolei firmom pożyczkowym, udzielającym pożyczek z własnych kapitałów, nie będzie wolno działać bez uprzedniego wpisu do specjalnego rejestru. Trwają także prace nad ustawowym ograniczeniem maksymalnych kosztów kredytów konsumenckich. Dzisiaj ograniczona jest jedynie wysokość odsetek wynoszą one maksymalnie czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP. Całkowity koszt kredytu jest jednak wyższy, gdyż instytucje finansowe doliczają inne koszty, chociażby własną prowizję. Twórcy nowej regulacji proponują, aby wszystkie dodatkowe koszty nie przekraczały 30% kwoty udzielonego kredytu. Przyglądając się tym wszystkim planom i pomysłom nasuwa się pytanie: czy będziemy mieli ustawę antylichwiarską bis? Doświadczenie mówi, że najefektywniejsze dla rynku i procesów biznesowych są rozwiązania o charakterze systemowym, w przeciwieństwie do różnego rodzaju zakazów czy nakazów. Z tego też względu sensowne wydają się pomysły takie, jak publiczny rejestr firm pożyczkowych, gwarancje transparentności informacji o kosztach pożyczki, klarowność identyfikacji podmiotów udzielających pożyczek, czy nawet wymogi, dotyczące form organizacji prawnych tych podmiotów i ich kapitałów. Moje obawy i sceptycyzm budzi natomiast kolejna próba odgórnego limitowania kosztów pożyczek, w tym ograniczenie poziomu rzeczywistej stopy oprocentowania (RRSO). To już przerabialiśmy i wiemy, że zapisy takie nie są skuteczne, nie chronią klientów. Ponadto zachęcają do szukania luk w prawie, tzw. technologii obejściowych, dają impuls dla procederu udzielania pożyczek poza oficjalnym obiegiem, budują i karmią szarą strefę. M a r e k Stefańczak Wiceprezes Zarządu Górnośląskiego Towarzystwa Finansowego GTF Sp. z o.o. My o tym wszystkim wiemy, czy jednak wiedzą politycy, którzy prawo stanowią? Oddajemy w Państwa ręce czternasty numer naszego miesięcznika. Kiedy zaczynaliśmy, zastanawialiśmy się nad formułą i celowością jego wydawania. Teraz możemy śmiało powiedzieć, że zarówno jedna, jak i druga kwestia nie budzą wątpliwości. To był dobry pomysł, świetnie przyjęty przez Czytelników. Oczywiście, nie będzie stagnacji i powielania pomysłów. Będziemy zmieniać formułę i starać się odpowiadać na wszystkie Państwa sugestie i oczekiwania. W tym wydaniu pozwalam sobie polecić Państwu kilka artykułów, m.in. kolejny komentarz dra Krzysztofa Gołaty, naszego eksperta ekonomicznego, wykładowcy Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu. Jego głos na temat zaufania do instytucji finansowych wydaje się interesujący, choć, z naszego punktu widzenia, dość dyskusyjny. Z dużą satysfakcją odnotowujemy udział w Kurierze dyrektora Adama Niecieckiego, reprezentującego Alior Bank S.A. To bank, którego pozycja na rynku polskiej bankowości staje się coraz silniejsza, którego nowatorskie rozwiązania znajdują zarówno akceptację coraz większej liczby klientów, jak i uznanie eksperckie poważnych światowych kapituł, przyznających ważne laury dla tego banku. Miło mi także rekomendować spotkanie z gwiazdą owego Kuriera, Robertem Gawlińskim muzykiem rockowym i wokalistą, współtwórcą i liderem popularnego zespołu Wilki. Reasumując, w Kurierze, jak zwykle, dla każdego coś interesującego. Zapraszam do lektury. SPIS TREŚCI CZY KOCHAĆ BANKI? Dr Krzysztof Gołata o tym, jakim zaufaniem darzymy banki str. 04 ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA SKRADZIONE AUTO Prawne dylematy wyjaśnia mec. Zbigniew Labocha str. 07 Z PCHLEGO TARGU NA TARGI SZTUKI Weronika Aleksandra Kosmala o świecie dzieł sztuki str. 08 NASZ WAŻNY PARTNER O Alior Banku rozmowa z dyr. Adamem Niecieckim str. 10 WILCZA NATURA Wywiad z Robertem Gawlińskim str. 12 CIĄGLE MUSIMY SIĘ DOSKONALIĆ O służbowych wyzwaniach i prywatnych pasjach dyr. Krzysztofa Cieślaka str. 14 NA GRUBIE SPOTKANIE Z ALIOR BANKIEM Relacja z integracyjno-konferencyjnej wyprawy do zabytkowej kopalni str. 16 WENECJA PÓŁNOCY Petersburg, jeszcze jeden kierunek wypraw w Wielkim Konkursie GTF str. 19 PATRON: GórnośląskieTowarzystwo Finansowe GTF Sp. z o.o. Prezes: Paweł Kosmala REDAKCJA: Feniks Media Group Sp.j., ul. Na Wierzchowinach 1D, Kraków Redaktor naczelny: Dariusz Wajs Redaktor prowadzący: Grzegorz Chmielewski Sekretarz redakcji: Radosław Urban Zespół redakcyjny: Michał Durbas, Grażyna Jancik, Paweł Jaworski, Paweł Kawałek, Marcin Zawada Korekta: Jolanta Witkowska STUDIO DTP: Jerzy Gorczyca (kierownik studia DTP), Wojciech Kleszcz, Krzysztof Kusiak Produkcja: Krzysztof Chachlowski DRUK: Alnus Sp. z o.o., ul. Wróblowicka 63, Kraków WYDAWCA: Feniks Media Group Sp.j., ul. Na Wierzchowinach 1D, Kraków Fot. na okładce: shutterstock.com W magazynie wykorzystano zdjęcia z biblioteki Shutterstock.com. Zastrzegamy sobie prawo skracania i adiustacji tekstów oraz zmiany tytułów. Materiałów niezamówionych nie zwracamy. Przedruki z magazynu Kurier GTF są dozwolone wyłącznie za uprzednią pisemną zgodą wydawcy. Redakcja nie odpowiada za treść reklam i ogłoszeń. Wydawca ma prawo odmówić zamieszczenia ogłoszenia i reklamy. jeżeli ich treść lub forma są sprzeczne z linią programową lub charakterem pisma oraz wydawcy (art. 36, pkt 4 prawa prasowego). Górnośląskie Towarzystwo Finansowe GTF sp. z o.o. Fabryczna 2, Tychy gtf@gtf.pl Infolinia: (0-32) kurier gtf str. 3

4 Loża Ekspertów CZY KOCHAĆ B A N K I? K r z y s z t o f G o ł a t a Wprawdzie globalny wskaźnik zaufania w 2013 r. wzrósł (z 45 punktów w 2012 r. do 48 punktów w 2013 r.), ale usługi finansowe wciąż cieszą się najmniejszym zaufaniem spośród wszystkich sektorów gospodarki na świecie wynika z tegorocznego raportu Edelman Trust Barometer. Według wyników corocznego badania poziomu zaufania, tylko 48% respondentów uznało, że branży usług finansowych można ufać. Regionalne badania zaufania wskazują, że usługi finansowe cieszą się największym zaufaniem w obszarach APAC, BRIC i Ameryce Łacińskiej (odpowiednio 61%, 60% i 55%). Wyraźnie niższy jest poziom zaufania w Ameryce Północnej (44%) i regionie EMEA, w tym w Polsce (29%). Wskaźniki zaufania do poszczególnych podsektorów usług finansowych zostały ujęte w poniższej tabeli. Tendencje te są zauważalne od początku światowego kryzysu finansowego. Przykładowo, w 2010 r. zaufanie Amerykanów wobec własnych banków spadło (w stosunku do 2008 r.) o 46 punktów procentowych do 25%, Brytyjczyków o 30 punktów do 16%, Niemców o 28 punktów. Z badań wynika, że jedynie Polacy w czasach kryzysu nadal ufają bankom (spadło ono o 1 punkt procentowy). Rekordzistami, jeżeli chodzi o utratę zaufania, stali się mieszkańcy Irlandii. W 2010 r. tylko 6% społeczeństwa ufało bankom. Badania opinii publicznej potwierdzają, że hasło Banki są odpowiedzialne za kryzys znalazło dość powszechną akceptację. Zdecydowanie pozytywniejsze dla banków są zawarte w opublikowanym w 2011 r. Światowym Raporcie na temat Bankowości Detalicznej rezultaty badań, przeprowadzonych przez Capgemini, UniCredit oraz Efma wśród prawie 14 tys. klientów banków w 25 państwach. Wynika z nich, że 59% klientów jest zadowolonych ze swoich banków. Autorzy badań wprowadzili wskaźnik CEI (Customer Experience Index), określający długoterminowe zadowolenie z całokształtu relacji klienta z bankiem. Dla klienta jakość usług jest ważniejsza niż reputacja banku. Na całym świecie zgodnie z wynikami raportu tylko 27% klientów banków stwierdziło, że wizerunek i marka banku są dla nich ważne, a ponad połowa (55%) odpowiedziała, że najważniejsza jest jakość usług. Trudno w pełni zgodzić się z takim podejściem, gdyż jakość usług jest jednym z istotniejszych czynników, kształtujących reputację firmy. Są to kategorie powiązane ze sobą, a nie występujące oddzielnie. Przedstawiciele polskich banków łączą problem negatywnego wizerunku naszych banków przede wszystkim z czynnikami zewnętrznymi, jak sytuacja instytucji finansowych w Europie i USA, działania mediów oraz niska świadomość klientów, korzystających z usług bankowych. Ich zdaniem, na negatywny wizerunek tylko w niewielkim stopniu wpływają błędy Świat USA EMEA APAC Kraje rozwijające się Kraje rozwinięte Banki 50% 42% 33% 69% 68% 37% Karty kredytowe, płatności 49% 38% 39% 60% 61% 43% Firmy ubezpieczeniowe 45% 45% 34% 57% 58% 38% kurier gtf 14 Doradztwo finansowe, zarządzanie aktywami 43% 44% 30% 55% 58% 32% APAC: Chiny, Indonezja, Malezja, Indie, Singapur, Hongkong, Korea Południowa, Japonia i Australia. EMEA: Holandia, Wielka Brytania, Polska, Francja, Szwecja, Niemcy, Włochy, Hiszpania, Irlandia, Rosja, Zjednoczone Emiraty Arabskie. Kraje rozwijające się: Brazylia, Meksyk, Rosja, Indie, Chiny. Kraje rozwinięte: USA, W. Brytania, Francja, Niemcy, Japonia. str. 4

