Jachtem Perahu do Albanii i Grecji

Transkrypt

1 Jachtem Perahu do Albanii i Grecji Wyspa Korfu Na lotnisku w Korfu czekał na mnie kolega z załogi - Andrzej. Ucieszyłem się. Po krótkiej wymianie zdań okazało się, Ŝe jacht stoi w innym porciku niŝ wcześniej ustalaliśmy. Miałbym powaŝne problemy by odszukać jacht. Taksówką dotarliśmy na miejsce. Koledzy juŝ czekali na mój przyjazd - do Korfu dotarli dzień wcześniej i przygotowali jachty. Mieliśmy płynąć w dwa. Wrzuciłem torbę na wskazaną przez Pawła (właściciel jachtu s/y Perahu) koję. ZdąŜyłem przywitać kolegów naszego jachtu oraz sąsiadów. Oba jachty oddały cumy i obrały kurs w kierunku Albanii. Po drodze zawinęliśmy do duŝej mariny Guwia, by załatwić odprawę do Albanii. Portowe kierownictwo odsyłało nas kolejno do róŝnych urzędników, którzy nie wiedzieli jak załatwić odprawę. W końcu skierowano nas na posterunek policji. Tam stwierdzono, Ŝe moŝemy płynąć bez specjalnych odpraw. Po dwóch godzinach postoju, mogliśmy wreszcie wyruszyć w kierunku portu Saranda w Albanii. Był słaby wiatr 1-2 o B. Pogoda umoŝliwiała swobodną rozmowę o jachtach i uczestnikach tego rejsu. Obie jednostki są prywatnymi jachtami, osób mieszkających od wielu lat w Londynie. Stacjonują od jakiegoś czasu na wyspie Korfu w Grecji i tu po okolicznych wyspach odbywają rejsy. Załoga naszego jachtu składa się z czterech osób (w tym trzech kapitanów). Dwie osoby mieszkają w Londynie, jedna w Kopenhadze a ja w Bydgoszczy. Na drugim jachcie płynęło pięć osób, trzy były z Londynu, dwie z Polski Poznań i Szczecinek. Jeśli chodzi o patenty to było o wiele, wiele skromniej. Angielscy Ŝeglarze naleŝą do YK Polski w Londynie. ZałoŜyciel tego klubu i pomysłodawca obecnego rejsu Maciej płynął na naszym jachcie s/y Perahu. Ciekawą postacią załogi jachtu Ra był Mietek. Człowiek, który opłynął kawał świata, łącznie z Hornem. Był organizatorem i pomysłodawcą kilku długich rejsów, nie posiadał patentu Ŝeglarskiego. Saranda Późnym popołudniem po 1700 dotarliśmy na miejsce. Miasto Saranda i port leŝą w duŝej owalnej zatoce. Nizinę wzdłuŝ brzegu zatoki wypełniają budynki miasta, za którymi wznoszą się góry. Z morza piękny widok. Saranda to, ośrodek turystyczny i port. Sporo budujących się obiektów, hoteli, mnóstwo straganów z warzywami, pamiątkami. Przeplatają się z barami i restauracjami. Przedstawiciel portu w towarzystwie policjanta oczekiwał na nasze dojście do nabrzeŝa. Wcześniej byli poinformowany drogą radiową przez Pawła o naszym wejściu. Zabrali paszporty, dokumenty jachtu i zalecili nie opuszczać jachtów. Chyba po dwóch godzinach paszporty zostały oddane. KaŜdy paszport posiadał kartkę w języku albańskim. Powiedziano nam, Ŝe w Albanii wystarczy okazać tę kartkę podczas kontroli. Zapłaciliśmy 50 za odprawę i dobę postoju. KaŜda następna kosztowała 7. Port niewielki. Największa część portowego nabrzeŝa przeznaczona dla promów pasaŝersko - samochodowych, teŝ nie specjalnie duŝych. Kursują one między portami Albanii i pobliskiej Grecji. W naroŝniku tego nabrzeŝa jest trochę miejsca dla jachtów z moŝliwością czerpania wody pitnej oraz podłączenia do prą-

