70. lecie Polskiej Misji Katolickiej w Niemczech. Frankfurt 7 listopada 2015 r.

Transkrypt

1 70. lecie Polskiej Misji Katolickiej w Niemczech Frankfurt 7 listopada 2015 r. 1. Spojrzenie na Polską Misję Katolicką Przeszłość jest i dziś, i te dziś daléj: Nie - jakieś tam... cóś, gdzieś, Gdzie nigdy ludzie nie bywali!... /C.K. Norwid, Przeszłość/ Przeżywając jubileusz 70- lecia istnienia Polskiej Misji Katolickiej w Niemczech, obejmujemy spojrzeniem przede wszystkim ludzi, którzy wypełniali ten czas swoją obecnością, pracą i służbą dla dobra wspólnego naszych rodaków zamieszkujących niemiecką ziemię. Historia bowiem ma twarz tych, którzy ją kształtowali. Przywołujemy więc Polaków, przymusowych wysiedleńców, którzy po II wojnie światowej pozostali w Niemczech. Duszpasterską troską objęło ich między innymi kilkuset księży, więźniów obozu KZ Dachau, pod przewodnictwem abp. Józefa Gawliny, a następnie ks. infułata Edwarda Lubowieckiego. Wspominamy następnie Polaków, którzy osiedlili się w Niemczech w czasach Solidarności. Wówczas rektorami Polskiej Misji Katolickiej byli ks. Stefan Leciejewski i ks. dr Franciszek Mrowiec. Myślimy wreszcie o naszych rodakach, którzy przekroczyli zachodnią granicę w poszukiwaniu lepszych warunków życia po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1989 roku w latach 90-tych i na początku XXI wieku. Po dziś dzień towarzyszy im grono ponad 100 kapłanów diecezjalnych i zakonnych, na czele z rektorem PMK ks. Stanisławem Budyniem. Wszystkim duszpasterzom polskich emigrantów duchownym oraz osobom zakonnym, męskim i żeńskim, a także rzeszy świeckich zaangażowanych w duszpasterstwo polskojęzyczne składam wyrazy najwyższego uznania i podziękowania! Dzięki Wam większej jeszcze wiarygodności nabierają słowa św. Jana Pawła II, że człowiek jest pierwszą i podstawową drogą Kościoła (Redemptor hominis, 14). 2. Spojrzenie na Kościół w Niemczech Wspominając minione lata i dziękując Panu Bogu za Jego miłość okazywaną we wspólnocie Kościoła naszym rodakom żyjącym w Niemczech, wybiegamy z troską w przyszłość.

2 Ona zależeć będzie w dużej mierze od nas, obecnie tworzących środowisko duszpasterskie polskich emigrantów. Życzę, i o to się modlę, byśmy z Bożą pomocą jak najlepiej pomagali naszym braciom i siostrom przejść tę drogę która poprzez ziemskie ścieżki, często kręte i wyboiste, prowadzi do domu Ojca w niebie. Dziękując polskim duszpasterzom, składam wyrazy wdzięczności także pod adresem Kościoła w Niemczech, który przyjmował i przyjmuje z głęboką wrażliwością uczniów Chrystusa rodem znad Wisły i Odry. Bez Waszej otwartości i prawdziwie katolickiego myślenia nie mielibyśmy dziś tak dużo powodów do wdzięczności. Dziękujemy biskupom, duchownym i świeckim za zrozumienie potrzeb religijnych Polaków oraz za personalne, duchowe, administracyjne i materialne wspieranie duszpasterstwa polskojęzycznego. Wprawdzie w Polsce istnieje takie powiedzenie Gość w dom, Bóg w dom, to jednak wiemy, że czasami goście mogą komplikować życie. Tym bardziej więc dziękujemy i zarazem prosimy o dalszą życzliwość i zrozumienie dla duszpasterstwa polskojęzycznego i dla Polskiej Misji Katolickiej.. Jako duszpasterze pragniemy nie tylko zapobiegać oddaleniu się naszych rodaków od Boga i Kościoła, ale czynić wszystko, by pogłębiać ich wiarę, tak by stawali się jej świadkami tu i teraz, w społeczeństwie i Kościele niemieckim. Jeszcze raz dziękuję Kościołowi w Niemczech za to, że w sposób bardzo konkretny potwierdza to, co napisał papież Franciszek w ostatnim orędziu na Światowy Dzień Modlitw za Migrantów: Kościół bez granic, matka wszystkich, szerzy w świecie kulturę przyjmowania i solidarności, zgodnie z którą nikogo nie wolno uważać za niepotrzebnego, będącego nie na swoim miejscu czy do odrzucenia. Obyśmy nadal wspólnym wysiłkiem naznaczonym Bożym błogosławieństwem kształtowali wspólnotę Kościoła zgodnie z wolą Jego Założyciela i tym samym pomagali wzrastać współczesnemu człowiekowi w wierze, nadziei i miłości! 3. Spojrzenie na Kościół naszą Matkę Kościół jest matką, ponieważ nas rodzi, wychowuje, dba o nasze życie i o nasze dobre relacje z innymi członkami rodziny. Kościół nas rodzi do wspólnoty z Bogiem i miedzy sobą dzięki sakramentowi chrztu stajemy się członkami rodziny Bożej. Łączą nas więzy tej samej wiary, tej samej nadziei i wzajemnej miłości. Dzięki Kościołowi chrześcijanin nigdy nie jest sam, nie jest sierotą. Tak ważna więc była i nadal pozostaje obecność Kościoła w środowisku polskich emigrantów, czy nawet obywateli Niemiec polskiego pochodzenia, którzy pragną wyrażać soją wiarę oraz miłość do Boga językiem matki, językiem serca.