5 Loża Ekspertów Dr Krzysztof G o ł a t a Wykładowca w Katedrze Publicystyki Ekonomicznej i Public Relations Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu. Wieloletni redaktor działu ekonomicznego tygodnika Wprost, redaktor naczelny miesięcznika Businessman Magazine i Telewizji Biznes. marketingowe, popełnione np. przy realizacji kampanii reklamowych. W trakcie XIV Forum Dialogu PR, w 2011 r., przedstawiciele trzech dużych banków (PKO BP, Pekao SA, ING Bank Śląski) oraz Związku Banków Polskich przekonywali, że to, z czym mamy do czynienia w Polsce, to eksport tego, co dzieje się w USA i Europie; sami mało na to sobie zapracowaliśmy. Polscy bankowcy są przekonani, że nie mają jeszcze powodu, aby na imieninach u cioci ukrywać fakt, że pracują w banku. Tradycyjnie już winą za mało pozytywny wizerunek banków w oczach opinii publicznej obarczono media, postępujące zdaniem bankowców zgodnie z zasadą im gorzej, tym lepiej. Bankowcy nie są w swoich opiniach odosobnieni. Można wymienić wiele firm i grup zawodowych, które winą za własne niedociągnięcia obarczają media. Prasa, radio, telewizja, Internet podają tylko złe wieści, twierdząc, że dobre źle się sprzedają. Kiedy ze świata płyną tylko złe informacje, to klientów nie przekonają wiadomości o dobrej kondycji rodzimych instytucji finansowych, o ich zyskach, wysokich kapitałach własnych i bezpieczeństwie zgromadzonych depozytów. Nakręcanie kryzysu przez media i ich histeryczna reakcja na wydarzenia gospodarcze trafią na podatny grunt, jakim jest brak wśród większości klientów wiedzy nie tylko finansowej, ale także ogólnoekonomicznej. Pytanie o to, kto po latach gospodarki socjalistycznej miał ich tego szybko nauczyć i co banki zrobiły dla edukacji ekonomicznej, jest pytaniem retorycznym. Często można odnieść wrażenie, że bankowcy sprowadzają istotę wizerunku banku do miłego nastroju w nim panującego. Kwintesencją takiego podejścia jest jedna z wypowiedzi, jaka padła w trakcie wspomnianego Forum: Jeśli klient przychodzi do banku, bo chce kupić mieszkanie, to nie oczekuje dobrego nastroju, tylko kredytu. Dziennik Puls Biznesu i firma Expandi przeanalizowali kilkaset miejsc w Internecie, w których użytkownicy, pisząc o bankach, oceniają ich funkcjonowanie oraz ofertę. Analizę przeprowadzono w czerwcu 2009 r. i wykorzystano w niej opinii oraz ocen, z których najwięcej, bo aż 44,4%, miało negatywny wydźwięk. Oceny pozytywne stanowiły 30%, zaś 24, 9% stanowiły opinie neutralne. Z badań, przeprowadzonych w 2011 r. na zlecenie Pulsu Biznesu przez PBS DGA, wynika, że, pomimo kryzysu, banki nadal niewiele uwagi poświęcają kontaktom z klientami. Na pytanie: ile razy w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy respondent otrzymał drogą internetową, listownie lub telefonicznie ofertę bankową, 56% odpowiedziało, że ani razu, a tylko 7,5%, że przynajmniej raz na dwa miesiące bank kontaktuje się ze mną. O zbyt wysokich zarobkach w bankach przekonane były nie tylko media, ale także sami bankowcy, którzy, jako jedna z nielicznych grup zawodowych, przyznają się, że zarabiają zbyt dużo. Przeprowadzone badania może nie są reprezentatywne dla całej grupy zawodowej, jednak ukazują istotę problemu. Z opublikowanego w zie 2011 r. przez St Paul s Institute raportu Wartość i wartości: jak City postrzega dzisiaj zagadnienia etyczne? wynika, że 66% pracowników londyńskiego City twierdzi, że są opłacani zbyt wysoko, zwłaszcza w porównaniu z pracownikami sektora publicznego. Raport, przygotowany przez chrześcijański think tank, jakim jest St Paul s Institute, został odebrany przez komentatorów jako głos Kościoła anglikańskiego w sprawie ekscesów sektora finansowego i wspierający opinię hierarchów Kościoła na temat konieczności nałożenia na banki podatku od transakcji finansowych. Pod koniec 2011 r. stowarzyszenie brytyjskich ubezpieczycieli zaapelowało o zredukowanie wysokości płac i premii dla kadry zarządzającej bankami w Wielkiej Brytanii. Wśród trzystu członków stowarzyszenia znajduje się wielu udziałowców brytyjskich banków. Po uwzględnieniu obecnej sytuacji rynkowej oczekujemy znacząco niższej puli na premie i indywidualne nagrody napisano w liście do zarządów wszystkich banków, notowanych na brytyjskiej giełdzie. Prezes stowarzyszenia powiedział natomiast, że banki powinny zmniejszyć wielkość indywidualnych wypłat, zamiast zmniejszać globalną wielkość płac przez redukcję pracowników. Problem premii dla prezesów stał się drażliwy politycznie. Gdy media upubliczniły informację, że zarząd uratowanego przed upadkiem banku Royal Bank of Scotland przygotował ponad pół miliarda funtów na premie, premier David Cameron ocenił, że jest to kwota nie do zaakceptowania. Emocjonalnie zareagował też brytyjski wicepremier Nick Ciegg, stwierdzając: Mam ochotę skręcić kark tym bankierom, którym nie oddałbym pod opiekę skarbonki mego syna, a rząd brytyjski wprowadził 50-procentowy podatek od premii bankowców. Płace i premie w bankach budzą emocje także w instytucjach unijnych. Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EBA) zbiera 14 kurier gtf str. 5