2 du. Kawałek dalej osobne nabrzeŝe przeładunkowe dla statków handlowych. Krótkie, moŝe cumować jeden statek. Inne na rozładunek czekają na kotwicy w zatoce. W budynku kapitanatu przyzwoite łazienki, z których mogą korzystać Ŝeglarze. Po obłoŝeniu cum na polery dostrzegliśmy polską banderą na motorówce. Następnego dnia dowiedzieliśmy się, Ŝe motorówka naleŝy do polskich płetwonurków. Prowadzą tu szkolenie, mają nawet sklep ze sprzętem do nurkowania. Na kolację w obie załogi poszliśmy do miasta. Znaleźliśmy przyjemną restaurację nad zatoką. Wybrałem rybę, gatunek nieznany, ale smacznie przyrządzona i duŝa. Zapłaciłem 400 leków t.j. ok. 3 euro, łącznie z piwem. O zachodzie słońca nad miastem rozległ się głos muły nawołującego do wieczornych modlitw. Jesteśmy w kraju o innej kulturze uświadomiłem sobie. Od kelnerów w restauracji dowiedzieliśmy się, co warto zobaczyć w mieście i okolicy. Następnego dnia podczas śniadania omówiliśmy, plan zwiedzania. Wybraliśmy zabytkową miejscowość Butrint ok. 15 km od Sarandy. Z Andrzejem wyruszyliśmy do miasta, by ustalić, połączenie autobusowe. Pozostali mieli zaciągnąć języka w kapitanacie portu. Albańczycy w mieście bardzo przychylni, pokazali nam drogę do przystanku autobusowego. Większość dobrze radziła sobie z j. angielskim. O ile z wyjazdem autobusu do Butrint daliśmy sobie radę, to określenie godziny powrotu było niemoŝliwe. Nawet w punkcie informacji turystycznej nie udało się tego ustalić. Po powrocie na jacht okazało się, Ŝe istnieje moŝliwość wypoŝyczenia mikrobusu, który obwiezie nas po okolicy. Znowu narada, wybrane zostały dodatkowe miejscowości do zwiedzenia. Janusz (armator drugiego jachtu) z Maćkiem określili kapitanowi portu, co chcemy zobaczyć. On przyrzekł załatwić samochód i przewodnika na następny dzień. Po południu poszliśmy zwiedzać miasto, kupić Ŝywność oraz zaliczyliśmy kąpiel. Brzeg morza to drobne owalne kamyki, na których ludzie rozkładają koce. Całymi rodzinami zaŝywają kąpieli morskiej i słonecznej. Woda czysta, lecz na dnie niestety leŝą puszki po piwie, butelki, worki foliowe. Wchodząc do wody naleŝy uwaŝać. Jesteśmy zaskoczeni, w mieście i na plaŝy nie spotkaliśmy zatrefionych kobiet a przecieŝ to kraj muzułmański. W sklepiku z pamiątkami dowiedzieliśmy się, Ŝe liczba muzułmanów i katolików jest pół na pół. Młodzi przechodzą na katolicyzm lub protestantyzm, chcąc w ten sposób zbliŝyć się do kultury europejskiej. Jest sporo małŝeństw róŝnowyznaniowych, nikt nie robi z tego powodu problemu. Na kolację poszliśmy znowu do restauracji, zamówiliśmy narodową potrawę Mustakę ciasto z mięsem za 350 leków. Spotkałem tam Polaków z Bydgoszczy, byli na wycieczce. Wycieczka JuŜ przed dziesiątą rano zjawił się umówiony mikrobus z przewodnikiem i wyruszyliśmy. Na przedmieściach Sarandy jest kilka jeszcze nieukończonych budynków zniszczonych najwyraźniej przez podłoŝenie ładunku wybuchowego. Przewodniczka wyjaśniła, Ŝe pobudowano je bez zgody władz miały to być pensjonaty, hotele. TuŜ za miastem skończył się asfalt, jechaliśmy dalej drogą szutrową w tumanach kurzu. Droga wiodła stromymi i krętymi zboczami górskimi. Pokrytymi zupełnie suchą od słońca trawą. Minęliśmy pięknie wśród gór połoŝone jezioro, z uprawami muli.