3 Kościół jak kochająca matka nie tylko rodzi, ale i wychowuje przez głoszenie słowa Bożego. Czyni to niezależnie od pojawiających się i znikających mód w świecie. Głosi Dobrą Nowinę i w czasach komunizmu i w czasach kapitalizmu, i w dobie liberalizmu. I zawsze spotyka się z zarzutem, że jest konserwatywny, zacofany, staroświecki. Dzieli los matek, które zazwyczaj z takimi oskarżeniami spotykają się na pewnym etapie wychowania swych dzieci. Czas jednak przyznaje racje mądrym życiowo matkom. Podobnie jest i z Kościołem, który jak Maryja w Kanie galilejskiej nie przestaje powtarzać: Czyńcie wszystko, cokolwiek Syn mój wam powie. Zwraca uwagę tymi słowami, nie oglądając się na innych, nie zabiegając o słupki poparcia, nie deprymując się złośliwymi uwagami i oskarżeniami. Tak się zachowuje, bo nas kocha i pragnie naszego dobra ziemskiego i wiecznego. Tego rodzaju zachowanie naszej wspólnej matki jest najlepszą naszą obroną przed zagubieniem się i zejściem na manowce. Kościół ma odwagę matki, która wie, że musi bronić swoich dzieci przed zagrożeniami wynikającymi z obecności szatana w świecie, żeby je doprowadzić na spotkanie z Jezusem. Matka zawsze broni swych dzieci! Obrona ta polega także na zachęcaniu do czuwania: czuwania przez zasadzkami i zwodzeniem Złego. Pomimo tego bowiem, że Bóg zwyciężył szatana, to jednak nieustannie powraca on ze swymi pokusami, jak lew ryczący krąży, szukając kogo pożreć"(1p 5,8). Wiemy o tym, że wszyscy byliśmy i jesteśmy kuszeni. Nie możemy być naiwni, ale musimy czuwać i przeciwstawiać się mocni w wierze. Przeciwstawiać się przy pomocy matki Kościoła, który jak dobra matka zawsze towarzyszy swoim dzieciom w chwilach trudnych (Franciszek). Matka Kościół, jak każda miłująca matka troszczy się także o pokarm dla dzieci, o ich duchowe zdrowie. Czyni to przez sakramenty święte, które są niczym innym jak spotkaniem z żyjącym wśród nas Jezusem, który obdarza nas swym pokojem i miłością. Dzięki Kościołowi spełnia się życzenie wyrażone w jednej z kościelnych pieśni: Daj mi Jezusa, o Matko moja Na krótki życia ziemskiego dzień Bo taka biedna jest dusza moja I łaknie siły co spływa zeń. Daj mi O Matko Jezusa proszę Daj Jego serce i Jego Krew On jest mym życiem, Jego mieć muszę O usłysz Matko miłości śpiew.