6 Loża Ekspertów kurier gtf 14 ( ) w Polsce obdarzamy instytucje finansowe wysokim zaufaniem. Tak przynajmniej wynika z badania European Trusted Brands 2013, przeprowadzonego przez Reader s Digest. ( ) W czasach dotkniętych kryzysem zaufanie konsumentów może stać się czynnikiem, który finalnie zadecyduje o losach przedsiębiorstwa. informacje na temat pracowników banków, których pensje przekraczają rocznie milion euro, jednak zarówno nazwiska najlepiej zarabiających prezesów, jak i nazwy banków będą utajnione. Organy nadzoru bankowego we wszystkich państwach UE będą musiały podawać dane dotyczące struktury płac najlepiej opłacanych bankowców, podzielić płacę na część stałą i na premię. EBA zamierza szczegółowo kontrolować przestrzeganie zasad wypłacania premii dla członków zarządów banków. Zasady przyjęte przez Parlament Europejski w 2010 r. określają, że wysokość premii nie może przekraczać połowy rocznych wynagrodzeń. Zasady ograniczają wypłaty w gotówce na rzecz wieloletnich opcji na akcje oraz ograniczają do pół miliona euro wielkość rocznej płacy dla szefów banków korzystających z pomocy publicznej. Media informowały również o utracie zaszczytów, jakie przypadły w czasach prosperity prezesom dużych banków. Symbolicznym tego przejawem było odebranie tytułu szlacheckiego Fredowi Goodwinowi, byłemu prezesowi Royal Bank of Scotland. Kierował on bankiem w latach i doprowadził prawie do jego bankructwa, przed którym uratowała go nacjonalizacja. Prezes w 2004 r. otrzymał tytuł szlachecki za zasługi dla brytyjskiego sektora bankowego. Pozbawienie tytułu szlacheckiego może być odebrane przez opinię publiczną jako akt symboliczny, jednak podważa wizerunek nie tylko Freda Goodwina, ale także każdego prezesa oraz banku. Młodzi Amerykanie protestowali przeciwko pazerności banków w ramach akcji Occupy Wall Street. Wpis, dokonany przez Molly Katchpole na stronie internetowej, był protestem przeciwko wprowadzeniu dodatkowej opłaty, a jednocześnie zachęcał do likwidacji kont w Bank of America. W bardzo krótkim czasie pod petycją podpisało się ponad 300 tys. osób. Wprawdzie amerykańskie media w pierwszej chwili nie odnotowały tego wydarzenia, ale akcja Molly Katchpole uzyskała wsparcie jednego z senatorów, który zachęcał internautów: Zagłosujcie nogami i wypiszcie się z tego banku. Dodatkowa opłata została także skrytykowana przez prezydenta Obamę. Bank próbował tłumaczyć swoją decyzję, ale to już było działanie spóźnione. W sondażu, przeprowadzonym przez Harris Interactive, 9% respondentów zapowiedziało, że przeniesie swoje konto do innego banku. W odpowiedzi Bank of America poinformował, że po wysłuchaniu głosów klientów rezygnuje z wprowadzenia opłat. Działania kierownictwa banku wyjaśniają, dlaczego Bank of America został w 2010 r. zaliczony przez użytkowników portalu 24/7 Wall Street do grupy dwunastu firm, najbardziej znienawidzonych przez Amerykanów. Z kolei zwolennicy akcji na Wall Street ogłosili 8 a 2011 r. Dniem Porzucania Banków i przenoszenia swoich kont i pieniędzy do innych, mniejszych banków. Inicjatorem tego przedsięwzięcia była Kristen Christian. Molly Katchpole i Kristen Christian, nawołując w Internecie do porzucenia dużych banków, osiągnęły swój cel. Po raz kolejny potwierdziła się siła oddziaływania portali społecznościowych. Jeden klient może wywołać rewolucję w firmie, nie wychodząc z domu, i zmusić praktycznie każdą instytucję do podjęcia określonych działań. Pojęcie indywidualny klient zyskało nowy wymiar. Każdy z nich jest dla firmy niebezpieczny, gdyż może wywołać i doprowadzić do eskalacji kryzysu, a tym samym utraty wizerunki i reputacji. Utrata wizerunku jednej firmy (w tym przypadku banku) przenosi się na cały sektor (w tym przypadku dużych banków). Apel Molly Katchpole został rozszerzony przez internautów, którzy zaapelowali o likwidowanie kont w innych dużych bankach, takich jak Morgan Chase, Citygroup itp. 5 a 2012 r. został uznany za Dzień zamykania kont, a na stronie rebuildthedream.com tysiące ludzi zadeklarowało likwidację swego konta w dużym banku. Utrata reputacji przez niektóre firmy (banki) powoduje pojawienie się innych beneficjentów w tym samym sektorze. Tak było i w tym przypadku. Beneficjentami amerykańskiego buntu przeciwko dużym bankom były lokalne banki spółdzielcze (community bank) i lokalne kasy pożyczkowe (credit union). Tylko w październiku 2011 r. pozyskały one w USA ponad 650 tys. nowych klientów, a na ich konta napłynęło ponad 4,5 mld dolarów. Małe lokalne banki odwołały się do bardzo nośnych haseł, jak np. Lokalne instytucje finansowe wykorzystują twoje pieniądze dla lokalnej społeczności, a nie żeby naginać prawo i napychać kieszenie bankierów. Tego typu hasła trafiają na podatny grunt, gdyż jak przekonuje Kristen Christian nadszedł czas na inwestowanie we wzrost lokalnych społeczności. Obie akcje wpisały się w trwające od wakacji 2011 r. protesty pod hasłem Okupuj Wall Street. Dzięki temu wzrosło zainteresowanie nimi ze strony amerykańskiej opinii publicznej, która w 54% dobrze oceniała protesty przeciwko nadużyciom banków. Akcje prawdopodobnie nie spowodowały poważnych strat finansowych. Pociągnęły jednak za sobą znaczne straty wizerunkowe dla obu banków i całego sektora. Ich konsekwencje mogą być zauważalne w kolejnych latach. Ale w Polsce obdarzamy instytucje finansowe wysokim zaufaniem. Tak przynajmniej wynika z badania European Trusted Brands 2013, przeprowadzonego przez Reader s Digest. PKO BP, PZU, Visa i ING to marki, które Polacy darzą największym zaufaniem, nawet podczas kryzysu panującego na rynkach. Ranking pokazuje, że warto inwestować w długotrwałe budowanie wizerunku marki i umacniać jej wiarygodność. W czasach dotkniętych kryzysem zaufanie konsumentów może stać się czynnikiem, który finalnie zadecyduje o losach przedsiębiorstwa. Jeden z moich współpracowników, po przeczytaniu tego tekstu, powiedział do mnie: I co z tego wynika? Czy mamy wrócić do banku ziemskiego lub odkładać pieniądze w szafie? Oczywiście, nie. Musimy kochać banki dopóty, dopóki ktoś nie wymyśli bezpieczniejszego miejsca dla naszych pieniędzy. str. 6

7 KOMENTARZ PRAWNIKA ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA SKRADZIONE AUTO Panowie Henryk T. i Jan B., członkowie zarządu spółki Aria, zwrócili się z prośbą o poradę w następującej sprawie: Spółka Aria kilka lat temu zatrudniła na stanowisku głównego specjalisty pana Kazimierza G., któremu przekazała do dyspozycji służbowej i prywatnej samochód osobowy. Samochód ten spółka Aria uprzednio wynajęła od profesjonalnej firmy, trudniącej się wynajmem samochodów podmiotom gospodarczym. Kilka miesięcy później Kazimierz G. postanowił zjeść wraz ze swą żoną kolację w restauracji, do której udał się służbowym autem. Samochód zaparkował w pobliżu restauracji, kluczyki wrzucił do kieszeni kurtki, którą następnie powiesił w sali restauracyjnej, na zbiorowym wieszaku dla gości. Po skończonej kolacji zorientował się, że postąpił nieroztropnie w kieszeni kurtki nie było kluczyków, a sprzed restauracji zniknął jego służbowy samochód. Kazimierz G. zgłosił kradzież na policję, której, mimo usilnych starań, nie udało się jednak ująć sprawców. Towarzystwo ubezpieczeniowe, w którym skradziony pojazd był ubezpieczony, odmówiło wypłaty odszkodowania, uzasadniając odmowę tym, iż Kazimierz G. nie zabezpieczył odpowiednio kluczyków do auta, a jednym z warunków wypłaty odszkodowania jest posiadanie kompletu kluczyków do samochodu. Spółka Aria zmuszona była w tej sytuacji zapłacić firmie, od której wynajęła samochód, jego równowartość, a następnie zażądała od Kazimierza G. naprawienia poniesionej szkody w pełnej wysokości. Kazimierz G. odmówił zapłaty odszkodowania, twierdząc, że w jego działaniu nie było winy, a ponadto, że spółce Aria nie należy się odszkodowanie, bo nie była ona właścicielem samochodu, a jeśliby nawet przyjąć, że jest on odpowiedzialny za stratę, powstałą po stronie spółki Aria, to odpowiedzialność tę należałoby ograniczyć do wysokości maksymalnie trzymiesięcznego wynagrodzenia, przysługującego mu w dniu wyrządzenia szkody. Panowie Henryk T. i Jan B., członkowie zarządu spółki Aria, pytają, czy w opisanej sytuacji Kazimierz G. ma rację i czy jest sens występowania z roszczeniem na drogę sądową? Kodeks pracy przewiduje dwie podstawy odpowiedzialności pracownika za szkodę, wyrządzoną pracodawcy. Ta, na którą powołuje się Kazimierz G., polega na zawinionym niewykonaniu lub nienależytym wykonaniu obowiązków pracowniczych i ogranicza odpowiedzialność pracownika do wysokości jego trzymiesięcznego wynagrodzenia. Według drugiej podstawy odpowiedzialności, polegającej na odpowiedzialności za mienie powierzone, pracownik w pełnym zakresie ponosi odpowiedzialność za szkodę w mieniu powierzonym, z obowiązkiem zwrotu, jeśli oczywiście szkoda powstała z przyczyn zależnych od pracownika. W opisanej sytuacji Kazimierz G., przyjmując samochód od swego pracodawcy i wchodząc w jego rzeczywiste posiadanie, przyjął również tym samym obowiązek dbania o niego i utrzymania go w stanie zgodnym z jego przeznaczeniem. W razie sporu sądowego będą panowie musieli oczywiście wykazać, że samochód został w sposób prawidłowy powierzony panu Kazimierzowi G. (istotne tutaj będą zapisy umowy o przekazaniu pojazdu) oraz że wskutek nierozliczenia się z powierzonego mienia, spółce została wyrządzona szkoda. Okoliczność, że powierzony samochód nie stanowił własności pracodawcy, nie ogranicza odpowiedzialności pracownika za szkodę, co potwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z 21 grudnia 1987 (III PZP 54/87, OSNCP 1989 nr 9, poz. 132) wyjaśniając, iż pracodawcy przysługuje od pracownika roszczenie odszkodowawcze według zasad określonych w art Kodeksu pracy także wówczas, gdy powierzone pracownikowi mienie stanowiło własność osoby trzeciej, a pracodawca naprawił tej osobie wyrządzoną w tym mieniu przez pracownika szkodę. Radca prawny adwokat Z b i g n i e w L a b o c h a Absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego, prawnik z wieloletnim doświadczeniem na stanowisku kierowniczym w biurze prawnym spółki giełdowej, zajmującej się międzynarodową wymianą handlową. Doradca prawny zespołów, negocjujących zakupy licencyjne w przemyśle motoryzacyjnym. Założyciel działającej od kilkunastu lat Kancelarii Prawniczej L&D, specjalizujący się w prawie cywilnym i gospodarczym. Roszczenie pracodawcy ma tutaj charakter roszczenia regresowego. Na koniec trzeba zaznaczyć, że Kazimierz G., nie zabezpieczając w sposób prawidłowy kluczyków do samochodu, ułatwił popełnienie kradzieży i nie można się zgodzić, że jego działanie było bez winy. Reasumując powinni panowie wystąpić na drogę sądową, gdyż przedstawione okoliczności wskazują na odpowiedzialność odszkodowawczą Kazimierza G. 14 kurier gtf str. 7