3 Butrint - staroŝytne miasto portowe le- Ŝące na wzgórzu z trzech stron otoczonym wodą, pomiędzy jeziorem, a kanałem Vivari. To najciekawszy zabytek w kraju - ruiny staroŝytnego miasta greko-bizantyjskiego, zało- Ŝonego w VII wieku p.n.e.po antycznym mieście pozostały: amfiteatr z przylegającą do niego świątynią, baptysterium z kolorowymi mozaikami, łaźnie z czasów rzymskich, a takŝe kilka bram miejskich. Cały kompleks został w 1992 roku wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego UNESCO. Następnie autobusik zawiózł nas do Gjirokastra - miasta muzeum. Zawdzięcza to określenie między innymi kamiennym domkom starówki, które pokryte są szarymi łupkami. Liczne uliczki bardzo strome i wąskie, dlatego teŝ Gjirokastra zwana jest "Miastem Tysiąca Schodów". W 2005 roku miasto zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Nad miastem góruje stara, średniowieczna twierdza, rozbudowana przez Turków. Niegdyś w podziemiach twierdzy mieściło się więzienie dla więźniów politycznych. Obecnie twierdza zamieniona jest w muzeum uzbrojenia: sprzęt głównie z okresu II Wojny Światowej (armaty, moździerze, czołg, samolot). Kolejny etap naszej wycieczki to Niebieskie Oko. Jest to olbrzymie źródło wody spływającej z gór. Woda wypływa z otworu o głębokości 65 m na powierzchni tworząc rozległe i duŝe bąble, jak podczas gotowania. Wody wypływa tak duŝo, Ŝe źródło zamienia się natychmiast w duŝą rzeczkę. Otoczenie źródła stanowi Park Narodowy. Po drodze zatrzymaliśmy się na obiad. Padła propozycja. Wszyscy wybieramy taką samą potrawę. Kuchnia szybciej wydała jedzenie. Anglicy wybrali i zamówili potrawę regionalną. Równocześnie ekstrawagancką - łeb kozy. No cóŝ - jadałem o wiele, wiele lepsze dania! Podczas naszej wycieczki kilka razy były telefony do kierowcy, gdzie jesteśmy. Następnie oddawał telefon komuś z naszej grupy by potwierdził miejsce pobytu. Oczywiście były dodatkowe pytania jak się czujemy, czy się podoba itd. Zaczęliśmy zastanawiać się czy to opieka organizatorów, czy policji.

4 Palermo Przy wietrze 2-3 o B z kierunku N opuściliśmy Sarandę. Kierując jachty na północ wzdłuŝ wybrzeŝa w kierunku zatoki Palermo. Przy przeciwnym wietrze płynęliśmy na silniku. Nad górami, które wynurzają się z morza zaczęły zbierać się chmury. Po jakimś czasie do moich kompanów powiedziałem będzie Bora. Nie bardzo chcieli uwierzyć. Po doświadczeniach na wodach chorwackich czułem, Ŝe jednak coś będzie. Przed piętnastą weszliśmy do malowniczej zatoki z małym portem rybackim - Porto Palermo. Zatoka otoczona górami. Na zboczach agawy, z których część kwitnie. W porcie pusto i cicho. Przy betonowym pirsie trzy kutry i nasze dwa jachty. Nie ma tu Ŝadnych władz portowych. Typowa atmosfera południowego kraju maniana. Brak moŝliwości tankowania ropy, wody, podłączenia do prądu. Brak toalet. Niewiele jachtów przyciąga ten port. Za to stoimy za darmo. Przychylni rybacy wskazują gdzie lepiej stanąć, bo ma wiać. Zaczynają sprawdzać się moje przewidywania. W pewnym oddaleniu od portu na stoku góry kilka domów, to chyba domy mieszkalne rybaków. Na półwyspie wyrastającym z zatoki zamek tureckiego gubernatora All Paszy. Zbudowany z kamienia na planie trójkąta. Jest cały lecz bez wyposaŝenia. Po drodze do zamku mały kościół a moŝe cerkiew. Mam problem z określeniem tego obiektu. Obrazy wskazują na cerkiew a krzyŝe są katolickie. TuŜ obok kilka samochodów kempingowych na rejestracjach włoskich i albańskich. Stoją przy kamienistej plaŝy. Postanowiłem się wykąpać. Wydawało się, Ŝe miejsce jest ok. do pływania. PrzeraŜenie ogarnęło mnie, gdy chciałem wyjść z wody pełno jeŝowców na dnie. Po 1700 godz. zaczął nasilać się wiatr, by po dwóch godzinach osiągnąć 6º B. O godz wiało juŝ z siłą 7-8º B. Zabraliśmy się za poprawianie cum i załoŝenie dodatkowych. Ten wiatr utrzymał się przez całą noc. Wywołując w wantach nieprzyjemny gwizd. Rano wiatr osłabł na tyle, Ŝe około godz postanowiliśmy wyjść. Znowu płyniemy na silniku. Wiatr słaby i z przeciwnego kierunku. Martwa fala, utrudnia płynięcie na Ŝaglach. Po 20 Mm trafiamy do uroczej małej zatoki. Stajemy na kotwicy rufami przymocowani do pirsów na skale. Locja wymienia zatokę, jako kotwicowisko, lecz przy wiatrach powyŝej 5 B chyba nie daje schronienia. Spędziliśmy tu resztę dnia na kąpieli i poznawaniu zatoki. Rano ruszamy dalej na północ. Znowu słaby i przeciwny wiatr tem. 31º C. Dopiero przed zatoką Vlore wiatr oŝywił się zmienił kierunek, co umoŝliwiło postawienie Ŝagli.