4 Matka Kościół troszczy się także o to, byśmy umieli dostrzegać innych, wychodząc naprzeciw ich potrzebom. Dlatego w rodzinie Kościoła zwracamy się do siebie: bracie i siostro. To zobowiązuje nas do wzajemnej miłości i odpowiedzialności. Ukochani! Widzimy jak wiele mamy do zawdzięczenia matce, której na imię Kościół! Jest jeszcze jedna cecha matki, która w pewnym sensie odnosi się i do Kościoła. Otóż dobra matka nie zatrzymuje dziecka przy sobie w swoim domu, pozwala mu, a nawet zachęca do wyjścia, do podjęcia dojrzałego życia, do stawania się ojcem czy matką dla innych. Kościół podobnie, nie może się zamknąć w sobie. Jednym z kluczy, którym posługuje się obecny papież w swym nauczaniu jest wyjście. Mówi otwarcie: Trzeba koniecznie dokonać przejścia «od duszpasterstwa zwykłego zachowywania stanu rzeczy do duszpasterstwa zdecydowanie misyjnego». Wyjście oznacza więc odwagę pozostawienia starych przyzwyczajeń oraz tego, co daje nam fałszywe poczucie bezpieczeństwa. Odejście od myślenia, że robimy coś od tylu lat i przecież ktoś w końcu w tym uczestniczy. Wyjście to pozostawienie ustabilizowanego duszpasterstwa, aby dotrzeć do żyjących z dala od Kościoła! A takich przecież nie brakuje i w środowisku polskiej emigracji. Sugestie papieża mogą stać się programem dla nas na kolejne 75 lat, gdyż jak twierdzi Franciszek Misjonarzem może być tylko ten, kto czuje się dobrze w szukaniu dobra bliźniego, kto pragnie szczęścia innych (EG 272). Troskę o teraźniejszość i przyszłość PMK w Niemczech złóżmy na ołtarzu. Niech nasza ofiara tak się dzisiaj i jutro dokona, by się Tobie, Boże, podobała. Amen.

5 Ich bedanke mich bei den polnischen Seelsorgern und gleichzeitig möchte ich auch gegenüber der Kirche in Deutschland großen Dank und Dankbarkeit ausdrücken. Die aus Polen herkommenden Jünger Jesu wurden und werden stets von der Kirche in Deutschland mit großer Einfühlsamkeit aufgenommen. Die Aufgeschlossenheit der deutschen Kirche ist nicht zu überschätzen. Wir bedanken uns herzlich bei den Bischöfen, Geistlichen und Laien für ihr Verständnis für die religiösen Bedürfnisse der aus Polen nach Deutschland kommenden Menschen. Vielen Dank für Ihre persönliche, geistige, administrative und materielle Unterstützung der polnischsprachigen Seelsorge. In Polen gibt es ein Sprichwort, das lautet: Kommt ein Gast ins Haus, kommt Gott ins Haus, aber wir wissen, dass Gäste manchmal das Leben komplizieren können. Um so mehr bedanken wir uns bei Ihnen und zugleich bitten wir um das weitere Wohlwollen und Verständnis für die polnischsprachige Seelsorge und für die Polnische Katholische Mission. Als Seelsorger wollen wir nicht nur vorbeugen, dass sich unsere Landsleute von Gott und von der Kirche entfernen, sondern wir wollen alles tun, damit ihr Glaube vertieft wird, so dass sie seine Zeugen hier und jetzt werden, in der deutschen Gesellschaft, in der deutschen Kirche. Noch einmal sage ich der Kirche in Deutschland vielen Dank dafür, dass sie ganz konkret beweist, was der Papst Franziskus in seiner Botschaft zum Welttag der Migranten und Flüchtlinge geschrieben hat: Die Kirche ohne Grenzen und Mutter aller verbreitet in der Welt die Kultur der Aufnahme und der Solidarität, der zufolge niemand als unnütz, als fehl am Platze oder als Auszusondernder betrachtet wird. Mögen wir, von Gottes Segen begleitet, weiterhin gemeinsam die Gemeinschaft der Kirche - dem Willen ihres Gründers gemäß - gestalten und dadurch dem zeitgenössischen Menschen beim Heranwachsen im Glauben, in der Hoffnung und in der Liebe helfen!