8 INWESTYCJE ALTERNATYWNE INWESTYCJE Z PCHLEGO TARGU NA TARGACH SZTUKI Weronika Aleksandra K o s m a l a Paysage Bords Du Seine z 1879 roku to niewielkich rozmiarów impresjonistyczny pejzaż, który Pierre-Auguste Renoir namalował szkicowo prawdopodobnie na lnianej serwetce, podarowując go jednej ze swoich koleżanek. kurier gtf 14 Przykro byłoby posłużyć się w tym miejscu określeniem nic szczególnego, nie ulega jednak wątpliwości, że z całego znakomitego dorobku Renoira można byłoby wybrać ciekawszy obiekt, a historia z zatrzymywaniem chwili na serwetce jest dosyć konwencjonalna. Nawet późniejsza nabywczyni obrazu musiała tak zapewne pomyśleć, skoro przyznała, że właściwie nie kompozycja przyciągnęła jej uwagę, a zdobiona rama. Jak twierdzi, wydała wtedy 50 dolarów, a warto było, bo w pudełku z efektownie oprawionym pejzażem była jeszcze plastikowa figurka krowy i lalka. Nieścisłości dotyczące tak ceny obiektu, jak i różnorodności oferty, wyjaśnia fakt, że zakupy odbyły się na jednym z pchlich targów w amerykańskiej Wirginii. Renoir Girl, jak początkowo określano nabywczynię w prasie, wyznała, że zakup miał miejsce pod koniec 2009 roku, natomiast dopiero z początkiem 2012 zdecydowała się za czyjąś namową zaczerpnąć na jego temat opinii specjalistów. Domowników zastanowiła bowiem nalepka, którą udało się zobaczyć zdzierając papier z tyłu obrazu planowano przecież wymontować go zupełnie, bo o wykorzystaniu innych niż rama elementów zestawu nie było mowy. Specjalistka domu aukcyjnego Potomack Company rozpoznała, że papierowa nalepka jest w tym samym typie, co pozostałe umieszczane przez francuskich marszandów, po czym odszukała odpowiadający obrazowi opis w katalogu dzieł malarza. Dalszą weryfikacją autentyczności zajęli się eksperci waszyngtońskiej National Gallery of Art, którzy potwierdzili, że znany impresjonista mógł namalować obraz pod koniec XIX w. Wiek ramy, z kolei, określono na lata dwudzieste XX w. Na wieść o estymacjach, wynoszących nawet do stu tysięcy dolarów, właścicielka postanowiła z nabytego kompletu zatrzymać już nie ramę, a wyłącznie lalkę i krowę obraz miał zostać niezwłocznie zlicytowany na aukcji. Prasowe artykuły pełne stały się sensacyjnych tajemnic, takich jak na przykład opowieść, że ostatnim znanym właścicielem pejzażu był kolekcjoner Herbert May, a później obraz zniknął i w niezbadanych Pierre-Auguste Renoir, Paysage Bords Du Seine, 1897, olej/len,14 x 23 cm. okolicznościach trafił na pchli targ w Wirginii. Szczęśliwie, zanim tę lukę zdążyła wypełnić beletrystyka, znawcy tematu uzupełnili historię o brakujące wydarzenia. Na samym początku obraz kupiła paryska galeria Bernheim-Jeune od osoby figurującej w zapiskach jako Madame Papillon, nawiasem mówiąc, prawdopodobnie jednej z kobiet przedstawionych na słynnym biesiadnym Śniadaniu wioślarzy. W 1926 roku odkupił go wspomniany Herbert L. May, a jedenaście lat później za sprawą jego byłej żony pejzaż Renoira trafił do muzeum w Baltimore, z którego tuż po jej śmierci został skradziony. Kradzież odnotowano 17 a 1951 roku, a firma ubezpieczeniowa wypłaciła muzeum niewiele ponad dwa tysiące dolarów. Z momentem pojawienia się tej informacji w mediach, obraz został wycofany z aukcji i przejęty przez Federalne Biuro Śledcze. Uwagę dziennikarzy skupiła wtedy niepoznana jeszcze postać Renoir Girl, która zmuszona była ujawnić swoją tożsamość. Marcia Fuqua znana była do tej pory mediom jako słabo zorientowana w sztuce instruktorka nauki jazdy, która przypadkiem kupiła na pchlim targu warte sto tysięcy dolarów płótno. Nie trwało długo, zanim dziennikarze dotarli do rozmaitych rodzinno-towarzyskich rewelacji na jej temat. Brat nabywczyni, Matt, wyznał na początku, że obraz wisiał w domu, w którym się wychowywali, przez pięćdziesiąt, a może i nawet przez str. 8

9 INWESTYCJE ALTERNATYWNE Piotr Michałowski, Kirasjerzy Kirasjerzy francuscy, przed 1835, olej/płótno, 55 x 67,5 cm, cena podczas Warszawskich Targów Sztuki: zł, obiekt niesprzedany. sześćdziesiąt lat. Przy następnej okazji Matt Fuqua podał jednak, że podczas wcześniejszej rozmowy ktoś podawał się za niego, więc z obu prasowych wzmianek niewiele wynika. Niebawem dotarto jednak do pozostałych krewnych i przyjaciół rodziny, którzy rozwodzili się szeroko na temat małego pejzażu z plakietką Renoir w ozdobnej ramie, który widywali w domu pani Fouquet, matki rodzeństwa, przez dekady. Jeden z informatorów, pan Musser, wyjaśnił dokładnie, że, będąc w separacji z żoną, wprowadził się do pani Fouquet i, mieszkając u niej kilka lat, zdążył wybudować nawet przydomowe studio. Pani Fouquet udzielała w nim artystycznych lekcji i wykonywała reprodukcje obrazów znanych mistrzów, również Renoira. W opowieści pana Mussera niełatwo jest jednak wskazać czytelny trop Marcia twórczość impresjonistów mogła rzeczywiście znać od dziecka, w domu mógł też wisieć muzealny oryginał, ale pani Fouquet znana była w okolicy z tego, że twórczość impresjonistów powielała zadanie dla policji. Odnośnie ostatniego przypuszczenia, nowoczesne narzędzia analiz pozwoliły jednak ekspertom ustalić wiek obrazu, nie jest więc raczej dziełem pani Fouquet. Znawcy rynku natomiast skorygowali prasowe doniesienia o wysokich estymacjach, wyceniając płótno na 22 tysiące dolarów. Znawcy tematów bliższych życiu dodali do tego, że Marcia Fuqua planuje teraz związać się zawodowo z Blackjackiem i pobliskim kasynem Hollywood. Estetyka zawsze była dla niej ważna, jak można przeczytać, dekoracje jej domu gwiazdkowe i te na Halloween są znane wszystkim w mieście. Nasuwa się wniosek, że aby osiągnąć rzeczywiście spektakularne stopy zwrotu z inwestycji w sztukę, obrazy znanych mistrzów najlepiej jest kraść albo kupować na pchlich targach. Chcąc zróżnicować portfolio, inwestorzy wybierają jednak częściej bardziej popularne kanały dystrybucji dzieła nabywane są przeważnie w galeriach, domach aukcyjnych i na rozwijających się coraz szybciej targach sztuki, rzadziej bezpośrednio od artystów. To, co można zazwyczaj powiedzieć o rodzimym rynku sztuki, mówi się o obrocie aukcyjnym transakcje zawierane w galeriach nie są możliwe do zmierzenia. Ceny wylicytowanych obrazów są na ogół publikowane, chociaż analizy sprzedaży aukcyjnej i tak nie są narzędziem doskonałym. Dom aukcyjny informuje o wynikach licytacji z reguły niedługo po aukcji, klienci natomiast mają na wpłaty należności określony okres. Jeśli do zapłaty nie dojdzie, dzieło nie zostaje przekazane, a więc do sprzedaży w rzeczywistości nie dochodzi. Nie jest to jednak sytuacja obserwowana notorycznie, więc z uwagi na brak innych danych do pomiaru, polski rynek sztuki analizuje się jako ogół transakcji na aukcjach. Według szacunków z raportu portalu Skate s, w ubiegłym roku całkowity obrót wynosił ponad 60 milionów złotych, co w porównaniu z 2011 oznacza 25-procentowy wzrost. Zwiększyła się również liczba sprzedanych obiektów z dzieł wylicytowanych w 2011 roku do w Samych aukcji zorganizowano w minionym roku 120, a skuteczność sprzedaży, liczona jako stosunek liczby przedmiotów wylicytowanych do wystawionych, wyniosła około 39%. Dominującym medium w katalogach jest malarstwo, najczęściej sprzedawane są dzieła najnowsze, a najdrożej przedwojenne, określane jako dawne obrazy Wyspiańskiego, Chełmońskiego, Brandta czy Zaka. Wysokie ceny osiągają też prace autorstwa tak zwanych klasyków współczesności Kantora, Fangora, Nowosielskiego, Gierowskiego. Kolejną charakterystyką w tym błyskawicznym podsumowaniu rynku aukcyjnego jest jego postępująca centralizacja. W 2010 roku obroty na warszawskich aukcjach były ponadpiętnastokrotnie wyższe niż w pozostałych miastach. Do głównych stołecznych oferentów zaliczają się między innymi: DESA Unicum, Agra-Art, Rempex i Polswiss Art. Poza regularnymi aukcjami, w październiku kolekcjonerzy mieli również inne okazje do zakupów drugą edycję krakowskich Targów Sztuki i jedenastą edycję warszawskich. Wydarzenia, które skupiają w jednym miejscu przedstawicieli galerii, domów aukcyjnych, ekspertów i marszandów, są niezwykle potrzebne nie tylko znawcom, ale przede wszystkim stanowią chyba wyłączną okazję do szerszego poznania i porównania oferty dla mniej doświadczonych zainteresowanych. W Arkadach Kubickiego, usytuowanych na skarpie od wschodniej strony warszawskiego Zamku Królewskiego, tysiące odwiedzających mogło zapoznać się z ekspozycjami ponad pięćdziesięciu wystawców, wśród których, poza rodzimymi galeriami, prezentowały się też nieliczne z Londynu, Paryża czy Monachium. Na sprzedaż przeznaczone były obrazy zarówno współczesne i najnowsze, jak i dawne, a także grafiki, fotografie, ozdobne stare mapy, epokowe meble i drobne rzemiosło. Warszawskie targi niemal dokładnie pokrywały się z dłuższymi o dzień targami we Wiedniu, o kilka dni poprzedzając przy tym londyńskie targi Frieze London. Zwłaszcza w przypadku tych ostatnich, na bliskich sobie datach te zbieżności się kończyły. W jedenastej odsłonie Frieze London wzięło udział ponad 150 wiodących światowych galerii sztuki współczesnej z trzydziestu krajów. Wspólną cechą warszawskich, krakowskich, wiedeńskich i londyńskich targów mogłaby być natomiast nieobecność malarstwa Renoira. W zamian z cenniejszych obrazów rekomendowanych przez stołecznych wystawców Kirasjerzy Kirasjerzy francuscy Piotra Michałowskiego. Scena batalistyczna z oddziałem konnym na tle zachmurzonego nieba, namalowana przed 1835 rokiem. Żeby nie pogrążać polskiego romantyzmu bezcelowymi porównaniami z francuskim impresjonizmem, można dodać trochę na pocieszenie, że Piotr Michałowski malował od Renoira chyba nawet bardziej brawurowo. Określenie wydaje się stosowne, a przynajmniej stosownie wieloznaczne. 14 kurier gtf str. 9