5 Orikum Po godz.1600 weszliśmy do Mariny Orikum. Wejście dość skomplikowane i słabo oznaczone. Podobno jest to jedyna marina w Albani. Zbudowana przez Włochów na odludziu. Na kei woda prąd dla jachtów. Na lądzie hotel i łazienki dla Ŝeglarzy. Stało 11 jachtów Ŝaglowych, 3 motorówki typu morskiego. Jachty pod banderami Włoch, Izraela, Austrii, Turcji. W marinie nie ma sklepu. Po zakup Ŝywności poszliśmy 3 km do najbliŝszej wsi. Tu zaczęły się problemy. Obsługa sklepu ni w ząb w Ŝadnym cywilizowanym języku nie kumała, nawet po rosyjsku toŝe niet. Ale byli bardzo cierpliwi i dobrze znali język migowy. Wiele problemów było z kupnem mydła; podawali mi ciasteczka z kremem bez kremu, krem do opalania, chleb itd. Wieczorem po kolacji poszliśmy do małego pabu na terenie mariny. Przysiadł do nas miejscowy facet. Skąd jesteście itd. (pytania po angielsku). Jak dowiedział się, Ŝe Polacy rozmowę zaczął prowadzić po rosyjsku. Dodał, Ŝe mieszkał wiele lat w Rosji. Spytałem po rosyjsku w jakim mieście, odparł w Moskwie. Po kilku dalszych pytaniach szybko powrócił do j. angielskiego. Przed domem stała jego luksusowa Toyota. Kim był ten człowiek? Zastanawialiśmy się. W końcu ktoś wykombinował to były SB ek, który zaszył się na wsi. Esbek powiedział nam jak dotrzeć do Tirany. Część z nas planowała zobaczyć stolicę. Oddaloną ok. 80 km od Orikum. Rano wyruszyłem tylko z Andrzejem i Włodkiem z jachtu RA. Reszta przez noc straciła ochotę. Włodek jechał do Tirany na lotnisko, kończył mu się urlop, musiał wracać do Londynu. Esbek odwiózł nas do wsi wskazał mikrobus i właściwie oddał pod opiekę kierowcy. Coś przy okazji mu wyszeptał. Tak dotarliśmy do Vlore. Tam przekazano nas do kolejnego mikrobusu, jadącego do Tirany. Za cały przejazd zapłaciliśmy 750 leków. Autobusiki jak i droga nie były najlepszej jakości. PodróŜ odbywała się na zasadach taksówki. Zatrzymywaliśmy się na kaŝde skinienie przechodniów, jak teŝ pasaŝerów mikrobusu. Tirana W Tiranie mikrobus wysadził nas w centrum na głównym placu. Miasto stylowo bardzo zróŝnicowane zrobiło na mnie wraŝenie chaosu architektonicznego. Na centralnym placu pomnik bohatera narodowego Gjergj Kastrioti (ur. 1405, zm. 17 stycznia 1468), przywódcy powstania narodowego. Wiele budynków zaniedbanych. Spotkaliśmy meczet, z którego muła nawoływał do południowych modlitw a takŝe, kościół katolicki. W porze obiadowej zjedliśmy mustafę z innym nadzieniem niŝ w Sarandzie, bardzo smaczną. Po kilku godzinach włóczęgi po stolicy poszliśmy w miejsce gdzie wysadził nas rano mikrobus. Długo czekaliśmy. Nie było zbierających się ludzi i autobusu. To nas zaniepokoiło. Chłopak sprzedający w pobliŝu lody podpowiedział, Ŝe musimy przejść w zupełnie inne miejsce ok. 3 km. Tam na szerokiej ulicy stało kilka mikrobusów, niewyróŝniające się oznakowaniem. Kierowca jednego z nich odpowiedział, Ŝe do Vlore jedzie dopiero za godzinę i naleŝy poczekać. Po chwili poznał nas z porannej jazdy i pozwolił wejść do mikrobusu. Inni pasaŝerowie w mig zapełnili wnętrze, po piętnastu minutach byliśmy na trasie. Ta część miasta była wyraźnie lepiej zadbana. Po drodze wsiadło kilku młodych męŝczyzn. Później okazało się, Ŝe to studenci. Mikrobus zakończył podróŝ na przedmieściach miasta Vlore, w zupełnie nieznanym terenie. Pytani na ulicy ludzie o przystanek

6 mikrobusu do Orikum nie potrafili pomóc. Chwila grozy, co dalej. Wydawało nam się, Ŝe w mikrobusie studenci mówili coś o Orikum. Jakoś grzebali się i nie oddalili specjalnie od nas. Dogoniliśmy ich. Teraz musimy miejskim autobusem pojechać na drugi koniec miasta. Tam jest przystanek mikrobusu do Orikum. Jechali w tym Samym kierunku, teŝ byli zaskoczeni skróceniem trasy przez mikrobus. Wieczorem po trzech godzinach podróŝy byliśmy na jachcie, zadowoleni z wycieczki i szczęśliwi, Ŝe spotkaliśmy albańskich studentów. Kolejny dzień spędziliśmy jeszcze w Orikum na klarze jachtu. Wiatr jak zwykle z kierunku NW 2-3º B, temperatura 32º C, kąpiel. Zapłaciliśmy za postój, 7 za dobę. Powrót Po dniu lenistwa wstaliśmy o godz. 0400, by wyruszyć w drogę powrotną na południe. Kawałek za mariną po 10 min awaria silnika. Zerwał się pasek klinowy napędzający alternator. Jacht Ra wziął nas na hol. My do naprawy. Paweł wklinował się do małego przedziału silnika a ja podawałem róŝne narzędzia, podtrzymując czasami poluzowany alternator. Maciej z Andrzejem zajęli się prowadzeniem jachtu. Płynęliśmy przez zatokę Vlore bez wiatru. Po 45 min awaria została usunięta i rozpoczęliśmy samodzielne płynięcie na silniku. Nie zdąŝyłem dobrze umyć się a z pokładu wołają delfin przed dziobem. Wyskoczyłem z aparatem na pokład. Widoczny był jego grzbiet powoli zanurzający się w wodzie i tyle. Zrezygnował z dalszych pokazów. Przy wyjściu z zatoki postawiliśmy Ŝagle zaczęło wiać nawet do 4º B z północy. Płynęliśmy z wiatrem 4,5 do 5 w. Spieszyło nam się. Komunikat meteo zapowiadał po godz. 1400, wiatr o sile 7º B. Ponownie Palermo Wcześniejsze plany dopłynięcia do Sarandy jednym kursem odłoŝyliśmy. Wiatr nasilał się z kaŝdą chwilą, rosła fala. Na horyzoncie pojawiły się białe grzywy fal. Postanowiliśmy schronić się w porcie Palermo, który był tuŝ, tuŝ. Po 1400 byliśmy w porcie. Uprzejmy rybak zaproponowałby stanąć przy burcie kutra. ChociaŜ miejsca było duŝo przy pirsie. śadnych innych kutrów niŝ poprzednio. Idzie silny wiatr powiedział. Potwierdził tym samym nasze informacje pogodowe. O godz było juŝ 7º B i siła wiatru rosła. Pomiarów wiatru dokonywałem w porcie osłoniętym górami a ile było na morzu? W następnych godzinach wiatr dochodził do 9º B i tak trzymało przez całą noc. Jak poprzednio jachty podskakiwały na fali, szarpały cumami, groŝąc zerwaniem. Rano uspokoiło się o godz tylko 23º C, jest nam zimno po temperaturach 32-35º C. Zakładam długie spodnie i polar.