10 WYWIAD ALIOR BANK NASZ WAŻNY P A R T N E R R o z m a w i a ł G r z e g o r z Chmielewski Jednym z istotnych partnerów Górnośląskiego Towarzystwa Finansowego jest Alior Bank. Kurier GTF rozmawia z Adamem Niecieckim, dyrektorem departamentu brokerów finansowych w Alior Banku. Alior Bank jest jedną z najprężniej rozwijających się instytucji finansowych w Polsce. W jego strukturach pracuje już ponad sześć tysięcy doświadczonych bankowców. Jakie czynniki zadecydowały o tak dynamicznym rozwoju? Jesteśmy nowoczesną instytucją finansową, która łączy zasady tradycyjnej bankowości z innowacyjnymi rozwiązaniami i produktami. Od blisko pięciu lat konsekwentnie wyznaczamy standardy na polskim rynku usług bankowych. Systematycznie rozszerzamy ofertę o kolejne, innowacyjne produkty, które są zachętą dla klientów do zmiany ich dotychczasowego banku i wyboru właśnie Alior Banku jako swojego pierwszego banku. Ponadto, funkcjonalność oferowanych przez nas produktów i usług łączymy z wysoką jakością obsługi klientów. Dodam, że dalszy rozwój nowych produktów i kanałów dystrybucji wiąże się utrzymaniem tempa rekrutacji. Jakim bankiem jest Alior Bank? Jakie segmenty rynku obsługuje? Do jakich klientów kieruje ofertę? Alior Bank jest ogólnopolskim bankiem uniwersalnym. Obsługuje wszystkie segmenty rynku w ramach dwóch pionów: detalicznego i biznesowego. Obecnie bank ma ponad tysięcy klientów indywidualnych i ponad 117 tysięcy klientów biznesowych. w dużych miastach. Placówki Alior Bank Express, zlokalizowane w pierwszym rzędzie w centrach handlowych, oraz placówki partnerskie, znajdujące się przede wszystkim w średnich i mniejszych miastach. Posiadamy czwartą największą sieć tradycyjnej dystrybucji w polskim sektorze bankowym. Po wtóre: Internet, tutaj rozwijamy Alior Sync, czyli nowoczesny bank dla klientów, korzystających tylko z Internetu. Innowacyjność Alior Sync została dostrzeżona nie tylko w Polsce, ale także na arenie międzynarodowej jako pierwszy bank w Polsce, Alior Sync otrzymał prestiżową nagrodę w konkursie Global Banking Innovation Awards w kategorii przełomowe rozwiązanie. No i po trzecie: sieć zewnętrzna współpraca z pośrednikami i operatorami bankowymi, w tym m.in. z Górnośląskim Towarzystwem Finansowym. Współpraca z kontrahentami zewnętrznymi stanowi ważny element strategii Banku. W latach 2009, 2010 oraz 2011 Alior Bank znalazł się na czołowych pozycjach wśród firm, które zostały wyróżnione w polskiej edycji Rankingu Najlepszych Miejsc Pracy, a więc w rankingu przedsiębiorstw cieszących się największym zaufaniem pośród pracowników. Ponadto jako jedyny bank znalazł się w gronie tych firm, które otrzymały certyfikat Inwestor w Kapitał Ludzki, przyznawany tym przedsiębiorstwom, które są liderami rynku w zakresie polityki personalnej, przyjaznej dla pracownika. kurier gtf 14 str. 10 Ale przecież struktura sprzedażowa Państwa banku to chyba nie tylko oddziały własne i placówki partnerskie? Alior Bank działa na kilku płaszczyznach. Po pierwsze: sieć stacjonarna (blisko osiemset placówek), w skład której wchodzą oddziały banku, zlokalizowane głównie Jako pracownik szczebla kierowniczego ma Pan własne odniesienie do tych kwestii i jako przełożony, i jako podwładny. Jakie są największe atuty banku w tym zakresie? Jako podwładny z pewnością mogę stwierdzić, że Alior Bank daje szansę rozwoju swoim pracownikom, pozwalając uczyć się

11 WYWIAD dotychczas były oferowane jedynie wybranym, najbogatszym klientom, a także produkty do tej pory całkiem niedostępne na rynku. Nasza strategia zakłada zrównoważony i racjonalny rozwój. Alior Bank buduje swoją pozycję rynkową w oparciu o zasady tradycyjnej i solidnej bankowości: przejrzystość, bezpieczeństwo, stabilność, odpowiedzialność, doradztwo, przedsiębiorczość oraz innowacyjność. Bank chce nadal rozwijać sieć sprzedaży (placówki partnerskie oraz sieć minioddziałów Alior Bank Express), a także sieć zewnętrzną, aby móc dotrzeć ze swoją ofertą do klientów, których nie obejmie sieć własna. Na innych stronach tego wydania Kuriera GTF znalazł się reportaż z konferencji warsztatów tematycznych Alior Banku z Górnośląskim Towarzystwem Finansowym. Jak Pan ocenia te warsztaty i które kwestie, omawiane podczas tego spotkania, uważa Pan za najbardziej istotne? Warsztaty, które zostały zorganizowane przez GTF, oceniamy bardzo dobrze. Spotkania w tej formie pozwalają na dopracowanie procesów sprzedażowych nawet w najdrobniejszych szczegółach. Kluczową kwestią jest to, że bieżące problemy i wyzwania były omawiane w kilku grupach tematycznych. W ten sposób udało nam się wspólnie wypracować ciekawe rozwiązania. Część z tych kwestii już została wdrożona w życie, a pozostałe są w trakcie przygotowania. A d a m N i e c i e c k i Obecnie dyrektor departamentu brokerów finansowych Alior Banku. Wcześniej (od 2011 r.) pełnił funkcję menedżera do spraw pośrednictwa finansowego, a od 2012 r. był dyrektorem do spraw pośrednictwa finansowego. Jego zainteresowania pozazawodowe to piłka nożna i fotografia. od doświadczonej kadry menedżerskiej. Uzupełnieniem tego są liczne programy i szkolenia, oferowane pracownikom, podnoszące ich kompetencje. Zdobytą w ten sposób wiedzę i umiejętności staram się przekazywać dalej. Pośród moich pracowników głównie cenię otwartość na nowe pomysły i otwartą komunikację. Niezależnie od sytuacji, te dwie cechy w znaczniej mierze pozwolą nam osiągnąć zakładany cel. Z kolei jako przełożony staram się być solidny i uczciwy, dając przez to dobry przykład swojemu zespołowi. Alior Bank to jedna z najlepiej identyfikowanych marek na polskim rynku. Przewodnie hasło Wyższa kultura bankowości przekonywało, że kierujecie swoją ofertę do klientów z najwyższej półki. W rzeczywistości spektrum waszego zainteresowania jest bardzo szerokie, trafiacie do szerokiego grona klientów. W jakim kierunku będzie rozwijał się bank? Oferta banku jest skierowana do tych klientów, którzy oczekują wyższego poziomu usług, doradztwa i wyższej zyskowności produktów. Bank udostępnia w standardzie produkty i usługi, które Zbliżamy się do końca roku Jak Pan ocenia ten rok? Jakich nowości można oczekiwać w ofercie Alior Banku w 2014 r.? Mam tu na myśli zarówno ofertę dla klientów finalnych, jak i dla pośredników kredytowych. Jest, zatem przed nami jeszcze dwa bardzo ważne miesiące. Z formalnego i technicznego punktu widzenia udało nam się przeprowadzić kilka istotnych zmian we współpracy z kontrahentami zewnętrznymi. W nadchodzącym roku planujemy jeszcze intensywniej rozwijać nasze produkty. W tej kwestii na pewno uda nam się zaskoczyć rynek naszymi nowymi rozwiązaniami. W zakresie współpracy z pośrednikami kredytowymi chcielibyśmy wprowadzić kilka istotnych uproszczeń, co na pewno wpłynie korzystnie na wzrost dostępności produktów Alior Banku w sieci pośredników finansowych. 14 kurier gtf str. 11

12 GOŚĆ KURIERA W I L C Z A N A T U R A R o z m a w i a ł P a w e ł Kawałek Właściciel jednego z najbardziej rozpoznawalnych wokali w tym kraju. Muzyk i autor niezwykle poetyckich tekstów, które nie tylko wpadają w ucho, ale pozostają w pamięci. Przywódca rodzinnego stada i lider zespołu Wilki Robert Gawliński. Większość zna Cię jako lidera zespołu Wilki, ale Twoja muzyczna droga prowadziła przez kilka innych zespołów. Co dała Ci ta wędrówka z perspektywy miejsca, w którym jesteś dzisiaj jako człowiekowi i muzykowi? kurier gtf 14 str. 12 Ciężko na to odpowiedzieć. Bo w którym miejscu jestem dzisiaj? Być może w takim, że jeszcze nie powiedziałem tego, co jest najważniejsze w moim życiu muzycznym. Z drugiej strony jednak trochę osiągnąłem, i to w różnych dziedzinach, zarówno tych bardziej, jak i mniej popularnych. Kiedy patrzę na to z perspektywy lat, myślę sobie, że bardzo ważnym, a być może najważniejszym zespołem w moim życiu, był zespół Madame. Były to lata osiemdziesiąte. Graliśmy razem przez cztery lata i był to zdecydowanie czas najintensywniejszej pracy w moim życiu. Spotykaliśmy się codziennie. Potrafiliśmy robić w klubie Stodoła próby, trwające cały dzień. Część z nas się uczyła, a część po jakimś czasie wspólnego grania zawiesiła edukację na jakiś czas. Widywaliśmy się codziennie. Graliśmy nawet w soboty, niedziele i święta. Stworzyliśmy sobie tygiel pracy. Nasza sala prób była na tym samym piętrze co scena, a w piwnicach grał m.in. Kult czy Wojtek Waglewski z zespołem Voo Voo. Oprócz tego, niedaleko było studio fotograficzne, więc przewijało się mnóstwo fotografików. Piętro nad nami mieli swoje pracownie plastycy. Odbywało się tam też wiele spektakli teatralnych choćby Tadeusza Kantora, który wtedy wystawiał w Stodole. Panto- Fot.: Karolina Markiewicz/Sony Music Polska