7 O godz wiatr osłabł do 3-4º B opuszczamy Porto Palermo. Mamy wiatr z baksztagu płyniemy na genule z dobrą prędkością. Armator jachtu Ra przed wyjściem oświadczył. Będę unikał tak dziwnego portu, w którym zawsze w nocy piekielnie wieje. Saranda Przed godz weszliśmy do znanego juŝ nam portu Saranda. Znowu odprawa. Po oddaniu paszportów część osób poszła do miasta uzupełnić prowiant. Dowiedzieli się, Ŝe wieczorem jest festiwal albańskich zespołów ludowych. Zjedliśmy kolację i w miasto. Występy zespołów ludowych odbywały się w centrum miasta na małym stadionie. Otoczonym kilku piętrowymi budynkami. Przez noc i rano wiatr z południowegowschodu. Tłucze nami o keję. Mimo zabezpieczeń wykonanych na cumach jedna została przetarta. Po godz postanawiamy opuścić port i na Ŝaglach niemal półwiatrem płyniemy do Kassiopi na wyspie Korfu. Kassiopi Miasto pięknie rozłoŝone nad niewielką zatoką z licznymi pensjonatami. Miejsc do cumowania niewiele. Skończył się nam gaz do gotowania. Postanowiłem odszukać stację benzynową, bo tam podobno mają. Na odległym przedmieściu odnalazłem stację - jest gaz. Radość była krótka. Właściciel stacji wyjaśnił, Ŝe gaz jest na wymianę, w butlach 10 litrowych. Na jachcie mamy 5 litrową butlę. Nic nie załatwiłem. Janusz znając nasz problem poŝyczył swoją miał trzy butle. Późnym popołudniem po zrobieniu zdjęć w okolicy portu zabrałem się do zrobienia szplajsu na przetartej cumie w Sarandzie. Rano ruszyliśmy trochę na południe do portu Kerkyra by załatwić odprawę na Grecję. Tym razem poszło sprawnie. śadnych odpraw nie trzeba, bo jacht juŝ tu był, oświadczył urzędnik portowy. Popłynęliśmy na południe od półwyspu Mandraki by stanąć na kotwicy. Rano była to środa przed śniadaniem odśpiewaliśmy naszemu armatorowi i kapitanowi tradycyjne sto lat. Właśnie dzisiaj wypadają jego imieniny. Po śniadaniu i toaście ok podnosimy kotwicę i na Ŝaglach przy dobrym wietrze płyniemy do wyspy Paxoi. Paxoi Wpływamy ok. godz do owalnej, malowniczej zatoki Lakka w północnej części wyspy Paxoi. Zatokę otacza lekkie wzniesienie. Czysta woda, o kolorze jasnego błękitu. Masa Jachtów na kotwicy. Stajemy burta w burtę z jachtem Ra teŝ na kotwicy. Głębokość ok. 5 m, dno piaszczyste. Doskonale widać leŝący na dnie łańcuch kotwiczny. Niemal wszyscy wskakujemy do wody, załogi innych jachtów teŝ zaŝywają kąpieli.