13 GOŚĆ KURIERA mima, która była wówczas bardzo mocna, swoje korzenie także brała ze Stodoły. To było fajne miejsce-kuźnia. Kiedy siadało się przy winie po czterech godzinach grania non stop (trzeba było zrobić przerwy, bo ogłuchlibyśmy szybciej niż ogłuchliśmy), pojawiało się mnóstwo tematów do rozmowy, bo ci wszyscy ludzie też robili sobie przerwy. To były niesamowite spotkania, podczas których rozmawiało się o kulturze, o sztuce, o muzyce, malarstwie O wszystkich aspektach życia artystycznego. Dzięki Madame poznałeś nie tylko świat muzyki i sztuki, ale także żonę. Monika była waszą wielką fanką? Można tak powiedzieć. Chociaż poznałem może nie tyle żonę, co przyjaciela na całe życie, bo niedawno obchodziliśmy srebrne wesele. Z Moniką poznaliśmy się dosyć zabawnie. Rzeczywiście, zanim mnie poznała, była fanką. Miała wtedy 17 lat, więc kiedy ja grałem w Jarocinie, ona mogła tylko nagrywać występ. Rodzice pod karą śmierci nie pozwalali jej pojechać na Jarocin. Tym bardziej po lekturze kilku artykułów i reportaży z Jarocina, gdzie widać samych punkowców z irokezami najbardziej kolorową młodzież, jaka tam przyjeżdżała. Tak naprawdę na ten festiwal zjeżdżali różni ludzie. Punkowcy to było zaledwie tysiąc osób, a pozostałe dziesięć tysięcy normalna młodzież. Niestety, tego rodzice wtedy nie widzieli. Jako fanka, Monika miała nagranie z naszego poprzedniego Jarocina i bieżącego, bo poznaliśmy się już po festiwalu. Przyszła na nasz koncert, kiedy graliśmy w Warszawie. Przedtem zamieniliśmy słowo w drzwiach Stodoły chodziło o jakiś dymek. A później zobaczyła mnie na scenie, jako wokalistę zespołu, i młodzieńcza miłość rozgorzała. Spodobałem się jej i do tej pory jesteśmy szczęśliwymi mężem i żoną oraz rodzicami. Bardzo się kochamy się, szanujemy, jesteśmy sobie bliscy. Właściwie jesteśmy dłużej ze sobą, niż bez siebie. Było Madame, minęło trochę czasu i stałeś się Wilkiem... Pierwszą zespołową płytę często nazywam moją pierwszą solową, bo choć bardzo pomogli mi wtedy Mikis Cupas i Michał Rollinger, to samą płytę miałem już dawno wymyśloną. Wszystko było rozpisane co, jak i w którym momencie ma grać, jakie mają być aranże. Grałem na basie, na gitarze, śpiewałem chórki, miałem pomysły producenckie, napisałem teksty, skomponowałem wszystkie utwory. Powstało swego rodzaju dzieło, które w moim pojęciu bez koloru klimatów Madamowych miało być skierowane głównie do moich fanów, których zyskałem po Jarocinie. Jakież było moje zdziwienie, kiedy po kilku miesiącach na nasze koncerty zaczęły przychodzić tysiące 14-, 15- i 16- latek oraz -latków. Przyznam, że na początku byłem tym nieco zażenowany. Trudno powiedzieć, że byłem szczęśliwy, bo nie wiedziałem nawet, jak mam się do nich zwracać. O czym do nich mówić, skoro większość była wtedy młodsza ode mnie o jakieś 12 lat? Wtedy jawiło mi się to jako przepaść. Przyznasz, że kiedy masz tych 28 lat, trudno jest komunikować się na przykład z trzynastoletnią dziewczyną, a tak wyglądała publiczność Wilków na początku. Było szaleństwo. Te małolaty zdejmowały staniki, a my nie wiedzieliśmy, co robić. Czy przerywać koncert? Czy grać dalej? Oprócz szaleństwa był to czas niebywały, bo istniała bezgraniczna fanowska miłość do wykonawców. Wytworzył się rodzaj wilkomanii, w ramach której te dzieciaki zaczęły oblegać duże kluby, sale, a później nawet hale koncertowe, gdzie graliśmy po dwa koncerty dziennie. Na koncert przychodziło osiem tysięcy ludzi, a i tak po jego zakończeniu zostawały cztery czy pięć tysięcy osób, które oblegały halę nawet przez osiem godzin. Nie mogliśmy opuścić garderoby. To był rodzaj miłości bezwzględnej. Zupełnie inaczej niż dziś, kiedy po koncercie przychodzę do swoich fanów, jest spokojnie, miło, jest uśmiech. Zdarzają się szalone dziewczyny, które rzucają się na szyję i chcą robić zdjęcia, ale dawniej bywało tak, że te młode dziewczyny rwały na mnie koszulę, zanim ochroniarz zdążył zareagować. Czasy się zmieniły, ale Wilki na najnowszej płycie Światło i mrok zdają się wracać do muzycznych korzeni. Teksty znów są poetyckie, a muzyka brzmi bardzo brytyjsko i raczej nie jest to coś, co może hulać jako hit w komercyjnych radiach. Zespół Wilki miał być rodzajem odskoczni od tego, co robiłem w Madame. Pięć lat dość silnej fascynacji muzyką Cold Wave czy wręcz awangardą, odcisnęło swe piętno. Chciałem dołączyć do zespołu, który po prostu fajnie gra rock n rolla. Próbowałem stworzyć coś z Markiem Jackowskim i ze Zbyszkiem Hołdysem, ale spaliło to na panewce. W przypadku Marka zaczarowała go Kora. Sam zresztą poradziłem mu: Marek, wracaj do Maanamu, bo to ważny zespół. Twórzcie dalej. Co do Zbyszka Hołdysa, to z kolei ja założyłem zespół The Didet Bidet i nasze drogi się rozeszły. Później miałem różne zaproszenia, choćby od kolegów z zespołu Republika. Grzegorz Ciechowski nagrywał wtedy solowe płyty, więc chłopaki postanowili nagrać płytę ze mną. Taka płyta powstała wspólnie nazwaliśmy ją Opera, jednak nie zagrzałem długo miejsca w Operze. Pojechałem do Krakowa, gdzie śpiewałem z zespołem Made in Poland, z którym próbowaliśmy nagrać płytę. Niestety, znów nie przypadliśmy do gustu pryncypałom ówczesnej fonografii. Nie było alternatywy, bo działały tylko dwie wytwórnie Polskie Nagrania i Tonpress. W końcu, nieco zdesperowany ciągłym próbowaniem, pamiętając słowa Zbyszka Hołdysa, który powiedział mi: Robert, pamiętaj, że zawsze dobrze jest stanąć na wadze i zobaczyć, ile się waży czyli zrobić wszystko samemu, postanowiłem zrealizować własny projekt i tak powstał zespół Wilki. Jak wspominasz swoje początki w stadzie? Radia lubią głupawki, a to jest pierwsza płyta Wilków, która nie jest złota, w związku z czym znasz już odpowiedź. Bardzo chciałem takiego powrotu podobnie jak i koledzy z zespołu. Jesteśmy z tej płyty dumni i zadowoleni, bo uważamy, że jest to jedna z bardziej wartościowych płyt w naszej dyskografii. Być może na kolejnej zdecydujemy się na pewien rodzaj kompromisu. Czego muzycznie możemy spodziewać się w przyszłości? Wstępnie rozmawiamy z kolegami o nowej płycie, ale nie wiemy jeszcze, kiedy się ukaże. Może będzie to w 2015? Zobaczymy. Wydaje mi się, że zanim to nastąpi, powstanie moja solowa płyta, nad którą pracuję dosyć mocno. To nie będzie jakaś wielka rzecz, ale myślę, że muzycznie sprawi wiele radości moim fanom, bo to będzie zupełne oderwanie się od tego, co robiłem do tej pory. Bardzo bym chciał tak zakręcić tę płytę, żeby powstał wyważony, muzyczny koktajl. W takim razie już nie mogę się doczekać. Muszę przyznać, że do tej pory zdziwiłem się tylko Baśką, dość odstającą od Twojej poetyckiej stylistyki. Mimo wszystko, trudno odmówić jej sukcesu. Spodziewałeś się, że stanie się takim przebojem? Ani słowa o Baśce (śmiech). Rozumiem i dziękuję za rozmowę. 14 kurier gtf str. 13

14 NASZE SPRAWY Ciągle musimy się doskonalić R o z m a w i a ł R a d o s ł a w U R B A N O pracy zawodowej, tempie zmian na rynku usług informatycznych dla firm z branży finansowej, przygotowywanych aktualnie projektach oraz o wielkiej pasji kolarstwie, rozmawiamy z Krzysztofem Cieślakiem, Dyrektorem Departamentu IT w GTF Sp. z o.o. W Górnośląskim Towarzystwie Finansowym GTF Sp. z o.o. pełni Pan funkcję Dyrektora Departamentu IT. Jakie są Pana główne zadania na tym stanowisku? kurier gtf 14 str. 14 Odpowiadam za organizację i koordynację prac działu informatycznego firmy. Przez organizację rozumiem przydzielanie zadań, ustalanie priorytetów oraz weryfikację ich realizacji. Podczas tego procesu trzeba brać pod uwagę kompetencje każdego ze specjalistów, pracujących w dziale, bo czasy panów informatyków, którzy znali się na wszystkim, już dawno minęły. Tak, jak nie chodzimy do kardiologa, gdy boli nas kolano, analogicznie, gdy przydzielę zadanie dotyczące interfejsu systemu agencyjnego specjaliście od baz danych, wówczas muszę się liczyć z wydłużoną realizacją i dużym ryzykiem błędów. Innym ciekawym aspektem pracy jest koordynacja zadań z innymi działami firmy oraz bankami. Różne działy GTF mają diametralnie inne oczekiwania odnośnie do funkcjonalności systemu. Musimy pamiętać, że w sumie trzeba to spiąć w jeden spójny proces, co nie zawsze jest łatwe. Banki z kolei wymagają, by ich produkty były właściwie prezentowane w systemie. Aby otrzymać taką certyfikację, należy nie tylko właściwie zaimplementować produkt należy zrobić to także w ściśle określonym harmonogramie czasowym, przy ścisłej współpracy z zespołem bankowym. Jest Pan autorem multibankowego systemu sprzedaży produktów finansowych Planeta 3.0, z którego korzystają pracownicy GTF Sp. z o.o. Jak długo trwały prace nad tą aplikacją i które jej funkcje należy uznać za kluczowe i najbardziej przydatne dla pracowników GTF? System Planeta 3.0 powstawał od roku Pierwszym produktem finansowym, który był na nim dostępny, był kredyt gotówkowo-konsolidacyjny Meritum Banku. Były to pierwsze, niełatwe doświadczenia, związane z integracją produktu bankowego w systemie zewnętrznym. Potem naprawdę mogliśmy się przekonać, czy nasz system jest rzeczywiście multibankowy, ponieważ zaimplementowaliśmy w nim ofertę Alior Banku. Jako pierwsi na rynku pozwalaliśmy na proste ofertowanie tego samego Krzysztof Cieślak prowadzi drużynę onecom.bikeatelier podczas drużynowej jazdy na czas Amber Road. klienta za pomocą różnych produktów. W tym miejscu należy zaznaczyć, iż od strony funkcjonalności systemu na pierwszym miejscu zawsze stawiamy agenta. Dopiero do tak skrojonych funkcji dodajemy różne udogodnienia dla nas samych. Trudno tu wskazać jakieś kluczowe funkcje programu Planeta 3.0, gdyż cały proces jest ważny i musi on działać sprawnie, abyśmy mogli w pełni realizować swoje zadania. GTF Sp. z o.o. ciągle buduje i rozwija pozytywne relacje z właścicielami i pracownikami firm pośrednictwa kredytowego z całej Polski. W kontekście tych działań biznesowych ważne miejsce zajmują także aplikacje

15 NASZE SPRAWY Jak ocenia Pan skalę trudności, wynikającą ze współpracy GTF z bankami instytucjami zasobnymi finansowo, inwestującymi duże pieniądze w systemy informatyczne? Jak GTF nadąża za tempem zmian, dyktowanych przez banki? Z całą pewnością działy informatyczne banków dysponują znaczącymi budżetami na swe projekty. To przekłada się na świetne zorganizowanie oraz wysokie umiejętności pracujących w nich specjalistów i stawia nam wysoko poprzeczkę w zakresie jakości i terminowości naszej pracy. Również GTF, w miarę swoich możliwości, nie szczędzi środków na rozwój wewnętrznych systemów informatycznych, a zespół robi wszystko, aby te najwyższe standardy, wyznaczane przez banki, zostały zachowane. Czym w najbliższej przyszłości zaskoczy nas dział IT Górnośląskiego Towarzystwa Finansowego? Nad jakimi projektami aktualnie Pan pracuje? Krzysztof C i e ś l a k Absolwent Wydziału Automatyki, Elektroniki i Informatyki Politechniki Śląskiej. Założyciel jednej z pierwszych sieci osiedlowych w rodzinnym mieście Gliwicach. Doświadczenie zawodowe zdobywał w kilku firmach zajmujących się nowymi technologiami, także jako ich założyciel. Od 2013 roku Dyrektor Departamentu IT w GTF Sp. z o.o. Niebawem znacznie rozszerzymy paletę dostępnych na naszej platformie produktów finansowych. Będą to zarówno produkty dostosowujące naszą ofertę względem konkurencji, jak i całkiem nowe, będące ciekawą alternatywą dla produktów aktualnie dostępnych na rynku. W planach jest też dostosowanie systemu do pełnego wspierania urządzeń mobilnych, ujednolicenie wyglądu z nową stroną GTF, a także optymalizacja pod kątem użyteczności dla agentów. Ostatnie z wymienionych zadań będziemy przeprowadzać w ścisłej współpracy z nimi samymi. Pragnę zaznaczyć, że jesteśmy bardzo otwarci na wszelakie uwagi i sugestie, pochodzące od naszych agentów, bowiem to do nich w szczególności kierujemy system Planeta, dlatego też zwrotne informacje od nich są dla nas kluczowe. Praca w sektorze informatycznym to długie godziny, spędzone przed komputerem, jednak od czasu do czasu wzrok potrzebuje odpoczynku. Jak spędza Pan swój czas wolny, czemu najchętniej i najczęściej poświęca się Pan po pracy? informatyczne. Jedną z nich jest PROspero nowa funkcja wspomnianej wcześniej aplikacji Planeta 3.0, która umożliwia gromadzenie punktów w specjalnym programie premiowym dla Partnerów GTF. Można zatem powiedzieć, że program Planeta ciągle się rozwija GTF jako firma zawsze stawia na najwyższy poziom stosowanych rozwiązań. Dlatego w przypadku PROspero zdecydowaliśmy się na współpracę z agencją specjalizującą się w tego typu rozwiązaniach i pracującą z największymi markami w Polsce. Dzięki temu mamy pewność, że nasz program jest zaprojektowany według najlepszych rynkowych standardów i że jakość jego obsługi jest na najwyższym poziomie. Nie zdradzę chyba wielkiej tajemnicy, gdy powiem, że obecna forma programu to dopiero początek, bo w planach mamy dodawanie do niego całkiem nowych, rewolucyjnych funkcji. Dodatkowo, dla wygody agentów, całkowicie zintegrowaliśmy ten program z istniejącym systemem transakcyjnym. Następnym krokiem będzie zintegrowanie z Planetą wszystkich rozwiązań wspierających agenta na płaszczyźnie współpracy z GTF, czyli zarządzanie jego strukturą sprzedaży, raportowanie i rozliczanie prowizji. Aktualnie służy nam do tego odrębny system. Integracja będzie dla nas nie lada wyzwaniem, ale dążymy do tego, aby agent miał docelowo wszystkie narzędzia dostępne w jednym miejscu. Jest takie mądre przysłowie: Pokaż mi, jak wypoczywasz, a powiem ci, jak pracujesz. Praca na moim stanowisku jest bardzo wymagająca i obciążająca mentalnie i intelektualnie. Dlatego wszelkie formy aktywności fizycznej idealnie wpisują się w utrzymywanie równowagi w całym moim życiu. Przez ostatnich klika lat poświęciłem się kolarstwu. Najpierw były to maratony na rowerze górskim, z czasem zacząłem także startować w zawodach szosowych. Ukoronowaniem tych wysiłków jest moje uczestnictwo w zawodach drużynowej jazdy na czas. Zawody te wymagają zarówno wyjątkowej wydolności, jak i bezbłędnej techniki oraz żelaznej psychiki. Dodatkowo, trzeba mieć bezgranicznie zaufanie do całego zespołu błąd jednej z osób może się dla innych skończyć bardzo nieprzyjemnie. Kolarstwo uczy także jeszcze jednej zasady nie ma tutaj drogi na skróty i tylko solidne przygotowanie pozwala na osiągnięcie przyzwoitych rezultatów. Myślę, że moja praca ma bardzo podobny charakter zależy głównie od wysiłku i włożonego w nią skupienia. Dzięki temu osiągam także pewne sprzężenie zwrotne pomiędzy życiem osobistym a zawodowym. Na przyszły rok wyznaczyłem sobie nowy cel udział w zawodach triathlonowych. Wszystko w myśl zasady: kto się nie rozwija, ten się cofa. Nie mogę w tym miejscu pominąć także roli, jaką odgrywają w moim życiu rodzina i przyjaciele. Zapewniają mi oni całe spektrum doznań, które są potrzebne człowiekowi w życiu. Z jednej strony, jest to poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa taki twardy fundament, a z drugiej chwile szaleństwa, beztroski i całkowitego zapomnienia o otaczającej rzeczywistości. Moje życie prywatne jest naprawdę satysfakcjonujące. 14 kurier gtf str. 15