8 Wieczorem na kamiennej plaŝy rozpalamy ognisko i grilla. Rozpoczyna się impreza imienin Pawła. Są kiełbaski, piwo, śpiew. Po północy nabiera nowego blasku rozpoczynają się urodziny Magdy z sąsiedniego jachtu. Są nowe toasty, Ŝyczenia, śpiew. Rześkość przywracamy ranną kąpielą. Po południu wycieczka do poło- Ŝonego w zatoce miasteczka o tej samej nazwie, co zatoka. Widać wyraźne ukierunkowanie na turystów. Mnóstwo kawiarenek, sklepików z pamiątkami. Kupiłem szklaneczki do wody mineralnej z wytłoczoną kotwicą, jako pamiątkę z Grecji. Po czasie okazało się, Ŝe to produkcja Bułgarska. Kolejnego dnia po kąpieli około godz zaczynamy podnosić kotwicę, by opuścić zatokę. Okazuje się, Ŝe trzydniowy postój burta w burtę przyniósł niekorzystny efekt. Łańcuchy kotwiczne naszych jachtów bardzo skręciły się, przez zmiany kierunków wiatru, prądy wodne. Zaczynamy mozolne i długie manewry prowadzące do rozplatania łańcuchów. Na pokładach sąsiednich jachtów pojawiają się zatroskani ludzie o burty własnych jednostek. Jest ciasno. Nie dotykamy Ŝadnej. Na silniku, slalomem między jachtami opuszczamy malowniczą zatokę. Po wyjściu z zatoki stawiamy grot i fok. W półwietrze osiągamy 5 węzłów. Kurs do portu leŝącego na lądzie stałym. Mourtos W głębokiej zatoce zwęŝającej się w stronę brzegu leŝy stara wieś rybacka Mourtos. Obecnie kurort z wieloma pensjonatami. Zmienił nazwę na Sivota od duŝej wyspy leŝącej przy wejściu do zatoki. Stajemy przy kamiennym nabrzeŝu ułoŝonym wzdłuŝ miasteczka. Wcześniej wyrzuciliśmy kotwicę z dziobu a rufą cumujemy do brzegu. Wyruszamy na zwiedzanie miasteczka. Tu podobnie duŝo sklepików z pamiątkami. Mnóstwo restauracji, barów szczególnie wzdłuŝ brzegu. Wracając z miasteczka wstąpiliśmy do baru nad zatoką. Do naszego jachtu mamy 10 m. Kelner Grek rozpoznał naszą rozmowę, podszedł do stolika. Powiedział, Ŝe trochę rozumie po Polsku, bo ma Ŝonę Polkę. Jest właścicielem tej restauracji. Wieczorem po kolacji z Maćkiem poszliśmy na spacer. Po drodze gawędziliśmy sobie. Mijając kolejną kawiarenkę słyszymy zawołanie - Polacy? Zatrzymaliśmy się. Podeszła do nas kobieta. Jestem kelnerką w tej kawiarence. Pochodzę z Wałbrzycha mieszkam tu i pracuję z męŝem od 6 lat. W zimie, kiedy kawiarenka jest zamknięta otrzymujemy zasiłek od państwa greckiego. Rano w kawiarence Greka poznałem jego Ŝonę i teściów Polaków ze Śląska. Aktualnie są tu na wakacjach, chwilę z nimi rozmawiałem. Dotarła do baru reszta naszej załogi. Zajęliśmy miejsca przy stoliku. Szef baru podał hasło kelnerce Polacy i to załatwiało sprawę. Natychmiast zjawiły się dwie, bardzo uprzejmie nas obsługiwały. Kelnerki pochodziły z Albanii, Słowenii. Czuliśmy się jak najwaŝniejsi goście. Za dwa dni postoju zapłaciliśmy 16.

9 Wyspa Korfu Rano wypływamy w kierunku wyspy Korfu, by po dwóch godzinach zatrzymać się w zatoce na wyspie Korfu. Obok nas wielki jacht wyrzucony chyba przez sztorm na plaŝę. Jeszcze łopocze na sztagu fok. W burcie dość rozległe rozdarcie o kamienie. Trochę w prawo od jachtu mała wieś dosłownie kilka domów. Następnego dnia płyniemy na północ wyspy by zatrzymać się w duŝej zatoce przed miastem Kerkyra. Wyruszyliśmy z Pawłem do miasta by poszukać warsztat naprawiający silniki przyczepne. Nasz uŝywany do napędu pontonu odmówił posłuszeństwa. Na dalekich przedmieściach miasta coś znaleźliśmy. Kazali zostawić silnik nie dając duŝych szans na naprawę. Wieczorem Magda z Jackiem wpadli na nasz jacht by się poŝegnać. Nad ranem mają samolot do Londynu. Impreza przeciągnęła się do pierwszej w nocy. Następnego dnia wieczorem odlatują Maciej i Andrzej. Na jachtach zostaliśmy we trójkę. Na Ra Janusz właściciel i na naszym Paweł i ja. Opracował: Wojciech Klessa