16 Z życia GTF Na grubie Spotkanie konferencyjno- -integracyjne z Alior Bankiem T e k s t : P a w e ł J a w o r s k i F o t o : A n d r z e j M u s i k Większość osób pytanych, czy kiedykolwiek były w kopalni, odpowiada: tak, byłem (lub byłam) w kopalni soli w Wieliczce. Najczęściej taka wyprawa odbyła się w ramach wycieczki, zorganizowanej w czasach szkolnych. Rzadko natomiast zdarza się, aby ktokolwiek miał możliwość znalezienia się głęboko pod ziemią na grubie, czyli w kopalni węgla kamiennego. Przemysł wydobywczy węgla kamiennego rozwinął się na Śląsku w XIX wieku, a sprzyjające warunki dla tego rozwoju związane były przede wszystkim z rozbudową połączeń kolejowych, umożliwiających transport surowców i gotowych wyrobów. W tym okresie powstawały także nowe kopalnie, huty i fabryki, wykorzystujące parę do napędu maszyn i urządzeń. W konsekwencji spowodowało to szybki wzrost popytu na węgiel. W 1855 r. hrabia Guido Henckel von Donnersmarck, magnat i przemysłowiec, założył w Zabrzu kopalnię węgla kamiennego. Kopalnia została nazwana od jego imienia Guido. Właśnie do tej kopalni, w ramach wycieczki integracyjnej, udali się pracownicy GTF wraz z przedstawicielami Alior Banku. Już pierwsze zetknięcie się z realiami kopalni wywoływało niemałe emocje. Wejście do górniczej szoli (windy) budziło grozę, pobudzało wyobraźnię. Potem zjazd ciemno, hałas, jazda jak po wybojach. A podróż na poziom 320, czyli tyle metrów w głąb ziemi. To przecież wysokość stupiętrowego wieżowca. Poziom 320 to drugi, najgłębszy poziom zabytkowej kopalni, wydrążony na przełomie XIX i XX w., z systemem korytarzy, opartych na dwóch wyrobiskach, o łącznej długości około 2,5 km. Podążając za przewodnikiem, ubarwiającym swoje opowiadanie kurier gtf 14 str. 16 Spotkanie na poziomie 320 Magdalena Konicka, Justyna Pistelok-Radwańska, Brygida Nowicka.

17 Z GTF W ŚWIAT Ostatnie ustalenia przed konferencją, dyrektorzy Alior Banku Adam Nieciecki, Mariusz Bielaszewski, prezes GTF Paweł Kosmala. Dyskusja przy stoliku informatycznym: Jakub Krysztofiak, Krzysztof Cieślak, Łukasz Czerniak. Gwiazda wieczoru Joanna Bartel, czyli znów po śląsku. 14 Kontynuacja dyskusji Paweł Kosmala, Emil Radomski, Adam Nieciecki. Był też konkurs karaoke. Jego zwycięzca Jakub Krysztofiak. kurier gtf str. 17

18 Z życia GTF kurier gtf 14 str. 18 Rozmowy na temat procesów sprzedaży: Agnieszka Kwiatkowska, Wojciech Stefańczak, Emil Radomski. Podczas uroczystej kolacji Magdalena Jassowicz-Kosiń, Paulina Burliga. Jakub Szajkowski i Monika Leśniewska w duecie mieszanym Alior Banku i GTF. gwarą śląską, uczestnicy wycieczki mieli okazję zobaczyć, jak rozwinęła się technika górnicza od końca XIX wieku do czasów współczesnych. Najpierw tzw. ściana łopatowa z drewnianą obudową, potem kombajn chodnikowy, zwany Alpiną, wyrobisko zabierakowe, unikatowy w polskim górnictwie 300-tonowy zbiornik na surowy węgiel, przenośniki taśmowe, wreszcie potężny kombajn węglowo-bębnowy KWB. Niezapomnianych emocji dostarczyło zejście w głąb wyrobiska nachylonego pod kątem 18 stopni (tzw. upadowa kamienna). Tylko tam można zobaczyć najstarsze i najprostsze urządzenie transportowe wózki na węgiel z konnym zaprzęgiem, czy drewniany kołowrót pochylniany z drugiej połowy XIX wieku, pracujący na zasadzie przeciwwagi. Szczególną atrakcją dla odważnych było przemieszczenie się wzdłuż wyrobiska o wysokości nieprzekraczającej półtora metra, gdzie można było dotknąć żyły czarnego węgla. Zwiedzający kopalnię zobaczyli także, jak górnicy w prosty sposób zabezpieczali wyrobiska przed wybuchem pyłu węglowego (zapory pyłowo-wodne), poznali też, co to przodek, spąg, ciosy Niewątpliwą atrakcją był przejazd jedyną w Europie, udostępnioną dla turystów, prawdziwą podwieszaną kolejką górniczą, którą górnicy na szychcie przemieszczali się do ściany wydobywczej, oddalonej niekiedy o kilka kilometrów od głównego przekopu. Wyobraźnię i grozę pobudzał nieprawdopodobny hałas uruchomionych przenośników i kombajnów. Była też chwila wytchnienia i czas na refleksję obiad w kopalnianej restauracji. Tak, to nie żart. 320 metrów pod ziemią, ubrani w śląskie stroje kelnerzy, serwowali regionalne specjały żur, roladę z kluskami i modrą kapustą, makowo-serowe kołocze i piwo Guido. Opisaną wyprawę poprzedziła kilkugodzinna konferencja, zorganizowana w formie warsztatów tematycznych, dotyczących bieżących spraw, związanych ze współpracą Alior Banku i GTF. To już drugie tego typu spotkanie pierwsze odbyło się w ubiegłym roku. Usatysfakcjonowani jego wynikami, postanowiliśmy powtórzyć tę formułę. Pracowano w trzech grupach omawiane były przede wszystkim zagadnienia związane z procesem sprzedaży i marketingu, problemy rozwoju sieci sprzedaży, poruszano też kwestie zmian i wdrożeń informatycznych. Dyskusja była ożywiona pytania, kwestie sporne, proponowane rozwiązania, wnioski, podsumowania, postanowienia i zapisy w protokole. Wszyscy uczestnicy warsztatów byli zgodni co do zasadności spotkania, wymiany myśli i korzyści, wynikających z konferencji.

19 Z GTF W ŚWIAT W E N E C J A P Ó Ł N O C Y G r z e g o r z Chmielewski Pięciomilionowa metropolia na północno-zachodnim krańcu Rosji to miasto stosunkowo młode. Petersburg został założony w 1703 r., w czasie władania cara Piotra I. To właśnie Piotr I za jeden ze swych strategicznych celów uznał zdobycie dostępu do Bałtyku (Zatoki Fińskiej). Zostało to osiągnięte w wyniku toczonej ze Szwedami na początku XVIII stulecia wojny północnej. Interesujące, że po trzech wiekach już nie ma w politycznej świadomości europejskiej pamięci o tym, że to ziemie zagarnięte Skandynawom W ciągu trzystuletnich dziejów miasto nosiło różne nazwy Sankt Petersburg, Piotrogród, Leningrad, w zdrobniałej formie Pitier. W polskim nazewnictwie za formę poprawną i zalecaną uznano Petersburg. Pierwszymi petersburskimi inwestycjami były zabudowania Twierdzy Pietropawłowskiej na Wyspie Zajęczej, położonej tam, gdzie Newa rozdziela się na Newę Wielką, Małą i na Newkę. Na przeciwległym brzegu Newy wzorowany na Wersalu zespół budynków Pałacu Zimowego i zespół pałacowy Ermitażu, z imponującymi zbiorami dzieł sztuki; Ermitaż to jedno z największych muzeów na świecie. Z tego rejonu na południowy wschód prowadzi reprezentacyjna aleja Prospekt Newski. Petersburg wyróżnia się m.in. malowniczym położeniem na parudziesięciu wyspach, które są ze sobą połączone prawie setką mostów. Rozdzielające obszar miasta odnogi i kanały Newy upodabniają Petersburg do Wenecji. Z tym krajobrazem splata się wspaniały, zabytkowy zespół architektoniczny. Harmonia obu tych czynników powoduje, że Petersburg stał się turystyczną mekką przybywa tam więcej turystów, niż do Moskwy. Miasto, ufundowane na nadmorskich mokradłach, rozpościera się średnio na wysokości zaledwie 3 m n.p.m. Przy północnych wichrach nie są rzadkością cofki Newy. Położenie Petersburga na sześćdziesiątym równoleżniku sprawia, że letnią atrakcją są białe noce. W świadomości Rosjan miasto zapisało się jako miejsce, w którym 7 a (25 października wg kalendarza juliańskiego) 1917 r. wybuchła Rewolucja Październikowa, komunistyczna rewolta bolszewików, której początek w symboliczny sposób obwieścił wystrzał działa z krążownika Aurora, zakotwiczonego na Newie przed Pałacem Zimowym. W dramatycznej historii miasta jest też złowrogi epizod Wojny Ojczyźnianej (II wojny światowej) rozpoczęte przez Niemców we wrześniu 1941 r. oblężenie, a potem trwająca aż do stycznia 1944 r. blokada Petersburga, która pochłonęła po stronie mieszkańców prawie milion ofiar. Ludzie ginęli nie tyle wskutek bombardowań i ostrzału artyleryjskiego, ile w głównej mierze z głodu, mrozu i chorób. Współczesny Petersburg to wielki ośrodek kultury, sztuki i nauki. Ma tam siedzibę ponad czterdzieści wyższych uczelni, trzy razy tyle instytutów naukowo-badawczych, kilkaset (!) muzeów, liczne teatry, opera i filharmonia. Turystyczna atrakcyjność sprawia, że Petersburg znalazł się w czołówce listy UNESCO, wyliczającej najbardziej godne polecenia miasta świata. Nic więc dziwnego, że właśnie Petersburg jest również jednym z docelowych punktów wycieczek, stanowiących nagrody w wielkim konkursie, urządzonym na dziesiątą rocznicę powstania Górnośląskiego Towarzystwa Finansowego. Zachęcamy więc Państwa do odwiedzenia strony prezentującej szczegółowo warunki tego konkursu. 14 kurier gtf str. 19

20 Pożyczka gotówkowa w alior Banku korzystna rata do 150 tys. zł bez poręczycieli maksymalny okres kredytowania 10 lat minimum formalności możliwość wyboru dnia spłaty możliwość konsolidacji kilku kredytów w jeden informacja handlowa wg stanu na r. Sprawdź aktualne warunki na